Maandag 31 december 2007

To see the world more clearly we may
    need to take off our glasses

De uitspraak is van Shri Ramakrisjna Paramahamsa (18.2.1836-16.8.1886)
Het is een leidende gedachte, de weg van het hart. Het is een overtuiging, het is een waarheid - als een Heilige Koe - en het is een uitkomst.

&

"Uw vreugde is Onze vreugde.
Wanneer de betoverende bloem van een liefkozing op aarde bloeit,
wordt er een nieuwe ster in de Oneindigheid geboren.
Ontelbaar zijn de sterren.
De melkweg van het geluk verbindt alle werelden."
Bladeren uit de tuin van Morya: De Oproep, 334.

&

Wiskundigen hebben het oneindige getemd. Onno van Gaans van het Mathematisch Centrum van de Universiteit van Leiden: "Het begrip oneindig gaat ons voorstellingsvermogen te boven. Toch weten we het te temmen."
Hij spreekt tijdens een Studium Generale in Delft over Oneindig in de wiskunde.
Marion de Boo vraagt hem (de Volkskrant 18 XII 07): "Hoe ziet zo'n oneindig dimensionale ruimte er eigenlijk uit?"
Persoonlijk stel ik mij een ruimte voor, met één donkere hoek die ik niet kan zien. Als ik daar ga staan, is het perspectief een slag gedraaid en zie ik weer een andere donkere schaduw. Bijzonder is dat je in een oneindig dimensionale ruimte nog steeds een deel van de gewone meetkunde kunt doen. Het begrip afstand blijft bruikbaar. Maar aan het begrip volume heb je niets meer. Om erachter te komen welk gereedschap nog bruikbaar is, moet je een zekere intuïtie opbouwen. Zaken die ons voorstellingsvermogen te boven gaan, kun je toch secuur en betrouwbaar doorrekenen. In de wiskunde moet je het net als tweeduizend jaar geleden puur van je eigen slimheid hebben. We hebben geen peperdure apparatuur, maar hooguit een kladblaadje. Soms wordt na honderden jaren puzzelen ineens weer een kwestie opgelost. Dat vind ik mooi."
En, op de (laatste) vraag: "Filosofeert u wel eens over het eeuwige leven?"
"Dat idee vraagt om een veel ruimere definitie van het begrip leven, in een veel abstractere vorm. Daarvan kunnen wij stervelingen ons geen voorstelling maken."

                                                                            &

John Ferguson's Encyclopedie van de mystiek en de mysterie godsdiensten (Het Wereldvenster, Baarn 1979) meldt over Ramakrisjna:
"Negentiende-eeuwse hindoemysticus die het hindoeïsme deed herleven. Ramakrisjna was een vreugdevol asceet. Hij genoot bijna geen opvoeding en leefde in een Kali-tempel in Calcutta een leven van grote eenvoud en toewijding. Zijn meditaties waren zonder onderscheid gericht op de openbaring van God in godsdienstige en profetische figuren van velerlei religies, zowel de Grote Moeder als Krisjna of Jezus of Mohammed; hij onderwees derhalve de essentiële eenheid aller religies. Zijn meditaties leidden hem soms in een toestand van trance die eenmaal, met slechts korte tussenpozen als zijn vrienden hem dwongen te eten, zes maanden duurde. Hij gaf eenvoudig en direct onderricht, en maakte gebruik van gelijkenissen; zijn bekendste discipel was Swami Vivekananda."

Nu rest mij, ons, nog een inspirerend weerzien/lezen/luisteren in het jaar 2008: Een Laudatio Vitae: Simon&Edith, levenspartners.

Zondag 30 december 2007

The human condition applies to yourself, too

Optimisme is een morele plicht.
In de Zaterdag&Cetera-bijlage van NRC Handelsblad wordt de 58-jarige Alexander Rinnooy Kan (als voorzitter van de Sociaal Economische Raad de machtigste man van Nederland genoemd) door Jannetje Koelewijn geïnterviewd.
Uiteraard interessante uitspraken; over het verloop van zijn werkzaamheden:
"Je moet niet de illusie hebben dat je je leven kunt plannen. Dat houd ik jonge mensen die me vragen hoe ze hun loopbaan moeten opbouwen graag voor. Ken je het boek Fooled by Randomness, van Nassim Taleb? Daarin staat dat de statistische modellen waarvan we ons bedienen om historische gebeurtenissen te begrijpen fundamenteel misleidend zijn. Niemand voorzag het moment van de val van de Berlijnse Muur, maar de geschiedenis nam een totaal andere loop. De analogie is dat een onverwachte kans een veel zwaarder stempel op je leven kan drukken dan dat wat je door noeste arbeid hebt verworven."
Op de vraag wat hem ertoe bracht om zich in de wetenschap van het onderhandelen te verdiepen geeft hij ten antwoord:
"Ik was hoogleraar aan de Erasmus Universiteit en ik kreeg toestemming voor een sabbatical, in 1984. Aan het Massachusetts Institute of Technology was net in navolging van Harvard een heel goed programma over onderhandelen begonnen. Dat ben ik gaan volgen. Lees The strategy of conflict van Thomas Schelling, de latere Nobelprijswinnaar. Daarin werd voor het eerst de schijnbare irrationaliteit van onderhandelingsgedrag geanalyseerd, in samenhang met de psychologische en sociaal-psychologische kanten ervan."

URUZGAN. De emeritus hoogleraar filosofie Hans Achterhuis acht het noodzakelijk nog eenmaal een wijdere blik te werpen op de Nederlandse militaire betrokkenheid in Afghanistan. In Zuid-Afrika las hij onlangs Allister Sparks standaarwerk over de geschiedenis van het land, De kust van de goede hoop, en las daar over de laatste pogingen van het apartheidsregime de onlusten in de zwarte woonoorden te temperen, met de operatie WHAM (Winning Hearts and Minds) die veel burgerslachtoffers maakte, waardoor van beloofde opbouw uiteraard niets terecht kwam.
De befaamde Dutch Approach bleek al eerder in onze voormalige kolonie te zijn uitgeprobeerd;
Achterhuis citeert Parks: "Het grote gevaar van idealisme schuilt in het feit dat het mensen in dwazen verandert. Door een overmatig dagelijks beroep op de hoogste idealen kan de werkelijkheid ten onder gaan."
Achterhuis besluit zijn betoog Ontwaak uit ideologische droom met de volgende uitspraken:
"Zijn wij Nederlanders in Uruzgan niet ook betrokken bij een manifestatie van 'de grote beschavingsoorlog'? Dat laatste is de titel van het meesterwerk van de Engelse journalist Robert Fisk, een geschiedenis van de desastreus uitpakkende westerse militaire bemoeienissen met het Midden-Oosten en Afghanistan. Voor iedereen in de Tweede Kamer die meepraat en meestemt over Uruzgan zou het verplichte kost moeten zijn. Helaas is geschiedenis, behalve als het over eigen land gaat, nog steeds 'uit'.
Fisk weet dit en hij eindigt zijn studie dan ook met een verzuchting van T.S.Eliot over de manier waarop oorlogen tegen andere volken steeds meer als (humanitaire) interventies worden verkocht. Allerwegen, stelde Eliot, 'worden naties nu opgeroepen zich te mengen in het bewind van andere landen - en altijd in naam van de vrede en harmonie. Respect voor de cultuur, het leefpatroon, andere mensen, is respect voor geschiedenis en voor geschiedenis hebben wij weinig achting."
Het kabinetsbesluit tot 2010 in Uruzgan te blijven, onderstreept nog eens de waarheid van deze oude diagnose."

Aldus de filosoof Achterhuis, ondersteund door de historicus, de dichter en de journalist.
En met bijval hier geciteerd - het zal mij een genoegen blijven ware levenstekens naar buiten te brengen.
Heb je naaste lief als jezelf. Het zal moeilijk zijn, maar moet lukken; om te beginnen heb ik hier, al rondkijkende Moeder en Dochter Ringnalda, en ook daarbuiten strekt zich die liefde uit. Hoe onbelemmerd mijn uitzicht ook is, zonder grenzen: ik moet er eerst de gezichten bij zien. Zij komen en gaan: één gezicht - het menselijk gezicht dat zijn ware aanschijn nog niet heeft gevonden.
Zoals James Joyce in Ulysses noteerde:
"Every life is many days, day after day. We walk through ourselves, meeting robbers, giants, old men, young men, wives, widows, brothers-in-love. But always meeting ourselves."
Gegroet voor vandaag; war is over if you want it. Simon Vinkenoog, medemens.

Zaterdag 29 december 2007

The leader is usually the one out front

"ULTIMATE

From the beginning not a thing is. - HUI NENG
This which I am is That (which I am not),
That which I am not is This (which I am).
There is neither This nor That.
I neither am nor am not (there is neither an I
    which is nor an I which is not).
There is neither whole-mind nor split-mind.
There is nothing to function, and no functioning.
There is no absence and no presence.
There still remains spontaneous immediacy?
It, also, neither is nor is not.
Now do you understand that there is not a thing to
   be understood?
WHO has understood, What has not understood?
WHO has been lived all these years, What has
   suffered
Requiescat in pace; de mortuis...." 

Wei Wu Wei: All Else Is Bondage
' Non-Volitional Living' T A O
Hong Kong University Press, February 1964, 1000 copies.

Tussen Hells' Angels en Charles Chaplin, tussen Joop van Stigt en Youp van 't Hek, tussen Rabindranath Tagore en Jort Kelder, tussen de zwarte banddrager Poetin en Benazir Bhutto, tussen Oud en Nieuw, tussen Spinvis en het Amsterdams Ballongezelschap, tussen twee families, tussen Amsterdam Mad Master en mijn Verzamelde Gedichten, tussen dag en nacht, tussen Helena Roerich en Jaap & Ischa Meijer, tussen NRC, de Volkskrant en Het Parool, tussen Vrij Nederland en een bedelbrief van de Groene Amsterdammer, tussen de Gemeente Amsterdam die ons er aan herinnert dat onze paspoorten binnenkort verlopen, tussen de VPRO-Gids en AT 5, tussen de cabaretiers en entertainers, de beroepsklagers en de minkukels, tussen Gerben Hellinga (70: gefeliciteerd) en Willem de Ridder, tussen honderden feestgangers, tussen Michelle en Sultan, tussen de herinneringen aan Ibiza en eerdere Paradiso-feesten, tussen confidenties en complimenten, tussen zoons en dochters, tussen samba-dansers en djembe-drummers, tussen grijzende en grijnzende koppen, tussen Aja en Hans, tussen Fifi en Rudolfo, tussen temidden van en in - tegen vier uur vanochtend namen wij afscheid: Paradiso kolkte nog...

Tussen Wie Wat Waar Wanneer en Waarom terug tot het eigen leven. Meer dan een beeldscherm, meer dan een wachtwoord, meer dan een foto, meer dan een stem, meer dan 1 leven, meer dan alles wat, etc.Gegroet voor vandaag: Simon Vinkenoog, dankbaar.

                                                              www.ruigoord.nl

Vrijdag 28 december 2008

Some people must learn not only to laugh, but also to cry

Een aanval van woordspeligheid. Misschien te melig om hier te vermelden, maar ik zag de aankondiging van een PRUIMING! in de Chiellerie, die mij aan het associeren zette, zoals zo vaak ook bij scrabbelen het geval is. Wat je al niet met voorzetsels kunt doen: opzetten, afzetten, inzetten, tegenzetten - en zo ken ik er nog wel een paar: in-op-uit springen, af-op-ver stappen, aan-mee-op zitten - opdringen en aandringen, meevallen, tegenvallen, invallen, spoedgevallen, welgevallen - en is het je wel eens opgevallen, dat...?

Het genie gaat altijd te voet; een Cicero-pagina in de Volkskrant van Paul Depondt. Vier boekbesprekingen en de website van het tijdschrift Citygraphy: www.citygraphy.com.
Entree: "Niets is aangenamer dan een wandelaar te zijn zonder doel. Steden worden bepaald door het humeur van nerveuze funshoppers, maar ook door gezapige slenteraars die treuzelen voor elke etalage. Flaneren is een kunst."
Zo is het maar net: zoals het leven kunst is, van alles kunst te maken is, van een ademhaling, een optelsom, een gedachtenwolk, een boodschap doen, een loze blik uit het raam: er zit muziek in, er zijn kleuren aanwezig, er is van alles te horen en alles keert terug tot de blik wat doe je met het licht in de ogen?
Wat doe je met de tijd?
De pagina van een plakboek werd omgeslagen, niet voor de eerste keer, en het stond weer te lezen:

TIME IS
Time is too slow for those who wait -
Time is too swift for those who fear -
Time is too long for those who grieve -
Time is too short for those who rejoyce -
But for those who love
                                    TIME IS NOT.

Leef-tijd. Levenslicht.
We have no choice
But to carry on
Rejoyce! Rejoyce!

&

"From Pure Joy springs all creation;
by Joy it is sustained, towards joy it
proceeds and to Joy it returns."
Tantra Asana

&

Het Grote Gesprek: God:

"Ich habe keine Stimme
Gehört seit Ewigkeit. Ich
Überschweige alles. Mit
Mir spricht niemand. Wovon
Wollte auch einer
Mit mir reden?"
Fritz Usinger

&

Een psycho-geografie - wandeling door de geest, het memory theatre van de stad, boeken die de stad als hoofdpersoon of decor hebben. André Breton wordt bij Dupondt als eerste genoemd, de 'grote roerganger van de surrealisten.'"Hij zocht op 'vlooienmarkten' dingen die je nergens anders vond: ouderwets, beschadigd, onbruikbaar. De puzzel van toevalligheden, alles wat hij op straat en in stegen kon vinden, of er kon beleven en als nieuwsgierige wandelaar aantrof, brachten hem in opperste verrukking."
Italo Calvino mijmert: "Een stad wordt waarschijnlijk bepaald door het humeur van degene die ernaar kijkt", en zo kan ik ook mijmeren, zonder 'waarschijnlijk'. In haar filosofische stadwandelingen Eindelijk buiten vraagt de Vlaamse filosofe Ann Meskens zich af of Immanuel Kant en Jean Baudrillard zelf wel eens boodschappen deden.
Erik de Kuyper memoreert dat je er in een winkelgalerij net als bij een gevangenis gemakkelijker in dan uit raakt (Het teruggevonden kind) en hij herkent in de notoire stapper Jean-Jacques Rousseau de ware flaneur, de eenzame wandelaar die zich overgeeft aan dromerijen. Je doorkruist de stad zoals je in een boek bladert. Komen nog ter sprake Marcel Proust, Louis Aragon, Léon-Paul Fargue, Charles Baudelaire, Walter Benjamin en een gans peloton hedendaagse schrijvers.

Genoeg geflaneerd op het scherm; vanavond zelf een uitstap naar mijn Vrije Gemeente aan het Leidseplein; mijn dochter Anna Sunya feliciteerde ik telefonisch met haar 34ste verjaardag - wij hopen haar vanavond in Paradiso weer te zien: nu verwachten wij onze lieve vrienden uit Ibiza, Michelle en Sultan die ons vanavond derwaarts vergezellen. Ciao, heb het goed, Simon Vinkenoog, lanterfant.

