Woensdag 31 oktober 2007

The greatest battles are fought within onself

"Heb je het al gehoord?"
Stem uit de coulissen.
"Nee, wat?"
"Hij heeft de moed niet opgegeven, de hoop niet verloren."
"Goddank; pak van mijn hart."
Publiek applaus.

Waar gaat het om? Hij is kwaad, hij is boos, hij protesteert (altijd voor eigen parochie de open deur) - hij heeft zojuist weer gelezen hoe de Amerikaanse regering het leven in Iran bemoeilijkt: Leven in een door Amerika verboden land, een verslag van correspondent Thomas Erdbrink uit Teheran, in NRC- Handelsblad van eergisteren. Internationale creditcards en pinautomaten werken niet, na Amerikaanse druk. Een rekening bij een Rabo-bank in Brabant is opgeheven, omdat de rekeninghouder in Teheran woont. Alle Nederlandse banken, op de ING na, zijn uit Iran vertrokken, geld erheen sturen mag niet meer. Van Google kreeg hij te horen dat hij in 'een verboden land' woont. "De Amerikaanse straffen op sanctieontduiking zijn extreem hoog. In 2005 werd de Nederlandse bank ABNAmro een boete van 80 miljoen dollar opgelegd omdat hij via het kantoor in Dubai zaken deed met Iran. Met dit soort boetes jagen de VS bedrijven uit andere landen schrik aan, want meestal zijn hun handelsvolumes met Amerika groter dan die met Iran. Gevolg: veel bedrijven kiezen eieren voor hun geld, al ondersteunen hun regeringen de sancties misschien niet. (...) Hoe lang kan ik mijn artikelen nog per e-mail sturen?"

Nederland, let op uw zaak (riep hij vergeefs in de coulissen terug).
Waar gaat het om? De opruiming binnenshuis, waarmee ik me al weken bezig houd, sinds het vertrek uit de zomertuin en ons verblijf op Ibiza heeft bovenal te maken met het feit dat vriend Joep Bremmers uit Vlissingen bezig is al mijn (in zo'n dertigtal bundels gepubliceerde) gedichten te digitaliseren, teneinde te komen tot een uitgave van mijn Verzamelde Gedichten (Totnogtoe); het zijn er al meer dan 700.
Maar hij jaagt ook op ongepubliceerde gedichten, en die héb ik. Ik heb er een voor mij liggen, dat ik hem wilde sturen; overgenomen uit een notitieboekje gedateerd augustus 1987, geschreven vlak voordat ik Edith Ringnalda als vriendinvrouwkameraadlevensgezel (partner) mocht ontmoeten.

Gedicht van de Amerikaanse dichter Gregory Corso, 1930-2001
uit: Schrijf-Taal 1, Kwadraat-Blad 13, steendrukkerij de Jong&Co, Hilversum, 1961

AMERIKA - nooit ontdekt. (Al jaren dacht ik aan een boek Hoe IK Amerika ontdekte, met de nadruk op IK, omdat Iedereen ( Ik, Jan - Ik X, Ik-Jij) zijn eigen Amerika ontdekt. Vraag maar rond! Twintig jaar later; ja - ik tik het hier over. Kun je zien/lezen/horen hoe ik me toen voelde. Kun je nagaan hoe ik me NU voel. Opgedragen aan mijn Amerikaanse vrienden.

AMERIKA - nooit ontdekt
altijd opnieuw zelf te ontdekken
nooit verwekt of getogen
niet bewaarheid of bedrogen
uit de hele wereld muziek en sperma
van de oude volken
het uitschot en de pioniers
de gevluchten en vluchtenden
de hongerigen en roekelozen
de dommen en de bollebozen
een Bill of Rights
die de vrijheid inhoudt
en het recht een gelukkig leven te leiden

Getto en gevangenis
airconditioned nightmare
en de wijdse verten
van Pacific en Grand Canyon
netwerk en isolement
oppervlaktediep een vlag en een God
en in de wind de zuchten der voorvaders
verdreven van hun jachtvelden
met uranium in gevecht,
met roofbouw, deportatie

O rijkgeschakeerd palet
in elke groef een ander portret
landschap of gebed
O statistiek van koersen en dividenden
cijfers en grafieken
de grote ziekte aan 't bewind
en de bange rijken
die in hun kluizen aan de angst bezwijken

onder de last van al wat weet
dat de times nog altijd are a-changing

O reus op lemen, isolationistische voeten
o republiek tussen republieken
met de contra's en de cowboys
working class military heroes

Take these toys away from the boys!

De vrouwen aan de macht, Amerika,
laat Shirley McLaine
maar Secretary of Channelling worden
en Judith Malina Theatricals & Other Rituals

Voor de muziek mag Patti Smith zorgen
met Grace Jones als toetje
bij de Soulfood uit New Orleans
uit San Francisco de Grateful Dead aangevlogen
uit de swamps komt dr John the Nighttripper
Timothy Leary op video
en we branden drie kaarsen
voor Jimi, Janice & Jim

Kraamkamer waterbabies dolfijnen en orca's
vulkanen en woestijnen
eindeloos leeg en dichtbevolkt
land van de jokers en de smokers
midnight tokers & easy riders
de swing de jitterbug en de breakdance
de hoolahoop en Hollywood
Star Wars & Disneyland
begin zonder einde leerdicht lofdicht
Ontdek-dicht.

Just tell it like it is! - Stokeley Carmichael

Land van Christian Science
en Hopi-profetieën
de filosofie van hip en de marihuana

land van beloften en mogelijkheden
schulden en schuldenlasten
niet vergeten niet vergeven

'the pursuit of happiness'

steeds anders gebleven
steeds verrassend
Far West en cybernetisch
psychodrama en Don Juan
Sacco en Vanzetti
Maffia.

'Ga weer achter die droom aan!'

Love it or leave it,
Amerigo Vespucci:
de stilte in Amerika is onrustbarend
Colosseum
sluitspier
Inca's en Azteken
Antarctica

o grote Manitou

I am America Too!!

Gedicht van de Amerikaanse dichter Peter Stevens, 1936
uit: Schrijf-Taal 3, Kwadraat-Blad 34, steendrukkerij de Jong&Co, Hilversum, 1967

En dat was het, toen-nu. Schurkenstaat. The Empire. Wat ons te wachten staat.
Toch de hoop niet verloren, en de moed niet opgegeven?
Neeniet, nooit of te nimmer.Tegen het DOEM-denken het MOED-denken. Afscheid van de wijnmaand, welkom slachtmaand. Simon Vinkenoog, pantoffelheld.

---

 

Dinsdag 30 oktober 2007

Death is only a crossing over into another world

"It is for the artist to proclaim the faith in the everlasting YES - to say: 'I believe that there is an ideal hovering over and permeating the earth, an ideal of that Paradise which is not the mere outcome of fancy, but the ultimate reality in which all things dwell and move!
I believe that this vision of Paradise is to be seen in the sunlight and the green of the earth in the beauty of the human face and the wealth of human life, even in objects that are seemingly insignificant and unprepossessing. Everywhere in this earth the spirit of Paradise is awake and sending forth its voice. It reaches our inner ear without our knowing it. It tunes our harp of life which sends our aspiration in music beyond the finite, not only in prayers and hope, but also in temples which are flames of fire in stone, in pictures which are dreams made everlasting, in the dance which is ecstatic meditation in the still centre of movement."

Rabindranath Tagore The Meaning of Art, preface by Mulk Raj Anand; Lalit Kala Akademi, Rabindra Bhavan, New Delhi 1969. Originally published in Visvabharati, 1921.

Rabindranath Tagore (1861 - 1941)
Achterflap van Mijn ziel antwoordt in muziek - Verhalen
Wereldbibliotheek - Amsterdam 2000

"Vraag: Hoe kunt u er zo zeker van zijn dat erkenning van bewustzijn als de oergrond van al het bestaande hét antwoord is op de harde vraag?
Antwoord: Nadat ik eenmaal had ingezien dat bewustzijn de oergrond is van al het zijnde en begrepen had dat we een wetenschap op die metafysische basis kunnen laten stoelen, was voor mij de noodzaak van filosofische speculaties weggevallen. In mijn hart koester ik de hypothese dat er in de spirituele literatuur van de wereld zeer veel inzicht in - en veel empirische data met betrekking tot - de aard van het bewustzijn en zijn manifestaties is.
Het blijft echter moeilijk om de geldigheid van deze inzichten en data te onderkennen zonder zelf een duik te nemen in de spiritualiteit. Ik maak gebruik van de mystieke wereldliteratuur - in combinatie met mijn persoonlijke spirituele praktijk - als richtsnoer voor mijn bewustzijnsonderzoek.Tot nu toe heeft deze benadering me niet in de steek gelaten.
(...) Het kwantumvenster - dat John van Neumann op een kier heeft gezet & ik heb het alleen maar verder opengeduwd - is een grootse uitnodiging om gebruik te maken van de waarachtige vrijheid die bewustzijn ons te bieden heeft. Het is echter ook heel angstaanjagend. Zodra je bewustzijn als oergrond van het zijnde aanneemt, is het heel moeilijk om verder te gaan met de vaak zinloze, zuiver materialistisch-realistische onderzoeksprogramma's waaruit het leeuwendeel van alle industriële, officiële en academische onderzoekingen bestaat. Begrijpt u de moeilijkheid.
(...) Om de overtuiging van de nieuwe, in bewustzijn gebedde wetenschap in te zien, zullen wetenschappers zich echter moeten verdiepen in alle ongerijmdheden van hun huidige zekerheden - en niet stuksgewijs, maar over de hele linie. Helaas zijn op dit moment maar weinig mensen bereid om de interdisciplinaire breedte te ontwikkelen die een dergelijke taak vereist. Dat is een belangrijk obstakel."

Amit Goswami Het visionaire venster - Een kwantumfysicus over verlichting. pp.78/80.Uitgeverij Ankh-Hermes bv, Deventer, 2002. ISBN 90 202 8266 2.

Het boek kwam ter sprake, vandaar. Er kwam heel wat ter sprake, bij de opnamen zojuist hier gemaakt, voor een film over Rabindranath Tagore 'Geloof is de vogel die zingt in de nacht' , die in december in een aantal filmhuizen te zien zal zien, en tevens op televisie 23 en 30 december bij OHM (Organisatie Hindoe Media).
De Oosterse Renaissance, Krishnamurti, Frederik van Eeden, Einstein, Meher Baba, Ramana Maharshi, Erasmus, Spinoza - het zaad van de eeuwige wijsheid vond weer eens vruchtbare aarde in oog en oor van de camera. Uiteraard kwam ook mijn vertaling van De religie van de mens ter sprake, ooit voor de Wereldbibliotheek gemaakt, een aantal lezingen door de dichter-filosoof in l930 in Oxford gehouden, en kon ik de flaptekst van Tagore - een testament (Kosmos New Age 1993) vergelijken met de tekst in Tantra Asana.
Tagore schrijft:
'Uit vreugde worden levende wezens geboren;
naar vreugde zijn zij op weg
en in vreugde gaan zij binnen.'
In Ajit Mookerjee's album Tantra Asana, a way to self-realization (Ravi Kumar, Basel-Paris- New Delhi 1971) heet het, de eerste tekst in Sanskriet en Engels:
From Pure Joy springs all creation;
by Joy it is sustained, towards joy it
proceeds and to Joy it returns.

Hoe het individu het collectief wordt ("Hij spreekt over de gedaanteverwisseling van één enkele boom en het is Lente op de hele aarde." Indu Dutt).
Hoe hij zich bewust van zijn taak wordt: Tagore en zijn wegbereiders (A. Klaver, Ploegsma MCMXX); elders lees ik hoe hij uit Engeland weer naar Bengalen terugkeert, 'en dan stelt hij zich in dienst van het ideaal zijns vaders: de opvoeding van de jeugd voor wereldbroederschap.'
Zijn school bestaat nog altijd in Santiniketan - mijn vriend Olivier Boelen was er met het Living Theater in de jaren '70 en schonk mij onder meer een mooi, gesigneerd portret van Tagore.
Ik heb het een en ander mogen benadrukken: zo was ik blij de thema's karma en reïncarnatie aan te roeren, die dr Hugo Verbrugh op het lesprogramma van alle scholen zou willen zien, en wees ik op het geloof in cyclisch leven, waarin het inderdaad om een wereldreligie gaat.
"Bij het licht van dat geloof ziet de dichter leven en dood. Het leven - dat is met gouden harp gestemd in de ochtendzon, Gods lof te zingen in duistere wereldtempel te middernacht."
Zo voelt dat ook aan, in Kali Yuga, maar, zoals de raszuivere communist Bertold Brecht dat formuleerde:"Auch in den finstersten Zeiten wird gesungen werden."

Mij spreekt de blomme een tale
mij is elk kruid beleefd
mij groet het altemale
dat God geschapen heeft.

Ging het zo, Guido? Hoe dan ook; ik zie belangstellend uit naar deze komende film. "In de film onderzoeken en verkennen we hoe verrassend actueel het pleidooi, dat Tagore 88 jaar geleden in de Remonstrantse kerk te Rotterdam hield - om bruggen te slaan tussen oost en west, spiritualiteit en materialisme, vrouw en man, persoonlijke groei en culturele achtergrond - anno 2007 is. "
Dank je Hugo Post, Petra Zuidema en Tomas Stolk van de Rotterdamse Feniks Film Company de zon ging weer stralen, en het Paradijs is er nog steeds! Simon Vinkenoog, wolkenridder.

---

 

Maandag 29 Oktober 2007

The sanctity of an individual's private
      beliefs should be respected

Weer een kogel door de kerk. Hallo, heilig huisje - staat gij daar nog? Voyage autour de ma chambre. Wat een telefoon vermag, wat een bijlage (attachment) al niet vermag; vandaag twee rubrieken (columns vind ik zo 'n afgekloven woord) geschreven: voor dichttalent.nl en boekwinkeltjes.nl - gedragen op hedendaagse golven, zal ik maar zeggen.
A New Dimension in the Dissemination of Knowledge, the Lost Connection for Solid Facts. Real Free Press. Laat Captain Decker, de Vliegende Hollander, maar uitroepen: If I am free, why shouldn't you be? Vrijheid, gelijkheid, broederschap. Significa. Semantiek.
Nog lang geen beloofd land in zicht. Alleen inzichtelijk te bereiken; een Verwandlung bij Rilke, een transformatie bij een van zijn (goede) vertalers. Een verinnerlijking; een naar binnen keren, vlak voor of na een ommekeer. Het grote woord: Crisis, Metanoia, Ommekeer, Revolutie - in feite is het een gegeven dat vaststaat: door de pijn groeit het bewustzijn, zowel individueel als collectief.
Van wanten weten houdt in dat je door de hel ging om de hemel te bereiken - en het wonderschone is, dat het zich allemaal op Aarde afspeelt: alle rest is mysterie en illusie, begoocheling en veronderstelling. Zo simpel is dat, maar zo moeilijk om het vooraf te zien, als je het pas achteraf in de gaten hebt. Als die drempel die je moest overschrijden, om te zien dat er helemaal geen drempel was. Maar o, als de deuren der waarneming totaal zouden worden opengezet - zouden wij in staat zijn alles ineens te omvatten?
Ik denk het niet; kennis wordt druppelsgewijs toegediend, soms heel intens, alles in éen seizoen, dat soms een half decennium of langer stand hield. Als ik lees met hoeveel plezier mensen op dit moment de Tinguely-tentoonstelling in de Rotterdamse Kunsthal bezoeken, denk ik onverbiddelijk terug aan Dylaby (Dynamisch Labirint) en Bewogen Beweging, twee tentoonstellingen, waarmee directeur Willem Sandberg van het Stedelijk Museum in het begin van de jaren zestig het Amsterdamse publiek verraste. Openbaringen, kunst die lééfde!
Op Art, Pop Art; het buitelde in die jaren allemaal vrolijk door en om elkaar heen - in feite kun je met die woorden nog steeds de huidige tijdgeest weergeven: het leven, de samenleving is nog altijd een dynamisch labyrint waarin je slechts met flexibiliteit en geleid door ingevingen de weg kunt vinden, en wat betreft de bewogen beweging: elke zoveelste televisieminuut biedt je een gironummer, of doet een ander beroep op je medeleven.
De benefiet-voorstelling waaraan Spinvis + ik, alsmede Van Katoen en Ellen ten Damme en anderen gisteren in Paradiso deelnamen, was ten behoeve van STOP THE TRAFFIK: People shouldn't be bought & sold. Het betreft de cacao-slavernij in landen als Ivoorkust, waar 280.000 kinderen werken in de cacaoplantages; 15.000 ervan verhandeld. Om meer te weten: www.stopthetraffik.nl, en info@stopthetraffik.nl
Bijna alle chocoladeproducten - Mars, Twix, M&M's en hagelslag - worden gemaakt met behulp van kindslavernij. Fair trade zou ook hier een antwoord zijn. Bewust consumerend.
Het is nog altijd een goed idee jezelf een deel van de oplossing te weten, in plaats van te moeten constateren deel uit te maken van een problematiek.
Daar moet ik zelf even over nadenken; het komt er op neer in alles een harmoniemodel na te streven, niet van 1 zijde maar van alle zijden te zijn, overal verbindingen leggen en samenhangen zien; soms hakt iemand (of het leven) een Gordiaanse knoop voor je door. Goede doelen te over; soms voel je jezelf zo; maar je blijft een middel, bemiddelaar. En: mijn stem mag met mij een heel leven mee. Zelf meegemaakt. Nog geen mondje dicht, of monddood.
Kruidje-roer-me-niet. Geen zout op mijn staart. High, happy & never in a hurry: Simon Vinkenoog, goedgemutst.

---

Zaterdag 27 oktober 2007

The human spirit knows no bounds

Ik mocht de paddo-bijeenkomst op de Amsterdamse Dam een poëtische aftrap geven en las het gedicht Koraalzang uit het begin van de jaren '90 voor:

Wij die de wereld de wacht aanzeggen
wij die altijd op andere dingen letten
wij die leven en sterven bij het leven

Wij die de reeën uit bossen zien vluchten
wij die de kinderen op straat zien hinkelen
wij die kijken zonder blikken of blozen

Wij die de kastanjes uit het vuur mogen halen
wij die alle hekken zullen sluiten
wij die niemand het gras voor de voeten wegmaaien

Eerste ontmoeting met Peter Bronkhorst
Op het podium aan het woord Laurens Ivens gemeenteraadslid van de SP-Amsterdam

Wij die zo nu en dan onze stem mogen laten horen
wij die weet hebben van angstkreten en engelenkoren
wij die beginnen waar anderen ophouden

Wij die het Hooglied dagelijks herschrijven
wij die eerbied hebben voor de harde feiten

Wij die de wind van voren en de bijval achteraf krijgen

Wij die ieders veld mogen ruimen
wij die ons op onbegaande paden begeven

Wij die mogen huilen waar iedereen bij staat
wij die Niets doen waar iedereen toeslaat

Links: Hans Plomp, dichter en medesamensteller van Uit je bol!
Rechts: August de Loor van de Stichting Adviesburo Drugs

Wij die op geen enkele slak zout willen leggen
wij die geduld beoefenen en ons ongeduld bedwingen

Wij die popelen en watertanden
wij die orakels werpen en tekens lezen

Wij die schriften ontcijferen
wij die griffen in grotten en op muren

Wij die de wijsheid van de naaktheid bezingen
wij die om niemands plaats staan te dringen

Psychiater Freek Polak

Wij die overal ons eigen mannetje staan
wij die geen enkele confrontatie uit de weg hoeven gaan

Wij die begaan zijn met de strijd aan alle fronten
wij die vermaken, waarmaken en vervolmaken willen

Wij die alle glazen lezgen om onze dorst te lessen
wij die alle magen vullen, allehonger stillen

Wij die zelf blijven verwerven, verwerken en verstrekken
wij die geen dreigementen nodig hebben om indruk te maken

Peter Bronkhorst's laatste woorden

Wij die ons niets willen toeëigenen van wat een ander toebehoort
wij die erkenning voor de Koerden eisen de Armeniërs & de Palestijnen

Wij die altijd zwarte katten op onze weg ontmoeten
wij die altijd onder ladders willen doorlopen

Wij die tooien & voltooien
wij die knipogen en benadrukken

Wij die het woord voeren
wij die naar ons laten kijken

W ij die de tijd niet doden maar springlevend houden
wij die de vriend van allen maar geen allemansvriend zijn

Wij die van geen ophouden weten
wij die niet anders kunnen dan ons aan het eigen ritme houden

Simon en Gerben Hellinga geflankeerd door Arno Adelaars en Hans van den Hurk

Wij roepen en herinneren
wij dansen en zingen
wij uiten en besluiten:

Het Laatste Woord is altijd JA!
                   De plaats en tijd is altijd Hier & Nu
Het leven is er om voluit te beleven:
wij zijn kinderen van Aarde & Zon

Wij hebben het eeuwige licht in de ogen -
wij zijn de Weg, de Waarheid en het Leven

Wij hebben allen kracht, een eigen naam en lichaam gekregen -
Wij zijn zielen door bewustzijn verrijkt

Wij kunnen wonderen verrichten kleuren en verlichten
                  te water & door het vuur gaan

Wij kunnen in al wat wij doen
voorop en vooruitgaan.

