Kersvers

Maandag 27 augustus 2007

Everything is related.

Welkom 35e week, dag 239 - nog 126 in 2007 te gaan.
Alles Staat Stil, kopte De Telegraaf bij het langskomen, even stond mijn hart stil toen ik in de Volkskrant, in de stad aangekomen, las - van verslaggever Iñaki Oñorbe Genovesi - hoe de bosbranden in Griekenland 5800 jaar geschiedenis bedreigen, vooral rond de bakermat van de Olympische Spelen. "De weelderig begroeide vallei, waar de rivieren Alfiós en Laléiko bij elkaar komen, is grotendeels in een zwartgeblakerde dodenakker veranderd. (...) De haast apocalyptische vuurzee dreigt het uitgestrekte opgravingsveld van Olympia in de as te leggen. 5800 jaar architectonische en sportieve geschiedenis, door de eeuwen murw geslagen door natuurrampen als overstromingen en aardbevingen, lijkt de definitieve knockout te krijgen door de vlammen van pyromane mensenhanden. Een speciaal sprinklersysteem moet de eeuwenoude ruïnes beschermen: de beroemde tempel van Zeus, koning van de Griekse goden, en die van zijn echtgenote Hera, alsook de worstelschool, de priesterwoningen, baden, gastenverblijven en al die andere gebouwtjes die vanaf de 19e eeuw door Duitse archeologen zijn blootgelegd."

Ja, wij zijn weer een middagje thuis in de Sarphatistraat; wij bereiden ons voor op twee weken in Ibiza. Vriendin Michelle Doornbos heeft een Hostelleria in Talamanca voor ons gereserveerd, en wij vertrekken aanstaande woensdag vanaf Schiphol in een linea-recta vlucht.
Nu wij elkaar twintig jaar intiem kennen (heugelijke gelegenheid vorige week herdacht) hoeven Edith en ik ons niets aan te trekken van de waarschuwing in Elegance van augustus 2007, in een artikel getiteld Kunstenaarseiland Ibiza - een halve eeuw zon en zonde (tekst Simone Simon): "Als je getrouwd wil blijven, ga dan vooral niet naar Ibiza!"
Zelf verbleef ik, met Ilse en Alexander, van mei tot augustus 1962 in Ibiza; altijd benieuwd hoe een bekende plek er vele jaren later uitziet, terwijl Edith na deze vreemde zomer in Nederland innig verlangt naar zon, zee en strand. Vandaar.
Het ons bekend voorkomende toeval wil dat de tentoonstelling Vamos a Ibiza/Op naar Ibiza, die van 13 juli t/m 19 augustus jl in het Amsterdamse Arti et Amicitia gehouden werd, van 7 september tot eind oktober op Ibiza te zien zal zijn , in een nieuw expositiegebouw in Eivissa (stad). Je ontloopt je verleden niet, en waarom zou je?

De jaarlijkse rondvaarten tijdens de Uitmarkt (een routine, die geen routine wordt, want elke tocht is een andere) voerden ons vanaf de steiger van het Sea Palace in het Oosterdok langs het ODE waar de OBA een ruim en mooi onderdak vond, www.oba.nl. Het Oosterdokseiland, waar de Openbare Bibliotheek Amsterdam een ware aanwinst voor de stad is (lift naar de 6e verdieping, 22 treden naar de zevende, alwaar restaurant La Place behalve een zelfbediening ook een gretige gratis blik op de Amsterdamse horizon biedt.) In aanbouw zijn een Conservatorium, en in het voormalige postsorteergebouw is een dependance van het (gesloten) Stedelijk Museum gevestigd, alsmede een ander uitzichtsrestaurant. Aangezien ook het Scheepvaartmuseum gesloten is, is het VOC schip Amsterdam naar de kade bij NEMO gesleept, hét uitje voor ouders met nieuwsgierige, naar wetenschap en techniek dorstende kinderen. De rondvaart voerde langs Java- en KNSM-eiland: blikken die ons zelden gegund worden, terwijl de golven langs rimpelden en kapitein Herman ons behendig langs pleziervaartuigjes allerlei aard voerde, onder meer de grote cruiseschepen Atlantico en de Prinsendam: altijd wel iemand om terug te wuiven. Bij NOVA hadden we de directeur van het PTA (Passengers Terminal Amsterdam) horen vertellen, hoe het aanbod van toeristen via deze schepen steeds groter werd, van 140.000 bezoekers vorig jaar naar 160.000 dit jaar; in Amsterdam wordt door hen dan € 12.000.000 uitgegeven.
Leuke grijpstuivers.

