Vrijdag 29 februari 2008

Vanaf maandag zal deze lettervreterheer zijn lievelingsstiel weer oppakken. Afgelopen woensdag reeds zijn ongeduldige zelf, in afwachting van alles. Deze foto is gemaakt door Joep Bremmers, zomer 2007, op het moment dat de laatste meedeelde dat hij al Simon's gedichten aan het digitaliseren was, en daarmee al tot op de helft gevorderd. Een lang gekoesterde droom kwam heel dichtbij, een heidens karwei haalbaar? Zo dik als een telefoonboek en met open armen ontvangen bij uitgeverij Nijgh & Van Ditmar, gevestigd in hetzelfde pand Singel 262 waar Simon op zijn zeventiende als jongste bediende ooit begonnen is:Vinkenoog Verzameld, gedichten 1948-2008, een staaltje geschiedenis. De cirkel is rond.

De avonden alleen breng ik door met muziek. Ik zet mijn grote held op, Jimi Hendrix, Electric Ladyland, mijn favoriete nummer Voodoo Chile en wat zie ik voor het eerst op de D-side?
All along the watchtower, Simon's favoriete nummer van Bob Dylan, gespreksonderwerp aanstaande zondag, 13.40 uur Nederland 2, Cultura.nl met Hadassah de Boer, opgenomen twee dagen voor de operatie. Rug aan rug, zij en wij, oog in oog. Edith Ringnalda, **

Maandag 25 februari 2008

Operatie geslaagd!

Dank, dokter Visser en zuster Carla, die er voor zorgde dat Simon een eigen kamer kreeg.

Zondag 24 februari 2008

Opruimen, afruimen. Mee, niet mee. Achter te laten: alles behalve het goede vertrouwen. Barbara's verjaardag aan ons voorbij laten gaan; elk uitstapje een marteling. Nounou, jaja.
In elk geval: morgen gaat de medische wetenschap zich praktisch met mij bezig houden; dat is voor mij het grootste wereldnieuws; ik las in de NRC met instemming Bas Heijne, en zojuist nog even Youp van 't Hek en de groenlinkseuroparlementariër Kathalijne Buitenweg, die politici het lezen van Orwell's 1 9 8 4 aanraadt; terecht. En waar zijn die 130 miljoen verduisterde pensioenfondseuro's gebleven?
Edith is mijn postillon d'amour tijdens mijn verwachte week in het OLVG en de Buitenwereld; zij is even mijn Stellvertreter en zal mijn internet-gemeenschap op de hoogte houden. Hopelijk tot spoedig, over een half uur word ik verwacht. Gegroet, Simon Vinkenoog, opknapper.

An outstanding example of the sculptural qualities and life-like animation that embody the finer kachina dolls carved today. Loren Phillips (Hopi) carved this incredibly detailed eagle (Kwahu) from one piece of cottonwood root.
Uit Beyond Tradition Contemporary Indian Art and Its Evolution
Northland Publishing, Flagstaff Arizona USA, 1991

Zaterdag 23 februari 2008

Dank voor goede wensen, dank ook Boekwinkeltjes.nl, voor het mooie bouquet zojuist bezorgd. Anderen, die ik vertel overmorgen onder het mes te moeten, blijken deze website niet te lezen - zo zijn er die denken dat ik al in het OLVG lig, en dat zal hopelijk slechts 1 week zijn, zoals drie jaar geleden toen dezelfde operatie aan mijn linkerbeen werd uitgevoerd. Steeds Verder.
Zolang ik er nog zo ontzettend veel plezier in heb, is mijn wens uiteraard nog heel lang te kunnen leven, samenleven met Edith, en wie zich verder deel voelt uitmaken van die totale ommekeer waarin wij - o mensje mens - terecht zijn gekomen. Van het tijdperk Angst naar het tijdperk Zelfvertrouwen.
Volstrekt nieuwe situaties zullen zich aan de mens voordoen, opgaves die hij niet eerder heeft gekend, en de vraag is maar: zijn wij (i.c. Mens 2008 vulg.) efficiënt, doelkrachtig, vastberaden en gemotiveerd genoeg om die problemen met een heel klein beetje waarlijk gezond verstand en beleid aan te pakken, of groeien ze ons boven het hoofd? Niet voor niets schreef Norman Brown (frappez, frappez toujours): In deze tijd is het nodig het bestaan van een utopie niet te ontkennen, want het voortbestaan van de mens zelf is al een utopie geworden.
Woorden in afwachting; ik sla dit even op - bereid me voor op een bezig middagje. Lees intussen in typoscript de briefwisseling van Hugo Claus en mijzelf; interessant, joh! Ben al in 1952.

Eerste lichting vertrokken; een tv-team van NPS Cultura - een gesprek met de altijd aanminnige Hadassah de Boer over Bob Dylan, uit te zenden TV Nederland 2, zondagmiddag 2 maart a.s. l3.u40. Als toetje of hors d'oeuvre bij de film van Murray Lemer The Other Side of the Mirror - Bob Dylan Live at the Newport Folk Festival 1963-1965. Stond er in twee uur op.
Edith heeft de volgende aflossing van de wacht telefonisch opgeroepen; wachtend in cafe op de hoek. Welkom. Weer even een kleine pauze. Deurbel. Tot straks.

Ten derde male. Edith in de andere kamer met zuster Fleur aan de telefoon, ik hierheen om het tweede bezoek te boekstaven, van Joep Bremmers met Jan van Lennep en Rebecca van Wittene van Omroep Zeeland. Zij wilden weten hoe de samenwerking tussen mijn Vlissingse Literaire Agent en mij verliep en wij waren in de gelegenheid, camera wandelend om ons heen, te doen alsof wij aan het werk waren wat ook zo was, terwijl wij bovendien - een en hetzelfde? - heel veel plezier hadden in wat wij deden, en aan het doen zijn.Uit te zenden in de a.s. Boekenweek.
Joeps Ginsberg-Rimbaud-research; zijn editing bij Amsterdam Madmaster, de verbijsterende tsunami van gedichten, door mij tussen 1948 en 2008 geschreven,door hem gedigitaliseerd en in verregaande staat van voorbereiding zijnde - om het plechtig te zeggen; uiteraard kon en kan ik niets anders dan, en doe ook niets liever dan: mijn oprechte dank betuigen.
Tenslotte; bij de post vanuit Eindhoven een sterktewenskaart met Van Gogh/Hiroshige, en de mededeling dat Derrick Bergman de eerste drie hoofdstukken van mijn biografie naar de beoogde uitgever heeft gestuurd. "Dubbel duimen dus, de komende dagen...."
Alle goeds, namens ons allen. Vol verwachting klopt ons hart. Simon Vinkenoog, s.s.t.t.

Vrijdag 22 februari 2008

Het huiswerk van de dichter, bezigheden binnenshuis hebbende. Con amore.

JE est un autre: de diepe overtuiging ook van Arthur Rimbaud (1854-1891) , een andere revolutionair van de bezielde taal. Krishnamurti (1895-l986) heeft me al heel lang gegrepen door de helderheid van zijn denken, dat geen denken maar ZIJN is, en ook the cloud of unknowing: het niet-zijn.
De erosie van de geest, de vervuiling van de taal, het verlies van het geweten, het onverschillig staan tegenover onrecht, het gebrek aan respect voor andermans mening, het zijn alle symptomen van een ziekte, geheten ANGST, waartegen ik al heel lang ten strijde trek.
Wat dat betreft ben ik een post-Columbiaanse morgenlandvaarder: ieder mens begeeft zich op een eigen levensreis, elke af te leggen weg is verschillend, maar uiteindelijk komt een toekomstige mensheid - we spreken van wereldwijde processen die zich generaties lang ontwikkelen, tot een universeel bewustzijn, dat zich nu al in slogans laat uitdrukken. Mondiaal denken. Locaal handelen.

"De wereld wordt steeds groter en Nederland wordt navenant kleiner. Er zijn andere zwaartepunten ontstaan op de twee terreinen waar we van oudsher iets in de melk te brokkelen hadden: ontwikkelingshulp en internationale handel. Ook op milieugebied zijn we allang niet meer het beste jongetje van de klas. In Europa zijn we een van de minor players geworden. Dat is de werkelijkheid die we onder ogen moeten zien. Maar een reden voor een collectieve depressie is dit alles niet. Integendeel, we zouden het juist als een uitdaging kunnen zien om binnen deze beperkingen een eigen niche te verwerven in de wereld. Niet door ons op de borst te kloppen, maar door zonder ophef dát te versterken waar we goed in zijn: onze stedenbouw, onze culturele instellingen, ons waterbeleid, onze landinrichting, en ja ook, ons model van overleg en gedecentraliseerd bestuur. Nerderland, die kleine, zo intensief bewoonde delta aan een stijgende Noordzee, is een ideaal laboratoirum waar het evenwicht tussen milieu en natuur, wonen, werken en transport, integratie en assimilatie onderzocht kan worden. En dat zou weleens relevant kunnen zijn voor de rest van de wereld.
Nederland? Ja, Nederland! Aan het zo populaire Nederland-bashing doe ik niet mee."

Louise O. Fresco, Universiteitshoogleraar aan de Universiteit van Amsterdam, ging deze week van start in NRC Handelsblad met een tweewekelijkse column, getiteld Verlammende en niet gerechtvaartdigde nervositeit. Dit waren de slotparagrafen van haar overtuigende betoog.