Poster: Rick Griffin, USA 1967 bij een uitspraak van Paul Bowles
Uit: De kunst van het protest, posters 1965-1975, tweetalig,
samengesteld door Steef Davidson met een voorwoord van Diane di Prima
In de Knipscheer, Haarlem, i.s.m. Stedelijk Museum Amsterdam, 1981

Donderdag 27 december 2007

Laughter itself may be meaningless,
       but its effect on the soul is profound

Altijd in de ban van wijze vrouwen geweest; de spirituele moeders - Helena, Alice en nog eens Helena - Blavatsky, Bailey en Roerich - en er waren er ook vol esprit in mijn leven: Alice v.Eugen-van Nahuys, directeur van de uitgeverij Querido waar ik van 1946 tot 1948 jongste bediende was, Sylvia Brandts Buys, die bij de Haagse Post de scepter zwaaide, meer dan mr G.B.J.Hiltermann die eens per week zijn paginalange Hoofdartikel over de Toestand in de Wereld schreef, en waar ik na ruim vier jaar de deur achter me sloot, om me fulltime aan het schrijven te begeven. Met de verschijning van het boek Hoogseizoen op komst, brachten Ilse en ik met onze 1 jaar oude zoon Alex een veelbewogen zomer op Ibiza door, anno 1962.
Mevrouw Jodjana, aan wie ik nog wel eens wat meer aandacht zou willen schenken, haar portret achter me in de boekenkast.
Tina Franssen, die met haar man op een hoeveke nabij Brussel woonde, en een prachtig boek schreef dat bij Paul Brand verscheen (die zich ook over mijn boek Weergaloos had ontfermd): De nacht heeft armen; over haar ervaringen in de LSD-kliniek van professor Arendsen Hein.
Juc, mijn tweede vrouw, die zich over mij ontfermde, ik was 20 - zij 7 jaar ouder. Van elke vrouw in mijn leven heb ik altijd kunnen leren, hoe smartelijk soms ook; ik was me al vroeg bewust van het macho-gedrag van veel mijner soortgenoten, het ego-tripperig haantjes-gekraai, de pecking order en al wat daar bij hoort.
Woman's Liberation van harte begroet en aan den lijve ondervonden: op dit moment al 20 jaar de meest wijsliefste vrouw aan mijn zijde. Met Riane Eisler (in The Chalice and the Blade: Our Hisory, Our Future) bevroeden wij (haar laatste hoofdstuk) een doorbraak in de evolutie: naar een partnerschapstoekomst.(En de stilstand van de evolutie - een hoofdstuk eerder -zou te wijten zijn aan een dominatortoekomst met zijn onoplosbare problemen van heden).

Hoe overtuigend en trefzeker vond ik weer eens verwoord door Helena Roerich, in wier Letters 1929-1938 (508 pagina's; de inhoudsopgave van de 108 brieven alleen al 20 pp!) ik verzeild raakte. De oorspronkelijke Russische uitgave verscheen in 1939 in Riga, Litauen bij de aldaar gevestigde Roerich Society - eveneens bedoeld als klankbord voor Nicholas Roerich, de Russische schilder, diplomaat en vredesbereider. In New York is een Roerich Museum, en schilderijen van hem ook te zien in Moskou en Petersburg (eigen ogen) - ik zie dat de banieren weer zijn opgepakt. De Agni Yoga Society gaf een reeks boeken uit (in het Nederlands bij Mirananda verschenen), The Teaching of Living Ethics, haar ingegeven tussen 1924 en 1937
In de eerste brief van het boek wendt zij zich vanuit India tot My Young Friends: "Every epoch has its Call, and the calling foundations of the New Era will be the power of thought. That is why we call you to understand the great significance of creative thought, and the first step in this direction will be the opening of consciousness, freedom from all prejudices and from all tendentiousness and forced concepts.(...) Therefore, without delay, let us start the next step - broadening of consciousness.. The Great Buddha pointed out the meaning of thought which builds our essence. He taught his pupils to broaden their consciousness. Lao Tze, Confucius, Christ - all Teachers of spirit and great thinkers taught the same thing. The Great Plato said: "Thoughts rule the world."En die brief eindigt: My young friends, hearken to the Call of Creative Infinity!"

Helena Ivanovna Roerich, in 1937 geschilderd door haar zoon Svetoslav Roerich
Nicholas Roerich Museum, 319 West 107th street, N.Y. 10025

Van de tweede brief wil ik - Thema van de Dag! - 1 fragment overnemen - wat er staat, wordt in vele toonaarden ook elders en nu gezegd; ik wijs op de datum van het geschrevene: 1 maart 1929:
"All the present and coming miseries and the cosmic cataclysms to a great degree result from the subjugation and abasement of woman. The dreadful decline of morality, the diseases and degenerations of some nations are also the results of the slavish dependence of woman. Woman is deprived of the greatest human privilege - complete participation in creative thought and constructive work. She is deprived not only of equal rights but, in many countries, of equal education with man. She is not allowed to express her abilities in the building of social and government life, of which, by Cosmic Law and Right, she is a full-fledged member. But a woman slave can give to the world slaves only. The proverb 'great mother, great son' has a cosmic, scientific foundation. As sons mostly take after their mothers, and daughters after fathers, great is cosmic justice! By humiliating woman, man humiliates himself! This explains today the paucity of man's genius."

En daar moet ook ik nog even over na-denken. Ik beluister de CD Jazz is free and so are we van Bo's Art Trio Live, tien composities van eigen hand, opgenomen in de Burcht in Leiden, april dit jaar: Bo van de Graaf sopraan-alt-tenorsax, Michiel Braam piano en Fred van Duynhoven drums; twee gedichten draag ik muzikaal begeleid voor. Distributie www.subdist.com, of de afzonderlijke websites van deze bollebozen.
Gegroet, vrienden van de verandering. Was will das Weib?
Moeder's wil is wet! Simon Vinkenoog, enig zoon.

Woensdag 26 december 2007

Maandag 24 december 2007

Does the dog wag the tail, or does the tail wag the dog?

Goedenmorgen, alweer de een na laatste maandag in de wintermaand van het jaar 2007.
Peter van Lieshout stuurde me een week of wat geleden een interessant essay (uitgeprint 15 blz.) van Robert E.Kohn: The Ambivalence in Kotzwinkle's Beat and Bardo ties, over het door hem vertaalde boek The Fan Man, als Laat maar waaien in 1977 verschenen bij Agathon/Unieboek, Bussum, ISBN 90 269 5782 3.
Als geïntereseerde in zowel de beat generation als in het Tibetaanse Dodenboek, waarin de drie bardo's van de grensoverschrijding worden beschreven, vroeg ik Peter het boek te leen; hij bracht het zojuist, samen met een ander door hem vertaalde Kotzwinkle-roman, Nachtboek (Agathon/Unieboek, 1976, ISBN 90 269 5781 5) - ik kende Kotzwinkle van naam; besefte pas zijn belang toen ik hem googlend aan de vergetelheid ontrukte: een aanrader!
De hoofdpersoon van het boek, Horse Badorties maakt van de geheiligde mantra Om Mani Padme Hum: I'm Alone in My Pad, Man! - genoeg om van deze innemende schelm meer te willen weten.
Uiteraard maakten wij van de gelengeheid gebruik om ook over Hans Vlek te spreken, met wie Peter in de jaren 60 in 's-Hertogernbosch De Andere Krant uitgaf en happenings organiseerde, onder meer door bij het standbeeld van Jeroen Bosch gedichten te gaan voorlezen.
Wij kennen elkaar ook (oppervlakkig) sinds die jaren; hij kwam in die tijd bij mij aan de Noordermarkt op bezoek, en wij hebben elkaar in al die jaren nooit geheel en al uit het oog verloren; op dit moment is hij redacteur bij MUG: het gratis Maandblad voor Uitkeringsgerechtigden.

Wij houden het rustig; waarom niet. Kerstmis bij Ma Ringnalda in Den Haag, het Oudjaar alhier - vanaf de Amstel mooi uitzicht op de diverse vuurwerkspektakels langs de boorden. Overigens doen wij nooit mee met de koopgekte die mensen dezer dagen overvalt. In het algemeen doen wij niet mee aan de vele verleidelijke, tijdverslindende en nergens toe dienende hypes, die de consumptieve samenleving ons hersenspoelend opdringt: Goeiemoggel ten spijt.(Dit zal ooit uitgelegd moeten worden).
Hoeveel herprogrammeringen, deconditioneringen hebben wij als Eurocentrici nog voor de boeg alvorens het wereldburgerschap een feit is!
Dezelfde Agni Yoga-uitgave als waaruit ik afgelopen dagen citeerde, daterende uit 1925, Verlichting, bevat meerdere uitspraken die ik hier de moeite van het overbrengen waardig acht.
Ik zou daarbij ook de aandacht willen vestigen op het boek Letters of Helena Roerich 1929-1938, volume I, 'as an integral part of The Teaching of Living Ethics', uit het Russisch vertaald in 1954 uitgegeven door de New Yorkse Agni Yoga Society.
"(201) Waarom voel ik de geest van de bergen aan? De Leraar zendt zijn Schild.
De Leraar wil u een berg zien opwerpen.
De Leraar verlangt er naar u door niets van uw stuk gebracht te zien.
De Leraar voelt hoe mondig u moet zijn om vol te houden.
De Leraar waarschuwt wanneer u groot gevaar zult tegenkomen.
De Leraar raadt u, moed paraat te hebben.
De Leraar zal helpen om het kwade te overwinnen.
De Leraar herhaalt niet zonder bedoeling de reeds lang bekende gedachten.
De Leraar drukt u op het hart de geest onoverwinnelijk te houden.
De Leraar wenst vrees te verdrijven.
De Leraar wil uw oordeel overdacht maken.
De Leraar wil u weerhouden van verdriet te hebben.
De Leraar raadt net als vroeger stoute plannen te smeden.
De Leraar is bezorgd voor uw gezondheid.
De Leraar zendt u uit.
De Leraar heeft genoeg gewaarschuwd."

En daar wil ik het graag bij laten; even ruimte maken voor de aankondiging van ons uitje hedenavond; een muzikaal feest op vier tramhaltes afstand. Doen!
Met plezier. Met zoon Arthur en vrienden op de gastenlijst. Met Edith. Met opgewekte, stralende, prettig in het vel stekende, aantrekkelijke, vrolijke & olijke kornuiten en kornuittinnen: zo wil ik het zien, en zo moge het zijn!
Een invitation à la danse! Wie zingt, die wint! Simon Vinkenoog, All in One.

Zondag 23 december 2007

Being overlooked can sometimes be a blessing

Alles rijmt op jicht, van plicht tot inzicht, gericht en gezwicht. Mijn eerste gedicht van 2008 is in wording, ik voel het groeien en wacht tot het vruchtwater breekt. De naam, titel: Shift Enter. Deze Notities uit het Paradijs zijn er een voorproefje van - o vermetele!
Ik zou al die pennevoerders in dag- en weekblad willen bedanken, die mij voortdurend op de hoogte houden van het reilen en zeilen van de wereld, al die commentatoren en correspondenten, verslaggevers, interviewers, tekenaars, fotografen en columnisten die mij bij elke kennisname weer doen concentreren op alles waarover het op dat moment gaat. Met welk een Vinkenoog Earth surf je door die kolommen en pagina's, je glibbert van Holleeder naar Poetin, van Ingrid Betancourt naar Michaël Slory en Desi Bouterse; de hele wereld dat schouwtoneel waarvan je nooit genoeg van kunt krijgen, de geschiedenis draait verder met jou en wij daarbinnen in, maar het wordt voor mij steeds meer scannen, toezien en afscheid nemen.
Bij zowat alles is commentaar te geven, naar hartelust - zoveel coïncidenties ook, verwijzingen naar gebeurtenissen die zich in het verleden voltrokken - de zanger die ooit een liedje van je zong voor de AVRO-tv is met kanker in een ziekenhuis opgenomen, en de cubistische constructies, waar je ooit een gedicht bij schreef, dat je voorlas in de aula van de TH in Eindhoven: maken nu deel uit van een tentoonstelling in Düsseldorf www.kunstsammlung.de.
Veel, heel veel 'ooit's in dit ene leven! Ettelijke cracks in the cosmic egg!

"There is a crack in everyting,
That's where the light comes in.'
(Leonard Cohen)

Vals spelen. Een rol spelen. Ik heb er altijd een hekel aan gehad.
Dat je, als zogeheten B.N.er - het loze feit dat zo nu en dan je tronie op t.v. verschijnt; redenen waarom doen er meestal niet toe - een rol aangemeten krijgt, doet daar verder niets aan af: je kunt altijd jezelf blijven, onder welke omstandigheden dan ook. Imago, of image, immutsj: Jan Vrijman zei me ooit, van het marihuana-image kom je nooit meer af; het zij zo, broeder. Van het Lach dan, Paljas dat me op school werd toegediend, tot de bewustwording die bezongen werd via het ANJKV in 1945 (ik was 17):
Slechts die bukkend voor de slagen
en berustend in ' t gareel
alle smaad en hoon verdragen
blijft de slavernij ten deel.

Welnu, Pichecru: smaad en hoon heb ik niet verdragen, maar van me af laten glijden, uit enkele garelen (huwelijken, banen) heb ik me losgemaakt, de gebogen rug heb ik van het handwerk-schrijven, ik heb nimmer berust in een status quo die me niet beviel en uiteraard deel ik de bevochten vrijheid & onafhankelijkheid met Edith, al 20 van mijn 80 levensjaren.
Bevrijding is een individuele aangelegenheid; een individuatie, een losrukken-uit kan niet en scene worden gezet of gefaket.
Het doen-alsof, het grimmige spel à la Who is afraid of Virginia Woolf? - het dringt via reality soaps, Idols, Gouden Kooien en Big Brothers tot in de spektakel-maatschappij tot in de qualiteitscouranten door. De NRC (Opinie & Debat, dit weekend) bedacht over 4 pagina's een leven met uitzonderingen. Snedige wijsneuzen spreken over de wereld zonder... zonder waarheid, zonder humor, zonder de Oranjes, zonder geld, zonder reclame, zonder de VS, zonder computers, zonder Nederland en zonder de dood. Uitzonderlijk, ga ik lezen, mij afvragend zonder verbeeldingskracht, scheppingsdrift, inspiratie, muziek, poëzie - kortom...moeten nog knappere koppen doen.
Laatste regel bij het 'Debat over 'zonder': Zonder bezorgers deze krant niet thuis! en enkele regels daarboven het Russische spreekwoord Zonder de bliksem slaat de boer geen kruis.

Luister naar de huismuis. Veel licht in de wereld, je leert het onderscheiden in echt en vals. Liever buitenspel, aan de zijlijn, tussen de coulissen, noterend:

"Voor een nieuwe toon is de componist bereid het meest onverwachte instrument in te schakelen. Hetzelfde is het geval bij de formatie van een groep - wees niet verbaasd bij een blijkbaar verschil der leden. Zij zijn niet gegroepeerd volgens geboorte, gewoonten of naar hun fouten; hun aanrakingspunt is de geest, die niet af te wegen, onzichtbaar en onhoorbaar is. Verwijt daarom niemand zijn stemhoogte; het timbre ervan is belangrijk."
(Bladeren uit de tuin van Morya: Verlichting boek twee 1925, 331, uitgegeven voor Agni Yogha Society door Mirananda, Wassenaar 1978; ISBN 90.6271.577.x)

Morgen een uitstap de wijde wereld in, te weten Paradiso aan de Weteringschans voor het afscheidsconcert van de tournee 2007 van Spinvis: Erik de Jong gaat zich bezig houden met het maken van een film die naar hij hoopt in 2009 te zien zal zijn.
Onze allerbeste wensen vergezellen hem: Op Volle Kracht Naar 2008! Simon Vinkenoog, voetzoeker.

