KERSVERS


 

Woensdag 28 februari 2007

The object of one's enthusiasm is
at least as important
as the enthusiasm itself

"Foolish people think of liberation as something entirely different from the enjoyment of the world; but whatever there is sublime and great which is heard, seen, smelt, eaten, known and touched, is good all around... The whole drama of the world is to be known as perfectly pure by nature."
Alan Watts: Psychotherapy East and West.

Zo'n zonnige dag graag willen beginnen met gevoelens van bevrediging. Als kijken en aanraken - ze staat voor de spiegel en ik bewonder haar - libido zijn, dan vind ik dat een lekker gevoel. Tintelingen.
Het doet me ook goed een opgetogen galeriebespreking te zien, door Sacha Bronwasser (benijdenswaardige naam!) geschreven over een tentoonstelling van recente werken van Armando in de galerie Rob de Vries, Spaarnwoudestraat 47, Haarlem - t/m 11 maart.


de Volkskrant 28 februari 2007

En wat leuk van dat You Tube-meisje, Esmee Denters, dat uitgebreid op Eén Vandaag den volke verscheen: Vox Populi versus Tin Pan Ally, de machtige platenindustrie - hou je haaks, meisje, en kijk goed uit!  youtube.com  myspace.com.

Met een gift aan de Groene Amsterdammer haal ik een mooi boek binnen: Douwe Draaisma's Ontregelde geesten. Ik ga geen lijst van nog-te-lezen boeken aanleggen, her en der op aanlegplaatsen binnenshuis verspreid - het zouden er teveel worden. Op het oog heb ik vooral Joost Zwagerman's Transito, Frénk van der Linden's Steniging, en Bill Morgan's 700 paginsa's tellende I celebrate Myself, the Somewhat Private Life of Allen Ginsberg (Viking, 2006).
Somewhat private, was heisst? Het boek omvat onder veel meer de levenslange vriendschap met Allen's jeugdvriend Peter Orlovsky, een waarlijke monkey on his back. Wel zeer pijnlijke situaties, die zich te mijnent in Amsterdam afspeelden, rond de jaarwisseling 1982/1983. Overigens wordt hier (p. 558 e.v.) ten onrechte verteld dat Allen Ginsberg in december 1982 'by himself' naar Charleville, de geboorteplaats van Arthur Rimbaud, reisde.
"The conference itself was not stimulating and he sat through several incomprehensible lectures in French." In zijn gezelschap waren Paul de Bruyn van One World Poetry (chauffeur) alsmede naast Allen ikke als tolk-vertaler en Barbara Mohr als echtgenote.
Meer, bijna alles daarvan, weet Joep Bremmers, uit Vlissingen, die mij onder meer een transcript bezorgde van de poëzie-avond met Allen, Peter, gitarist Steven Taylor en mij in Hotel Britannia in Vlissingen op de zaterdag 1 januari 1983. Bovendien heeft hij inzage gehad in een Notebook with blue plastic cover, 6 1/2 x 4 inch., 96 p. Stanford University: Box 37, folder 10, twintig eveneens uitgetikte pagina's. Een ander Notebook (with burgundy cover, 9 x 7 inch., 168 p. Stanfored University: Box 38, folder 1) bestrijkt dezelfde periode - 27 pagina's verder strekkend in Allen Ginsberg's European winter tour 1982-1983. Een roerend citaat hieruit. 3 January 1982 - 9.29 am. Op de negende, een na laatste handgeschreven pagina van die dag:
"It's 10:41 now, the house quiet, there'd been children's voices around 8 am, Arthur the 4 year old redhaired boy who'd woken me up for supper last night, lay on my chest + kissed my lips - was to go with his blond sister Anna to school for the first time in his life this morning.
Bovendien stelde Joep Bremmers over ons bezoek aan Charleville al twee jaar geleden een klein eigen beheer-uitgaafje samen Waar Rimbaud zijn kleine pijpje pafte, waarin vertalingen van deze notities. Mijn hoop is dat al zijn enthousiaste onderzoekingen zullen leiden tot een boekuitgave. Hij heeft mijn zegen.
De zon zegent nog steeds deze pagina's; ik ga verzitten en me verzetten. Madame la Marquise de Pompadour wacht (TV5) & de wereld draait rustig door.
Nog minstens een uurtje. Schuurtje. Muurtje. Avontuurtje.
Taalstrijd; twee keer Louis Paul Boon in één etmaal, twee keer Anne Frank.Teveel toeval? Too much of a good thing is wonderful, wist Mae West al. De terugkeer aller dingen, de Akashic Records. Sourire ou mourir. Répondez-moi!
Tussen vergeeld doorslagpapier vind ik twee getikte gedichten van L.Th.Lehmann.
Waarvandaan, uit welke periode, beginjaren 60, in elk geval vóor de eerste Man op de maan, waar ooit terechtgekomen? Op dit moment: mystère. Daarom graag.
Gegroet, hou je haaks en het ga je goed. Simon Vinkenoog

SOUTHEND

Het station in de regen,
stewardessen in 't groen
wachten op klanten
met een stationwagon,
praten over thuis,
jurken, make-up,
vriendinnen en minnaars.
De rit naar de houten
loodsen van het vliegveld,
langs lelijke huizen
verschillend van rij tot rij.
Een gunstig afscheid
van liefde's achtergrond.
'Hier is niets' zegt alles.
Ook dat helpt niets.

L.Th.Lehmann

THE SPACE AGE

Onder dit dak: de dampkring
zijn goden gemaakt
om het heelal te grijpen
met mensenhanden.
Een reden tot lachen
voor de eerste aardmens op de maan,
als die aan lachen toekomt.

L.Th.Lehmann


 

Dinsdag 27 februari 2007

"Necessity" is a relative term

"Het is belangrijk te beseffen dat heilzame exuberantie een essentiëel onderdeel vormt van ons leven. Als wij niet opletten zullen we ons binnenkort tevreden stellen met een ersatz-vrijheid, zullen wij denken dat we onze gevoelens de vrije loop laten, terwijl we er in werkelijkheid mee blijven zitten."
Jehudi Menuhin in gesprek met Robin Daniels (Conversations with Menuhin, Futura Londen 1980). Ik gebruikte de uitspraak in een artikel over de wel zeer exuberante Vali Myers (Vuurvlinder Vali en het Licht van de Hoop) in het tijdschrift BRES, nr. 86.
Een andere uitspraak van de grote violist trof ik aan in de inleiding tot Ravi Shankar's boek My Life My Music. In de Meulenhoff Educatief-uitgave De ervaring van de verandering van de ervaring - Teksten over avant-garde en underground in de 20e eeuw (1974, ISBN 90 280 00968) nam ik de tekst in vertaling op; hier volgt, voor de inmiddels gevorderde lezer, het origineel:

"Human history can be seen as though revealed to us by mirrors, mirrors at first small and dim, by which man could hardly discern his aspect or his motives, mirrors that grew ever larger, revealing man to himself and as he appeared to others. With each increase in size and accuracy, the image seemed more awesome and frightening, until finally today mirrors are looming larger than man himself, and seem actually to dwarf him.
That other inner mirror, our conscience, which expressed itself in religion and law, has become in many parts of the world monstrously enlarged to include informers and hangmen - betrayers - who almost outnumber their working, wretched victims.
In our society, the outer mirror, the mirror reflecting ourselves to others or others to ourselves, has in the public-relations image become monstrously enlarged, to the point that advisers and experts - manipulators - almost outnumber their clients."

