KERSVERS


Donderdag 30 november 2006

The Day of Measured Attack

Kom binnen. Voel je welkom. Hier ben je thuis. Onder het dak van de liefde, in de leerpraktijk: elke dag een reflectie, naar binnen en/of buiten.
Er is hier veel te beleven, een levenslang content opgebouwd in twee jaar en nog altijd werk in uitvoering. Vensters op de wereld, gezien door de ogen van een wereldburger die zich in de geest vereend voelt met alle medebewoners op deze bedreigde planeet, met zijn ongemakkelijke waarheden.
Voel je thuis: de wereld gaat voor je open, geen schijnwereld, maar een levende planeet met aarde, lucht, vuur en water, bevolkt door actieve mensen die zich creatief, liefdevol en geïnspireerd uiten. Hun (en mijn) edele bedoeling is het een bewuster wereld voor iedereen op te bouwen (geen eendagswerk), Utopia Now! niet verdeeld door angst, haat of vervreemding. Levens-kracht: strijdbaarheid, verbondenheid, solidariteit in woord & daad.
Inderdaad een ontzagwekkend programma (klik op de godin Abondantia op deze Kersvers-homepage en je ziet het nog eens bevestigd. Ontzagwekkend, maar daarom niet minder noodzakelijk.
Waar het (frappez, frappez toujours) al heel lang om gaat, en waarmee ik mij bezig houd sinds ik te maken kreeg met ASC's (Altered States of Consciousness): een geestelijke mobilisatie ten behoeve van een spirituele revolutie. Voor iedereen op de planeet geldt: the only way out is in - en dan...
De Shulgins (Alexander & Ann) weten het in hun indrukwekkende boek TIKAL uit 1997 nauwkeuriger uit te drukken dan ik. Zó dus - maak zelf de omzetting:

"As far as the human species is concerned, if it is to survive longer on earth, it will have it's best minds and most moral souls to devote their time and energy to further and deeper study of the human psyche and it's dark sides, using all tools available, including psychedelic drugs and plants. Otherwise, between nuclear power, bacteriological mutations, ecological devastation and the rising anger of hungry deprived people all over the world, our civilization and our very species may have a short future indeed."
(Zie: http://www.chemicaltheater.org/fabric.htm)

Internet is voor mij, sinds ik in april 2004 door toedoen en op aanraden van goede
vrienden on line ben, nog altijd een ontdekkingsreis; bovendien zie ik het als het aarzelend begin van een World Sensorium, zoals geschetst in de boeken van prof. Oliver Reiser, die ook spreekt van gedachtengolven rond de aarde, uit het oosten en het Westen, die elkaar in de afgelopen eeuwen steeds dichter naderen: het oude adagium they shall never meet is ondertussen een verouderd paradigma; typerend is dat in de kwestieuze aangelegenheden tussen gelovigen & atheïsten (zoals recent in de Volkskrant-reeks n.a.v. het laatste boek van Richard Dawkins) op geen enkele manier rekening wordt gehouden met de talloos velen, die wél geloven, maar niet in een monotheïstisch godsbeeld. Het Boeddhisme, in zijn vele diverse stromingen, kan zónder, terwijl het Hindoeïsme een waar pantheon van Goden en Godinnen opvoert - en wij willen daarbij de natuurreligies niet vergeten, het sjamanisme, de neo-paganisten (wicca), en in de esoterie de hermetische leer, de gnosis - waarbij het om ervaringen gaat, waarnaar ook theosofen, rozenkruizers en vrijmetselaars streven.

Het zojuist verschenen 241e nummer van het tweemaandelijks tijdschrift BRES schenkt ruim aandacht aan het verschijnsel channneling en mediumschap, met een nummer over de zin en onzin van nieuwe openbaringen.
Hoofdredacteur John van Schaik, godsdiensthistoricus, leidt de artikelen in: "Kan dat wel: Jezus die doorkomt? Al in 1840 spreekt God zelf met Jacob Lorber. Dat houdt sindsdien niet meer op: Helena Petrovna Blavatsky, Alice Bailey, Rudolf Steiner, onze eigen Jozef Rulof. En dan moet je in zo'n rijtje nog oppassen dat je geen belangrijke mensen overslaat. Tegenwoordig zijn het in ons land vooral Gabriel en Reent Gaastra-Levin en Karel en Caroline van Huffelen die van zich laten horen. Integere mensen lijkt me, die het goed voorhebben met de wereld. Je kunt hun doorgevingen van Jezus, Maria en Maria Magdalena dus niet zomaar naar de prullenmand verwijzen. Maar of deze doorgevingen nu iets met esoterie te maken hebben? Esoterie heeft volgens mij met met inwijding en mystiek te maken. Daar is bij deze nieuwe doorgevingen geen sprake van. Waar gaan zij dan wel over? En waar komen zij vandaan?"
Reender Kranenborg (Alle spreken van boven komt van beneden) wijst op het feit dat zowel Mme Blavatsky in The Secret Doctrine als Rudolf Steiner bij het schouwen in de Akasha-kroniek gebruik hebben gemaakt van pseudo-wetenschappelijke op fantsasie berustende boeken of romans (Ignatius Donally's The antidiluvial world en W. Scott-Elliot's The Story of Atlantis.
Zo inspireerden Michael Baigent, Richard Leigh en Henry Lincoln met hun boek Holy Blood and the Holy Grail (1982) en The Messianic Legacy (1987) alsmede het Evangelie van Maria Magdalena niet alleen Dan Brown bij het schrijven van de pseudohistorie Da Vinci Code, maar ook de hierboven genoemde Nederlandse channels.
Genoemd worden in deze BRES-artikelen Joke Hoogeveen's Gesprekken met Paulus, The Course of Miracles, het Urantia Book, en de gesprekken met God van Neale Donald Walsch.
Geen aandacht werd besteed aan De Orde der Verdraagzamen (Karel van der Nagel), Edgar Cayce, de slapende profeet, noch aan de Seth-boeken; wél worden enkele websites genoemd. Voor meer geïnteresseerden uiteraard het nr. van Bres zelf, www.bres.org; www.apologetique.org, www.bijbelarchief.nl (zoek op trefwoord: nieuwe openbaringen), www.gesprekmetgod.nl, www.lorber.nl, www.maria-magdalena.nl, www.urantia.nl, www.nealedonaldwalsch.com, www.levenindemaalstroom.be, www.Lcc.cc en www.rkdocumenten.nl (trefwoord: openbaringen).

Zo, genoeg geopenbaard vandaag; ik surf en kom boven. Alle tips van Erik (Spinvis) de Jong heb ik met grote dank opgenomen aan het einde van de link (ik noem die weleens: venster, zoals ik de website een webstek noem; leve het zich vernieuwende ABN!) Simon Surft. Veel kijk-, lees- en luisterplezier. Hoor wie klopt daar, kinderen? Simon Vinkenoog.


 

Woensdag 29 november 2006

The Day of The Instigator

In mijn Bezige Bij-uitgave uit 1967: Vogelvrij - bouwstenen 1963-1967, een verzameling van dertig teksten, artikelen en voordrachten, nam ik als een der motto's de uitspraak op:
'L'acte situationiste le plus simple consistera à abolir tous les souvenirs de l'emploi du temps de notre époque qui, jusqu 'ici, a vécu très au-dessous de ses moyens.'
Oftewel: 'de meest eenvoudige situationistische daad zal er uit bestaan alle herinneringen aan de tijdsbesteding van ons tijdperk af te schaffen. Dit is een tijdperk dat, tot op heden, ver onder zijn mogelijkheden heeft geleefd.' Zie ook de link Credo: Vogelvrij op deze webstek.
De eerste tekst in dit boek is New Babylon: Preambuul bij een nieuwe wereld, die eerder in een album met tien litho's van Constant Nieuwenhuis was verschenen. Hij was een der Nederlanders die deel uitmaakten van de Internationale Situationiste, evenals de schilder-dichter Armando en de architecten Ton Alberts en Har Oudejans - de laatste werd buitengesloten, toen hij een kerk zou gaan bouwen. Evenals de surrealisten en andere avant-garde bewegingen vóor hen, waren de voorlieden van de Internationale Situationiste (Guy Debord, Asger Jorn, Raoul Vaneigem) streng voor leden, die zich niet aan de principes hielden: zij werden uitgesloten.
In juli 1957 luidde het onvoorwaardelijk in een eerste bulletin van de Internationale Situationist : First of all the world must be changed.
Er niet afspringen dus; met de slogan De verbeelding aan de macht speelde de I.S. een belangrijke rol in de Parijse studentenrevolte van mei 1968.
De laatste regel van Raoul Vaneigem's Handboek voor de jonge generatie (Synopsis, De Arbeiderspers, 1978) luidde: "Om een wereld van genietingen te gewinnen, behoeven we slechts de verveling te verdrijven."
En de uitgever, explicieter: 'Vaneigem stelt dat zoals de behoefte zich te voeden en te beschermen kenmerkend zijn voor overleven, creativiteit, liefde en spel tekenend zijn voor leven. Creativiteit, liefde en spel zijn de grondslagen van de projecten tot zelfverwerkelijking, communicatie en participatie. Het gehele perspectief op de macht, op de maatschappij, op het leven dient te worden omgekeerd. Dan kan er een nieuwe fase ontstaan in de vrijwording en de vrijmaking van de mens. (...) Zijn polemiek richt zich evenzeer tegen kapitalisme en conformisme als tegen leninisme en dogmatisch communisme en staatskapitalisme. In een tijd dat zelfs de geringe veroveringen van de jaren zestig in gevaar worden gebracht en de mens weer in het perspectief van de macht dreigt te worden gedrongen, geeft Vaneigem een - nog ongebaande - weg naar de wereld van de poëzie, de revolutionaire daad bij uitstek die de nieuwe werkelijkheid verwerkt.'
Over de situationisten, weinig algemeen bekend, is veel geschreven (267.000 hits op Google), maar een eerste grote retrospectieve van deze 'laatste avant-garde in de 20ste eeuw' in het Centraal Museum van Utrecht, onder de nauwelijks publiekstrekkende titel In girum imus nocte et consumimir igni (als we 's nachts de kring binnendringen worden we verteerd door vuur), zal van 15 december tot 15 maart 2007 de beweging een duidelijker gezicht verschaffen. En vervolgens te zien zijn in het feestelijke Tinguely-museum in Bazel.
"Do they really believe that one fine day, or one decisive evening, people will look at each other and say: 'Enough! To hell with work, to hell with boredom! Let's put an end to it' - and that everyone will then step into the eternal Festival and the creation of situations?" vroeg de filosoof Henri Lefebvre zich af.
Nee, niet Everyone - maar heel velen hebben zich ondertussen bevrijd van de schijnwerkelijkheid, die de spektakelmaatschappij van heden ons biedt, en verrijken inderdaad hun bestaan door de tijd niet uit verveling te doden, maar springlevend te houden, doing their own thing - het leven is een feest, dat je moet leren genieten en de mens is niet tot lijden gedoemd: het gaat juist om de verwezenlijking van al zijn mogelijkheden, vanuit een nieuw perspectief - een verruimd en verruimend bewustzijn.
Googlend kwam ik langs sites als www.nothingness.org en www.notbored.org en bopsecrets.org - ik hoefde me niet te vervelen. Al is het alleen maar omdat ik een artikel over The Politics of Sleep ophaalde en copieerde, eerder gepubliceerd in Social Anarchism # 19, 1994.

Uiteraard heb ik persvrijheid@nvj.nl laten weten dat ik tegen de gijzeling van Joost de Haas en Bart Mos ben, de Telegraaf-journalisten. Waar zouden wij zijn zonder onze bronnen? Ik ga de mijne hier nog eens openleggen - ze zijn alleen niet geheim, zolang ik er niet over spreek, uiteraard. Maar waar zouden wij als Nederlandse samenleving zijn zonder onze vrijheid van meningsuiting, zonder journalisten en andere klokkenluiders die tegels lichten en geheimen openbaren? Justitie en politie hebben, onder het mom van terreurbestrijding al te veel macht gekregen: laten wij niet afglijden in de richting van een politiestaat. Persvrijheid!
De nieuwe Groenlinksparlementariër Tofik Dibi, een Amsterdammer van Marokkaanse komaf, heeft een tijdlang Rita Verdonk bij haar verkiezingsoptredens hinderlijk gevolgd. Toen ze hem eens afdeed, na een vraag: Daar hebben we nu geen tijd voor, en hem uitnodigde eens met haar koffie te komen drinken, weigerde hij dat resoluut; geen achterkamertjespolitiekl! Het Publieke Debat!
Wie gisteren de hoogmoedige Kenau triomfantelijk bezig zag (zij kwam op t.v.. wel zes keer langs), kan lachen om het scherpe pennetje van Volkskrant's TV Wim de Jong-rubriek. Gisteren hoorde hij bij het chaotisch begin van haar cafépersconferentie BUKKEN!, toen Verdonk daar de camera's eenmaal draaiend op zich gericht wist.
"Waarna je je thuis in dekking onder de koffieboekentafel vervolgens eerst uitgebreid kon gaan verbazen over de powerdress met schoudervullingen als terreinbanden, waarin de minister voor Vreemdelingenzaken zich voor de gelegenheid had gehesen. Ik legde een modisch verband met de garderobe en ook met de oorlogsregering van koningin Wilhelmina. Ik dacht even aan een Evita Peron uit een geelfruitrepubliek. Ik zag een American football-speler, een prehistorisch pantserdier, een boktor, een actrice uit Robocop, en een zwartrubberen uitvoering van het Michelin-vrouwtje."
Ik vond het ook bespottelijk, zegt Edith, die ik vroeg mij deze regels te dicteren. En dat is dan ook het beeld, dat de politiek even toonde: machtswellust, en niets dan dat. Na de avondbijeenkomst van het Hoofdbestuur van de VVD (wie zijn dat? Namen werden niet vermeld) was de feeks weer even getemd; voor hoe lang?
Meer dan genoeg voor vandaag: life is a carnival, een happening, een verlichte keuze, een sprookje of een nachtmerrie. Aan ieder van ons de keus. Nouja, niet iedereen dan. Gegroet, Simon Vinkenoog - vrijetijdsbesteder.


 

Dinsdag 28 november 2006

The Day of the Lone Wolf

Soms is het interessant een interview met jezelf tegen te komen; boven een astrologisch portret in Panorama van 6 juli 1984 staat: "Het liefst zou ik niets doen, heel dichterlijk door de wereld gaan".
Ik pluk de volgende krenten uit de pagina pap:
"Ik zou misschien heel hard moeten werken aan mijn meesterwerk, maar dat meesterwerk verdwijnt in mijn kinderen. Maar ach, ik ben ook niet zo meesterwerkachtig-minded. En om een eenvoudig, rustig boekje te schrijven heb je zelf ook rust nodig. En daar kom ik niet zo aan toe, ook al door het voortdurend nijpende geldgebrek, waar bijna al mijn denken door wordt opgeslorpt. Vreselijk."
Wat zou je willen schrijven dan? "Ik heb, als ieder creatief mens geloof ik, het idee dat ik nog nooit echt gezegd heb wat ik wil zeggen. Ik heb me er dus maar bij neergelegd dat ik misschien op mijn tachtigste eens een boek schrijf waar ik de toekomst mee in zal gaan. Mijn leven staat in het teken van de communicatie. Niet van de computers en de chips, maar het menselijk contact. (...) Ik heb ook weleens gedacht, misschien ben ik wel geen schrijver. Maar wat ben ik dan wél? Er is niets anders, er is écht niets anders. Het is het enige dat ik kan. Ik ben geobsedeerd door het schrijven. Alles wat ik ooit gedaan en geleerd heb, gaat daar in. Ik vind het nog steeds zo'n ontdekking: iets dat er niet is, is er wel. Dat is denk ik wel het dichterlijke. Je staat heel dicht bij het scheppen.(...) In elk boek probeer ik weer alle gegevens die ik heb op de lezer over te brengen. Je ziet zoveel dingen die voor jou vanzelfsprekend zijn, maar voor anderen niet. Mensen zijn zo gevangen. De wereld wordt geregeerd door angsten. Je komt nog zoveel onvolwassen mensen tegen. Mensen die nog bang zijn voor de dood. Je kunt pas leven als je voorbij de doodsangst bent. Dan leef je ook dubbel zo intens, je weet dat je geen minuut te verliezen hebt. Al het andere wordt dan geklets."

Het idee geen tijd meer te verliezen hebben, heb ik sindsdien achter me gelaten: je leert je ongeduld bedwingen. Ik ben sindsdien ook hertrouwd, nu voorgoed, en de vijf kinderen die ik destijds om me heen had - Alex, Juana, Talitha, Anna en Arthur - zijn inmiddels volwassenen geworden. Maar beseffend dat ook ik me heb laten meeslepen door al dat politieke verkiezingsgeklets van de laatste weken, dat je geopolitieke, toekomstgerichte hartje van wereldburger zo'n pijn doet, vraag ik me af: doet het er allemaal toe?
Veel liever open ik hier mijn eigen nieuwskanalen, houd ik een tekst bij, die zowel dagboek als geestelijk testament wordt; de hele wereld is mijn testamentaire executief. De buitenstaander die je bent, is toch onlosmakelijk met duizenden draden aan de wereld rondom verbonden; totally independent, totally interdependent.

Vandaag enige uitbreidingen, voor ons eigen gebruik, en voor de bezoeker van mijn webstek: nieuwe toevoegingen aan Simon surft. Van de websites, die ik afgelopen twee jaar in deze Kersverspagina's vermeld heb, zou iemand eens een lijstje moeten maken; ik heb er geen tijd voor! Voor onszelf zijn wij nu, dankzij Robbie Vlasman aangesloten op Google Earth (Edith zoemde met graagte op onze tuin in, een en al groen, individuele bomen duidelijk te herkennen!) en Google Alert; ik beluister de per e-mail ontvangen luistertips van Erik (Spinvis) de Jong, en denk er aan ook die naar buiten te brengen.
Wonderfulsound.com/radio.htm is inderdaad wonderful, en onder de titel 'Jailhouse Soul' in De Koepel' besteedt dagblad BN De Stem vandaag aandacht aan de gevangenishappening gisteren. (www.bndestem.nl).

Dit was de derde zonnige dag op een rij. U bent weer bij. Gegroet, uw Simon Vinkenoog, beleidsbepalend manager, aspirant-meesterwerker.


