KERSVERS


Donderdag 29 maart 2007

My responsability for the world begins and ends with myself

Ook mij verbaast, dag in dag uit, het navelstaren van de Nederlanders, evenals de kekke Latijns-Amerikaanse correspondente van de NOS-televisie, die haar woordje mocht doen bij Matthijs van Nieuwkerk's flitsende De wereld draait door, een programma dat ons om 19u30 op Nederland 3 wacht als wij dezer dagen, van het voorjaar genietend, moe en voldaan van een dag op de Tuin zijn teruggekeerd.
Gisteren is Edith in de Hortus Popularis van Amsterdam-Noord, Buitenzorg, aan een schildersklus begonnen, die zij jarenlang op het oog had; ik maakte met enig respect, plus een snoei- en takkenschaar, een einde aan een dwergden, die in omvang verre de grenzen van de betamelijkheid te buiten was gegaan.

Het Charles Fort-boek, waarover ik dinsdag schreef, heb ik opzij gelegd; ik vroeg me overigens af wat Google te melden zou hebben over de personages, die ik uit mijn boekenkast te voorschijn roep - nog steeds de bovenste plank rechts in de slaapkamer. (Ik had over Nikolas Tesla willen schrijven, maar liet het boek in ons tuinhuis achter).
Wel, Charles Fort, wiens boeken ik noemde als cult-status hebbende, levert maar liefst 19.600.0000 hits op; Tesla die electriciteit uit de aarde zelf wilde betrekken, moet het doen met 385.000 hits. Van Fort zegt een Amazon-recensent: "No author had a greater intellectual influence on me than Charles Fort", vide www.amazon.com. En Fort wil ik nog wel eens nazoeken in Bres, de nrs 9 en 61, de jaren zestig.

Henk van Gelder in NRC Handelsblad (23.03.07) over de voorstelling Het Kwaad van cabaretier Lebbis (= Hans Sibbel), gezien in de Amsterdamse Kleine Komedie, Tournee t/m 29/5, 071-5133985, www.harrykies.nl.
Met als titel Lebbis is niet bang om serieus te zijn, luidt de conclusie van zijn recensie: "Lebbis houdt zelfs een helder en degelijk gedocumenteerd pleidooi voor het legaliseren van drugs waarin niet één grap voorkomt. Zo volstrekt serieus is hij ditmaal vaker, zonder overigens zijn greep op de zaal te verliezen. Straks zal hij zijn publiek wel weer belonen met een royaal aantal kwajongensgrappen, maar eerst wenst hij werkelijk iets te zeggen. En dat maakt Het Kwaad tot het beste soloprogramma dat Hans Sibbel tot dusver heeft gespeeld."

Nooit te beroerd om als prikbord te dienen, graag een krent uit de april-pap van Perdu, de poëzieboekhandel aan de Kloveniertsburgwal 86, 1012 CZ Amsterdam, waar elke vrijdagavond een programma rond de dichtkunst wordt gehouden.020-4220542, www.perdu.nl.
Op 6 april de receptie van Vreemdgang, de komende Querido-uitgave van Henk van der Waal; 13 april Lectures on - met John Cage's Lecture on Nothing als uitgangspunt; 20 april op locatie in het Van Gogh Museum met de knaller Rodhan Al Galidi, en 27 april een noviteit, waarvan ik mijn 'cliëntèle' graag op de hoogte stel:
"Het is de week van de poëzie: voor Perdu goede reden om aandacht te besteden aan recente anti-poëzie. Flarf is een stroming in de Amerikaanse dichtkunst die rond de eeuwwisseling begon. Het ging de Flarf-dichters in eerste instantie om het schrijven van zo onacceptabel mogelijke gedichten: poëzie vol lelijke taal, banaliteiten, stompzinnigheden, verwerkt in wilde collages. Hierbij worden zoekacties via Google vaak gebruikt om de meest banale discussies op te sporen die tekst-materiaal leveren. Met name sinds 9/11 heeft flarf zich van een melige, puberale anti-poëtische beweging ontwikkeld tot een stroming van felle, subversieve en politiek geladen poëzie die methodisch - en vaak op hilarische wijze - verrassende kanten van de maatschappelijke taalwerkelijkheid blootlegt.
In 2004 werd van Flarf-dichter K. Silem Mohammad het gedicht Mars Needs Terrorists opgenomen in de prestigieuze jaarlijkse 'Best of American Poetry' bloemlezing en sindsdien is Flarf steeds meer op de voorgrond komen te staan in de discussies van de Amerikaanse literaire avant-garde.
Perdu vraagt zich af hoe een dergelijke stroming, en haar sterk uiteenlopende technieken van het verzamelen van materiaal via Google, zich naar de Nederlandse literaire context zou kunnen vertalen. Daarom organiseert Perdu een avond waar twee nederlandse dichters gevraagd wordt zich een poos toe te leggen op Flarfiaanse technieken. De avond wordt ingeleid door Ton van 't Hof, dichter en Flarf-expert, en een aantal Amerikaanse Flarf-dichters zal aanwezig zijn in de vorm van video-boodschappen, speciaal gemaakt voor het Nederlandse publiek."
Zo, dat wordt wat - op het wereldwijdweweb waar van alles nog te gebeuren kan staan (zei de Spin in zijn eigen achteraf-Web,) als daar straks de quantumsprongen te beleven zijn; ondertussen wel bewust van de mededeling, die Inspector Linley gisterenavond in het Hogerhuis te horen kreeg: Power Follows the Money.

Ik, voor mijzelf, weet dat ik hier op een andere missie ben: I'm not in it for the money. Of, voor de nieuwkomers, altijd welkom hier: getrouw aan de uitspraak van de Vlaamse dichter Paul van Ostaijen: Mijn spel is zo eenvoudig. Niemand kan het raden.
Vanavond heb ik een optreden met Bo's Art Trio in De Regentes, aan de Weimarstraat 63 te Den Haag. Prettig Edith's Ma weer te zien; zij hebben dagelijks telefonisch contact. Hartelijke groeten, Simon Vinkenoog, Reisleider (sinds 1950).


 

Woensdag 28 maart 2007

Most depression is only anger -
most anger, fear.

Telkens als ik een boek te voorschijn haal, en ik doe het vaak en graag - de bedoeling is dat ik hier bibliomantisch te werk ga, het toeval laten toeslaan, sta ik weer paf.. Zo leidt het besluit een plank, waar je lang niet geweest bent, van boeken te ontdoen en die een voor een te bekijken tot de merkwaardigste vondsten; ik heb er de laatste dagen enkele van genoteerd - en het blijft me verrassen.
Wat ben ik niet allemaal te weten gekomen door de jaren heen, waardoor mijn gedachten, gevoelens en ideeën een andere richting opgingen, zo talloos vele waargenomen aangelegenheden nieuw werden gezien... Gevraagd naar de invloeden in mijn werk kan ik er vele noemen, soms is een geur van invloed geweest, of een kniebuiging, een schouderklopje, een knipoog. Ontmoetingen. Books & bodies .M/V.
Soms is het inderdaad verleidelijk, zoals mij dat in de tuin steeds vaker gebeurt, waar wij dezer dagen elk zonnig uur doorbrengen, aan niets meer te hoeven denken. Wat een verlichting! Leeg, kijkend, absorberend: en wat een onrust dan het lezen van Connie Palmen's Lucifer teweeg brengt. Hoe ver van mij dat grachtengordeldierenwereldje, met al die betwetertige figuren die zich de elite achten, met hun Tafel (waarvan je verbannen kan worden!), hun jagen achter idolen aan. Voor mij is Fidel Castro nooit een held geweest, niet alleen omdat ik op het commuinisme allang was uitgekeken (De God Die Faalde), ik had vernomen dat Castro homosexuelen oppakte en marihuanavelden verwoestte. Dan komt het bij mij nooit meer goed!
Dat de wereld zich er nauwelijks iets van aantrekt, of ik iets nu interessant vind of niet, dat weet ik ondertussen heus wel als small niche-player, vrij schrijver voor een eigen vrije gemeente, die ik op de hoogte houd van mijn bevindingen, maar het is voor mij een hele opruiming als ik even kan inblazen en uitblazen, het gebeurt tegelijkertijd met alle andere aangelegenheden waarmee mijn leven zich vult het gaat vanzelf het is high happy and never in a hurry en wetende dat alles zijn eigen tijd en moment heeft, dat HET goed is zoals het IS, en dat ik nog steeds versteld kan staan van de mogelijkheden die binnen het menselijk bereik, geheten evolutie, die dynamische spiraal, die vortex verscholen liggen.
Ondertussen zijn alle actualiteiten meegenomen, de Wouter Tapes en de Haagse goedertieren broederschappen; het is allemaal even boeiend en in beweging blijvend - de nodige aanvaringen, opstoppingen, onderuithalingen, inspanningen en ontknopingen: zeker er staat nog van alles te gebeuren (we ain't seen anything yet ! & and it ain't what you do but the way that you do it.
Ik ben wie IK ben; mijn werk spreekt voor zich. Ik voel mij anders dan wie dan ook, voel me geen blogger logger columnist; het doet mij als schrijver goed verslag uit te brengen van mijn wedervarens en wetenswaardigheden, en ik heb sinds juni 2004 met mijn Kersvers-pagina's voor een dagboek van deze opbouwende aard een eigen vorm gevonden, die op een gegeven ogenblik afgesloten zal worden en dan als testament, mijn laatste woorden, kan en mag worden gezien.
Wat heb ik het tot dusverre interessant gehad, wat ben ik er bij, en wat wil ik er graag, Deo Volente, nog een tijdje bij blijven! Levenstekens en tover te over; vandaag even geen boek, geen krant, geen citaat, metterdaad: Simon Vinkenoog, Toekomstverwachter.


Dinsdag 27 maart 2007

The secret to concentration is
the acceptance of endless distractions

Averechts. Ongerijmd. Onzinnig. Dit zijn de vertalingen die mijn woordenboek geeft voor het begrip preposterous, dat ik meerdere malen tegenkwam in het gefascineerd herlezen van Louis Kaplan's 180 pagina's tellende boek The Damned Universe of Charles Fort, in 1993 verschenen bij Autonomedia in New York, ISBN 0-936756-52-7.
Voor zover ik kan nagaan is over de Amerikaan van Nederlandse afkomst Charles Fort (6 augustus 1874 - 3 mei 1932) maar heel weinig bekend, hoewel zijn boeken al lang een cult-status hebben bereikt: The Book of the Damned (1919), New Lands (1923), Lo! (uit 1931) en het posthuum verschenen Wild Talents (1932).
Stelt de uitgever: "The American cosmographer spent the last 25 years of his life in the obsessive collection of anomalous and exceptional data rejected by the sciences of his day. Fort called this crazy collection of outcasted data 'the procession of the damned' - rains of fishes and frogs, black snow in Switzerland, sightings of the unidentified, the spontaneous combustion of bodies, of the telekinetic powers of poltergeist girls.'
Hiertoe had hij jarenlang doorgebracht in de New York Public Library en de British Library in Londen om deze gegevens te verzasmelen.
Het boek van Kaplan neemt ieder boek van Fort in een hoofdstuk onder handen, voorafgegaan door een Quasi-Introduction to the Humorist Scientist, met een Forteaanse uitspraak: "I can't quite define my motive, because to this day it has not been decided whether I am a humorist or a scientist."
Het zou me te ver leiden dieper op de ontdekkingen-als-lezer van Fort's ideosyncratieën in te gaan. Fort is een Amerikaans 'pataphysicus in his very own right, wiens ideeën leidden tot de oprichting van een Fortean Society - met literati als Theodore Dreiser, Booth Tarkington, Ben Hecht, John Cowper Powys, Burton Rascoe. J. David Stern en Alexander Woollcott.
Uit The Processional, van The book of the Damned:
"A Procession of the damned.
By the damned, I mean the excluded.
We shall have a procession of data that Science has excluded.
Batallions of the accursed, captained by pallid data that I have excumed, will march. You'll read them - or they 'll march. Some of them livid and some of them fiery and some of them rotten."
Bij Lo! de uitspraak: "If anybody thinks that this book is an attack upon scientists, as a distinct order of beings, he has a more special idea of it than I have. As I'm seeing things, everybody's an scientist."
Na A Biographical Revue - A Selection of Fortean Dates, Data, and Reflections geeft het laatste, zevende hoofdstuk, getiteld Wild Talents Today, wat Kaplan noemt "Telepathic Technologies: A Seance in Fortean Science" met een uitspraak van Fort Himself:"
"But Science is established preposterousness. We divide all intellection: the obviously preposterousness and the established."
De tekst bestaat uit een research project, dat in 1990 werd ingediend bij het Wissenschaftszentrum Berlin für Sozialforschung; aldaar ook in 1991 werd gepubliceerd met een voorwoord van Bernard Joerges, maar op de voorstellen betreffende de oprichting van een Instititute for Telepathy werd niet ingegaan. Fort's ideeën waren blijkbaar te preposterous - hoewel - ontdekte Benjamin Franklin niet dat de bliksem een geleider voor electriciteit was?
Over zijn eigen anti-zwaartekrachtgedachten zei hij: "Here is an idea that may revolutionize industry, but just now I am too busy revolutionizing everything else that I give this idea to the world."
Verwezen wordt naar Rupert Sheldrake's morfogenetische velden en Buckminster Fuller's I Seem to be aVerb. Kortom, uitgelezen ben ik nog niet - de leapfrog-gedachten van Fort, lichtvoetig en absurd, vormen een ware oefening in quantumpsychologie - ik zag zelfs bij een der talloze noten zenmeester Huang Po vermeld. Ik ben benieuwd wat Google en Wikipedia over Charles Fort te melden hebben: altijd een mooie entree naar meer, dit hier... Zo is het ook bedoeld. Het Engelse maandblad The Fortean Times is zeer leesbaar!

Leren. Overeenstemmen. Knipogen & beamen. Bij Frenk der Nederlanden bijvoorbeeld, vandaag in het Parool op bezoek bij de relatietherapeute Bianca van der Brand: hij leert ons (via haar) dat er vijf gouden tips voor het samenleven zijn.
1. Investeren. Neem de tijd voor elkaar. Mannen steken heel veel geld en aandacht in hun hobby. Die zouden ze beter in hun relatrie kunnen stoppen. 2. Accepteren van elkaars verschillen. Geen mens is hetzelfde. Probeer daar de schoonheid van in te zien. 3. Respecteren. Hou rekening met elkaar. 4. Waarderen. Elkaar nooit vanzelfsprekened achten. Tel je zegeningen. 5. Stimuleren. Gun elkaar de vrijheid. Heb vertrouwen.
Helder en duidelijk, beaamt Edith, zonder wie etc. - (ik niet hier)

Twee dagen de zonne-uren in onze volkstuin doorgebracht, zowel de zondag als de maandag. Wat is er veel te beleven! Hoe het Voorjaar zich telkens nieuw aan ons voorstelt - hoeveel er te zien en te beleven is, ook als je niets doet. Voor Edith is het voorjaarsschoonmaak; ik word er door aangestoken, schoon de clematis op, bind een touwtje, haal balsemien weg op plaatsen waar we die niet willen zien opschieten, en dergelijke op zulke momenten heel belangrijke aangelegenheden.

Stormloop op officiële Franse ufosite.Olivier van Beemen, de Franse correspondent van NRC Handelsblad wijst ons op de website van het Franse ruimteonderzoekscentrum CNES www.cnes.fr waarop sinds vorige week een groot aantal ufo-meldingen online zijn gebracht, die tot dusverre onbesproken bleven, of niet naar buiten werden gebracht.. Deze website lag ook gisteren nog plat; dat wordt nummertjes trekken voor een reisje naar de verbeelding. Dit weer genoeg entertainment/content voor vandaag. Gegroet, Simon Vinkenoog, de Nimmer-Verzadigde.


 

Maandag 26 maart 2007

That all things do indeed pass is revealed
when a child's sadness gives way to laughter

"In toenemende mate gaan de koffieshop en het café elkaar in functie overlappen. Natuurlijk is de 'haal-functie' in de softdrugssector veel belangrijker dan in het café. Tegelijkertijd echter heeft de koffieshop een maatschappelijke functie gekregen in de vorm van een 'openbaar' lokaal zoals het café dat doorgaans is.
Hasj-koffiehsops in de binnenstad van Amsterdam hebben tegenwoordig stamgasten. Sommige mensen ontbijten er. Er wordt met een groepje klanten een boottocht, of een ritje naar de Efteling, georganiseerd. Soms is er aan een koffieshop een voetbal-elftal verbonden. In koffieshops wordt in een leesportefeuille gebladerd, wordt gebiljart, of wordt vogeltje-pik of tafelvoetbal gespeeld. Men kan er kaarten, dammen, schaken, of iemand versieren. Sommige koffieshops kunnen worden gezien als een verzamelplaats voor dissidente gedachten. Gezagsgetrouwheid vormt nu eenmaal niet het meest opzienbarende kenmerk van de bezoekers aan hasj-koffieshops. Kortom: er is sprake van een openbaar lokaal, dat, zeker ook in vergelijking met het café, best positief gewaardeerd mag worden. We hebben het hier natuurlijk over goede café's, en over goede hasj-koffieshops; het soort waarop de uitspraak van toepassing is, dat de leefbaarheid van een samenleving af te lezen valt in de kwaliteit van haar kroegen. Nederland is met zijn koffieshops nogal uniek in de wereld."

Cannabis in Amsterdam, een geografie van hashish en marihuana, door A.C.M.Jansen, uitg.Dick Coutinho, Muiderberg, 1989, ISBN 90-6283-774-3, pagina 82. Zeer informatief.

Een dubbele pagina WIET? WAAR? Heeft het zin om coffeeshops bij scholen te sluiten?
Twee plattegronden, Coffeeshops en middelbare scholen in de binnenstad, en Middelbare scholen in Amsterdam, verluchten het artikel van Liedewij Loorbach, met als entree: : "De ChristenUnie wil dat alle coffeeshops binnen een straal van vijfhonderd meter rond (middelbare) scholen verdwijnen. De gemeente Amsterdam houdt zich stil en wacht de concrete plannen af. Als de regeringspartij haar zin krijgt, moeten alleen al in stadsdeel Centrum 84 coffeeshops sluiten. Maar of zo 'n drastische maatregel de middelbare scholieren van het blowen zal afhouden?" Lees verder in het Parool van afgelopen zaterdag.

Wordt ( al sinds onheuglijke tijden) vervolgd.

