KERSVERS
Donderdag 29 maart 2007
My responsability for the world begins and ends with myself
Ook mij verbaast,
dag in dag uit, het navelstaren van de Nederlanders, evenals de
kekke Latijns-Amerikaanse correspondente van de NOS-televisie,
die haar woordje mocht doen bij Matthijs van Nieuwkerk's flitsende
De wereld draait door, een programma dat ons om 19u30 op
Nederland 3 wacht als wij dezer dagen, van het voorjaar genietend,
moe en voldaan van een dag op de Tuin zijn teruggekeerd.
Gisteren is Edith in de Hortus Popularis van Amsterdam-Noord,
Buitenzorg, aan een schildersklus begonnen, die zij jarenlang
op het oog had; ik maakte met enig respect, plus een snoei- en
takkenschaar, een einde aan een dwergden, die in omvang verre
de grenzen van de betamelijkheid te buiten was gegaan.
Het Charles
Fort-boek, waarover ik dinsdag schreef, heb ik opzij gelegd; ik
vroeg me overigens af wat Google te melden zou hebben
over de personages, die ik uit mijn boekenkast te voorschijn roep
- nog steeds de bovenste plank rechts in de slaapkamer. (Ik had
over Nikolas Tesla willen schrijven, maar liet het boek in ons
tuinhuis achter).
Wel, Charles Fort, wiens boeken ik noemde als cult-status hebbende,
levert maar liefst 19.600.0000 hits op; Tesla die electriciteit
uit de aarde zelf wilde betrekken, moet het doen met 385.000 hits.
Van Fort zegt een Amazon-recensent: "No author had a greater
intellectual influence on me than Charles Fort", vide www.amazon.com.
En Fort wil ik nog wel eens nazoeken in Bres, de nrs
9 en 61, de jaren zestig.
Henk van Gelder
in NRC Handelsblad (23.03.07) over de voorstelling Het
Kwaad van cabaretier Lebbis (= Hans Sibbel), gezien in de
Amsterdamse Kleine Komedie, Tournee t/m 29/5, 071-5133985, www.harrykies.nl.
Met als titel Lebbis is niet bang om serieus te zijn,
luidt de conclusie van zijn recensie: "Lebbis houdt zelfs
een helder en degelijk gedocumenteerd pleidooi voor het legaliseren
van drugs waarin niet één grap voorkomt. Zo volstrekt
serieus is hij ditmaal vaker, zonder overigens zijn greep op de
zaal te verliezen. Straks zal hij zijn publiek wel weer belonen
met een royaal aantal kwajongensgrappen, maar eerst wenst hij
werkelijk iets te zeggen. En dat maakt Het Kwaad tot
het beste soloprogramma dat Hans Sibbel tot dusver heeft gespeeld."
Nooit te beroerd
om als prikbord te dienen, graag een krent uit de april-pap van
Perdu, de poëzieboekhandel aan de Kloveniertsburgwal
86, 1012 CZ Amsterdam, waar elke vrijdagavond een programma rond
de dichtkunst wordt gehouden.020-4220542, www.perdu.nl.
Op 6 april de receptie van Vreemdgang, de komende Querido-uitgave
van Henk van der Waal; 13 april Lectures on - met John
Cage's Lecture on Nothing als uitgangspunt; 20 april
op locatie in het Van Gogh Museum met de knaller Rodhan Al Galidi,
en 27 april een noviteit, waarvan ik mijn 'cliëntèle'
graag op de hoogte stel:
"Het is de week van de poëzie: voor Perdu goede reden
om aandacht te besteden aan recente anti-poëzie. Flarf is
een stroming in de Amerikaanse dichtkunst die rond de eeuwwisseling
begon. Het ging de Flarf-dichters in eerste instantie om het schrijven
van zo onacceptabel mogelijke gedichten: poëzie vol lelijke
taal, banaliteiten, stompzinnigheden, verwerkt in wilde collages.
Hierbij worden zoekacties via Google vaak gebruikt om de meest
banale discussies op te sporen die tekst-materiaal leveren. Met
name sinds 9/11 heeft flarf zich van een melige, puberale anti-poëtische
beweging ontwikkeld tot een stroming van felle, subversieve en
politiek geladen poëzie die methodisch - en vaak op hilarische
wijze - verrassende kanten van de maatschappelijke taalwerkelijkheid
blootlegt.
In 2004 werd van Flarf-dichter K. Silem Mohammad het gedicht Mars
Needs Terrorists opgenomen in de prestigieuze jaarlijkse
'Best of American Poetry' bloemlezing en sindsdien is
Flarf steeds meer op de voorgrond komen te staan in de discussies
van de Amerikaanse literaire avant-garde.
Perdu vraagt zich af hoe een dergelijke stroming, en haar sterk
uiteenlopende technieken van het verzamelen van materiaal via
Google, zich naar de Nederlandse literaire context zou kunnen
vertalen. Daarom organiseert Perdu een avond waar twee nederlandse
dichters gevraagd wordt zich een poos toe te leggen op Flarfiaanse
technieken. De avond wordt ingeleid door Ton van 't Hof, dichter
en Flarf-expert, en een aantal Amerikaanse Flarf-dichters zal
aanwezig zijn in de vorm van video-boodschappen, speciaal gemaakt
voor het Nederlandse publiek."
Zo, dat wordt wat - op het wereldwijdweweb waar van alles nog
te gebeuren kan staan (zei de Spin in zijn eigen achteraf-Web,)
als daar straks de quantumsprongen te beleven zijn; ondertussen
wel bewust van de mededeling, die Inspector Linley gisterenavond
in het Hogerhuis te horen kreeg: Power Follows the Money.
Ik, voor mijzelf,
weet dat ik hier op een andere missie ben: I'm not in it for
the money. Of, voor de nieuwkomers, altijd welkom hier: getrouw
aan de uitspraak van de Vlaamse dichter Paul van Ostaijen: Mijn
spel is zo eenvoudig. Niemand kan het raden.
Vanavond heb ik een optreden met Bo's Art Trio in De Regentes,
aan de Weimarstraat 63 te Den Haag. Prettig Edith's Ma weer te
zien; zij hebben dagelijks telefonisch contact. Hartelijke groeten,
Simon Vinkenoog, Reisleider (sinds 1950).
Woensdag 28 maart 2007
Most depression
is only anger -
most anger, fear.
Telkens als
ik een boek te voorschijn haal, en ik doe het vaak en graag -
de bedoeling is dat ik hier bibliomantisch te werk ga, het toeval
laten toeslaan, sta ik weer paf.. Zo leidt het besluit een plank,
waar je lang niet geweest bent, van boeken te ontdoen en die een
voor een te bekijken tot de merkwaardigste vondsten; ik heb er
de laatste dagen enkele van genoteerd - en het blijft me verrassen.
Wat ben ik niet allemaal te weten gekomen door de jaren heen,
waardoor mijn gedachten, gevoelens en ideeën een andere richting
opgingen, zo talloos vele waargenomen aangelegenheden nieuw werden
gezien... Gevraagd naar de invloeden in mijn werk kan ik er vele
noemen, soms is een geur van invloed geweest, of een kniebuiging,
een schouderklopje, een knipoog. Ontmoetingen. Books &
bodies .M/V.
Soms is het inderdaad verleidelijk, zoals mij dat in de tuin steeds
vaker gebeurt, waar wij dezer dagen elk zonnig uur doorbrengen,
aan niets meer te hoeven denken. Wat een verlichting! Leeg, kijkend,
absorberend: en wat een onrust dan het lezen van Connie Palmen's
Lucifer teweeg brengt. Hoe ver van mij dat grachtengordeldierenwereldje,
met al die betwetertige figuren die zich de elite achten, met
hun Tafel (waarvan je verbannen kan worden!), hun jagen achter
idolen aan. Voor mij is Fidel Castro nooit een held geweest, niet
alleen omdat ik op het commuinisme allang was uitgekeken (De
God Die Faalde), ik had vernomen dat Castro homosexuelen
oppakte en marihuanavelden verwoestte. Dan komt het bij mij nooit
meer goed!
Dat de wereld zich er nauwelijks iets van aantrekt, of ik iets
nu interessant vind of niet, dat weet ik ondertussen heus wel
als small niche-player, vrij schrijver voor een eigen
vrije gemeente, die ik op de hoogte houd van mijn bevindingen,
maar het is voor mij een hele opruiming als ik even kan inblazen
en uitblazen, het gebeurt tegelijkertijd met alle andere aangelegenheden
waarmee mijn leven zich vult het gaat vanzelf het is high
happy and never in a hurry en wetende dat alles zijn eigen
tijd en moment heeft, dat HET goed is zoals het IS, en dat ik
nog steeds versteld kan staan van de mogelijkheden die binnen
het menselijk bereik, geheten evolutie, die dynamische spiraal,
die vortex verscholen liggen.
Ondertussen zijn alle actualiteiten meegenomen, de Wouter Tapes
en de Haagse goedertieren broederschappen; het is allemaal even
boeiend en in beweging blijvend - de nodige aanvaringen, opstoppingen,
onderuithalingen, inspanningen en ontknopingen: zeker er staat
nog van alles te gebeuren (we ain't seen anything yet
! & and it ain't what you do but the way that you do it.
Ik ben wie IK ben; mijn werk spreekt voor zich. Ik voel mij anders
dan wie dan ook, voel me geen blogger logger columnist; het doet
mij als schrijver goed verslag uit te brengen van mijn wedervarens
en wetenswaardigheden, en ik heb sinds juni 2004 met mijn
Kersvers-pagina's voor een dagboek van deze opbouwende aard
een eigen vorm gevonden, die op een gegeven ogenblik afgesloten
zal worden en dan als testament, mijn laatste woorden, kan en
mag worden gezien.
Wat heb ik het tot dusverre interessant gehad, wat ben ik er bij,
en wat wil ik er graag, Deo Volente, nog een tijdje bij
blijven! Levenstekens en tover te over; vandaag even geen boek,
geen krant, geen citaat, metterdaad: Simon Vinkenoog, Toekomstverwachter.
Dinsdag 27 maart 2007
The secret
to concentration is
the acceptance of endless distractions
Averechts. Ongerijmd.
Onzinnig. Dit zijn de vertalingen die mijn woordenboek geeft voor
het begrip preposterous, dat ik meerdere malen tegenkwam
in het gefascineerd herlezen van Louis Kaplan's 180 pagina's tellende
boek The Damned Universe of Charles Fort, in 1993 verschenen
bij Autonomedia in New York, ISBN 0-936756-52-7.
Voor zover ik kan nagaan is over de Amerikaan van Nederlandse afkomst
Charles Fort (6 augustus 1874 - 3 mei 1932) maar heel weinig bekend,
hoewel zijn boeken al lang een cult-status hebben bereikt: The
Book of the Damned (1919), New Lands (1923), Lo!
(uit 1931) en het posthuum verschenen Wild Talents (1932).
Stelt de uitgever: "The American cosmographer spent the last
25 years of his life in the obsessive collection of anomalous and
exceptional data rejected by the sciences of his day. Fort called
this crazy collection of outcasted data 'the procession of the damned'
- rains of fishes and frogs, black snow in Switzerland, sightings
of the unidentified, the spontaneous combustion of bodies, of the
telekinetic powers of poltergeist girls.'
Hiertoe had hij jarenlang doorgebracht in de New York Public Library
en de British Library in Londen om deze gegevens te verzasmelen.
Het boek van Kaplan neemt ieder boek van Fort in een hoofdstuk onder
handen, voorafgegaan door een Quasi-Introduction to the Humorist
Scientist, met een Forteaanse uitspraak: "I can't quite
define my motive, because to this day it has not been decided whether
I am a humorist or a scientist."
Het zou me te ver leiden dieper op de ontdekkingen-als-lezer van
Fort's ideosyncratieën in te gaan. Fort is een Amerikaans 'pataphysicus
in his very own right, wiens ideeën leidden tot de
oprichting van een Fortean Society - met literati als Theodore
Dreiser, Booth Tarkington, Ben Hecht, John Cowper Powys, Burton
Rascoe. J. David Stern en Alexander Woollcott.
Uit The Processional, van The book of the Damned:
"A Procession of the damned.
By the damned, I mean the excluded.
We shall have a procession of data that Science has excluded.
Batallions of the accursed, captained by pallid data that I have
excumed, will march. You'll read them - or they 'll march. Some
of them livid and some of them fiery and some of them rotten."
Bij Lo! de uitspraak: "If anybody thinks that this
book is an attack upon scientists, as a distinct order of beings,
he has a more special idea of it than I have. As I'm seeing things,
everybody's an scientist."
Na A Biographical Revue - A Selection of Fortean Dates, Data,
and Reflections geeft het laatste, zevende hoofdstuk,
getiteld Wild Talents Today, wat Kaplan noemt "Telepathic
Technologies: A Seance in Fortean Science" met een uitspraak
van Fort Himself:"
"But Science is established preposterousness. We divide all
intellection: the obviously preposterousness and the established."
De tekst bestaat uit een research project, dat in 1990 werd ingediend
bij het Wissenschaftszentrum Berlin für Sozialforschung;
aldaar ook in 1991 werd gepubliceerd met een voorwoord van
Bernard Joerges, maar op de voorstellen betreffende de oprichting
van een Instititute for Telepathy werd niet ingegaan. Fort's
ideeën waren blijkbaar te preposterous - hoewel - ontdekte
Benjamin Franklin niet dat de bliksem een geleider voor electriciteit
was?
Over zijn eigen anti-zwaartekrachtgedachten zei hij: "Here
is an idea that may revolutionize industry, but just now I am too
busy revolutionizing everything else that I give this idea to the
world."
Verwezen wordt naar Rupert Sheldrake's morfogenetische velden en
Buckminster Fuller's I Seem to be aVerb. Kortom, uitgelezen
ben ik nog niet - de leapfrog-gedachten van Fort, lichtvoetig
en absurd, vormen een ware oefening in quantumpsychologie - ik zag
zelfs bij een der talloze noten zenmeester Huang Po vermeld. Ik
ben benieuwd wat Google en Wikipedia over Charles Fort te melden
hebben: altijd een mooie entree naar meer, dit hier... Zo is het
ook bedoeld. Het Engelse maandblad The Fortean Times is
zeer leesbaar!
Leren. Overeenstemmen. Knipogen & beamen. Bij Frenk der Nederlanden
bijvoorbeeld, vandaag in het Parool op bezoek bij de relatietherapeute
Bianca van der Brand: hij leert ons (via haar) dat er vijf gouden
tips voor het samenleven zijn.
1. Investeren. Neem de tijd voor elkaar. Mannen steken heel veel
geld en aandacht in hun hobby. Die zouden ze beter in hun relatrie
kunnen stoppen. 2. Accepteren van elkaars verschillen. Geen mens
is hetzelfde. Probeer daar de schoonheid van in te zien. 3. Respecteren.
Hou rekening met elkaar. 4. Waarderen. Elkaar nooit vanzelfsprekened
achten. Tel je zegeningen. 5. Stimuleren. Gun elkaar de vrijheid.
Heb vertrouwen.
Helder en duidelijk, beaamt Edith, zonder wie etc. - (ik niet hier)
Twee dagen de zonne-uren in onze volkstuin doorgebracht, zowel de zondag als de maandag. Wat is er veel te beleven! Hoe het Voorjaar zich telkens nieuw aan ons voorstelt - hoeveel er te zien en te beleven is, ook als je niets doet. Voor Edith is het voorjaarsschoonmaak; ik word er door aangestoken, schoon de clematis op, bind een touwtje, haal balsemien weg op plaatsen waar we die niet willen zien opschieten, en dergelijke op zulke momenten heel belangrijke aangelegenheden.
Stormloop op officiële Franse ufosite.Olivier van Beemen, de Franse correspondent van NRC Handelsblad wijst ons op de website van het Franse ruimteonderzoekscentrum CNES www.cnes.fr waarop sinds vorige week een groot aantal ufo-meldingen online zijn gebracht, die tot dusverre onbesproken bleven, of niet naar buiten werden gebracht.. Deze website lag ook gisteren nog plat; dat wordt nummertjes trekken voor een reisje naar de verbeelding. Dit weer genoeg entertainment/content voor vandaag. Gegroet, Simon Vinkenoog, de Nimmer-Verzadigde.
Maandag 26 maart 2007
That all
things do indeed pass is revealed
when a child's sadness gives way to laughter
"In toenemende
mate gaan de koffieshop en het café elkaar in functie overlappen.
Natuurlijk is de 'haal-functie' in de softdrugssector veel belangrijker
dan in het café. Tegelijkertijd echter heeft de koffieshop
een maatschappelijke functie gekregen in de vorm van een 'openbaar'
lokaal zoals het café dat doorgaans is.
Hasj-koffiehsops in de binnenstad van Amsterdam hebben tegenwoordig
stamgasten. Sommige mensen ontbijten er. Er wordt met een groepje
klanten een boottocht, of een ritje naar de Efteling, georganiseerd.
Soms is er aan een koffieshop een voetbal-elftal verbonden. In
koffieshops wordt in een leesportefeuille gebladerd, wordt gebiljart,
of wordt vogeltje-pik of tafelvoetbal gespeeld. Men kan er kaarten,
dammen, schaken, of iemand versieren. Sommige koffieshops kunnen
worden gezien als een verzamelplaats voor dissidente gedachten.
Gezagsgetrouwheid vormt nu eenmaal niet het meest opzienbarende
kenmerk van de bezoekers aan hasj-koffieshops. Kortom: er is sprake
van een openbaar lokaal, dat, zeker ook in vergelijking met het
café, best positief gewaardeerd mag worden. We hebben het
hier natuurlijk over goede café's, en over goede hasj-koffieshops;
het soort waarop de uitspraak van toepassing is, dat de leefbaarheid
van een samenleving af te lezen valt in de kwaliteit van haar
kroegen. Nederland is met zijn koffieshops nogal uniek in de wereld."
Cannabis in Amsterdam, een geografie van hashish en marihuana, door A.C.M.Jansen, uitg.Dick Coutinho, Muiderberg, 1989, ISBN 90-6283-774-3, pagina 82. Zeer informatief.
Een dubbele
pagina WIET? WAAR? Heeft het zin om coffeeshops bij scholen
te sluiten?
Twee plattegronden, Coffeeshops en middelbare scholen in de binnenstad,
en Middelbare scholen in Amsterdam, verluchten het artikel van
Liedewij Loorbach, met als entree: : "De ChristenUnie wil
dat alle coffeeshops binnen een straal van vijfhonderd meter rond
(middelbare) scholen verdwijnen. De gemeente Amsterdam houdt zich
stil en wacht de concrete plannen af. Als de regeringspartij haar
zin krijgt, moeten alleen al in stadsdeel Centrum 84 coffeeshops
sluiten. Maar of zo 'n drastische maatregel de middelbare scholieren
van het blowen zal afhouden?" Lees verder in het Parool
van afgelopen zaterdag.
Wordt ( al sinds onheuglijke tijden) vervolgd.
De lezing
zaterdagmiddag voor het Louis Paul Boon Genootschap (www.lpboon.net)
verliep naar wens & tevredenheid; de bezoekers konden kennis
maken met een nieuw verschenen deel van het Verzameld Werk (De
Arbeiderspers, Amsterdam) , waarin De bende van Jan de Lichte
en De zoon van Jan de Lichte zijn opgenomen.
Ik moest de genodigden bekennen, dat het boek waarover ik wilde
spreken - zoals ik al eerder in 1965 had gedaan - Het nieuwe
onkruid (uit 1964), mij als een steen op de maag had gelegen;
zijnde het veertiende deel van Boon's Verzameld Werk, waarin ook
opgenomen De liefde van Annie Mols (uit 1959) en Als
het onkruid bloeit (1972); een baksteen van 928 bladzijden.
Wat ontluisterend zijn die boeken, hoe onthutsend het niets-ontziende
Nawoord, waarin de ontluistering nog eens extra wordt bijgezet.
In mijn archief vond ik een artikel, getiteld "Niets
hielp: zijn verdriet was bodemloos". over de VRT-uitzending
Histories, over Het dagboek van Meneerke Boin,
geschreven door Mark Schoevers in de HUMO van 27 april 2004.