 

Maandag 27 november 2006

The Day of Electrifying Excitement

We reden de zon tegemoet, vroeg in de middag, van Amsterdam naar Breda via Utrecht, op weg naar de opnames van de NCRV radio-2 uitzending over 25 jaar Exodus in de Koepelgevangenis aldaar; uit te zenden (D.V.) a.s.zondagavond van 11 tot 12 uur.
Er zouden prijzen worden toegekend aan de makers van de drie 'beste'gedichten (plus een Eervolle Vermelding), gekozen uit 84 inzendingen voor deze poëziewedstrijd, georganisiseerd door de Stichting Exodus, u en mij even onbekend dus.
"25 jaar geleden is op initiatief van het justitiepastoraat Exodus ontstaan. Aan mensen die na detentie nergens anders terechtkonden, werd een vorm van dagopvang geboden. Tegenwoordig bestaat Exodus uit tien Exodushuizen voor begeleid wonen, de sector Vrijwilligers & Kerkzaken met 55 vrijwilligersgroepen en het facilitaire landelijke bureau Stichting Exodus Nederland (SREN)."
Nadere info Stichting Exodus Nederland, Morssingel 5, 2312 AZ Leiden, www.stichtingexodus.nl. En meneer de Voorzitter in het komende radioprogramma, dus.
Mij was gevraagd - als chroniqueur van de poëziesite DichtTalent.nl - of ik de nummers 1, 2 en 3 wilde aanwijzen - een en ander e-mailend gekweten, vervolgens de vraag of ik deze gedichten wilde voorlezen voor het bedoelde radioprogramma, dat vanmiddag dus werd opgenomen in de kerk binnen de gevangenismuren, voor een publiek van zo'n honderd gedetineerden, dat bovenal kon genieten van de band rond de soul-r&b-gospelzangeres Corey, die samen met een andere zangeres, twee gitaristen, een drummer en een keyboardspeler de ruim honderd aanwezigen tot (zittend) enthousiasme bracht. De aanmoedigingen, het applaus, het was niet van de lucht - het kwam regelrecht uit het hart - en de opgekropte energie.

Het voorlezen van mijn gedicht Ontsnappen (Poëzie van Nu, Poëziecentrum Gent, 1994) liet ik voorafgaan door een groet van de zon die mij zuidwaarts had getrokken, ik had het gevoel een boodschap te moeten overbrengen: zolang de zon in je hart blijft schijnen, heeft je leven zin en betekenis
Drie van de bekroonde dichters bleken aanwezig, tot eerste uitgeroepen Johan, die zijn gedicht Gevangen (dat door de zangeres Corey werd opgenomen voor een cd'tje) liet eindigen met de regel "Hier leef ik vol droefheid en sterf van verdriet", bleek op zijn 68e nog spring-levend; ik mocht de aanwezigen wijzen op de dichterlijke vrijheid.
De nodige fuzz rondom en de fuss rond de geïmproviseerde radio-studio ter plekke. Enige genodigden deden het woord; niemand had het laatste - cd-tjes werden uitgereikt en grif aanvaard.
Nog even later op de luchtplaats, frisse lucht inademend, zon nog boven daken en bomen met enkele hunner een sigaretje gerookt, nauwelijks de gelegenheid afscheid te nemen van orgsanisatoren, NCRV-medewerkers en Exodus-bestuurders, noch uiterst beminnelijke plaatselijke funtionarissen.
Tegen alle verwachtingen in geen file; mijn uiiterst soepele en competente levensgezellin drijft Volvo 460 met plezier over de weg, het wordt een belevenis naar buiten te kijken, een constante stroom rode lichten voor je, en een witte stroom autolichten langsgaand; daarboven vaak het gele natrium.
Eén van de mooiste wolkenluchten die ik de laatste tijd gezien heb, rond vijf uur, de zon was juist achter de horizon verdwenen, was gaande toen wij reden op die merkwaardige plek vlak voor Utrecht, die twaalfhoekige slang van glas en staal die zich enkele kilometers langs de snelweg vlijt, op een terp rond de komende Leidse Rijn-Vinex-stad. Iedere Nederlandse automobilist kent het bouwwerk, dat dit jaar een architectuurprijs kreeg. Een bolling halverwege biedt ruimte voor twee verdiepingen auto's: bij de opening ervan, enige tijd geleden, bleek het een showroom voor luxe auto's te zijn.
De zon was ondergegaan, er hingen diverse wolkenvelden in drie mengkleuren, grijspaarszwart boven en achter , diep donkerblauw en daaronder grijswitroze - drie lagen in elkaar overvloeiend, elkaar teder rakend, somt leek het Klimt, soms impressionistisch- op het gegeven moment hing de horizon zo laag dat de wolken een werden met het doorschijnende bouwwerk en de voorbijflitsende lampautolichten- enkele seconden speelden zich bij 100 km/u de taferelen af, die je maar zelden ziet. Een en al beweging; alles licht.
Ik vroeg me af of we ons konden terugdenken in mensen die geen licht kenden, behalve het daglicht en het vuur dat zij zelf moesten maken. En des nachts alleen maar de sterren, die punaisegaatjes in het uitspansel, die langskomende Zon en Maan, en andere planeten - waarnaar zoveel mensen zolang gekeken hebben, dat uiteindelijk sterrenkunde en sterren-wichelarij ontstonden.
Zouden wij ons zó ver terug kunnen denken? Een wereld zonder licht? Zouden wij ons een wereld kunnen voorstellen waarin het altijd duister was.? Geen dag, geen nacht, geen licht. Voor ons, dankbare niet-blinden dient het altijd licht te zijn. Vrijheid zit van binnen. Een zonnegroet, broeders en zusters. Over de ontroering ging het, de weg, de waarheid en het leven - en daar blijft het bij. Simon Vinkenoog, hagepreker.


 

Zaterdag 25 november 2006

The Day of Sustained Effort

Een visitatie-commissie op bezoek gehad: curator Tjebbe van Tijen en fotograaf Pieter Boersma - een lange dag, van 12 tot 8 uur.


Tjebbe, die in de jaren '70-'80 een groot deel van mijn archieven wist over te hevelen naar de Amsterdamse Universiteitsbibliotheek, dat naderhand kwam te berusten bij het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis (IISG), baande zich opnieuw een weg door mijn boekenkasten en gangkasten vol mappen en dossiers, om voor de komende situationistische tentoonstelling in het Centraal Museum in Utrecht documenten en boeken te fotograferen. Een aantal onderwerpen kwam langs, die als scroll in een grote installatie de bezoekers te wachten staat. Ik ben uiteraard niet de enige met een informatie-landschap om zich heen - het bezoek aan mij is er slechts een van een groter aantal mensen, van wie de Umwelt aan een nadere beschouwing wordt onderworpen. Kortom; wij (Pieter en ik) dansten naar het pijpen van de meester; ik gaf de nodige tekst en uitleg. Tjebbe, op wiens webstek www.imaginarymuseum.org ik hier al eerder gewezen heb, ken ik sinds de sigma-dagen in 1966 - wij delen vele serendipitaire ervaringen (wat hem betreft: geen psychedelische!) - ik bewonder zijn eruditie, humor en bezetenheid. Boolean logic & Brown's movement.


Na het vertrek van beiden, nauwelijks een uurtje tot rust gekomen - wij bekeken een demo-dvd'tje dat Bo van de Graaf had gestuurd van ons optreden in Velp vorige maand - vroeg zoon Arthur, die een tweede verjaarspartijtje gaf - dit keer voor zijn vrienden - of wij weer boven wilden komen, zoals afgesproken.
Zo gebeurde; het werd weer laat - ik kwam tussen dertigjarige cda-ertjes, vvd-ertjes en zelfs een Wilderiaan te zitten; uiteraard werd er weer flink wat afgebabbeld.
'U bent nog altijd verliefd op uw vrouw, hè?' en Ja hoor! was uiteraard het antwoord, terwijl ik naar haar keek, pratend met anderen elders in de volle kamer. Ach ja, het doet deugd verliefd te zijn.
En nu gaan we er een weekeindje tussenuit, naar de Hofstad om een andere verjaardag te vieren, die van de gymnasiast Bozar Ben Zeev, Edith's neef(je).
Alle Ringnalda's, Ma en haar vier dochters, hun alter ego's (psychiater, schilder, journalist, schrijver) en vijf kleinkinderen. Gelukkig is het huis groot genoeg om ons te herbergen; het verversen van deze familiebanden: ook dat doet deugd. Schept vreugde. Verenigt.
Deugd. Mooi woord, ten afscheid! Uw dw.dr. Simon Vinkenoog, in uitstekend humeur!
Dit was A day in the life of...welgeteld 1 neologisme. Mijn oog viel op vier regels van de dichter Rutger Kopland boven een rouwadvertentie:

"het is vreemd maar ook vreemd mooi
te bedenken
dat ooit niemand meer zal weten
dat we hebben geleefd."


 

Vrijdag 24 november 2006

The Day of Contentious Conviviality

Ik weet niet waarom de tranen mij in de ogen sprongen, toen ik de groepsfoto van de nieuwe Tweedekamerfractie van de Socialistische Partij op de voorpagina van de Volkskrant
zag, gisteren gemaakt tijdens hun verschijning in het televisieprogramma Pauw en Witteman; uitzending gemist.
Als dit land een dictator nodig zou hebben (om een eind te maken aan al dat gekibbel om niets), dan zou Jan Marijnissen als verlicht despoot dat heel goed op zich kunnen nemen. Mij boezemt de man vertrouwen in, die ik in andere draaikonten niet altijd heb.
1 september 2004 kreeg ik in Oss van Paul Peters een exemplaar van het boek van Kees Slager: Het geheim van Oss. Een geschiedenis van de SP (Uitgeverij Atlas, 2001 - ISBN 90 450 0563 8) en ik heb dat toen met de grootste interesse gelezen - en er hier in Kersvers ook gewag van gemaakt. Grass roots. Bottom Up. O, wat voel ik mij nog altijd verwant met degenen die vanuit het niets, de chaos om zich heen, tot het inzicht komen dat veranderingen kunnen plaatsvinden, als je jezelf daar volledig voor inzet. En dan heb ik het inderdaad over mensen op of onder de armoedegrens - omdat ik die in de beslissende jeugdjaren maar al te goed heb gekend.
Ik ben er ook van overtuigd, dat de problemen die in de wereld de pan uit zullen rijzen, niet zullen wachten op een oplossing vanuit parlementaire, democratische hoek. Maar in de tussentijd zijn er nog de gestaalde kaders ter rechterzijde, met hun xenofobe instelling, die de bestaande verdeeldheid op de spits zullen willen drijven. Nog altijd het gevoel betrokken te blijven tot het einde - al is het alleen maar om het geluk te delen dat ik in het leven gevonden heb. Ik spreek niet au dessus de la mêlée, niet vanuit een ivoren toren. Ik sta er nog midden in, nog lang niet onthecht, en sla op de trommel. Doe iets, denk iets, voel iets, alles leeft - het blijft een mysterie, en het zit machtig mooi in elkaar - als niet die schennende mensenhand, grijpgraag, roet in het eten en uitstoot in de atmosfeer zou veroorzaken. En ook weet ik te spreken voor eigen parochie: gegroet, vrije gemeente!
Spreken van wrijving en resonantie, de levenskunst en het inzicht. Het optimistisch credo verspreiden, niet alleen als link binnen dit visitekaartje van mij, maar in het optreden naar buiten - in gesprekken en toespraken. Altijd.
Welke stappen alsnog gezet zouden moeten worden; hoe van ieder van ons de toekomst afhangt, hoe het tijd is oude geschillen uit de weg te ruimen, misverstanden te boven komen, helen waar het nodig is en onbestemde gevoelens wat meer richting geven. Hoe gemakkelijk het is je mogelijkheden te overschatten, en hoe gemakkelijker nog nergens aan te denken. Denken MOET, als het maar niet in een vicieuze cirkel gebeurt.
Wat was ik verheugd die vanzelfsprekende uitlatingen van Fouad Laroui, in gesprek met John Jansen van Galen, gisteren in Het Parool te lezen; even knippen en plakken - ik heb die tekst dan ook met graagte aan mijn pagina van gisteren toegevoegd.
En nu duik ik even het volle, lichamelijke, leven binnen: ik verwacht het bezoek van Tjebbe van Tijen in verband met de komende situationisten-tentoonstelling; daar wil ik even mijn hoofd bij houden - ik laat u met deze gedachten achter. Iedereen weet toch dat LIEFDE gebiedt, ook in de duisterste tijden? Nou dan, vreest niet! Simon Vinkenoog.


 

Donderdag 23 november 2006

The Day of Irreverence

Zo, dat hebben wij Nederlanders weer even gehad; Marcel van Dam, ooit vooraanstaand en spraakmakend PvdA-lid, laat uitvoerig in de Volkskrant weten, over de volle breedte: De droom sterft niet en daarom heb ik SP gestemd, terwijl het (hoofdredactioneel) Commentaar op dezelfde pagina als titel heeft: Verkiezinsguitslag toont gespleten Nederland.
Graag verder met het eigen nieuws, dat voor ieder onzer de eigen wereldgeschiedenis is. Dit is onze tijd, zwaarbeladen met 'een apocalyps op kousenvoeten' (bij Martin Bril) en voor Satyamo Uyldert van ARIES Astro-Services is het blijkbaar nu al duidelijk:
"Volgens de Maya-kalender heeft onze wereld nog maar zes jaar te gaan. Is het op 21 december 2012 echt afgelopen met onze aarde. Dan zullen Saturnus in Schorpioen en Pluto in Steenbok heel streng voor de mensen zijn, terwijl Uranus in Ram voor fikse ontladingen zorgt en Neptunus in Vissen zich helemaal thuisvoelt in de ontstane chaos. Hoewel dit niet de eerste voorspelling van het einde van de wereld is, ben ik toch een beetje bang dat het nu echt een serieuze zaak wordt! Steeds meer mensen zoals Ervin Laszlo en Marcel Messing getuigen van hun grote bezorgdheid over onze planeet, en een gevoel van urgentie lijkt zich steeds meer te verspreiden." www.ariesastro.nl.
De taal die Marcel Messing diverse malen heeft uitgeslagen (onder meer in het blad Prana en tijdens een mini-symposium van uitgeverij Ankh-Hermes) heb ik op deze plek al eerder aan de kaak gesteld - ik ben bereid meer aandacht aan Ervin Laszlo, van de Club van Boedapest, te schenken die vanuit de HOOP spreekt en niet vanuit de ANGST.
Het is natuurlijk een sneu idee, dat het 'echt afgelopen met onze aarde' zou zijn, een meer dan inconvenient truth. Als het gevaar niet dreigt vanuit onze eigen verspilling, verkwisting en ongeremd energiegebruik, dan zouden het de hemelse constellaties moeten zijn?
Ik ben en blijf een nieuwsgierig mens; ik hoop dat jaar mee te mogen maken - misschien wel om de 22ste december 2012 een lange neus tegen iedere onheilsvoorspeller te trekken: ik zou dan 84 jaar zijn, en wat mij betreft: ik wil nog best!
www.gaiamedia.org - de zeer efficiënte stichting die januari jl in Bazel het driedaagse LSD-symposium ter gelegenheid van Albert Hofmann's honderdste verjaardag organiseerde, vermeldt in een Nieuwsbrief een aantal nieuwe aanknopingspunten; have a look!
Hetzelfde zou ik willen zeggen van www.erikjanharmens.nl; de dichter Erik Jan Harmens liet eveneens een eerste Nieuwsbrief het licht zien. Elke dinsdagavond presenteert hij met Wim Brands voor het VPRO-radioprogramma De Avonden (tussen 20 en 22u) een andere dichter. Van hem verschijnt, na twee opvallende dichtbundels, volgend jaar de roman Kleine doorschijnende man; verder geeft Erik Jan een speellijst van zijn optredens, en is het gedicht te horen, dat hij (in de serie Dichter bij de politiek) in het t.v.-programma Buitenhof ten gehore bracht, gericht aan de aftredenden in de Tweede Kamer. Arme goedbetaalde wachtgelders!
En hoe zou het met Diana Ozon gaan? Van hier: beterschap!
Een boek per e-mail besteld bij boekhandel Treurniet in Bredevoort; bij het mij gezonden boek diverse drukwerkjes, waaronder een Informatiegids Bredevoort, een plattegrond van Bredevoort Boekenstad, en het Br'voorts Beuk'nblad, de Nieuwsbrief van Bredevoort Boekenstad, met een overzicht van komende activiteiten.
Ik ben er nog nooit geweeest (50 km van Arnhem aan de weg Aalten-Winterswijk); neem een kijkje op het net: www.bredevoort-boekenstad.nl, of contact booktown@planet.nl.
Ik ben er voor volgend jaar uitgenodigd als dichter; wil er graag een kijkje nemen. Of twee, drie, vier meer - maar nu eerst een mij gevraagde column schrijven voor het blad van de Boekwinkeltjes-site, www.boekwinkeltjes.nl. Ik was hier opgetogen over het eerste nummer, wat mij meteen het verzoek om een tekst voor het tweede nummer opleverde. Nu even de deadline vóór zijn!
Bo van de Graaf stuurt me een dvd met opnamen in Velp gemaakt, de 29e oktpober, met de raad: hier svp kritisch naar luisteren en kijken. Eerst doen en dan beslissen of ik dit kan voegen bij See me!Hear me! waar al heel wat van mijn geluiden zijn opgenomen; er kan nog altijd meer bij!
Voor vandaag genoeg; hallo hallo: Amsterdam Calling! Bij de uitslagen van de verkiezingen zag ik dat 256 Amsterdammers stemden op de Groen Vrij Internet Partij - ik hoop dat Wernard niet bij de pakken gaat neerzitten; mijn lijstduwerschap heeft hem niet de Kamer in geholpen! Ik denk: maar goed ook.
Voor mij is Den Haag een vijver met steeds minder zuurstof, waarin de kikkers het met elkaar steeds meer aan de stok hebben. Kwaakkwaakkwaak. En de karavaan trekt verder, terwijl de honden blaffend achterblijven. Een cordon sanitaire; ja Wilders - en dat bespottelijke haar van je, zet het toch af! Simon Vinkenoog.