Zaterdag 22 december 2007

Speech may be musical, but silence is magical

Perspectief der ziel door Dr. C. J. Schuurman, zenuwarts, verscheen bij N.V. van Loghum Slaterus' Uitgeversmaatschappij Arnhem in 't jaar MCMXLI (1941 A.D). Reeds eerder was van hem verschenen Naar een nieuwe cultuur; dit boekje van 115 pagina's telt VII (7) hoofdstukken, met als titel: De innerlijke opdracht, De doolhof, De vicieuze cirkel, Ontwaking, De oeconomie van het zieleleven, Het accent van den tijdgeest & Openbaring van het verborgene.
Ik waag de stap ruim een halve eeuw later en citeer de laatste alinea's:

"Inderdaad heeft het leven wat te zeggen, want steeds weer blijkt, dat het een diepen zin heeft, als iemand innerlijk vastloopt. Hoe steviger de knoop zit, hoe dieper in het zieleleven moet worden afgedaald, om de uiteinden te vinden en de knoop te kunnen ontwarren, maar dit beteekent tevens, dat, al heeft iemand een groot deel van z'n leven noodig gehad om zich van z'n probleem bewust te worden en de ontknooping te vinden, hij daarna rijker is aan levensvolheid dan wie nooit zooiets doormaakte.
Zijn oogen zijn opengegaan en hij gaat zien, waar ook bij veel anderen de schoen wringt, hij gaat z'n medemenschen en de maatscdhappij beter begrijpen en ontdekt gewoonlijk tegelijk, welke bijdrage hijzelf graag zou willen leveren, om ook anderen te helpen tot bevrijdend inzicht in zichzelf te komen.
Aldus is het proces van zelfonthulling in de bovengeschetste vertrouwensverhouding als een doorbraak van vuur, dat om zich heen grijpt en licht en warmte doet toenemen in deze nog zoo onbewuste en dus schemerige wereld.
Openbaring van het verborgene, wie zelf beleefd heeft, wat dit beteekent, die kent den ziel van de schepping, voor hem is liefde de vitale energiestroom, die het eeuwige in het tijdelijke realiseert, vriendschap de alzijdige doorwerking hiervan op alle terreinen van het menschelijk leven."

In het jaar MCMXLVI (1946), kort na de oorlog verscheen een tweede herziene druk van Perspectief der ziel; bij de naam van de auteur op de titelpagina stond nu vermeld dat hij zenuwarts te Amsterdam was.
In een Voorwoord bij den tweeden druk merkt hij onder meer op:
"Het laatste hoofdstuk vond ik tevens onvolledig. Bij velen is nl. de vraag opgekomen, waarom ik in dit toch eigenlijk religieus gestemde boekje met vrijwel geen woord heb gerept van God en godsdienst. Ik heb daarop thans graag een duidelijk niet voor misverstand vatbaar antwoord willen geven en daarmee tevens klaarder geformuleerd, wat ik bedoel met "openbaring van het verborgene".
Nu staat er:
"Openbaring van het verborgene, wie zelf beleefd heeft, wat dit betekent, die kent den ziel van de schepping, voor hem is eros de vitale energiestroom, die het eeuwige in het tijdelijke realiseert, en dit doet op drieërlei niveau:
1 door de voortplanting die de levende organismen voortstuwt tot de volledige openbaring van de totaliteit der natuur. Dit is het physieke niveau van eenheid.
2 door persoonlijke liefde en vriendschap, die de menschheid samenvoegen tot een psychische eenheid en een centrum van geestelijk leven,
3 door uitleven van waarachtig religieus besef, dat de Aarde en al wat daarop woont in organisch levend verband weet met het geheel van den cosmos en voor dit zich steeds verder onthullend mysterie vol ontroering openstaat."

Uit 'een enkel woord over dit laatste punt' van vier pagina's aan het einde van Perspectief der ziel haal ik met graagte - en instemming uiteraard, anders zou ik dit niet doen - enkele uitspraken van Schuurman aan.
"Godsdiensten zijn natuurlijk volkomen onvermijdelijk en vormen een der uitingen van het ik, dat houvast zoekt en den schijn verkiest boven het wezen, en pas zullen verdwijnen, naarmate de mensch zich bewuster van alles rekenschap geeft.
Religie daarentegen zal omgekeerd evenredig toenemen, want hoe meer de mensch zich verdiept in het mysterie der schepping, hoe wonderlijk de samenhang van het geheele heelal zich aan hem openbaart en het hart der dingen voor hem opengaat. (...)
Wie zich openstelt voor al datgene, wat zich aldus uit het verborgene wil openbaren, die vraagt niet meer naar den zin van het leven, want in geboeide aandacht wordt hem steeds meer daarvan onthuld naarmate zijn bewustzijn wijder en wijder wordt."

Manna, vanuit de erogene zone. Dr C.J. Schuurman, die nog een tiental ooit veelgelezen boeken zou schrijven, was oudoom ( Oom Kees) van mijn andere helft & muze Edith en was huisvriend van haar ouders. Van hem is bekend, dat hij een van zijn patiënten, Gerard Kornelis van het Reve aanzette tot schrijven, met als resultaat Werther Nieland, en De Avonden; hij maakte gebruik van horoscopen en paste LSD in zijn therapieën toe.

Zijn woorden wegen zwaar genoeg op deze een na kortste dag van het jaar; het is dezer dagen trouwens een Germaans Yule Festival. Zie www.peterdenharing.nl, de Haagse coach, die diverse lijntjes uitzet naar de toekomst in zijn januari-nieuwsbrief. Tot horens, ziens of lezens, uw dw.dr. Simon Vinkenoog, Eeuwig Eigenwijze.

Constantin Brancusi - Le Baiser - 1908

Vrijdag 21 december 2007

The first step in being honest is leveling with yourself

Lieve echtgenote Edith als Bliksemafleider en Kerstengel. Bedankt iedereen voor e-mail seizoensgroeten en jaarwisselingskaarten: wij groeten terug, al jaren dag in dag uit verbonden door die onzichtbare draad die leven heet, met al die mensen van wie je stem, gezicht, voorkomen, doen en laten kent, of gekend hebt. Een voor een verdwijnen wij uit elkaars gezichtsveld, blijven achter en over in de vorm van herinneringen, geschriften, foto's of films: het spoor loopt immers tot Adam & Eva terug, of wie dan ook door de onmetelijke ruimte van het heelal als eerste, eencellig, meercellig, multifunctioneel deze geschikte water&vuurplaats Terra wist bewoonbaar te maken: precies de juiste ver(stand)houdingen tussen al wat leven schept en verder draagt, door de geheime kluwens van evolutie en toeval heen (ja dank u, alles goed met me) - op de kortste dag van het jaar komt het licht je telkens weer verrassen, zefs door de pijn van een jicht-aanval heen. AU. Over en verder maar.
Andere tijden, het voortreffelijke t.v.-programma bracht ons gisteren weer Robert Oppenheimer en de grote verantwoordelijkheid die hij in de laatste oorlogsjaren te dragen had, culminerend in de bom die augustus 1945 op Hiroshima viel, en het Laatste Oordeel binnen menselijk handbereik bracht. Faustiaans probleem: wie heeft zijn ziel aan de duivel verkocht?
Eerder was het zijn tegenstander Adolf Hitler in het War Game, dat 5 jaar zou duren en miljoenen levens kostte, die al met zijn Werner von Braun-rakettenbouw en V-1's aan een dergelijk wapen dacht, dat alle andere wapens in derstructieve kracht achterhaald zou maken of - it's all in the mind - de wereld zou kunnen vernietigen.
Proliferatie. Het licht van duizend zonnen. Günther Anders. John Hersey. Ik ga in mijn geheugen na, wie over het atoom en de bom geschreven hebben: Robert Jungk. Waar is de polemologie gebleven; ondergedoken wetenschap, invisible colleges?
Ik kan weer eens niets anders dan verwijzen naar Gil Eliot's Twentieth Century Book of the Dead, in 1972 bij Allen Lane The Penguin Press in Londen verschenen (ISBN 0 7139 0132 2), met de vraag (in hoofdstuk 10 The Death Process en daarin, na The Dying Body, The Dying Mind) Where does the self go? en het antwoord:
"Much manipulatory pressure has gone into trying to make aspects of people's behaviour unified as a mass. But the only examples where it can even be claimed that the whole of human behaviour and personality have become mass behaviour and mass personality is in the environments of death created by the technologies of macro-violence. We may examine the extent to which the claim can be substantiated, by looking at the pressures of these technologies on human identity." (pp. 150/1).
Op pagina 200: "Seeking an answer to death is perhaps the greatest wild-goose chase of human existence. Yet from time to time a new attitude if not solution arises out of experience. Such an attitude is latent in the connection between violence and death which, although apparently an obvious one, has not yet been fully expressed in terms of recent experience. Violence in the twentieth century has produced the new phenomenon of total death . As an idea, total death has existed - in mental pictures of the day of judgment, doomsday, the end of the world - at least since the formulation of the great religions. As a reality attainable by human means, the science of which is permanent unalterable part of knowledge, it originates in the notorious half-century from which we are just emerging."
Het boek eindigt magistraal - voor zover ik weet is er nooit een vertaling van dit boek verschenen, noch heb ik ooit een dezer ideeën, geruggesteund door facts & figures, in onze taal uitgedrukt gezien.
"The discoveries of science and the production of ideas-as-technology are very important and powerful and capable of bringing about the most significant historical events, such as the end of the world and endless other adjustments to life. No one can deny the impressiveness of that claim.
But with the above three ideas alone - god, consciousness, death - and the new interpretations of them afforded by recent experience, it would be possible to build a high civilization, and that is something different.
In our own period we are in the midst of a movement to recover inner values. Among these the values of death must be recycled into our vision of totality that we may live truly in the world of life and death."

Ik zou dit laatste hoofdstuk, The living world and the world of death, kunnen onderbrengen op de link Geschiedenis, alwaar dezer dagen ook enkele appendices uit Richard Kempton's provo-boek zullen worden geplaatst.
Robbie Vlasman kwam gisteren langs: onder constructie is ook een Bibliografie van mijn geesteskinderen, voorlopig gaande tot 1998 - die ik volgend jaar hoop te actualiseren.
Bij Interviews is het gesprek geplaatst, dat Edith voerde met Hilde Postma, voor het groene nummer van ESTA, juni-juli 2007.
Het nieuwe nummer van De Parelduiker (2007/5) opent met een verhaal A. den Doolaard achterna, door diens beoogde biograaf Hans Olink. Interessante samenhang: de dag tevoren had ik enthousiast over Den Doolaard gesproken met Ingrid Oyevaar, die ons voor het Zwolle-concert kwam halen en ons weer heelhuids door de mist naar Amsterdam terugreed.
In deze Parelduiker ook Wie is M.P.?, een onderzoek dat Hein Aalders verrichtte naar Marcel Polak, de mooie vreemde gast over wie ik enkele malen schreef, in Podium, Randstad en uiteindelijk in de Bezige Bij-uitgave Leven en dood van Marcel Polak uit 1969.

En wie heeft nog even het laatste woord? Swedenborgiana, tijdschrift voor Swedenborg publikaties, jaargang 15, nummer 4, december 2007, ISSN 13811.6861 (Swedenborg Boekhuis, postbus 19, 5110 AA Baarle Nassau, NL, 06-12379252) maakte zijn opwachting in de brievenbus.
Al op de voorkant van de 24 bladzijden de aankondiging: Digitale Swedenborg Bibliotheek Open 24 uur www.swedenborg.nl - dus ik wens u nog enig privé-contact met de Zweedse visionair&uitvinder&diplomaat, die in 1763 in Amsterdam De Vier Leerstukken schreef, waarvan er drie in een nieuwe vertaling door Henk Weevers van de website te kopiëren zijn.
Waarvan acte; het daglicht van de kortste dag verdwijnt langzamerhand in de mist.
Hoogachtend & vriendelijk groetend, Simon Vinkenoog, parelduiker.

DOGTROEP 1988, foto: Clemens Boon, op de voorgrond Kiki de Haas en Jos Zandvliet
Uit RUIMTE als theatraal middel, symposium 12 en 13 maart 1990
Beurs van Berlage - Amsterdam

Woensdag 19 december 2007

Difficulties are lessons, obstacles are challenges,
       impossibilities are invitations

Terwijl ik tit tik, luister ik naar de Bullebak van Bo's Art Trio, dat onder See me... hear me... op deze webstek is geinstalleerd. Dat was een mooie avond in de jazzclub Mahogany - dit nummer was nota bene een toegift, mooi gefilmd door Michel Holla, die het op YouTube plaatste, waar het, zie ik 1.943 x beluisterd en bekeken werd - over een paar minuten spring ik het podium op, lees het gedicht jazz & poetry uit Zonneklaar en dans er weer van af... Jaja.
Alle dagen feest; die Autonomedia Calendar zou ik me voor 2008 wel willen aanschaffen (uiteraard bekeek ik de hier door ons zelf gelegde hyperlink gisteren), die wordt aangekondiogd als "a reprieve from the 500-year-long sentence to life-at-hard-labor that the European colonization of the "New World" and the ensueing devastation of the rest of the world has represented. It is increasingly clear at the dawn of this new millennium, that the Planetary Work Machine will not rule forever! Celebrate with this calendar on which everyday is a holiday".

Dit jaar heb ik er mij, dag in dag uit, weer over verbaasd hoe trefzeker & in de realiteit verankerd de meditaties zijn, die als cursief motto boven deze pagina's komen te staan bij het omslaan van de bladzijden in een groot boek (30 x 22, 832 blz.), telkens twee pagina's gewijd aan de personologie van de dag.
Graag verwijs ik weer naar de makers ervan Gary Goldschneider & Consorten:

Het is 1 boek uit een serie weet ik, maar aan dit boek hebben we een leven lang genoeg - het is zo nu en dan (affetoe zegt Erwin Krol; alle omroepdames spreken van sjuries) heel nuttig het iemand op zijn/haar dag onder de neus te houden - en ik sta voor een keuze: aan welk kalendarium het jaar 2008 op te hangen? Vorige jaargangen maakte ik gebruik van een w.c.-kalender van de Shrine of Wisdom, ook elke Dag een Feestdag, vol heiligen, mystici, wijsgeren - en die dragen bij aan de vreugde, maar die wil ik wel weer eens ergens anders vandaan halen. Elke dag een runesteen? Een I-Ching-uitspraak? Een tarotkaart? Neenneenee. Geen heilige geschriften, misschien de Koran soera voor soera?
Ik heb een mooie grote Arabisch/Engelse uitgave The Holy Qur-Àn - containing the Arabic text with English translation and commentary, by Maulvi Muhammad Ali (sstt), Third edition, Ahmadiyya Anjuman-i-Ishat-i-Islam, Lahore, Punjab, India 1935 - Pakistan dus, nu.
Een gebonden pil van 1275 pagina's, ik zie het Wilders niet gauw terugbrengen tot een nummer van Donald Dùck. (Voor niet-ingezetenen van dit land, of deze tijd, Geert Wilders is de populist in de Tweede Kamer, die de Koran wil verbieden. Gekte Anno Nu.)
Morgen komt Robbie Vlasman langs voor een overhaul; ik wil een bibliografie van mijn werk op deze site plaatsen - voer voor verzamelaars. En ergens een appendix of twee, uit Kempton's Provo-boek: over dada en het anarchisme; twee grootheden waarmee ik mijzelf heb grootgebracht. Van enfant terrible tot eigenwijze tuinkabouter, nog zonder laptop...
Laatste ontdekking: Pijn Moet. Claudicatio intermittens liet weer - AU - van zich horen. Pijn als waarschuwing. Pijn als Schaduw. Helden in de Tweede Kamer, die mensen een oorlog laten voeren waar ze niets mee te maken hebben... mooi hoe Marijnissen te keer ging tegen Van Balen. Hoe ontroerend Karina Wolkers in het praatprogramma P & W over de laatste tekst van haar man, Hemelse Muziek, die zij vanavond voorleest in het Groot Dictee der Nederlandse taal, dat wij gaan missen in verband met een NCRV-programma, Odeontheater, Blijmarkt 25 in Zwolle.
Festina Lente had ik af te zeggen; enig zelfonderzoek. Als ik met Edith wil gaan praten over mijn innerlijke tegenstrijdigheden, roept ze uit: "Man, je bent juist geweldig consequent. Daar kun je de klok bijna op gelijk zetten."
Dankje-dank. En toch weet ik dat er blinde vlekken zijn, bij mijzelf, iedereen - wat heb jij daar trouwens mee te maken? Ik ben allang voorbij het Met-Z'n-Allen-gevoel, dat tot in de meest karikaturaalste macht verheven wordt; meestal door zeer eenzame buitenstaanders. Besef ik ook, maar al te goed. Maar dat het meest persoonlijke het meest universele is, heb ik eveneens begrepen.
Wij helden: mijn tweede prozaverhaal uit 1957 gaf ik niet zonder reden die titel mee : zelf is de schrijver altijd een huishoudheld die vecht met het huishoudgeld. We need more household yogis. Helden en heiligen, gekken en dwazen.Uit Tropic of Cancer citeerde ik Henry Miller:
"There are some of us so cowardly that you can't even make heroes of us, not even if you frighten us to death. We know too much, maybe."
Alles zal ter sprake komen. Alles zal gezegd worden. Alles zal beleefd worden. Om maar met de verlichte Blaise Pascal te spreken- wiens geheim na zijn dood in de voering van zijn jas werd aangetroffen: wie gaat na? - afkomstig uit zijn Discours sur les passions de l'amour:
"Les auteurs ne nous peuvent pas bien dire les mouvements de l'amour de leurs héros: il faudroit qu'ils fussent héros eux-mêmes".
Voor perfecte vertaling zie elders: of stuur me die toe via het Guesthouse. Alors, au revoir, Simon Vinkenoog, vis vitalis.