Wat wij zullen missen: de 8e televisienacht van de poëzie, vanaf 00.20 in de nacht van 1 september 2007, op Nederland 2, zijnde de complete dode dichters almanak van het afgelopen seizoen. Samengesteld door Hans Keller, geproduceerd door Ine Waltuch met muziek van de alzijdige Henny Vrienten. 31 dichters, van wie 10 Nederlandstaligen.
Kees Fens wijdde een van zijn fijngevoelige mini-essays in de Volkskrant aan het evenement; hij schreef:
"Ik mag uit ervaring spreken: de uitzending - buiten is het nacht, stil en dood - is een merkwaardige sensatie (...) Aan het einde van de uitzending heeft zich in het duister achter de tijd een klein dodenrijk van dertig dichters gevormd, uit enkele volkeren en talen, om het bijbels te zeggen. De dood laat zijn inhaligheid zelden zo duidelijk zien. Die aarige Bert Schierbeek moet helaas ook terug, net als Willem Wilmink, die schitterende portusgese dichteres met een naam als een klein gedicht: Sophia de Mello Breyner Andresen, Paul Celan (wat een jonge huid nog) met zijn taal uit een universum met andere wetten en Ingeborg Bachman met rozen en veel schaduwen mee teruggebracht uit de dood. Marten Toonder was liever weggebleven, hij mompelt meer dan hij spreekt. Zijn rust lijkt verstoord. Er zijn er meer, die zp te zien en te horen, tegengestribbeld hebben. Ginsberg probeert in een eentondige zang de dood tot leven te zingen en zijn dode vader weer terug te halen, vergeefs, hij weet niet dat hijzelf allang onachterhaalbaar is geworden. Wie het nachtelijk uut heeft overleefd, moet haast wel vaststellen dat er evenveel soorten poëzie als dichters zijn. Ieder herordent op eigen wijze het heelal. Zoveel verschillen stel je als lezer nooit vast. Ik denk dat de stem mede de uniekheid van het gedicht bepaalt. De geschreven taal egaliseert al of niet naar ideeën van de lezer. De sprekende dichter geeft je geen kans tot toe-eigening. 'Dode Dichters Almanak is in januari 1998 opgezet en gestart als een onbewimpelde poging tot propaganda voor de poëzie', schrijft Keller. Ik beken dat 'onbewimpeld' even mooi als te vrolijk te vinden bij zoveel vlaggen halfstok."
Tot zover de onvolprezen Kees Fens.

Theo Thijssen: De gelukkige klas. De campage Nederland Leest (van 19 oktober tot 16 november aanstaande) heeft dit boek verkozen om massaal door de openbare bibliotheken in een speciale editie gratis verspreid te worden onder hun leden. Maar liefst 725.000 exemplaren werden vorig jaar van Frank Martinus Arion's Dubbelspel uitgedeeld; de bedoeling was en is dat men er met elkaar over in discussie gaat.
Wat dat betreft is Thijssen's boek een voltreffer; hij noemde het bij verschijning in 1926 een hymne op het onderwijzersschap, terwijl Simon Carmiggelt het boek (een vervolg op Schoolland) een hoogtepunt in Thijssens oeuvre noemde, "een heerlijk boek over het verloren paradijs van onze kindertijd."
Niks verloren paradijs, overigens, Simon! Het is er nog altijd en Dionysus danst weer, zij het op de vulkaan en temidden van niet eerder meegemaakte klimaatveranderingen. Ik lees overigens in het Theo Thijssen Bulletin, dat het TT-Museum t/m woensdag 19 september gesloten is. Een nieuwe grote tentoonstelling wordt ingericht, de vloerbedekking vernieuwd, vitrines worden opgeschoond. Uiteraard staat de tentoonstelling De gelukkige klas in het verlengde van de lezersactie Nederland leest. Donderdag 20 september gaan de deuren van het TT-Museum (Eerste Leliedwarsstraat 16, 1015 TA Amsterdam, 020-420711. Vanaf de Prinsengracht de even nummers, kijk op nr. 8 even omhoog; daar schreef ik Hoogseizoen en werd Alexander geboren, 1961. Eerste Leliedwarsstraat meteen rechts; in die tijd woonde daar ook Mischa de Vreede - tegenover het TT-museum het atelier van Ilana, de Israelische couturiere, vriendin - uit Tel Aviv - van Edith. Zo zie je, van vrienden en kennissen
hangt het allemaal aan elkaar; op de acht boottochten heb ik er weer enkele van herontmoet. Het zit in de ont-moetingen, de meetings, de get toghethers, de being there's - er zijn er zoveel, ik hoef niets meer te missen, ik loop in een eigen gareel en go with the flow.