Gerti Bierenbroodspot: Songs of the Shamans, Quetzal I Holy Bird, 1991




Woensdag 22 november 2006

The Day of The Liberator


Voor een vrouw gestemd, 'meisje' K., nummer twee op haar lijst. Door de grote Agora van het Sarphatihuis, waar de recreërende koffiedrinkende bewoners gretig naar de kiezers kijken die met grote pijlen richting Stembureau worden verwezen, een open ruimte achterin met twee lange tafels waarachter vier ambtenaren zitten, zes stemhokjes en twee stembussen- om de zoveel tijd zien en herkennen wij elkaar. Het rode potlood, leuk dat je er weer/nog bent.
Ja, gisterenavond - even tussen de laatste competitierondjes door; hoe vergelijkbaar is zo'n verkiezingscampagne met een voetbalcompetitie! - even gaan zweven op dit net. Een aanrader voor outsiders: www.fusionanomaly.net.
Psychedelische vortex-draaiïngen waaromheen 14 links aan te tikken zijn, variërend van 'third eye mind' tot 'synthesis of science and magick', 'exuding absorption', 'in the beginning was the word', 'power to the people' en 'resonance is fertile' - maar wie zich achter dit labirint verschuilt, mij knipogend toelacht, I don't know, het voelt inderdaad 'patafysisch aan. Ondertussen wel een uitspraak van Allen Ginsberg genoteerd: "What's the Work? To ease the pain of Living." Ik breng maar zelf hoofdletters aan.
Ook kwam ik in het Mexicaanse Oaxa terecht, waar 27 oktober jl een Amerikaanse activist door de politie werd doodgeschoten, tijdens de straatgevechten die daar plaats vonden. www.friendsofbradwill.org opent een alternatieve geschiedenis van Mexico - niet te vinden in welke Lonely Planet dan ook.

Freek de Jonge: al onze bewondering, virtuoos en indrukwekkend, zowel als het jongetje dat ziet dat de keizer geen kleren aanheeft, als een hysterische Antonin Artaud, wanneer hij bij herhaling de donder van het Wereldnieuws over ons heen laat komen, om ons vervolgens te onthalen op de lachwekkende muizenissen, waarmee men zich in de provincie Nederland onledig houdt.
Een fragment uit de verkiezingsconference De stemming, die hij gisteren live vanuit het Chassé-theater in Breda ten gehore bracht (de grapjes met scherm en laptop waren kostelijk!), is vanochtend prominent op een Forum-pagina in de Volkskrant gepubliceerd: "Ieder oordeel voor het laatste oordeel is een vooroordeel."
Fascinerend, Schierbeekiaans, laptoppoëzie - een deel van Freek's tekst is gebaseerd op de toespraak die hij hield bij de presentatie 29 september jl van Mijn vrijheid, de autobiografie van Ayaan Hirsi Ali; tevens de slottekst in de zojuist verschenen bundel De toeschouwer. Theaterteksten 1969-2006 (Uitgeverij Augustus), verneem ik alhier. Ik kan me niet herinneren gisteren de uitspraken over Safranski, Hegel en Koiève gehoord te hebben - de laatste zegt (in de Freek-versie, die ik even onttover): "dat het einde van de geschiedenis gekomen is als de strijd om erkenning in het teken van de algemene aanvaarding uitdooft. In vrede triomfeert het zelfbehoud over de geldingsgsdrang. Ironie relativeert trots en eer tot ze gedoofd is en we weerloos zijn. Zij is een uitputtingstoestand en tevens een comfortabel nihilisme. Alles gaat omdat het nergens over gaat."
Aldus Freek de Jonge, Neerlands Hoop in Deze Jaren, met een statement, maar ik weet niet van wat.
Hij riep ook uit: "Ayaans leven is een schreeuw om erkenning. Zij schreeuwt het uit: Ik heb me bevrijd! Ze is vogelvrij. Ze heeft ons allemaal vogelvrij gemaakt. Ze heeft ons bevogelvrijd."
Veel opmerkelijks aan de hand; ik duik weer onder in het Circus, ik hou je in de peiling, gegroet! Simon (Credo) Vinkenoog.


 

Dinsdag 21 november 2006

The Day of Elegance

Voor het eerst in jaren zond ik een ingezonden brief (e-mail) naar de Volkskrant, en kijk eens: mijn naam in de krant; weggelaten is dat ik lijstduwer ben van lijst 20, www.groenvrij.nl. Ik behoor zelf nog tot de 40 procent kiezers die het vandaag niet weten, maar morgen wel moeten met het rode potlood in de hand. Edith heeft het gemnakkelijk; die heeft voor de dieren gekozen.
David van Gennep, directeur van de stichting AAP (een Europpese dierenbeschermingsorganisatie die zich bezighoudt met de opvang van uitheemse zoogdieren, maar ook tracht problemen in de toekomst te voorkomen) stelt in de Volkskrant-rubriek Ik stem: 'Ik vrees het moment dat de PvdA moet optreden tegen een volgende CDA-minister op Landbouw, die toch het nertsenfokverbod liever nog een paar jaar uitstelt en de illegale handel in exoten vrolijk laat voortbestaan, omdat principes en handhaving nou eenmaal geld kosten. Ik wil een duidelijk 'nee' laten horen van de partij van mijn keuze als het gaat om marktwerking in relatie tot dier, natuur en milieu.'
En: 'Groen Links en SP hebben de afgelopen jaren veel initiatief ontwikkeld in het belang van dier en milieu. Maar kiezen tussen die twee heeft meer te maken met de uitstraling van mensen dan met partijprogramma's. Dan is het gemakkelijker terug te gaan naar de Partij voor de Dieren en te kiezen voor één duidelijk principe. Liever dan de voortdurende angst voor politieke compromissen en te vrezen voor het moment waarop dierenwelzijn tegen de concurentiepositie van boeren, milieu tegen mobiliteit, of natuur tegen gaswinning worden uitgeruild. Ik ga vanavond nog één keer te rade bij www.stemdiervriendelijk.nl.'

'De Groningse historicus Frank Ankersmit stelt dat de staat de natuurlijke neiging heeft zich af te sluiten van de boze buitenwereld. Hij heeft het politieke bedrijf eens vergeleken met het menselijk lichaam. De huid zorgt ervoor dat het lichaam afgesloten raakt van bedreigende smetten van buiten. Zodra er een gat in het weefsel ontstaat, zet het lichaam alles in het werk die wond zo snel mogelijk te sluiten. De staat werkt precies zo. Zodra van buiten een bres wordt geslagen in dit publieke lichaam, zal de staat alles in het werk stellen deze wond te dichten. In een democratie wordt het lichaam van de staat eens in de vier jaar geopend door verkiezingen. Die leveren een verversing van de wetgevende macht op. De nieuw gekozen Tweede Kamer is het gat in het weefsel, dat zo snel mogelijk gesloten moet worden.'
(Haagse berichten, Hans Wansink in de Volkskrant vandaag).

Deze verkiezingen gaan dus nergens over: niets over de klimaatdreigingen, niets over Europa, niets dat verder reikt dan de partijpolitieke belangen. Geen enkele horizon behalve de loze verkiezingsbeloften, die altijd bestaan uit welles-nietes one-liners. Toch ga ik morgen stemmen. En zelf blijf ik bij de dag en geniet ten volle van de vrouw met wie ik al bijna twintig jaar lang gelukkig ben, van de terugblik op mijn leven dat nog altijd belangwekkend en interessant is (voor mezelf, in elk geval) en de tijd waarin wij leven. Wij hebben nog niets aanschouwd, maar de ogen blijven wijdopen. Ondertussen geeft Gary Goldschneider voor vandaag een goede raad: The body is a prism that may be used for inward and outward projection.
Laat mij even mogen wijzen op een Vlaamse webstek van Kristof Van Hooymissen,
www.bloggen.be/angel1983
; een mens in ontplooiing. Gegroet, maak gebruik van je 'democratische stemrecht' en zoek het nergens anders dan in jezelf: Laat de Staat Desintegreren - adviseerde Leary. Daar zorgt de staat zelf wel voor! Simon Vinkenoog.



Maandag 20 november 2006

The Day of the Scrambler

The Internet is a great place, but you wouldn't want to live there.
Maar zelf zou ik niet zonder kunnen; zo nu en dan duik ik er halsoverkop in: deze versneller van briefwisselingen, contacten, informatie en de zoektochten die je nog ondernemen kunt.
Maar ik heb nooit aan chatting gedaan, ik wilde ook liever een eigen webstek, 24 uur per dag, dan via hotmail, blog etc. aan dit grote spel mee te doen. Nog nooit van mijn leven een electronisch game gespeeld, niet onder pseudoniem of anoniem mijn stem laten horen - het is en blijft een platform van de ideeëen, die langskomen - en zoals Tristan Tzara al aanraadde; door ideeëen kun je trekken, zoals je door landen en continenten trekt.
Ben ik even blij dat ik al mijn hele leven geïnteresseerd ben geweest in wat komen gaat, in wat ontdekt kan worden, wat aan het licht wordt gebracht - door tegels te lichten, andere tijden te benaderen of serendipity te beschouwen als wezenlijk onderdeel van de eigen en wereldgeschiedenis.
Oorzaken en gevolgen, in een eigen soms onkenbare volgorde, continuïteiten of discontinuïteiten: voor zover ik kan nagaan is het leven geen rechte lijn van A naar Z, maar je doet onderweg wel de mooiste ontdekkingen, waar je een heel leven mee toe kunt: al wat je gebeurt of toevalt, kun je als guru beschouwen.
Dat is dus blijkbaar het geval, en daarvan wil ik met graagte getuigen, in een tijd waar iedereen al dan niet getuige is. Wir haben es nicht gewusst.

Morgen weer het een en ander uiteen te zetten, in antwoord op de vragen van een drietal vijftienjarigen, dat mij als schoolopdracht, spreekbeurt, werkstuk, project of zo maar uit belangstelling en nieuwsgierigheid komen interviewen en filmen.
Welk een verschil, denk je dan, met je eigen vijftienjarige leeftijd in het jaar 1943, een tijd van kommer en kwel, waarvan je genoeg meegekregen hebt om er voor te zorgen dat zulks de wereld uit verdwijnt, in hoe beperkte mate je daar ook toe in staat bent.
Sinds ruim twee jaar houd ik deze pagina's bij: het boek van mijn leven dat samengaat en een vervolg is op de scheppende omgang met papieren, tijdschriften, kranten en boeken die je een leven lang bezig (onledig?) heeft gehouden - en je totnogtoe in staat heeft gesteld op eigen kracht en met eigen inzichten de wereld te lijf te gaan, of voluit te beleven.
Je raakt daarover niet uitgepraat, leven doe je immers niet in je eentje, maar in een wisselend contact met de wereld rondom je. Het is overigens een prettig en bevredigend gevoel als je ervaart hoe je creativiteit, die op bewustzijnsverruiming gericht is, te maken krijgt met een weerklank en respons, die ik al naar het ouder worden zie groeien; het merendeel van de jongeren met wie ik te maken krijg, is volledig doordrongen van de noodzakelijke wisselingen van de macht (weg met de partijpolitiek), en de omvang van de problematieken - inconvenient truths - waar in elk geval de huidige politiek geen oplossingen voor weet te vinden. Wie wel?
Wij blijven ons verenigen in de geest en zoeken naar uitwegen in de wereld: the only way out is in: dat geldt zeker voor de doodlopende weg van het materialisme. Dit blijkt het enige te zijn dat ik vandaag te melden heb. Ik ervaar ook in de atmosfeer een werkelijke seizoensverandering. Toegiftgedicht en gegroet. Simon Vinkenoog.

Overhandig mij brekend

overhandig mij brekend
je peilloze bloem je kus

als een dar dolzinnig drijf ik
op het aquarel van de dorst

van oe en a staat je ruimte
door mijn hijgen verzadigd

van stijgen en ademhalen
is opgestapeld mijn lichaam
en mijn stem hij dartelt en klapwiekt
als een donkere boom aan de bron

hoor dan met uw handen haast dan uw hartslag
ik ben een donkere droom in de zon
en de omarmende honderdman
ben een wenk in de wolken

LUCEBERT (De amsterdamse school, 1952)


Zondag 19 november 2006

The Day of the Reformer

Veel beelden zijn vaag op de foto - wij lieten de 9-jarige Anna een aantal schieten met onze Nikon Coolpix 5200 - maar o hoe helder de beelden op het netvlies zelf.
Het samenzijn van de voltallige extended family die ik de mijne mag noemen, was weer eens bijzonder vreugdevol. De feestelijke aanleiding was de 28e verjaardag van mijn jongste zoon Arthur, mij al enige tijd boven het hoofd gegroeid, en de herinnering vervult mij met een soort jubelende innerlijke extase. Vervuld, inderdaad, en verguld. Alleen maar door om me heen te kijken en van ieder even die levende geschiedenis mee te maken, die tastbare momenten dat je gezamenlijk weet een goed gevoel te ondergaan, te delen - ach, hoe springlevend bewust leven kan zijn! Wat hier is, is overal en wat niet hier is, is nergens.
Op de foto hierboven vlnr Ellis Verheul, haar zus Astrid, Alex en Dagmar Vinkenoog met Sammy Jean (mijn kleindochter) en Barbara Mohr.
Alle kinderen heb ik bij wijze van spreken geboren zien worden en opgroeien; zo geïsoleerd als mijn jeugdjaren waren (als enig kind met gescheiden moeder), zo wijd uitwaaierend de offspring die zich, door de decennia heen, rond mijn 6 keer getrouwde persoontje heeft gevormd.
Nolens volens, maar zo het is, is het goed en al wat gebeurt heeft zijn betekenis - onzin en zinloosheid bestaan niet - en al wat leeft in welke (planten,dieren,mensen)rijken dan ook verdient je volle liefde en aandacht. Ik hou je aan je woord, Simon, maar hoe vaak besef je niet dat het ook bij jou daaraan soms ontbreekt, te bezig met jezelf?
Wie Daar Waren:
Moeders eerst: Barbara Mohr, moeder van jarige zoon Arthur en dochters Juana, Talitha en Anna.
Talitha met Marc en dochters Bodil May en Babette Diesje; Juana zonder echtgenoot Pavan en dochter Ambika, die in India verblijft.
Dan Ellis en Kees Verheul, hun kinderen Kees jr, Dirk, Gijs, Bart en Anna, Arthur's
zorgzame pleegouders vanaf z'n negende, vrienden van voor zijn geboorte!
Haar zusters Irene en Astrid.
Mijn zoon Alex met vrouw Dagmar, zoon Marvin en dochter Sammy Jean.
Van Arthur's hartsvriendin Stefanie de ouders en zusjes: Tim en Diana; Emma en Laurie.
Mijn oudste zoon Robert, die echte foto's weet te maken.
Last, but not least mijn dochter Anna Sunya, als gezinsvoogd werkzaam bij de Jeugdzorg. En uiteindelijk, uw chroniqueur en benedenbuurman,
Vader Simon en levenspartner Edith.

A Happy Lot! The pictures show we're allright.
Hieronder, verenigd rond Arthur's fiancée Stefanie vlnr Bart, Laurie, Anna, Bodil en Marvin: hoop voor de toekomst. Daar wil ik het voor NU bij laten. Gegroet, gij allen!


 

Zaterdag 18 november 2006

The Day of Temperament

De Daad als liefdesverklaring, inspiratie en bekrachtiging; vandaag de 28e verjaardag van mijn zoon Arthur, van Albert Heijn, Joost Zwagerman en Bob Pochter - en wie weet nog meer binnen mijn vrienden- of kennissenkring. Hartelijk gefeliciteerd, allemaal!
Een mooie zonnige dag - het feestelijk gevoel verdient het langzamerhand de overhand te krijgen. Het gaat ons Nederlanders goed, dus wat kunnen wij doen zodat anderen het minstens even goed hebben? Werk aan de winkel, Vliegende Hollanders! Mare liberum!
Ik voel wel voor het idee ons land als gidsland te blijven zien - buiten onze dorpspolitiek om, natuurlijk, daar heeft nauwelijks iemand benul van wat die goeie ouwe aarde van ons nog te wachten staat. De muisjes zullen wel anders piepen, als de planetaire nood hoger stijgt, onze backyard bedreigt, of onze duinenrij. Ik heb u lief, mijn Nederland, maar waar blijft het gezonde verstand, ter linker of ter rechterzijde?
Even naar het middelpunt van alles, het blote feit van onze onmiskenbare aanwezigheid op een levende planeet, in een van de Melkwegstelsels waaruit ons universum (met zijn overweldigende hoeveelheid donkere energie, die ons doet uitdijen) bestaat.

Tachtig reacties en twintig aanbevelingen (waaronder de mijne) kreeg Marcel Hulspas via www.volkskrant.nl/hulspas naar aanleiding van zijn Volkskrant-column over Richard Dawkins' boek God als misvatting afgelopen zaterdag; niet deze zaterdag - daar schrijft hij over de komende Chinese lijkenshow in de Amsterdamse Beurs van Berlage.
Hulspas schreef onder meer: "Het spijt me voor Dawkins, maar de vraag of God bestaat is geen wetenschappelijke vraag. Een intelligentie die boven de natuurwetten staat, kan niet empirisch worden aangetoond of afgewezen. Dat heeft Spinoza drie eeuwen geleden al bewezen. Dawkins komt niet verder dan: gelovigen zeggen dat God alles heeft geschsapen, maar de wetenschap heeft de oerknal ontdekt en de evolutie, dus God bestaat niet. Dat mensen compleet andere redenen hebben om te geloven (bijvoorbeeld omdat het idee hun leven en sterven zin geeft) is nog niet tot hem doorgedrongen."
Marcel Hulspas eindigt zijn Kennis-column met: "Beste gelovigen, bij deze bied ik mijn excuses aan voor types als Dawkins. Ik kan u verzekeren, de wetenschap zegt niets over God, daar kan zij überhaupt geen uitspraken over doen. Wetenschappers die anders beweren, verdienen het om heel hard uitgelachen te worden."
Na uitgelachen te zijn, kom ik maar weer eens op de proppen met de uitspraak van Alan Watts; hier - o.m. bij de Quotable Quotes - al eerder naar voren gebracht: Om Maar Weer Eens Alle Misverstanden Uit De Weg Te Ruimen! Dit is wat ook ik ontdekt heb, doorheen het taboe te weten wie je bent: GOD.
"God hoeft geen alleenheerser te zijn; er kan ook een organische god zijn. Verder zijn er persoonlijke en onpersoonlijke goden en er zijn goden die noch persoonlijk noch onpersoonlijk zijn. Er zijn goden die bestaan en er zijn goden die niet bestaan, en er zijn goden die noch bestaan noch niet bestaan! Maar wat u ook denkt dat God is, het komt altijd weer bij u uit."
IJzersterke tekst, zegt Edith, die mij dicteert.
Wie Alan Watts is, komt dit het beste te weten (misschien via Google, maar ik moet het nog grotendeels van boekenwijsheid en levenservaring hebben) in zijn eigen In My Own Way An Autobiography 1915-1965, (Pantheon Books, 1972, ISBN 0-394-46911-9),met een Foreword van zijn vader (!), Laurence W. Watts, wiens tekst besluit: The Paths are many but their End is One.
Edith heeft mij het boek aangereikt vanuit de boekenmolen (geërfd van Mevrouw Jodjana, die mijn leven binnenviel in Parijs in 1950: letterlijk en figuurlijk, achterover, bij ons op het logeerbed). Ik kom op hem, haar, allen, iedereen graag nog terug.
O, over zoveel prachtige mensen nog van alles te herinneren. Waar las ik dat het Paradijs bestaat, namelijk in de herinnering? Daar wil ik bij zijn, daar ben ik, gelouterd tot levensvreugde, een diepe adem in en uit - en de nodige rustpauzes daartussen door. Gegroet, Simon Vinkenoog, huismus.