Zo zij het.

- en maakte plaats voor de andere sprekers, allen ervaringsdeskundigen.
De eerste die ik ontmoette was overigens Peter Bronkhorst, ooit een van de meest vooraanstaande Amsterdamse provo's die zich weer eens opnieuw boos had gemaakt - en dat kwam uiten.
Waren verder van de partij (beweging: trots op de paddo's) August de Loor, die in zijn functie van oprichter van de Stichting Adviesburo Drugs al jaren, wat zeg ik: decennia, lang het gezonde verstand bepleit en exemplaren van zijn Paddo's - een analyse en een plan van aanpak verspreidde, gedateerd april/mei 2007.
Ook aanwezig was Luc Sala met zijn Paddos Our Little Brothers - Starter for Magic Mushroom psychonauts 80 pagina's neo-sjamanisme, uitgave Egosoft.
Psychiater Freek Polak, een aantal jaren werkzaam geweest bij de Amsterdamse GGD wees op de denkfouten, de pseudo-medische en pseudo-ethische argumenten waarvan de huidige regering zich bedient, nota bene tegen het dringende advies in van de door haar zelf in het leven geroepen commissie! Hier wint de ideologie het van de wetenschap.
Hans Plomp, mede-samensteller van de vaak herdrukte aan te raden gids Uit je bol! bepleitte voor eigen parochie het recht op roes en voor iedereen Vrijheid: het je niet laten betuttelen - wat heeft een zogeheten boven mij gestelde instantie over mijn eigen lichaam & geest te zeggen? Vaak gehoord, niet vaak genoeg herhaald voor immer nieuwe oren.
Uiteraard waren er veel fotografen en interviewers die ruimschoots te woord werden gestaan; ik mocht zelfs mijn zegje doen voor de Russische televisie, in het Engels.
Een kleine get together liet Edith's oog niet aan ons voorbijgaan, toen zij Gerben Hellinga - Kees de jongen & Uit je bol! etc.! - en mij aantrof in gesprek met Arno Adelaars en Hans van den Hurk. Van Arno ken ik onder meer de uitgave Ecstasy - De opkomst van een bewustzijnsveranderend middel (In de Knipscheer, 1991) en Hans is uiteraard schepper van Conscious Dreams, de eerste enig echte smartshop in de Amsterdamse Kerkstraat.
Of een en ander nu Klink Klaar is, Nobody Knows. Wel was de aanblik van zoveel kaalkopjes-vrienden en vriendinnen verheugend. Veel Japanners namen mooie beelden mee naar huis: Mad Master Amsterdam Loves Magic Mushrooms!

Op de terugweg naar huis wilden wij op het Damrak de tram pakken, toen een fietstaxi langs kwam. Voor € 6.- p.p.- goedkoper en sneller dan een gewone taxi - werden wij gezwind naar huis gefietst, met een praatgrage 'chauffeur 'die ons al trappend langs het Draaiorgelfestival Rembrandtsplein-Thorbeckeplein door de Utrechtsestraat leidde: wij keken onze ogen uit en voorbijgangers keken ons afgunstig aan. Zoiets; ik had moeite niet te wuiven.
www.wielertaxi.nl, 06225247550. Jan: 0646502718.
Ik schrijf dit zondagmiddag; over het gisteravond bij Aat Veldhoen en Hedy d'Ancona aan de Wittenburgergracht afgelegde bezoek zou ik voluit willen schrijven, als niet een andere plicht riep - en ik mij daar even voor moet instellen. Misschien wil Edith even kijken naar de foto's die wij daar konden maken; zijn er een of twee bij die onze goedkeuring wegdragen (zo heet dat), dan zetten we die erbij: 1 beeld zegt soms meer dan 1000 woorden en the picture shows we're all right!

Meester Aat Veldhoen in gesprek met gezel Bertus. Aan de wand recente schilderijen

Byebye for now, Simon Vinkenoog. Op naar Paradiso, voor een benefiet met Spinvis.

In Veldhoen's beeldentuin

---

 

Vrijdag 26 oktober 2007

The shadow side of the personality can
    only be ignored for so long

Bij het eerste scrabble-partijtje van de dag trek ik het zevenletterwoord (dat dus vijftig extra punten oplevert) vrijers. Ik vraag Edith die letters aan te leggen, terwijl ik me hierheen haast, 'en dubbel', zegt ze, '95 punten, baasje.' Even geheimtaal: van vrijers heeft ze verrijs gemaakt, zodat rob robe werd en ik er 95 punten wijzer van kon worden. Eindstand: 477 voor haar tegen mijn 391, als gebruikelijk wint zij. Het puntentotaal is 868, weer zo'n mooi numerologisch handvat.
Vrijers, bevrijders. Zoals je bij scrabble van plagen oplagen kunt maken, of schoon van hoon, met of zonder ereprijs: men neme het geval Jeroen Brouwers, wij zijn allen 'gevallen '- casus - hij weet er alles van met z'n vervaarlijk-hilarische Zachtjes knetteren de letteren, waarom ik me deze zomer bescheurd heb. En met hem te doen. Ook hij 'niet binnen'!
Bij het woord 'vrijers' kwam bij mij onmiddellijk het woord bevrijders boven en ik denk terug aan m'n eerste vrijer, de langharige indisch-uitziende Jos Mastro. Als hij me niet zo indringend had aangekeken, op de Dam - terwijl ik naar de poppenkast keek - enkele maanden na de bevrijding in 1945, wat zou er dan van mij terecht zijn gekomen?
Wij raakten in gesprek, misschien wel het eerste dat ik ooit voerde (hij 31, ik 17), hij nodigde mij bij zich thuis uit, nam me mee naar zijn zolder (mansarde, loft) zolder vol maskers, kunst en -nijverheden in de Nieuwe Kerkstraat, en verleidde mij, na enig pianospel en de nodige strelingen..
Heerlijk, het orgasme, wat een kostelijke en kostbare ervaring; uit mijzelf zou ik er misschien nooit toe gekomen zijn, ik zal wel zaadlozingen tijdens de slaap hebben gehad en kende het verschijnsel dat erectie heet, maar van masturberen had ik geen weet, nooit van gehoord, door niemand voorgedaan, - en opeens, daar was die fontein die mij zou dragen en soms mijn leven dicteren, altijd weer van voren af aan en voorlopig - na twintig heerlijke monogame jaren, nog altijd supergelukkig - is er nog geen einde aan de verrijzenis. DV.
Zo, dat was een zin, alsof het er achter elkaar uit moest. Ik heb er nooit over gezwegen; een en ander kwam in mijn Zolang te water uit 1954 terecht, heb deze ervaring nooit verdonkeremaand - ik heb me een jaar of wat geleden zelfs laten interviewen voor een Gay Jaarboek: in elk geval was ik voor de rest van mijn (hetero)leven van 1 taboe verlost - kreeg het ook nog aan de stok met de zedenpolitie. Mijn moeder's tweede man (uit Duitsland teruggekeerd, waar hij als werkloze te werk was gesteld, een van de duizenden dwangarbeiders), met wie ik niet kon opschieten, Dirk de Vries, hij rust in vrede hoop ik, was wantrouwend geworden over de 'vriendschap 'waarvan ik thuis gesproken had. Nee, en ik kreeg een klap van een roodharige rechercheur in het hoofdbureau van politie aan de Marnixstraat, en sindsdien is de politie niet mijn allerbeste kameraad, nee, en ik heb me toch aan het verhaal kunnen houden dat ik beneden, bij de benedenbuuurman fotograaf Hein de Bouter op de sofa had geslapen... Nee, ik loog - uit solidariteit en omdat het toch te gek gesteld was met die wetten van toen. En nu...
En nu ga ik met Edith naar de tuin en heb weer een stofje in de wind geblazen. Daar ga je, oorlogsheld! De groeten, Simon Vinkenoog, bevrijd.

PS
Morgen maak ik deel uit van de actiegroep reddepaddo, die demonstratief bijeenkomt op de Dam in Amsterdam, van 13.00 tot 15.00 uur.
Tot de publieke sprekers horen ook Boris van der Ham, Tweede Kamerlid van D66, Freek Polak, psychiater in toegepaste wetenschap, Laurens Ivens, Gemeenteraadslid SP-Amsterdam, August de Loor, Amsterdams eerste streetcorner-worker, Hans Plomp, medesamensteller van Uit je bol! alsmede de nodige geestverruimende entertainment.
Welkom medewederdopers!

---

 

Donderdag 25 oktober 2007

Open your heart and let the sun shine in

Mag best: nadenken. Ik doe niet anders, voor me uit starend met de schaar in de hand.
Marcel van Dam, Michael Zeeman, Ruud Lubbers, Max Pam, Ehsan Jami - wat schaft de pot vandaag: het wij-zij gevoel, het Wie Zijn Wij?
Zonder de uit ervaring verkregen inzichten, zou ik er wellicht ook niet eigenhandig uitgekomen zijn, met Pope te beamen: whatever is/ is right (in spite of erring reason's pride), of te knikken bij die lieve tante Jo, kaartlegster van 100 jaar, die bij herhaling betoogde: Zo Het Is, Is Het Goed. En: "Natuurrampen zullen een einde maken aan de oorlogsgedachten van mensen."
Ergens nog op wachten: die bizonder daverende dingen dezer dagen meemaken?
Ik doe niets liever; ik blijf zo nieuwsgierig als maar zijn kan. Naar synthetiserende kennis, naar inzicht verschaffende denkbeelden, naar nieuwe ontdekkingen, toepassingen en ontwikkelingen: o wat is het een groot terrein waarop je belangstelling zich richten kan! Onuitputtelijk de welkome, gulle moederschoot van de godin Abundantia!
"I know: discoveries will be made that my imagination is incapable of conceiving. I await them with curiosity and enthusiasm."Linus Pauling, Nobel Prize.
Ik ben in een beaam-stemming: JA! JA! JA! De jubelvogel in herfstkleur, zaterdag over de paddo's praten op de Dam: hou je geschiedenis bij! reddepaddo.nl
Die Nieuws-gier is een constante, nimmer uitgeblust, altijd openstaand (ja, hoe gevaarijk), een willen weten(doorgronden) wat en hoe, niet naar hoe men 'ons'- de publieke opinie - zegt (of voorhoudt, beweert, loochent, ontkent, negeert) dat iets is, maar zoals iets 'werkelijk' is, los van conditionering en vooroordeel of stereotypering..
Het nieuws achter het nieuws en daarachter de geschiedenis, de cultuur, de mensheid, de planeet Aarde en het mysterie van de transcendentie: de Altijd Onnoembare Grensoverschrijding - die onze species tot Eenheid verenigt: 1 groot vraagteken, Mens Anno Nu 2007 van de huidige jaartelling.
Quo Vadis?

Zoals Joris Luyendijk in zijn terecht verkozen boek Het zijn net mensen - beelden uit het Midden-Oosten (Uitgeverij Podium Amsterdam juni 2006,13e druk augustus 2007) tot de ontdekking komt, dat de massa-media via de persbureaus een vertekend beeld van de werkelijkheid in Afrika en het Midden-Oosten geven, zo heb ik ontdekt (als je het al een ontdekking noemen mag), dat onze menselijke cultuur ten einde loopt, als wij niet in staat zijn ons te ontdoen van het utilitarisme, de dictatuur van het geld, Moloch, Usury, het Hebben. Niet dat die dictatuur ons werkelijk Zijn in de weg staat, maar zij maakt het wel erg moeilijk om alle mensen tot hun ontwikkeling te brengen.
Marcel van Dam (Gesneden koek, de Volkskrant vandaag):
"Ieder mens is uitgerust met een aantal vaardigheden, zoals intelligentie, sociale vaardigheden, wilskracht, etcetera. Die vaardigheden zijn niet gelijkmatig over alle mensen verdeeld. Het leren gebruiken van die aangeboren vaardigheden wordt vooral in de eerste paar jaar van een mensenleven vastgelegd. Als je de vaardigheden van alle mensen en het vermogen ze te gebruiken zou weergeven in een frequentieverdeling, dan zou blijken dat een deel van de mensheid over te weinig vaardigheden beschikt om zich in de hedendaagse ingewikkelde samenleving staande te houden. Daarvoor dragen die mensen geen of in mindere mate verantwoordelijkheid en dat geldt ook voor een eventueel ongewenst gedrag dat daaruit voortvloeit. Er is in een vrije maatschappij geen reden ze te straffen, omdat er altijd andere prikkels kunnen worden gevonden om gedragsverandering te bewerkstelligen."
Hij noemt dit gedachtegoed voor sociaal-democraten gesneden koek, maar gispt de PvdA die voorop loopt bij het uitbouwen van de strafstaat.
Ehsam Jami, voorzitter van het Comite van ex-moslims, legt (zelfde krant) uit Waarom ik niet meer pas in de PvdA. Na te hebben gewezen op de oprichting in februari 1946 van de PvdA als 'doorbraakpartij', een voortzetting van de vooroorlogse Sociaal Democratische Arbeiders Partij (SDAP), de Vrijzinnig Democratische Liberalen (VDB) en de Christelijk-Democratische Unie (CDU), en zijn eigen wedervarens binnen de PvdA, schrijft hij nu:
"De PvdA die ooit voorop stond in de strijd voor emancipatie en gelijke rechten voor alle inwoners, is veranderd in een vakbond voor moslims en allochtonen. Je mag als PvdA'er kritiek hebben op het jodendom en het christendom, en er zelfs mee spotten, maar er is een grens: de islam. Waar is de PvdA gebleven die ook gevoelige thema's aan de orde stelt en emancipatie hoog in het vaandel heeft staan? Voor mij is het belangrijk dat ik de gevoelige thema's niet ontwijk, geen dogma's voor mijzelf creëer. Geen politieke angsthazerij.
Er zijn woorden die wij in Nederland vergeten zijn. Trots, moed en vrijheid. Trots op ons prachtige land. Moed om voor mensenrechten te vechten. Vrijheid die wij ook aan anderen moeten durven gunnen. Mijn droom is dat er een dag komt dat Nederland wakker wordt en we met z'n allen vechten voor de vrijheid van vrouwen, homosexuelen en afvalligen in de islamitische gemeenschappen. Dat blijf ik doen, met of zonder de PvdA."
Een tweedaagse internationale conferentie over de radicalisering heeft plaatsgevonden in het Haagse Vredespaleis, meldt de Volkskrant. In de slotverklaring werd gesteld dat er een urgente behoefte bestaat aan een internationaal platform dat zich buigt over islamitische radicalisering. Niet alleen in landen onderling, ook regio's en steden moeten analyses en initiatieven tegen radicalisering uitwisselen.
Oud-premier Ruud Lubbers, voorzitter van de conferentie, voegde er na afloop aan toe dat 'internationaal niet alleen de koppen bij elkaar moeten worden gestoken, maar dat ook de harten moesten spreken.'
"We staan voor een serieus probleem. Door de globalisering en de communicatie via internet is wereldwijd een wij-zij-gevoel ontstaan." Het Westen kan, volgens de conferentie, niet claimen als enige te weten hoe democratie in praktijk moet worden gebracht. Net zo min als de universele mensenrechten westers zijn. "Islamitische mensenrechten en westerse mensenrechten botsen niet."
Nog even ruimte voor Michaël Zeeman (ibid), die zich afvraagt of er een mogelijkheid zou zijn inhoud te geven aan een nieuw begrip van wat ons bindt. Hij noemt dit de belangrijkste vraag die in het maatschappelijk debat aan de orde is, en stelt een paar van die vragen:
"Wie zijn wij, van welk "wij" zou er sprake kunnen zijn wanneer dat "wij" uitnodigend wordt opgevat en niet exclusivistisch, wat doen wij om dat 'wij ' serieus uit te dragen en zo expliciet te maken dat het ook toegankelijk is voor wie er ook toe wil treden en ten slotte hoeveel breedte in dat 'wij ' kan ieder van ons aan?"
Zijn tekst refereert aan de lezingen en debatten over Wat Ons Bindt die in het Amsterdamse debatcentrum De Rode Hoed georganiseerd worden; hij haalt met instemming Bas Heyne aan, vogens wie het belangrijkste probeem ligt in de suggestie dat er een toereikende en iedereen bevredigende nieuwe ideologie kan worden geformuleerd.
Zeeman weer: "Ik denk dat hij gelijk heeft. Nu alle ideeën over de samenleving die met een zekere mate van transcendentie gepaard gingen onderuit zijn gegaan - God, vaderland en Oranje, maar ook godsdienst, kunst en wetenschap - is de heilsstaat niet bereikt. Dat is spijtig - en ook een beetje onredelijk. Maar wie met die onredelijkheid niet kan leven en op zoek gaat naar een nieuw universeel bindmiddel, zoekt verkeerd."

Oja, mister Zeeman? All we need is Love!
En, om niet te vergeten: Energy is Eternal Delight. Die was van Blake.
En dit was Simon Vinkenoog, bezig met de schaar,
en een Universele Wij-Zang. Wij mensen.

---

Woensdag 24 oktober 2007

Life itself may be only a series of illusions - why not pick
those which brings us the most enjoyment?

REMCO CAMPERT: LEVEN

Vrijdagmiddag op het Centraal Station
kwam een onbekende op me af
keek me getroffen aan en zei:
'Heeft u het al gehoord?
Jan Wolkers is dood.'

terwijl ik nog maar net besloten had
om zolang ik nog te leven heb
niet meer aan de dood te denken
kwam jij, Jan, er onverhoeds tussen
zoals je me vaak belde
midden op een troosteloze dag
alsof je in Texel raadde
dat ik om je praatje verlegen zat

al wachtend op de trein
bleek denken aan jouw dood
niet denken aan de dood
maar eerder aan het leven
zoals jij het vierde
uitbundig en voorbeeldig

Daar is heel veel - zo niet alles - mee gezegd; op verzoek van de Volkskrant maakte Remco Campert (1929) ter gelegenheid van de crematie van Jan Wolkers (1925-2007), die deze middag door de televisie wordt uitgezonden, bovenstaand gedicht.
En gaan wij nu over tot de orde van de dag? C'est la vie.... en la vie continue?

