Zaterdag 28 april 2007

Is it possible that the earth turns, the stars dance, the comets sing, not because of gravity and Einstein's laws, but because of the power of Love?

31 e-mails, drie beantwoord, betreffende toekomstige samenwerkingen.
Vanuit de tuin waar wij nu al twee weken wonen, vier handgeschreven brieven uit laten gaan voor een afspraak. Tuin, tussen haakjes, waar wij deze week ontzettend hard 'gewerkt' hebben: een vuurdoorn en een conifeer die echt in de weg stonden, werden met de grond gelijk gemaakt en zodoende werd tien vierkante meter terras gewonnen. Bovendien heb ik, gewapend met snoei- en takkenschaar diverse bosschages onderzocht, gewroet in oude en nieuwe aarde, water gesproeid en een begin gemaakt met het uitruimen van studiehuis 23: zoveel overtollige papieren. Een deel gaat naar het IISG, een ander naar de papiervernietiger (wij hebben een mannetje)..
Een mooie voorstelling, De Hand Die Vergissingen Maakt, gezien in de voormalige Filmacademie op de Overtoom 301, door Warner & Consorten: de stichter van de Dogtroep laat opnieuw zien hoeveel vindingrijkheid hij bezit: zijn zes spelenden (4 man, 2 vrouw) weten met hun eigengemaakte muziekinstrumenten en vreemde apparaturen een spannend woordloos spel op te voeren, dat zowel indruk maakt als ontroert, en ook tot lachen noodt. Parodie, uitvergroting van details: voor ware liefhebbers om de ogen op uit te kijken en de oren te laten volstromen met de klanken die de Consorten teweegbrengen.
Warner & Consorten, Hemkade 18, 1506 PR Zaamdan, www.warnerenconsorten.nl.
Aan de Overtoom meerdere activiteiten: zie squat.net/overtoom30l; info 06-50998032, onder meer een Kiss Off queensnight, sunday 29 april.

In dit verband ook graag vermelding van The Tormented Heart in W 139, de Warmoesstraat 139 achter de dam in Amsterdam, www.139.nl W139 organiseert een serie leesgroepen gericht op het lezen van de boeken die je altijd al wilde lezen maar waar het tot op heden nooit van kwam: www.139.nl/reading.

Maandagmiddag 7 mei organiseert het Filmmuseum aan het Vondelpark in Amsterdam een voorstelling van Louis van Gasteren's film uit 1983, Hans, het leven voor de dood - vrienden uit de scene, de kostschoolvriendinnen, studiegenoten en familieleden aan het woord. Van 13u tot 16u30. Vrij toegankelijk; georganiseerd door de biograaf Jan Willem Regenhardt die in 2008 bij uitgeverij Bas Lubberhuizen een grote biografie over de familie Van Gasteren zal doen verschijnen.
Vandaag wordt in de KunstHal in Rotterdam de tentoonstelling Opium: The Black Perfume geopend (5u30) - tot 8 juni.
2 mei aanstaande zal Koningin Beatrix in Venlo de onthulling van vier monumentale beelden verrichten, gemaakt door Shinkichi Tajiri, the Sentinels die de huidige Stadsbrug uit 1957 moeten 'bewaken' nadat de eerdere brug over de Maas tijdens de tweede Wereldoorlog zeventien keer het doelwit van luchtaanvallen was.
De organisatie CRIME JAZZ (Words Poetry and Beyond), die mij vroeg deel te nemen, afgelopen weekeinde, aan een programma in het Amsterdamse Bitterzoet, Spuistraat 2, tel. 020-521300l, www.bitterzoet.com en Rotown aan de Binnenweg 19 in Rotterdam, biedt 19 en 20 mei een dergelijk programma aan met onder meer de huisband Trackaddicts, Bernard Wesseling en presdentator Too Tall op dezelfde adressen. Info www.crimejazz.com. www.rotown.nl- Ik verkeerde in het aangename gezelschap van Steve Ben Israel, die ik sinds de jaren zestig kende als lid van het Living Theater met Julien Beck en Judith Malina, en diens zoon Baba Isarel, die in Amsterdam furore maakt, evenals John Sinclair van de Amerikaanse Dropit-band MC5 - ook alhier wonend. Uit de V.S. overgekomen (voor deze twee optredens) Amiri Baraka, vroeger bekend als LeRoy Jones: hij las een lamento Somebody Blew Up America - prekend voor eigen parochie, maar daarbij ook jazz zingend.. Hij vertelde me drie keer eerder in zijn leven in Europa te zijn geweest.

De literaire rondvaarten met middelbare scholieren uit Leeuwarden en Almere, deel uitmakend van VERS 2007, een dagje georganiseerd door de School der Poëzie in De Rode Hoed, was voor mij wegens het goede humeur en het mooie weer een leuk uitstapje; ik vraag me af hoe het de andere 'gidsen' Diana Ozon, F. Starik, Adriaan Jeaggi en Pamela Koevoets is vergaan... Leve www.versgedicht.nl - langsvarend bij mijn lagere School en het Anne Frank huis zei ik dat wij ongeveer even oud waren; een lerares kwam achteraf op me af om te vragen of ik haar gekend had... Vragen mochten gesteld, had ik meegedeeld; een verlegen jongetje kwam naar me toe met op zijn papiertje de vraag: Hoe lang duurt de rit nog?
De w.c. is achterin, jongeman. www.schoolderpoezie.nl.
Uit de pers mij opgevallen gedachten deel ik een volgend keer met mijn bezoekers; ik maak een uitzondering voor de architect Marlies Rohmer die in Vrij Nederland van deze week aan het woord is over haar boek Bouwen voor de Next generation, dat gepresenteerd wordt op de Beurs Young Urban 2007. Zij hekelt de huidige woningbouw, die schromelijk tekort schiet. "De drie R 'en die kinderen nu nodig hebben, rommel, rotzooi en ravage, die kun je niet ontwerpen."" De Amsterdamse nieuwbouwwijk IJburg is nog lang niet de beloofde nieuwe stadwijk. "Ik kijk echt uit naar het moment dat de eerste methadonbus op IJburg gaat rijden."En tot slot: "Het echte wilde wonen vind je op volkstuincomplexen, waar iedereen zijn eigen Piet-Hein Eek-schuurtje kan timmeren zonder zich iets te hoeven aantrekken van bouw- en woningtoezicht. En waar kinderen de hele dag onvindbaar kunnen zijn als ze dat willen.

Bij de post vandaag de aankondiging van het Tolhuistuinfestival, Een kleine mooie revolutie, Lucebert en de nieuwe generatie, zaterdag 12 mei & zondag 13 mei: als voorproef op de culturele vrijplaats die hier in 2008, wanneer de Shell vertrokken is, zijn deuren opengooit. Beide dagen van 14 tot 24 uur; entree 4 euro - aan de deur. De gratis beeldentuin is open t/m zaterdag 19 mei; www.tolhuistuinfestival.nl. Ik treed er de zondag op met live jazz-begeleiding, een band geheten Quincy. Nog kennis mee te maken. Nog zoveel kennis op te doen, kennissen te maken, vrienden te begroeten en me blijvend laten verrassen; daar is het leven voor, ik wil met goede herinneringen ooit de pijp uit gaan. Gegroet voor heden; tot de volgende missive. Simon Vinkenoog, feestbeest, vanavond optredend in de Burcht in Leiden met Bo's Art Trio: Bo van de Graaf, Michiel Braam en Fred van Duijnhoven. Elk optreden een feest!

Woensdag 25 april 2007

Will the impossible - accept the inevitable

43 e-mailtjes, waarvan ik er 6 doorstuur naar Derrick die haast heeft, en een tiental met aanbiedingen waar ik geen behoefte aan heb. Zelfs niet aan een Negendaagse met Moederkracht en Engelen, en de vraag Creëer je mee Paradijs op Aarde?

Daar zijn wij dus al, slapen en ontwaken op klei en vogels en de wind in de bomen en de kleuren van de natuur - het broodverdienen vereist dat ik me heb gedoesjt, geschoren en in een net lentepak even hier ben. Veel en niets te zeggen; het boek van Norman Mailer over de jeugd van Adolf Hitler heeft me bizonder veel leesplezier bezorgd; ik kijk - in tegenstelling tot Jan Donkers in de Volkskrant - uit naar het vervolg; dat die 84-jarige man zich nog zo diep op dat verleden stort; gezien de literatuurlijst achterin heeft hij niets, maar dan ook niets ongelezen gelaten: Het Kasteel in het Woud.
Minstens zoveel indruk maakte op mij, bij het doornemen van kranten het gedicht dat dinsdag 17 april op de forum-pagina van de Volkskrant verscheen: Woorden, woorden, geschreven door de nestor van de nederlandse dichtskunst Leo Vroman, die op 10 april zijn 92e verjaardag vierde.

Woorden, woorden

Liefste bevrijd mij van mijn woorden
en die van anderen bovendien:
ook van degenen die ik nooit hoorde
heb ik al meer dan genoeg gezien.

Ik sta als een soort eigenaar
voor een woordelozeplant
neem een groen blad in mijn hand
en fluister 'zeg het maar'

Hoe onmenselijk zwijgend spreken
mijn eigen planten mij aan:
wat hebben wij mensen misdaan
met al ons praten en preken?

Helden zetten hun moedige
gedachten om in inkt
en de aardkorst blijft door bloedige
verse wonden verminkt.

Kinderen ontploffen onder de bommen
waar onze stomheid uit blijkt.
Wij dichters hebben botverkromme
geen sodagieter bereikt.

En toch de jeugd naar De Rode Hoed; poëzie valt niet te stuiten. Ik bereid mij voor op een vaartocht door de Amsterdamse grachten met een boot vol scholieren. Zij zijn de toekomst, jij ook - en ik voel me daartoe in staat. Het gaat jullie goed, Simon Vinkenoog - tot de volgende posting - surf eens rond, hier en daar, een lach en een traan. Simon Vinkenoog, vogelvrij.