 

Vrijdag 17 november 2006

The Day of the Bridge

Click to discover. Ik heb ze gevonden; de ware terroristen - in Washington. Ik klikte als bij ingeving Karl Rove aan (alarmsignalen op rood!) en vond the Religious Freedom Coalition, die mij tussen heel veel andere aangelegenheden liet weten wie de ware terroristen, de Amerikaanse Enemies of Religious Freedom waren; Rove stond vierde op de lijst (Bush, Perle, Wolfowitz); hij had ontslagen moeten worden, in plaats van Rumsfeld, hij is een der, zoniet de kwaaiste genius achter de President?! In de teksten van deze coaltion wordt het woord President, als het over Bush gaat, immer met een ? direct achter de naam geschreven, gezien diens dubieuze verkiezing. Interessanter nog was www.GeorgeSoros.com; zeker na diens biografie (grotendeels) gelezen te hebben, vorig jaar.

Logos Spermatikos. Binnenbranden; minnebranden. Ik surf niet zo veel en uitbundig als mij via aankondigingen, vermeldingen, reclames, in folders of geschriften wordt aangeboden; alle grote kranten willen dat elke zoektocht via hun webstek gaat; ieder googelt met zijn bereikbaarheid.
Soms vallen mensen e-mailend binnen: "Blij u gevonden te hebben!" - want ja - in het telefoonboek van Amsterdam sta ik niet vermeld. Het liefste zijn me door de amateurs de tous genres gewezen op andere belendende sites; hoe marginaler, hoe beter. Leve de nog onontdekte ideeën, denkwerelden, informatielandschappen.
Dit laatste woord werd me aangereikt door Tjebbe van Tijen, conservator-archivaris van http://imaginarymuseum.org, het Museum van de Verbeelding , zijnde een immer voor uitbreiding en extrapolatie vatbare Art Action Academia 1960-2006, onder veel meer een overzicht van de door hem geïnitieerde interactieve installaties gemaakt in samenwerking met de fotograaf Pieter Boersma, de geluidsman Fred Gales en programmeur Rolf Pixley. Een vouwblad van 52 x 75 cm. vermeldt namen van deelnemers en een aantal activiteiten in 12 tekstblokken met drie tijdtafel-fotostroken, een tekst die vertaling in het Nederlands verdient, en een ruimere verspreiding.


Ik citeer de laatste paragrafen van dit geschrift, met de bedoeling op Een & Ander later terug te komen.Dit is wel erg kort door de bocht, maar die bochten neem ik dan te zijner tijd; de 14e december opent in het Utrechtse Centraal Museum een tentoonstelling over de Situationisten, waaraan Tjebbe van Tijen en de zijnen een bijdrage leveren: hij toont de interactieve installatie Situationisten op drift , "waarin de Nederlands-Vlaamse connectie met de Situationistische Internationale wordt verbeeld aan de hand van voorlopers, deelnemers, volgelingen, uitgestotenen, bezielden en criticasters."

"Making the 1960-2006 "Art Action Academia" overview might be seen as self serving, but the mere fact that my initial research surfaced five hundred names of persons and organizations involved in hundred or so events, points in another direction.
Covering these forty years in such a way and detail will help to understand how human creativity finds its way, will show how indispensable the contribution of so many people has been; wil l revive the joy of improvisation; make understand the level of involvement and dedication (including the dangers of fanaticism); and will widen our view on art, not as something isolated, but fully embedded in its time: socially, politically, economically and technically.
As a corrective for the first decade of the 21st century that overvalues the individual, creates stardom and its related lower strata, that over-protects claims of personal ownership of creativity, that tend to deny the communal, and hampers free exchange, such an insight might lead new generations to other ways of creativity..."

Tjebbe van Tijen dus, die ik in 1966-1967 in het Amsterdamse sigma centrum leerde kennen, waarbij wij beiden - met heel wat anderen betrokken waren in een culturele coup du monde, die nog heel wat Work in Progress & Proposals te bieden heeft.
Wij vervolgen de dérive van deze wervende teksten met graagte; ook van mijn webstekbezoekers verwacht ik nieuwsgierigheid. Volgens de Italiaanse schrijver en uitgever Roberto Calasso is dit een onverwoestbaar kenmerk van de Europese cultuur - las ik in een verslag over de Nexus-conferentie van Carel Peeters in Vrij Nederland.
Graag tot de volgende ontmoeting: Simon Vinkenoog, ideeëntoerist.


Donderdag 16 november 2006

The Day of the Boss

Zoveel inconvenient truths! Maar ook zoveel doordenkers, mensen die oplossingen zoeken waar anderen bezig zijn, alleen maar bezig zijn, problemen te veroorzaken of er deel van uit te blijven maken.
Zie de dubieuze televisiedebatten tussen de haantjes en hennetjes der diverse politieke partijen; welk een volière van vogeltjes Eenzang.
Stemmen:een heerlijke en eerlijk met hard werken verdiende burgerplicht, maar voel je niet voor de Malaise in politiCity, zoek dan een single issue, waarbij je betrokken bent: de Partij voor de Dieren (met redenen omkleed: zie Kersvers, gisteren) of de Cannabisten - als ervaringsdeskundige ben ik lijstduwer van de Groen Vrij Internet Partij, die zich hier ter stede manifesteert als lijst 20. Uit het Partijprogramma punt 2: Iedere Europeraan mag Cannbis kweken voor eigen gebruik uit een zakje zaad van 10 stuks.
(Komt me, met permissie, als een compromis voor; eerst moet je leren de mannetjes van de vrouwtjes te onderscheiden, de mannetjes zo gauw mogelijk buiten de deur zetten, en dan houd je (hopelijk!) de vijf dames over die je ook onder de huidige bepalingen in je tuin mag laten bloeien en bloeien en bloeien - tot het als rook weer via de minikosmos naar de macrokosmos terugkeert. Of zoiets... Boodschap van de Firma Pleurop).
Of je zegt, als de zanger Frans Bauer: "Nee, ik ga er niet heen, 22 november. Het is te ver bij me vandaan. De gemeentepolitiek, da's wat anders. Maar met wat er in Den Haag gebeurt, voel ik me niet verwant."
In de Volkskrant-rubriek Ik Stem: dit keer NIET dus.
Alle gekheid op een stokje, en immer terug naar aangelegenheden die er wel toe doen: ik bespeur het bestaan van een aantal , buiten de massa-media opererende kleinschalige projecten en tendenzen, die zich onttrekken aan de gevestigde orde, de heersende mening ('de publieke opinie') en perfect functioneren binnen innovatieve en alternatieve, deels speculatieve praktijken. In alle sectoren van de samenleving zijn mensen, zowel individueel of als collectief bezig zich te te handhaven zonder werkgever of werknemer te zijn, in vrije beroepen, in de sport, in de kunsten en ja zelfs aan de universiteiten en hogescholen. Broedplaatsen. Tijdelijke Autonome Zones. Nomadisch. Beroep: Reiziger.
Iedereen met enige levenservaring kan zich laten omscholen, tot intermediair, bemiddelaar, coach, counselor, raadgever, luisteraar, oog - altijd nieuwe vragen, die geen uitstel gedogen, die niet ontweken kunnen worden en waarop zelf het antwoord gevonden moet worden. Er zijn nog zoveel ketterse waarheden die pijn doen, zoveel plekken waar ontmoetingen plaats moeten vinden; het gesprek blijvend doorgaan.
I love these small niches
van de samenleving, waar mensen zich inzetten voor mentaliteitsverandering, vanuit een aangeboren of gewaar geworden geloof in een positief levensbeeld van de mens, de naar levenskunst in de toekomst smachtende, steeds nieuwsgieriger wordende komende generaties die echt ALLES willen weten. Van de vrijheid. Van het recht op waarachtig leven. Sla er de eenvoudige Universele Verklarung van de Rechten van de Mens op na.
Ik zou de tekst op deze webstek moeten zetten, naast het Optimistisch Credo. In de zandloper van de tijd zijn wij verzeild geraakt in een ommekeer of keerpunt, binnenstebuiten: The Only Way Out Is In!
Daarom die hoge golven waartussen wij navigeren. Tegen het onbehagen, tegen de onwil, tegen de onmacht ook. Know-how als investering. Kennis als Machtsmiddel van de Liefde.
Mijn sympathie gaat ook uit naar het tiental vogels van diverse pluimage, dat in de Volkskrant vanochtend (kop: Europa is melaats geworden} liet weten dat in de aanloop naar de verkiezingen Europa door de politiek als een melaatse wordt behandeld:
"Wij zouden de ambitie moeten hebben om aan de toekomstvisie van de Europese Unie te werken. Daarom roepen wij alle politieke partijen op om in de aanloop van 22 november duidelijk te zijn in hun ambities. De grote uitdagingen waarvoor we staan, kunnen alleen in Europees verband worden opgelost. Hiervoor is nodig dat wij in Nederland actief een beleid ontwikkelen, want alleen zo kunnen wij daadwerkelijk invloed in Brussel uitoefenen."
Was getekend: Yoeri, Marc, Hafid, Laurens Jan, Ad, Ed, Willem, Naema, Eddy en Herman.
Hear, hear, hear. Tot morgen, ijs en weder dienende, Simon Vinkenoog, wereldburger.


Prince de la nuit, 1937, gouache
Uit Henri Michaux, Peindre, composer, écrire
Bibliothèque nationale de France/Gallimard, 1999


 

Woensdag 15 november 2006

The Day of Encounter

Het gedicht van de dag / Today's poem:

I am content to follow to its source
Every event in action or in thought;
Measure the lot; forgive myself the lot!
When such as I cast out remorse
So great a sweetness flows into the breast
We must laugh and we must sing,
We are blest by everything
Everything we look upon is blest.

William Butler Yeats: A Dialogue of Self and Soul

Eigen roem stinkt, maar voor eerlijke fan-mail ruim ik graag een plekje in; in het Guesthouse (altijd open, 24 uur, voor suggesties en bijdragen) een brief van Jan Ducheyne van de Jazzpoëtici - http://jazzpoetici.blogspot.com - met dank voor welgemeende woorden.
Dit tevens de gelegenheid om te melden dat ik op Madmaster Calling (onder de SPOT-badge op deze homepage) een boodschap van Michael Moore heb achtergelaten voor mijn Engelstalige lezers, terwijl het Go with the blow-venster is opengezet voor het KAIF Systeem, een soefiboodschap die zal doordringen voor wie oren heeft, etc...

Ze liegen niet
Ze bedriegen niet
Ze stellen zich niet aan
En toch hebben de dieren
Geen poot om op te staan.

Deze tekst van Kees van Kooten siert een groot formaat (4 pagina's 30 x 42 cm) vouwblad: Amsterdam kiest partij. Lijst 11 voor de Dieren.
Daarin ook de werfteksten van (uiteraard) mr. Marianne Thieme, lijsttrekker van de Partij voor de Dieren, alsmede die van Paul Cliteur, Maarten 't Hart, Gerti Bierenbroodspot, Charlotte Mutsaers - hallo, zie zelf op de kieslijst hoeveel prominente schrijvers en intellectuelen hun stem aan het dier geven, al dan niet als lijstduwer.
Volgens het huis aan huis verspreide blad (in Amsterdam, neem ik aan) is de hoofdstad een van de diervriendelijkste steden van Nederland. Tijdens de Europese verkiezingen in 2004 behaalde de Partij voor de dieren zelfs 6,4 % van de Amsterdamse stemmen: een op de 15 Amsterdammers.
Om als voorbeeld voor de rest van Nederland te dienen wil de Partij voor de Dieren dit keer nog meer stemmen trekken, en geeft daarvoor 'heel veel redenen':
"Bijvoorbeeld als signaal dat je het helemaal gehad hebt met de zittende politieke partijen, als signaal dat je vindt dat de belangen van dieren eindelijk serieus genoemen moeten worden, als signaal dat we meer aandacht moeten geven aan natuur en milieu (wat heb je aan geld als de ijskap smelt?) of als signaal dat je niet meer in de oude links/rechtstegenstelling gelooft. Hoe het ook zij, een hoge score voor de Partij voor de Dieren in Amsterdam kan ertoe leiden dat voor het eerst in de geschiedenis en voor het eerst ter wereld een partij die exclusief opkomt voor de belangen van dieren in een nationaal parlement gekozen zal worden. De hele wereld zal opkijken van die ontwikkeling in Nederland, en helemaal als Amsterdam haar geweldige score van 2004 nog zal overtreffen!"

In een (terecht) uitgebreid betoog heeft schrijver Rudy Kousbroek in de rubriek IK stem in de Volkskrant van 9 november uiteengezet waarom hij op de Partij voor de Dieren stemt.
"Mijn voorkeur voor de Dierenpartij berust op het inzicht dat liefde voor dieren de mens veredelt. Liefhebbers van dieren houden er ook op andere gebieden meestal redelijke en humane opvattingen op na. Omgekeerd zijn mensen die niet van dieren houden angstaanjagende wezens; je zou gek zijn om die politieke macht te geven. Maar toch gebeurt dat.
Liefde voor dieren is met andere woorden een prima selectiecriterium voor politiek fatsoen. De beschaving van een samenleving is af te meten aan de manier waarop dieren er worden behandeld. Als dier kun je maar beter niet worden geboren in een land waar de mannen het recht hebben hun vrouwen te slaan, waar het verboden is iemand van een andere godsdienst of hetzelfde geslacht lief te hebben, en waar om iemand te vervolgen wraak wordt genomen op zijn hele familie.
Anders dan van de gewone politieke partijern zou, volgens deze auteur, van een moderne Partij voor de Dieren een werkelijke vernieuwing kunnen uitgaan. "Een moderne Partij voor de dieren is ook een partij voor mensen die onderwijs hebben gevolgd en biologieles hebben gehad, zodat ze beter kunnen beoordelen of regeringsmaatregelen met betrekking tot bijvoorbeeld boerderijdieren zijn ingegeven door wetenschappelijk inzicht of door de belangen van de commercie. Dit laatste is vrees ik waar de schoen wringt."
Kousbroek wijst op de serie ongelofelijke catastrofes in de West-Europese veeteelt van de afgelopen jaren: "drama's waarbij miljoenen dieren werden opgeofferd, zoals in de geschiedenis nooit eerder is voorgekomen - en het opmerkelijke is dat tot dusver niet één politieke partij daar een punt van heeft gemaakt. Voor politici is het allemaal niet meer dan een bagatel zonder betekenis. Heel opvallend: ook in de lijsttrekkerdebatten van de laatste weken komen dieren niet eens aan de orde."
Volgens Kousbroek heeft onze maatschappij nooit een moraal met betrekking tot dieren ontwikkeld en is er alleen de 'sinistere vrijbrief' van Genesis 9:2:
"Uwe vrees en uwe verschrikking zij over al het gedierte der aarde en over al het gevogelte des hemels; in al wat zich op de aardbodem roert, en in alle vissen der zee; zij zijn in uwe hand overgegeven."
"Onze normen en waarden zijn van judeo-christelijke oorpsrong; hier blijkt opnieuw hoe achterlijk die normen en waarden zijn, en wie zou zich daarover verwonderen? Hoe zouden de opvattingen van een herderscultuur van meer dan dertig eeuwen geleden de morele criteria kunnen leveren voor dilemma's als de noodzaak tot vaccineren of preventief 'ruimen', voor de fysiologische consequenties van verschillende slachtmethoden of voor de toelaatbaarheid van de bio-industrie?"

Uiteraard is de bio-industrie, de morele blinde vlek van deze tijd, net als de slavernij dat ooit was, erin geslaagd dat de politiek deze heikele kwesties buiten de deur wist te houden; reden te meer om open oog voor de Dierenpartij te hebben; Edith stemt in Amsterdam lijst 11. Zonnig middaguur; nog even naar de tuin, het eigen straatje schoonvegen! Gegroet, Simon Vinkenoog, lijstduwer Groenvrijpartij.nl.


 

Dinsdag 14 november 2006

The Day of the Investigator

en de geboortedag (lees ik in Gary Goldschneider 's The Secret Language of Birthdays - Personology Profiles for Each Day of the Year - een Viking Studio Books-uitgave) van Claude Monet, Jahawarlal Nehru, Joseph McCarthy, Boutros Boutros-Ghali, Prince Charles, Aaron Copland en Pierre Bergé (Yves St. Laurent) en een resem andere namen, om deze dag wat meer kleur te geven, met als Meditation: See first what is directly before you.
Hetgeen Goethe's dictum oproept. Tue das Nächstliegende.
Hetgeen geschiedde: er zit niets anders op. Verveling voorgoed buitengesloten, al wat je doet krijgt de volle aandacht. Behoedzaam en meticuleus, dichtbij te brengen, zo dichtbij dat je je vereenzelvigt met wat je aan het doen bent. Herinneringen van voor de routine. Post Tenebras Lux. Waar ik het vandaan haalde, weet ik niet - maar ooit betekenden deze woorden iets, alles voor mij in mijn jeugdjaren die zich tijdens de tweede wereldoorlog afspeelden (ik ben van 1928 en de oorlog was van 1940 tot 1945)en ze blijven hun betekenis houden, ook nu ik de leeftijd die jeugd genoemd wordt al een tijdje achter me heb gelaten. It's a long, long way before the dawn - werd ooit in de jaren '60 gezongen en het ging daarbij niet om de Dawn of Magic, de dageraad der magiërs - maar om de dageraad zonder geweld. De geweldloze dageraad. De allernieuwste dag.