"In our own period we are in the midst of a movement to recover inner values. Among these the values of death must be recycled into our vision of totality so that we may live truly in the world of life and death."
Dit zijn de laatste regels van het laatste hoofdstuk (The Living World and the World of Death) in Gil Eliot's boek Twentieth Century Book of the Dead (Allen Lane The Penguin Press, 1972).
Over de dood, het sterven, werd en wordt heel veel nagedacht; terecht - je kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen, om het uiteindelijk als een even natuurijk proces te kunnen zien als het geboren worden. Volgens Salvador Dali was de dood geen seconde van zijn leven uit zijn gedachten, terwijl Luis Borgès verklaarde, dat als hij zich verveelde, aan de dood dacht: iets dat hij nog nooit had meegemaakt... een nieuwe ervaring.
Niet nieuw voor degenen die - gisteren kwamen zij per televisie aan bod - een BDE, een Bijna Dood-Ervaring hebben meegemaakt (cardioloog Van Lommel, die meer dan 300 mensen met hartstilstand hiernaar heeft gevraagd, heeft een boek over de BDE in voorbereiding); evenmin nieuws voor mystici - van naam of naamloos, uit alle wereldculturen - die een blik in 'de andere wereld ' hebben mogen slaan, of de bevoorrechten die uit hun psychedelische ervaringen ook deze innerlijke kennis (gnosis) hebben mogen opdoen.
In de uitgave Niet Niets, de kunst van het sterven (Bert Bakker, 1974) heb ik een aantal getuigenissen verzameld - ik zou er niets op tegen hebben als zo'n boekje van 140 pagina's zou worden herdrukt (ik hengel hier): nog steeds is de dood een groot taboe, dat zwaar op onze samenleving drukt en een ontwikkeling van het menselijk bewustzijn in de weg staat.
Nu heb ik alles voor vandaag gezegd en ga ik verder met wat me nog meer te doen staat.

Vive la vie! Bert Schierbeek: "Wat er leeft is het leven van allen, wat er sterft is de dood van ieder." Niet vergeten te leven! Gegroet, Simon Vinkenoog, ooggetuige.

---

Dinsdag 23 oktober 2007

Some places have seasons, others only climate - so with people

De Vliegende Hollander was de titel van een televisie-uitzending, in de serie Eigentijds op 7 oktober 1970 door de NOS uitgezonden, onder regie van Fred Bosman met als producer Jan Venema. Ik herlees mijn tekst op de pagina's 183/201 van mijn dichtbundel Wonder boven wonder, gedichten 1965-1971, een Bezige Bij-uitgave uit 1972.
De tekst bestond uit enkele Vliegende Hollander-verhalen uit het begin van de 19e eeuw, deel uitmakend van dr. G.Kalff jr's boek uit 1923: De sage van den Vliegenden Hollander, naar behandeling,oorsprong en zin onderzocht ( Thieme, Zutphen), daarnaast het gedicht van H. Marsman Lezend in mijn boot, een Song of Submission van Ronimund von Bissing, en eigen gedichten, waaronder het Engelstalige THE FLYING DUTCHMAN, dat ik zowel in Amerika, als in Zuid-Afrika en Indonesië heb voorgelezen. Ter vertolking waren ingezet Ramses Shaffy als verteller, Boudewijn de Groot die The Flying Dutchman zong (naderhand opgenomen met de groep Tower), Hans Tiemeyer verbeeldde God tegen een prachtige achtergrond, getekend door Hergé, ballet werd gedanst door Rudi van Dantzig en Toer van Schayk, muziek gecomponeerd door Willem Breuker en Boudewijn de Groot.
O, wat zou ik zo 'n uitzending graag terugzien, als die al is vastgelegd! Binnenkort leg ik een bezoek af aan het Instituut voor Beeld en Geluid in Hilversum; ik heb begrepen dat daar 50 uur materiaal van, met en over mij ligt. Best mogelijk, zeer wel mogelijk. Wachter, wat is er van de nacht?
Het boek van Kalff is een goudmijn; Heinrich Heine is een dergenen die zich in de buitenlandse letteren aan het verhaal van de vliegende hollander gewaagd hebben, verwezen wordt naar twee hoofdstukken van Aus den Memoiren des Herrn von Schnabelewopski, en een brief die hij op zijn sterfbed aan zijn vriend Lewald schreef:
"Ach! es ist schon lange her, dass ich in der Fremde lebe, und mit meinem fabelhaften Heimweh komme ich mir manchmal vor wie der fliegende Holländer und seine Schiffsgenossen, die auf den kalten Wellen ewig geschaukelt werden und vergebens zurückverlangen nach den stillen Kaien, Tulpen, Myfrowen, Thonpfeifen und Porzelantassen von Holland. "Amsterdam! Amsterdam! Wann kommen wir wieder nach Amsterdam!' seufzen sie im Sturm, während die Heulwinde sie beständig hin- und herschleudern auf den verdammten Wogen ihrer Wasserhölle. Wohl begreife ich den Schmerz, womit der Kapitän des verwünschten Schiffes einst sagte: "Komme ich jemals zurück nach Amsterdam, so will ich dort lieber ein Stein werden an irgend einer Strassenecke, as das ich jemals die Stadt wieder verliesze! Armer van der Decken!"
Uiteraard wordt Richard Wagner's opera genoemd. "Het door Heine geschetste scenario is nu door Wagner uitgewerkt tot een muziekdrama, waarbij de frivool-sentimentele humor wijkt voor het naïef pathos van bitteren ernst.(...) voor Wagner was het alsof hij zichzelf in levenden lijve ontmoette, en zichzelf in het hart van een grooteren verwant bergen kon." Wagner zelf heeft een uitvoerige parallel getrokken tussen zijn Viegende Hollander, Odysseus en Ahasverus: "Am Ende seiner Leiden ersehnt er, ganz wie Ahasverus, den Tod; diese dem Ewigen Juden noch verwehrte Erlösung kann der Holländer aber gewinnen durch ein Weib, das sich aus Liebe ihm opfert."
Zieleschepen, Charon, de Ark als drievoudig symbool, le grand voltigeur hollandais, het beschermend vruchtwater, de verhalen blijven fascinerend - zo ook de voorbeelden van andere volkeren, uit andere culturen.
"Maar de Noorsche zeegeest heeft nog weer het meest ongure vaartuig uitgevonden: "Naglfar", minder waarschijnlijk beteekenend "doodenschip", "tusschen lijken varend", dan wel "nagelschip"; het wordt langzaamaan opgebouwd uit de onbesneden nagels van de gestorvenen, en zal vlot raken bij "Ragnarök", het einde der dingen; om dan bestuurd door den ijsreus Hrym uit 't Oosten te komen opzetten tgen den Godenburcht Walhalla - tegelijk met den satanischen Loki en zijn vuurschip uit 't Zuiden. - De levenden weten dus, waardoor ze den bouw ervan kunnen vertragen en zich den Doemsdag zoo lang mogelijk van 't lijf houden."

Plaat van Oswald Wenckebach. Uit: De sage van den vliegenden hollander

Utopia, waar ligt dat? Een dialoog, waarin onder meer over de Vliegende Hollander gesproken wordt. Aan te treffen in mijn De andere wereld (Uitgeverij Corrie Zelen, 1978) evenals Flying Dutchman forever! een verhaal over de parachutesprongen die ik onder auspiciën van dr. Stephen H. Groff in 1963 en 1964 maakte; een daarvan in Lille/Rijssel, Noord-Frankrijk, waar ook Jan Cremer, Armando, Louis van Gasteren en Theo Niermeijer hun eerste (en enige) sprong maakten. Ik schrijf daar ook, als vaker, over de Amerikaanse psychedelische gids, die mij het eigen labyrint binnenleidde.
Foto's Spectrum Film, zijnde cineast Louis van Gasteren, van wie aanstaand weekeinde een partiële retrospectieve wordt vertoond in de Amsterdamse Balie. Over Vliegende Hollanders gesproken! Hoe bewonderenswaardig laconiek reageerde Armando op het vernemen van de brand die in het naar hem genoemde Museum in een voormalig Amersfoorts kerkgebouw woedde. "Hoe voel je je?" "Ik zal het hem's vragen."

En ik wil het hierbij laten; gegroet! Uw Simon Vinkenoog, evenwichtskunstenaar.

---

.

Maandag 22 oktober 2007

Magic and psychic manipulation are potentially dangerous
practices and do not have much to with true spirituality

Wij zetten het gesprek voort. Althans, dat is het voor mij, een dialoog - het maakt 'in feite' niet uit tot wie ik het woord richt; zeker wetend dat het hoognodig ook voor mijzelf bestemd is. Spreken met anderen is jezelf verduidelijken; en je moet maar aannemen dat een ander daarin geïnteresseerd is - anders zoekt hij/zij maar een ander plaatje/praatje op haar/zijn beeldscherm, zoveel mensen om op te zoeken en je in de geest mee te verbinden.
In elk geval ga ik er van uit - een sine qua non voor elke schrijverblijver - dat datgene wat mijn interesses wekt, ook anderen kan stichten en verlichten. En elk woord kan het laatste zijn. Etc.
Thuisgekomen van twee etmalen afwezigheid (een bed in Kasteel Domein Nieuwland, Achter de Wereld, Aarschot, provincie Vlaams Brabant, België en de chinese meisjeskamer aan de Hogeweg in Den Haag) is de eerste plicht die mij wacht: het terugbellen van twee oude vrienden - beiden zal ik binnenkort weer zien. OK, afgesproken!
Bij de Google Alert, die mij meldt wanneer er iets met mij aan de hand is, tref ik een mij onbekende Steven Vinkenoog aan, die een installatie heeft gemaakt in het Amsterdamse Polderweggebied, en een TotKultur-blog van iemand die zijn gram jegens Wolkers uit, en mij opvoert - daar wil ik niks mee te maken hebben; maar het is een feit dat de storm die Wolkers opriep met zijn boeken, overeenkwam met de reacties die ik eerder van de literaire kritiek op mijn prozadebuut Zolang te water in 1955 kreeg.
Ik had met dat boek dan ook de bedoeling de schaamte voorbij te schrijven, zo zuiver mogelijk, ook wat betreft de eigen tekortkomingen en complexiteiten. Wel midden in de verwarring en de chaos, waarin de wereld nog altijd verkeert.
Een zo helder mogelijk beeld als mogelijk was, op het moment van schrijven, geleid door de driften, impulsen en overwegingen van dat moment, dat jaar, dat decennium, dat wat zich voor je neus bevindt op het moment dat je het doet. Je bedoelingen, oogmerken...
Nu doe je het weer, het heeft de neiging met je weg te lopen, de vlucht van de momentane geest te volgen, zien hoe de associaties zich ontwikkelen, maar je weet jezelf te moeten inhouden: de zielestrijd tussen de dichter en de verslaggever!
Ach zwei Seelen - en ze hebben het beiden goed! Niet vechten, niet vluchten, niet hebben, maar ZIJN. Lekkernij. Smelt op de tong. Tot de laatste adem.

In Vlaanderen was ik in beeld geweest. Ik wist het van te voren, maar het kwam me aldaar pas onder de ogen: het interview dat Margot Vanderstraeten mij afnam, verschenen in dagblad De Morgen van afgelopen woensdag, met twee foto's van Stephan Vanfleteren.
Van de vele foto's die hij van mij genomen had, waren er twee met ontbloot bovenlijf geplaatst, een daarvan, wel 25 x 25 cm groot, op de rechter openingspagina van het 10-pagina's tellend Uitgelezen-katern, www.demorgen.be/literatuur. Onder die kop, boven de foto stond It don't mean a thing if it ain't got that swing, wel of niet toevallig, in elk geval door mij niet overwogen de titel van het laatste door mij in Aarschot gelezen gedicht. En onder de foto de volgende tekst, die mij weer wat ademhaling verschaft:
"Dichter. Schrijver. Performer.Schilder. Kunstenaar. Volkstuinder. Archivaris. Collectioneur. Jazzliefhebber. LSD-kenner. Vijftiger. Bijna tachtiger. Vertaler. Ziener. Tijdschriftenmaker.Vitalist. Extraverte introvert. Omnivoor. Simon Vinkenoog (79) hoort onder geen enkele noemer thuis. Zaterdag is hij te gast op de 25ste 'Nacht der Poëten' in Aarschot. Margot Vanderstraeten sprak met de onafhankelijke duizendpoot."
Daar kun je het mee doen, met je sterke benen die al die weelde moeten dragen - in elk geval beschouw ik het twee pagina's tellende interview ( foto 22 x 22, plus kop Leven zonder extase bestaat niet) een juiste weergave van het moment. In de reeks Oude schrijvers gaan niet dood heeft zij de laatste jaren een aantal 'corifeeën, de oudste generatie Nederlandstalige auteurs, aan het woord gelaten over de kern van hun bestaan. Met foto's verlucht (Uitg. Atlas) dient het in maart 2008 in de boekhandel te liggen. Jos Vandeloo, Ward Ruyslinck, Paul de Wispelaere, Hella Haasse, Ivo Michiels, Hugo Raes, Harry Mulisch, Jef Geeraerts en nu bij mij te gast geweest. Een visitekaartje bij mijn optreden dus.

Het was mij een waar genoegen in Aarschot de kompanen aan te treffen die mede deze avond uit hun werk zouden voordragen in het Cultureel Centrum aan de Gasthuisstraat, een fraai gerestaureerd eeuwenoud pand met een mooie kleine theaterzaal, uitstekende acoustiek en voor de optredenden met hun aanhang en bezoekers twee kleedkamers en de nodige gangetjes backstage, ruim voorzien van broodjes, taarten, drank en de gemoedelijke sfeer, de ambiance die velen onzer eerder als zodanig hier ervaren hadden.

Meanwhile, backstage: gesecondeerd door Derrick Bergman, die een boek over mijn leven en werk schrijft, en Joep Bremmers die Vinkenoog Verzameld - al mijn gedichten vanaf het begin tot nu - bundelt en wil uitgeven.

Voor deze 25e Nacht der Poëten had Johan Noppen dichters geprogrammeerd die er al vanaf het begin bij geweest waren, onder meer Geert Van Istendael, Marcel van Maele en ik (al in 1980), aangevuld met Eva Gerlach, Remco Campert, Jules Deelder, Gerrit Komrij, Cees Nooteboom en de Vlaamse dichteressen Eva Cox en Els Moors. Voorwaar waarlijke, levende stemmen.
Zelf zag ik aan de hand van de affiches die samen met foto's, krantenknipsels, brieven en kunstwerken werden tentoongesteld in het Stedelijk Museum aan de Elisabethlaan 103, dat ik er nu voor de 10e keer was: in 1980, 84, 89, 93, 95, 97, 2000, 2003, 2005 en 2007.
Om zelf in verwondering naar te kijken, zoals ook naar de foto's. Een eerste vitrine is gewijd aan de overledenen: Johnny van Doorn, Adriaan Morriën, Gerard Reve en Jan Wolkers, nu dus en uit België Hugues Pernath, Paul Snoek, Gust Gils, Herman de Coninck, Eddy van Vliet, Nic. van Bruggen en vergeef me wie ik vergeet...

Ik wil het hierbij laten; ik vond het leuk in Aarchot mensen met elkaar in kennis te brengen; iets waaraan ik me al sinds de vroegste actieve leerjaren bezondig en nog lang mee hoop door te gaan. Ik zie ook dat ik vandaag in Den Haag vier pagina's aantekeningen in een College Notes-schrijfbloc gemaakt heb, behelzende onder meer het voorafgaande, de Haagse kring Sanne, Anita, Eva, Nel, Frederike en Bozar, alsmede mijn lectuur van Fortmann's Oosterse Renaissance. Daarover een andere keer; laat dit het begin van een mooie week zijn.
Nieuwe herinneringen op de foto's die Edith en ik nu gaan bekijken, en ter opname alhier goed- of afkeuren (nee dus, niet goed genoeg).
Allerhartelijkste groeten van Edith&Simon Vinkenoog, starters.

---

Zaterdag 20 oktober 2007

Learning to quiet the mind is the first step to enlightenment

Het woord 'mooi 'hoor ik hem zeggen, met die bizondere knapperige stem van hem; hij figureert als hoofdpersoon post mortem in de herhaling van een Close-up t.v.-uitzending uit het jaar 2000, toen hij 75 werd.
Mensen in Nederland en Vlaanderen, die dit op de dag zelf lezen, weten Hier & Nu over wie ik spreek; sinds een telefoontje in de middag of IK iets te zeggen had (Nee, helaas) ben ik - zijn wij - er in enkele nieuws- en actualiteitenprogramma' s door overspoeld, het overlijden van die al tijden zo broze man met die karakteristieke kop; wilde witte haren: Jan Wolkers, vlak voor het bereiken van de 82-jarige leeftijd.
Hij rust in vrede; hij had zich op het afscheid voorbereid: sterke mooie man..
Een van de grote drie, vier, vijf, zes - Herman Pley durfde te voorspellen dat zijn boeken over 50 jaar weer wél gelezen zouden worden, waar blijkbaar steeds minder mensen dat nu doen.
Een intense foto van Koos Breukel kwam langs, zijn Texelse vriend Theun de Winter, Atheneum-directeur Asscher, de Spuigangers, Jan Siebelink die bij Matthijs van Nieuwkerk over de overledene moest praten in plaats van over Theo Thijssen's De gelukkige klas, Maarten 't Hart, Harry Mulisch, de hele literaire goegemeente; er zal nog wel het een en ander over de multimediale beeldende kunstenaar, schrijver en levensgenieter in de media losbarsten.

Zelf ben ik vandaag naar Vlaanderen onderweg, als altijd als bijrijder van Edith, die ons in de vertrouwde Volvo naar de warme douche van 25 jaar poëzie in Aarschot brengt; waar Johan Noppen - gastvrij als altijd - ons weer van alles te vertellen zal hebben, en waar de aanwezigen elkaar weer zullen aankijken: who 's next? Heden ik, morgen gij.
Even geen blik rondom, om over te dragen.
Gisteren werd ik, een uurtje langs Simon Surft op de eigen webstek flanerend, gegrepen door een uitspraak van een mij onbekende D. Drexler, van wie notabene een e-mailadres gegeven wordt: outofcontrolzine@yahoo.com

"Our linguistic categories, useful as they may be, have absolute no real, necessary or essential relation to the actual reality in which we find ourselves. Crisp, inscrutable, vast, and unfathomable, it notoriously defies language."
Maybe Quarterly, Autumn Equinox 2007: Stagnancy By [ko], op www.maybelogic.org

Wij houden contact. Heb het goed. Simon Vinkenoog, de zwijger.

