Vrijdag 30 september 2005

Zo, meerdere vliegen in éen klap, en dat past wel bij het thema van gisterenavond. Ik bedoel, dat ik hier zit terwijl een spotlight op me gevestigd is en twee fotografen zich klaar maken foto's te maken: studenten van de Fotoacademie, 2e jaars die nu al serieuze foto's moeten maken. 'De bedoeling is met deze HBO-opleiding dat je in staat bent voor jezelf te beginnen.'
Hier, in mijn geval is het de opdracht: een staatsieportret voor een opinieblad; ik zal proberen zo statig mogelijk te kijken.
Geen insectendiner gisterenavond in Harderwijk (een spin is geen insect, leerde ik, een insect heeft 6 poten), maar een rondegang door de derde wereld, waar mieren en termieten, larven, sprinkhanen en meelwormen tot het - zeer gezonde, zeer natuurlijke - dagelijks menu horen.
Professor Arnold van Huis, entomoloog uit Wageningen ('Ik ben dé sprinkhanenman van Nederland') had een boeiend verhaal te vertellen uit eigen hand en geopolitiek-statistisch;

de twee breakdancers verrichtten acrobatische toeren; ik deed iets dergelijks met een gedicht en spreekstal-meester Anthon Beeke, begenadigd ontwerper van de serie Flevodruk-seizoenskalenders, stak een humoristisch verhaal af waarin kakkerlakken in een colablikje in New York de hoofdrol speelden.
Het symposium in de grote drukkerij was gewijd aan de fascinerende collectie vlinders, insecten, kevers, torren, bijen en wespen van de Franse verzamelaar Jacques Kerchache, op de afgelopen zomerkalender schitterend gedrukt. Edith maakte voor Kersvers een foto van de volgens haar mooiste foto van de serie; elke twee dagen keken wij uit naar het volgende natuurverschijnsel op het kalenderblad.

De meelwormen smaakten een beetje flauw en de schorpioen-lolly geheten Vodkalix, die ik mee naar huis kreeg heb ik weliswaar uitgepakt, alleen maar om er naar te kijken. Tot het consumeren kom ik waarschijnlijk niet, leuk weggevertje, ik ben nog niet zover, al waarschuwt de maker ervan (www.edible.com) ' repulsion is in the human mind' - wat de boer niet kent vreet-ie niet. Via deze edible-site uit Engeland kom je trouwens heel wat te weten over de delicatessen die wij in de westerse wereld niet kennen.
Aangenaam gezelschap, het honderdtal mensen, dat de files trotserend, zich verzameld had in de expositieruimte-annex-theaterzaal van Flevodruk aan het Westeinde 100, (0341-412027)in Harderwijk, waarvan de seizoenskalenders volgend jaar in het het Haagse Boekenmuseum tentoongesteld zullen worden.
Prettige kennismaking met Fredie Beckmans, voorzitter van de worstclub, die me een vouwblad met uitnodiging overhandigt voor een bijeenkomst in Het Parooltheater aan de Sint Pieterspoortsteeg 33, een zijstraat van de Nes, op woensdag 12 oktober, om 21 uur.
'Dun snijden is het behoud van de worst. De voorzitter van de worstclub, Fredie Beckmans, nodigt een ieder uit die van worst houdt maar er niet voor durft uit te komen. De lekkerste worsten komen aan bod. Nieuwste technieken hoe je een worst op de juiste manier kunt verwarmen. En de worstfilosoof Immanuel Kant die zegt: Want je moet weten dat elk inzicht twee einden heeft waar je het beetpakken kan, het ene a priori, het andere a posteriori.' Op het vouwblad verder een culinair gedicht van Heinrich Heine, een afbeelding van Immanuel Kant ('maakt zijn eigen mosterd') en een periculeuze foto van de worstpatriarch himself.
Ferry Bertholet kwam me herinneren aan een gezamenlijk optreden voor Anton Kothuys ('waar is-ie gebleven?' - 'nooit meer gezien!') in de jaren zestig en vertelde mij de wedervaren van zijn imposante collectie Chinese erotische prenten, die een reis langs buitenlandse musea gaat maken.
Zijn groot formaat kunstboek (24 x 30 cm., 190 pagina's), Ferdinand M. Bertholet: Liefde en lentebloesems - Chinese erotische schilderkunst, waarvan Flevodruk de lithografie en druk verzorgde, is imponerend, zowel door de uitgesproken liefde van de erudiete verzamelaar (hij maakte zes reizen naar China) als door de pure schoonheid van de afgebeelde prenten zelf.
In het inleidende essay van Jacques Pimpaneau Erotiek in het oude China wijst deze op het feit dat de band tussen zonde en erotiek, zoals die ten onrechte in het Westen - dankzij de R.K. Kerk - is ingeslopen, in China niet bestaat.
'De vreselijke uitvinding van een eeuwige hel legt ook maar de geringste wil tot bevrijding aan de ketting; deze is immers verbonden met een gemeenschappelijke angst, die voor de dood.'(...) 'Deze verwarring tussen erotiek en zonde heeft het geloof voortgebracht dat Eva, door Adam in de appel te laten bijten, hem heeft ingewijd in de wellust en dat vanwege deze zonde het paar uit het Paradijs verdreven is. De tekst in de bijbel echter geeft aan dat God hen strafte omdat ze van de vrucht van de Boom der Kennis hadden willen proeven.
Vandaar dat de erotiek in het Westen de verovering van de vrouw werd, namelijk de strijd van de verleider zowel als van de vrouwen die hij verleidt, tegen de angst voor de zonde en de hel. Dit is de betekenis van de Don Juan-mythe die zo belangrijk is om deze denkwereld te begrijpen. De aantrekking tot de erotiek berust op het genoegen dat we scheppen in het doorbreken van een naar zwavel riekend taboe dat verankerd ligt in het diepst van de ziel; het is Don Juan die zich meet met de Commandeur, de gezant van de hel.'
Het verschil met de boeddhistische hel, waarin fouten op een wrede wijze worden gestraft, is fundamenteel verschillend van de zogenaamde christelijke hel. 'Het verblijf in de hel is slechts van tijdelijke duur: als de straf eenmaal is voltrokken, krijgt het individu een nieuwe geboorte; een nieuwe kans. De hel is niet voor eeuwig. Er blijft hoop. Bovendien is aan de seksuele vereniging op zichzelf niets verkeerds. Het kwade berust in ontrouw, begeerte of wreedheid. Erotiek wordt slechts als verkeerd gezien in de mate waarin ze eigenschappen doet verloochenen die wezenlijk zijn in een samenleving, zoals trouw, het gestand doen van een gegeven woord en toewijding aan ouders en vaderland.'
Voert te ver om hier verder te voeren, deze tekst van Jacques Pimpaneau, afkomstig uit de originele Franse editie, Les Jardins de Plaisir: Erotisme et Art dans la Chine ancienne( 2003 Editions Philippe Rey, 15, rue de la Banque, 75002 Paris.Tekst onderverdeeld in paragrafen, doorschoten met gedichten en boekfragmenten, kundig vertaald door Lambert van der Aalsvoort.. Paragrafen: Erotiek en cultuur. Het confucianisme. Het taoïsme. Godsdiensten. Geschiedenis. Erotiek en levenskunst. Erotiek en schilderkunst. Kortom: bef ze! ISBN 90-77204-12-1.

Straks naar Utrecht om de slamdichtersfilm van Wilko Bello te zien op het Ledig Erf,

Wilko Bello

en de familie in de Manenborg, morgenavond Cultureel Centrum Winsum (Groningen), zondagmiddag Dichter aan Huis in Den Haag. Busy as a bee can be. Maar niet hier dus. Prettig weekend. Tot maandag, ijs en weder dienende, D.V.. Inch' Allah Etcetera ! SimonVinkenoog.