De uitspraak van Krishnamurti trof ik aan in de Nieuwsbrief van de Stichting Krishnamurti Nederland (mededelingen 2008, nummer 1.
Over 16 pagina's Nieuws van overal, onder meer Het studiecentrum in Brockwood Park (Engeland) en twee gatherings in Mürren (Zwitserland) in augustus, Mededelingen van de stichting, een in memoriam de erudiete Henri Methorst (98 jaar oud, 19 augustus 2007), boekennieuws, de financiën en - over 7 pagina's - de mededelingen over video-bijeenkomsten en andere evenementen door de Kridshnamurti-centra in Alkmaar, Amsterdam, Arnhem, Assen, Bilthoven, Den Haag, Deventer, Groningen, Haarlem, Hilversum, Roosendaal, Rotterdam, Zuid-Oost Nederland (Mook), diverse weekends en vergaderingen, en wat België betreft (www.krishnamurti.be) Antwerpen, Brugge, Brussel (franstalig), Hofstede, Brakel en Gent. Kortom, met nog 4 pagina's boektitels, uitgevers en prijzen, komt de liefhebber van K's eigen wereld volop aan zijn/haar trekken, nog afgezien van het feit dat je er geestverwanten kunt aantreffen. Nieuwsbrief: Jan Gossaertlaan 11, 3723 CM Bilthoven; zie ook: www.krishnamurti.nl

Vanmiddag intake-gesprek bij het OLVG, voor laatste metingen en informatie-uitwisseling; zondagavond word ik er verwacht, zodat de operatie aan mijn rechterbeen de dag erop kan plaatsvinden. Vergeet niet: Animus + Anima = Animo! Simon Vinkenoog, Etc.

Donderdag 21 februari 2008

Uitstapje Huiswerk van de dichter, b.b.h.h. - bezigheden buitenshuis hebbende, achter de rug: uit en thuis van half tien tot vier uur, oftewel in hedendaags Nederlands na de ochtendspits en voor de avondspits uit, een middaguurtje poëzie - van half een tot half twee - in de ruim 100 personen tellende entreehal van het Letterenhuis aan de Minderbroedersstraat in Antwerpen, een hervatting van de Middagen der Poëzie die ik van eerdere decennia kende.
Het werd niet alleen een geanimeerd gesprek met Jelle van Riet; eerst las ik, op verzoek, een drietal gedichten van door mij bewonderde dichters voor (Buddingh's Ode aan de poezie, een fragment uit Paul van Ostaijen's Van Gogh-gedicht, beginnende met de regels: Kunst is de liefde in elke daad, en van Lucebert: Ik draai een mooie kleine ritselende revolutie af). Daarna las ik gedichten voor, die binnen het gesprek pasten; zo kwam Parijs ter sprake (en ik las 'Souvenir de Paris' uit Zonneklaar), naar de rol van muziek werd me gevraagd - en ik las 'It don't mean a thing if it ain't got that swing' (uit De ware Adam) om, te besluiten met mijn Job description, of het visitekaartje dat ik wandelend met me meedraag. De gelukkige dichter.

Kortom: een welbestede ontmoeting; altijd verheugd oude vrienden en bekenden terug te zien; en voor een paar nieuwe een handtekening te zetten. René Franken verraste mij bizonder - dankje, www.demian.be -met een copie van de XV Sonnetten, die van Hugo Claus in 1986 als bijdrage aan het Brusselse Knack Magazine te lezen waren.
René had hier op Kersvers gelezen, dat ik in Leuven vorige week een close-up filmopname gezien had van Hugo, die een Sonnet voorleest. Blik strak op de kijker, recht in de camera. Auto-cue, volgens Edith. Niet te zien, voor mij.
Het was inderdaad het laatste gedicht van de cyclus, dat ik de dichter had horen lezen. Hier volgt het vijftiende Sonnet :

Jaren geleden kon ik dromen
(o infantiele profetische ziel)
van de dingen die zouden komen
fataal als de uitvinding van het wiel.

Nu is de wereld sterfelijk als ik
en daarmee uit.
Alleen onzekerheid geeft mij een kick,
ik geloof geen fluit.

Dromen jaag ik naar de zolder
waar de domme kinderen wonen.
Ik lieg. Er is nog één dolle kolder

en dat is zij waarover ik bericht
in dit gelovig klinkgedicht,
de laatste van mijn demonen.

H U G O   C L A U S

En wat vonden wij bij terugkeer in de bus? Juist, de drukproeven, losse pagina's van een boek waarvan al jaren sprake is, waarover de samensteller mij al ettelijke malen geraadpleegd had, en dat nu ijs en weder dienende, in april gaat verschijnen, meldt uitgeverij De Bezige Bij.

HUGO CLAUS & SIMON VINKENOOG

Laat nooit deze brief aan iemand lezen

De briefwisseling tussen Hugo Claus en Simon Vinkenoog 1951-1956

Samenstelling, inleiding en aantekeningen
Georges Wildemeersch

De Bezige Bij
Amsterdam
2008

En ja, daar ben ik in begonnen. Een inleiding van 26 pagina's - ik las tot p. 20 toen ik voor het avondeten en dit geroepen werd, 7 bijlagen over 16 pagina's, een verantwoording van 3 pagina's, 5 pagina's biografie, 21 pagina's register van personen en titels van publicaties, verwijzende naar de brieven (en briefkaarten), 135 in totaal, met een uitbundig notenapparaat, om te smullen voor liefhebbers, en zeer bijdragende aan de transparantie die ik alles en iedereen toewens. Kortom: er wacht me weer een leeservaring van jewelste. Nog eens een keer binnenstebuiten! Hoera!
Nog vier nachtjes slapen. Gegroet, jonge en oude dromers! Nog steeds ben ik met Ben Okri van mening, dat dit de tijd is om de beste droom te dromen/ van alle dromen die er zijn, n'en déplaise het sonnet van mijn oude vriend. Simon Vinkenoog, werkverschaffer.

Woensdag 20 februari 2008

Een leuke uitgave, 64 pagina's uitgegeven door het Nederlands Bibliotheek en Lektuur Centrum in Den Haag, 1986 - het zetwerk uit de gevangenis van 's-Gravenhage, de druk uit de Schutterswei in Alkmaar en de vormgeving van het Bureau Grafische Arbeid van het Ministerie van Justitie. Er was het een en ander aan de verschijning voorafgegaan waarvan in een voorwoord verslag werd gedaan.
Omdat het wetboek van strafrecht in 1986 honderd jaar bestond, een feit waaraan allerwegen aandacht werd besteed, leek het het NBLC een goede gedachte om ook gedetineerden te vragen om op creatieve wijze hun stem te laten horen omtrent hun ervaringen met en gedachten over de vrijheidsstraf. Er werd dus gekozen voor een 'Landelijke prijsvraag voor gedetineerden: maak je eigen gedicht of tekening.' (de tekeningen vanwege de buitenlanders en analfabeten).
Met een inzendtermijn van zes weken kwamen 225 inzendingen binnen (151 gedichten en 74 tekeningen) op een aantal gedetineerden van ca. 5000 in die dagen een respons van ca. 5 %.
Een deskundige jury hield zich niet alleen bezig met het bepalen van de winnende inzendingen, maar stelde ook deze bloemlezing samen. Het waren Simon Vinkenoog, Jules Deelder, Elly de Waard, Peter Blanker, Jan Wolkers, Liesbeth Brandt Corstius en Jef van Gool (NBLC). Op een foto zie je vijf hunner (Wolkers en De Waard zijn elders) aangevuld met Sophie Pluym (MvJ) staande rond een tafel vol tekeningen.
Drie geldprijzen voor gedichten en drie voor tekeningen werden toegekend aan auteurs uit het HvB Het Schouw in Amsterdam, HvB De Sprang in Den Haag, en Groot Bankenbosch-Veenhuizen, en tekenaars uit het HvB Haarlem, 2 x, en het Arnhemse Huis van Bewaring. Men had mij om een Ten Geleide gevraagd, dat ik Recht op vrede noemde; een bekend verhaal als ik dat twintig jaar later herlees; en liet het voorafgaan door een gedicht van Felix Asher, geschreven in Belfast Prison, March 1971. Felix, die een andere achternaam heeft, Engels dichter, kwam in Ierland in de gevangenis terecht, verdacht van samenwerking met de IRA. Uit een veelbewogen leven is dit

A POEM FOR MY PRISON WALL

real poems don't try to explain
or clarify the world, they
don't judge, or
pass sentence.

Prisoners like real poetry
because you can read it again and again
always finding something new
it doesn't convince or convict
but allows you
to think your own thoughts.

real poets
are always working
towards a mass break-out.

F E L I X   A S H E R

Voordat ik het boekje weer dichtsla, nog enkele uitspraken uit dit Vrijgeleide.
Van Julian Beck & Judith Malina, oprichters van het Living Theater:

"Als je eenmaal in de gevangenis gezeten hebt, ben je nooit meer vrij. Je bent nooit meer vrij, omdat je nu weet wat met 'vrij' bedoeld wordt, en het is nooit meer hetzelfde. En, als je daar eenmaal ontslagen bent - niet in de vrijheid, waarvoor je de dagen geteld hebt, maar in een grotere gevangenis, besef je dat je voordien niet vrij was, en dat denkbeeldige vrijheid zelf een vorm van slavernij is."
En, benadrukt een fragment uit Julian Beck's Achttiende Zang van de Revolutie

Vrij zijn is slechts een deel van leven
vrijheid is pas het begin
alle creatieve daden komen uit een vorm van vrijheid voort
niets draaglijks gebeurt zonder een vorm van vrijheid
als we de vrijheid verkregen hebben is er groot werk te verrichten
niemand ooit nog helemaal vrij

vrij zijn is vrij van honger zijn
vrij zijn is vrij te zijn van de voorrrechten en de wil van de wet

paradijs een loopt vrij
paradijs twee voelt vrij
paradijs drie is vrij om je zorgen over andere dingen te maken
paradijs vier is hoe te zijn en hoe niet te zijn
paradijs NU is hoe komen we er.

J U L I A N   B E C K

De verschijning van het boekje werd met enig ceremoniëel gevierd; de winnaars werden met politiewagens aan- en weer afgevoerd. Een paar dagen later vond het sprookje rond dit boekje een droef einde; bij lezing ervan was het iemand opgevallen dat de schrijver van het prijswinnende gedicht wel een bizondere vorm van creativiteit op het oog had: zijn gedicht had hij van Toon Hermans overgeschreven!
Met het schaamrood op de kaken werd het boekje, met 27 gedichten en 18 tekeningen, teruggetrokken. En ik kreeg mijn exemplaar onverwacht weer in handen, op vrije voeten, om het weer open te slaan. Nog vijf dagen. Boekje dicht. Gegroet, welgezinden. Simon Vinkenoog, onderzeebootkapitein.