Vrijdag 20 april 2007

The highest form of control is knowing when to let go

Dienen, niet verdienen. Jubel, mijn hart: ontroerende momenten te over in de lentetover. Even een uitje de stad in; achter dit apparaat plaatsnemen, je zegje doen en zo snel mogelijk weer naar de dagennachttuin terug, die sanctuary die je hebt aangelegd met je vrouw, wier knecht je was in de bouwjaren, en nu is het genieten alom - snoeischaar in de hand en soms een foto. Die van ESTA (Marcel van Driel, kwam met een gevolg van drie dames - en Martijn Corbijn die mij toeriep: Groot Oog: hoge ogen gooiend, de wijde wereld in. Ja kijk maar, je ogen in en uit. Partenspelende herinneringen. Krachtmetingen met de zon, twee met groene balpunt geschreven regels in het schrijfbloc dat ik opensla om te zien welke van de 22 ongelezen e-mails een notitie verdient.
Even laten liggen; dit dringt zich op.
Laat nu de bijeenkomst van de School der Poëzie, www.schoolderpoezie.nl, gevestigd aan de Prinsengracht 239, waar wij voor een bijeenkomst waren opgeroepen: Adriaan Jaeggi, Diana Ozon, Pamela Koevoets, Frank Starik en ik: volgende week zullen wij scholieren gidsen, die in groten getale aanwezig zullen zijn op een Dichters Feest in De Rode Hoed, Herengracht was het niet 112? Laat nu dit gebouw de lagere school zijn, waar ik in 1940 voor het laatst mijn elfjarige voetjes zette? Als niet de bovenmeester van die Jordaanschool, waar ook Theo Thijssen les had gekregen, tegen mijn moeder gezegd had: U moet uw zoon laten doorleren, haar niet de weg naar de MULO gewezen had . . .
En was het niet op diezelfde plek dat ik 10 mei 1940 te horen kreeg, bij het begin van de schooldag dat de school gesloten zou worden tot nader order, we moesten de kranten maar lezen en de radio beluisteren... Het duurde geen maand of het 'normale' leven had zijn gang weer teruggevonden - wel herinner ik me de boeken die in de Amstel langs dreven en die je probeerde op te vissen, van mensen die boeken in het water hadden gegooid uit angst dat die door de Nazis gevonden zouden worden...Wisten wij veel? Wisten wij wat? Op welke leeftijd kreeg je wat te weten?
Mijn lieve zoon Arthur straalt me lachend tegemoet (in het oranje, blanje, bleu op de omslag van Amsterdam.nl - Koninginnedag: feest in de stad. Ik denk niet dat hij zich in deze feest vermomming op straat zal begeven; hij heeft goede vrienden in het kleermakersvak, draagt zeer modieuze pakken, de jonge account executive, dit jaar al weer 29.
De ZUKS-prijsuitreiking, ik wist daar niets van - het was een veredeld Man bijt Hond-mini-gebeurtenisje - bereikte De wereld draait door, en veroorzaakte, hoop ik, hilarisch gelach in den lande. Mijn webmaster Robbie Vlasman was zo goed het op See me! Hear me! te zetten; kun je nog lachen, lach met me mee...

11 mei: burgerinititatief op het Spui over de Openbaarmaking van de Irak-geheimen van het Vorige Kabinet. onder meer, zei de vredestichter die niet kan nalaten te roepen:VERDOM DE OORLO! BEZIEL DE VREDE.

En dat in een jazzcrimeritme: morgen optreden in Bitterzoet Amsterdam, zondag Rotown Rotterdam - samen met Steve Ben Israel en Amiri Baraka, ooit bekend als Leroi Jones - als ik me niet vergis, en als dat zo is, mijn nederige vergiffenis, ach toe.

Quantum-doen en laten: het gaat niet om de ervaring, maar wat je er als mens mee doet: in hoeverre veranderen de visioenen, gewaarwordingen, harde levenslessen inzicht en welke kant uit, toch wel alle: Gij Zijt Al Dat! Terug naar de natuur, plaatjes kijken. Simon Vinkenoog - laat hem maar schuiven!

Dinsdag 17 april 2007

Laughter is the best medicine

Dit digitale dagboek heb ik sinds vrijdag niet bijgehouden; de global warming was ook in het tuinpark de horticularis popularis Buitenzorg meer dan merkbaar: een paar dagen had de natuur de overhand boven elke vorm van technologie - en daar zal het op een gegeven dag ook wel weer op uitlopen. Voor het eerst, gisteren, bij het vallen van de nacht een vuurritueel; samen kijken in de vlammen.
De eerste bezoekers waren mijn jongste zoon Arthur met zijn geliefde Stefanie, en dochter Anna - vanochtend op de valreep van het stadwaarts gaan (de douche, het scheren, de was, de werkster met dweil en stofzuiger - 0 dat heerlijke huiselijke gezang!). Straks weer terug naar de houtduiven, de merels en meesjes, de vele varens die je per dag ziet groeien, evenals de knoppen van de clematis die over een groot deel van de tuin tot in de kruinen van bomen reikt. Eindelijk ben ook ik in staat, net als Edith, over ons territorium van 400m2 tuin te lopen zonder iets te doen, al is het Nächstliegende overal binnen handbereik; alleen maar zien, kijken, toeschouwen, I am a camera en soms roep je de digitale weergave terug.
Overigens volop te doen, voor- en na- en tussendoor denken; onder de tafel in tuinhuis 23 de papieren te voorschijn halen die ik niet meer gezien heb sinds ik in 2003 in allerijl mijn boekenplanken bij de redactie van BRES moest weghalen: het intieme kantoor op de binnenplaats van de Bloemgracht 32a had een andere huurder.
Ik kwam er jaren lang twee keer per week, heerlijk het beieren van de Westertorenklok - in de beginjaren '60 woonde ik met Ilse en Alexander op nummer 8, prachtig uitzicht - de lunchpauze bracht me steevast naar coffeeshop de Paradox in de Bloemdwarsstraat - ook nooit meer geweest, sindsdien.

"Ik ben een tuinman en de tuin die ik koester is mijn hart. Sommigen noemen deze tuin een onder-bewuste of on-bewuste spirituele plaats. Of je het nu 'hart' of 'geest' noemt, in deze tuin is het dat ik woorden, gedachten en overtuigingen en ideeën heb geplant. Dit zaad heeft lang over zijn ontwikkeling gedaan en draagt nu als vrucht mijn manier van tegen de wereld aankijken.
Ik ben tuinman, denker en schepper. Mijn gevoelens vinden hun oorsprong in die tuin. Mijn woorden en mijn gedachten vormen het zaad dat bepaalt of er onkruid dan wel bloemen zullen bloeien. Mijn acties en reacties, mijn emoties en mijn gewoontes, zullen de planten die in de tuin van mijn hart groeien, onderhouden en doen groeien, water geven en voeden.
Zoals iedere man en vrouw, praat ik tegen mezelf. Mijn geest is elk moment van waken actief en mijn geest is gevuld van woorden, gedachten en meningen.Vanaf vandaag bepaal ik dat deze gedachten en meningen van mijzelf zijn. Wat ik in mijn tuin plant is mijn eigen keuze en ik zal met zorg de hoogste en beste vruchten van wijsheid kweken."
Uit Mijn hart is een tuin ... - de Bija-rollen van Paul Salomon, Bet-Huen Books, Tiel 1995 Uitgeverij Petiet, 134 pagina's, ISBN 90-75636-01-6.
In de inleiding van Wouter Middeldorp lees ik de uitspraak van de Amerikaanse spirituele leraar Paul Solomon (1940-1994: "De enige echte God is de god die liefde is. De God die van je houdt, onvoorwaardelijk, wat je ook doet of denkt. Elke andere god heeft therapie nodig." En:
"God is liefde, leven, licht, vreugde, vrede, geluk. God is niet de optelsom van alle tegenpolen. Omdat alleen God echt is, zijn de tegenpolen van liefde, leven en licht niet echt. Dood bestaat niet; een mens verlaat alleen zijn lichaam en gaat verder. Duisternis bestaat ook niet, want het is niet 'iets'. Het is juist het ontbreken van iets. Als je zou willen onderzoeken of duisternis bestaat, heb je licht nodig. En zodra je erin schijnt, zie je dat het er niet is. Hetzelfde geldt voor dood en angst. Het zijn illusies.'

In een nummer van Highlife, april/mei 1997 steekt tussen de pagina's 74 en 75 een papiertje; wat zou het te betekenen hebben? Wintervlinder. Gesprek met Gerben Hellinga , gevoerd en genoteerd door Feije Wieringa, naar aanleiding van het die dagen bij Bert Bakker verschenen boek Wintervlinder, met als ondertitel: Een leven als mysticus.

Je vertelde dat je God hebt gezien?
"Ja. Tijdens een trip. God was een diepblauw, warm pulserend licht. Een kosmische energietrilling, een immense uitstraling van geborgenheid en liefde. Geen man met een baard en een groot boek waarin onze zonden worden bijgehouden. God is de levensbron, de kosmos. Niets meer en niets minder."

KOSMOLOGIE Onder de astronomen groeit de onvrede over het heersende beeld van het universum. Paginakop KENNIS in de Volkskrant, 14 april 2007.
Paginagrote foto: tegen een zwarte achtergrond omvatten 27 simulaties van verschillende stadia in het ontstaan van het heelal, op grond van allerlei randvoorwaarden, de kop We willen een ander heelal, ondertiteld: Van 96 procent van het heelal hebben we geen flauw idee waaruit het bestaat. En dus deugen de bestaande modellen niet, en werken ze best aardig. Maar waar haal je betere inzichten? "Er is grote behoefte aan een nieuw paradigma." door Govert Schilling.
Zijn tekst is gedrukt in diapositief en zwart omrand:
"Kortom, problemen te over, en wie eerlijk is, moet toegeven dat het heelal één groot raadsel is. "Er is echt behoefte aan een paradigmaverschuiving", zegt Richard Lieu, die met veel voldoening op zijn internationale conferentie terugkijkt. In het Londense Imperial College bespraken begin deze maand honderdvijftig wetenschappers zowel de successen als de knelpunten van het kosmologisch standaardmodel. Volgens dat model bestaat het heelal grotendeels uit donkere materie en donkere energie, en vormen gewone atomen en moleculen maar een nietig topje van een onzichtbare ijsberg. "Zelfs prominente kosmologen betwijfelen of er nog veel vooruitgang kan worden geboekt. Het standaardmodel werkt op de een of andere mystieke manier die we niet begrijpen. Het wordt hoog tijd dat we er wat minder rigide aan vasthouden."

Hetgeen voor heel wat meer dingen geldt. Gegroet, deelnemers. Tot de volgende notities; ik heb er heel wat achter de hand - ben gevorderd tot pagina 165 van Norman Mailer's Het Kasteel in het Woud. Voor mij fascinerend.
Aan het eind van zijn artikel De duivel is onmisbaar - Norman Mailer (84) begint aan een curieus romandrieluik over Hitler (de Volkskrant, 19 maart 2007) noteert Jan Donkers zijn opvatting, die ik NIET deel: "Mailer is nu bijna 84, en hoewel hij enkele van zijn beste boeken (inclusief het provocerende Gospel According tot the Son) heeft geschreven in wat normaal gesproken de nadagen van een schrijverscarriere zijn, moet ik bekennen niet erg benieuwd te zijn naar de volgende twee delen van Adi's biografie. Althans, indien hij daar opnieuw de duivel als verteller voor nodig heeft."

Nogmaals gegroet, ik slik diverse PS-ssen in: vanochtend geinterviewd door Michel Griselhard voor de RTL-Noord-Hollandrubriek ZUKS. Hoe het verder ging, vanavond om het uur op RTL-Noord-Holland. Simon Vinkenoog, Moraalridder van Oranje, sinds 1981.