De lezing zaterdagmiddag voor het Louis Paul Boon Genootschap (www.lpboon.net) verliep naar wens & tevredenheid; de bezoekers konden kennis maken met een nieuw verschenen deel van het Verzameld Werk (De Arbeiderspers, Amsterdam) , waarin De bende van Jan de Lichte en De zoon van Jan de Lichte zijn opgenomen.
Ik moest de genodigden bekennen, dat het boek waarover ik wilde spreken - zoals ik al eerder in 1965 had gedaan - Het nieuwe onkruid (uit 1964), mij als een steen op de maag had gelegen; zijnde het veertiende deel van Boon's Verzameld Werk, waarin ook opgenomen De liefde van Annie Mols (uit 1959) en Als het onkruid bloeit (1972); een baksteen van 928 bladzijden. Wat ontluisterend zijn die boeken, hoe onthutsend het niets-ontziende Nawoord, waarin de ontluistering nog eens extra wordt bijgezet.
In mijn archief vond ik een artikel, getiteld "Niets hielp: zijn verdriet was bodemloos". over de VRT-uitzending Histories, over Het dagboek van Meneerke Boin, geschreven door Mark Schoevers in de HUMO van 27 april 2004.
Komen aan het woord Boon's weduwe Jeanneke, Willie Verhegghe en Kris Humbeeck. Zegt Jeanneke: "Pas het laatste jaar van zijn leven werd het ronduit ondraaglijk. Toen dronk hij whisky van 's morgens vroeg. 's Morgens stapte hij van het bed naar de zetel, en 's avonds van de zetel weer naar het bed. Hij had altijd al whisky-cola gedronken, maar in die periode dronk hij nog alleen pure whisky. Louter om het verdriet en de verbittering te verdrinken. Zijn verdriet was bodemloos, soms zat de dokter hier tot twaalf uur 's nachts met Louis te praten. Maar niks hielp."
En biograaf Kris Humbeek: "Boon heeft een soort uitgestelde zelfmoord gepleegd, door zich volstrekt niet te verzorgen. Hij heeft zich langzaam doodgerookt en -gedronken."
Boon stierf op 67-jarige leeftijd op 10 mei 1979; de avond tevoren had hij Jeanneke nog gevraagd een plaatje van Petula Clark op te zetten, This Is My Song, een liedje waarop zij vroeger altijd samen in de Napoleon gedanst hadden, wat zij nu in de huiskamer nog eens, voor het laatst deden.
In zijn laatste dagboek schreef hij op 3 februari 1978: "Ik heb geen angst voor de dood, want de dood is gewoon voor eeuwig inslapen. Maar ik heb wel het niet te zeggen lege, kille, troosteloze gevoel van het oud worden. Alleen de herinnering blijft, maar herinnering is als de grijze as die overblijft nadat de haard vol blokken hout gloeiend en vlammen-likkend heeft gebrand."

Goede raad is vuur; niet het vuurwater. Blij ben ik, zonder naast mijn schoenen te gaan lopen, dat mijn herinneringen nog zo levend zijn gebleven, dat ik ze weer kan aanfakkelen/ Het Hier & Nu is volgens mij altijd aanwezig, in het was, is en zal-zijn, dus ook in toekomst en verleden, achterstevoren en ondersteboven.
Welkom dus, dertiende week van de Christelijke jaartelling 2007. En gegroet, boeren, burgers en buitenlui. Uw Simon Vinkenoog, de Jongere.


Zaterdag 24 maart 2007

The greatest gift that one can give
to another is to reveal oneself

"Dialogue is the substrate of creativity and personal growth. All conversation is inevitably self-interrogation through the agency of another, who, by creating or providing discontinuities unavailable to one's habituated patterns of thought, provides new perspectives and insights, generating real innovations and true personal growth.
Conversations sometimes uncover pre-conscious or previously unarticulated ideas in one of the speakers. Like search planes, conversations can range widely, locating missing or unarticulated fields of thought that otherwise might have evaded consciousness. For this reason the interview is an exemplary vehicle for self-discovery.
Dialogue is the friction that polishes our minds."
The Transformative Power of Dialogue, in The Secular Grail, Paradigms of Perception, door Christopher Dewdney, Somerville House Publishing, Toronto 1993, ISBN 0-921051-92-1.

Het bleek weer eens, toen ik gisteren de vragen te beantwoorden kreeg van een leergierige 22-jarige scriptieschrijfster, die in PROVO geïnteresseerd is, wat daaraan vooraf ging en wat er precies allemaal was gebeurd. Genoeg om een uur van alles te zeggen; dan wijs ik op de mogelijkheid van herhaling en sluit ik het gesprek af.
Het uiterst informatieve boek over de geschiedenis van Provo-Amsterdam & omstreken (veel aandacht ook voor de Vlaamse varianten) van Nico Pas kende ze; veel van wat er aan happenings, evenementen, performances en andere artistieke, ludieke acties plaats vond (Fluxus, Sigma, Hitweek/Aloha), is uiteraard veel minder bekend. Altijd een hele job boeken weer op hun plaats terug te zetten, die je tijdens zo'n dialoog - want dat is en blijft het - te voorschijn hebt gehaald. T.z.t. inzage en transcriptie.

Een feestgevoel maakte zich al snel meester van het publiek tijdens een bomvolle BIM-avond met I Compani: een waarlijk overrompelend luister-en schouwspel. De korte films bij een aantal composities, door de acht musici in hun bizondere, van alle muziekmarkten thuis zijnde combinatie ten gehore gebracht, waren uiterst professioneel, absurd en fantaisistisch, zoals de gehele voorstelling met formidabele spreekstalmeesteres en een uitbundige Bo van de Graaf, die onlangs in NRC Handelsblad sprak van zijn levenslange voorliefde voor het circus. Spetterend, indrukwekkend, meeslepened - geen adjectieven meer voorradig. Ik heb niet geïnformeerd naar de speellijst; men consultere www.icompani.nl, alwaar ook de CD van dit en eerdere concerten is te bestellen: de You Tube-versie van De Bullebak, waarop ik een gedicht lees, begeleid door Bo's Art Trio (zie de link See me! Hear me!(vrij naar Tommy van de WHO) is ondertussen bijna 1000 keer besluisterd, zoals ik een dezer dagen ook het bereik van 100.000 pageviews wist te melden. Aanstaande donderdag treed ik met het Trio (soms een kwartet of kwintet) aan in de Haagse Regentesse. Ik zie er weer met plezier naar uit.

Met meer schroom tref ik vanmiddag in de Brakke Grond een aantal leden van het Louis Paul Boon Genootschap, om te spreken over Het nieuwe onkruid, een boek uit 1964 - opgenomen in deel 14 van zijn Verzameld werk, waarover ik al eerder - in 1965 - schreef. Het viel me gisteren moeilijk die tekst te schrijven. Hoe innemend ik de persoon zelf ook vond, hoe weinig gevoel ik kan opbrengen (sorry) voor de slachtofferrol die hij in dit boek op zich neemt.
De arme man heeft zich doodgedronken, ("Niets hielp: zijn verdriet was bodemloos" - HUMO 27.04.2004) voelde zich oud voordat het hoefde, en bovenal miskend. Hoed je voor die valkuil, ouder wordende schrijver...

Interessant profiel in de Volkskrant van de Franse presidentskandidaat François Bayrou, die het opneemt tegen zowel links als rechts; een uiterst interessante positie. Ook hij pleit voor een referendum over een nieuwe Europese "Grondwet". De afwijzing van het referendum uit 2005 kwam volgens hem vooral doordat de tekst 'onleesbaar' was. Dat was ook mijn grootste bezwaar: er dient visie uit een Grondwet te spreken, en geen verdeling in subcomissies en lid artikel subparagraaf spindoktersoep. Laat men kijken naar de universele Verklaring van de Rechten van de Mens, of de Constitutie van de Verenigde Naties, of zelfs de Amerikaanse Bill of Rights..We, the People...

Over het uitstervende beroep van standwerker een opgewekt verhaal in de Volkskrant-verleiding. Standwerker Benvenido van Schaik: "Dit is toch het mooiste beroep ter wereld: met lullen je zakken vullen."

Ik sta op de markt en ik roep! Wie roep ik? Wat heb ik te zeggen? Wat doe ik met het licht in mijn ogen? Simon Vinkenoog, Lekker Dier.


 

Vrijdag 23 maart 2007

Within the microcosm and the macrocosm
there are worlds in their own time and space

"We hebben gesproken over de innerlijke transformaties die optreden 'op weg naar het mondiale', en al de problemen die de verschijning van dit mondiale bewustzijn kunnen voorkómen."
"Ja, en we hadden het punt bereikt waarop er een paradigma-verschuiving is van preconventionele vormen van bewustzijn naar conventionele vormen van bewustzijn, wat vooral blijkt uit het vermogen zich in de ander te verplaatsen. En in deze verschuiving zien we een voortdurende afname van egcentrisme. In feite gaat de richting van ontwikkeling van mensen - het telos van menselijke ontwikkeling - naar steeds minder egocentrische toestanden.
Maar dit geldt ook in het algemeen. De oer-strijd in het universum is altijd die tussen evolutie en egocentrisme. De evolutionaire drang om meer diepte voort te brengen is synoniem met de drang om egocentrisme te overwinnen, ruimere en diepere gehelen te vinden, steeds grotere eenheden te ontplooien. Een molecuul overwint het egocentrisme van een atoom. Een cel overwint het egocentrisme van een molecuul. En nergens is deze trend duidelijker aanwezig dan in het proces van menselijke ontwikkeling."

Uit een boek waarop ik zeker zal terugkomen, DV: Ken Wilber's Een Beknopte Geschiedenis van Alles, Lemniscaat Rotterdam, derde druk 2004, ISBN 90 56737 039 1, pagina 219.
Met graagte en ter aanbeveling citeer ik de blurb-tekst van de uitgever:
'Ken Wilber schetst in dit boek op levendige en leesbare wijze de hoofdlijnen van zijn visie op de persoonlijke en spirituele ontwikkeling van de mens. Hij gaat daarbij in op een groot aantal maatschappelijke en levensbeschouwelijke kwesties - zoals het ecologisch evenwicht, de verschillen tussen man en vrouw, de betekenis van het postmodernisme en de keerzijde van het holisme. De klassieke controversen tussen atomisme en holisme, rationalisme en romantiek, individualisme en collectivisme beschouwt hij als achterhoedegevechten, die de ware uitdaging waarvoor we staan, ontwijken: hoe kunnen we de persoonlijke ervaring van de spirituele dimensie van het bestaan verbinden met de resultaten van de moderne wetenschap.(...) Een beknopte geschiedenis van alles is een populaire introductie tot de Kosmos-trilogie, waarvan het eerste deel, Sex, Ecology, Spirituality, reeds in het Engels is verschenen.'

Voor vandaag laat ik het hierbij; ik verwacht een bezoeker met scriptie-vragen over de beginjaren '60, bereid een lezing voor, te houden voor het Louis Paul Boon-genootschap, morgenmiddag in het Vlaams Cultureel Centrum alhier (Am*dam); voor vanavond hebben wij kaarten voor I Compani in het BIM-huis in het Muziekgebouw aan het IJ, waar wij gisteren langsvoeren, en wij hopen dus te genieten van Bo van de Graaf's circusfantasieën in CIRCUSISM Gegroet, vrienden bekend en onbekend, Simon Vinkenoog de Enige. Hoed u voor namaak!


Donderdag 22 maart 2007

Love involves respect for the time and space of all living things

De gezelligste ontmoetingen kunnen plaatsvinden op plekken, die an sich niets gezelligs hebben, een Greenroom in een Videohouse bijvoorbeeld, naast een tankstation bij een rotonde aan de Luchthavenweg in Vilvoorde, even ten noorden van Brussel - maar de ijskast was gevuld met fris-en zwak -alcoholische dranken en de eerst lege stoelen in de kamer met de grote tafel in het midden boden plaats aan steeds meer binnenvallende, in- en uitlopende mensen.
Weggooi-asbakken van zilverfolie. Dichters Eva Cox en Christof Vekemans, dichters Deelder en Vinkenoog, captains Urbanus en Jan Blaute, redacteuren, begeleidsters, technici, musici & ander showbusiness-volk.
De opnamen van het programma De tabel van Mendelejev vonden plaats, een spelprogramma dat in België al drie seizoenen duurt, en waarvoor mijn medewerking was gevraagd. Twee Vlaamse dichters versus twee Nederlanders (25-18) in enkele rondes met vragen die op een hoog amusementsgehalte waren afgesteld; het honderdkoppig publiek, ook wel klapvee genoemd, lachte en applaudisseerde zeer welwillend.
Opperst gezellig was uiteraard het treffen met Jules Deelder, met wie ik sinds februari 1966 op zeer goede voet sta, mag ik wel zeggen: de jonge dichter (Rotterdam, 24.11.1944) had enkele gedichten naar het tijdschrift Randstad gestuurd, waarvan ik redactiesecretaris was, en ik achtte die goed genoeg, en zeker de moeite waard, om de auteur ervan te laten meedoen aan Poëzie in Carré, met de voorbereidingen waarvan ik op dat moment bezig was.


21 maart 2007 - foto Bart Musschoot: meer dan 40 jaar vriendschap . . .


Aldus geschiedde; andere jonge dichters kwamen aan bod, naast grootheden van toen, (& nu en straks?) als Kees Buddingh', Ed Hoornik, A.Roland Holst en Louis Lehmann: Hans Verhagen, Ewald Vanvugt en Johnny (the Selfkicker) van Doorn, plus de beide Barbarber-redacteuren Henk Bernlef en K. Schippers - de dichters van De Nieuwe Stijl mochten van hun Directeur niet meedoen; helaas - geen Armando, Sleutelaar, Vaandrager...
Historisch, kraaide de haan - onze Vlaamse captain verklaarde zich, echt, echt, zeer vereerd, dat hij met ons had mogen meespelen. Ik in de mij laatste jaren aangemeten rol van 'levende legende'- als presentatoren mij niet weten aan te kondigen.
Uiteraard kwamen in de uren voor de opnamen alle tongen los; Jules herinnerde zich nog als jongetje mijn eerste t.v.-optreden, eind jaren 50, in een spelprogramma bij de quizmaster Theo Eerdmans te hebben gezien, een van de niet door iedereen vergeten grootheden uit de begintijd van het tv-spektakel.
Ik had mij in het uitgezonden gesprek recalcitrant, angry young man getoond; genoeg om door Jan Vrijman in Vrij Nederland als jonge Werther bestempeld te worden. Ik bracht het er overigens slecht van af - na zeven jaar Unesco dacht ik alle afkortingen ter wereld te kennen (de afko's), maar er bleken er, tijdens de vragen, onnoemelijk veel meer te bestaan dan ik vermoedde. Uiteraard.
Ging ik met 17 cent of 17 gulden naar huis? Ik vermag het niet meer te weten; noch heb ik ook dat artikeltje van Vrijman kunnen terugvinden; en voor zover ik kan nagaan is Jules de enige, die er nog herinneringen aan heeft. In elk geval: de eerste die er over begint.
Zoals Edith op haar twaalfde mijn naam voor het eerst vernam, omdat haar vader de avond tevoren met zijn broer Marco Poëzie in Carré had bezocht, en daarover thuis in Den Haag opgetogen verhalen vertelde...
Zo is dat, geboekstaafd. Derrick sleept van her en der brieven te voorschijn; herinnert mij aan vergeten voorvallen. Wat heb ik een vol leven geleid, misschien omdat ik, zoals dat heet 'de ruimte van het volledig leven ' heb betreden, een gebied waaraan immers geen einde is. Tot de dood ons scheidt.
Bij de door mij uitgeknipte teksten van overlijdensadvertenties was er onlangs een van Osho, Bhagwan Shri Rajneesh:"If you are really alive, full of energy, you can die happily."
Daar teken ik voor, t. Z. t. Edith en ik kijken naar de foto van de 94-jarige kunstverzamelaar professor Piet Sanders in de NRC van gisteren - dat mag jij ook worden! zegt ze. Daar heb ik niets op tegen, ik doe mijn best, het leven doet de rest.
Work can be fun and
man can enjoy it - prachtig gedicht A Sane Revolution van D.H.Lawrence. Als die tekst nog niet bij de Bloemlezing (link op deze website) staat, wil ik die daar een dezer dagen op aanbrengen, belofte aan mijzelf. Let's have it so, let's make a revolution for fun!

Mooi weer, zo rond het middaguur. Om half vier een rondvaart over het Amsterdamse water voor genodigen van de Hogeschool-media-afdeling. Microfoon in de hand: opnieuw airplay!
Wat ben ik een bevoorecht mens, en hoeveel dank aan Edith, die gisteren besloot af te zien van de reservering in een Brussels hotel, en de Volvo 460 huiswaarts richtte (400 km.op een dag), waardoor wij nog net het t.v. Profiel van Cees Overgaauw over de raadselachtige Ronald Plasterk konden bekijken, en in eigen bed ontwaken.
Simon, de gelukkige.

P.S.: Na de boottocht, zes uur: nog steeds schijnt de zon - wat biedt zo'n vaart inspiratie!
Uit de grond van mijn hart kon ik de heren en dames decanen laten weten, dat ik het oneens was met het profijtbeginsel & de vrije markt (ik sta op de markt van het geluk), geen angry young man meer ben, maar altijd nog tegen het establishment.
En daar nam Amsterdam-te-water - de aanblik van de grachtengordel en het IJ - het van mijn woorden over; ik ontdekte een paar gedichten die ik aan het verzamelen ben voor een Laudatio Amsterdam, die ik met plezier - soms na twintig jaar - weer kon voorlezen, alsmede het immer actuele toekomstbeeld van Ben Okri, wiens oproep de beste droom ter wereld te dromen, die er maar te dromen is - graag tot de mijne wil maken.
Ik pleitte voor een speelse geest in het onderwijs en noemde een van de nieuwe paradigmashifts van Ken Wilber: je in een ander kunnen verplaatsen.Scherts, humor en ironie waren ook hier in deze boekenweek niet afwezig.
Bij het ten afscheid handenschudden ("Graag gedaan", twintig keer gemeend geuit) vernam ik van een der aanwezigen, dat ook hij (evenals Jules Deelder) mij voor het eerst bij Theo Eerdmans op televisie had gezien - ik had geen mogelijklheid hem nader te ondervragen, maar veler herinnering goes far back.
En ik spring weer terug naar het Hier & Nu van mijn First Life, in het nagenieten dat ik met Edith, my First & Only Lady, deel. Straks samen in bad met Dode Zee-zout. Simon, de Voorgenieter.


 

Woensdag 21 maart 2007

The simplest melodies are the hardest to play

"Nauw verwant met de problemen van het bewustzijn in het algemeen zijn de problemen van de liefde. Liefde en kennis hebben veel met elkaar te maken. Liefde zonder kennis is betrekkelijk machteloos en onvruchtbaar, terwijl kennis zonder liefde vaak onmenselijk is. Als we in de wereld vandaag om ons heen kijken, zien we veel liefdeloze kennis en onwetende liefde - om maar niet te spreken van de liefdeloze onwetendheid en de helaas vaak zeer ter zake kundige haat die ons omringt. Het gaat erom manieren te vinden waarop we de mensen beter in staat kunnen stellen op een bewuste en door kundigheid geleide manier lief te hebben. (...) Volgens Gordon Allport, in zijn boek The Nature of Prejudice, blijkt uit de feiten dat waarschijnlijk viervijfde van de Amerikaanse volwassenen vooroordelen hebben en dat er gewichtige redenen zijn om aan te nemen dat het bijzonder moeilijk is om deze 'onheilspellende verhouding' te wijzigen. We zullen dat doel nooit bereiken, ondanks alle pogingen die daartoe worden ondernomen - juridische methodes, propagandamethodes, allerlei vormen van samenwerking in groepen, individuele therapieën, en wat al niet."
Aldous Huxley, Het menselijk bestaan, 1979 Uitgeverij Bert Bakker, Amsterdam (The Human Situation, 1977). Blijkens het voorwoord van Piero Ferruci, zijnde een serie lezingen door Aldous Huxley in 1959 gegeven aan de Universiteit van Californië, Santa Barbara.
In een brief van 8 januari 1959 schreef Huxley aan zijn zoon Matthew:
"Mijn 'bescheiden 'thema luidt 'Het menselijk bestaan' en ik zal beginnen met zijn biologische basis - de toestand van onze pleneet, de bevolking en de erfelijkheid in relatie tot de omgeving. Daarna zal ik mij bezighouden met de belangrijkste factor van de moderne beschaving - de techniek, hoe deze zich op ieder gebied van het menselijk handelen manifesteert en welke invloed zij heeft op de sociale en politieke orde. Vervolgens richten we ons op het individu, zijn potentiële mogelijkheden en op wat we zouden kunnen doen om die te realiseren. Het is een onmogelijk brede opzet, maar als tegengif voor de academische verbrokkeling en specialisatie zeker het proberen waard, hoe onvolmaakt de uitkomst ook zal zijn."

