Maandag 28 mei 2007

We each have our own inner clock -
some run fast, some run slow

Welkom week tweeëntwintig.
"Too much of a good thing is wonderfull".

Een week van uitersten -Brownse beweging; zo zit ik (al meerdere malen met Derrick Bergman) gebogen boven de papieren die ik, tot dusverre nooit-uitgezocht, aan het sorteren ben. Doet me denken aan het beroep van mijn vader, die in zijn loopbaan bij de PTT op een gegeven ogenblik voorsorteerder werd; in feite het uitvoeren van een eenvoudige administratieve werkzaamheid, die met geheugen en pigeon-holes functioneert, hoe effecienter en doelmatiger, hoe beter.
Met welk een plezier te kunnen duiken in een verleden dat zich als het ware serendipiteits-gevoelig afspeelde, met een overmaat aan halsoverkop genomen beslissingen, onverwachte breuken en ingrepen. Mijn eerste LSD-ervaring dateert van februari 1959, en sindsdien kreeg mijn leven een andere loop; door de korte kijk om het hoekje van tijd en ruimte voel je jezelf des te meer aangetrokken door de paradigma's, die een stapje verder gaan in de anomaliteiteit aller dingen.
Moeilijk gezegd allemaal; maakt deel uit van de hoorn des overvloeds die mij ten deel viel. En het blijft sneeuwen en stormen in mijn gemoed, Aum Aprendo - ik leer nog steeds. De juiste mensen ontmoet; ik blijf ze ontmoeten. Taalbarrieres neem ik graag, bel eens op Tom!
Een week van uitersten; ik graaf nog steeds, steeds dieper in die papieren - wat zal worden opgeslokt door de archieven van het IISG, waar kan ik Renee mee dienen, wat vindt Derrick van zijn gading, waarvan zeg ik zelf verrast ''O ja''? om straks verder te lezen (groeiende stapel), wat gaat weg, wanner roep ik JOOT of Pieter van Veen?
I can't take it with me. Wel is me, anderszijds, het voorrecht gegeven op éen en dezelfde Pinksterdag twee festivals aan te doen; het Dunya-wereldmuziekfestival, oorspronkelijk Poetry in the park, dertig jaar bestaand, gevierd met 5 minuten-optredens van een vijftiental Nederlandse dichters van diverse etnische komaf, in de goedgevulde daarvoor bestemde Tent. Een en al tent, kraam en slenterluisterkijkvermaak: 225.000 mensen kwamen naar het park aan de voet van de Euromast, er waren uitingen van 35 culturen. Dichters zijn provo's en wereldburgers, dat voelt backstage goed aan. Uitzonderlijk goed. Geslaagd. Bravo. Tot de volgende keer, amigos.
Gisterenavond een uur optreden met Jeroen, Arjan, Lucas, Saar, Cor, Hans, en Erik, zijnde de band Spinvis, in het kerkje van Ruigoord, de deskundologisch-geaarde culturele en entheogene vrijhaven, enclave van groen aan het water van de Afrika-haven, en steeds meer omringd door de bedrijfspandenarchitectuur van de zogeheten welvaartstaat. Kortom, reden te meer voor een driedaags poeziefestival, Vurige tongen:

Fiat Lux in the Unfucked Flux! (Heathcote Williams).

Speech resexualized. Sexual potency, linguistic power, abolished at Babal and restored at Pentecost. At Pentecost, tongues of fire, a flame in the shape of a male member. Speaking with tongues is fiery speech, speech as sexual act, a firebird or phoenix. Norman Brown, Love's Body, XV: Freedom.p[.251.

En zo stond ik daar met gelukzaligmakende (blissfull) begeleiding, opgenomen in het klankpatroon van alle tijden, met het Omaha Sweat-House Ritual uit Jerome Rothenberg's onvolprezen bloemlezing (een uit vele) Shaking the Pumpkin, Traditonal Poetry of the Indian North Americas; gevolgd door The conjurer speaks van Carl Cary, het gedicht Bei Grünem Leibe van Hans Arp, en mijn eigen ultieme credo: JA JA JA - Ja tegen Al Wat is, Was en Zal Zijn, zo wij willen.