Dinsdag 19 februari 2008

Even de boot afhouden. Vanochtend op verzoek OLVG bloeddruk gemeten door doktersassistente, 160/95, op stadhuis nieuw paspoort afgehaald, geldig tot 11 februari 2013 - genoeg looptraining vandaag; drukte Festina Lente vanavond zou die onderdruk maar omhoog jagen, dus helaas lieve Felix c.s., hopelijk (hoogstwaarschijnlijk, DV) volgende maand.
Ik kom nog steeds met graagte op de maandelijkse poëzieslagen; er valt immer iets ter lering & vermaak hoogstpersoonlijk te zien, horen & beleven.
"Doden en levenden, Simon, waar bewaar je die?" Met een handjevol kaarten stapt Edith op me af. Kamer wordt gestofzuigd door schoonmaker Sebastiaõ, eens per week, Edith doet afstofwerk en ruimt op: zojuist ging zij met de kruimeldief over dit bureau, gewillig lichtte ik het toetsenbord op - Zelf heb ik ook al weer wat stapeltjes verzet; gisteren brachten wij zes dozen en pakketten naar het Vondel-antiquariaat voor toekomstige doorsluizing naar het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis. Daar zit van alles tussen - behalve junkmail & reclamefolders, of supplementen en bijlagen van de massa-media, maar wel - ik kan toch niets weggooien, zei de verzamelaar-archivaris en dacht aan toekomstige nieuwsgierigen, alle efemera, jaargangen Theosophia, Share Nederland, de maandprogramma's van het Rotterdamse Bibliotheektheater, Maison Descartes, Goethe Instituut, De Melkweg, de ladders van Ruigoord, de berichten van Branoul, de Deventer Alliantie, het Lichthuis Eindhoven, het Schiedams Museum, en al die andere instellingen waar ik me ooit op de mailing-list heb laten zetten.
Meer dan dertig jaar verzorgde ik voor het tweemaandelijks tijdschrift BRES, dat de gang der jaren bijhield met voortdurend wisselende ondertitels en twee hoofdredacteuren, twee rubrieken: Wereld in Beweging, en het ABC (van Activiteiten, Bronnen en Centra).
Daar groeide ik altans naar toe, vanaf het moment dat ik in 1968 een brief in de bus vond van Ted Klautz, oprichter, eigenaar en hoofdredacteur van het toen nog jonge blad BRES, dat in den beginne een afgietsel was van het Franstalige Planète met als redacteuren Jacques Bergier en Louis Pauwels, auteurs van het geruchtmakende boek Le Matin des Magiciens uit 1960 dat zich openstelde voor destijds nog onontgonnen geestesgebieden. Het boek verscheen als De Dageraad der Magiërs in de Kwintessens-reeks bij de Bezige Bij in 1964; de vijfde druk uit 1971 draagt het ISBN 90 234 1106 4.
Klautz vroeg mij in die brief om een bijdrage over LSD-25; ik leverde met graagte een tekst Leren Sterven Door het vuur, die verscheen in het 12e nr. van BRES/Planète, juni/juli 1968. In het daaropvolgende nr.publiceerde ik een artikel Futurologie of het vuur van de vrijheid en vanaf het 18e nr. ging ik van start met de rubriek: Wereld in beweging. Die splitste ik later in tweeën; in de ABC-rubriek kwamen alle aankondigingen & programma's van cursussen, lezingen, symposia, beurzen terecht - kiezend uit een embarras du choix, terwijl WiB bestond uit persoonlijke lees-en leefervaringen. Het is allemaal bij het IISG terecht gekomen; heel wat minder uiteraard sinds mijn vertrek bij Bres in 2003; op mijn 70e verjaardag verscheen in 1998 het boek , een keuze uit 30 jaar Kroniekschrijving, getiteld Herem'ntijd.
Kennis opgedaan. Dat is niet iets wat je voor je kunt houden. Soms opent het zich als zelfkennis, wordt het dialectiek: verwerven, verwerken, verstrekken en weerom van leerling, gezel tot meester en opnieuw ... Meestal weet je dat je het onderhuids kunt gebruiken, zelfs als je het vergeten bent, wat je weet. In het besef, de awareness dat je toch niets weet, ten opzichte van dat grote Niets dat mij (en elk- ander) op een gegeven moment omspant en opneemt. Daartom: verorber de dichter. L'imagination au pouvoir. Nog zes dagen. Wat is er nog veel op te halen! Mondje dicht, dank voor goede wensen. Morgen gehaktdag. Donderdag nog 1 afgesproken Uitje: een middag van de poëzie - gratis inkom, tussen 12u30 en 13u30 in het Letterenhuis aan de Minderbroedersstraat 22 in Antwerpen.
Afscheid nu; in de geur van Pledge Parket Plus. Simon Vinkenoog, zandverstuiver.

Maandag 18 februari 2008

Wij konden niet aanwezig zijn vorige week zondag bij de verschijning van De Bâtafysica, gedateerd 4 Décervelage 135, maar ondertussen bereikten mij de nieuwe OAO-uitgaven per post en zojuist kwam bâtamicalement per e-mail het helaas verworpen ontwerp van A. J. Strong voor de vlag van Kosovo binnen. Zie boven.
De Nederlandse Academie voor 'Patafysica onder auspiciën van OAO presenteert de Organisatie voor absurditeit en zendt mij als lid De tijdmachines van Oud-West door Bruno Post, Weissfeld am Wahnsee.
Tevens verscheen ter gelegenheid van de Ontherseningsdag135 Barnum's Digest, 10 monsters gefabriceerd door Jean Bouillet en vertaald uit het Amerikaans door Boris Vian en vertaald uit het Frans door H.H. Spoorenberg OB - L'Ouvroir Ferroviaire de la Montagne Exopotamique.
Meest volumineus en explosief van deze zending (40 pagina's, de twee eerder genoemde twintig) het nummer van de Bâtafysica met als Boezeminhoud de Katakroniek, zeven verhandelingen over het erelid Propessor Pi, de Oversprong door Tijs Goldschmidt OB, collages van Bob van den Born, bâtafysisch tuinieren, VVV: Nikolaas Kroese en het Getijdenboek.
Over de door mij altijd hogelijk bewonderde Professor Pi, gestriptekend door Bob van den Born,
schrijft Tvan Slobex OCS: "Pi is professor, maar waarin? Pi is onder meer arts, chirurg, tandarts, musicus, bergbeklimmer, techneut, pedagoog, reiziger, jurist, kortom een homo universalis. De wereld is zijn expertise. Dat brengt ons op de enig mogelijke oplossing: Pi is een professor in de Bâtafysica."
Dirk van Weelden OCS pontificeert: "In de cartoons van professor Pi hallucineert de wereld de gedachten van Pi zonder dat hij het door lijkt te hebben. De gedachten verhouden zich tot het brandpunt van Pi's aandacht als bijverschijnselen tot het verschijnsel. Wij zullen nooit weten in welke mate Pi zich bewust is van al die epifenomenen. Ik vermoed dat Pi de schepper van die beelden is en dat hij maar al te goed weet wat er gebeurt als hij verschijnt: het zegevieren van de zonderling, het zonderlinge, de uitzondering: oftewel de ongebreidelde woekering van epifenomenen." Nader-belangstellenden: Batafysica@xs4all.nl.

Dag van reflectie, na een telefoongesprek met vriend Peter, bezoek aan het Vondel-antiquariaat waar ik twee verblufte researchers tussen mijn epifenomenen en andere efemera achterliet (licht uit, deur dicht!) en thuis uiteraard enige kout & lectuur. Nog een week. Nog vijf maanden. Nog elk moment. J'attendrai..Gegroet, genodigden. Simon Vinkenoog, breinbreker.

Zondag 17 februari 2008

In maart 1983, bijna vijfentwintig jaar geleden, verscheen Hugo Claus' Het verdriet van België
voor het eerst in boekvorm, een van de redenen voor uitgeverij De Bezige Bij een zesentwintigste druk op te leggen in een mooie gebonden uitgave voor wat ikzelf beschouw als een spotprijs - dus grijp die kans, voor zover je het niet kent, of lezen wil: zoals ik nu eindelijk. Het werd tijd - na drie hoofdstukken te hebben gehoord, en zelf vanochtend om 11 uur een vierde hoofdstuk te hebben voorgelezen tijdens een marathon, die op dit moment nog bezig is in Boekcafé De Dry Coppen aan de Schrijnmakersstraat 11 in Leuven. Het is in deze mooie en levendige stad dat de afgelopen dagen de grote Meester in ruime mate werd geëerd.
KULTURAMA, de culturele hoogtijdagen van Leuven, een initiatief van Stad Leuven in samenwerking met een aantal instellingen, waaronder de Bibliotheek Tweebronnen, 30CC, De Morgen en Vooruit Gent, had in de Schouwburg 30CC aan de Bondgenotenlaan gisterenavond een select gezelschap vergaard om dit heuglijke feit te vieren. Sprake was uiteraard van de relevantie voor de lezers van nu, vijftig jaar later: en ieder die iets naar voren bracht, benadrukte dit feit.
Het verdriet van België is nog lang niet voorbij...