Dinsdag 18 december 2007

Being, rather than action, can also be challenging

Hallo, Amsterdammers en bezoekers aan deze schone metropool-in-wording, waar de historische binnenstad gezuiverd gaat worden van junks, pooiers, loverboys, hangouderen, kruimeldieven en ander gespuis - pak eens een gratis Amsterdam Weekly te voorschijn, het Engelstalige weekblad dat in vele toonaarden Amsterdam bezingt, bemint en telkens opnieuw begint: Issue 50 van de vierde jaargang (reeds!) , 13-19 december 2007, stelt 'hippies are human too' en brengt op de voorpagina The live Fantasio - Willem de Ridder trips out on his 1960s memories.
Editor Steve Korver's inleiding In this issue and..:
"It's sometimes easy to hate hippies more than life itself. They got all that free (and condom-free) love action before the AIDS holocaust kicked in. Many got to squat houses in some of the best spots in town, before buying them for almost nothing, and then living happily - and smugly - ever after in them.
But the hippies weren't all bad. Some even indulged in personal hygiene. Some fought for our rights. And others were just plain wonderfully eccentric. Which is always nice. And in these times of increased rules-rules-rules and scrub-scrub-scrubbing, it's sometimes healthy to be sentimental about those days when Amsterdam had more of its own distinctive character. And more of an edge. And open drinking hours... But we live in the now and we can fight for the now. And perhaps be inspired by all those wild and crazy kids of yesteryear. But here's some advice for all those present day didgeridoo players out there: for the love of Buddha, just didgeridon't!"

Op pagina 7 doet Willem de Ridder zijn verhaal (Hitweek/Aloha, Felix Meritis, Provadya, Het Anker en Fantasio). 'On 29 March 1968, Fantasio opened its doors, exactly one day before Paradiso did, much to the dismay of the authorities. Forty years later, De Ridder is still pleased about that', noteert Floris Dogterom - waarom begrijp ik niet. Ik verkeerde waarschijnlijk in hoger sferen.
Geen woord overigens over zijn Fluxus-activiteiten en andere avonturen met Wim T. Schippers, Harry Ruhé en Misja Mengelberg, zijn Papieren Konstellaties, zijn sperma wet dreams fuck sex filmfestivals met Jim Haynes, Bill Levy, The Human Family, God, noch zijn huidige spiegologie-fanclubs, die ik ook vermeld zag in een vouwblad van www.thesecretworkshop.tv.
En dat in dat hectische tijdperk een melkfabriek werd omgetoverd tot Melkweg en dat het sigma-centrum een jaar floreerde, dat D'66 werd opgericht en het tv-programma Zo is 't toevallig ook nog 's een keer! tv-kijkend Nederland op stelten zette, dringt hier niet door. Ieder zijn eigen achteruitkijkspiegel!
Pagina 8: When we were all young. 'Once upon a time the city was awash with merry pranksters. Where have all the provos gone? A new book looks back.'
Een informatieve bespreking door Dara Colwell van PROVO Amsterdam's Anarchist Revolt, over 158 pagina's de bijna van dag-tot-dag beschreven geschiedenis van Provo door Richard Kempton, uitgeverij Autonomedia, Brooklyn NY, 2007, www.autonomedia.org.

"In the mid-1960s, Amsterdam was seized by a spiritual countercultural movement that surfaced almost overnight, sparking a home-grown youth-oriented rebellion that would transform the city from a dull, Calvinist capital to one of the world's alternative meccas. That movement - provocative, anarchistic, prankish - was Provo, a two-year-long street insurrection that forever transformed Dutch social politics. (...) Provo tracks the movement from start to finish, and gives readers a sense of the movement's energy, making one nostalgic for a time when political critique was spirited. Kempton's book also emphasises how the movement's creativity and effectiveness reflected the time's general malaise - towards Cold War, the country's entrenched puritanical tradition, clearly stretched by the burgeoning sexual revolution, as well as America's war in Vietnam."
Zo kan-ie wel weer. En het boek is inderdaad exhaustive. In een schets van sociaal-cultureel Nederland na WO 2 wijst Kempton op Cobra, de Vijftigers, de schrijvers Hermans, Van het Reve en Claus die voor de rechter moesten verschijnen 'on charges of offending public morality', happenings en Johnny the Selfkicker, waarbij aangemerkt wordt dat ik, SV, became the spiritual voice of the psychedelic subculture of 1960s Amsterdam, aardig gezegd en in dank aanvaard.
Na het provo-verhaal in acht hoofdstukken chronologisch te hebben weergegeven, met veel weetjes die ook mij nooit onder de ogen waren gekomen, geeft het boek enkele appendices: Nieuw Babylon, provo en de Situationisten, de dada-invloeden, de anarchistische antecedenten in Amsterdam, provo in België en de provincie, de kabouters, alsmede Sartre over de dialectiek, en een commentaar op recente provo-kritiek.
Zoals de uitgever in zijn voorwoord zegt: Provo does not stand alone. It lies embedded in a matrix of earlier movements, as well as countless later layerings. There is clear evidence that the 1968 activists borrowed from Provo's successes. So even the Situationists - who are often canonized within various radical milieus - owe a debt to the creative Provo activists, who played with the political potential of aesthetics.
Al eerder heeft Autonomedia boeken aan Nederland gewijd. The Devil's Anarchy uit 2005 onderzocht Nederlandse piraten in vroeger dagen, en in 1994 verscheen Cracking the Movement, een geschiedenis van de Nedserlandse kraakbeweging.
Veertien foto's van de immer aanwezige Cor Jaring verluchtigen het boek, alsmede een aantal facsimiles en een binnenstadsplattegrond: Key to Provo Amsterdam.
Een stapje terug gezet in de tijd. Uit de marge van de geschiedenis: zoveel interessanter dan wat in de Canons van het establishment ter sprake komt, of bij de inburgering hoort.
Er is geen staat boven ons. Leve de reuzen en kabouters, die in staat zijn hun eigen leven te leiden! En oja, iedereen dank - bij Festina Lente moet ik het vanavond even laten afweten.
Kan gebeuren. Gegroet, van harte, ook namens 'mijn' Edith, Simon Vinkenoog, Meester Prikkebeen.

Maandag 17 december 2007

When dancing life's dance, keep your eyes on your partner

Hallo, eenenvijftigste week, nog twee weken te gaan naar het Nieuwe Jaar 2008, in de christelijke jaartelling Anno Domini. Tachtig wordt prachtig; let's hope so.
Oogcontact, eye-to-eye. Er gaat niets boven, het is het eerste begin, het eerste (en evt. tweede) gezicht, het is de herkenning, ooit die vlam van verwachting genoemd (door Pierre Bertaux over Pierre Teilhard de Chardin), bij elke ontmoeting de onuitgesproken vraag: heb ik te maken met iemand, die deel van het probleem is, of deel van de oplossing? Is het een negatief, een ik-weet-'t-niet, of positief persoonsmens?
Op een gegeven ogenblik ben je voorbij de bestempelingen pessimist-optimist, benoem je jezelf een realist of pragmatist, omdat je jezelf in twee werelden tegelijkertijd ontplooit: naar binnen en naar buiten, beide domeinen even uitgestrekt, eindeloos, grenzeloos. Hoe ver je ook reikt.
Het reiken zelf is al een plezier of levensopgave - beide kunnen samengaan.
In een zeer speculatief, en daarom ook zo bijster interessant boek The Integration of Human Knowledge noteerde de Amerikaanse filosoof-generalist Oliver Reiser uit 1958 de volgende gegevens; waarschijnlijk de eerste& laatste kosmologie-les van de week, dus let op. Ja meester, zei de gelukkige klas.

"Given the fundamental archetypical forms of the physical world at the lowest level - hydrogen atoms being the first integrated manifestations in the world of matter, - nature progressively builds level upon level, from atoms ..... » molecules .... .» crystals ..... » viruses .....» genes ..... » unicellular organisms ..... » multicellular organisms ..... » man.
Here, for the moment, nature pauses to gather new energies for the next advance. What the next emergent simplicity is likely to be is a matter for investigation. There is no reason, however, why we should not seek to envisage the outlines of the coming world organism and perhaps in the process help to bring it into being.''
(Deze tekst tikte ik eerder als bladvulling in de Bezige Bij-dichtbundel Wonder boven wonder uit 1972).
Vanuit de toekomst naar het heden kijken is voor velen al een ommekeer, om niet uit te gaan van de altijd verkeerd getrokken lessen uit het verleden, maar met begrip voor & inzicht in de mogelijkheden die de toekomst biedt, op allerlei gebieden, terreinen en domeinen.
Wat mij betreft: ik vind het uiterst interessant dat het Grote Goed Nieuws Boek (13 hoofdstukjes op 144 pagina's) van Simon Rozendaal, in november verschenen in 1 maand al drie drukken heeft behaald.(Uitgeverij Contact, ISDBN 978 90 254 2517 3).
Enig dankbaar tegengif, alsmede een gloedvol pleidooi voor het ruime optimistische denken, tegen wat de schrijver noemt de paniekmachine, die ons voortdurend voorliegt. De lust om te citeren overvalt me, maar ik lees het eerst uit en kom er op terug. De titel van het eerste hoofdstuk bevalt me al bizonder, de legendarische uitspraak van de in India vereerde Meher Baba: Don't worry! Be happy!

Om deze maandagochtend-overdenking te besluiten volgt hier de opmerking van Paul Rodenko, de enige essayist van de Vijftigers, dichters die aan het begin van de jaren vijftig een knuppel in het hoenderhok van de Nederlandse dichtkunst wierpen: "Avant-gardist is hij, die zich voelt op de drempel van een nieuw tijdperk te staan en die drempel te willen overschrijden."
Ik houd me aanbevolen voor de juiste formulering hiervan, ergens in Rodenko's multiculturele woordenschat. Dit gevoel, een transcendent-imminent wezen te zijn (zo ging het later heten) heeft mij altijd vergezeld: Ik ben de Ander. Je est un autre. Wie de wie zegt. Gegroet, unieke dag. Simon Vinkenoog, beginneling.

Zondag 16 december 2007

The storms of life eventually blow over

MAAK KENNIS

"Esoteric training is the result of almost innumerable ages of the most careful study by the greatest sages and noblest intellects that the human race has produced. It is no arbitrary study of rules which the student is supposed to follow, although indeed he is both supposed and expected to follow certain rules; but is is likewise the making over - or conversion in the original sense of the Latin word - of the personal into the spiritual, and the casting aside of all limitations belonging to ordinary life, for the faculties and powers and the wider fields of action which belong to the initiate or adept in accordance with his degree of growth."

"The rules are simple in themselves, so simple that the novice, unversed in the occult code, is often disappointed at not finding something more difficult to achieve, forgetting that the grandest truths are always the simplest.
One such rule is never to strike back, never to retaliate; better to suffice injustice in silence.
Another is never to justify oneself, to have patience, and leave the karma to the higher law to adjust.
And still another, and perhaps the greates rule of this discipline, is to learn to forgive and to love. Then all else will come naturally, stealing into the consciousness silently, and one will know the rules intuitively, will be long suffering in patience, compassionate and great of heart."

Dit zijn twee fragmenten uit het hoofdstuk Esoteric Discipline in het 744 pagina's tellende boek Fountain-Source of Occultism van G. de Purucker (1874-1942), die van 1929 tot zijn overlijden hoofd van de Theosofische Vereniging (Society) was.
Het boek, dat ik op 8 juli 1975 aanschafte bij Au Bout du Monde (nog altijd Singel 313, Amsterdam) verscheen in 1974 bij de Theosophical University Press in Pasadena, California met als ondertitel A modern presentation of the ancient universal wisdom based on THE SECRET DOCTRINE by H.P.Blavatsky.
Editor Grace F. Knoche, een van Purucker's opvolgers als hoofd van de vereniging , vermeldt in haar voorwoord tot deze uitgave een uitspraak van James A. Long, die deze functie van 1951 tot 1971 uitoefende.

"All of this doctrinal esotericism is for one purpose, and one purpose only - not merely to satisfy the intellect of the reader, but to lay the groundwork for the development of the compassionate side of our nature in order that we may better serve our fellow men. That is the basic value of the book: to see beyond the spacial and cosmic presentation to the wellspring of compassion flowing from the heart of cosmos, to the galaxy, the solar system, our globe earth, to man. It is all a manifestation of a compassion beyond our ken."

En als wij maar iets van die compassion beyond our ken proeven (je hebt high & high), besef en ervaar je dat onmiddellijk: dat is de kennis die je niet uit boeken alleen opdoet, maar bij het reflecteren (eventueel: mediteren) van je eigen acties & reacties, het Ken Uw Zelf. Inderdaad geduld beoefenen, tegelijkertijd blijven popelen en uitzien naar een beetje meer wijsheid tegenover de dommekrachten en gevestigde belangen die nu allerwegen op Aarde de toon bepalen; omdat Geld blijkbaar meer aanspreekt dan Geluk, het mensenrecht waarmee je geboren wordt. Een gevaarlijk wereldpokerspel, met veel valsekaartspelers.

Ik haalde het boek van De Purucker te voorschijn, omdat ik me weer eens met een new age hype geconfronteerd zie (in mijn 30 jarig redacteurschap van BRES heb ik ze van alle kanten zien opkomen en verdwijnen), te weten THE SECRET, een zelfhypnoseleergang, met Patty Harpenau als Nederlands woordvoerder, Werkboekschrijfster en workshophouder.Twee pagina's wijdt Mark Moorman aan dit verschijnsel in Het Parool van gisteren.
Oude wijn in nieuwe vaten, debilisering en zelfbedrog; uitgever Maarten Carbo van Uitgeverij Kosmos neemt enige afstand: "Zeg nou zelf, er moet iets inzitten. Iedereen die bij dit project betrokken is, is er beter van geworden!"
Gemakkelijk praten, als je 250.000 exemplaren van het boek hebt verkocht, geënt op de film van de Australische televisiemaakster Rhonda Byrne met channellings van het echtpaar Hicks, waar geesten zich zouden manifesteren onder de verzamelnaam Abraham, die als 'secret' de wet van de aantrekkingskracht aan de man/vrouw brengen.
"Het slimme van The secret is de verpakking die aan de Da Vinci Code lijkt onttrokken met het gesloten zegel en dat oude perkamenten achtergrondje. En de naam 'The secret' was als marketingconcept, een briljant idee. 'De Celestijnse belofte revisited', schreven velen, maar wel door een gehaaide groep die de tijdgeest bij de staart te pakken heeft. In de VS brak The secret uit de alternatieve hoek, nadat Oprah in een aantal uitzendingen aandacht besteedde aan het fenomeen. Vanaf dat moment was het een begrip, en een miljoenenindustrie."