Donderdag 12 april 2007

Denial of what happens
slows down the proces of self-discovery

De overgang is bijna compleet; we zijn er bijna klaar voor. Dit bijzondere voorjaar is het alsof de natuur ons (mij, Edith, anderen) iets speciaals te melden heeft, iets duidelijk te maken, dat verbaal niet kan worden overgebracht, zelfs met de meest uitgebreide natuurbeschrijvingen niet. Tegenwoordig halen uitgevers die passages uit de klassieken zelfs weg, omdat deze het tempo van het verhaal verlangzamen.
Mijn a-ritmisch tempo heeft zich levenslang tussen stroomversnellingen afgespeeld, tussen clusters van synchrone belevenissen en stagnaties, tussen mensen, vrouwen en vrienden, tussen boeken en theatrale of filmische verbeeldingen, tussen de coulissen en de uitersten van wanhoop en gelukzaligheid.
Het visitekaartje, dat Kersvers heet: ik overhandig het dagelijks als toegangsbewijs tot een andere wereld dan die van media en spektakel. Ik ben van het type frappez, frappez toujours: sinds een halve eeuw roep ik mensen op voor zichzelf de vraag te stellen: Wie ben ik? Wat doe ik hier op aarde? Wat heeft mijn leven te betekenen binnen het grote geheel?
Ik vraag niet om antwoorden, om beantwoordingen in de vorm van systemen of principes, niemand hoeft me zijn geloofsbrieven te overhandigen: het gaat om ons mensen, immer en toujours, en raadsels zijn en blijven wij: Individuen, levende, denkende, voelende individuen (smashing, crashing, flashing).
Wij hebben een gezond verstand en wat doen wij er mee?
Wij nemen het vooroorlogse generaties kwalijk, dat zij roepen: Wir haben es nicht gewusst.
Wat willen wij niet weten?
Waar sluiten wij onze ogen voor? Waar zijn wij bang voor?
(Don't worry, be happy!).
Is wetenschap de nieuwe godsdienst?
Hebben experts andere hersenen dan amateurs?
Is er iets anders dan energie?
Wat scheelt er aan onze wilskracht?

Ik ben weer (op de tuin, in het tweede tuinhuis: Morgenland) in de grabbelton van het verleden gedoken, lege autobio-plekken herontdekken, vergeten briefwisselingen; ik kom programma's en affiches tegen van bijeenkomsten waar ik het woord gevoerd heb, of een lange neus getrokken, gedichten gelezen of in een forum plaatsgenomen - niet vergeten, want alles heeft op het moment zelf betekenis: naderhand verbleekt het en tuimelt weer op zijn plaats zo nodig.

Wij zijn lang gebleven, van voor de middag tot half elf vanavond. Waar een wil is, is een weg: misschien neemt Edith morgen schone lakens en dekens mee, en worden wij overmorgen wakker met vogelgezang. Dan neem ik hier niet meer elke dag plaats om het leven te bezingen, dan doe ik andere, even belangrijke dingen. Maar er wordt gewerkt, met toevoegingen aan diverse links; een aanbod tot restyling heb ik afgeslagen: zoals het er uit ziet, ziet het er uit zoals ik het zelf wil. Het gaat er om wat ik te zeggen heb zo duidelijk mogelijk over te brengen, zonder toeters en bellen, kleurtjes en geurtjes.

Het kleine Grote werk. Kleinschalig. Fijnmazig. Small is beautiful.
Edith heeft een interview gegeven aan ESTA, in de serie: De vrouw van..., en nu moest de daarbij behorende fotoshoot plaats vinden. Ik maakte mij uit de benen naar huize Voornoemd en liet de fotograaf met drie dames in zijn kielzog in Eden achter (waar we geen vegetariër zijn, Edith stemde voor de Dierenpartij, maar ik ondersteun Kousbroek's nadruk op de noodzaak voor protest tegen de bio-industrie, dat Immens Schandaal! Even tussen de actuele haakjes). En nu dus genoeg voor deze late night-editie. Graag een aankondiging van Warner & Consorten: wij hebben grote bewondering voor de oervader van de Dogtroep, waar Edith zakelijk leider was, toen ik haar in 1987 ontmoette.

En ik maakte een foto achteraf, waar fotograag Marcel van Driel op zijn laptop de zojuist gemaakte foto's bekijkt, terwijl twee dames inpakken en weg willen wezen. Zo ook ik nu, Simon Vinkenoog, Verdwijnkunstenaar.

Woensdag 11 april 2007

If there is any hope for the world it can only be
in small acts of personal kindness

Mijn oudste zoon Robert wordt vandaag 60 jaar oud. Ik feliciteerde hem (telefonisch); hij klaagt over vermoeidheid en ouder worden en je rug wil niet meer, hè? Voor de grap heb ik wel eens gezegd - hier weer - dat-ie ouder is dan ik.
Soms denk ik, als je na de vermelding van je webstek even een verhoogd aantal viewers over de vloer krijgt: moet ik me niet weer eens voorstellen?
Deze dichter-schrijver-performer gebruikt zijn scherm als dagboek; niet verzamelt hij er zijn gedichten, niet noteert hij een speellijst van zijn optredens; al zal hij ze graag hier van te voren aankondigen.
Ik ben mijn eigen spreekbuis en soms doorgeefluik van goede gedachten, opvattingen, overtuigingen en ideeën, ik heb een grote bibliotheek om in te grasduinen, met genoeg wetenswaardigheden om nog een gans leven mee te vullen, al ben ik op weg naar mijn 79e verjaardag, 18 juli aanstaande, danku voor de belangstelling; welkom in mijn synesthetische firmament - alle kanten uiteenspattend op weg naar de toekomst die, mede-aarbewoners, zeer ongewis is.
Ik werkte zeven jaar bij de UNESCO in Parijs; in roemruchte jaren 1949-1956. Toen al zorgde dit speciale agentschap van de Verenigde Naties voor de kennisverspreiding van vernieuwende gedachten, feiten en cijfers (Facts and figures, the Free Flow of Information, the Universal Declaration of Human Rights), maar de UNESCO waarschuwde ook voor de gevaren die onze wereldbevolking, onze culteren bedreig(d)en: klimatologisch (ontbossing, luchtvervuiling, waterschaarste), maar ook sociologische (stereotypen, racisme, analfabetisme).
Daarvan nota genomen hebbende, kun je je ofwel opsluiten in de ivoren toren en sprookjes schrijven, of verregaande diepgravende romans, of een leven in de marge verkiezen waar nog werkelijk gestreden wordt, daar namelijk waar marihuana- en hasjisj-rokers, LSD-gebruikers en paddo-slikkers gecrimiailiseerd worden, terwijl ze in de meeste gevallen alleen maar nieuwsgierig zijn naar de werkelijkheid achter de schone fijnstof-vervuilde schijn van de schijnwerkelijkheid, die als echt wordt voorgehouden; de economie, het geld, de macht, de hebzucht, het consumentisme- want die stoffen hebben inderdaad een verhelderende werking op je waarneminsgvermogen. Alleen, je kunt high of stoned roken; mensen als ik preferen de high die inspiratie geeft (flux de bouche, spontaneiteit) boven het stoned-zijn, waarbij je je passief kunt overgeven, meer mediteren, lummelen, bij muziek of natuur - maar je kunt kiezen, soort zoekt soort en de coffeeshops geven u graag raad, als u het ook eens wilt proberen.
Haal teelt van cannabis uit de criminaliteit kopregelt een tekst van Gerd Leers (CDA), burgemeester van Maastricht op de Opiniepagina van NRC Handelsblad van 10 april, met als intro: "Coffeeshops sluiten, paddo's verbieden, wietteelt illegaal houden - de penoze vaart er wel bij. Is dat iets wat we willen? De productie kan beter legaal, vindt Gerd Leers."
Ik citeer, met graagte; meer-geïnteresseerden kunnen eerdere bijdragen, uit 2004 en 2006, van burgemeester Leers aan de Opinie-pagina inzien op nrc.nl/opinie.
"Ik neem vandaag het boek Polderwiet in ontvangst en daaruit blijkt dat de landen om ons heen inmiddels zo zijn volgebouwd met plantages dat ze bijna in hun eigen productie kunnen voorzien. België gedoogt inmiddels drie gram bezit. U ziet: de stappen die wij hebben gezet, komen elders ook uit, alleen liggen wij op dit onderwerp voor.
Als Nederland de politieke moed heeft om weer eens gidsland te zijn, dan voorspel ik voor de cannabisteelt dezelfde toekomst als voor het homohuwelijk: internationale acceptatie en navolging. En durft de minister dat pleidooi desondanks niet aan? En willen we landen als Frankrijk en de VS niet te veel tegen ons in het hatrnas jagen? Stop er dan mee. Rigoureus. Weg met het gedoogbeleid. Laten we ons dan maar aansluiten bij de rest. Hoezeer mij dat ook spijt. Maar neem dan ook in Den Haag de maatregelen om deze afschaffing te begeleiden. Dat wil zeggen: neem uw verantwoordelijkheid door wetten uit te vaardigen, financiële middelen en mankracht (handhaving) ter beschikking stellen. Kortom: bied de gemeenten steun voor de afbouw en beëindiging. Maar realiseer wel dat daarmee slechts een schijnoplossing wordt geboden. Er zal geen joint minder om gerookt worden."

Hear, hear! In deze tekst wordt ook vermeld wat ex-premier Dries van Agt onlangs aan de secretaris-generaal van de Verenigde Naties Kofi Annan schreef: The global war on drugs is now causing more harm, than drug abuse itself.

En ook dat onderstreep ik met graagte, temeer waar ik zelf deze Noord-Amerikaanse paranoïa - want dat is het - al een halve eeuw bestrijd. Van een der eerste informatieve boeken over cannabis indica, The Book of Grass, An anthology of Indian hemp was ik co-editor, samen met George Andrews; de bloemlezing verscheen in Engeland in 1966 in een gebonden uitgave bij Peter Owens; 1966, later als Penguin paperback, in de V. S. bij Grove Press, er bestaan ook Franse en Spaanse edities.
Meer dan tachtig teksten, verdeeld over vijf delen: Traces in the course of history, Some high voices of the twentieth century, Medical opinions, Potentialities for increasing consciousness, and last but not least; The scene today and the law. Alles over 242 pagina's. Etc.
Dat is dus 1 barricade; er zijn er meer.
Hierover een volgende keer.
Mijn werk omvat teveel titels (sinds 1950 de dichtbundel Wondkoorts tot en met de dichtbundel Zonneklaar, 2006, uitg.Passage, Groningen) om op deze website te vermelden, meestal verwijs ik naar de (onvolledige bibliografie) van de Koninklijke Bibliotheek, en kan dus verwijzen naar de link Simon surft. Verder heb ik vriendschappen op Ich Hic Chi, ik ben te horen op de link See me! Hear me! - onder meer in prettig gesprek met Theo van Gogh - en zo is er in dit labirint meer te ontdekken. Volg je eigen spoor, kijk verder dan je neus lang is en wees welkom in een wereld, waarin geleefd wordt, vrij en natuurlijk.Paradise Now: welkom. Simon Vinkenoog, de Uitverkochtste.