---

Vrijdag 19 oktober 2007

To a person chained in a cave,
the shadows on the wall are reality

Ja, ik ben een van de vijfentwintigduizend Nederlanders die via internet een e-mail hebben gestuurd naar het Ministerie van Volksgezondheid met de vraag paddo's niet te verbieden.
Ik heb ook toegezegd ("in demonstraties loop ik niet mee") het woord te voeren op de Dam, waarover op dit moment onderhandeld wordt met de gemeente Amsterdam, gepland wordt zaterdag de 27e oktober. Zie de webstek reddepaddo.nl.
Verder verwijs ik geïnteresseerden graag naar twee artikelen van socioloog Erik van Ree; het eerste is een hoofdcommentaar in de Groene Amsterdammer van 13 november 1996, Het recht op de vrije keuze van drugs.
Daaruit citeer ik: "Ik ben ervan overtuigd dat er maar één weg is om de waanzin die thans over de wereld raast, te stoppen. En dat is dat wereldwijd zo veel mogelijk mensen luid en duidelijk gaan verklaren zelf tot genoegen drugs te gebruiken en niet van plan zijn daarmee te stoppen. Er is niets mis met het gebruik van cocaïne of LSD. Om even te citeren: 'Wij zijn alleen tegen onverantwoord gebruik ervan.' Zolang men een ander niet hindert, is men vrij. De alpinist kan leven met een helm, maar niet met een verbod op zijn sport omdat de dames en heren van de oude stempel het te gevaarlijk vinden."
"De drugsproblematiek vormt in feite een van de grootste mensenrechtenproblemen van deze tijd. Over de hele wereld zitten miljoenen burgers gevangen, maar hun gevangenschap wordt erg genoeg niet als onrecht erkend. Het recht om die roesmiddelen te gebruiken die men wenst, is echter net zo verbonden met de souvereiniteit van het individu als het recht op het vrije woord. Ik doe met mijn lichaam wat ik wil. En het verbod op drugs is even weerzinwekkend als het muilkorven van de pers. Een cocaïnehandelaar hoort net zo min in de gevangenis als een Chinese dissident. Aan de Internationale Verklaring van de Rechten van de Mens zou het recht op gebruik van zelfgekozen genotsmiddelen moeten worden toegevoegd(...). "
De tweede tekst van Erik van Ree Mooie trip verrijkt de cultuur verscheen in de Volkskrant van 21 mei 1997, en werd daar als volgt ingeleid: 'Met hun voorstel paddo's te verbieden, hebben de PG's (Procureurs-Generaal) kennelijk de Fransen willen volgen. Volgens Erik van Ree dreigen daarmee echter ook de belangen van het niet-gebruikende deel der natie in het gedrang te komen."
Van Ree beschrijft een paddo-trip ("een op mijn nuchtere maag tot thee verwerkte portie Hawaiaanse paddestoelen werkte tot mijn verbijstering vrijwel onmiddellijk"). Hij doorleeft achtereenvolgens de achtbaantrip, de trip van het vertraagde tijdsgevoel, het trippen niet als weten maar als gevoel, de 'oneindig sympathieke' tuintrip, de Ik-kom-ergens-vandaan-trip en de indrukwekkend beschreven trip van het moederlijk portret met de elkaar afwisselende gemoedstoestanden."Als ik wegkijk en terug is het portret weer in rust. "

"Als het aan de procureurs ligt, mag niemand dit meer meemaken. Het is niet goed voor je, hebben zij in hun wijsheid besloten. En zij die de stoffen produceren die ons voor enkele uren dit soort dubbele realiteiten kunnen doen ervaren, zijn misdadigers.
Ik zie dat anders. Tripmiddelen zijn waardevol, zij bieden ons ervaringen van een soort die wij in het gewone leven niet opdoen. Als complexe, geestveranderende stoffen zijn zij zelfs een cultuurgoed van de eerste orde. Wie ze verbiedt, staat gelijk aan een boekverbrander. Deze procureurs horen thuis in de nachtmerries van George Orwell, en niet in een democratische rechtsstaat als Nederland.
Ik vraag mij af hoe lang dit alles nog door kan gaan. Hoe lang nog kan het onder stilzwijgende instemming van een grote meerderheid van de bevolking een aanzienlijke minderheid verboden worden om van cocaïne te genieten? Hoe lang nog kan de overheid de burgers als kinderen blijven behandelen, onmondige wezens die van Vader Staat moeten horen wat goed en slecht voor hen is, en welke risico's zij wel en niet mogen lopen?"
Van Ree besluit zijn artikel, waaraan men ruime verspreiding zou toewensen, met de in 1997 geschreven bijna profetische woorden: "Ik neem het volgende waar: in de hele westerse wereld begint zich in de poriën van de liberale rechtsstaat een monster te vormen. Wij moeten op onze zaak passen. Ook u, mevrouw en meneer, die geen behoefte aan een paddestoeltje hebben."
Van dit jaar stamt het artikel "Flippen op de paddomoraal. Het Nederlandse drugsbeleid wordt moralistischer en repressiever. Bijna werd het ondergebracht bij het ministerie van Justitie. Het drugsbeleid van minister Ab Klink, door Joeri Boom." In De Groene Amsterdammer, 6 april 2007, pagina's 14 en 15.
April dit jaar lanceerde Miquel Buckinx per e-mail het plan een boek over paddo's samen te stellen en stuurde zelfs een tekst rond met Richtlijnen boek met ervaringen van paddo's, om het 20 juli af te laten weten, overspannen/oververmoeid.
Via reddepaddo.nl zijn nieuwe contacten ontstaan en bij het Groene-artikel staat vermeld: Zie voor paddo-links www.groene.nl. In het nummer van deze week, vrijdag 19 oktober, schrijft Sara Kee over het paddoverbod: Paddo-risico's. Een kadertje vermeldt: "Een glas cola is meestal al voldoende om een onplezierige paddotrip onder controle te krijgen."

"Hitlervergelijking was gegrond" Op de Meningen/Post-pagina van Het Parool gisteren beaamt de ontwikkelingspsycholoog dr Ewald Vervaet, lid van het Steuncomité ex-moslims, Ehsan Jami's uitspraak, samen met Geert Wilders in een Volkskrant-artikel: "Als wij nu niet optreden tegen de vergaande islamisering van Nederland, herleven de jaren dertig van de vorige eeuw. Alleen was het toen Hitler en nu Mohammed."
Alsof je Jezus met een paddo vergelijkt, roept mijn geliefde. Wat? zeg ik, spring op, vind in mijn geheugen (en in Peter Stafford's Psychedelics Encyclopedia) de naam John Allegro en snel naar Google. Ik tik Christ & Mushrooms in , en ja hoor: binnen 0, 22 sec.. 633.000 hits!

"Al sou ek die tale van mense en engele spreek, en ek het net die liefde nie, dan het ek 'n klinkende metaal of 'n luidende simbaal geword.
En al sou ek die gawe van profesie hê en al die geheimenisse weet en al die kennis, en al sou ek al die geloof hê, sodat ek berge kan versit, en ek het nie die liefde nie, dan sou ek niks wees nie.
En al sou ek al my goed uitdeel, en al sou ek my liggaam oorgee om verbrand te word, en ek het nie die liefde nie, dan sou dit my niks baat nie.
Die liefde is lankmoedig en vriendelik; die liefde is nie jaloers nie; die liefde praat nie groot nie, is nie opgeblase nie, handel nie onwelvoeglik nie, soek nie sy eie belang nie, word nie verbitterd nie, reken die kwaad nie toe nie, is nie bly oor die ongeregtyigheid nie, maar is bly saam met die waarheid.
Dit bedek alles, glo alles, hoop alles, verdra alles.
Die liefde vergaan nimmermeer; maar professieë - hulle sal tot niet gaan; of tale - hulle sal ophou; of kennis - dit sal tot niet gaan.
Want ons ken ten dele en ons profeteer ten dele.
Maar as die volmaakte gekom het, dan sal wat ten dele is, tot niet gaan.
Toe ek 'n kind was, het ek gepraat soos 'n kind, gedink soos 'n kind, geredeneer soos 'n kind; maar nou dat ek 'n man is, het ek die dinge van 'n kind afgelê.
Want nou sien ons deur 'n spieël in 'n raaisel, maar eendag van aangesig tot aangesig. Nou ken ek ten dele, maar eendag sal ek ten volle ken, net soos ek ten volle geken is.
En nou bly geloof, hoop, liefde - hierdie drie; maar die grootste hiervan is die liefde."
I Korinthiërs 13, Die Nuwe Testament van Onse Here Jesus Christus, uitgegee deur die Gideons in Suid-Afrika, negende druk 1989.

En dat mag voor vandaag weer genoeg zijn; uw boodschapper Simon Vinkenoog.

---

 

Donderdag 18 oktober 2007

At any moment you may be asked for what you least expect

meester en leerling

God, Allah, Jehova en de oorlog. "Er is geen Vrede in de kunst van het Zijn" (her)lees ik in een brief van Kahlil Gibran aan Mary Haskell, kort na het uitbreken van de eerste wereldoorlog, in oktober 1914: "Wel, Mary, als God de kracht, God de macht, God de geest, God het onderbewustzijn van het leven, in alle strijd die plaatsvindt op deze planeet aanwezig is, dan moet Hij in deze oorlog van volkeren zijn. Hij is deze oorlog, zoals hij in alle oorlogen is. Hij, de machtige, vecht voor een machtiger zelf, een helderder zelf, een zelf van hoger leven.
De Geest van deze wereld is niet vrij van haar lichaam - en zolang als het lichaam vecht voor meer leven, zal de geest blijven vechten voor meer leven, meer geest. Er is niet zoiets als doodsstrijd. Er is op deze planeet niets dan een Levensstrijd. Elke fysieke of mentale beweging, elke golf van de zee en elke gedachte of droom is een strijd om meer Leven."

Deze tekst kwam mij weer onder ogen, toen ik mijn boek Herem'ntijd opensloeg op de kroniek Wereld in beweging, die ik ruim dertig jaar tweemaandelijks voor het tijdschrift Bres schreef. De Golfoorlog in 1991 en ik schreef: "Beproevingen alom, niet te ontwijken of te ontlopen - maar om nóg meer te begrijpen van de gebeurtenissen dan de op eerste, tweede en derde net verzamelde deskundigen met hun globale wereldtalkshow, van loos alarm naar verwarring & desinformatie... Wanneer kunnen wij ooit totaal vrijkomen van die propagandamachine, dat monster van Frankenstein, het Geweld, die nimmer aflatende strijd tegen het Geweld, het kwaad dat uiteindelijk zichzelf straft, maar in een oorlog de waarheid als eerste slachtoffer maakt, en vervolgens volkomen weerloze en onschuldige medemensen.
Hoe kwetsbaar alles, en hoe geweldloos kun je zelf zijn? Zijn er methodieken, strategieën? Als die mediaoorlog zo open en bloot, van uur tot uur gevolgd kan worden - is er een vredestegenoffensief denkbaar dat weldra ook tot iedereen zou doordringen? (...) Hoe moeilijk je te onttrekken aan de nog zo onvoldoende berichtgeving over die feiten, die alle aandacht eisen.
Wat hebben wij, die aan die (en geen enkele) oorlog willen meedoen, daar tegenover te stellen? Welke wapens kunnen wij gebruiken om ons te weer te stellen tegen die oorlog in onszelf, het vijandbeeld? Hoe moeilijk het is en blijft om geen partij te kiezen, behalve voor de onschuldige slachtoffers van deze supermegalomane machtsstrijd? Kun je je, omringd door alle netwerken vol betrokkenheden daarvan afwenden, de recessies en terroristen, de Patriots en de Scuds, de Koerden en de Palestijnen, de Israëli's en de Irakezen, de Turken en al die anderen die deze maanden bij de eindstrijd betrokken kunnen worden?"
De term Eindtijd was in die dagen niet van de lucht, vandaar... Overigens, hoe meer er verandert, hoe meer er hetzelfde blijft. Same game. Same players.
Gelukkig was daar dat jaar de tuin Buitenzorg, die ons sindsdien alle mogelijke zomerse vreugde verschafte, en bovendien had ik op reis met de show Chaos & Delight in Boedapest het CREDO VAN DE OPTIMIST gelezen, dat mij sindsdien - en al eerder! - begeleidt.
Het is overigens een belofte aan jezelf, elders op deze webstek aan te treffen, gij voor- en langsgaande bezoekers - met de attentiespan van een mug, is er wel eens over het internet gezegd.

 

Ik wil helemaal de dingen niet weten, die een teller me voorspiegelt, en die ik toch te weten kom, als ik bijvoorbeeld zie dat na een interview in het dagblad De Morgen de helft van mijn bezoekers uit België komt, en dat allemaal vanwege de Nacht der Poëten aanstaande zaterdag en het feit dat de interviewster een boekje in voorbereiding heeft, waarin een aantal schrijvers boven de 75 aan het woord komt. Her en der op deze webstek zijn interviews met mij geplaatst; zij zullen t.z.t. op de nieuwe link Interviews te lezen zijn; onze webmaster Robbie Vlasman plaatst daar dezer dagen het interview op, dat Bibeb mij afnam, gepubliceerd in Vrij Nederland op 18 juli 1964,en verzameld met andere interviews opgenomen in BIBEB & VIPS, uitg. Polak & Van Gennep, Amsterdam, 1965. De wereld weer vol nieuws, eigen nieuws uiteraard: wat rest je - als een van de talloze Quantum-Goden - anders dan de eigen werkelijkheid zo duidelijk mogelijk voelbaar temaken. Kwetsbaar levenslustig. En o zo bewust van wat ik onder de pen, in het handschrift van de dichter Hugo Claus zag:

o poëzie o dierbaar letsel

Handschrift zei ik - de laatste regels van een drie pagina's tellend gedicht, In Hoc Signo.
Ik trof het aan in de uit het jaar 2000 stammende uitgave Een kleine mooie revolutie tussen Cobra en Atonaal, zijnde een facsimile-uitgave van het gestencilde tijdschrift BRAAK (7 nummers van mei 1950 tot ? 1951), voorafgegaan door een inleiding The Present of the Past van Braak door Hans Renders, en aangevuld met Braak Extra, bijdragen geschreven voor een nooit verschenen 8e nr, waarvoor inzendingen binnenkwamen tussen 1975 en 1987, en die dus hier hun eerste verschijning kregen.
Twee daarvan krijgen een plaats bij de link Ich Hic Chi, of wat Ik Hier nu met Alles doe. Van Rudy Kousbroek Rapmun's onthulling (1975) en van mijzelf Tover te over, geschreven in 1985.
Open, open, open.
Aan Simon Surft is een voor mij nieuwe ontdekking toegevoegd - kun je nog surfen, surf dan mee. Trots op de Schepping. Simon Vinkenoog, ademhaler.

---

Dinsdag 16 oktober 2007

To be a skillful detective one must have a good criminal mind

"Wil de christelijke kerk uit de crisis komen waarin zij verkeert, dan zal zij meer een beroep moeten doen op ons wat verzwakte zintuig voor het mysterie, het onuitsprekelijke, dus op het niet-ik in ons, dan te hameren op rechtzinnigheid in de leer en op gehoorzaamheid aan de paus, die mensen van zichzelf zouden moeten afdwingen. Geloven wordt een onmogelijke aangelegnheid als het willen en denken van het opgeblazen ik het zintuig voor de religieuze ervaring lam gelegd heeft.
De officiële kerk van Rome lijkt het slachtoffer te zijn van een intellectualisme en voluntarisme dat ons nu allerwegen begint op te breken. Al menigmaal is de gedachte geopperd dat het grote aantal bijzonder begaafde kunstenaars die in de laatste eeuw hun leven eindigden in waanzin (voetnoot) misschien ook geweten moet worden aan het eenzijdig rationeel-technische karakter van onze maatschappij.
En wat tenslotte de boeddhistische leer van de ik-illusie betreft; misschien moet men een onderscheid aanbrengen. Het boeddhisme streeft naar het ik-verlies (zoals het christendom), maar om dat te bewerken moet het toch de actieve, synthetiserende krachten van een blijvend ik inschakelen. Zonder dat ik zou men niet eens in staat zijn om een boeddhistisch betoog over het anatta (niet-ik) te volgen."
Han Fortmann: Oosterse Renaissance Kritische reflecties op de cultuur van nu, Amboboeken, Bilthoven l970, ISBN 90 263 0118 9, 72 pagina's, zesde druk.
Meldt de achterzijde:
"In de laatste jaren van zijn leven, toen hij wist dat hem nog maar weinig tijd gegeven was, heeft prof.dr. H.M.M.Fortmann (15.6.1912-4.4.1970) zich intens beziggehouden met de studie van het hindoeisme en boeddhisme. Hij maakte in die tijd nog drie studiereizen naar India, Cylon en Thailand, om zijn inzichten te verdiepen. Zijn gedachten over de ontmoeting tussen Oost en West en over het vele dat het Oosten ons te leren heeft, schreef hij neer in dit boekje, dat hij op zijn sterfbed voor uitgave heeft klaargemaakt."
Zelf schrijft hij in zijn voorwoord (Nijmegen, 14..2.1970): "Omdat in zo 'n kort bestek niet meer kon worden gegeven dan enkele eenvoudige feiten en uitgangspunten heb ik voor wie geïnteresseerd is een tamelijk uitvoerige bibliografie toegevoegd."(...) De aandacht voor het Oosten komt o.a. tot uiting in de grote belangstelling voor bewustzijnsverandering. Dit onderwerp, dat een van de grondthema's vormt van de vergelijkende cultuurpsychologie, kan hier helaas niet uitgebreid worden behandeld.Van grote invloed is geweest: L.Pauwels en J.Bergier Le matin des magiciens, Introduction au réalisme fantastique, Paris Gallimard 1960."
Verder wijst hij op het tijdschrift Planète, waarvan een Nederlandse editie onder de naam Bres-Planète tweemaandelijks zou verschijnen, onder de naam Bres nog altijd bestaand: uitgeverij Synthese, Den Haag. Hier ook genoemd de magiër Gurdjieff ('wiens ideeën grote invloed hebben gehad'), diens discipelen en commentatoren, evenals Charles Tart's Altered states of consciousness, New York 1969. De voetnoot in het aanvangscitaat verwijst naar R.D.Laings The politics of experience, uit 1967.
Interessant hoe veertig jaar na dato een en ander nog zo instructief is, actueel en ter zake doend. Here and now, boys and girls! Wellicht een dichterlijke openbaring in Festina Lente, vanavond? Wie weet.. Gegroet, Simon Vinkenoog, household yogi.

---

 

Maandag 15 oktober 2007

Trust someone not for what they say, but because , like a bridge,
        you can venture out on them without fear of collapse.

Een zonnig begonnen, hopelijk zinnige, 42e week in het jaar A. D. 2007, huidige jaarrekening.
Nog 77 dagen en dan hebben we het weer 'achter de rug' - hoe vast de taal je aan de niet-bestaande, slechts waargenomen werkelijkheid houdt.
En je bent blij dat Naomi Klein met een interview in de Volkskrant over haar nieuwe boek weer haar onweerlegbare zegje doet, KEEP ON TRUCKIN', BABY! - en je van Wim T. Schippers mag genieten door middel van (niet: middels) een anti-interview met Maurits Schmidt in het Parool PS en wat is onze lieve, aandoenlijk ontroerende Mirza Kader Abdollah toch een naieveling met z'n verhaal over Shanghai!
En je fleurt ontegenzeggelijk op, als de maandagse bloemenmarkt op het Amstelveld je weer oog in oog brengt met de mooist bestaanbare natuurlijke kleurencombinaties - hoe uit al die bollen, groot en klein, tulpen, narcissen, krokus, bij Ad Roozen's marktwinkel en die andere kwekers zoveel verschillende soorten kunnen opkomen, in maart, april en mei. Een grootmoeder delibereert met haar kleinzoon over de aankoop van glashyacinten; droog neerzetten en opeens, na een paar dagen! Uitgekomen, heerlijke geur! Ja, knikt hij, hij was er zelf bij. Hoe met een schildersoog de kisten en kratten zijn opgesteld. Goed voor een wekelijkse video-reportage, AT5: bloemen houden van mensen!
En andersom.
Ieder onzer, na Edith's weldoordachte overleg, keuze en aanschaf, drie zware tassen naar de auto torsend, ik vervolgens naar huis om het een en ander te doen - aan de spraakgebreken van de schaduw, aan het oorverdovend zonlicht, en het besef een broodkruimel te zijn op de rok van het universum. Niets Dan Dit.
En Edith liet al juichend vanuit de tuin per mobiel weten dat het werk haar zo goed af ging, en dat het nog wel even zou duren. OK, OK, ik wist wat haar te wachten stond: al die bollen, of een deel daarvan - het zijn er honderden - al naar kleur en verschijningsdatum te rangschikken en onder te stoppen in de kuipen met zwarte aarde, waaruit de wortels van de vorige groene bewoners verwijderd zijn: mijn Muze bereidt zich op de nieuwe lente en de nieuwe kleuren voor, als alles weer ont- en uitspruit.
Ach, hoe mooi dezer dagen langs weg en waterkant die herfstkleuren van de boombladeren, ik hoor beamende kreten van zeemeeuwen over de Amstel; schilders Martijn en Marco op de steigers buiten brengen een derde laag verf op de sponningen van de ramen aan, zeer nauwgezet, soms kijk ik toe.
Sta mij toe, netvlies. Waar het ook gebeurt. Zelfs met de ogen dicht. Fosfenen. Gekleurde schaduwranden, corona's, zich opslorpende trillingen, voortdurend vorm ver vormend verglijdend. Ik schakel de celestial drums in (nekwervel, oor toe).
Hoe alles leeft. Beweegt, trilt, ademt, tot rust komt. Stilte. Waaraan voorbij? Wat te boven?
Is het niet alomvattend, onvoorwaardelijk, niets buitensluitend? En ik ben er zeker van dat ieder individu iets anders dan iedereen anders voor ogen heeft. Hoeveel respect voor het samen kunnen leven, werken en denken is er dan vereist. Dat er ter wereld nog grondslagen van verstandhouding zijn!
Niets meer te vechten hebbend stel je jezelf de vraag, hoe je anderen weerhoudt van vechten? Niet door mee te vechten, al is het bekvechten Moet je dan werkelijk van alles vervreemd en ontheemd zijn om gebeurtenissen op meer dan korte termijns-, let's say eeuwigheidswaarde te kunnen schatten? Voorbij de tegenstelling Goed: Fout is dat Hier & Nu al in elk geval, van het grootste belang.
Elk vijand-gevoel de wereld uit, anders halen wij de Eindronde niet! Weg met het Wij tegen Het Ander, de Anderen, polarisering. Vreesloos leven, dan is het sterven een bekroning. (Hou die kroon nog maar even weg).
May Saryton's Invocation to Kali brengt het begrip dichter bij huis:

Help us to be the always hopeful
Gardeners of the Spirit
Who know that without darkness
Nothing comes to birth
As without light
Nothing flowers.