En vanaf dit moment doe ik er voor jullie vandaag het zwijgen toe. Het blijft gaan om compassion, medeleven. Leven uit liefde! Give it a try! Een uitmuntende dag toegewenst: Simon Vinkenoog, liedesdichter.

Shiva-Yogi uit Where every breath is a prayer
A Photographic Pilgrimage into the Spiritual Heart of Asia
Stewart, Tabori & Chang, New York 1996

Zaterdag 15 december 2007

Peaches please and onions bring tears,
  yet the peach is the one with the pit

Als ik gelukkig ben, heb ik dat mede te danken aan het feit dat ik geen appeltjes meer te schillen heb, met niemand. O, ik kan me nog wel eens kwaad maken over iemand die leugens over mij schrijft of vertelt (G.Reve), maar carrièristen als Adriaan Jaeggi lach ik na een dag weer uit; hierover heb ik mijn gramschap gisteren wat abstracter vorm gegeven.
Ja, wie ik ook ben ('Misschien is hij wel de oudste blower van het land, en lijken die flowerpowerlokken nog bij het hippietijdperk van weleer te horen. Maar hij is verre van een 'helemaal-te-gek-zwever.'- binnenkomsttekst bij een interview met Edith & mij door Marie-Thérèse Roosendaal in De Telegraaf vandaag) bovenal ben ik een eigenheimer, met eigen gedachtenwerelden, ideeën en levenservaringen. De leerstof van leven, lezen, beheren.. Ieder met zijn eigen karma, en voor de rest: de MOB-rule - Mind your Own Business!
Zoals ik er meer ken: Bram de Swaan die de P.C.Hooftprijs ruimschoots verdient, onze spring-in-'t veld Wim Schippers, sommige cabaretiers, Freek en YOUP (hilarisch eenmalig tijdschrift), Aat Veldhoen, e.t.q., creatievelingen en entertainers, levend en dood. Zo mocht ik dwarsliggers als Ischa Meijer en Theo van Gogh wel lijden; een prettig gesprek anno 1995 met de laatste over leven en dood is aan te treffen op deze website: surf naar see me! hear me!
Dat is het enige waarvan ik weet dat het me te doen staat: in elke confrontatie zoveel mogelijk mijn enthousiaste, energieke zelf te zijn, transparant voor mezelf en voor anderen. Hoe persoonlijker, hoe universeler.
Het gaat mij niet om het hoogste, noch om het laatste woord. Geen zout op mijn staart, maar wel overal armen als grijpstuivers: honger naar kennis, dorst naar rechtvaardigheid, opeisen van vrijheid, delen in ontroeringen, de ultieme menswording. De oorlog verdommend en de vrede bezielend, geestdriftig.
Ik uit verder niets dan de gevoelens van het moment. Ik hoef me er niet toe te zetten, ik ben dankbaar dat ik het kan, liefde en geluk bespreekbaar maken, delen.
Inderdaad is niet, eens en vooral, in woorden te vatten wat liefde is, wat de Eenheid (met het leven, met je levenspartner) betekent. Als niet alleen de huid electro-magnetisch wordt, maar de tederheid en ontroering je de adem ontnemen, en je ademt in, en je ademt uit, - er zijn oases onderweg waar alles goed is, perfect, lijf aan lijf in rust en evenwicht.
Er is niets meer te vragen; de kus is de bezegeling. En de ogen! Die blik, die alles omvat. Die Venus, in liefde bloeiende. Die onuitputtelijke bron, die blijft stromen en inspireren, aanmoedigen en enthousiasmeren.
Hallo daar, ontwaak uit je droom... Dit is ontwaken! Dit is de dag groetend; ik heb altijd thuis mijn besognes willen doen, zeer flex-werker, disponible.
Alle marktfrases doorzien, alles getoetst op echtheid en houdbaarheid. De versnellingen, de veranderingen, de atavismes van zekerheid en veiligheid die nooit hebben bestaan. Die voortdurende oorlogen. Die vredesinitiatieven. Die tribunalen. Die moordenaars met diplomatiek égard ontvangen, die nieuwe Oorlogswinstmakers en woekeraars, dat grote Gouden Kalf met zijn dreigende uitstoot, die grote volksverhuizingen: het is er allemaal, opeens komen alle voorafgaande geschiedenisperioden samen in dit postmoderne, naar de Chaos toegroeiende tijdperk, met zijn zwarte gaten in zoveel slechte gewetens.
Door de een of andere hinkstapsprong moet elk mens kiezen tussen de lemming, die in angstige paniek raakt, en de Q of X-vermogens, die ons steeds meer ten deel vallen. Het zal er om spannen, met de hakken over de sloot, met de zon in het hart, en de heugenis aan al wat voorafging. Mens, mens, mens - het staat je te wachten!

Museumdirecteur en tentoonstellingsmaker Rudi Fuchs (65), geïnterviewd in het CS van NRC Handelsblad van gisteren, in antwoord op de vraag van Lucette ter Borg :'Er was veel kritiek op u. Ik en ook andere critici vonden dat u het contact met de hedendaagse kunst had verloren':
"(lacht)Tuurlijk. Daarom vragen mensen als Damien Hirst of Tracey Emin mij. Dat gebeurt op hun verzoek, niet op mijn verzoek. Dus ach, kritiek, hoe negatief ook: ik zie haar als vorm van erkenning. Ik word ten minste niet genegeerd. Begin dit jaar schreef ik een stuk in deze krant naar aanleiding van het manifest 'Naar een mondig museum'. Op dat stuk heeft geen mens gereageerd. Dát is pijnlijk. Ik ben oud maar ik wil graag meelullen."

Martin Ros,70, reagerend op zijn plotselinge ontslag bij de TROS-radio, in een interview met Frans Bosman, PS van de week, Het Parool vandaag, die stelt: U bent te oud.
"Henk Hofland (1928) schrijft toch ook nog in de NRC? Mensen als hij kunnen nog vertellen hoe het met Mussolini zat. Nu weten ze nauwelijks meer wie Hitler is. Had die niet iets met de Joden? Ik ben met mijn zeventig jaar juist een verjongend geluid op de radio. Ze vinden dat ik altijd maar over de Tweede Wereldoorlog praat! Maar daar gaan veel boeken ook over!"

In these ugly times the only true protest is beauty (Phil Ochs). Wijze raad, gegroet. Simon Vinkenoog, psychonaut.

Vrijdag 14 december 2007

With little fuss, a great deal of work can be accomplished

Van solitair tot solidair. Van eenling en enig kind, tot vader van vier kinderen en een aantal vriendschappen, die ik zeer op prijs stel. Al vroeg ben ik gaan schrijven, die kunst om het zelf te verschalken, die spiegel waarin telkens weer een ander gezicht opduikt. Een weg ook om uit te vinden hoe het leven, de wereld er voor staan - aan het schrijven gaat altijd het lezen, het kennis nemen van een andere dan de dagelijkse taal vooraf - een onafscheidelijke twee-eenheid.
Ik kan zeggen in mijn eerste prozaboek, dat ik 'een alibi' noemde, Zolang te water (1954) die jeugd van me te hebben afgeschreven, waarin ik mij op m'n 19e, dus veel te vroeg, het vaderschap op mijn schouders kreeg.
Ondertussen was ook op mijn 22e mijn eerste dichtbundel gepubliceerd, Wondkoorts (Windroos, eerste jaargang, 1950), waarin het eerste door mij in een tijdschrift, het tijdschrift Podium in 1949 gepubliceerde gedicht Afrekening.
Het idee 'volwassen' te worden leek me in die jaren afschuwelijk; ik moest afstand nemen van 'fatsoen' in de kleinburgelijke zin van het woord, om te worden wie ik ben. Van andermans meningen en opvattingen neem ik met welwillende aandacht en soms ergernis kennis en verder weten de mij goed gezinden dat mijn voorkeur niet uitgaat naar skeptici, ego-trippers, betweters, en mensen die een ander verkneukelend, liefdeloos kwetsen. Ik ben daar zelf, na een aantal jaren in de proppenschieter-rubriek van Podium te hebben geschreven, van teruggekomen.
De Nederlandse Republiek der Letteren is zo 'n Poolse landdag, en ook zo'n volière met vogels van diverse pluimage, dat je maar moet aannemen dat ieder zijn eigen stokpaardjes berijdt, eigen paadjes schoonhoudt, dat voor iedereen wel een functie zal zijn weggelegd.
Geen value-judgments: mensen zijn, als alle andere verschijnselen uniek, d.w.z. , anders, zichzelf. Of niet en dan heb je nog wat woorden uit je vocabulaire (d.i. je leven) te schrappen, een wel heel grote schoonmaak houden: rancune, leedvermaak, achterklap, jalousie de métier en ellebogenwerk.
De schoenlapper houdt zich bij de leest; deze schoot even uit zijn slof. De karavaan trekt verder en de honden blijven blaffend achter. Nog meer van je gading, spiegeltje spiegeltje aan de wand?

De violist Jehudi Menuhin wist het correct onder woorden te brengen in zijn inleiding tot Ravi Shankar's boek My Life, My Music:

"De menselijke geschiedenis kan beschouwd worden als aan ons geopenbaard door spiegels, spiegels eerst klein en dof, waardoor de mens nauwelijks zijn aanschijn of zijn motieven kon onderscheiden, spiegels die steeds groter werden, waardoor de mens aan zichzelf en zoals hij anderen toescheen geopenbaard werd. Met elke toename in omvang en accuratesse, scheen het beeld ontzagwekkender en angstaanjagender, todat uiteindelijk heden ten dage de spiegels groter dan de mens zelf opdoemen, en hem in feite schijnen te overschaduwen. Die andere innerlijke spiegel, ons geweten, dat zichzelf tot uitdrukking bracht in religie en wet, is in vele gedeelten van de wereld monsterlijk vergroot en houdt verklikkers en beulen - verraders - in, van wie er bijna meer zijn dan hun werkende rampzalige slachtoffers. In onze samenleving is de spiegel naar buiten, die onszelf aan anderen of anderen aan onszelf weerspiegelt, in de public relations image ook zó monsterachtig vergroot geworden dat adviseurs en deskundigen - manipulatoren - hun clienten in aantal bijna overtreft."

Knowledge of being - citeerde ik, vertaalde ik, en beleefde ik de Tibetaanse trickster Chögyam Trungpa, his Holy Craziness, en verder beleefde ik na de Beurs voor Kleine Uitgevers de soelaas bij lezing van Karel ten Haaf 's vuistdikke dichtdebuut Meisjeliefde een uitspraak van de wijsgeer Jan Cremer aan te treffen:
Je komt alleen
Je leeft alleen
Je sterft alleen

en vervolgens vraag ik me af waar Ten Haaf (1962) de aan mij toegeschreven woorden heeft aangetroffen: 'Niets vindt plaats dat de aandacht trekt. Een ieder heeft gelijk. Iedereen is alleen. Alles is anders en gelijk. Alles is niets.'

Ja, en zo ken ik er nog wel een paar, je kunt het hebben zoals je het krijgen wilt, in 1 woord: LIEFDE, of in een Boek van 500 pagina's dat Liefde, Weergaloos of Herem'ntijd heet.Hoe zal ik het noemen: Het Boek van de Geestdrift? Forever yours, Simon Vinkenoog, langeafstandsloper.

Foto's van Weegee te zien in het FOAM van 14 december tot 5 maart 2008

Donderdag 13 december 2007

If you are too absorbed with the trees, you may never find
          your way out of the forest

"Dag allemaal!" Het waren de laatste woorden van een huisarts in Veenendaal, lees ik in een rouwadvertentie. Mooi begin, mooi eind.
Even de stad in naar de Supermarkt aan de Frederik Hendrikstraat, waar we de gereserveerde kaarten voor onze gasten bij de Paradiso-avond van het Amsterdams Ballongezelschap ophalen. Even de daarbij behorende tekst citeren:
"DE ONTMASKERING VAN DE VERGRIJZING.
Er wordt munt geslagen uit de vergrijzing. In de Europese landen is 'de Vergrijzing' onderwerp van de dag: de verzorgingsstaat zou op het spel staan door de naoorlogse babyboom. Maar de babyboomgeneratie wil niet terug naar de voorgestelde verstarring van voor de jarern zestig; de babyboomgeneratie wil dansen!
Het dagelijkse doemdenken over de vergrijzing wordt op 28 december in Paradiso door het Amsterdams Ballongezelschap doorbroken met een ludiek tegengeluid, met een 'tongue and cheek ' parodie op de vergrijzing, waarin respect getoond wordt voor wereldwijde Oude Wijzen en waarin juist alle, vanaf de jaren zestig verworven vrijheden bejubeld worden: demonstratievrijheid, persvrijheid, vrijheid van meningsuiting, de multiculturele samenleving, vrijheid van abortus en euthanasie, gelegaliseerd druggebruik, alternatieve geneeswijzen, homovrijheid en kraakvrijheid en zelfs het vrij zingen op straat worden bezongen.
Het wordt een kleurige allegorie van ideeën, waarbij een honderdtal artiesten vanuit alle generaties medewerking verleent aan een festijn dat je tot over je tachtigste levensjaar de energie geeft om te dansen, te leven.
'Grandfathers and Grandmothers are in the children. Teach the children. If we educate them, our children tomorrow will be wiser than we are today. They are the Grandfathers and Grandmothers of today. Think not forever of yourselves, not of your own generation, think of continuing generations.'(Uit: Spiritual Elder Wisdomkeepers).
DRESSCODE: uw eigen bejaarde!"

Wat het laatste betreft hoef ik, als waarschijnlijk oudste deelnemer, geen enkele verandering aan te brengen, geen masker op te zetten. Ja, ik ben 'bejaard', en ja - zelfs al ben ik een generatie ouder dan de na-oorlogse babyboomers (van 1928 immers), ook ik wil blijven dansen tot ik het niet meer kan; ik hoor nog de zwoele stem van Zarah Leander iets dergelijks vaststellen.
Op de terugweg door die mooie, die mooie Jordaan, eerst in de Westerstraat langs Island Book Store. Ik schaf mij er het meer dan 700 pagina's omvattende boek van Evelien Gans aan: Jaap en Ischa Meijer: een joodse geschiedenis 1912-1956. Bert Bakker/Prometheus ISBN 978 90 351 3038 8. Wordt vervolgd - dit eerste deel gaat tot aan de bar mitswa van zoonlief, die het bitterzoet genoegen mocht smaken zijn bewonderde en gehate (immers: megalomane en misantropische) verwekker aangeduid te zien als 'de vader van Ischa' - bij zijn geboorte in 1943: Israël Chajjiem.
Voer voor psychologen en nieuwsgierigen als ik - (auto)biografieën, levensbeschrijvingen behoren tot mijn favoriete lectuur.
Ik merk genoeg wisselgeld bij me te hebben om me ook (qua boek kabouter naast reus| van Het Grote Goed Nieuws Boek te voorzien, de 142 pagina's tellende paperback (derde druk in 1 maand november 2007) van wetenschapsjournalist Simon Rozendaal - uitgeverij Contact, ISBN 978 90 254 2517 3. Achterflaptekst:
' Het is zo makkelijk om te beweren dat het slecht gaat met de wereld. De kranten staan er vol mee, de tv braakt onophoudelijk rampspoed. Maar wie denkt dat het slecht gaat laat zich juist misleiden - door politici, door activisten, door de kranten, kortom: door de slecht-nieuws-maffia. Het is allemaal met koele cijfers en nuchtere wetenschappelijke waarnemingen vast te stellen, en dat doet Simon Rozendaal in Het Grote Goed Nieuws Boek: de honger neemt af; het aantal bomen neemt toe. De straten zijn schoner, net als de Rijn, en ook de lucht. Kindersterfte neemt af, en er wordt ook steeds minder oorlog gevoerd. De waarheid moet gezegd worden. En waarom zou je niet, wanneer die aangenaam is?