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand. Het derde oog, dat naar binnen kijkt, wordt symbolisch weergegeven door de bindu, de rode stip op het voorhoofd. De bliksemschicht op het voorhoofd van Harry Potter. Het Kainsteken.
Hoe binnen en buiten elkaar zuiver dienen te reflecteren, zonder manager, counselor, coach, mentor; hoe de waarheid soms aan de oppervlakte ligt terwijl wij diepgravend zoeken. Je kunt begeleiders hebben, in de geest (je Hogere Zelf), of mensen aan wie je je kunt spiegelen.
Als het geweten maar blijft spreken, het zwijgen niet wordt opgelegd. Je eigen onvolkomenheden durven te aanschouwen, je hebbelijkheden onhebbelijkheden. Wie zo onstuimig heeft geleefd als ik, never a dull moment!, dient, op dat leven terugkijkend, te beseffen dat veel overhaast geschiedde, als vanzelf, onverwacht, in open situaties waarin al wat je wist of deed, op de proef werd gesteld. Niets te ontwijken of vermijden.
You're not the target!
luidde Laura Huxley's boektitel: 'Het leven heeft het niet op je gemunt!' Zovelen, die daarin, in die houding, zijn blijven steken. Altijd de schuld of verantwoordelijkheid buiten, nooit binnen durven zoeken.
Nog erger is het op niets gestoelde, opgelegde schuldbesef. Het idee te zondigen.Weg met de zonde. Nog erger: de misleidende erfzonde. Het allerergst: te moeten leven, voor het kwade geschapen, deze o zo achterhaalde en neerslachtige levensopvatting.
Religie is een vrij en blij gevoel, heeft niets te maken met godsdienstige dogma's, of intermediairs tussen jou en de godheid, niets van doen met mensen die hun eigen leer alleenzaligmakend achten en daarvoor zieltjes trachten te winnen.
Welke waarlijk nieuwe evolutie staat ons, mensen, de mensheid in de toekomst te wachten? Niet terug naar de Stone Age, noch Stoned. Ontegenzeggelijk heeft de mens er tot dusverre, als met gezond verstand geschapen creatuur, niet veel van terecht gebracht. De duistere middeleeuwen dragen eigentijdse namen en betekenissen, eisen talloze nameless uremembered slachtoffers - en ik ga niet vertellen dat de natuur opruiming onder de mensen houdt, wij doen er vaak zonder het te weten zelf aan mee. Tsunamis van geborneerde en geblondeerde domheid, met zogeheten wereldleiders als pionnen op een schaakbord, zonder zelf te weten welk hoog spel zij spelen. In de modder, bij een vulkaan.
Ja, ik ben buitenstaander en waar bemoei ik me mee? De vuurdoop, de vrije val, je leeft maar eens, mens, hel en hemel zijn hier en nu. Wat doen we elkaar toch aan? Waar zijn wij bang voor? En wie is wij? Woewei.
Laat je niet vermorzelen, sta je mannetje/vrouwtje - het ruimteschip Aarde heeft geen handleiding; je dient zelf je eigen kompas aan te houden. Navigare necesse est. En ik werp me even in het familie-leven! Het ga u goed. Simon Vinkenoog, weerspiegelaar.


Nicole Tran Ba Vang (1963): Sans Titre 01, 1999.
Uit: Mythologies personnelles - l'art contemporain et l'intime.
Éd. Scala, Paris 2004.


 

Maandag 26 februari 2007

Awakening others carries tremendous responsabilities

Hallo, Week Negen. Veel mensen gaan of gingen er, ten onrechte, vanuit dat de wetenschap mijn vijand zou zijn, dat een wetenschappelijke instelling mij vreemd zou zijn, en dat ik niets liever zou willen dan een terug naar de natuur: naar een pre-logisch denken, een zweven met de geesten, afstand van de ratio, etc.
Bij het opschrijven hiervan voel ik mij al ongemakkelijk, maar hoe kan het ook anders, als je eigen bevlogenheid het wint van de nieuwsgierigheid naar kennis, die niet voor iedereen in woorden weggelegd schijnt te zijn? Denk aan de taalworstelingen van Gerrit Achterberg en Hans Andreus om nieuwe wetenschappelijke begrippen de poëzie binnen te brengen..
Het is trouwens vermakelijk, dat ik een wellicht vermeend misverstand wil wegredeneren voordat ik kom tot het belangrijkste dat ik wilde zeggen, of vertellen.
De taal van de machine
was de titel van een televisie-uitzending over automatisering, die ik (in 1959) samen met VPRO-regisseur Joes Odufré samenstelde en presenteerde, een verhaal waarin ik de machine in de IK-vorm liet optreden, en als passanten voorbijkwamen Professor Max Euwe, Wereldkampioen schaken, Michael Botwinnik (de eerste Sovjet-burger ooit life op Nederlandse televisie, dacht ik) , Sybren Polet las een machine-gedicht voor, ik interviewde prof. Dr. Bok, cyberneticus - enig jargon had zich nog nauwelijks gevormd. Sneller dan het licht? Nee dat bestond niet; de professor zag zich genoodzaakt terug te treden als van dergelijke onzin sprake was - de gemoederen werden gesust (Joes, de gemoedelijke en doortastende). Ik mompelde wat ... relative to a specific system of reference, zoals iedereen weet behorend bij de formulering van E = mc2. Alles OK.Draaien maar. Opname: NU!

* Zie verder Norbert Wiener: god, mens en machine, Universitaire Pers, 1966 (oorspronkelijk: God and Golem, Inc.) met een voorwoord van H. Brandt Corstius: "Een machine met eigenschappen, die men altijd voor exclusief menselijk had gehouden, jaagt velen vrees aan. Norbert Wiener heeft duidelijk gezien waar die vrees uit voortkomt, en hij geeft duidelijk aan waarom die vrees misplaatst is; er is geen enkele reden om de geniale machine als onze vijand te zien. Men hoeft het niet op alle punten met Wiener eens te zijn om toch te kunnen genieten van de denkwijze van een geniaal man."
* Zie bovenal: Norbert Wiener The Human Use of Human Beings, Boston, 1950, of nog verder - en interessanter - Wiener's tweedelige autobiografie Ex-Prodigy, My Childhood and Youth en I Am a Mathematician, The Later Life of a Prodigy,uit 1953 en 1956, first M.I.T. Press Paperback Edition, August, 1964.
Ik houd van wonderkinderen. En nog meer als zij er over schrijven: nietsontziend, allerminst zichzelf.