P.S. De spreuken waarmee ik elke dag begin, heb ik met toestemming ontleend aan de Meditation van die dag uit The Secret Language of Birthdays, personology profiles for each day of the year van Gary Goldschneider, Viking Studio Books, New York 1995.

Deze middag op de tuin duifjes aan het Paasbrood

Deze avond ons Kroondomein . . .

Dinsdag 10 april 2007

Simply seeing is an act of creation

'Ciao Danny; ik maak er een mooie dag van. Jij ook?!' en ik verlaat, zes treden op, de Trinity-grotto: een bijna dagelijkse wandeling, als ik al niet uit de auto stap bij het Ballonnnetje om mijn pijnverdrijver aan te schaffen.
Als ik binnenkom, trek ik een kruk naar de toonbank, ga zitten en bestel koffie, neem de eerste schone haal van de dag, en bekijk de binnenkomende cliëntèle.
Noud van den Eerenbeemt placht dat te doen als hij vanuit zijn woonplaats Gent naar Amsterdam kwam om lezingen of tarot-consulten te geven. Hij had een vast adres vlak bij het Centraal Station, waar hij zijn inkopen deed en vervolgens mensen keek, bekeek, aanschouwde: wat er al niet te doen is met de mensen die langsgaan...
Edith en ik doen het vaak: vanuit de auto naar voorbijgangers, overstekers kijkend: we geven hem/haar een beroep, een leeftijd, raden de gedachten en gemoedstoestand - we zien het ze aan, dat - wat - niks nee; meer in het bizonder met al die studenten in deze buurt vol Hogescholen en Universiteiten: de Plantage. Iemand vroeg me de weg naar Artis, en dan: U bent toch? Ja, ik ben; huppelend jongetje aan de hand. Ik verwees hem naar de tramhalte, waar hij heen ging, maar even later zag ik hem op het trottoir van de Sarphatistraat richting Artis lopend.
Op de terugweg de Vluchtheuvelgedachten (random thoughts) op de daarvoor bestemde bankjes bij de tramhalte. Ik dacht even na over de verhalen uit Gambia, waar Danny jaarlijks heen gaat. Dan lokt het rustige huis; het rijk even alleen - Edith brengt haar Mama terug naar Den Haag; vanavond komt mijn dochter Anna eten en de werkster heeft zojuist afgebeld. Die gangkastdeur moet weer open, op de onderste plank links nog zoveel te ontdekken...

Nog nooit was het zo moeilijk (Gemeenten treden harder op tegen werklozen, die al tientallen jaren betaald werk weigeren). Pagina 7 naast de Daihatsu Materia is een buldog zonder tanden. De Volkskrsnt vandaag.
Tot 1987 trad de Nederlandse Bond tegen het Arbeidsethos (NBTA) op namens de bewust-baanlozen, waartoe ik zou hebben behoord als ik me niet het schrijversambacht had eigen gemaakt: ook ik tot mijn 32e nine-to-fiver, toen vond ik het welletjes.
Maar hoeveel mensen laboereren niet onder het werk dat zij tegen hun wil, zonder plezier en routineus verveeld uitvoeren? Ik zou zeggen: ga tuinieren.
Ik ben het eens met de bewust werklozen Jan Müter en Gertjan van Beijnum, die om beurt verklaren werkloosheid niet als een individueel maar als een maatschappelijk probleem te beschouwen: 'Dat wij teren op andermans centen is geen argument. Hele bedrijfstakken worden overeind gehouden met belastinggeld. Als de boeren geen miljarden per jaar zouden ontvangen, zouden zij omvallen."
Verslaggeefster Elsbeth Stoker noteert: 'Bewust werklozen als Van Beijnum en Müter streven naar een maatschappij waarin iedereen een basisinkomen krijgt en gewaardeerd wordt voor wat-ie doet. Of zo'n maatschappij er ooit zal komen, betwijfelt Van Beijnum. Tot het zo ver is vult hij zijn dagen met vrijwilligerswerk voor website Kleintje Muurkrant en stichting de Stelling.'

Werken als verplichting om te kunnen leven, 'geld te verdienen' - de arbeidsethos is uiteraard een der TABOES te slechten in deze samenleving; werk aan de winkel voor de paradigma-change makers, die heilige huisjes omver willen werpen. helpen.
Ik sta aan hun zijde; Jef Last citeerde Nietzsche's Über die Provokation
"Was fällt, das soll man stürzen,
dass es noch schneller falle."

Werk, kerk, sterk - vreemd taboe-rijm - sterk staat voor macho. Ik lees hier overigens dat de bovengenoemde NBTA heel dynamisch was. 'Zij vormden mobiele discussiecommando's en organiseerden publiciteitsstunts, een hoogtepunt was toen de oprichter van de NBTA in 1984 in de Tweede Kamer op een tafel klom en opriep tot bezinning.'

Mooi, goede oude zelfbevrijdingstijd. Dit citaat weer uit een Strijdlied en Liefdesgedicht dat ik voor Jef Last op diens zeventigste verjaardag, 2 mei 1968 schreef - de maand van de Parijse Révolte, toen er nog barricades moesten worden opgeworpen en het Volkstoneel zich op straat en in de bezette theaters kon uiten, deels bewust van de houdbaarheid van de spandoektekst L'IMAGINATION AU POUVOIR!!!
Wat is er met die verbeeldingskracht, dat voorstellingsgvermogen gebeurd? In het boek De Literaire Kring van Marjolijn Februari wordt door een der protagonisten (personages, romanfiguren) gedacht aan Marcel Broodthaers gedicht over de wereld:
"Alles is ei. De wereld is ei. De wereld is geboren uit het grote eigeel, de zon."
En ik las dat, sprakeloos, nadat ik mijn dagelijkse hymne aan het leven (deze krsvrs-pagina's) opende met een loflied op die zelfde zon , zonder wie of wat of waarom en hoe en overhoofd alles ondenkbaar zou zijn.
De iep voor het huis, waarvan -als alle groen - de groei dagelijks merkbaar is, begint de eerste zaaddoosjes al te verliezen, straks ligt de straat er vol mee, en ware er niet de dagelijkse stoere rondegang van de Reinigingsdienst voor het Amstel Hotel, zou je er door heen kunnen stuiven - voor zover je dat op mijn leeftijd nog doet. Het ontsnapt me (opzettelijk), nooit zal ik het zo elders, of in gesprek, onder woorden brengen; hooguit laat ik me ontsnappen, papegaaiend: Hope I don 't grow old before I die, of We were so much older then, we 're so much younger now. Lekkere teksten om je te vergezellen en begeleiden. Ondertussen nog niet in de gangkast gekeken; wel zocht ik vergeefs Jack Moore's Anti-Work-brochure, vond ondertussen wel terug (lekker in bladeren; Derrick laten zien) Thanks for Coming! De autobiografie van Jim Haynes, in 1983 bij Faber & Faber verschenen) is opgedragen aan - volgen negentien(sic) pagina's met namen, bij de V tref ik onder Vinkenoog Alex, Barbara, Reineke en Simon Vinkenoog - blijkbaar zijn wij ooit op bezoek geweest, ik dus diverse keren, op een van de matinees in zijn crashpad aan de Parijse Rue de la Tombe-Isoire - om andere redenen in de Nederlandse literatuurgeschiedenis bekend: Rudy Kousbroek woonde er met een prachtige wandschildering van Lucebert, die moest worden weggewit toen na een jaar of wat het huis weer door de eigenaar werd opgeeist, de huur opgezegd, of - whatever... Feest door Ed van der Elksen in foto's vastgelegd, enkele ervan komen voor in het Schrijvers Prentenboek over de Vijftigers.
Herinnerde hij zich.
Wat herinnert hij zich niet? Of Jim Haynes ooit in Amsterdam was. De eerste kleur. De eerste geur; moet de poepluier geweest zijn. Zindelijk. Memories Within; aan te voelen, geen harde botte feiten; gewaarwordingen. Stukjes en beetjes, scherfjes en braam. Erts. Gehalte. Het wonder van de magneet. De schrijf-leesconnectie-ontdekking. Schrijf. Ver. Vers. Medepennevoerders; ieder zijn/haar eigen passie-hobby-encyclopedie-conditionering of conformisme, quod non - van dwarsliggers houd ik het meest. De entertainers en de nieuwe katholieken, de verwoede hype-jagers, de weduwe van Van Gogh, de Anders-Denkenden, de spambevechters, de stoute zie-mij-nou dames, de durfal-gilletjes, de mannetjesputters - o wat zien wij er soms potsierlijk uit! Ik zonder mijzelf niet uit. Bij-zonder. Ik bleef in gedachten hangen, vroeg me af tot hoever herinneringen kunnen worden aangewakkerd, of opflakkeren, ontvlammen.
Hoe belangrijk de verbeeldingskracht, die alle gedachten overvleugelt. Stel je voor dat er geen tegels en asfalt lag, en dat elk iepenzaadje zou ontkiemen en uitkomen, even rijkelijk als de balsemien dat manshoog in onze tuin gaat doen, terwijl je nu ook weer dagelijks die twee tegenover elkaar liggende blaadjes ziet groeien? Een iepenbos? Nederland terug in de natuurstaat, waar nu alles nog mensenhand is? Andere bronnen?
Mijn grootste hulpbron, Edith, wandelt binnen, terwijl ik me had verdiept in het tot dusverre ongelezen boek van Jim Haynes, de Amerikaanse kosmopoliet die het Traverse Theatre in Edinburgh oprichtte, in Londen het Arts Lab leidde en met Willem de Ridder in Amsterdam het Wet Dreams Film Festival, rond het tijdschrift Suck organiseerde, in 1970, 1971. Ik hield me afzijdig, d.w.z. het was niet mijn party-crowd. En nu keer ik weer naar het heerlijk samenzijn, met Edith.
Herinner je D.H.Lawrence's A Sane Revolution:
Work can be fun, and man can enjoy it; then it's not labour.
Let's have it so. Let's make a revolution for fun!

Hear, hear (oh oor o hoor): Simon Vinkenoog, in het zweet zijns aanschijns.

Maandag 9 april 2007

There is always someone "better".