Te hooi en te gras. Het is zoals het was en zal zijn. Ik wil nog 1 citaat kwijt. Een acht pagina's tellende bijsluiter/handleiding voor Spirit Elixir, A purging, psychedelic, visionary Amazonian brew, zes pagina's met wel drie extractions, boiling down & drinking - en op de achterzijde Have a safe and awesome journey,alsmede een motto aan het begin, uit Jeremy Narby's boek The Cosmic Serpent:
"So here are people without electron microscopes who choose, among some 80.000 Amazonian plant species, the leaves of a bush containing a hallucinogenic brain hormone, which they combine with a vine containing substances that inactivate an enzyme, which would otherwise block the hallucinogenic effect. And they do this to modify their consciousness".

Welk deel van het Bewustzijn heeft deze kennis ooit, en hoe lang geleden al, overgedragen aan de sjamanen van de volkeren, die wij eens primitief durfden te noemen? Dat inderdaad op dit moment de Aarde ook aan ons, in het Westen deze schatten openbaart: het zijn de paardenmiddelen van de evolutie. Het gaat om je leven: dag allemaal! Simon Vinkenoog, gouddelver.

Talent uit NAKED HOLLYWOOD by Weegee & Mel Harris, Pellegrini & Cudahy, N.Y., 1953

Woensdag 12 december 2007

All substances give the illusion of permanence, but in fact
  are only representations of varying states of energy

"Het tijdperk dat wij doorkruisen is duidelijk antiklassiek. Het tracht de traditionele omlijstingen te verbreken in de politiek, in de economie, in het maatschappelijk leven, in de gedachte, in de daad. Het zoekt een nieuw evenwicht, het tracht een nieuw klassiek tijdperk te worden van een hoger niveau, een nieuwe mythe te scheppen, in staat de wereld een nieuwe, gemoderniseerde zin te geven. Ons tijdperk - de Stier - is een woest en wreed tijdperk; de onderaardse, dionysische krachten vieren hoogtij; de apollonische schors van onze ziel barst. Wellevendheid, harmonie, het evenwicht, het zoete leven, het geluk, alle deugden en vreugden waarvan wij, moedig, het weerzien niet meer moeten durven hopen. Zij behoren andere tijdperken toe, voorbijgegane of toekomstige. Elk tijdperk heeft zijn eigen gezicht; het onze is wreed. Tere zieltjes kunnen de aanblik ervan niet verdragen; met verschrikking wenden zij de blikken ervan af; zij doen een beroep op voorbeelden van een verfijnde en verouderde wellevendheid; zij hebben de kracht niet het huidige schouwspel van de verbluffende en afschrikwekkende kosmogonie onder ogen te zien. Het kunstwerk willen zij gesneden op de maat van hun verlangen en hun angst. Zij aanschouwen het huidige leven, dat elk ogenblik met een duivelse vernietigende kracht voor hun ogen ontploft en zij zien het niet. Als zij het zouden zien, zouden zij het weerspiegeld kunnen zien in de hedendaagse kunst."

Ik weet niet welke kunst Nikos Kazantzakis, de schrijver uit Kreta (1885-1957) voor ogen had, toen hij deze woorden neerschreef, noch weet ik of we al weer een dierenriemteken verder zijn opgeschoven in de geschiedenis, maar hij geeft desalniettemin een duidelijke weergave van een situatie die zich ook nu nog voordoet. Voor mij is 1957 nog pas gisteren, en de toekomst een oceaan waarin wij allen zullen verdwijnen. Als die kruik eenmaal gebarsten is, en het vruchtwater breekt...

Kosmische straling van electrisch geladen deeltjes die met bijna de lichtsnelheid door het heelal suizen, wordt onderzocht in het Pierre Auger Observatorium in Argentinië, bestaande uit 1500 watertanks, verspreid over een gebied zo groot als Zuid-Holland.Geregistreerde deeltjes met de grootste energie blijken afkomstig uit 318 actieve sterrenstelsels op miljoenen lichtjaren van de aarde. 'Dit zijn gigantische systemen van miljarden sterren, die enorme hoeveelheden energie uitbraken. In de centra zitten reusachtige zwarte gaten, gebieden in de ruimte waarin de zwaartekracht zo sterk is dat zelfs het licht niet kan ontsnappen. Zij slokken door hun enorme zwaartekracht gas en stof uit de wijde omgeving op. Vlak voordat die materie verdwijnt, wordt een deel ervan met grote kracht naar buiten geblazen. Geladen deeltjes pikken daarbij gigantische hoeveelheden energie op.' Met dank aan Serve Vaessen in PS planeet, 8 XII 2007.

Elk ogenblik kan ik doodvallen.
Als je dat eenmaal weet, kan niets je meer gebeuren, denk je, op die onherroepelijke weg daarheen. Nu het nog laten gebeuren, ja Simon - daar heb je dan geen woorden meer voor, daar kun je niet (meer) over schrijven. O, ik heb er - als vele anderen - zoveel metaforen op losgelaten: De Vrije Val, en ik voel me vrij maar sta altijd meteen weer op als ik val (ook een levenshouding), of ik hield me aan de synthese Geboorte Orgasme Dood, een wel zeer woordspelige GOD.
Dat ik niet, zoals Salvador Dali stelde, elke sekonde aan de dood denk, is mede te danken aan het feit dat het vele dat ik nog in leven zijnde meen te moeten doen, al mijn aandacht eist. Maar er zijn van die momenten, dat je die aanwezigheid voelt, en wacht ik - als in de Castaneda-mythe - op de klop op de schouder van datgene wat altijd links achter je met je meegaat. Je eigen afscheid.

Nu even nog niet: Edith en ik hebben een dag voor onszelf alleen; geen bezoekers, geen reden om naar buiten te gaan, tenzij koffieshop of tuin. Overigens een zeer onderhoudende verjaardag gisteren op het Borneo-eiland in een mooie woning met inpandige garage, aan het einde van de Feike de Boerlaan. Ruim, uitzicht op het Binnen-IJ. Talitha werd 40 jaar, veel kinderen over de vloer, vaders, moeders, grootouders, familieleden, vrienden en buren: goed geluimd en springlevend. Gegroet, tijdgenoten - take it easy, but Take It! Simon Vinkenoog, wisselwachter.

Kabuki acteur Onoe Shoroku in de rol van Narukami- foto van Hayashi Kakichi
The Compact Culture - The Ethos of Japanese Life, Toyo Kogyo Co., Ltd., Hiroshima, Japan, 1982

Dinsdag 11 december 2007

Thinking can make it so

Daar komen ze langs, de vrije geesten die aan mijn bevrijding werken - die van iedereen is. Onderweg schieten woorden als democratie voorbij, met welk (knip)oog moet je daar naar kijken? Rusland's President Poetin, die van de Grondwet moet aftreden, schijnt soevereine democratie te hebben beoogd, en zijn waarschijnlijke en beoogde opvolger Dmitri Medvedev, dixit Arnout Brouwers vanuit Moskou in de Volkskrant vandaag, de 42-jarige Deep Purple, Led Zeppelin en Black Sabbath-liefhebber, tevens bestuursvoorzitter van Gazprom, heeft op het economisch forum van Davos dit jaar verklaard: "Wij zijn ons er goed van bewust dat geen enkel niet-democratisch land ooit echt welvarend geworden is om een simpele reden: vrijheid is beter dan onvrijheid."
Wie zou het daarmee oneens zijn? En, by the way, wat bedoelt een politicus, kun je hem wel op zijn woorden geloven? Wil, kan en moet je mij geloven? Ik moet wel, want ik ben de verbindende schakel tussen het verwerven, verwerken en verstrekken - het gaat immer om these, anti-these en synthese: een denkgebied, waarheen we, evolutionair gezien op - een lange - weg zijn.
Hart en hoofd via de vingers naar de buitenwereld, die om te beginnen van binnenuit bezien wordt - om dat evenwichtige moment, brug tussen eeuwigheden, hier en nu : hallo daar.
In zijn Vrijplaats-minicolumn op de Voorkant van de Volkskrant rept A.L.Snijders van een uitspraak van Francis Picabia: "Ik vermom me als mens om niets te zijn".
En ik herinner me een andere uitspraak van de Franse schilder-met-woorden Picabia, die ik als motto bij het hoofdstuk 'Nieuws uit Nomadabad 'in mijn boek Levend Licht (Fidessa, 1978) zette:
"Men moet nomade zijn, door ideeën heen trekken zoals men door landen en steden trekt. ( Il faut être nomade, traverser les idées comme on traverse les pays et les villes.")
En daar kun je een levenslang mee bezig zijn.
"At least in the life of the mind, ventures should be carried through to the end." Voorwoord van Norman O. Brown bij Love's Body, 1966.
Op mijn reizen in de jaren 60 kwam ik mensen tegen, Amerikanen-in-ballingschap, die lid bleken te zijn van de Amerikaanse Universal Life Church, gesticht door de charismatische Kirby G. Hensley, D.D. Ook zij hadden D. D. (Doctor of Divinity) achter hun naam staan; zij waren als Reverend gerechtigd alle handelingen te verrichten, die ook in kerk, synagoge, tempel of moskee aan te treffen zijn: huwen, dopen, afscheid nemen. Je hoefde alleen maar te schrijven, van je goede wil getuigen en zo geschiedde; in het blad Ratio publiceerde ik ooit het kaartje dat mij tot Reverend maakte, en ingelijst heb ik hier de Bishop Credentials, mij enige jaren later toegekend vanuit Modesto, California, 21 februari 1966. En daarnaast nog enkele informatieve pagina's, waaronder deze:

Op de achterzijde van deze tekst gestencilde
Information concerning the ULC and what it stands for. All men are born free and should have an equal right of expression, without question.... Ordination will be for life (dus niemand kan me afzetten). Any minister that is licensed or ordained with the ULC is free to teach and minister what he wills."
Hier laat ik het bij, meer dan genoeg: ik ben onafhankelijk en voel me inderdaad soms een hagepreker, en vaak voor eigen parochie, maar ik zal nooit een gebouw oprichten, een genootschap stichten (Neo-dit&dat), of me boven wie dan ook stellen: de verbinding met God is een zeer persoonlijke & individuele, geen simonie, geen circus, geen conclaaf, geen kapittel, geen metropoliet, wel een oproep tot Zelfbewustzijn.
Al Tijd Wij Levende Liefde, zoals Ken Keyes deze katalisator noemde in zijn Handboek voor hoger bewustzijn, een steady seller van uitgeverij Ankh-Hermes - uitgever ook van Autobiografie van een yogi door Parahamsa Yogananda, stichter van de Self-Realisation Fellowship.
Ik kreeg een aanmoediging zo door te gaan, met Kersvers. Dank, en - ja ik kan me een levenslang - in elk geval de jaren die DV nog voor me liggen - bezig houden met die ene vraag die alleen door het leven zelf, met zijn interacties, beantwoord kan worden. Ieder zijn eigen werkelijkheid, iedereen het eigen pad te bewandelen. Spiritual Midwifery: vind het verborgen juweel. Je bent het zelf, All That. Zonzonzonzon. Stilte in zicht. Een vroege middaggroet van Simon Vinkenoog, pontifex.

.

Zondag 9 december 2007

True heroism can be demonstrated in having the strength to
 face up to one's own ethical and spiritual shortcomings

www.poeziecircus.nl - een van de vele activiteiten vond gisteren in Tivoli De Helling in Utrecht plaats: een zeer geslaagde avond, de NK Poetry Slam 2007, waar negen kandaten (8Nl en 1 Vl) streden om de prijs van 1000 Euro.
De genomineerden kwamen vanuit Amsterdam (namens Festina Lente, Helmers en Vurige Tongen), Enschede, Amersfoort, U-Slam Utrecht, Leiden, Haarlem en Zeist waar plaatselijke voorrondes gehouden werden. Na de eerste ronde van alle deelnemers (waarbij juryleden Bart Chabot, Hagar Peeters en Ilja Leonard Pfeijffer bordjes met cijfers omhoog hielden en een applausmeter werd ingezet), gingen zes dichters naar de tweede ronde, waaruit twee finalisten naar voren kwamen: Bernhard Christiansen, afgevaardigde uit Enschede en Marlies Somers van de Vurige Tongen Slam in (Ruigoord) Amsterdam. Hen werd gevraagd een battle aan te gaan, waar zij binnen de gestelde tijdslimiet elkaar met korte gedichten bestookten: het pakte hier formidabel uit; jurylid Pfeijffer sprak van fantastisch en deelde onvoorziene 10en uit in de finale.

Ilja Leonard Pfeijffer en Hagar Peeters luisteren naar motivatie van mede-jurylid Bart Chabot

Is hij een bekeerling van podiumpoëzie geworden? Hij, die zelf overigens heel vaak optreedt, heeft zich eerder voor leespoëzie uitgesproken; hier liet hij niets van enige vooringenomenheid merken - hij toonde zich zeer geïnteresseerd - en als het grote merendeel der dichters zijn wij allen toegankelijke mensen, die open staan voor anderen: een luisterend oor is van grote betekenis.
Met gering verschil werd Bernhard winnaar; wij hopen hem weer tegen te komen als Poetry International in Rotterdam in 2008 tijdens het Poëziefestival de WK SlamPoëzie organiseert, met deelnemers uit andere landen: een unieke gelegenheid om deze nieuwe theatersportvorm in zijn totaliteit mee te maken. In elk geval: proficiat Poëziecircus.
"Als laboratorium van nieuw talent heeft Stichting Poëziecircus haar functie bewezen; bekende schrijvers en podiumkunstenaars als Ingmar Heytze, Vrouwkje Tuinman, Ruben van Gogh (gisteren co-presentator, SV), Tommy Wieringa en Claudia de Breij komen uit het Poëziecircus voort."
Voor meer info webstek voornoemd.

Bernhard en Marlies (ook op projectiescherm te zien) in een daverende finale

Een prettige middag in Paradiso doorgebracht, alwaar de Beurs voor Kleine Uitgevers gehouden werd, een voor mij jaarlijks niet te missen evenement: de derde zondag in december.
Waar ik in een 'gewone' boekhandel al nauwelijks durf rond te kijken, l'embarras du choix nietwaar, het aanbod is nóg groter op een plek waar je achter honderd kraampjes de uitgevers/auteurs (soms in 1 persoon verenigd) met hun koopwaar ziet. Boeken, geschriften en uitgaven die je nergens anders dan op dit soort beurzen kunt aantreffen. En waar ik in die hedendaagse readkiosktoptienwinkel mijn hand op de knip houd, vraag ik Edith voor deze Beurs honderd euro uit de huishoudpot (of ze overhandigt die al uit zichzelf, zoals vandaag) die ik dan des te gemakkelijker uitgeef. Leesavondje, morgen verslag. Unica. Curiosa. Blijvende efemera; horen bij elke boekenbezitter thuis! Simon Vinkenoog, handenschudder & knuffelaar.

Zaterdag 8 december 2007

The soul must be freed, whatever the cost.