Donderdag 29 september 2005

Bon, zojuist enkele e-mails beantwoord. F.Starik heeft op zijn webstek www.starik.nl (rode knop: weblog) weer een spannend verhaal gehouden rond de Eenzame Uitvaart nr.47; een boek over de eerste uitvaarten, verzorgd door een Poule van dichters zal op Allerzielen (2 november) verschijnen: als ik het goed heb staan daar ook drie uitvaartgedichten van mij in. En passant bezocht ik de verzorgers van zijn webstek: www.fokbros.com en keek naar een grappig animatiefilmpje over Body & Soul.
Donderdags bij de post de twee weekbladen waarop ik geabonneerd ben, Vrij Nederland en De Groene Amsterdammer. Emile Fallaux maakt werk van de veranderingen bij VN, het gesprek met ontwerper Gerard Unger van de nieuwe letter Capitol News vond ik uiterst boeiend - met mijn al vroeg gewekte belangstelling voor typografie. Nooit te vergeten dat ik de arbeidsmarkt (daar heb je er weer een: markten!) heb betreden als jongste bediende bij uitgeverij Querido.
Ja, die markten - ik sta op de markt en ik roep. Wat al markten; ik somde ze onlangs op tijdens een van mijn optredens: de vismarkt, de Uitmarkt, de culturele markt, de voetbalmarkt, de groentenmarkt, de tweedehandskledingmarkt, de aandeelhoudersmarkt, de voddenmarkt, de valutamarkt, de oliemarkt, de wereldmarkt, de kunstmarkt, de levensmiddelenmarkt, de plantenmarkt, de supermarkt, de rommelmarkt, de boerenmarkt, de vlooienmarkt, de bouwmarkt, de datingmarkt, de digitale markt, de protestenmarkt, de trouwmarkt - zó groot die markt! Ik kon er eentje aan toevoegen (zo'n lijst kent uiteraard zijn eigen etcetera's): de parkeergaragemarkt. 'Die is groeiende!', betoogde onlangs een projectontwikkelaar; ik lees dan ook dat Q-park, de grootste exploitant van parkeergarages in Nederland voor 105 miljoen euro de nieuwe parkeergarage Mahler 4 aan de Amsterdamse Zuidas overneemt.
Nul Groei - nee, het zit er niet in dat wij onze buikriem aanhalen, onze auto's minder laten rijden, etc. 'Q-park beheert en exploiteeret ruim tweehonderdduizend parkeerplaatsen in zes Europese landen. Het bedrijf hoort daarmee tot de topvijf van parkeerbeheerders in Europa.'
De bladenmarkt.
Een nieuw nummer van BRES (oktober/november 2005, 234) valt binnen; het tweemaandelijks tijdschrift dat in 2004 een andere uitgever kreeg; ik was toen als redacteur al buitenspel gezet - waarschijnlijk om mij de kans te geven hier - op dit nieuwe, eveneens zeer esoterische medium - mijn zegje te kunnen gaan doen.
Actueel lijkt mij Robbert Dijkgraaf (met wie een wonderschone uitzending in de serie Zomergasten) over schoonheid uit chaos; een van mijn eigen stokpaardjes.
'De magie is eruit!' lieten enkele vroegere medewerkers van Bres mij weten; zelf heb ik niets tegen de veranderingen - de nieuwe uitgever heeft gelden tot zijn beschikking die hem in staat stellen gerenommeerde wetenschapsjournalisten en filosofen aan te trekken; typografisch rammelt er nog het een en ander, en waarom op nr.232 (juni/juli 2005) wel 'Zoeken naar rood' op de omslag kwam, nota bene een boekfragment, en niet Homo Ludens, waaraan vijf artikelen gewijd waren, begrijp ik niet. Maar alla, ik wens het vernieuwde tijdschrift veel succes: BRES - tijdschrift voor wetenschap en verwondering - www.bres.org - is vanaf april 2005 een vernieuwde voortzetting van BRES, kunst, wetenschap, religie, opgericht in 1965. ISSN 0165-7798, hoofdredacteur Coen Simon, uitgever Jan-Carel Diecken. Voor abonnementen postbus 85749, 2508 CK Den Haag, redactie-adres Papiermolenlaan 3-22, 9721 GR Groningen.
Het aug/sept.nr van PRANA (tijdschrift voor spiritualiteit en randgebieden der wetenschappen) is gewijd aan De grote omwenteling, met artikelen over de Maya-kalender, het boek Kosmische Visie van Erwin Laszlo en de vraag naar Eindtijd of overgangstijd. Als altijd interessant is de bijdrage van Karen Hamaker-Zondag, hier geheten: 'Zeg maar JA tegen het leven...' over de invloed van de planeet Uranus - het valt me moeilijk er niet uit te citeren, dus lezen maar. Eveneens zes keer per jaar: £ 28.50, BRES £ 37.50. Uitg. Ankh-Hermes, postbus 125, 7400 AC Deventer, www.ankh-hermes.nl.
Over de inleiding van Marcel Messing ben ik heel wat minder te spreken: zijn verhuizing van de Franse Pyreneeën naar het belgische Brugge (met 12.000 boeken) heeft hem dichter bij de minpunten van onze 'beschaving' gebracht.
Lees even mee, en huiver: 'Er is niet alleen sprake van een zichtbare oorlog tijdens de grote planetaire overgang, maar ook van een oorlog op onzichtbaar gebied. Een oorlog als instrument van de machtigen van de Nieuwe Wereldorde, die de mens stap voor stap tot slaaf wil maken van de krachten van hun duivels systeem. Als belangrijkste 'wapen' bedient deze NWO zich van de electronica en heeft zich verbonden met de negatieve energieën der gevallen Wachters (beter bekend als Luciferische engelen). Via computer, internet, televisie, videogames, GSM, echelon en vele Big Brother-technieken, via het biometrisch paspoort en tot slot de biochip, pogen deze duistere krachten de spirituele evolutie, de quantumsprong in bewustzijn die rond 2012 zijn voltooiing moet krijgen, tegen te houden en zo de stroom van levend water van de Waterman (de Christusenergie) in te dammen.
Enzovoort, maaaar: 'Zeker, het licht schenkt ons alle mogelijkheden, maar we zullen het met alle kracht moeten aanwenden, om te voorkomen wat in het verleden met Hyperborea, Lemurië en Atlantis is gebeurd! De laatste jaren van onze eindcyclus zullen spannende jaren worden. Vertrouwen, geestkracht, moed en een 'wapenkleed van licht', dat is wat we nodig hebben.'
Marcel Messing (M.M.: Memento Mori) begeeft zich hier op het glibberige pad, in de complexiteit van de wereldgeschiedenis en haar Mythen geschapen door David Icke, die met zijn www.davidicke.com 'one of the biggest and most visited conspiracy websites in the world' is.
Men zij gewaarschuwd: laten wij alle samenzweringstheorieën, hoe verleidelijk en verlokkelijk ook, overboord gooien. You are the plot. Het gaat om jou. Jij hebt (mede) de toekomst in handen: laat je niet verblinden of verduisteren door extremisten van links en rechts, boven en beneden.
Namens alle goede krachten een prettige dag toegewenst; Edith en ik gaan naar een insectendiner. Ciao. Simon Vinkenoog.

Woensdag 28 september 2005

De droom van elke uitgever: een eigen tijdschrift. Om een comeback te maken, moet je wel eerst ergens geweest zijn! las ik bij een van de reacties rond het o zo boeiende programma op BBC 2 over His Bobness Dylan eergisteren- en gisteravond. So much to say... en hij doet het.
Zo interessant die gezichten langs te zien komen, van wie je er enkele herkent hoewel ze niet bij name genoemd worden: die idolatrie op een gegeven ogenblik ... je moet sterke benen hebben om die weelde te kunnen dragen. De Nederlanders zijn wat dat betreft een beetje minder uitbundig, hoewel ik soms groupies uitbundig zie juichen als een hunner idolen het Amstelhotel in-of uitstapt - binnen ons goddelijk gezichtsveld.
Het woord ' bewaarschool' schoot me te binnen; ik had het kunnen toevoegen aan de lijst vooroorlogse schoolinstellingen, die ik vorige week de Brusselse Kunsthumanioral-leerlingen voorhield: de kleuterschool, de lagere school, het uitgebreid lager en meer uitgebreid lager onderwijs (ULO, MULO), uiteraard de huishoudschool en de ambachtsschool, de hogere Burger School (HBS) en de diverse technische scholen: Grafische School - Gymnasium: en nog niks geen colleges of academies: de Pedagogische Academie heette gewoon Kweekschool, en soms kwam er een ' kwekeling' voor de klas te staan, als stagiaire of plaatsvervanger.Er kwam een Mammoetnota met een grote snuit, die blies het Onderwijs onderuit. Ik koos voor Eign Wijs na 4 jaar Mulo + Hongerwinter (Master of Experiences). En nu de hogeschool van het leven zelf, waarin elke ervaring een les is en je sommige talenten mist, die je partner je biedt: zo voorbeeldig als ik met Edith het leven deel! Zonder haar geen foto' s of afbeeldingen bij de tekst; mijn formulieren ingevuld, mijn heerlijkste maaltijden, geen schulden, geen bezittingen, maar o, ik zou kunnen grabbelen in de grote ton van gedeelde ervaringen, die tot ons geluk hebben bijgedragen, een rol daarin gespeeld hebben.
De weg naar hier en nu (ik misspelde: hier en u) is zodanig geplaveid met goede voornemens en omgeven door valkuilen en strikken (ego gratifications), dat het altijd verdomd goed oppassen is op wat je denkt, zegt en doet. Geen discrepanties! De bewustwording dat je in de 'werkelijkheid' je woorden moet waar maken, en vice versa. Bewaarheden. Bewaren.
Ach ja, waar het nadenken over de bewaarschool je al niet toe brengt. We zitten niet langer in een kleuterklasje, we mogen en moeten nadenken over de wereld waarin wij verkeren; achtergronden en analyses, gedachtenwisselingen, o wat er nog gepraat moet worden, en overeenkomsten gesloten! Hoe noodzakelijkheid te onderscheiden (discrimineren), waaruit waarlijke problemen bestaan, en dan de vraag of je deel bent van het probleem of de oplossing wenst te vinden. Het wilde bouwen op eigen kleine marktterrein.
Na beantwoord te hebben aan de vraag om een gedicht ter gelegenheid van het 100-jarige bestaan van de Albert Cuypmarkt in de Amsterdamse Pijp
(resultaten gebundeld in Van alle markten het meeste thuis- 100 gedichten voor de Albert Cuyp, Uitgeverij 521, Amsterdam 2005, ISBN 90 856 5000 3 - mijn gedicht had ik Hoe de markt leefde genoemd)
wist ik er weer van, dit voorbeschikt zijn voor dit Standwerk. Een Ode aan de Standwerker.
'Ik sta op de markt, en ik roep:...' Het werd de thematiek van gedichten, deze zomer geschreven: ik bekijk ze nader. Wat ik riep, tilde ik hopelijk de waan van de dag voorbij, over het hoofd van Henri Michaux heen - het laatste gedicht in mijn Het Hoogste Woord uit 1994 - naar alle voorbijgangers, die luisteraars-toehoorders-medekijkers werden, ja die kring van mensen om je heen die ademloos naar je luistert omdat je even het Woord voert, omdat je het even tot Mensen kunt richten...
We hebben er een nieuwe handshake bijgeleerd. Op de voorpaginafoto in de Volkskrant kun je zien hoe het gaat, met een uitvoerig foto-onderschrift:
'Rapper Ali B en koningin Beatrix begroeten elkaar na een optreden van de rapper in Lelystad. De in Almere geboren Ali B maakte tijdens het zingen van een lied van Warchild, Wat zou je doen?, met zijn middelvinger en wijsvinger het peace-teken. Een heupwiegende koningin maakte terstond het gebaar terug. Na afloop van zijn optreden sprong hij van het podium om de koningin te omhelzen, waarna voorstin en rapper elkaar begroetten door hun vuisten tegen elkaar te stoten, en de duimen in elkaar te haken. Beatrix bracht een bezoek aan Flevoland vanwege haar 25-jarige jubileum als koningin.'
Het overige nieuws weer het gebruiikelijke Ach & Wee, waarbij Katrina en Rita alweer uit het zicht verdwijnen. De markt, kortom, van de current affairs. Ooit zag ik een cartoon in The New Yorker, waarin twee meisjes uit een schoollokaal kwamen, waar dit boven stond. De een tegen de ander: I love it, but there are so many of them... of iets dergelijks.
Begrijpelijk, als Alles je interesseert. Ik houd erover op, het is onuitputtelijk. Opeens besef ik ook, aan wie ik dat uitbundige knipknipknipselwerk dank, dat ik al jaren verricht - om op te slaan, op een gegeven moment, te verdwijnen in de tientallen vierkante meters die al van me is opgeslagen bij het IISG.
Zoals Madame HP, Sylvia Brandts Buys elke maandagmorgen de redactie van de Haagse Post kwam opstormen, met voor iedere redacteur een of meer knipsels om mee op pad te gaan (resultaat weekendlezen): een orkaan van energie. 'Als nieuwskomer in de redactie', verklaarde later Rudolph Bakker, 'leerde je gaandeweg dat de kunst van het luisteren naar SBB eruit bestaat de afzonderlijke sporen van een aantal gelijktijdig oprukkende gedachtengangen in hun ontplooiing en variatievormen niet uit het oog te verliezen.' (Rare jaren. Nederland en de Haagse Post 1914-1990 door John Jansen van Galen en Hendrik Spiering, uitg. Nijgh & Van Ditmar, Amsterdam 1993)
Met zo'n vrouw heb ik samen mogen werken in de jaren 1957 t/m eind 1961, toen ik mij juichend op de vrije schrijversmarkt wierp: mijn boek Hoogseizoen stond op punt van uitkomen. Nu vertrek ik even naar huiselijker verkeer. Hallo lieden: pluk de dag! Simon Vinkenoog

