---

Zondag 30 september 2007

Each of us confronts our own truth on our own path

"Achteraf bezien, denk ik wel eens, zou je de hele onderneming in Indonesië tussen 1945 en 1949 als één grote oorlogsmisdaad kunnen beschouwen. Een volk dat na vijf jaar bezetting, jodenvervolging, plundering, hongerwinter, aan het herstel van de verwoestingen moet beginnen, gaat tegen dringende waarschuwingen uit binnen- en buitenland een nieuwe oorlog aan. En verscheept daarvoor in totaal ongeveer 200.000 soldaten naar de andere kant van de planeet. Dat is op zichzelf al een prestatie, op z'n minst gelijk aan die van Amerika in de eerste Golfoorlog. Dan kun je op je vingers natellen dat daar dingen zullen gebeuren die volstrekt in strijd zijn met alle nobele bedoelingen, zoals die door de politiek verantwoordelijken in hun toespraken zijn geformuleerd. Dit is dus een politieke verantwoordelijkheid voor de 'excessen' waarover later zoveel tumult is ontstaan. Deze medeverantwoordelijkheid is zelfs ook veel later nooit officieel ter sprake gekomen."

H.J.A.Hofland: Persvrijheid; het tweede deel van zijn Memoires, Mijn soldatenjaren. Te lezen - pp.43/53 - in het mooi uitgegeven, zeer lezenswaardige tweede nummer, eerste jaargang, september 2007 van Torpedo, een Nigh & Van Ditmar-uitgave à € 9.95. Mijn boekhandel Zwart op Wit in de Utrechtsestraat/hoek Frederiksplein heeft het bij de kassa liggen. Terecht.
Enkele debunkings: Ferrry Mingelen door Peter Middendorp, Matthijs van Nieuwkerk (de André Rieu van de talkshow) door Ron Kaal en een voor alle genoemde schrijvers- ik ben een hunner - denigrerend stuk van Nico Dijkshoorn, die in de Bibliotheek van Amstelveen schrijvers begeleidde die voor kwamen lezen uit eigen werk. Niet voor z'n plezier, zo te lezen.

Me eindelijk een boek van Herman Brusselmans aangeschaft, de laatste, zijn 49e las ik, voor mij de eerste. (Ik denk niet de 48 voorafgaande te hoeven lezen).. De perfecte koppijn begint goed, maar eerst de weekeindkranten uit de weg helpen; ik moet Danny Muggepuut even alleen laten in zijn nadenken.
Hoe komen romanschrijvers toch aan de namen voor hun personages? Bij het edele scrabble-spel komen onverwachts de mooiste woorden voor, als je 7 letters kiest - ik heb wel's een namenlijstje willen aanleggen en daar een verhaal omheen verzinnen. Maar mijn lieve mensen nog aan toe, ik kan alleen maar schrijven over datgene wat zich in mij afspeelt op het moment dat ik mij aan het schrijven zet en maar moet uitvinden waarheen het allemaal gaat. Ik ben, zoals dat in het Duits zo mooi heet een Ich-Erzähler, overigens een beetje gespannen, ik verwacht elk moment twee Jakhalzen om mij te zien-spreken voor een tweeëneenhalve minuten itempje voor De wereld draait door....waarvan de presentator zulke lelijke dingen naar zijn hoofd gegooid kreeg.

Gebeurd; gegrapt en gegrold. Regisseur Wilko Bello (www.slamsphere.nl), een cameraman en Jakhals Sjoerd uit Rotterdam, die op m 'n 75e verjaardag was; dat kan - ik heb ze niet allemaal gezien, drie dagen in Ruigoord, 2003).
Op naar het verjaarsfeest van Kees jr. in Ouderkerk aan de Amstel. Kees, een na oudste zoon van Kees Verheul Internationale Transporten Amsterdam-Milaan, Ouderkerk aan de Amstel/ Nieuw Vennep, werd vandaag 21; een heuglijk feit, waarvoor wij waren uitgenodigd en dat wij graag mee wilden vieren.

Moeder Ellis had voor de 50 aanwezigen een Mediterraans lopend (overheerlijk) buffet, terwijl het ook aan flesjes en glazen niet ontbrak. Het weer stond een buitengebeuren toe, ik vind het nog altijd verheugend als ik een 20-jarige 'gezellig' hoor gebruiken, dat woord mag NOOIT uit geraken. Ik luistervinkte bij gesprekken over Henk ten Cate en wij keerden huiswaarts toen iedereen naar voetballen keek: die ware religie heeft overal ter wereld zijn aanhangers, verslaafde fanatiekelingen en terroristiche fanclubleden. Zo, mooi gezegd, Simon - de zondagavond wacht je nog. Kijken wat de camera heeft kunnen weergeven van de sfeer!

Mooi einde, weekeinde! Gegroet hooggeachte lezers, jelui Simon Vinkenoog, liefdesdichter.

---

 

Zaterdag 29 september 2007

What do you see when you live at the center of the cyclone?

Voor één keer wil ik ingaan op de dagelijkse meditatie die ik aantref in het boek met personology profiles voor elke dag van het jaar, ssmengesteld door Gary Goldschneider en consorten.
Ik grijp achter me; inderdaad - daar staan ze, de oorspronkelijke en de vertaalde uitgaven van John C. Lilly 's Het centrum van de cycloon. Een autobiografie van de innerlijke ruimte.
De Nederlandse vertaling (1974) van Liselotte Demmers verscheen in de reeks Het nieuwe denken van drs.Herman Cohen, voor welke reeks ik een vertaling van Ken Keye's Handboek voor hoger bewustzijn maakte - herdrukt en een steady seller in de Ankh-Hermes-uitgave.
Als ik het boek opensla weet ik wat er als eerste in staat; in de oorspronkelijke uitgave (The Julian Press, New York 1972) zelfs vóór de titelpagina

"Het centrum van de cycloon is dat opstijgende, rustige lagedrukgebied in de kern, waar we kunnen leren om eeuwig te leven. Vlak buiten het centrum raast de wervelstorm van ons eigen ego, vechtend met andere ego's in een razendsnelle rondedans. Als we het centrum verlaten en met die dans gaan meedoen, raken we steeds meer verdoofd door het gebulder van de wervelende wind. Ons nuchtere denken-voelen-zijn, onze eigen Satori's bestaan alleen binnen het centrum, niet daarbuiten. De toestanden waarin we ons laten meesleuren, de anti-Satori manieren waarop we functioneren, de door ons zelf gecreëerde verschrikkingen, bestaan buiten het centrum. Binnen het centrum van de cycloon zijn we van het wiel van Karma, van het leven gestapt, en stijgen we op tot de Scheppers van het Universum, onze Scheppers...
Hier ontdekken we dat wij de Scheppers zijn van Hen die Wij zijn."

(Here we find that we have created Them who are Us.)

Vanmiddag konden wij dankzij digitenne op de tuin het gesprek van Willem Brand met Frank Albers aanschouwen, het boek dat ik net dichtgeklapt had na er hier al melding van te hebben gemaakt.
Uiteindelijk krijgt Albers in zijn boek Beatland, het verslag van een enkele reis-alleen aan het stuur van een airco-van van de Oostkust naar het westen van de Verenigde Staten in het spoor van Jack Kerouac' s On the Road uit 1957, in San Francisco op de laatste dag van zijn verblijf de enige overlevende betrokkene, dichter-schilder-uitgever (City Lights Books) Lawrence Ferlinghetti te spreken, zij het telefonisch.
In een wassalon noteert hij onder meer Ferlinghetti's opvatting dat Jack Kerouac in de jaren veertig Amerika bekeek, zoals Thomas Wolfe dat deed in de jaren dertig. Alleen verving hij de trein door de auto; zijn even geromantiseerde beeld van Amerika strekte zich ook uit tot zwarte Amerikanen en Amerikaanse indianen. Verder meldt Lawrence (Larry) F. zelf nooit een beatschrijver te zijn geweeest; in 1961 was hij in San Francisco een van de laatste der bohèmeschrijvers, die een aantal jaren in Parijs had doorgebracht.
"Niemand had toen nog gehoord van de beats. Ik ben met hen geassocieerd geraakt doordat ik hun werk uitgaf, maar ik heb mezelf nooit als een beat gezien. Mijn poëzie is lyrisch, heel anders dan de beatpoëzie. Beatpoëzie is trouwens een erg slordige verzamelnaam. De beats waren onderling heel verschillend, ze hielden er zowel in hun esthetica als in hun maatschappijvisie erg uiteenlopende opvattingen op na."
Hij breekt vervolgens een lans voor Gregory Corso, een van de origineelste beatdichters, wiens werk nog steeds niet naar waarde wordt geschat. De dichter Gary Snyder heeft zich op een bepaald moment zelfs uitdrukkelijk van de hele beweging gedistancieerd.
"Allen Ginsberg heeft de beatgeneratie uitgevonden. Ginsberg had een geweldige neus voor publiciteit, hij was als reclamemaker niet minder geniaal dan als dichter. Hij heeft heel vroeg ingezien dat hij en zijn literaire vriendjes aan de Columbia University er baat bij zouden hebben om zich als een nieuwe generatie voor te doen, dat ze op die manier makkelijker de aandacht naar zich toe konden trekken. Zonder Ginsberg zou er van een beatgeneratie nooit sprake zijn geweest."
Er worden in het interessante telefoongesprek enkele dingen rechtgezet, dat je als katholiek ook boeddhist kunt zijn, dat Howl zogenaamd werd aangeklaagd als zedenbederf, maar in feite omdat het een regelrechte aanval op de Amerikaanse consumptiemaatschappij was, dat Kerouac maar één meesterwerk (On the Road) zou hebben geschreven ( "Wat een hemeltergende onzin.", en gevraagd naar de huidige sociologische situatie met de hernieuwde belangstelling voor de beats krijgt onze Vlaamse onderzoeker een afdoend antwoord:
"De beats zijn nooit uit geweest! De wereld heeft een grote behoefte aan de boodschap van de beats. Dat was toen zo, en dat is nog steeds zo. De beats legden de nadruk op het spirituele, dat was de kern van hun boodschap. De wereld vandaag is zowat het tegenovergestelde van alles waar de beats voor stonden. In die zin is er van een herontdekking of herwaardering van de beats geen sprake. Het idee van een beatrenaissance gaat al decennia mee. Er is altijd interesse voor de beats geweest. Wie spreekt van een revival heeft niet goed opgelet."

Jammer is het ontbreken in de Literatuur-vermeldingen van An Accidental Autobiography. Selected Letters van Gregory Corso, bijeengebracht door Bill Morgan, New Directions 2003.
Ik schreef er hier op de Kersvers-pagina's over, onder meer op 30 juli, en ook al vaker heb ik hier Allen Ginsberg's Deliberate Prose, Selected essays 1952-1995 ter sprake gebracht, eveneens geredigeerd door Bill Morgan. Penguin Books 2000.
Waar het in Albers'Beatland nauwelijks om Kerouac's schrijfstijl gaat, afgezien van enkele opmerkingen over sketching, spreekt Allen Ginsberg zich hier in vijftien teksten, van 1959 tot 1987, uit over de Literary Techniques and the Beat Generation. In de sectie Writers (na William Blake, Walt Whitman en William Carlos Williams komt Jack Kerouac in vier deliberaties voor; in een Village Voice-bespreking van The Dharma Bums een tekst uit 1953 van Kerouac zelf Essentials of Spontaneous Prose (Evergreen Review, spring 1959); in een introductie The Great Rememberer bij de posthume uitgave uit 1973 vanVisions of Cody (Cody = Neal Cassady) ;en in Kerouac's Ethics,waarin sprake is van Kerouac's Ethics in the Light of his Buddhism, waarbij Allen bij het vermelden van een strofe uit de Diamond Sutra, door Kerouac vaak aangehaald, schrijft:
"It's not very far from the notion that Burroughs laid on Kerouac when he gave him a copy of Alfred Korzybski's Science and Sanity, the basic foundation work in general semantics. When Kerouac and I first visited Burroughs, he physically gave us his library: Oswald Spengler's Decline of the West, Jean Cocteau's Opium, Rimbaud's Season in Hell and Illuminations, William Blake's Songs of Innocence and Experience, Kafka's Castle. Among others I remember the big huge volume of Science and Sanity. The theme was: don't confuse words (and ideas) with events. (...) Allen Ginsberg is the label, Kerouac is the label for that masque of perception and consciousness, but it isn't a "thing"that you can limit by abstraction or generalization or definition. So he was leaving the universe open. The slogan is to avoid "the is of identity.""

Zo, dat was het weer even; ook op mijn staart geen zout. I Am, Who I AM.Voor de vrolijker noot aan het eind van dit beat-college dient de bekende aanhef van Ginsberg's gedicht HOWL, dat in vele vertalingen indruk heeft gemaakt: I saw the best minds of my generation destroyed by / madness, starving hysterical naked'...''.
Remco Campert maakte in de dichtbundel Theater een toespeling daarop: De beste talenten aan de drank / aan de roem aan de ijdelheid / aan de spuit / of in 't gesticht. (Theater).
De mooiste pastiche die ik op deze regels ken, hoorde ik ooit van Lawrence Ferlinghetti, die ik voor het eerst in 1965 ontmoette, tijdens het Wholly Communion Poëziefestival in de Royal Albert Hall in Londen.:
I saw the best minds of my generation
destroyed by boredom at poetry readings.'

Niet bij deze leeservaringen, hoop ik. Zaterdagavond, zo nu en dan een buitje buiten. Binnen ist Ruh, en op de beeldbuis een huilende baby.
Gegroet: Simon Vinkenoog The Beat Goes On!

---

 

Vrijdag 28 september 2007

Nietzsche was fond of saying that acts of love
     take place beyond good and evil

Datsja Eden, Buitenzorg, Amsterdam-Noord, aan de rand van het W.H.Vliegenbos, gisteren.

Wat blijft is de ontroering, al is het maar door die dame in de documentaire van Heddy Honigmann, FOREVER, over de Parijse begraafplaats Pêre-Lachaise, die bij het graf van Guillaume Apollinaire dat zij schoonhoudt, een prachtig gedicht van hem reciteert vol enthousiasme en eerbied. "C'est beau, hein?"
Gisterenavond, VPRO, Nederland 2, 22.50-0.25. Holland Doc. Binnenkort op dvd bij Cinema Delicatessen/De Filmfreak.
Ja, het weer, de zon, de noodzaak lokten ons gisterenmiddag naar de tuin. Weer had ik die vreemde gewaarwording, na het achterhek aan de Zamenhofstraat achter me gesloten te hebben, dat ik weer tijdloos was, de jeugd waarin echt alles alleen maar Nu & Hier bestaat. Ja, ik kwam weer die wereld binnen, waarin geur een rol speelde, een belangrijke rol speelde - al wist je niet welke. Alles was geladen met betekenis, die soms drukkend over de dingen lag - maar soms was het licht, een muziekje dat wegdreef op de wind, een geur die je tegemoet kwam, eenvoudige geuren: gras na de regen, zwarte ademende aarde. Nu was het de geurkalender van de herfst, die zijn vele blaadjes liet vallen - plotseling, en wij hielpen mee: het bos dat de springbalsemien gevormd had, moest er uitgetrokken. En ik harkte, en wij veegden, en wij topten de nichtjes en voelden ons goed.
Wat wist ik toch weinig van het plantenrijk toen wij hier in april 1991 'toevallig', karmisch bepaald, binnenliepen, en daar tuin 25 konden adopteren als de onze, en enkele jaren daarna de aanpalende tuin 23, die ik Morgenland noemde. ("Indien niet aanwezig, afwezig.")
Dat zich in de patio van deze Hof van Eden een bladerdak van wijnranken zou ontvouwen met druiventrossen, ik zag het niet, ik wist het niet eens.
Edith bleek de groene vingers van haar moeder te hebben geërfd, zette mij aan het werk, graag gedaan (nog steeds) en had de eerste winter waarin wij de zomertuin misten als bedside book de Reader's Digest Handboek Praktisch Tuinieren, uit 1977 - van haar Ma gekregen.
Na de Atrium Encyclopedie en een abonnenment op Bloemen en planten zouden nog vele boeken en rozen komen (de mooiste boeken over de mooiste rozen), ik maakte kennis met de wereld van tuincentra en kwekerijen, modeltuinen en siertuinen: heerlijke herinneringen dit jaar aan de Levenstuinen in Teuge.
Maar wat wij zelf onder handen kregen, was uiteraard het meest interessante; Edith plantte rozen en wat de markt (meestal het Amstelveld op maandag) nog meer te bieden had en liet de bodem zichzelf bedekken: geen geschoffel, geen onkruid, alles wordt groen behalve de paadjes die jezelf aanlegt. En ondertussen hebben wij dankzij de clematis en de dwergkabouter een lianenpad, waar je gehurkt weer kind in het oerwoud bent.