Op naar Vilvoorde (Brussel) voor opnames van een spelprogramma genaamd De Tabel van Mendelejev; morgenmiddag een literaire rondvaart door de Amsterdamse grachten voor de Hogeschool Amsterdam Media en informatie Management. Gegroet, Simon Vinkenoog, Hoog Speler.


 

Dinsdag 20 maart 2007

We create nothing, we express nothing;
we only discover or uncover what is already there

De Lentebruid omhelsde de Winterkoning; de verenigende Daad die alle woorden te boven gaat. Beyond words: the naked act.
Dinsdag de postdag; vooraankondigingen en de periodiekjes: Amsterdams Milieu met ondermeer www.noorderijplas.nl & www.gaasperplaspark.nl.
Reeds nú het aprilprogramma van de Rotterdamse Bibliotheken: spiritualiteit, religie en filosofie; de aankondiging van een Spiritueel Festival op zaterdag 28 april in de Centrale Bibliotheek: In Hogere Sferen. In de verschillende vestigingen tentoonstellingen, films, lezingen, excursies en workshops. Info www.bibliotheek.rotterdam.nl.

In het Tropentheater van het Koninklijk Instituut voor de Tropen in Amsterdamop 7 april, 20u30 Layla en Majnun, onmogelijke liefde, in poëzie, rap, proza, muziek en film, met onder meer Clark Accord, Ronald Giphart en Shakila Azizzada, Mustafa Stitou, Hagar Peeters en Amir Afrassiabi. www.tropentheater.nl.

Het Jaar van de Molens 2007 wordt gevierd met vier tentoonstellingen in Schiedam; opening geschiedt 30 maart 16u30 in de Stadswinkel aan het Stadserf 1, 3112 DZ Schiedam: "De hoogste molens ter wereld staan in Schiedam." Een samenwerkingsverband tussen het Erfgoedhuis Zuid-Holland, het Stedelijk Museum Schiedam en de Bibliotheek Waterweg.

Tussen Duin & Dijk. Natuur in Noord-Holland, jaargang 6 no 1, 2007. Uitgave POFF: de Provinciale Organisaties voor Flora en Fauna. Hierbij zijn aangesloten De Vlinderstichting, de Vrijwillige Weidevogelbescherming, Landschap Noord-Holland, de Noord-Hollandse Zoogdierstudiegroep, de Samenwerkende Vogelwerkgroepen Noord-Holland, de Vrijwilligersraad van de Vereniging Agrarisch Natuurbeheer Waterland, de Stichting Zoetwatervissen Noord-Holland, de Koninklijke Nederlandse Natuurhistorische Vereniging, Gewest Noord-Holland en de Stichting Reptielen, Amfibieën en Vissen Onderzoek Nederland. Voor alle een&anders: info@landschapnoordholland.nl

Met enige regelmaat bereikt mij vanuit Den Burg De Ezelgedachte (ISSN 1871-9287), uitgegeven door de Multifunctionele Ezelvereniging Texel i.a. (in amore), opgericht in Den Burg op 31 januari 1996, met in het bestuur voorzitter Theun de Winter alsmede enkele andere plaatselijke notabelen. Het 24e nr., feb. 2007, bevat over 26 glanzende pagina's teksten van o.m. Rudy Kousbroek, Belinda Meuldijk, Mensje van Keulen, Herman Pieter de Boer, Guus Luijters en Nico Dros. Ik bewaar het zorgvuldig bij vorige nummers. Secretariaat Gasthuisstraat 16, 1791 GL Den Burg, 0222-314858 of takescts@texel.com, zijnde de secretaris Theo Takes. Kousbroek wijst ons op het bestaan van www.bostondynamics.com waarop een filmpje over een ezelrobot te zien is.

De Zuid-Afrika special van Passionate Magazine (jaargang 14 nr.2, april 2007, € 7.50, ISSN 1385-0113) ) telt 86 pagina's, met als gastredacteur Robert Dorsman, die laat weten dat tegelijk met Passionate Magazine ook Bunker Hill verschijnt met een Zuid-Afrika special, samengesteld door Alfred Schaffer. ''De beide themanummers vullen elkaar aan". www.passionatemagazine.nl

Dan kom ik toe aan de Brief van de dag in de Volkskrant vandaag, die ik helaas onderschrijven moet (en over-):
Het was inderdaad een mooie poets van Theo van Gogh; daar waar burgemeester Cohen moeite moest doen om boven het hagelgekletter uit te komen, mocht cabaretier Hans Teeuwen de toegestroomde film- en televisie-intelligentsia aan het lachen maken onder een stralende zon. De obligate bezweringsformules van de burgemeester waren een mooie opmaat voor het vlammende pleidooi voor de vrijheid van meningsuitin. van Hans Teeuwen (Binnenland, 19 maart). Van de vrijheid van meningsuiting werd een wedstrijdje gemaakt: wie durft de grootst mogelijke beledigingen uit te kramen? Ik hoop oprecht dat Teeuwen geen gevaar te duchten heeft, maar zolang de kliek rondom Van Gogh de discussie over de vrijheid van meningsuiting op deze manier blijft vervuilen, zal het in Nederland zwaar weer blijven.Teus Jansen, Amsterdam."

In Vrij Nederland (17.03) Max van Weezel over Mark Rutte als 'Geert Wilders-light', met als slotconclusie: "De polarisatie moet worden gestopt. Anders is het wachten op de volgende kogel".

Ik zou nog meer zout op wonden kunnen strooien (Carmiggelt huichelaar, Connie Palmen roddelaar, de'merkwaardig destructieve exhibitie' van Wouter Bos), onthullingen en corruputie, fraude en hebzucht te over. Wat maken veel mensen toch karikaturen van zichzelf, zei het potsierlijke mannetje, wat stellen ze zich aan, wat doen ze zich anders voor, wat is er al niet te verhapstukken?
Een mooie dag lonkt, even vér van dat alles. Liefhebben, anders is het niet te begrijpen.
Morgen naar Brussel voor een televisie-opname, waarbij ook Jules Deelder aanwezig zal zijn, heb ik begrepen: een spelprogramma notabene. Ik hou mijn kluppie hier op de hoogte! Simon Vinkenoog, distributeur.


 

Maandag 19 maart 2007

All life is sacred

Welkom Week Twaalf. Schuimende golven aanschuivend op het Scheveningse strand; hagel op de terugweg naar Amsterdam.
Dagen vervuld van stemmen, en ik maar lezen in het boek van Gengenbach, L' Expérience Démoniaque, (Les Éditions de Minuit, Parijs 1949), dat ik mij aanschafte op 17 januari 1950 en dat er zó eenzaam uitzag - hoog op de plank met surrealisten achter en boven mij - , dat ik er maar in begon te lezen en niet van ophouden weet. Waarom zijn het altijd die waanzinnigen, die mij van jongs af aan zo gefascineerd hebben?
Stemmen, publiek oog en oor en de stemmen in de familiekring: volwassenen en kinderen, vier dochters en een moeder, drie schoonzoons - een ervan was thuisgebleven voor tennis, rugby en de roman waaraan hij werkt - niet ik dus, en haar 5 kleinkinderen: de kwintessens - de toekomst. En Ma, Middelpunt van al onze Liefde (en Zorgen).

De Real Estate Bubble kwam langs, een mogelijke Wereldwijde Recessie, malaise (kwam, dacht ik, van mal à (son) aise, on-gemak, niet op je gemak), Lubbers als hardnekkig-optimistische vredesapostel, Paul Cliteur met het idee van een moreel esperanto, dat we in de multiculi-samenleving zouden moeten leren, Rutger Kopland over de dood ("ik hoop dat dit het is/ maar ik ben bang/ dat het anders zal zijn"), en ik voelde me gesterkt door de uitspraak, gelezen bij Gengenbach: Corruptio Optimi Pessima.
Drie beladen woorden die in de Franse vertaling er heel wat meer worden: On tombe d'autant plus bas qu'on a voulu monter plus haut, daarvan luidt de English version: The higher you climb the deeper you fall, en bij ons: Hoogmoed komt voor de Val. Hiervan zal kunnen meespreken John de Mol, toptientalpa-speculant- in elk geval heeft die met eigen geld gedobbeld. Blijf gooien, grote werkverschaffer in het volksverlakkerspel: no business like show-business!
Confrontaties en het Nieuwe Leren, ook voor volwassenen. Niemand is van niemand. Flapperdeflap. Prima de lux. Geen enkel lolbroekgevoel, zeker niet bij de Schreeuw-tekst die Hans Teeuwen ten gehore bracht, ver voorbij scherts, humor en ironie.
Wat is de vandaag 90-jaar geworden Pater van Kilsdonk een man naar ons hart; in 1989 nodigden wij hem uit voor ons trouwfeest, en hij was er, evenals Ramses, en Wally. De Volkskrant eert hem; een mooi profiel-interview met Jaap Stam.
Over zijn werk als zielszorger, Luisteraar: "Ik ben schuw in zo 'n gesprek. Op schrift durf ik meer te zeggen. Geschreven taal is overdachter en fijngevoeliger dan spreektaal." Elk geleerd woord ontbreekt in zijn brieven. "Al die half-Griekse woorden die psychiaters gebruiken. Het is een depressie, zeggen ze dan. Een depressie! Dan weet je nog niks. Maar het klinkt geleerder dan droefgeestigheid."
Hij moet zich inhouden, als hem naar de bisschoppen wordt gevraagd: hij schiet in de lach ('anders moet ik huilen'), stampt met zijn stok op de vloer en hikt: "Het kan niet erger. Het zijn zulke ongelooflijke...."Hij slikt de rest van zijn zin in. Alsof hij zich ineens realiseert wat hij door de telefoon had gezegd toen we een afspraak maakten voor het interview: "Ik wil de waarheid zeggen, maar niet kwetsend, beledigend of ontmoedigend."
Als getrouw lezer van Mirza (Kader Abdolah), een van de meest onbevangen mensen die ik ken, ben ik blij dat hij deze maandag terecht de loftrompet over Bulkboek in Rotterdam steekt, maar van de Boekenbal-strategie heeft hij kennelijk nog niet veel begrepen: :"De boekenweek en de lof der zotheid. Lof is eer, lof is roem, zotheid is malligheid en het boekenbal is malligheid. Heel de avond loop je er door drukke gangen, en er gebeurt niets, helemaal niets, en je vraagt jezelf af: "Wat doe ik hier? "Maar toch doe je het, de hele nacht de trappen op, de trappen af. "
Nee, lieve man - je hoeft dat echt niet. Je zoekt zo gauw mogelijk een rustig plaatsje in de muziekruimte die je het meest past, daar strijk je dan neer en wie langs komt, of in de buurt, daar krijg je mee te maken. Of niet; de rest laat je rustig aan je voorbijgaan.
De mallemolen van het rusteloos ronddwalen hebben we sinds lang achter ons gelaten. Wij zijn er, ons eigen middelpunt. Dag iedereen. Voor waarlijke Spiritual Warriors vond ik weer een prachtige tekst: er is altijd een aanmoediging ("wij lachten in barsten uit") nodig om, al is het eventjes maar, vorm te geven aan al wat vormloos is, omdat het voortdurend in beweging, ongrijpbaar is. Het leven zelf, zoals Jim Morrison al zong: en je komt er niet levend van af!, schertste de immer lichtvoetige langharige lyrische ik-dichter... en hij opende de doos van Pandora:

"The candidate knows that an unrelenting doubt is our sword, paradox & satire are our catapults & cannons. We must learn to hide in ambush, as it were. 'Who is near me is near the fire.' To know the Living One, humanity must come out of the cells and closets of ideas and dogmas; life must become an experience like unto reading a novel in which it is never clear from one page to the next whether the matter is comic or tragic; who is the hero and who is the vilain, what is meaningful and what is happenstance, or coincidence.
He is nearest to enlightenment who walks into a dark cave alone, for such a one has no fixed ideas but is alert in every cell and watchful every second. We are all in such dark caves every day, as Plato tried to teach, but we do not realize it and our fixed ideas keep us sleepwalking when it is most necessary that we awaken."

Robert Anton Wilson : The Historical Illuminatus Chronicles, Volume 2, The Widow's Son, pagina 27 van de ROC Penguin-edition 1991.

Als laatste woord ooit (aflevering 1), eveneens aangetroffen bij de ex-priester-surrealist Gengenbach: Domine Dilexi Decorum Domus Tuae; in het Frans vertaald: Seigneur, j'ai aimé la splendeur de votre maison - vertaal het naar je toe, begrijp mij en lach een verlossende lach. Say the word and you'll be free! Love, Simon Vinkenoog, Toeschouwer.


 

Zaterdag 17 maart 2007

Flowers and butterflies are delicate,
but also surprisingly strong

Het leven als duizeling. Het leven als speurtocht. Het laatste nieuws van een, twee, drie generaties her dat springlevend wordt: de geschiedenis die zich nooit herhaalt, telkens weer nieuwe gezichtspunten bepaalt, altijd is alles anders; tussen de twee cultures a clash, tussen de uneducated & de educated, tussen nitwits en betweters, tussen rechthaberischen links en rechts, tussen de klippen van fanatisme door - een trektocht door een nachtmerrie, stroomversnelling, spookhuis, tuin van Eden, en gewelven van kerken waar feest gevierd wordt omdat we er met zijn allen nog zijn.
Deze boeken in de Vondelkerk (huisbaas Stadsherstel) na een verhuizing in 1987 niet meer gezien, soms een twee keer per jaar om papieren af te leggen, de laatste tijd heel wat vaker bezocht, het feit dat I can't take it with me, en meerderen geinteresseerd zijn in al wat zich hier bevindt. Ikzelf nog wel het meest, zo vol van schatten hier en elders, thuis en op de tuin, en de vliering en de gangkasten en de overloop: help ik loop over! Tover te over! Morgen een Schreeuw (Theo van Gogh/Jeroen Henneman) en vanmiddag de verstilling (Anneke & Simon).Het is maar een weet, als je alles al weet. Het is maar een weet, dat je elke dag weer opnieuw begint. Het is maar een weet dat je je heel druk kunt kunt maken om niets, waar je later - hoeveel later - weer om kunt lachen. Dat mijn leven vol hobbels zit, misverstanden, korzeligheden: mijnerzijds geen enkele a-ni-mo-si-teit ten opzichte van al wat het leven mij geschonken of afgenomen heeft. Zonder de Brownse beweging en de quantumpsychologie was ik er niet uitgekomen: een kreeft in nood zet vreemde passen...Dat alles te her-ontdekken: hoe interessant. Ik blijf nog wel een tijdje bezig. Ik blijf nog wel verwerven, verwerken, verstrekken. Is het zendingsdrang, bekeringsdrift? Nee, ik poets mijn tanden en schrijf dit op, ik moet me nog scheren ook en welke kleren trek ik aan? Nog voor de middag: laat de zon nu toch weer schijnen! Hare Om! Om Shanti!

"De Volkskrant, zaterdag 17 maart 2007 / het Vervolg / 29
Interview Jeroen Henneman
Zondag wordt in het Oosterpark het monument voor Theo van Gogh onthuld. Beeldend kunstenaar Jeroen Henneman ontwierp het monument, een gezicht dat in een aantal fasen van een schreeuw naar stilte verloopt. 'Uiteindelijk heb ik Theo alles altijd vergeven.' Door Coen Verbraak:
(...) "Het grote probleem bij het maken van dit beeld was dat ik veel mensen ken die door Theo echt verminkt zijn. Theo kon een monster zijn, een verschrikkelijk monster. Tegelijk was hij een lieve zorgzame jongen. Hoe maak je nou een beeld van iemand, die zowel een monster is, als een schat?
Ik heb nooit eerder bij een beeld zoveel voorontwerpen gemaakt. Ik ben juist altijd heel trefzeker. Een kunstwerk ontstaat vanuit verschillende sporen in je gedachten. In het uiteindelijke ontwerp komen al die gedachten samen op hetzelfde punt. Maar bij Theo had ik te maken met het grootste Eisenbahnknotenpunkt dat ik ooit heb meegemaakt. Ik heb er drie maanden over gepiekerd, bijna dag en nacht."(...)
Remco Campert schreef de dag na de moord dat hij betwijfelde of iemand die zulke beledigingen uitkraamde wel als voorvechter van de vrije meningsuiting de geschiedenis in moest gaan. 'Een uitstekende column. Ik was zó blij dat Remco dat schreef. Direct daarna belde ik Max Pam: 'Wat een zinnig commentaar'. Max riep: 'Wát? Vind je dat? Belachelijk!' Hij is er nog wel een half jaar steeds op teruggekomen. Theo kon mensen met woorden werkelijk kapotmaken. (...) En toch.... uiteindelijk heb ik hem alles altijd vergeven. Het was namelijk een ziékte. Het was echt pathologisch. Dat vond Theo zelf ook. Hij wist precies wat de zinnen waren die zeer deden. En ook dat die z'n argumentatie ontkrachtten. Als je ze dan toch opschrijft, ben je dus ziek.""

Het is morgen, de 18e maart, vijftien jaar geleden dat Cornelis Bastiaan Vaandrager in ziekenhuis Dijkzigt in Rotterdam, in de namiddag - tussen een broodmaaltijd om vijf uur en zijn enige bezoeker Anne-Marie van Diejie om zeven uur in alle eenzaamheid dit leven verliet. "Omdat het verplegend personeel in eerste instantie niet weet wie hij is en of er familie moet worden ingelicht, ligt hij een week in Dijkzicht als een verslaafde zwerver die van de straat is geraapt. Er komt behalve Anne-Marie van Diejie niemand op bezoek, want de Rotterdamse scene weet niets van zijn ziekte."
In de biografie van Menno Schenke: VAAN Het bewogen bestaan van C.B.Vaandrager (De Bezige Bij, Amsterdam 2005) is meer anecdotisch dan van een eigen visie uitgaand Vaandrager's leven (1935-1992 over bijna vijfhonderd pagina's uitputtend, vaak onbevredigend, beschreven. Zijn hoofd- en bijzaken wel van elkaar gescheiden? Waar ging het werkelijk om, in die vreemde mind?
Jeugdvriend Hans Sleutelaar schetste een In Memoriam C.B. Vaandrager, dat gepubliceerd werd in het Rotterdams Jaarboekje 1993:
'Vaandrager was iemand die hij liever niet was geweest. Hij was wantrouwig, lichtgeraakt en zwaartillend van aard. Afgunst was hem niet vreemd. Vrijgevigheid ging hem slecht af. Hij was onbehouwen en opvliegend in zijn optreden. Voor geweld deinsde hij niet terug. Hij was onverdraagzaam en kon gemeen zijn: tot een ploertenstreek was hij zeker in staat. Er lag in zijn verschijning iets onberekenbaars, iets duisters. Al kon hij heel innemend zijn, hij was geen innemend mens.
Met deze ruwe trekken was hij geboren, hij groeide ermee op tussen de andere volksjongens uit Charlois, en ze maakten onvervreemdbaar deel uit van hem. Tegelijkertijd was hij begiftigd met een aantal kwaliteiten, die in flagrante tegenstelling waren met zijn proleterige afkomst en persoonlijkheid.
Het lijkt moeilijk te rijmen, maar Vaandrager bezat een fijnbesnaard, lichtontvlambaar gemoed en een mededogend hart. Hij paarde een scherp verstand aan grote waarheidsliefde. Hij was uitzonderlijk taalgevoelig en beschikte over een ijzeren geheugen. Hij oordeelde streng, spaarde niemand, zichzelf al helemaal niet.
Zijn ongeluk was, dat een heldere, gewetensvolle geest als de zijne door het leven moest met een in zijn eigen ogen verachtelijk karakter. Ware het anders gweest, hij had misschien een minder rampzalig leven gekend, maar zeker had hij niet zo waar, zo bijtend en met zo'n brute kracht geschreven als hij heeft gedaan."