Open ateliers: Openbare Werken. De jaarlijkse oogst van kunst, gemaakt door de kunstenaars van de culturele vrijhaven Ruigoord ten westen van Amsterdam. Routebeschrijving op www.ruigoord.nl 8-9 en 15-16 september aanstaande. Tevens HI HA HAPPENING, een hommage aan Robert Jasper Grootveld, die 19 juli jongstleden 75 jaar werd.

Uitgeverij Prometheus en de Bibliotheek van de Universiteit van Amsterdam presenteren het Verzameld werk van Arie Visser (1944-1997), in het Museumcafé van de Bijzondere Collecties van de Universiteitsbibliotheek, Oude Turfmarkt 129 op woensdag 5 september om 16.oo uur. In verzamelband drie delen: Poëzie, Proza en de Documentatie.

Tot over enkele weken, voor nieuwe www-ontmoetingen, in de digitale sector, mag ik wel zeggen. Mocht je als nieuwkomer op deze webstek naar meer op zoek zijn dan deze wekelijkse (winterseizoen dagelijkse) actualiteiten; genoeg hier verder te zien. Achter elke link verrassingen; er komen er meer, ijs en weder dienende.
Er zijn nog zóveel aangelegenheden om onder andermans aandacht te brengen, en het interessante is dat alles in beweging blijft, dat niets stilstaat, zoals de Telegraaf zijn lezertjes meldde; misschien ging het over verbroken verbindingen in Griekenland. Ik besef maar al te goed welk een paniek uitbreekt als door een defect ergens in een energiecentrale de stroom uitvalt; maar ik ben geen science fiction-schrijver en laat mijn imagination niet die kant uit gaan. Imaginatie: Verbeeldingskracht, Voorstellingsvermogen. Hoeveel leef ik al niet in de stilte, voorbij elk rumoer - ik ben niet aan het afrekenen of aftellen, overigens!

Hoeveel generaties zijn er sinds mijn geboortejaar 1928 wel niet voorbijgegaan en langs gekomen; zelf ben en blijf ik van de eerste generatie, hoefde niets of niemand af te vallen; kreeg niets mee, dus moest zelf alles ondernemen.
Hap toe, gulzige flapuit. Het leven is van jou, je kunt er van maken wat je zelf wilt; niet afvallen, maar opvallen en invallen, uitvallen en meevallers. It's all in the game!
Tot dan, dus, medetijdruimtereizigers, het ga jelui goed Uwje Simon Vinkenoog, Boekanier.

Maandag 20 augustus 2007

The present is where we live and all we have,
yet we know it as small and fleeting