Komen aan het woord Boon's weduwe Jeanneke, Willie Verhegghe en
Kris Humbeeck. Zegt Jeanneke: "Pas het laatste jaar van zijn
leven werd het ronduit ondraaglijk. Toen dronk hij whisky van
's morgens vroeg. 's Morgens stapte hij van het bed naar de zetel,
en 's avonds van de zetel weer naar het bed. Hij had altijd al
whisky-cola gedronken, maar in die periode dronk hij nog alleen
pure whisky. Louter om het verdriet en de verbittering te verdrinken.
Zijn verdriet was bodemloos, soms zat de dokter hier tot twaalf
uur 's nachts met Louis te praten. Maar niks hielp."
En biograaf Kris Humbeek: "Boon heeft een soort uitgestelde
zelfmoord gepleegd, door zich volstrekt niet te verzorgen. Hij
heeft zich langzaam doodgerookt en -gedronken."
Boon stierf op 67-jarige leeftijd op 10 mei 1979; de avond tevoren
had hij Jeanneke nog gevraagd een plaatje van Petula Clark op
te zetten, This Is My Song, een liedje waarop zij vroeger
altijd samen in de Napoleon gedanst hadden, wat zij nu
in de huiskamer nog eens, voor het laatst deden.
In zijn laatste dagboek schreef hij op 3 februari 1978: "Ik
heb geen angst voor de dood, want de dood is gewoon voor eeuwig
inslapen. Maar ik heb wel het niet te zeggen lege, kille, troosteloze
gevoel van het oud worden. Alleen de herinnering blijft, maar
herinnering is als de grijze as die overblijft nadat de haard
vol blokken hout gloeiend en vlammen-likkend heeft gebrand."
Goede
raad is vuur; niet het vuurwater. Blij ben ik, zonder naast
mijn schoenen te gaan lopen, dat mijn herinneringen nog zo levend
zijn gebleven, dat ik ze weer kan aanfakkelen/ Het Hier &
Nu is volgens mij altijd aanwezig, in het was, is en zal-zijn,
dus ook in toekomst en verleden, achterstevoren en ondersteboven.
Welkom dus, dertiende week van de Christelijke jaartelling 2007.
En gegroet, boeren, burgers en buitenlui. Uw Simon Vinkenoog,
de Jongere.
Zaterdag 24 maart 2007
The greatest
gift that one can give
to another is to reveal oneself
"Dialogue
is the substrate of creativity and personal growth. All conversation
is inevitably self-interrogation through the agency of another,
who, by creating or providing discontinuities unavailable to one's
habituated patterns of thought, provides new perspectives and
insights, generating real innovations and true personal growth.
Conversations sometimes uncover pre-conscious or previously unarticulated
ideas in one of the speakers. Like search planes, conversations
can range widely, locating missing or unarticulated fields of
thought that otherwise might have evaded consciousness. For this
reason the interview is an exemplary vehicle for self-discovery.
Dialogue is the friction that polishes our minds."
The Transformative Power of Dialogue, in The Secular
Grail, Paradigms of Perception, door Christopher Dewdney,
Somerville House Publishing, Toronto 1993, ISBN 0-921051-92-1.
Het bleek
weer eens, toen ik gisteren de vragen te beantwoorden kreeg van
een leergierige 22-jarige scriptieschrijfster, die in PROVO geïnteresseerd
is, wat daaraan vooraf ging en wat er precies allemaal was gebeurd.
Genoeg om een uur van alles te zeggen; dan wijs ik op de mogelijkheid
van herhaling en sluit ik het gesprek af.
Het uiterst informatieve boek over de geschiedenis van Provo-Amsterdam
& omstreken (veel aandacht ook voor de Vlaamse varianten)
van Nico Pas kende ze; veel van wat er aan happenings, evenementen,
performances en andere artistieke, ludieke acties plaats vond
(Fluxus, Sigma, Hitweek/Aloha), is uiteraard veel minder bekend.
Altijd een hele job boeken weer op hun plaats terug te zetten,
die je tijdens zo'n dialoog - want dat is en blijft het - te voorschijn
hebt gehaald. T.z.t. inzage en transcriptie.
Een feestgevoel maakte zich al snel meester van het publiek tijdens een bomvolle BIM-avond met I Compani: een waarlijk overrompelend luister-en schouwspel. De korte films bij een aantal composities, door de acht musici in hun bizondere, van alle muziekmarkten thuis zijnde combinatie ten gehore gebracht, waren uiterst professioneel, absurd en fantaisistisch, zoals de gehele voorstelling met formidabele spreekstalmeesteres en een uitbundige Bo van de Graaf, die onlangs in NRC Handelsblad sprak van zijn levenslange voorliefde voor het circus. Spetterend, indrukwekkend, meeslepened - geen adjectieven meer voorradig. Ik heb niet geïnformeerd naar de speellijst; men consultere www.icompani.nl, alwaar ook de CD van dit en eerdere concerten is te bestellen: de You Tube-versie van De Bullebak, waarop ik een gedicht lees, begeleid door Bo's Art Trio (zie de link See me! Hear me!(vrij naar Tommy van de WHO) is ondertussen bijna 1000 keer besluisterd, zoals ik een dezer dagen ook het bereik van 100.000 pageviews wist te melden. Aanstaande donderdag treed ik met het Trio (soms een kwartet of kwintet) aan in de Haagse Regentesse. Ik zie er weer met plezier naar uit.
Met meer schroom
tref ik vanmiddag in de Brakke Grond een aantal leden van het
Louis Paul Boon Genootschap, om te spreken over Het nieuwe
onkruid, een boek uit 1964 - opgenomen in deel 14 van zijn
Verzameld werk, waarover ik al eerder - in 1965 - schreef.
Het viel me gisteren moeilijk die tekst te schrijven. Hoe innemend
ik de persoon zelf ook vond, hoe weinig gevoel ik kan opbrengen
(sorry) voor de slachtofferrol die hij in dit boek op zich neemt.
De arme man heeft zich doodgedronken, ("Niets hielp: zijn
verdriet was bodemloos" - HUMO 27.04.2004) voelde zich oud
voordat het hoefde, en bovenal miskend. Hoed je voor die valkuil,
ouder wordende schrijver...
Interessant profiel in de Volkskrant van de Franse presidentskandidaat François Bayrou, die het opneemt tegen zowel links als rechts; een uiterst interessante positie. Ook hij pleit voor een referendum over een nieuwe Europese "Grondwet". De afwijzing van het referendum uit 2005 kwam volgens hem vooral doordat de tekst 'onleesbaar' was. Dat was ook mijn grootste bezwaar: er dient visie uit een Grondwet te spreken, en geen verdeling in subcomissies en lid artikel subparagraaf spindoktersoep. Laat men kijken naar de universele Verklaring van de Rechten van de Mens, of de Constitutie van de Verenigde Naties, of zelfs de Amerikaanse Bill of Rights..We, the People...
Over het uitstervende beroep van standwerker een opgewekt verhaal in de Volkskrant-verleiding. Standwerker Benvenido van Schaik: "Dit is toch het mooiste beroep ter wereld: met lullen je zakken vullen."
Ik sta op de markt en ik roep! Wie roep ik? Wat heb ik te zeggen? Wat doe ik met het licht in mijn ogen? Simon Vinkenoog, Lekker Dier.
Vrijdag 23 maart 2007
Within
the microcosm and the macrocosm
there are worlds in their own time and space
"We hebben
gesproken over de innerlijke transformaties die optreden 'op weg
naar het mondiale', en al de problemen die de verschijning van
dit mondiale bewustzijn kunnen voorkómen."
"Ja, en we hadden het punt bereikt waarop er een paradigma-verschuiving
is van preconventionele vormen van bewustzijn naar conventionele
vormen van bewustzijn, wat vooral blijkt uit het vermogen zich
in de ander te verplaatsen. En in deze verschuiving zien we een
voortdurende afname van egcentrisme. In feite gaat de richting
van ontwikkeling van mensen - het telos van menselijke ontwikkeling
- naar steeds minder egocentrische toestanden.
Maar dit geldt ook in het algemeen. De oer-strijd in het universum
is altijd die tussen evolutie en egocentrisme. De evolutionaire
drang om meer diepte voort te brengen is synoniem met de drang
om egocentrisme te overwinnen, ruimere en diepere gehelen te vinden,
steeds grotere eenheden te ontplooien. Een molecuul overwint het
egocentrisme van een atoom. Een cel overwint het egocentrisme
van een molecuul. En nergens is deze trend duidelijker aanwezig
dan in het proces van menselijke ontwikkeling."
Uit een boek
waarop ik zeker zal terugkomen, DV: Ken Wilber's Een Beknopte
Geschiedenis van Alles, Lemniscaat Rotterdam, derde druk
2004, ISBN 90 56737 039 1, pagina 219.
Met graagte en ter aanbeveling citeer ik de blurb-tekst
van de uitgever:
'Ken Wilber schetst in dit boek op levendige en leesbare wijze
de hoofdlijnen van zijn visie op de persoonlijke en spirituele
ontwikkeling van de mens. Hij gaat daarbij in op een groot aantal
maatschappelijke en levensbeschouwelijke kwesties - zoals het
ecologisch evenwicht, de verschillen tussen man en vrouw, de betekenis
van het postmodernisme en de keerzijde van het holisme. De klassieke
controversen tussen atomisme en holisme, rationalisme en romantiek,
individualisme en collectivisme beschouwt hij als achterhoedegevechten,
die de ware uitdaging waarvoor we staan, ontwijken: hoe kunnen
we de persoonlijke ervaring van de spirituele dimensie van het
bestaan verbinden met de resultaten van de moderne wetenschap.(...)
Een beknopte geschiedenis van alles is een populaire introductie
tot de Kosmos-trilogie, waarvan het eerste deel,
Sex, Ecology, Spirituality, reeds in het Engels is verschenen.'
Voor vandaag laat ik het hierbij; ik verwacht een bezoeker met scriptie-vragen over de beginjaren '60, bereid een lezing voor, te houden voor het Louis Paul Boon-genootschap, morgenmiddag in het Vlaams Cultureel Centrum alhier (Am*dam); voor vanavond hebben wij kaarten voor I Compani in het BIM-huis in het Muziekgebouw aan het IJ, waar wij gisteren langsvoeren, en wij hopen dus te genieten van Bo van de Graaf's circusfantasieën in CIRCUSISM Gegroet, vrienden bekend en onbekend, Simon Vinkenoog de Enige. Hoed u voor namaak!
Donderdag 22 maart 2007
Love involves respect for the time and space of all living things
De gezelligste
ontmoetingen kunnen plaatsvinden op plekken, die an sich
niets gezelligs hebben, een Greenroom in een Videohouse
bijvoorbeeld, naast een tankstation bij een rotonde aan de Luchthavenweg
in Vilvoorde, even ten noorden van Brussel - maar de ijskast was
gevuld met fris-en zwak -alcoholische dranken en de eerst lege stoelen
in de kamer met de grote tafel in het midden boden plaats aan steeds
meer binnenvallende, in- en uitlopende mensen.
Weggooi-asbakken van zilverfolie. Dichters Eva Cox en Christof Vekemans,
dichters Deelder en Vinkenoog, captains Urbanus en Jan Blaute, redacteuren,
begeleidsters, technici, musici & ander showbusiness-volk.
De opnamen van het programma De tabel van Mendelejev vonden
plaats, een spelprogramma dat in België al drie seizoenen duurt,
en waarvoor mijn medewerking was gevraagd. Twee Vlaamse dichters
versus twee Nederlanders (25-18) in enkele rondes met vragen die
op een hoog amusementsgehalte waren afgesteld; het honderdkoppig
publiek, ook wel klapvee genoemd, lachte en applaudisseerde zeer
welwillend.
Opperst gezellig was uiteraard het treffen met Jules Deelder, met
wie ik sinds februari 1966 op zeer goede voet sta, mag ik wel zeggen:
de jonge dichter (Rotterdam, 24.11.1944) had enkele gedichten naar
het tijdschrift Randstad gestuurd, waarvan ik redactiesecretaris
was, en ik achtte die goed genoeg, en zeker de moeite waard, om
de auteur ervan te laten meedoen aan Poëzie in Carré,
met de voorbereidingen waarvan ik op dat moment bezig was.
21 maart 2007 - foto Bart Musschoot: meer dan 40
jaar vriendschap . . .
Aldus geschiedde; andere jonge dichters kwamen aan bod, naast grootheden
van toen, (& nu en straks?) als Kees Buddingh', Ed Hoornik,
A.Roland Holst en Louis Lehmann: Hans Verhagen, Ewald Vanvugt en
Johnny (the Selfkicker) van Doorn, plus de beide Barbarber-redacteuren
Henk Bernlef en K. Schippers - de dichters van De Nieuwe Stijl
mochten van hun Directeur niet meedoen; helaas - geen Armando, Sleutelaar,
Vaandrager...
Historisch, kraaide de haan - onze Vlaamse captain verklaarde zich,
echt, echt, zeer vereerd, dat hij met ons had mogen meespelen.
Ik in de mij laatste jaren aangemeten rol van 'levende legende'-
als presentatoren mij niet weten aan te kondigen.
Uiteraard kwamen in de uren voor de opnamen alle tongen los; Jules
herinnerde zich nog als jongetje mijn eerste t.v.-optreden, eind
jaren 50, in een spelprogramma bij de quizmaster Theo Eerdmans te
hebben gezien, een van de niet door iedereen vergeten grootheden
uit de begintijd van het tv-spektakel.
Ik had mij in het uitgezonden gesprek recalcitrant, angry young
man getoond; genoeg om door Jan Vrijman in Vrij Nederland
als jonge Werther bestempeld te worden. Ik bracht het er overigens
slecht van af - na zeven jaar Unesco dacht ik alle afkortingen ter
wereld te kennen (de afko's), maar er bleken er, tijdens de vragen,
onnoemelijk veel meer te bestaan dan ik vermoedde. Uiteraard.
Ging ik met 17 cent of 17 gulden naar huis? Ik vermag het niet meer
te weten; noch heb ik ook dat artikeltje van Vrijman kunnen terugvinden;
en voor zover ik kan nagaan is Jules de enige, die er nog herinneringen
aan heeft. In elk geval: de eerste die er over begint.
Zoals Edith op haar twaalfde mijn naam voor het eerst vernam, omdat
haar vader de avond tevoren met zijn broer Marco Poëzie
in Carré had bezocht, en daarover thuis in Den Haag
opgetogen verhalen vertelde...
Zo is dat, geboekstaafd. Derrick sleept van her en der brieven te
voorschijn; herinnert mij aan vergeten voorvallen. Wat heb ik een
vol leven geleid, misschien omdat ik, zoals dat heet 'de ruimte
van het volledig leven ' heb betreden, een gebied waaraan immers
geen einde is. Tot de dood ons scheidt.
Bij de door mij uitgeknipte teksten van overlijdensadvertenties
was er onlangs een van Osho, Bhagwan Shri Rajneesh:"If
you are really alive, full of energy, you can die happily."
Daar teken ik voor, t. Z. t. Edith en ik kijken naar de foto
van de 94-jarige kunstverzamelaar professor Piet Sanders in de NRC
van gisteren - dat mag jij ook worden! zegt ze. Daar heb ik niets
op tegen, ik doe mijn best, het leven doet de rest.
Work can be fun and man can enjoy it - prachtig gedicht
A Sane Revolution van D.H.Lawrence. Als die tekst nog
niet bij de Bloemlezing (link op deze website) staat, wil
ik die daar een dezer dagen op aanbrengen, belofte aan mijzelf.
Let's have it so, let's make a revolution for fun!
Mooi weer, zo
rond het middaguur. Om half vier een rondvaart over het Amsterdamse
water voor genodigen van de Hogeschool-media-afdeling. Microfoon
in de hand: opnieuw airplay!
Wat ben ik een bevoorecht mens, en hoeveel dank aan Edith, die gisteren
besloot af te zien van de reservering in een Brussels hotel, en
de Volvo 460 huiswaarts richtte (400 km.op een dag), waardoor wij
nog net het t.v. Profiel van Cees Overgaauw over de raadselachtige
Ronald Plasterk konden bekijken, en in eigen bed ontwaken.
Simon, de gelukkige.
P.S.: Na de
boottocht, zes uur: nog steeds schijnt de zon - wat biedt zo'n vaart
inspiratie!
Uit de grond van mijn hart kon ik de heren en dames decanen laten
weten, dat ik het oneens was met het profijtbeginsel & de vrije
markt (ik sta op de markt van het geluk), geen angry young man
meer ben, maar altijd nog tegen het establishment.
En daar nam Amsterdam-te-water - de aanblik van de grachtengordel
en het IJ - het van mijn woorden over; ik ontdekte een paar gedichten
die ik aan het verzamelen ben voor een Laudatio Amsterdam,
die ik met plezier - soms na twintig jaar - weer kon voorlezen,
alsmede het immer actuele toekomstbeeld van Ben Okri, wiens oproep
de beste droom ter wereld te dromen, die er maar te dromen is -
graag tot de mijne wil maken.
Ik pleitte voor een speelse geest in het onderwijs en noemde een
van de nieuwe paradigmashifts van Ken Wilber: je in een ander kunnen
verplaatsen.Scherts, humor en ironie waren ook hier in deze boekenweek
niet afwezig.
Bij het ten afscheid handenschudden ("Graag gedaan", twintig
keer gemeend geuit) vernam ik van een der aanwezigen, dat ook hij
(evenals Jules Deelder) mij voor het eerst bij Theo Eerdmans op
televisie had gezien - ik had geen mogelijklheid hem nader te ondervragen,
maar veler herinnering goes far back.
En ik spring weer terug naar het Hier & Nu van mijn First Life,
in het nagenieten dat ik met Edith, my First & Only Lady, deel.
Straks samen in bad met Dode Zee-zout. Simon, de Voorgenieter.
Woensdag 21 maart 2007
The simplest melodies are the hardest to play
"Nauw
verwant met de problemen van het bewustzijn in het algemeen zijn
de problemen van de liefde. Liefde en kennis hebben veel met elkaar
te maken. Liefde zonder kennis is betrekkelijk machteloos en onvruchtbaar,
terwijl kennis zonder liefde vaak onmenselijk is. Als we in de
wereld vandaag om ons heen kijken, zien we veel liefdeloze kennis
en onwetende liefde - om maar niet te spreken van de liefdeloze
onwetendheid en de helaas vaak zeer ter zake kundige haat die
ons omringt. Het gaat erom manieren te vinden waarop we de mensen
beter in staat kunnen stellen op een bewuste en door kundigheid
geleide manier lief te hebben. (...) Volgens Gordon Allport, in
zijn boek The Nature of Prejudice, blijkt uit de feiten
dat waarschijnlijk viervijfde van de Amerikaanse volwassenen vooroordelen
hebben en dat er gewichtige redenen zijn om aan te nemen dat het
bijzonder moeilijk is om deze 'onheilspellende verhouding' te
wijzigen. We zullen dat doel nooit bereiken, ondanks alle pogingen
die daartoe worden ondernomen - juridische methodes, propagandamethodes,
allerlei vormen van samenwerking in groepen, individuele therapieën,
en wat al niet."
Aldous Huxley, Het menselijk bestaan, 1979 Uitgeverij
Bert Bakker, Amsterdam (The Human Situation, 1977). Blijkens
het voorwoord van Piero Ferruci, zijnde een serie lezingen door
Aldous Huxley in 1959 gegeven aan de Universiteit van Californië,
Santa Barbara.
In een brief van 8 januari 1959 schreef Huxley aan zijn zoon Matthew:
"Mijn 'bescheiden 'thema luidt 'Het menselijk bestaan' en
ik zal beginnen met zijn biologische basis - de toestand van onze
pleneet, de bevolking en de erfelijkheid in relatie tot de omgeving.