En dat alles, van het ene geheugenscherm naar het andere, in het prachtige zwart-wit van het studiolicht in die eerste 1, 2 netten omvattende televisiejaren, in dat strakke als een schaakbord geblokte decor - wat zou er van overgebleven zijn?
Het nieuwe Beeldgebouw in Hilversum (al enkele malen voorbij gekomen) eens met een bezoek vereren? Deze zelfopdracht delegeren? Lange lijst medewerkingen - halve eeuw media tenslotte, tussen de coulissen, erachter en ervoor.
Ja, ik heb heel wat naar me laten kijken, al die jaren - de herenmode niet altijd op de voet volgend, en wat heb ik al niet van me laten horen. Was het niet op een cafétafel in Scheltema, dan wel ergens noemmaaropwaarnietal; tot dit soort meestal vrolijke of extatische extracurriculaire verbale uitbarstingen kom ik allang niet meer, tenzij bij het afscheid nemen van meer mensen dan ik de hand kan drukken of omhelzen, vanuit de deuropening! Of zelden, hoogst zelden zeer getergd, zoals onlangs in het Parijse Palais de Tokyo, waar ons vieren de toegang (alleen voor invités) werd ontzegd. Zie Derrick Bergman's verhaal in EssensiE deze maand. Haha. Ik zie dat ik me voorbereid op het komende boekenweekthema satire, scherts en ironie. Ik zal wat andere brilblikken moeten opzetten, snieren(sneren) leren, kwetsen, beledigen, de leedvermaak-koevoet zien te vinden - in mijn vocabulaire in onbruik geraakte termen en handelwijzen - afzien, drop your mask, young man & go Home. Zelf ooit diep gekwetst, nooit meer iemand willen kwetsen. Zoek de hoofdletters. Proef elk woord.
Het was in de tijd van overgang van transistors naar printed circuits, dus dat is alweer enige paradigma's geleden - - en ja, ook heb ik (1959) een AVRO t.v.- programma over Unidentified Flying Objects , 'vliegende schotels' gemaakt, met ooggetuigen - de brandweerman trok (voor de camera) zijn uniform weer aan, voordat hij het dak beklom vanwaar hij een UFO had gezien. Speciale gast was de Californische amateur-astronoom George Adamski, schrijver van meerdere boeken over zijn reizen per UFO naar de maan, Mars en Venus. Hij was trouwens de dag voor de uitzending bij Koningin Juliana op bezoek geweest, hetgeen voor enige ophef had gezorgd in de pers; mij werd door de AVRO-leiding bezworen daar geen woord over te zeggen of te vragen.
Wat zou er gebeurd zijn als ik het wel gedaan had? Ik deed het inderdaad niet. Geschiedenis-spoel even terughalen, een paleisrel veroorzaken?? Spekkie voor het bekkie van romanschrijvers als AFTH; wat ik dus absoluut niet ben. Basta, me bij neergelegd - zoals ik niet denk ooit nog een kinderboek te schrijven of een toneelstuk, alleen je weet maar nooit. Zeg nooit nooit, zelfs niet op deze leeftijd! 18 juli word ik 79.
Des middags een repetitie en doorloop: ook interviews werden gerepeteerd, de laastste regel moest worden vastgesteld, de tijdsduur afgesproken - o, wat ging alles nog ondoel- en handmatig, wat was de apparatuur groot, wat werd er nog weinig - alleen door Ed van der Elsken - uit de hand of vanaf schouder of heup geschoten - hij gebruikte als een der eersten een Eclair - alles ging met statieven.
De regisseur, Leo Akkermans, eigszins gebelgd: "Je doet alsof je die man gelooft!"
En ik weer: "Hoe kan ik hem anders zijn mooie verhaal laten vertellen?" en zo was het ook. Met zijn zware russische accent bedankte Adamski me naderhand: A Very Dignified Programme!" - er werd een foto van ons beiden gemaakt in een aluminium-spiegelende lift van het City-theater, een soort ruimtecabine. Ook dat was 1959. Teamwork.
Bijgebleven zijn mij flitsen van al deze excursies in media-land, vanwaar ik altijd weer thuiskeerde, tot eind 1961 bij de Haagse Post en daarna vrij lancerend altijd op weg naar een bijeenkomst, een bespreking, een vergadering, de volgende 'opdracht' of onderweg daarmee - een vertaling, artikel, gelegenheidsgedicht, liefdesgedicht, smartklap, kreupelrijm, klaverhappen, in de neologismenbushbush, tegen Bush.....
Laten wij toch hopen dat de power-crazy Amerisraelieten niet naar de wapenen tegen Iran grijpen, juist nu zo vele toeristen naar Iran gaan, onder wie de wijze oom en tante van Volkskrant-redacteur Bert Wagendorp (b.wagendorp@volkskrant.nl) en dichter Bart FM Droog, die het goede voorbeeld geven. OP NAAR IRAN! Tourisme als Peace Corps! Tourists against Terrorists!
Zie je vanavond nog in Isfahan! Of in Guantanamo Bay, waar Arnon Grunberg bivakkeert.
Van de atelierbezoeken in 1962 voor de VPRO - vijf kunstenaars, van wie 1 door regisseur Lies Westendorp aangewezen, de andere naar mijn keuze: Constant Nieuwenhuys, Aat Veldhoen, Theo Niermeier en Rik van Bentum - zie ik nog wel eens in de buitenwereld flitsen, of foto's. Het waren ook hier weer pilot projects - ik verliet media-land om eigen nieuws te genereren, het zogeheten aan de weg timmeren, het straten maken waarover anderen kunnen gaan.
Bovendien bleek de afstand Hilversum-Amsterdam te groot; na een plensbui gooide ik de scooter (een Lambretta) opzij waarmee ik 12 jaar gereden had (6 in Frankrijk, 6 een nieuw-gekochte in Nederland) en werd bijrijder in de auto - Reineke: vanaf 1964 een paar jaar, of treinreiziger, terwijl een tijdlang vrienden met een auto mij graag vergezelden, of ik met anderen meereed. De vreugdevolle herinneringen spelen zich af, trekken als goudgerande wolken voorbij - hij heeft het naar zijn zin. De ikfiguur in dit verhaal: the picture shows we're all right!
Hij wil ideeën achterlaten. Hij wil Krantleeslessen op alle scholen, op alle niveaus, te beginnen met de kinderpagina's, dan naar het plaatselijk nieuws, landelijk, internationaal of mondiaal - onmiddellijk zoeken wij op wat de krant ons vandaag biedt. Veel voor de weet- en nieuwsgierige, niets of weinig voor de niet-gemotiveerden, die nauwelijks weten hoe een krant in elkaar steekt.
Zoveel lessen, individueel en collectief, in familie- klas - of verenigingsverband te trekken. Stop je uitgelezen krant bij de buurman in de bus. Neem je krant mee naar school. Tegen de ontlezing.Tegen de overhaasting. Voor de reflectie. Vijf minuten stil worden voor de les begint. De stilte onderwerp van gesprek maken. Wat gebeurt er, in silte? Waar loop je mee rond ? Het nadenken. Het mee- of je -indenken. Het meevoelen, weten willen. Knip en plak, schaar je bij het leger der Wijwillenallesweten-leeskringen, de groeiende Wereld Goede Wil, Realisten aller landen verenigt u in het Juiste Woord. Zoek het, vind het, maak het, vereeuwig het. Spreek het. Geen newspeak. Geen abstracties. Mensen, Dieren, Dingen. Wie, wat, waar .Mensen leven. Wat is leven? www.coolclimate.nu.
Ik zit me daar weer in de eerste klas.
Naakt beginnen.
Khursheed Kasuri, Pakistaans Minister van Buitenlandse Zaken op een bijeenkomst van zeven moslimlandenleiders: "Het is cruciaal dat alle problemen door diplomatie moeten worden opgelost en dat geen geweld moet worden gebruikt. Er is behoefte aan ontspanning in plaats van confrontatie in de gehele Golfregio."
Jammer genoeg richten boycots zich meer tegen de mensen, die wonen in een land, waar een agressief bewind aan de regering is, dan tegen deze in alle opzichten bevoorrechte leiders en hun acolieten, nomenclatura. Waar heb je anders Van Dale voor?
"Oude computers leggen gans het raderwerk stil - Nieuw automatiseringswerk van Prorail moet in 2010 einde maken aan storingen die treinverkeer lamleggen." Van onze verslaggever Ferry Haan, over de volle breedte op de Buitenlandpagina 4 in de Volkskrant.
Zeskolomsartikel plus foto. Kijken, lezen, aanstrepen. Resumeren. Leestijd. Leeftijd. Leertijd.
In de aardrijkskundeles: "Verander het klimaat. Wubbo Ockels e.a.stellen in hun manifest Verander het klimaat concrete maatregelen voor die de opwarming tegengaan en de leefkwaliteit niet aantasten."
e.a. betekent 60 Bekende Nederlanders, met namen genoemd - bekend van radio en tv, in roddel- en nieuwsrubriek. Vermeld wordt uiteraard www.coolclimate.nu.
"Joden uit diaspora leren Israël kennen", een artikel van Alex Burghoorn over de volle breedte buitenlandpagina 4, 2 foto's en een grafiekje met de Joodse bevolking in de wereld. Ondertiteling of aankondiging inhoud: Joden die met kerst een boom in hun huis halen? In de VS zijn er steeds meer die dat doen. 'Gewoon, voor de gezelligheid.'Andere joden zijn bang dat zo de joodse identiteit verloren gaat. Ze doen een aanbod."
Over Taglit (birthright Iaraël)", een organisatie die elk jaar 20.000 Joden uit de hele wereld uitnodigt het land van oorsprong te leren kennen (50 miljoen dollar op de Israëlische begroting): "de vrees is dat als in de diaspora de steun voor Israël verwatert, ook het bestaansrecht van de Joodse staat ter discussie staat.
Voor mezelf knipte ik Michaël Zeeman uit: Collaborateurs van de consensus, notities vanuit Rome bij het boek van Marjolein Februari: De literaire kring.
Tot zover:
lk hoor de geliefde stem: ben je nu nog bezig? Ja, ha!