Monologue intérieure - stream of consciousness - sketching heette het bij Jack Kerouac, een van de opgaven in de ABC of Writing van Ezra Pound; kijk om je heen en beschrijf.
Zo worden boeken geboren. Zo gaan gedachten verloren. Rijen zich aaneen in allerlei notitieboekjes, ooit woeien daar stormen doorheen die zijn gaan liggen.
Nog nooit (veronderstel ik, misschien ten onrechte) is er studie gemaakt naar de invloed van de afficheteksten van Loesje (www.loesje.nl) op de Nederlandse cultuur, noch naar de literaire vorm ervan, iets tussen haiku en limerick in.
Ontegenzeggelijk herkenbaar; verheugd Loesje (de vereniging die door middel van het verspreiden van affiches 'de wereld op z'n kop wil zetten') dezer dagen in de Volkskrant aan te treffen. Hoe oud zou de eeuwig jonge Loesje zijn? Voor mij is Loesje nog altijd de onbekende schoonheid waarover gezongen werd: "Wie is Loesje? Loesje is het snoesje, Loesje is het snoesje van de drummer van de band" uit een liedje in de de jaren '30- '40.
Ik kan er ook niets aan doen (en vind het ook heel prettig) dat dat soort dingen blijven hangen, soms borrelt het opeens, in welk verband dan ook weer op en omhoog - het geheugen heeft nog zoveel nimmer meer opengeslagen kamertjes en vertrekken, situaties waarin je je bevonden hebt..
Soms, in een gesprek, is het er opeens weer - zie je de hotelkamer in Istanboel weer met uitzicht op de Bosporus; of je kijkt weer naar de Piramide van Cheops omhoog, of je bent weer op reis met het Ballongezelschap of de Dogtroep, of je tript in Ruigoord of St.Petersburg. Hoeveel andere gedeelde ervaringen zijn er niet geweest, met alle consequenties van dien, op telkens weer te verifiëren grondslagen van verstandhouding, voorbij de -ismes en ego-gratificaties. De feesten, de epifanieën, adembenemende belevenissen. Momenten die laten weten (of af laten weten! ha) waarom het gaat, met wie dan ook, door jaren en decennia heen, de liefdes en vriendschappen die langstrokken, de al dan niet tragische persoonlijkheden met hun openbare buiten- en geheime binnenkant (dezer dagen meelevend gelezen in de levens van Paul Rodenko en Jack Kerouac) Altijd gaat het om de authenticiteit achter het masker, de mens achter zijn status. Allen zo gelijk, ieder zo anders. Elk wezen uniek. Elk woord, elke gedachte, elk idee: levenstekens. Kijk ik besta. Help ik ben. Geen wonder dat zoveel mensen - in de miljoenen! - hun eigen weblog maken, hun eigen verhaal de wereld binnen willen brengen, hun eigen nieuws maken naast het zogeheten 'wereldnieuws' - een aaneenschakeling van basic banalities, de gesprekstof van het dagelijks leven, de koetjes en kalfjes, ditjes en datjes - en soms is er zelfs sprake van ontmoeting, dialoog, een diepere duik in de werkelijkheid, die altijd zoveel ruimer en omvangrijker is dan wij denken en voelen, gewaar of bewust worden, laat staan onder woorden brengen.
I just want everybody to meet everybody: de lijfspruik van de Engelse journalist John Wilcock, roving reporter, die overal waar hij kwam een tijdschrift oprichtte: Other Scenes - zijn kost verdiende hij als medewerker van de Five dollar a day-reisboeken, voorloper van de Lonely Planet-reeks.
Over Empowerment schrijft vandaag Pieter Hilhorst in zijn Volkskrant-rubriek Opgesloten in de onderkant, waarin hij met redenen omkleed constateert dat het naar beneden struikelen in het onderwijs (van vwo of havo naar vmbo) veel meer voorkomt dan het omhoog klauteren, en dat de sociale mobiliteit in Nederland enorm laag is.
"Het participatie-ideaal schiet tekort. Meedoen garandeert geen ontplooiing. Ontplooiing begint met hardop durven dromen. Ontplooiing begint met de obstinate wil om niet meer met het minste genoegen te nemen. Ontplooiing begint met het besef dat je kennis en vaardigheden nodig hebt om het beste uit jezelf te halen. Ontplooiing begint bij een samenleving die je die kennis en vaardigheden aanreikt. Niet één keer, maar minstens twee keer, want wie hecht aan ontplooiing biedt mensen een tweede kans. Het ideaal van participatie steekt daar schril bij af. Het is in de praktijk niet gericht op ontplooiing, maar op doen wat er van je wordt gevraagd. Meedoen is niet floreren, maar in de maat lopen. Deelnemen wordt niet jezelf waarmaken, maar anderen niet tot last zijn."

Een Kabinet-Marijnissen lijkt me wel wat; het idee werd al geopperd, en hier dus nu verder gefluisterd.
Maar één keer heeft iemand mij geweigerd de hand te schudden. Een uitgeversfeest van Ankh-Hermes in Deventer, lang geleden. Ik kwam met een groepje mensen in gesprek, aan wie ik mij voorstelde, door de hand te schudden en (overbodig?) je naam te zeggen. Ik kwam bij een hunner terecht, links van mij staand, die nee schudde, mijn hand niet aannam. Ik gaf hem een plaagstootje met de schouder: "Doe niet zo gek, man!" waarop hij uitriep: "En dáár ben ik helemáál niet van gediend!"

Van God los?, de door de Humanistische Omroep, Uitgeverij Nieuw Amsterdam en de Volkskrant geëntameerde openbare discussies, zullen wel weer eindigen in de gebruikelijke patstelling van de Welles-Nietes-beweging, die alle media-kanalen inzet om mensen gespreksstof te leveren bij de achterhaalde en langzamerhand dwaze en zinloze ideeën van Richard Dawkins. De Nederlandse vertaling van zijn boek God als misvatting wordt ruimschoots begeleid door een waarlijk media-offensief. Een debat in De Duif op zondagmiddag 26 november, video-verklaringen op Nederland 2, Radio 5 Desmet Live, in streams te beluisteren op www.humanistischeomroep.nl; etc.
Ik veronderstel dat geen enkele God in zijn slaap gestoord zal worden door dit al-te-menselijke lawijt, en de onder ons levende goden zullen er de schouders over ophalen en verder zwijgen: "Ich Überschweige Alles - waarover zou IK met iemand kùnnen spreken?" vraagt de dichter Fritz Usinger zich af in Het Grote Gesprek, tussen Mens, Zee en God.
En de uitgever wrijft zich ongetwijfeld in de handen om zoveel gratis publiciteit. En nu nog een film, of DVD.

Ondertussen werd al in 1976 het bestaan van Quantum Goden aan het licht gebracht in het boek van Jeffrey Love: The Quantum Gods (Compton Russel Element, GB).
Hieruit puttend lever ik graag een extra-curriculaire bijdrage aan deze interdisciplinaire gespreksronde, waarbij ik nog even het feit voorhoud: Un Dieu Défini est un Dieu Fini.

"De Quantum Goden zijn wezens met onbegrensde mogelijkheden. Toch bestaat ieder hunner alleen, onbewust van het bestaan van de anderen en niet in staat zich als een creatief wezen te manifesteren. Het is slechts door de schepping van een gemeenschappelijke werkelijkheid dat de Quantum Goden bewustzijn kunnen bereiken van het Zelf en anderen. De Quantum Goden rekenen een doelgericht contract waarin zij hun bestaan zelf investeren in de vorm van een samen-geschapen werkelijkheid. Zij zijn door de liefde gemotiveerd het contract te tekenen - hun verlangen aan hun staat van alleenzijn een einde te maken en met elkaar contact op te nemen. Hun contract is geschreven met de pen van doelgerichtheid op het papier van ruimte-tijd in de inkt van massa en energie. Hun gemeenschappelijke werkelijkheid is gebouwd van bewustzijn en een speciale toestand van bewustzijn die materie heet. Materie is het medium; zijn is de boodschap. Dit is geen sciencefiction fantasie. De Quantum Goden zijn geen spoken, engelen of wezens van een andere planeet of tijdzone. Dit is een werk van radicale metafysieke filosofie verschillend van alle andere. U en ik zijn de Quantum Goden.

En dat moet meer dan genoeg Food for the Mind zijn. Ik heb een dagje alleen thuis doorgebracht; Edith is met haar moeder en zusters naar de crematie van Oom Louis Bosch van Rosenthal in Dieren. Hij woonde met zijn vrouw Nessie en kinderen Edzard, Lodewijk en Jeroen in Empe, waar ik de goede man maar enkele keren ontmoet heb. Ik sluit af; ik heb hier met plezier een tijdje gezeten, denkend aan Alles & Niets. Gegroet, Simon Vinkenoog, baanveger.


 

Maandag 13 november 2006

The Day of the Commentator

Welkom 46e week. Wij beginnen de dag met een gedicht, een kwatrijn van de Perzische dichter Mawlana Jalaloddin Rumi ( † 1273), stichter van de Soefi Orde van Dansende (Whirling) Derwisjen:

Know that the lover in any case is no Moslem.
The Religion of Love knows neither infidelity nor faith.
In Love is no body, mind, heart, or spirit;
he who has not become thus is not THAT.

Het staat, met andere gedichten van Rumi (of Roemi) in het boek Sacred Drift - Essays on the Margins of Islam (City Lights Books, San Francisco, 1993, ISBN 0-87286-275-5), geschreven door Peter Lamborn Wilson, die eerder, in 1987 Scandal: Essays in Islamic Heresy publiceerde, en ook boeken onder de naam Hakim Bey uitbracht.
Hierin stelde hij, tegen het kolonialistisch model van de oriëntalist-als-spion "an alternative that might be called the heretical model of translation. In this model, the heretical culture of resistance within Islam (or any 'Other' society) is carried across by Western heretics into the Western culture of resistance, and becomes part of our own hidden heritage, our own struggle on behalf of realization.(...) Thus I suggested a poetics (in Gaston Bachelard's sense of the word) of Islamology - a search for 'poetic facts'. This project presupposes a nonmonolithic view of Islam, a definition not based on theology or politics or any other one-dimensional grid (whether proposed by 'occidentals' or 'orientals'), but rooted instead in an appreciation of complexity, of difference, of mutability over the 'long duration' of a civilization, and of the organicity of everyday life."

En over Sacred Drift: "If anything, this book constitutes a series of attempts (essays) to revalorize the 'romantic' image of Islam, an image that in part survived the 'betrayal' of translation because it really exists within both cultures. "Wherever a caravan may journey, Love is its Mecca," says Rumi; and Ibn 'Arabi declares that "Wherever the caravan of Love may turn, there is my faith, my religion." Here Islam presents itself as romantic; here is a gift we can accept; a present to be passed on, like all real gifts."

Hoe overeenkomstig het door Don Juan aan Carlos Castaneda aangewezen Pad van het Hart! Hoe overeenkomstig (parallel) aan andere uitingen van mystiek..
"Islam"(whatever that may be) is present, here in New York, Paris, London, Berlin; the 'other ' is within the 'self,' alien and sibling at once - and our everyday life is situated with a strange and precise grace for what Surrealism called the penetration of the marvelous. Cultural drift is sacred drift. And even these texts aspire to the condition of music - or song - or to be more exact, to the condition of music translated into words."
De teksten geven in een uiterst informatief en doorleefd taalgebruik de eigen ervaringen en inzichten van de auteur weer, een uiterst erudiet mens, gezien ook zijn Select Bibliography. De titels:
Lost/Found Moorish Time Lines in the Wilderness of North America;
The Anti-Caliph. Ibn'Arabi, Inner Wisdom, and the Heretic Tradition;
Iblis, the Black Light (Satanism in Islam);
The Shaykhs Have Two States"Loose-strung Mediations on the Problems of Sexuality and Authority in Modern Sufism
en
Sacred Drift. On the Road with Doctor Maximus.

Even ongelezen - of eerder slechts vluchtig ingekeken, bij aanschaf - heb ik hier Peter Lamborn Wilson's Escape from the Nineteenth Century and other Essays (Autonomedia, Brooklyn, New York,1998, 205 blz., ISBN 1-57027-073-2, www.autonomedia.org.)
Ook hier weer aantrekkelijke onderwerpen:
Fourier! - or, The Utopian Poetics;
Marx and Proudhon Escape from the Nineteenth Century;
The Shamanic Trance,
en
A Nietzschean Coup d'État.

Ketters Aller Landen, Verenigt U! Mij kwamen dezer weken boeken in handen, gekregen van Lana, de weduwe van Jan Strijbosch, goede vriend in tuindorp Buitenzorg, die enkele jaren geleden overleed; zij ontruimt haar woning om naar Thailand terug te keren na 32 jaar samenzijn met Jan, en een moeilijke tijd daarna.
Zo waren het J. de Kadft's Ketterse Aantekeningen (in de STOA-reeks, waarvan een aantal mij ten deel viel), een door mij nooit gelezen liberaal-socialist en polemist van de generatie voor de mijne. Ik ken zijn staat van dienst nauwelijks; hij blaast vaak hoog van de toren en ik merk het vaak met hem oneens te zijn. Mag ik? Ja, je mag. Bedankt.
Nietzsche kwam onder meer ter sprake in De Kadt's beschouwing over het proefschrift Nihilisme en Cultuur van de socioloog, essayist en dichter Jaap Goudsblom. Met alle achting voor diens kennis van Nietzsche's oeuvre, schreef hij enkele, voor mij uiterst informatieve en waardevolle opmerkingen, die ik hier graag deel.

"De beschouwingen van Goudsblom over Nietzsches nihilisme-thema bewegen zich te veel, zo niet uitsluitend op ideologisch gebied. Ik bedoel dat niet als ondersteuning van de bêtises, door Mehring begonnen en door Lukács voortgezet, waarin Nietzsche 'marxistisch' wordt gecatalogiseerd als de 'filosoof van het imperialisme', wat dan ook nog door zijn latere annexatie door het nazisme schijnt te zijn bewezen.
Maar door Nietzsches worsteling met het 'waarheidsprobleem' onverbrekelijk verbonden aan het moraalprobleem, uitsluitend of hoofdzakelijk te zien als een strijd die zich tussen filosofen, moralisten, theologen afspeelde, mist men niet alleen de aansluiting van Nietzsche aan een kritisch cultuuronderzoek, maar mist men ook het meest waardevolle element in Nietzsche. Dat element is - naar mijn mening tenminste - zijn worsteling tegen de ideologische overwoekeringen van denken, moraal en cultuur, een worsteling die slechts halfbewust werd gevoerd en die met de ondergang van de kritische Nietzsche in de profeet Nietszsche eindigde.
Naar mijn smaak neemt Goudsblom de profeet Nietzsche te ernstig en de cultuur-criticus Nietzsche niet ernstig genoeg. Dat die cultuur-criticus tenslotte toch altijd cultuur-filosoof bleef en niet de weg naar een cultuur-sociologie vond, dat mag men niet als een, door het tijdperk waarin hij leefde, bepaald, tekort zien; want zijn tijdgenoot Karl Marx, die nota bene uit de ergste Hegelarij kwam, slaagde er ten slotte in een aantal grondslagen voor de sociologie te leggen. (...) Voor mij is de betekenis van Nietzsche niet gelegen in de problemen die hij centraal stelt, of dat nu zulke respectabele schijnproblemen zijn als het waarheidsprobleem, het moraalprobleem, het nihilisme en zelfs nog wel de machtswil, of zulke duidelijke pathologieën als de eeuwige wederkeer der dingen en de oppermens. De waarde van Nietzsche ligt in wat hij, worstelend met schijnproblemen en pathologieën, opruimt aan oudere schijnproblemen en pathologieën."
Zo gezegd op de pps.145/6 van J. de Kadt's Ketterse kanttekeningen.

En dat weten wij dan ook weer; blijkbaar een ketterse week. Gegroet, medestudenten in de hogeschool des Levens! Simon Vinkenoog, van het Serendipity-Archief.

Knowledge is a light which God throws into the heart of whomsoever He will.
- Sufi saying quoted by Ibn 'Arabi


Toren van Babel
anoniem, Duitsland 17e eeuw


 

Zondag 12 november 2006

The Day of Sensual Charisma

Nog even een moment in de Sinjorenstad via het gedicht van de Antwerpse stadsdichter Bart Moeyaert. De tekst wordt als ansichtkaart verspreid, maar is ook paginagroot afgebeeld in Hoger/Higher/Plus Haut - Panoramisch Antwerpen, een fraai uitgevoerde co-uitgave van het Davidsfonds in Leuven, Antwerpen Open en KBC, ISBN 90-5826-424-6, ter gelegenheid van de tentoonstellingen (tot 3 december) Torenstad en Boerentoren & Co.
Het boekwerk van 116 pagina's bevat een tiental informatieve en ruim geïllustreerde artikelen over vuurtorens, highlights, hoogbouw, verleden, heden en toekomst - mede naar aanleiding van het 75-jarig bestaan van Europa's eerste wolkenkrabber, de Boerentoren in Antwerpen. Dank je, Michael Vandebril.
De tekst van architect Sven Grooten begint aldus: "Het eerste bezwaarschrift tegen hoogbouw werd ingediend in Babel door Onze-Lieve-Heer toen Hij zag dat men een torenstad aan het bouwen was die tot in de hemel zou reiken. God vond het onbeleefd dat zo dicht tegen zijn huis zou worden gebouwd en Hij besloot iedereen verschillende talen te laten spreken. Het eerste misverstand in de bouw was geboren en de eerste toren werd niet gebouwd."
Uit de bijdrage van Piet Lombaerde 'Antwerpen torenstad in historisch perspectief: van Benedictus tot Le Corbusier' leer ik dat "Pieter Gallis, humanist en stadsgriffier van Antwerpen, Thomas More in contact bracht met de fictieve reiziger en filosoof Raphaël Hythlodeus. Die laatste vertelde dat hij tijdens zijn vierde en laatste expeditie Utopia had gezien, een eiland met 54 steden. De hoofdstad was Amaurotum, een havenstad omgeven door een zware vestingmuur met torens en bolwerken. Alle andere steden op het eilasnd waren hiervan gekopieerd. Omdat het verhaal zich in het begin van de 16e eeuw afspeelde tijdens een bezoek aan Antwerpen, kunnen we veronderstellen dat die ideale stad in grote mate geïnspireerd was op Antwerpen, toen een van de bloeiendste handelssteden van Europa, met een enorme omwalling van meer dan vijftig torens en poorten. Op de houtsnede die de titelpagina van het boek Utopia van 1518 versiert, staat het eiland afgebeeld met die '54 'steden alle voorgesteld door torens. Wat opvalt is dat zowel stadspoorten, huistorens, waltorens als geschutstorens, kerktorens en torens van tempels zijn afgebeeld. Daardoor wordt het eiland als een landschap van torens voorgesteld en worden torens een fysieke uitdrukking van de utopie. Zij verkrijgen een utopische dimensie en stralen als symbolen van een ideale samenlevingsvorm over de omringende zeeën en waterlopen."
Ik hoop nog vele feiten aan dit boek te kunnen ontlenen; mogen wij beginnen met die titelpagina van Thomas More's Utopia uit 1516. En dan op weg naar de nieuwe week in Amsterdam. Simon Vinkenoog, zondagsschrijver.