Dinsdag 27 september 2005

Kijk eens, wat een leuk stuk in mijn onafhankelijke Amsterdamse dagblad Het Parool van gisteren: eindelijk gaat het eens niet over mijzelf, maar over mijn jongste zoon Arthur (18 november 1978), die terecht furore maakt in Ouderkerk, waar hij vanaf zijn achtste jaar zijn jeugd doorbracht, vrienden maakte en onder de bezielende leiding van pleegvader Kees Verheul en de trainers van NEA (Nuttig en Aangenaam) het edele spel leerde spelen. Hij zou daarin zodanig uitblinken dat hij door Ajax gevraagd werd; vijf jaar lang speelde hij in de hoofdklasse A van de zaterdagamateurs.
En nu dus terug bij zijn vrienden: niet om de knikkers, maar om het spel - wat is hij overigens in de dorpspolitiek verzeild geraakt. De Account Manager Binnendienst - Arbeidsmarkt van VNU Business Publications (binnenkort Buitendienst) heeft plezier in zijn vrije tijd. Aardje naar zijn vaartje?
Vadertjelief krijgt weer de leukste uitnodigingen voor gelegenheden waar hij zou heen gaan als hij de kunst van de bilocatie (het op twee of meer plekken gelijktijdig aanwezig zijn) zou beheersen, maar dat is niet het geval. 29 september opent in de galerie 2D3D aan de Mauritskade 1 in Den Haag een expositie, die een overzicht geeft van de volledige collectie Kwadraatbladen (37) die tussen 1955 en 1974 als relatiegeschenk bij Steendrukkerij De Jong, met als inspirator Pieter Brattinga jr, verschenen. Ik droeg daar drie keer aan bij, met Schrijf-taal I (1961), Schrijf-taal II (1963) en Schrijf-taal III (1974), telkens achttien gedichten in handschrift van Nederlandse en buitenlandse dichters (die ik dus allemaal - op Gerrit Achterberg en Hans Lodeizen na - heb aangeschoten met het verzoek om een handgeschreven gedicht; voer voor grafologen). De tentoonstelling, in samenwerking met Museum Boijmans Van Beuningen Rotterdam, is van 3 oktober tot 30 december op afspraak te bezichtigen, 070-3624141, of via www.2D3Dgalerie.nl.
Het oktoberprogramma Fraktie van de Stichting Perdu, Kloveniersburgwal 86, 1012 CZ Amsterdam (www.perdu.nl) omvat enkele interessante vrijdagavondbijeenkomsten, in de zaal van de poëzieboekhandel zelf of zoals zaterdag 15 oktober, 17.00 uur, toegang 6 Euro, in de Kompaszaal van het Loods 6-gebouw aan de KNSM laan 143, Dicht aan het IJ-Festival voor het poëtische experiment . Het gaat om de pilot-editie van een jaarlijks terug te keren festival.
Een twintigtal jonge(re) dichters en ontwerpers werd bijeengebracht om samen te werken aan een project, geënt op twee belangrijke elementen in het werk van Paul van Ostaijen(1896-1928), 'die aan relevantie nog altijd niets hebben ingeboet: klank en beeld.' Tien dichters schreven een gedicht geïnspireerd op het werk van Van Ostaijen; van die gedichhten werd de voordracht opgenomen en de deelnemende ontwerpers 'kregen vervolgens de opdracht om op basis van deze opnames, dus op basis van alleen de klank van de taal, de gedichten opnieuw op te bouwen en vorm te geven, waardoor het eindresultaat getuigt van de poëtische kracht en macht van de vormgeving van een gedicht.' aldus de aankondiging in enigszins gewrongen taal.
De eindresultaten worden tijdens deze speciale middag gepresenteerd. In een unieke, eenmalige uitgave verschijnen de resultaten van deze werkwijze, alsmede essays van mensen 'uit de verschillende werkvelden.'
Beloofd wordt tevens 'een wervelende poëzieshow met als spreekstalmeesters P.J.Roggeband en Dick Tuinder, die de dichters en vormgevers opnieuw tot elkaar zullen brengen.' 'Niet te missen door liefhebbers van poëzie, beeldende kunst, performance en alles dat daartussen ligt.'
Onder de namen van deelnemende dichters valt die van Geert Buelens (1971) op, de schrijver van het imponerende (ruim 2 kg.wegende, 1302 pagina's tellende) boek Van Ostaijen tot heden. Zijn invloed op de Vlaamse poëzie, in 2001 verschenen bij de Nijmeegse uitgeverij Vantilt in samenwerking met de Gentse Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde; ISBN 90 756977 35 X.
Andere deelnemende dichters: Erikjan Harmens, Eva Cox, Lucas Laherto Hirsch, Freek Lomme, Daniël Dee, Ingmar Heytze, Els Moors, Tsead Bruinja en Rozalie Hirs.
Ik hoop die eenmalige uitgave te bemachtigen voor mijn documentatie over Van Ostaijen (uiteraard beginnende met de Werken zelf, en de tweedelige documentaire van Gerrit Borgers), die volgens Buelen op zeer verschillende manieren kan worden gezien: als romantische poète maudit, als dogmatische theoreticus, als bedenker van schijnbare kinderversjes, als sublieme platonische pessimist, als vlaamsnationalist, als kosmopoliet, als performer met boekenwijsheid, als anticlericale dandy, als postmodern avant la lettre, klassiek, intellectualist, rock-'n-roller en mysticus.
Als zodanig, in deze allerlaatste overkoepelende visie, beschouw ik hem voornamelijk (zie zijn vijf gedichten over Vincent van Gogh bijvoorbeeld). Bij Gerrit Borgers is overigens te lezen, hoe Van Ostaijen, toen hij in Berlijn woonde, gevouwen in een krant cocaïne vanuit Antwerpen kreeg toegestuurd, om te gebruiken alvorens naar een concert te gaan. Kijkt nu niemand meer van op...
Zoals ik in mijn Parijse jaren 50 met vrienden in een auto marihuana rookte alsvorens Thelonious Monk in de Salle Pleyel te zien spelen.
'En maar giechelen!' zei de oude man in het Vondelpark misprijzend tegen Kees de jongen en zijn Rosa Overbeek, in een boek van Remco Campert.
Ik ben www-tjes aan het verzamelen voor de vernieuwing van mijn Simon surft-link. En kijk nog even op www.demian.be voor de nieuwe Beat!-catalogus.
De nieuwe link Geschiedenis vertelt meer over de conferentie van Jalta in februari 1945, daar aangebracht vanwege Yalta & Beyond, 1 oktober in Maastricht. Hoe de overwinnaars de buit verdeelden, hoe de Koude Oorlog ontstond, hoe miljoenen mensen onnodig leden onder de ego-trips van Churchill, Roosevelt en Stalin, met hun generaals, adviseurs en ambassadeurs, drie maanden voor het einde van de Tweede Wereldoorlog. Boeiende inkijk in dat boek Hoog spel, in het origineel Playing God.
Welkom, nieuwe bezoekers: zegt het voort.
Steeds Verder met Simon Vinkenoog, levenskunstenaar.