Gele dubbele Primula's rond alle schakeringen blauwe bosviooltjes heeft Edith vandaag in de tuin in een pot gezet; in een andere paarse hang-Campanula's - verneem ik; zij was met haar bij ons logerende mama naar de Amstelveld-bloemenmarkt en onze tuin in Noord. Ma kijkt gefascineerd verder in Folly and follies, ik ga om te beginnen de volgende Volkskrant-katernen doornemen. Einde les vandaag, potpourri van spontaan en herdacht; gegroet. Simon Vinkenoog, ondernemer.


De eenennegentigste dag - begint me een beetje op de zenuwen te werken - doe er iets aan, AT5: aangereden Amsterdammertje, hoek Sarphatistraat/Professor Tulpplein, parkeerplaatsen Amstel Hotel, 26.2.2007.


 

Zondag 25 februari 2007

The brain is both a transmitter and a receptor...

Vrije Geluiden. Muziek die ontroering wekt, is en blijft - ook al is het Monteverdi of florid music uit de Barok. Vluchtheuvelgedachten. De Iraanse socioloog, die ons iets duidelijk maakt, Amsterdams burgervader Job Cohen die zijn eerdere slagzinvlag Erbij horen & meedoen laat wapperen naast het samen werken samen leven van het missionaire kabinet.
Felix Rottenberg raadt in Het Parool Ronald Plasterk aan een dagboek bij te houden; ik raad het iedereen aan. Terwijl tevens een van de spirituele lessen eruit bestaat voor het slapen gaan de gehele dag nog eens in de geest door te nemen.
En dat we muziek (klank, geluiden) met ons lichaam kunnen maken, niet alleen met het strottenhoofd, de keel of het tongklakken - ik herinner me een Fluxus-compositie met die opdracht - kan ik proberen hier met een voorbeeld onder woorden te brengen.
De kennis ontving ik van Piet Kuiters, de free jazz pianist die nu de sterren van de hemel ter plekke speelt. Hij noemde het Celestial Drums en gaat als volgt: Je legt de muis van beide handen op je oorschelpen, zodat er van buiten geen geluiden tot je doordringen. Met de uitgestrekte vingers van je linker-en rechterhand gebruik je nu de achterkant van je schedel boven de nekwervels als het klavier van een piano of het trommelvel van een drum.Onmiddellijk begint mij dat hemels orkest, ik vergewis mij ervan bij Edith, 'bij mij ook', maar het vereist enige oefening en ik doe het nooit meer voor, tenzij 1 voor 1. En nu voor ieder 1. Wie oren heeft...
Wie zich een eigen weg baant door de wereld
hoort in het leven eens zijn eigen lied -
zong de Bergense bard.
Joop van den Ende spreekt zich duidelijk uit in het Volkskrant Magazine: Ik ben niet te vangen in één verhaal, zegt hij, en ik voel mee. Zelfs niet in 1 citaat, hoewel ik op de drie pagina's tekst er wel zes heb aangestreept.
"Met verpaupering bedoel ik: alles van kwaliteit dat verdwijnt. Mooi drama, documentaires, kunstprogramma's, goede kinderseries... Er is geen geld meer voor. De televisiebudgetten in Nederland zijn tegenwoordig lager dan die in België. Echt, alle alarmbellen moeten gaan rinkelen voor de nieuwe minister van OC&W. Er moet meer geld naar de puiblieke omroep, en dat geld moet worden gebruikt voor programma's die de publieke omroep uniek maken, niet voor dingen die ze bij de commerciëlen ook doen. Ik vind dat er minimaal een keer per jaar een 12-delige dramaserie moet komen op BBC-niveau, over onze geschiedenis. Anders komt onze cultuur in gevaar."
Being Present. True to the moment.NU!
Ik zag de dansers van MERG (VPRO-zondagmorgen) en moest onmiddellijk denken aan de Movements van Gurdjieff, op muziek van Hartmann, maar ook aan de Eurythmie van de antroposofen, het theater van Grotovski. Hoeveel verschillende dans-stijlen ontstonden er niet binnen en buiten de hoge dominante cultuur. Welk een eeuw, de vorige, waarin niet alleen het lichaam werd bevrijd van zonde- en schuldgevoelens, maar ook de eenheid van geest en lichaam weer tot stand kon worden gebracht, in het NU, met al zijn op de toekomst gerichte kracht.
Hoe ver ging niet die Oost-West-ontmoeting, die een eeuw eerder door Rudyard Kipling, de imperialistische schrijver, zo heftig ontkend werd. De Oosterse Renaissance. Het verenigen der tegenstellingen.Yinyangologie. Op weg naar het zesde zintuig, die alle andere verenigt in éen Weten; aanleren de vijf bestaande zo optimaal mogelijk te gebruiken, ontdoen van waarde-oordelen en naar eer en geweten willen weten wat er aan de hand is, wie je werkelijk bent. En om dat werkelijk te weten zou je van binnuit alle kracht dienen te vinden, die je ziet weerspiegeld in het doen en laten van mensen die vooruit durven zien, geen angst voor de toekomst hebben (alleen angstige burgers vragen om leiderschap) en die vertrouwen hebben in zichzelf en de mens. In de stilte, die alle muziek omsluit. Ain Soph Aur. Vluchtheuvelgedachten. Blijven resoneren. Overwegingen van een voorbijganger. Gegroet, Simon Vinkenoog, sweatshopdichter.


 

Zaterdag 24 februari 2007

Many tragedies are enacted in the name of love

Wij slaan het omslag open van "The Sufi", A Quarterly Sufi Message, Editor Inayat Khan, in april 1916 in Londen verschenen, in de bange dagen van de Eerste Wereldoorlog (Vol. II, No.1, 6d. net, 28 pagina's), zie de KRSVRS-notitities van gisteren.
Wij lezen (d.i. verwerven, verwerken, verstrekken):

The Sufi Order.
The Sufi Order was first introduced into the Western world in 1910 by Inayat Khan, the pioneer exponent of Sufism and Oriental Music.
The word Sufi is derived from the Arabic word "Sufa or Saf," literally meaning pure (i.e., pure from differences and distinctions. In Greek it means "wise", and in Persian "wool." Sufis were thus named from their woollen garments.
The central idea of Sufism is believed to have existed from the beginning of creation. Traces of Sufism are to be found in all periods of history, but mostly during the age of Hebrew prophets and ecstatics, who themselves were Sufis. Abraham, Moses, and Jesus propagated Sufism until the coming of Mohammed, by whom the Order was regulated, while it was advanced by Ali and Siddik.
Sufism was intellectually born in Arabia, devotionally reared in Persia, and spiritually completed in India.