Opnieuw een middag met Derrick door de papieren gerauscht, niet voor de laatste keer. Wij blijven ontdekken en puntjes op de i zetten; ik krijg ook het boekje van Frans Peeters in te zien, waarover ik gelezen had, maar dat ik nog niet onder ogen had gekregen, De vuisten van Gerard Reve, het gekwelde leven van een gewelddadige alcoholist.
Wat een verhaal binnen dat intrieste levensverhaal, dat derde hoofdstuk geheel en al aan mijn relatie met mijn oudere pennenlikker-kunstbroeder gewijd, voornamelijk naar aanleiding van het handgemeen in Leeuwarden, waartoe ik hem onbewust (?) geprovoceerd had.
In elk geval genoeg nonsens om een levenslange polemiek te ontketenen; geen enkele behoefte aan weerleggingen - in elk geval niet hier.
Ontdekkingen ook, voor een bundeling van teksten en gedichten Amsterdam, Mad Master - zomer 2008 te verschijnen. Voornamelijk gaat het om de keuze uit het vele dat ik al vanaf 1950 over mijn geboortestad geschreven heb; ik zie het onder mijn vingers groeien. Zoveel telkens opnieuw onder woorden te brengen; elke dag brengt levende adem, ook in deze grijze herfstdagen - het wintert nauwelijks. Een bleke zon. Een vermoeiend ochtendblad. Geruis. Wereldwijd. White noise. Het knuffeldier Mens.
Hoe voortdurend veranderend het seizoens-decor in de stad, die een creatief pilot project voor Europa kan zijn als het I AMSTERDAM-gevoel door wat meer vrije geesten begeleid en door wat minder bureaucratie geteisterd zou worden. Een AMT-advertentie: "We are located in Amsterdam, a city that is consistently ranked among the most attractive and livable cities in the world with a unique, cosmopolitan lifestyle and a distinctly international flavour."
(Zo was het niet, toen ik op mijn 20e, in 1948 Amsterdam verliet om in Parijs te gaan wonen en werken; een Frasnse collega bij de Unesco aan wie ik eens voorstelde om mee naar Nederland te komen tijdens mijn jaarlijkse home leave, antwoordde: Qu'est ce que j'ai à foutre dans ce pays de grenouilles? - oftewel: wat heb ik te zoeken in dat kikkerland? Nu dus.)

Mondiaal denken. Plaatselijk handelen. Lieux de mémoire; hier heb ik tranen gestort - en hier (ik kom er nooit meer) in de Smaksteeg mijn eerste tongzoen. Ik keek in het nauwe zijstraatje van de Nieuwendijk omhoog en zag een maaierzaaier: Alle zegen komt van boven. Toch 's checken!
Bij het straatnaambordje de Oude Braak aan het begin van de Nieuwezijds Voorburgwal heb ik ooit een foto willen laten maken van Rudy, Remco en Mijzelf. Leuk stel, aardige jongens; heus waar. Zég, voor je kinds wordt. Ouwehoeren mag, van de revisten.

En ik denk aan de woorden die ik vanavond als grand-daddy mag laten horen, en de teksten van jonge dichters die ik altijd graag beluister, als ze uit de bron zelf ontsprongen zijn en klankrijk ten gehore worden gebracht, dit is de man/vrouw, dit is de dichter, dit is iemand die met de taal om zijn/haar leven vecht, met betekenissen worstelt en de klanken ontzwemt.
Tjitske Jansen (1971), die met haar eerste dichtbundel Het moest maar eens gaan sneeuwen (2003) zoveel lezers trok, dat van haar dit jaar verschenen bundel Koerikoeloem 5000 exemplaren gedrukt werden, kennen wij sinds haar optredens in Festina Lente in 2001, toen zij de maand- en jaarprijs won. Een interessant gesprek met haar van Wim de Jong in het Volkskrant magazine vanochtend. Authentiek. Echt. Daar gaat het Eeuwig en Altijd om. Weg die maskers, weg dat ego. Om Mani Padme Hum.
Een prettig weekeinde toegewenst; mocht je - niet vergeten! - in Paradiso willen langskomen, morgen - vergeet niet een rugzak en volle geldbuidel mee te brengen. Curiosa. Efemera. Collector's items! Boekengekken. Lettervreters. Vrienden. Simon Vinkenoog, schatbewaarder.

Vrijdag 7 december 2007

You will meet yourself wherever you go

je ogen feilloze blinden... wat bedoelde de dichter (ik) daarmee in 1961? Een overgangstijd, als zovele - in mijn leven. Nooit de toestand in de wereld, maar een tussenstand. Momentopnamen, die van discontinuiteit en catastrofes aan elkaar hangen.
One man's heaven is another man's hell. De via negativa, de wolk van onwetendheid, al die langsvliedende fases - zover terug, ja? Van het messianisme (we'll all be the Messiah together!: Allen Ginsberg in een brief uit 1961) tot het innerlijk gesprek, dat op een goed of gegeven moment alle andere overstemt. Niet omdat alles schon dagewesen ist, en je tevens begrijpt dat iedere generatie zijn eigen hindernissen dient te nemen, maar omdat je zelf meent ALLES al eens eerder gezegd te hebben... Het enige wat je overblijft is het frappez, frappez toujours, en kun je, wat je ook te zegen hebt, telkens weer aan andere tijdgenoten voorhouden. In feite komt het er op neer dat alle klanken die je uitstoot via je eigen oren weer naar binnen komen, en tussen al die miljoenen andere communicatiekanalen, sms-jes, hyves & hypes (aha) kom je toch, vrij en onafhankelijk, via synergie, synesthesie of serendipity degenen tegen met wie je het meest te maken hebt. Golflengte Vriendschap. Geestverwantschap. Samenwerkingsverbanden. (Work can be fun and man can enjoy it. Then it's not labour! dixit D.H.Lawrence.
Dat ik vrienden heb, stemt me dankbaar - zo vele gesprekken (en e-mails)de laatste weken, die louter op de toekomst betrekking hebben; plannen die tot verwerkelijking noden. Zodra 1 & ander in de Openbaarheid komt, voorbij het al dan niet publieke geheim, houd ik er kersverslezers op deze manier van op de hoogte. Veel speelt zich plaatselijk af, getrouw de Schuhmachergedachte: Small is beautiful!
En als ik Nederland, die speldeprik op landkaart en globe van binnen en buiten de grenzen bekijk besef ik, dat het wel toevallig mijn vader-moeder-en-geboorteland is. Ook ik ben van elders, ooit hebben mijn verre voorouders dit stukje grond verkozen; gaat in Amsterdamse kerkboeken terug tot de 17e eeuw; en wat doet dat muntje, allang uitverkocht op de markt, dat Finkenaugen heet, ooit het kleinste muntje dat je versnoepen kon, in het elfde-eeuwse Pommeren, ja doch!
Die democratie weet wat. Zo'n abstract woord, waaraan de meest verschillende interpretaties worden gegeven; al naar het eigenbelang van degenen die het woord ge(mis)bruiken.
Treft mij de column van Rob Vreeken in de Volkskrant vanochtend, boeiend van begin tot einde. Ik heb geen zin er de krenten uit te te halen en vraag Edith om een scan.
Wie geinteresseerd is, leze verder. Wie niet, wie er de tijd niet voor denkt te hebben, leze alleen de conclusie: the name of the game!
Gezien, gehoord en tot horens of ziens: Simon Vinkenoog, meerderheid van 1.

Donderdag 6 december 2007

What we can touch and see belongs to but one world of many

Zo, en dat zover het de internationale politiek betreft; de mening van H.J.A.Hofland, die ik altijd op prijs stel - een kompas, waar ik op vertrouw.
Een andere keer hier China, Rusland, India of ons eigen mini-staatje, het vreemde knutselwerk dat Europa heet, de heksenketel Afrika, het gevaar van de sharia uit Saoudie-Arabië, en de Islam-kalifaatdromen. Elke dag meer dan genoeg current affairs om geïnteresseerd toe te zien hoe allerlei ontwikkelingen zich overal voltrekken: een wereld in constante beweging, niets ligt vast, alles deint en schuift - oprispingen en uitbarstingen. Essentie en distractie: het brood en de spelen.
Nee, we hebben er geen enkel idee van hoe de toekomst eruit ziet. Veiliger zal het er in de wereld zeker niet op worden; dat is een illusie van onnozele mensen. Er zijn nog heel wat geflipte mensen, machthebbers, bestuurders, politici die het simpelweg niet goed voor hebben met de Mens; er zijn nog heel wat conditioneringen te overwinnen of uit de weg te ruimen.
De herprogrammering naar zuiverheid en authenticiteit is een individueel proces, dat over de gehele wereld plaats vindt. Duurzaamheid is nu een hot issue, dat helaas niets voorstelt. Praatjes voor de vaak, die het afleggen tegen de steeds groter wordende klimaatdreigingen allerwege.
Al sinds de waarschuwingen van de Club van Rome in 1972 zijn wij bezig onze onschuld te verliezen. Apathie en onverschilligheid staan in de weg, kokervisies en angst: schijnproblemen.
Een weldenkend mens weet genoeg alternatieven voor al wat niet goed gaat; vooraleerst zullen velen dienen te beseffen dat het Zijn boven alles gaat. Je bent ALLES en je hebt NIETS. Ik zie geen ander doel dat de middelen heiligt, dan Liefde.
Ach de liefde, de onvoorwaardelijke liefde: de enige uitweg - ik keek naar Edith terwijl zij onder de douche haar haren waste, en wat ik zag was de verpersoonlijking daarvan, mijn partner - die levende ademende gestalte, altijd verrukkelijk en boeiend - zoals zij mij bijstaat, vervolledigt, bij het Telegraaf-interview dat mij zojuist werd afgenomen door Marie-Therèse. (Niet onder de douche, uiteraard - dat was even daarvoor.

Gelukkige verwoordingen betreffende aangelegenheden, die ook mij voortdurend bezig houden, trof ik aan in het uitgebreide interview in Vrij Nederland van deze week, met de Engelse schrijfster Jeannette Winterson, die donderdag 13 december in de Utrechtse St-Janskerk de derde Belle van Zuylen-lezing houdt met als raadselachtige titel The Cup, the Knife, the Compass and the Remedy.- eerder uitgesproken door Hans Magnus Enzensberger en Nelleke Noordervliet. Aanvang 20u; inleiding en interview: Michael Zeeman.
Aan te raden is uiteraard het lezen van haar boeken, het beluisteren van haar eigen stem, alsmede de aanschaf van VN 49, met op de pagina's 62 t/m 66 het interview onder de titel KUNST IS GEEN LUXE, afgenomen door Sarah Meuleman, aan wie dank verschuldigd.
"Kunst is een onmisbare levensbehoefte. Het is net zo belangrijk als eten, drinken, slapen. Kunst is geen luxe! Geen extraatje voor als het goed gaat met de wereld. Anderzijds kan kunst nooit een onderdeel zijn van de kapitalistische samenleving. Kunst functioneert namelijk niet zoals de wereld vandaag hoort te functioneren. Kunst laat zich niet leiden, opjagen of kanaliseren. Juist daarin schuilt haar grote kracht. (...)
Het risico bestaat dat kunst als markt wordt opgeslokt door de wetten van de economie. Alle kapitalistische samenlevingen hebben een ding gemeen: wat ze niet kunnen vernietigen, lijven ze in. Als ze dat lukt, houdt kunst op te bestaan. Kunstenaars zijn vrije geesten. Ze denken op een volstrekt eigen manier, zijn niet afhankelijk van pensioenplannen en hoeven geen verantwoording af te leggen aan een werkgever. (Kunst als vlucht?) Precies. Kunst is een uitweg. Tegengif. Kijk eens rond: onze geesten zijn collectief vastgeketend aan het computerscherm. Dat vind ik beangstigend. Alles werkt volkgens de vierentwintiguurseconomie. Maar ik schrijf in mijn eigen tempo. Nog nooit heb ik een contract getekend voor een ongeschreven boek. Ik weigerde dat te doen toen ik arm was en ik weiger het nog steeds. Ik zou me een slaaf voelen. (...)
Op technologisch terrein hebben we natuurlijk vooruitgang geboekt, maar ik weet niet of je hetzelfde kunt zeggen over onze sensitiviteit, over onze creativiteit en verbeeldingskracht. Het feit dat we masmachines en iPods hebben, betekent niet dat onze zinnen verfijnd zijn. Misschien zijn we wel afgestompt. Ik weet het niet. Misschien zijn we, in marxistische zin, te veel fgefocust op onze dierlijke behoeften en verliezen we de menselijke behoeften uit het oog. Kunst is er niet om mensen te leren lezen, kunst is waar je mee kennismaakt nadat je hebt leren lezen en schrijven."
"Wat de ecologische problematiek vandaag uniek maakt, en daar gaat De stenen goden (haar nieuwste boek, SV) over, is dat ons ecosysteem uit balans is. De gevolgen daarvan zijn niet te overzien. Ik ben ter voorbereiding van het boek in de materie gedoken en de cijfers zijn gruwelijk. Een nucleaire oorlog valt misschien nog net te voorkomen. Misschien. Maar ik weet eerlijk waar niet of de mensheid de huidige milieuproblemen zal overleven. (...) De meeste mensen hebben er geen flauw idee van hoe erg we eraan toe zijn.... Dat intrigeert me: hoe kan het dat we als mensheid erin slagen alle goede uitvindingen om te keren in een marteling voor onszelf? We hebben zoveel goede ideeën en passen ze vervolgens toe om onze levens om zeep te helpen. We zijn zelfdestructief. En zij die denken dat het allemaal wel losloopt, zijn dom. Echt. Voor hen is de maan waarschijnlijk een roomkaas en de wereld plat."

Er staat veel veel meer, ik laat de even vaak aangestreepte laatste pagina vallen. Op de laatste opmerking van haar gesprekspartner (Meer dan hopen op een wonder zit er niet in) zijn haar laatste woorden: Ach, wonderen gebeuren. Ons verhaal is nog niet afgelopen.

Als bomen konden spreken... als mensen konden luisteren... als het ultieme zelfbewustzijn doordringt ...van ieder mens op aarde hangt de toekomst af ... verre verbeelding... over en uit, en inderdaad: Wonderen gebeuren. Wij zijn er een van. Simon&Edith Vinkenoog.

              AGE IS MIND OVER MATTER. IF YOU DON'T MIND, IT DOESN'T MATTER

uit Tantra Yoga door Nik Douglas
Munshiram Manoharlal Oriental Publishers, New Delhi, 1971

Woensdag 5 december 2007

Strenght of vision is important, but also is the ability
      to see things as they really are.

"In dit boek" (aldus Frederick Franck in zijn Zen Zien Zen Tekenen, Karnak 1993) "praat ik over zen zoals ik dat begrijp - als begrijpen het juiste woord is - en zoals ik het beoefen.
Toen ik zo'n halve eeuw geleden voor het eerst met zen in aanraking kwam door de boeken van Daisetz T. Suzuki (1870-1968), de wijze die bijna op zijn eentje het Westen initieerde in de wereld van zen, voelde ik me overweldigd. Ik had het gevoel alsof ik met een parachute in een landschap neergelaten was waar ik nog nooit geweest was, maar waar ik ogenblikkelijk elke heuvel, elke boom, elk graspolletje herkende. Ik wist direkt dat zen niet een soort intellectueel of filosofisch systeem was, dat het ook geen religie was, maar een religieuze benadering van het leven als zodanig, een benadering die een essentieel ingrediënt zou moeten zijn van elke religie, voorbij hun geloofssystemen, theologieën, mythen en denkbeelden. Ik voelde me op mijn gemak met de uitspraak dat zen niet 'onderwezen' kon worden maar uitsluitend van hart tot hart overgedragen kon worden Al met al is zen inderdaad: direkt kontakt maken met de meest innerlijke manier waarop het leven zich van binnen voltrekt en zich tegelijkertijd buiten je afspeelt. Het is net zo zinloos om iets over zen te verkondigen, als het is over kunst te kletsen - zowel zen als kunst moeten ervaren worden, ze moeten in praktijk gebracht worden."

Twaalf pagina's tekst en verfijnde potloodtekeningen verder in dit boek bereikt ons de wijze raad van Sen T'sang:

"De Grote Weg is niet moeilijk,
vermijd gewoon te kiezen.''