Maandag 26 september 2005

Welkom Week 39. Slapeloos uur na beëindiging van David de Poel's roman De buitenstaander, dezer dagen verschenen bij XX uitgevers, te weten Guus Bauer die op de achterflap van dit boek laat weten: 'Ik geloof net zozeer in dit boek als vele jaren geleden in De kip die over de soep vloog van Frans Pointl, Op de rug van vuile zwanen van René/Renate Stoute, Het vangen van de draak van Arie Visser en De kleine blonde dood van Boudewijn Büch. Daarbij helpt het dat, in tegenstelling tot de laatstgenoemde titel, de poel des verderfs die David hier schetst op niets dan de wrede werkelijkheid berust.'
Indrukwekkend en ontroerend, dit verslag van een jongensleven dat tot zijn tiende gevolgd wordt, in helder onopgesmukt Nederlands, met een indringendheid die al eerder sprak uit de verhalen in de bundel met de vreemdste titel ooit, eveneens dezer dagen bij XX verschenen, Mannen in pakken de grootste viezeriken die er zijn. Resp. 206 en 164 pagina's, ISBN 90 70532 32 8 en 90 70532 33 6. Every sky is blue, but not for me and you is het aan 'Placebo' toegeschreven motto van de verhalenbundel. Het zijn onbarmhartige en trefzekere verhalen, ieder vanuit een ander personage geschreven, ontroerend en ontnuchterend, met wat ik een anti-frappe noem, zeker niet pointeloos, maar zeer aanvoelbaar, 'echt'. Ik zie uit naar aangekondigde titels van zijn hand; de auteur schijnt 2 m 12 lang te zijn; zeker dus de grootste onder de jonge schrijvers (Groningen, 1973). Blijf ontdekken, Meesterklusser!
Wat had de Volkskrant mij weer veel te vertellen vanochtend: Remco over de poema Max, de rauwe rubriek De rechtbank (groepsverkrachting), Jan Blokker die zich verlustigt aan de krompraat van media-consultant Leon de Wolff, auteur van het boek De krant was koning.
En passant krijgt zijn eigen hoofdredacteur een veeg uit de pan: " 'De krant was koning', las ik op de achterflap van mijn exemplaar, 'zal een generatie redacteuren inspireren tot het daadwerkelijk bedrijven van publieksgerichte journalistiek.' Was getekend Pieter Broertjes, hoofdredacteur van de Volkskrant. God moge ons bewaren. Maar alle artikelen in uw lijfblad zullen voortaan een focus van jewelste hebben.''
Het is oorlog in het Mexicaanse paradijs (Acapulco: de drugs, de huursoldaten, de politie, de corruptie). Zeeman sloeg ik even over, intussen had Edith naast me in bed de kruiswoord-codekraker opgelost en kreeg ik toegang tot een goed interview van Rutger Pontzen met Hugo Claus, die zaterdag ook met Het Parool rondwandelde door zijn tentoonstelling in het Amstelveense Cobra museum, een MUST.
En uiteraard lazen wij bij monde van Gijsbert Kramer over de Drieënhalf uur bij Dylan aan de lippen hangen, ons door de BBC 2 beloofd, een uitgebreide documentaire van Martin Scorsese, No Direction Home, waarin ook Bob Dylan zelf ruimschoots aan het woord komt. Vanavond BBC 2, 22.00 uur-23.55 uur. Morgen: 22.00 uur-23.30 uur. Like A Rolling Stone. Daar verheug ik mij mateloos op! zegt Edith, zo ik.
Totaal verschillend van mening zijn wij over Mirza (Kader Abdolah) die Remco Campert bij een volgende ontmoeting niet meer zal omhelzen 'op de wijze waarop de Perzen hun meest gewaardeerde dichters omhelzen. Maar ik doe het niet meer. Ik mag niet liegen. Als ik hem zie aankomen loop ik weg. Dat mocht de Postbank niet met mij doen.'
Het gaat om de onheuse behandeling(en), die Kader Abdolah meemaakte in zijn relaties met de Postbank, en het feit dat Remco meespeelde - samen met kompaan Jan Mulder - in een reclamespotje van de Postbank, en daar ongetwijfeld geld mee verdiende. Wat hij, zoals iedereen in deze tijd, goed zal kunnen gebruiken. Kortom; Mirza die afstand neemt van Remco Campert en een meter van diens boeken in een doos heeft gedaan om weg te geven, geeft van hem wel een mooi gedicht. Ik wil het niemand onthouden. A poem a day keeps the doctor away.

"Poëzie is een voorbeeldige daad
Je kunt wel je leven lang elegant
er doorheen zwijnen
Maar soms gebeurt het toch:
Die afrekening met anderen
En die met jezelf"

Zo is het; des dichters keukengeheim. Verbijstering en verwondering. Ieders scherp van de snede. Looptraining: stap voor stap. De universele taal van het oog. Ik ben in die ochtendkrant nog lang niet uitgelezen; ik krijg Martin Brill nog en de multiculturele bible belt in de Bijlmermeer. En jammer dat we het filmpje van Pieter Verhoeff over Hafid Bouazza gemist hebben bij de VPRO gisterenavond; ga kijken of ik het op dit scherm kan krijgen.
Ik was toch al van plan weer eens te gaan googlen, me laten drijven op de golven van het world sensorium, als een vlinder fladderend van her naar der (wat een bedrijvigheid in de stad, ik mis de stilte en de vogels al is het gauw gewend zei het stadskind), en verder met het ontdekken van Alles Wat Het Geval Is.
Voor nieuwkomers op deze site, kijk eens in een van de links, bedrijf er bibliomantie op, spring van het een naar het ander, mensen en uitspraken, bekend en onbekend, hun gedichten, hun levens, hun betekenis - het zal in duizenden verschilende vormen worden herhaald en herhaald (Frappez, frappez toujours!), dat het Leven de Moeite Waard is. Maak het voor jezelf, niet voor anderen, zo waardevol mogelijk. Als er 1 iemand is, die je in de ogen moet kunnen kijken, ben je het zelf wel.
Enzovoort; other things to do. Over en sluiten maar, een goede dag toegewenst Simon V.

'There are many here among us
Who feel that life is but a joke
But you and I we've been thru that
And this is not our fate
So let us not talk falsely, now,
The hour is getting late.'
(Bob Dylan, All along the watch tower).

Zondag 25 september 2005

Een nieuwe link aangebracht, dank je Robbie: geschiedenis. Ik hoop er meer geopolitieke lessen in onder te brengen; de eerste is volgens mij van eminent belang, te weten het zesde hoofdstuk van Charles L.Mee jr.'s boek Hoog Spel (oorspronkelijk: Playing God), ondertiteld Onderhandelen op topniveau door de eeuwen heen, in 1994 verschenen bij uitgeverij H.J.W.Becht, ISBN 90 230 0832 4.
In het boek beschrijft de Amerikaanse auteur (in de woorden van de uitgever) 'zeven episoden uit de geschiedenis waarin staatshoofden de koppen bijeen staken om verstrekkende beslissingen te nemen. Alle valkuilen waarin toponderhandelaars kunnen vallen komen daarbij aan bod. Paus Leo I redde in 452 Rome door Attila af te troeven (hoe onderhandel je als je vrijwel niets zeker weet?); Hendrik VII en Frans I pronkten met hun macht op het Goudlakenkamp van 1520 (de valse schijn van vrede); Montecuzoma verspeelde in 1519 een heel rijk aan Cortez (zelden heeft toeval zo'n rol in de geschiedenis gespeeld); Metternich en Talleyrand tijdens het Congres van Wenen, 1815 (gemiste kansen; geschiedenis verloopt niet volgens vaste regels); Wilson, Clemenceau en Lloyd George en het Vredesoverleg in Parijs in 1919 (de verkeerde lessen trekken uit het verleden); Stalin en Roosevelt in Yalta, 1945 (iedere beslissing heeft ook onbedoelde consequenties); en Gorbatsjovs poging in 1991 tot de 'club van zeven' toegelaten te worden (niemand kan in de toekomst kijken).'
Ik had het boek doorgebladerd, en het hoofdstuk over Yalta driftig gelezen, toen ik in Het Parool van 31 augustus jl de aankondiging zag van de officiële opening van The Maastricht Graduate School of Governance op 1 oktober aanstaande.
Meldde het dagblad: 'Curtis Roosevelt, Winston Churchill en Jevgeni Dzjoegasjvili (Stalin) komen op 1 oktober naar Maastricht. De kleinzoons van de drie grote geallieerde leiders uit de Tweede Wereldoorlog nemen deel aan de conferentie Yalta & Beyond (1945-2005).
Het debat in het congrescentrum MECC over de gevolgen van de conferentie van Jalta, vindt plaats ter opluistering van de opening van de Maastricht Graduate School of Governance van de Universiteit Maastricht. De drie kleinzoons van de geallieerde oorlogsleiders (de Amerikaanse president Franklin Delano Roosevelt, de Britse premier Winston Churchioll en Sowjet-leider Jozef Stalin, wiens eigenlijke naam Dzjoegasjvili was) debatteren met studenten, leiders uit politiek en bedrijfsleven over de politiek-maatschappelijke ontwikkelingen in Europa vanaf 1945.
Tijdens de conferentie van Jalta verdeelden Churchill en Stalin Europa in westerse en Russische invloedssferen. De kleinzoons staan bekend als gepassioneerde verdedigers van hun grootvaders.'
Tot zover Het Parool; een persbericht van de Universiteit van Maastricht meldt dezelfde dag dat 'de school bij start al geschiedenis schrijft' en laat weten dat voor het eerst sinds 1945 dezelfde families weer aan tafel zitten. De kleinzonen van Churchill, Roosevelt en Stalin worden geïnterviewd door de legendarische BBC-presentator Tim Sebastian. Zij zullen hun visie op het beleid en het gedachtegoed van hun grootvaders toelichten en met studenten, politici en Europese leiders van gedachten wisselen over de toekomst van Europa op gebieden als democratie, veiligheid en multiculturele samenwerking.'
De bekende holle frasen-vaten; ik hoop dat de kleinzoons duchtig de oren zal worden gewassen. Te dien einde wil ik graag de door Charles Mee onthulde feiten over de Jalta-bijeenkomst, dag voor dag genoteerd, onder de ogen van belangstellenden brengen. Mijn deel aan de Governance! Voor meer info www.yaltaandbeyond.com/pr.
Gisteren in onze volkstuin de onthulling van drie beeldhouwwerken van Rob Ligtvoet, een gezamenlijke maaltijd (tachtig mensenkinderen), een poppenkast voor de kinderen en de lichtjes-avond, waarbij eenieder zijn/haar tuin zo mooi mogelijk verlicht, en iedereen langs komt
om zich te verlustigen aan een feeëriek schouwspel.
Mooiweerdag ook; voor Edith tevens een einde aan haar samenwerking met Henk Bagmeijer: dertien jaar lang bestierden zij elke zaterdagmiddag de winkel, waar tuinbenodigdheden verkocht werden: pootaarde, mest, bamboestokken, tuindraad en wat nog meer in de aanbieding was; Henk B. zamelt ook oud papier in en in de loop der jaren ben ik zodoende een aantal boeken rijker geworden (wat mensen al niet weggooien!), waaronder het Hoog Spel-boek. Zodoende. Henk B. voelt zich (73) te oud worden. Edith maakte een camerafoto.