The Sufi Teachings.
1. To overcome beliefs and disbeliefs by self-realisation.
2. Never to be enslaved by Principles.
3. That the best moral is Love, and the most praiseworthy Beauty.
4. To be pure from distinctions and differences by realising the One.
5. That wisdom is the true religion.
6. That Harmony is in Justice, while Justice lies in reciprocity.
7. That music is food of the Soul and the source of all perfection.

Op de rechter openingspagina kunnen wij lezen, wat bijna een eeuw geleden omschreven werd als

The Aims of the Sufi Movement in the West

To bring to the notice of the Western World the spiritual and moral culture of the Orient.
To bring to the notice of the East the essential characteristics of Western progress.
To provide a religion of Love and wisdom, so that the variety of faiths and beliefs may cease to exist.
To spread the knowledge of unity, so that the human heart may overflow with love, and all hatred be rooted out.
To reveal the Beauty of God, the Unseen and the Unperceivable, in the realm of music and poetry.
To disclose to Humanity the true object of life, without interfering with custom or religion.
To simplify mysticism by a logical and scientific training.

Golven, waarom komt de wind, de uiterst boeiende levensgeschiedenis van Hazrat Inayat Khan (1882-1927), die Elisabeth de Jong-Keesing publiceerde (W.U., Amsterdam, 1973), ontleent de titel aan een uitspraak van de Murshid: "Golven, waarom komt de wind en verlaat hij jullie weer? Hij komt om ons wakker te maken, en laat het aan ons over het probleem onder elkaar op te lossen."
Rond 1910 verliet Inayat Khan met musicerende familieden het Indiase continent, nadat een Amerikaan tijdens een concert in Calcutta had uitgeroepen: zoiets moesten we in Amerika hebben. Leerjaren voor de kennismaking met het Westen:
"Hij werd geacht als musicus, gewaardeerd als mens, maar hij kwam zelden westerlingen tegen die begrepen wat hij met de bevrijding van de ziel bedoelde. Daarom besloot hij tot iets dat tot op zekere hoogte in strijd was met zijn afkeer van boekjeswijsheid: hij schreef zijn eerste boek Het boekje over Omar Khayyam van Bjerregaard, dat eigenlijk een springerige verklaring van Inayats Soefisme is, was nog niet verschenen. De eerste druk van R.A.Nicholson The Mystics of Islam dateert van 1914. Er was, zo schreef Inayat in 1913 in het voorwoord van zijn eerste engelse boek, geen werk geschreven door een echte Soefi-ingewijde, en daarom gaf hij, op verzoek van vele Europese en Amerikaanse vrienden, deze inleiding. "Ik hoop dat die mag helpen goodwill onder de mensen tot stand te brengen, en begrip en vriendschap tussen landen.
Het schrijven van een boek was weer een keerpunt in zijn leven, het begin van de vormgeving voor het Westen. Het kostte hem de grootste moeite, zegt hij in zijn autobiografie, een vorm te vinden waarin het westen zijn boodschap kon verstaan. Het besluit die op schrift te stellen, moet ook moeite gekost hebben. Vroegere Soefi-meesters hadden wel theorieën en ervaringen op papier gebracht, maar Inayat zag scherp de gevaren van een tot drukletter gestolde leer. Het ging uiteindelijk niet om weten, maar om realiseren. Zijn eigen meester zweeg, toen hij een potloodje trok en vele keren vertelde hij die anecdote aan een Europees gehoor dat onrustig, met sleutels rommelend, met potloodjes in de weer wilde zijn. Maar hij kende nu genoeg van het Westen, om in te zien dat een boek een goede manier was om de mensen te bereiken. Zij moesten tenslottte iets weten, eer zij wat konden realiseren. Ook moesten de misverstanden, zowel de zweverige als de hyperrationele, uit de weg geruimd worden."
Golven, pagina 94/95.

Waarmee ik, nog even met de woorden van Inayat Khan zelf, uit de uitgave Nirtan, mijn pagina vandaag besluit. Simon Vinkenoog, weerman..

Before I wake from slumber,
You will watch me, Lord, I hold.
Before I throw my mantle
Will you take me in your fold?
Before my work is over,
You, my Lord, will right the wrong.
Before you play your music,
Will you let me sing my song?


Hazrat Inayat Khan met zijn vina, Londen, 1917


Temidden van Barbara's kunst - links van haar dochter Talitha en haar vader Bob Lens, zittend of hurkend dochter Juana, kleindochter Babette-Diesje zoon Arthur kleindochter Bodil, Simon met dochter Anna & Simon's oudste zoon Robert. Foto Edith Ringnalda


 

Vrijdag 23 februari 2007

In plants, as in people, the strongest candidate
for survival is often the 'volunteer'

Nog vele jaren, Barbara: straks en morgen vieren wij je 70e verjaardag, toute la famille! In de Galerie Verheul in Ouderkerk aan de Amstel.
Het is, blijkt het, weer vol van schatten hier! Gisteren een telefoontje van Arjan Witte - of hij langs kon komen? Meer dan welkom: het bleek een prettig uitlopend gesprek te worden, inclusief een kraskaart voor de parkeermeter, schelvisleverboterhammen, een pilsje en een trekje..
Hij is bezig een boek over Spengler te schrijven. Spengler?? Untergang des Abendlandes? Ja! Waar las ik toch onlangs over Spengler? En ik kreeg weer het nodige aan wetenswaardigheden toegediend.
Maar al spoedig vroeg hij me naar Madame Jodjana, over wie ik al eens met hem gesproken had: haar glimlachend portret siert sinds jaar en dag een plank op ooghoogte in de boekenkast achter me. En daar ging de archiefkast open en haalde ik er een meer dan volle map uit te voorschijn - die mij straks weer gaat bezig houden.
Ik herlas een paar teksten; ontroering sloeg toe - o laat mij zo dankbaar mogen blijven.

"Never move, unless moved."
"What you cannot learn in your own body you cannot learn anywhere else.".
"Anything missed in life is due to lack of attention, lack of inner space to receive; so avoid inner contraction."
"Never fix anything. The only real time we have is the present. The past has gone, leaving a trace in us as memory. The future is to come, à venir, and we can only speculate about it. With what do we speculate? With our past experience! We want to be in contact with the living present, the NOW, but how?
We have, of course, sometimes to plan for future events, but we cannot fix anything. Something is proposed in the future and from NOW - the present - there is a passage towards this. This passage of time is the time of preparation. I let it come into my inner speace and listen to it, and my attitude to it is my preparation."