Achteromslagfoto van Stephan Vanfleteren

Te gast aan tafel werden genood, achtereenvolgens, een voor een, de acteur Jan Decleir, die de marathon startte & de schrijver Dimitri Verhulst die smakelijk verhaalde over de negatieve wijze waar op de naam Hugo Claus werd gereageerd in zijn ouderlijk huis, en hoe hij totaal overweldigd werd toen hij Claus uit zijn gedichten had horen voorlezen & mijzelf als jeugdvriend en co-respondent van de binnenkort te verschijnen briefwisseling Claus-Vinkenoog uit de jaren vijftig & Suzanne Holtzer, redacteur van Hugo Claus, Harry Mulisch, Remco Campert en enkele andere uitverkorenen bij De Bezige Bij & de historicus Marc Reynebeau & de al dan niet demissionaire minister-president van België Guy Verhofstadt & Leuven's populaire (twee keer herkozen) burgemeester Louis Tobback & Veerle De Wit, Claus'echtgenote.
Claus zelf moest wegens ongesteldheid vertstek laten gaan; springlevend kwam hij te voren uit filmfragmenten van eerdere interviews, onder meer met Adriaan van Dis, en een koddige meet & greet in de States, en als altijd - al vanaf het begin: een reus van een man. Ik ben blij hem te hebben ontmoet; ik ben ook blij dat zo 'n schare erudiete mensen de vrijdenker Hugo Claus appreciëert, waardeert. Het verdriet van België is niet tot onze zuiderburen beperkt: men noemde het la condition humaine, waartegen elke creatieve uiting een vorm van protest zou zijn.
Terug naar de zuiverheid van de onbevangenheid. Ooit schreef hij (ik zie een knipsel in handschrift voor mijn geestesoog): Iedere dichter is een provo.
Genoten hebben wij ook van de liedjes gezongen door Tiny Bertels, met piano-begeleiding van Jan Van Looy, die in Het Verdriet.genoemd worden. Die brachten ook mij weer terug tot die dagen, zonder dat er sprake is van melancholie of nostalgie. Ik zoek er geen woorden voor, maar als ik de titels uittik hoor ik ze weer: Der Wind hat mir ein Lied erzählt - of Nur nicht aus Liebe weinen... - of Le plus beau de tous les tangos du monde - of Mon Légionnaire. Bij het laatste niet meer die gewaarwording.
Opperste lof ook voor Mark Schaevers, Claus-kenner en HUMO-journalist, en Phara de Aguirre, VRT-journaliste, PHARA, die de gesprekken levendig gaande wisten te houden, spannend genoeg ook om een volle schouwburzaal muisstil te maken. Voor afwisseling zorgden de liedjes, de filmfragmenten en indruk maakte bovenal het door Claus gelezen Sonnet - dat ik hoop nog eens onder ogen te krijgen.
Het programma, dat zich in éen ruk voltrok liep drie kwartier uit - wij hebben ons geen minuut verveeld op deze informatieve en onderhoudende avond. Op de afterparty, aangeboden door De Bezige Bij, hadden wij aan tafel gezeten ruimschoots de gelegenheid voor enkele leuke 1,2,3- gesprekken, onder meer met Mark Schaevers, eerder ontmoet, Didi de Paris (evenzeer), Suzanne Holtzer (15 jaar de Bezige Bij), Veerle De Wit, burgemeester Tobback schoof aan, aardige mensen allemaal, zoals het hoort!
Hapjes en snapjes, een rokertje door de deur naar buiten. Twee ochochs in twee gesprekken: Oscar Timmers & Elly Overzier.
Wij namen om 2 uur afscheid - gebelde taxi wachtte. Na de nachtrust in Hotel La Royale op het Martelarenplein en het ontbijt aldaar werden wij vanochtend - dankdankdank, Hr Bibliothecaris! - om 10 uur opgehaald en naar De Dry Coppen in de Schrijnmakersstraat 11 gebracht om als vierde in de marathon-lezing voort te gaan, na de schepen van Cultuur Denise Vandevoort, Danie Desadeleer (hoofdbibliothecaresse Tweebronnen) en Chris Lomme (actrice, Braakland, Katarakt) - en vervolgens, na afloop van mijn bijdrage (pagina's 40/48 nieuwe editie) werden wij naar het parkeerterrein achter het station gebracht, waar Edith gisteren de auto had geparkeerd. Vandaar heeft de goede man nog even voor ons uitgereden naar de E 40-richting Brussel. Het was 12 uur, om tien voor 2 waren wij - precies een etmaal later weer thuis in Amsterdam.Viceversa 429 kilometer. Zonnig van binnen, koud buiten.
Nu dit en terugblik en gemijmer en weer een dag verder. Nog acht dagen scheppen gaat van au. Als altijd aan Ued. naar waarheid toevertrouwd. Simon Vinkenoog, de onvermoeibare.

Zaterdag 16 februari 2008

Nog negen dagen.

Straks per Volvo naar Leuven; leuke lectuur voor onderweg, het boek van 207 pagina's over 85 jaar sociëteit De Kring, hier in Amsterdam aan het Kleine-Gartmanplantsoen bij het Leidseplein. Ik begin maar bij het begin; het boek is in decennia onderverdeeld - enkele decennia ben ik er lid geweest tot de interesse vervlakte, en ik er slechts zo nu en dan kom, op een feestje of een boekpresentatie.
Op de 32 foto-pagina's ben ik twee ,drie keer te zien, en 1 keer te lezen op het ballotageformulier van Jan Cremer (hij werd geweigerd, in 1961).
In intieme kring, De 85 roemruchte jaren van kunstenaarssociëteit De Kring onthuld, door Annemieke Hendriks, Nieuw Amsterdam Uitgevers 2007, ISBN 978 90 4680274 8, www.nieuwamsterdam.nl.
Dichters en dromers in de jaren twintig en dertig, Journalisten in de jaren veertig, Acteurs in de jaren vijftig, Experimentelen in de jaren zestig, Entertainers in de jaren zeventig, Beeldend kunstenaars na 1980, alsmede een epiloog (Een Kring van communicators), lijst geiïnterviewden, personenregister en geraadpleegde boeken.
Wat ons vanavond in Schouwburg 30CC (en morgenochtend) in Leuven te wachten staat: negen gasten aan een tafel, filmfragmenten, monologen, liedjes, vrienden aan het woord. Zo te zien zijn Suzanne Holtzer van Uitgteverij De Bezige Bij en ik de enige Nederlandse gasten; morgenochtend begint een marathonlezing van Het Verdriet van België, waarvan het 25-jarig bestaan bij deze wordt gevierd; ook daar mag ik tien minuten deel van uitmaken. Locatie: café De Dry Coppen, Schrijnmakersstraat 11 te Leuven.
Verder heb ik, om me heen ziende, niets van enig wereldbelang te vertellen, of daar de tijd niet voor, en dus wens ik mijn vriendenlezersbezoekers een prettig weekeinde. Simon Vinkenoog, wereldverzamelaar.

Vrijdag 15 februari 2008

Nog tien dagen. Dagen om te plukken; vanochtend als eerste Keke Keukelaar op bezoek; zij bracht, veel dank, een cd mee van de groep QUINCEY, Circus, met wie ik een tijdje geleden improviserend optrad tijdens een IJ-Festival in het Shell-gebouw. Met gedichten van Lucebert, herinner ik mij nu.
Zij kwam foto's maken voor De Drukkerij in Zeeland en het CPNB in Amsterdam. Ondertussen heeft zij ook de tijd gevonden er een paar naar ons op te sturen; één ervan willen wij graag tonen: zie eens het gelukkigste stel ter wereld! En dank jullie, vrienden die reageerden op het bericht, dat ik nog tien dagen te gaan heb, voor ik even elders domicilie kies.

En wat een zonnige dag werd ons weer gegund; drie travellers kwamen langs na voorafgaand verzoek van Louise Landes Levi, die ik graag een plezier doe. De Schotsman Ian MacFadyen en zijn vrouw Alison, vergezeld door Eric Andersen, singer-songwriter (met een uitgebreide toernee in Europa voor de boeg, zagen wij op internet), die mij eveneens een cd overhandigde: Blue rain - live , Appleseed Recordings APR -CD-1101, en al enkele jaren domicilie schijnt te hebben gekozen in Utrecht. Weten mijn Utrechtse vrienden niet welk matrimoniaal talent en expat in hun stad woont? Ik evenmin, dus.

Ian (55), die een boek over William Burroughs voorbereidt naar aanleiding van diens boek Naked Lunch, vijftig jaar geleden voor het eerst verschenen; hij bracht een boek van Terry Wilson mee: Perilous Passage - The Nervous System and the Universe in Other Words.
De blurb op de achterzijde geeft al in de eerste paragraaf het hoe en waarom van het boek weg: "Perilous Passage is an account of Wilson's apprenticeship under the tutelage of the master shamanic practitioner, Brion Gysin, and focuses on events as they developed just prior to and after Gysin's death. This book details the extreme psychic "Third Mind" effects known as the Process." Synergetic Press, Santa Fe, New Mexico, USA 2005; ISBN 0 907791 352.

Voluit, voluit dus - ik laat het bij deze eerste kennismaking, nooit genoeg waarlijke ontmoetingen!. Laat het uitzicht machtig blijven!