Werk in uitvoering: Simon's Silence. In rust, in beweging en als muziekinstrument: altijd anders.
(Objet d'art brut).

Tuinieren is ook de grootste oefening in geduld die ik maar ken. Teleurstellingen kunnen verwerken, maar ook wonderen aanschouwen. Een gelijk opgaande opvoeding.
Het werd weer een opruiming, herfstschoonmaak. Bladeren aangeveegd, en een domein springbalsemien aan de aarde ontrukt. Zichtbaar werden floxen, een camelia, mombresia, ooievaarsbekjes, puntwederik, en een uitdijende persicaria. Bij de bank aan de vijver siergras en zegge, in de vijver waterlelies - een 15-tal bloemen liet zich aanschouwen deze zomer. Ik zie mijzelf al weer verlangen naar het voorjaar, zei Edith en liep spiedend rond. Ik hoorde haar met de kikker praten.
Dit weekeinde open huis op de atelierroute Noordwaarts (Zamenhofstraat 150; einde Johan van Hasseltweg, tegenover de AKZO); een gedicht te lezen - waar en wanneer hoor ik nog- en een voorlopig afscheid (tot de lichtjesavond op 6 oktober) van onze zomervrienden. Op naar de 91ste jaargang van het Buitenzorg-tuingebeuren!

Op het knipsel boven de naam van onze datsja de laatste regels van Voltaire's Candide.

Vier citaten uit Frank Alberts: BEATLAND. In het spoor van Jack Kerouac's On the Road.
Pagina 98: "Het verlangen iets definitiefs te zeggen over dit land, deze cultuur, deze mensen - en vaststellen dat ik dat niet kan. Er gaapt een gat tusssen de clichés en de feiten. Hoe langer ik hier ben, hoe groter het gat wordt en hoe sprakelozer ik erin rondrijd, rondkijk. Je kunt, wanneer je je eenmaal in een land en een cultuur begeeft, nooit meer terug naar de comfortabele eenvoud van het vooroordeel. Je komt in een soort niemandsland terecht, waar elke generaliserende uitspraak onmiddellijk door feiten, observaties en ervaringen wordt gelogenstraft. Je raakt de onschuld kwijt, de ergerlijke onschuld van de Europeaan die met veel aplomb en op niets gestoelde zelfverzekerdheid de grootste enormiteiten over Amerika debiteert."
Pagina 99: "Hoe dieper ik inland reis, hoe dikker de mensen. Ik denk terug aan het kippeninferno in New Castle, Pennsylvania, voel weer dezelfde walging, het verlangen om weg te vluchten, weg van al deze hallucinante kolossen die waggelend of mankend van dikkigheid over de parkeerterreinen en door de wegrestaurants van Amerika strompelen. Soms doen zelfs clichés hun werk niet: de obese staat waarin vele, vaak jonge Amerikanen verkeren is in werkelijkheid vele malen erger dan alles waar de Europese stereotypes over dikke Amerikanen me op hadden voorbereid."
Pagina 128: "Dat valt me tijdens deze tocht meer op dan ik ooit eerder had beseft: Amerika wordt oud. Achter de onontbeerlijke clichés die deze cultuur nog steeds aandrijven - 'make it happen', 'make it new', 'you can do better' - hoopt het verval zich op. Het is op zich niet zo' n verbijsterende vaststelling dat ook een hyperactieve, energieke en wezenlijk toekomstgerichte cultuur verleden aanmaakt. De vraag is wat voor effect zulke sedimenten hebben op de vitaliteit van de Amerikaanse ideologie. Hoeveel verleden, hoeveel geschiedenis kan Amerika verdragen? Is er een verdeelder wezen denkbaar dan een nostalgische Amerikaan?"
P agina 217 : "Europeanen, bedrogen en getraumatiseerd door hun eigen twintigste-eeuwse maatschappijdromen, kunnen de vitaliteit van zo'n door dromen gestuurde cultuur nauwelijks vatten, laat staan waarderen. Europeanen hebben geen dromen meer. Ze hebben zich te vaak bezeerd, te vaak vergist, ze kennen de tol die dromen soms eisen. Zoals Icarus neerstortte omdat hij met zijn met was aaneengelijmde vleugels te dicht bij de zon was gevlogen, zo is Europa neergestort, ergens tussen Siberië en Auschwitz. De Europeaan is een voorzichtige meta-mens geworden die hier en daar nog wel een beetje morrelt aan de werkelijkheid maar zich niet gauw meer zal laten verleiden door het schroeiende vuur van een of ander utopisch project. Sadder and wiser, dat wil zeggen, bang en gelouterd door de verschrikkingen die hij over zichzelf heeft afgeroepen, koestert de Europeaan zijn Icaruscomplex en leeft gehurkt tussen de feiten."

Speak for yourself, zou ik zeggen - over stereotypes gesproken! Ik schaar me nog altijd achter het Toekomstbeeld van de Afrikaanse auteur Ben Okri:

                           "Dat dit de tijd is om de beste droom te dromen
                                      van alle dromen die er zijn.
                            Dat dit de tijd is om de beste droom te dromen
                                      van alle dromen die er zijn."

Graag stuur ik ooit Albers een exemplaar van Goede raad is vuur, waarin dit als laatste van zo 'n 40 gedichten staat.
Zijn boek, met vele sociologische-historische zijsprongen heb ik nog niet uitgelezen; krijgt hij Lawrence Ferlinghetti in San Francisco nou te zien, of niet? Ik wacht af.
Overigens wijdt de VPRO GIDS een pagina aan zijn boek; tussen 14.05 en 14.34 praat Wim Brands met hem morgen, zaterdag 29 september 2007, op Nederland 1, zie Boeken.Vpro.Nl.

En over morbide obesitas, extreme zwaarlijvigheid zag ik vorige week een ontstellende documentaire op televisie: het aantal zwaarlijvigen dat ons land telt, 150.000 mensen, zal in zo 'n tien jaar tot 500.000 gestegen zijn. Twee hunner, rond de 200 kilo, spraken vrijuit over de moeilijkheden waarmee zij geconfronteerd worden: de stoelen in een nieuw ziekenhuis zakten door, brancards en tandartsstoelen zijn niet op hun gewicht berekend, bloeddruk kan niet gemeten worden, voor echoscopie is de huid te dik, bij een infarct moet de brandweer de mensen uit hun huis takelen, enz.
Wat een vreemde noot om te eindigen! Hebt u al ingelogd bij Esquire? Weer komen wij een dezer dagen op Ibiza terug; bijval uit een vreemde hoek. Vamos-a-ibiza.ibiza4all.nl.
Het ga u goed, wereldburgers, Europeanen en andere Nederlandstaligen.
Gegroet, uw Simon Vinkenoog, benenstrekker.

---

 

Donderdag 27 september 2007

A Navajo blanket traditionally contains an imperfection

"De ontwikkeling van een religie laat zich ook vergelijken met het verloop van een rivier.
Hoe zuiver en fris zij in het begin ook moge zijn, door het afval van eigen beperkte menselijke interpretaties, dogma's en de strijd om de macht raakt zij steeds meer vervuild en eindigt zij als een stinkende, vergiftigde, levenloze rivier.
Omdat wij aan een dergelijke vervuilde rivier leven, kunnen we ons nauwelijks meer voorstellen dat haar water ooit een levensgevende kracht in zich heeft gehad. En omdat wij in een tijd leven, waarin elke religie haar wintertijd doormaakt, lijkt het alsof zij zich alleen nog maar kan uiten in godsdienstig fanatisme en fundamentalisme en kunnen wij ons amper voorstellen dat zij eens de oorzaak van maatschappelijke vooruitgang, de bevorderaar van liefde, kameraadschap en eenheid, en de inspirator van beschavingen is geweest."

Lees verder bij de link Geschiedenis op deze webstek, uit René Derkse's boek ISLAM- de onbegrepen religie (Mirananda, 1988).
Andere geschiedenislessen tot dusverre aldaar onder meer gegeven door A. den Doolaard, Charles L. Mee (uit het boek HOOG SPEL - Onderhandelen op topniveau door de eeuwen heen), en de nog immer zeer actieve William Blum, schrijver van de Schurkenstaat (Lemniscaat).. Deze week is daaraan toegevoegd het nog altijd zeer leesbare & actuele verhaal van Harry Rodenburg over de wapenhandelaar Samuel Cummings, uit Randstad/2, 1962. Dank je, Robbie. Wie weet hoe het de man verder is vergaan? Wikipedia wellicht; ik prefereer gedrukte bronnen.
Tevens is toegevoegd aan de link Go with the blow het artikel 'Marihuana is niet weg te denken', dat ik op verzoek van het Algemeen Dagblad schreef, gepubliceerd 1 december 1994. Ook hier dank, Derrick en Robbie. Ook nog altijd uiterst actueel; (her)lezing aanbevolen.
Ook hoorde ik zelf voor de eerste keer op Hear me! See me! de opnamen, tijdens het Vurige tongen-festival in Ruigoord, eerder dit jaar, van fragmenten uit het programma van het Spinvis Combo. Ook hier het lange VOLMONDIG JA! gedicht, waarvan al verschillende versies in omloop zijn.
Uiteraard was ik er trots op gisteren mijn Surinaamse compagnon de route Piet van Leeuwaarden de You Tube-opname uit de Mahogany met het Bo 's Art Trio + Arjen Gorter te kunnen laten zien/horen. Een geheimtaalgesprek vond plaats, waaruit de foto van een installatie overbleef, als bijdrage aan het 'patafysisch-deskundologisch discours.

Popke Bakker: Hommage aan Robert Jasper Grootveld.
Contraptie voor de bestorming van het onmogelijke, 3 x 3 x 3 meter. Foto Mondje Joling.
Nog tot 14 oktober op za/zo te zien tijdens de Openbare Werken-expo in Vrijplaats Ruigoord. www.ruigoord.nl.

Het is de bedoeling dat elke link op mijn WebStek wordt uitgebreid, al naar de gelegenheid, en de tijd om het te verwerkelijken, zich aandient of voordoet. Sommige links zijn ondervoed, ik weet het. Van het hic ich chi moet elkeen maar uitvinden, welke vreemdevogelvriendenkring hier gemixed & gesampled wordt.
Ik fungeer overigens niet als prikbord of doorgeefluik, tenzij persoonlijk betrokken. Soms kondig ik een van mijn publieke optredens aan; niet van alle breng ik verslag uit.
Voor mij ligt de betekenis van deze onafhankelijke schrijfoefeningen in het plezier waarmee ik het doe & in de wetenschap dat elke nieuwe dag, levend en lezend, mij nieuwe inzichten verschaft, die eenmaal beschreven (verwerven, verwerken, verstrekken) ter lering en vermaak kunnen worden gebruikt.

                       "Knowledge of being is the perfect teacher
                          And he is with me everywhere I go;
                            Since he it is I am relying on,
                     Sever me from those who speak for sect or party."

 

(Uit: Chögyam Trungpa, The Song of Separation, MUDRA, The Clear Light Series, Shambala, Berkeley & London 1978).

Zolang de weg aan mij timmert ( zie (www.bestgekledeman.nl) knipoog ik terug, indachtig het adagio van Meher Baba: DON'T WORRY, BE HAPPPY
Ik heb daar alle redenen toe, het is mij gegund midden in het leven te staan, met een geliefde aan mijn zijde (ik ben hier slechts 'tekstverwerker') en ik hoop die levensvreugde uit te kunnen blijven stralen, zolang het mij gegeven is.
MOVE ON! BUDDHA MOVES ON! MOVE ONE UP!

En zo is het.

Opwarming maakt wereld onveiliger. Volgens Norman Myers, hoogleraar aan de Oxford University zal de wereld in 2010 zo 'n 50 miljoen milieuvluchtelingen tellen, oplopend tot 200 miljoen in 2050. Aldus Kees Homan in de Volkskrant vanochtend. Spirituele kitsch: een profiel van Olivier Messiaen Guido van Oorschot, idem. Retrospectief Georg Baselitz in Londen, door Rutger Pontzen. Michaël Zeeman, altijd leeswaardig. Zijn er nog staatsburgers nodig? Wordt het niet tijd over wereldburgerschap te denken? Marcel van Dam terecht foeterend tegen het interview met psychiater Dalrymple in Buitenhof. Ehsan Jami en Geert Wilders: "Wij zullen nooit zwijgen". Zij halen de Griekse legeraanvoerder en historicus Thucydides aan: "Het geheim van geluk is vrijheid. Het geheim van vrijheid is moed." Ja, moed-denken in plaats van doem-denken. De woordspelige uitspraak gaat wat mij betreft al zo 'n veertig jaar terug, toen ik ontdekte waar l'ennui, de apathie, het fatalisme, het je m'en foutisme, de wrevel en

de angst toe leiden. Opgeruimd staat netjes - ga ik verder met opruimen, archiveren vandaag (zie foto gangkast) - nee de zon schijnt zo helder dat de tuin ons lokt, waar wij dit weekeinde op Buitenzorg participeren in NOORDWAARTS. Open ateliers in de Zamenhofstraat, tuin-wandelingen in Buitenzorg - in de Asterlaan 25 de Totem der Nutteloze Dingen, werk in progress. Ons aller werk; leve de programmering, TAO! Simon Vinkenoog, genomineerd.

---

 

Woensdag 26 september 2007

Our revered teachers can bite, too

Ooit wilde ik een boek schrijven: Hoe ik Amerika ontdekte.... Ik zou dan op een gegeven ogenblik in gedachten terug gaan naar de tijd, dat mijn generatie, die van in de oorlog jong-volwassen geworden, Amerika leerden kennen, via films, tekenfilms en boeken - ik groeide op in een tijd dat Amerikaanse pocketboeken ruimschoots en goedkoop verkrijgbaar waren, of in Engelse Penguin- en Leibnitz-uitgaven, en ik dacht terug aan Hollywood, Charles Chaplin, Buster Keaton, Clark Gable, Frank Sinatra, ja zelfs Nelson Eddy en Jeannette McDonald, Shirley Temple en wat al niet gekweel, swing en achtervolgingen, copwboys vs boeven of indianen, die onmetelijke ruimte, die onbegrensde mogelijkheden.
De kortgeschoren Amerikanen die je tegenkwam leken allemaal over baby-faces te beschikken (soldaten in burger in Leave Center Amsterdam) en ze bewogen zich anders.
In Parijs, waar ik op m'n twintigste kwam te wonen, was dat allemaal anders, waar het Amerikanen betrof die het in de Europese Lichtstad, waar eens de lost generation onderdak had gevonden, wat eenvoudiger, vrijer en goedkoper konden leven, werken of niets doen. Leve de G.I. Bill of Rights. Zo had ik in 1948 meegevoeld met Gary Davis, die zijn Amerikaanse paspoort verscheurde en zich uitriep tot Wereldburger Nr.1. Had ik niet Henry Miller's boek over de VS The airconditioned Nightmare geklezen en wist ik niet hoe dreigend (Usury! Usury! Usury!) het politiek-militair-industrieel complex zijn macht uitoefende?
Zo zou het gaan van de ene ontdekking naar de andere, tot de eerste keer in december 1954, toen Jean-Marie Defaye en ik in New York voet aan wal zetten, op de retourvlucht (klein ommetje, vakantiedagen opnemend) van Montevideo naar Parijs, waar onze werkgever, de UNESCO, zijn thuishaven had. Uiteraard kwamen wij terecht in The Village, Greenwich Village - toen al in de bohème - zoals dat heet -bekend, zoals Montparnasse en Saint Germain des Prés en later het Leidseplein in Amsterdam - in legendarische tijden die hun eigen mythes met zich meedragen. Misschien wordt nog eens het Spui wereldberoemd, en de Penis op de Dam - toegang tot de geteisterde Wallen, het toeristisch nog steeds aantrekkelijke red light district - zoals het Statue of liberty in New York, die stad waar velen zich in deze speedy times thuis voelen. New Amsterdam heeft streetwise wel het een en ander te maken met het oude Amsterdam, dat historisch erfgoed, dat burgemeester Job Cohen tot wereldstad wil maken. Mijn zegen heeft-ie, als het maar magisch blijft.
De magie van Amerika, de ontdekking van het bestaan van een tegencultuur, die zich op een terugkeer naar de grondbeginselen van de Founding Fathers richtten, zoals in de 19e eeuw Whitman, Thoreau en Emerson. Ik ga daarvan geen opsomming geven, er bestaan boekenkasten vol over, maar het gebeurde in my lifetime en niet alleen in de VS, maar overal ter wereld waar nieuwe generaties de hiërarchische uitgangspunten van de in vele opzichten nog feodale samenleving niet meer aanvaardden.
Het verschijnsel van drop-out , de professionele boycotter van het arbeidsethos, werd onder meer door Constant Nieuwenhuys gesignaleerd als de voorhoede van een jeugdrevolutie die niet zou eindigen voordat het huidige bestel zou zijn omvergelopen.
Het door mij beoogde boek over Amerika werd nooit geschreven, hoewel ik er vaker op bezoek kwam, notabel voor mij in ieder geval in 1969/1970, 1982,1984 en 1988 - sindsdien hoeft het voor mij niet mee zo.
In de tussentijd was er sprake geweest van ontwikkelingen in de jazz en de literatuur, die van belang voor de toekomst zouden zijn. De bebop in jazz en de beat literature vonden beide hun oorsprong in New York, wat de schrijvers betreft aan de Columbia University, waarvan wij vandaag t.v.- opnamen zagen, omdat de Iraanse president er was verschenen.
Een van de vaker door mij aangehaalde citaten over de Beat Generation (founding fathers Jack Kerouac, William Burroughs, Allen Ginsberg, Gregory Corso, Herbert Huncke, Carl Solomon, Lawrence Ferlinghetti e.t.q. the best minds) wil ik hier graag opnieuw overnemen. Het is een fragment van Tulio Kupferberg's bijdrage aan het dubbelnummer van Randstad 11/12, Manifesten en manifestaties 1916-1966.
Hij verklaart geen waardeoordeel over de Beat-beweging te willen geven, maar er zeven onmiskenbare prestaties van op te noemen.
"Zij was de enige belangrijke revolutionaire beweging in het Amerika van na de tweede Wereldoorlog.
Zij vernietigdse het academisme in de Amerikaanse poëzie.
Zij verwierp de identificatie van 'de Amerikaan' met kapitalisme en materialisme, oorlog en A-bommen.
Zij schiep voor het eerst in Amerika (betrekkelijk) massale belangstelling voor poëzie en dus voor andere kunsten.
Zij bracht sex weer op de plaats waar het hoort in het menselijk leven; ergens bij het middelpunt.
Zij vestigde de hoop op een alternatief voor de Amerikaanse jeugd.
Zij verloste het persoonlijke leven van een ieder die er mee te maken had: van verveling, defaitisme, domme verdwazing en zinloosheid.
Zij maakte het leven weer opwindend."