Deze teksten ontleen ik aan een tekst van 22 schrijfmachinepagina's met dubbele interlinies: Raden Ayou Jodjana /I B U / Impressions of a pupil who worked with her over a period of sixteen years.
Acht levensflarden, 'vignettes', tussen Londen 1964, Kent, Parijs, de Var en Amsterdam 1980 geschreven door een blijkbaar welgestelde dame, die beschikt over een secretaresse en voortdurend op reis is, zelf op de achtergrond blijft, maar ons wel meedeelt dat Madame Jodjana op 28 december 1981 overleed, en geboren werd op 1 februari 1890.
De mij onbekende schrijfster van deze notities laat in haar Foreword (London, Autumn 1982) weten, dat zij door Madame Jodjana gevraagd werd over haar ervaringen te schrijven, die zouden kunnen dienen als inleiding tot haar eigen boek over Self Re-Education. "Later the format of the book changed. She wrote it entirely in beautiful prose-poems so that the introduction became inappropriate."
Het boek is nooit verschenen, hoewel er enkele kleine gestencilde uitgaven bestaan, waarop uitgeverij Kairos vermeld staat; van die uitgeverij is Arjen de Groot, een harer leerlingen. Zij had meerdere talentvolle leerlingen op de Amsterdamse Toneelschool, waar zij Stembeheersing doceerde: Henk van Ulsen, Ramses Shaffy - en ook ik heb haar een aantal jaren, eind 70, begin 80 wekelijks bezocht; zij dicteerde mij of gaf mij geschreven teksten om uit te tikken, vertelde verhalen, vond een willig oor en zo voort en zo voort. Naast het bezig zijn met het unvollendete boek, dat maar geen definitieve titel of vorm kreeg, zag zij graag dat ik ook OVER haar zou schrijven. Als spirituele nomade leefde zij zonder agenda of data; zij had in haar leven veel mensen ontmoet, (ik doe niet aan name-dropping) maar wist niet meer waar of wanneer, een chronologisch verloop bestond niet, het bleef heel vaak bij raadselen: een biografie, zoals zij die wenste zou met de mij bekende gegevens niet te maken zijn.
De quoi vivaient-ils
, deze geestesadel, die de kost moest verdienen, on the road in een busje met instrumenten en requisieten, met dansen en zingen, met heilige teksten en muziek? Het was inderdaad altijd NU en Ontroerend & Stralend tegelijk! Maar ook o, zo heavy! Zo verdween die map in de archiefkast, om weer te voorschijn te komen, pats boem de volle laag: LICHT!
Voor de eerste keer leerde ik Madame Jodjana in 1950 kennen, toen mijn tweede vrouw Juc Cohen, als secretaresse van Secretaris-Generaal André Josset van het Internationaal Theater Instituut in Parijs (grote naam, klein kantoortje) een theatercongres te organiseren kreeg.. Wij bewoonden een huisje met voor- en achtertuin in Clamart, een voorstadje enkele kilometers ten zuiden van Parijs, twee stations van het Gare Montparnasse; op de Avenue Victor Hugo.
Op een zekere dag, vlak voor dat congres, kwam Juc met twee logeergasten thuis: de frêle en ingetogen Raden Ayou Jodjana, Javaans prins en hofdanser (1890-1972) en zijn Nederlandse echtgenote, de Raden Ayou, in de omgang Iboe (Moeder) genoemd: een rijzige en imponerende, zo niet abundante of exorbitante gestalte, die zich na enige tijd in mijn houtje-touwtjejas hulde en zich in de koude logeer kamer vermoeid achterover in bed liet vallen.
Niet een verhaal om verder op in te gaan, dat doe ik elders, zonodig - en ik zou met enig nadenken te weten kunnen komen hoe zij decennia later weer in mijn leven kwam afdalen. Simon, zet er een muziekje van Erik bij op!
Zij kwam bij ons (Barbara en de kinderen )aan de Weesperzijde op bezoek; zij keek rond en zag hoe wij leefden, ik had haar gevraagd tijdens een van mijn lezingen in de Kosmos (jarenlang gedaan!) het woord te willen voeren, en zie eens, hoe kwiek zij daar op de foto zit, met haar pleegzoon Roemahlaisalan naast zich, schaduw en eigen licht?


Zelf zag ik haar, eerst wekelijks. in de Van Breestraat en later aan de Amstel, waar zij met Roemah een etage bewoonde van de Russische choreografe Georgette Rayevski. Ik zag haar ouder worden, zag haar ook minder, soms vroeg ze mij langs te komen, zegde mij het boekenmolentje als erfstuk toe, of gaf mij weer wat papieren van vroeger in handen, vooroorlogse tijdschriften met bechouwingen van haar hand, over de Perzische mystiek en de Hindoestaanse muziek, die zij had leren kennen toen zij tijdens de Eerste Wereldoorlog als piano-en zanglerares in Londen in contact kwam met Inayat Khan (5 juli 1882 - 5 februari 1927), de oprichter van de Soefi-beweging in het Westen, musicus, zwerver en mysticus.
De levensgeschiedenis van Hazrat Inayat Khan staat beschreven in Elisabeth de Jong-Keesing's boek Golven, waarom komt de wind. Wetenschappelijke uitgeverij Amsterdam 1973 ISBN 90 214 2745 1.
Pagina 104: "Op één van de concerten (van de Royal Asiatic Society, SV) luisterde een Nederlandse zangeres, die later de echtgenote van de javaanse danser Raden Mas Jodjana zou worden. Ze was zo geboeid, dat ze zich afvroeg hoe ze de musici zou kunnen benaderen. Ze hoefde geen moeite te doen. De volgende dagen kwam ze bij een leerling die zei: "U moet eens meegaan, hier beneden wonen Indiërs, aardige mensen, en zo interessant.'Dat was op Addison Road 100d, Kensington, een zijstraat van Holland Park Avenue, waar naast het drukke Londense verkeer Indiase muziek gemaakt werd. Weldra ook Europese, want de latere Raden Aju Jodjana werd lerares westerse muziek 'voor de jongens.'Dat waren Ali en Maheboob Khan, die met Musharaff Khan een kamer deelden. Zelf kreeg ze Indiase zangles van Inayat."

Time must have a stop. Arthur komt binnen; wij feliciteren elkaar; ik moet me scheren en opmaken voor de rit naar Ouderkerk aan de Amstel. Zon zon zon. Morgen meer; het wordt steeds fascinerender, let maar op! Gegroet, liefhebbers van het ware woord, Simon Vinkenoog.


 

Donderdag 22 februari 2007

In some obscure corners of the world,
the Ideal and the Real have consummated a secret marriage

Het wordt weer eens tijd te onthullen aan welke prachtuitgave de meditaties van de dag ontleend zijn, die de entree tot mijn Kersvers-relaas vormen, uiteraard met toestemming van de auteur, Gary Goldschneider (22.05.1939) die sinds meer dan twintig jaar in Nederland woont, psycholoog, componist-musicus, astroloog, Wonderkind-niet-in-ruste!:
The Secret Language of Birthdays - Personology Profiles for Each Day of the Year, 832 pagina's 21 x 28 cm, geproduceerd in samenwerking met Joost Elffers en Aron Goldschneider; Viking Studio Books, 1994, ISBN 0-670-85857-9.

De Kunststof-radio-uitzending van eergisteren, waarin Edith en ik een goed gesprek hadden met Frènk van der Linden, heeft me heel wat nieuwe bezoekers opgeleverd, plus enkele te beantwoorden e-mails. Vandaag pageviews uit Senegal, China, Verenigde Staten, Italië, Griekenland en Zweden naast de gebruikelijke bezoeken uit Nederland, België, Frankrijk en Engeland.

De Kinfonet Newsletter, over het reilen en zeilen van de mondiale Krishnamurti-gemeenschappen, opent met een mooie foto en enkele ware woorden van K. over 'de waarheid'- althans de noodzakelijkheden voor het kennen daarvan.

Aangekondigd, weer vanuit de VS; het land der onbegrensde mogelijkheden:
Conversation Week 2007 , van 25 tot 31 maart.Info <http://www.conversationweek.org/>
"A multi-faceted, user-friendly capacity for interconnected global dialogue.
Conversation Week hopes to gift to the world the capacity to meet in small, face-to-face yet globally interconnected groups to grapple with the complex issues of our times in a truly open, inquisitive, learning way.
Our goal is for 250 conversations during Conversation Week March 25-31. The questions are still open. The winners so far are below:
1. What is the most importasnt question in the world now?
2. What's the highest leverage action I or anyone could take towards a just, peaceful, and     sustainable world by 2025?
3. What can we do now to make life better here?
4. What is freedom for?
5. How are we making life better for our children - and what else can we be doing?
6. When do you feel most alive?
7. What is our responsability to each other whether friend or foe?
8. What do we owe to the future?
9. If you have two minutes to tell the world what you have learned in your life, what would     you say?
10. How much is enough? For you? For others?"

Het blijft misschien een Noord-Amerikaanse gelegenheid - maar het idee is uitstekend, zei de immer in gesprek zijnde IKHIER - gezocht worden hosts, gastheren.
"Anyone with ineterest and capacity to organize, advertise and host a Conversation Café can be a host. Anyone with interest and capacity to share and listen respectfully can be a participant."