Europa zien als triomf van het recht over de oorlog; van harte ondersteun ik deze, en andere overtuigingen van VPRO's Zomergast van gisteren: Rinnooy Kan, de naam van de man voor wie ik veel respect kreeg. Uitstekende filmfragmenten.
Afgelopen week ging weer veel dorps- en wereldnieuws door mijn knipvingers; een lezing voor de studentenvereniging Prometheus in Leiden, hoewel goed ontvangen door de opgetrommelde happy few - de 40 toehoorders waren in oplopende collegebanken voor mij neergezet, niet aan alle verwachtingen voldoend..
Wat kan een non-conventioneel mens als ik, volgend jaar tachtig, in anderhalf uur overdragen aan zo'n lieve, onschuldig uit de ogen kijkende, aan de oorsprong van een nieuwe levensfase staande, zittende, liggende, hangende, dansende, ingetogen of branieachtige achterbankgeneratie?
L'esprit d 'escalier: wat had ik ze in zaal 005 van het Lipsiusgebouw nog meer willen zeggen?
dat ik een praktische idealist ben, dat ik utopisch leef, altijd in verwachting van wat komen gaat - alles immers nog, zolang je leeft?
dat de omgang met de clash, de chaos, de strange attractor, de quantumsprong, de psychedelische ervaring je in een ruimere werkelijkheid inwijdt
dat je kunt blijven ontdekken waar ideeën springlevend blijven, zich vernieuwend aandienen, soms alomvattend en omsluitend, omspannend,
in één beweging die zowel voor als tegen is, pro en contra, yin en yang, binnen en buiten, ver van evenwicht of evenwicht zoekend, op het slappe koord van de taal en de levenslijn die ons Hier & Nu verbindt.

Ik vond weer veel oude papieren terug in de gangkast onderste plank links, achter boeken die ik te voorschijn haalde voor het Vondel-antiquariaat dat ik eind dit jaar een paar dagen hoop te openen. Een KRO-radio uitzending van Theo Stokkink over Ezra Pound in 1973; een tiental door mij vertaalde gedichten waarvan ik het bestaan vergeten was... Brieven uit het Huis van Bewaring uit 1964 aan mijn toenmalige vrouw Reineke. Auto-cues, noem ik de herinneringen die ik noteer in een schrijfblok, ondertussen vooruitziend naar de aanstaande Uitmarkt, aanstaande zaterdag en zondag, waarop ik traditie- getrouw rondvaartjes voor de stichting De Amsterdamsche Boekenmarkt verzorg; altijd een goed gevoel onderdeel te zijn van feestgedruis - en hoe interessant was niet dit jaar de Parade!
Drie parken van binnenuit leren kennen: het Westbroekpark in het Haagje, het Moreelsepark in Utrecht en het Maarten Luther Kingpark in Mad Master Amsterdam.
Donderdag open ik half negen een mooie foto-tentoonstelling van Cristi Kluivers in de speelzaal van het Holland Casino aan het Max Euwepein; het zal mijn eerste bezoek aldaar zijn. Min.leeftijfd 18, legitimatie verplicht.
Even ter herinnering het Manifesto van Philip Corner, dat ik in de jaren 60 in sigmaverband verspreidde ("Nu en ook in de toekomst is ons middelpunt overal en onze omtrek nergens. Niemand heeft de leiding. Niemand is uitgesloten. Iemand zal zelf weten wanneer hij deelneemt, zonder dat wij hem een insigne overhandigen." Alexander Trocchi):

"Western Civilisation is done with,
and America has been deceived to be thought that she was ever a part of it.
Any culture worker who doubts this has yet to find the way.
(...)
Each man will make himself, as he is become part of the union.
Limits are henceforth of vision never of permission."

Right On! Tot de volgende ontmoeting. Simon Vinkenoog, in lichterlaaie.

Maandag 13 augustus 2007

Stay on the path as much as you can. It is your path only.

Telefoontje, half twee: U spreekt met X (meisjesstem), styliste van Esquire. Ik heb gehoord dat u genomineerd bent voor de best geklede man van Nederland; gefeliciteerd daarmee. U hebt een afspraak gemaakt bij de fotograaf en het is de bedoeling dat ik daar ook ben.
Ik: Maar ik heb helemaal geen behoefte aan een styliste. Ik ga naar de fotograaf zoals ik ben en kleed me daar niet speciaal voor aan.
Zij weer: Maar ik ben er om u een schoentje of een jasje aan te geven...
Ik: Daar heb ik totaal geen behoefte aan; aan mijn lijf geen polonaise (en neem afscheid).
Zij: O (verbouwereerd af).
Het zal wel niet doorgaan (ik werd ook al uitgenodigd voor een feest in november); ik vraag me af of de foto-afspraak wordt geannuleerd. Ik kan zo een tiental Nederlanders noemen die beter gekleed gaan dan ik. Schrijvers, sporters, B.N.ers, talking, singing, gossiping heads van de media. Enfin, de paus werd verkozen door Esquire als een der best geklede mannen, vanwege zijn rode schoentjes. Ik liep en loop inderdaad soms rond in de eens o zo modieuze kleren (afleggers) van Reflexions, mij geschonken door Bob Pochter, die nu pensionado in Oost-Australië is, tussen gelijkgezinden.