Daarna zal ik mij bezighouden met de belangrijkste factor van
de moderne beschaving - de techniek, hoe deze zich op ieder gebied
van het menselijk handelen manifesteert en welke invloed zij heeft
op de sociale en politieke orde. Vervolgens richten we ons op
het individu, zijn potentiële mogelijkheden en op wat we
zouden kunnen doen om die te realiseren. Het is een onmogelijk
brede opzet, maar als tegengif voor de academische verbrokkeling
en specialisatie zeker het proberen waard, hoe onvolmaakt de uitkomst
ook zal zijn."
Op naar Vilvoorde (Brussel) voor opnames van een spelprogramma genaamd De Tabel van Mendelejev; morgenmiddag een literaire rondvaart door de Amsterdamse grachten voor de Hogeschool Amsterdam Media en informatie Management. Gegroet, Simon Vinkenoog, Hoog Speler.
Dinsdag 20 maart 2007
We create
nothing, we express nothing;
we only discover or uncover what is already there
De Lentebruid
omhelsde de Winterkoning; de verenigende Daad die alle woorden
te boven gaat. Beyond words: the naked act.
Dinsdag de postdag; vooraankondigingen en de periodiekjes:
Amsterdams Milieu met ondermeer www.noorderijplas.nl
& www.gaasperplaspark.nl.
Reeds nú het aprilprogramma van de Rotterdamse Bibliotheken:
spiritualiteit, religie en filosofie; de aankondiging van een
Spiritueel Festival op zaterdag 28 april in de Centrale
Bibliotheek: In Hogere Sferen. In de verschillende vestigingen
tentoonstellingen, films, lezingen, excursies en workshops. Info
www.bibliotheek.rotterdam.nl.
In het Tropentheater van het Koninklijk Instituut voor de Tropen
in Amsterdamop 7 april, 20u30 Layla en Majnun, onmogelijke
liefde, in poëzie, rap, proza, muziek en film, met onder
meer Clark Accord, Ronald Giphart en Shakila Azizzada, Mustafa
Stitou, Hagar Peeters en Amir Afrassiabi. www.tropentheater.nl.
Het Jaar van de Molens 2007 wordt gevierd met vier tentoonstellingen in Schiedam; opening geschiedt 30 maart 16u30 in de Stadswinkel aan het Stadserf 1, 3112 DZ Schiedam: "De hoogste molens ter wereld staan in Schiedam." Een samenwerkingsverband tussen het Erfgoedhuis Zuid-Holland, het Stedelijk Museum Schiedam en de Bibliotheek Waterweg.
Tussen Duin & Dijk. Natuur in Noord-Holland, jaargang 6 no 1, 2007. Uitgave POFF: de Provinciale Organisaties voor Flora en Fauna. Hierbij zijn aangesloten De Vlinderstichting, de Vrijwillige Weidevogelbescherming, Landschap Noord-Holland, de Noord-Hollandse Zoogdierstudiegroep, de Samenwerkende Vogelwerkgroepen Noord-Holland, de Vrijwilligersraad van de Vereniging Agrarisch Natuurbeheer Waterland, de Stichting Zoetwatervissen Noord-Holland, de Koninklijke Nederlandse Natuurhistorische Vereniging, Gewest Noord-Holland en de Stichting Reptielen, Amfibieën en Vissen Onderzoek Nederland. Voor alle een&anders: info@landschapnoordholland.nl
Met enige regelmaat bereikt mij vanuit Den Burg De Ezelgedachte (ISSN 1871-9287), uitgegeven door de Multifunctionele Ezelvereniging Texel i.a. (in amore), opgericht in Den Burg op 31 januari 1996, met in het bestuur voorzitter Theun de Winter alsmede enkele andere plaatselijke notabelen. Het 24e nr., feb. 2007, bevat over 26 glanzende pagina's teksten van o.m. Rudy Kousbroek, Belinda Meuldijk, Mensje van Keulen, Herman Pieter de Boer, Guus Luijters en Nico Dros. Ik bewaar het zorgvuldig bij vorige nummers. Secretariaat Gasthuisstraat 16, 1791 GL Den Burg, 0222-314858 of takescts@texel.com, zijnde de secretaris Theo Takes. Kousbroek wijst ons op het bestaan van www.bostondynamics.com waarop een filmpje over een ezelrobot te zien is.
De Zuid-Afrika special van Passionate Magazine (jaargang 14 nr.2, april 2007, € 7.50, ISSN 1385-0113) ) telt 86 pagina's, met als gastredacteur Robert Dorsman, die laat weten dat tegelijk met Passionate Magazine ook Bunker Hill verschijnt met een Zuid-Afrika special, samengesteld door Alfred Schaffer. ''De beide themanummers vullen elkaar aan". www.passionatemagazine.nl
Dan kom ik
toe aan de Brief van de dag in de Volkskrant
vandaag, die ik helaas onderschrijven moet (en over-):
Het was inderdaad een mooie poets van Theo van Gogh; daar waar
burgemeester Cohen moeite moest doen om boven het hagelgekletter
uit te komen, mocht cabaretier Hans Teeuwen de toegestroomde film-
en televisie-intelligentsia aan het lachen maken onder een stralende
zon. De obligate bezweringsformules van de burgemeester waren
een mooie opmaat voor het vlammende pleidooi voor de vrijheid
van meningsuitin. van Hans Teeuwen (Binnenland, 19 maart). Van
de vrijheid van meningsuiting werd een wedstrijdje gemaakt: wie
durft de grootst mogelijke beledigingen uit te kramen? Ik hoop
oprecht dat Teeuwen geen gevaar te duchten heeft, maar zolang
de kliek rondom Van Gogh de discussie over de vrijheid van meningsuiting
op deze manier blijft vervuilen, zal het in Nederland zwaar weer
blijven.Teus Jansen, Amsterdam."
In Vrij Nederland (17.03) Max van Weezel over Mark Rutte als 'Geert Wilders-light', met als slotconclusie: "De polarisatie moet worden gestopt. Anders is het wachten op de volgende kogel".
Ik zou nog
meer zout op wonden kunnen strooien (Carmiggelt huichelaar, Connie
Palmen roddelaar, de'merkwaardig destructieve exhibitie' van Wouter
Bos), onthullingen en corruputie, fraude en hebzucht te over.
Wat maken veel mensen toch karikaturen van zichzelf, zei het potsierlijke
mannetje, wat stellen ze zich aan, wat doen ze zich anders voor,
wat is er al niet te verhapstukken?
Een mooie dag lonkt, even vér van dat alles. Liefhebben,
anders is het niet te begrijpen.
Morgen naar Brussel voor een televisie-opname, waarbij ook Jules
Deelder aanwezig zal zijn, heb ik begrepen: een spelprogramma
notabene. Ik hou mijn kluppie hier op de hoogte! Simon Vinkenoog,
distributeur.
Maandag 19 maart 2007
All life is sacred
Welkom Week
Twaalf. Schuimende golven aanschuivend op het Scheveningse strand;
hagel op de terugweg naar Amsterdam.
Dagen vervuld van stemmen, en ik maar lezen in het boek van Gengenbach,
L' Expérience Démoniaque, (Les Éditions
de Minuit, Parijs 1949), dat ik mij aanschafte op 17 januari 1950
en dat er zó eenzaam uitzag - hoog op de plank met surrealisten
achter en boven mij - , dat ik er maar in begon te lezen en niet
van ophouden weet. Waarom zijn het altijd die waanzinnigen, die
mij van jongs af aan zo gefascineerd hebben?
Stemmen, publiek oog en oor en de stemmen in de familiekring:
volwassenen en kinderen, vier dochters en een moeder, drie schoonzoons
- een ervan was thuisgebleven voor tennis, rugby en de roman waaraan
hij werkt - niet ik dus, en haar 5 kleinkinderen: de kwintessens
- de toekomst. En Ma, Middelpunt van al onze Liefde (en Zorgen).
De Real
Estate Bubble kwam langs, een mogelijke Wereldwijde Recessie,
malaise (kwam, dacht ik, van mal à (son) aise,
on-gemak, niet op je gemak), Lubbers als hardnekkig-optimistische
vredesapostel, Paul Cliteur met het idee van een moreel esperanto,
dat we in de multiculi-samenleving zouden moeten leren, Rutger
Kopland over de dood ("ik hoop dat dit het is/ maar ik ben
bang/ dat het anders zal zijn"), en ik voelde me gesterkt
door de uitspraak, gelezen bij Gengenbach: Corruptio Optimi
Pessima.
Drie beladen woorden die in de Franse vertaling er heel wat
meer worden: On tombe d'autant plus bas qu'on a voulu
monter plus haut, daarvan luidt de English version: The
higher you climb the deeper you fall, en bij ons: Hoogmoed
komt voor de Val. Hiervan zal kunnen meespreken John de Mol,
toptientalpa-speculant- in elk geval heeft die met eigen geld
gedobbeld. Blijf gooien, grote werkverschaffer in het volksverlakkerspel:
no business like show-business!
Confrontaties en het Nieuwe Leren, ook voor volwassenen. Niemand
is van niemand. Flapperdeflap. Prima de lux. Geen enkel lolbroekgevoel,
zeker niet bij de Schreeuw-tekst die Hans Teeuwen ten
gehore bracht, ver voorbij scherts, humor en ironie.
Wat is de vandaag 90-jaar geworden Pater van Kilsdonk een man
naar ons hart; in 1989 nodigden wij hem uit voor ons trouwfeest,
en hij was er, evenals Ramses, en Wally. De Volkskrant
eert hem; een mooi profiel-interview met Jaap Stam.
Over zijn werk als zielszorger, Luisteraar: "Ik ben schuw
in zo 'n gesprek. Op schrift durf ik meer te zeggen. Geschreven
taal is overdachter en fijngevoeliger dan spreektaal." Elk
geleerd woord ontbreekt in zijn brieven. "Al die half-Griekse
woorden die psychiaters gebruiken. Het is een depressie, zeggen
ze dan. Een depressie! Dan weet je nog niks. Maar het klinkt geleerder
dan droefgeestigheid."
Hij moet zich inhouden, als hem naar de bisschoppen wordt gevraagd:
hij schiet in de lach ('anders moet ik huilen'), stampt met zijn
stok op de vloer en hikt: "Het kan niet erger. Het zijn zulke
ongelooflijke...."Hij slikt de rest van zijn zin in. Alsof
hij zich ineens realiseert wat hij door de telefoon had gezegd
toen we een afspraak maakten voor het interview: "Ik wil
de waarheid zeggen, maar niet kwetsend, beledigend of ontmoedigend."
Als getrouw lezer van Mirza (Kader Abdolah), een van de meest
onbevangen mensen die ik ken, ben ik blij dat hij deze maandag
terecht de loftrompet over Bulkboek in Rotterdam steekt, maar
van de Boekenbal-strategie heeft hij kennelijk nog niet veel begrepen:
:"De boekenweek en de lof der zotheid. Lof is eer, lof is
roem, zotheid is malligheid en het boekenbal is malligheid. Heel
de avond loop je er door drukke gangen, en er gebeurt niets, helemaal
niets, en je vraagt jezelf af: "Wat doe ik hier? "Maar
toch doe je het, de hele nacht de trappen op, de trappen af. "
Nee, lieve man - je hoeft dat echt niet. Je zoekt zo gauw mogelijk
een rustig plaatsje in de muziekruimte die je het meest past,
daar strijk je dan neer en wie langs komt, of in de buurt, daar
krijg je mee te maken. Of niet; de rest laat je rustig aan je
voorbijgaan.
De mallemolen van het rusteloos ronddwalen hebben we sinds lang
achter ons gelaten. Wij zijn er, ons eigen middelpunt. Dag iedereen.
Voor waarlijke Spiritual Warriors vond ik weer een prachtige
tekst: er is altijd een aanmoediging ("wij lachten in barsten
uit") nodig om, al is het eventjes maar, vorm te geven aan
al wat vormloos is, omdat het voortdurend in beweging, ongrijpbaar
is. Het leven zelf, zoals Jim Morrison al zong: en je komt er
niet levend van af!, schertste de immer lichtvoetige langharige
lyrische ik-dichter... en hij opende de doos van Pandora:
"The
candidate knows that an unrelenting doubt is our sword, paradox
& satire are our catapults & cannons. We must learn to
hide in ambush, as it were. 'Who is near me is near the fire.'
To know the Living One, humanity must come out of the cells and
closets of ideas and dogmas; life must become an experience like
unto reading a novel in which it is never clear from one page
to the next whether the matter is comic or tragic; who is the
hero and who is the vilain, what is meaningful and what is happenstance,
or coincidence.
He is nearest to enlightenment who walks into a dark cave alone,
for such a one has no fixed ideas but is alert in every cell and
watchful every second. We are all in such dark caves every day,
as Plato tried to teach, but we do not realize it and our fixed
ideas keep us sleepwalking when it is most necessary that we awaken."
Robert Anton Wilson : The Historical Illuminatus Chronicles, Volume 2, The Widow's Son, pagina 27 van de ROC Penguin-edition 1991.
Als laatste woord ooit (aflevering 1), eveneens aangetroffen bij de ex-priester-surrealist Gengenbach: Domine Dilexi Decorum Domus Tuae; in het Frans vertaald: Seigneur, j'ai aimé la splendeur de votre maison - vertaal het naar je toe, begrijp mij en lach een verlossende lach. Say the word and you'll be free! Love, Simon Vinkenoog, Toeschouwer.
Zaterdag 17 maart 2007
Flowers
and butterflies are delicate,
but also surprisingly strong
Het leven
als duizeling. Het leven als speurtocht. Het laatste nieuws van
een, twee, drie generaties her dat springlevend wordt: de geschiedenis
die zich nooit herhaalt, telkens weer nieuwe gezichtspunten bepaalt,
altijd is alles anders; tussen de twee cultures a clash, tussen
de uneducated & de educated, tussen nitwits en betweters,
tussen rechthaberischen links en rechts, tussen de klippen van
fanatisme door - een trektocht door een nachtmerrie, stroomversnelling,
spookhuis, tuin van Eden, en gewelven van kerken waar feest gevierd
wordt omdat we er met zijn allen nog zijn.
Deze boeken in de Vondelkerk (huisbaas Stadsherstel) na een verhuizing
in 1987 niet meer gezien, soms een twee keer per jaar om papieren
af te leggen, de laatste tijd heel wat vaker bezocht, het feit
dat I can't take it with me, en meerderen geinteresseerd zijn
in al wat zich hier bevindt. Ikzelf nog wel het meest, zo vol
van schatten hier en elders, thuis en op de tuin, en de vliering
en de gangkasten en de overloop: help ik loop over! Tover te over!
Morgen een Schreeuw (Theo van Gogh/Jeroen Henneman) en vanmiddag
de verstilling (Anneke & Simon).Het is maar een weet, als
je alles al weet. Het is maar een weet, dat je elke dag weer opnieuw
begint. Het is maar een weet dat je je heel druk kunt kunt maken
om niets, waar je later - hoeveel later - weer om kunt lachen.
Dat mijn leven vol hobbels zit, misverstanden, korzeligheden:
mijnerzijds geen enkele a-ni-mo-si-teit ten opzichte van al wat
het leven mij geschonken of afgenomen heeft. Zonder de Brownse
beweging en de quantumpsychologie was ik er niet uitgekomen: een
kreeft in nood zet vreemde passen...Dat alles te her-ontdekken:
hoe interessant. Ik blijf nog wel een tijdje bezig. Ik blijf nog
wel verwerven, verwerken, verstrekken. Is het zendingsdrang, bekeringsdrift?
Nee, ik poets mijn tanden en schrijf dit op, ik moet me nog scheren
ook en welke kleren trek ik aan? Nog voor de middag: laat de zon
nu toch weer schijnen! Hare Om! Om Shanti!
"De
Volkskrant, zaterdag 17 maart 2007 / het Vervolg / 29
Interview Jeroen Henneman
Zondag wordt in het Oosterpark het monument voor Theo van Gogh
onthuld. Beeldend kunstenaar Jeroen Henneman ontwierp het monument,
een gezicht dat in een aantal fasen van een schreeuw naar stilte
verloopt. 'Uiteindelijk heb ik Theo alles altijd vergeven.' Door
Coen Verbraak:
(...) "Het grote probleem bij het maken van dit beeld was
dat ik veel mensen ken die door Theo echt verminkt zijn. Theo
kon een monster zijn, een verschrikkelijk monster. Tegelijk was
hij een lieve zorgzame jongen. Hoe maak je nou een beeld van iemand,
die zowel een monster is, als een schat?
Ik heb nooit eerder bij een beeld zoveel voorontwerpen gemaakt.
Ik ben juist altijd heel trefzeker. Een kunstwerk ontstaat vanuit
verschillende sporen in je gedachten. In het uiteindelijke ontwerp
komen al die gedachten samen op hetzelfde punt. Maar bij Theo
had ik te maken met het grootste Eisenbahnknotenpunkt
dat ik ooit heb meegemaakt. Ik heb er drie maanden over gepiekerd,
bijna dag en nacht."(...)
Remco Campert schreef de dag na de moord dat hij betwijfelde of
iemand die zulke beledigingen uitkraamde wel als voorvechter van
de vrije meningsuiting de geschiedenis in moest gaan. 'Een uitstekende
column. Ik was zó blij dat Remco dat schreef. Direct daarna
belde ik Max Pam: 'Wat een zinnig commentaar'. Max riep: 'Wát?
Vind je dat? Belachelijk!' Hij is er nog wel een half jaar steeds
op teruggekomen. Theo kon mensen met woorden werkelijk kapotmaken.
(...) En toch.... uiteindelijk heb ik hem alles altijd vergeven.
Het was namelijk een ziékte. Het was echt pathologisch.
Dat vond Theo zelf ook. Hij wist precies wat de zinnen waren die
zeer deden. En ook dat die z'n argumentatie ontkrachtten. Als
je ze dan toch opschrijft, ben je dus ziek.""
Het is morgen,
de 18e maart, vijftien jaar geleden dat Cornelis Bastiaan Vaandrager
in ziekenhuis Dijkzigt in Rotterdam, in de namiddag - tussen een
broodmaaltijd om vijf uur en zijn enige bezoeker Anne-Marie van
Diejie om zeven uur in alle eenzaamheid dit leven verliet. "Omdat
het verplegend personeel in eerste instantie niet weet wie hij
is en of er familie moet worden ingelicht, ligt hij een week in
Dijkzicht als een verslaafde zwerver die van de straat is geraapt.
Er komt behalve Anne-Marie van Diejie niemand op bezoek, want
de Rotterdamse scene weet niets van zijn ziekte."
In de biografie van Menno Schenke: VAAN Het bewogen bestaan
van C.B.Vaandrager (De Bezige Bij, Amsterdam 2005) is meer
anecdotisch dan van een eigen visie uitgaand Vaandrager's leven
(1935-1992 over bijna vijfhonderd pagina's uitputtend, vaak onbevredigend,
beschreven. Zijn hoofd- en bijzaken wel van elkaar gescheiden?
Waar ging het werkelijk om, in die vreemde mind?
Jeugdvriend Hans Sleutelaar schetste een In Memoriam C.B.
Vaandrager, dat gepubliceerd werd in het Rotterdams Jaarboekje
1993:
'Vaandrager was iemand die hij liever niet was geweest. Hij was
wantrouwig, lichtgeraakt en zwaartillend van aard. Afgunst was
hem niet vreemd. Vrijgevigheid ging hem slecht af. Hij was onbehouwen
en opvliegend in zijn optreden. Voor geweld deinsde hij niet terug.
Hij was onverdraagzaam en kon gemeen zijn: tot een ploertenstreek
was hij zeker in staat. Er lag in zijn verschijning iets onberekenbaars,
iets duisters. Al kon hij heel innemend zijn, hij was geen innemend
mens.
Met deze ruwe trekken was hij geboren, hij groeide ermee op tussen
de andere volksjongens uit Charlois, en ze maakten onvervreemdbaar
deel uit van hem. Tegelijkertijd was hij begiftigd met een aantal
kwaliteiten, die in flagrante tegenstelling waren met zijn proleterige
afkomst en persoonlijkheid.