Wij begrijpen toch wel dat er een strijd op leven en dood om het bewustzijn plaatsvindt in de wereld: een strijd tussen Bagger en Ster? Tussen Waanzin en Gezond Verstand (altijd meer dan de Rede) - enfin; het betekent dat ik Peter ten Hoopen's Heiligen voor halve dagen aan Edith kon doorgeven om te lezen, fijn boek, aanbevolen aan alle orientalisten en waarheidzoekers.
Zelf duik ik weer eens, nu vanaf het begin in Ken Wilber's Korte geschiedenis van alles, en uiteraard begint het Vraag- en Antwoordspel met man en vrouw, feminien en masculien. We wachten af, we doen ons best en hebben pleizer in wat wij doen...
taintwhatyoudo itsthewaythatyou do it.
Ik sprak een reclamespotje in, een paar weken geleden, inmiddels uitgezonden en nrc.next maakte zijn opwachting, met de vraag of ik commentaar op de krant van die dag wilde geven. Die zou dan om 7 uur bezorgd worden, en om 9 uur zouden de cameraman en verslaggever langskomen. Zo gezegd, zo gedaan: ik schoot weer eens uit mijn slof, en het resultaat - de vraag ging zojuist naar Robbie Vlasman - zal, net als het drinkme-spotje, te zien zijn op de link see me! hear me!
Ja, da's van Tommy, zoals iemand terecht opmerkte, ik denk dat het een universeel verlangen is. Dankzij de gevorderde techniek mag ik die kinderwens vervuld zien, en begeef me nu weer met Edith naar de Hof van Eden, van zonenergie en buthaangas voorzien, waar bei grünem Leibe das Leben ein Kinderspiel ist. Simon Vinkenoog, Ontbrander.

De uitspraak Too much a of a good thing is wonderfull is van Mae West, ooit op koper gegraveerd, aangeschaft in San Francisco, nu boven het aanrecht in onze tuin op Buitenzorg. Aanstaande zondag feest in onze buurgemeente het Vogeldorp, dat evenals onze tuin dit jaar 90 jaar bestaat. Ik mag 's middags een gedicht loslaten. Komt allen!

---

Maandag 21 mei 2007

In the human sexual arena, roles can be quickly reversed

ja wat?
Bij het doorspitten van papieren die ik aan een lange vergetelheid ontruk (mijn interviews toen ik 70 werd; de briefwisseling met Paul Rodenko, de brief van Geert Lubberhuizen namens de Bezige Bij en de directeur van het Internationale Instituut voor Sociale Geschiedenis - waarheen mijn papieren - naast het Letterkundig Museum en het Gemeentearchief van Amsterdam - na mijn aards bestaan zullen kunnen verhuizen) trof mij een uitspraak van Jacques Kruithof, criticus en dichter aan, die mij hier te stade komt.
In een interview dat Karel Wasch voor het literair tijdschrift Ruimte, nummer 14, 2000, met hem voerde, merkt deze op: 'In een van de noten bij uw essay over Lucebert stelt u dat het werk van Vinkenoog na '65 nog slechts door de kritiek met schouderophalen is ontvangen.'
Zijn antwoord: " Het gaat er niet om of ik dat vind, ik vind dat ook wel, maar het is een literair historische opmerking. Je kunt bestuderen hoe het met Vinkenoog is gegaan na '66. De kritieken liegen er niet om. Hij heeft uitgevers verloren, dat heeft hij ook zo gewild omdat hij in de jaren '60 voor bepaalde culturele of tegenculturele stromen en activiteiten heeft gekozen. Hij heeft zichzelf daarmee op een zijweg gemanoeuvreerd.'
Karel Wasch: Denkt u dat er aan Vinkenoog een groot schrijver verloren is gegaan?
Jacques Kruithof. Nee. Wij helden en Hoogseizoen heeft tot de literatuurgeschiedenis behoort (sic.SV). Hij zal waarschijnlijk wel een blijvende plaats als dichter krijgen, denk ik, maar dat weten we niet zeker...'