In een nieuwe serie schrijven twaalf Nederlanders in de (zaterdagse) Volkskrant een persoonlijke brief aan God.17 februari jl was de eerste aflevering, geschreven door Henk de Velde, zeezeiler.
"Grote God, Er is mij gevraagd of ik u een brief wilde schrijven. Uit mijzelf zou ik dat nooit gedaan hebben. Wij kleine mensen hebben u zo aards, zo menselijk, zo begrijpbaar gemaakt dat we denken dat u deze brief zult lezen. Mij is geleerd dat u ons hebt gemaakt, maar u hebt mij laten weten dat wij u hebben gemaakt. (...) Op mijn reizen voel ik uw nabijheid. Op de wal word ik weer afgeleid door mensen die u in een bepaalde vorm of een dogma hebben gestoken.
Ik heb geen vragen, want ik heb de logica van uw wereld, uw universum, uw denken leren kennen (...) Heer, als ik u dan toch wat vragen mag, dan vraag ik u: waarom zijn de meeste mensen ziende blind en horende doof? (...)
Velen van uw zogenaamde volgelingen wachten op de terugkomst van Jezus. Ze bidden zelfs tot Jezus, terwijl Jezus ons leerde te bidden tot u, de Vader.
Ik houd mijn mond dan maar want ik ben slechts een eenvoudig zeeman, een druppel in uw oceaan, een stukje stof in het universum. U liet mij de waarheid zien en de Waarheid maakte mij vrij zoals u het ons beloofd hebt.
Leer mij Heer, laat mij goede beslissingen nemen, maak mij wijs en leid mij. Dat is alles wt ik van u vraag. Maar dat weet u."

De teksten van deze brieven aan God zijn na te lezen op vk.nl/briefaangod. Op www.eo.nl/briefaangod kunnen lezers en kijkers hun eigen brief aan God richten. Op zondagavond 19.55 uur (EO, Nederland 2) bevraagt Andries Knevel de briefschrijver.

En nu wend ik mij weer tot de eigen aangelegenheden; even kijken naar de bordes-scène van het nieuwe missionaire kabinet, de nieuwe stropdas van Wouter Bos bewonderen! Gegroet, oude en nieuwe vrienden: blijf je verwonderen, verbazen en amuseren - het leven is er om te vieren! Simon Vinkenoog, buitenkerkijk universeel.


Woensdag 21 februari 2007

One side of the moon is always dark

De terugwerkende kracht van de herinnering; hoe ik mijn bureau heb opgeruimd en ik heb nog wat handtekeningen te zetten om toestemming te geven voor inzage brieven, digitalisering en een berichtje te sturen aan de mensen van www.shoesornoshoes.com. Ik zeg het lidmaatschap van het W.E.G. af; de man eist langzamerhand een eigen plank. Ruimte, ruimte, ruimte.
Hoe ik als jongste bediende van 1946 tot 1948 bij Em. Querido's Uitgeversmaatschappij aan de Singel 262 in Amsterdam mijn eerste stappen zette in de fascinerende wereld van papier, druk, letters, de leveranciers en de verspreiders - zoveel nieuws, zoveel telkens weer interessant. Ik kwam dagelijks een uur eerder om gedichten en brieven te tikken en rond te neuzen in de voorlogse boeken in de directiekamer.
Bovendien stak en steek ik mijn neus in van alles, mooie clichés op zolder en oude literaire tijdschriften in het keldermagazijn, diep achterin, waar het naar gracht ruikt, dezelfde lucht als in het onderhuis van de benedenwoning van mijn grootmoeder op de Noordermarkt, waar ik later zelf een aantal jaren zou komen te wonen.
Met onze voeten, palen, in het water. Op en neer met de zeespiegel, van de ene ijstijd naar de andere. De imposante verschijning van Dr. Landshoff, die net terug uit Amerika de eerste balpen liet zien. Het wonder ging rond: een pen waar zo maar inkt uit kwam. Iedereen maakte een krulletje of zette zijn handtekening.
Hoe er van alles geschiedde: de verschijning van de ENSIE (de Eerste Nederlandse Systematisch Ingerichte Encyclopedie), de opstart van Excerpta Medica, die de bedenkers naderhand kapitalen zou opleveren.
Hoe directrice Alice v.Eugen-van Nahuys het juist verschenen boek van Simon van het Reve De Avonden op mijn bureau wierp: "Vast iets voor jou!"
Toen ik haar in 1954 het manuscript van Zolang te water voorlegde (twee jaar eerder verscheen bij Querido mijn dichtbundel Land zonder nacht), weigerde ze dat.
Via J.B.Charles, de criminoloog Willem Nagel, en auteur van het destijds veel besproken boek Volg het spoor terug - die ik van het tijdschrift Podium kende en zijn bezoeken aan mijn toenmalige woonplaats Parijs - kwam ik bij De Bezige Bij terecht, om daar als auteur (en enkele jaren als commissaris) zo 'n twintig jaar aan verbonden te blijven.
Tot een zekere vervreemding intrad, die overigens over is. Maar sindsdien zocht ik de kleinschaligheid: ooit wilde ik bij elke uitgever van Nederland 1 boek uitgegeven hebben. Ooit is dus alweer lang geleden. Bij Anton Scheepstra van Uitgeverij Passage in Groningen verschenen, mede dankzij Coen de Jonge als bezorger en editeur sinds 1998 vier poëzie-uitgaven van mijn hand; aan een volgend ben ik bezig. Zo zit dat: zo.

Op het tegeltje om als gast achter te laten bij het radio-programma Kunststof, waar wij gisteren een uur mochten invallen (Radio 1) schreef ik bij de aankondiging van mijn webstek: Eigen Nieuws. Lees. Kijk. Hoor.
Mijn dagelijkse nieuws, waarbij ik jicht even buiten beschouwing laat. Geen stalling voor mijn gedichten; hoewel de teksten die ik in 2004 als invallend Dichter des Vaderlands schreef, hier nog wel te vinden zijn , als je goed zoekt.
Veelzijdig, voortdurend in beweging. De rubriek die ik van 1968 tot 2003 voor het tijdschrift Bres schreef, noemde ik al vanaf de aanvang Wereld in Beweging. Wie deze beweging niet bespeurt, wie niet mee beweegt, zal zich verliezen in beuzelarijen en muizenissen - bijna essentieel voor de huidige spektakelmaatschappij.
Simon Surft brengt je in andere werelden. In het Guesthouse breng ik soms een bericht onder; deze week de vragen van Em. Lorsch van A.dam Art, Ich Hic Chi gaat over vrienden. Elk mens zijn eigen andere wereld.
Deze bewoon ik, geen Second Life, maar fris van de lever, een uitgeslapene die van zijn levenslust kennis geeft.

Voor de laatkomers wil ik nog even wijzen op de unforgettable Robert Anton Wilson, die vorige maand overleed. ("Living among the higher primates has its amusing side.") .
Ik doe dat aan de hand van enige webstekvermeldingen; Sesam Open U!

robertantonwilson.blogspot.com:80/
www.frogboy.freeuk.com/illuminatus.html
www.gunsanddope.com/
www.rawilson.com/
www.maybelogic.com/

Op naar de innerlijke ecologie! Simon Vinkenoog, werkverschaffer.