Kortom. Eerste telefoontje thuis in de stad in weken; meestal verwijst Edith's stem door naar ons mobiele nummer. Sinds 30 juli heb ik mij van deze PC slechts twee of drie keer bediend om e-mail te lezen en een enkele tekst de wereld in te sturen; van enig Kersvers-schrijfwerk (het contact met mijn stekbezoekers) is het niet gekomen.
Wel heb ik in de Hortus Spiritualis, waar wij van mei tot eind september wonen drie ringbanden vol geschreven met de overwegingen van het moment, heel wat kranten geknipt, aan Mr. Dinges gewerkt, en veel gelezen.
Uiteraard leverde de week op de Amsterdamse Parade, drie dagelijkse optredens met de hechte muziekgemeenschap van SPINVIS ons genoeg inspiratie op om een tijd lang mee verder te leven; zoveel verrijkende vreugde mij die samenwerking, dat samenspel gegeven heeft.
Ik kan nooit voldoende woorden vinden om tot uitdrukking te brengen hoeveel echt groepsverband kan betekenen. Ik maakte het enkele malen in mijn leven mee; meestal is het kortstondig, valt het groepsverband uiteen en vormen zich de individuaties.
Met anderen bestaat de gedeelde ervaring (artistiek, psychedelisch, spiritueel) levenslang en is van blijvende betekenis. Books and bodies, mensen en zielen. Al lange tijd voel ik me niet meer een roepende in de woestijn, als in het eerste nummer van Blurb (zie aldaar: mei 1950, ik was nog geen 22 en keek cocksure rond in Parijs). Ik liet toen wel al duidelijk mijn afkeer van het marxistisch-stalinistisch model weten; ik leefde bij de gratie van de factoren X en Q. ()Naderhand zou ik vernemen dat X + non-X = 1) .
Ik keek, na de douche die ik nam, weer even op mijn eigen webstek, en herlas vervolgens achter de link Geschiedenis het fragment uit A. den Doolaard's Uit het leven van een landloper. Doe dat ook even: het verfrist je geheugen en levert je de kennismaking op met een der meest markante persoonlijkheden uit onze literatuurjournalistiek. Een wijs mens, die al vroeg sociaal bewust werd, en tijdens zijn werk als reizend verslaggever tijdens internationale vredesconferenties in de jaren twintig-dertig voor het sociaaldemocratische dagblad Het Volk tot de overtuiging kwam, dat het moeilijkste en belangrijkste spel van de wereld: de diplomatie in verkeerde, domme en foute, rampzalige en misdadige handen was gekomen.
Is er sindsdien veel veranderd? vraagt men zich bijna honderd jaar later af..
Vertrouwen in de echte mens blijven behouden, die zich niet laat afleiden door beuzelarijen. In beweging blijven. Er is geen andere weg. Er zijn geen absolute waarheden, alle levensvragen blijven elke generatie opnieuw in leven; in deze tijd van willekeur en ommekeer is de Chaos een uitdaging. Laat de Staat Desintegreren.
"Love is all fire; and so heaven and hell are the same place. As in Augustine, the torments of the damned are part of the felicity of the redeemed. Two cities; which are one city. Eden is a fiery city; just like hell." (Norman Brown, Love's Body (Fire, p.176, Vintage V-419) Of:
"Transparancy. To let the light not on but in or through. To look not at the text but through it; to see between the lines; to see language as lace, black on white; or white on black, as in the sky at night, or in the space on which our dreams are traced. Nothing, Love's Body, p.259.

Hoe ieder van ons zich in een eigen subjectieve wereld bevindt; op een gegeven ogenblik worden voor jou een aantal ontwikkelingen zichtbaar, die anderen (nog) niet zien; maar ik zal nooit met mijn woorden een ander een (mijn) waarheid opdringen.
O Hoor, Oh Oor!
Henk Hofland liet in een NRC- column afgelopen week weten, dat Joop den Uyl tijdens de nazit van een radioprogramma Welingelichte kringen, trekkend aan zijn sigaartje, had gezegd: "Ja mensen, het is nog een hele klus het hele land om te turnen."