Het lijkt moeilijk te rijmen, maar Vaandrager bezat een fijnbesnaard,
lichtontvlambaar gemoed en een mededogend hart. Hij paarde een
scherp verstand aan grote waarheidsliefde. Hij was uitzonderlijk
taalgevoelig en beschikte over een ijzeren geheugen. Hij oordeelde
streng, spaarde niemand, zichzelf al helemaal niet.
Zijn ongeluk was, dat een heldere, gewetensvolle geest als de
zijne door het leven moest met een in zijn eigen ogen verachtelijk
karakter. Ware het anders gweest, hij had misschien een minder
rampzalig leven gekend, maar zeker had hij niet zo waar, zo bijtend
en met zo'n brute kracht geschreven als hij heeft gedaan."
Amen.
Speed kills. Dat waren dan twee In Memoriæ: Outsiders.
Poètes maudits: er zijn er ondertussen in de afgelopen
generaties heel wat op te noemen.Jan Arends. Boudewijn Büch.
A. Moonen. Ziel voor ziel. Et j'en passe: Laten de Doden de Doden
begraven.
En wij maar leven, overleven!Het leven springlevend houden! Terecht:
het heeft Alles te bieden: trust your inherent machinery.
Weekendgroeten van Simon Vinkenoog, schatgraver.
Vrijdag 16 maart 2007
Success
can often be measured more truthfully
by internal rather than external criteria
Desiderius
Erasmus: Moriæ Encomium dat is De Lof der Zotheid
Slot; zie Krsvrs gisteren.
"De enkele begenadigden, die dit geluk ervaren, ondergaan
iets, dat veel gelijkt op een aanval van krankzinnigheid. Zij
uiten onsamenhangende klanken en onbeheerste geluiden, waaraan
niets menselijks is. Hun stemming wisselt voortdurend; nu eens
zijn zij uitgelaten, dan weer diep terneergeslagen; zij wenen,
lachen, zuchten; kortom, zij zijn geheel buiten zichzelven. Zijn
ze weer tot bezinning gekomen, dan zeggen ze zelf niet te weten,
of ze droomden of waakten, of zij op aarde, dan wel in hoger sferen
vertoefd hebben. Al wat ze gehoord en gezien, gezegd en gedaan
hebben, herinneren zij zich slechts vaag, als hadden zij gedroomd.
Ze weten slechts één ding, dat ze onuitsprekelijk
gelukkig waren, zolang zij buiten zinnen waren. Daarom betreuren
zij het hun leven lang weer tot bezinning te zijn gekomen en zij
verlangen voortdurend niets anders, dan voor altijd door een verstandsverbijstering
van die aard te worden bezocht. En dan te bedenken, dat dit alles
nog slechts een onbeduidend voorproefje is van de komende zaligheid!
68. Maar ik ben afgedwaald en heb onderwerpen aangeroerd, die
niet tot mijn competentie behoren. Ben ik te loslippig of te lang
van stof geweest, bedenkt dat het Moria en slechts een vrouw was,
die tot U sprak. Maar vergeet daarbij niet het oude Griekse spreekwoord:
"kinderen en dwazen spreken de waarheid". Of meent ge
soms, dat dit niet opgaat, wannneer de dwaas, die sprak, een vrouw
is?
Ik zie, dat ge nog een nabetrachting van mij verwacht. Doch het
is dwaas van U, te menen, dat ik mij nog maar iets herinner van
alles, wat ik er heb uitgeflapt. Ge weet wel, dat een oud spreekwoord
zegt, dat wie een te goed geheugen heeft een slecht disgenoot
is; maar ik vind, dat zo iemand ook een slecht toehoorder is.
Daarom, hooggeëerde volgelingen, vaartwel! Heft hoog het
glas! Op Uw welzijn! Ik dank U."
Vertaling
Mr. A. Dirkzwager Czn en A.C.Nielsen; in de onderhavige tweetalige
uitgave van H.J.Paris (s.d.) zijn de illustraties in de marge
naar de originele tekeningen van Hans Holbein de Jongere in het
Bazelse exemplaar van 1515, en zijn de met de hand ingekleurde
reproducties vervaardigd naar de gravures die Daniel Chodowiecki
uit Dantzig in 1780 maakte voor de Duitse uitgave, zijn bandontwerp
en typografische verzorging van A. Jagtenberg; het boek stamt
uit de nalatenschap van mijn tuinvriend Jan Strijbosch, hiermee
geëerd.
In mijn boek Weergaloos uit 1968 komt een deel van deze
tekst voor, op de pagina's. 465/6, naar een vertaling van mr dr
J. B. Kan, verschenen bij de Wereldbibliotheek; een andere vertaling
bestaat van Harm-Jan van Dam: die heb ik niet onder ogen gehad.
Immer actueel; deze psychedelische ervaring avant la lettre!
"Joyce
celebrates the Feast of Fools
Tis jest jibberweek's joke.
Finnegan's Wake, 565."
In: Norman O. Brown: Closing Time, Random House
New York 1973.
Om twee exemplaren
van Geert Mak's boekenweekgeschenk te bemachtigen (1 Nederlands,
1 Turks) schaften wij ons de volgende boeken aan, bij Zwart &
Wit in de Amsterdamse Utrechtsestraat; naast de beste wijnwinkel
van de Stad aan het Frederiksplein waar jazz uit de open deur
naar buiten sijpelt:
Frank Westerman: Ararat, uitg. Atlas, 2007,
Ken Wilber: Een Beknopte Geschiedenis van Alles, uitg.
Lemniscaat, 2004,
Een karavaan uit Perzië, Klassieke Perzische poëzie,
ingeleid, uitgekozen, uit het Perzisch vertaald en geannoteerd
door J.T.P. de Bruyn, uitg. Bulaaq, Amsterdam, 2002
Wat was de
jaarlijkse Bulkboekdag in de Rotterdamse Doelen weer
geslaagd; zo 'n 6.000 scholieren brachten een Dag van de Literatuur
door; een constante stroom van programma-onderdelen in de
even zo vele zalen als het marmeren labyrint maar kent: aanwezig
zowel de allerjongste slamdichters als de Woorddansers,
maximalen, minimalen, bestsellers, enternatiners, als ook schrijvers
van de jaren 40 (Van Dis en Siebelink) ; zo beschouwd was ik de
oudste - langzamerhand word je ook zo bejegend.
Ik trad twee keer op, een keer met Erik Jan Harmens en eenmaal
met Al Galidi - bizonder prettige ontmoetingen, zowel met publiek
als collegae-pennevoerders. Meestal zeggen de presentatoren over
mij: Simon V. behoeft geen nadere introductie, maar dat is juist
wél nodig, vindt Edith, wat betreft de jongeren die mij
nooit eerder gezien, gehoord of gelezen hebben. Juist, dus.
Enfin; twee keer kon ik voorlezen de tekst die ik voor vertrek
naar Rotterdam (file terug Rotterdam-Amsterdam: 2 uur) geschreven
had, en die ik nu op de woelige baren van deze tijd ruim sop laat
kiezen:
OPROEP aan de Jeugd van Nederland
Doe niet als
Iedereen Anders.
Do your own thing. Do your own thinking.
Geef je eigen mening.
Zoek je eigen passies.
Spreek van je af.
Laat naar je kijken
- voor Echtheid
moet alles wijken.
In de kunst is Iedereen
Anders: Zichzelf.
Eigen woorden.
Eigen klanken.
Eigen kleuren.
Eigen denken.
Eigen voelen:
Niemand voelt voor jou,
voelen moet je ZELF doen.
Wat anderen betreft: je kunt alleen maar
mee voelen mee juichen mee dansen
mee leven
- en zo kom
je in de vrije conversatie, en je blaft naar de maan, en kijkt
voor- en achteruit: een overweldigend panorama: de gansche wereld
opgediend als een feestdis, met zijn nachtmerries die voor te
veel aardbewoners werkelijkheid zijn en te veel onverschilligen,
zonder geweten, terend op woeker en geweld.
Martin Luther King in Andere Tijden herdacht: wat zag
hij op de bergtop?
I'm sick and tired of violence!
(Enter the Black Panthers.) Here Comes Everybody. En de goede
wil. De wil ten goede: geen terugkeer, maar een ommekeer. Geen
eindtijd; een begintijd. De roep om Vrede & Vrijheid. Liefde
niet zonder Wijsheid. Mensen niet zonder mensen. Dionysos danst!
Op naar de e-mail en twee te schrijven artikelen. Morgen verricht
ik om vier uur, DV, een opening bij Galerie Lieve Hemel in de
Nieuwe Spiegelstraat 3; intieme stillevens, aquarel en acryl Op
Papier van Anneke van Brussel - alsmede even intieme gedichten.
Daarna vertrekken wij naar 's-Gravenhage om Else Ringnalda-Houtsmuller's
84e verjaardag te vieren, en famille.
Gegroet - Simon Vinkenoog, grasduiner.
Donderdag 15 maart 2007
The perfect
marriage of pleasure and pain
can be found in the realm of love
"Nog
duidelijker zal U dit alles worden, wanneer ik U tenslotte, volgens
mijn gelofte, nog in het kort uiteenzet, dat ook de hemelse zaligheid
niets anders is dan een bepaalde vorm van waanzin. Bedenkt dan,
dat Plato reeds daarvan gedroomd heeft, toen hij schreef, dat
de geestvervoering, die de liefde is, een toestand van volmaakt
geluk mag heten. Immers, wie hartstochtelijk liefheeft is zichzelf
niet meer, maar hij gaat geheel op in het voorwerp zijner genegenheid.
Hoe meer hij zichzelf daarin verliest en zich daarmee vereenzelvigt,
des te inniger is zijn vreugde. De toestand nu, waarin de ziel
uitsluitend ernaar streeft zich los te maken van het lichaam,
en daarbij de contrôle over het organisme verliest, kan
men toch ongetwijfeld als waanzin betitelen. Want waarop slaan
anders die vaak gebezigde uitdrukkingen: "Kom tot jezelf",
en "weer zichzelf geworden"? Hoe groter de liefde is,
hoe groter de geestvervoering, maar ook het geluk.
Hoe zal dus dit leven in de hemel, waarnaar de godvruchtigen zo
smachten, er in werkelijkheid uitzien? Natuurlijk zal de ziel
het lichaam volkomen in zich opnemen, daar zij de sterkste van
beide is, en dus overwint. Dat zal haar des te gemakkelijker vallen,
daar zij nu pas in haar element is en zij het lichaam tijdens
haar aardse bestaan heeft gereinigd en vergeestelijkt en op de
transformatie heeft voorbereid. De ziel zal dan op haar beurt
op wonderbaarlijke wijze weer worden opgenomen in de goddelijke
geest, die oneindig veel sterker is dan al de menselijke zielen
tezamen. En zo zal dan tenslotte de mens geheel buiten zichzelf
zijn getreden en zal zijn gelukzaligheid dus niet anders zijn
dan een toestand, waarin de mens, buiten zichzelve geraakt, iets
onzegbaars ondergaat, dat veroorzaakt wordt door dat hoogste goed,
dat alles tot zich trekt. Maar hoewel die toestand van extase
pas het stadium bereikt, wannneer de zielen, weer verenigd met
hun lichamen, het eeuwige leven deelachtig worden, krijgen toch
de godvruchtigen reeds tijdens hun leven - omdat hun leven niets
anders is dan een zich bezinnen hetgeen hun in het hiernamaals
te wachten staat, ja een voorafschaduwing daarvan - in zekere
zin een voorsmaak van hun hemelse geluk en de geur van heiligheid.
En al is de diepe vreugde, die zij dan smaken slechts een nietige
druppel, vergeleken bij de eeuwigdurende bron der hemelse zaligheid,
toch gaat deze alle lichameljke genietingen verre te boven; ja,
alle vreugden tezamen, die mensen kunnen smaken, wegen niet op
tegen die ene vreugde van hemelse zaligheid. Zo hoog verheven
is het geestelijke boven het lichamelijke, en het onzienlijke
boven het zichtbare. "Geen oog heeft gezien, geen oor heeft
gehoord, geen mensenverstand heeft ervaren, wat God bereid heeft
aan hen, die Hem liefhebben, zegt de profeet Jesaja (I Cor. 2
: 9). Het is deze vorm van dwaasheid, die niet ophoudt, wanneer
men het tijdelijke met het eeuwige verwisselt, maar die pas dan
zijn voltooiing vindt."
Desiderius
Erasmus: Moriæ Encomium dat is De Lof der Zotheid, in
het Nederlands vertaald door Mr A.Dirkzwager Czn. en A.C.Nielson,
H.J.Paris Amsterdam.Paragraaf 67, p.321/325.
Slot volgt, D.V. ; nu eerst naar het Bulkboekfestival
in de stad van Desiderius Erasmus. Mooi weer vandaag, lees een
boek op gras of terras! Gegroet, Simon Vinkenoog, huiskweker.
Woensdag 14 maart 2007
We are at once the same - and worlds apart
'Van begin
tot eind wijst de Koran op de natuur, en laat zien hoe in de zon
die opgaat in de morgen, de maan die in de avond verschijnt, in
de natuur die overal is - daar is God! Waarom drukt de Koran het
altijd op deze wijze uit? Als je enig bewijs van God wilt hebben,
kijk dan naar de natuur en zie hoe wijs die is gemaakt - of is
die zonder wijsheid? "Mensen, in uw wijsheid wordt ge zo
trots dat ge denkt dat er niets anders van waarde is. Ge weet
niet dat er een volmaaktheid van wijsheid is, waarbij de mens
nog niet is als een druppel tegenover de oceaan."'
Hazrat Inayat Khan, De Eenheid van Religieuze Idealen,
in Dr.H.J.Witteveen: Soefisme en economie, Ankh-Hermes,
Deventer, 2001, ISBN 90 202 6027 8.
Het pennenlikkersbal
leek ons zeer geslaagd, toen wij rond vier uur vanochtend in een
van de taxis duikelden, die voor de Stadsschouwburg Amsterdam
gereed stonden om de laatste bezoekers van het Lichtvoetig Boekenbal
2007 huis- of herwaarts af te leveren.
Korte rit; heen met de tram: drie haltes - er zijn jaren geweest
dat wij naar huis liepen - dat brengen mijn voeten niet meer op,
hoewel zij mij zeer ten dienste stonden bij het dansen in de Koninklijke
Foyer met Turkse hapjes en zitjes, waar het trio Sattar Alsaadi
(een Spanjaard, een Iranees en een Irakees) met verve en swingend
zowel Arabische als Zuid-Amerikaanse muziek ten gehore bracht,
waarbij de elegante volumineuze buikdanseres Madame Baba ingetogen
en geconcentreerd haar verlekkerwerk deed.
Wij bleken plaats genomen te hebben binnen het bereik van een
geanimeerd gesprek tussen Gert Mak, prins Constantijn en prinses
Laurentien - ik had al de hand mogen drukken van onze nieuwe Minister
van OCW, alsmede die van burgervader Job Cohen, terwijl Wim Hazeu
me aan een ernstig gesprek onderwierp.
Her en der praatjes, op het podium het soort muziek, waarbij wij
niets te zoeken hadden - met Kees van Kooten keerde ik even terug
tot Avro's Mignon en VARA's Uitlaat - al in
de beginjaren 60 hadden wij met elkaar in radioprogramma's te
maken - afstanden vervallen, in de tijd is het altijd hier
en nu, zelfs als je aan het herinneren toe bent . Ewald Vanvugt
en Steef Davidson, Henk Poncin en anderen kwamen over de tong;
in gedachten voorbij. Ook bij degenen die wij dit keer niet aantroffen
- Remco niet omdat Debby vandaag naar China vertrekt, hoorden
wij van Cleo. Jean-Pierre Rawie? Niet gezien. Jules Deelder evenmin;
die was er anders wel, hoorden wij van Sven Ariaans die wij ook
pas laat in de nacht tegen kwamen; wij gingen er even tegen de
muur, op een van die opgevulde poppen, bij zitten - en ja hoor,
daar dook Klaas Koppe weer op! (In de loop der jaren leer je de
fotografen herkennen, uiteraard - wat niet altijd gezegd kan worden
van andere voorbijgangers; soms/vaak moet Edith mij souffleren.
Als je 1 minuut met Harry M. praat slaan de immer spiedend rondlopende
paparazzi toe; timmeren aan je weg - tot aan het ontbijt van de
A.D.-lezers, bijvoorbeeld. Dank je, Google Alert.
De bloemen uit Broek in Waterland staan er in volle glorie bij;
ieder mens doet zijn best - mij verheugt het in zo'n boeiende
tijd te leven met zoveel interessante, actieve, bewegelijke mensen,
van alle generaties nieuwe en huisbakken Nederlanders - een culturele
tegenstroom - schrijven, spreken, zingen, dansen, getuigen, amuseren
blijven! - die bijdraagt aan het welzijn van een komervolle wereld.
Iedereen doet zijn best, lieve jurkjes - paparazzi so what - be
entertained by the social game you play - hoogtij voor de
firma Binnenpret - doorzien, schouwen, kijken... Is er groter
vreugde dan deel te nemen aan een feest waar de goede bedoelingen
op allerlei manieren van afstralen? Laat naar je kijken! Laat
van je horen!
Uiteraard pleitte voor dit uitgelezen publiek, aan het begin van
een boekenweek, waarin de Lof der Zotheid even hoogtij
mag vieren, minister Plasterk voor een Weerwoord tegen
het achterhaalde, anachronistische nationalistische dubbele paspoorten-debat,
voor Eigen Parochie. Preaching to the converted.
Laten wij hopen dat 900.000 lezers van het Boekenweekgeschenk
door Gert Mak over de brug geholpen worden, die Europa van Azië
scheidt. In die fantastische stad Istanboel. Constantinopel:
Why they changed it I can't say/ people just liked it better that
way. Wie zong dat?
Met Edith straks naar Zwart & Wit in de Utrechtsestraat
om 1 of 2 of 3 boeken te kopen - alsmede het Geschenk in ontvangst
te mogen nemen. Morgen een optreden in de Rotterdamse Doelen:
Bulkboekdag: een zwerfdagje literatuur voor scholieren uit
de Rijnmond-regio. Toehappen, jongens en meisjes: elk boek wacht
er op elk moment opengeslagen te worden. Doe er je voordeel mee.
"Ik heb
een absolute liefde voor stilte en puurheid. Puurheid is een staat
waarin je 'los' komt van je eigen verhaal- de waardering die je
wel eens krijgt, de problemen die je kent, begrippen als onechtheid,
rijkdom, studie, successen ... Als de schillen van het ego worfden
afggepeld, dan resteert er louter puurheid: een heel grote witte
vlakte, stilte, nog net met een licht briesje... In mijn werk
probeer ik mensen in die staat van puurheid te brengen. Dat niveau
bereik je als je respect hebt voor de eigen stilte - pas als je
die stilte begrijpt, herkent en erkent, is puurheid mogelijk.
Ik herken puurheid in anderen en als die er is, dan kan ik mijn
werk doen. Dit individuele verhaal - ga op zoek naar je eigen
puurheid - kun je natuurlijk ook toepassen in bedrijven, op afdelingen
en organisaties.
In mijn werk kom ik overal hetzelfde patroon tegen. Bestuurders
hebben een probleem. Ik word gevraagd / ik kom bij hun puurheid
/ dan ontstaat zelfontkenning / die moet ik doorbreken / dan ontstaat
verzet / die moet ik doorbreken / dan ontstaat chaos / die moet
ik doorbreken / en dan kun je gaan bouwen. Hoe zekerder mijn klant,
hoe zekerder ik ben dat ik nog dieper moet gaan. Het gaat vaak
om confrontatie, die zet ik doelbewust hard in omdat ik weet dat
dát de positieve omkeer des te waardevoller maakt."
Peter J. Milovic:
Eenzaamheid. Persoonlijkheid, Warmte en Glansmomenten in de Bestuurskamer
ISBN-13: 978-90-811338-1-4. Aangeschaft (Bol.com) na lezing van
een profiel van deze 43-jarige crisismanager door Michiel Couzy
in Het Parool van 3 februari 2007.
En nu, genoeg vingeroefeningen, gespreksstof en overdenkenswaardigs.