En ik ga iets doen om bekendheid te geven aan de Jalta-onthullingen: voor mij een openbaring - ook voor anderen, hoop ik. Gegroet, prettige dag toegewenst. Simon Vinkenoog.

Vrijdag 23 september 2005

Trombosedienst, tuin om krant te lezen, slager Kaddour, en om vijf uur het Cobra museum voor moderne kunst in Amstelveen, alwaar om half zes de tentoonstelling van Hugo Claus beeldend werk, Souvenir, zou worden geopend door Zijne Excellentie de heer Guy Verhofstadt, eerste Minister van België.
Aldus geschiedde; een spiritueel verhaal: de heer Verhofstadt gaf er blijk van Het verdriet van België te hebben gelezen. In de tussentijd had ik gesprekken kunnen voeren met enkele van de 22 Antwerpenaren die met een bus van Galerie De Zwarte Panter naar Amstelveen waren gekomen om de feestelijke opening bij te wonen. Bovendien zijn dit soort gelegenheden de aangewezen plek om oude vrienden te ontmoeten, die je anders slechts in druk of op het scherm tegenkomt, met hun veelal lieve vrouwen.

Tijdens de bezichtiging na de opening op de eerste verdieping (altijd even naar beneden kijken naar de Zen-tuin van Shinkichi Tajiri) bleek hoe veelzijdig de hier op ruime wijze bijeengebrachte tekeningen, aquarellen, collages, gouaches en calligrammen zijn. Beeldende gedichten, ingevingen, studies en grappen of grollen. Kleurrijk, zelfs in zwart-wit.
In de bij de tentoonstelling behorende 24 pagina's tellende publicatie van het museum (geen catalogus - 'de werken van Hugo Claus zijn ongedateerd en dragen geen titel. De (26, s.v.)) afbeeldingen zijn afkomstig uit het boek Woordenloos, Uitgeverij Oogachtend, Leuven') een geïnspireerde tekst van Rudi Fuchs, die beschrijft hoe hij uit verwarde stapels papier in Claus' huis in Frankrijk vorig jaar voor het Brusselse Paleis voor Schone Kunsten een keuze moest maken.
'... de overwegende indruk was toch een oeuvre dat van de hak op de tak springt, inderdaad wispelturig. De verschuivingen zijn abrupt en impulsief en ze doen zich voor in een min of meer hetzelfde handschrift. Dat was opvallend. Met dit impulsieve handschrift werkt Claus technisch zeer verschillend. Een sierlijk snelle tekenking in zwarte inkt op dun Japans papier van een volle vrouwenkont, wulps als een bloem, ziet er heel anders uit dan een atmosferisch landschappelijk beeld waarin de dunne waterverftoetsen zacht in elkaar vervloeien. Dat zijn verschillen van uitvoering en uitdrukking. Maar onder handschrift versta ik toch nog iets anders. Handschrift is de manier waarop de kunstenaar, met krijt of penseel, het papier aanraakt en, met de natuurlijkheid van hoe iemand spreekt, begint te formuleren. (...) Het is een speels handschrift dat graag wacht op incidenten en vrolijke invallen.'
Aldus, uit veel meer geplukt een fragment van Rudi Fuchs' betoog met zijn verrassende frappe. We hebben ons temidden van de boeiende kunst en de minstens zo boeiende mensen uitstekend vermaakt, niettegenstaande een onaangename verrassing. (maar in mijn Driewerf Ja roep ik 'Ja tegen alle verrassingen, aangenaam en onaangenaam', dus dichtertje, houd je aan je woord).
Werd ik begin vorige week gebeld door een dame van het Cobra-museum, die ons vroeg of wij na de opening aan een diner wilden deelnemen (ja, graag ja, danku), viel enkele dagen daarna de volgende brief van John Vrieze, directeur van het Cobra museum in de bus, gedateerd 16 september:

'Geachte Heer Vinkenoog,

Door een buitengewoon ongelukkige samenloop van omstandigheden blijkt dat het aantal personen dat is uitgenodigd na de opening van de Claus-tentoonstelling volgende week verre de capaciteit overschrijdt. Onder meer door de deelname van een aantal politieke hoogwaardigheidsbekleders zijn wij genoodzaakt onze lijst van genodigden te herzien. Het is buitengewoon pijnlijk maar wij zien ons hierdoor gedwongen onze uitnodiging aan u te herzien. Niettemin hoop ik u op de openingsbijeenkomst te mogen verwelkomen. Met vriendelijke groet, w.g. John Vrieze directeur.'

Ik heb me sinds die dag afgevraagd, moet ik dit hier publiek maken, of moet ik er 'boven' staan? Toen ik het verhaal aan anderen vertelde - ik moest wel - zei Debby 'Ongehoord' en Remco: 'Moet je op je website zetten.'
Hugo, tot ziens - een prachtige tentoonstelling; iedereen dient te gaan kijken tot en met de 13e november: ik hoop je nog eens te zien als je niet aan de lopende band handtekeningen hoeft te zetten.
A vous tous, bij Jung lees ik over James Joyce's Ulysses, met een uitspraak van de meester zelf, in Work in Progress: 'We may come, touch and go, from atoms and ifs, but we are presurely destined to be odds without ends.'
Er komt een orkaan naar Texas, niet de eerste, niet de laatste. Je danse, donc je suis. Wij zijn gelukkige mensen; voor minder zou je 't niet moeten doen, leven. Simon Vinkenoog.

Donderdag 22 september 2005

Al vroeg naar de tuin, alwaar de gehele dag doorgebracht: scherven zonlicht door het herfstachtig kaal wordend en vallend bladerdak, waar de merels met de druiven hun gang konden gaan. Even in de flow van de heggeschaar en met de takkeschaar de solidago te lijf, die te ver over het pad groeit. Snoeitijd breekt aan en wij bereiden ons voor op de lichtjesavond, zaterdag, en de daaraan voorafgaande onthulling van twee beelden van beeldhouwer en mede tuinder Rob Ligtvoet.
Het honderdste nummer van Essensie gaat in oktober verschijnen, het geestverruimend blad waaraan ik maandelijks een column bijdraag - ik heb het nooit gezien in de coffeeshops waarvoor het bedoeld is.
Voor XX, het nieuwe tijdschrift van Guus Bauer ben ik om een bijdrage gevraagd, door het curieuze blad MUST, door de ezeltjeskrant De Ezelgedachte van Theun de Winter op Texel; hij stuurde me twee nummers van het fraai uitgegeven blad -minstens zo interessant als Piet Schreuder's Poezenkrant, maar dan over ezels. En ja, ik moet even op zoek naar de foto uit Oujda, anno 1959, waar ik op een ezeltje zit.
Interessant emailverkeer; ga ik nu wel of niet zondag met Bo's art trio naar Het Beauforthuis in Austerlitz? In elk geval wil ik morgen wel de opening bijwonen van Hugo Claus' beeldend werk in het Cobramuseum in Amstelveen, tenzij er iets anders tussen komt.
En verder ben ik het heel erg eens met een van Amsterdams nachtburgemeesters, Marion Weston, programmeur bij Paradiso, die als Engelse achttien jaar geleden in Amsterdsam kwam te wonen.
In de Parool-serie Amsterdam en ik geeft ze te kennen:
"Amsterdam is een stad vol import. Misschien voel ik me daarom hier thuis. De bevolking bestaat uit mensen uit andere provincies en andere landen - probeer maar eens een ras-Amsterdammer te vinden in de binnenstad. Maar het is blijkbaar altijd zo geweest - het verbaast mij enorm dat zelfs in de zeventiende eeuw meer dan de helft van de bevolking van Amsterdam immigrant was - ik dacht altijd dat dat een modern fenomeen was. Het geeft aan wat een cosmopolitische aantrekkingskracht de stad toen al had en nog steeds heeft, alleen nu meer op het gebied van cultuur en recreatie dan voor de zeevaart en handel zoals in de Gouden Eeuw."
Op naar de nieuwe Gouden Eeuw, of wordt het Platina dit keer, of zelfs Plutonium?Met mijn hoofd bij de dichtkunst; mijn Eigen Vermogen.Gegroet, Simon Vinkenoog.