En ik bedoel maar zo: beleven wij hiervan een renaissance, gezien de belangstelling bij de vijftigste verjaardag van de verschijning van Jack Kerouac 's On the Road? Begrippen als Underground en Hip hebben allang hun connotatie uit die jaren verloren; wat voor hip doorgaat of zo genoemd wordt is eerder een maniërisme dan een levenshouding; er wordt gesproken van hippe tentjes, hippe winkeltjes of restaurantjes - de radical chic is er alomme, getuigde de glitter- en glamourmagazines die disco PACHA op Ibiza vier keer per jaar, zomers gratis aan haar bezoekers verstrekt. Escapisme en hedonisme. Zeker.

HET VERDRIET VAN AMERIKA. Een en ander (het bovenstaande) kwam mij - vannacht - uit de vingers na het lezen van De stelling van Ivan Krastev: We staan aan het begin van de anti-Amerikaanse eeuw, in de NRC van afgelopen weekend.
"Net als de vorige zal ook deze eeuw door Amerika gedomineerd worden. Maar nu omdat de wereld wrok koestert tegen Amerika, zegt de Bulgaarse politicoloog Ivan Krastev tegen Juurd Eijsvogel."
Ik wilde, hier in elk geval, wijzen op het ANDERE AMERIKA, dat stem kreeg en steeds mondiger wordt.
Het boek van Frank Albers, BEATLAND In het spoor van On the Road, de recente Bezige Bij-uitgave, verschenen naar aanleiding van het 50-jarig bestaan als nog steeds gelezen boek van de omstreden schrijver Jack Kerouac, bevat lezenswaardige en wetenswaardige feiten en beschouwingen. Zo schrijft de auteur, in een hoofdstuk over de Amish:
"De beats horen thuis in de grote traditie van Amerikaanse 'neezeggers', een stroming van culturele dienstweigeraars die op een paradoxale manier steeds het centrale credo hebben bevestigd van de cultuur die ze tegelijkertijd willen bestrijden. Dat credo is het recht om nee te zeggen, om anders te zijn."
Zeer juist gesteld: cultureel dienst weigeren. The History of Hip. En ook: bblum6@aol.com - vraag William Blum, de schrijver van Schurkenstaat - De buitenlandse politiek van de enige supermacht ter wereld (Lemniscaat) om een abonnement op zijn nieuwsbrief. Doe mij een plezier!
Wordt vervolgd. Lief en naïef, noemt Edith me als ik zeg over honderd jaar nog gelezen te worden. Dan niet. Wij stappen over op de orde van de dag, het muisje en het befaamde staartje, als vervolg op het berichtje in de NRC van maandag over de VAMOS A IBIZA-tentoonstelling. Zowaar; het volgende werd ons vanochtend in de Volkskrant gewaar. Over de gewraakte collagemaker Ivo Hendriks meldt het gisteren hier in uw aandacht aanbevolen Magazine: Ivo Hendriks werd in 1976 geboren in Hellevoetsluis. Van 1997 tot 2002 studeerde hij aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam.
Nu laat ik u aan uw besognes en ik ga naar de mijne: een Hoge Gast Verwacht, dus... opruimen. Opgeruimd staat netjes, en zo groet ik u, hoogachtend, vriendelijk, innemend, Simon Vinkenoog, Emotiescanner.

---

 

Dinsdag 25 september 2007

People hide more than money in books

Al eerder had ik over deze tentoonstelling op Ibiza willen schrijven, weliswaar niet over het porno-aspect, maar over de gehele tendens daarvan, die overigens in de smakeloos ingevulde ruimte van het Hospitalet in Ibiza 's oude vestingstad, Cultureel Erfgoed, Dalt Vila, niet tot lang verwijlen noopte. De expositie was in vijf minuten te bezichtigen, tenzij je er plezier in beleefde Ellen ten Damme op video langdurig naakt onder het water te zien stoeien; het was maar een vreemd allegaartje dat hier was bijeengebracht; een vitrine met foto's zonder onderschriften, namen en datering; een vitrine met boeken en bundels van Nederlands schrijvers, waarin Ibiza ter sprake komt zonder enige verdere uitleg; een vertaalde tekst van Bert Schierbeek en idem dito van Tommy Wieringa; enkele verdwaalde abstracte schilderijen van Jan Cremer uit 1962, en de quasi-kunst die Micha Klein, zich pionier van een nieuwe kunstvorm noemende, sinds 1989 vanuit het dj-vj-paradijs Ibiza aan de man brengt. Toen mij de catalogus van deze tentoonstelling in handen kwam met de uitnodiging de opening (en het feest daarna) bij te wonen in Amsterdam's sociëteit Arti & Amicitiae en de Iglesia del Hospitalet in Dalt Vila van Eivissa-Ibiza, op 13 juli in Amsterdam en 7 september in Ibiza , was ik absoluut niet van plan daarheen te gaan. De glimmende 80-pagina catalogus, die dat niet was, maar door samensteller Kees van Twist (directeur Groninger Museum en initiatiefnemer Vamos a Ibiza - 50 jaar Nederlandse kunstenaars op Ibiza) 'het magazine' werd genoemd, ging vergezeld van een door hem ondertekende brief. Deze was gericht aan de Geachte lezer in de vorm van een vouwblad; de brief als aanhef en de overige drie kleurenpagina's met de 'kunst' van Mischa Klein en de zijnen/haren, die daarop naakt tussen zijn schonen te aanschouwen is, als een soort Pacha of Playboy-uitgever. Ik citeer met graagte uit dit vreemde document, dat meer dan een amende honorable is, eerder een testimonium paupertatis.

'Hierbij willen we u enige aanvullingen bij het magazine niet onthouden.
Wij zijn ons er van bewust dat de lijst van kunstenaars en schrijvers die in de tentoonstelling zijn opgenomen en in het magazine worden genoemd niet uitputtend is en dat er ook wellicht kunstenaars uit de afgelopen vijftig jaar zijn die ten onrechte ongenoemd zijn gebleven. Het doel was een overzicht te geven uit verschillende generaties kunstenaars zonder kwalificaties toe te kennen van wie ten opzichte van de anderen meer of minder belangrijk zou zijn.
Naast de kunst laat deze tetoonstelling ook een mentaliteitsgeschiedenis zien. Vanuit die benadering is er daarom ook voor gekozen om twee dubbeltalenten binnen de tentoonstelling extra nadruk te geven, namelijk de schilder/schrijver Jan Cremer uit de jaren zestig en de vj kunstenaar Micha Klein uit de jaren negentig, in zowel de tentoonstelling als in het magazine. Zij belichamen, van twee generaties kunstenaars die het eiland bezochten, het Ibiza gevoel. Vandaar dat zij in dit magazine ook een apart artikel hebben.
Natuurlijk ontbreken in artikelen ook wel eens gegevens: bijvoorbeeld wanneer men precies op Ibiza arriveerde en hoe lang men er verbleef. Of bijvoorbeeld dat Jan Cremer niet alleen in Amsterdam woont, maar eveneens in Italië, Parijs en New York. Daarnaast heeft iedereen ook de behoefte om aan de verhalen nieuwe feiten, commentaren en ervaringen toe te voegen. Wij juichen het toe dat we diverse soorten reacties hebben gekregen van deelnemende kunstenaars op de teksten uit het magazine. Het zijn waardevolle commentaren en toevoegingen, waarbij de kunstenaars het ook onderling lang niet altijd met elkaar eens zijn over de rol en de betekenis welke ze gespeeld hebben in de periode van hun verblijf op Ibiza.
Deze verschillen van inzicht en waardering tussen de kunstenaars onderling maakt deze tentoonstelling en dit magazine zo boeiend en past bij die kenmerkende mentaliteit en tolerantie van Ibiza.
Enkele bijstellingen van feiten. Op p. 18 wordt in de tekst de suggestie gewekt dat Micha Klein voor 2001 nog nooit een voet op Ibiza heeft gezet. Micha Klein komt er echter sinds 1996 elk jaar. Voor een aantal jaren zelfs het complete seizoen. Hij heeft optredens gedaan in alle bekende clubs. De invloed van Ibiza is duidelijk waarneembaar in zijn VJ werk. Gedurende de zomer van 1997 heeft hij als pionier van de vj kunst samen met zijn vriendin Afke Reijenga, hun eigen 'Summer of Love ' op Ibiza beleefd en de toon gezet voor een nieuwe stijl met de combinatie van videokunst en de partycultuur. Het vernieuwende van zijn werk is dat hij dergelijke evenementen op intelligente wijze inzet, om zijn gelaagde kunstwerken met elementen van pop-cultuur en kunstgeschiedenis, bij de massa onder de aandacht te brengen. Wat het eiland Ibiza (niet alleen Pacha) te bieden heeft is voor hem en de VJ cultuur belangrijk en bepalend geweest. "

Ziedaar: wat een territoriumdrift beheerst onze kunstenaars! Jan Cremer heeft wel vier bedden, en Micha Klein was er al in 1996. Wel, ondergetekende die tot geen enkele 'school ' behoort, trof in mei- augustus 1962 aldaar een tiental Nederlanders aan, die hij al uit Amsterdam of Rotterdam kende.
Veel van de verhalen over hen en andere Nederlandse schrijvers, die ik in het magazine lees, kende ik al - op p.60 wordt onthuld, dat voor de research van de tentoonstelling en het schrijven van de artikelen dankbaar gebruik gemaakt is van de informatie die Gerard Mulder boven water kreeg; eerst in een verhaal voor Vrij Nederland, daarna voor een Thomas Rap-uitgave Literair Ibiza (1989), die tweetalig (Engels/Spaans) en uitgebreid met foto's van Cas Oorthuys in 2002 op Ibiza verscheen.
Nemen we het glimmende magazine ter hand, dan lezen wij tweetalig (Nederlands-Spaans) een interview met de heer Van Twist door Eric Bos, Vicente Valero (Ibiza, 1963) over Ibiza: de artistieke mythe, waarin verwezen wordt naar Jan Gerhard Toonder's boek Hannibal en de ratten, een artikel in Insula van Felipe Lorda Alaiz uit 1964 en een serie artikelen in de Diario de Ibiza van Cosme Vidal Llàser, uit het zelfde jaar.
Gewezen wordt ook op de tentoonstelling in 1953 van zestig Zweede kunstenaars die op Ibiza woonden of gewoond hadden, en een tentoonstelling van zes Duitse Ibiza-kunstenaars in Barcelona. Galeries als El Corsario en Tanit worden genoemd, alsmede Ivan Spence van de Galerie Vedra, waar ik (foto in het magazine op pagina 52) de tentoonstelling van schilderijen, die Jan Cremer op Ibiza gemaakt had, opende.
Ook Eric Bos waagt zich VAMOS! 50 jaar Hollandse kunstenaars op Ibiza: de lokroep van de sirene aan een beschrijving van de Ibiza-mythe. 'Zoals schrijver/schilder Jan Cremer vanaf Ibiza aan zijn eigen mythe en legendevorming ging werken, hoe Harry Mulisch een tijdje op Ibiza doorbracht, terwijl het volgens Cremer slechts om een middagbezoekje ging, net als Hugo Caus en Cees Nooteboom, al die couleur locale in enkele van hun romans en novelles."
Tot een van de mythen behoort Es Vedra, de rotspunt (381 meter) van een hoge berg die diep in zee ligt. "Es Vedra zou volgens de legende niet alleen het enige restje van het legendarische Atlantis zijn, maar vanouds de woonplaats van de Sirenen, die volgens de Griekse Mythologie de held Odysseus probeerden te verlokken. We herinneren ons nu ook de naakte vrouwen op een strandtafereel van de kunstenaar Wijnand Wansink uit 1962 met de titel Ibiza. Loomheid, lusteloosheid en apathie spreken uit dat beeld dat aan het neo- classisisme van Picasso doet denken. Ibiza lijkt daarop een mythologisch landschap met uitgeputte faunen en wezenloze nimfen die de avond tevoren in dronkenschap een ode aan de godin Venus hebben gebracht(...) Het is duidelijk, de kunstenaar is een eeuwig dolende Odysseus. Niet de thuiskomst, maar het reizen zelf is het doel. Na vijftig jaar veranderingen en ontwikkelingen is de nimmer gelokaliseerde oeroude bron van inspiratie nog steeds niet opgedroogd en zingen in elk kunstenaarshart de sirenen hun eeuwige lied."
Vervolgens, tussen de advertenties en afbeeldingen van kunstwerken en de foto's van de kunstenmakers, wordt ook door Eric Bos Jan Cremer, De Barbaar van Ibiza, De beroemdste IIbizaganger vriendelijk onder de loep gehouden, terwijl Steven Kolsteren zes pagina's wijdt aan Micha Klein New Media Artist .
Victor Schiferli besteedt zes pagina's aan de Islomanie: "Vrij te zijn! Vrij te zijn!"Ibiza in de Nederlandse literatuur. Ter sprake komen Bertus Aafjes (artikelen in Elsevier, 1958), Jan Gerhard Toonder, vanaf 1957 negen jaar op Ibiza, zijn roman Hannibal en de ratten (1963)en het autobiografische Een spin in de badkamer (1976), Cees Nooteboom, een jaar op Ibiza De ridder is gestorven (1963), Hugo Claus met Schaamte (1972) en De dans van de reiger (1963), Harry Mulisch met Het narrenschap in Wenken voor de jongste dag (1967) en de novelle Oude lucht (1976). Jan Cremer, drie jaar, met Ik, Jan Cremer (1964), Willem Frederik Hermans met foto's van geografisch interessante rotsformaties op zijn website, Cornelis Bastiaan Vaandrager met Joop Massaker (1960), terwijl dichter Bert Schierbeek vanaf 1963 de winters op Formentera doorbracht, tot aan het eind van zijn leven.
Jan Gerhard Toonder over hem: "Bert was (en is misschien nog steeds) de enige vreemdeling die de taal kwam aanvliegen en die in rap dialect met deze analfabeten dialogen als gedichten bouwde; boeren onder elkaar, heel praktisch maar wel met wijsbegeerte en een zin in het leven. Bert is later veel bereisder geworden maar ik betwijfel of hij ooit zo thuis is geweest- nooit zo als daar en toen."
Verder worden andere schrijvende Nederlandse bezoekers genoemd: de op Ibiza uit Baghwan- ouders geboren Esther J. Ending (Na Valentijn, 2004), dan Theo Kars (Avontuur op Ibiza (1980) en Kluun: De weduwnaar(2006), Adriaan Jaeggi, Maria Barnas en Tommy Wieringa.
De samensteller van dit overzicht, dichter-neerlandicus Victor Schiferli had mij voor het blad Hollands Diep om tweehonderd woorden over Ibiza gevraagd; hoogstverbaasd was ik die tekst hier aan te treffen, zonder dat ik daarvan op de hoogte was gebracht.
Dat in mijn Eerste gedichten 1949-1963 (De Bezige Bij) zes gedichten uit Ibiza (1962) voorkomen, vijf korte (Es Vivé, San Carlos, Talamanca, Figueretas, Fiesta) en het langere Spelen met vuur, is door deze 'kenner' nooit waargenomen. Zo gaat het; ik was er maar vier maanden en ik heb van mijn verblijf nooit een mythe gemaakt. Mijn tweehonderd woorden eindigden met de opmerking: "ik ben er nooit meer terug geweest."
Dat ik mijn eigen woorden toch logenstrafte, is aan de natte zomer alhier te wijten - opeens bekroop ons de onbedwingbare lust naar Zon en Zee, en de mogelijkheid Ibiza (voor mij: opnieuw) te bezoeken, trok ons beiden aan. Welnu, wij kwamen, zagen en willen graag terugkomen: leve het Ibiza-gevoel - los van alle legenden, mythe, glamour, hedonisme en parties.
Toen wij er trouwens waren rond die Ibiza-openingsdatum, wilde ik er graag heen. Edith en ik waren ruimschoots op tijd; terwijl ik in het straatje boven de ingang op een strategische plek plaatsnam, ging Edith de oude stad verder in ter verkenning. Ik hoorde en zag de eerste vertegenwoordigers van de Hollandse kolonie aankomen, mensen met aardappels in de keel. "Zeg, mag ik jou aan Hanneke voorstellen? Zij vertegenwoordigt hier de Nederlandse staat" hoorde ik schallen - ik had van Hanneke gehoord, secretaresse van de Nederlandse consul die niet op Ibiza aanwezig was; op een gegeven ogenblik mengde ik mij tussen het aanzwellende groepje mensen, geschaard rond de buitenbar met wijn in kartonnen pakken, die nog niet geopend was. Toen de deur open ging, wandelden wij als eersten naar binnen, gevolgd door anderen die ons geen blik waardig keurden. Dan niet; na enige tijd was ons geduld op en zochten we onze vrienden in de benedenstad weer op - die ook nog even een kijkje wilden nemen, maar al spoedig weer terug waren. Wij hadden de hotemetoten, inleiders gemist, maar goed ook- ook Jan en Babette - dat wordt dus een andere keer.
Bij het weggaan vroeg ik een der dames, die dozen bij de ingang uitpakte, of ik een paar catalogi mocht hebben; "Er staat een foto van me in!""Ja hoor, we komen er in om." Dat lees ik in het colofon: 15.000 exemplaren gedrukt door Scholma Druk in Bedum, uitgeverij Intermed. Er zal dus nog wel een ex. voor nieuwgierigen te vinden zijn, wellicht www. groningermuseum.nl
Ik had Jan Cremer op de man af willen vragen wat hij van deze 'show' vond - ik vraag het me nog steeds af. Zou hij een nieuwe mythe geschapen hebben?
En nu ben ik hierover uitgesproken. Lang leve het eiland Ibiza, met of zonder would-be-artiesten, snobs, kunstluizen, aanstellers, idioten, debielen, piercings, tatouages, toeristen - vrij, vrij, vrij zijn wij, en ik ben dit ei kwijt. Simon Vinkenoog, flaneur.