Het was een dubbel - driedubbel - plezier 's- Hertogenbosch weer 'aan te doen', dit keer voor een optreden met Bo's Art Trio (Bo van de Graaf, Michiel Braam en Fred van Duijnhoven) voor het festival Geen Daden Maar Woorden in de Verkadefabriek.
Dit soort feesten, dat om acht uur, half negen begint en ruim na middernacht eindigt, komt steeds vaker in zwang. In dit geval konden de bezoekers (uitverkocht; 550 plaatsen) kiezen uit optredens in de Grote Zaal, de jawel Kleine Zaal, de Serre, de Kleedkamer en de Filmzaal. En voor de vele optredenden (musici, schrijvers, dichters, entertainers, dj's en radio- of t.v.presentatoren: iedereen zijn praatstoel of instrument) is het interessant in foyer, kleedkamer, bar of restaurant nieuwe of oude bekenden te ontmoeten; weet je nog - vroeg Michiel Romeijn me, dat ik bij jou op de tuin Tiny Tim liet horen en dat jullie daarop dansten? Nee, fris mijn geheugen op!?
Het grote café-restaurant met welvoorziene leestafel, de twee buitenterrassen met zonlicht nog des avonds; een sfeer van jewelste als je in een waarlijk festijn bent beland. Ik noem hier verder geen namen. Ik zie op de podiumagenda aanstaande zaterdag om 14 uur een rondleiding door de Verkadefabriek; alle info verder op www.verkadefabriek.nl.
Mij was tot dusverre het bestaan (drie jaar) van deze uitgaansmogelijkheid ontgaan. Het eerste plezier: de kennismaking met dit structureel ondersteunde (tribal internet solutions - de zwarte handafdruk) project naar buiten te brengen.
Het tweede en voornaamste plezier was uiteraard weer het spontane samenspel tussen het trio, instrumentaal ieder met zijn eigen klanken en de momenten waarop ik enkele gedichten lees en het ritme, de drive en de swing kunnen samenvallen: mijn stem mag met mij een heel leven mee - voor velerlei doeleinden te gebruiken. Ondertussen hebben wij al zo vaak met elkaar gespeeld, dat wij op elkaar kunnen vertrouwen: ook de stem is een instrument. Debiteer je je gedichten, of zing je ze? vroeg Tom Barman van dEUS. Ja, ik debiteer, elke keer ook debuteer ik.
Het derde plezier was de aanwezigheid van Stefanie's ouders Tim en Diane, door twee vrienden vergezeld, die mij nu eens in een andere capaciteit bezig zagen dan als de vader van hun dochter's geliefde Arthur, mijn jongste zoon. Een achterafje in het grand café bezegelde ook deze vriendschap. Rond middernacht reed Edith mij in drie kwartier naar Amsterdam, waar wij ons nog even met scrabble verpoosden alvorens ons te ruste te begeven.
Half negen stond gisteren de Artimobielbus klaar om 22 tuinders en vrienden op een groene tocht te nemen; graag wilden wij mee - als gebruikelijk - en van de voorbereidingen hield ik mij niet op de hoogte, ik stond open voor verrassingen. Welnu, die kregen wij: de vroege zondagochtendrit voerde ons in de allereerste plaats naar Teuge (nadat nog in Amsterdam de tuinen van Frankendael en de volkstuin Klein Dantzig werden bezocht; ik bleef lezen in Peter ten Hoopen's Heiligen voor halve dagen, een kostelijk boek uit 2002, dat ik nog niet kende), gelegen in de nabije uigestrektheid van de gemeente Apeldoorn, alwaar ons de Levenstuinen van het Groot Hontschoten wachtten: een waarlijk paradijs, in 1993 geschapen en in dit seizoen een en al kleur.
Ik citeer een folder, waarin niets te veel gezegd wordt; verdere info op www.levenstuinen.nl: of tel.055-3231001, Holthoevenstraat 16, 7395 SE Teuge.

"U wordt, over een geraffineerd ontworpen route van ruim 1, 5 km lengte, via indrukwekkende waterpartijen, een eiland met prieel, tempel, jungle, subtropische valleien, standing stones, tuinen op kleur, rotstuin, de witte tuin, gevoerd. In het theepaviljoen, met dichtbij een tropisch strand, of in ons theehuis kunt u genieten van een kopje koffie of thee. In deze tuinen, 1,6 ha. groot, is een bijzondere wereld vol westerse en oosterse symbolen ontworpen. De levenstuinen verhalen op een symbolische wijze het leven van de mens."
De bezoeker krijgt een routebeschrijving in handen, waarbij de 25 verschillende tuinen - inclusief vallei, moeras, een rozenlaan en bosje - in twee regels beschreven worden.
In het theehuis veel kunst aan de muur tussen allerlei orangerieplanten; een en ander een allerliefste omgeving; niets dan het Liefde Gebiedt, door de natuur gedicteerd.
Daarvan getuigt ook de uitgave De Meander van een Woordenstroom, 100 blazijden gedichten, spreuken en verhalen van Charles van de Nieuwegiessen, mede-eigenaar, mede-ontwerper en mede-oprichter van de Levenstuinen. Uitgeverij Boekenbent, ISBN 978-90-8570-166-8. Ik schafte er een exemplaar van aan, en mij werd tevens aangeboden de Catalogus van de levenstuinen. Hierin een voorwoord van Hans IJzerman en Charles van de Nieuwegiessen, bij wie sinds hun ontmoeting in de jaren tachtig, tussen de gedreven tuinder en de creatieve beeldende kunstenaar, het idee voor een plek als deze ontstond, daarna een stukje geschiedenis van het gebied, met data uit 1380, 1648 en de 19e eeuw, en het jaar 1993 waarin de werkzaamheden - het afgraven - begonnen, die negen maanden door de autoriteiten moesten werden stopgezet. "De aanleg van de tuin moest eerst officieel worden."

Daarna volgt in de Catalogus een beschrijving van elke tuin, met namen van bomen, planten en bloemen (Nederlands & Latijn) en een kleurenfoto, die de plekken weergeeft. Uiteraard namen wij onze eigen foto's. Graag komen wij ooit weer terug; ander seizoen andere bloeitijden. Au revoir, mes amis!
De tweede aanlegsteiger - een groot aantal kilometers verder was die van Hotel-Restaurant De Rietlanden, op het Kalenbergerpad 7, 8377 HL Kalenberg, 0561-477278, waar wij ons in vier fluisterboten (electrisch aangedreven roeiboten) inscheepten om ons een uur lang door grachten, vaarten en slootjes in het hart van het Nationaal Park 'de Weerribben' te laten voeren; in de kop van Overijsel, een van de mooiste natuurgebieden van Nederland.