Straks nog de tijd om naar mijzelf (en Jules Deelder) te kijken in 'de geestige late-night quiz' De tabel van Mendelejev op de Vlaamse televisie (België 1), 21.55u - 22.45u, maar belangrijker voor iedereen is toch wel het volgen van de zesdelige serie Plaats des oordeels - Het nieuwe Midden-Oosten, waarin vorige week de Israëllobby in de VS ter sprake kwam, vanavond Het Midden-Oosten gedecodeerd, 16 april Standpunt Teheran, 23 april In gesprek met Amos Oz, 30 april In strijd met het ideaal en op 7 mei het Eindspel. Telkenmale van 20.55u tot 21.50u. De serie werd als volgt in de VPRO Gids 2007-13 aangekondigd:
"Tegenlicht kijkt zes weken naar nieuwe ontwikkelingen in het Midden-Oosten, waar de spanning gestaag oploopt. Nu Irak in een puinhoop is veranderd wordt in de V.S. voor het eerst kritiek hoorbaar op de machtige Israëllobby. Intussen wordt Iran aangewezen als het nieuwe Rijk van het Kwaad. De rol van de media bij conflicten in het Midden-Oosten wordt kritisch bekeken: we hebben de beelden, maar hebben we ook de werkelijkheid? In Israël zien we hoe land en bevolking er na jarenlange bezettingsoorlogen psychisch voorstaan. De serie sluit met een politiek, militair en religieus doemscenario dat zich afspeelt in het hart van het Midden-Oosten."
In een begeleidend artikel Conflict en mythe gaat Arnon Grunberg er van uit dat de voorstelling dat de Joden in conflict zijn met de Palestijnen onjuist is en tot onnodige verwarring leidt.
"Wie naar het debat in Nederland kijkt dat de afgelopen jaren over deze kwestie is gevoerd kan zich niet aan de indruk onttrekken dat er geen sprake is van debat, alleen van volkstoneel dat niets meer met Israël en Palestina te maken heeft. Maar wel alles met de acteurs en actrcies zelf, en de meest indringende vraag die dit debat opriep was dan ook: waar zijn de goede psychiaters in Amsterdam-Zuid gebleven? Eén ding is zeker, de stragetische belangen van welk land dan ook houden geen rekening met de bevolking van de vijand. En treurig genoeg ook niet met de eigen bevolking."
A la guerre comme à la guerre...

Even een ander Israël; in tuinhuis 23 kan ik weer terecht, op de rommelmarkt in Buitenzorg raakten wij het spiraalmatras en de toilettafel van Lana kwijt; ik kan weer grasduinen in de papieren, naar hartelust.
Kabbala volgens Kashemacher: eens was hij een hippie in Frankrijk en de VS, maar gaat nu in stemmig zwart gekleed en woont in het Israëlische bergstadje Tsfat - het belangrijkste kabbalistische centrum in het ondermaanse. En hij schildert.
Bij twee afbeeldingen geef ik het bijbehorende commentaar:
"Tempelbouw. In het midden bevindt zich een ring van zes kubussen die staan voor de zes dagen van de Schepping. Zij vormen het centrum, de davidster die Israël voorstelt. Hieromheen ligt een ring van twaalf kubussen die de Twaalf Stammen uitbeelden. De volgende rij heeft achttien kubussen die staan voor de letters 'Chet-joed' , samen 'Chai', hetgeen in het Hebreeuws 'Leven' betekent. Alles bij elkaar zijn er 36 kubussen. Deze staan voor de 36 verborgen 'tsadikiem' of rechtvaardigen, dankzij wie de wereld behouden blijft. Hetzelfde concept is nog tweemaal herhaald. Deze serie van drie vertegenwoordigt de drie Tempels (de derde moet nog worden gebouwd). De grote blauwe kubussen in de achtergrond zijn het symbool van de naties van de wereld die ook zullen worden gezegend door het bouwen van de Derde Tempel."

De tweede afbeelding toont Kashemacher bij een van zijn schilderijen, met de tekst:
"Deze davidster is opgebouwd uit drie rode, drie oranje en drie gele balken. Tezamen negen en dus staande voor emed, waarheid. Het is een absurde constructie die alleen op papier mogelijk is."

Uit Ruth de Jong: Kabbalah volgens Kashemacher, in MABAT, 20 novmber 1996. Sjalom, vrienden! Simon Vinkenoog, Totembouwer.

Zondag 8 april 2007

I am a human being from the planet Earth

"Wij leven momenteel in het tijdsvenster tussen de 'logos'-beschaving van het industriële tijdperk en de 'holos'-beschaving die nog geboren moet worden. Of de laatste er inderdaad komt, staat nog niet vast en is afhankelijk van welke richting de mensheid wenst te nemen. Het zal echter niet lang meer duren voordat wij het chaospunt bereikt hebben - het punt waarop onze wereld het ene of het andere evolutietraject gaat volgen. Dat punt is bereikt zodra kritische processen - conflicten en spanningen in de samenleving, een onrechtvaardige verdeling van economische hulpbronnen en degeneratie van cruciale evenwichtstoestanden in het milieu - onomkeerbaar worden. Op dat moment worden onze systemen als het ware gelanceerd naar of een ineenstortingstraject of een doorbraaktraject, het spreekwoordelijke dubbbeltje op z'n kant. Welk traject wordt gekozen, staat nog niet vast en is sterk afhankelijk van het probleemoplossend vermogen van onze overheden, geïnitieerd door onze politiek verantwoordelijken, wel of niet onder de druk van de bevolking."
Een van de vele opmerkenswaardige notities van de mij toegezonden 40 pagina's tellende tekst Kernpunt 4: Financiële Relativiteitstheorie, een urgente schriftuur, uitgegeven door het (gezien het taalgebruik Vlaamse) chaospunt www.chaospunt.org, contact@chaospunt.org, met als motto: "Schopenhauer zei ooit 'Geld is Geluk in abstractie, vervolgens hechten en spiegelen we ons aan dit illusoire geluk.' Chaospunt nodigt U uit om deze uitspraak te bevestigen wat mogelijk uw ongeloof mag tarten. Het rekenkundige bewijs dat financiële problemen niet hoeven te bestaan."
Om tot de essentie van deze FR te komen, doorploegen de lezers zes eerdere hoofdstukken, die enkele paradigmata-veranderingen aanduiden: de grondslag psychologie, de memen en de spiraaldynamiek, de kruiscatalytische cycli, het huidige tijdsvenster en de positionering van de FR.
Waar deze op neerkomt, is pas op de pps 23/24 vetgedrukt te lezen:
Als we Wereldwijd alle prijzen (kosten/lonen) zouden delen door een factor 10 (optie), dan betekent dit,omwille van de relativiteit, dat alle lliquide middelen (vrij kapitaal) vertienvoudigd worden. Het lijkt dan alsof op dat moment in de tijd de mensheid de lotto van het Universum zou gewonnen hebben.

Gezien het aantal onhoudbaarheden, geschetst in het boek van Ervin Laszlo - Het Chaos Punt (Onhoudbaarheid van de huidige welstandverdeling, van overvloedig consumeren, van de groeipatronen in het mondiale geldstelsel, van gevestigde maatschappelijke structuren, van de bevolkingsdruk op het milieu) en de hier aan bod gebrachte feiten ter ondersteuning van een quantumsprong naar nieuwe denkpatronen, is het niet bevreemdend dat de laatste hoofdstukken van deze tekst heten: Praktische problemen en de relatie met deze FR, Maar wat nu?, en een Haalbaarheidsstudie.
Maar liever daden dan woorden, waarschuwen meerdere malen de samenstellers van deze tekst, van wie ik nog hoop te horen: Progress Reports!
Gevraagd om commentaar (U ook) wil ik ten eerste zeggen dat er sprake moet zijn van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, dat er geen enkel woord wordt gewijd aan het functionele werk van de Verenigde Naties, niet alleen in de politiek beladen Veiligheidsraad, maar ook via de gespecialseerde VN-agentschappen als UNESCO, WHO, FAO, ILO, Unicef et j 'en passe.
Noch blijken zij gehoord te hebben van de vér reikende plannen (ook in boekvorm) van de Nederlander Pieter Kooistra voor een Basis UNO-inkomen voor Iedereen. In elk geval ben ik verheugd dat deze ideeën geventileerd worden, en over de Spiraaldynamiek valt nog heel veel meer te zeggen; een andere keer.

Wj waren met ons zeventienen aan het door Barbara perfect georganiseerde paasontbijt, waarbij iedere gast ook zijn eigen inbreng had: Edith, haar moeder, Barbara's kinderen Arthur met zijn vriendin Stephanie, en Anna-Sunya die wij samen ter wereld brachten, alsmede haar oudere dochters Juana met dochter Ambika en Talitha met man Mark en dochters Bodil en Babette. Verder mijn zoon Alex met vrouw Dagmar en kinderen Marvin en Sammy-Jean - voorwaar, een extended family (en nog maar een deel daarvan) van jewelste: genietend van deze momenten die zich zo nu en dan voordoen. Moeilijke woorden als hierboven maakten geen deel uit van de gesprekken; liefde's eenvoud straalde uit ieders ogen.
Na opnieuw een zonnige tuindag (ik nog altijd in de weer met een houtwal) een voortreffelijk diner à trois bij Hotel de Goudfazant aan de moeilijk te bereiken Aambeeldstraat 12 in Amsterdam-Noord, maar het wijds uitzicht over het water blijkt elke dag weer te zorgen voor een volle bak.
En nu verlang ik naar een spelletje Scrabble, het eerste van de dag. Waar is dat plaatje van Peter van Straaten?
Gegroet, Simon Vinkenoog, Brainwaver.

Zaterdag 7 april 2007

Carpenters say, "Measure twice, Cut once."

Vraag aan Roberto Assagioli: "Sinds het achteruitgaan van de religie in de Westerse wereld en het verdwijnen van de rites de passage (rituelen bij geboorte, puberteit en dood) is de psychologie de taak toegevallen mensen te helpen in overgangscrises en in grenssituaties. Hoe staat u tegenover de dood? Wat betekent dat voor u op de leeftijd van 85 jaar?"
Assagioli: "De dood ziet er voor mij allereerst uit als een vakantie. Er bestaan vele hypotheses over de dood en het denkbeeld van reïncarnatie lijkt mij het meest zinvol. Ik heb geen eigen ervaring met reïncarnatie, maar met dit geloof ben ik in het goede gezelschap van honderden miljoen Oosterlingen, van Boeddha en vele anderen in het Westen. De dood is een normaal deel van de biologische kringloop. Mijn lichaam sterft, maar ik ben méér dan dat. Ik maak me er niet erg bezorgd over. Misschien sterf ik vanavond wel, maar ik ben gaarne bereid nog vele jaren te aanvaarden om werk te doen dat me interesseert en waarvan ik denk dat het nuttig is voor anderen. Ik ben, zoals de Fransen zeggen disponible, beschikbaar. Humor helpt ook en gevoel voor verhoudingen. Ik ben een individu op een kleine planeet in een klein zonnestelsel in een van de melkwegstelsels."