De mooiste geestelijke aanwinst bereikte mij via IJsbrand Rogge, notabene nadat ik over de latihan, de geestelijke oefening van de SUBUD broederschap had geschreven, hier. Hij laat mij weten al een jaar of tien op het net aanwezig te zijn. En hoe!
Met graagte open ik deze deur naar de volgende sprong: www.xs4all.nl/~wichm/indexNL.html.

For English readers open your mind and surf to: www.xs4all.nl/~wichm.

Open, sluiten en over maar. Allen gegroet, Niets Moet! Simon Vinkenoog, Bolleboos.

---

Zondag 14 oktober 2007

After acknowledging the egg as the most
perfectly packaged product, it is hard to imagine
that God the manufacturer does not exist

"En dan wat? Waar ga je heen hiervandaan? Hoe kan de heilige betekenis van eenheid en openbaring gehandhaafd worden? Zink je terug in de slaapwandelende wereld van machinale hartstochten, geautomatiseerde handelingen, egocenrisme? Door de tijden heen hebben mystieke groepen zich gevormd om een sociale structuur voor transcendentie te verschaffen. De magische cirkel. Altijd geheim, altijd achtervolgd door de slaapwandelende meerderheid, bewegen deze erediensten zich rustig in de achtergrond-schaduwen van de geschiedenis.
Het progbleem is uiteraard de mate van structuur die de mystieke vonk omringt. Te veel, te spoedig, en je hebt te kampen met het ritueel van het priesterschap. En de vlam is weg. Te weinig en de belerende functie gaat verloren, de interpersoonlijke eenheid drijft weg in gasachtige anarchie. De Bohémiens. De Beats. De eenzame arroganten."

Een tekst van Timothy Leary en Ralph Metzner, hoogleraren psychologie aan de Universiteit van Harvard (Mass., USA) uit de eerste jaren van de psychedelische revolutie, begin jaren zestig.
In de beginjaren zestig verschenen ook de debuten van de drie auteurs, die vanmiddag in Ruigoord aan het Woord waren. Zij zijn geboren in het laatste oorlogsjaar, en vooral in de gedichten van Guus Luyters waren de herinneringen aan die tijd zeer levendig; Jan Donkers verhaalde van een reisavontuur in Bodrum (Turkije) en Peter den Hoopen vergaste de aanwezigen op twee bloedstollende verhalen uit de tijd dat hij samen met Ewald Vanvugt India & Afghanistan bezocht, door beiden in hun werk beschreven.
De eloquente gastheer Hans Plomp, een van Ruigoord's Dorpsoudsten vond de gedachte dat zij nu 60-plussers waren zo indrukwekend, dat hij van vergrijzing, durfde spreken - voor mij zijn de drie pennevoerders daar niet aan toe. In ieder geval heeft ieder hunner een volkomen verschillend leven geleid - helaas bleek de als vierde schrijver aangekondigde Ewald Vanvugt niet aanwezig. Ook hem had ik graag weer gezien.
Geen hunner 'eenzame arroganten'- ieder met een eigen werkzaam leven achter zich, dat ik hier niet uit de doeken hoef te doen. Altijd welkom, eenmaal aangeland: de relaxte sfeer van vrijhaven Ruigoord, Wild West Ruigoord Best. Bus 82 vanaf de Marnixstraat/Elandsgracht en uiteraard, eigen vervoer.( Wanneer de Ruigoord Express? Voor middagen als deze? Contact www.ruigoord.nl!) Nog altijd richting Haarlem/IJmuiden- temidden van steeds meer vervreemde bedrijfsgebouwen, ronde opslagtanks, vierkante of rechthoekige ommuringen is er, lang voorbij het Telegraafbouw met zijn vestingmuren (Westpoort) een bordje dat - kerkspits - met de psilist in top - al eerder richtingwijzend uitstekend boven de bosschages - de afslag Ruigoord. TomTom is de weg allang kwijgeraakt. Follow that bus.... ze zouden een gekleurd verfspoor kunnen aanleggen, of glinsterende bergkristallen - ach Ariadne, waar ben je?
Als de zon schijnt, wordt het wel zo eenvoudig: dan is de kerk leeg op de bar, sieraden, toiletten en garderobe na - en buiten, in de zonneschijn tegenover het vliegend tapijt waarop de witte aap zijn keur aan boeken heeft uitgespreid (ik scoorde Fortmann's Oosterse renaissance, P/78 (zeldzaam) en Fowler's The Magus, nog eens revised edition te lezen) schaarden zich de voorlezende dichters/schrijvers/verslaggevers tussen de zonneaanbidders op het terras.
Uiteraard legden wij eerst - alvorens de weg naar het Woord te hervatten - een bezoek af bij de theetuin van Theo Kley, wij keken uit op een dertigtal rustende yoga-beoefenaars en vervolgden onze weg, niet na onze universele deskundologische witch-dokter te hebben gevraagd om het ultieme medicijn tegen wat dan ook. Hij had het!

Op de 49e pagina van King Acid, Welkom in de familie, betreedt Peter ten Hoopen de Amsterdamse scene, waarin hij veel helder licht wist te verspreiden, voordat Aladdin's toverlamp legaal gedoofd moest worden - in eerdere boeken als De trancekaravaan en Heiligen voor halve dagen wist hij zin en betekenis te geven aan zijn ervaringen. Altijd goed hem te zien.

Last but not least, Guus Luyters die er als Playboy-redacteur voor gezorgd heeft dat Edith en ik samen (zij naakt, ik mocht niet) in het november-nummer 1989 verschenen, met een prachtig verhaal van mij over hoe ik haar mis als ik haar mis en kijk, daar is ze, om dit verhaal van het gelukkige leven te vervolmaken.

Ach arme ik, die zelfs geen mobieltje weet te hanteren. Gegroet, morgen weer een heerlijke nieuwe tuindag: bollen aanschaffen op de bloemenmarkt op het Amstelveld om te bloeien in het voorjaar. Vooruitzien, lieve mensen. Simon Vinkenoog, d.g.m.o.a.

---

 

Zaterdag 13 oktober 2007

Reflective thought can have as much influence on
    what happens around you as action can

 

Aan de vooravond van het jaarlijkse Poëziefestival Onbederf'lijk Vers op woensdag 17 oktober aanstaande, werd in boekhandel Dekker v.d.Vegt in Nijmegen gisteren het eerste exemplaar van de bloemlezing Vers verpakt, met gedichten uit vijf jaar Onbederf'lijk Vers door mij aan burgemeester Thom de Graaf, een poëzieliefhebber, uitgereikt.
Uiteraard maakte ik van de gelegenheid gebruik mijn Nijmeegse vriend Bo van de Graaf aan hem voor te stellen, die hem een exemplaar - het laatste? - overhandigde van de cd Cobra, die wij samen (met Michiel Braam en Fred van Duijnhoven) gemaakt hebben.
Ook van mijn Goede raad is vuur, waarin ik drie jaar geleden mijn poëtica openbaarde - voor zover er nog iets te openbaren valt, gaf ik een exemplaar weg. Met graagte. Op is op.
De bloemlezing had ik twee dagen van te voren via de drukproeven mogen besnuffelen, inderdaad rijp en groen door elkaar - zoals ook de podium-formule van het festival dat wil: op 10 locaties een dichter met enige naam vergezeld van twee dichters-die-het-nog-maken-moeten. De Stichting, met als voorzitter prof.dr. Anja de Feijter houdt blijkbaar de vingers op de pols van de laatste categorie: ik tref bij de 75 dichters Sven Ariaans, Robin Block, Pim te Bokkel, Eva Cox, Maarten Das, Lucas Hirsch, Alexis de Roode, Pom Wolff e.t.q. aan, die ik uit het podium-circuit ken.
Op z'n HugoVerdaasdonk's (Kees Fens herdacht de gestorven literatuur-socioloog ontroerd in de Volkskrant gisteren) had ik de Bronnen-lijst achterin bestudeerd: 26 dichters in de bloemlezing leverden een ongepubliceerd gedicht, van 33 dichters verschenen bundels bij 15 uitgevers: waarvan 5 bij De Bezige Bij en de Arbeiderspers, 4 bij Prometheus en Querido, 3 bij Podium, 2 bij Holland (De windroos) en Nieuw Amsterdam, en 1 bij uitgeverij 521, De Harmonie, Van Oorschot, Bert Bakker, De Geus, Contact en Nijgh & Van Ditmar. En 15 dichters hadden hun gedicht eerder in 12 tijdschriften gepubliceerd, die ik zeker niet alle ken en bijna nooit inzie: 3 hunner in Op Ruwe Planken, 2 hunner in Komkommer en Kwel, de andere kwamen uit het Hollands Maandblad, Met andere zinnen, Krakatau, Schoon Schip, Meander, de Revisor, Tzum, Mens & Genoegen, Straal en Deus ex machina..
Vers verpakt (ISBN 978 90 812357 1 6, www.onbederflijkvers.nl) wordt zeer heet opgediend; geen verantwoording of inleiding. Samenstelling: Stichting.
Jammer dat bij de dichters geen geboortejaar vermeld staat; hier vallen maaltijd en menu samen; geen enkel semantisch misverstand. Het gedicht staat er, het bestaat, het heeft gehoor gekregen - dat is wat elk dichter verlangt. Hij/zij, die volgens de opgave van Stéphane Mallarmé (1842-1898) op zoek is naar les mots les plus purs de sa tribu.- de zuiverste woorden van zijn stam.
Onze Nederlandse stam, clan, taalgebied, met zijn vele stemmen, identiteiten, toonhoogten, talen en dialecten - algemeen beschaafd & wat al niet: het is en blijft een mij innig dierbaar stukje thuisgrond, en dan heb ik het speciaal over Amsterdam. Asjemijnou: drieneenhalf uur heen in de file gisterenmiddag, in ruim een uur vanochtend huiswaarts gezoefd.
(En graag gebruik gemaakt van het diner in Vlaams Arsenaal en een mooie kamer in het City Park Hotel). Bo was onze dinergast en begeleider: in elke straat kwam hij wel bekenden tegen - intieme stadssfeer).

Dinsdag wacht ons de maandelijkse dichtavond in Festina Lente aan de Looiersgracht Alhier, morgenmiddag 4 uur gaan wij het Woord in Ruigoord bijwonen (als plannen niet veranderen) om te luisteren naar Peter ten Hoopen, Ewald Vanvugt, Guus Luyters en Jan Donkers, met als presentatoren Hans Plomp en Yvonne van Doorn. En zaterdag 20 oktober wacht ons de Nacht van de poëzie in Aarchot, door de dappere Johan van Noppen al voor de 25e keer georganiseerd, als altijd zal ons een hartelijk onthaal wachten.

Dat is zo 'n beetje de blik om me heen; de wijsheid (Alledaags bewustzijn is de Weg) moet maar even wachten. Maak er een mooi weekend van; houd het goede gevoel wakker. Simon Vinkenoog, verstrekker.

P.S. Een uur of wat later; samen een bad genomen - het eerste sinds wij ons samen in de baai van Talamanca op Ibiza begaven - totnogtoe hebben wij ons met douches 'beholpen', ruiken altijd lekker voor elkaar, maar na de chinese handwassing nog het allerlekkerst.
De reden van dit postscriptum de voorpagina-vermelding in de Volkskrant vandaag Medicinale cannabis. Minister Klink van Volksgezondheid wil de verstrekking van medicinale cannabis in apotheken voorlopig voortzetten. Zijn voorganger Hoogervorst sprak vorig jaar nog van een fiasco.
Met een verwijzing naar het bericht op pagina 3, waarin Ellen de Visser de redenen hiervoor omschrijft: door een wetswijziging kunnen ook in Italië patiënten cannabis in de apotheek halen, terwijl ook met Duitsland onderhandelingen gaande zijn - nu ook daar na een rechterlijke uitspraak patienten recht hebben op cannabis.
Vervolgens: paginagroot in het Vervolg-katern met drie kopregels:
¶ Reconstructie: Cannabis als medicijn
¶ Wiet bestrijdt misselijkheid en wekt eetlust op; een uitkomst voor mensen die veel medicijnen moeten slikken. Sinds vier jaar is er staatswiet, maar die is duurder en minder effectief dan de wiet uit de coffeeshop. 'Het hele gebeuren is ondergronds gegaan.' Door Ellen de Visser.
¶ HET MEDIWIETDILEMMA.
Aan het woord komen in dit uitvoerige, voor geïnteresseerden uiterst lezens- en wetenswaardige verhaal: Ruud Hillebrand (op 6 koloms foto met onderschrift 'op doktersadvies drie gram wiet per dag.'), Wernard Bruining (coffeeshop-pioneer), Marco van der Velde (directeur van het Bureau Medicinale Cannabis, BMC), Wim Moorlag uit Vledderveen, Marcel de Wit (van Maripharm, die met een opiumverlof cannabis aan TNO levert voor wetenschappelijk onderzoek), James Burton, Ger de Zwaan, Tjalling Erkelens en Freek Bruining, directeuren van het staatstelersbedrijf Bedrocan in Veendam ("Italië heeft het afgelopen jaar vier kilo besteld, in Duitsland maakt een bedrijf van de Nederlandse wiet een extract voor patiënten") , The Times, en Lisette Wijnkoop van de cannabisapotheek in Groningen (begin dit jaar geopend en verkoopt alleen marihuana, een wereldwijd uniek concept). In een apart kader spreekt Peer Neelemans, anesthesioloog in het Groningse UMCG, die de afgelopen jaren honderden patiënten cannabis voorschreef, en geldt als een van de experts op het gebied van mediwiet (wat een woord!) zich uit. "Marihuana staat al eeuwen bekend om zijn medicinale werking, maar de plant is om politieke redenen een eeuw lang niet onderzocht. De Amerikanen waren ervan overtuigd dat cannabisgebruik het patriottisme beïnvloedde en zijn een gigantische oorlog tegen het plantje begonnen. Daardoor durfden veel Angelsaksische tijdschriften publicaties over cannabis lang niet aan.''
Volgens hem heeft de wetenschap van de pijnbestrijding daardoor decennia lang iets heel belangrijks gemist. Cannabis kan een goedkoop alternatief vormen voor dure medicijnen. Verzekeraars zouden daarom vaker moeten vergoeden.
Kern van het mediwietdilemma:
MS-patiënt Moorlag, die vervolgd werd omdat hij voor eigen gebruik cannabis teelde: "Er was eens een plantje, toen zette de overheid het woord medicinaal ervoor en daarom mocht er opeens niets meer.(...) Cannabis is gewoon een plantje, gelijk de boerenkool in mijn tuin en niemand kan mij verbieden een plant te verbouwen. Ik had een lamp, met een paar plantjes eronder, en de afghaansoort die ik kweekte kostte me 25 cent per gram. Moet ik het dan voor negen euro in de apotheek gaan halen? Bovendien heeft de apotheek de soort niet die bij mij werkt."
De zieke Hillebrand is afgelopen jaren noodgedwongen in de coffeeshop beland, waar hij 2.50 euro per gram korting krijgt met zijn doktersverklaring. De plaatselijke GGD meent echter dat hij van de bijzondere bijstand niet meer dan 1 gram per dag vergoed hoeft te krijgen. De rest is, blijkens een advies, 'recreatief'. Waarop Hillebrand: "Doe ik aan recreatief braken misschien?"

Dit zijn de namen achter een verhaal, waarin overheden, elkaar opvolgende ministers, justitie en volksgezondheid elkaar voor de voeten lopen en in de weg zitten. Ik ben niet bang voor een placebo-wiet die net zo ruikt als echte wiet, dus meld me bij deze aan voor het komende Groningse wetenschappelijk onderzoek naar het effect van cannabis bij pijnbestrijding. Geheel de uwe, Simon Vinkenoog, ruim 50 jaar ervaringsdeskundig.

---

 

Vrijdag 12 oktober 2007

What would be the most difficult single thing
        for you to live without?

Ook ik (niet alleen Gary Goldschneider in zijn Meditation of the Day) wilde hier, om mee te beginnen een vraag stellen: met wie ben ik in feite in gesprek, en waar gaat dat gesprek over?
Mijn statistieken laten zien dat ik uit de gehele wereld bezoekers trek; soms krijg ik uit een ver land - China, Zuid-Afrika - een levensteken. Zelf laat ik het begrip www.simonvinkenoog.nl vallen, als ik ergens mijn zegje mag doen en wil laten zien wat mij nog meer bezig houdt.
Wie meer wil weten over mijn werk, mijn schrifturen - meer dan 100 titels sinds 1950 - verwijs ik uiteraard naar bibliotheken, antiquariaten en tweedehandsboekwinkels - soms noem ik mijzelf de meest uitverkochte schrijver van Nederland.
Derrick Bergman liet me gisteren het boek van hoogleraar Radboud Fokkema zien, uit 1999, over de dichtkunst in Nederland vanaf 1945, dat ik nooit eerder onder ogen had gekregen. Ik lees daar dat ik mij uit het literaire circuit heb geschreven, door mij met andere dan dichterlijke aangelegenheden in te laten. Mooi circuit, goed zo circuit, rijd je rondjes maar; ik ben daarvan afgesprongen, ik ben nog steeds die onafhankelijke senator in de Republiek der Letteren, die voor zich uitpraat, schrijft en denkvoelt, zich over van Alles & Nog Wat uitlaat en op de markt van het geluk zeker niet de enige is, die op het levensmysterie wijst.