Ja, dat is mij ook niet 1, 2 en 3 gebeurd (infinity knipoogt). Frappez, frappez toujours. Ik lunch met Cool Best Strawberry Fields en hazelnoottaart van bakker Hartog, mij hier door Edith meegegeven: zij brengt haar moeder, die een weekeinde bij ons heeft gelogeerd, naar Den Haag terug. Ik lees Wagendorp in de Volkskrant - right Sir: niets ergers dan renegaten in de religie of de politiek.
Ik lees vervolgens Steven Ramdharie, een rechterbovenkolom verder, over Michael Ignatieff, die in de New York Times uitlegt dat hij in 2003 de plank missloeg, inzake Irak. "De academicus-politicus zegt nu zijn lesje te hebben geleerd. Hij zal zich minder laten leiden door 'emoties'. Arme Michael Ignatieff cum suis, die allen zo gemakkelijk oordeelden over oorlog als laatste redmiddel. Spijtig dat in hun zucht naar oorlog 655 duizend Irakezen, zo blijkt uit een Lancet-studie die zelfs door de Britse regering wordt omarmd, het leven hebben moeten laten Ik zou, als ik Michael Ignatieff was, 's nachts geen oog dichtdoen."

Een tas met papieren hierheen meegebracht, om te benoemen. Een eerste betreft de vertaling die ik dezer dagen maakte van een pagina uit het voorwoord van Bill Morgan's I Celebrate Myself, The Somewhat Private life of Allen Ginsberg, ruim 700 pagina's (Viking, Penguin Books Benelux BV, ISBN 0-670-03796-6, 2006).
De titel van het boek wordt verklaard door het motto uit Walt Whitman's Leaves of Grass:
I Celebrate myself,
And what I assume you shall assume,
For every atom belonging to me, as good belongs to you.
Het boek is opgedragen aan Lawrence Ferlinghetti, dichter-schilder en uitgever van City Lights in San Francisco:
"for greeting Allen at the beginning of a great career" -
waarmee niets te veel wordt gezegd, bij lezing van dit boek en het vorige door Morgan samengestelde boek met de brieven van Gregory Corso (zie Kersvers een maand of wat geleden).
Morgan in zijn Voorwoord:
"Toen Allen Ginsberg overleed {3 juni 1926 - 5 oktober 1997} verloor het land -de Verenigde Staten van Amerika uiteraard, SV - niet alleen een van haar meest vooraanstaande dichters, maar ook een van haar grootste burgers, in feite zo groot dat hij met gemak een wereldburger kan worden genoemd. Politieke grenzen hadden hem weinig te zeggen en maakten zijn invloed niet geringer.
Mensen klagen voortdurend dat wij geen helden hebben, in ieder geval geen helden in de traditionele betekenis. Wij hebben bijvoorbeeld genoeg politici die zich voordoen als helden. Sommigen kleden zich aan als gevechtsvliegers om de held uit te hangen, maar iedereen weet dat zij dat niet zijn. De massamedia bestempelen de slachtoffers van grote tragedies en ziektes als helden, goede mensen op de verkeerde plek op een verkeerd moment.
Miljoenen verdienende atleten worden door hun bewonderaars helden genoemd, maar van welke heldhaftige deugden zijn zij het voorbeeld? Terzelfdertijd zijn traditionele helden alleen van belang als zij van hun voetstuk gestoten kunnen worden en als huichelaars blootgesteld.
Er wordt gezegd dat Thomas Jefferson kinderen bij zijn slavinnen verwekte, dat Martin Luther King zijn vrouw ontrouw was, en dat Abraham Lincoln homoseksueel was. Zijn wij soms vergeten dat Jefferson schreef "dat alle mensen gelijk geschapen zijn", wat tot afschaffing van de slavernij in Amerika leidde, of dat dominee King's oproepen tot geweldloos verzet tegen de rassenscheiding leidde tot een Equal Rights Amendment?
De waarlijke vrijheden, waarvan wij heden ten dage genieten, werden door deze helden niet gemakkelijk verworven, maar waren het resultaat van levenslange strijd.