Uit een gesprek in Florence tussen Sam Keen, consulting editor van Psychology Today, en Roberto Assagioli, oprichter van het Instituut voor Psychosynthese, verschenen in Psychology Today 1974 als The Golden Mean of Roberto Assagioli.
In het Nederlands verschenen als brochure van 32 pagina's, als uitgave van de Stichting Relato in Venlo, tweede druk, april 1988: De Gulden Middenweg door Roberto Assagioli.

Gevraagd naar de overeenkomsten en verschillen tussen de psychosynthese en de analytische psychologie van C.G. Jung, met wie hij een vriendschappelijke verhouding onderhield:
"In de therapeutische praktijk wijzen wij beiden pathologie af, dat wil zeggen afwijzing van gericht zijn op ziekelijke manifestaties en symptomen van een veronderstelde geestelijke 'ziekte'. Beiden beschouwen wij de mens als een fundamenteel gezond organisme, dat tijdelijk onbevredigend kan funktioneren. De natuur probeert steeds het evenwicht te herstellen en in de psyche overheerst het principe van synthese. Onverenigbare tegenstellingen bestaan niet. Therapie heeft als doel het individu te helpen zijn persoonlijjkheid zo te veranderen, dat schijnbare tegenstellingen geïntegreerd kunnen worden. Zowel Jung als ikzelf hebben benadrukt, dat een mens ook zijn hogere psychische funkties kan ontwikkelen, de zogenaamde spirituele dimensie. Jung onderscheidt vier psychische dimensies, namelijk: gewaarwording, gevoel, denken en intuïtie. Psychosynthese acht de vier functies van Jung niet voldoende voor de volledige beschrijving van het psychologische leven.
Onze opvatting kan als volgt gezien worden: wij menen dat de verbeeldingskracht of fantsie een aparte functie is. Bovendien bestaat er een aantal funkties dat ons aanzet tot handelen in de buitenwereld. Tot deze groep behoren instincten, neigingen, impulsen, drijfveren, verlangens en aspiraties. En hiermee komen we bij een van de centrale fundamenten van de psychosynthese. Er bestaat een fundamenteel verschil tussen impulsen, drijfveren, verlangens en de wil. In het menselijk bestaan spelen veelvuldig conflicten tussen verlangens en de wil. We kennen de wil dan ook een centrale positie toe in het hart van het zelfbewustzijn of ego."

Ik neem aan dat de Stichting Relato niet meer bestaat; ik trof brieven, brochures en een ringband (Meditatie in het Nieuwe Tijdperk) uit de jaren 80 aan tussen de papieren in de tuin, waar wij gedrieën (Edith, haar Moeder en Ik) opnieuw een goddelijke dag doorbrachten. Ik heb ook Marjolijn's De Literaire Kring uitgelezen; individuele lezing of in een leeskring kan ik iedereen aanraden.
Alle grote wereldproblemen, corrupties en hypocrisie, hypes en modieuze ontsporingenn komen ter sprake in gesprekken en filippica's van jewelste; ik meen een sneer op te vangen (naar Connie P.?) als er sprake is van 'de marxistische prietpraat in de herensociëteiten'.Verder worden er wel heel wat schrijvers en boeken vermeld, maar ja dat doe ik ook - in mijn levensroman.
Wellicht dat ik er hier of elders nog een mening over ga geven; ik noteerde als onmogelijk (op pagina 243) een videoband van negen jaar geleden, waarin gesproken wordt van euro's; die hadden wij toen nog niet. Even niet opgelet, heren redacteuren van Prometheus?
ISBN 978 90 446 0857.

Ik kan mijn paaslectuur over het Dierenrijk straks kiezen: Tijd is voorbij dat de mens geen dier is (Menselijke eigenschappen komen voort uit onze plaats in het dierenrijk) door Hans Achterhuis in de NRC vandaag; in de Boekenbijlage van dezelfde quality newspaper gisteren Bovary en andere dieren - Literair darwinisten gebruiken de biologie om de mens in de literatuur te begrijpen door Arnold Heumakers; in de Kennis-bijlage van de Volkskrant vandaag: Michael Ruse wil voor- en tegenstanders van evolutietheorie tot elkaar brengen: Intelligent design is Coca-Cola, genoteerd door Ben van Raaij, en last but not least - aangetroffen in de brievenbus, dank Joke & Leo - het kwartaalblad Kunst en Wetenschap, 16e jaargang nr. 1, voorjaar 2007, ISSN: 0927-3506, De Diermens van Kafka - symbolische en werkelijke betekenis van de relatie tussen mens en dier, door Tom Tak, www.tomtak.eu.

Morgen een Paasontbijt met Barbara en de kinderen; dan weer tuinwaarts en D.V. de avondmaaltijd met E & E bij Hotel de Goudfazant. Rollebollend door ruimte & tijd, Simon Vinkenoog, woefwoefmauwmauwboeboeeheehhaha.

Vrijdag 6 april 2007

Donderdag 5 april 2007

If you have two legs - run; if you have one leg - hop;
if you have no legs - fly!

Een vruchtbare dag in 's-Hertogenbosch; de middag doorgebracht met Derrick Bergman, aan wie ik weer een tas paperassen te overhandigen had; teruggevonden copieën van brieven uit de jaren zestig: wat heb ik niet allemaal afgepend, om de berichtgeving over LSD-25 op een wat hoger peil te trekken.
Het dagblad De Telegraaf was ook in die dagen een en al opruiing en verdraaiing van de werkelijkheid: een succesvolle formule, vanuit dat soort journalistiek standpunt gezien, maar verwerpelijk waar het de weergave van feiten betreft - ik lees als eerste in de 3 kranten die ik lees (tracht bij te houden) altijd de verbeteringen, correcties, herstel- en andere meestal over het hoofd geziene weggestopte stukjes. Over taal- en stijlfouten erger ik me allang niet meer: purisme maakt je fanatiek, hetgeen ik mijzelf absoluut niet toesta.
Een stralende dag, zie de foto die Derrick van Edith en mij nam voor het Jheronimus Bosch Art Center aan het Jeroen Boschplein 2 (de voormalige St-Jacobskerk aan de Hinthamerstraat).
Een waarlijke verrijking van het toch al grote aanbod aantrekkelijke in-en uitgaansmogelijkheden van de Bosche binnenstad. Aan te raden is eerst de lift naar boven te nemen, door de kerktoren, met een mooi uitzicht naar alle windstreken, dan spiralerend de wenteltrap af - tegen mijn gewoonte in de treden niet geteld - op elke omloop, zo 'n vier- of vijf, hangen reproducties op ware grootte, verbluffend authentiek, van de schilderijen die zich van Bosch in de grote musea ter wereld bevinden.
Veertig jaar gelden waren de originelen daarvan bijeengebracht in de grote Sint Janskerk, waar zij majestueus in het middenschip waren opgehangen; dat kon toen nog - ondertussen zijn de prijzen van die bijna vijfhonderd jaar oude schilderijen zo gestegen dat verzekeren onbetaalbaar wordt, terwijl ook het vervoer ervan op steeds meer bezwaren stuit.
Ik herinner me het bezoek dat ik bracht samen met mijn Londense vriend Barry Miles, destijds uitgever van The international Times en eigenaar van de Indica-Bookshop; ondertussen heeft hij onder meer de biografieën van de Beat Generation-schrijvers Burroughs, Ginsberg en Kerouac geschreven. Uiteraard blijf je, ook tegenover deze repros, niet onbewogen tegenover dit visionaire werk: nergens kregen hemel en hel zulk een intense beeldkracht, Bosch 'voorstellingsvermogen was inderdaad onbegrensd - je vermoedt in hem een liefhebber van het kaalkopje en de argot of rye...In het gastenboek schreef ik: Laat alles aan je verbeeldingskracht over...
Gelouterd, verrijkt streken wij neer op diverse zonnige terrassen, om ons samen met andere die avond optredende dichters om zeven uur te melden in de Bieb ( je zult mij dat woord nooit horen uitspreken) 's-Hertogenbosch, vanwaar uit wij onze schreden richtten naar de acht locaties waar telkens een dichter van naam, samen met twee jongere dichters uit hun werk zouden voordragen; cafés met mooie namen als 't Bonte Palet, De Rode Pimpernel, Knillispoort, Cordes, Artemis en De Keulse Kar - waar ik terecht kwam (en al eerder optrad met Bo's Art jazz-trio). Om het uur een ronde, telkens ander publiek - dat van de ene locatie naar de andere kon dwalen; alle locaties op loopafstand van elkaar.
Een heel prettige ambiance; de drempel van een horeaca-gelegenheid is lager, je komt gemakkelijker met mensen in contact, zo ook met mijn talentvolle mededichters Hanneke van Eijken (1981) en Olaf Risee (1974).
Ik kreeg twee eigen beheer-uitgaven toegestopt; van de Tilburgse Stadsschrijver en plezierdichter Chris van de Ven een nummer van het literair verzamelblad Het Tafelblad, terwijl Tom Maassen mij voorzichtig benaderde met zijn heel wat serieuzer Taalbarrières, 66 pagina's met overwegingen, stellingen, teksten die nadere studie vereisen, voorafgegaan door een indrukwekkend citaat van Ludwig Wittgenstein.

"Du musst Neues sagen und doch lauter Altes.
Du musst allerdings nur Altes sagen - aber doch etwas Neues!
Die verschiedenen 'Auffassungen' müssen verschiedenen Anwendungen entsprechen.
Ach der Dichter muss sich immer fragen: 'Ist das, was ich schreibe wirklich wahr?' -
was nicht heissen muss: 'geschieht es so in Wirklichkeit?'
Du musst freilich Altes herbeitragen. Aber zu einem Bau"

De Merz-bau van Kurt Schwitters in Museum Boymans wil ik nog zien, in Rotterdam nog zoveel te zien. Nog zoveel te horen. Na afloop van de poëzie-seances trokken de dichters en hun begeleiders, locatie-managers en andere vrijwilligers (plus publiek à 5 euro) naar een eindfeest in Plein 79, een trap af, een groot gewelf, de dansband Jaap Boots en de Natte Honden poogde vergeefs het publiek tot dansen aan te zetten; ik had het gevoel dat menigeen een wat rustiger ambiance zou hebben geprefereerd..Ook door de muziek heen veel geroezemoes. Mensen willen uitpraten na zo'n geslaagde avond, ervaringen uitwisselen, contacten leggen en daar komt het dan niet van...
Enkele companen troffen wij rond half twee aan in de hotelbar: Driek van Wissen en Jean Pierre Rawie, Ilja Leonard Pfeijffer en Tjitske Jansen, die in 2001 de jury- en publieksprijs ontving tijdens de Poëzieslag in Festina Lente.
Jean Pierre & Driek verblijdden ons met hun Rijmkroniek des Vaderlands: De gouden Eeuw, die als volgt door Uitgeverij Bert Bakker (ik neem aan de auteurs zelf) omschreven wordt:
"In het (ook door prinses Amalia) lang verwachte tweede deel van de Rijmkroniek des Vaderlands geven de dichters andermaal onderdanig het woord aan de Prins van Oranje. Hij pakt de draad op na het bloedstollende slot van deel 1 (de executie van Balthasar Gheeraerts) en verhaalt op zijn eigen onnavolgbare wijze hoe het verder ging: de Armada, het Turfschip van Breda, het verraad van Oldenbarnevelt, de Vrede van Munster, enzovoort, enzovoort (etcetera). Het spreekt vanzelf dat hij de culturele bloei van het jonge vaderland niet buiten beschouwing laat, maar er in tegendeel met kennis van zaken en gepaste waardering over spreekt. ("En zeker Rembrandt en Van Rijn/ die onze beste schilders zijn") . Het ligt voor de hand dat ook dit tweede deel van de Rijmkroniek des Vaderlands wederom een welkome aanvulling op onze inburgeringscursussen en onderwijsprogramma's van scholen en universiteiten, zijn weg zal vinden naar talloze lezers. "
Om het eerste deel heb ik me bescheurd; dat zal hier zeker 'wederom' het geval zijn, veronderstel ik. Danku heren.