Eveneens onvergetelijk: het gorgelen van het water onder de boeg van het stille bootje, de dotters lissen waterlelies het wolpluis het hoogveenmoeras de bomen uit water verrijzend, de stilte rondom, geen bebouwing, geen artifact - niets dan groen en helder water en de kleur van een bloem of bosje. Haha. Tien minuten voor het einde barstte een stortbui boven ons los; horend bij het avontuur. In het restaurant uit vuilniszakken schone droge kleren, en een uitstekend kipgerecht met fruit en ijs toe.Ha heerlijk huiswaarts: om tien uur waren wij terug; de twee kinderen aan boord(Jeanine 6 en Tim 4) hebben zich voorbeeldig gedragen. Dankdankdank, gedeelde vreugde - er is geen geen groter vreugde.
Samen gingen Edith en ik vanochtend naar de als altijd glorieus florerende bloemenmarkt op het Amstelveld (ondertussen heb ik ook gedoucht en Edith deed de was) - waar zij voor het nieuw gemaakte terras grootbloemige dahlia's, geraniums met bont blad, dubbele vlijtige liesjes, donkerpaarse campanula, felgekleurde ijsbloemen, oudroze hangsurfinia's en donkerblauwe lobelia aanschafte.
Op dus weer naar de tuin.
Volgend Pinksterweekend Vurige Tongen in Ruigoord, poëzie en muziekfestival, zondag in Rotterdam het jubilerende Dunya Festival.
Wij blijven feesten. Het leven is er om gevierd te worden.
Gegroet, medereizigers op dit pad. Simon Vinkenoog, wolkenridder.

 

---

 

Vrijdag 18 mei 2007

"And this, too, shall pass"

Op ons erf in het tuinpark waar wij al weer een maand wonen, gebiedt de stilte.
Ons gehoor begroet het ruisen van de wind en elk vogelgeluid, in meervoud: van tortelduif tot bonte specht. Kool- en pimpelmeesjes hebben de plaats ingenomen van de mussen in de eerste helft van de vorige eeuw; ik leef van het voortdurend vis-à-vis met mijn geliefde - in augustus zijn wij 20 jaar samen - en de bezoekers op afspraak.

Uit de honderden, zoniet duizenden pagina's die ik de afgelopen weken aan mijn oog heb zien voorbij gaan, til ik één uitspraak ter nadere bestudering. Het is een belangrijke impuls om ons aller Hier en Nu te verruimen en bestendigen.Voorwaar de allergroenste groenten van Simon Vinkenoog, Medewerker. Hier volgt de tekst - ik houd me voor vertaling aanbevolen; zie e-mail Guesthouse.

Eerder gepubliceerd in het WWQSS-bulletin, Amsterdam, 1 december 1987.

P.S. Zaterdag, morgen, 19 mei, treed ik samen met het Bo's Art Trio op tijdens het Geen Daden Maar Woorden Festival in 's-Hertogenbosch; zondag neemt de Artimobil ons tuinders mee naar lusthoven, D.V.

---

 

Dinsdag 15 mei 2007

Love in a spiritual sense may mean
seduction to a higher level

Forty years ago, oh boy!
Veertig jaar geleden stelde de fysicus professor J. Kistemaker, dat wij mensen van de laatste 1/10e seconde waren. Hij deed dit aan de hand van het Zonnejaar: onze tijdschaal.
Het ontstaan van het heelal geschiedde op 1 januari, het zonnestelsel ontstond op 1 september, eerste bacterieën op Aarde verschenen rond 10 november, de eerste visjes kwamen ca 18 december, de eerste mensachtige halfapen deden hun intrede op 31 december 7 uur 's avonds, de eerste Egyptische Koningsdynastie verscheen op 31 december, 9 seconden voor de slag van 12, onze grootouders werden geboren op 31 december, 0.2 seconden voor de slag van 12. En, zo besloot de kenner van de fundamentele materie, ruimte en tijd in zijn boek De Zin van het Leven (april 1967): Wij zijn dus mensen van de laatste 1/10e seconde.
Wat is een tiende seconde op de eeuwigheid? Altijd, als je er naar kijkt vanuit het graf, liet Allen Ginsberg in een vroeg gedicht weten. Mensen wachten op de fatale datum van 2012, als het nulpunt zou zijn bereikt.
Ondertussen weten wij meer van de chaos, die uitdaging en verandering (de enige constante) tegelijk is. In zijn paper Chaos in Myth and Science van juli 1988 gaat Ralp H. Abraham, wiskundige van de University of California in Santa Cruz dieper in op de kosmogonieën die aan de oosprong van onze wetenschap staan. 'One by one, scientific disciplines are falling into the chaotic attraction of a new paradigm. Hij noemt namen die mij ontgaan, uiteraard met referenties: Henri Poincaré, Ueda, Lorenz, Stein, Ulam, Ruelle, Takens; een en ander gepaard gaand aan de computer-revolutie. Recently, the earth sciences and social sciences and even psychoanalysis have fallen into the new paradigm of chaos. Hij vergelijkt cosmogonical principles in de culturen van Babylon, de Hebreeërs, de Grieken en de westerse - met ideeen over vaders en oceanen, moeder godinnen en de slang, mist, recht en orde, kosmos, materie, geest, hemel en onderwereld.
Zijn keuze is voor het partnerschap; ook Riane Eisler, Ilya Prigogine en Rupert Sheldrake denken die kant uit.