Bij nader inzien verdient het onwaarschijnlijke karakter van Allen Ginsberg nadere beschouwing als een van de beste voorbeelden van de ware Amerikaanse held, een uitspraak die zowel Ginsberg's bewonderaars als diens detractors zou doen ontstellen. Misschien zou zelfs Allen ontsteld kunnen zijn, hoewel zijn overtuigingen en idealen alle eigenschappen verenigen, die omschreven worden in de Declaration of Independence en in de Bill of Rights.
Zijn patriotisme was geen blinde gehoorzaamheid aan de instellingen van de Amerikaanse regering -een predominerend thema in zijn poëzie was in feite een verlangen naar vrij zijn van elke staatsinmenging - maar zijn liefde voor vrijheid en gelijkheid was ongeëvenaard en compromisloos.
De meeste politici bewijzen lippendienst aan de grondbeginselen van het land, maar Ginsberg sprong telkens opnieuw in de ring om voor deze vrijheden te vechten en werd daarom on-Amerikaans en subversief genoemd. Mensen zijn geneigd te vergeten dat dissent
niet on-Amerikaans is, maar de hoeksteen zelf waarop het land werd gegrondvest. Dientengevolge werd Allen woordvoerder van een generatie halverwege de vorige eeuw, die vragen ging stellen bij de "my country right or wrong"- houding van het militair-industriëel complex.
Meer dan het teweegbrengen van een politieke verandering echter, leidde zijn werk als voorvechter van het vrije woord tot een culturele verandering die de hele wereld omvatte en tot op heden toe voortduurt. Alle mensenrechtenorganisaties van de jaren 50 en 60, van burger- tot homorechten, van women's rights tot sexual liberation vinden alle hun spoor terug in de vroegere free speech movement.
Ginsberg's grootheid, in zijn poëzie tentoongespreid, lag voornamelijk in de manier waarop hij het leven tegemoet trad. Hij had een geniaal vermogen tot leven, een geniale wijze zichzelf geheel en al te bestuderen en onbevangen uit te drukken. Hij hield van het leven, hoewel hij gefascineerd en soms bijna geobsedeerd werd door de dood, en hij moedigde mensen aan hun eigen pad te volgen waarheen het ook leidde. Allen beïnvloedde en veranderde het leven van talloze mensen door zijn geschriften. Hij wijdde mensen in de poëzie in, hij verschafte hen inzicht in spiritualiteit, en toonde aan dat activisme zowel op locaal als globaal niveau tot resultaten kon leiden. Zijn woorden maken uniek deel uit van ons erfgoed als Amerikanen, en dat is ook het verhaal van de man die ze uitsprak. (Foreword, pp.xi-xiii).

Voor mij begint het verhaal in 1957. Vaker verteld. Zie daarvoor elders. Als ik het boek dicht sla, kan ik (D.V.) verder vertellen; ik dacht aan een brief aan Morgan.
De dag is een paar uurtjes verder, kwart over vier. Edith kondigde telefonisch haar terugkeer aan. Hoera, driewerf. Volgende week vieren wij samen het feest van onze twintig jaar fysieke/spirituele vereniging, en klinken op alle partnerschappen. Strawberry Fields Forever!

Voor de roddel-delvers een mooie, opgetekend uit de mond van Marc van der Linden, hoofdredacteur van het binnenkort te verschijnen Weekend Royalty over Europese vorstenhuizen, door Paul van Liempt in Het Parool van 11 augustus.
Aangever: "U bent zelf ook nog door een woedende prins gebeld, kort voor zijn dood."
"Ik schreef dat Bernhard het moment van zijn dood zelf zou kiezen. Hij brieste dat ik schreef dat hij zo laf was zelfmoord te plegen, dat was onzin. Toen Beatrix onder het oog van de verzamelde media in het Paleis op de Dam de Prins Claus-prijs uitreikte, is Bernhard stilletjes in zijn Mercedes gestapt en naar het ziekenhuis gereden waar hij twee uur later overleed. Hij koos wel degelijk zelf zijn moment."
U wist zeker dat U Bernhard aan de lijn had?
"Even twijfelde ik, maar een collega luisterde mee en we wisten zeker dat hij het was."