Eric Andersen, Ian MacFadyen en Simon

Donderdag 14 februari 2008

In mijn leven, en dus in deze pagina's van Kersvers, mijn persoonlijke ontboezemingen, heb ik vaak te maken gehad met de avant-garde stromingen die in de kunst & kultuur hadden plaatsgevonden, voordat de dichters van mijn generatie, de eerste na de tweede wereldoorlog, zelf aan het woord konden komen: onderdeel van de studie (lezen, lernen, toepassen) die je begint zodra je beseft dat schrijven je voorland is.
Je wilt het achterland leren kennen, de schrijvers die aan je vooraf gingen - en wat mij betreft bleef het niet beperkt tot de Nederlandse literatuur, waarmeer ik in kennis kwam als hulp in een leesbibliotheek, en bezoeker van antiquariaten en boekhandels, en de schaarse boekenstalletjes op de markt.
In een nooit afgemaakt boek Hoe ik Amerika ontdekte, beschreef ik hoe de eerste na-oorlogse ontdekkingen plaats vonden, met contacten via de literatuur, de pocketuitgaven die in groten
getale Nederland bereikten: Hemingway, Faulkner, Steinbeck, Scott Fitzgerald, Sinclair Lewis, John dos Passos, zowel als de hardboiled 'pulp 'schrijvers. Uiteraard werd mijn leeskring verbreed doordat ik op mijn 20e in Parijs kwam te wonen, en heel wat would-be of aspirant-schrijvers ontmoette, en er het nodige bijleerde.
Mijn belangstelling ging voornamelijk uit naar figuren en stromingen in de marge (misschien omdat ik zelf uit die marge kwam), de - soms lunatic - fringe, waarin niet de rede zegeviert maar het onbewuste welig tiert: neem de Chants de Maldoror van Isidore Ducasse, zich noemende Comte de Lautréamont. Wie kent nog dat boek, tot twee keer toe in het Nederlands vertaald? Alfred Jarry, de dadaisten, de surrealisten, welke gebieden betraden zij niet die door anderen miskend of genegeerd werden? Wat kwam er niet naar boven, in dat vreemde interbellum tussen de twee wereldoorlogen. Hernieuwingen kwamen na de oorlog tot stand; na Picasso en Mondriaan was er voor schilders opnieuw te beginnen, Zero en Nieuwe Realisme, abstract expressionisme in de USA (waar Karel Appel wonderwel bij aansloot), Cobra en de experimentelen.
De lettristen, de situationisten, en zeker met vertegenwoordigers in de gehele wereld (Willem de Ridder als 'medevoorzitter en beheer Europa') hier te vermelden: FLUXUS.
Fluxus, flow, constante beweging. 'Fiat lux in the unfucked flux.' (Heathcote Williams).
Ik laat de oprichter, George Maciunas aan het woord, in een brief aan Wolf Vostell, die met zijn Décollages vanuit Keulen contact met Fluxus zocht:

"Ruim genomen kan men zeggen dat Fluxus tegen de serieuze kunst of cultuur is of tegen de cultuur en haar instellingen stelling neemt. Tegen het europeanisme. Ook tegen het kunstprofessionalisme, tegen kunst als commercieel artikel of middel tot levensonderhoud. Ook tegen elke vorm van kunst die een kunstenaars-ego vereist. Fluxus wil daarom ook opera en toneel (Kaprov, Stockhausen etc.) afwijzen die de institutionalisering van de serieuze kunst vertegenwoordigen en is in plaats daarvan meer geporteerd voor Vaudeville of Circus, die eerder de populaire kunst - of het niet-artistieke vertegenwoordigen (en door 'gecultiveerde' intellectuelen scheef aangekeken worden). Flux-concerten lijken daarom soms op vaudeville-concerten of zijn soms satyren op serieuze concerten. Bepaald geen 'grotere opera's', die nu en dan om onverklaarbare redenen 'happenings' genoemd worden - want als je in het woordenboek kijkt zul je zien dat happenings allesbehalve ingestudeerde en geen geënscèneerde toneelstukken of opera' s zijn. Wij noemen onze stukken liever geen ' happenings', maar ze zijn werkelijk niet ingestudeerd en geënscèneerd, zodat ze eerder onvoorspelbaar worden."

Events werden naderhand de Fluxus-concerten genoemd (met in ons land o.m. Wim T. Schippers en Misha Mengelberg), of performances, composities of constellaties. Bekend is Schippers onder meer door een kogelflesje limonade leeg te gieten in de zee bij Petten (1963), de stoel van 10 meter hoog in het Vondelpark 1965, de viergeurententoonstelling bij Steendrukkerij De Jong in 1965, en uiteraard zijn latere verwarring scheppende radio- en t.v.-produkties en toneelstukken.
Zo, dat is weer eens opgehaald, leve de creativiteit en de inventiviteit. unk.unk.
Twee vruchtbare bezoeken vandaag, Annemarie Postma, een interviewster, student van de School voor Journalistiek, en de heren Ronald en Almar, die om de omslagen te kunnen scannen al mijn boeken meenamen. Leegte gauw gevuld. En de dag nog niet ten einde. Van harte gegroet door Simon Vinkenoog, de enige echte.

Woensdag 13 februari 2008

Dinsdag 12 februari 2008

"Wat een schitterende dagen - voor de natie!" zegt Edith en schuift het raam open: zon stroomt naar binnen. Zij doelt uiteraard op het onverwachte voorjaarsweer; ik bladerde door De Galgenliederen (en andere groteske gedichten) van Christian Morgenstern,1871-1914, uit het Duits vertaald door Bèr Wilbers, Uitgeverij IJzer, Utrecht, 2006, en ik stuitte (p.357) op een OEKAZE:

Via dit traktaat deel ik u allen mede:
Heden zijn in ons land geen feestelijkheden.
Daarom is deze dag tot in de eeuwigheid
door mij tot Nietfeest-feestdag gewijd.

Durch Anschlag mach ich euch bekannt:
Heut ist kein Fest im deutschen Land.
Darum sei der Tag für alle Zeit
zum Nichtfest-Feiertag geweiht.

Bij het opnieuw doorbladeren in dit 430 pagina's tellende boek treft mij een andere tekst van Christian Morgenstern, Het kind in de mens, een der motto's van De Galgenliederen:

"In elk mens zit een kind verborgen dat Scheppingsdrang heet en als favoriete speel- en ernstgoed niet het tot in de finesses nagemaakte miniatuurschip wil, maar de notendop met een vogelveer als mast en een kiezelsteen als kapitein. Het wil ook in de kunst mogen mee-spelen en mee-scheppen en niet slechts vol bewondering toe moeten klijken. Want dit 'kind in de mens' is de onsterfelijke Schepper in hemzelf..."

Op zoek naar andere informatie val ik weer eens midden in Walt Whitman, te weten in de onuitputtelijke 536 pagina's van Allen Ginsberg's Deliberate Prose, Selected Essays 1952-1995 - "On Walt Whitman, Composed on the Tongue or Taking a Walk Through Leaves of Grass", op de pagina's 285/331.
Een prachtige wandeling, indeed - ga even mee, de toekomst in, aan de hand van de oude Meester zelf:

Poets to come! orators, singers, musicians to come!
Not to-day is to justify me and answer what I am for.
But you, a new brood, native, athletic, continental,
     greater than before known,
Arouse! for you must justify me.
I myself but write one or two indicative words for the future,
I but advance a moment only to wheel and hurry back
in the darkness.
I am a man who, sauntering along without fully stopping, turns
     a casual look upon you and then averts his face.
Leaving it to you to prove and define it,
Expecting the main things from you.

Het nauw-gezette werk. De e-mailcheck. De post en yesterday's papers. De vragen te beantwoorden en gegevens te voorschijn zoeken. Ik schrijf. Wie schrijft, die blijft; Simon Vinkenoog, expectatief...

Maandag 11 februari 2008

"Nieuwsgierigheid, als een permanente staat, zal ons voortdurend attent maken op de situatie waarin we ons bevinden, ongeacht of dat nu een laboratorium, een bos, een bushalte, een kathedraal, een kruidenierswinkel, of een inham op het strand is. Nieuwsgierigheid houdt ons open en gretig om de 'miljoen impressies' per seconde in ons op te nemen.
Terwijl de speurzin er voor zal zorgen dat we ons niet zomaar tevredenstellen met de bevindingen van anderen als 'fait asccompli', maar dat we die testen, meten en bekijken, telkens opnieuw in het licht van onze eigen ervaring.
Het brengt ons terug naar de bron van de dingen waarin de waarheid waar we naar zoeken terug te vinden is."
Uit Een nieuwe blauwdruk voor kwaliteiten voor de toekomstgerichte wetenschapper door Anne Marmenout, Eminent Publications, mei 2002, www.template.nl - ISBN 1-874717-04-4

Science is the pursuit of the need to know
essential to the extension of our faculties
in whatever way it yields to us all,
      personally.

Deze uitspraak van Deborah McKay wordt in bovenstaande brochure van 42 pagina's aangehaald, en tevens - enigszins onbeholpen - vertaald: "Wetenschap betekent gehoor geven aan de behoefte om te weten. Een behoefte die van essentieel belang is voor de ontwikkeling van onze geestesvermogens, en dit op om het even welke manier die voor ieder van ons persoonlijk werkt."
Opnieuw een zevenvoudig systeem, zoals dat vaker langskomt, een kwaliteitsspectrum met eigen eigenschappen en hoedanigheden, een eigen kleur en de daarbij behorende edelsteen. "Hoeveel wetenschappers zijn er niet die het simpele feit negeren dat de mens een elektromagnetisch veld moet uitstralen dat waarschijnlijk even fascinerend en misschien zelfs nog fascinerender en belangrijker is dan het lichasam, en dat er geneestechnieken in deze wereld bestaan die op dat niveau opereren? Of wie staat er stil bij de gedachte dat alle verschillende moleculen in een lichaam hun eigen resonantiefrequentie hebben en dat die frequenties mogelijk een rol spelen in de functie ervan?
Waar is de eigenschap van zelftransformatie gebleven, de capaciteit om de geest permanent te updaten zodat hij altijd een vruchtbare grond blijft voor het nieuwe en het nog onbekende?
Waar is er voldoende visie, openheid en ongebondenheid en doorzettingsvermogen om misschien wel een volledig nieuw octaaf, een volledig nieuwe blauwdruk binnen te gaan?"

Geen alledaagse vragen, maar dat is ook het leven niet zoals wij, en vele van onze vrienden - bekend en onbekend, het beleven.
Hallo, het is 2008 betitelt Bas Heijne zijn altijd zeer lezenswaardige column in NRC Handelsblad van het afgelopen weekend.Voer voor sociologen noemt hij de hypes van de laatste weken, met hun kijkcijferrecords en media-exposure: 'Leg ze naast elkaar en heel het huidige Nederland openbaart zich aan je: een sentimentele hang naar de landelijke idylle, een hatelijke obsessie met de islam, getouwtrek over de publieke moraal en een verbeten bewondering voor de brutale burger die justitie in zijn hemd zet.
Alle worstelingen en preoccupaties die ons de afgelopen jaren uit onze slaap hebben gehouden, vinden we nu terug op televisie, in uitzendingen die door miljoenen worden bekeken. (...) Het is allemaal serieus - en het is allemaal vermaak. Niemand die echt verwacht dat de film van Wilders inhoudelijk nieuwe gezichtspunten gaat opleveren, maar hij heeft er een spannend spel van gemaakt.(...) De gretigheid waarmee hier van serieuze kwesties een spelletje wordt gemaakt, moet te denken geven. Er is meer verveling dan woede in dit land (...) Al die woedende boerenzonen uit Drachten gaan over een paar jaar via de KRO gewoon op zoek naar een vrouw. Hun woede is helemaal geen volksgericht. Het is veel erger. Hun woede betekent niets."