Amen. Speed kills. Dat waren dan twee In Memoriæ: Outsiders. Poètes maudits: er zijn er ondertussen in de afgelopen generaties heel wat op te noemen.Jan Arends. Boudewijn Büch. A. Moonen. Ziel voor ziel. Et j'en passe: Laten de Doden de Doden begraven.
En wij maar leven, overleven!Het leven springlevend houden! Terecht: het heeft Alles te bieden: trust your inherent machinery.
Weekendgroeten van Simon Vinkenoog, schatgraver.


 

Vrijdag 16 maart 2007

Success can often be measured more truthfully
by internal rather than external criteria

Desiderius Erasmus: Moriæ Encomium dat is De Lof der Zotheid
Slot; zie Krsvrs gisteren.
"De enkele begenadigden, die dit geluk ervaren, ondergaan iets, dat veel gelijkt op een aanval van krankzinnigheid. Zij uiten onsamenhangende klanken en onbeheerste geluiden, waaraan niets menselijks is. Hun stemming wisselt voortdurend; nu eens zijn zij uitgelaten, dan weer diep terneergeslagen; zij wenen, lachen, zuchten; kortom, zij zijn geheel buiten zichzelven. Zijn ze weer tot bezinning gekomen, dan zeggen ze zelf niet te weten, of ze droomden of waakten, of zij op aarde, dan wel in hoger sferen vertoefd hebben. Al wat ze gehoord en gezien, gezegd en gedaan hebben, herinneren zij zich slechts vaag, als hadden zij gedroomd. Ze weten slechts één ding, dat ze onuitsprekelijk gelukkig waren, zolang zij buiten zinnen waren. Daarom betreuren zij het hun leven lang weer tot bezinning te zijn gekomen en zij verlangen voortdurend niets anders, dan voor altijd door een verstandsverbijstering van die aard te worden bezocht. En dan te bedenken, dat dit alles nog slechts een onbeduidend voorproefje is van de komende zaligheid!
68. Maar ik ben afgedwaald en heb onderwerpen aangeroerd, die niet tot mijn competentie behoren. Ben ik te loslippig of te lang van stof geweest, bedenkt dat het Moria en slechts een vrouw was, die tot U sprak. Maar vergeet daarbij niet het oude Griekse spreekwoord: "kinderen en dwazen spreken de waarheid". Of meent ge soms, dat dit niet opgaat, wannneer de dwaas, die sprak, een vrouw is?
Ik zie, dat ge nog een nabetrachting van mij verwacht. Doch het is dwaas van U, te menen, dat ik mij nog maar iets herinner van alles, wat ik er heb uitgeflapt. Ge weet wel, dat een oud spreekwoord zegt, dat wie een te goed geheugen heeft een slecht disgenoot is; maar ik vind, dat zo iemand ook een slecht toehoorder is. Daarom, hooggeëerde volgelingen, vaartwel! Heft hoog het glas! Op Uw welzijn! Ik dank U."

Vertaling Mr. A. Dirkzwager Czn en A.C.Nielsen; in de onderhavige tweetalige uitgave van H.J.Paris (s.d.) zijn de illustraties in de marge naar de originele tekeningen van Hans Holbein de Jongere in het Bazelse exemplaar van 1515, en zijn de met de hand ingekleurde reproducties vervaardigd naar de gravures die Daniel Chodowiecki uit Dantzig in 1780 maakte voor de Duitse uitgave, zijn bandontwerp en typografische verzorging van A. Jagtenberg; het boek stamt uit de nalatenschap van mijn tuinvriend Jan Strijbosch, hiermee geëerd.
In mijn boek Weergaloos uit 1968 komt een deel van deze tekst voor, op de pagina's. 465/6, naar een vertaling van mr dr J. B. Kan, verschenen bij de Wereldbibliotheek; een andere vertaling bestaat van Harm-Jan van Dam: die heb ik niet onder ogen gehad.
Immer actueel; deze psychedelische ervaring avant la lettre!

"Joyce celebrates the Feast of Fools
Tis jest jibberweek's joke.
Finnegan's Wake, 565."
In: Norman O. Brown: Closing Time, Random House New York 1973.

Om twee exemplaren van Geert Mak's boekenweekgeschenk te bemachtigen (1 Nederlands, 1 Turks) schaften wij ons de volgende boeken aan, bij Zwart & Wit in de Amsterdamse Utrechtsestraat; naast de beste wijnwinkel van de Stad aan het Frederiksplein waar jazz uit de open deur naar buiten sijpelt:
Frank Westerman: Ararat, uitg. Atlas, 2007,
Ken Wilber: Een Beknopte Geschiedenis van Alles, uitg. Lemniscaat, 2004,
Een karavaan uit Perzië, Klassieke Perzische poëzie, ingeleid, uitgekozen, uit het Perzisch vertaald en geannoteerd door J.T.P. de Bruyn, uitg. Bulaaq, Amsterdam, 2002

Wat was de jaarlijkse Bulkboekdag in de Rotterdamse Doelen weer geslaagd; zo 'n 6.000 scholieren brachten een Dag van de Literatuur door; een constante stroom van programma-onderdelen in de even zo vele zalen als het marmeren labyrint maar kent: aanwezig zowel de allerjongste slamdichters als de Woorddansers, maximalen, minimalen, bestsellers, enternatiners, als ook schrijvers van de jaren 40 (Van Dis en Siebelink) ; zo beschouwd was ik de oudste - langzamerhand word je ook zo bejegend.
Ik trad twee keer op, een keer met Erik Jan Harmens en eenmaal met Al Galidi - bizonder prettige ontmoetingen, zowel met publiek als collegae-pennevoerders. Meestal zeggen de presentatoren over mij: Simon V. behoeft geen nadere introductie, maar dat is juist wél nodig, vindt Edith, wat betreft de jongeren die mij nooit eerder gezien, gehoord of gelezen hebben. Juist, dus.
Enfin; twee keer kon ik voorlezen de tekst die ik voor vertrek naar Rotterdam (file terug Rotterdam-Amsterdam: 2 uur) geschreven had, en die ik nu op de woelige baren van deze tijd ruim sop laat kiezen:

OPROEP aan de Jeugd van Nederland

Doe niet als Iedereen Anders.
Do your own thing. Do your own thinking.
Geef je eigen mening.
Zoek je eigen passies.
Spreek van je af.
Laat naar je kijken
- voor Echtheid
moet alles wijken.
In de kunst is Iedereen
Anders: Zichzelf.
Eigen woorden.
Eigen klanken.
Eigen kleuren.
Eigen denken.
Eigen voelen:
Niemand voelt voor jou,
voelen moet je ZELF doen.
Wat anderen betreft: je kunt alleen maar
mee voelen mee juichen mee dansen
mee leven

- en zo kom je in de vrije conversatie, en je blaft naar de maan, en kijkt voor- en achteruit: een overweldigend panorama: de gansche wereld opgediend als een feestdis, met zijn nachtmerries die voor te veel aardbewoners werkelijkheid zijn en te veel onverschilligen, zonder geweten, terend op woeker en geweld.
Martin Luther King in Andere Tijden herdacht: wat zag hij op de bergtop?
I'm sick and tired of violence!
(Enter the Black Panthers.) Here Comes Everybody. En de goede wil. De wil ten goede: geen terugkeer, maar een ommekeer. Geen eindtijd; een begintijd. De roep om Vrede & Vrijheid. Liefde niet zonder Wijsheid. Mensen niet zonder mensen. Dionysos danst!
Op naar de e-mail en twee te schrijven artikelen. Morgen verricht ik om vier uur, DV, een opening bij Galerie Lieve Hemel in de Nieuwe Spiegelstraat 3; intieme stillevens, aquarel en acryl Op Papier van Anneke van Brussel - alsmede even intieme gedichten.
Daarna vertrekken wij naar 's-Gravenhage om Else Ringnalda-Houtsmuller's 84e verjaardag te vieren, en famille.
Gegroet - Simon Vinkenoog, grasduiner.


 

Donderdag 15 maart 2007

The perfect marriage of pleasure and pain
can be found in the realm of love

"Nog duidelijker zal U dit alles worden, wanneer ik U tenslotte, volgens mijn gelofte, nog in het kort uiteenzet, dat ook de hemelse zaligheid niets anders is dan een bepaalde vorm van waanzin. Bedenkt dan, dat Plato reeds daarvan gedroomd heeft, toen hij schreef, dat de geestvervoering, die de liefde is, een toestand van volmaakt geluk mag heten. Immers, wie hartstochtelijk liefheeft is zichzelf niet meer, maar hij gaat geheel op in het voorwerp zijner genegenheid. Hoe meer hij zichzelf daarin verliest en zich daarmee vereenzelvigt, des te inniger is zijn vreugde. De toestand nu, waarin de ziel uitsluitend ernaar streeft zich los te maken van het lichaam, en daarbij de contrôle over het organisme verliest, kan men toch ongetwijfeld als waanzin betitelen. Want waarop slaan anders die vaak gebezigde uitdrukkingen: "Kom tot jezelf", en "weer zichzelf geworden"? Hoe groter de liefde is, hoe groter de geestvervoering, maar ook het geluk.
Hoe zal dus dit leven in de hemel, waarnaar de godvruchtigen zo smachten, er in werkelijkheid uitzien? Natuurlijk zal de ziel het lichaam volkomen in zich opnemen, daar zij de sterkste van beide is, en dus overwint. Dat zal haar des te gemakkelijker vallen, daar zij nu pas in haar element is en zij het lichaam tijdens haar aardse bestaan heeft gereinigd en vergeestelijkt en op de transformatie heeft voorbereid. De ziel zal dan op haar beurt op wonderbaarlijke wijze weer worden opgenomen in de goddelijke geest, die oneindig veel sterker is dan al de menselijke zielen tezamen. En zo zal dan tenslotte de mens geheel buiten zichzelf zijn getreden en zal zijn gelukzaligheid dus niet anders zijn dan een toestand, waarin de mens, buiten zichzelve geraakt, iets onzegbaars ondergaat, dat veroorzaakt wordt door dat hoogste goed, dat alles tot zich trekt. Maar hoewel die toestand van extase pas het stadium bereikt, wannneer de zielen, weer verenigd met hun lichamen, het eeuwige leven deelachtig worden, krijgen toch de godvruchtigen reeds tijdens hun leven - omdat hun leven niets anders is dan een zich bezinnen hetgeen hun in het hiernamaals te wachten staat, ja een voorafschaduwing daarvan - in zekere zin een voorsmaak van hun hemelse geluk en de geur van heiligheid. En al is de diepe vreugde, die zij dan smaken slechts een nietige druppel, vergeleken bij de eeuwigdurende bron der hemelse zaligheid, toch gaat deze alle lichameljke genietingen verre te boven; ja, alle vreugden tezamen, die mensen kunnen smaken, wegen niet op tegen die ene vreugde van hemelse zaligheid. Zo hoog verheven is het geestelijke boven het lichamelijke, en het onzienlijke boven het zichtbare. "Geen oog heeft gezien, geen oor heeft gehoord, geen mensenverstand heeft ervaren, wat God bereid heeft aan hen, die Hem liefhebben, zegt de profeet Jesaja (I Cor. 2 : 9). Het is deze vorm van dwaasheid, die niet ophoudt, wanneer men het tijdelijke met het eeuwige verwisselt, maar die pas dan zijn voltooiing vindt."

Desiderius Erasmus: Moriæ Encomium dat is De Lof der Zotheid, in het Nederlands vertaald door Mr A.Dirkzwager Czn. en A.C.Nielson, H.J.Paris Amsterdam.Paragraaf 67, p.321/325.

Slot volgt, D.V. ; nu eerst naar het Bulkboekfestival in de stad van Desiderius Erasmus. Mooi weer vandaag, lees een boek op gras of terras! Gegroet, Simon Vinkenoog, huiskweker.


Woensdag 14 maart 2007

We are at once the same - and worlds apart

'Van begin tot eind wijst de Koran op de natuur, en laat zien hoe in de zon die opgaat in de morgen, de maan die in de avond verschijnt, in de natuur die overal is - daar is God! Waarom drukt de Koran het altijd op deze wijze uit? Als je enig bewijs van God wilt hebben, kijk dan naar de natuur en zie hoe wijs die is gemaakt - of is die zonder wijsheid? "Mensen, in uw wijsheid wordt ge zo trots dat ge denkt dat er niets anders van waarde is. Ge weet niet dat er een volmaaktheid van wijsheid is, waarbij de mens nog niet is als een druppel tegenover de oceaan."'
Hazrat Inayat Khan, De Eenheid van Religieuze Idealen, in Dr.H.J.Witteveen: Soefisme en economie, Ankh-Hermes, Deventer, 2001, ISBN 90 202 6027 8.

Het pennenlikkersbal leek ons zeer geslaagd, toen wij rond vier uur vanochtend in een van de taxis duikelden, die voor de Stadsschouwburg Amsterdam gereed stonden om de laatste bezoekers van het Lichtvoetig Boekenbal 2007 huis- of herwaarts af te leveren.
Korte rit; heen met de tram: drie haltes - er zijn jaren geweest dat wij naar huis liepen - dat brengen mijn voeten niet meer op, hoewel zij mij zeer ten dienste stonden bij het dansen in de Koninklijke Foyer met Turkse hapjes en zitjes, waar het trio Sattar Alsaadi (een Spanjaard, een Iranees en een Irakees) met verve en swingend zowel Arabische als Zuid-Amerikaanse muziek ten gehore bracht, waarbij de elegante volumineuze buikdanseres Madame Baba ingetogen en geconcentreerd haar verlekkerwerk deed.
Wij bleken plaats genomen te hebben binnen het bereik van een geanimeerd gesprek tussen Gert Mak, prins Constantijn en prinses Laurentien - ik had al de hand mogen drukken van onze nieuwe Minister van OCW, alsmede die van burgervader Job Cohen, terwijl Wim Hazeu me aan een ernstig gesprek onderwierp.
Her en der praatjes, op het podium het soort muziek, waarbij wij niets te zoeken hadden - met Kees van Kooten keerde ik even terug tot Avro's Mignon en VARA's Uitlaat - al in de beginjaren 60 hadden wij met elkaar in radioprogramma's te maken - afstanden vervallen, in de tijd is het altijd hier en nu, zelfs als je aan het herinneren toe bent . Ewald Vanvugt en Steef Davidson, Henk Poncin en anderen kwamen over de tong; in gedachten voorbij. Ook bij degenen die wij dit keer niet aantroffen - Remco niet omdat Debby vandaag naar China vertrekt, hoorden wij van Cleo. Jean-Pierre Rawie? Niet gezien. Jules Deelder evenmin; die was er anders wel, hoorden wij van Sven Ariaans die wij ook pas laat in de nacht tegen kwamen; wij gingen er even tegen de muur, op een van die opgevulde poppen, bij zitten - en ja hoor, daar dook Klaas Koppe weer op! (In de loop der jaren leer je de fotografen herkennen, uiteraard - wat niet altijd gezegd kan worden van andere voorbijgangers; soms/vaak moet Edith mij souffleren.
Als je 1 minuut met Harry M. praat slaan de immer spiedend rondlopende paparazzi toe; timmeren aan je weg - tot aan het ontbijt van de A.D.-lezers, bijvoorbeeld. Dank je, Google Alert.
De bloemen uit Broek in Waterland staan er in volle glorie bij; ieder mens doet zijn best - mij verheugt het in zo'n boeiende tijd te leven met zoveel interessante, actieve, bewegelijke mensen, van alle generaties nieuwe en huisbakken Nederlanders - een culturele tegenstroom - schrijven, spreken, zingen, dansen, getuigen, amuseren blijven! - die bijdraagt aan het welzijn van een komervolle wereld. Iedereen doet zijn best, lieve jurkjes - paparazzi so what - be entertained by the social game you play - hoogtij voor de firma Binnenpret - doorzien, schouwen, kijken... Is er groter vreugde dan deel te nemen aan een feest waar de goede bedoelingen op allerlei manieren van afstralen? Laat naar je kijken! Laat van je horen!
Uiteraard pleitte voor dit uitgelezen publiek, aan het begin van een boekenweek, waarin de Lof der Zotheid even hoogtij mag vieren, minister Plasterk voor een Weerwoord tegen het achterhaalde, anachronistische nationalistische dubbele paspoorten-debat, voor Eigen Parochie. Preaching to the converted.
Laten wij hopen dat 900.000 lezers van het Boekenweekgeschenk door Gert Mak over de brug geholpen worden, die Europa van Azië scheidt. In die fantastische stad Istanboel. Constantinopel: Why they changed it I can't say/ people just liked it better that way. Wie zong dat?
Met Edith straks naar Zwart & Wit in de Utrechtsestraat om 1 of 2 of 3 boeken te kopen - alsmede het Geschenk in ontvangst te mogen nemen. Morgen een optreden in de Rotterdamse Doelen: Bulkboekdag: een zwerfdagje literatuur voor scholieren uit de Rijnmond-regio. Toehappen, jongens en meisjes: elk boek wacht er op elk moment opengeslagen te worden. Doe er je voordeel mee.

"Ik heb een absolute liefde voor stilte en puurheid. Puurheid is een staat waarin je 'los' komt van je eigen verhaal- de waardering die je wel eens krijgt, de problemen die je kent, begrippen als onechtheid, rijkdom, studie, successen ... Als de schillen van het ego worfden afggepeld, dan resteert er louter puurheid: een heel grote witte vlakte, stilte, nog net met een licht briesje... In mijn werk probeer ik mensen in die staat van puurheid te brengen. Dat niveau bereik je als je respect hebt voor de eigen stilte - pas als je die stilte begrijpt, herkent en erkent, is puurheid mogelijk. Ik herken puurheid in anderen en als die er is, dan kan ik mijn werk doen. Dit individuele verhaal - ga op zoek naar je eigen puurheid - kun je natuurlijk ook toepassen in bedrijven, op afdelingen en organisaties.
In mijn werk kom ik overal hetzelfde patroon tegen. Bestuurders hebben een probleem. Ik word gevraagd / ik kom bij hun puurheid / dan ontstaat zelfontkenning / die moet ik doorbreken / dan ontstaat verzet / die moet ik doorbreken / dan ontstaat chaos / die moet ik doorbreken / en dan kun je gaan bouwen. Hoe zekerder mijn klant, hoe zekerder ik ben dat ik nog dieper moet gaan. Het gaat vaak om confrontatie, die zet ik doelbewust hard in omdat ik weet dat dát de positieve omkeer des te waardevoller maakt."

Peter J. Milovic: Eenzaamheid. Persoonlijkheid, Warmte en Glansmomenten in de Bestuurskamer ISBN-13: 978-90-811338-1-4. Aangeschaft (Bol.com) na lezing van een profiel van deze 43-jarige crisismanager door Michiel Couzy in Het Parool van 3 februari 2007.
En nu, genoeg vingeroefeningen, gespreksstof en overdenkenswaardigs. Het leven is vurrukkulluk: 'de wereld swingt als de pest / en de rest is gemompel van bedelaars' verklaarde de ene dichter, de ander (Hans Lodeizen) eiste: Wij willen goddelijk geamuseerd worden. Welnu, wij hopen daarmee verder te kunnen gaan. Frappez, frappez toujours!
Voor vandaag wens ik mijn viewers het allerbeste toe - het ga je GOED. Simon Vinkenoog, Wereldburger.