 

Zaterdag 11 november 2006

The Day of the Underground

"Jack manipuleerde het bestaan van anderen, alsof zij er alleen maar waren om mee te spelen, zonder ooit de minste verantwoordelijkheid te aanvaarden. Het schrijven ging voor alles; al het andere was daaraan onderworpen; zijn vrienden wisten niet tot op welke hoogte zij geofferd konden worden. Hij bediende zich van hen al naar het hem beliefde: zij moesten hem onderdak bieden, te eten geven, in zijn gezelschap drinken, luisteren naar zijn dronkemansgelal, zij moesten hem zorgen besparen of met hem naar bed gaan, maar hij was nauwelijks geïnteresseerd in hun leven, hun ideeën, hun werk, tenzij hij er gebruik van kon maken als ruw materiaal voor zijn schrijven."
Vertaald (pagina 176) uit Jack Kerouac Roi des Beatniks, van Barry Miles, verschenen bij de Editions du Rocher, 1999 in de serie Les Infréquentables, in mijn dictionnaire een niet voorkomend woord. Infréquenté wordt vertaald als weinig bezocht, eenzaam. Zouden dan infréquentables mensen zijn met wie je niet kunt omgaan - is fréquenter immers niet 'omgaan met'? Ja, maar ook veelvuldig lezen en bestuderen. Wellicht dat een van mijn bezoekers uit Frankrijk mij daarover kan informeren.
In deze reeks verschenen ook boeken over Arthur Rimbaud (et la liberté libre), André Breton (Rêveur définitif), H.P.Lovecraft (contre le monde, contre la vie), Norman Mailer (Economie du machisme), Max Stirner (chez les Indiens d'Amérique) en William Burroughs (Le génie empoisonné).

Het waren twee prettige dagen in Antwerpen; de reis met de Thalys een luxe, bij vriend René Franken in zijn DEMIAN-boekhandel aan de Wolstraat 2 een bizonder interessant oponthoud; zoveel begerenswaardige boeken binnen handbereik, zoveel onderwerpen van gesprek. De grote, eerder dit jaar nieuw ingerichte ruimte (eerder was het antiquariaat gevestigd in dezelfde straat op nr.9) ademt een welkome sfeer - zo 'n soort environment zou je in elke grote stad wensen! Maar als altijd is het een eenling die zoiets in stand houdt, zoals het lezen dat wij doen, voorbehouden is aan de happy few. De nadruk - alfabetten-hoogtij! - ligt op literatuur, Nederlands en vertaald; veel zeer recent Engels en Amerikaans (het blijft altijd een raadsel hoe de ander daaraan komt; je vraagt natuurlijk ook niet naar die keukengeheimen); veel ruimte ook voor (auto)biografieën, verder schappen met beeldende kunst, film, fotografie, muziek en architectuur.
Ik maak even onbeschaamd reclame; wie zich als bezoeker in Antwerpen bevindt; het is een steenworp afstand van de grote Markt. Ik geef hier geen routebeschrijvingen; in dezelfde straat twee andere minder gespecialiseerde, algemener boekhandels.
Na de winkelsluiting - een zes stoelen conversatie - een aperitief bij De Muze, waar ik heeeeel lang niet binnen ben geweest. Mike Zinzen, kijk toch eens aan! IJsbrand, de Nederlandse schilder, Brechtje, Caroline en Edith, René en ik. Hoe lang geleden zo'n onderweg-stop, voortreffelijk was de maaltijd bij Eetcafé BORIS en weldadig de nachtrust in het Theaterhotel.
De Boekenbeurs, elk jaar in het Bouwcentrum in Antwerpen, is een voor Nederland ongekend fenomeen.Vijf dagen exposeren zo 'n honderddertig uitgevers hun boeken en bieden instellingen hun diensten aan voor een publiek dat met busladingen (aparte ingang voor schoolgemeenschappen!) wordt aangevoerd, terwijl dagelijks ook signeersessies bij de verschillende stands plaatsvinden, enkele restauraties overvol zijn, Knack gelukkig een Cava-terras, en in drie zalen op de bovenverdiepingen lezingen worden gehouden, georganiseerd door deelnemende uitgevers. Mij was gevraagd om voor de Knack-dag (KNACK, geachte Nederlanders, zijnde een Vlaams weekblad dat vergeleken kan worden met Elseviers Weekblad) iets te komen zeggen. "Knack nodigt een aantal boeiende mensen uit die door verschillende redacteuren over hun werk worden geïnterviewd.")
Volgens het programma zou ik aan de tand worden gevoeld door Piet Piryns, maar mij was al gemeld dat een Knack-redacteur, Frank Alberts mede- gesprekspartner zou zijn; onlangs heeft hij de route van Kerouac's Amerikaanse Odyssee On the Road afgelegd om te zien wat er was overgebleven van diens decors, uiteraard ook in gesprek met Beat Generation-experts aldaar, om in San Francisco ook dichter-uitgever Lawrence Ferlinghetti van City Lights Books te ontmoeten, laatste der Mohikanen. Uiteraard komt daar een boek van, Beatland, dat zal verschijnen ter gelegenheid van het feit dat On the Road vijftig jaar geleden verscheen. (Met voorpublicaties in Knack, lachte iemand fijntjes). Ik babbelde lustig mee, las een pagina uit HOWL, het door mij vertaalde gedicht Mond van Ferlinghetti, uit mijn dit jaar verschenen bundel Zonneklaar (uitg. Passage, Groningen) en memoreerde nog eens opnieuw wat Tuli Kupferberg te zeggen had over de Beat Generation:

"Zij was de enige belangrijke revolutionaire beweging in Amerika na de Tweede wereldoorlog; zij vernietigde het academisme in de Amerikaanse poëzie; zij verwierp de identificatie van 'de Amerikaan' met kapitalisme en imperialisme, oorlog en A-bommen; zij schiep voor het eerst in Amerika (betrekkelijk) massale belangstelling voor poëzie en dus voor alle andere kunsten; zij bracht sex weer op de plaats waar het hoort in het menselijk leven: ergens bij het middelpunt; zij vestigde de hoop op een alternatief voor de Amerikaanse jeugd; zij verloste het persoonlijk leven van ieder die er mee te maken had van verveling, defaitisme, domme verdwazing en zinloosheid. Zij maakt het leven weer opwindend".

En aangezien ik het hier volmondig mee eens ben, maakt het mij niet uit Beat dichter genoemd te worden, hoewel in deze opsomming de ingrediënten, de sacramenten, jazz & marihuana, niet eens vermeld worden. Overigens blijven de verschillen tussen Europeanen en Amerikanen groot; wij grenzen aan andere continenten en Amerika wordt omspoeld door grote oceanen. Hun isolement hebben Amerikanen in feite nooit verlaten, hun eigen ruimte is ook veel groter en dunbevolkter dan de onze; bovendien gaan te veel belanghebbenden aldaar uit van de veronderstelling superieure inwoners van God's Own Country te zijn, wat inderdaad tot verdwazing leidt; in de afgelopen jaren op afschuwwekkende mondiale schaal. Binnen eigen grenzen leidde de legendarische strijdkreet Go West! al tot diverse koortsen: die van de gouddelvers, die van Hollywood , die van de Easy Riders en Route 66, en die van San Francisco en de hippies, die verdwaasde kinderkruistocht van backpackers, die Morgenlandfahrt -expedities al o zo uitbundig gedocumenteerd. Buiten de Nederlandse grenzen, dat wel.

Maar de Beat Goes On, en mijn optreden met Spinvis (Erik, Jan, Cor, Lucas, Arjan en Jeroen) in Petrol, gisterenavond opnieuw een belevenis: het adagio Maak het nieuw is elk der bandleden op het lijf geschreven. Ik droeg - naast Quick Quick Slow en Ja!Ja!Ja! - een paar gedichten voor, die wij niet eerder samen ten gehore hadden gebracht: Fritz Usinger's De Zee en Brian Patten's Het goede masker - beide uit Goede raad is vuur.
Dankzij een goede sound-check in de middag was het geluid uitstekend, in de wachttijd voor het optreden (Vijfentwintig jaar showbusiness is twintig jaar wachten, zei iemand) kortten wij de tijd met een eenvoudige, doch voedzame maaltijd, het nodige gekout, vijf laptops gingen een competie aan, van Geenstijl.nl naar de Kieswijzer, en geschriften die ik bij me had deden grif de ronde. Ik las over Mertens in VN, anderen bladerden in Gawie Keyser's Encyclopedie van de populaire cultuur, dat iedereen zich wilde aanschaffen, een Telegraaf deed dienst, ik zat weer midden in die film die ooit gemaakt gaat worden. Backstage; tussen de coulissen, voor het voetlicht, in het spottende licht. Toegift? Toegift. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Dan zeg ik dat maar. En dan komt de rest vanzelf. En zo ging dat; intuïtie is de opperste organisatie. En concentratie. En een gesmeerd strottenhoofd. En de behoefte. Kommunikaatsie!

Ja, dat ben ik, in die Brood-film. In de rol die ik eerder speelde, in de film CHA CHA van Herbert Curiël, waarin mij gevraagd werd Herman en Nina Hagen in de echt te verbinden als reverend van de Universal Life Church. (Modesto, Cal., 1966). In de film Zoeken naar Eileen, naar een boek van Leon de Winter, speelde ik een junkie die het met Thom Hofman aan de stok kreeg. Welke rollen zijn alsnog voor me weggelegd? Ik sta bij geen enkel castingbureau ingschreven!

Ruim een pond (500+gram) tijdschrift valt op de mat. OOG - Oog in oog met kunst en geschiedenis. Tijdschrift van het Rijksmuseum nr.0. Mag ik er iets over zeggen? Een P.S. bij het begeleidende schrijven brengt mij in verwarring. "Dit 0-nummer wordt in beperkte kring verstuurd en is niet bestemd voor een groter publiek. Wij verzoeken het dan ook niet verder te verspreiden.
A ch, een nieuw Wereldtijdschrift ten behoeve van (aspirant)-sponsors? En dit exemplaar alleen voor de medewerkers? De in de jij-vorm gestelde tekst meldt "Wij willen je heel erg bedanken. De prachtige reportages, boeiende verhalen, bijzondere interviews, fantastische foto's en teksten maken dat dit nummer een lust is om naar te kijken en om in te lezen. Zonder jouw bijdrage was dat niet gelukt."
Zozo! Oja! Zeer onlangs zijn Edith en ik gefotografeerd door Koos Breukel -eerder onze huwelijksfotograaf - die een opdracht had van het Rijksmuseum, of hij een foto wilde maken, identiek aan die welke Ed van der Elsken in Parijs anno 1954 van mij met Elsetine den Daas had gemaakt; het boek met de foto opengeslagen lag naast zijn camera en wij namen gewillig dezelfde pose aan.
En het resultaat mag er zijn. Bij de inhoudsopgave verwezen naar een pagina True love treft de geïmponeerde kijker - de glossy is inderdaad van een overweldigende zwaartekracht - de 130 pagina's willen niet plat liggen, je moet er altijd een vasthouden - op de aangegeven pagina - 23 x 29 cm - groot het woord love aan, een korte introtekst met de uitleg ('zelfde man, andere vrouw, zelfde passie') rechts de paginagrote foto uit 1954 - uit het archief van het Rijksmuseum, alwaar ook ander werk van Ed van der Elsken (1925-1990). Op de volgende rechterpagina dezelfde pose foto anno nu, met links twee dichtregels uit 1952 over de gehele pagina en een korte fotocaption. Inderdaad voorbeeldige typopgrafie, zoals het gehele blad een ongekende luxe uitademt. Mag best; het doel zal zeker de middelen heiligen.
Nog even een klein foto-uitstapje: ook Edith en ik hebben samen in Playboy (Nederland)) gestaan, november 1989 - pas getrouwd, foto's Govert de Roos; bij een door mij geschreven liefdesverklaring - ik moest weliswaar gekleed gaan - Heleen van Rooyen en haar man Ton niet de eersten dus!

Laat ik het hierbij laten; Edith suggereert op zoek te gaan naar die foto's van toen, dat nr. van 'de' Playboy. Kijken of dat lukt. Anders, goedenavond - uw Simon Vinkenoog


Twee van de zeven foto's van Govert de Roos bij de tekst Simon in de zevende hemel,
Playboy
nr 11 november 1989, pagina's 84 - 90.
"De Simon waar het om gaat heet Vinkenoog. Hij trouwde onlangs en bezingt in dit verhaal zijn geliefde".


 

Woensdag 8 november 2006

The Day of the Borderline

Arbeidsvitaminen. Terwijl ik dit schrijf kan ik luisteren naar een live broadcast van www.wkcr.org, een radiostation uit Columbia, New York (89, 9 FM), waar zich een 72-uurs Lennie Tristano featival afspeelt met opnamen (op dit moment) uit september 1947. Dankje voor de tip, Bo van de Graaf! Doet mijn oude bebop-botten goed!
Dizzie, Charlie, John, Billy, Lennie, Max, Ray - hoe eigentijds tijd bijblijft; hoe de jazz een waarachtige Amerikaanse bijdrage is aan de 20ste eeuwse cultuur; aan de oorsprong van heel wat daarna komende (wereld)muziek. Even benadrukken: smeltkroes USA bestaat niet alleen uit Democraten en Republikeinen.
Hoe uiteraard op mijn leeftijd (78) mensen van mijn generatie bij bosjes omvallen, zo nu dus Jean-Jacques Servan-Schreiber (82). Al in 1967 wees hij in zijn boek Le Défi Américain zijn Europese lezers op het groeiende belang van informatietechnologie, gezien de economische en politieke macht die de VS via haar multinationals aan het verwerven was.
Het weekblad L'Express, dat hij op 29-jarige leeftijd oprichtte, was het grote voorbeeld voor mr.G.B.J.Hiltermann en zijn echtgenote Sylvia Brandts Buys, toen zij het door hen aangekochte weekblad de Haagse Post wilden vernieuwen. Ik heb er van 1957 tot eind 1961 interessante jaren als schrijvend redacteur en rechterhand van SBB doorgebracht.
Tot de vernieuwers ter redactie behoorden in die jaren Armando (die ik als beeldende kunst-redacteur aandroeg), Hans Verhagen, Jan Vrijman, Guus Albrecht, Peter Brusse, Rem Koolhaas (filmkritieken), Rudolph Bakker, Henk Leffelaar, Hans Sleutelaar, Paul Biegel (opmaker!), Wouter Keja, Eddy Posthuma de Boer, Ed van der Elsken - in gedachten kijk ik rond in die lokalen onder het dak van de Nieuwezijdsvoorburgwal boven de woensdagse postzegelmarkt - met de Telegraaf aan de overzijde en links om de hoek meetingpoint Scheltema.
Volgens Valéry Giscard d'Estaing was Servan-Schreiber 'waarschijnlijk de briljantste van onze generatie' - volgens Volkskrantcorrespondent Fokke Obbema 'een niet gering compliment uit de mond van iemand, die doorgaans zichzelf superieur aan andere stervelingen acht.'
Een van zijn laatste voorspellingen betrof de 21ste eeuw, die hij als 'eeuw van de vrouwen' aanduidde. Niet fysieke kracht telt nog langer, maar 'de ontwikkeling van de mens met al zijn intellectuele en affectieve capaciteiten. Vrouwen hebben de flinkheid, de gulheid en het noodzakelijk perfectionisme. Zij zullen de architecten van de nieuwe wereld worden.'

Als er iets is, waarmee ik het volledig eens kan zijn, is het dit wel - en dit is ook niet de eerste (of laatste) keer dat ik dit zeg of schrijf.
Woman's Liberation
heb ik aan den lijve zelf meegemaakt, ook daarin ervaringsdeskundige, uiteindelijk dolgelukkig terecht gekomen in mijn zesde (twee keer drie maal scheepsrecht) huwelijk met Edith, 1 september 1989 uitbundig gevierd, hoffotograaf Koos Breukel & honderden andere feestvierders.

Groovin'high. Everybody blows. Rustige dj, die duidelijk articulerend de namen van de afzonderlijke musici opnoemt - zo hoort het, heren radiomakers - telkens 3 of 4 nummers achtereen - wel even een kort verkiezingsmomentje er tussendoor, hoera voor de Democraten! Hoewel, wel eens gehoord van de ketel en de pot of de hond en de kat? Bijtgrage muziek, je zou er zo je woorden tussen willen zetten. Dan maar typen op het ritme van; gaat ook goed. Zeer van binnen - van buiten niets te merken. Firma Binnenpret maakt overuren; Edith is met haar zuster Fleur en haar kinderen Oscar (8), Julia (6) en Victor (4) naar de vlindertuin in Artis; bij de post zit het tijdschrift Vlinders van de Vlinderstichting, waarvan wij abonnee zijn. Hothouse: Parker.
Meestal schrijf ik deze tekst achterelkaar, ineens. Nu neem ik , na het bovenstaande geschreven te hebben, en opgenomen in bestand, vrij om iets anders te doen voordat Edith terugkeert: zij is het, die met enkele vingervlugge handelingen deze tekst de www-wereld binnenbrengt; bovendien corrigeert zij mijn teksten en spreken wij daar soms over, zoeken samen een afbeelding, telkens uit een verschillende Umwelt te voorschijn getoverd, om deze teksten te besluiten: het oog wil ook wat, heel wat, zowat alles, 80% heb ik ooit begrepen.
Ik ben me aan het 'inlezen' op Jack Kerouac, over wie ik overmorgen op de Vlaame Boekenbeurs in Antwerpen iets te zeggen krijg; zijn beroemde boek On the Road verscheen 50 jaar geleden. Wel, ik ben er nog, onderweg of op weg (de Nederlandse vertaling van John Vandenberg is helaas heel slecht) en ik heb wel het een en ander te zeggen. Aan een cult-status voor de man heb ik nooit meegedaan; ik acht - gezien hun levenshouding - Ginsberg en Burroughs hoger. Men zag hem aan voor Dean Moriarty (Neal Cassady), de ADHDspeedfreak met zijn verwoestende levenswijze, zelf was hij een ikschrijver die na elk avontuur - dat een boek werd - weer bij zijn dominante moeder introk (die oude vrienden de deur wees), en nog jong (1922-1969) aan drankmisbruik overleed, na zich voor de oorlog in Vietnam te hebben verklaard, verworden tot zeer reactionnaire redneck. Helaas, it's the fucking truth.