Deze actualiteiten, temidden van vele anderen, opzij schuivend: paspoort verlengd. Nieuwe HENO-foto. De dag groet u - Simon Vinkenoog, niet voor de hand liggend.

Zaterdag 9 februari 2008

Vrijdag 8 februari 2008

Hoe de tuin inspireert! De volle grond. A même la terre. Gadeslaan, hoe een en ander zich gaat manifesteren; groen rukt op, ontknopingen staan ons te wachten. De azalea van Nechama, de lente- en zomerbloeiende clematis, de hortensia zeer lichtgroen, de onze drie poppies miniem en de kamperfoelie, altijd daar. Fleurig kleuren doen de sneeuwklokjes, crocussen, baby-narcisjes, primula en hondsdraf - dikke behaarde knoppen aan de ster-magnolia, rood breekt al door in de camelia (Edith brengt mij verslag uit: zij is het die rondkijkt en doet: ik doe mee, als ik mag en kan).
Genieten doen wij beiden van onze aanwezigheid aldaar; het genot is wederzijds: een en al uitnodiging is de tuin - dus hopen wij ook morgen en zondag als het zulk mooi weer is voor de tijd van het ratjaar (ouwehoerde hij) de genietingen van onze Hof van Eden deelachtig te worden.
Een, wat ik jubelgeur noemde, overviel me - bij het betreden; eerste bezoek sinds weken. Edith redde de jonge poes van de buren uit een boom waarin deze uitbundig was geklommen; we zullen een hybiscus omver moeten halen.
Kortom, "wat was het weer fijn, hè!" - hoor ik haar zeggen, kreunend bijna - ik kan niet anders dan beamen - de tuin is een mooie plek om niets te doen en na te denken.
We overwegen de aanschaf van een laptop, zodat wij ook in de maanden dat wij in de tuin wonen - vanaf de eerste mooie lentedag vingertje in de lucht en JA! - deze KERSVERS-vluchtheuvel-impressies daarvandaan de wereld in kunnen sturen, en uiteraard gebruik maken van de andere gemakken die de ICT-revolutie de mens biedt.
Overigens laat ik het hier bij, het was een voelbare energie die ik verwerf, verwerk en verstrek. Gegroet, Simon Vinkenoog, wisselwachter.

Uit: Love Poems van Brian Patten, Londen 1981

Donderdag 7 februari 2008

Het Chinese Jaar van de Aard-Rat, jaar 4075.

Twee tafels van tien.
Hans ten Dam schetste anno 1992 de tien belangrijkste globale uitdagingen:
1. wreedheid, marteling en terreur, 2. gebrek aan beheersing en verlies van beheersing, 3.uitputting en vervuiling van de natuur, 4. overgang naar de postindustrële samenleving, 5. de kwalen van de democrarie, 6. sociale onrechtvaardigheid, 7. nationalisme en internationale spanningen, 8. de waarschijnlijkheid van een nieuwe wereldoorlog, 9. een wereldwijd rampenplan en 10. nihilisme.
Tien geldgebeden schetste John Kalse van het Utrechtse Centrum Pyramide in die dagen: 1. wees je ervan bewust dat geld een ruilmiddel is, 2. hoe meer je waardeert wat je voor je geld krijgt hoe meer waar je voor je geld krijgt, 3. vertrouw je gevoel bij het uitgeven van geld, 4. doe het niet verstandelijk, 5. beslis zelf en laat niet aan anderen over waaraan je je geld uitgeeft, 6. geld is Nu!, 7. je verdient 't het beste te kopen, 8. wat je ook koopt, je kunt het je permitteren, 9. geef (niet alleen aan mensen die het slecht hebben, want dan programmneer je jezelf op geven in verband met gebrek). Geef ook als je arm bent, je zult dan niet lang arm blijven), 10. wees je bewust wat de bron van rijkdom is. (Alles wat je doet is je gegeven. Hoe meer je je hiervan bewust bent, hoe meer je het ook materialiseert.)

Veel is me gegeven, waarover ik vandaag niet te spreken kom. Genoeg om over na te denken, zonder de behoefte die te delen. Dit waren twee activistische uitdagingen. Ieder mens zijn eigen barricade, proefterrein, schuilplaats, laboratorium en welke andere speldenpunt je nog meer vergund is. Mij is het toekomstgerichte, inclusieve denken, dat nieuwsgierigheid paart aan vertrouwen in de mogelijkheden van de Mens.

De stad Amsterdam draagt vanaf 23 april voor 1 jaar de eervolle titel Wereldboekenstad, een project van de UNESCO dat gepaard gaat met een groot aantal boekenactiviteiten. Opvallende ideeën, zoals dat enkele jaren geleden het geval was toen Antwerpen dit epitheton verkreeg, heb ik tot dusverre nog niet gehoord, het is meer van hetzelfde: (" het plezier en belang van boeken komt centraal te staan met tentoonstellingen, symposia en literatuurfestivals") of het moest op 18 mei een gigantische boekenmarkt zijn, met maar liefst 1002 kramen een van de grootste ter wereld, georganiseerd door De Kan. Meer info: www.amsterdamwereldboekenstad.nl en www.xsaga.nl. Op die dag staat ook mijn optreden met Bo's Art Trio in het Bimhuis geprogrammeerd (in het Muziekgebouw aan het IJ)!

Hier laat ik het bij, over en uit - morgen hopen wij een bezoek aan de tuin te brengen. Gegroet; Simon&Edith, knuffeldieren.

Woensdag 6 februari 2008

"Het leed is even onvermijdelijk als de dood. Het enige dat we aan het leed kunnen doen is proberen anderen gelukkig te maken, en wat de dood betreft, het enige dat we eraan kunnen doen is vermijden dat die krankzinnig wordt. Dat is de belangrijkste zorg van de dichter heden."
Gregory Corso.

Aangekondigd wordt, om alvast te noteren, de eerste Dries Langeveld Lezing, die zal plaatsvinden in de kerk van Ruigoord op woensdag 26 maart 2008. De initiatiefnemers van deze jaarlijks te houden spraakmakende lezing - in het kader van de vrije, ongebonden spiritualiteit, die de op 21 november 2004 overleden hoofdredacteur Dries Langeveld van het tweemaandelijks tijdschrift BRES voor ogen stond - te weten Luuk Hamer, Gerben Hellinga, Albert Heijn en Hans Plomp kozen uit hun midden de eerste spreker: Gerben Hellinga, vele jaren met Dries Langeveld bevriend en samen met hem en anderen de I Tjing bestuderend.
Mensch, durf te leven! is een toneelstuk van Hellinga's hand, over zijn eigen spirituele ontwikkeling schreef hij het boek Wintervlinder; en samen met Hans Plomp de informatieve uitgave Uit je bol.
Zijn lezing is getiteld Mens, durf te zweven, en wordt als volgt omschreven:

"Hoe overleef je in het consumentisme als je geen consumentist bent? Veel mensen zoeken de oplossing in religie, zingeving of filosofie, de weg van de passieve Inner emigration. Ik pleit voor meer actie: de eigen persoon als een schuilplaats, geheim laboratorium en proeftuin waar de knellende banden van de conditionering worden losgemaakt en men in vrijheid kan leven."

De grote re-entry-vraag is al eerder gesteld door twee psychologen, oprichters van de League for Spiritual Discovery (LSD), ook wel de International Federation of Inner Freedom (IFIF), in het begin van de jaren 60 aan de Harvard University in de VS: Timothy Leary en Ralph Metzner:
"En dan wat? Waar ga je heen hiervandaan? Hoe kan de heilige betekenis van eenheid en openbaring gehandhaafd worden? Zink je terug in de slaapwandelende wereld van machinale harstochten, geautomatiseerde handelingen, egocentrisme?
Door de tijden heen hebben mystieke groepen zich gevormd om een sociale structuur en ondersteuning voor transcendentie te verschaffen. De magische cirkel. Altijd geheim, altijd achtervolgd door de slaapwandelende meerderheid, bewegen deze erediensten zich kalm in de achtergrond-schaduwen van de geschiedenis.
Het probleem is, uiteraard, de mate van structuur die de mystieke vorm omringt. Te veel, te spoedig, en je hebt te kampen met het ritueel van het priesterschap. En de vlam is weg. Te weinig en de belerende functie gaat verloren, de interpersoonlijke eenheid drijft weg in gasachtige anarchie. De Bohémiens. De Beats. De eenzame arroganten."

Hoe de werkelijkheid verandert.
Hoe de veranderingen te werk gaan.
De socioloog, de antropoloog, de modellenbouwer, de futuroloog, de speculant, de specialist, de onderzoeker, de psycholoog, de interculturele multidisciplinaire agents & managers: Alles Verandert! Ieder botst tegen grenzen op, van verstand, begrip, inzicht, en de quasi-onmogelijkheid de werkelijkheid in woorden, beelden, theorieen, hypothesen, veronderstellingen te vangen. Wat nu in de wereld gebeurt, is eenmalig - zowel begin als einde, en fluctueert voortdurend - niet alleen op de beurs, in 'de nieuwe wereld ' waar mensen moeten leren dat je niet op de pof kunt leven..
Beter is het de afstemming op al wat zuiver en natuurlijk in jezelf is, aan te treffen zodra je er voor gaat zitten: open staan. Actie en reactie. De mysticus en de militant. De activist en de beoefenaar het het wei-wu-wei. De yogi en de volkscommissaris. Exit Maharishi Mahesh Yogi, 91 jaar; mooiste giechel ooit gehoord.