Voorbij de waarneembare werkelijkheid ligt "een 'achterliggende' werkelijkheid, een wondere wereld die de waarnemingen veroorzaakt en die we dus niet kennen, die stap is blijkbaar veel moeilijker. Niettemin is het juist deze stap, die, zoals bijkt uit de ons nagelaten geschriften, in de oudheid schijnbaar moeiteloos werd genomen. Hermes, Sylvanus, Plato, maar ook Spinoza en vooral Berkeley, zagen de werkelijkheid als voortvloeiend uit iets dat onbenoembaar was, maar dat als onstoffelijke oorzaak een geheel vormde met de stoffelijke, waargenomen wereld. Dit zou deels te verklaren zijn door een algemeen aanvaard godsbesef, maar het kan niet worden uitgesloten dat een diep inzicht aan deze gedachte ten grondslag ligt .In feite is de onstoffelijke wereld geleidelijk uit het wetenschappelijke denken verdwenen toen de natuurkunde steeds nadrukkelijker in staat bleek de meeste verschijnselen in onze wereld en ver daarbuiten wiskundig te verklaren. Toch hoef je, zoals zal blijken in dit boek, geen kwantumfysicus te zijn om tot de conclusie van een oorzakelijke werkelijkheid te komen."
Gefascineerd lees ik veder; bij de open deur die blijkbaar niet voor iedereen duidelijk openstaat, zoals de auteur Dick Mesland dat noemt in zijn dit jaar verschenen boek Het biologische misverstand - Een gesprek over bewustzijn, dat mij gisteren door Willem Desmense van Uitgeverij IJzer werd overhandigd (ISBN 978 90 8684 010 6), waarin ik op de pagina's 10 en 11 de bovenstaande passage las.
Mee op reis dus naar Nijmegen straks, waar ik in boekhandel Dekker & Van de Vegt rond zes uur, DV, de verschijning en presentatie bijwoon van de poëziebloemlezing, Vers verpakt, een uitgave van de Stichting Onbederf'lijk Vers, die hiermee haar eerste lustrum viert. Prof. Anja de Feyter en burgemeester Thom de Graaf zijn ook van de partij voor de uitreiking van het eerste exemplaar - wel, wij zijn opnieuw op weg, dit keer in de rol van Beschermheer en Beschermvrouwe.
It's all in the game and we love it!
Leve de metafysische ruimte! Leve de dag, de nacht, leve het cyclisch verloop van Alles: geen begin, geen einde: niets dan Hier & Nu, flitsend langs brainwaves. Genoeg! Gegroet, Simon Vinkenoog, Paradijsvogel.

---

Donderdag 11 oktober 2007

TV is an electronic attempt at telepathy

Schoenmaker, hou je bij je leest! Ik spreek de gedachte voor mezelf uit, terwijl ik de krant lees: ik gevoel steeds minder de behoefte me te mengen in welk kortstondig debat dan ook - al heb ik overal mijn voortdurend veranderende, voor fluctuaties openstaande meningen over.
Moet ik Scheffer's Het Land van Aankomst lezen? Moet ik me mengen in discussies over identiteit, Turken, immigratie, Irak, Afghanistan? Ik ben overal en altijd dissident; ik hoef niets meer van de daken te schreeuwen - veel geschreeuw, weinig wol.
En wat men geschiedenis noemt, dat wat geschiedt, trekt zich van onze meninkjes maar weinig aan: de wapenfabrikanten & de captains van de huurlingen-industrie hebben over de gehele wereld nog voldoende oefenterreinen, en o wat wordt er hard gewerkt aan onze veiligheid - ook zo'n illusie waarmee de wereld wordt zoet gehouden.
Ondertussen ben ik mij er wel van bewust, dat ook ik steeds meer woorden de virtuele wereld binnenbreng. Bevatten de eerste gedrukte jaargangen van deze Kersvers-notities, juni 2004/5 en juni 2005/6 (in 1 ex. voor eigen doeleinden vervaardigd, dankje Bozar Ben Zeev - in alle talen willen lachen, nog steeds!) resp. 458 en 490 bladzijden, de derde die er aan komt, juni 2006/7 telt er al meer dan 600! Uiteraard is het mogelijk daar via het Archief kennis van te kunnen nemen, maar dat betekent heel wat heen en weer geschuif - een zuster van Kees Verheul liet me weten dat gedaan te hebben: helemaal terugscrollen naar de eerste maand, daarna terug naar de eerste dag en zo tot op heden - wat een Sisyphus-arbeid!
Een keuze uit die jaren is altijd mogelijk, ik heb in deze pagina's nog geen testamentaire bepalingen opgenomen - denk ik nog even niet aan, wel is er genoeg te doen in de wereld, in de Gutenberg Galaxy waar wij nog wel enige tijd in verkeren, zolang wij nog kunnen lezen, houden van het ritselen van onze kranten, het omslaan van de pagina's, het doornemen, het noteren, het toevoegen en bijhouden.
Zojuist radio Vijf , of ik voel voor een interview van een uur, in Hilversum, tussen 8 en 9, over wat ik in de wereld nog wil bereiken. Hoeveel bedraagt het honorarium? vraag ik. Dat hebben we niet. Dan gaat het niet door.
Ondertussen heb ik wel twee andere gratis toezeggingen gedaan, voor een goed doel, de poëzie (Vers Verpakt), aanstaande vrijdag en voor een dichter (Johnny van Doorn) in november - maar als het over mezelf gaat, wil ik geld zien, zei de wolf. De juffrouw die mij opbelt verdient toch ook geld, de technicus aan de knoppen, de taxichauffeur die mij zou moeten ophalen en thuisbrengen - waarom is degeen om wie het gaat, vaak een zeer creatieve persoonlijkheid, die geacht wordt iets te zeggen te hebben, daarvoor niet beloond? En ik heb het niet over simonie: ik verkwansel geen geestelijke gaven, mocht ik die hebben anders dan de boodschap Don't worry be happy! En die krijgt iedereen hier genoeg, op deze plaats, helemaal uit eigen zak betaald.
De Fenix Film Company kwam met een Creatief Voorstel, en de vraag of ik mee wil werken aan of verschijnen wil in een film die gemaakt wordt over Rabindranath Tagore. Petra Zuidema, Tomas Stolk en Hugo Post op bezoek: serieuze kennismaking, graag JA gezegd - uitzenddatum OHM 23 en 30 december. Watch the birdie!
Ook Willem Desmense kwam langs, van Uitgeverij IJzer die voorjaar 2008 een nieuwe uitgave van mijn vertaling van Antonin Artaud's Het Theater van de Wreedheid gaat uitgeven, tot mijn grote plezier. Hij kwam het een en ander halen, en bracht Konrad Bayer's Het hoofd van Vitus Bering, Gerard Bilders' Zo ben ik nooit eens gelukkig (heeft me ooit diep aangegrepen), Stad en Land van de uitgever-dichter (1962) zelf, van Dick Mesland Het biologische misverstand - Een gesprek over bewustzijn, met een nawoord van prof.dr. Dick Swaab, van Rainer Maria Rilker De elegieën van Duino, vertaald door - even het cellofaantje ervan af - Atze van Wieren en, last but not least, De Galgenliederen en andere groteske gedichten van Christian Morgenstern, vertaald door Bèr Wilbers. - het mooiste geschenk, dat er is: een boek, en nu zijn het er wel 5 in 1 klap! Bedankt, Willem!
Meer over deze en andere uitgaven: www.uitgeverij-ijzer.nl Postbus 628, 3500 AP Utrecht, 030-2521798.
Met bizondere vreugde ondertekende ik ook het contract, dat de Bezige Bij me stuurde voor een uitgave van de briefwisseling tussen Hugo Claus en mij, uit de jaren '50, onder de titel Laat nooit deze brief aan iemand lezen, verzorgd door prof. Georges Wildemeersch, te verschijnen februari 2008. In Het teken van de ram, het Jaarboek voor de Claus-Studie, deel 2, Kritak/De Bezige Bij 1996 , is een deel hiervan gepubliceerd, p.55/121.
En dit was dan mijn leest vandaag! Mooi weer, Edith gaat ter tuin na dit de wereld binnen te hebben geholpen, en ik wacht op het aangekondigde bezoek van Derrick Bergman - voor wie ook weer heel wat papieren wachten. Genoeg, gegroet, Simon Vinkenoog, wegbereider.

---

 

Woensdag 10 oktober 2007

Some people like to be married because this is the only thing
    that can protect them from another marriage

Keep on dancing, Simon, it 's your fortune! werd me eens ten afscheid gezegd, nadat ik een openluchtvoorstelling van het Living Theatre in Cannes had meegemaakt, met de Middellandse Zee als achtergrond van een staketsel van stalen buizen waarbinnen le Living - een twintigtal mensen van diverse nationaliteiten onder de bezielende leiding van Julian Beck en Judith Malina - de toeschouwers een bijna woordeloze, zeer intensieve belevenis had overgebracht. Het verhaal van het Living Theatre, vanuit New York in vrijwillge ballingschap naar Europa gegaan, zal nog eens uitvoerig beschreven moeten worden - misschien is het al gebeurd. Man voor man, vrouw voor vrouw: characters, persoonlijkheden, ieder met zijn eigen (on)hebbelijkheden en levensgeschiedenis; een hunner Rufus Collins, na het uiteenvallen van het gezelschap (de gemeenschap) nog jaren in Amsterdam in het theater bezig, de laatste jaren met een witte papegaai op zijn schouder, is aan aids overleden.
Met een der overlevenden, Steve Ben Israel trad ik dit voorjaar op, samen met Amiri Baraka (LeRoi Jones), in het Amsterdamse Bitterzoet en het Rotterdamse Rotown.
Het is een mijner liefste bezigheden (daarin culmimneert zich al jouw ervaring, kennis en talent; het is de ultieme mogelijkheid om je als dichter voor een publiek te uiten, zegt desgevraagd Edith): het voordragen van gedichten.
Vanaf het papier, weliswaar: memoriseren heb ik nooit beoefend, maar ben me zeer wel bewust van de overdrachts-waarde van woorden, die met betekenis geladen zijn als ze inderdaad vanuit de essentie zijn geconcipieerd en geschreven.
Het is trouwens iets anders of je vijftien minuten in je eentje hebt temidden van zes andere medepennevoerders, dan wel zoals gisteren van kwart over acht tot tien uur - met pauze - met drie musici (pianist, drummer, blazer) op een podium staat.
Super antwoordde mij de interviewster van het huis-aan-huisblad Typisch Hengelo, die ik na haar vragen te hebben beantwoord op mijn beurt vroeg wat ze van ons optreden dacht.
Wij voelden ons ook super, ruimschoots op tijd aanwezig, in het leescafé met Bo, Fred en Michiel - behulpzame en vaardige technici, aardige mensen van de organisatie, en wat belangrijk is: alle neergezette stoelen voor het podium waren bezet. (Bij de ingang, nog verpakt, zo'n geschatte 4.000 exemplaren van De gelukkige klas, het boek van Theo Thijssen dat dezer weken gratis aan bibliotheekbezoekers zal worden uitgereikt.)
Eigen gedichten uit mijn laatste bundels, een vijftal Lucebert-gedichten, drie gedichten van Remco Campert, bijeengebracht in het (al weer verouderde) boekje Jazz en poëzie, samengesteld door Albert Jan Govers, uit 1981). En het eerste Van Gogh-gedicht van Paul van Ostaijen. En het swingde, en speelde op: een heerlijk bedje muziek gespreid voor woorden die tot waken oproepen, en vervoering beogen, of inzicht, medeleven - liefde.
Een opzoekdag. Een rustige zonnige dag.
And it seems no matter what that Simon will dance. De ingelijste calligrafische tekst van Martin Kaye werd me een jaar of wat geleden overhandigd in het Affichemuseum in Hoorn, waar een tentoonstelling van diens grafisch werk voor Paradiso werd gehouden. In zijn nalatenschap gevonden (hij kwam door moord om het leven), gedateerd mei 1988.
En ook gisteren kon ik mij er niet van weerhouden, enige danspasjes te maken: op zo'n moment dicteert het lichaam, en de geest is gewillig. Laat maar waaien! Laat maar dansen! Wie zingt, die wint! Het lichaam over te geven aan zijn opwellingen, ik heb er de essentie van ervaren tijdens de latihan van de SUBUD (Susila Buddhi Dharma) broederschap, waarvan ik de beginjaren 60 een tijd lang deel heb uitgemaakt. In mijn boek Liefde (1964) struikel je over Pak Subuh, de Indonesiër (Javaan), die deze oefening in de wereld had gebracht. Hier niet meer daarover; ik verwijs naar Schutze's Verwandte Verfahren in zijn Konzentrative Selbsentspannung, waarvan ik mij een recenter uitgave aanschafte dan ik bezat.
En om in deze Geschiedenisweek in mijn eigen verleden te duiken: in 1950 verscheen in de eerste jaargang van de Windroos-reeks mijn debuutbundel Wondkoorts.
Gisteren vond ik een kopie terug van het artikel dat M.Mok in het Algemeen Handelsblad, december 1950, aan de bundel wijdde. Teveel eer?
Verlucht door een foto, die door Windroos -redacteur Ad den Besten bij mijn moeder van de schoorsteenmantel werd geplukt. Boven het drie koloms artikel de kop "Simon Vinkenoog, een der meest persoonlijke onder de jonge dichters" - ik geef niet hier de gehele tekst (waar elders?) maar citeer de slotsom:
"De haat, die Vinkenoog zo demonstratief belijdt en die hij in het slot van de bundel zelfs tot zijn god verheft, is niet louter een naar buiten geprojecteerd complex; het is een wapen, waarmee hij de wereld beurtelings te lijf gaat en zich tegen haar verdedigt; het is een 'belijdenis van overmacht en onvermogen', maar ook iets, dat hij 'als kinderspeelgoed verkrachten en breken' kan. Wat Vinkenoog zijn haat noemt, is zijn reactie op de som van het tekort, dat hij in en buiten zichzelf aantreft, 'de eigen klap in het eigen gezicht.'
Dat wil zeggen, dat er zo al geen uitweg, dan toch een inzicht voor hem bestaat. En waar inzicht bestaat, bestaat, althans bij ogenblikken, een gevoel van bevrijding. De worsteling om het gedicht heeft trouwens een ander doel dan te triomferen over het lot. Vandaar dat ook voor Vinkenoog de oude stelregel geldt, dat alleen de geestelijke werkzaamheid de waarde van een mensenleven bepaalt, ook al kan die waarde aan geen enkel objectief beginsel worden gemeten. Een minder beklemmende slotsom dan men aanvankelijk uit dit heftige relaas van wanhoop en haat mocht hopen te trekken. "

En zo is dat; in 1954 liet ik mijn prozadebuut Zolang te water voorafgaan door vier regels van de Engelse priester-dichter Gerald Manley Hopkins:

"Not, I'll not, carrion comfort, Despair, not feast on thee;
Not untwist - slack they may be - the last strands of man
    In me or, most weary, cry I can no more. I can:
Can something, hope, wish day come, not choose not to be."

Of, zoals Van Ostaijen het uitdrukte:

"Niet het te zijn of niet te zijn is de levensopgaaf,
maar het misterie van het zijn vult alles.
Het eigen zijn. Dat over alles te leggen.
Wordt eigen zijn van de omgeving."

In dit eerste gedicht over Vincent van Gogh: (uit een reeks van vijf, geschreven 27-30 oktober 1917 - negentig jaar geleden) heet het tevens:

"En dit is liefde als Vincent deed:
de talenten die hij kreeg tot de waanzin, tot het leed
dat vreugde wordt, levend maken."

Leve de poëzie, die ik waar dan ook zie, waar-neem. Gegroet voor vandaag, Simon Vinkenoog, idyllicus.

---

 

Dinsdag 9 oktober 2007

I saw a boat slowly cutting its way through a frozen river and
    at the same moment a friend said, "Love breaks the ice."

Verheugd zien wij uit naar het optreden met Bo's Art Trio in de OB van Hengelo vanavond; dan heb ik deze week nog 1 buitendienst: te weten op vrijdag een verschijning voor het Onbederf'lijk vers in Nijmegen, terwijl ik zondag graag naar Het Woord in Ruigoord ga luisteren naar enkele psychedelische globe-trottende dichters.
Bo met zijn saxofoons, Fred van Duinhoven achter zijn drumstel, en Michiel Braam aan de piano: het zijn stuk voor stuk mannetjesputters, hun jazz is free and so are we.
Op YouTube (en hier op de link See me! Hear me! verzeild geraakt) is een filmpje gezet waarop te horen is wat wij in woord en muziek te verhapstukken hebben.
Overigens, graag gedaan, maakt Bo morgen zijn opwachting met I Compani in de Kleine Komedie in Amsterdam, een voorstelling Circusism, die wij al eerder in het BIM-huis zagen.
Zelf luisteren wij dezer dagen graag naar de cd I Compani plays Nino Rota ("mijn lievelingsmuziek", zegt Edith), maar het meest luisteren wij toch naar mensen.

 

Wij hopen je te zien op woensdag 10 oktober in
theater De Kleine Komedie Amsterdam
Amstel 56 reserveren 020 624 05 34

meer informatie op:
www.icompani.nl
www.dziga.nl

Romanee Rodriguez spreekstalmeester
Martijn Grootendorst veejay

musici:
Yonga Sun drums
Meinrad Kneer bas
Albert van Veenendaal piano
Hans Hasebos marimba
Tessa Zoutendijk viool
Jeroen Doomernik trompet
Ewout Dercksen saxofoons
Bo van de Graaf saxofoons

Mark Peters geluidstechniek

films van:
Paul en Menno de Nooijer
Bea de Visser
Erik Urlings
Maayke Klein Bussink &
Maaike Lange
Harrie Timmermans
Huub Kistemaker
Judit Hettema
Douwe Dijkstra &
Coen Huisman

composities :
Bo van de Graaf
Albert van Veenendaal
Michael Moore
Hans Hasebos
Martin Fondse

Regie :
Erna van den Berg

Circusism is een productie van I Compani ism DZIGA (werkplaats voor filmmakers en videokunstenaars)

deze productie kwam tot stand dankzij subsidies van
FAPK; VSB fonds; Provincie Gelderland; BUMA; Norma Fonds;
fonds voor de scheppende toonkunst; Gemeente Nijmegen; KF Heinfonds;
Prins Bernahard Cultuurfonds.

zie ook: www.bovandegraaf.nl

---

 

Maandag 8 oktober 2007

Astrology is the psychology of the Universe

Allen Ginsberg POEM Rocket
(fragments)

...
O fellow travelers I write you a poem in Amsterdam in the Cosmos
where Spinoza ground his magic lenses long ago
I write you a poem long ago
already my feet are washed in death
Here I am naked without identity
with no more body than the fine black tracery of pen mark on soft paper

....
This is my rocket my personal rocket I send up my message Beyond
Someone to hear me there
My immortality without steel or cobalt basalt or diamond gold or mercurial fire
without passports filing cabinets bits of paper warheads
without myself finally
pure thought
message all and everywhere the same
I send up my rocket to land on whatever planet awaits it
preferably religious sweet planets no money
fourth dimensional planets where Death shows movies
planets speak (courteously) of ancient physics and poetry itself
is manufactured by the trees
the final Planet where the Great Brain of the Universe
sits waiting for a poem to land in his Golden pocket
joining the other notes mash-notes love-sighs complaints-musical
shrieks of despair and the million unutterable thoughts of frogs
I send you my rocket of amazing chemical
more than my hair my sperm or the cells of my body
the speeding thought that flies upward with my desire
as instantaneous as the universe and faster than light
and leave all other questions unfinished for the moment
to turn back to sleep in my dark bed on earth.

Amsterdam, October 4, 1957. Geschreven op de dag van de eerste Spoetnik in de ruimte, met een opdracht van Gregory Corso - in wiens gezelschap Allen Ginsberg (1926-1997) zich enkele weken in Amsterdam thuisvoelde: "Be a Star-screwer!"

Vijftig jaar later wordt in alle nieuwsmedia ter wereld het begin van de (toen nog onbemande) ruimtevaart uitvoerig herdacht. Hier op Kersvers, www.simonvinkenoog.nl, als Hommage aan de dichter twee fragmenten uit het raketgedicht dat 50 jaar geleden in Amsterdam (in de Kosmos) door hem werd gelanceerd.
Gepubliceerd in 1961 in Kaddish and Other Poems; uiteraard in de diverse Collected Poems-uitgaven.

Vandaag: de oogst binnengehaald. Morgen Hengelo de Openbare Bibliotheek met Bo's Art Trio - en nu is het na gedane arbied goed rusten. Adios, Simon Vinkenoog - high happy & never in a hurry.