 

Dinsdag 13 maart 2007

The present periodically splits into various paths,
each a potentially fruitful avenue of exploration..

NRC.NEXT heeft zijn werk goed gedaan; de fotograaf Bas Czerzinsky die op 1 dag vijf auteurs langs moest gaan, en de jongedame die deze vijf aanstaande boekenbalbezoekers dezelfde vragen stelde, een double spread op de 4 en 5.
Niet voor niets dat Henk Kraima, CEO van de Commissie voor de propaganda van het Nederlandse boek, de CPNB in de Volkskrant uitgebreid met een profiel ("Marketingman met de mooiste baan ter wereld") nader op de keper wordt beschouwd; de juiste man op de juiste plek, die ik graag elk jaar opnieuw de hand druk; perfect gastheer - hij zou wat rustige ruimtes voor gesprekken kunnen reserveren - die boekenbalavonden.
Ik haalde de schoenendoos te voorschijn, die de CPNB in het jaar 2000 het licht deed zien ALLE JAREN FEEST, een zestien pagina's tellend anecdotisch verhaal van de feesten, geschrevenm door Willem Schouten, gevolgd door meer dan 300 foto's van het Boekenbal, vanaf den beginne in 1947 tot en met 1999.
Ik ga bladeren; wanneer ben ik voor het eerst vereeuwigd? Veelkleurig boek, beeldredactie en vormgeving Anthon Beeke, ongenummerde pagina's; ik schat zo'16 katernen - ook de doos is aan alle kanten versierd met de namen van de in het boek geïnterviewde schrijvers en de falanx van fotografen, die door de decennia heen de feestgangers heeft belicht.
In 1951 stuit ik op de foto (Partican Pictures) van een prille Remco Campert in coltrui tegenover zijn blootgeschouderde geliefde uit die jaren Frédérique (Freddie) Rutgers.
Op de tegenoverliggende pagina zijn commentaar bij deze foto: "Ach ja, die foto: mijn toenmalige vrouw en ik. Twee 'beautiful young people', de allerjongsten op het bal. De rest was al behoorlijk oud en wij zagen er inderdaad nogal... eh, existentialistisch uit.'
Over de al dan niet feestelijkheid van het Boekenbal: 'Het is nu een soort quasi-Hollywood, een idiote hype waar ik me niet erg gelukkig bij voel. Een mediafeest, afhankelijk van allerlei belangen, waar je de hele avond wordt aangestaard en om de meter wordt lastig gevallen door fotografen. Heel benauwend. Waar gáát het ook over, sprak de oude baas. Schrijvers horen thuis, achter hun werktafel!
Ik kijk er de laatste jaren dus een beetje plichtmatig tegenaan. Maar ieder jaar denk ik: toch maar weer doen. Misschien zie ik Simon nog, en kunnen we in een rustig hoekje een stick roken.'
In 1958 ziet men mij, in een lachende omhelzing met Ilse Monsanto, die mij zoon Alexander in 1961 schonk en in 1989 overleed; een foto van Nico Jesse. Links kan ik een interview met mijzelf herlezen. Eerst even de benen strekken, lieve mensen.
Ik moest weer, malgré moi, een aantal pagina' s doornemen van het steeds droeviger wordend verhaal VAAN, de biografie van Cornelis Bastiaan Vaandrager : een ander verleden, ik ben gevorderd tot pagina 380, het jaar van verschijning van De Hef.
Ik ga verder in het Alle Jaren Feestboek, ('het meest roemruchte feest van Nederland' en herlees mijn commentaar uit 2000: 'Edith is altijd blij verrast als er een foto van ons gepubliceerd wordt in de krant van de volgende dag. Sommige mensen klijken neer op dat soort dingen, maar kom op: als je niet ijdel bent word je geen schrijver. Op het bal draait nu eenmaal alles om het kijken en bekeken worden. Maar een echt jetset-gebeuren is het natuurlijk niet. Dat kennen we niet hier, het is toch altijd mini-mini-Nederland: twaalf kikkertjes in een boerensloot.'
Ach, ach, ach, 1960: Cees Nooteboom en ik met onze half-Surinaamse dames, Fanny Lichtveld en Ilse Monsanto, ook Harry Mulisch rookt een sigaret, net als ik die de Gauloise nog onaangestoken in de mond heb, ondertussen mijn armen over elkaar kruisend, als voor een schoolfoto. Ilse schatert het uit. Wij allen lachen. Godzijdankgeloofdengeprezen.
Ach, ach, ach - mensen mensen mensen: (1964) Andreas Landshoff in gesprek met Gerda van der Veen (ook niet meer onder ons) en op de rechterpagina de muzen Nicole Vrijman, Lucia Campert, een mij onbekende blonde, Reineke Vinkenoog en weer Gerda, die met Ed van der Elsken de wereld rond ging en hem twee lieve kinderen schonk.
Zo mag ik het graag zeggen. Je krijgt het leven als geschenk. Ga er goed mee om. De tijd niet doden, maar springlevend houden.
In 1972 ben ik op de foto verenigd met Wim de Bie, Arie Kleijwegt en Johnny van Doorn - op de achtergrond zie ik Loes Blokker, aan wie ik de laatste tijd vaker denk. Holy, holy, holy! Om Shanti, shanti, shanti...
En kijk, 1974: Marina Schapers, die in het Vaandrager-boek als jeugdvriendin voorkomt, samen met Peter, Cees, Harry, Sjoerdje en Liesbeth - ik neem aan dat Connie Palmen de foto wel kent... Edith schafte zich het boek aan: Lucifer houdt de wacht.
Maar dat is in 1976 Cor BV niet : ik eis rectificatie!
In 1977 met Barbara Mohr, psychedelicus Peter ten Hoopen en zijn vrouw Ineke; 1988 met Johnny van Doorn, de zeer-gemiste, ik met vlinderdasje en vreemde grijns. Half naast Jeroen Krabbé in 1989, dat telt niet mee. En daar is-ie dan, in 1991 genomen, de foto die mij altijd weer plezier doet; Klaas Koppe bedankt, hier is-ie dan inderdaad weer. Keep on dancing, Simon, it's your fortune!
Op naar de bron, waar het allemaal begon, een liefdesdans, al ongetelde tijden de wereld rond: de dansvloer is een dorsvloer - weg met het stof! Simon Vinkenoog, Vivace.


 

Maandag 12 maart 2007

Caution should not be mistaken for cowardice

Louter genieten. Waar anders dan in de Tuin, waar wij na een bezoek aan de wekelijkse maandagse bloemenmarkt op het Amstelveld - waar Edith vijf papavers en drie riddersporen aanschafte en ik me laafde aan wat al niet - de Turkse bakker op het Spreeuwenplein bezochten, om pas bij zonsondergang weer huiswaarts te keren.
Een heerlijk begin van week 11, ik had een stapeltje papieren meegenomen om uit te zoeken wat van belang is, vulde daarmee een envelop voor Derrick en zag ergens een notitie over het Hanlo-nummer van Raster 47 staan en een datum in 1991, waarop ik voor Koos Postema's t.v.-programma Klasgenoten verscheen.
Uiteraard ben ik tegen een hagiografie over mijzelf , zoals ik ook tegen simonie ben, om dat begrip maar weer eens naar voren te brengen. Ik heb veel innerlijke en uiterlijke weerstand(en) ervaren, en van beide mag gewag worden gemaakt, voor zoverre te achterhalen: wij doen ons best.

J.Bernlef aan Jan Hanlo.Amsterdam, 22.6.60:
'Simon Vinkenoog komt vanavond eten. Hij heeft altijd een hoop te vertellen. Het is wel prettig soms zo iemand te ontmoeten. Hij is reusachtig nieuwsgierig-journalist en weet zoveel waar ik geen idee van heb. Ook voor Barbarber heeft hij vaak leuke dingetjes. (...) Schoonpa [Ed. Hoornik] heb ik het stukje over Calis laten lezen, die zou het wel vertellen. Dat is ook vreemd hoor, om een schoonvader te hebben die Dichter is. En elkaar dan niet begrijpen. Want zijn genre ligt mij helemaal niet. Eigenllijk vind ik het gewoon heel slecht maar ja, dat kan ik hem niet aandoen. Ik bewaar daarom maar een soort mummelend zwijgen dat nog alle kanten opkan. Sinds ik trouwens een paar van dergelijke mensen ken (literatureluurders bedoel ik) ben ik wel overtuigd van de onoprechtheid en huichelachtige houding die die mensen ten opzichte van elkaar aannemen. Ze zijn eigenlijk erg kinderachtig want makkelijk op hun teentjes getrapt. Simon is dan wel fijn want wij praten nooit over elkaars werk.'

Id. 25 september 1960 [n.a.v. een artikel over LSD in het Parool]:
'Met deze proeven is dus bewezen dat wij ons alles herinneren vanaf onze geboorte. (...) In dit licht wordt een poging van Proust b.v. of Vestdijk om zijn hele jeugd tot in de details terug te vinden nu iets dat met LSD voor iedere schrijver mogelijk is, nee voor iedereen. Zou men dan ophouden jeugdherinneringen te schrijven. Is het niet zo dat juist het onherinnerbare de memoires vaak die mooie melancholie geeft en dat memoires misschien wel door 'het onbewuste verleden' worden aangevuld, al noemt de schriijver dit zelf 'fantasie.' Zou het waar zijn dat een schrijver met behulp van zijn associatief zintuig dieper in zijn verleden kan duiken, er meer van naar boven kan brengen, dan een ander. Zou men met LSD kunstmatig een genie tevoorschijn kunnen roepen?
Ach nee. ik geloof er zelf niet zo aan maar het is wel grappig om je voor te stellen hoe alle maatstaven op literair gebied door zoiets gewijzigd zouden kunnen worden.'

Id. 16.11.1962:
'Simon Vinkenoog's boek [Hoogseizoen]heb ik proberen te lezen maar het gaat steeds over dingen die mij niet of nauwelijks boeien. En dan, het is zo heet van de naald, dat er veel overbodigs instaat. Hij kan niet schrijven, nee helemaal niet. Hij kan er gewoon niks van, maar hij is aardig. Dat zegt zo langzamerhand iedereen over hem. Een beetje treurig.'

Razend nieuwsgierig natuurlijk naar de mening van Bernlef Anno Nu; mag ik heerlijk aan Derrick overlaten.'Iedereen.' 'Treurig.' Ach ja, ik kan er nu om lachen - in feite was ik dit zelfs vergeten; ik was uiteraard blij verrast het 47e nummer van Raster (De Bezige Bij, 1989) terug te vinden in tuinhuize 23 - bewoond door paperassen, boeken en een logeerbed - , waar het tussen andere afleveringen van Raster stond, met nog een zweem van numerering, zoals ik enkele weken geleden tweehonderdenmeer nummers van Bres op volgorde zette; de dubbele opzijgezet voor de weggeef.
Ik keek ook naar de vijf kofferschrijfmachines, die ik blijkbaar als een bezetene begon te verzamelen, in de jaren voordat ik mij aan dit toetsenbord overgaf, met een half oog op dit weerspiegelend scherm, dat mij onturnde, intunede en outdropte - nu maar hopen dat nrc.next bij de foto en het telefonisch interviewtje n.a.v. het Boekenbal morgen ('Bent u nerveus?' 'Ik, na de 50e keer?') deze website vermeldt.
Leve de small niche players, waartoe ik van ganser harte behoor, met onze verbeelding aan de macht, onze heerschappij over het eigen leven, in het volle besef van de daartoe meest geëigende middelen als daar zijn: liefde, geduld, doorzettingsvermogen, een goed humeur, levenslust, optimisme, enthousiasme & een motivatie.
De zendingsdrift van de schoolmeester, zoals Kees Fens het formuleerde? What makes Simon run? Geen zout op mijn staart, en oja: ik wilde een definitie van simonie geven.
Daartoe trek ik de Metaphysical Bible Dictionary, (Unity School of Christianity, Lee's Summnit, Mo., USA., 1950) te voorschijn uit de boekenmolen, erfgoed van Moes Jodjana, waarin kruislings twee rijen met merkwaardige boekwerken staan. Daar wordt vijf keer een Simon vermeld (Simeon is ook Simon): Simon die Petrus genoemd werd, een broer van Jezus, de melaatse Simon, de Zeloot-apostel en een Simon die de Tovenaar genoemd wordt.
Ik bespaar mijn lezers hier de metafysieke betekenissen en vindplaatsen in de Bijbel. Slechts dit: "Simon the sorcerer is the ambition of personality to handle the power of Spirit without paying the price through faith and love. The offer of money for spiritual power entails the thought of man's putting a price on the works of God. The power of the Holy Spirit is observed only by unselfish service; therefore personal power and glorification have 'neither part nor lot', in the spiritual realm, the kingdom of heaven.'
En nu dan de switch naar simonie, die ik aantref in mijn Van Dale, 12e druk:
simonie (v.; g.mv.) [Fr.<me, Lat. simonia, naar Simon de Magiër, die door Petrus werd bestraft, omdat hij geld bood voor de gave door handoplegging de Heilige Geest mede te delen], handel waarbij geestelijke goederen of met iets geestelijks verbonden zaken voor geld of geldswaarde worden verkocht: zich aan simonie schuldig maken.

Jimi Hendrix (door Edith opgezet) brengt mij naar andere burning fires: keep the homefires burning, praise the Lord and pass the ammunition: LOVE.
Simon Vinkenoog, onvoleindigd individu.


De expositie Return to Atlantis van Gerti Bierenbroodspot duurt t/m 28 juni 2007
en is te zien in Gallery Bell'Arte in Maastricht.


 

Zondag 11 maart 2007

Imagine you have to carry everything you own

'Elke ontmoeting telt. Ik hoor en zie mevrouw Agnes van Ardenne in gesprek met God en Andries Knevel, en ik denk - ik denk niets; even wilde ik hier Dr. H.J.Witteveen aan het woord laten met een fragment uit het laatste hoofdstuk Een levende relatie met God, in het boek Soefisme en economie (Ankh-Hermes, Deventer, 2001, ISBN 90 202 5027 8 ); daar is het te laat voor geworden.
Ik keek ondertussen met Edith, beiden geboeid, naar de t.v.- uitzending rond de verkiezing van het beste Nederlandse boek aller tijden; het werd dus een zeer eigentijds, visionair boek dat ik zelf ook met graagte heb verorberd: De ontdekking van de hemel, van Harry Mulisch. Proficiat, Harry - die telefonisch verklaarde overtijd te zijn, niet alleen zwanger van een nieuw boek. Laat het water breken, Harry, de hele wereld loopt op alledag!
Enkele aanwezige literaire boboisten hadden liever de Max Havelaar van Multatutli (Ed. Douwes Dekker als eerste gezien; Edith verheugde zich op de tweede prijs voor Kader Abdollah, wiens boek Het huis van de moskee zij met bewondering las. Toen wij hem onlangs tijdens een der literaire wandelgangen ontwaarden, liep zij dan ook op hem af om hem dat te vertellen; dat doet een mens deugd!
De opening van de mini-fototentoonstelling Vali Myers and friends, door Marco Bakker gefotografeerd en samengesteld in Broek in Waterland bij de Waterland Photo Gallery, trok op deze innig-zonnige dag een zestigtal mensen in de mooie ruimtes van het uit de 17e eeuw stammende, in 1975 gerestaureerde pand aan het Roomeinde 13.


Het oude Broek in Waterland, door de N247 gescheiden van de nieuwbouw is nog altijd een der schoonste idyllische plekken van de zo rijk bedeelde provincie Noord-Holland, en speciaal daarvan het Waterland, onmiddellijk ten noorden van de stad, met namen die mij vanaf de eerste woordherkenningen in de kleuterjaren bij bleven: Ransdorp, Zunderdorp, Buiksloot, Holysloot, het Kinselermeer.
Dank voor de Blumen - www.waterlandphotogallery.com en dank ook Marco Bakker, die een boek over Vali voorbereidt; jullie stelden mij in de gelegenheid deze serene atmosfeer weer eens op te snuiven.
Het bleek 25 jaar plus 1 dag geleden te zijn geweest (12 maart 1982) dat ik een tentoonstelling van Vali Myers' wonderbaarlijke tekeningen opende in de Peter Stuyvesant Stichting aan de Boelelaan in Amsterdam (destijds het Turmac-gebouw):
The Dreamtime Drawinbgs and Images from the world of Vali Myers. De tekst die ik daar uitsprak maakte enkele jaren daarna deel uit van een map met reproducties en teksten van Vali; ik hoefde die (engelstalige) tekst maar te voorschijn te halen om hem een kwartreeuw later weer van het papier omhoog te mogen tillen. Aldus geschiedde; in Bres nr. 86 schreef ik uitgebreid over Vali Myers - wellicht dat ik die hier nog eens scan en mijn bezoekers aanbied. Voor nu, op naar deel 2, de schertz, satyre en yronie - uw lolbroek al aangetrokken - zei hij schertsend - en lachte in barsten uit. Fens figureerde terecht bij Wim Brands' boekenprogramma tegen het LEUK, het leuk doen, het elkaar leuk vinden, om elkaars leukheid lachen, etc. ik kan het me indenken; alles wordt verleukt en 'de inhoud van die LEUK-cultuur is NUL' riep hij uit; maar heel veel mensden verdienen er natuurlijk een leuke boterham aan.
Op naar de boekenweek; Boekenbal en Bulkboek - lach dan Paljas, lach! Vrolijk gegroet door Simon Vinkenoog.