LUX; Roel Janssen in NRC Handelsblad gisteren: "Voor Peter R. de Vries wachten weer nieuwe taken. Maar dat zal niet makkelijk zijn na zijn voorgaande successen. Anderhalf jaar geleden loste hij immers al definitief de moord op John F. Kennedy (Dallas, 22 november 1963) op en afgelopen zondag dwong hij de bekentenis af van een hasj- en pokerverslaafde die lijdt aan leugenaarslogica in de zaak Natalee Holloway. (...) Er zijn misstanden, misdaden, moorden en medialogica. Dat laatste dicteert het oppompen van kijkcijfers om de kasstroom voor de private-equityinvesteerders in elektronische media gaande te houden.(...) Voor SBS6, eigendom van twee private-equityfinanciers (Permira, het bedrijf dat onlangs Gerrit Zalm als adviseur heeft aangetrokken, en KKR) en Telegraaf Media Groep en voor Endemol, eigendom van John de Mol, Goldman Sachs en bedrijven gerelateerd aan Silvio Berlusconi, is het schaterlachen."

En ook dat zal ik me nooit laten afnemen; de laatst lachende. Huillachen; als ik de strijd weer lees van Vali Myers tegen de buitenwereld, die haar eerder als excentrieke verschijning bleef zien, dan als de van liefde overvloeiende, en bij tijden ook spijkerharde Vrouw, voor wie het devies luidde: La vie, c'est la guerre.
De uitgever van het boek dat ik lees, (Vali Myers: a Memoir door Gianni Menichetti stuurt me een e-mail met de vraag of ik a book launch party in mei of juni in Amsterdam (Golda Foundation, Fresno, Cal., USA) zou willen hosten. "What I have in mind is perhaps having a 50-minute film shown of her called, "The Tightrope Dancer," that was taken both in Positano and at the Chelsea Hotel, which she seemed to like the best of the 5 or so films made of her. Ira Cohen is in the film and I also have a small cameo. Then, of course, Gianni can read from the book."

Ik heb nog niet geantwoord, dat doe ik als positivo: enthousiast. Ook ik zou graag die film zien en wat meer van de tekeningen, die ik hier in een boek en een portfolio heb, alsmede een paar brieven van haar in haar bloedeigen handschrift. En een woordje te zeggen, als host of M.C.
Tover te over. Hier als afsluiting van weer een bizondere dag een foto uit het Gola Foundation Book: DESERT FOX uit 1980, 340 x 230 mm. pen, black ink and burnt sienna. Courtesy of the Estate of Vali Myers. Gegroet, Simon Vinkenoog, oude hoogvlieger.

Super Tuesday. Twee verwachte bezoekers, een toegevoegde en een onverwachte: het werd een vruchtbare middag, waar sprake was van drie uitgaven die op stapel staan en die te zijner tijd te water zullen worden gelaten.

Van links naar rechts René Franken, van boekhandel-uitgeverij Demian aan de Wolstraat 2 in het hartje van Antwerpen, die een tentoonstelling van mijn efemera wil organiseren. Naast hem uit Vlissingen mijn literair agent en bezorger van mijn verzamelde gedichten Vinkenoog Verzameld, Joep Bremmers. Staande Almar Seinen, researcher voor uitgeverij d'Jonge Hond uit Harderwijk die vierenenhalve kilo chronologisch geordende foto's kwam ophalen voor mijn SCRAP-boek en naast mij zittend Anton Scheepstra, uitgeverij Passage in persoon, uit Groningen, bij wie in voorbereiding een boekwerkje Amsterdam Mad Master, dat op mijn verjaardag 18 juli dient te verschijnen.

Dit was even mijn wereldnieuws, belangrijker dan al het andere. Er zijn nog genoeg plannen, die ooit ontwikkeld en uitgewerkt kunnen worden; wij deelden een unaniem enthousiasme - dat ik iedereen toewens: It ain't what you do, it's the way that you do it! ...
Meestal helpt een liedje je uit de herinneringsnood als je iets wil zeggen dat je al duizenden keren eerder gezegd hebt. En waarom niet? En al wat krom is zal worden rechtgezet, en ieder mens worde glorievolle dagen & tijden toegewenst, en al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel. En zo heb ik vandaag weer een nieuwe pagina opengeslagen. Op naar daar. Simon Vinkenoog, die van Edith houdt.

Maandag 4 februari 2008

Joran, jammert de wereld - volgens de t.v. die ik Edith verzoek uit te zetten. In zijn altijd zeer lezenswaardige maandelijkse The Anti-Empire Report : Read this or George W. Bush will be president the rest of your life - www.killinghope.org, waarin vooral de rol van de NAVO en haar groeiende militaire invloed kritisch beschouwd wordt, citeert William Blum met instemming de befaamde Gore Vidal:
"How to get people to vote against their interests and to really think against their interests is very clever. It's the cleverest ruling class that I have ever come across in history. It 's been 200 years at it. It 's superb."

Bij welke ironie wij ons maar neer te leggen hebben - of niet. Het is maar om te weten met wie je als homme honnête te maken krijgt, of al hebt. Een wrede gevaarlijke slimme vijand heb je nodig, anders word je zelf lui, zwak en dom - of zoiets: een van de macrobiotische uitspraken van Georges Ohsawa, die Emanuel Lorsch mij ooit onder de ogen bracht. Andere ogen lede ogen mede dogen gedogen bewogen. L'homme révolté; niet van zijn stuk te brengen. Een geesteshouding die van ver komt, ver weg en ver heen - zich nu in een scrapbookfase bevindt, een kaleidoscopische collage; al wat ooit bewogen werd, in beweging gebracht, en altijd in beweging blijft. Geen tijd voor het stof der eeuwen; alles nieuw te maken vanuit het gezichtspunt van het onmogelijke. Het onnoembare hinein.
Hoe riep Bilderdijk, oom Willem, dat uit, in 1806 ?

"Neen, d'aerdschen dampkring uitgeschoten,
Het aardrijk met den voet te stooten,
Zie daar, hetgeen den Dichter maakt!"

En dat kan behoorlijk pijn doen, 201 jaar later.. Hel en Hemel hier op Aarde, dichten - riep hij - gaat van AU! (Vanmiddag een MRI-scan). De hiërarchie van het leed.
"Nederland zit in een kramp." Vijf commentatoren in De Volkskrant afgelopen zaterdag over de angst. Schrijft Peter Giesen: "In historisch perspectief kan moeilijk worden volgehouden dat de wereld onveiliger is geworden. De moslimterreur is vooralsnog veel minder gevaarlijk dan Nazi-Duitsland, Sovjet-Rusland of een nucleaire oorlog. Volgens economen leidt de globalisering alleen maar tot meer welvaart. Ook de teloorgang van normen en waarden kan worden gerelativeerd. De stijging van de criminaliteit was het sterkst tussen 1965 en 1980, daarna vlakte zij af.
Maar op vrijwel elk maatschppelijk terrein, van de wereldpolitiek tot het domein van de persoonlijke relaties, vond een overgang plaats van relatieve orde naar relatieve chaos, van een zekere voorspelbaarheid naar fragmentatie. Verdwenen is het geloof dat de politiek greep heeft op de toekomst. Niets bevordert de angst zozeer als het gevoel een speelbal van onbeïnvloedbare krachten te zijn."

Sara Kee bespreekt in De Groene Amsterdammer (01.02) het boek van Egbert Tellegen, Het utopisme van de drugsbestrijding (Mets & Schilt, Amsterdam), dat zij Tweede Kamerleden, in verband met het komende drugsdebat, van harte ter lezing voorhoudt.
"Zijn kritiek op de verbiedpolitiek is veelzijdig - zowel juridisch en medisch als sociaal - en grondig, en daarom interessant voor mede- en tegenstanders.
Veel belangrijker dan het Nederlands debat over paddo's is de conferentie begin maart in Wenen. Daar wordt het drugsbeleid van de Verenigde Naties voor de komende tien jaar bepaald. Een mooie kans voor Nederland om de voorstanders van prohibitie nog eens de vruchten van zijn liberale beleid onder de neus te wrijven en voor een andere invalshoek te pleiten. De cijfers liegen er immers niet om: van praktisch alle soorten drugs ligt het percentage gebruikers in de VS twee keer zo hoog als in Nederland.
De kans dat Nederland dat gaat doen lijkt nihil. De VS steunen op hun morele gelijk in de war on drugs, en niemand wil zijn vingers branden aan een alternatief. Er is reden om trots te zijn op wat Nederland tot stand heeft gebracht, maar daar lijkt de Nederlandse overheid geen boodschap aan te hebben. Men laat zich verleiden door de Amerikaanse retoriek en denkt: het gaat weliswaar goed, maar het kan toch niet deugen."

Rites de passage. Be happy, don't worry. Ik heb een laatste vraag, bij de foto: waar was dit, en wie zitten daar nog meer behalve Chriet Titulaar rechts van mij? Wat werd daar gezegd? Waar ging het over, en wanneer? Science-fiction? Holisme? Info via Guesthouse. Simon Vinkenoog, nachtvlinder.

Zondag 3 februari 2008

Dank je, Edith, voor het scannen. Ik ga weer eens opnieuw lezen & meelezen: elke keer een andere ontdekking of verrassing, en de beaming: ja, dat is ware poëzie - dit is een ('de') dichterlijke levenshouding. Het is maar om je er aan te herinneren.
Prachtige verzen van de Brusselaar Geert van Istendael, door hem met gloed voorgelezen in Buitenhof, eindelijk een Grondwet uit het hart van de hoofdstad van EUROPA (vier stadsdichters aldaar: Nederlandstalig, Frans, Spaans en Marokkaans), wij noteerden een adres.
Maar hier komt dan, uit Polen, het gedicht van de dag, dat andere zorgen weglacht.

Zelf maken Edith en ik overuren tot diep in de nacht: ik ben met honderden plakkertjes in de weer, voor achterop uit te zoeken en op chronologie te leggen foto's - en Edith spit de Nederlandse literatuur door, op zoek naar strikvragen - wij lachen wat af, en willen het zo nog even houden. En we leven mee, meer leven getweeën!