---

Zondag 7 oktober 2007

Like a baby, the conscious mind must sometimes be
      put to sleep during waking hours

Een, zij het wazig, gezicht op een aantal deelnemers aan de gezamenlijke maaltijd (zo 'n honderd, drie gangen voor € 6.-, wie doet je dat na?) voorafgaand aan de lichtjesavond in onze Hortus Popularis (+ Spiritualis) , einde van het tuinseizoen 2007 in Buitenzorg.
Niet dat er niets meer in de tuin te doen zou zijn; o nee - wij hebben onze gedoogoogst dezer dagen binnen te halen; en wat de feestverlichting betreft: met 32 fakkels, olie in alle lampen en 2 pakken waxine-lichtjes ben je in de donkere avondtuin een stuk op weg naar het waarlijk feeërieke. Nee, geen foto's: het NU is niet altijd te vatten. De wandeling, de kinderen met lampions voorop, voerde langs het dertigtal tuinders dat deelnam; het werd een uitgelaten uitstapje voor Edith's zuster Fleur en haar drie kinderen, Oscar, Julia en Victor.
Si je m'endors, c'est pour ne plus rêver - (als ik me te slapen leg, is het om niet meer te dromen) citeerde ik voorin mijn debuutbundel Wondkoorts (1950) de Franse dichter Paul Eluard.
Waar heb ik al niet van gedroomd, in mijn wakend en slapend leven, bij bewustzijn en daarbuiten - of daaronder, daarachter. Als ik dit citaat nu herneem, denk ik eerder aan the big sleep - voorbij elke droom, ook die welke wij het leven noemen.
Het tweede citaat aldaar voorin was heel wat minder plezant, afkomstig van Georges Bataille: La nudité n'est que la mort et les plus tendres baisers ont un arrière-goût de rat.(naaktheid is alleen maar de dood en de tederste kussen laten de smaak van ratten na). De bundel was overigens opgedragen aan Judic (Cohen) en Barabbas(†), de roodharige kat die vanaf het raamkozijn omlaag viel Avenue Jean Jaurès, Clichy - heel wat logés, mijn moeder en haar tweede man Dirk de Vries, Gerrit en Katrien Achterberg, tijdens de jaarwisseling '50/'5l - Juc en ik naar Londen - de Braak redactie: Campert, Kousbroek, Lucebert.
Ik wist nog niet dat ik voorjaar 1951 geraakt zou worden door wat de Fransen een coup de foudre noemde; ik verliet Juc en betrok met Ferdi Jansen een hotelkamer: de verhouding zou uitlopen in het boek Zolang te water.
Heel wat liefdesperikelen, die dagen, die jaren - tot rust - die geen stagnatie is, of een reculer pour mieux sauter (prachtige uitvlucht)- kwam het in mijn leven pas, toen ik de uiteindelijke liefdes-en levenspartner trof in Edith Ringnalda - het zij nog maar eens, ten overvloede, gezegd en tot uiting gebracht!
Een rijk leven, dat wel - zou je het nog eens overdoen? Nee, waarom. Ik heb nog wel een enkele nagel aan mijn doodkist bij te vijlen; daar zal het wel van komen. Op sommige mensen ben je kwaad, ook als ze gestorven zijn, moet het dan van de doden niets dan goeds zijn?
Ik houd me hier maar even in; in feite doel ik op mijn afscheid van dat 'hardnekkige juweel in tijdschriftenland', zoals Dries Langeveld het tijdschrift BRES noemde, waarvan hij hoofdredacteur werd na het aftreden van de oprichter Ted Klautz.
Meerdere malen zelfs; eens in het voorbericht van het Register op de nummers 1 t/m 200, en in het 225e nr (april/mei 2004), toen de Bres-lezer in een kadertje op pagina 95 te horen kreeg dat Simon Vinkenoog zijn werkzaamheden 'voor dit hardnekkige juweel in tijdschriftenland' had moeten staken, gezien de stormachtige ontwikkelingen voor Bres. Er was geen enkele samenhang met het feit dat ik tot Dichter des Vaderlands - 'zeer onverwacht, maar terecht' - was benoemd, of dat van mijn hand Goede raad is vuur op verschijnen stond: 'dit heeft niets te maken met zijn terugtreden, tien jaar later dan gebruikelijk.'
Hier sloeg de mij toegenegen Dries, die mij zijn dierbare vriend en leermeester noemde, de plank zo volkomen mis - alsof een schrijver zou kunnen uittreden, met 'emeritaat' gaan.
"Dit is de eerste editie van Bres waarin de rubriek Wereld in Beweging ontbreekt. Onafgebroken vanaf juni 1968 (editie 12) heeft Simon Vinkenoog in Bres, toen nog Bres planète geheten, met deze rubriek zijn stempel gedrukt op de Nederlandse spirituele gemeenschap." Waarna het boven geschetste nieuws voor de Bres-lezer, en de slotparagraaf:
"Woorden schieten te kort om zijn verdiensten voor Bres uit te drukken en mijn dankbaarheid met ruime maat te meten. Vriendschap is een wonderlijke band - zo sterk en vanzelfsprekend. - Zo leerde ik, door met hem samen pagina voor pagina en editie na editie tot stand te brengen en daarmee de ketenen te smeden die ons binden met een onverbrekelijke band."
Wie ben ik om die banden te verbreken? Ik had dit liever in zijn gebruikelijke Van de redactie-tekst op pagina 3 en 4 gelezen, in plaats van de plek achterin waarin ik al decennia lang twee rubrieken publiceerde, het ABC van Activiteiten, Bronnen en Centra, waar parapsychologie, esoterie, holisme, milieukunde, astrologie en channelling, al wat zich aan interessants aan de rafelranden van de nederlandse cultuur afspeelde, op het programma stond (literatuur niet verloren gegaan; bevindt zich in de archieven van het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis), en een kroniek, Wereld in beweging geheten. Een keuze daaruit, 414 pagina's voortrefffelijk door Ida Schuurman geredigeerd, verscheen als Herem'ntijd in 1998.
Hoofdstuk BRES, 'New Age', afgesloten, ook bij deze. Volgens mij nam Dries te veel hooi op zijn vork, toen hij eigenhandig als desktop-publisher Bres wilde doen verschijnen. Een barrière van apparatuur scheidde onze bureaus - twee dagen per week zat ik tegenover hem - en terwijl ik op een portable schrijfmachine-correspondenties met medewerkers afraffelde, mocht ik luisteren naar zijn verwensingen en lange helpdesk-gesprekken.
Ik vond dat hij zich te weinig naar de buitenwereld toe manifesteerde, nooit zorgde dat Bres in het nieuws kwam, en te weinig als uitgever deed aan de voor- en najaarsaanbiedingen van het boekenfonds, die het tijdschrift gaande zouden kunnen houden. (Dit heb ik hem zelf vaak genoeg gezegd; dit is geen achterklap).
Uiteraard wist ik van het zwaard van Damocles dat boven het blad hing, en dat hij langer dan een jaar naar een overname-mogelijkheid op zoek was; de Haagse uitgeverij Synthese heeft zich inderdaad over het blad ontfermd, zij het dat ik het veld mocht ruimen - nee, geen pensioen, ik ontving een maandhonorarium waarover ik zelf belasting betaalde - terwijl Dries niet lang daarna na een kort ziekbed overleed.
Edith en ik bezochten hem in het ziekenhuis een week voor zijn overlijden; van een naderende dood wilde hij zich niet bewust zijn, sprak daar misschien overheen, stond zelfs op uit zijn bed om ons naar de lift te begeleiden. Laatste blik, niet de laatste herinnering.
Mijn leven lang geworsteld met begrippen als vrijheid, bevrijding, bewustwording.
Ik verkoos de vrijheid. Een van de eerste, door 'links' neergesabelde anti-Sovjet-Unie boeken. De God die faalde: zes internationale schrijvers over hun geloof in en afval van het communisme.
Niet te vergeten (ik haal het te voorschijkn; 18 jaar fijnstof) Arthur Koestler: The Invisible Writing. Tijd dat ik het herlees, zoals ik ook Leary's High Priest weer wilde herlezen. Ik kom aan Brusselmans De perfecte koppijn nauwelijks toe. Wat een weirdo. Hoe leer ik humbug schrijven, zonder enige noodzaak - ga te rade dames en heren bij dit stoute jongste broertje van Claus die zich doodlacht bij het woord poepen (vlaams voor neuken) en graag met snot en sperma schiet.
De onwaarschijnlijke hoofdpersoon, Danny Muggepuut, alter ego van de schrijver in een lachspiegel, wordt door Brusselmans de straat op gestuurd, pagina 99: "Hij had zin om even over straat te lopen, in de hoop herkend te worden. Het lukte."
Op pagina 106 antwoordt Danny de onwaarschijnlijke moeder, die hem vraagt hoe het met zijn leven gaat: "Ik heb me ontwikkeld tot een volslagen neuroot." Ik lees trouw verder, malgré moi. Tijdverdrijf.
Middaguren in de tuin doorgebracht; oogsttijd. Geurige vingertoppen. Edith naar Den Haag met Ma; ik mis haar. Daar is ze weer om mij technische bijstand te verlenen, zoals het zichtbaar maken van de foto's die ik vandaag nam. Gegroet, Simon Vinkenoog, zondagsfotograaf.

Buitenzorger Alex bij zijn tempel in aanbouw; Edith topt de oogst...

Edith & heur Ma op een nazomerse wandeling - the picture shows we're all right!

---

 

Zaterdag 6 oktober 2007

In order to taste fully the joys of life,
one must have suffered as well

"Wij, die het spel van de 'toegepaste mystiek ' spelen, eerbiedigen en ondersteunen goede spelverbondenheid. Je zoekt je spel uit, je leert de regels, rituelen en begrippen. Je speelt eerlijk en oprecht. Je verwart je spel niet met dat van anderen.
Je dwingt het ritueel van jouw spel niet aan andermans spelen op. Je wint het spel vandaag met bescheidenheid. Het spel van morgen verlies je met waardigheid, Angst en boosheid doen niet ter zake want je ziet je kleine spel in de context van het grote evolutionaire spel dat niemand kan winnen en niemand kan verliezen."

Ik heb vaker gebruik gemaakt - (soms knarsetandend) in praktijk gebracht - van deze tekst van de professor psychologie Timothy Leary, die beginjaren zestig van de Universiteit van Harvard, Cambridge, Mass., USA werd verwijderd, omdat hij met de ontdekking en verspreiding van de psychedelica buiten het academisch onderzoeks-territorium was getreden.
Niet alleen dat hij verklaarde met magic mushrooms (psylocibine) in Mexico in acht uur meer geleerd te hebben dan in al zijn studiejaren psychologie, hij haalde ook de best minds of his generation naar binnen, om ze van het wondermiddel te laten proeven. Zijn boek High Priest beschrijft de twaalf eerste sessies, die op deze wijze programmatisch werden begeleid.
Zoek ik op. Om de tekst te kunnen citeren, haalde ik mijn boek Weergaloos (1968) achter mij uit de kast, en vond de tekst uit een essay The Politics of Consciousness Expansion op pagina 235: Toegepaste mystiek: het grote spel.
Slotsom hoofdstuk tien: Galg en rad. Hier zijn Buckminster Fuller, het UPS (Underground Press Syndicate), John Kennnedy & anderen ingedeeld bij de tiende kaart van de Tarot, het Rad van Fortuin.
Weergaloos telt 500 pagina's, is ingedeeld in 22 hoofdstukken, geïllustreerd met de grote Arcana van het Tarot-orakel, dat ook als spel wordt gebruikt.
Het hoogste spel, dat van de waarheid, gaat uiteraard om je eigen leven en dat van het nageslacht, jouw en andermans kinderen - waarbij je eigen bestaan dat van Iedereen is. Niks schouderophalen en/of stokschouderen: we zien wel, of niet meer...
Go with the flow, be prepared...
Ik begrijp dat het bij Scientology om non-game situations gaat: daar waar je volkomen naakt geen enkel spel meer kunt spelen, jezelf wel moet zijn. Beyond games, de goden te boven!
(Via de Nieuwsbrief van City Lights in San Francisco kreeg ik te horen dat www.Pacifica.org deze week een uur lange uitzending heeft gewijd aan de uitspraak, deze week vijftig jaar geleden, van rechter Clayton Horn, dat de dichtbundel HOWL van Allen Ginsberg geen obsceen geschrift was, maar een literair werk. Howl Against Censorship; over de FCC die tracht, steeds meer, dissidente stemmen tot stilzwijgen te brengen, en hoe de Lawyers verzekerden, dat het wel kon, dus krijgen wij Allen G. te horen die het gedicht voorleest, een opname uit 1959. Ik heb niet kunnen uit-luisteren, maar ga je gang: o verre echo...

En verder: "Niemand is boven zichzelf verheven, ook niet boven zijn eenvoudigste gedachten, evenmin boven alledaagse onderwerpen en angsten. Niemand hoeft zich daarvoor te schamen, zolang hij zijn best doet ze nauwkeurig waar te nemen, er ernstig over na te denken en er zo vermakelijk en goed mogelijk over te schrijven."
Aldus Willem Frederik Hermans, aangehaald bij Nicolien Mizee's Veredelend genieten op de Achterpagina NRC/AH 4.x.07. Leve de cortex!
Laatste knipoog van de dag, alhier:
"De eerste keren dat ouder en kind naar elkaar lachen behoren tot de mooiste dialogen van de evolutie: hersenen geprogrammeerd om een intens genoegen te beleven bij de aanblik van die expressie. Het zijn de eerste onuitgesproken klanken in de taal der liefde."
Hendrik Spiering haalt Steven B. Johnson aan, in de Boekenbijlage van NRC/AH gisteren, over diens boek Op reis door je brein.Ontdek hoe je hersenen werken.
Een goede reis toegewenst, ogen boven deze pagina! Simon Vinkenoog, blanco

---

 

Vrijdag 5 oktober 2007

We work for God. She 's a tough boss, and the pay isn't
always that good, but the rewards are there

Kinderboekenweek. Ik wil Dick Bos terug, en Robinson Crusoë en Paul d'Ivoi.
In elk geval ben ik van plan mij Komrij's De Nederlandse kinderpoëzie in 1000 en enige gedichten aan te schaffen, zoals ik ook zijn eerdere bloemlezingen in bezit heb- nooit vergeten zijnde dat de liefde voor de poëzie ook voor mij begon met, en aangewakkerd werd door het lezen van (school)bloemlezingen. Ik denk daarbij aan Kees Lekkerkerker, als laatste voorlogse (1940-1945) bloemlezer, jaren later toonde hij me het onleesbare handschrift van de scheepsarts-dichterSlauerhoff.
Reinier Kist stelde de bloemlezer gisteren de geijkte vragen voor NRC Handelsblad: Houdt u van kinderen? is er een van.
Gerrit Komrij: "Ik geloof niet dat ik zo erg dol bn op kinderen. Ze drenzen, ze gooien alles om en ze kunnen zeer ongezeggelijk zijn. Vandaar ook dat ik niets tegen didactische elementen heb in kinderpoëzie.Maar er is ook 'het idee' kind, dat bestaat uit onbevangenheid, onschuldigheid, nieuwsgierigheid, en dat is, mag je hopen, volledig in jezelf aanwezig. Als je dat kwijt bent, of hebt laten uitdrogen als een champignon, dan ben je reddeloos verloren."
Hear, hear! (Instemming in de zaal).
Hoe hij zich voelt als poëziepaus sinds de canonieke status van zijn vorige bloemlezingen?
"Slecht. Als ik dat woord hoor, dan krimp ik ineen. Ik praat alleen maar voor mijzelf, niet namens een ander of instantie. Ik vrees het ook, dat gezag. Als mijn bloemlezingen bijvoorbeeld in schoolbibliotheken staan, dam bevriezen ze. Het gaat er mij er juist om poëzie tot leven te wekken.Ik tracht poëzie om me heen te laten dansen, dat doe ik niet met de bedoeling om die poëzie vervolgens weer door anderen op plechtige wijze begraven te zien worden."
Het zal mij een genoegen zijn Gerrit Komrij op de 25e Nacht der Poëten zaterdag 20 oktober a.s. (2007) in Aarschot weer te ontmoeten; in het programma figureert hij vóor mij: ik hoop dat hij niet weer dezelfde skeletten op dat zinken dak laat neuken.
Verder treden die avond op, ijs en weder dienende: Jules Deelder, Remco Campert, Eva Gerlach, Geert van Istendael, Marcel van Maele, Eva Cox en Els Moors. Roger Raveel tekende het mooie affiche; Kurt van Eeghen leidt in, Kasper van Kooten muziekt.
Plaats van handeling CC 't Gasthuis, Gasthuisstraat 22, Aarschot (B), 0016564824. Onstuitbaar en onvermoeibaar enthousiast, als altijd: gastheer Johan van Noppen, die wij inderdaad een kwarteeuw kennen, en alle succes ook met deze avond toewensen. Aan ons zal het niet liggen!

Morgen vindt de afsluiting van het tuinseizoen op Buitenzorg plaats, de jaarlijkse Lichtjesavond. Edith en andere Buitenzorgers hebben zich er op voorbereid; ik laat het me telkens welge- en toevallen, en speel graag mee. . Edith's zuster Fleur komt er uit Alkmaar voor over met haar drie wijsneusjes (2 mannetjes en 1 heel lief klein vrouwtje), en ook Ma is graag van de partij, al doet zij wat langer over een wandeling door de tuin omdat ze overal zaadjes en stekjes verzamelt om in de eigen tuin aan deHogeweg in Den Haag of bij ons onder te brengen; soms met verrassend resultaat, al raakt veel vergeten, ook in haar geheugen...! Om ongeveer 18.00 de gezamenlijke maaltijd. ("NeemtU allemaal Uw eigen borden en bestek mee. En doet U daarna zelf U (sic) eigen afwas - in eigen tuin - dat helpt ons enorm.")
Poppenkast voor de kleintjes, terwijl de ouderen hun tuin gaan verlichten (kaarsjes,lampen, flambauwen, fakkels, waxine-lichtjes you name it - guirlandes, vlaggen, wimpels, vaantjes. Daarna volgt de gezamenlijke wandeling over het terrein ("de wandelaars rekenen bij 'verlichte tuinen'op snoep. Het mag en is geen verplichting. Tijdens de wandeling is het verenigingsgebouw gesloten. Daarna blijft hij open zolang het gezellig is."
En dat zullen we dan wel zien, horen - of voelen. Ik leef bij de kleinschaligheid.
Gezellig met een paar duizend man/vrouw heb ik maar een paar keer meegemaakt. Heerlijke herinneringen; de minder lekkere worden wel door een interview(st)er gesteld, en dan staat er: hij stokt even....staart uit het raam... gebroken stem...
Wel, dat spraakorgaan heelt weer.
Sommige lidtekens gaan een leven lang mee.
Oja?
Ja: leren leven met.
Niks rechtgezet.Opgelet.

... wat zich ondertussen naast mij afspeelt ...

"De menselijke soort heeft een beslissend moment van keuze bereikt tussen het voortgaan op het pad naar collectieve zelfvernietiging of samengaan met elkaar in een coöperatieve poging om een dramatische ommekeer te maken naar een nieuw menselijk tijdperk. De diepgaande culturele en institutionele transformatie die nodig is, gaat in tegen de kortetermijnbelangen van 's werelds machtigste mensen en instellingen. De obstakels die wij mensen nu moeten overwinnen zijn afschrikwekkend. Volgens rationele berekeningen is de nodige transformatie politiek niet haalbaar. Toch is ze cruciaal voor het voortbestaan en de voorspoed van de mens, wat betekent dat we zelf aan het werk moeten gaan om er achter te komen hoe we van het onmogelijke het onafwendbare kunnen maken."
Zo luidt de slotcoclusie van een interessant artikel Menselijke rijkdom: meer dan geld in het oktober 2007-nummer van SHARE NEDERLAND (Beknopte Nederlandstalige editie van Share International) - op internet www.sharenl.org), geschreven door David Korten, lid van de Club van Rome en mede-oprichter en voorzitter van Positive Futures Network, de uitgever van YES! A Journal of Positive Futures, www.yesmagazine.org.
Ik hoor de huisdeur beneden dichtslaan. Dat moet Edith zijn; ik ga haar en haar lieve Ma verwelkomen en neem hier afscheid van mijn webvrienden .Tot lezens, ja! Simon Vinkenoog. Liefhebber. Gullacher.