Het leven is vurrukkulluk: 'de wereld swingt als de pest / en
de rest is gemompel van bedelaars' verklaarde de ene dichter,
de ander (Hans Lodeizen) eiste: Wij willen goddelijk geamuseerd
worden. Welnu, wij hopen daarmee verder te kunnen gaan. Frappez,
frappez toujours!
Voor vandaag wens ik mijn viewers het allerbeste toe - het ga
je GOED. Simon Vinkenoog, Wereldburger.
Dinsdag 13 maart 2007
The present
periodically splits into various paths,
each a potentially fruitful avenue of exploration..
NRC.NEXT
heeft zijn werk goed gedaan; de fotograaf Bas Czerzinsky
die op 1 dag vijf auteurs langs moest gaan, en de jongedame die
deze vijf aanstaande boekenbalbezoekers dezelfde vragen stelde,
een double spread op de 4 en 5.
Niet voor niets dat Henk Kraima, CEO van de Commissie voor
de propaganda van het Nederlandse boek, de CPNB in de
Volkskrant uitgebreid met een profiel ("Marketingman
met de mooiste baan ter wereld") nader op de keper wordt
beschouwd; de juiste man op de juiste plek, die ik graag elk jaar
opnieuw de hand druk; perfect gastheer - hij zou wat rustige ruimtes
voor gesprekken kunnen reserveren - die boekenbalavonden.
Ik haalde de schoenendoos te voorschijn, die de CPNB in het jaar
2000 het licht deed zien ALLE JAREN FEEST, een zestien pagina's
tellend anecdotisch verhaal van de feesten, geschrevenm door Willem
Schouten, gevolgd door meer dan 300 foto's van het Boekenbal,
vanaf den beginne in 1947 tot en met 1999.
Ik ga bladeren; wanneer ben ik voor het eerst vereeuwigd? Veelkleurig
boek, beeldredactie en vormgeving Anthon Beeke, ongenummerde pagina's;
ik schat zo'16 katernen - ook de doos is aan alle kanten versierd
met de namen van de in het boek geïnterviewde schrijvers
en de falanx van fotografen, die door de decennia heen de feestgangers
heeft belicht.
In 1951 stuit ik op de foto (Partican Pictures) van een prille
Remco Campert in coltrui tegenover zijn blootgeschouderde geliefde
uit die jaren Frédérique (Freddie) Rutgers.
Op de tegenoverliggende pagina zijn commentaar bij deze foto:
"Ach ja, die foto: mijn toenmalige vrouw en ik. Twee 'beautiful
young people', de allerjongsten op het bal. De rest was al behoorlijk
oud en wij zagen er inderdaad nogal... eh, existentialistisch
uit.'
Over de al dan niet feestelijkheid van het Boekenbal: 'Het is
nu een soort quasi-Hollywood, een idiote hype waar ik me niet
erg gelukkig bij voel. Een mediafeest, afhankelijk van allerlei
belangen, waar je de hele avond wordt aangestaard en om de meter
wordt lastig gevallen door fotografen. Heel benauwend. Waar gáát
het ook over, sprak de oude baas. Schrijvers horen thuis, achter
hun werktafel!
Ik kijk er de laatste jaren dus een beetje plichtmatig tegenaan.
Maar ieder jaar denk ik: toch maar weer doen. Misschien zie ik
Simon nog, en kunnen we in een rustig hoekje een stick roken.'
In 1958 ziet men mij, in een lachende omhelzing met Ilse Monsanto,
die mij zoon Alexander in 1961 schonk en in 1989 overleed; een
foto van Nico Jesse. Links kan ik een interview met mijzelf herlezen.
Eerst even de benen strekken, lieve mensen.
Ik moest weer, malgré moi, een aantal pagina' s doornemen
van het steeds droeviger wordend verhaal VAAN, de biografie van
Cornelis Bastiaan Vaandrager : een ander verleden, ik ben gevorderd
tot pagina 380, het jaar van verschijning van De Hef.
Ik ga verder in het Alle Jaren Feestboek, ('het meest
roemruchte feest van Nederland' en herlees mijn commentaar uit
2000: 'Edith is altijd blij verrast als er een foto van ons gepubliceerd
wordt in de krant van de volgende dag. Sommige mensen klijken
neer op dat soort dingen, maar kom op: als je niet ijdel bent
word je geen schrijver. Op het bal draait nu eenmaal alles om
het kijken en bekeken worden. Maar een echt jetset-gebeuren is
het natuurlijk niet. Dat kennen we niet hier, het is toch altijd
mini-mini-Nederland: twaalf kikkertjes in een boerensloot.'
Ach, ach, ach, 1960: Cees Nooteboom en ik met onze half-Surinaamse
dames, Fanny Lichtveld en Ilse Monsanto, ook Harry Mulisch rookt
een sigaret, net als ik die de Gauloise nog onaangestoken in de
mond heb, ondertussen mijn armen over elkaar kruisend, als voor
een schoolfoto. Ilse schatert het uit. Wij allen lachen. Godzijdankgeloofdengeprezen.
Ach, ach, ach - mensen mensen mensen: (1964) Andreas Landshoff
in gesprek met Gerda van der Veen (ook niet meer onder ons) en
op de rechterpagina de muzen Nicole Vrijman, Lucia Campert, een
mij onbekende blonde, Reineke Vinkenoog en weer Gerda, die met
Ed van der Elsken de wereld rond ging en hem twee lieve kinderen
schonk.
Zo mag ik het graag zeggen. Je krijgt het leven als geschenk.
Ga er goed mee om. De tijd niet doden, maar springlevend houden.
In 1972 ben ik op de foto verenigd met Wim de Bie, Arie Kleijwegt
en Johnny van Doorn - op de achtergrond zie ik Loes Blokker, aan
wie ik de laatste tijd vaker denk. Holy, holy, holy! Om Shanti,
shanti, shanti...
En kijk, 1974: Marina Schapers, die in het Vaandrager-boek als
jeugdvriendin voorkomt, samen met Peter, Cees, Harry, Sjoerdje
en Liesbeth - ik neem aan dat Connie Palmen de foto wel kent...
Edith schafte zich het boek aan: Lucifer houdt de wacht.
Maar dat is in 1976 Cor BV niet : ik eis rectificatie!
In 1977 met Barbara Mohr, psychedelicus Peter ten Hoopen en zijn
vrouw Ineke; 1988 met Johnny van Doorn, de zeer-gemiste, ik met
vlinderdasje en vreemde grijns. Half naast Jeroen Krabbé
in 1989, dat telt niet mee. En daar is-ie dan, in 1991 genomen,
de foto die mij altijd weer plezier doet; Klaas Koppe bedankt,
hier is-ie dan inderdaad weer. Keep on dancing, Simon, it's
your fortune!
Op naar de bron, waar het allemaal begon, een liefdesdans,
al ongetelde tijden de wereld rond: de dansvloer is een dorsvloer
- weg met het stof! Simon Vinkenoog, Vivace.
Maandag 12 maart 2007
Caution should not be mistaken for cowardice
Louter genieten.
Waar anders dan in de Tuin, waar wij na een bezoek aan de wekelijkse
maandagse bloemenmarkt op het Amstelveld - waar Edith vijf papavers
en drie riddersporen aanschafte en ik me laafde aan wat al niet
- de Turkse bakker op het Spreeuwenplein bezochten, om pas bij
zonsondergang weer huiswaarts te keren.
Een heerlijk begin van week 11, ik had een stapeltje papieren
meegenomen om uit te zoeken wat van belang is, vulde daarmee een
envelop voor Derrick en zag ergens een notitie over het Hanlo-nummer
van Raster 47 staan en een datum in 1991, waarop ik voor
Koos Postema's t.v.-programma Klasgenoten verscheen.
Uiteraard ben ik tegen een hagiografie over mijzelf , zoals ik
ook tegen simonie ben, om dat begrip maar weer eens naar
voren te brengen. Ik heb veel innerlijke en uiterlijke weerstand(en)
ervaren, en van beide mag gewag worden gemaakt, voor zoverre te
achterhalen: wij doen ons best.
J.Bernlef
aan Jan Hanlo.Amsterdam, 22.6.60:
'Simon Vinkenoog komt vanavond eten. Hij heeft altijd een
hoop te vertellen. Het is wel prettig soms zo iemand te ontmoeten.
Hij is reusachtig nieuwsgierig-journalist en weet zoveel waar
ik geen idee van heb. Ook voor Barbarber heeft hij vaak
leuke dingetjes. (...) Schoonpa [Ed. Hoornik] heb ik het stukje
over Calis laten lezen, die zou het wel vertellen. Dat is ook
vreemd hoor, om een schoonvader te hebben die Dichter is. En elkaar
dan niet begrijpen. Want zijn genre ligt mij helemaal niet. Eigenllijk
vind ik het gewoon heel slecht maar ja, dat kan ik hem niet aandoen.
Ik bewaar daarom maar een soort mummelend zwijgen dat nog alle
kanten opkan. Sinds ik trouwens een paar van dergelijke mensen
ken (literatureluurders bedoel ik) ben ik wel overtuigd van de
onoprechtheid en huichelachtige houding die die mensen ten opzichte
van elkaar aannemen. Ze zijn eigenlijk erg kinderachtig want makkelijk
op hun teentjes getrapt. Simon is dan wel fijn want wij praten
nooit over elkaars werk.'
Id. 25 september
1960 [n.a.v. een artikel over LSD in het Parool]:
'Met deze proeven is dus bewezen dat wij ons alles herinneren
vanaf onze geboorte. (...) In dit licht wordt een poging van Proust
b.v. of Vestdijk om zijn hele jeugd tot in de details terug te
vinden nu iets dat met LSD voor iedere schrijver mogelijk is,
nee voor iedereen. Zou men dan ophouden jeugdherinneringen te
schrijven. Is het niet zo dat juist het onherinnerbare de memoires
vaak die mooie melancholie geeft en dat memoires misschien wel
door 'het onbewuste verleden' worden aangevuld, al noemt de schriijver
dit zelf 'fantasie.' Zou het waar zijn dat een schrijver met behulp
van zijn associatief zintuig dieper in zijn verleden kan duiken,
er meer van naar boven kan brengen, dan een ander. Zou men met
LSD kunstmatig een genie tevoorschijn kunnen roepen?
Ach nee. ik geloof er zelf niet zo aan maar het is wel grappig
om je voor te stellen hoe alle maatstaven op literair gebied door
zoiets gewijzigd zouden kunnen worden.'
Id. 16.11.1962:
'Simon Vinkenoog's boek [Hoogseizoen]heb ik proberen te lezen
maar het gaat steeds over dingen die mij niet of nauwelijks boeien.
En dan, het is zo heet van de naald, dat er veel overbodigs instaat.
Hij kan niet schrijven, nee helemaal niet. Hij kan er gewoon niks
van, maar hij is aardig. Dat zegt zo langzamerhand iedereen over
hem. Een beetje treurig.'
Razend nieuwsgierig
natuurlijk naar de mening van Bernlef Anno Nu; mag ik heerlijk
aan Derrick overlaten.'Iedereen.' 'Treurig.' Ach ja, ik kan er
nu om lachen - in feite was ik dit zelfs vergeten; ik was uiteraard
blij verrast het 47e nummer van Raster (De Bezige Bij,
1989) terug te vinden in tuinhuize 23 - bewoond door paperassen,
boeken en een logeerbed - , waar het tussen andere afleveringen
van Raster stond, met nog een zweem van numerering, zoals
ik enkele weken geleden tweehonderdenmeer nummers van Bres op
volgorde zette; de dubbele opzijgezet voor de weggeef.
Ik keek ook naar de vijf kofferschrijfmachines, die ik blijkbaar
als een bezetene begon te verzamelen, in de jaren voordat ik mij
aan dit toetsenbord overgaf, met een half oog op
dit weerspiegelend scherm, dat mij onturnde, intunede en
outdropte - nu maar hopen dat nrc.next bij de foto en het telefonisch
interviewtje n.a.v. het Boekenbal morgen ('Bent u nerveus?' 'Ik,
na de 50e keer?') deze website vermeldt.
Leve de small niche players, waartoe ik van ganser harte
behoor, met onze verbeelding aan de macht, onze heerschappij over
het eigen leven, in het volle besef van de daartoe meest geëigende
middelen als daar zijn: liefde, geduld, doorzettingsvermogen,
een goed humeur, levenslust, optimisme, enthousiasme & een
motivatie.
De zendingsdrift van de schoolmeester, zoals Kees Fens het formuleerde?
What makes Simon run? Geen zout op mijn staart, en oja: ik
wilde een definitie van simonie geven.
Daartoe trek ik de Metaphysical Bible Dictionary, (Unity
School of Christianity, Lee's Summnit, Mo., USA., 1950) te voorschijn
uit de boekenmolen, erfgoed van Moes Jodjana, waarin kruislings
twee rijen met merkwaardige boekwerken staan. Daar wordt vijf
keer een Simon vermeld (Simeon is ook Simon): Simon die Petrus
genoemd werd, een broer van Jezus, de melaatse Simon, de Zeloot-apostel
en een Simon die de Tovenaar genoemd wordt.
Ik bespaar mijn lezers hier de metafysieke betekenissen en vindplaatsen
in de Bijbel. Slechts dit: "Simon the sorcerer is the ambition
of personality to handle the power of Spirit without paying the
price through faith and love. The offer of money for spiritual
power entails the thought of man's putting a price on the works
of God. The power of the Holy Spirit is observed only by unselfish
service; therefore personal power and glorification have 'neither
part nor lot', in the spiritual realm, the kingdom of heaven.'
En nu dan de switch naar simonie, die ik aantref in mijn Van Dale,
12e druk:
simonie (v.; g.mv.) [Fr.<me, Lat. simonia,
naar Simon de Magiër, die door Petrus werd bestraft,
omdat hij geld bood voor de gave door handoplegging de Heilige
Geest mede te delen], handel waarbij geestelijke goederen of met
iets geestelijks verbonden zaken voor geld of geldswaarde worden
verkocht: zich aan simonie schuldig maken.
Jimi Hendrix (door Edith opgezet) brengt mij naar
andere burning fires: keep the homefires burning, praise
the Lord and pass the ammunition: LOVE.
Simon Vinkenoog, onvoleindigd individu.
De expositie Return to Atlantis van Gerti
Bierenbroodspot duurt t/m 28 juni 2007
en is te zien in Gallery Bell'Arte in Maastricht.
Zondag 11 maart 2007
Imagine you have to carry everything you own
'Elke ontmoeting
telt. Ik hoor en zie mevrouw Agnes van Ardenne in gesprek met
God en Andries Knevel, en ik denk - ik denk niets; even wilde
ik hier Dr. H.J.Witteveen aan het woord laten met een fragment
uit het laatste hoofdstuk Een levende relatie met God, in het
boek Soefisme en economie (Ankh-Hermes, Deventer, 2001,
ISBN 90 202 5027 8 ); daar is het te laat voor geworden.
Ik keek ondertussen met Edith, beiden geboeid, naar de t.v.- uitzending
rond de verkiezing van het beste Nederlandse boek aller tijden;
het werd dus een zeer eigentijds, visionair boek dat ik zelf ook
met graagte heb verorberd: De ontdekking van de hemel,
van Harry Mulisch. Proficiat, Harry - die telefonisch
verklaarde overtijd te zijn, niet alleen zwanger
van een nieuw boek. Laat het water breken, Harry, de hele wereld
loopt op alledag!
Enkele aanwezige literaire boboisten hadden liever de Max
Havelaar van Multatutli (Ed. Douwes Dekker als eerste gezien;
Edith verheugde zich op de tweede prijs voor Kader Abdollah, wiens
boek Het huis van de moskee zij met bewondering
las. Toen wij hem onlangs tijdens een der literaire wandelgangen
ontwaarden, liep zij dan ook op hem af om hem dat te vertellen;
dat doet een mens deugd!
De opening van de mini-fototentoonstelling Vali Myers and
friends, door Marco Bakker gefotografeerd en samengesteld
in Broek in Waterland bij de Waterland Photo Gallery, trok op
deze innig-zonnige dag een zestigtal mensen in de mooie ruimtes
van het uit de 17e eeuw stammende, in 1975 gerestaureerde pand
aan het Roomeinde 13.
Het oude Broek in Waterland, door de N247 gescheiden van de nieuwbouw
is nog altijd een der schoonste idyllische plekken van de zo rijk
bedeelde provincie Noord-Holland, en speciaal daarvan het Waterland,
onmiddellijk ten noorden van de stad, met namen die mij vanaf
de eerste woordherkenningen in de kleuterjaren bij bleven: Ransdorp,
Zunderdorp, Buiksloot, Holysloot, het Kinselermeer.
Dank voor de Blumen - www.waterlandphotogallery.com
en dank ook Marco Bakker, die een boek over Vali voorbereidt;
jullie stelden mij in de gelegenheid deze serene atmosfeer weer
eens op te snuiven.
Het bleek 25 jaar plus 1 dag geleden te zijn geweest (12 maart
1982) dat ik een tentoonstelling van Vali Myers' wonderbaarlijke
tekeningen opende in de Peter Stuyvesant Stichting aan de Boelelaan
in Amsterdam (destijds het Turmac-gebouw):
The Dreamtime Drawinbgs and Images from the world of Vali
Myers. De tekst die ik daar uitsprak maakte enkele jaren
daarna deel uit van een map met reproducties en teksten van Vali;
ik hoefde die (engelstalige) tekst maar te voorschijn te halen
om hem een kwartreeuw later weer van het papier omhoog te mogen
tillen. Aldus geschiedde; in Bres nr. 86 schreef ik uitgebreid
over Vali Myers - wellicht dat ik die hier nog eens scan en mijn
bezoekers aanbied. Voor nu, op naar deel 2, de schertz, satyre
en yronie - uw lolbroek al aangetrokken - zei hij schertsend -
en lachte in barsten uit. Fens figureerde terecht bij Wim Brands'
boekenprogramma tegen het LEUK, het leuk doen, het elkaar leuk
vinden, om elkaars leukheid lachen, etc. ik kan het me indenken;
alles wordt verleukt en 'de inhoud van die LEUK-cultuur is NUL'
riep hij uit; maar heel veel mensden verdienen er natuurlijk een
leuke boterham aan.
Op naar de boekenweek; Boekenbal en Bulkboek - lach dan Paljas,
lach! Vrolijk gegroet door Simon Vinkenoog.
Zaterdag 10 maart 2007
One soul may inhabit many bodies
Op naar het laatste woord... Datcha Eden, 10 maart
2007/ foto Edith Ringnalda.
Tekst en typografie Martin Kaye
De Toren van
Scrabble: 423 vs 402; eens in de zoveel tijd mag ik van Edith
(het Lot) een spelletje winnen.
Zo'n dag waarvan je rozig huiswaarts keert als je een middag in
de tuin hebt doorgebracht: telkenmale met meer aandacht de blaadjes
te voorschijn zien komen uit de hortensia die naast de deur van
tuinhuis 25 in een kuip staat : volmaakte harmonie die zich symmetrisch
ontplooit, drie aan drie.
Tas vol goede bedoelingen mee ingepakt; kranten en weekbladen,
maar ik blijf me gestaag een weg banen door het leukste jongensboek
van de laatste jaren; ik lees het omdat ik er zelf bij betrokken
ben geweest, meespeelde. En ja, zo is het allemaal gebeurd, met
hier en daar een kanttekening te zetten, een kreet te slaken,
een uitspraak te willen aanstrepen, wat je niet mag doen, want
het is eigendom van Derrick die me het uitleende.
Behalve de vier volle tassen die hij ter bestudering meenam naar
Eindhoven, wachten hier nog twee dozen die hij een dezer dagen
wil ophalen. Hij heeft een streefdatum (deadline vind ik een luguber
anglicisme). Ik heb de neiging weerstaan te zien wat hij te voorschijn
heeft gebracht uit de gewelven; zelf zat ik die uren dat hij bezig
was achterin te scharrelen, voorin op de planken met ooit achtergelaten
boeken te neuzen: 't is nog altijd vol van schatten hier!