Op de pagina's 24/27 van de Nieuwe Revu deze week (32, 8/14 aug) een interessant interview - zo 'n 20 vragen, uitvoerig beantwoord - van Britt Stubbe met muzikant/componist Spinvis, Erik de Jong (46), getiteld "Mensen met afwijkingen begrijp ik goed."

Nicolas Sarkozy is de volmaakte belichaming van de showbusinesspolitiek, kopte de Opiniepagina van de NRC dit weekeinde. Olivier Duhamel, van het Instituut voor Politieke Studies (Science Po) in Parijs, over de motieven en werkwijze van de nieuwe Franse president. Zijn passie voor sterren, algemeen bekend - deze week vierde hij vakantie zo dicht bij president Bush dat die hem wel moest uitnodigen! - is verbonden met zijn passie voor macht. Een ster is uiteraard iemand met succes en faam.
"Bovendien gaat Sarkozy zelf te werk als een ster. Hij heeft zijn machtspositie kunnen veroveren door zich de statuur van een televisieheld aan te meten. Hij weet, of voelt in elk geval, dat het nu de televisie is die vertelt wat de politiek doet en dat ze dat, zoals alles op televisie, in de vorm giet van een doorlopende serie. Een serie werkt niet zonder held. En de held moet telkens terugkerende trekjes hebben. (...) De nieuwe politici van het televisietijdperk functioneren uitsluitend door te verleiden, 24 uur per dag. Ze zijn verslaafd aan de democratie van de publieke opinie en worden niet moe de hele dag, de hele avond tegen hun landgenoten en tegen de hele wereld te roepen: "Kijk eens hoeveel ik van jullie houd.". De Gaulle zei tegen de Franse vrouwen en tegen de Franse mannen: "Ik begrijp jullie. Help mij." Sarkozy zegt: "Ik houd van jullie. Houd van mij.""

Een laatste mededeling. Twee; Edith brengt de post boven en ik keek nog even door de meegebrachte papieren. Catalogue 47. 1967 & The Summer of Love, 520 items, boeken, posters, programma's, vouwbladen over The Human Be-In, Hippies, Psychedelic Drugs, San Francisco & The Haight-Ashbury, The L.A. Scene, The 14-Hour Technicolor Dream, Psychedelic Film, The Monterey Pop Festival, Psychedelic Rock, Soma & The Times Advertisement (Item 332, in vier pagina's omschreven, aangeboden voor £ 8500.00.-), The Saville Theatre, Psychedelic Art, Sixties London & The Underground Press. Andrew Sclanders, # 32 St.Paul's View, 15 Amwell Street, London EC1R1UP, sclanders@beatbooks.com, www.beatbooks.com; omslagtekening gebaseerd op Marijke Koger's Apollo and the nine Muses, designed for the Saville Theatre concert programme covers.

De waarheid is een land zonder paden. Deze uitspraak van J. Krishnamurti staat boven een overlijdensbericht:
"Na 98 jaar is er een einde gekomen aan het vitale, rijke en voor velen inspirerende leven van Henri W. Methorst Interprète de Conférence A.I.I.C., 's Gravenhage, 12 april 1909 - Laren, 10 augustus 2007. Hij was ons zeer dierbaar en we wensen hem een goede reis." ondertekenen negen familieleden en vrienden. Correspondntieadres Groote Noord 2, 1141 TZ Monnickendam.
Ook hier weer zeer goede herinneringen, hij was Krishnamurti's tolk, als die in Nederland lezingen hield, hij schreef ook boeken en artikelen over Krishnamurti, naderhand werd ook Juc, mijn tweede vrouw, conferentietolk - hoop nog eens een levensbechrijving van hem te mogen lezen. Bijna vergeten te vermelden dat hij Uitgeverij De Driehoek startte, met kort na W.O 2 al teksten van Henri Miller.

Voilà, dat is het voor vandaag. Tracht het niet in 1 keer in je op te nemen; is mij ook niet gelukt. Tot de volgende ontmoeting; je Simon Vinkenoog, duvelstoejager.