Zoals de echo van de woorden die ik William Burroughs in de kleedkamer van de Melkweg hoorde zeggen: "Remember, stay outside."

Zoals ik in 1974 als samensteller van een reader 'de ervaring van de verandering van de ervaring' een uitspraak van Confucius, de grondlegger van de Chinese geschiedschrijving, in zijn Ta Hsio te berde bracht:

"De grote kennis is geworteld in het verhelderen van de wijze waarop de intelligentie toeneemt door het proces van recht in het eigen hart te kijken en te handelen naar de resultaten; zij is geworteld in het liefdevol beschouwen van de wijze waarop mensen zich ontplooien; zij is geworteld in het tot rust komen en ongedwongen zijn in volmaakte rechtvaardigheid."

Zoals ik elke keer, dat ik een tekst als deze hertik, me verdiep in de betekenis ervan.

Zoals ik steeds weer naar de vier regels grijp uit de dichtbundel Mudra van Chögyam Trungpa, de Tibetaanse stichter van het Naropa Institute in Boulder (Colorado, USA), dat ook the Jack Kerouac School of Disembodied Poetics huisvest:

"Knowledge of being is the perfect teacher
And he is with me everywhere I go;
Since he it is I am relying on,
Sever me from those who speak for sect or party."

Ah, the equanimity & magnanimity of The Great Compassionate One!
The Road to Freedom!

Het door mij vertaalde boek van Thomas Hoover The Zen Experience, in 1986 door uitgeverij Het Spectrum als ZEN of de stille sprong van het inzicht - de historische ontwikkeling van zen via de levens en leerstellingen van de grote meesters uitgebracht, verduidelijkt de hierboven vermelde uitspraak van de derde patriarch Seng-Ts'an († 606):

"Het is niet moeilijk het juiste pad te gaan
als je ophoudt keuzes te maken.
Laat voorkeur en afkeer varen
dan is de weg helder en duidelijk.

Als je wilt weten hoe alles er werkelijk uitziet
moet je alle pro's en contra's loslaten.
Het conflict van verlangen en afkeer
is als een ziekte van de geest.
Als je de diepe zin der dingen niet ervaart
is de 'tegenwoordigheid van Geest' aangetast."
(p.51)

Dingen zijn slechts dingen dankzij Geest
en Geest is slechts Geest dankzij dingen.
Beide zijn relatief
en in oorsprong Leegte.
In de Leegte zijn Geest en dingen een,
toch omvat ook elk alle verschijnselen."
(p.52)

Deze tekst, ontleend aan F.H.Blyth Zen and Zen Classics (Tokio, 1960) besluit:

"In deze wereld van werkelijkheid
bestaat geen zelf en ook geen ander.

Als aan dualiteit een eind komt,
zijn alle dingen één, niets valt daarbuiten.

'Tegenwoordigheid van geest' kent geen dualisme
geen scheiding tussen geloof en Geest
en niet tussen Geest en geloof.
Dit gaat woorden en gedachten te boven.

In deze bewustzijnstoestand
bestaat geen verleden, geen heden, geen toekomst."

Wakkerworden voor de nieuwe dag. Hoi hoi, boe boe.Au au, tsjonge tsjonge, pufpuf...

Martin Ros is veel jonger dan 70. Brievenpagina de Volkskrant vanochtend.

Psychogerontoloog Huub Buijssen laat geen spaan heel van de pulpschrijver die zich 'Kluun' noemt, en in een open brief te kennen had gegeven dat de TROS terecht de befaamde boekbespreker Martin Ros had ontslagen, en hij veegt vervolgens de vloer definitief met hem aan.
Niet alleen dat Kluun niet op de hoogte was van het grote onderzoek van het Sociaal en Cultureel Planbureau naar het leesgedrag van de Nederlander, hij begaat een andere grove, veelgemaakte, vergissing.
Schrijft Buijssen: "De oudere Ros versus de jongere Kluun: 2-0. En deze uitslag is helemaal niet zo vreemd. Tijdens mijn opleiding psychogerontologie kreeg ik erin gepeperd dat de kalenderleeftijd nooit zo veel zegt en dat je bijvoorbeeld beter naar iemands biologische leeftijd kunt kijken (een 65-jarige kan het lichaam of brein hebben van een 80-jarige, maar ook van een 40-jarige) al naar iemands psychologische leeftijd.
En Martin Ros is ondanks zijn kalenderleeftijd van 70 jaar qua psychologische leeftijd altijd veel jonger geweest en gebleven dan het gemiddelde TROS-lid. Als je hem over boeken hoort praten, snap je dat het woord 'enthousiasme' afgeleid is van de Griekse woorden 'en' (= in) ' theos' (= god). Ik ben heel benieuwd of het de Tros zal lukken een recensent te vinden met méér elan en jeugdig enthousiasme dan de man die ze vanwege zijn leeftijd wil afdanken."

Waarvan acte, instemmend geciteerd, besluit hier de bijna 80-jarige Simon Vinkenoog, die deze woensdag met deze levensuitingen graag op u loslaat. ENJOY!

Dinsdag 4 december 2007

Relinquishing power may at certain times be 
    the most powerful thing one can do

Een uurtje gebrainstormd over een luisterboek en de programmnering van de presentatie.
Een uurtje nagedacht over niets. Een uurtje nagedacht over van alles.
En nu dit; ik kan enorm lang achteromkijken, meer dan 70 jaar (wereld)geschiedenis, maar met de laatste indrukken - waar het korte geheugen nog à la minute functioneert, ligt dat toch anders, dichterbij.
Ik kende het CREA-Theater niet, dat met andere CREA-instellingen (café, restaurant, mensa, etc. ) van de Universiteit van Amsterdam, gevestigd op het voormalige binnenterrein van het Binnengasthuis, dat ik in die functie nog gekend heb met een huidziekte, vlak na de bevrijding in 1945, en een blindedarmonsteking in 1960 .
Nu dus op eigen verzoek een Studium Generale-optreden in het kader van een viertal avonden: (Re)creatief met drugs. Spraken de eerste avond over de sociale geschiedenis van het recreatief druggebruik Ferry Bertholet over de Aristocraat in de roes-beleving Opium, Peter ten Hoopen, ongetwijfeld over zijn boeken De trancekaravaan en King Acid, gisteren werden kunsthistoricus Jos ten Berge en schrijver-mysticus Gerben Hellinga op het programma Facts and fiction/(On)waarheden over drugs aangekondigd. Als mystery guest bleek ik uiterst welkom, de avond was overigens boeiend van begin tot eind, met pertinente vragen uit een overvolle zaal. Toonde Ten Berge aan de hand van een uitgewerkte tekst met geprojecteerde afbeeldingen van kunstwerken, al dan niet over en onder de invloed van, met en zonder placebo vervaardigd - fascinerend bleef het - , Gerben en ik moesten het met onze verschijning en body-language doen. Hij beschreef de volkomen a -religieuze en seculiere omgeving waarin hij opgroeide, zijn successen als thrillerauteur en toneelschrijver, maar tevens de visioenen waarin hij onder invloed van geïnjecteerde ketamine kwam: indringend en overtuigend. Hij is met Hans Plomp mede-samensteller van Uit Je Bol, hij openbaart zich evenzeer ten volle in De wintervlinder.
Zelf had ik aantekeningen gemaakt waarvan ik mij niet hoefde te bedienen en bracht een tas vol boeken mee die ik over de tafel ter inzage verspreidde.
Ik liet mij gaan op de inspiratie na de eerste woorden, die ik uitte, terwijl ik mij openstelde voor de blikken op mij (katheder, microfoon, filmopname) gericht: Het slagveld van de toekomst is het bewustzijn. Vervolgens knoopten mijn woorden zich aaneen tot een tapijt, niet na te vertellen, inspirerend en bevrijdend - ook voor mijzelf: het moest en zou er even uit! Wat hebben we gelachen! Eigen Amsterdams publiek; Gerben vroeg de 150 aanwezigen de hand op te willen steken bij de vragen: Wie heeft er wel eens ecstasy gebruikt ..., of mescaline..., of ayahuasca..., of ketamine... - over wiet & hasj werd niet of nauwelijks gesproken - en ik moet bekennen verrast te hebben omgekeken naar die zaal vol handen die omhoog gingen.
Volgende avonden: maandag 10 december 20u Into the Abyss - ervaringen met ongebruikelijke drugs. Aangekondigd: Christian Rätch uit Hamburg, antropoloog en etnofarmacoloog, auteur van de Encyclopedie van de psychoacrtieve plant, Hans Plomp, tantrist uit Ruigoord, Arno Adelaars, ervaringsdeskundige in Ecstacy, en de mij onkekende George Beentjes en Sara Glatt.
Maandag 17 december The future of recreational drug use - filosoferen over het gebruik van drugs in de toekomst, met Jeremy Narby uit Zwitserland, auteur van onder meer The Cosmic Serpent (1998), Peter Cohen, drugsdeskundige van de Amsterdamse GGGD, en anderen.
Kortom: wij kijken vooruit. En kunnen voor meer info raadplegen www.lezingseriedrugs.blogspot.com, als ook www.crea.uva.nl.

Voorafgaand aan deze laatste forumavond houdt Jeremy Narby een lezing Ayahuasca & Anthropology - Amazonian Shamanism & Western Science (15-17u.30) in zaal F0.01 van het nabijgelegen universiteitsgebouw aan de Oude Manhuispoort: entree gratis. www.stichtingopen.nl.

En, allerbelangrijkst: niet alleen voor de betrokkenen over de gehele wereld, maar ook voor degenen die denken met dit probleem (en de oplossing ervan) NIETS te maken te hebben.
THE WAR ON DRUGS MUST END. HELP US TO DECLARE PEACE
Consulteer www.encod.org (European Coalition for Just and Effective Drugs Politics)
Wenen, 7-8-9 maart 2008: data waarop ik vaker de aandacht van mijn webstekbezoekers zal vestigen. Een EUROPEES belang: van wereldbelang.

              Leve de hyperlink; zegt het voort, zegt het voort. Let the Sun Shine Within!
              Simon Vinkenoog, discipel van de ervaring.

Maandag 3 december 2007

If one burrows deep enough, one may come out on the other side|

Geen vuile was buiten te hangen, voor zover ik kan nagaan. Alles wat ik zeg en schrijf kan zowel voor als tegen mij worden gebruikt: dat vond ik jaren vijftig en zestig uit toen ik nog al eens op de vingers werd getikt door nog betweterigen dan ik; ik doel in de eerste plaats uiteraard op HR Kousbroek - de laatste nagel die ik uit mijn doodskist heb getrokken. Verder stuur ik iedereen met klachten en opmerkingen door naar Derrick, die mij hopelijk verrast met het avontuur van een leven: het mijne.
Als ik naar buiten kijk, niet op de weg, wel in de lucht (mooie wolkenvelden), maar in wat men de media, het nieuws, noemt is het alom, al mijn leven lang, fraude en brainwashing. En heus niet alleen in ver-van-mijn bed landen, maar in het eigen moeder/vaderlandse huis: daar is het zeker evenmin pluis.
Niet fanatiek, wel radicaal - niet fundamentalistisch - maar wel terug naar de essentie.

Niet klagen en zeuren; maar om je heen kijken en weten dat het goed is, zoals het gaat. De wereldpolitiek is ziek, niet gegrondvest op de vele Natuur-, Hand- en Mensenrechten, die overal met voeten getreden worden, zonder dat 'de publieke opinie' zich daarvan iets aantrekt. Blijkbaar wil de wereld bedrogen worden, dus krijgen we te maken vet zieke verWilderde ego-manen, Rechthaberischen. Wie merkte eens schertsenderwijze op dat de Tweeede Wereldoorlog een privé-vete tussen Winston Churchhill en Adolf Hitler was?
Op dit eigen Privé-terrein, dat mij in handen gevallen is ('Literatuur', 'small niche player', 'hobbyist', 'blogger' etc.) verlustig ik mij aan al wat tegen de stroom in, het leven springlevend houdt. Mensen van goeden wille, met ideeën en mogelijkheden die voordien niet gezien werden, of te zien waren. Over die nieuwe ondernemingslust hoef ik geen marketing-kreten, aansporingen over carrière-planning of andere praatjes voor de vaak te houden.
Het leven is en blijft een aansporing, temeer waar je weet te dansen op de vulkaan met het zwaard van Damocles boven je hoofd. En kijk eens, wat er overblijft als je voorgoed de ogen sluit: ALLES wordt NIETS.
Onvoorstelbaar, en onvoorstelbaar interessant: te groot de opsomming van wat netvlies, oor en hand (Body, Speech & Mind) je tijdelijk, levenslang te bieden hebben. De Daad, de vereniging van twee mensen, de wereld van mensen en ideeën, individuen, gelijkwaardig, overal ter wereld verspreid, mensen van goeden wille die nergens achteraan hoeven te lopen, hun eigen goede doel zijn: omdat zij streven naar de volmaaktheid die er is. Religiare: verbinden. De religie van de mens.
Helaas voor degenen die dat niet kunnen/willen inzien. Doorstrepen hetgeen wel/niet gewenst.
Ogen blijven uitkijken, ook als je weet slechts de oppervlakte te zien.
Openstaan voor nieuwe geluiden, gewoonten, rituelen, ieder de zijne/hare.
Wij brachten het weekeinde in Den Haag door, regen en wind zwiepten door de aurocarea's in de voortuin van het huis aan de Hogeweg, met uitzicht op de Waterpartij in de Scheveningse bosjes; we hadden alle tijd, geen horloges - ik knipte er danig & driftig op los in mijn meegenomen weekendkranten en dacht daarbij na. Tussendoortjes, die ik wel eens 'vluchtheuvelbeschouwingen' noem.
Over wat me te doen staat. Vanavond ben ik een der sprekers op een avond in een serie over (re)creatief druggebruik, georganiseerd door het Bonger-instuut van de Universiteit van Amsterdam, in het Crea-theater aan het Binnengasthuisplein.
Aanstaande zaterdag vindt de NK Poetry Slam 2007 in Utrecht plaats. Ik mag er het startschot geven.

Ook de (voorlopig) allergrootste Nieuwsaanjager is van start gegaan, de loting voor de aanstaande EK-2008 voetbalcompetitie.
"Is er leven voor het Nederlands elftal na de groep des doods Euro 2008, groep C met Nederland, Italië, Frankrijk en Roemenië? Die poule maakte zondag na de loting de meeste tongen los. Zo bezien is de groep des doods ook de groep des levens. Misschien zei UEFA-voorzitter Platini het vorige week het mooist, filosoferend over een mogelijk loodzware groep met groepshoofd Nederland. Hij sprak van opwinding en schoonheid, in plaats van dood en verderf." aldus Willem Vissers in de Volkskrant.

Mij wachten andere aangelegenheden hier en nu; houdt de Geestdrift, het enthousiasme in stand, dan heb je van de Dood en het Violet niets meer te vrezen! Simon Vinkenoog, vertrouwensman.

Zaterdag 1 december 2007

The simplest things in life are usually the most important

POëZIEZO easy job - Lucebert, BRAAK 3, juli 1950

Mijn Kersvers-verhandeling over De Dans gisteren beëindigd & wereldkundig gemaakt, besloten wij een bezoek aan de tuin te brengen (opmeten gordijntjes). In de brievenbus BRES, Onze Taal, junkmail & een envelop met rood-wit zwart logo: dancing on the edge - confronting dance from the middle east.
"Het Midden Oosten is méér dan een gebied vol onbegrip en conflict. Er is ook schoonheid, vreedzaamheid en een dagelijks leven. Choreografen uit het Midden Oosten - Egypte, Palestina, Iran, Irak, Libanon, Israël en Syrië- tonen in eigentijdse dansvoorstellingen wat hen beweegt. Het is een blik op hun leefwereld en een maatschappij; een ander beeld dan we van de media kennen."