Woensdag 21 september 2005

Ik weef verder aan mijn droom. Ik zit hier bij een van de drie ramen in onze schitterende zitkamer (term is van Edith), waardoor middagzon naar binnen schijnt. Op de eettafel is een orchidee, die Edith juli vorig jaar voor haar verjaardag van haar zusjes kreeg, nieuw uitgekomen: wonderlijk: aan een lange hangende (door een kaars ondersteunde) zijtak ontsproten om en om, als vlindervleugeltjes, heldergele ballerinatjes, een twintigtal in totaal - ik moet opstaan om me ervan te vergewissen. Het zijn er meer; wat meer is - ik vroeg Edith er een digitale foto van te maken: haar kijkjes verlustigen deze pagina's; ik noem ze maar zo.

Het in 1 ex. vervaardigde bijna dagelijks bijgehouden Kersversjaarboek (juni 2004-juni 2005) beslaat uitgeprint 46l A4tjes, waarvan een veertigtal kleurenfoto's. Encore un grand merci, Bozar!
I Love Bijrijden, vooral met zo'n vaardige vrouw als Edith aan het stuur: onze Volvo 460, Van Vloten, Amsterdam-Noord bracht ons vandaag meer dan plichtsgetrouw in iets meer dan twee uur terug van Dworp, een heuvelachtig dorp ten zuiden van Brussel, naar de Utrechtsebrug in Amsterdam, vanwaar na afslag bij Den Hartog (brood) en Trinity (genotsmiddelen) de nieuwe dag ons wachtte.
Met hoeveel plezier een terugblik! Tachtig jongvolwassenen, tussen de 14 en 18 jaar, beiderlei geslacht, gelukkig alle kleuren, leerlingen aan de Kunsthumaniora Brussel, volgen dezer dagen in het Vormingscentrum Destelheide, schoon gelegen en ruim geoutilleerd, een werkweek Danswoorden Woordendans. Docenten van buiten de school waren aangetrokken om workshops te geven, of zoals in mijn geval, een voordracht te komen geven. Ik schrok een beetje, op weg naar onze kamer met zonnig terras in het docentenverblijf, aan een der woongebouwen een aankondiging van mijn lezing te zien, met de toevoeging 'verplicht aanwezig.' 'Daar houd ik helemaal niet van!' riep ik, maar men was geruststellend: alle leerlingen waren duchtig op mijn komst voorbereid, en heel nieuwsgierig.
Ik keek zelf ook mijn ogen uit, een opleiding als deze bestaat bij mijn weten niet in Nederland; hier waren 'Poëzie' en 'Dans' verenigd, in levende lijven, met vakmensen die er ook plezier in hadden: Andre Accord en Moustafa (?), die door heel nederland rap-en streetdance workshops geven ('Dus zet je schrap voor dans en rap!'), Elsa Bosma (zie www.closeact.nl), Jean Marie de Smet, dichter en lector journalistiek die toegaf het boek van Geert Buelens Van Ostayen tot Heden niet te kennen, de enige bestaande actuele - in 2001 uitgegeven - geschiedenis van de dichtkunst in Vlaanderen, via een omtrekkende beweging, door te reconstrueren - in 1302 pagina's - hoe dichters en critici hebben gereageerd op het werk en de persoon van Paul van Ostayen (1896-1928).
Ik vervolg mijn opsomming van vrije lansiers Lieselotte Evenepoel en Roel Jan Vankerckhoven. Ik zal misschien nooit de naam van de wiskundelraar-goochelaar weten die ons in de keuken van het docentenverblijf na afloop verrukte met enkele kaarttrucs; zijn vingervlugheid werkten zelfs met de Tarot, waarvan ik de beduimelde grote arcana altijd op zak heb, si besoin en est... Men, Edith en ik inclusief, was na afloop zeer voldaan; zelf voelde het aan als a good job well done, en dacht ik aan het werk aan de winkel, nog steeds te doen. Be entertained by the social game you play - en ik heb er alle redenen voor; ik ontmoet niets dan schatten van mensen (Ida van het Muiderslot nog even, en de groeten aan Ron, die jazz-heren die me even ruggensteun gaven, Robbie Vlasman met wie ik zojuist een afspraak maak voor straks: we gaan deze site wat nieuwe kleren aantrekken - ik houd jelui op de hoogte.
Wat ik deed, is gelukkig niet na te vertellen. Je neemt een diepteduik, en je weet je gesteund door je eigen keelgeluid en inzet, en ziet de verwachting in de ogen, de belichaming van de ziel: de zo hoognodige bezieling. Onuitputtelijk die bron, vooral wanneer je op een tafel naast je een paar van die boekjes en papiertjes hebt uitgestald, waarvan de woorden tot leven komen, als je ze voorleest of met ze meewandelt. Elk gedicht zijn eigen ritme, zijn eigen ballistiek; ik denk aan een kwijtgeraakt boekje van Ed Sanders (van The Fugs), een dertigtal pagina's tellende tekst over de energie-overdracht, die poëzie is. Ben Okri had ik bij de hand, Kees Buddingh', Remco Campert, Johan Huizinga (uit Homo Ludens fragmenten uit het zevende hoofdstuk over poëzie), alsmede datgene wat ik zelf in de loop der jaren heb mogen meemaken, terug tot aan de eerste keer dat ik een der Stemmen van schrijvers was, die op de grammofoonplaat verscheen, way back in 1961. Zoveel te meer, dat niet na te vertellen is, of maar hoeft te worden, in spin herinnering.
Boven verwachting. Inhoudelijk hadden werkweekdeelnemers meegekregen: 'Met deze werkweek versmelten we de poëzie van het lichaam met de poëzie van het woord' en op de zelf gestelde vraag 'Wat moet je doen als voorbereiding?' kwam het antwoord: 'Je erop voorbereiden dat we een volledig werkproces, om te komen tot een voorstelling, gaan doormaken op enkele dagen. En daarbij 's avonds naar anderen zullen luisteren en kijken. Dit vraagt grote inzet van iedereen. Kom met hetzelfde doel naar Dworp, zo bundelen we onze talenten. De aangezochte mensen zijn benieuwd naar wat ze kunnen verwachten van Kunsthumaniora studenten. Kom voor een weekwerk!' Bedankt, Kristel Stefens, die mij januari dit jaar liet weten mij eerder te hebben ontmoet op de tuinfeesten in Deventer, zomer 2004. 'Vermits ik zag dat u een danser was bij het voordragen van uw poëzie zou ik graag hebben dat u dat ook eens voor onze leerlingen zou doen. Bent u bereid?'
Ja, dat was ik - en zo werd overeengekomen, wat begon met e-mail eindigde met uitzwaaien. Dag lieve mensen; kinderen - we wachten op wat foto's die gestuurd zouden worden. Edith gaat kijken of ze er al zijn, zoniet, in elk geval de herfst-orchidee. Simon V.

Maandag 19 september 2005

Zaterdag 17 september 2005

Wonderschone middag! Niet alleen dat de zon bleef schijnen, terwijl een imposant wolkenveld zich overal vertoonde, maar het samengaan van zo ontzaglijk veel tegelijk opgedane indrukken, die mij zullen bijblijven. Voor de derde keer werd in en rondom het Muiderslot een Kasteeljuweel georganiseerd, Dicht je rijk op het Muiderslot, een poëziewedstrijd voor jongeren, in samenwerking met de School der Poëzie. Even zovele malen mocht ik daaraan mijn deelneming verlenen, dankzij de immer actieve educatieve medewerker van het Muiderslot drs. Ida Schuurman. En opnieuw verscheen ik met graagte, en even zovele malen waren de weergoden met ons.