 

Zaterdag 10 maart 2007

One soul may inhabit many bodies


Op naar het laatste woord... Datcha Eden, 10 maart 2007/ foto Edith Ringnalda.
Tekst en typografie Martin Kaye

De Toren van Scrabble: 423 vs 402; eens in de zoveel tijd mag ik van Edith (het Lot) een spelletje winnen.
Zo'n dag waarvan je rozig huiswaarts keert als je een middag in de tuin hebt doorgebracht: telkenmale met meer aandacht de blaadjes te voorschijn zien komen uit de hortensia die naast de deur van tuinhuis 25 in een kuip staat : volmaakte harmonie die zich symmetrisch ontplooit, drie aan drie.
Tas vol goede bedoelingen mee ingepakt; kranten en weekbladen, maar ik blijf me gestaag een weg banen door het leukste jongensboek van de laatste jaren; ik lees het omdat ik er zelf bij betrokken ben geweest, meespeelde. En ja, zo is het allemaal gebeurd, met hier en daar een kanttekening te zetten, een kreet te slaken, een uitspraak te willen aanstrepen, wat je niet mag doen, want het is eigendom van Derrick die me het uitleende.
Behalve de vier volle tassen die hij ter bestudering meenam naar Eindhoven, wachten hier nog twee dozen die hij een dezer dagen wil ophalen. Hij heeft een streefdatum (deadline vind ik een luguber anglicisme). Ik heb de neiging weerstaan te zien wat hij te voorschijn heeft gebracht uit de gewelven; zelf zat ik die uren dat hij bezig was achterin te scharrelen, voorin op de planken met ooit achtergelaten boeken te neuzen: 't is nog altijd vol van schatten hier!
Niet alleen recollectie; maar ook introspectie. Ja, wat er allemaal niet in het persoontje Vinkenoog is omgegaan. Ook de zwakke schakels bekijken, tegen het licht te houden - duistere momenten transparanter maken; de snob, de uitslover, de aansteller, de exhibitionist - allen te ruste gelegd...
Nadenken inderdaad over wie of wat je beïnvloed heeft. Niet alleen mensen, maar denkrichtingen: absurdistisch, analoog, intuïtionistisch, synthetisch, universeel. En hoe staat het met Ineke, word je gevraagd? En met Suzanne? Welke beschermengelen worden wel of niet genoemd? Tonal en nagual, van Carlos Castaneda -heb je dat meegemaakt? Wat waren je eerste visioenen? Waarom dacht je op je achttiende helderziende te zijn, 'alles te weten' - eigenlijk nog steeds (vrij naar Marshall McLuhan: I' m the only one who knows what the hell is going on!
Die Untergang des Abendlandes, zelfs als het vermetele plan van H.J.A.Hofland, om van Den Helder tot Vlissingen een DIJK tweehonderd meter voor de kust in de Noordzee te bouwen, waar het water slechts l5 tot 20 meter diep is, wordt uitgevoerd; een leuke nationale klus voor de Nederlandse baggeraars die wel voor de oliesheiks in Dubai bezig zijn eilanden in zee te bouwen.
En laten we onze blik eens richten op de zon, die weer zo weldadig de krachten van haar energie-centrale over ons uitstraalde: wat gaat daarvan niet verloren, daar kan nog voor vele generaties energie van worden afgetapt, in plaats van de aardbodem nog meer te verruneweren - mijn moeder's uitspraak.
Ondertussen dat jongensboek, dat me terugbrengt tot het jaar dat ik in 1956, zelf 28 jaar oud, twee acht jaar jongere Rotterdamse dichters, de boezemvrienden Hans Sleutelaar en Cor Vaandrager leerde kennen, die mij in Parijs kwamen opzoeken - zo 'n moment dat bij blijft en een levenslang verderstrekkende vervolgen heeft.
Het gaat om VAAN - Het bewogen bestaan van Cornelis Basriaan Vaandrager, competent over bijna 500 pagina's beschreven door Menno Schenke, in 2005 bij de Bezige Bij verschenen (ISBN 90 234 1881 6)- door mij (anderszins bewogen) niet eerder gezien, en mij ook nimmer togestuurd hoewel ik op 53 pagina's vermeld wordt - blijkt uit het tien pagina's tellende register.
Ik ben halverwege, en graaf nu verder. Geen lust nu al te citeren; al die schermutselingen & happenings uit die jaren hebben met het keren der tijden iets vertederends, hoewel ik weet dat in het boek het einde onbarmartig is voor de dichter, die van 1935 tot 1992 een heftig leven leidde, fors met zijn Imago (= Ego) in de knoop zat, en met de speed, uiteraard, gaandeweg geen uitweg meer wist.
Anno 1962: "Cor heeft zijn voorraadje peetjes {pervertine-pillen, SV} dat hij geregeld aanspreekt, maar verslaafd is hij niet. Hij hoort Simon Vinkenoog meer dan eens zeggen: "Speed kills"!"Armando laat hem nogal uit de hoogte weten dat hij niets van drugs wil weten." Pagina 204.

Korteweg. Fallaux. Lorsch. Margreet Ruardi. Martin Mooij. Mooie legpuzzel, op naar de laatste stukjes; bij de randen beginnen en naar binnen werken: de wolken, de zee, het schip. Navigare Necesse est! Simon Vinkenoog, zoon van een postbode.
P.S. Ik wil gaarne mijn instemming betuigen met de uitspraken van prinses Mabel van Oranje, in de Volkskrant vandaag en zojuist in NOVA; over Soros, The life and Times of a Messianic Billionaire heb ik hier eerder bericht.


 

Vrijdag 9 maart 2007

The most interesting person you ever meet in your life may be yourself

Anders. Anders dan wat. Anders dan alles anders. Al het andere leek je vreemd, kwam je onbegrijpelijk en angstaanjagend voor: vervreemding. Het heeft generaties mensen geteisterd, vanaf het moment dat het technologisch momentum te snel ging voor heersende opvattingen. De snelheid waarmee veranderingen zich op allerlei gebieden voltrokken, ging het voorstellingsvermogen van velen te boven.
Industrialisatie droeg er bovendien zorg voor dat de mens ook van de natuur steeds meer vervreemd raakte, zodat hij als aliéné in een wereld kwam te staan, die steeds meer leek op een gevangenis, een concentratiekamp, een oord van verstikking en een poel van ellende. Zonder andere horizon, wat dr. Spock al betreurde, dan bommen en granaten.
Hihi hoho haha: velen zullen dit niet zo zien, noch beseffen dat zij dansen op een vulkaan met het zwaard van Damocles boven hun hoofd hangend. Het congres danst. Hoog spel. De romantiek, het terug naar de natuur, het anarchisme, alle utopismes, opeenvolgende avant-gardebewegingen ruimden het veld voor een mondiale gadget-industrie van overtollige en overbodige frutsels, alles wordt een grote Afleiding, waarbij het zicht op de Essentie verloren dreigt te gaan. Big Brother, Idols, Dancing on ice...
Ik ben geen onheilsprofeet en wil dat in het laatste kwartaal van mijn leven ook niet zijn; wél ben ik van mening dat te weinig mensen inzien hoe belangrijk en ingrijpend de veranderingen kunnen zijn, de Epifanie die zich op een gegeven ogenblik in het bewustzijn van de mensen zal voordoen - is het een reactie van goede wil, of is het een opdoemen van schijnbaar onoplosbare problemen?
De grote vraag is of mensen hier te lande in staat zijn welke future shock dan ook te boven te komen, met zulke middeleeuwse nationalistische chauvinistische provinciale en xenofobe elementen nog in ons midden? (9% - 15% benevelde waterstofperoxyde slachtoffers).
May the Force be with you. Blijf lachen met de Oude Komiek, die de Horde op bevel van De Bruut, op straffe des doods aan het lachen moet maken; Freek de Jonge schreef voor Cicero/de Volkskrant van vandaag een droevig stemmend verhaal naar aanleiding van de komende boekenweek vol Scherts, Satire en Ironie.
Hoewel niemand hier bij name genoemd wordt, staat onder de tekst te lezen: "Gelijkenis met bestaande personen berust op vooringenomenheid van de lezer."
Wie de schoen past, trekke die dus aan, links of rechts..
Ik kan het niet nalaten één statement te isoleren: "Uit de rookwolken van het protest kwamen de nieuwe komieken te voorschijn. Amateurs die slaafs de goede zaak dienden. Humor was het monopolie van links geworden, ironie de omgangsvorm. De bakker bediende zich ervan, de voetbaltrainer en de wijkagent. Humor werd van wapen glijmiddel. Er waren geen onbaatzuchtige grappenmakers meer. Humor werd een goudmijn."

ALLES ANDERS. Elk moment, elk mens, elk inzicht, elke opvatting of overtuiging. De werkelijkheid gaat elk voorstellingsvermogen te boven. Voortdurend in verandering en beweging; het gaat er om én jezelf én in beweging te blijven; niets te loochenen of jezelf voorhouden.
Met graagte citerend H.H.ter Balkt, in Het Parool van gisteren geïnterviewd door Theo Hakkert, naar aanleiding van de herverschijning van zijn roman Zwijg (in 1973 verschenen onder het pseudoniem Foel Aos) samen met de bundeling van een aantal rêverieën, kritieken, dankwoorden, eenakters en verhalen, zijnde het Verzameld proza (De Bezige Bij):
"In de ogen van H.H. ter Balkt is poëzie beweging. Het zou zijn poëtica kunnen zijn: 'Er zit altijd beweging in. Ik begrijp niets van die dooie dichters, die van die kantoormeubelpoëzie schrijven. Hebben we niets aan, aan de rotzooi van Ad Zuidereind en dergelijke figuren; ik noem ze altijd de gereformeerde heidezangers. Het is allemaal hetzelfd, grijs, motregen, maar van triplex gemaakt. Als het nog echte motregen was, dat is wel lekker. Poëzie is een klap die raak moet zijn. Soms is het in de richting, maar blijft de klap uit. Een Witte-Katbatterij met die koperen flipjes, die ken je. Als je die met je tong aanraakt, zo moet het zijn. Als er spanning op staat en die voel je, dan zit er iets goed. Het moet leven, het moet bewegen. Als die beweging erin zit, heb je poëzie.'"

Ook Ter Balkt is anders dan wie dan ook; uniek - toch ontkomt Adriaan Jaeggi in zijn belendende bespreking van het boek niet aan de nodige name-dropping. Noemt hij Ter Balkt afwisselend de Mischa Mengelberg van de Nederlandse letteren, de Chief Ouwe Mopperkont van onze literatuur, de Terpentijn van de Nederlandse literatuur, en de King Oliver van de Nederlandse literatuur; ook acht hij het noodzakelijk de namen te laten vallen van Marten Toonder, Thomas Roosenboom, Theodor Holman, Rogi Wieg, Heleen van Royen en Redbad Fokkema, wiens misse werk - waarom? - wordt genoemd.

Happiness alone is one 's nature. Vanzelfsprekend, Bhagavan Sri Ramana Maharshi, maar hoe breng je dat in die boerenkaaskoppen over, en Don't worry, be happy! - inderdaad, Meher Baba, maar hoe krijg je de mensen juist die éne stap verder?
Je geen zorgen meer maken, ik denk dat het de grootste overwinning in en op mijzelf is geweest. Nu niet zeggen: jij hebt gemakkelijk spreken, want zelfs toen ik in 1964 het dagboek Liefde schreef, en verklaarde het tijdperk van de Angst achter me te laten, heb ik nog heel wat liefde & angst aan den lijve te verduren gekregen; het bleek een harde en tegelijkertijd openbarende leerschool, de Hoge School des Levens, waarvan het toelatingsexamen tevens een eindexamen is. Knocking on Heaven's Door!
Ik wil eruit! Ik wil erin! Ik deed het om schoolvriendjes te overbluffen; hard gillend aan de hekken in de Galerij rukkend, een huizenblok van drie zijden dat zich aan West- en Oosteinde bevond, waar nu de Nederlandsche Bank zich bevindt, en eenmaal het in 1929 afgebrande Paleis voor Volksvlijt. Boven de aan de binnenzijde gelegen wandel galerijen, met een hekwerk langs het middenveld woningen: ik kwam eerst, tijdens de oorlogsjaren aan de Oosteinde over de vloer bij de schilder Gerard Sluiter (ik was bevriend met zijn zoon Wijbrand, zijn zuster Tony leerde ik opnieuw kennen als de vrouw van Karel Appel; zij wist mij nog te herrinneren als kernleider bij het ANJV, waarvan zij ook lid was, kort na de oorlog. En aan het Westeinde huisden Gerard van het Reve en Hanny Michaelis, waar ik ook weleens kwam, 'een soort vriendschap ' zou hij naderhand schrijven - zodat ik mag zeggen de man te hebben gekend. Een van onze raarste kostgangers mag ik wel zeggen, voorzover wij dat niet met zijn alle zijn. In elk geval heeft mijn leven, tot op heden, in het teken van de bevrijding gestaan. De vrijheid als hoogste goed, en als je die met een partner kunt delen: tel je zegeningen.
Dat doe ik dus dagelijks (mantra: Ha Heerlijk Huiswaarts). Samen proefden wij deze ons toekomende dag aan het universele medicijn, zonder hetwelk wij niet in leven zouden zijn,
zij is - terwijl ik dit schreef - bij onze belastingadviseur geweest, die vandaag electronisch onze belastingaangifte doet; zij heeft hem onze gegevens aangeleverd - zij beheert de financiën op een wijze, die mij met respect vervult. Hiep hiep hoera! Hoera! Hoera!
Nog veel te zeggen. Andere keer. No Secondhand God!
Blijf van vlees en bloed, dat doet je goed, een heuse groet! Simon Vinkenoog, grensrechter.


 

Donderdag 8 maart 2007

The power is there - we only have to plug into it

Welkom 100.000ste pageviewer; wij zijn op weg naar de 200.000e, en tegelijkertijd staat naast mij Koen, een 26-jarige jongeman van de School voor Journalistiek, pogingen te doen het gerellebel van zijn opname-apparaat tot stilzwijgen te brengen. Het blijkt een leeglopende batterij te zijn, die van zich laat horen; wij helpen hem aan een stopcontact: "schuif dat schaakbord maar opzij."
De ochtendbezoekster meldde zich ziek af, jammer voor haar, hoera voor ons; met een waarlijk verrukkelijke temperatuur van 15 graden lokte ons de tuin - alwaar Derrick weer de nodige foto's schoot en onze gesprekken weer andere wendingen namen. Oeverloos, hoor ik hem nu zeggen.
Terug naar huis over de IJ-bruggen gingen wij op Zeeburg bij het Theo Niermeijer-openluchtmuseum langs; het atelier van de Braziliaanse beeldhouwer Bruno stond open: echte menselijke aanwezigheid plus drie mansgrote sprookfiguren in kleurrijk geschilderd gips.
Tuin in de branding. Verhalen,liedjes en verzen uit Nieuw Vredelust, uitgeverij Gianotten, Amsterdam; bevattende de teksten die Adriaan van Dis, Maarten 't Hart, Christa Heyting, Lien Heyting, Rudy Kousbroek, Hans Ree en K. Schippers onder toepasselijke schuilnamen (Jan Balkon, Cor de Niet, Stijn Staak, L.S. Zeeman, Jan Salie, H. Koning, K. Tuinder) in de jaren tachtig schreven voor het clubblad van een Amsterdamse volkstuin: een verrukkelijk boek. Ik zal eerst de wetenswaardigheden er uit gaan pikken, tuinieren is toch een beetje opvoeden, jezelf en heerlijk als het Woord je daarbij ten dienste is.
Ik ga weer even in andere vrije conversatie over; ik heb weinig anders te melden dezer dagen dan dat ik het erg druk heb met draden uit het verleden ontwarren. Een willig oor: ik wens het ieder mens toe! Gegroet, Simon Vinkenoog - Springbalsemien.


 

Woensdag 7 maart 2007.

Following our dreams can lead us to freedom or imprisonment

Een volle dag met een logé aan boord, die alles wat er rond ons geschiedt, in zich opzuigt: maar goed ook, want hij moet er over schrijven. Ik benijd hem niet, hij doet iets waar ik zelf nooit toe ben gekomen, verslag van mijn leven uitbrengen - een autobiografie schrijven. Nu wordt het zijn Proeve van Waarneming - mijn zegen heeft hij!
Hij volgt mij van nabij, al enige jaren minstens een maandelijkse ontmoeting waarbij de opnameband gaat lopen, hij is bij vrienden langs geweest - anderen staan nog op zijn lijstje - en na het bezoek op het middaguur van de heren W. Sr. en Jr., die bij mij belet hadden gevraagd, trokken wij naar het Vondel Antiquariaat, waar zich sinds 1987 onuitgezochte boeken, tijdschriften, brochures etc.bevinden.
Ik kwam er nauwelijks toe, in de loop der jaren daar ordening in aan te brengen; ik gebruikte de plek - twee gewelven in de Vondelkerk, gehuurd om de dozen in op te slaan die om de zoveel jaren door het I.I.S.G. worden opgehaald, ter uitbreiding van de collectie uit voorgaande decennia, die zij al van mij bezitten.
Geen reclame, geen massamediamateriaal, wel de mailinglijst van galeries, bibliotheken, culturele centra e.d., al wat een Weledelhooggeborene als Simon Vinkenoog gevraagd en ongevraagd in de bus krijgt. Te mooi en interessant om weg te gooien, en mogelijk in de toekomst van belang voor iemand die zijn wijsneus in deze tijd wil steken. De eigen beheer-uitgaven moeten er aan geloven, de tijdschriftjes die maar 1 of 2 keer verschenen, losgewikt uit de tijd naar boven gebracht
Behouden uiteraard de tientallen dummies die mij op reizen vergezelden, aantekeningen onderweg, aanplakbiljetten, programmaboekjes, van al wat een bardenbestaan als gaven te bieden heeft. Genoeg om ook zelf ter uitpluizing mee naar huis te nemen. Wij vulden de achterbak van de Volvo; Edith - telefonisch opgeroepen! - kwam net van de tuin terug de stad in en haalde ons op.


Moe en voldaan thuisgekomen; morgen is Derrick getuige van twee andere ontmoetingen - die ieder op een ander terrein van mijn activiteiten liggen. Ik babbel en ontzwem.
En de boer hij ploegde voort - de tranen schoten mij in de ogen toen ik het gedicht aantrof in een van de boeken die ik uit de stookkelder van de Hogeweg weer aan het daglicht bracht.: (J.W.F.Werumeus Buning: Verzamelde gedichten), ik had het gedicht niet meer gelezen sinds mijn eindexamen MULO in 1944, waarvoor ik het gedicht uit het hoofd diende te leren. Het was er weer, het is er weer, en het zal er altijd zijn. De hand van de pen is de hand aan de ploeg.
Voor vandaag weer genoeg; wij duiken hier even weg van Second Life (zonder pseudomniem) in mijn verleden. Zoon Arthur wandelt binnen, blijft even praten: al drie jaar gelukkig in de etage boven ons.
Blijf je verbazen; wij hebben nog niets gezien van alles wat ons te wachten staat. Laten wij er opgetogen naar uitkijken: aan ONS de toekomst WAAR te maken. Simon Vinkenoog, Archivaris.