Niet alleen recollectie; maar ook introspectie. Ja, wat er allemaal
niet in het persoontje Vinkenoog is omgegaan. Ook de zwakke schakels
bekijken, tegen het licht te houden - duistere momenten transparanter
maken; de snob, de uitslover, de aansteller, de exhibitionist
- allen te ruste gelegd...
Nadenken inderdaad over wie of wat je beïnvloed heeft. Niet
alleen mensen, maar denkrichtingen: absurdistisch, analoog, intuïtionistisch,
synthetisch, universeel. En hoe staat het met Ineke, word je gevraagd?
En met Suzanne? Welke beschermengelen worden wel of niet genoemd?
Tonal en nagual, van Carlos Castaneda -heb je dat meegemaakt?
Wat waren je eerste visioenen? Waarom dacht je op je achttiende
helderziende te zijn, 'alles te weten' - eigenlijk nog steeds
(vrij naar Marshall McLuhan: I' m the only one who knows what
the hell is going on!
Die Untergang des Abendlandes, zelfs als het vermetele
plan van H.J.A.Hofland, om van Den Helder tot Vlissingen een DIJK
tweehonderd meter voor de kust in de Noordzee te bouwen, waar
het water slechts l5 tot 20 meter diep is, wordt uitgevoerd; een
leuke nationale klus voor de Nederlandse baggeraars die wel voor
de oliesheiks in Dubai bezig zijn eilanden in zee te bouwen.
En laten we onze blik eens richten op de zon, die weer zo weldadig
de krachten van haar energie-centrale over ons uitstraalde: wat
gaat daarvan niet verloren, daar kan nog voor vele generaties
energie van worden afgetapt, in plaats van de aardbodem nog meer
te verruneweren - mijn moeder's uitspraak.
Ondertussen dat jongensboek, dat me terugbrengt tot het jaar dat
ik in 1956, zelf 28 jaar oud, twee acht jaar jongere Rotterdamse
dichters, de boezemvrienden Hans Sleutelaar en Cor Vaandrager
leerde kennen, die mij in Parijs kwamen opzoeken - zo 'n moment
dat bij blijft en een levenslang verderstrekkende vervolgen
heeft.
Het gaat om VAAN - Het bewogen bestaan van Cornelis Basriaan
Vaandrager, competent over bijna 500 pagina's beschreven
door Menno Schenke, in 2005 bij de Bezige Bij verschenen (ISBN
90 234 1881 6)- door mij (anderszins bewogen) niet eerder gezien,
en mij ook nimmer togestuurd hoewel ik op 53 pagina's vermeld
wordt - blijkt uit het tien pagina's tellende register.
Ik ben halverwege, en graaf nu verder. Geen lust nu al te citeren;
al die schermutselingen & happenings uit die jaren hebben
met het keren der tijden iets vertederends, hoewel ik weet dat
in het boek het einde onbarmartig is voor de dichter, die van
1935 tot 1992 een heftig leven leidde, fors met zijn Imago (=
Ego) in de knoop zat, en met de speed, uiteraard, gaandeweg geen
uitweg meer wist.
Anno 1962: "Cor heeft zijn voorraadje peetjes {pervertine-pillen,
SV} dat hij geregeld aanspreekt, maar verslaafd is hij niet. Hij
hoort Simon Vinkenoog meer dan eens zeggen: "Speed kills"!"Armando
laat hem nogal uit de hoogte weten dat hij niets van drugs wil
weten." Pagina 204.
Korteweg.
Fallaux. Lorsch. Margreet Ruardi. Martin Mooij. Mooie legpuzzel,
op naar de laatste stukjes; bij de randen beginnen en naar binnen
werken: de wolken, de zee, het schip. Navigare Necesse est!
Simon Vinkenoog, zoon van een postbode.
P.S. Ik wil gaarne mijn instemming betuigen met de uitspraken
van prinses Mabel van Oranje, in de Volkskrant vandaag en zojuist
in NOVA; over Soros, The life and Times of a Messianic Billionaire
heb ik hier eerder bericht.
Vrijdag 9 maart 2007
The most interesting person you ever meet in your life may be yourself
Anders. Anders
dan wat. Anders dan alles anders. Al het andere leek je vreemd,
kwam je onbegrijpelijk en angstaanjagend voor: vervreemding.
Het heeft generaties mensen geteisterd, vanaf het moment dat het
technologisch momentum te snel ging voor heersende opvattingen.
De snelheid waarmee veranderingen zich op allerlei gebieden voltrokken,
ging het voorstellingsvermogen van velen te boven.
Industrialisatie droeg er bovendien zorg voor dat de mens ook
van de natuur steeds meer vervreemd raakte, zodat hij als aliéné
in een wereld kwam te staan, die steeds meer leek op een
gevangenis, een concentratiekamp, een oord van verstikking en
een poel van ellende. Zonder andere horizon, wat dr. Spock al
betreurde, dan bommen en granaten.
Hihi hoho haha: velen zullen dit niet zo zien, noch beseffen dat
zij dansen op een vulkaan met het zwaard van Damocles boven hun
hoofd hangend. Het congres danst. Hoog spel. De romantiek, het
terug naar de natuur, het anarchisme, alle utopismes,
opeenvolgende avant-gardebewegingen ruimden het veld voor een
mondiale gadget-industrie van overtollige en overbodige frutsels,
alles wordt een grote Afleiding, waarbij het zicht op de Essentie
verloren dreigt te gaan. Big Brother, Idols, Dancing on ice...
Ik ben geen onheilsprofeet en wil dat in het laatste kwartaal
van mijn leven ook niet zijn; wél ben ik van mening dat
te weinig mensen inzien hoe belangrijk en ingrijpend de veranderingen
kunnen zijn, de Epifanie die zich op een gegeven ogenblik
in het bewustzijn van de mensen zal voordoen - is het een reactie
van goede wil, of is het een opdoemen van schijnbaar onoplosbare
problemen?
De grote vraag is of mensen hier te lande in staat zijn welke
future shock dan ook te boven te komen, met zulke middeleeuwse
nationalistische chauvinistische provinciale en xenofobe elementen
nog in ons midden? (9% - 15% benevelde waterstofperoxyde slachtoffers).
May the Force be with you. Blijf lachen met de Oude Komiek, die
de Horde op bevel van De Bruut, op straffe des doods aan het lachen
moet maken; Freek de Jonge schreef voor Cicero/de Volkskrant
van vandaag een droevig stemmend verhaal naar aanleiding van de
komende boekenweek vol Scherts, Satire en Ironie.
Hoewel niemand hier bij name genoemd wordt, staat onder de tekst
te lezen: "Gelijkenis met bestaande personen berust op vooringenomenheid
van de lezer."
Wie de schoen past, trekke die dus aan, links of rechts..
Ik kan het niet nalaten één statement te isoleren:
"Uit de rookwolken van het protest kwamen de nieuwe komieken
te voorschijn. Amateurs die slaafs de goede zaak dienden. Humor
was het monopolie van links geworden, ironie de omgangsvorm. De
bakker bediende zich ervan, de voetbaltrainer en de wijkagent.
Humor werd van wapen glijmiddel. Er waren geen onbaatzuchtige
grappenmakers meer. Humor werd een goudmijn."
ALLES ANDERS.
Elk moment, elk mens, elk inzicht, elke opvatting of overtuiging.
De werkelijkheid gaat elk voorstellingsvermogen te boven. Voortdurend
in verandering en beweging; het gaat er om én jezelf én
in beweging te blijven; niets te loochenen of jezelf voorhouden.
Met graagte citerend H.H.ter Balkt, in Het Parool van
gisteren geïnterviewd door Theo Hakkert, naar aanleiding
van de herverschijning van zijn roman Zwijg (in 1973
verschenen onder het pseudoniem Foel Aos) samen met de bundeling
van een aantal rêverieën, kritieken, dankwoorden, eenakters
en verhalen, zijnde het Verzameld proza (De Bezige Bij):
"In de ogen van H.H. ter Balkt is poëzie beweging. Het
zou zijn poëtica kunnen zijn: 'Er zit altijd beweging in.
Ik begrijp niets van die dooie dichters, die van die kantoormeubelpoëzie
schrijven. Hebben we niets aan, aan de rotzooi van Ad Zuidereind
en dergelijke figuren; ik noem ze altijd de gereformeerde heidezangers.
Het is allemaal hetzelfd, grijs, motregen, maar van triplex gemaakt.
Als het nog echte motregen was, dat is wel lekker. Poëzie
is een klap die raak moet zijn. Soms is het in de richting, maar
blijft de klap uit. Een Witte-Katbatterij met die koperen flipjes,
die ken je. Als je die met je tong aanraakt, zo moet het zijn.
Als er spanning op staat en die voel je, dan zit er iets goed.
Het moet leven, het moet bewegen. Als die beweging erin zit, heb
je poëzie.'"
Ook Ter Balkt is anders dan wie dan ook; uniek - toch ontkomt Adriaan Jaeggi in zijn belendende bespreking van het boek niet aan de nodige name-dropping. Noemt hij Ter Balkt afwisselend de Mischa Mengelberg van de Nederlandse letteren, de Chief Ouwe Mopperkont van onze literatuur, de Terpentijn van de Nederlandse literatuur, en de King Oliver van de Nederlandse literatuur; ook acht hij het noodzakelijk de namen te laten vallen van Marten Toonder, Thomas Roosenboom, Theodor Holman, Rogi Wieg, Heleen van Royen en Redbad Fokkema, wiens misse werk - waarom? - wordt genoemd.
Happiness
alone is one 's nature. Vanzelfsprekend, Bhagavan Sri Ramana
Maharshi, maar hoe breng je dat in die boerenkaaskoppen over,
en Don't worry, be happy! - inderdaad, Meher Baba, maar
hoe krijg je de mensen juist die éne stap verder?
Je geen zorgen meer maken, ik denk dat het de grootste overwinning
in en op mijzelf is geweest. Nu niet zeggen: jij hebt gemakkelijk
spreken, want zelfs toen ik in 1964 het dagboek Liefde schreef,
en verklaarde het tijdperk van de Angst achter me te
laten, heb ik nog heel wat liefde & angst aan den lijve te
verduren gekregen; het bleek een harde en tegelijkertijd openbarende
leerschool, de Hoge School des Levens, waarvan het toelatingsexamen
tevens een eindexamen is. Knocking on Heaven's Door!
Ik wil eruit! Ik wil erin! Ik deed het om schoolvriendjes te overbluffen;
hard gillend aan de hekken in de Galerij rukkend, een huizenblok
van drie zijden dat zich aan West- en Oosteinde bevond, waar nu
de Nederlandsche Bank zich bevindt, en eenmaal het in 1929 afgebrande
Paleis voor Volksvlijt. Boven de aan de binnenzijde gelegen wandel
galerijen, met een hekwerk langs het middenveld woningen: ik kwam
eerst, tijdens de oorlogsjaren aan de Oosteinde over de vloer
bij de schilder Gerard Sluiter (ik was bevriend met zijn zoon
Wijbrand, zijn zuster Tony leerde ik opnieuw kennen als de vrouw
van Karel Appel; zij wist mij nog te herrinneren als kernleider
bij het ANJV, waarvan zij ook lid was, kort na de oorlog. En aan
het Westeinde huisden Gerard van het Reve en Hanny Michaelis,
waar ik ook weleens kwam, 'een soort vriendschap ' zou hij naderhand
schrijven - zodat ik mag zeggen de man te hebben gekend. Een van
onze raarste kostgangers mag ik wel zeggen, voorzover wij dat
niet met zijn alle zijn. In elk geval heeft mijn leven, tot op
heden, in het teken van de bevrijding gestaan. De vrijheid als
hoogste goed, en als je die met een partner kunt delen: tel je
zegeningen.
Dat doe ik dus dagelijks (mantra: Ha Heerlijk Huiswaarts).
Samen proefden wij deze ons toekomende dag aan het universele
medicijn, zonder hetwelk wij niet in leven zouden zijn,
zij is - terwijl ik dit schreef - bij onze belastingadviseur geweest,
die vandaag electronisch onze belastingaangifte doet; zij heeft
hem onze gegevens aangeleverd - zij beheert de financiën
op een wijze, die mij met respect vervult. Hiep hiep hoera! Hoera!
Hoera!
Nog veel te zeggen. Andere keer. No Secondhand God!
Blijf van vlees en bloed, dat doet je goed, een heuse groet!
Simon Vinkenoog, grensrechter.
Donderdag 8 maart 2007
The power is there - we only have to plug into it
Welkom 100.000ste
pageviewer; wij zijn op weg naar de 200.000e, en tegelijkertijd
staat naast mij Koen, een 26-jarige jongeman van de School voor
Journalistiek, pogingen te doen het gerellebel van zijn opname-apparaat
tot stilzwijgen te brengen. Het blijkt een leeglopende batterij
te zijn, die van zich laat horen; wij helpen hem aan een stopcontact:
"schuif dat schaakbord maar opzij."
De ochtendbezoekster meldde zich ziek af, jammer voor haar, hoera
voor ons; met een waarlijk verrukkelijke temperatuur van 15 graden
lokte ons de tuin - alwaar Derrick weer de nodige foto's schoot
en onze gesprekken weer andere wendingen namen. Oeverloos, hoor
ik hem nu zeggen.
Terug naar huis over de IJ-bruggen gingen wij op Zeeburg bij het
Theo Niermeijer-openluchtmuseum langs; het atelier van de Braziliaanse
beeldhouwer Bruno stond open: echte menselijke aanwezigheid plus
drie mansgrote sprookfiguren in kleurrijk geschilderd gips.
Tuin in de branding. Verhalen,liedjes en verzen uit Nieuw
Vredelust, uitgeverij Gianotten, Amsterdam; bevattende
de teksten die Adriaan van Dis, Maarten 't Hart, Christa Heyting,
Lien Heyting, Rudy Kousbroek, Hans Ree en K. Schippers onder toepasselijke
schuilnamen (Jan Balkon, Cor de Niet, Stijn Staak, L.S. Zeeman,
Jan Salie, H. Koning, K. Tuinder) in de jaren tachtig schreven
voor het clubblad van een Amsterdamse volkstuin: een verrukkelijk
boek. Ik zal eerst de wetenswaardigheden er uit gaan pikken, tuinieren
is toch een beetje opvoeden, jezelf en heerlijk als het Woord
je daarbij ten dienste is.
Ik ga weer even in andere vrije conversatie over; ik heb weinig
anders te melden dezer dagen dan dat ik het erg druk heb met draden
uit het verleden ontwarren. Een willig oor: ik wens het ieder
mens toe! Gegroet, Simon Vinkenoog - Springbalsemien.
Woensdag 7 maart 2007.
Following our dreams can lead us to freedom or imprisonment
Een volle dag
met een logé aan boord, die alles wat er rond ons geschiedt,
in zich opzuigt: maar goed ook, want hij moet er over schrijven.
Ik benijd hem niet, hij doet iets waar ik zelf nooit toe ben gekomen,
verslag van mijn leven uitbrengen - een autobiografie schrijven.
Nu wordt het zijn Proeve van Waarneming - mijn zegen heeft hij!
Hij volgt mij van nabij, al enige jaren minstens een maandelijkse
ontmoeting waarbij de opnameband gaat lopen, hij is bij vrienden
langs geweest - anderen staan nog op zijn lijstje - en na het bezoek
op het middaguur van de heren W. Sr. en Jr., die bij mij belet hadden
gevraagd, trokken wij naar het Vondel Antiquariaat, waar zich sinds
1987 onuitgezochte boeken, tijdschriften, brochures etc.bevinden.
Ik kwam er nauwelijks toe, in de loop der jaren daar ordening in
aan te brengen; ik gebruikte de plek - twee gewelven in de Vondelkerk,
gehuurd om de dozen in op te slaan die om de zoveel jaren door het
I.I.S.G. worden opgehaald, ter uitbreiding van de collectie uit
voorgaande decennia, die zij al van mij bezitten.
Geen reclame, geen massamediamateriaal, wel de mailinglijst van
galeries, bibliotheken, culturele centra e.d., al wat een Weledelhooggeborene
als Simon Vinkenoog gevraagd en ongevraagd in de bus krijgt. Te
mooi en interessant om weg te gooien, en mogelijk in de toekomst
van belang voor iemand die zijn wijsneus in deze tijd wil steken.
De eigen beheer-uitgaven moeten er aan geloven, de tijdschriftjes
die maar 1 of 2 keer verschenen, losgewikt uit de tijd naar boven
gebracht
Behouden uiteraard de tientallen dummies die mij op reizen vergezelden,
aantekeningen onderweg, aanplakbiljetten, programmaboekjes, van
al wat een bardenbestaan als gaven te bieden heeft. Genoeg om ook
zelf ter uitpluizing mee naar huis te nemen. Wij vulden de achterbak
van de Volvo; Edith - telefonisch opgeroepen! - kwam net van de
tuin terug de stad in en haalde ons op.
Moe en voldaan thuisgekomen; morgen is Derrick getuige van twee
andere ontmoetingen - die ieder op een ander terrein van mijn activiteiten
liggen. Ik babbel en ontzwem.
En de boer hij ploegde voort - de tranen schoten mij in
de ogen toen ik het gedicht aantrof in een van de boeken die ik
uit de stookkelder van de Hogeweg weer aan het daglicht bracht.:
(J.W.F.Werumeus Buning: Verzamelde gedichten), ik had het
gedicht niet meer gelezen sinds mijn eindexamen MULO in 1944, waarvoor
ik het gedicht uit het hoofd diende te leren. Het was er weer, het
is er weer, en het zal er altijd zijn. De hand van de pen is de
hand aan de ploeg.
Voor vandaag weer genoeg; wij duiken hier even weg van Second Life
(zonder pseudomniem) in mijn verleden. Zoon Arthur wandelt binnen,
blijft even praten: al drie jaar gelukkig in de etage boven ons.
Blijf je verbazen; wij hebben nog niets gezien van alles wat ons
te wachten staat. Laten wij er opgetogen naar uitkijken: aan ONS
de toekomst WAAR te maken. Simon Vinkenoog, Archivaris.
Dinsdag 6 maart 2007
Falling
in love too easily and too often may in fact be
an expression of disaffection with oneself
Wel, wel,
wel. Vroeg op, Trombosedienst Noord: ATAL voor reguliere bloedprik.
Bij terugkeer zoon Alex langskomend; onmiddellijk gesprek over
de kinderen, zijn eigen werk, dat van Dagmar, die t.v.-nieuws
verspreidt. Hij anders vader dan ik, denk ik: laat me ook niet
op alle verjaardagen zien. Ik ben als enig kind groot geworden:
ik had een honger naar kennis. ik luister. NU. Naar Edith, zo
weloverwogen - naar Alex, beurtelings enthousiast en bezorgd.
Het wordt weer een spreekweek, niet in publiek, mensen die iets
komen vertellen of vragen, belangrijk genoeg geacht om mee van
gedachten te wisselen.
Vanavond de hogelijk op prijs gestelde Eerste Dinsdag v/d Maand:
de Poëzieslag in Festina Lente aan de Looiersgracht - al
negen jaren jury-sinecure, met veel plezier en een goede maaltijd.
Plezier ook met het welbevinden van de andere juryleden; Sven
en zijn geliefde muze Linguina, Erik Jan Harmens die zijn jurylidmaatschap
inruilde voor de VPRO-dinsdag - wat speelt zich veel op radio
af; zelf luisteren wij weinig. Het inval-interview, een uurlang
gesprek met Frénk van der Linden voor het AVRO-programma
Kunststof 20 februari jl is te beluisteren op deze website:
link See me, hear me, waar heel wat meer uitlatingen
van mij (en anderen) te beluisteren of te zien zijn: ik geniet
nog steeds van het prettige gesprek met Theo van Gogh.
Ik geniet van de twee geliefde mensen, die ik hoor praten hier
in de kamer - de mensen in mijn leven zijn er aan gewend geraakt,
dat ik zowel met mijzelf hier als met hun/ons gezamenlijk gesprek
bezig ben, soms hoor ik slechts het kabbelen van de stemmen, neem
de strekking niet waar, alle mogelijke aangelegenheden komen langs,
harten worden geklopt, gestoft en gezuigd, facts and figures,
tekst en uitleg; soms sta ik op, neem op de bank plaats, laat
dit rusten.. Schoon schip, liebe Grüße! Dinerafspraak.