Het leven op de tuin is en blijft een avontuur; er zijn dagen dat wij ons erf niet afkomen - mijn trouwe bezoekers weten dat ik de zomermaanden niet elke dag achter dit apparaat zit; in de twee daken boven ons hoofd in het volkstuinpark hebben wij op de 400m2 van onze lusthof meer dan genoeg te doen, het is overigens een plezier aldaar mensen te ontvangen.
Afgelopen zaterdag een bijzonder optreden met de jazzband Quincey, op het Tolhuis Tuinfestival (direct naast de pont in Amsterdam-Noord) geheten Een kleine mooie revolutie en gewijd aan Lucebert en de nieuwe generatie. Een weekend lang stond het ruime restaurant van Shell (naast de Shell-toren, die tot appartementengebouw wordt verbouwd) met muziek, theater, literatuur en beeldende kunst in het teken van de ruimte van het volledig leven. Jammer dat je er niet bij was.
Mijn petje af voor de jazzmusici van Quincey: Diederik Rijpstra - trompet, Floris van der Vlugt - saxofoon, Jurjen Bakker - drums, Ernst Glerum - bas en Daan Herweg op het toetsenbord, met wie het heerlijk samenspelen was. Diverse samenwerkende organisaties : de Stichting Cultuur aan 't IJ, Stichting Perdu en de School der Poezie. Jan Donkers ceremoniemeester in zijn element; meer info www.tolhuistuinfestival.nl.

Meest interessante uitgave mij afgelopen week onder ogen gekomen, het zeer efemere De Centrifuge l, uitgave van de Nederlandse Academie voor 'Pataphysica, onder auspicien van OAO (Ons Aller Oppergemaal) 20 pagina's, Veredere www's: Batafysica.nl, Geocities.com/institut_neerlandais_pataph/index.htm, Pataplatform.blogspot.nl, Attejongstra.nl, Matthijsvanboxsel.nl, Richardderks.nl, Geocities.com/les_harengeres en Woudagemaal.nl.
250 exemplaren, waarvan 150 bestemd voor NAP-leden: trots op mijn nr.97. Meer info M. van Boxsel (NAP), Van Baerlestraat 63 IVB, 1971 AR Amsterdam.

Meigroeten van Simon en Edith Vinkenoog, alweer op weg naar hun paradijs.

---

 

Woensdag 9 mei 2007

People generally shout at each other when they are far away

Schrijven blijven. Douche-dag, Dag van Europa - laat op de avond een optreden in Felix Meritis met Spinvis, voor de gelegenheid uitgebreid met een Turkse sass-speler en een Spaanse flamenco-gitarist.
Post blijven lezen; een levensteken van John Cordell, die afwisselend in het Drentse Zuidwolde zijn Museumboerderij beheert, als ook van juni tot oktober in Grasse verblijft, waar de monniken in pij hun middeleeuwse boodschappen doen: 'Ondanks dat ik 84 ben rijd ik 'gewoon'in mijn busje heen en weer (Holland-Zuid-Frankrijk = 1500 km) totdat ik 100 ben, dan vind je mij terug bij Petrus welke je vertelt waar de JAZZ-musici-corner is, dáár speelt John Cordell: contrabass"
Maandag waren wij alleen in deze mijn mooie stad om des middags in het Filmmuseum de 150 minuten durende, geen moment vervelende, documentaire van Louis van Gasteren te zien: Hans, of het leven voor de dood - over de opzienbare zelfmoord in 1963 van de getalenteerde Hans van Sweeden, een maudit zoals je er maar enkelen in je leven aantreft. Getuigenissen van vrienden en familieleden, de laatste die hem zag: Willem Nijholt. Een navrant tijdsbeeld. Aangrijpend gefilmd; de 84-jarige Maestro - alweer onderweg maar een Filmfestival in Madrid, sprak over de veiling van zijn apparatuur en toch alweer de kriebels om weer te beginnen...Onder de naam Hans van Norden komt Hans van Sweeden in mijn boek Hoogseizon uit 1962 voor, al op de eerste pagina.
Tramwaarts naar het Filmmuseum rijdend, de auto voor eigen deur in de Sarphatistraat geparkeerd, zagen wij rondom het Leidseplein wel de diverse M.E.busjes en arrestantenwagens; van de vandaleuze praktijken las ik pas zojuist in Het Parool van maandag. Ach en wee: het jammerlijke is juist dat het voornamelijk relschoppers van buiten Amsterdam zijn (het merendeel trok naar het Centraal Station om de trein naar huis te halen) die het een kick vinden om hier vernielzucht bot te vieren. Wel handig, dat stratenmakers rond het Weteringplantsoen stapels stenen had laten liggen: vergemakkelijkt een en ander. Zet daar dan een cordon ME omheen, zou ik zeggen - of laat dat door een mannetje van tevoren controleren, zegt als immer de allerbeste stuurman aan wal.