 

Dinsdag 6 maart 2007

Falling in love too easily and too often may in fact be
an expression of disaffection with oneself

Wel, wel, wel. Vroeg op, Trombosedienst Noord: ATAL voor reguliere bloedprik. Bij terugkeer zoon Alex langskomend; onmiddellijk gesprek over de kinderen, zijn eigen werk, dat van Dagmar, die t.v.-nieuws verspreidt. Hij anders vader dan ik, denk ik: laat me ook niet op alle verjaardagen zien. Ik ben als enig kind groot geworden: ik had een honger naar kennis. ik luister. NU. Naar Edith, zo weloverwogen - naar Alex, beurtelings enthousiast en bezorgd. Het wordt weer een spreekweek, niet in publiek, mensen die iets komen vertellen of vragen, belangrijk genoeg geacht om mee van gedachten te wisselen.
Vanavond de hogelijk op prijs gestelde Eerste Dinsdag v/d Maand: de Poëzieslag in Festina Lente aan de Looiersgracht - al negen jaren jury-sinecure, met veel plezier en een goede maaltijd. Plezier ook met het welbevinden van de andere juryleden; Sven en zijn geliefde muze Linguina, Erik Jan Harmens die zijn jurylidmaatschap inruilde voor de VPRO-dinsdag - wat speelt zich veel op radio af; zelf luisteren wij weinig. Het inval-interview, een uurlang gesprek met Frénk van der Linden voor het AVRO-programma Kunststof 20 februari jl is te beluisteren op deze website: link See me, hear me, waar heel wat meer uitlatingen van mij (en anderen) te beluisteren of te zien zijn: ik geniet nog steeds van het prettige gesprek met Theo van Gogh.
Ik geniet van de twee geliefde mensen, die ik hoor praten hier in de kamer - de mensen in mijn leven zijn er aan gewend geraakt, dat ik zowel met mijzelf hier als met hun/ons gezamenlijk gesprek bezig ben, soms hoor ik slechts het kabbelen van de stemmen, neem de strekking niet waar, alle mogelijke aangelegenheden komen langs, harten worden geklopt, gestoft en gezuigd, facts and figures, tekst en uitleg; soms sta ik op, neem op de bank plaats, laat dit rusten.. Schoon schip, liebe Grüße! Dinerafspraak.
Straks komt Derrick om mee te gaan naar Festina Lente, ook de plek waar ik in 1957 Allen Ginsberg, Peter Orlowsky en Gregory Corso voor het eerst ontmoette, een levenslange ont-moeting. Natuurlijk kocht ik de door Gregory gestolen boeken; daar deed hij het toch voor?
Op de Reijnier Vinkeleskade hadden zij tijdens hun Amsterdams verblijf, naar ik begreep, een kamer - verder nooit naar gevraagd. Mensen op face value nemen, niet altijd van de hoed en de rand willen weten; soms betreur je dat achteraf, als je bijvoorbeeld leest dat de Zuid-Afrikaande dichteres Ingrid Jonker bij me op bezoek is geweest, en ik dat niet meer weet. Wie al niet mijn deur plat liepen in de tijd dat Olivier Boelen me wel eens vroeg: Wat ben je eigenlijk, schrijver of sociaal werker?
Ach, het is altijd samengaan, mijn privéleven en mijn maatschppelijk schrijvend en sprekend leven, gebruik makend van eigen paden en materialen, with a little help of my friends..Mocht ik nu al een misverstand de kop moeten indrukken: deze site onderhoud ik geheel van eigen inkomen; tweemaal heb ik een gift of subsidie gekregen: € 500 van Rijn Vogelaar bij de start, en € 3000.- van het Fonds voor de letteren voor het toevoegen van de 64 blurb-pagina's. Die trek ik ook nog wel eens door, in het nagaan van de sporen die ik achterliet, de zaadjes die ik strooide, de woorden die ik ten beste gaf, de taal waarin ik mij uitte, het gestamel waarmee ik nieuwe ontdekkingen deed, de duizelingen waarin ik geraakte, en nooit - de weg kwijt. Altijd Het Licht. Boordevol overvloeiend Voortdurend Stromend licht. Niet gaan hoofdletteren, Simon - maar wat doe je anders, oog in oog met - ja Zoon, natuurlijk weet ik dat: wij gaan allemaal dood.
Verstoord keek men mij aan, toen ik in Findhorn anno 1975 bij het vragenstellen aan een oudere lerares vroeg: What happens when you die? Alle aanwezigen keken bestraffend mijn kant uit, en knikten mee met het antwoord: You don't die - waarmee de vraag blijkbaar was beantwoord. Voor mijzelf, ik mag het niet meer zien, want ik zal er niet bij zijn, geloken ogen immers, hartstilstand, geen lichtjes meer in de hersenen...
Ik klamp me maar even aan Wittgenstein vast, voordat ik dit Second Life-gebeuren voor vandaag besluit: Der Tod ist kein Ereignis des Lebens. Den Tod erlebt man nicht.
Misschien is dat wat de Findhorn dame - niet Eileen Caddy - mij liet weten? Kluitjes in het riet, wiedewiet wie wiet. Simon Vinkenoog, orgeldraaier.


Maandag 5 maart 2007

Most children think that they are devils who play at being angels,
when very often it is the reverse that is true

De begeerte werd daad; welkom, week 10. Wij gingen luisteren naar het bulderen van de wind in de hoge bomen van het W.H. Vliegenbos, en ik zaagde in onze tuin enkele takken weg van een te struis gegroeide bodleia.
Het is goed weer getweeën te zijn; wij brachten gisteren Edith's Moeder terug naar de Haagse Hogeweg, niet na eerst een ommetje over de Scheveningse Boulevard gemaakt te hebben en een bezoekje aan Blue-White in de Gentsestraat: hoe weinig imponerend het Noordzee-brandinkje dat rustig kwam aanrollen, maar hoe weids het uitzicht boven die flauw gekromde horizon, waarvan de eerste aanblik ooit een van mijn eerste top-ervaringen was. En telkens weer, keer op keer: kaif.

Edith legt me uit (dat is het leuke van de auto-didactiek: je leert altijd wat nieuws) de betekenis van Meneer Van Dale Wacht Op Antwoord: Machtsverheffen, Vermenigvuldigen, Worteltrekken, Optellen & Aftrekken.
Zo, dat komt handig van pas: ik bestudeer net het fenomeen van de wortel uit min een, oftewel V-I, door in Oliver L. Reiser's boek The Integration of Human Knowledge (1958) het hoofdstuk VII Dimensions in Nature and in Thought te lezen, een 30-tal pagina's die ik graag in het Nederlands vertaald zou zien om ze onder de ogen van sommige aan hun plaats gefixeerde, zogeheten 'onwankelbare' personen te laten zien.

I.What is a dimension? "One of the impressive features of the evolution of scientific thought is the growing recognition that the elder 3 + 1 space and time framework is not adequate for dealing with physical reality in all its complexity. Accordingly physicists have experimented with five- or six-dimensional formulations. And if such multi-dimensional manifolds are not sufficient for the systematization of physical events, how much more difficult is it to squeeze mental events into them?"

II. Dimensionality and Field Theory. "The Euclidian-Newtonian assumption that the only 'real' spatial dimensions of the physical world are the three coördinates of classical science, as represented by Cartesian coördinates, is a naive view which came, perhaps, from the ancient doctrine that 'God geometrizes', and does so only in accordance with the scheme of Greek logic and mathematics. It is no accident that the Greeks had no concept of zero or V - I, and that it required the Western mind in revolt to invent these ideas and employ them to such advantage in science and electrodynamics. When electricity entered, the tyranny of classical physics and logic made its exit."

III. The Evolution of Electromagnetic Concepts. "In the same way, as we believe, the ethical social problems of our new civilization can be dealt with only when we learn to apply new concepts to the solution of our geographical-political relationships. In tracing the course of this argument, we shall try to show that the next step in social evolution involves the use of global thinking on a planetary scale. In exhibiting the full meaning of this, we develop an analogy between geometrics and ethics based on a contrast between two types of orientation, designated as planal thinking and global thinking."

Zo, voor vandaag genoeg uit de min 1 geworteld. Tot ziens, huisprofessor!

Vondsten in de stookkelder:

"Het is waarschijnlijk, dat men de periode na de Tweede Wereldoorlog eenmaal in de cultuurgeschiedenis zal kenschetsen als een tijd van grote religieuze bezinning, of liever van bekering. De wegen daartoe zijn menigvuldig. Ook het denken over Europa's toekomst kan er één van zijn, terwijl die toekomst op haar beurt gestempeld worden zal door de geestelijke ommekeer in het leven der moderne radicalen, nonconformisten en verontrusten. Want door het hart zijn de uitgangen des levens."
Dr. H. Brugmans: Schets van een Europese samenleving (1952, Uitgeversmij. Ad. Donker, Rotterdam).

"Ik droom niet van een Utopia, maar van een wereld waarin de vraagstukken niet zullen worden opgelost door geweld maar door verstandelijke overwegingen, goede wil en rechtvaardigheid; een wereld waarin het doden, om welke reden ook, en het vernietigen van iemands leven of eigendom als een misdaad wordt beschouwd; een wereld waarin onze jeugd haar beste jaren niet zal hoeven te verspillen met het aanleren van georganiseerde doodslag, waarin macht noch megatonnen noch gifgassen over de positie van een volk zullen beslissen, maar het totaal van zijn kennis, zijn morele beginselen, de gaven die het de mensheid schenkt, het geluk dat het de mensen geeft, de mate waarin het de menselijke levensomstandigheden verbetert."
Albert Szernt-Györgyi: De krankzinnige aap (1970, A.W.Bruna & Zoon, Utrecht/Antwerpen).Oorspronkelijk: The crazy ape. Written by a Biologist - Nobelprijswinnaar 1937 voor de uitvinding van vitamine C - for the Young.

"De fundamentele vrijheid dus waar alles van afhangt, is de vrijheid zich persoonlijk te realiseren. Deze nu kunnen wij nimmer van een ander ontvangen. Zonder haar hebben de vrijheden niets te betekenen. Door haar alleen kunnen gene worden verworven. Dit bevestigen en demonstreren wij door onze strijd tegen alle 'noodzaken' die zich voortdurend als hindernissen jegens haar opwerpen. En deze strijd blijft altijd mogelijk. Dit Verzet is eigenlijk pas begonnen. Maar wanneer wij de mening aanvaarden, als zouden de hindernissen tot het beoefenenen van onze vrijheid noodlottig, noodzakelijk en bovenmenselijk zijn, dan zijn wij niet langer vrij. Dan heeft de Staat alle rechten, daar wij hem alle plichten overlaten. Wat wij nodig hebben, is niet in de eerste plaats een goed ingerichte wereld om ons heen (ook gevangenissen zijn goed ingericht). Wat wij nodig hebben om vrij te zijn, eenvoudig en op volstrekt enige wijze, is moed."
Denis de Rougemont: Brieven over de atoombom (1946, U.M.Holland Amsterdam), sprekend over de door President Roosevelt's State of the Union-rede van 1942 over de Vier Vrijheden: de vrijheid des woords, vrijheid van godsdienst en bevrijding van ellende en vrees.
Freedom of speech, freedom of religion, freedom from want, freedom from fear. Zeker dit vogeltje zal zich deze verworven vrijheden niet laten ontnemen.
Onthouden? Niet ont-houden.
Een avondgroet, ook goed in de morgengloed. Simon Vinkenoog, vrijwilliger.


 

Zondag 4 maart 2007

Some people who are silent have nothing to say

Wat hebben de zaden mooie zondagse namen: Shiva Shanti, Hindu Kush, Afghani, Maple Leaf Indica, First Lady, Four Way, Hawaiian Indica, Mother's Finest, Big Bud, Silver Haze, Black Domina, Jack Flash, Northern Lights, Hash Plant, NL#5®xHaze® , G13®x Hash Plant, Jack Herer en Indoor Mix - gelieve overal ® ® ® ® ®  ®  ® bij te lezen.
Dit was nog maar het binnengebeuren; de Binnen/kas-namen leiden ons een tweede ronde binnen: Shiva Shanti II, Sensi Skunk, Super Skunk, California Indica, Shiva Skunk, American Dream, Silver Pearl, Skunk Kush, Fruity Juice en Marley's Collie.
De derde ronde speelt zich uiteraard Buiten af, met Mexican Sativa, Ruderalis Indica, Cuerilla's Gusto, Early Skunk, Ruderalis Skunk, Jamaican Pearl, Early Pearl, Durban, Early Girl en de Outdoor Mix.
Medicinal Cannabis Herb Seeds .
Herkomst: The Sensi Seed Bank Amsterdam, meer info: www.sensiseeds.com.

Twee interessante tijdschriften kwamen deze week onder mijn ogen: het 87e, jan/feb 2007 nummer van het tweemaandelijks tijdschrift voor liefhebbers van boeken, prenten, strips en boekcuriosa BOEKENPOST, Jupiterstraat 101, 9742 EV Groningen, 48 pagina's. Velerlei Weetjes, waaronder een interview met de altijd behartenswaardige boekenhebzuchtige Maarten van Rossem, de collectie grafische kunst 1890-1940 van Rob Aardse wordt tegen het licht gehouden, zo ook de papierkunstenaar Lothar Meggendorfer, een serie gaat van start: Nederlandse uitgevers van emigrantenliteratuur 1933-1940 (1) - voor mij reden mij te abonneren (€ 31.- voor 6 nrs.), temeer waar het altijd aimabele gezicht van Fritz H. Landshoff ons toelacht, vanaf de omslag van zijn Querido Verlag Amsterdam Keizersgracht 333 - Erinnerungen eines Verlegers, dat ik sofort zou willen bestellen (Aufbau Verlag, Berlin-Weimar 1991). Als 18-jarige jongeling keek ik, op het nieuwe Querido-adres, Singel 262, hogelijk tegen hem op: ik mocht de brieven wegen en posten die hij naar mensen als Thomas Mann stuurde, soms uitvoerige epistels waarvan ik de copieën uiteraard niet te lezen kreeg; die gingen buiten kantoortijd op slot en grendel. Greet Terwee; zijn secretaresse, foeide mijn Amsterdams accent weg. Jawèl!
Ook was ik in die tijd in staat een uur eerder dan anderen aan te komen: tijd die ik gebruikte om gedichten uit te tikken, brieven te schrijven en - onmiskenbare hobby- rond te snuffelen. Browser van beroep. Oppakker. Houtsneden van Jan Franken Pzn. De goddelijke comedie van het web door Boeksurfer (Webstekker, webstekzoeker) Kees Hendrikse. Een zettersleven. Wetenswaardigheden over Willem Elsschot, de onvermijdelijke. En veel meer, waar ik nog niet aan toe kwam. Veel Kort & bondig-nieuwtjes, vooruitblikken, advertenties te kust en te keur.
Mee naar Den Haag vanmiddag, met de ongelezen bijlagen & supplementen - help! - van het weekeinde. E-mail: boekenpost@wxs.nl.

Het tweede tijdschrift, dat ik nog nauwelijks inkeek, is De Parelduiker (naar een motto van Multatuli: Een parelduiker vreest den modder niet), waarvan mij nummer 5 van jaargang 11, 2006 gewerd. Nooit tijd/geld gehad mij te abonneren - wat lit. tijdschriften betreft - ik zie ze zelden in. De lichtvoetige herinneringen van Ivan Sitniakowsky, Dertig jaar bij de krant van wakker Nederland, hilarisch, vooral de oorvijg van Louis Lehmann. Ach ja, de Telegraaf. Die onverdraagzaamheid; nooit aan meegedaan - van stereotypen-denken door het leven verlost - ik had joodse vrienden op het Plein, die ongeduldig de wederverschijning van de Telegraaf afwachtten om er aan de slag te gaan. Zoals anderen voor de Waarheid kozen, linksaf dus, en ik in Frankrijk de taal en cultuur ook via de kranten probeerde te leren kennen.Ook las ik met graagte Marco Entrop De dichter in het donker, J.C. Bloem als filmcriticus in de Waag, kort voor W.O.II.
En de M. Polak, die voorkomt in de uitgeef-geschiedenis van A.A.Balkema, die in zijn Amsterdamse boekhandel/uitgeverij , het Huis aan de Drie Grachten, Oude Zijds Voor- en Achterburgwal + Grimburgwal, tijdens de oorlogsjaren, typografisch verfijnde clandestiene drukken uitgaf en onder de toonbank verkocht, is inderdaad dezelfde over wie ik schreef en van wie ik eerst enkele, en naderhand alle aan mij gerichte brieven publiceerde: Leven en dood van Marcel Polak ((LRP 293, De Bezige Bij, 1969) - niet de minst fenomenale van de sterren die ik aan het menselijk firmament gezien en gekend heb. Ik sloeg pagina 37 op; onmiskenbaar zijn handschrift - dat wordt weer de drie V's, kennis Verwerven, Verwerken en Verstrekken.

Zo ook hier even een of meer parels opgedoken (Uitgeverij Bas Lubberhuizen, Singel 389, 1012 WN Amsterdam, 020-6184132, www.lubberhuizen.nl. Wij houden ons eigen oogje in 't zeil! De nimmer uitgelezen zijnde Simon Vinkenoog groet u allen. Be Here Now!


Zaterdag 3 maart 2007

The grand pattern of the universe is God 's design

"Doorleren, dóórleren, die jongen", raadde de bovenmeester van de Openbare Lagere School aan de Prinsengracht, om de hoek van de Leliegracht, mijn moeder aan; zij (gescheiden) en ik woonden in de Nieuwe Leliestraat, naderhand in de Pijp en uiteindelijk de Govert Flinckstraat, maar ik bleef gehecht aan de Jordaan-school. In de school aan de Frans Halsschool werd ik 1 seizoen gepest: genoeg voor een heel leven, dus liep ik tot het laatste, zesde jaar van de LS naar de Prinsengrachtschool. Nee, niet iedereen kon een fiets betalen.
Tijdens de strenge wintermaanden van destijds - de jaren 30/40 van de vorige eeuw kon je over het bevroren Prinsengrachtwater lopen, onder de bruggen door - in het begin tastend, knersend - de kick dier dagen - sporen in sneeuw - het natte pak en de springschotsen, dekschuiten, karren, op een gegeven moment de ijsbrekers -
en kijk, daar is de lente!
Weer doorleren, geen dag zonder: levenslessen. Edith en haar moeder kijken oude fotoalbums door, gesprekken over mensen, kinderen. Wat was je toen mooi! Nu nog! roep ik vanuit de achterkamer, waar ik de krant doorneem.
Prachtig verhaal van John Schoorl over het jongetje van vijf, dat zijn middelvinger opstak vlak voor een Feijenoord-wedstrijd, een foto die vijf jaar geleden blijkbaar de hele wereld bereikte, en een icoon werd. Nooit van geweten, toch leuk achterhaald verhaal. Watch that man, voor wie Jules Deelder eens zijn platenkast openbaarde!
Dorpsrumoer. Vurrukkulluk. Ja, ik heb Marina Schapers leren kennen op een feestje in Rotterdam, was haar vader geen havenbaron? Nadere info: Hans Sleutelaar, die me meenam naar dat feestje. De tedere geborgenheid in het leven, autonoom, lieve stemmen om me heen, totally independent & totally interdependent. Een levenslang strijd tegen onverdraagzaamheid, met een blijvende haat tegen al wat krom en slecht is, opzettelijk of uit onkunde, het provincialisme, en tegelijkertijd: je gelukzalig voelend. The rebellious imperatives of the Self. (Norman Mailer). Geen rinoceros worden.
Rara, hoe kan dat? Zelfverwerkelijking? De zin van het leven? Wat je voelt kloppen en klotsen, wat je ziet voelt en ruikt - wat nou nog meer definities? Wat nou afronden, voltooien? Hoe verder? Blijven stromen met Het Boek dat onder je vingers blijft groeien, tot aan je laatste adem, zodat je er een ander met sierlijke letters FINI achter kunt laten zetten, of wordt elders vervolgd, of Unvollendet, of iets anders.. Met al die audio-visuele mogelijkheden van tegenewoordig, je kijkt er je eenvoudige ogen van Schriftsteller op uit, wat een opsmuk, toeters en bellen, al die nonsens rondom de onzin; wat zijn wij als mensen toch verslaafd geraakt aan onzin...
Ach ach, ach - lachte hij?! Ja, ja, ja - je kunt op een gegeven moment niet anders doen, koning, keizer, admiraal, jij en ik, wij allemaal, dan ons neerleggen bij een geschiedenis die zich nooit herhaalt, elk moment verandert - zonder zich iets aan te trekken van wat mensen besluiten. Imponderabilia; weer viel het woord, weer raapte iemand het op.
Het niet te voorziene, het volkomen onverwachte - geen zons- of maansverduistering, geen clash of civilizations, geen tsunami van waterstofperoxydebommen, geen angsten, niets te doen dan ademen, in en uit - pluk de dag & neem het ervan in je dromen vannacht. Niks apocalipse. Niks einde der tijden.
Niets dan Hier & Nu; wat voelt het goed - zelfs met een tussentijds telefoontje van een Parelduiker, dat je terug brengt tot de jaren vijftig, omdat iemand over Marcel Polak gaat schrijven en mij spreken wil. Hoe ook het verleden met je meeleeft, mee beweegt, leren blijft.
Tijd-geschiedenis: is dat een pleonasme? Als tijd nu eens inderdaad de eerste dimensie was? ik las zoiets in het Jodjana-dossier, een nulpunt, Big Bang, van waaruit alles zich omvamen laat, een ontferming en het heelal als ademhaling of constant orgasme, of een gezuiverde bloedsomloop, maar dan zonder bloedvergieten, Geboorte, Orgasme, Dood -- wat ratel je niet af, overal langs schérend. Regenererend. In beweging blijven houden. Jongleren.
Google Earth is tot in de televisiejournaals doorgedrongen; men ZOOME in en uit. Games people play. Mens erger je niet. We must experience surrender. Beyond games.Van Ostaijen: "Mijn spel is zo eenvoudig. Niemand kan het raden."
Onbevangenheid. Blijven leren. The joy of teaching is in the learning. Vingervlugge oefeningen en hersengymnastiek, wie ratelt daar, wie lacht daar in zijn vuistje, levenslang binnenpret - op weg naar de volmaaktheid, waarmee alles opnieuw begint..
Waarom beheers je je emoties niet, hoe ga je met de ontroering om, waarom blijf je zo bezig, what makes Simon run?
Lessentrekker. Flessentrekker. Lucebert's schielijke oplichter.
Mededeling:
"De Universiteit van Amsterdam organiseert op zondag 18 maart 2007 (van 12 tot 18u) in samenwerking met het Stedelijk Museum Schiedam het symposium De lezende Lucebert. Aanleiding hiervoor is de tentoonstelling Lucebert. Schilder, dichter, fotograaf. Na het overlijden van Lucebert (Amsterdam 1924- Alkmaar 1994) is dit de eerste grote tentoonstelling die een uitgebreid overzicht geeft van alle aspecten van zijn kunstenaarschap.
"Onder leiding van prof. dr. Lisa Kuitert, hoogleraar boekwetenschap aan de UvA, hebben studenten en vrijwilligers van het museum de afgelopen jaren onderzoek gedaan naar het boekenbezit van Lucebert. Hij was onmiskenbaar een groot lezer, die bovendien het gelezene ook verwerkte. Lucebert's bibliotheek bestond uit zo'n 6.000 boeken over literatuur, filosofie, kunst, jazz en andere onderwerpen. Deze boeken zijn beschreven en in een database ingevoerd. Nog niet eerder is de bibliotheek van een eigentijdse dichter op deze wijze in kaart gebracht.
"In de tentoonstelling zijn enkele bijzondere exemplaren uit Luceberts bibliotheek te zien. Op het symposium werpen kenners van zijn werk aan de hand van zijn boekenverzameling nieuw licht op de kunst en de poëzie van het multitalent Lucebert.
Voor het symposium zijn slechts 100 plaatsen beschikbaar. De kosten zijn € 25,- inclusief entree museum, lunch en consumptie. Stedelijk Museum Schiedam, postbus 208, 3100 AE Schiedam, e-mail iris.vink@stedelijkmuseumschiedam.nl, fax 010-2463664." Inschrijvingen voor 10 maart.