 

Maandag 24 september 2007

Home can be a state of mind

Welkom, week 39, dag 267. Wij kijken een welbesteed weekeind terug:

Het vernieuwde bureaublad (dankje, Robbie Vlasman) met de mooie foto van vriend Tamas Kooning Lansbergen uit Ibiza, om nog iets van de zonne-energie mee over te brengen en door te geven.
Een prettig evenement, de IJ-Salon in het Muziekgebouw aan het IJ, een gebouw waarvan je kunt gaan houden - wijds uitzicht en genoeg inzichten en bespiegelingen verschaft door de muziek.
In een ontspannen sfeer met zaterdag als thema Born To Be Wild; komende concerten, telkens om 15u - meekomende kinderen welkom - 25 november Missing Link, 23 februari 2008 Wie is bang voor Arnold Schönberg, 22 maart Ludwig!!!, en 3 mei Vreemde Vogel. Alle info: www.ij-salon.nl. In een uitgelaten stemming ontmoetten wij na afloop de ouders van Frederieke Saeijs, begroetten Talitha en haar dochtertje Bodil en zagen overal gelukkige mensen met vrolijke gezichten.

De IJ-Salons zijn uiteraard slechts een deel van wat zich in het muziekgebouw aan 't IJ - waarin ook het florerende BIM-Huis - afspeelt.
Schrijft algemeen en artistiek directeur Jan Wolff, in de inleiding tot het Seizoensboek 2007/2008 (concertseries, festivals, themaprojecten) van 136 pagina's, Luisteren aan 't IJ:
"Steeds meer mensen ontdekken het luisteren naar muziek, die zij nog niet kennen. Veel muziekliefhebbers zijn eigenlijk 'herkenners', zij luisteren om te herkennen. Maar je kunt ook luiseren zonder te herkennmen. Luisteren naar muziek die je niet kùnt herkennen, gewoon omdat je die voor het eerst hoort. Een steeds groter publiek gaat op deze beide manieren luisteren.
De programmering van het Muziekgebouw aan 't IJ bestaat voor een groot deel uit nieuwe en relatief onbekende muziek. Er is ons jarenlang geleerd: nieuwe muziek moet je eerst verkennen, dan herkennen en dan pas erkennen. Deze volgorde is onzin. Bij ons kunt u op twee manieren luisteren: herkennend en luisterend zonder meer. En na afloop eens flink erover praten. Zo ontwikkelt zich muziek.
P.S. En natuurlijk zijn we blij dat er al meer dan honderdduizend bezoekers zijn geweest!"

In Den Haag waren wij als altijd zeer welkombij Edith's moeder Else; later op de avond konden wij Friederieke feliciteren met haar optreden als violiste in kamermuziekverband; zij logeert op de Hogeweg als zij voor concerten in Europa optreedt - zij volgt een masterclass van een jaar in de Verenigde Staten.

En ik las. Edith had heerlijk gekookt en wij speelden scrabble in de keuken.
Zondag was de tuin verrukkelijk in de najaarszon; de mooie dag bleef bij ons, toen wij (Edith, Simon + Volvo 460) ons vol verwachting naar Zoetermeer (afslag 7) begaven, alwaar de Stichting Sjabien mij had uitgenodigd als schrijver-dichter-spreker als 'extra evenement' tijdens de daar gehouden tentoonstellingen.
Volgend weekeinde, zondagmiddag 15u , wacht u aldaar gratis The Dance Studio Ricardo Sibelo; in het voormalige HEMA-gebouw, vlak bij de nieuwe gevangenis, is een prachtig ateliercomplex verrezen, dankzij de handen-uit-de-mouwen-mentaliteit die veel beeldende kunstenaars, theatermakers (etq) karakteriseert.
Een bezoek aan het complex - zaterdag en zondag van 13 tot 17 u - van harte aanbevolen: www.baztille.nl verschaft Info; kunst en vrijheid gaan samen - voor de happy few mocht ik dat beamen. Binnen in enkele ateliers en buiten, vlak bij de A 12 las ik met genoegen een paar gedichten voor, en beloofde een Tot Ziens. Leve het kleinschalig, menselijke - ja daar voel ik mij overal ter wereld thuis.

d

Een rustige week voor de boeg, enfin - dat denk je - wel de gelegenheid om mijzelf ook buiten deze dagelijkse zen-ding boodschappen, levenstekens e.d. op schrift te uiten.
Beetje geheimtaal mag: meestal praat je als schrijver niet over wat je voor-en-omhanden hebt, tot het zover is.
Waar is ver? Is Antonin Artaud ver, die wist hoe vervreemd de westerse mens van zichzelf, zijn lichaam en zijn verbeeldingskracht is - zeker nadat hij had gezien hoe de dansers uit Bali als het ware met hun ledematen konden spreken, articuleren?
"En als nog iets hels en werkelijk vervloekt is in onze tijd, dan is het wel ons artistiek gepriegel met vormen, in plaats van ons te gedragen als slachtoffers op de brandstapel, die tekens geven door de vlammen heen."
Alexander Trocchi, situationist, sprak van een coup du monde, die cultureel zou zijn. Ik heb er altijd aan gedacht als pop-sterren, sport-helden en andere media-jetsetters zich inspanden of werden ingezet voor de vele Goede Doelen.
Ik neem aan dat velen Zichzelf als Goed Doel beschouwen (veel verdienen = veel belasting afdragen), maar het gebeurt - waarom niet? Ik heb ook wel eens voor Amnesty International een Suite Pathétique geschreven, die nu door http://devalsenoot.blogspot.com/ op de webstek is gezet, terwijl Kristof me uit Antwerpen heeft laten weten dat hij van ditzelfde gedicht een audio-versie op het net had gezet, met Spinvis: horen en zien vergingen me! http://ruona.blogspot.com:80/.
Al Meanderend op het net kwam ik ook voor het eerst Sven Ariaans op schrift tegen; zijn uitspraak "Ik houd van lief. Lief zou ik het minst kunnen missen." vertederde mij.
Er speelt zich e-mailend heel wat af; info- en foto-verkeer (teveel om hier op te nemen), aankondigingen, nieuwsbrieven, afspraken, vragen en verzoeken.
Ik zie overigens dat Willem Roggeman € 7.70 postzegels moest plakken om mij een exemplaar van de september 2007-editie van de Poëziekrant (een uitgave van het Poëziecentrum, Vrijdagmarkt 36, B - 9000 Gent, www.poeziecentrum.be) te doen bezorgen, waarin vier nieuwe jazzgedichten van zijn hand, een ervan aan mij opgedragen, waarvoor dank.
Elders in het 90 pagina's tellende, op glanspapier gedrukte, magazine een recensie van Roggeman's vorig jaar bij Demian verschenen bundel Blue Notebook.
Schrijft Patrick Auwelaert: "Beatschrijver Jack Kerouac: 'I want to be considered a jazz poet.' Met dat motto - een van de vijf die aan Blue Notebook voorafgaan - drukt Willem M. Roggeman ongetwijfeld een wensdroom uit. Welnu, laat hij zich dienaangaande vooral niet ongerust maken, want met zijn nieuwste bundel schaart hij zich verdiend in het rijtje van Vlaamse 'jazzdichters' als Adriaan de Roover, Willy Roggeman, Jan van der Hoeven en Roger M.J. de Neef."
Aldus de expert. En ik ga nu lezen over H.C. ten Berge en Hendrik de Vries. Mooi tijdschrift, lang niet gezien.
Aldus, aldus. Blijf dromen, beautiful people ; begeef je niet in wishful thinking en neem de dingen zoals ze komen en gaan. Einde berichtgeving , Simon Vinkenoog, Voorlichter.

---

 

Vrijdag 21 september 2007

Beauty is not always something you must search for

Hij heeft er geen gras over laten groeien, vriend Kristof uit Antwerpen! Vorige week benaderde hij me met 12 vragen die hij beantwoord wilde zien op de dag dat ik er was.
Wel kwamen wij elkaar 'toevallig ' op de Vlaamse Kaai tegen, lang voor de aanvang van de voordrachtmiddag in het Zuiderpershuis, maar ik liet hem weten die vragen niet meteen te kunnen antwoorden:( 'het zou een boek worden') - en ik beloofde hem een en ander verder via e-mail af te doen.
In twee etappes kwam ik er eergisteren toe de 12 vragen te beantwoorden, gaf mijn vingers de vrije loop - en wat krijg ik daar gisteren binnen (op http://kristosplace.blogspot.com/): een volledige uitdraai van mijn tekst, inclusief de weg te boenen over het hoofd geziene tikfouten. Eerst mocht ik lezen waar ik was, "KRISTO - Dit is de webstek van Kristo, een Vlaamse Vrijetijds Schrijver, Dichter en Trendwatcher. " en - vlugger kan het bijna niet. Kijkje nemen maar; ik verafschuw overigens wat simonie wordt genoemd. Geen zout op mijn staart; ik behoor tot de ongrijpbare generatie; niet lost, maar door zichzelf gevonden, of wellicht: hervonden.

Uit de Verenigde Staten komt Provo: Amsterdam's Anarchist Revolt door Richard Kempton, uitgever Autonomedia, PO Box 568, Williamsburgh Station, Brooklyn, NY 11211-0568, USA - ISBN-13:978-1-57027-181-6). En, uiteraard: www.autonomedia.org. For online ordering, topical discussion, events listing, book specials and more.
Zestien Spui- foto's van Cor Jaring verluchtigen de 160 pagina's tellende uitgave; het eerste in het Engelse taalgebied dat een ruim overzicht geeft zowel van de couleur locale, het magisch centrum Amsterdam met zijn anarchistische verleden, als wel van de Ommekeer, die onder meer door Provo halverwege de jaren '60 werd gefaciliteerd (en die nu weer aangevreten wordt).
Voor niet-Nederlanders is het ook een uitstekende inleiding in de vreemde wordingsgeschiedenis van ons land, met onze bijna volbloed-Duitse monarchie. Vgl. met Groot-Britannië! De Zuilen. Het provincialisme van voor 1940.
In acht hoofdstukken worden, bijna dag voor dag beschreven, opkomst en verval van Provo verhaald, vanaf de happenings in 1964 van Robert Jasper Grootveld - al in een eerder hoofdstuk over 'the magic center 'hoog als profeet op het paard gehesen! - bij het Lieverdje en de daaropvolgende ontmoetingen met onder meer Roel van Duijn, Luud Schimmelpenninck, Rob Stolk, Hans Tuynman, Peter Bronkhorst, Kees Hoekert en Wie Al Niet! tot het zelfverklaarde einde, het afscheid in het Vondelp[ark op 14mei 1967.
Een en ander (de provocaties, de Provo-bladen, de arrestaties, de kip en de rookbommen bij de Beatrix-Claus bruiloft naar de Gouden Koets geworpen, de beelden die op 10 maart '66 het oog van de televisie-kijkende wereld schokten) wordt zakelijk, soms hilarisch verteld, veelal aan de hand van ego-documenten en de litteratuur, waaronder Harry Mulisch' Bericht aan de rattenkoning wel een bizondere plaats krijgt ingeruimd. (Overigens: Bram, niet Braam de Swaan is geen journalist, maar befaamd socioloog).
Namens Autonomedia namen Hans Plomp en Stephen Snelders kennis van het manuscript; nadat in een eerdere fase zowel Roel van Duyn als ik dat hadden gedaan. Het is ook uitgebreid met nuttige bijlagen: New Babylon, provo en de situationisten, de invloeden van dada, de anarchistische antecedenten in Amsterdam, Provo in België (vnl. Herman Claeys in Antwerpen), de Kabouters, en een Sartre-hoofdstuk over the fused group. Kortom, zeer lezenswaardig.
Uit het voorwoord van de uitgever haal ik het een en ander aan:
"Provo: Amsterdam's Anarchist Revolt is another title in Auonomedia's ongoing exploration of Dutch resistance movements: previously, The Devil's Anarchy (2005) examined early Dutch piracy, and Cracking the Movement (1994) chronicled the Dutch squatting movement.
While some in our collective cannot imagine modern anarchism without Provo, others only came to understand the movement's impact through researching and editing this book. Provo is a legendary movement whose creative energy, successes, and failures helped shape the anarchism that we practice and love today. And while the effects of legends often drift in and out of our everyday lives, they frequenty pass unanalyzed. This book brings the history of Provo to the fore so that we can make the connections between the past and the present, as well as take note of substantial differences between historical moment and ours. Our hope for this introductory history of Provo in English audience is that it allows others to mine Provo's experiments and experiences for inspiration and strategies."
"Provo does not stand alone. It lies embedded in a matrix of earlier movements, as well as countless later layerings. There is clear evidence that the 1968 Paris activists borrowed from Provo's successes. So even the Situationists - who are often canonized within various radical milieus - owe a debt to the creative Provo activists who played with the political potential of aesthetics."
"We 're proud of the flawed jewel our combined efforts have produced. May this contribution to our secret history from below prove viral, infecting others with the urge to follow Provo's lead."