Voor de komst van Ma een te grote kast uit huize 23 verwijderd, een andere boekenplank verplaatst, het stalen vouwspringbed eruit, een elegante pitrieten chaise longue daarvoor in de plaats: hoeveel nieuwe ruimte. En hoeveel pakjes te ontdoen van touwtjes die daar sinds 1987 omheen zaten! Telkens nieuwe verrassingen en ontdekkingen in het eigen verleden. En allemaal waar gebeurd; ik leg de relevante papieren voor Derrick op een stapel - voor zijn volgend bezoek. Hij was ook bij de Van Gasterenfilm en vergezelde ons begin april naar '-s Hertogenbosch, waar wij het aan Jeroen Bosch gewijde Art Center bezochten, in een voormalige kerk. Hij schreef er een verslag van in het lifestyle-maandblad Essensie, waaraan ik zelf meer dan honderd keer - nooit geteld - columns bijdraag - de uitgever maakte voor mijn 75e verjaardag in 2003 een uitdraai van de eerste tachtig : ik hervond de uitgave.
Over naar elders.
Aanstaande zondag neem ik deel aan het Lucebert-festival bij het Tolhuisplein in Amsterdam-Noord; jazz & poëzie. Als immer à l'improviste een onvoorspelbaar avontuur, en dat hoort het te blijven - als het leven zelf. Vol vertrouwen dus, in het eeuwige Nu van het scheppingsmoment.
Ontroerd ben ik door de kleine uitgave (120 blz.) van De Herschapen Icoon - Transreligieuze kunst van Frederick Franck, samengesteld door Willem Alting von Geusau. Mij waren de teksten en tekeningen van Frederick Franck (1909-2006) bekend - ik bezit een van zijn boeken met handschrifttekst en tekeningen: De zen van het zien.
Uitgever Martijn Jas liet me de boeken Breda Bevalt! Maastricht Bevalt! Rotterdam Bevalt! en Utrecht Bevalt! zien; bezig zijnde met de voorbereidingen van het Amsterdam Bevalt!-boek. Elke uitgave laat een 20 tot 30 bekende Nederlanders aan het woord met herinneringen aan hun geboortestad; fascinerende lectuur wil ik graag bekennen. Toen ik hem liet weten het interview met Frederick Franck (1909-2006) zo geslaagd te vinden ("wat een bijzondere persoonlijkheid!") stuurde hij me de bovengenoemde uitgave, waarin voornamelijk aandacht wordt besteed aan de grote beelden (Iconen) in staal, glas, hout, steen en spiegel, die Franck de drie decennia voor zijn dood met behulp van zijn assistent, de lasser Bruce Bernardo heeft gemaakt voor zijn sanctuary Pacem in Terris, in Warwick, 50 mijl van New York aan de oevers van de Wawayanda-rivier, die hem deed denken aan de Jeker uit het Maastricht van zijn jeugd. Hier restaureerde hij met behulp van de Hollandse ambachtsman Bert Willemse de ruine van een achttiende eeuwse watermolen tot wat het nu is: een pelgrimsoord.
Twee citaten: "Frederick Franck beschouwt zichzelf als transreligieus, als een "homo religiosus", een religieus mens zonder etiket en onafhankelijk van alle relieuze organisaties. Hij verwerpt alle vormen waarin men zichzelf van nationale, religieuze of racistische labels voorziet als pseudo-identiteit. Hij beschouwt die etikettering uiteindelijk als het resultaat van ego-obsessies, van manieren om het eigen ego en dat van de groep boven anderen te stellen. Hij behoort principieel tot geen enkele groepering.
"Voor Frederick Franck, die enkele jaren bij Albert Schweitzer in het Afrikaanse Lambarene doorbracht als tandarts en kaakchirug, was de vroeg gestorven Paus Johannes XXIII, met zijn Pacem in Terris-pleidooi tijdens het Vaticaans Concilie een genie van het hart. Hij vond er een uitspraak in die voor hem de kern van alle religie is: In ieder menselijk hart is een wet ingeprent waaraan zijn geweten gebiedt te gehoorzamen."
En dat is een mooie dagsluiting; nog altijd zonnig en stormachtig - wat zijn het werkelijke geluiden: storm boven het bos, langsdrijvende wolkenvelden - tot de tanden toe gewapend om de vrede te bezielen!@