In Vrij Nederland komt 'de goeroe van politici' Charles Leadbeater uitvoerig aan het woord: Optimisme is de motor van de democratie. Zeer lezenswaardig. Zou de man verwant zijn aan die andere Leadbeater, bisschop van de vrije katholieke kerk, hoog in de theosofische hierarchie, die een eeuw geleden aan het strand van Adyat in het jongetje Krishnamurti een (dé) toekomstige wereldleraar zag?

Nog aan weinigen laten zien: de foto van Ed van der Elsken uit 1954 en die van Koos Breukel in 2006: uw dw.dr. in identieke poses, met Elsetine den Daas en Edith Ringnalda, die het diepte-interview Uit het hart van Arjan Visser met mij begeleiden: de pagina's 34 tot en met 39 van La Vie En Rose, april-mei 2007, € 6.95, a real glossy met mix van high & low, lifestyle en all that..

Een gat in de dag geslapen.Wij voelen ons weer uitstekend, a good job well done. Leve het Onbederf'lijk vers! In de auto (ik ben bijrijder) neem ik me altijd voor te gaan lezen, maar zeker in deze tijd is het verrukkelijk naar buiten te kijken; niet overal wordt het uitzicht ontsierd door de verrommeling en bedrijvenvervuiling en de ontzagwekkende lelijkheid van geluidsschermen: er blijft nog genoeg groen gras en blauwe luchten met witte wolken over voor het oog, dezer dagen getroffen door veel geel. Etcetera; voorwaarts, mars - het liedje voor vandaag is uit. Mooi weer zal ons weer naar de tuin lokken, voor alles wat voorafgaat aan ons jaarlijks verblijf aldaar - vorig jaar betrokken wij ons buiten al begin mei - ruimschoots gelegenheid.
Voor vandaag gegroet, Simon Vinkenoog, S-5.

Woensdag 4 april 2007

To remain still may be humanity's greatest challenge

"In je hoofd wil je nog zo graag..."zei PSV-spits Patrick Kluivert tegen een journalist.
Hij kan maar moeilijk wennen aan de beperkingen die zijn lijf hem oplegt, na tal van blessures. Zijn benen zeggen soms: 'ho, wacht eens even.' "Ik zou zo graag meer willen laten zien..."
Die gevoelens herken ik, de voeten laten het soms afweten en wat ik verder nog niet allemaal zou willen doen, waar ik niet aan toe kom! Voorlopig heb ik overigens nog genoeg te doen; vanavond een optreden in 's-Hertogenbosch tijdens het poëziefestival Onbederf'lijk Vers - een twaalftal dichters op een tientallocaties; eindfeest Plein 79. Zie www.onbederflijkvers.nl.
De maandelijkse dichterslag in Festina Lente trok gisteren maar vijf deelnemers; (voetbal op t.v. is de grootste concurrent van poëzie-avonden en andere live-optredens) - het maakte de sfeer niet minder levendig en opgeruimd.
Onderwerp van gsprek was ook slamdichter Eus, die tijdens de afgelopen Poëzienacht in Vredenburg/Utrecht een aantal dichters hinderlijk had gestoord tijdens hun optreden; niet bevorderlijk voor zijn aanstaande debuut bij de Bezige Bij. Hij meent blijkbaar het imago van een clown aan te moeten nemen; hij maakt zichzelf tot ridder van de droevige figuur..
Sommige dichters (m/v) die je in deze laagdrempelige omgeving van Festina Lente hoort zijn vaak interessanter om te beluisteren dan wat je in het algemeen aan gedichten leest, of op het scherm langs ziet flitsen.
Het wachten is op een nieuwe Rimbaud, maar dezer dagen hoeft niemand meer à la Bukovsky voor poete maudit te spelen. Van zelfverkenning is in de dichtkunst sprake, van het tasten naar de ander, van de overreding en het vlammende betoog: vrede, vrijheid...
Martijn den Bakker ontving de juryprijs zowel als de publieksprijs (18 van de 41 uitgebrachte stemmen) en wij zien hem, evenals de andere maandwinnaars terug in de strijd om de jaarprijs, hopelijk bij mooi weer in juni op de Looiersgracht 40b - tegenover het bruggetje waar Eddy Posthuma de Boer in 1957 foto's voor de Haagse Post maakte van Allen Ginsberg en Gregory Corso. Stom van me, dat ik er niet even bij ben gaan staan!
Overigens vindt de e.v. dichtavond plaats op dinsdag 1 mei 2007, ijs en weder dienende, meer info www.cafefestinalente.nl.

- en ik acht het weer welletjes voor vandaag. Heb het goed; gegroet - dat gaat naar Den Bosch toe; ik doe de groeten aan Hieronymus in de Jacobskerk. Simon Vinkenoog, postzegelverzamelaar.

Dinsdag 3 april 2007

The chicken is the egg's way of reproducing itself

De Israël-lobby, de neo-conservatieven en de quaesties Irak/Iran in de Verenigde Staten; wat een treurig verhaal... Al vaker gehoord en gelezen, maar nooit eerder zoveel getuigenissen gezien. Hoe jammerlijk en mismaakt, als zoveel toestanden en aangelegenheden in deze neurotische, zo niet psychotische (schizoïde) samenleving, die in de naam van democratie en vrede zoveel onrechtvaardigheid met leugens en geweld handhaaft.
Volgende week in VPRO's Tegenlicht Joris Luijendijk over de media en de oorlosverslaggeving in het Midden-Oosten. Voor belangstellenden in problemen die de dorpspomp te boven gaan.
Een meisje met Vlaams accent vertelde me telefonisch van Het Parool te zijn en wilde vragen stellen voor de Amsterdamse rubriek Dorpspomp (die me zelfs als abonnee tot dusverre niet onder ogen kwam); het ging over het per 1 april ingegane verbod voor horeca-gelegenheden, om zowel marihuana te verkopen en te roken als bier te schenken. Van de 44 hasjcafés, die een uitsterfbeleid overleefd hadden, kozen uiteindelijk 40 voor de alcoholvrije coffeeshops; de andere gaan verder als café.
Michael Veling van coffeeshop De Kuil in de Oudebrugsteeg verklaarde dezelfde krant: "Eigenlijk moet ik de gemeenteraad en de burgemeester een compliment maken: dankzij hen zijn de hasj-cafés in Amsterdam elf jaar langer opengebleven dan elders in het land." Burgemeester Cohen had op verzoek van de gemeenteraad een brief aan minister van justitie Hirsch Ballin geschreven, waarin hij vroeg voor de hoofdstad een uitzondering te maken. Deze schreef bevreemd terug, dat Cohen weer bij hem aanklopt. Voor Amsterdam is wat betreft de minister nu wel lang genoeg een uitzondering gemaakt. Iedereen wist waar men aan toe was, ook de hashcafés. Het kabinet wenst volgens Hirsch Ballin ook geen verruiming van de regels rond coffeeshops.
Pragmaticus Veling spreekt van symboolpolitiek. "De hasjcafés worden bevolkt door veertig-plussers die graag een joint roken met een glaasje bier of wijn erbij. Zij vormen geen bedreiging voor de openbare orde, in tegendeel. Er wordt hier niet gezopen."
Aldus een verslaggever; op naar de volgende dorpspomp, de paddo's en de smartshops wellicht?
Het grootste gevaar van paddo's is stupiditeit, meldt Michael Persson in de Volkskrant van zaterdag 31 maart. "Geestverruimende paddestoelen zijn volgens alle onderzoeken weinig riskant."
Juist.
Elke week schrijven Amanda Kluveld en Oscar van den Boogaard een reactie op een actuele stelling. Die luidde (zelfde krant) Verbod op paddo's is willekeurig en hypocriet.
Hun mening:
Amanda Kluveld: "Van geloven worden mensen gek in hun hoofd. Van een leven zonder troost eveneens. Ziehier de reden voor de emotionele en naïeve roep om een verbod op paddo's. Gelovige en ongelovige Kamerleden proberen er de machteloosheid om te zetten in controle, goed te maken wat verkeerd ging, een krachtig antwoord te geven op de grillen van het leven. Als altijd tevergeefs. Dat is de gekte in ons hoofd."
Oscar van den Boogaard. "Onderzoek moet worden gedaan naar de precieze effecten van het gebruik van verse paddo's. Zijn ze net zo gevaarlijk als de gedroogde variant? Harddrugs verkopen als lief en onschuldig geestverruimend middel zou misdadig zijn. Om gemotiveerde experimenteerlustigen en verkenners van de ziel te begeleiden en te beschermen zouden psychedelische therapieën met bepaalde harddrugs door speciaal daartoe opgeleide psychotherapeuten officiëel moeten worden toegestaan."
Waarvan acte. Ik heb een stapel boeken waarover ik hier wil schrijven, maar nu even niet: ik lees en tuinier en houd het vandaag bij deze psychedelische dorpspomp. Op de tuin hebben wij de vijver laten overlopen, en ik richtte weer de slang; om ieder bloe-hoempje te-he besproeien, ook 't klei-heinste; gezongen met lange, kinderlijke uithalen. Het is in elk geval een kinderliedje, dat ik mij nog van school herinner. Ik heb wat afgezongen. Doe ik nog steeds! Groetend, Simon Vinkenoog, Flierefluiter.