Sprekers (sstt): Lisa Kuitert: Boeken hebben hun geschiedenis - Lucebert als boekenbverzamelaar; Thomas Vaessens: Van vele tafelen heb ik gegeten - Lucebert als poëzielezer; Diana Wind: Lucebert, de witte magiër; Gillis Dorleijn: Er blijft altijd wat plakken aan je hakken - Lucebert leest en schrijft jazz; Marc Oostendorp: Het woord schampscheut - Lucebert en het woordenboek; Suzanna Heman, Daar kijk ik verpletterd naar - Lucebert en zijn kunstboeken, en last but not allerleast Piet Gerbrandy: Een goed gemarineerde zacht gestoofde zanger - Lucebert herkauwt de klassieken.
Zo, ik heb me van een prettige plicht gekweten. Ik hoop dat de zaal vol komt (zelf kan ik niet), misschien kan er ooit een mooi boek van gemaakt worden? Lijkt mij bijzonder leerzaam, ik bedoel, interessant!
De 13e maart wacht ons en andere uitverkorenen , DV, een Lichtvoetig Boekenbal, waar de vijf nog levende Narren van Nederland Edith en mij en onze balschoenen eens extra in het zonnetje gaan zetten. (Daar heb je weer het waanzinnige verkleinwoord voor de grootste krachtcentrale die wij ons kunnen voorstellen, zei de zonne-aanbidder). "U bent een gelukkig mens. Want voor u treedt op Kees van Kooten in 'Kees van Kooten lacht zich af." Een vierenvijftig minuten (6 minuten voor de reclame?) durende rondleiding langs Scherts, Satire en ironie in de Nederlandse literatuur.
Zet je beste balschoenbeentjes voor, lieve mensen! Simon Vinkenoog, Eclecticus. ')

') Van Dale: ''een persoon die zich aan geen stelsel bindt, maar van alle stelsels datgene uitkiest wat hem het beste lijkt."
Gesteld door Maurits Mok in een bespreking van Wondkoorts, mijn debuut als dichter in Het Algemeen Handelsblad, december 1950. In mijn woorden: Geen Zout Op Mijn Staart. De wonden zijn geheeld, de koorts is gebleven!


 

Vrijdag 2 maart 2007

God may not be so far away

"Wie oude kennis koestert en voortdurend nieuwe vergaart,
mag een leraar van anderen zijn".
(Confucius).

Het geheim van de autodidact. Alles is kennis en je dorst naar het opnemen daarvan. Al wat zich op je weg voordoet, al wat je onderweg tegenkomt, alles blijkt een totale betekenis te hebben. Elk papiertje dat je opraapt, elke bijsluiter, programma, kennisgeving, bericht.Van het ene woord naar het andere, van de ene mens naar de andere. Bij sommige mensen en woorden deins je terug; tot anderen voel je je aangetrokken.
Prettig gesprek van een uur met Kees Hendrikse voor het tijdschrift Boekenpost: publicatie deze zomer. Ik raadde zijn beroep: leraar. Nederlands? Ja. In Biddinghuizen een gesloten antiquariaat.
Weer van alles opgerakeld en op de band opgenomen. Ik hoor mezelf weer orakelen en hoef me niet meer af te vragen waar het allemaal vandaan komt; ik zet onstuimige handtekeningen onder meegebrachte boeken van mijn hand; de goede man blijkt overeenkomsten te zien tussen gedichten, in diverse perioden door mij geschreven, goed zo, denk ik - lees maar lekker - en of er een einde komt aan het gedrukte boek? Of ik bezig ben met een boek?
Ik laat hem de eerste twee in 1 ex. gedrukte jaargangen van deze notities zien, fikse delen van bijna 500 pagina's. Mijn testament, daar blijf ik - tot ik maar kan -mee bezig; zeg ik: mijn leven als open boek.
Mijn verzamelwoede, wat ingetoomd. Ik ging er zelfs toe over gaten te verzamelen, gaten in papier die ik op een ouderwetse kantoorprikker stak; ik had er hele mooie.
Mijn regenboogcollectie is eveneens alle kanten uitgewapperd; ergens vier of vijf plakboeken vol (ik had ooit een etalage in de apotheek van Oei Tjeng Sit aan de Prinsengracht; vond regenboogfoto's op de mat aldaar), ik heb nog potloden, speelgoedjes, een slipje, een vlag, etc. Mijn zand-collectie is het niet slecht vergaan; ik heb nog altijd honderden zakjes met zand uit de hele wereld, het merendeel van Jan en Gerda Kooger uit Heerhugowaard gekregen.
Met mijn postzegelcollectie (portretten van schrijvers, teksten, schilders, schilderijen, musici) ben ik wegens tijdgebrek opgehouden; en het alfabatiseren, dat me ook in het bloed zit, heb ik al twintig keer aangevangen (knipels, foto's & teksten over mensen van A tot Z ) en laten vallen.
Toen ik na acht jaar Parijs weer naar Nederland terugkwam heb ik al mijn literaire correspondenties etc. aan het Letterkundig Museum en Documentatiecentrum in Den Haag geschonken, waardoor onder meer een boek als R L K Fokkema's Het Komplot der Vijftigers kon verschijnen, een archief dat nog altijd wordt geconsulteerd. Dat is ook het geval met papieren die in de jaren '70 en '80 wegens ruimtegebrek eerst naar de U.B. van Amsterdam, en vervolgens naar de archieven van het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis alhier werden overgebracht; zie aldaar. Ik blijf het IISG al jaren voortdurend materiaal toedienen: al wat geen reclame of massa-mediaal is, uitnodigingen, tijdschriftjes, ephemera, en dat niet in eigen privé-archief beheerd wordt, gaat erheen, nadat ik de dozen eerst heb ondergebracht in de twee gewelven van de Vondelkerk, die ik van Stadsherstel huur. Ik kon daar ook een aantal boeken en papieren achterlaten toen ik in 1987 van de Weesperzijde, vanuit een huis van drie verdiepingen naar deze huidige wonderschone, door Edith bewoonde etage vertrok, waar ik me met wat minder boeken om me heen ook heel vrijelijk kan bewegen, met een wonderbaar open uitzicht: 2/3e hemel en 1/3e artifact...
Wat er met mijn boeken en papieren gebeurt: ik ga het Joost nog eens vragen. Iemand om een catalogus te maken, zoals dat gebeurde met het boekenbezit van een tijdgenoot, voordat zijn bibliotheek werd verspreid, heeft zich nog niet aangediend.
Tjebbe van Tijen was bij die laatste papier-overdrachten de grote bemiddelaar; ik ken hem van sigma-dagen '66-'67. Aan Gust Gils' Muzeum voor Kleine Kurioziteiten in Brasschaat heb ik meegewerkt door hem op verzoek het een en ander te sturen; eenmaal op bezoek bleek de gehele collectie op stoffige vensterbanken te zien, mini-kunstwerkjes, ik dacht zelfs alles tweedimensionaal; hij noemde mij eens in een van zijn woordkunstwerkjes constant in Brown's motion.
Teruggevonden heb ik een stuk over Louis Paul Boon, dat ik in 1965 voor een aflevering van het Vlaamse tijdschrift Komma schreef, op verzoek, maar daarin niet gepubliceerd - ik nam het wel op in mijn verzamelbundel Vogelvrij (de Bezige Bij, 1967, LRP 231). Teruggevonden, hoera. Het vergeetboek vertoont scheuren, vergeelt, heeft meegereisd, van adres tot adres: een Artaud-uitgave waarin ik achterin tegenkwam Simon 19 januari 1949 is het oudste tot dusverre teruggevonden boek.
Babbelzucht, gesprek over boeken never-open-ended. Ik had tien versies van de Bagavad Gita, en de Tao Te King - moet dat dan? Ja, en dat boekenmolentje is inderdaad van die mevrouw daar ingelijst op een boekenplank. En wil je hier even gaan staan voor de foto, even vrolijk kijken?
Maar al te graag. Het bloemlezen hoort tot het verzamelen; de boeken van 500 pagina's, waarin alles er uit moest: Het Boek. Weergaloos, in 22 hoofdstukken volgens de Tarot-Arcana, Liefde, 70 dagen op ooghoogte. Zelfs Herem'ntijd, als collage uit 30 jaar kroniekschrijven: 1968-1998..
Kaleidoscopisch, ja het woord viel uiteraard. Alle mogelijke reflexies, weerkaatsingen, vermenigvuldigingen, wit helder licht, schel geel psychotisch licht (ook langs gekomen) een regenboog van lichten en stralen leer je kennen en ervaren.Waarom het marginale? Daar worden de ideeën geboren, terwijl de massa inerter wordt door de druk van het aantal; in de marge zijn het enkelingen, die zich niet om identiteit of individualiteit bekommeren, maar hun eigen wijsje meespelen, hun eigen toon in het Concert des Levens. Klokkenluiders, profeten, vredestichters, Medemensen. Gegroet; ik mocht van mezelf weer wat af babbelen - Edith en haar Ma komen blij terug van een Tuinbezoek:
ik ga hun vreugde delen. Gegroet, Simon Vinkenoog, Etc.


 

 

 

Donderdag 1 maart 2007

An aesthetic figure sees beauty in the ordinary

Welkom Lentemaand.Welkom Zonlicht. Een overvloed aan nieuws, dat ik even laat betijen. Nieuws is nooit oud, al is de krant van gisteren verleden tijd.
Gisteren was er de waarschuwing van Gideon Rachman, door NRC Handelsblad overgenomen uit The Financial Times: "Gekrijs van de haviken klinkt eentonig. Iran vormt een serieus probleem, maar laat oplossing aan oorlogshitsers over."
En op dezelfde pagina laakt H.J.A.Hofland onze opeenvolgende kabinetten medeplichtigheid, 'zij het in bescheiden mate', "aan de manifeste mislukking van de Amerikaanse politiek in het Midden-Oosten. (...) Intussen hebben we ruimschoots ervaring met dit bewind in Washington. Ook kunnen onze ministers via de gebruikelijke kanalen, in de NAVO langs diplomatieke weg hun standpunt kenbaar maken. Lukt dat niet, dan heeft het volk dat de soldaten en de euro's levert, tegenwoordig nog een middel om te laten weten wat het ervan denkt: de e-mail."
"En overigens", besluit Hofland zijn column Meer e-mails, "ben ik van mening dat er een parlementair onderzoek naar onze missie in Irak moet komen."
Daar ben ik het volkomen mee eens, te meer waar de vredesmissie in Afghanistan de duurste wordt, die de natie ooit heeft ondernomen."De minister van Defensie schat dat er de komende jaren 1, 2 miljard euro extra nodig is, voor transportvliegtuigen, helikopters en verbetering van de inlichtingendienst." Bodybags niet vergeten.
Wachtend is ons nu een voorjaarsoffensief van de Taliban, die volgens president Bush trouwens al verslagen was, toen de 'opbouwmissie' een 'vechtmissie' bleek te zijn.
"Als eerste bevestiging werd vicepresident Dick Cheney, op bezoek bij president Karzai, in een Amerikaans legerkamp bijna opgeblazen."
Kees Fens laat vandaag In het voorbijgaan, zijn meestal interessante column in de Volkskrant, het licht schijnen op de Franse schrijver Julien Green, die vanaf zijn 26e tot kort voor zijn dood , 72 jaar later, bijna iedere dag, een totaal van honderdduizenden woorden in zijn Dagboeken schreef, waarvan de laatste Le Grand Large du Soir (mei 1997-juli 1998) luidden: Les événements sont intérieurs.
De buitenwereld interesseerde de 98-jarige schrijver niet langer. 'Hij moet aan de binnenwaartse blik genoeg hebben gehad. Hij is steeds meer beschouwend geworden, en contemplatief, in de isolatie van zijn Parijse appartement, verzorgd door zijn aangenomen zoon." "Ik vraag me soms af en dat steeds vaker, waarom ik deze leeftijd haal. Zeker om de ineenstorting van dit land bij te wonen en de trage aanleg van een mondiaal systeem van slavernijen."
Fens noteert: "Het schrijven van een dagboek moet een ademen zijn geworden. De wellicht aanvankelijke dwang van de dag werd een vanzelfsprekendheid. Hij wilde waarschijnlijk vóór alles schrijven."
Ik citeer dit met instemming; de eerste gedachte, als ik met beide benen uit bed stap is: waarover gaat KRSVRS vandaag? Kies ik uit de juist-gelezen Volkskrant, pak ik een boek lukraak toeval of uit weloverwogen keuze, is er iets om verslag uit te brengen (Eigen Nieuws! Ja Graag!), is er een speciale herinnering op te halen? Mooie metafoor: geheugen als put, voor of na het verdronken kalf, emmertje voor emmertje, om te zien of er goud blinkt tussen het erts? Een actie ondersteunen, een webstek vermelden? Iets bij de post? De e-mail. Hoe verschillend elke dag kan zijn, soms komt het krsvrs-en er pas des avonds van, als er overdag buitenshuis iets te doen was.
Ook voor mij is elke avond een verrukking, al is het om andere redenen dan die van Julien Green, zoals de dag dat ook is, en de minuten gaan tellen, en soms springt de honger op, of een pijntje her en der; wij hebben afscheid genomen van internist Julius Roos, die met pensioen gaat: zijn werk zal bij het OLVG (Onze -Lieve-Vrouwe-Gasthuis) aan de Prinsengracht door 4 personen worden overgenomen, elk met een onderdeel van de geneeskunst die hij aan de Weteringschans in zijn praktijk in zijn eentje met twee capabele assistentes (die verder gaan aan de Prinsengracht) beproefde.
Hij vergeleek foto's van nu met die van twee jaar geleden. Alles OK; d.w.z. ik heb longenfyseem en de claudicatio intermittens is niet verdwenen sinds de voetoperatie in juli 2005; ik heb ermee leren leven (mede dankzij Edith, die nog niet verpleegster hoeft te spelen) en mijn levenslust vermindert zeker niet: ik zou bijna zeggen: au contraire. Er zit een achttiernjarige ontdekkingsreiziger in mijn hoofd, maar niet in lijf en leden. Er zijn nog wel plaatsen op de Aarde, waar ik heen zou willen.Wie weet welke goede wind gaat blazen? Sparen voor een wereldreis? Tokio, San Francisco (Edith laten zien), Bali (nog eens), Ibiza (nooit meer geweest sinds 1962; (op 1 dag na, met Jakov Lind en Reineke, bijna verdrongen episode), hartewens Iran en wat is er in eigen land, stad, huis, familie niet al te beleven! Nu niet verwijzen, Simon, naar je 70e verjaardag, toen je door twee uitgevers financieel in staat werd gesteld naar Egyte en Turkije te reizen. Toch gedaan dus.
Voor de viering van mijn tachtigste verjaardag (18 juli 2008), het ronde getal, zijn diverse mensen aan het voorbereidend werk;

                       Collectie van biograaf Derrick Bergman: boeken van Simon Vinkenoog

ook bij hen ben ik dagelijks, getuige mijn huidige e-mail, betrokken. Vol verwachting klopt mijn hart! Nog een paar nachtjes te slapen voor The Big Sleep.
Ik ben alweer genoeg bezig geweest, at ondertussen een halve avocado met peper en citroensap, wij wagen ons weer aan een Scrabble-spel met zijn drieën. . .
Toch laat ik nog even enkele personaadjes hier figureren: geen medelijden met Hiddink kan ik gevoelen. Willens en wetens heeft hij 3, 5 miljoen euro aan inkomen verzwegen. Hoge bomen vangen nu eenmaal veel wind - voel maar. Geld regeert gelukkig niet altijd.

"Ik wil het raadsel van het bestaan ontrafelen". 2 pagina's in PS Media, Het Parool 27.02.07). Ad Visser, Singer-songwriter, brainsessionist en tv-presentator is vanaf vrijdag via internet op het NPS-themakanaal Cultura (http://www.cultura.nps.nl/) te zien als bezorger van Toppop, the golden years, met hits uit de glorietijd van AVRO's Toppop 1970-1985. Met gemak omzeilt of beantwoordt hij de routineuze vragen van Parool-verslaggever Maurits Schmidt.
Hij heeft in zijn mediatieke jaren veel en speedy te maken gekregen met vragenstellers, (her)kent vooroordelen en cynisme - ik wens hem veel succes, in zijn benijdenswaardige alfa-staat en flipflops. "Mijn hele leven spring ik al naar alle kanten. Niet om m'n carrière. Een gewaande ideale carrière is toch maar gewaand. Inclusief Toppop. Toen was het muziek van nu, nu is het muziek van toen. Dit is mijn stripverhaal, met alle ernst, en absurdisme van het bestaan."
Laat hem maar gaan, laat hem maar schuiven, goed moment voor afscheid wuiven, en iedereen de hartelijke groeten van Simon Vinkenoog, gelukkig dagboekschrijver..



FEBRUARI 2007