Uit de Frederick Franck-monografie, met een cd en voor meer dan de helft bestaande uit afbeeldingen van de beelden, verschenen bij Uitgeverij Kapstok Amsterdam, 2e druk maart 2007, ISBN: 90-77325-13-1, met dank enkele afbeeldingen - een moeilijke keuze, met plezier volbracht. Dank je, lieve partner Edith, zonder wie...
Simon Vinkenoog, levensgenieter.

---

 

Zaterdag 5 mei 2007

If you pick the wrong path, just backtrack and try a new one

43 e-mails wachtten mij op - uitnodigingen en aankondigingen; 6 ervan gecopieerd voor Edith, die later hier komt; ik mocht eerst tussen 9 en 10 uur deelnemen aan een gesprek over vrijheid en bevrijding voor Business News Radio (FM 100,1 m.): drie schrijvers werden daarover door twee presentatoren aan de tand gevoeld: Sieger Sloot, 29, Wanda Reisel, 52, en ikke bijna 79.
Eerst moesten wij door de dodenherdenking heen van Pim Fortuyn, wiens moordenaar Volkert van der Graaf hem vijf jaar geleden opwachtte; deze week werden de burelen van de niet meer bestaande LPF ontruimd. Sic transit gloria mundi. De kale praataap dood; de apenkenner Frans de Waal in de V.S. tot een van de honderd belangrijkste personen ter wereld gerekend; diergaarde Blijdorp stelt in een klein kooitje twee homo sapiens ten toon: op naar de bevrijding!
De waan van de dag, de ochtendkranten, het weer, de gladde wegen als het gaat regenen - een ieder kon nauwelijks ziin ei kwijt.Uiteraard zeiden wij verstandige dingen; nauwelijks een goed woord over voor onze dorpspolitici, die ons in een oorlog gesleurd hebben waarmee wij niets te maken hebben. Get out of Irak, get out of Afghanistan. De zogenaamde vechters voor democratie worden er gezien als bezetters; laten wij eerder aan de skeletten in onze gangkasten kijken. Kunnen zeggen, doen en laten wat je wilt- daar heb je het vrije beroep voor gekozen, dat je daartoe in staat stelt: de vraag is dan: hoe ver strekt zich die vrijheid uit? Mag je schimpen, schelden, spotten, beledigen, kwetsen - van mij doet ieder wat hij/zij zelf wil, maar ik dus niet: ik heb gekozen voor het ultieme positieve - ik zou niet anders kunnen in het laatste kwartier van mijn leven op aarde. Wat u niet wilt dat u geschiedt- doe dat ook een ander niet.
De aantekeningen die ik gisteren voor een voorbespreking rond het thema maakte, kwamen nauwelijks ter sprake: alvorens het papiertje verdwijnt (welke grafoloog stelt prijs op het handschrift?) tik ik de woorden hier over.
Het zijn geen metaforen, het zijn geen verzinsels, het is niet mijn verbeelding, het is mijn waarheid (naast die van 6 miljard anderen)- ik ben een leven lang bezig geweest met deconditioneren en herprogrammeren, heb als dertiger geamuseerd en betrokken New Age en Provo langs zien gaan, hippies, dropouts en kabouters: altijd te kust en te keur om over te schrijven. Bovendien vind je, al schrijvend, steeds meer over jezelf uit; dankje, Taal!
Je doet dat niet in je eentje, d.w.z. er zijn tallozen - in kunst, samenleving & wetenschap: de meritocraten die de richting van de synthese, de eenheid, de integratie, de overbrugging van tegenstellingen, de dialoog, het voortdurende gesprek, de verdiepte inzichten, de nieuwe paradigmata (de verzoenming tussen relativiteit & quantum bijvoorbeeld) - o, wat een tijdperk vol ontdekkingen, in de laatste honderd jaar meer gebeurd dan in de eeuwen daarvoor: de versnellingen, de verbindingen, de samenhangen, de netwerken en het houdt niet op: wij eisen wind-, water- en zonne-energie, respect voor mens en Mensheid en de Verenigde Naties; het enige wereldforum van belang, nu de banken springen en de zeespiegels rijzen. We ain't seen anything yet!