---

 

Donderdag 4 oktober 2007

Can you feel the earth turn? Can you hear the stars sing?

Diane di Prima: TWEENTWINTIGSTE REVOLUTIONAIRE BRIEF

wat wil je
dat je kinderen leren, kan het je schelen
of ze van fabrieken weten, chemische formules, theorie
van getallen, vergelijkingen, filosofie, semantiek,
symbolische logica, latijn, geschiedenis, zogenaamd, die alleen
maar geschiedenis van de geest van de westerling is, minst interessante
van talloze manifestaties op deze planeet?

kan het je schelen
of hij leert in het bos te leven, een
gebroken arm te spalken, zijn eigen
kleren verstellen, eenvoudig eten koken, helpen
een kalf of een baby ter wereld te brengen? als er auto's zijn
moet hij dan niet weten hoe hij de zijne aan de gang houdt?
hoe kan hij deze dingen leren, kan hij ze leren
afgesloten in een gipsen doos die ' school' heet bezig met papier
van 's morgens tot 's avonds, geen klei of mortel, geen
pigment vermalend, geen zaaigoed in zwarte aarde potend
komt voorjaar, hoe zal hij weten
een konijn te strikken, een vlot te bouwen,
te koersen op de sterren, of veilige grond vinden
om op te slapen? wat doet hij al zijn leerjaren
binnenshuis, alsof de planeet niets meer was dan een voertuig
om onze plastic bouwsels rond de zon te dragen

Diane di Prima, Revolutionaire brieven,
vertaald door Simon Vinkenoog,
In de Knipscheer, Haarlem, 1979.

 

Na Joep Bremmers uitgeleide te hebben gedaan - wij hadden drie uur boven mijn gedichten gebogen gezeten, en ik had gezocht in hoeken en gaten naar niet eerder in boekvorm verschenen onbekende, vergeten teksten - moet ik er even tussenuit: Edith, die voor de Lichtjesavond in Buitenzorg a.s. zaterdag inkopen heeft gedaan, komt me halen om samen nog even op stap te gaan. De voorgevel wordt 'gedaan' - voorlopig gaat dat met oorverdovend lawaai gepaard, zodat ik me door de telefoon zelfs niet meer verstaanbaar kan maken. Ik ben naar tussen- en achterkamer verdreven; het alfabet in de gangkast wordt opnieuw in werking gezet!
Nu nog even de zon in dus, na deze dag op Kersvers na de zelfbewuste Diane di Prima een tweede, heel andere vrouw in het volle licht te mogen zetten: mijn moeder.
Het tijdschrift La Vie en Rose vroeg me voor haar tweede nummer, voorjaar 2005, om een handgeschreven brief. Ik richtte die 14 november 2004 aan mijn moeder, overleden in 1977.
En het doet mij deugd, die nu hier te kunnen plaatsen. Goed gegroet; Simon Vinkenoog.

---

 

Woensdag 3 oktober 2007

Is the intent of clothing to hide or to reveal?

Hallo Leden van de Hobby-Lobby!
"Waarop moeten wij letten? Op runen, maar die zijn er weinig. Op zonnen, draaiende zonnen, zonnespiralen, gedeelde jaren, rechtkruisen, maalkruisen, radkruisen, op achtsterren, achtspakige raderen, zonnewielen, zespuntige sterren, odal-runen, ingen, toverknopen, ruiten, levensbomen, z.g. krakelingen, vlienderspekken en brillen, huismerken, merken in brood en boterkluiten, oerbogen, cijferrunen, schelpen, paarden, zwanen, eenhoorns, lettervormen aan het Frya-alfabet ontleend, germaanse grafsymboliek."
BRAID-Kring, (35, 1 juni 1979).
Freelance Fortune!

Opgeruimde dag. Dagelijkse bewustwording. Nu worden ook steigers aan de voorzijde van het huis opgetrokken. Een verregende jongen trekt buiten voor het raam steigers omhoog; hij ziet me niet eens, geconcentreerd als hij bezig is met zijn twee collega's die beneden staan. Hij hoort me ook niet eens, als ik een meter van hem vandaan "Goedenmorgen" roep.
Ik sta op, een gesprekje (mond vlak voor het glas) ontstaat. Halverwege huiskamerhoogte wordt nu een stellage nog éen verdieping hoger opgetrokken - een maand of wat minder licht en uitzicht. Niet van binnen: daar blijft het gloeien, bloeien en sproeien. Verwerven, verwerken, verstrekken.

Doen, eigenlijk noemde ik in 1967 een gedicht (naderhand opgenomen in de bundel Wonder boven wonder, de Bezige Bij, 1972) dat begon met de verzuchting: Veel kan een dichter niet doen- en wat hij wel kan wordt in de daaropvolgende regels vermeld: hij kan zijn stem laten horen, hij kan zich laten bekijken, hij kan zelf zijn ogen uitkijken, leren, en afleren, beamen en ontkennen, NEE ! roepen en JA:
"Hij kan miauwen dansen slingeren niezen schreeuwen gnuiven gillen hoesten huilen geeuwen snotteren brullen zingen knarsetanden rochelen sissen handenklappen bewegen blaffen ademen gapen huiveren kakelen bulderen schuifelen grienen luisteren proeven ruiken tasten voelen reutelen rennen springen kruipen schoppen krijsen hijgen roepen en
niets menselijks is hem vreemd, tenslotte..."
Zo'n opsomming kun je uiteraard tot in het verre verder weg uitbreiden tot je in onomatopeeën en uiteindelijk baby-gestamel en de stilte van the big sleep; ik mag er wel op wijzen dat al vaker is vastgesteld, dat het uiten van gevoelens beter is dan het opkroppen ervan. Ik hoef alleen maar te denken aan de vele wijze lessen van Alan W. Watts; het meest geliefd zijn mij zijn autobiografie en het wonderschone Joyous Cosmology, al spitte ik bij het opruimen een boek te voorschijn om te 'raadplegen': The Meaning of Happiness, The Quest for Freedom of the Spirit in Modern Psychology and the Wisdom of the East (Perennial Library, Harper & Row, New York, (1940/1970).

En, by the way, ik ben er mij wel van bewust dat de door mij geciteerde Alfred Korzybski, volgens Martin Gardner, schrijver van Fads & Fallacies in the Name of Science, tot de lunatic fringe behoort, de collectieve naam bedacht door neo-positivisten om grensgebieden mee aan te duiden.
In het boek vol wetenswaardigheden, met ook zo 'n mooie ondertitel: (ik bespaar je de Amerikaanse hoofdletters) "The curious theories of modern pseudoscientists and the strange, amusing and alarming cults that surround them. A study in human gullability." Het laatste woord, ik zeg het maar even: goedgelovigheid.
Aan de orde komen onder meer L.Ron Hubbard (oprichter van Scientology), Psionics Machines, Flying Saucers, Wilhelm Reich, Dr. W. H. Bates (Sight Without Glasses), Alfred Korzybski (Science & Sanity), Atlantis, Eccentric sexual theories, en Bridey Murphy - inderdaad heel interessant om je tanden in te zetten, en te vergelijken met wat je elders aan (lees- of leef) ervaring hebt opgedaan.
Het zijn de wonderen, aan eigen lichaam & geest ervaren, die je hebben ontwend definitieve uitspraken te doen, er is inderdaad een Etc. achter elk betoog te zetten. Wie kan van alle zijden tegelijk zijn? Het streven ernaar is de moeite waard. Het gaat er mij slechts om de ont-tovering tegen te gaan, de disenchantment, het louter meten=weten, het ringeloren van de reductionisten - zie bij de chaos-link aan welke ismen wij bij voortduring dienen te ontkomen.
Nu ga ik mij mengen in het gesprek, vraag even Edith dit de wereld in te zenden. Een goede dag verder, Simon Vinkenoog, een en al - .

---

 

Dinsdag 2 oktober 2007

Silence can be more powerful than speech,
not as a weapon, but as a means of quieting
the mind and reaching the Self.

- toen het spreken toesloeg, omdat de deurbel ging. De dagelijkse bezoeker; nooit meer dan 1 gesprek per dag. Diep, dieper, diepst. Ik wacht af. File. Open as.
Altijd de eerste dag; elk wakkerworden, elk begin - de koffie op bed, de ochtendkrant, elke oogopslag, elk gesprek. Een van de prettigste aller dingen is het dagelijks praten-op-bed met Edith over van alles; het louter genieten van het samenzijn, is iets dat wij koesteren en hoog schatten. Onze slaapkamer ligt aan de achterzijde van ons huis; er staat sinds ons retour uit Ibiza een stalen steiger langs de achtergevel voor twee of drie schilders die schuren, voegen, verven. Wij zijn er aan gewend geraakt dat een hunner ons zo wel eens op bed ziet; wij wuiven, als zaten wij in de gouden koets - en uiteraard heeft Edith door het open keukenraam gesprekken gevoerd.

Foto van Tamas Kooning Lansbergen - Ibiza

De liefde, die tevens verliefdheid inhoudt, het liefst de ander zien, hoe alomvattend kan liefde zijn? Via 1 persoon de ganse mensheid? Een beetje teveel voor mijn tengere, zij het stoutmoedige schouders. Ik denk aan de zondeboksteden, Moskou, Bejing, Washington, Parijs, Den Haag - je noemt de naam en in sommige gezelschappen bruist de adrenaline. De poetinputsch Verenigd Rusland, Rechtvaardig Rusland, Ander Rusland; het gebreidelde pretpark China - de Disunited States..
Ach, wat heb ik te doen met William Blum (www.killinghope.org), die in zijn oktober-nieuwsbrief, ontvangen op de Dag van de Geweldloosheid, The Anti-Empire Report (Read this or George W. Bush will be president the rest of your life) allerlei verzuchtingen slaakt in zijn verwoede pogingen de leugens van woordvoerders, politici en lobbyende napraters te doorzien, er de tegels van te lichten - in de betekenisvolle zin waarvan Henk Hofland zich ooit bediende. Abonneer je op zijn (gratis) nieuwsbrief, Er Is Een Ander Amerika!
Gaiamedia.org weet te melden dat 2 september de Amerikaanse psycholoog John Beresford overleed; hij richtte in 1961 de Agora Scientific Trust op, 'the world's first research organization to investigate the effects of LSD.' Op de Conferentie, vorig jaar in Bazel gehouden ter viering vn Albert Hofmann's 100ste verjaardag hield hij een lezing: Psychedelic Agents and the Structure of Consciousness in a Session using LSD and DMT. Volgens mij correspondeerde hij met Aldous Huxley; zal het navragen bij Derrick aan wie ik Huxley's Letters uitleende.

En over consciousness gesproken, het belangrijkste waarover een mens in deze tijd - en alle tijden - kon, kan en zal moeten - spreken, zwijgen, juichen of raaskallen - in het gesprek vanmiddag, waarbij de tafel zich weer vulde met aangeschoven boeken, kwam John Lilly aangezet; mijn gesprekspartner vroeg om een kopietje van een bepaalde pagina; ik dacht er ondertussen een andere tabel, het schema van de menselijke biocomputer zoals door Lilly geschetst en uiteengezet, even naar voren te halen. Dat ziet er als volgt uit:
"Structuurniveaus
10   Het Onbekende
  9   De Wezen-Programmering
  8   De Zelf-Metaprogrammering
  7   De Ego-Metaprogrammering
  6   Metaprogrammering in het algemeen
        (zonder betrekking tot het controle-systeem)
  5   Programmering
  4   Hersenwerking
  3   De hersenen als fysieke structuur
  2   Het Lichaam als fysieke structuur
  1   De Externe Realiteit in al zijn sporen
        (met inbegrip van lichaam en hersenen)

Ik (nog altijd John Lilly in dit boek uit 1972, SV) schat dat we op dit moment minder dan ééntiende procent weten van wat zich in ons lichaam, in onze hersenen, in ons denken of in onze geest afspeelt. Een menselijk wezen kan steeds maar éénduizendste begrijpen van de realiteit in hem zelf, van zijn externe realiteit, en van andere mensen. Naarmate de afstand tot zijn bewustzijns-middelpunt toeneemt weet hij steeds minder - in een snelle, asymptotische, logaritmische daling van kennis. Mijn bewering over de toenemende onwetendheid naarmate de afstand groter wordt geldt natuurlijk niet voor menen die kunnen afstemmen op kosmische netwerken en van deze netwerken bewust en goed functionerend deel kunnen gaan uitmaken. Ons begrip is beperkt; maar ons bewustzijn kan uitgroeien buiten de normale grenzen van de gewone interne en externe realiteit zoals die door onze cultuur wordt opgelegd. Deze Wezensprogrammering is datgene wat ons tot de - elders in dit boek beschreven - allerhoogste positieve bewustzijns- en Satori-toestanden leidt."
Ik breng dit boek graag onder de aandacht; de Amerikaanse uitgave meldt een andere uitspraak van Lilly op de achterzijde: "Within the province of the mind, what I believe to be true is true or becomes true, within the limits to be found experientially and experimentally. These limits are further beliefs to be transcended. This is the major thing to be said about all inner trips, by LSD, by meditation, by hypnosis, by Gestalt therapy, by encounter group work, by dreaming, by isolation-solitude-confinement. This is what this book is about."

En hier gaat het op een goed moment in je leven om. Zeg, ik heb weer even genoeg gezegd en verzwegen; het woordspel wordt gespreksstof, en al wat je zegt, dient te worden gevolgd, door etc. en al wat je zegt kan voor of tegen je worden gebruikt, en het komt altijd weer tot jezelf terug. Lotus-eaters en truth-seekers. Ik knutsel en ontferm, levensbeschouwelijk en eindig met de wijze raad: laat de ergernis in je leven niet de overhand krijgen. Love it, all! Simon Vinkenoog, metgezel.

... wanneer was dit?

---

 

Maandag 1 oktober 2007

When two parties are trapped in a bad situation,
and one is incapable of thought or decision,
the other must decide for both of them

Welkom Wijnmaand! Ik vond het gedicht van H. Marsman (1899-1940) terug, waarvan ik de beginregels hier eerder citeerde, en geef het graag als voorgerecht.
Het is het laatste gedicht uit de bundel Tempel en Kruis, uit 1939 - ook het allerlaatste in de Salamander Klassiek-uitgave (Querido) van de Verzamelde gedichten

              DE ZEE

                           "Wie schrijft, schrijv' in den geest van deze zee
                            of schrijve niet; hier ligt het maansteenrif
                            dat stand houdt als de vloed ons overvalt
                            en de cultuur gelijk Atlantis zinkt;
                            hier alleen scheert de wiekslag van het licht
                            de kim van het drievoudig continent
                            dat aan ons lied den blanken weerschijn schenkt
                            van zacht ivoor en koolzwart ebbenhout,
                            en in den dronk den geur der rozen mengt
                            met de extasen van den wingerdrank.
                            hier golft de nacht van 't dionysisch schip
                            dat van de Zuilen naar den Hellespont
                            en van Damascus naar den Etna zwierf;
                            hier de fontein die naar het zenith sprong
                            en regenbogen naar de kusten wierp
                            van de moskee, de tempel en het kruis.
                            hier heeft het hart de hoge stem gehoord
                            waardoor Odysseus zich bekoren liet
                            en 't woord dat Solon te Athene sprak;
                            en in de branding dezer kusten brak
                            de trots van Rome en van Babylon.

                            zolang de europese wereld leeft
                            en, bloedend, droomt den roekelozen droom
                            waarin het kruishout als een wijnstok rankt,
                            ruist hier de bron, zweeft boven déze zee
                            het lichten van den creatieven geest."

A Phoenician site from the 7th century B.C., located by the cliffs over Sa Caleta beach, with breathtaking views to the sea. It was declared a Cultural Heritage site in 1999, together with Dalt Villa and Ses Salines. It is the least known site of the three, as it has been eclipsed by the popularity of the other two enclaves. (...)
The site remained buried until the middle of the '80s. Its discovery was very valuable given that it is the only one in the Mediterrranean, its historical importance lies also in the fact that it is believed to be one of the first settlements in the Pitiusa Islands.
From PACHA Ibiza Lifestyle Magazine N° 20. October 2007. www.pacha.com.

Meer dan een voorgerecht; een agendapunt voor elk Futurologisch Congres. Ik houd het maar bij de conclusie van Norman O. Brown: het voortbestaan van de mens op aarde is al een utopie. Reden om de Utopie hoog te houden, en niks over identiteit, inburgering.
De enig ware inburgering is het Planetair bewustzijn, het wereldburgerschap in woord en daad: geen grenzen. De scheiding die de politiek veroorzaakt heeft, met zijn links en rechts, en uiterst idem dito, heeft alleen maar mensen van elkaar gescheiden, in plaats van - de ware opdracht - mensen bijeen te brengen - o hoe zonneklaar alles is voor de ietwat-verder-kijker die de creatieve mens, uit den hoofde van zijn beroep, stiel, ambacht wel moet zijn, zonder angst voor het onbekende, open voor Alles dat zich aanbiedt. No Future Shock!

Twaalf uur; de maandelijkse sirenes, het luchtalarm. Wie van mijn leeftijd is en, net als hier in Amsterdam, deze sirenes niet eens per maand, maar soms wel meerdere keren op een en dezelfde dag (of nacht)heeft gehoord, weet welke implicaties zulks heeft in oorlogstijd.
Je niet op straat begeven bij het sein onveilig, in de nabijheid gelegen schuilkelders opzoeken, thuis blijven - wachten tot het veilig signaal. De twee geluiden onderscheidden zich: onveilig waren korte stoten achtereen aanjagend dwingend, het veilig signaal van 1 toon gaf als het ware de zucht van opluchting.
Margot Verstraeten op bezoek voor De Morgen en een boekje interviews met de hoopvolle titel Oude schrijvers gaan niet dood. Prettig gesprek; begrip verondersteld. Zij zal Albers meedelen, dat ik over zijn boek hier heb geschreven.
Ik heb besloten wat oud nieuws op mijn website te zetten, onder meer het interview met Bibeb in Vrij Nederland van 18 juli 1964; en twee artikelen uit Braak (eerder geschreven, pas in 2000 gepubliceerd bij de facsimile-heruitgave; een tekst van Rudy Kousbroek en een van mijzelf. Nu nog plaats te vinden in het Labyrint.
In Ouderkerk aan de Amstel kwam ik in gesprek met een tante van de jarige, die na de ontdekking van mijn webstek deze van het begin af aan is gaan lezen; teruggerold naar juni 2004, en zo steeds verder, via het Archief, maand voor maand naar nu... in deze testamentaire beschikkingen, waarmee ik nog enige tijd (on)ledig wil houden.
Veel muziek onderweg; wij draaien twee cd's herhaalde malen, om beter te kunnen luisteren. I Compani plays Nino Rota, music for the films of Fellini. Behalve bekende thema's uit de films van Federico Fellini, met wie Nino Rota (1911-1979) intensief samenwerkte, ook enkele composities van Bo van de Graaf. 'The ensemble is masterful at improvised music, funk jazz and 'modern classical' . Opwekkend, verrukkelijke dansmuziek - volgens Edith, huisdanseres .(BVHaast cd 9510, www.icompani.nl).
Als altijd ontroerend, tevens geheimzinnig ook de liedjes van Erik de Jong op de nieuwe Spinvis-cd Goochelaars & Geesten, waaraan toegevoegd de soundtrack van de filmscore Man Zkt Vrouw, compositie/arrangement Spinvis, cello Saartje van Camp.
Zeventien composities, waarvan een aantal voor film of video gemaakt; een bonte mengeling - altijd ontroerend & indringend. Een aantal teksten zijn afgedrukt in de bijsluiter van deze bizonder fraai uitgevoerde dubbel-cd. Excelsior 96134, www.spinvis.nl.

Welluidend de maand binnenstappen: beter kan niet! Gegroet, tijdgenoten. Simon Vinkenoog, onderzoeker.

---

SEPTEMBER 2007