Straks komt Derrick om mee te gaan naar Festina Lente, ook de
plek waar ik in 1957 Allen Ginsberg, Peter Orlowsky en Gregory
Corso voor het eerst ontmoette, een levenslange ont-moeting. Natuurlijk
kocht ik de door Gregory gestolen boeken; daar deed hij het toch
voor?
Op de Reijnier Vinkeleskade hadden zij tijdens hun Amsterdams
verblijf, naar ik begreep, een kamer - verder nooit naar gevraagd.
Mensen op face value nemen, niet altijd van de hoed en de rand
willen weten; soms betreur je dat achteraf, als je bijvoorbeeld
leest dat de Zuid-Afrikaande dichteres Ingrid Jonker bij me op
bezoek is geweest, en ik dat niet meer weet. Wie al niet mijn
deur plat liepen in de tijd dat Olivier Boelen me wel eens vroeg:
Wat ben je eigenlijk, schrijver of sociaal werker?
Ach, het is altijd samengaan, mijn privéleven en mijn maatschppelijk
schrijvend en sprekend leven, gebruik makend van eigen paden en
materialen, with a little help of my friends..Mocht ik
nu al een misverstand de kop moeten indrukken: deze site onderhoud
ik geheel van eigen inkomen; tweemaal heb ik een gift of subsidie
gekregen: € 500 van Rijn Vogelaar bij de start, en €
3000.- van het Fonds voor de letteren voor het toevoegen van de
64 blurb-pagina's. Die trek ik ook nog wel eens door, in het nagaan
van de sporen die ik achterliet, de zaadjes die ik strooide, de
woorden die ik ten beste gaf, de taal waarin ik mij uitte, het
gestamel waarmee ik nieuwe ontdekkingen deed, de duizelingen waarin
ik geraakte, en nooit - de weg kwijt. Altijd Het Licht. Boordevol
overvloeiend Voortdurend Stromend licht. Niet gaan hoofdletteren,
Simon - maar wat doe je anders, oog in oog met - ja Zoon, natuurlijk
weet ik dat: wij gaan allemaal dood.
Verstoord keek men mij aan, toen ik in Findhorn anno 1975 bij
het vragenstellen aan een oudere lerares vroeg: What happens
when you die? Alle aanwezigen keken bestraffend mijn kant
uit, en knikten mee met het antwoord: You don't die - waarmee
de vraag blijkbaar was beantwoord. Voor mijzelf, ik mag het niet
meer zien, want ik zal er niet bij zijn, geloken ogen immers,
hartstilstand, geen lichtjes meer in de hersenen...
Ik klamp me maar even aan Wittgenstein vast, voordat ik dit Second
Life-gebeuren voor vandaag besluit: Der Tod ist kein
Ereignis des Lebens. Den Tod erlebt man nicht.
Misschien is dat wat de Findhorn dame - niet Eileen Caddy
- mij liet weten? Kluitjes in het riet, wiedewiet wie wiet. Simon
Vinkenoog, orgeldraaier.
Maandag 5 maart 2007
Most children
think that they are devils who play at being angels,
when very often it is the reverse that is true
De begeerte
werd daad; welkom, week 10. Wij gingen luisteren naar het bulderen
van de wind in de hoge bomen van het W.H. Vliegenbos, en ik zaagde
in onze tuin enkele takken weg van een te struis gegroeide bodleia.
Het is goed weer getweeën te zijn; wij brachten gisteren Edith's
Moeder terug naar de Haagse Hogeweg, niet na eerst een ommetje over
de Scheveningse Boulevard gemaakt te hebben en een bezoekje aan
Blue-White in de Gentsestraat: hoe weinig imponerend het Noordzee-brandinkje
dat rustig kwam aanrollen, maar hoe weids het uitzicht boven die
flauw gekromde horizon, waarvan de eerste aanblik ooit een van mijn
eerste top-ervaringen was. En telkens weer, keer op keer: kaif.
Edith legt
me uit (dat is het leuke van de auto-didactiek: je leert altijd
wat nieuws) de betekenis van Meneer Van Dale Wacht Op Antwoord:
Machtsverheffen, Vermenigvuldigen, Worteltrekken, Optellen &
Aftrekken.
Zo, dat komt handig van pas: ik bestudeer net het fenomeen van de
wortel uit min een, oftewel V-I, door in Oliver L. Reiser's boek
The Integration of Human Knowledge (1958) het hoofdstuk
VII Dimensions in Nature and in Thought te lezen, een 30-tal
pagina's die ik graag in het Nederlands vertaald zou zien om ze
onder de ogen van sommige aan hun plaats gefixeerde, zogeheten 'onwankelbare'
personen te laten zien.
I.What is a dimension? "One of the impressive features of the evolution of scientific thought is the growing recognition that the elder 3 + 1 space and time framework is not adequate for dealing with physical reality in all its complexity. Accordingly physicists have experimented with five- or six-dimensional formulations. And if such multi-dimensional manifolds are not sufficient for the systematization of physical events, how much more difficult is it to squeeze mental events into them?"
II. Dimensionality and Field Theory. "The Euclidian-Newtonian assumption that the only 'real' spatial dimensions of the physical world are the three coördinates of classical science, as represented by Cartesian coördinates, is a naive view which came, perhaps, from the ancient doctrine that 'God geometrizes', and does so only in accordance with the scheme of Greek logic and mathematics. It is no accident that the Greeks had no concept of zero or V - I, and that it required the Western mind in revolt to invent these ideas and employ them to such advantage in science and electrodynamics. When electricity entered, the tyranny of classical physics and logic made its exit."
III. The Evolution of Electromagnetic Concepts. "In the same way, as we believe, the ethical social problems of our new civilization can be dealt with only when we learn to apply new concepts to the solution of our geographical-political relationships. In tracing the course of this argument, we shall try to show that the next step in social evolution involves the use of global thinking on a planetary scale. In exhibiting the full meaning of this, we develop an analogy between geometrics and ethics based on a contrast between two types of orientation, designated as planal thinking and global thinking."
Zo, voor vandaag genoeg uit de min 1 geworteld. Tot ziens, huisprofessor!
Vondsten in de stookkelder:
"Het is
waarschijnlijk, dat men de periode na de Tweede Wereldoorlog eenmaal
in de cultuurgeschiedenis zal kenschetsen als een tijd van grote
religieuze bezinning, of liever van bekering. De wegen daartoe zijn
menigvuldig. Ook het denken over Europa's toekomst kan er één
van zijn, terwijl die toekomst op haar beurt gestempeld worden zal
door de geestelijke ommekeer in het leven der moderne radicalen,
nonconformisten en verontrusten. Want door het hart zijn de uitgangen
des levens."
Dr. H. Brugmans: Schets van een Europese samenleving (1952,
Uitgeversmij. Ad. Donker, Rotterdam).
"Ik droom
niet van een Utopia, maar van een wereld waarin de vraagstukken
niet zullen worden opgelost door geweld maar door verstandelijke
overwegingen, goede wil en rechtvaardigheid; een wereld waarin het
doden, om welke reden ook, en het vernietigen van iemands leven
of eigendom als een misdaad wordt beschouwd; een wereld waarin onze
jeugd haar beste jaren niet zal hoeven te verspillen met het aanleren
van georganiseerde doodslag, waarin macht noch megatonnen noch gifgassen
over de positie van een volk zullen beslissen, maar het totaal van
zijn kennis, zijn morele beginselen, de gaven die het de mensheid
schenkt, het geluk dat het de mensen geeft, de mate waarin het de
menselijke levensomstandigheden verbetert."
Albert Szernt-Györgyi: De krankzinnige aap (1970,
A.W.Bruna & Zoon, Utrecht/Antwerpen).Oorspronkelijk: The
crazy ape. Written by a Biologist - Nobelprijswinnaar 1937
voor de uitvinding van vitamine C - for the Young.
"De fundamentele
vrijheid dus waar alles van afhangt, is de vrijheid zich persoonlijk
te realiseren. Deze nu kunnen wij nimmer van een ander
ontvangen. Zonder haar hebben de vrijheden niets te betekenen. Door
haar alleen kunnen gene worden verworven. Dit bevestigen en demonstreren
wij door onze strijd tegen alle 'noodzaken' die zich voortdurend
als hindernissen jegens haar opwerpen. En deze strijd blijft altijd
mogelijk. Dit Verzet is eigenlijk pas begonnen. Maar wanneer wij
de mening aanvaarden, als zouden de hindernissen tot het beoefenenen
van onze vrijheid noodlottig, noodzakelijk en bovenmenselijk zijn,
dan zijn wij niet langer vrij. Dan heeft de Staat alle rechten,
daar wij hem alle plichten overlaten. Wat wij nodig hebben, is niet
in de eerste plaats een goed ingerichte wereld om ons heen (ook
gevangenissen zijn goed ingericht). Wat wij nodig hebben om vrij
te zijn, eenvoudig en op volstrekt enige wijze, is moed."
Denis de Rougemont: Brieven over de atoombom (1946, U.M.Holland
Amsterdam), sprekend over de door President Roosevelt's State
of the Union-rede van 1942 over de Vier Vrijheden: de vrijheid
des woords, vrijheid van godsdienst en bevrijding van ellende en
vrees.
Freedom of speech, freedom of religion, freedom from want, freedom
from fear. Zeker dit vogeltje zal zich deze verworven vrijheden
niet laten ontnemen.
Onthouden? Niet ont-houden.
Een avondgroet, ook goed in de morgengloed. Simon Vinkenoog, vrijwilliger.
Zondag 4 maart 2007
Some people who are silent have nothing to say
Wat hebben de
zaden mooie zondagse namen: Shiva Shanti, Hindu Kush, Afghani, Maple
Leaf Indica, First Lady, Four Way, Hawaiian Indica, Mother's Finest,
Big Bud, Silver Haze, Black Domina, Jack Flash, Northern Lights,
Hash Plant, NL#5®xHaze® , G13®x Hash Plant, Jack Herer
en Indoor Mix - gelieve overal ® ® ® ® ® ® ®
bij te lezen.
Dit was nog maar het binnengebeuren; de Binnen/kas-namen
leiden ons een tweede ronde binnen: Shiva Shanti II, Sensi Skunk,
Super Skunk, California Indica, Shiva Skunk, American Dream, Silver
Pearl, Skunk Kush, Fruity Juice en Marley's Collie.
De derde ronde speelt zich uiteraard Buiten af, met Mexican
Sativa, Ruderalis Indica, Cuerilla's Gusto, Early Skunk, Ruderalis
Skunk, Jamaican Pearl, Early Pearl, Durban, Early Girl en de Outdoor
Mix.
Medicinal Cannabis Herb Seeds .
Herkomst: The Sensi Seed Bank Amsterdam, meer info: www.sensiseeds.com.
Twee interessante
tijdschriften kwamen deze week onder mijn ogen: het 87e, jan/feb
2007 nummer van het tweemaandelijks tijdschrift voor liefhebbers
van boeken, prenten, strips en boekcuriosa BOEKENPOST, Jupiterstraat
101, 9742 EV Groningen, 48 pagina's. Velerlei Weetjes, waaronder
een interview met de altijd behartenswaardige boekenhebzuchtige
Maarten van Rossem, de collectie grafische kunst 1890-1940 van Rob
Aardse wordt tegen het licht gehouden, zo ook de papierkunstenaar
Lothar Meggendorfer, een serie gaat van start: Nederlandse uitgevers
van emigrantenliteratuur 1933-1940 (1) - voor mij reden mij te abonneren
(€ 31.- voor 6 nrs.), temeer waar het altijd aimabele gezicht
van Fritz H. Landshoff ons toelacht, vanaf de omslag van zijn Querido
Verlag Amsterdam Keizersgracht 333 - Erinnerungen eines
Verlegers, dat ik sofort zou willen bestellen (Aufbau
Verlag, Berlin-Weimar 1991). Als 18-jarige jongeling keek ik, op
het nieuwe Querido-adres, Singel 262, hogelijk tegen hem op: ik
mocht de brieven wegen en posten die hij naar mensen als Thomas
Mann stuurde, soms uitvoerige epistels waarvan ik de copieën
uiteraard niet te lezen kreeg; die gingen buiten kantoortijd op
slot en grendel. Greet Terwee; zijn secretaresse, foeide mijn Amsterdams
accent weg. Jawèl!
Ook was ik in die tijd in staat een uur eerder dan anderen aan te
komen: tijd die ik gebruikte om gedichten uit te tikken, brieven
te schrijven en - onmiskenbare hobby- rond te snuffelen. Browser
van beroep. Oppakker. Houtsneden van Jan Franken Pzn. De goddelijke
comedie van het web door Boeksurfer (Webstekker, webstekzoeker)
Kees Hendrikse. Een zettersleven. Wetenswaardigheden over Willem
Elsschot, de onvermijdelijke. En veel meer, waar ik nog niet aan
toe kwam. Veel Kort & bondig-nieuwtjes, vooruitblikken, advertenties
te kust en te keur.
Mee naar Den Haag vanmiddag, met de ongelezen bijlagen & supplementen
- help! - van het weekeinde. E-mail: boekenpost@wxs.nl.
Het tweede tijdschrift,
dat ik nog nauwelijks inkeek, is De Parelduiker (naar een
motto van Multatuli: Een parelduiker vreest den modder niet), waarvan
mij nummer 5 van jaargang 11, 2006 gewerd. Nooit tijd/geld gehad
mij te abonneren - wat lit. tijdschriften betreft - ik zie ze zelden
in. De lichtvoetige herinneringen van Ivan Sitniakowsky, Dertig
jaar bij de krant van wakker Nederland, hilarisch, vooral de
oorvijg van Louis Lehmann. Ach ja, de Telegraaf. Die onverdraagzaamheid;
nooit aan meegedaan - van stereotypen-denken door het leven verlost
- ik had joodse vrienden op het Plein, die ongeduldig de wederverschijning
van de Telegraaf afwachtten om er aan de slag te gaan.
Zoals anderen voor de Waarheid kozen, linksaf dus, en ik
in Frankrijk de taal en cultuur ook via de kranten probeerde te
leren kennen.Ook las ik met graagte Marco Entrop De dichter
in het donker, J.C. Bloem als filmcriticus in de Waag, kort
voor W.O.II.
En de M. Polak, die voorkomt in de uitgeef-geschiedenis van A.A.Balkema,
die in zijn Amsterdamse boekhandel/uitgeverij , het Huis aan de
Drie Grachten, Oude Zijds Voor- en Achterburgwal + Grimburgwal,
tijdens de oorlogsjaren, typografisch verfijnde clandestiene drukken
uitgaf en onder de toonbank verkocht, is inderdaad dezelfde over
wie ik schreef en van wie ik eerst enkele, en naderhand alle aan
mij gerichte brieven publiceerde: Leven en dood van Marcel Polak
((LRP 293, De Bezige Bij, 1969) - niet de minst fenomenale
van de sterren die ik aan het menselijk firmament gezien en gekend
heb. Ik sloeg pagina 37 op; onmiskenbaar zijn handschrift - dat
wordt weer de drie V's, kennis Verwerven, Verwerken en Verstrekken.
Zo ook hier even een of meer parels opgedoken (Uitgeverij Bas Lubberhuizen, Singel 389, 1012 WN Amsterdam, 020-6184132, www.lubberhuizen.nl. Wij houden ons eigen oogje in 't zeil! De nimmer uitgelezen zijnde Simon Vinkenoog groet u allen. Be Here Now!
Zaterdag 3 maart 2007
The grand pattern of the universe is God 's design
"Doorleren,
dóórleren, die jongen", raadde de bovenmeester
van de Openbare Lagere School aan de Prinsengracht, om de hoek van
de Leliegracht, mijn moeder aan; zij (gescheiden) en ik woonden
in de Nieuwe Leliestraat, naderhand in de Pijp en uiteindelijk de
Govert Flinckstraat, maar ik bleef gehecht aan de Jordaan-school.
In de school aan de Frans Halsschool werd ik 1 seizoen gepest: genoeg
voor een heel leven, dus liep ik tot het laatste, zesde jaar van
de LS naar de Prinsengrachtschool. Nee, niet iedereen kon een fiets
betalen.
Tijdens de strenge wintermaanden van destijds - de jaren 30/40 van
de vorige eeuw kon je over het bevroren Prinsengrachtwater lopen,
onder de bruggen door - in het begin tastend, knersend - de kick
dier dagen - sporen in sneeuw - het natte pak en de springschotsen,
dekschuiten, karren, op een gegeven moment de ijsbrekers -
en kijk, daar is de lente!
Weer doorleren, geen dag zonder: levenslessen. Edith en haar moeder
kijken oude fotoalbums door, gesprekken over mensen, kinderen. Wat
was je toen mooi! Nu nog! roep ik vanuit de achterkamer, waar ik
de krant doorneem.
Prachtig verhaal van John Schoorl over het jongetje van vijf, dat
zijn middelvinger opstak vlak voor een Feijenoord-wedstrijd, een
foto die vijf jaar geleden blijkbaar de hele wereld bereikte, en
een icoon werd. Nooit van geweten, toch leuk achterhaald verhaal.
Watch that man, voor wie Jules Deelder eens zijn platenkast openbaarde!
Dorpsrumoer. Vurrukkulluk. Ja, ik heb Marina Schapers leren kennen
op een feestje in Rotterdam, was haar vader geen havenbaron? Nadere
info: Hans Sleutelaar, die me meenam naar dat feestje. De tedere
geborgenheid in het leven, autonoom, lieve stemmen om me heen, totally
independent & totally interdependent. Een levenslang
strijd tegen onverdraagzaamheid, met een blijvende haat tegen al
wat krom en slecht is, opzettelijk of uit onkunde, het provincialisme,
en tegelijkertijd: je gelukzalig voelend. The rebellious imperatives
of the Self. (Norman Mailer). Geen rinoceros worden.
Rara, hoe kan dat? Zelfverwerkelijking? De zin van het leven? Wat
je voelt kloppen en klotsen, wat je ziet voelt en ruikt - wat nou
nog meer definities? Wat nou afronden, voltooien? Hoe verder? Blijven
stromen met Het Boek dat onder je vingers blijft groeien, tot aan
je laatste adem, zodat je er een ander met sierlijke letters FINI
achter kunt laten zetten, of wordt elders vervolgd, of Unvollendet,
of iets anders.. Met al die audio-visuele mogelijkheden van tegenewoordig,
je kijkt er je eenvoudige ogen van Schriftsteller op uit,
wat een opsmuk, toeters en bellen, al die nonsens rondom de onzin;
wat zijn wij als mensen toch verslaafd geraakt aan onzin...
Ach ach, ach - lachte hij?! Ja, ja, ja - je kunt op een gegeven
moment niet anders doen, koning, keizer, admiraal, jij en ik, wij
allemaal, dan ons neerleggen bij een geschiedenis die zich nooit
herhaalt, elk moment verandert - zonder zich iets aan te trekken
van wat mensen besluiten. Imponderabilia; weer viel het
woord, weer raapte iemand het op.
Het niet te voorziene, het volkomen onverwachte - geen zons- of
maansverduistering, geen clash of civilizations, geen tsunami
van waterstofperoxydebommen, geen angsten, niets te doen dan ademen,
in en uit - pluk de dag & neem het ervan in je dromen vannacht.
Niks apocalipse. Niks einde der tijden.
Niets dan Hier & Nu; wat voelt het goed - zelfs met een tussentijds
telefoontje van een Parelduiker, dat je terug brengt tot de jaren
vijftig, omdat iemand over Marcel Polak gaat schrijven en mij spreken
wil. Hoe ook het verleden met je meeleeft, mee beweegt, leren blijft.
Tijd-geschiedenis: is dat een pleonasme? Als tijd nu eens inderdaad
de eerste dimensie was? ik las zoiets in het Jodjana-dossier, een
nulpunt, Big Bang, van waaruit alles zich omvamen laat, een ontferming
en het heelal als ademhaling of constant orgasme, of een gezuiverde
bloedsomloop, maar dan zonder bloedvergieten, Geboorte,
Orgasme, Dood -- wat ratel je
niet af, overal langs schérend. Regenererend. In beweging
blijven houden. Jongleren.