En ik zeg, met of zonder die andere:
Do what thou wilt shall be the whole of the Law
Love is the law, love under will.

Op de boekenlijst achterin zie ik dat Richard Kempton, die ik in provo-jaren hier ontmoette, ook de auteur is van Blue-Eyed Devil: A Road Odyssey through Islamic America. Verder zie ik dat Stephen Snelders, ooit mede-redacteur van PAN-Forum en de schrijver van een boek over LSD-therapie in Nederland, het mij niet bekende boek over early Dutch piracy uitgaf bij Autonomedia: The Devil's Anarchy.
Ter lezing altijd aanbevolen de geschriften van Peter Lamborn Wilson en Hakim Bey, overigens een en dezelfde persoon. Op- en aanmerkingen houd ik voor mezelf, of in een e-mail naar Kempton. Van Elias Canetti's Macht en Massa, klassiek, rept de auteur niet, en Huizinga 's Homo Ludens heeft hij waarschijnlijk niet gelezen. Sorry, brother. Waar is de relativerende stem van Frits Frenkel? Vragen blijven, altijd.

Als eerste genomineerde auteur voor de Historisch Nieuwsblad/De Volkskrant Prijs komt via Arjan Peters vanochtend in de Volkskrant/Cicero Willem Otterspeer (1950) aan het woord, met zijn boek Orde en trouw (de Bezige Bij), een studie over Johan Huizinga, die op 9 juni 2006 door Kees Fens in Cicero werd besproken.
"Vanuit zijn werk benader ik de man. Precies omgekeerd aan de gemiddelde Nederlandse biografie, waarin soms het werk wordt vergeten en we alleen de mens overhouden. Mijn boek gaat eigenlijk over lezen en schrijven, eerder dan over geschiedenis. Het is voor iedereen. Huizinga voor arbeiders verklaard."
In zijn latere jaren ageerde Huizinga tegen sport, reclame en radio. "En hij was voor natuurbehoud, en restauratie van vervallen steden. Hij werd toen voor conservatief nostalgicus versleten. Zet de radio of tv maar aan, en we hebben precies dezelfde klachten."

Plus ça change, plus c'est la même chose.
In onze moedertaal: hoe meer het verandert, hoe meer het zich gelijk blijft.

Ein Garten ist ja nicht nur Dekoration, Umgebung, Unterschlupf oder Zufluchtsort; ein Garten ist vor allem ein beständiger Lehrer, ein stillschweigender Zuschauer deines Tuns und Lassens, jemand, der Freuden und Sorgen mit dir teilt, dich überrascht und verwöhnt mit Farben und Düften.
Ja, dat heb ik -in het Nederlands - geschreven (over de Clematis, in In geuren en kleuren, schrijvers over bloemen) en dankzij de bemiddeling van Uitgeverij Gianotten kwam het voor de eerste week van januari terecht op Der literarische Gartenkalender 2008, mit Fotografien von Marion Nickig, Schöffling & Co., Frankfurt am Main, ISBN: 978-3-89561-874-1.

Hier is Edith met de vuilniszak, waarin ongelezen kranten moeten verdwijnen - en voor Robbie moet ik een stoel vrij maken waar blijven al die vliegen in 1 klap?
Tot de volgende knipoog, dit was Simon Vinkenoog - het zonnetje in huis.

---

 

Donderdag 20 september 2007

Observe yourself living

De Grote Taal Knobbel. Het gemak, waarmee... Vinger opsteken en het antwoord op de vraag weten. Test. Test. Test. Leren in de slaap en ervarend, ogen en oren open. Dorst naar kennis lessen, willen blijven weten en alles kunnen oppakken waar de gelegenheid zich maar voordoet. Je eigen taal, en in de meer uitgebreide lagere schooljaren, die ook bezettingsjaren zijn, die van de buren: Engels, Duits en Frans - zeker van dienst als je op je twintigste in Parijs gaat wonen.
Het ging niet anders dan volgens de goed geregelde wetten van het toeval.
Even dada Hans Arp aan het woord:, tweetalig dichter (Elzasser), tekenaar, beeldhouwer:

"Das Gesetz des Zufalls, welches alle Gesetze in sich begreift und uns unfasslich ist wie der Urgrund, aus dem alles Leben steigt, kann nur unter völliger Hingabe an das Unbewusste erlebt werden. Ich behauptete, wer dieses Gesetz befolge, erschaffe reines Leben.

Jean (Hans) Arp, ENAK'S TEARS, Terrestrial Forms, 1917
Painted wood relief 56.2 x 58.5 x 6 cm
The Museum of Modern Art, New York

Telkens weer iemand die je hielp bij het oversteken, je behoedde voor ongelukjes - toch moest je enkele keren bruusk afscheid van anderen nemen, om je ziel te redden en niet om te navelstaren; weten van afstand doen en je - eenmaal 'bevrijd' in 1945 - nooit kunnen losmaken van het idee dat je iets te doen had tegen het onrecht, dat niet alleen jou, en je vriendje met zijn ouders aan de overkant van de Govert Flinckstraat werd aangedaan, maar de hele wereld.
Strijd voeren, niet met bommen en granaten, maar met de pen en het redelijk denken, geen bloedvergieten a. u.b., tegen die afzichtelijke wereldomspannende geoliede machinerieën, met hun CEO's, hun Old Boys & (Girls) Netwerk, hun mondiale projectontwikkelaars,uitvoerders, aannemers en werkslaven: ideologieën als nationaal-socialisme, fascisme en communisme, de orthodoxie, het fundamentalisme, de religies-zonder-blijdschap.
Alle -ismes de wereld uit: om te beginnen Nu & Hier, en al enige tijd is het zichzelf aan het ondergraven - Noord-Amerika's Bodemloze Geldgat: Moloch! Moloch! Moloch! Usury! Usury! Usury! - het kapitalisme van het militair-industrieel-economisch complex, dat de Aarde naar vergiftiging en de mens naar gewetenloosheid voert, duivels jonglerend met uitgewoonde termen als democratie, veiligheid, terreur - en zo het idee 'het Westen', zo het al iets betekende, te grabbel gooit. Ja, wij maken het nog mee - de ondergang van het avondland. Goedenmorgen, nieuws! Er zijn nog heel wat interessante schobbejakken op het toneel van de geopolitiek: Bush, Poetin. Hoe het geheel Topzwaar wordt, en om gaat vallen. Wat een tijd om in te leven; uniek, nooit eerder gebeurd, even opkijken zeg! The hour is getting late/ no false talking now.\. Hij wreef zich bij voorbaat in de handen.

"Zoals iedereen die niet helemaal goed bij zijn hoofd is ben ik er eigenlijk voortdurend op uit om aan het lachen te worden gemaakt. Evenwichtige en toerekeningsvatbare mensen hebben dat niet, die zijn uit zichzelf al vrolijk, maar bij mij moet het als het ware uitwendig worden toegediend, zoals insuline."
Rudy Kousbroek De logologische ruimte - Opstellen over taal, Meulenhoff, 1984. Voor € 8.- opgepakt bij Demian, Antwerpen, Wolstraat 2 - ga pakken de nieuwe BEAT-catalogus!

Sinds vanochtend, sinds de voorpagina van de Volkskrant, weet ik wat Ik Ben: een HWN, een Hardwerkende Nederlander. Vannacht de schriftelijke vragen 1 t/m 6 van Kristof van H. beantwoord, en ik maakte me weer eens (bijna) kwaad over de opmerking 'Eigenlijk ben je op pensioen, maar je blijft toch vlijtig verder doen?, op dezelfde wijze als ik me eens (bijna) kwaad maakte, toen een dame mij verontwaardigd telefonisch zei "Maar meneer Vinkenoog, u bent toch binnen?"op mijn vraag naar een honorarium - nee mevrouw, ik ben Niet binnen en nee Kristof, in mijn vogelvrije beroep heb je geen pensioen, anders dan de Algemene Ouderdom Wetgevingsuitkering, die net voldoende is om de huur te betalen van mijn woonhuis en de opslagruimte van het Vondel-Antiquariaat - die ik wellicht nog eens openstel, with a little help of my friends... Vol van schatten hier, maar het vereist een kennersoog - daar heb ik het sizaltouw voor nodig, waarvan Edith straks een rol of kluwen gaat kopen. Ook de strijkplank staat uitgeklapt voor de open gangkastdeur, vol stapeltjes. Enge aanblik, om gauw uit het gezicht te werken. Het is geen gezicht, maar de vloer is weer gepolijst en de herfst noodde ons de gaskachel hoger te draaien. Ik wilde hier in Kersvers de vragen 7 t/m 12 van Kristof beantwoorden, maar dat zal men t.z.t. dus elders kunnen ervaren. Bij het zoeken naar de wet van het toeval, in het volgeplakte boekje DE ZWANENDANS, alweer 20 jaar met mij onderweg (datering 24.8.1987 - in de week van mijn eerste ontmoeting met Edith - trof ik ten eerste de tekst van Oliver Reiser aan, die je kunt lezen als je de godin Abundantia bovenaan deze pagina aanklikt, en een ietsje verder Norman Mailer, over de Filosofie van Hip.
"For I wish to attempt an entrance into the mysteries of murder, suicide, incest, orgy, orgasm and Time. These themes now fill my head and make me think I have a fair chance to become the first philosopher of Hip."

Uiteraard komt Mailer, met zijn essays The White Negro en Some Notions on Hip (uit zijn onvervaarde Advertisements for myself) in John Leland's HIP: The History op 14 verschillende pagina's in het boek voor, zo op pagina 152 de opmerking van de dichter Kenneth Rexroth over Jack Kerouac, waarbij ook Mailer genoemd wordt:

"Kerouac has exactly the attitude toward the American Negro that any redneck gallus-snapping Southern chauvinist has ... The Beat novelist just likes them that way. Mailer was right when he said that the hipster was a white Negro - but he neglected to point out that the Negro model the hipster imitates is the product of white imaginations."

En zo is dat; altijd goed te weten bij zoveel onwetendheid rondom. Enfin; de dag gaat verder - herfstig, wij schrijden voort. Loop-Denk-Training.
De groeten, Simon Vinkenoog, HWN.

---

 

Dig a little deeper

De eerste poëzie-avond van het tiende seizoen in Festina Lente aan de Looiersgracht 40b in Amsterdam (www.cafefestinalente.nl) ging wat chaotisch van start; de sfeer was er niet minder om.

Voor publiek en jury: Sven Ariaans, Bernard Wesseling en uw dw.dr., gesecondeerd door de muzes Nora en Edith) kregen de acht ingeschreven dichters ieder drie minuten, zij die naar de tweede ronde gaan vier minuten en in de finale verschijnen 2 dichters vijf minuten, eventueel aangevuld met de publieksprijswinnaar.
Dat waren gisteren Jurgen Smit (35), Jan Ketelaar (48) en Marijn (26). Ook bij de niet-winnaars bleken verrassende momenten, een ex-junk die de strijd tegen zijn verslaving nuchter beschrijft, een liefhebber van de dichter Leopold, die l9e eeuws voorleest en zich ook op die wijze kleedt, zeer anachronistisch - door hemzelf, bleek in een gesprekje, zeer bewust beleefd.
Marijn, Jurgen en Jan hadden hun benoeming niet alleen te danken aan de authenticiteit van hun dichterstalent, maar ook aan de sterk persoonsgebonden weergave daarvan. In dat opzicht was het Jan Ketelaar, die mij het meest ontroerde, maar Jurgen Smit kwam overtuigend te voorschijn als winnaar. Jan Ketelaar kreeg een 'wild card' uitgereikt van presentator Sandor Meij - d.w.z. dat ook hij kan meedoen aan de jaarslag van de maandwinnaars, zoals gebruikelijk in de maand juni van het volgend jaar; ijs en weder dienende. Volgende poëzie-avond dinsdag 16 oktober, aanmeldingen via @ voornoemd; op www.janketelaar.nl (06-42064113) ga ik nog een kijkje nemen.

Het boek met een groot aantal interviews met Harry Mulisch werd mij door de Bezige Bij toegestuurd; mijn coverstory uit de Haagse Post in 1960 staat erin; dertien pagina's- niet weinig trots vanwege de gegevens die anderen sindsdien niet meer hoefden op te zoeken.
In dat verhaal kwam ook zijn bekend geworden uitspraak naar voren: "Ik ben een groot schrijver, daar helpt geen moedertje-lief aan!" - journalistieke jaren, waaraan ik met plezier terugdenk.
Met als titel uit de doeken (signalementen) 1957-1960 verscheen (s.d.) bij de Boekerij in Baarn de bundeling (98 pagina's) van een achttal van deze door mij geschreven HP-profielen-reportages-portretten: Karel Appel (2x), Hugo Claus (2x), Willem Elsschot, Nescio, Shinkichi Tajiri en Harry Mulisch.

Een bezoek aan de tuin in Nieuwendam gebracht, waar wij sinds vrijdag niet meer geweest waren; ik veegde de patio schoon van afgevallen bladeren en druiven - door niet meer aanwezige vogels is de oogst op verre reizen meegenomen...
De oost-indische kers, die zich op diverse plekken een heel eigen weg baant, fleurt het groen op met zijn felle geel-oranje-rode kleuren; voordat ik ons eigen domein betreed kom ik in de Asterlaan langs diverse niet benoembare geuren, die ik al vanaf mijn vroegste jaren herken (niet meer aanwezig in de stad) en een haag herfstanemonen, waarvan op ooghoogte de bloemblaadjes smetteloos wit zijn - elk met een donkergele speldeknop in het midden. Aan ranke stengels nog een aantal uit te komen bloemknoppen; gracieuse dansen op mijn netvlies.
Ik bracht een volle DIRK-zak met papieren die ik hier kwijt kan, en kom terug met een DIRK plus AH-tas met papieren die ik nu nodig denk te hebben. Dit ritueel herhaalt zich elk voor- en najaar: ik ben geen schrijver die aan een notitieboekje en een telefoon genoeg heeft. En het is ook zeer nodig het weer zo weg te leggen, dat je het weer vinden kunt als je 't nodig hebt. Zeker, als je zoals ik een viertal projecten van langere termijn onder handen hebt (met anderen, gelukkig) en daar niet aan kan beginnen, zolang ik geen orde om me heen heb.

De Bâtafysica laat weer van zich horen, met de uitgave van de Centrifuge 2, Esonstadt, 1 Absolu 135, Geboorte van Alfred Jarry, uitgave van de Nederlandse Academie voor 'Patafysica (voorheern NIP) onder auspiciën van Ons Aller Oppergemaal.
48 bizondere tekst-en illustratiepagina's, met de tong in de wang geschreven: vergelijkingen van Ideeën van Multatuli met die van Jarry - Multatuli was door Alexander Cohen in het Frans vertaald en in de Mercure de France gepubliceerd, waarvan ook Alfred Jarry (8 september 1873 - Allerheiligen 1907) medewerker was. Als de naam Jarry je niets zegt, is het bijna onbegonnen werk het hier uit te leggen.
In 1994 verscheen bij Uitgeverij Perdu de 150 pagina's tellende vertaling van Alfred Jarry 's Roemruchte daden en opvattingen van doctor Faustroll, patafysicus - neo-wetenschappelijke roman, gevolgd door De tijdmachine, in de vertaling van Liesbeth van Nes, met een voorwoord van Pieter de Nijs, die ook bijdroeg aan het notenapparaat en register.
In hoofdstuk XLI van Boek VIII Ethernitas wordt gesproken over 'de oppervlakte van God' en de definitie luidt dan ook in de Katakroniek van De Centrifuge: ± God is de kortste weg van 0 naar oneindig, in de ene of de andere richting.(...) God is het tangentpunt van nul en oneindig.
De Patafysica is de wetenschap. (in handschrift gereproduceerd). In de reeks Klimathematica schrijft ir.H.H. Sporenberg over de zijwindgevoeligheid van getallen, met meerdere grafieken en tekeningen. Nieuws over de connectologie, en in de Vereniging Voorvader Verering (sectie: Pre-, Proto- en Parabâtatafysica) wordt aandacht besteed aan Freddy de Vree's inleiding tot Boris Vian's De grondleggers van het rijk, in 1962 in Randstad 2 verschenen. Al dan niet gesuste gemoederen; experts en contra-experts. Aangekondigd wordt een speciale uitgave van De centrifuge, gewijd aan onze grote roerganger, Professor Pi, de schepping - jarenlang in Het Parool verschenen - van Bob van den Born. De website van de NAP (www.batafysica.nl) zal voor het eind van het jaar geactiveerd worden. Afzender batafysica@xs4all.nl

En ook ik nok af: weten wat je te doen staat, heerlijk gevoel, ondersteund door de aanmaning van Goethe: Tue das Nächstliegende! En dat kan heel wat zijn! Gegroet, jullie Simon Vinkenoog, geen Simonie a.u.b.