Morgen op weg naar Antwerpen; zaterdag terug - het is mogelijk dat ik in die tijd niets van me hier laat horen; ik als mede Ich-Erzähler hoop het Narcissus-gebeuren voorbij te zijn: alles spiegelt alles, maar wel in de eigen ego-optiek. Nog altijd, tot vrijdag, die parelende pianoritselingen van Lennie Tristano en Consorten. Tot dan. Simon Vinkenoog, On the Road.


Jack Kerouac in Amsterdam, een One-World-Poetry-Suite voor dichters in de Melkweg, 14 oktober 1979


 

Dinsdag 7 november 2006

The Day of Discovery

Mijn Haagse Bres-vriend Peter den Haring trekt in de Nieuwsbrief van november op zijn webstek www.peterdenharing.nl mijns inziens terecht van leer tegen de mediums, die prat gaan op hun channelings: van aartsengel Michael, de aartsengel Hilarion of de opgevaren meester Kuthoemi. Hun wollige en vage uitspraken, vaak leidend tot ego-trips, zijn volgens hem rechtstreeks afkomstig uit door doemdenken en Apocalyptische visioenen overschaduwde fantasten.
Ook hekelt hij de ouders die hun kind over het beruchte paard van Speciaal Zijn tillen (Nieuwe Tijds Kinderen), vestigt de aandacht op het boek van André van der Braak: Goeroes en Charisma, het riskante pad van leraar en leerling (uitgever?) en vermeldt enkele interessante sites, die met een en ander verband houden. (Chaordic Design, het ultraviolette licht, echte stage magic op YouTube).
Imagined Communities. De gemeenschap van de verbeelding; Anil Ramdas in de NRC van gisteren in gesprek, lang geleden, met Benedict Anderson, wiens boek uitlegt dat een gemeenschap bestaat bij de gratie van de gedeachte onder een grote groep mensen dat ze bij elkaar horen, vanwege de taal, de gewoonten, de muziek, de gedeelde geschiedenis en zo meer.
'Volgens Benedict Anderson is nationalisme misschien de enige ideologie waarvoor men bereid is te sterven. De moslimterroristen hebben ook vooral een islamitische heilstaat in gedachten. Ze willen sterven voor Allah, maar langs de omweg van de gemeenschap in hun verbeelding, de wereldgemeenschap van moslims.'
I magine there's no countries; it isn't hard to do
- de regel uit een liedje van John Lennon was het uitgangspunt van Ramdas zijn betoog, mede naar aanleiding van het ritueel van de verplichte inburgeringsceremonie, waarbij buitenlanders het Wilhelmus moeten zingen en dan pas hun paspoort krijgen, een aan het brein van bewindslieden en ambtenaren ontsproten idee, die duidelijk last hebben van waanideeën.
Zoveel waanideeën, zelfs van zogenaamde prominenten. De Volkskrant laat hedenmorgen
evolutiebioloog Richard Dawkins aan het woord onder de paginabrede kop: Het is goed atheïst te wezen, en dan kun je ook nog heel gelukkig zijn.
De inleidende regels melden: 'In 'God als misvatting', dat zich laat lezen als een bijbel van het atheïsme, rekent Richard Dawkins genadeloos af met het geloof en gelovigen.'
Niet dus, maar in elk geval is er weer gespreksstof voor weken, want - zo meldt de van alle walletjes etende krant - de komende weken reageren op de Forumpagina zowel gelovigen als ongelovigen op zijn boek, onder wie Paul Cliteur, Herman Philipse, Piet Hein Donner, Cees Dekker, Rudy Kousbroek en Désanne van Brederode. Alle paradepaardjes van stal gehaald dus. Bovendien zal een aantal hunner op zondagmiddag 26 november bij de verschijning van de nederlandse vertaling van het boek in debat gaan in De Duif in Amsterdam. Op de Volkskrant-website vk.tv/vangodlos verschijnen later deze week door Human gemaakte videoverklaringen van onder anderen Hafid Bouazza, Hans Teeuwen, Stiene Jensen en de ouders van Theo van Gogh.
Al die achterhaalde opvattingen; tijd voor een frisse paradigmawind door die haren. Het gaat niet om geloof, maar om ervaren. Publicity, publicity - middeleeuwse gedachtenwisselingen - welles/nietes tot in het oneindige.
Hoeveel misverstanden het begrip God met zich meebrengt; ik ben blij volstrekt goddeloos te zijn opgevoed, nergens weet van hebbend, niets om van los te komen. Tot op een bewust moment de ervaringen in mij loswoelden, die mij niet boven mijn petje gingen, ik was er heel bewust bij, die mij het besef van volmaaktheid dichterbij brachten. Die volmaaktheid, vervolmaking kun je God noemen, of een van die andere abstracte accolades rond het Al, het Ene, het Absolute, het Niets-dan-Lichte; kortom alle mystici ter wereld hebben altijd geprobeerd gehoor te vinden voor deze ervaringen (die sommigen van hen als ketters of afvalligen het leven kostten).
Het is pas in de laatste vijftig jaar, dat ervaringsdeskundigen gevormd zijn door het leven, of zij nu psychedelica gebruikten, dan wel via een van de andere verlichtingswegen, om tot het besef te komen, individu te zijn en deel uit te maken van een goddelijke gemeenschap, die zich aardbewoners mag noemen. One World or None; één wereld of geen. Hel en Hemel. Allemaal hier, dames en heren. Kies naar keuze. Licht vs Duister, samenlevend.

'"Heb ik dat geschreven?" De dichter Louis Th. Lehmann (86) over zijn weerzin tegen het schrijven.' Een sympathiek geschreven gesprek met de Amsterdamse dichter in de afgelopen Boeken-katern van de NRC, door Ron Rijghard, bij de verschijning van de dichtbundel Wat boven kwam bij De Bezige Bij.
Ter attentie, en als slot hier de laatste alinea:
"Dichters schrijven over de dood. Bij oude dichters, komt dat hoe dan ook beklemmender over. Lehmann danst ogenschijnlijk vrolijk om het onderwerp heen in het gedichtje 'Dood': 'Als ik voor het laatst / in slaap zal vallen, / hoop ik dat ik net / zal denken aan iets anders.' Dat suggereert niet, zegt hij, dat de dood hem eigenlijk continu door het hoofd speelt. "Ik denk niet zoveel aan de dood, maar het is een omnipresente mogelijkheid. Ik heb een reddende, tijdelijke vergeetkracht, zoals de meeste mensen."

Voorwaarts, en niets vergeten! Simon Vinkenoog.


Samen een stap nader tot God
Uit Hundertwasser Architectuur, Naar een natuur- en mensvriendelijker manier van bouwen,
Taschen/Librero 1997


 

Maandag 6 november 2006

The Day of Rousing Vigour

Leren relativeren... Ik kwam er weer toe dat besef tot me te laten doordringen bij het lezen van Paul Rodenko's biografie. Wat weten wij weinig van anderen, en is het des te interessanter om te lezen over iemand die je zelf hebt meegemaakt, met wie je vriendschappelijk omgegaan bent zelfs, een verstandhouding die dan op een gegeven ogenblik verzandt - het leven drijft ieder onzer een andere kant uit, andere interesses, andere huisjes, met of zonder kruisjes.
Paul Rodenko kon zich aan zijn eigen idealen niet houden, diende het een en ander te loochenen om zich financiëel staande te kunnen houden, en bovendien hield hij het gebied waarop hij zijn kritische geest kon richten, de Nederlandse poëzie niet meer bij, en moest hij bij het samenstellen van een nieuwe druk van de bloemlezing Dichters van Nu vrienden als de uitgever Bert Bakker en medebloemlezer-dichter Ad den Besten vragen om namen van nieuwe dichters.
Bovendien toont het boek overduidelijk aan, welke moeite het kost om als letterkundige in Nederland aan de kost te komen, zeker als het literaire klimaat niet meer dat van jezelf is, en al wat je probeert aan hoon en smaad wordt onderworpen.
Ach ach; mede besef ik dus inderdaad hoe belangrijk in ieders eigen bestaan een aantal aangelegenheden van de grootste betekenis zijn, die van buitenaf niet zichtbaar zijn. Wat voor mij belangrijk is, hoeft dat voor een ander niet te zijn, en al wat mij na aan het hart gaat: een ander haalt er wellicnt zijn schouders voor op.
Je gaat daarmee rekening houden in de communicatie; bovenal gaat het bij ontmoetingen in de eerste plaats om het - soms intuïtief - vastleggen van een gezamenlijke grondslag van verstandhouding. Als dat liefde is, en respect, alles OK. Je ziet gauw genoeg of iemand een andere agenda in het achterhoofd heeft, terwijl hij met jou contact onderhoudt, je onderkent hun instelling, werkwijze, lettend op hun doen en laten.
Vanochtend een prettige ontmoeting op de tuin voor het blad VROEGOP van de Bond van Volkstuinders; hoe eenvoudig het is enthousiast te worden en het enthousiasme gedeeld te zien worden door een kekke interviewster en hippe fotograaf.
Ook een voetnoot in de Rodenko-biografie van Koen Hilberdink zet me weer tot reflectie aan; naar aanleiding van de dood van Iwan Rodenko, Pauls vader: "Volgens Freud is de dood van de vader de indrukwekkendste ervaring van iedere man. Hij sprak uit eigen ervaring, want ook hij had een conflictueuze verhouding met zijn vader. Hij was niet in staat zijn agressie tegen de geliefde vader een plaats te geven en kon dit conflict pas oplossen na diens dood."
Ik had een vader, als iedereen, herinner me ook uitstapjes op de fiets vanuit Tuindorp Nieuwendam, naar het Kinselmeer bijvoorbeeld - dat nu weer bedreigd wordt door de recreatie-industrie, maar ik wist ook dat ik geen vader meer had toen mijn moeder, begeleid door een politieagent mij uit de eerste klas van de lagere school vandaan haalde, waar hij mij had ingeschreven nadat hij mij had gekidnapt, en ondergebracht bij een van zijn zusters. Huilende vader die afscheid van me nam een de ene kant van de gang, huilende moeder die me in de armen sloot aan het andere eind van de gang, mijn moeder met wie ik mijn jeugd verder alleen doorbracht.
O, wat haatte zij die man, en hoe moeilijk was het voor mij om afstand van die haat te nemen. "Mijn vader is dood." zei ik op een dag tegen haar. "Voor mij is-ie allang dood!" was het antwoord. Zelf overleed ze, in de zeventig, een half jaar na zijn dood.
Ik werd erbij geroepen, bij het sterven van mijn vader. Een telefoontje des avonds van een ziekenhuis in Naarden. Of ik wilde langskomen, het liep op zijn einde, ik was de enig bereikbare nabestaande (ik had een halfzuster, die in een inrichting zat).
Kwam natuurlijk volkomen ongelegen, in omstandige huiselijke omstandigheden, maar ik toog herwaarts en kwam in het ziekenhuis aan het einde van allerlei gangen en zalen, de ene nog droeviger dan de andere, in een donkere uithoek achter een gordijn terecht met een rochelende figuur in een afgelegen sterfbed.
Zo nu en dan kwam een verpleegster langs om hem het slijm en speeksel uit de mond te vegen. Hoe lang kan het nog duren, vroeg ik een hunner, nadat ik was uitgekeken op de man, die mij zo vreemd was. O, dat kan nog dagen duren, morgen, overmorgen... Ik nam afscheid, liep naar een nabijgelegen bushalte, waar ik drie kwartier moest wachten op de volgende bus naar Amsterdam. In die drie kwartier is mijn vader gestorven, kreeg ik te horen, later toen ik thuis kwam.Er was een telefoontje gekomen.
Adieu, Hendrikus Albertus Vinkenoog; haat was het niet meer, nee, daarvan had ik allang afstand gedaan, liefde kon ik het evenmin noemen - eerder voelde ik mededogen, medeleven, medelijden zelfs.
Hij had het na de scheiding van mijn moeder (geen van beiden heeft zich ooit openhartig uitgelaten; zij beschuldigden elkaar van overspel) niet eenvoudig gehad, twee vrouwen, tweemaal weduwnaar met twee dochters van wie de een verongelukte en de ander ontoerekenbaar bleek.
Een creatief mens kan zijn agressies sublimeren, of anderszins transformeren, is bekend. Mijn schrijven heeft een oorsprong, het is mijn leven geworden, en ik schrijf zoals ik adem, en het is geen afzien of omzien, behalve als het er toe doet.
Dit heeft er toe gedaan; van de ontroering waarover ik gisteren schreef (bij het luisteren naar een masterclass over Beethoven; ) voel ik bij dit kil beschrijven niets; ondertussen stofzuiger, Pledge en Glassex. Een tekst voor Kersvers, die wonderlijk genoeg niet in het bestand opgenomen wilde worden en verdween, de vergetelheid binnen - zoals wij allen, ooit, eens.
Als voorbeeld van in vervoering raken noemde ik Ramakrishna Paramahansa( (1835-1886), die bij zijn wandelingen vergezeld werd door twee discipelen, die hem moesten ondersteunen als hij in extase raakte, al was het maar bij het horen van een loeiende koe. Zijn portret is van gisteren overgebleven, hij mag mee met plezier de 45e week in; morgen de maandelijkse poëzieslag in Festina Lente alhier (Amsterdam) , vrijdag Antwerpen de Vlaamse Boekenbeurs en een optreden met SPINVIS in de Petrol - waar wij eerder te gast waren.
Een goede week toegewenst door Simon Vinkenoog, reisleider.


Ramakrishna Paramahansa


 

Zaterdag 4 november 2006

The Day of the Provocateur

Het t.v.-verkiezings-circus is van start gegaan; gisterenavond het optreden van het duo B & B; in de zijlijn keken Jan, Mark en Femke toe; stemmen 22 november: op wie o wie?
Lijst 20, waarvan ik lijstduwer ben of zet ik mijn schouder onder het wiel naar links, en stem SP - zoals de vier, vijf laatste verkiezingen?
Marijnissen's eigen geschriften heb ik nooit gelezen; het is zeldzaam dat ik een boek van een politicus onder ogen krijg - daar zelf geld aan uitgeven doe ik niet. Maar het boek Het geheim van Oss, Een geschiedenis van de SP, dat in 2001 bij Uitgeverij Atlas verscheen en mij op 1 september 2004 in Oss werd overhandigd door Paul Peters, als dank voor mijn medewerking aan Het Vierde Beeld, heb ik geboeid en met heel veel interesse gelezen. Ik zou op mijn Desk-Google kunnen nagaan, of ik er destijds hier op Kersvers gewag van heb gemaakt: het bevestigde mij in de overtuiging dat bottom up altijd de voorrang heeft boven top down. Globaal denken en locaal handelen, desnoods in tomaten, of zoals ik - in woorden.
(Boekingen voor voordrachten, lezingen of andere verbale deelnemingen via de Stichting Schrijvers School Samenleving, Huddestraat 2, 1018 HB Amsterdam, 020 6234923, fax 020 420 63 19)
Norman Mailer kreeg de vraag voorgelegd: Hoe ondermijn je het beste de energie van de boosaardige leiders, gevangen in hun eigen boosaardige tijd?
Zijn antwoord was duidelijk: "Het zijn de propagandakrachten, die in een moderne staat zowel de leiders als de burgers beheersen, omdat de propagandakrachten gecompliceerder zijn dan de leiders; het zijn de massamedia die een oorlog uitvechten.
Als iemand, wie dan ook, in de mening verkeert dat het verkeerd gaat met de wereld en dat hij er met zijn gevoel voor recht iets aan doen wil - of hij nu links is of radicaal, anarchist of hippie, communist, rebel of wilde revolutionair - als iemand politieke actie wil ondernemen, moet hij niet uitzien naar een organisatie waarbij hij zich kan aansluiten, hij moet niet zoeken naar lange wandelingen met andere demonstranten, hij doet er beter aan zijn leven te wijden aan subtiel, stil en staalhard werken tegen de staat."
En: "De massamedia doen diabolische subtiele dingen voor het moreel en het leven van de mensen die er voor werken; weinigen van ons zijn sterk genoeg om alleen in vijandelijk gebied te werken. Maar het is werk dat gedaan moet worden. Zolang de massamedia totaal beheerst worden door onze vijanden, is ons aller teder leven in gevaar. De manier er tegen te vechten is niet het schrijven van een programma, of het stichten van een groep of cel, maar het vinden van een positie in het hart van de vijand."
Uit The Idol and the Octopus, 1968, door mij eerder gepubliceerd met andere subversieve en provocatorische documenten in Het spel en de knikkers, Profiel 9: De ervaring van de verandering van de ervaring - Teksten over avant-garde en unnderground in de 20e eeuw; een lange titel, maar daar is het een schoolboek voor: Meulenhoff Educatief 1974.

Buitenspelspeler, aan de zijlijn: looking in. The only way out is the way in.
Outside, looking in: The Moody Blues. Captain Leary vatte het kernachtiger samen: LSD:Let the State Disintegrate. Zo zit dat.
Ondertussen nog enige boundary fetishisms (term uit Jan Nederveen Pieterse's boek Globalization & Culture - Global Mélange uit 2005, ISBN 0-74252749-2) uit de weg te ruimen, en heel wat andere wegen in te slaan. Te compact om er alinea's uit aan te halen; Ik wil wel laten weten dat het boek, met argumenten die ik in het Nederlands betoog daarover niet eerder gehoord heb, bestaat.
Het boek telt zes hoofdstukken. l.Globalization: Consensus and Controversies. 2. Globalization and Human Integration: We Are All Migrants. 3. Globalization and Culture: Three Paradigms. 4. Globalization as Hybridization. 5. Hybridity, So What? The Anti-hybridity Backlash and the Riddles of Recognition. 6. Global Mélange (met uiteraard 4 pagina's noten, een bibliografie van 12 pagina's en van vijf pagina 's.
Wordt vervolgd, DV.
Ja, kijk maar: "Powerful interests are invested in boundaries and borders, affecting the fate of classes, ethnic groups, elites; while borders and boundaries are a function of differentials of power, they are social constructions that are embedded and encoded in cultural claims. The distinction, then, does not run between conflict and culture, for conflict itself is a cultural exercise. Domestic politics is conducted through politics of cultural differences and so is international politics. This is what is at stake in discussions of culture. Since culture is a background, hybridity is a matter of mapping no man's land. Hybridity does not preclude struggle but yields a multifocus view on struggle and by showing multiple identity on both sides, transcends the 'us versus them' dualism that prevails in cultural and political areas."

En dat was een lesje sociologie, Jan Nederveen Pieterse is hoogleraar sociologie aan de Universiteit van Illinois Urbana-Champaign, USA. Is zijn forthcoming boek Globalization or Empire verschenen? Dien ik uit te vinden, doe ik, niet nu - neem nu afscheid en stort mij in het privéleven. Gegroet, Simon Vinkenoog, aanstoker.