Wat een ontzettend lief boek heeft Gianni Menichetti geschreven Vali Myers - A Memoir, en hoe voorbeeldig uitgegeven door The Golda Foundation, Frescno, California, USA 2007,. ISBN 0-9785606-0-4. Vier fotokaternen verlichten het verhaal van haar leven in de natuurlijke enclave, een vallei in een canyon even boven Positano, waar Vali Myers (2 augustus 1930-12 februari 2003) vanaf 1958 zou verblijven, na een wilde jeugd in Australië en Parijs, waar zij furore maakte als danseres, en ook jaren lang aan de opium raakte - via Gabriel Pomerand, de lettristische dichter, die zich de Heilige van Saint-Germain-des-Prés noemde.
Ondertussen was zij ook door Ed van der Elsken ruimschoots van alle zijden onder zijn grofkorrelige loep genomen voor zijn fotoboek Een liefdesgeschiedenis in Saint Germain des Prés, dat de wereld rond zou gaan, als een eerste verslag van Europese dropouts, nihilisten, barbaren, misfits en juvenile delinquents - niets romantisch aan, laat zij weten in een brief, die in dit boek is opgenomen.
Menichetti prijst uiteraard de foto's, maar de definitie in de Paris Review van George Plimpton als zou de tekst bij de foto's, het verhaal erachter mawkish and unfortunate zijn, noemt hij a kind understatement. 'The text is simply appaling and belongs to the pulptext of cheap magazines.'

Vali's eigen kracht bleek uiteraard niet alleen uit de visionaire tekeningen , die zij haar hele leven maakte, de grimoires waarin zij een eigen handschrift ontwikkelde, - maar ook uit het feit dat zij ondanks alle tegenwerking van officiële instanties, in staat bleek het gekraakte natuurgebied als zodanig stand te doen houden, niettegenstaande de overlast voor anderen in de omgeving, veroorzaakt door de gestaag groeiende collectie huis- en halfwilde dieren, honden en katten, kleinvee, vogels en apen, vossen en konijnen die zij om zich heen wist te verzamelen.
Zij had haar vrienden en lovers die de boodschappen voor haar deden; zelf leefde zij een kluizenaarsbestaan maar zo nu en dan moest ze zelf op reis naar Melbourne, Amsterdam, Parijs, Londen of New York om geld in te zamelen voor haar dierentuin door haar tekeningen ten toon te stellen en te verkopen en enkele mooie boeken samen te stellen.
Ik schreef over Vali Myers in Bres 83, in 1982 opende ik in Amstedam een tentoonstelling van haar bij de Peter Stuyuvesant Foundation. Gianni Menichetti, die vanaf 1971 haar leven in Il Porto betrad, beschikt over veel materiaal, brieven en tekeningen, dat hij nog graag zou willen publiceren - dit verhaal vol anecdotes en herinneringen brengt de verwezenlijking daarvan ongetwijfeld een stuk dichterbij. Ik ben blij haar te hebben gekend; zij verrijkte ieders leven.
For the storm-driven, harbours are only ports of call. Gegroet, lezer, het ga je goed. Simon Vinkenoog, teder gestemd.

Zaterdag 2 februari 2008

It's cold and wet out there ... stay in and read! adviseert me een e-mailbericht uit New York van www.autonomedia.org, dat ons tevens informeert over de poëzie-avond a..s. maandag 4 februari in het Living Theatre op 21 Clinton Street, (between Houston & Stanton Streets, New York City - uiteraard. www.livingtheatre.org.
Optredenden in de serie Living Poets zijn niet de minsten: Hakim Bey (aka Peter Lamborn Wilson) en Anne Waldman... Loont de moeite even langs te gaan, als je in de buurt bent.

Thema van gedichtendag dit jaar bleek DINGEN te zijn; in het Amsterdams Centraal Station werden de gevonden voorwerpen getoond , die door een aantal dichters bezongen werden; enkele hunner kwamen in de NRC terecht - en ook Het Parool had gedichten door haar kolommen gestrooid. In het Utrechtse Huis van de Poëzie kwam mijn Zonneklaar- gedicht Dingtaal tot zijn recht. Ik vergat daar overigens te melden dat wij volgens Goethe immer das Unbedingte suchen, aber immer nur die Dinge finden. En een onzer eerste Nederlandstalige dichters, Hadewych wist al lang daarvoor weer te geven dat alle dingen te inge waren, en Lodeizen beklemtoonde voor de generaties na hem dat deze wereld niet de echte is. Die van de angst, de leugen die regeert, is de onze niet, het vijand-denken is voor reinen uit den boze..
In de eigen autonome zones van vrijheid die iedereen om zich heen kan manifesteren, heerst naast het gezond verstand de humor en de goede wil - die van de overtuiging uitgaat dat alles gaat zoals het gaan moet, en dat je je eigen zaakjes alleen tot een goed einde kunt brengen door te weten niet een deel van het probleem te zijn, maar van de oplossing. X + non-X = 1.
Aangeraden hiervoor is het kennis maken met het laterale denken van De Bono en de grondslagen van de NRP, de neurolinguistische programmering - je hoeft daarvoor geen cursussen te volgen.
De uitgangspunten zijn in al deze semantische spelletjes eenvoudig en voortdurend toepasbaar - het gaat er mij om, dat mensen hun doen en laten, hun denken en voelen harmonieus laten samengaan. Hoe meer kennis van alles wat bijdraagt aan het inclusieve denken, l'élan vital, hoe beter het voor iedere betrokkene is.
Zoiets kan alleen maar worden toegejuicht. Dat doe ik dus, bij deze. Even naar Dalziel & Pascoe en dus bevrijd ik mij weer even van de zelfopgelegde plicht hier elke dag mijn zegje te doen, wat ik overigens nog steeds met veel plezier doe. Gegroet, verlofgangers. Simon Vinkenoog, flexwerker.

Vrijdag 1 februari 2008

Welkom Sprokkelmaand. Wel, wat betreft sprokkelen is er weer het een en ander te doen; het plakken van etiketten achterop foto's. Hoeveel het er worden, zal ik tzt laten weten: totnogtoe heerlijk geen benul...
Uitstekend verzorgde avond van de SLAU in Utrecht; de Stichting Literaire Activiteiten Utrecht had het Geldmuseum aan de Leidseweg/Muntkade gisteren omgetoverd tot een Huis van de Poëzie, waar telkens een kwartier voorgelezen werd in de Schatkamer, het Auditorium, de Jackpot, de Gouden Berg en de Stijlkamer. Iedere dichter drie of vier keer. Een vernuftig va-et-vient. Het huis telde vele Bewoners, en het backstage-department leverde weer voldoende gespreksstof.

In de Volkskrant (Cicero) een schrijver aan het woord, wiens boek De Wereldverzamelaar (De Geus) ik graag zou willen lezen. Nell Westerlaken in gesprek met Ilija Trojanow. 'Islamisering van de maatschappij? Onzin! '
De in 1965 in Bulgarije geboren auteur vluchtte in 1971 met zijn ouders via Italië naar Duitsland en woonde van 1972 tot 1984 afwisselend daar en in Kenia. Zijn in 1992 in München opgerichte Marino Verlag is gespecialiseerd in Afrikaanse cultuur. Voor de research van zijn boek reisde hij zeven jaar door Afrika en India om zich te kunnen verplaatsen in het ritme van de hoofdpersoon in zijn boek: de 19e eeuwse ontdekkingsreiziger Richard Burton.
"In Bombay ging hij in de leer bij een kleine, op het soefisme geïnspireerde moslimgemeenschap. 'Het soefisme spreekt me aan omdat het uitgaat van de spirituele zoektocht, in plaats van vaste geloofswetten. Het is een beweging, geen ideologisch bouwwerk en dat sluit aan bij mijn persoonlijke spirituele en culturele overtuiging.'
Over India: 'Dat land is één grote fabriek van constant veranderende identiteiten. Het feit dat ik zowel cultureel als religieus mijn eigen persoonlijke identiteit smeed, wordt daar volkomen geaccepteerd.' De hadj die hij met zijn leermeesters naar Mekka maakte noemt hij een van de mooiste ervaringen van zijn leven. 'De Grote Moskee in Mekka is een magische plaats. Er spreekt kracht, vrede en schoonheid uit. Tegelijkertijd zie je buiten de pijnlijke extase van de commercie, verkeersopstoppingen, chaos, geweld, de overkill voor de zintuigen van het moderne leven. Je kunt op één dag bij wijze van spreken het mooiste en het verschrikkelijkste van je leven meemaken.''
Gevraagd naar de ontwikkelingen sinds 11 september verwijst Trojanow naar de Europese obsessie met veiligheid. 'Ik denk dat mensen niet zozeer bang zijn voor terroristische aanslagen, als wel voor de onzekerheden van het moderne bestaan. Die algemene angst wordt door de media en sommige politici - hoe heet die mafkees in Nederland ook al weer... Wilders, ja - gekanaliseerd naar een concrete angst voor islamistische aanslagen. Angst is een van de belangrijkste mechanismen achter macht.(...) De Indiase samenleving is gewend om te gaan met diversiteit. Daardoor weet men dat uit diversiteit ook weleens geweld kan voortkomen. Maar je kunt niet het hele idee van diversiteit ter discussie stellen omdat er enkele negatieve aspecten aan kleven. Het is goed dat er altijd dingen zijn die ons uitdagen. Stel dat het niet zo was; dat zou het einde van de vrijheid betekenen, namelijk het einde van de mogelijkheid om datgene waar je in gelooft te heroverwegen en te herwaarderen.'

Zo is dat; her- en deprogrameren, leren en af-leren, doen en ont-doen. Weg met de macht der slechte gewoonten! Ik ga elders te werk; rustig weekeinde voor de boeg - een goeden dag verder gewenst door Simon Vinkenoog, verzamelaar - mij groet het altemale -

januari 2008