---

 

Dinsdag 18 september 2007

Everything in the universe is alive

Altijd weer leuk om over de strapatsen van Jules, vanaf 1966 vriend voor het leven, zij het soms verre - 0 als zovelen - te lezen.
Laat de dag beginnen met een lach - tussen alle Rita's en Neelie 's door; je zult toch maar als burger van Rotterdam te horen krijgen dat Rita telefonisch door 'een erelid van de VVD' het burgemeesterschap van Rotterdam is aangeboden. VVD-burgemeester Ivo Opstelten vertrekt per 1 januari 2009. Even geduld, Rita! O, wat kijk je toch boos - je bent en blijft een gevangenisdirectrice!
Toch te gek voor woorden - zelfs de mijne, dat de bewoners, de inwoners van een stad, zij die er werken, leven, communiceren, handelingen en andere handelingen verrichten, de boel gaande en in leven houden - een figuur aangewezen krijgen, vanuit het door partijtwisten gehavende Den Haag, die op haar eigen schaakbord volkomen de plank heeft misgeslagen! Of past die metafoor niet bij het schaken? De poppetjes aan het dansen misschien?
Die versie van "Toen wij uit Rotterdam vertrokken... "is wel een heel simpele; de vervolgregel luidt "Vertrokken wij uit Rotterdam" en zo ad infinitum .. en zo komt alles weer op z'n pootjes terecht: de wereld draait rond, en dat doetie nog lang. Zo is het.
Fris begin, zonnige dag, stralend naar binnen; Edith won als gebruikelijk een eerste partijtje scrabble; 480 : 325. Score: 805 - ik startte met het woord soebat, Edith kon drie zevenletterwoorden samenstellen, die 50 extra punten opleveren: maaitje, kartend en persende - wij hanteren de Srabblewoordenlijst, tweede druk, gebaseerd op de dertiende uitgave van de grote Van Dale - ongetwijfeld zijn er recenter uitgaven, maar deze voldoet qua gekte. Het woord soebat kon ik in de grote Van Dale vinden, het woord strapats stond daar niet ver vandaan. Het klinkt russisch; strapatski.
Goed te lezen, bij haar CV, welke de geboortedag, niet alleen het geboortejaar van Eurocommissaris Neelie Kroes is, in het Volkskrant-profiel, aan haar gewijd. Een veel voorkomende tekortkoming, waarop waarschijnlijk in de School voor Journalistiek & andere opleidingscentra niet gewezen wordt.
In elk geval heb ik voor de op 19 juli 1941 geboren Rotterdamse een goede raad, onttrokken uit het Goldschneider-epos waarover ik hier gisteren schreef. En ook Onze Beste Wensen Dus! Hoera, driewerf - waar gaan die Microsoft-boetes heen? vroeg Edith mij. Ik moest haar het antwoord schuldig blijven.
Karakteristieken: "Those born on the 19th of the month are ruled by the number 1 (1+9=10), and by the Sun. Because of the fact that July 19 people are born on the first day of the Cancer-Leo cusp, which is strongly influenced by both the Moon (Cancer) and The Sun (Leo), there are inevitabley conflicts between more extroverted Sun and Number 1 influences and inward Moon influences, with the active Sun influences usually predominating. Those ruled by the number 1 tend to be ambitious and dislike restraint."
Het Advice voor de dag luidt:
"Though you must bring your emotions under control, never loose your sponaneity and insist on freedom for yourself. Don't worry about appearing naive; be more forthright. Beware of putting others on a pedestal or investing them with your own emotions."
Dagelijkse wonderwoorden; de meditatie van de dag - eerste woorden van Kersvers - over twee pagina's ... Born on this day, The day of controlled movement , Numbers and Planets, Tarot, Health, Advice, de desbetreffende Tarotkaart, drie strengths en three weaknesses- die vindt iedereen voor zichzelf ook wel uit, maar een vingerwijzing - vanuit welk orakel dan ook, is altijd mooi meegenomen.
Sla open een boek (bibliomantie), trek een Tarotkaart of runensteen, consult de I Tjing, ga in op een vraag, of kijk toe wat binnen en buiten geschiedt, zie de verbindingslijnen (x plus non-x = 1) , houd het einddoel WERELDVREDE in de gaten, en wacht op wat je in het hier & Nu te doen, of te laten, staat.

Mijn levensgezellin vertrok naar het Postkantoor; diverse administratieve aangelegenheden, postzegels, rijbewijs vernieuwen, tramkaarten, een af te halen poststuk, en andere boodschappen.
Gisteren lieten wij werkelijk heel smakelijke Indiase gerechten komen, van Café Restaurant (groot woord voor afhaalcentrum) Kerklaan, Plantage Muidergracht 69, 020-4214939) waarvan wij meer dan een half jaar geen gebruik hadden gemaakt.
Weer voortreffelijk, Chilli Chicken Tikka met Basmati rijst en spinazie, en Lams Biryani met linzen. Daarbij Garlic Nan en Kheer als zeer lavend toetje. Wij zijn weer thuis, en Edith is al weer terug - ik hoor haar babbelen met de Braziliaanse schone die ons hier helpt met opruimen, schoon houden, en dat immer in een goed humeur - voor zich uit neuriënd, lachend.
Over Ibiza raak ik, ook hier, voorlopig niet uitgesproken: nog twee verhalen minstens wil ik vertellen, maar niet hier en niet vandaag: over de tentoonstelling Vamos a Ibiza, en over het
Pacha-imperium.
In elk geval heeft de hernieuwde kennismaking met het Balearen-eiland, waar ik een zomer in 1962 doorbracht, in wel heel andere omstandigheden, mij (ons) veel energie gegeven , misschien omdat het Volle Maan was, toen wij arriveerden?
Zeker is dat wij in Ibiza-Stad door onze trouwe tuinvriendin Michelle en haar beau Sultan, alsmede het driemanschap met de Randlover in de rimboe op het eiland zelf met open armen werden ontvangen, zodat wij ons er meteen thuis voelden.
Bovendien maakten wij ruimschoots gebruik van de volkomen ontspannen sfeer in ons hotel, waar wij in kimono ons ontbijt konden gebruiken, scrabble spelen in de bar (alles in de open lucht) en op tien meter afstand lag het smalle strand - dagelijks van algen gezuiverd, en zeer schoon gehouden; schoner dan welk Nederlands strand dan ook), en vervolgens de lokkende troostende ons koesterende zee.
Je Vous Salue, Vieil Océan, schreef De Lautréamont (Isidore Ducasse) in de Chants de Maldoror, en in Goede raad is vuur (Passage, Groningen, 2004) nam ik in de vertaling van Ad den Besten uit het gedicht Das grosse Gespräch van Fritz Usinger gesprekspartner De zee over, de Mens is de tweede en God de derde:
"Ich habe keine Stimme
Gehört seit Ewigkeit. Ich
Überschweige alles. Mit
Mir spricht niemand. Wovon
Wollte auch einer
Mit mir reden?"

Zo is dat. Ik heb nooit geloofd in gesprekken met God, brieven van en aan God: allemaal zelfbedrog. Maar onbewust; mensen kunnen hoog vliegen zonder te beseffen dat zij weer op aarde belanden. En alles wat zogezegd van boven komt, is door mensenhanden opgeschreven.
Hooguit en goed voor ons zijn er in de geschiedenis, Oost en West, een aantal mystieke geesten geweest, die een blik mochten slaan in de oneindigheid en daarvan verslag uitbrachten.
Aldous Huxley heeft veel van deze teksten verzameld in zijn Perennial Philosophy (De Eeuwige Wijsheid, uitgave Kosmos),verder zijn er genoeg namen om een ganse bibliotheek te vullen met 'verlichte 'geesten, die eenmaal het Licht zagen, en daarna niet meer konden ophouden erover te schrijven en ervan te getuigen.
Zo ook ik, zei het stokpaardje, die opgeroepen wordt in de huishouding mee te helpen; het geliefde stofzuigergeluid vult mijn hunkerende oren.

"Time present and time past
Are both perhaps present in time future,
And time future contained in the past."
(T.S.Eliot Burnt Norton)

Tell me all about it? Gegroet voor vandaag, Simon Vinkenoog, Vogelverschrikker.

---

Maandag 17 september 2007

The hand is the map - the heart is the guide

Welkom Week 38. Dag 260: nog 150 in 2007 to go.
Regenachtig; thuis dus. In ons stads-huis; keeping the home-fires burning. Praise the Lord, and pass the ammunition!
De meditatie van de dag, die dit jaar aan deze Ramblings voorafgaat, is afkomstig - en het mag wel weer eens gezegd worden voor de novieten op deze webstek - uit een prachtig groot formaat calendarium, immer opengeslagen op het boekenmolentje, dat ik van Iboe Jodjana mocht erven: er hing een labeltje 'voor Simon' aan een van de spijlen.
Gary Goldschneider is de man, die samen met Joost Elffers, een liefhebbende vrouw en enkele goede kompanen een paar boeken schreef en samenstelde, waaronder dit:
The Secret Language of Birthdays. Personality Profiles for Each Day of the Year ,Viking Studio Books, 1995, 840 pagina's, een bron van inzichten.
Juist. Hoeveel soorten denken zijn er, voor en/of na? Ooit heb ik kennis gemaakt het het laterale denken van Edward da Bono; dan was er het inclusief denken van de futurologen uit de jaren 60, die nog niet wisten dat een halve eeuw later informatie met de snelheid van het licht de wereld kon omspannen. Futurologen, vaker dan ooit achterhaald door de werkelijkheid. Welke Future Shock? Het conventionele denken. Het volgens de richtlijnen denken. De principe-ridders. Het denken dat je in de weg zit. Het denken dat er iets te onderdrukken is. Het denken dat de wereld het op je gemunt heeft. You are not the target! (Laura Huxley). De Luüscher kleurentest. Het Tibetaanse Dodenboek.
De oorsprong van de vier regels uit John Donne, The Extasie, door mij opgenomen in de Voorhof van de in 1996 verschenen (en inmiddels uitverkochte) dichtbundel Het Hoogste Woord, samengesteld en ingeleid door Coen de Jonge, uitgave van de Groningse - niet-meer bestaande Holmsterland/SKF, 1996 ISBN 90 624 7324 5) gewerd me, via het ecologische toilet van la Casita verde op Ibiza.

"This Extasie doth unperplex
(We said) and tell us what we love.

Loves mysteries in soules doe grow,
But yet the body is his booke."

John Donne: Love Poems, een schattig klein boekje: A Phoenix Paperback, 60 p en 60p, 1996. En zie, p. 38/4l, een lang gedicht, waaraan deze vier regels onttrokken zijn.
De twee laatste gaan aan de vier slotregels van het gedicht vooraf.
Waartoe het denken me al niet zet:

"And if some lover, such as wee,
Have heard this dialogue of one,
Let him still marke us, he shall see
Small change, when we're to bodies gone."

Het lag er op me te wachten, tussen andere lectuur - een mooi achthoekig vertrek, dat ecotoilet, de troon in het midden, glas in lood-ramen, kunstnijverheid alomme en scheppen zand in plaats van papier. Schrijft Happinez: "Bij het ecotoilet zie je hoe wij zelf de grondstof voor prachtige compost kunnen produceren." Zo zit dat. Lekker. Goed. Zo niet, ook goed. Quantum Superflow. Zonder schuimkoppen geen golven. Prachtig gedicht van Enzensberger in Randstad 2: ondoenlijk in 1 keer uit te lezen. Soms Moet Geheimtaal. Sluiers.
Ben vaker verplicht Nee te zeggen. Soms met spijt, maar aan het leven in meervoud ben ik nog niet toe, al lokt mij hier een boek met die titel van prof.dr.J.H. van den Berg, een metabletisch onderzoek, Callenbach, zevende druk l963, oud genoeg om weer eens opnieuw in te zien.
En heb ik hier niet te lezen Jef Bogman: Professoren hier is de laatste gnostieker - Paul van Ostaijen tussen schilderkunst en mystiek, Vantilt 2002.
"Volledig vrij is de beleving, die uit de ziel zelf komt, zonder beroering of belemmering, in haar eigen naakte hoedanigheid. Deze allerinnerlijkste beleving is wat de Grieken 'Ekstasis', 'naar buiten treden', noemden."(p.84).
En Mircea Eliade kwam bovendrijven: The old man and the bureaucrats, A Novella, 128 p Notre Dame Press, Londen.
En, waarom niet William James: Vormen van de religieuze ervaring - een onderzoek naar het wezen van de mens . De publicatiegeschiedenis in NL van deze Amerikaanse klassieker uit 1902 wordt voorin deze uitgave uit 2003 (Abraxas Amsterdam, ISBN 90-807300-2-5) beschreven. Nieuwe vertaling Johan van Tricht en Daniël Mok.
En waarom zo vaak nee. Nee, voor een t.v. uitzending over Sunsation ga ik NIET, het spijt me, naar het Morris observatorium. En vooruit, dan maar weer eens wel een interview, met Ronald H. voor notabene BRES! En ja, ik heb interessante mensen in een flits gekend, maar weet niet veel van Tjalie Robinson, of Karel Beunis, of Ingrid Jonker - Zo vaak kunnen mensen je pad kruisen, zonder in hun totaliteit tot je door te dringen. Hoe kan het anders?

Wat een droefgeestig verhaal in Vrij Nederland (01.09.07) bij de tiende verjaardag van Joop van Tijn's overlijden. Hoeveel wanhoop, eenzaamheid en wantrouwen achter dat charmante masker: wat een droevig einde, vol paranoïde waandenkbeelden over complotten en verraad. Nooit verwerkte ervaringen in de Jappenkampen waar hij als kind verbleef: de generatie die er het zwijgen toe deed, die zich inderdaad moesten hullen in een mantel van stilzwijgen, of weglullen, weglachen, wegdrinken.
Hoe belangrijk was het voor mij niet, dat de psychiater Herman Musaph, mij op mijn 18e vroeg mijn leven te beschrijven. Via hem wilde ik me laten afkeuren voor de toenmalige militaire dienstplicht, hij nam me ook wat tests af, ja hoor goed zo IQ, en ik ben dan ook lid van de S-5 club: niet geschikt voor oorlogvoering. En ik heb niets hoeven af te vallen. Ook niet in de valkuil van de verkokering, de partij, het leiderschap - ahum: de ego's hebben het overal ter wereld behoorlijk moeilijk met zichzelf en elkaar. Hoeveel mensen worden niet louter door externe factoren aangedreven, zonder zich ooit de vraag te stellen naar wie zij werkelijk zijn? En dan loopt de boel fout. Als de indivuatie achterwege blijft, alsmede het besef deel uit te maken van een grote Leefgemeenschap, die niets uitsluit, blijf je gevangen in een cocon, ben je niet echt in leven. Wie ben ik dat ik dit zegen mag?
Voorbij het vechten-vluchten, in Vrijheid, en het geluk gevonden hebbende.. Allard Schröder, besteedt in Vrij Nederland (1.09.09) aandacht aan Stendhal's Lucien Leuwen, in 1894 verschenen, tweeënvijftig jaar na de dood van de auteur, en nu pas voor het eerst in het nederlands vertaald.
Een van Stendhal's hoofdthema's is l 'ennui, de gruwelijke verveling, alles wat zo'n beetje in de weg staat van het geluk- le bonheur - die bijna extatische zielstoestand, waarnaar alle Stendhal-helden steevast op zoek zijn.
L'ennui, dat zijn ook de onlustgevoelens, de ontevredenheid over het eigen onvermogen ooit het geluk te kunnen bereiken, dat wil zeggen: bemind te worden door de aanbeden geliefde en geheel in haar op te gaan.
Voilà l'amour. Zo wist ook Tom uit Ibiza ons in het vizier van zijn gelukkige camera te krijgen. Zo komen er meer gedigitaliseerde foto's op ons af; wij maken er maar spaarzaam gebruik van... Dank je Tom, machtige foto's. En bedankt Flip Feij voor de foto van gisteren in het Antwerpse Zuiderpershuis genomen van Remco Campert en mijzelve.

En zo is het, alles is onderweg. De mantel der liefde. L'amour fou. De grote liefde.
Boeken en papieren verder opruimen; misschien die ongelezen John le Carré ter hand nemen: De luistervink, een vertaling van The Mission Song, door Rob van Moppes, Sijthoff 2006. Geen verveling op deze dag, de eerste van een - hopen wij - rustige week.. Geen vervreemding.
Bijkomen van de ontmoetingen; vele - sommige hier ongenoemd: wij krijgen allen een "wordt vervolgd"-sticker op, wij blijven Opruimen en Verzamelen. Come & suck the Light!
Simon Vinkenoog, levensgenieter.