Een paar honderd scholieren uit de regio kwam in de maanden juni en juli naar het Muiderslot, om deel te nemen aan een programma dat bestond uit het bekijken van de beeldententoonstelling Meetkunst van de beeldhouwer Erik van Spronsen. Vervolgens werden zij uitgenodigd naar aanleiding van een der beelden ter plekke een gedicht te schrijven, onder begeleiding van een docent van de school der Poëzie. Het ging om het Casparus College in Weesp (1 vmbo), het Helen Parkhurst College in Almere (2, 3 havo), het ROC in Amsterdam (3 mbo), het Vechtstede College in Weesp (1, 2 vwo), het Willem de Zwijgercollege uit Bussum (1, 3, 4 vwo) en het Montessori College Oost in Amsterdam (1 vmbo).
Uit de driehonderd ingezonden gedichten werd een vijftigtal geselecteerd, waarvan drie als beste te bekronen met geldprijzen van 50, 30 en 20 euro - vanmiddag werd de finale gehouden; behalve de (geheimgehouden) winnaars werden ook prijzen beschikbaar gesteld voor de beste voordracht; te dien einde verplaatste het publiek (inclusief de drie juryleden, een hunner uw dw dr) zich in zeven groepen om in de kruidentuin en langs de vestingwallen te luisteren naar de jonge dichters (m/v) die zich hadden opgesteld bij het beeld waarover zij een gedicht hadden geschreven.
37 van de 50 hadden (met aanhang, familie en vrienden) gehoor kunnen geven aan de uitnodiging voor het Finalefeest; zo'n honderd mensen namen deel aan de instructieve en ontroerende wandeling, omhelsd door een der mooiste wolkenvelden die NL dit middaguur te bieden had, om te luisteren naar wat Afke, Edo, Yoram, Nathalie, Noortje, Sophie, Anne-Romee, Frédérique, Kayin, Pedram, Tim, Achmed, Esperanza, Femke, Guian, Helga, Layla, Lorena, Lucinda, Marielle, Marlies, Nienke, Patrick, Stipo, Audilla, Ruben, Farah, Jannet, Signe, Lesley, Mitchell, Andrea, Floor, Bouchra, Marou, Hajar en Youssra ons bij een beeldhouwwerk op zeven verschillende plekken te zeggen hadden.

Petje af: zeven keer kregen zij de gelegenheid hun gedicht voor te lezen: wat zij te zeggen hadden vervloog niet oor in oor uit bij de toehoorders maar verscheen ook in het 76 pagina's tellende boekje, dat na afloop werd uitgereikt, waarin behalve de vijftig uitverkoren gedichten ook een beschouwing, kleurrijk geïllustreerd, over de geometrisch gebalanceerde stalen beelden van beeldhouwer Erik van Spronsen door Wiek Röling. (Geen ISBN; uitgave Rijksmuseum Muiderslot, Herengracht 1, 1398 AA Muiden; 0294-256262, www.muiderslot.nl).
Deze middag werden op het tournooiveld met als MC/rapper André Accord en een uitmuntende - easy swinging listening - toetsenist de prijzen uitgereikt, niet alleen die van de eerste ronde (inhoudelijk), maar ook van deze tweede 'orale' ronde.
Mij was gevraagd enkele gedichten te lezen; ik had een eigen keuze gemaakt en las 9 van de 50 gedichten voor, maar gaf het jonge en oudere publiek ook te kennen hoe eenvoudig het onderwijs er vroeger uitzag; van Kleuterschool naar Lagere School, dan had je de Ambachtsschool of de Huishoudschool, bovendien Uitgebreid Lager Onderwijs (ULO, 3 jaar), en Meer Uitgebreid Lager Onderwijs (MULO, 4 jaar), dan waren er de Hogere Burger School (HBS) en Gymnasium - en daarnaast natuurlijk nog de Lagere, Middelbare en Hogere Technische Scholen. Kweekscholen heetten toen nog geen Pedagogische Academie, en ook de Kunstnijverheidschool was nog geen Beeldende Kunst Academie.
Toen kwam een Mammoet met een dikke huid en blies dit sprookje uit; Hogescholen en Universiteiten bekroonden de Tempel van het Onderwijs, maar daarnaast bestond nog altijd het Eigen Wijs, de weg van de zelfstudie, de discipline van de ervaring (Da Vinci), en de Möbius-ervaring van de verandering van de ervaring als Binnen = Buiten, en omgekeerd.
Lachend kon uw 'superautodidact van Nederland' (zo noemt Arjan Peters mij in zijn interviewbundel Het woord is aan de schrijver) getuigen van de dichterlijke vrijheid, die je iedereen zou toewensen. Er gaat niets boven het vreugde scheppen en het vreugde verschaffen; deel uit te maken van die gemeenschap (het Elfde Gebod waardig: 'Gij zult genieten!') is een goed gevoel. Net als kennis, om te delen. Too much of a good thing is wonderful! Mae West.
Op naar het volgend avontuur; een volle Maan kijkt mij aan - ik knipoog terug, als naar het vijf maanden ouden uiltje vanmiddag op het Tournooiveld. Het leven is een en al ontroering.
Simon Vinkenoog.

Edith fotografeerde Ida Schuurman en mij bij het Muiderslot, en toont ons een deel van de line-up van jonge dichters.

Vrijdag 16 september 2005

Hoi hoi! Bo van de Graaf informeert mij telefonisch over mijn optreden met het Bo's art trio in het BIM-huis (Muziekgebouw aan het IJ) zondagavond; Han Bennink en Arjen Gorter zijn mede van de partij. Het trio is er al 's middags voor de soundcheck; Han - net als ik - wil van tevoren niets weten: wij gaan af op ons gehoor. Het is een heerlijk gevoel je stem te horen als een instrument in samenspel met anderen. Jazz & Poetry: hoe bestaat het dat het nog bestaat! Van Remco Campert wil ik wat mooie jazz-gedichten voorlezen; van hem was lang geleden ook de uitspraak in een helaas onvindbaar gedicht over j & p: 'Wie is toch die vervelende man die door de muziek heen praat?' Ik dus.
René Franken van Demian, Wolstraat 9, B-2000 Antwerpen, tel/fax 0032(0)3 233 32 48 (Tuesday-Saturday 11.00-18.00) stuurt mij de eerste internationale Demian catalogus, die hij dankzij mijn inbreng voor de Beat Bookshop dit voorjaar kon realiseren: BEAT! 63 items met boeken en documenten, foto's, brieven en knipsels. (For pictures of all items see www.demian.be. More surprising books and documents in Beat! catalogue part two. Coming soon!)
In het vooruitzicht :morgen een middag rondom het Muiderslot, waar het finalefeest van de jaarlijkse poëziewedstrijd voor jongeren plaatsvindt, dinsdag de 20e Brussel voor een Kunsthumaniora-werkweek 'Danswoorden woordendans', de 25e met het Bo's art trio in Austerlitz, een avondje Harderwijk Flevodruk de 29e september en 1 oktober een optreden voor de Stichting Kulturele Kommissie Winsum; men verblijdt mij met een keurige aanlooptekst: 'In 2004 verschijnt Goede raad is vuur - een poëtische handreiking. In dit boek ontrafelt Vinkenoog het funcytioneren van poëzie. Hij doet dat door uitgebreid te citeren uit bijzondere gedichten die hij de afgelopen jaren verzamelde. Hij legt uit welke dichters hem het meest heben geraakt en waarom. Daarbij schetst hij meteen een beeld van zijn eigen aandeel in ons poëtisch universum. Poëzie is volgens Vinkenoog de ontroering die aan de bron van al het leven en de creativiteit staat. In Winsum leest Vinkenoog voor uit eigen werk en beantwoordt vragen van het publiek.' SKKW, postbus 73, 9950 AB Winsum, 0505-442332, www.skkw.nl, info@skkw.nl.
Verder op mijn 'speellijst' in oktober tot dusverre: Dichter aan Huis Den Haag de 2e, Festina Lente Amsterdam de 4e, Schoots Eindhoven de 9e, de Kring Amsterdam de 11e, Nijmegen de 12e, Dichter aan Huis Gent de 16e en dan de 30e Hemel & Vuur in Hilvarenbeek. Tot zoverre, dus dan. Zo je wilt, houd ik je op de hoogte.
Marc Duyvestein van het Amsterdamse relatiebemiddelingsbureau Just2Match heeft de intake-formulieren van 2200 ingeschreven vrouwen nagekeken op hun voorkeuren. Vrouwen op zoek naar een man hebben het liefst een kunstenaar, daarna volgen architecten, piloten, journalisten en ondernemers. Frans Bosman stelt in de Aldusrubriek van Het Parool: 'De kunstenaar wordt blijkbaar niet langer gezien als de arme sloeber die 's avonds dronken thuiskomt.' Duyvestein: 'Dat beeld is veranderd. Zeker bij de hoogopgeleide singles voor wie wij bemiddelen. Onder het begrip kunstenaar vallen overigens ook bijvoorbeeld schrijvers en regisseurs. Kunstenaars worden gezien als zelfstandige ondernemers met een passie.'
Zo is het maar net!
De mooiste aanwinst deze week is een tot 1 exemplaar beperkt gebleven gedrukte uitgave van deze Kersverspagina's, de eerste jaargang, eerst door neeflief Bozar Ben Ze'ev op cd-rom gezet, in chronologische volgorde, een inspannend en tijdrovend werk, en daarna op zwaar papier (kleurenfoto's!) gecopiëerd en ingebonden: van 5 juni 2004 tot l8 juni 2005, 460 pagina's. Ik moet het nog gaan lezen(sic); de foto's - de meeste van mijn yogini Edith - verrukken mij bij het doorbladeren.
Ik overweeg het beschikbaar te stellen aan belangstellenden; ik ga er geen uitgevers mee langs - ik zal moeten uitvinden welke prijs ik er voor kan vragen om uit de kosten te komen. Deze webstek is liefdewerk, uit eigen zak betaald - en met liefde gemaakt, zoals de goede verstaander zal begrijpen. Adverteerders zijn nog niet langs gekomen, subsidiegevers hebben mij (nog) niet ontdekt. Ik ben een vrije vogel: geen zout op mijn staart!
En nu is het absoluut noodzakelijk dat ik her en der papieren ga opruimen; de zon speelt naar binnen. Kun je nog spelen, speel dan mee! Simon V.