Maandag 2 april 2007

By keeping alive to what's happening we live in the present

Welkom 14de week; jammer dat wij de surprise party voor Faminda Breeuwsma gisterenavond niet konden bijwonen; al onze energie ging zitten in de aangelegenheden die wél werden vervuld: de uit-en thuiszorg voor Ma in Den Haag, het tuinbeheer in Amsterdam en de plotselinge wisseling der seizoenen die je meer op eigen terrein terugschopt en al het andere weer tot een ver van mijn bed-show reduceert. Het begin van het media-vasten!
Ik pieker me suf welke van de drie kranten - die ik dagelijks lees - ik zal wegdoen, maar er zitten nog teveel mensjes tussen mijn ogen, hersenen, herinnering en de vellen papier voor mijn neus, waarin alles interessant is, jaja het een niet minder dan het andere - maar de orde daarin dient ieder mens zelf te bepalen.
Alles op een rijtje zetten is goed voor bloed en gemoed, ik maak mij om het wel en wee van de wereld geen hoofdbrekens meer. Toekomst is wat je toevalt; je levensspel komt uit de vreugde en keert naar de vreugde terug.
Zekerheden bestaan niet, je dient het Woe Wei, non-volitional, te nemen zoals het zich verhult of openbaart. Gerust stellen kun je niemand, tot leiddraad zou je kunnen nemen de goede grondslag van verstandhouding, door Timothy Leary aangegeven voor het optimale functioneren op psychedelisch, d.w. zo bewust mogelijk niveau.

"Those of us who play the game of 'applied mysticism' respect and support good gamesmanship. You pick out your game. You learn the rules, rituals, concepts. You play fairly and cleanly. You don't confuse your own game with other games. You do not impose your game ritual on others' games. You win today's game with humility. You lose tomorrow' s game with dignity. Anger and anxiety are irrelevant because you see your small game in the context of the great evolutionary game which no one can win and no one can lose."

En als je dan geïnteresseerd bent in een opkomende wereldmacht als China, waar je nog wel eens een bezoek hoopt te brengen als Poet of all Nations, kun je je enerzijds niet onttrekken aan de artikelenreeksen waarmee serieuze kranten je in- en voorlichten, maar kan het ook geen kwaad te lezen wat Karl Jaspers over Confucius te zeggen heeft, voor wie - naar het schijnt - in China weer standbeelden worden opgericht, hoewel niemand weet hoe de grote wijze man er uit zag.

"Confucius heeft niet de zorg voor een enkeling, die omwille van zijn eigen heil de wereld ontvlucht. Hij ontwerpt ook geen economisch-technische instellingen, geen wetgeving en geen formele staatsinrichting, maar hij is met zijn hele hart betrokken bij wat niet direct kan worden gemaakt, alleen indirect kan worden bevorderd en waarmee alles staat en valt; bij de geest van het geheel in een zedelijk-politieke situatie en bij de innerlijke gesteldheid van eenieder die deel uitmaakt van dat geheel. Hij heeft geen religieuze oerervaring, kent geen openbaring, weet niet van een wedergeboorte van zijn wezen, is geen mysticus. Hij is echter ook geen rationalist, maar wordt in zijn denken geleid door het omvattende van de gemeenschap, waarin de mens pas mens wordt. Zijn hart gaat uit naar de schoonheid, de orde, de waarachtigheid en het geluk in de wereld. En dit alles is gefundeerd in iets dat zijn zin door mislukking en dood niet verliest."

Een klein steentje in de vijver van het China-debat!
Socrates. Boeddha. Confucius. Jezus. De maatgevende mensen, door Karl Jaspers (1883-1969). Tweede, geheel herziene herdruk, 1999, Erven J. Bijleveld, ISBN 90.6131.655.3.

Zhuang Zi - het grote klassieke boek van het taoisme, vertaald en toegelicht door Kristofer Schipper (1934), Nederlands Tao-meester woonachtig in de Chinese stad Fuzhou waar hij decaan van de letterenfaculteit is, (zojuist verschenen bij Uitgeverij Augustus) wordt uiterst enthousiast besproken door Ronald Hermsen in het zojuist verschenen 243e april/meinummer van BRES, voornamelijk gewijd aan de herontdekking van de klassieke astrologie.( ISSN 0165-7798, www.bres.org)
Meester Zhung leefde ruim 300 jaar voor onze jaartelling, en pleitte voor de spontane levensvreugde van de ware mens. Een trilling op pp.110/111:

"Hij heeft zijn hoedanigheid en zijn geloofwaardigheid.
Geen daden, geen vorm.
Hij kan worden overgedragen maar niet onderwezen,
Hij kan worden ontvangen maar niet gezien.
Hij is zijn eigen stam, zijn eigen oorsprong;
Nog voordat hemel en aarde bestonden,
Sinds de oudste tijden, bestond hij welzeker.Hij gaf de voorvaderen en de goden hun heiligheid,
Hij baarde de hemel, hij baarde de aarde."

Een en ander moge weer leiden tot ons allerbewustwording, meer dan genoeg voor een dag, een leven. Als ik hier een dag oversla, is het omdat ik het in onze tuin, die steeds meer aandacht vraagt en steeds meer schoonheid schenkt, te goed heb.
Op Second Life wil ik me helemaal niet wagen, zoals wij ook niet MP3en, of andere iPod-speeltjes en interessante gadgets met ons meevoeren; een mobieltje is genoeg en uiteraard de digitale camera waarmee wij hier zo nu en dan een moment vereeuwigen. Gegroet, vrienden op het web, Simon Vinkenoog (18 juli 1928, Amsterdam - geen pseudoniem.

Zondag 1 april 2007

As we play on violins, guitars and pianos,
so the Universe plays on us

Le dérèglement raisonné de tous les sens, waarover de jonge Arthur Rimbaud schreef in zijn bekende Lettre du Voyant, geschreven toen hij 17 jaar was, wordt niet altijd op zijn juiste waarde geschat; men vergeet het adjectief raisonné (= beredeneerd), en zo vertaalt de niet-ingewijde de betekenis met: men doet maar wat, of zegt maar wat, let your freak flag high & wij noemen het een happening.
En dat is het dus niet, misschien alleen op 1 april..
Toch is het ieder jaar iets wat zich als NIEUW voordoet: als je van een winters ritme overstapt naar het bioritme van voorjaar en zomer. De eerste dit, de eerste dat, de eerste wandeling over het tuinpad - want daar gaat het over: de tuin die dezer dagen ons dagverblijf is, waarbij alle andere aangeklegenheden even in het NIET verdwijnen, ik e-maill onbeantwoord laat, geen krant meer inkijk, hooguit de boeken die ik uitschud om er de knipsels uit te zien vallen, zo een lied van Jacques Brel:

Wanneer de Schelde blinkt in de zuidelijke zon
en elke Vlaamse vrouw flaneert in zonjapon,
wanneeer de eerste spin zijn lenttewebben weeft
Of dampende het veld in juli-zonlicht beeft
Wanneer de zuidenwind er schatert door het graan
wanneer de zuidenwind er jubelt langs de baan
dan juicht mijn land, mijn vlakke land.

En het was de Schelde niet, maar het IJ, toen wij gingen lunchen bij het Wilhelminadok aan de Noordwal - en wij waren niet de enigen die er zo over hadden gedacht: de terrassen waren vol, maar de bediening was prima en wij genoten van roerei met zalm (S) en kroketten van oma Bob (E), terwijl het water tegen de kade klotste.

Vrienden Elbert en Martijn die ons een rollator verkochten (opbrengst Kroatië),
speelgoed voor de toekomst.

De ervaring van de verandering van de ervaring: Sator Arepo Tenet Opera Rotas, de Oeroboeros, de lemniscaat, v-l, en al wat zich zonder woorden in natuurlijke staat aan je voordoet. Je kijkt omhoog en ziet niets dan boomkruinen tegen een strakke hemel, je hoort het gescharrel van koolmeesjes in het broodhuisje, een reigerkreet: je haalt in of achterhaalt. Notie nemen. Aandacht schenken. Ontdekkingen doen: een citroenvlinder, een Atalanta, de witte goudvis dook weer op in het heldere water van de vijver; het water deed op de tuin vandaag zijn intrede, en ik maakte regenbogen met de tuinslang.
Riki, de bazin van Madame Mikmak, wonderhondje, bracht kikkerdril uit haar eigen tuin mee, ooit uit het Flevopark afkomstig; ik veroorzaakte een doorkijk door een houtafvalwal aan te poken en te kleineren. De clematis komt er in obvervloed aan; kleur en geur verspreiden de witte, gele, roze en blauwe hyacinten, de tulpen geel met rood streepje, papegaai en parkiet op komst, roomwitte narcissen met oranje trompet in Klein Keukenhof, in de kuipen die later voor andere doeleinden gebruikt gaan worden, camelia en stermagnolia.

Edith ziet wat net boven de grond komt en weet wat ons daarna te wachten staat - ik ben in een voortdurend beamende staat: passieflora komt via het hek van Bill in de tuin links, onze grote bonte klimop strekt zich uit tot in de tuin van rechterbuurman Adriaan.
Achter ons het W.H.Vliegenbos, voor de deur het autoluw gemaakte Vogeldorp; de achteringang van Buitenzorg aan de Zamenhofstraat (hoofdingang naast Bredero College) via de Jan van Hasseltweg te bereiken.
Als de poort daarvan wordt geopend, verrijst twintig meter voor ons het zwarte Afrodite-beeld met gouden sluiers in een achthoekige kruidentuin in het midden van het ronde Ketjenplantsoen waar vier laantjes op uitkomen. Kleur en geur van magnolia's, in het tuinpark veel voorkomend in diverse gradaties van kleur en vorm, de kerria japonica, de forsythia, et j'en passe.
Het benoemen & het geven van namen nam 25 april 1991 een aanvang, toen wij onze eigen Hof van Eden voor het eerst mochten betreden. En des winters de verbanning naar nee, niet de onderwereld, maar naar deze magische stad Amsterdam.

Machiel Kuijt geniet - van alles - meldt een kop boven een artikel in Het Parool van gisteren. 'Kilometers loopt hij door de stad, op slippers. Machiel Kuijt is nu drie weken terug in Amsterdam, na tien jaar gevangenschap in Thailand. Het is wennen aan gewoon leven.'
Bert Steinmetz noteert: "De stad vindt hij overigens niet echt veranderd.
'Het is nog steeds het Amsterdam van tien jaar geleden. Ik vind de stad er zelfs beter uitzien dan toen. Ik krijg ook een positieve indruk van de mensen. (...) Wat echt nieuw voor mij is, dat is de computer. Daar had ik nog nooit zo mee gewerkt. Ik heb aan mijn dochter gevraagd hoe ik een e-mail moet versturen. En dat zal ik nog wel een paar keer moeten vragen, voordat ik het zelf kan.'"

Zo hoor je het eens van een ander, een Amsterdammer, opnieuw buitenstaander die de stad van haver tot gort kent. En nu dien ik te bekijken welke e-mails ik nog te beantwoorden heb! Morgen verder, bij leven en welzijn: laten we met vreugde de zon in ons leven toelaten, het is het grootste raadsel; zelf te ontdekken. Roze groet, Simon Vinkenoog, Hovenier.