Google Earth is tot in de televisiejournaals doorgedrongen;
men ZOOME in en uit. Games people play. Mens erger je niet.
We must experience surrender. Beyond games.Van Ostaijen:
"Mijn spel is zo eenvoudig. Niemand kan het raden."
Onbevangenheid. Blijven leren. The joy of teaching is in the learning.
Vingervlugge oefeningen en hersengymnastiek, wie ratelt daar, wie
lacht daar in zijn vuistje, levenslang binnenpret - op weg naar
de volmaaktheid, waarmee alles opnieuw begint..
Waarom beheers je je emoties niet, hoe ga je met de ontroering om,
waarom blijf je zo bezig, what makes Simon run?
Lessentrekker. Flessentrekker. Lucebert's schielijke oplichter.
Mededeling:
"De Universiteit van Amsterdam organiseert op zondag 18 maart
2007 (van 12 tot 18u) in samenwerking met het Stedelijk Museum Schiedam
het symposium De lezende Lucebert. Aanleiding hiervoor
is de tentoonstelling Lucebert. Schilder, dichter, fotograaf.
Na het overlijden van Lucebert (Amsterdam 1924- Alkmaar 1994) is
dit de eerste grote tentoonstelling die een uitgebreid overzicht
geeft van alle aspecten van zijn kunstenaarschap.
"Onder leiding van prof. dr. Lisa Kuitert, hoogleraar boekwetenschap
aan de UvA, hebben studenten en vrijwilligers van het museum de
afgelopen jaren onderzoek gedaan naar het boekenbezit van Lucebert.
Hij was onmiskenbaar een groot lezer, die bovendien het gelezene
ook verwerkte. Lucebert's bibliotheek bestond uit zo'n 6.000 boeken
over literatuur, filosofie, kunst, jazz en andere onderwerpen. Deze
boeken zijn beschreven en in een database ingevoerd. Nog niet eerder
is de bibliotheek van een eigentijdse dichter op deze wijze in kaart
gebracht.
"In de tentoonstelling zijn enkele bijzondere exemplaren uit
Luceberts bibliotheek te zien. Op het symposium werpen kenners van
zijn werk aan de hand van zijn boekenverzameling nieuw licht op
de kunst en de poëzie van het multitalent Lucebert.
Voor het symposium zijn slechts 100 plaatsen beschikbaar. De kosten
zijn € 25,- inclusief entree museum, lunch en consumptie. Stedelijk
Museum Schiedam, postbus 208, 3100 AE Schiedam, e-mail iris.vink@stedelijkmuseumschiedam.nl,
fax 010-2463664." Inschrijvingen voor 10 maart.
Sprekers (sstt): Lisa Kuitert: Boeken hebben hun geschiedenis
- Lucebert als boekenbverzamelaar; Thomas Vaessens: Van
vele tafelen heb ik gegeten - Lucebert als poëzielezer;
Diana Wind: Lucebert, de witte magiër; Gillis Dorleijn:
Er blijft altijd wat plakken aan je hakken - Lucebert leest
en schrijft jazz; Marc Oostendorp: Het woord schampscheut -
Lucebert en het woordenboek; Suzanna Heman, Daar kijk ik
verpletterd naar - Lucebert en zijn kunstboeken,
en last but not allerleast Piet Gerbrandy: Een goed gemarineerde
zacht gestoofde zanger - Lucebert herkauwt de klassieken.
Zo, ik heb me van een prettige plicht gekweten. Ik hoop dat de zaal
vol komt (zelf kan ik niet), misschien kan er ooit een mooi boek
van gemaakt worden? Lijkt mij bijzonder leerzaam, ik bedoel, interessant!
De 13e maart wacht ons en andere uitverkorenen , DV, een Lichtvoetig
Boekenbal, waar de vijf nog levende Narren van Nederland Edith en
mij en onze balschoenen eens extra in het zonnetje gaan zetten.
(Daar heb je weer het waanzinnige verkleinwoord voor de grootste
krachtcentrale die wij ons kunnen voorstellen, zei de zonne-aanbidder).
"U bent een gelukkig mens. Want voor u treedt op Kees van Kooten
in 'Kees van Kooten lacht zich af." Een vierenvijftig minuten
(6 minuten voor de reclame?) durende rondleiding langs Scherts,
Satire en ironie in de Nederlandse literatuur.
Zet je beste balschoenbeentjes voor, lieve mensen! Simon Vinkenoog,
Eclecticus. ')
') Van Dale:
''een persoon die zich aan geen stelsel bindt, maar van alle stelsels
datgene uitkiest wat hem het beste lijkt."
Gesteld door Maurits Mok in een bespreking van Wondkoorts,
mijn debuut als dichter in Het Algemeen Handelsblad, december
1950. In mijn woorden: Geen Zout Op Mijn Staart. De wonden zijn
geheeld, de koorts is gebleven!
Vrijdag 2 maart 2007
God may not be so far away
"Wie
oude kennis koestert en voortdurend nieuwe vergaart,
mag een leraar van anderen zijn".
(Confucius).
Het geheim van de autodidact. Alles is kennis en je dorst naar
het opnemen daarvan. Al wat zich op je weg voordoet, al wat je
onderweg tegenkomt, alles blijkt een totale betekenis te hebben.
Elk papiertje dat je opraapt, elke bijsluiter, programma, kennisgeving,
bericht.Van het ene woord naar het andere, van de ene mens naar
de andere. Bij sommige mensen en woorden deins je terug; tot anderen
voel je je aangetrokken.
Prettig gesprek van een uur met Kees Hendrikse voor het tijdschrift
Boekenpost: publicatie deze zomer. Ik raadde zijn beroep:
leraar. Nederlands? Ja. In Biddinghuizen een gesloten antiquariaat.
Weer van alles opgerakeld en op de band opgenomen. Ik hoor mezelf
weer orakelen en hoef me niet meer af te vragen waar het allemaal
vandaan komt; ik zet onstuimige handtekeningen onder meegebrachte
boeken van mijn hand; de goede man blijkt overeenkomsten te zien
tussen gedichten, in diverse perioden door mij geschreven, goed
zo, denk ik - lees maar lekker - en of er een einde komt aan het
gedrukte boek? Of ik bezig ben met een boek?
Ik laat hem de eerste twee in 1 ex. gedrukte jaargangen van deze
notities zien, fikse delen van bijna 500 pagina's. Mijn testament,
daar blijf ik - tot ik maar kan -mee bezig; zeg ik: mijn leven
als open boek.
Mijn verzamelwoede, wat ingetoomd. Ik ging er zelfs toe over
gaten te verzamelen, gaten in papier die ik op een ouderwetse
kantoorprikker stak; ik had er hele mooie.
Mijn regenboogcollectie is eveneens alle kanten uitgewapperd;
ergens vier of vijf plakboeken vol (ik had ooit een etalage in
de apotheek van Oei Tjeng Sit aan de Prinsengracht; vond regenboogfoto's
op de mat aldaar), ik heb nog potloden, speelgoedjes, een slipje,
een vlag, etc. Mijn zand-collectie is het niet slecht
vergaan; ik heb nog altijd honderden zakjes met zand uit de hele
wereld, het merendeel van Jan en Gerda Kooger uit Heerhugowaard
gekregen.
Met mijn postzegelcollectie (portretten van schrijvers, teksten,
schilders, schilderijen, musici) ben ik wegens tijdgebrek opgehouden;
en het alfabatiseren, dat me ook in het bloed zit, heb ik al twintig
keer aangevangen (knipels, foto's & teksten over mensen van
A tot Z ) en laten vallen.
Toen ik na acht jaar Parijs weer naar Nederland terugkwam heb
ik al mijn literaire correspondenties etc. aan het Letterkundig
Museum en Documentatiecentrum in Den Haag geschonken,
waardoor onder meer een boek als R L K Fokkema's Het
Komplot der Vijftigers kon verschijnen, een archief dat
nog altijd wordt geconsulteerd. Dat is ook het geval met papieren
die in de jaren '70 en '80 wegens ruimtegebrek eerst naar de U.B.
van Amsterdam, en vervolgens naar de archieven van het Internationaal
Instituut voor Sociale Geschiedenis alhier werden overgebracht;
zie aldaar. Ik blijf het IISG al jaren voortdurend materiaal toedienen:
al wat geen reclame of massa-mediaal is, uitnodigingen, tijdschriftjes,
ephemera, en dat niet in eigen privé-archief beheerd wordt,
gaat erheen, nadat ik de dozen eerst heb ondergebracht in de twee
gewelven van de Vondelkerk, die ik van Stadsherstel huur.
Ik kon daar ook een aantal boeken en papieren achterlaten toen
ik in 1987 van de Weesperzijde, vanuit een huis van drie verdiepingen
naar deze huidige wonderschone, door Edith bewoonde etage vertrok,
waar ik me met wat minder boeken om me heen ook heel vrijelijk
kan bewegen, met een wonderbaar open uitzicht: 2/3e hemel en 1/3e
artifact...
Wat er met mijn boeken en papieren gebeurt: ik ga het Joost nog
eens vragen. Iemand om een catalogus te maken, zoals dat gebeurde
met het boekenbezit van een tijdgenoot, voordat zijn bibliotheek
werd verspreid, heeft zich nog niet aangediend.
Tjebbe van Tijen was bij die laatste papier-overdrachten de grote
bemiddelaar; ik ken hem van sigma-dagen '66-'67. Aan
Gust Gils' Muzeum voor Kleine Kurioziteiten in Brasschaat
heb ik meegewerkt door hem op verzoek het een en ander te sturen;
eenmaal op bezoek bleek de gehele collectie op stoffige vensterbanken
te zien, mini-kunstwerkjes, ik dacht zelfs alles tweedimensionaal;
hij noemde mij eens in een van zijn woordkunstwerkjes constant
in Brown's motion.
Teruggevonden heb ik een stuk over Louis Paul Boon, dat ik in
1965 voor een aflevering van het Vlaamse tijdschrift Komma
schreef, op verzoek, maar daarin niet gepubliceerd - ik nam het
wel op in mijn verzamelbundel Vogelvrij (de Bezige Bij,
1967, LRP 231). Teruggevonden, hoera. Het vergeetboek vertoont
scheuren, vergeelt, heeft meegereisd, van adres tot adres: een
Artaud-uitgave waarin ik achterin tegenkwam Simon 19 januari
1949 is het oudste tot dusverre teruggevonden boek.
Babbelzucht, gesprek over boeken never-open-ended. Ik had tien
versies van de Bagavad Gita, en de Tao Te
King - moet dat dan? Ja, en dat boekenmolentje is inderdaad
van die mevrouw daar ingelijst op een boekenplank. En wil je hier
even gaan staan voor de foto, even vrolijk kijken?
Maar al te graag. Het bloemlezen hoort tot het verzamelen; de
boeken van 500 pagina's, waarin alles er uit moest: Het Boek.
Weergaloos, in 22 hoofdstukken volgens de Tarot-Arcana,
Liefde, 70 dagen op ooghoogte. Zelfs Herem'ntijd, als
collage uit 30 jaar kroniekschrijven: 1968-1998..
Kaleidoscopisch, ja het woord viel uiteraard. Alle mogelijke reflexies,
weerkaatsingen, vermenigvuldigingen, wit helder licht, schel geel
psychotisch licht (ook langs gekomen) een regenboog van lichten
en stralen leer je kennen en ervaren.Waarom het marginale? Daar
worden de ideeën geboren, terwijl de massa inerter wordt
door de druk van het aantal; in de marge zijn het enkelingen,
die zich niet om identiteit of individualiteit bekommeren, maar
hun eigen wijsje meespelen, hun eigen toon in het Concert des
Levens. Klokkenluiders, profeten, vredestichters, Medemensen.
Gegroet; ik mocht van mezelf weer wat af babbelen - Edith en haar
Ma komen blij terug van een Tuinbezoek:
ik ga hun vreugde delen. Gegroet, Simon Vinkenoog, Etc.
Donderdag 1 maart 2007
An aesthetic figure sees beauty in the ordinary
Welkom Lentemaand.Welkom
Zonlicht. Een overvloed aan nieuws, dat ik even laat betijen.
Nieuws is nooit oud, al is de krant van gisteren verleden tijd.
Gisteren was er de waarschuwing van Gideon Rachman, door NRC
Handelsblad overgenomen uit The Financial Times:
"Gekrijs van de haviken klinkt eentonig. Iran vormt een
serieus probleem, maar laat oplossing aan oorlogshitsers over."
En op dezelfde pagina laakt H.J.A.Hofland onze opeenvolgende
kabinetten medeplichtigheid, 'zij het in bescheiden mate', "aan
de manifeste mislukking van de Amerikaanse politiek in het Midden-Oosten.
(...) Intussen hebben we ruimschoots ervaring met dit bewind in
Washington. Ook kunnen onze ministers via de gebruikelijke kanalen,
in de NAVO langs diplomatieke weg hun standpunt kenbaar maken.
Lukt dat niet, dan heeft het volk dat de soldaten en de euro's
levert, tegenwoordig nog een middel om te laten weten wat het
ervan denkt: de e-mail."
"En overigens", besluit Hofland zijn column Meer
e-mails, "ben ik van mening dat er een parlementair
onderzoek naar onze missie in Irak moet komen."
Daar ben ik het volkomen mee eens, te meer waar de vredesmissie
in Afghanistan de duurste wordt, die de natie ooit heeft ondernomen."De
minister van Defensie schat dat er de komende jaren 1, 2 miljard
euro extra nodig is, voor transportvliegtuigen, helikopters en
verbetering van de inlichtingendienst." Bodybags niet vergeten.
Wachtend is ons nu een voorjaarsoffensief van de Taliban, die
volgens president Bush trouwens al verslagen was, toen de 'opbouwmissie'
een 'vechtmissie' bleek te zijn.
"Als eerste bevestiging werd vicepresident Dick Cheney, op
bezoek bij president Karzai, in een Amerikaans legerkamp bijna
opgeblazen."
Kees Fens laat vandaag In het voorbijgaan, zijn
meestal interessante column in de Volkskrant, het licht
schijnen op de Franse schrijver Julien Green, die vanaf zijn 26e
tot kort voor zijn dood , 72 jaar later, bijna iedere dag, een
totaal van honderdduizenden woorden in zijn Dagboeken schreef,
waarvan de laatste Le Grand Large du Soir (mei 1997-juli
1998) luidden: Les événements sont intérieurs.
De buitenwereld interesseerde de 98-jarige schrijver niet
langer. 'Hij moet aan de binnenwaartse blik genoeg hebben gehad.
Hij is steeds meer beschouwend geworden, en contemplatief, in
de isolatie van zijn Parijse appartement, verzorgd door zijn aangenomen
zoon." "Ik vraag me soms af en dat steeds vaker, waarom
ik deze leeftijd haal. Zeker om de ineenstorting van dit land
bij te wonen en de trage aanleg van een mondiaal systeem van slavernijen."
Fens noteert: "Het schrijven van een dagboek moet een ademen
zijn geworden. De wellicht aanvankelijke dwang van de dag werd
een vanzelfsprekendheid. Hij wilde waarschijnlijk vóór
alles schrijven."
Ik citeer dit met instemming; de eerste gedachte, als ik met beide
benen uit bed stap is: waarover gaat KRSVRS vandaag? Kies ik uit
de juist-gelezen Volkskrant, pak ik een boek lukraak
toeval of uit weloverwogen keuze, is er iets om verslag uit te
brengen (Eigen Nieuws! Ja Graag!), is er een speciale herinnering
op te halen? Mooie metafoor: geheugen als put, voor of na het
verdronken kalf, emmertje voor emmertje, om te zien of er goud
blinkt tussen het erts? Een actie ondersteunen, een webstek vermelden?
Iets bij de post? De e-mail. Hoe verschillend elke dag kan zijn,
soms komt het krsvrs-en er pas des avonds van, als er overdag
buitenshuis iets te doen was.
Ook voor mij is elke avond een verrukking, al is het om andere
redenen dan die van Julien Green, zoals de dag dat ook is, en
de minuten gaan tellen, en soms springt de honger op, of een pijntje
her en der; wij hebben afscheid genomen van internist Julius Roos,
die met pensioen gaat: zijn werk zal bij het OLVG (Onze -Lieve-Vrouwe-Gasthuis)
aan de Prinsengracht door 4 personen worden overgenomen, elk met
een onderdeel van de geneeskunst die hij aan de Weteringschans
in zijn praktijk in zijn eentje met twee capabele assistentes
(die verder gaan aan de Prinsengracht) beproefde.
Hij vergeleek foto's van nu met die van twee jaar geleden. Alles
OK; d.w.z. ik heb longenfyseem en de claudicatio intermittens
is niet verdwenen sinds de voetoperatie in juli 2005; ik heb ermee
leren leven (mede dankzij Edith, die nog niet verpleegster hoeft
te spelen) en mijn levenslust vermindert zeker niet:
ik zou bijna zeggen: au contraire. Er zit een achttiernjarige
ontdekkingsreiziger in mijn hoofd, maar niet in lijf en leden.
Er zijn nog wel plaatsen op de Aarde, waar ik heen zou willen.Wie
weet welke goede wind gaat blazen? Sparen voor een wereldreis?
Tokio, San Francisco (Edith laten zien), Bali (nog eens), Ibiza
(nooit meer geweest sinds 1962; (op 1 dag na, met Jakov Lind en
Reineke, bijna verdrongen episode), hartewens Iran en wat is er
in eigen land, stad, huis, familie niet al te beleven! Nu niet
verwijzen, Simon, naar je 70e verjaardag, toen je door twee uitgevers
financieel in staat werd gesteld naar Egyte en Turkije te reizen.
Toch gedaan dus.
Voor de viering van mijn tachtigste verjaardag (18 juli 2008),
het ronde getal, zijn diverse mensen aan het voorbereidend werk;
Collectie van biograaf Derrick Bergman: boeken van Simon Vinkenoog
ook bij hen
ben ik dagelijks, getuige mijn huidige e-mail, betrokken. Vol
verwachting klopt mijn hart! Nog een paar nachtjes te slapen voor
The Big Sleep.
Ik ben alweer genoeg bezig geweest, at ondertussen een halve avocado
met peper en citroensap, wij wagen ons weer aan een Scrabble-spel
met zijn drieën. . .
Toch laat ik nog even enkele personaadjes hier figureren: geen
medelijden met Hiddink kan ik gevoelen. Willens en wetens heeft
hij 3, 5 miljoen euro aan inkomen verzwegen. Hoge bomen vangen
nu eenmaal veel wind - voel maar. Geld regeert gelukkig niet altijd.
"Ik
wil het raadsel van het bestaan ontrafelen". 2 pagina's
in PS Media, Het Parool 27.02.07). Ad Visser,
Singer-songwriter, brainsessionist en tv-presentator is vanaf
vrijdag via internet op het NPS-themakanaal Cultura (http://www.cultura.nps.nl/)
te zien als bezorger van Toppop, the golden years, met
hits uit de glorietijd van AVRO's Toppop 1970-1985. Met
gemak omzeilt of beantwoordt hij de routineuze vragen van Parool-verslaggever
Maurits Schmidt.
Hij heeft in zijn mediatieke jaren veel en speedy te
maken gekregen met vragenstellers, (her)kent vooroordelen en cynisme
- ik wens hem veel succes, in zijn benijdenswaardige alfa-staat
en flipflops. "Mijn hele leven spring ik al naar alle kanten.
Niet om m'n carrière. Een gewaande ideale carrière
is toch maar gewaand. Inclusief Toppop. Toen was het muziek van
nu, nu is het muziek van toen. Dit is mijn stripverhaal, met alle
ernst, en absurdisme van het bestaan."
Laat hem maar gaan, laat hem maar schuiven, goed moment voor afscheid
wuiven, en iedereen de hartelijke groeten van Simon Vinkenoog,
gelukkig dagboekschrijver..