---

Zondag 16 september 2007

A dragon does not always have to be slain.
It can sometimes be befriended.

Zondagochtend 16 september op de Waalse Kaai van Antwerpen
... met z'n allen in z'n eentje ...

Mijn zinnen weer danig verzet bij het ZuiderZinnen-zinderen aan de Waalse Kaai 14 in Antwerpen-Zuid, waar zich in het Zuiderpershuis een opmerkelijk complex bevindt, de moeite van het bezichtigen waard, niet ver over middeleeuwse kasseien van het Museum voor Moderne, en dat van de Schone Kunsten, en de opmerkelijke nieuwbouw van het Paleis voor justitie aan het begin (of eind) van de Amerikalei. Zo, je bent weer bij het lesje.
Wij keken gisterenavond rond in Afrastering Het Elfde Gebod, sliepen vannacht in een executive suite met kingsize bed en rookterras met uitzicht over de stad en het heerlijke bim bam bim bam (het beieren blijft achterwege, afkomstig van een ander klokkenspel iets hoger, ingevallen wordt dan door een derde - poetry in motion, en toen ging ik tot andere aangelegenheden over.
Altijd verheugd oude kompanen te treffen, twee hunner kende ik uit de jaren Vijftig: Wim de Bie en Remco Campert; wij deden ons zegje in de grote zaal van het Zuiderpershuis, een van de vele evenementen die zich deze dag op zo 'n twintig plekken afspeelden; het weer speelde dapper mee - onze dank gaat uit naar al dan niet bestaande weergoden en schikgodonnen.
Van twee tot zes vandaag een aantal auteurs, ieder z 'n 20 of 30 minuten, al dan niet voorafgegaan door een kort vraaggesprek met een alerte en beminnelijke presentator.
Ik had me voorgenomen slechts recente gedichten uit Zonneklaar ( uitgave Passage, Groningen, 2006) voor te lezen; het was ook een onverdeeld genoegen Remco te horen voorlezen uit een dichtbundel in aantocht: Nieuwe Herinneringen. Mooi getroffen titel.
Wij beluisterden nog het intense en ingetogen verhaal van Frank Westerman, wiens dit jaar verschenen boek Ararat door Edith in Ibiza met bewondering gelezen werd: op mijn aanraden - heb ik hier ook al eerder gedaan.Verder traden hier nog op voor de meestal volle zaal: Hafid Bouazza, Mustafa Kör, Rodan Al Galidi, Arthur Japin, Hans Münstermann, Halil Gür en Leonard Nolens. Ruim gedistribueerd werd een 14-pagina programmakrant van ZuiderZinnen - Literatuur van de stad - uitgegeven door de Gazet van Antwerpen. Onmogelijk het geheel samen te vatten: als er evenals vorig jaar 20.000 bezoekers zijn geweest, hebben ze ieder voor zich een ander spektakel te zien of te horen gekregen: heel wat minder- of onbekende locaties werden voor een dag opengegooid. Eén ding is wel duidelijk: deze stad leeft, en er staan nog heel wat vrije vogels op die culturele markt, die voor ieder mens grensverleggend kan zijn - al is het door een enkele toevallige ontmoeting. Zo kwamen wij in de Wolstraat - vanuit nr. 2, boekhandel DEMIAN van vriend René Franken , onze vaste stek op de middag in Antwerpen, even een ommetje rond het Hendrik Conscienceplein - verrast Kristiaan Koster tegen, die aldaar sinds kort een galerie heeft gevestigd. Wij kenden hem tot voor kort slechts als '..de zoon van...' De eigen benen schijnen hem te bevallen!Bravo, maak kennis!

Simon en René Franken bij een van de vitrines vol schatten
woensdag t/m zaterdag, Wolstraat 2, Antwerpen

Ondernemende, gevoelige en hartelijke stad; Remco werd gevraagd naar zijn Antwerpse tijd ('de woningnood: geen enkele naoorlogse regering heeft in Nederland dat probleem weten op te lossen'), en ik naar mijn eenmalige ontmoeting met Willem Elsschot (voor een reportage in de Haagse Post, 1957). De bij die gelegenheid gemaakte foto van Eddy Posthuma de Boer is een klassieker geworden; vaak opnieuw gezien. Wie schrijft, die blijft - kortom.

 

Dat hele buurtje, aan het begin van de Wolstraat, die paar straathoeken waar een tram door de bocht giert, je kijkt je ogen uit. Duizend en een nacht - Edith kocht er prachtige Marokkaanse muiltjes,- een klokkenmaker die Goedleven heet, het Reiscafe Godevaart, zonnebloemen langs een gevel- ik zette een stoel buiten in de zon en genoot van het uitzicht op mensen; nog twee boekhandels aan de overkant, een met 250.000 titels in voorraad en daarnaast De Groene Waterman, in 2002 de beste boekhandel van Vlaanderen - ik wuif naar ze door het raam. Bij Demian voel ik mij anders thuis; niet dat ik zo nodig in die vitrines wil liggen, maar er liggen wel schatten; de bijna achteloos neergezette stapels boeken (maar wel duidelijke ereprijsjes achterin) noden allemaal tot neuzen - het is wel het genre boeken waarbinnen ik me het meest uit en thuis voel..Zie maar zelf, leg maar om en uit. En er zijn ongetwijfeld nieuwsgierigen die meer willen weten dan hier vermeld. www.zuiderzinnen.com of www.gva.be

... ondertussen aan het thuisfront ...
vogelnestje Heaven on earth, onbewoond

"Aangetrokken door driehonderd dagen zon per jaar, het lieflijke landschap, de vrijheid van het boerenleven en vooral het tolerante en relaxte levenstempo van de bewoners trokken in de jaren zestig en zeventig hippies uit Europa en Amerika naar Ibiza. Ze drukten er een stempel op het leven dat tot op vandaag merkbaar is. Ibiza was voor de hippies een seizoensbestemming tussen Goa en Bali in waarvandaan zij zilveren sieraden meenamen, kralenkettingen, beelden van Boeddha en hindoegoden. Woorden als chakra's, healings en yoga waren hier, lang voordat ze bij ons waren ingeburgerd, voor niemand geheimtaal."
Zo start een onlangs verschenen reportage uit Ibiza in de reisrubriek van het blad Happinez. Er worden een paar interessante adressen vermeld, uit het minder bekende noordoosten. Atzara wordt hip and happening genoemd; wwwq.atzaro.com, een agroturismo hotel in Can Martin bij San Joan, Es Cucons (detox-spaweken), Otto Cappucini in Santa Gertrudis, La Paloma in San Lorenzo, Bambuddha Pure, Can Parades, Casita Verde, door ons bezocht (www.greenheart.info), en de hippemarkten in Las Dahlias, zaterdag en woensdagavond, San Miguel op donderdagavond en in San Jordi, het hippodroom een vlooienmarkt op zaterdagochtend - Edith schafte een shawl made in Indonesia voor 5 Euro aan en ik kocht er 10 beschilderde figuurtjes, afgeprijsd tot 1 Euro; zie de foto van nachtkastje in Hostal Talamanca. Te over: stranden - zoals iedereen weet. Hier worden vermeld Benirazz tussen San Miquel en Portinatx, S'Illot des Rencli, S'agua Blanca (mooiste golven, wildste branding) en Cala Jondal Strand - massages bij strandtent Tropicana. Je wordt er moe van. Je hoeft niet.
Ik houd nog een belofte (aan mezelf), drie boeken op Ibiza gelezen, een noemde ik er (had ik hier de mond al vol van; ik liet het vanmiddag rondgaan), het tweede was een door vorige hotelgasten achtergelaten boek. Dat is altijd het leukste; als je weer eens in een hotel belandt kijken waar dat kastje of hoekje zich bevindt. Een der avonden kon niet meer stuk toen wij de meest recente edities van Weekend, Story, Privé en Party zagen liggen, door kamermeisjes gevonden. Het gaat om David Baldacci: simple genius (Warner Books, USA 2007, Macmillan London 2007), in een genre waar ik anders niet toe kom.
Hard-boiled, minstens zo hard als de 'pulp - boeken van auteurs als Raymond Chandler of Dashiell Hammett, die mede een nieuw genre in de literatuur schiepen (humour noir), maar met alle geraffineerde verfijningen van deze tijd.
Niet alleen dat in dit boek de CIA heroïne dropt uit zwarte vliegtuigen boven een kamp in Viriginia, ook wordt een topgeleerde vermoord, die met anderen in een streng beveiligd bio-quantumlaboratarium werkt aan een mogelijke quantum-computer- - iets waar, volgens de auteur van dit boek, die met graagte zijn bronnen openbaart - door alle machthebbers ter wereld naarstig naar wordt gezocht.
De P.I. (Private Investigator), die als ikfiguur optreedt, gaat - anders dan in de meestal in L. A. spelende boeken uit de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw - vergezeld van een vrouwelijke partner, die in alle opzichten haar mannetje(s) staat. En meer: het eerste bloeddorstige hoofdstuk trekt je al aan je haren het verhaal binnen; uitkijken dus - maar prachtig. Ik ga me afvragen en uitvinden of dit soort boeken ook in NL verschijnt. David Baldacci is the twelve-times New York Times bestselling author of - mij volkomen onbekende titels. Uitvinden dus? Het derde is onvolprezen, wordt nu door edith gelezen. Het is De gelukkige klas van Theo Thijssen waarover ik mij nader hoop uit te laten. Nu prijs ik deze dag en eindig wat een nachteditie geworden is. Goedenmorgen. Simon Vinkenoog, schrijver blijver.

---

Vrijdag 14 september 2007

When Oedipus was blinded he lost his sight,
but simultaneously gained insight

Voetnoten bij gisteren, aantekeningen voor morgen. Goedenmorgen, Sunshine. Allereerst een citaat van Willem Frederik Hermans, uit het verhaal Het grote medelijden, uit het tweede nummer van Randstad, februari 1962:
"Mensen die ik luidkeels hoor kankeren op joden of negers kan ik ter plaatse doodtrappen, spontaan. Maar dat is iets anders, dat is alleen omdat ik niet in groepen denk, hoeveel individuen ik ook haat. Wie scheldt op joden, negers enz. die is niet alleen een imbeciel die in groepen denkt, maar verwacht bovendien zijn redding van zijn eigen groep. Onbetwistbaar teken van onherroepelijke middelmatigheid."

Let op het onbetwistbare enz in 1962, 45 jaar later!

Hoe hartverwarmend de eerste reacties van dierbaren op mijn gisteren gevierde terugkeer in de hoofdstad, waar ook de zon weer schijnt zodat ik mij na het vervullen van mijn dagelijkse zegje met Edith opnieuw naar de tuin zal spoeden: morgen immers een weekeinde Zuiderzinderen in Antwerpen en een terugkeer via Den Haag, om Edith's Mama te begroeten, en dan is het alweer morgen of overmorgen en altijd weer het enige dat te doorzien is, het Hier en het Nu.
Hoe Robbie Vlasman weer spontaan zijn diensten aanbiedt als ik weer content heb! En of: reken maar. Op de link Geschiedenis elf pagina's uit Randstad 2; Harry Rodenburg over Interarmco. Om te smullen. Rodenburg (1930) uit het oog verloren. Wie zoekt, vindt. Wie het weet, laat het mij weten via het Guesthouse.
Ook het essay De roes voorbij van Henk Barendregt, dat is geschreven voor de al jaren aangekondigde nog niet in druk verschenen uitgave Roes, onder redactie van Hafid Bouazza zou ik graag onder iedereens ogen zien gebracht (gek Nederlands, ieder eens?): voorlopig moet ik het met de mijne doen. Het staat aangekondigd te verschijnen december 2007, maar zegt de telefoniste, met vertedering in haar stem: of dat zo is, dat weten we nog niet. Misschien even een voorverschijning alhier? Ik zou het H.B. in Ubbergen zelf moeten vragen; bij deze. What makes Hafid run?
Niet de verkokerde blik van het levenslange IK (Jan Cremer, Joop van Tijn, Cornelis Bastiaan Vaandrager, G.K.van het Reve, e.t.q. - van de doden en levenden niets dan goeds overigens: ieder speelt zijn eigen rol in het leven his or hers own way.
Jan Blokker zegt in de terugblik op het leven van de tien jaar geleden overleden Van Tijn:
"Hij heeft een stempel op zijn tijd gedrukt dankzij de media: het ging om zijn manier van doen, zijn charme en zijn présence. Dat heeft hij ons nagelaten en tegelijk niét nagelaten, want niemand weet het meer." Blokker ziet, terugkijkend, veel van de oorlog terug in het goed-foutschema dat door Van Tijn en zijn generatie consequent werd toegepast. "Daar kwam bij Joop van Tijn ook een element bij van wraak nemen, van een onvoltooide revanche. Zijn vlinderachtigheid, zijn charme, zijn fladderigheid moeten mede hebben gediend om de traumata uit de oorlog diep in zijn ziel te bedekken."

Voor mij heeft dit citaat iets te zeggen, omdat ik al vroeg van mijn tweede echtgenote, Judith Cohen, heb geleerd NIET in dit goedfoutschema te denken; en maar goed ook. Niet de verkokerde blik van het levenslang IK.
Vrienden beseffen, dat het spel zo eenvoudig is, dat niemand het kan raden, maar iedereen het weet. Dat wij dit Pro Deo doen, uit Liefde. Zelf uit- en aanpakken. Ik schrijf voor iedereen, maar dat weten uitgevers (nog) niet, dus doe ik het zelf. Kersvers, heet van de naald. Langs tranen, de steigers van de schilders tegen het slaapkamerraam en popelend om naar de tuin te gaan. Ochtendeditie. half twaalf. Wordt vervolgd. Hamdullilah.

Tweede ronde, rond zes uur. Om half vijf sloeg de lang verwachte regen toe bij een laatste rondgang die wij samen door onze percelen maakten. 'Elke stap noodt tot stilstaan.' Wij trokken onze witte regenjasjes aan met achterop Witfiets Happening 9.9.99. Ook alweer een eeuw geleden. Bij het grote reclamebord aan het begin van de Van Hasseltweg, waar de nieuwbouwbedrijfjes dagelijks een stukje verder verrijzen, strooide ik een zakje bsalsemienzaad, zoals ik dat eerder deed bij het quasi-parkeerterreintje met boompjes beplant dat nergens toe doet, even verderop. Dat in het kader van de aangekondigde innovatie en recreatie.
Ha, naar de wasstraat! Ik blijf altijd binnen, het is telkenmale een belevenis. Automatische handelingen ondergaan, andere zintuiglijke instelling. Laten wij er een hoorspel van maken: eerst merk je hoe het schuim langzaam omlaag trekt de geelzwarte vezelrollen cirkelend langskomen rinkelend wegstuwend oerwoudstormgeluiden overal rondom een wolkbreuk aangejaagd door stortregens hagel hinkelend op het dak knarsend en knerpend het grond, de aanblazingen, de voor en achteruitmomenten, het klateren, the big break, stoombad verwijderend gedruis langzaam langzaam totale stilte voorhang zakt, glijdt achteruit. Edith stapt in. Ha Heerlijk Huiswaarts...onze mantra.
Thuis. E-mails en de post : een nieuwe verrukking en diverse uitnodigingen (lijst komt). Druiven vergaard, geschoond, uitgeperst: onze eerste glazen druivensap, daarnaast nog wat kaas uit Ibiza, bananen van de Spreeuwenparkmarkt, Natural Cool water, en muziek op de achtergrond. Nee, zegt Edith, dat is een politiesirene. De wind draait van West naar noordwest en Noord. Net als mijn roep naar het noorden, UItima Thule, smeltende ijskappen, het blootleggen van Atlantis, de maya-voorspellingen?
In Ibiza waren wij bij een boekhandeltjes-sappenbar-terras terechtgekomen, vlak onder de hoge stadsmuren van Dalt Vila, bij een winkeltje zich noemende Out Of Time People..
Alle esoterie, uitsluitend in het Spaans, yoga-methodes, de eigen sonja bakkers, de aanbiedingen van massages, vastenkuren, yoga-trainingen, behandelingen, natuurgeneeswijzen. Een eigen agenda, oblong in ringband trok mijn aandacht en ik schafte het mij aan.