Amsterdam, donderdag 15 september 2005 - 14u30

Plotseling duik je weer op, na drie maanden in de lusthof die 'Eden' heet, te hebben gewoond. Plotseling, onverwacht - van de ene dag op de andere, zo zijn wij, zei Edith, niet aarzelen...De laatste dag op de tuin, daar heb ik dus een groot gat in geslapen, en de zonnelichtcellen werkten niet meer, nadat wij de avond daarvoor een gat in dag-en-nacht al pratende, etende en drinkend-klinkende hadden doorgebracht met vrienden Peter en Anneke Warnaar, die wij te weinig te zien krijgen....

Vroeg opgestaan voor een prik bij de trombosedienst, terugkomend besluit genomen: de eerste doosjes boeken en papieren, tassen en zakken met kleren en toiletartikelen in de auto en hier de trappen op: bij het naar boven dragen had ik de gegenheid de zwier van onze trapleuning nog eens nauwkeurig te bekijken, even gezeten op de bovenste trede in de tussenverdieping. Rond hout, mooie schroeven in de muur, wit gesausd, kleine meditatieruimte tussen alle op-en-neer gaande bewegingen door.
Het openen van de post was al een gebeurtenis; het lijkt wel alsof de posterijen op deze dag gewacht hadden om mij het een en ander te doen toekomen, maar dat is teveel betrekkingswaan voor de zoon van een postbode. Edel beroep. Het interessantst voor mij (en dus voor mijn mede-ogen en -oren eveneens, neem ik aan) is het eerste exemplaar van de prachtig uitgevoerde cd Cobra, total playing time 60.18, Bo's art trio & Simon Vinkenoog. Bo van de Graaf: tenor, alto and sopranosax, Michiel Braam: piano & Fred van Duijnhoven: drums, Simon Vinkenoog: live-poetry.
Inderdaad live opgenomen in Breda (Lokaal 01, l7 dec.2004), Mahoganny Hall Edam 28 nov. 2002, en nog pas 21 juli jl 3 gedichten solo op de tuin. Uiteraard zeer verheugd met verschijning, alle dank aan Bo van de Graaf. Er staan 23 nummers op; halfomhalf gedichten en soli. Aanstaande zaterdag is de presentatie in het BIMhuis, in het Nieuwe Muziekgebouw aan het IJ: ook voor ons een mooie gelegenheid om kennis te maken met deze mooie behuizing waar Jan Wolff van de IJsbreker zo'n twintig jaar voor gevochten heeft, en nu al kort na de opening, een trekpleister van jewelste geworden is. Leve de IJ-Boulevard; van een bezoek aan het Stedelijk aan het IJ is het nog niet gekomen; alom lees ik dat de nieuwe tentoonstelling al daar weinig te bieden heeft. Maar voilà; hier is-ie dan. Verschenen bij icdisc.nl, meer info www.icompani.nl en www.michielbraam.com Ik zie zelfs een ISBN: 90-9019930-6. En route: mijn stem mag met mij een heel leven mee', ontdekte ik op de eerste geluidsdrager in 1961: Stemmen van schrijvers, een serie Querido-45toerenplaatjes. De 25e september een optreden met Bo's Art Trio in Austerlitz. Alles Immer D.V.
Uitgeverij Prometheus stuurt mij een exemplaar van Renate Stoute's Dit belooft een nacht te worden, een keuze uit het werk van de in het jaar 2000 op 49-jarige leeftijd aan leverkanker overleden auteur. Zowel Karin Spaink als ik werden gevraagd een voorwoord te schrijven; het mijne heet Rebel without a cause en het hare: Mannenzijde en vrouwenkant. Karin Spaink schrijft met veel empathie (meer dan ik) en maakt begrijpelijk waarom de royalty's van dit boek naar de Stichting Nederlans Gender Centrum te Amstelveen gaan. 'Deze stichting zet onder meer (kleinschalige) projecten op met het doel kinderen en adolescenten met genderdysforie te helpen.'
De zanger en zijn lied. Steef Davidson, en zijn gevangenisbrieven Lessen in overleving. Paradiso. De Melkweg. Louis van Gasteren. Carlos Pisaar. 'Neem eens de trein door je zenuwstelsel/ waag je een keer aan een herseninbraak / veroorzaak een rel in het spistuur / van je gedachten waar alles geordend / als een dolleman om chaos vraagt.' Het eerste couplet van het gedicht Subversie op de pagina's 206/207, zelf verder te lezen.
Van het Willem Elsschot Genootschap v.z.w. in Kalmthout, België de derde zending werkingsjaar 2005: de nieuwsbrief Achter de schermen (jaargang 7, nr.3/4), aflevering 14 van Elsschot en het W.E.G. in de media, een dvd van Frans Buyens, Ik ben een overgevoelig mens, een eerste W.E.G. cahier van Herman Verbeeck: Willem Elsschot, komedieschrijver en als klasseerinstructie in de begeleidende brief van Cyriel van Tilborgh, voorzitter van het W.E.Genootschap het stofomslag van André Baillon's Het neefje van Mademoiselle Autorité, dat de leden van het Genootschap in 2003 ontvingen. Het secretariaat van het W.E.G. is gevestigd Lijsterbeslaan 6, B-2920 Kalmthout, B. tel.& fax 03/666.78.70.
Dichters in de Prinsentuin 2005, een 100 pagina's tellende bloemlezing van 86 dichters; geen ISBN; 'deze bloemlezing werd mogelijk gemaakt door Uitgeverij 521 & Uitgeverij Passage. Ik kon helaas niet deelnemen; hopelijk volgend jaar wenst ons Roosmarie Custers, Dichters in de Prinsentuin, Padangstraat 57a, 9715 CM Groningen. Heel graag! Groningen ligt ons na aan het hart.
Ondertussen is het half vijf - ik heb twee tassen geleegd; de kamer ligt vol papieren -en heb ik per ongeluk de televisie aangezet; gekibbel in de Kamer. O, pardon, ik zag u niet! 16u30. Het miezert buiten, heerlijk thuis te zijn - de grote misstappen van het O.M.
Om nog even met mijn binnengekomen post door te gaan: In De Vleeshal te Middelburg opent om 24 sept. 17.00 uur de tentoonstelling Nieuwe Symbolen voor Nederland, tevens verschijnt hierover een publicatie en een folder legt uit hoe en wat. Interessante tekening: ik onderscheid in de vorm van een heraldiek wapen aaneengeregen Moed Onbaatzuchtigheid Contact Waardigheid Nieuwsgierigheid en Verzet. Ik mis uiteraard Liefde, maar dat blijkt een heikel symbool te zijn. Misschien kan het die dag, in de twee voorafgaande uren, naar voren worden gebracht.
Wie? In een publiek gesprek zal dan o.l.v. Felix Rottenberg, met de auteurs van de teksten'in de publicatie bij de tentoonstelling, Arie van der Zwan én vooraanstaande denkers uit sociaal-democratische en christen-democratische kringen'gesproken worden over hun bijdragen in verband met de huidige ideologische leemte in de politiek.
Het regent ondertussen - mooie kringen zeer filmisch in de rechthoekige vijver in de tuin van de rechterbuurman; ik kijk ernaar vanuit het keukenraam - aan de overkant van de Stadstimmertuinen de school waar ik drie oorlogsjaren doorbracht. Op honderd meter afstand de roodverlichte koepel van Carré, waar ik als jongen jaar na jaar de Snip & Snap Revue bezocht, aan de hand van mijn moeder die zo hard kon gieren van de lach dat ik er van door de grond ging - nuja, ik ben het te boven gekomen , leve de autobiografische schrijver die terugkijkt en ziet hoe alles zijn plaats heeft gevonden en/of alsnog zal vinden. Al Wat Het Geval Is.

Edith is terug van een tweede shift; het trappenhuis staat vol, ik ga laden en lossen. Niet zonder mijn lezers een citaat voor te houden dat ik aantrof in de Volkskrant van de 13e, te weten de rubriek (ik houd niet van het woord 'column') van Nazmiye Oral, Linkse Lente geheten, uit Paulo Coelho's laatste boek de Zahir. 'De geschiedenis zal niet veranderen door theorieën, door de politiek, door veroveringen of door oorlog - dat alles is niets nieuws, het is slechts iets wat wij al kennen van het begin der tijden. De geschiedenis zal veranderen als wij de energie van de liefde kunnen benutten, net zoals we de energie van de wind benutten, van de zee, van het atoom.'
Daar ben ik het hartstochtelijk mee eens; het is een levensopgave - het doet me ook denken aan het antwoord dat George Gurdjieff zo'n honderd jaar geleden gaf, toen hem in de trein gevraagd werd, waarin hij handelde. Ín zonne-energie!' Hij geloofde in de most Holy Most Absolute Sun. Wie niet? Enfin, hij ving er de vibraties van op, en deed wat zijn grootmoeder hem op haar sterfbed voorhield.'Doe dingen die nooit eerder gedaan zijn en zeg het in woorden die nooit eerder gezegd zijn.'
Genoeg voor deze terugkeerdag. Kwart over vijf. Edith Terug met Alles. Dank jullie voor een heerlijke middag; leuk met jullie gepraat te hebben. Simon Vinkenoog