Vrijdag 3 november 2006

The Day of the Long Breath

Wat er ook gebeurt: er gaat niets boven het persoonlijk contact. Elkaar aankijken, de hand drukken, de gevoelens ondergaan die je samen deelt, het onmiddellijk of langzamerhand aftasten van de grondslag der verstandhouding, die je met de ander bindt - of niet.
Uit hoofde van mijn schrijverschap ontmoet ik voortdurend, uit en thuis, mensen - ik heb in de meer dan halve eeuw omgang met anderen gemerkt, dat er een duidelijk verschil bestaat tussen mensen die mij persoonlijk kennen en aanvaarden zoals ik ben, en de anderen die mij slechts van horen zeggen kennen, gemeenplaatsen debiteren - en als het verslaggevers, journalisten of studenten zijn: je wordt nog al eens geconfronteerd met eerdere uitspraken, uit knipselarchieven of de een of andere grapevine.
Ben ik nu een onruststoker, of een vredestichter? Ik heb al heel lang voor het harmonie-model gekozen, niet om verschillen van mening te verdoezelen, maar omdat het nu eenmaal zoveel verstandiger is om uit te vissen wat je met de anderen deelt, in plaats van je te concentreren op dat wat je van elkaar scheidt.
'Je ziet je eigen spel in de context van het evolutionaire spel, dat niemand kan winnen of verliezen', citeerde ik onlangs Timothy Leary in deze continuing, day to day story of whatever hits my imagination at the moment of writing.
En aangezien elk woord zwanger gaat van alle vorige (Kees Buddingh' in zijn Ode aan de poëzie, te lezen in mijn 2004-uitgave Goede raad is Vuur, ISBN 90 5452 107 4) volgt hier a.h.w. vanzelfsprekend op Paul van Ostaijen's dichtregel: Mijn spel is zo eenvoudig. Niemand kan het raden.
O, wat zijn we romantisch vandaag - terwijl je weet dat het spel, dat je speelt, met overgave en inzet van al wat je wilt en kunt, om je leven gaat. Om een levensduur. Om een klokje dat tikt, het hart - dat op een gegeven ogenblik stil staat.
En daar nu al bij stil te staan, het is een noodzaak als je verder wilt. Ik begrijp ook niet dat mensen het leven zinloos vinden; dat maak je toch zelf uit? Het leven, dat ben je toch zelf - en ook dat weer in de wetenschap dat life is what's happening while you're making other plans.
Ik maak geen andere plannen, ik ga met de flow (en de blow) van wat zowel binnen als buiten mij te bieden hebben, introvert, extrovert: ik ben er altijd van uitgegaan dat ik geen zout op mijn staart wilde hebben, ongrijpbaar, niet gefixeerd zijn op het een of ander, niet fanatiek, al is het waar dat ik in de tijd van veelvuldig LSD-gebruik - zeg maar de jaren zestig - als een recent bekeerling van het Licht er iedereen van gebruik wilde laten maken.
Nooit opdringen; nooit iemand zonder zijn kennis of medeweten toedienen. Maar wel mensen als dr. O.M. de Vaal of mr. Frits Frenkel in staat stellen, een kijkje te komen nemen als er gerookt of getript werd.
Dat wel: transparant, niets te verbergen: wat aan de oppervlakte moet komen, uit welke diepte dan ook: wij zijn allen op weg naar de grote Katalysator. Iedereen koesterend zijn eigen dromen, illusies, verwachtingen: o als het Niets is, wat is dat dan onvoorstelbaar groot!
De Psychedelische Ervaring, het boek dat Richard Hübner en ik voor de Kwintessens-reeks van De Bezige Bij vertaalden, de leidraad gebaseerd op het Tibetaanse Dodenboek als gids voor LSD-gebruik van de Harvard-psychologen Richard Alpert, Timothy Leary en Ralph Metzner, waarschuwt en informeert, spreekt van set en setting - en brengt je, voor zover mogelijk, van buiten af, Oog in Oog met al wat je niet zocht, maar ontdekte.
En je blijft ontdekken: dat zijn de regels van het spel waarvoor in feite geen regels bestaan: ik ben ik en jij bent jij en als WIJ het maar met elkaar kunnen vinden, dan zijn wij een oase te meer in de woestijn van onbegrip en onbehagen. Dat Licht zijn wij zelf; wij hebben het hoog te houden - en nu grijp ik naar het andere uiterste. Ik draai me om, pak een Agni Yoga-boek uit de boekenkast en beoefen enige bibliomantie:

"Wanneer Ik spreek van voorzichtigheid, bevestig Ik tegelijkertijd onbevreesdheid, dat versterkt wordt door het gerijpte bewustzijn. Maar bij gebrek aan moed kan men niet bouwen. Zonder te scheppen kan men de kelk niet naderen. Alleen de vlam boven de kelk verlicht het hoogste punt van het gewelf. Daarom zijn voor Ons de Verlossers niet verborgen onder gouden priestergewaden."
Agni Yoga 1929, lemma 306,uitgegeven voor Agni Yoga Society door Mirananda, Wassenaar 1980.
Hiermede neem ik voor vandaag afscheid; ik ga in beweging blijven - opnieuw lokt de tuin! Simon Vinkenoog, voorlichter.



Flevodruk Harderwijk zomerkalender 2005
insectencollectie Anne en Jacques Kerchache


Donderdag 2 november 2006

The Day of Transformation

Vrijheid, blijheid en de wetenschap van het tweepersoonsbed. Globalization & Culture: Global Mélange van Jan Nederveen Pieterse ligt op tafel, het omslag glimmend in de zon, waartegen ik mij tikkend bij het raam moet beschermen, vanwege het scherm, met een Indiase doek.
Twee jaar geleden, inderdaad. Fatale dag. Over vijf kolommen op de Forum-pagina van de Volkskrant, met daaronder een driekolomskleurenfoto van de glimlachende roker - sigaret tussen de lippen - gemaakt door Martijn Beekman, twee maanden voor zijn dood, een artikel van Max Pam: Moord op Van Gogh trekt diepe sporen.
"Een paar dagen voor de moord op Theo van Gogh had ik een droom. Ik droomde dat ik met mijn vrouw door een lange gang liep, met deuren aan weerszijden. Helemaal aan het eind van de gang kwamen wij bij een deur, die ik openmaakte. Daarachter bevond zich een kamer. Op de grond zat Theo van Gogh in kleermakerszit als een Boeddha. Hij keek voor zich uit met een blik van serene rust. Om hem heen lag allemaal kapot geslagen speelgoed. Het behang was op verschillende plaatsen in woede van de muur getrokken, maar er hing nog wel een schilderij - scheef en met de achterkant naar voren.
'Kijk', zei ik, 'dat is nou Theo. Toch houd ik van hem als van mijn eigen zoon."

Wie Pam zag toen hij Van Gogh voor het eerst, in 1987 ontmoette (hem was een rolletje aangeboden in de film Terug naar Oegstgeest) : 'een fascinerende figuur: gedreven, eigengereid, kameraadschappelijk, zachtaardig, meedogenloos, lief en gemeen, puberaal en buiten alle proporties. En gezegend met de intuïtie om iemand meteen in zijn zwakke punt te treffen. Na Apie Prins, de zwerver-schrijver die met open tb een bankje besliep op de sociëteit De Kring, de laatste bohémien.'
Hij bestrijdt de mening van Paul Schnabel, directeur van het Sociaal en Cultureel Planbureau, die een paar dagen na de moord op Van Gogh de moord op Pim Fortuyn van groter belang achtte, zijnde een aanslag op een politieke stroming.
Van Fortuyn's aanhang is weinig meer over ('zijn politieke erfgenamen zijn kibbelend ten onder gegaan.') en de Goddelijke Kale zou op een zeker moment toch ruzie hebben gekregen, om zich in een wolk van afkeer over zoveel domheid in de wereld, af te wenden van de politiek.
'Wat Pim Fortuyn achterlaat, zijn een paar gedateerde boeken en een standbeeld dat niemand in zijn achtertuin wil hebben, omdat het zo lelijk is.'
Waar Fortuyn vermoord werd 'door een halve gare dierenactivist, die politiek gezien nog geen deuk in een pakje genetisch gemanipuleerde boter kan sçhieten', werd Theo van Gogh vermoord 'door een halve gare moslimactivist, die behoort tot een beweging die internationaal voor grote problemen zorgt.'
Pam wijst op Van Gogh's naam en faam in de internationale film- en t.v.-wereld, en:
"Ten slotte was Theo van Gogh een kunstenaar van het provocatieve soort. Hoe oneens men het met bepaalde uitlatingen van Van Gogh ook mag zijn, zijn dood zal vragen blijven oproepen over principiële kwesties als de vrijheid van meningsuiting en het recht om te beledigen."
"De haat zaaiende verwensingen en de beledigingen die ongelovigen in de Koran te verduren krijgen, zijn zeer deprimerend. Het gaat hier overigens niet alleen om de Islam, maar in feite om alle bekeringsgodsdiensten die de waarheid in pacht menen te hebben. Per slot zei ook Jezus: Meen niet dat ik gekomen ben om vrede op aarde te brengen. Niet de vrede breng ik u, maar het zwaard."
Over Ian Buruma's boek Dood van een gezonde roker heeft Pam geen goed woord over; naast een 150 geschatte letterlijke onjuistheden 'scheert het boek op sommige plaatsen heel dicht langs wat je plagiaat zou kunnen noemen. (...) Iedereen maakt fouten, maar in de fouten die Buruma maakt, zit een systeem. En dat systeem heet: journalistieke luiheid. Ik vermoed dat Buruma, toen hij dit boek schreef, meer met zijn hoofd zat bij zijn scheiding dan bij de dood van een gezonde roker. Ik kan dit boek niet anders zien dan als een poging om a fast buck te verdienen."
Pam's laatste paragraaf; hij zal mij niet euvel duiden dat ik hem zo uitgebreid citeer:
"Vandaag is Theo van Gogh al weer twee jaar dood. In mijn droom zal ik de kamer van baby Boeddha zoeken, maar ik vermoed dat het kinderspeelgoed is opgeruimd en de muren weer keurig zijn geverfd. Toch jammer."
De Volkskrant laat weten dat Max Pam werkt aan een boek over Theo van Gogh op basis van het privé-archief van de familie.
En ik laat hier, wellicht ten overvloede, weten dat zich achter het venster SEE ME! HEAR ME! op deze webstek een Prettig Gesprek met Theo van Gogh bevindt, dat hij halverwege de jaren '90 met mij voerde in het bed van het Hilton Hotel, waar enkele decennia daarvoor John Lennon & Yoko Ono hun Peace-in-Bed-Piece-vredescampagne voerden. Het was inderdaad een prettig gesprek, het ging onder meer over leven en dood, als altijd. Het duurt bijna een uur, dus zoek een geschikt moment.

In de Volkskrant verwelkom ik deze maand de spreuken van Loesje, voor wie ik altijd een zwak heb; ook zij zit niet achter de geraniums, maar blijft bij de tijd.
Martin Sommer heeft in zijn Gemengde berichten vanuit Frankrijk enkele overwegingen over Auto's in brand. Hij citeert een groot stuk uit Le Monde over eventuele motieven om auto's in brand te steken. "De aangevoerde redenen zijn ontnuchterend voor wie denkt aan racisme of discriminatie. Voor een derde is het goedkoper om zijn wrak met benzine te overgieten en er een lucifer bij te houden, dan te moeten betalen voor het wegslepen. 40 procent heeft een reden om sporen te laten verdwijnen. 20 procent denkt van de verzekering meer terug te krijgen dan de oude rammelkast waard is en treft daarvoor een regeling met een kruimelcrimineel. Resteert 5 procent voor 'idiote spelletjes' en nog eens 5 procent voor een 'reactie op een politieactie.''
Onrustbarend noemt correspondeent Sommer het feit, dat er geen sprake is van sociale opstand, maar een vrijetijdsbesteding van wat politicoloog Jos de Beus 'de getatoëerde klasse' noemt, gespecialiseerd in het aanvallen van ambulances en brandweerpersoneel. De vijf jongens die werden opgepakt voor de busbrand in Marseille waren tussen de 15 en 17 jaar oud. Hans Magnus Enzensberger repte in dit verband in zijn boek Aussischten auf den Bürgerkrieg ( 1993) over een 'moleculaire burgeroorlog.'
Als het al geen nieuws meer is: een gewaarschuwd mens telt niet mee (vrij naar Louis Lehmann).
Op 5 november zou Herman Brood 60 jaar zijn geworden. Zaterdag gaat de film Wild Romance in Groningen in première en wordt in het Groninger Museum de tentoonstelling Cha Cha geopend, met schilderijen en een reconstructie van Broods atelier.
Wij kregen een uitnodiging; ik speel in de film dezelfde rol als ik in de film Cha Cha ooit speelde, toen ik Herman Brood (de echte) en Nina Hagen (de echte) in de (film) echt verenigde, als Reverend van de Universal Life Church.
Zouden het 1 of 2 minuten zijn, dat ik te zien ben? Laten we wachten op de dvd!
Gegroet; Simon Vinkenoog, lieverdje.


 

Woensdag 1 november 2006

The Day of Onslaught

Daadwerkelijk de maand ingewijd; buiten stormwinden - die wij toch trotseren vanmiddag, vanwege de blijvende aantrekkingskracht van de tuin & de noodzakelijke looptraining.
Eruit, jongeman, eruit!
Om de een of andere reden hoor ik Jaap Blonk, herinnering aan een van zijn klankgedichten.
Er zijn van die boekjes die jarenlang in je nabijheid liggen, zonder dat je de behoefte voelt ze meteen nader in te kijken. Maar eens komt die dag en ik doe weer enkele ontdekkingen; dank Theije Twijnstra .
Blijmoed
heet zijn betoog in 7 hoofdstukken in de 152 pagina's tellende uitgave van Voltare, Arnhem 2004, ISBN 90-809194-1-1, Voltare@Tiscali.nl - en raak is ook zijn definitie van het woord.
Blijmoed. Een geesteshouding waarbij een zich dagelijks vernieuwende dankbaarheid en lichtheid gecombineerd wordt met een toenemend vertrouwen in de juistheid van het levenslot.
De zeven hoofdstukken bestaan ieder uit korte , op elkaar aansluitende overwegingen van 1 tot 3 pagina's. "Hoe kunnen we vrij worden van allerlei maatschappelijke en persoonlijke beëinvloedingen en onze eigen levenskoers aanhouden? Daarover gaat dit boek." Hoofdstuktitels: De keuze; De moeilijkheden, Oude vijanden; Nieuwe vrienden; De eenheid; Denken en voelen; De taal van het leven.
Het boek, een zelf-ontdekking , beschrijft een inwijdingsweg: die van onthechting en harmonie. Voor moedige mensen, de overlevenskunst.
Het lemma Denken en voelen (wijsheid is onderzoeken wat je nog niet kunt begrijpen) begint met de bijkans apodictische vaststelling:
"Mensen kunnen niet denken. We kunnen van alles bedenken, maar echt denken kunnen we niet. Ons denken is gebaseerd op wat anderen hebben bedacht. We denken dat we ons huis naar ons idee hebben ingericht, dat we onze kinderen op onze manier opvoeden, dat we ons leven op eigen wijze leven, maar in alles zijn we een kopie, een kloon, een namaakproduct. Ons denken bestaat uit wat napraten, uit wat herhalen, uit wat algemeenheden. Noem me eens een eigen gedachte? Een gedachte die je helemaal zelf hebt bedacht? Ons denken moet zich nog helemaal ontwikkelen. We moeten nog helemaal beginnen bij de eerste gedachte."
(...) "Wat is denken? Wat is waarachtig, diep denken? Dat weet geen mens, want we kunnen het niet. We zijn er niet toe in staat. We zijn allemaal onwetenden, onnadenkenden. We weten nog helemaal niets. We gissen, we raden, we doen maar wat. We veronderstellen, we theoretiseren, we praten, we fantaseren, we wetenschappen, maar denken kunnen we niet.
Waarom niet? Omdat waarachtig denken gelijk is aan scheppen. Het menselijk denken schept niet, creëert niet, maar redeneert achteraf. Het becommentarieert het verleden, zelfs als het om de toekomst gaat."
Tot hiertoe Theije Twijnstra; ik krijg twee associaties, Kees Buddingh's dichtregel: "Elk woord gaat zwanger van alle vorige" en de uitspraak van een Zuidafrikaanse natuurparkdirecteur: Ons kan nie skep nie, ons kan nie herskep, ons kan slegs bewaar.
En dat is wat ik hier doe, in deze tijdruimtekenniscapsule die S.V. heet, een van de miljarden aardebewoners die anno 2006 leeft in de stilte voor de storm. No panic, no problem.
Alleen het menselijk bewustzijn kan oplossingen voor problemen vinden (te velen nog deel van het probleem i.p.v. de oplossing), er is geen enkele heilsverwachting die van buiten de mens komt. Ik denk dat de principes die aan onze oosprong staan tot het einde toe beleefd dienen te worden, meer chaos, meer ver-van-evenwicht, meer complexiteit. Wat zulks betreft hebben we nog enkele evolutionaire menselijke mutaties nodig - geen behoefte aan een nieuwe Messias, Kalief of Imam, Maitreya - tenzij in ieder van ons, die zich met deze aangelegenheden bezig houdt. Tat Tvam Asi.
Gij zijt al dat. Op weg naar de derde bevrijding, zegt ons aller eigenste Lubbers; de huidige politici doen niet anders dan valse blijheid en optimisme uitstralen, elkaar onderuit halend - rood potlood en stembusgeheim.
De politiek blijkbaar altijd aan zet; in de Volkskrant vraagt de directeur van de Consumentenbond zich af: "Wanneer krijgt de consument nou eens doelmatig geproduceerd water waar niemand onnodig aan verdient?"
En Evelien Tonkes begint haar column Het vermaakvirus met de vaststelling: "Weg met al die blijheid. Politiek hoort gezeur te zijn. Professioneel, gedoseerd, en beargumenteerd gemopper en geklaag."
Zoals begrijpelijk mijn stiel niet, de politiek; ik ben van de antizeurbeweging.
Op wie stem ik de 22e november? Stembiljetten met de post binnengekregen en als Amsterdammer wordt het weer het vertrouwde rode Potlood, dat rood stemt. Tomaatrood.
Of zal ik op mijzelf stemmen als lijstduwer van lijst 20? www.groenvrij.nl.
Open vraag. Open hart. Open geest. Open society. Ook de zon schijnt; wij steken weer even de neus buiten de deur. Gegroet, Simon Vinkenoog, handlanger.


 

OKTOBER 2006