Wij staan tegenover de dommekrachten, Moloch Moloch Moloch, de woeker, de rente, de o zo gemakkelijk te manipuleren hebzucht, de apathie, de verveling, het consumentisme, wat al niet; in wat voor glijbaan ben ik terecht gekomen? Nee, ik erger me niet, allang niet meer, meewarig glimlachen, droef zijn - wiser but sadder - maar weten, beseffen, dat je ergeren (zeuren, klagen, janken, kankeren) tot niets leidt, hooguit tot Kanker...
Daarentegen, niettegenstaande, desalniettemin - in het kader van de geestelijke mobilisatie, deze woorden, geschreven aan de keukentafel van het tuinhuis, geheten EDEN, in tuinpark Buitenzorg, aan de groene overkant van het IJ, met de rug naar bos en waterland, rolgordijn omlaag tegen de fel naar binnen schijnende zon, voor een vrije gemeente: mensen van goeden wille: doelgroep All & Everyone:

VRIJHEID
- alleen individueel te beleven, of als partnerschap - zie Max Stirner: Der Einzige und sein Eigentum, en Riane Eisler: De Kelk en het Zwaard.
Vrij is:
- je geen slachtoffer voelen
- niet denken dat het leven het op JOU gemunt heeft (life doesn 't care a rat as to who is  living it)
- geen angst (meer) hebben, ook niet voor de dood
- bewust leven, je zegeningen tellen
- dankbaar en waakzaam zijn; individuele rechten niet laten beknotten
Vrij ben je in je geest en in de toekomst, voor andere vrijheden moet je vechten, werken en het spelen niet afleren. Genieten, dagelijks je bevrijding vieren.
Nu dus
BEVRIJDINGSDAG. Bevrijding, het mocht wat: de wereld nog altijd geregeerd door Macht en Poen.
Je eigen bevrijding (van Hebben naar Zijn) dagelijks entameren; tijdelijke Autonome Zones creëren: Ruigoord, Vurige Tongen. Geen Daden maar Woorden. Op de markt van het geluk.
Ik roep. Henri Michaux in mijn bundel Het Hoogste Woord uit 1996.
Ikzelf in mijn laatste bundel Zonneklaar, waarover ik (jawel!) ook door de BNRadio ben geïnterviewd, twee intelligente heren, augustus 2006.
De eerste jaargang van deze Kersvers-notities liep van 5 juni 2004 tot 20 juni 2005, in 1 ex. ten eigen behoeve geprint (incl. foto's en andere afbeeldingen) 458 pagina's, de tweede jaargang ging van 26 juli 2005 tot 22 juni 2006 - in de zomermaanden nam de frequentie der notities af; op de tuin zonnecellen voor licht, butagas voor warm water en koelkast - heerlijk handschrift en tuinwerk nemen in belang toe.. Juli 2005 werd ik aan mijn linker voet geopereerd, kreeg een bypass, beweeg me dus niet meer zo kwiek als vroeger maar heb nog altijd evenveel vreugde in mijn leven als op mijn trouwdag met Edith op1 september 1989.
Zij heeft zojuist telefonisch haar komst gemeld, om mijn teksten vanuit de Dreamweaver de ether in te slingeren (of hoe ze die virtuele ruimte, gevuld met Nulpuntenergie, tegenwoordig ook mogen noemen) en wat foto's toe te voegen, onder het motto: the pictures show we 're allright! (die was van de Stones).

Met heel veel plezier en belangstelling las ik deze week Frans Westerman's ARARAT: een verrukkelijk boek vol van het soort wetenswaardigheden dat er toedoet.
In het boek van L.H. Wiener: De verering van Quirina T. ben ik begonnen, ik zag een innemende, ik bedoel sympathieke man op televisie bij P & W, maar wat krijg ik weinig toegang tot een man, die op zo 'n volwassen leeftijd - tegen zijn pensioen aan - nog in het reine met zijn vader moet komen! Ik ga moedig verder in de verzonnen ingebeelde mogelijk gebeurde eerder vertelde absolute herinneringen; ik hoop dat het stof zal gaan opwaaien.
Bovendien las ik deze week de meningen van Gerrit Komrij, A.F.Th, Yasha over Norman Mailer, Varghas Llosa, de Morgen-Man over Nederland en was ik in staat ettelijke vuilniszakken te vullen met jaargangen Vrij Nederland, Volkskrant Magazine, Groene Amsterdammers en dergelijke heus wel elders terug te vinden papieren.
Het minder massale, de tegencultuur-uitingen zeg maar gaat ooit naar het IISG, waar het voor de eeuwigheid bewaard blijft, haha. Het komt allemaal dus goed, en hier stapt mijn innig beminde binnen.
Wij hebben tegen de 40 digitale foto's te bekijken: wij zijn zeer streng in onze serlectie!
Gegroet, zonnevrienden, Simon Vinkenoog, springlevende tuinkabouter.

Hangmat, gekregen van Ida en Ron Brassinga voor mijn 75ste verjaardag, eindelijk in gebruik genomen

Hoe de clematis montana zich over de tuin verspreidt

 

---