Een Sincronizador Verano 2007. Op elke pagina de symbolen van de dag volgens de numerologie, de biodynamische landbouw, de kabbala, de maya-kalender, de Futark-runes en alle mogelijke wisselwerkingen. Elke pagina in alle kleuren van de regenboog met toepasselijke citaten van - zie de New Age-afd. van uw al dan niet erkende boekhandel.Komt er zo een voor de aanstaande winter? vroeg ik? Nee, zei de man eniogszins bedroefd: wel heb ik hier het hele jaar 2006 - daar had ik natuurlijk niets meer aan. Deze Synchronijzer eindigt deze maand; dan moet je het allemaal in je eentje uitvinden. Als je daar zin in hebt, natuurlijk.. Adios, Amigos!
Ja, ik ben een boekenfreak; ik wilde het uitpakken aankondigen.
Ik doe dat nu, maar of ik meer dan namen kan geven, waar moet ik het laten? Ik zal eens jooten, bolcommen, - het liefst natuurlijk zelf www-en, kleine onderneming - voorin elk boek zet ik een redelijke prijs - nog niet, natuurlijk: ooit, als ik niets anders te doen heb, en we split. Maar ik pak niet meer in en zeker geen postzegels.
Go, daar gaan we. Dirk I:

OA0 9 Clinamen 134 Bâtafysica
Text of Amen - Invocation of Light
SOMEbody blew UP america door Amiri Baraka, met een opdracht Unity & Struggle
Atlantis Manifesto - Peter Lamborn Wilson
Fons EldersThe Sublime and the Beautiful - On Ontology and creative Imagination
Uwe Timm Rood Podium Amsterdam 2007
Charles L. Mee Hoog Spel - Onderhandelen op topniveau door de eeuwen heen, Becht Haarlem Uiterst Leerzaam!
Peter Sloterdijk Woede en Tijd.Een politiek-psychologisch essay. SUN Amsterdam 2007
Karl Jaspers Socrates. Boeddha. Confucius. Jezus. De maatgevende mensen. Bijleveld.
" Alles is te zwaar, omdat alles te licht is. De brieven van Paul Celan aan Diet Kloos-Barendregt, Bas Lubberhuizen 1999
Ewald Vanvugt Kind van Rock & Roll - mijn leven als jonge aap. In de Knipscheer 1992
Drs H. VerbruggenHet land van Zarathustra, Standaard 1973
Dr. G. Kalff Jr De sage van den Vliegenden Hollander - naar behandeling, oorsprong en zin onderzocht, Thieme Zutphen 1923
Minutes To Go - Sinclair Beiles, William Burroughs, Gregory Corso en Bryon Gysin.
Van de drie eerstgenoemden de handtekening en de data 1965, 1983.
Two Cities Edition, Fachette & The English Bookshop, Parijs 1960
Jean Cocteau OPIUM Dagboek van een ontwenning. De Woelrat 1986. Authentieke strepen in de marge.
Willem Alting von GeusauDe herschapen Icoon - Transreligieuze kunst van Frederick Franck, Uitgeverij Kapstok 2e druk 2007
Gary GoldschneiderCharting the Times of Your Life, Pocket Books 2002
John Milton Het paradijs verloren, met alle prenten van Gustave Doré. Vertaald door Peter Verstegen, Athenaeum - Polak & Van Gennep Amsterdam 2003.
Een prachtige uitgave, mij dierbaar.
Tas leeg; andere erediensten om te bewijzen. O stapeltje, waarheen?
Komt Dirk II:
Dr. W.H. van Vledder Het mysterie van het Zelf, de voornaamste Upanishaden ingeleid, vertaald en van commentaar voorzien, Ankh-Hermes, 2000
Riane EislerDe Kelk en het Zwaard. Onze geschiedenis, onze toekomst.
Helaas is de Nederlandse vertaling uitverkocht. (Entheon, 1997) HarperSanFrancisco 1987: The Chalice and the Blade, Our History, Our Future. Basiskennisboek.
Isaac Asimov Understanding Physics Vol.II Light, Magnetism and electricity, Allen & Unwin 1966
Amit Goswami Het Visionaire Venster - een kwantumfysicus over verlichting. Ankh-Hermes, 2002.
Joost Zwagerman Transito De Arbeiderspers 2006
André Klukhuhn Sterf oude wereld Een inleiding tot de 21ste eeuw, De Arbeiderspers 1995
Peter Ackroyd Albion - The Origins of English Imagination Doubleday 2002
S. Vestdijk Astrologie en Wetenschap, een onderzoek naar de betrouwbaarheid van astrologie, Van Loghum Slaterus, MCMXLIX
Claudio Magris Blindelings, De Bezige Bij 2007
Ken Wilber Een Beknopte Geschiedenis van Alles.Lemniscaat Rotterdam derde druk 2004
J.G.Frazer, De Gouden Tak Over mythen, magie en religie. Verkorte uitgave Olympus, uitg. Contact, vijfde druk 2007.Oorspronkelijke titel The golden Bough (1922).
En tenslotte, hoe kan het anders? Kramers' Engels-Nederlands Woordenboek, 36e druk.
Van The golden Bough (ik haal ze te voorschijn uit het boekenmolentje) heb ik een uitgave in drie delen. Groenlinnen goudgestempelde banden. Aantekeningen van vorige eigenaar, doorstrepingen, nummering, ook het tweede en derde deel, op de conclusions aan het einde na. The golden Bough - A Study in Magic and Religion by J. G. Frazer, D.C.L., L.L.D., Litt.D, Fellow of Trinity College, Cambridge, Second edition revised and enlarged in three volumes, London Macmillan and Co Ltd1900. Inleiding eerste editie1890, second edition september 1900.
Niks 1922 dus - waarschijnlijk doelend op de ingekorte versie. De man, Frazer, kwam zijn kamer niet uit, maar correspondeerde met wetenschappers over de gehele wereld, vandaar.
Zeg, dat was het; ik zei het al - ik ben een boekenfreak, en waarom niet.
Dirk III-tas ledigde Edith in de ijskast.
Het tweede mooie boekje uit Ibiza (afgezien van de kleurrijke flyers, kaartjes, uitvouwbare plattegronden voor dansfeesten, restaurants en andere natuurlijke uitspattingen) is samengesteld door Chris Dews, die zijn zondagse rondleiding op de Casita Verde graag onderbrak voor een goed gesprek. De door hem gemaakte uitgave heet Greenheart guide, Ibiza and Formentera, Engels-Spaans, nuttige en natuurlijke informatie over verleden, heden en toekomst. De Asociación Ibiza Ecologic beheert twee websites,
www.ibiza-ecologic.com en www.greenheart.info

info: mail@greenheart.info

Ook het blad Happinez gaf onlangs een aantal nuttige adressen door. Volgt. Even uitrusten van deze enumeratie - even uit het traam kijken ook, waarom wordt er op straat gegierd van het lachen?
Groeten uit Amsterdam, onze huidige Port of Call. Hallo there, Qui Vive? Zondag verzetten wij onze zinnen naar Antwerpen, waar men op het Zuiderzinnen-festival aan de Waalkaai mijn aanwezigheid verwacht. Morgen René, Carolien en andere vrienden terugzien. Op de terugweg Ma in Den Haag. Dus au revoir, tot volgende week, DV. Simon Vinkenoog, uw druivenplukker.

---

 

Donderdag 13 september 2007

The channels between inner and outer worlds can remain open

Een vorstelijke ontvangst ten huize van het driemanschap Tamas Kooning Lansbergen.
Sergej, Tom en Tom, hier geflankeerd door Simon en Michelle Doornbos. Zie www.artmajeur.com/lansbergen

Veilig geland en beland. Van het ene kunstmatige paradijs in het andere; van de vrijplaats Ibiza (Balearen) naar de vrijplaats Buitenzorg in Amsterdam-Noord, en de vrije openbaarheid die ik betreed zodra ik aan de Amstel mijn mond opendoe of een boek opensla.
Ja, ik ben, ik beken het volmondig: ik ben een boekenfreak; bij het idee dat wij van de tuin weer naar de stad zouden verhuizen - hoe verleidelijk die daar ook voor ons open lag, met om te beginnen het terrras te bevrijden van honderden druiven die de strijd om het bestaan hadden opgegeven - deed mij besluiten twee DIRK-tassen te vullen met boeken die ik het komende seizoen weer dicht bij mij zou willen voelen.
Een daarvan was Een karavaan uit Perzië, de unieke verzameling Klassieke Perzische poëzie, ingeleid, uitgekozen, uit het Perzisch vertaald en geannoteerd door J.T.P.de Bruyn (Bulaaq, Amsterdam, 2002) en het viel open op de plek waar het open moest vallen, pagina 327:

   "Er hangt voor deze verborgenheden
een gordijn neer vanaf de pool in het noorden.
    Een bron is daarachter met helder water.
Men noemt dit gordijn de 'Duisternissen',
    daar stroomt levenswater in alle rust.
Wie van dit water, dat leven schenkt, drinkt
    is beschermd tegen al wat het leven bedreigt."

De woorden zijn van de dichter Nezami (1141-1209) die teruggetrokken leefde in de stad Gandja in Azerbajdjan, en stammen uit diens Chamsa: Eskandar-nama.

Als ook:
"Wie schrijft,
schrijv' in de geest van deze zee
of schrijve niet."
De doeltreffende regels van de dichter H.Marsman bleven door mijn hoofd spelen.
Na de Nederlandse Parade en Uitmarkt nu die van het legendarische, mythische, extravagante, natuurgetrouwe,'hippe' eiland Ibiza, waar ik een spannende zomer doorbracht in 1962.

Mijn geliefde Edith, twintig jaar exclusief partnerschap, toonde zich ogenblikkelijk enthousiast: al wat haar hartje begeerde na de natte Nederlandse zomer. De Zee aan haar voeten, net als ik - alleen maar zwemmen, bevrijd van alle andere dagelijkse beslommeringen, een lieve man die haar geluk deelde en in hoog gezelschap het opnieuw meemaken en beleven van het dagelijks mirakel, het gratis wonder van de ondergaande zon boven een horizon van louter water en het vermoeden van de Spaanse kust zeventig kilometer verder.

 

Over ruig lava-gesteente, slechts met een RandLover te bereiken rotsachtig terrein hoog boven het water een indrukwekkend uitzicht op het magische eiland Es Vedra, een der bronnen van de vele verhalen die sinds duizenden jaren voor Christus rond het paradijselijke eiland de ronde doen. Het eiland kwam op de overlandroute te liggen, op de hippy trail die via Australië via India en het Midden-Oosten naar Noord-Afrika, Europa en de V.S. Oost en West weerom tot Goa en Bali, Poona en de Himalaya zou reiken.
Zeer zeker versneld en gefaciliteerd in een tijd van goedkoop massa-toerisme, met backpackers en light travellers, toen ook designer-drugs werden ontwikkeld voor een nieuwe generatie, het genot najagende en onmiddellijke bevrediging van hun verlangens en behoeften gevoelende jeunesse dorée. Recreational drugs vonden via de stairway to heaven in the East hun weg (Goa, Bali, naar diot nog altijd vrije en bezielde eiland, al eerder door de Bohème, de beats en andere expatriats bewoonbaar en bekend gemaakt.
Op 100.000 inwoners 83 nationaliteiten; in de twee weken dat wij er waren ontmoetten wij een Russiche musicus, een Pakistaanse Londoner en twee Britse ecologen die hier hun Kleine Aarde (maar dan op z'n relaxed, ibizens) hebben ingericht.
Ecologisch verantwoord is men er inderdaad zeer zeker - het is naast de Dionysische Reuze-Dancings & Round'n Round Day & Night Disco's bekend als landschappelijk prachtig en beschermd natuurreservaat, al stelde de Europese Commissie 60 miljoen Euro ter beschikking voor de aanleg van snelwegen en tunnels die onder kleine dorpjes door werden gegraven; onvoorstelbaar verschil uiteraard met het karretje dat een halve eeuw geleden nog rustig op de zandweg reed, en de maan scheen helder en de weg was niet zo breed --
En reken maar, lieve mensen: hoeveel is er nog wél natuurlijk!
De Zon zelf, elf uur per dag en het Licht, dat alles doordringende en omvattende licht. En de mensen, met al hun tatoeages, piercings en dikke buiken, en zonder cups A t/m D, het paste perfect, het schuim was wit en de horizon achter het altijd in beweging zijnde water, lebberkabbelgolfslag, en wij deel daarvan, en van de frisse zeewind en het je opvangende water (alleen maar zwemmen) en ik maar lezen en genieten, elk moment, elk ogen-blik.
De 128 digitale foto's maakte Edith vanacht tot diashow, voor tijdverdrijfsreportage geschikte visuele herinneringen. Ons vliegtuig landde rond tien uur, wij hadden de twee kleuren van de wereld meegemaakt, licht en duister, dag en nacht en zoonlief Arthur wachtte ons op en bracht ons thuis. Wij legden junkmail opzij, ik maakte een rijtje van Nederlands niet stilstaande activiteiten deze tijd (De Wereld Draait door, zagen wij net), en wij decodeerden een aantal e-mails. Rond vier uur in diepe slaap, naar de Tuin vandaag, drie uren, uurtje buurtend, Edith bij boodschappen begeleid. Bakker, wiet, Ramadan-slager en Koerdische markt - een Japans paartje eenzaam en verloren, drie nurkse Franzosen onbeschofte mensen. Ogen uitgekeken, over de boardwalk, dag in dag uit, mensen, mensen, mensen - ieder.
Drie boeken belangrijk. Over John Lealand: Hip: The History heb ik nog wel het een en ander te zeggen; het gaat terug tot de granddaddies Emerson, Thoreau en Whitman, via de minstrel shows en de blues, langs 246 jaar slavernij, het Zuiden, het industriele noorden, grammofoon, radio.naar de Harlem Renaissance, langs de expatriate schrijvers van de lost Generation, de hardboiled detective-schrijvers van de Westkust, Hollywood, the white negro, jazz en bebop en nu zit ik in de beginjaren van de Beat Generation, Columbia University, 1944. . Vergelijkingen worden gemaakt door de welbelezen auteur: Kerouc kwam overeen met Charlie Parker, Allen Ginsberg met Dizzy Gillespie en William Burroughs met de sphinxlike Thelonious Monk. (Wordt vervolgd) (D.V. Voer voor Amerikanisten..

Hoe het nachtkastje naast het bed tot schrijn werd, en de ringbanden zich met teksten vulden, en twee pagina's over Artaud vertaald werden voor uitgeverij IJzer. En alle sirocco's en mistrals, alle woestijnwinden waaiden daar doorheen, hadden vrijuit spel en ik mocht me verliezen, en ik voelde me goed en ben van plan dat te blijven.
Een van de mooie verrassingen, die ons thuis wachtten (een ervan zijnde dat de Spinvis-box office verdiensten tijdens de Parade in Den Haag, Utrecht en Amsterdam deze twee weken financieel hadden mogelijk gemaakt), was een een bizondere uitgave Stairways & Heavenscapes, schilderijen gemaakt door Cornelius (Amsterdam, 1942) in de drie laatste jaren.
Vol verrassende ontdekkingen (zie www.CorneliusArt.com), bovenal- naast de organische natuurkleuren - trof mij de keuze der teksten; een ervan kwam wonderwel overeen met mijn eigen opvattingen, en die geef ik hier als een Hier&Nu-einde van een immer Unvollendet verhaal.
Wij gingen vanmiddag naar de tuin, bleven er drie uur, elke stap noodde tot stilstand, andere geuren, roos Compassion en de herfstanemoon Honorine Joubert. Ik vulde, om weer mee naar de stad te nemen twee DIRK-tassen met boeken. Heb ik al verteld. Daarom, ik ben er weer: hier. WE LOVE YOU.
Wat nog in de pot zit en niet verzuurt! Wat je nog te wachten staat! Wat we nog in petto hebben! Hoeveel pannetjes nog op het vuur! Zoveel eeuwigheid in éen levensduur. Hamdulillah.
Simon, gemachtigde. Eigen woordvoerder, geen zout op zijn staart. Vogelvrij. Ik las en beaamde:

CHANGE THE WORLD ... MAKE YOUR OWN.


Om het kwartier of het half uur, tot 01.00 uur snachts in 15 minuten Talamanca - Ibiza-stad

Vlak voor aankomst aan de kade van Ibiza-stad

 

Vlak aan de haven, in Sa Penya, het appartement van onze vrienden Michelle Doornbos en Sultan Cheema
hoog boven het straat- en marktrumoer beneden. Een oord van vrede en liefde.

Aan het strand van Benirras aan de noordkust

Aan ons ontbijt in Hostal Talamanca

Scrabbelend na het ontbijt voordat we de zee in duiken

Terrasontmoeting met Anne Cersosimo, al heel lang wonend in Amsterdam en hartsvriendin van mijn overleden vriend Theo Niermeijer, samen met haar hondje Stella

 

De eeuwig jonge Edith op weg naar de eeuwen oude stad

---