 

Dinsdag 20 februari 2007

The images we receive shape the ones we transmit

Uitzending gemist? Niet alleen de radio-versie van Spinvis' Afdaling in de ingewanden werd gisteren op Concertzender.nl (NPS) uitgezonden, maar ook het interview dat Bente Hamel mij (VPRO) had afgenomen over Antonin Artaud, kwam een uur eerder langs.
En er is dus, voor belangstellende verzamelaars van de krsvrs-ditjes-en-datjes, tot eeuwigheid en amen e&a te beluisteren - ijstijd en wederomstandigheden dienende.
De indruk, die Artaud in het Parijs van 1949 op mij maakte, bouleversant, ging samen met de ontdekking van de dérèglement raisonné de tous les sens, waarmee de surrealisten zich in woord en daad, in de jaren twintig, dertig van de vorige eeuw, in de avant-garde literatuur en schilderkunst lieten gelden.
Het waren de nadagen van de Eerste Wereldoorlog (1914-1918), die Europa vier jaar had geteisterd, met tientallen miljoenen gedode slachtoffers, miljoenen ontheemden, allen de dupe van een nationalisme, dat je voorgoed de wereld uit zou wensen - ook nu nog, bijna een eeuw later.
Hoe eerder het begrip Wereldburger, Aardbewoner, Planetair Wezen zijn ingang doet, hoe beter. Laten wij het voorlopig bij Europa houden, niet het in Amerikaanse ogen oude achtergelaten continent, goed genoeg voor een brain drain - maar vooralsnog de meest beschaafde samenleving om in te wonen, op enkele geconditioneerde euvels na, die wij uit de wereld kunnen helpen, als wij onze eigen emancipatie = evolutie voltrekken, in de geest en aan den lijve.
Europa destijds een smeulende puinhoop, vorstendommen vielen uiteen; de Russische Revolutie vond plaats, die niet socialistisch was en al spoedig autoritaire trekken kreeg (blijkbaar inherent aan de Russische ziel, gezien de huidige politiek van President Poetin). Elders, voornamelijk in Duitsland, werden revoluties vanuit het volk krachtdadig verhinderd: in het Nederlandse parlement werd socialistenleider Troelstra uitgelachen, toen hij het woord maar in de mond nam...
Duitsland, de belangrijkste van de verliezende allianties, werd de grote zondebok en kreeg bij het Verdrag van Versailles een tekst te ondertekenen, die eeuwige schande verdient - en onder meer tot de opkomst van de zwarte magiër Adolf Hitler (mis)leidde; een duizendjarig rijk dat het geen twaalf jaar uithield, maar wel het failliet van het gedenatureerd gezond verstand bekrachtigde. Cultuur tenonder. Tegencultuur manifesteert zich, al sinds het begin van de industriële (ontaarde) revolutie.
Retournons à nos moutons. Protesten? Jazeker, de leden van de surrealistische beweging - deels afkomstig van de diverse internationale dada-groeperingen waarvan Tristan Tzara de belangrijkste zou zijn -hadden elkaar in Parijs gevonden in een gemeenschappelijk protest: een werkelijkheid te scheppen tegen de zinloosheid, de waanzin van dat Establishment - mede aangevoerd door de dictaten van André Rimbaud en de actes gratuits van Alfred Jarry - om een eigen zin te ontdekken, de diepere zin, de bron, de amour fou, ook via Sigmund Freud (Breton, paus van de Surrealisten, medisch student, ging bij hem op bezoek) en alles wat zich maar met bewustzijnsonderzoek bezig hield.
Mijn interesse werd vooral gewekt door de Histoire du Surréalisme, in twee delen, van Maurice Nadeau - wiens naam ik ook onder literaire kritieken ontwaarde, een boek dat ik verslond - ik zou het weer eens moeten doen.
De leden en de schisma's, de schandaaltjes en discussies, de scheldpartijen en theatervoorstellingen met boe-geroep- hoe zij zich zowel met straatacties, strooibiljetten, een Bureau de Recherches Surréalistes (geleid door Artaud) manifesteerden, een tijdschrift oprichtten, maar zich evenzeer overgaven aan hypnose-sessies, spiritistische séances met écriture automatique, aan taal- en tekenspelletjes, cadavres exquis, stream of consciousness-experimenten, nog daargelaten de drugs, vaak niet vermeld. Zoals heden ten dage niet vermeld wordt dat de nobelprijswinnende ontdekkers van het DNA, Crick en Watson, in hun studietijd LSD-gebruikten.. Kortom, niets aan de hand.
En hoe interessant dat niet allemaal was voor mij als nauwelijks volwassen Nederlandse jonge dichter, vanuit het moerassig waterland en Amsterdamse volksbuurten, in de gelegenheid gesteld dagelijks Frans te horen, spreken en (in den beginne met de dictionnaire) te lezen.
De - eerste en niet de laatste - deuren der waarneming; geen wonder dat ik een eigen uitlaat zocht en vond in het very little magazine blurb, nadat ik enkele maanden rust had moeten houden toen bij mij een pleurésie werd ontdekt: pleuritis.
Bovendien hoorde ik er van op, van de Unesco-arts te horen dat ik een arythmie cardiaque had, een -a-ritmisch kloppend hart, men noemt het hier hartritmestoornis - ik heb er tot dusverre veel plezier aan beleefd; het blijft allemaal maar kloppen en slaan en aan-en-afvoeren, kijken, kussen, drinken. Hoeveel namen van surrealisten hebben zich ondertussen in mijn geheugen genesteld , hoeveel gelezen gedichten en boeken (zo nu en dan wordt er in het nederlands iets van vertaald: wie maakt me een lijstje van beschikbare surrealistische litteratuur in het Nederlands? Doen: ik geef het hier weer): Philippe Soupault, Robert Desnos, René Crevel, Paul Eluard, Louis Aragon, Henri Michaux, le Mômô, Pierre Réverdy, René Char, Julien Gracq, - om niet te vergeten schilders als Juan Mirò, Max Ernst, Salvador Dali, - en hier laat ik het bij.
Ik maakte in de tuin, waar wij een koud uurtje doorbrachten, een notitie: "Ik weet slechts wat ik op het moment oppik, en daarna wat ik me ervan herinner - liever met mijn neus in de wind dan in de boeken, al heb ik er een huis vol van en lees ik er twee of drie gelijktijdig."
En hier laat ik inderdaad even de serendipiteit toeslaan: een telefoontje vraagt me in te vallen, Kunststof, zeven uur vanavond. Life Radio 1 vanuit Studio Desmet aan de Plantage, bijna om de hoek. Toedeloe, Simon Vinkenoog, Invaller.


                                    Joan Miró: Étoiles en des sexes d'escargot, 1925


Maandag 19 februari 2007

It has been said that, "Discretion is the better part of valor"

ZIJ is de Bron. Daadkracht en draagvlak. Het leven als liefdesverklaring.
Welkom Week 8, wellicht een première die ons wacht. ("Kicks")
Op zoek in Pablo Neruda's Canto General (1949) naar het gedicht dat ik in de jaren 80 tijdens een antikernwapenmanifestatie op het Museumplein voordroeg (Canto 9, Dat de houthakker ontwake , VI Vrede voor de komende avondschemeringen, de pagina's 415/6 van de Rainbow Pocketuitgave) stuit ik op IV in dezelfde Canto, weer stuitend actueel:

"Als jij je troepen bewapent, Noord-Amerika,
om deze zuivere grens te vernietigen
en om de slachters van Chicago
te laten heersen over de muziek en de orde
die wij beminnen,
verschijnen we uit stenen en lucht
om je te bijten:
verschijnen we uit het laatste venster
om je te overstromen met vuur:
verschijnen we uit de diepste golven
om je vast te nagelen met doornen:
verschijnen we uit de voren van de akkers opdat het zaad
je zou treffen als een Columbiaanse dolk,

verschijnen we om je brood en water te weigeren,
verschijnen we om je in de helse gloed te verbranden."
Pablo Neruda, 1904-1973.

BRING THE BOYS BACK HOME!

Rustige week, naar het zich laat aanzien.
Het huiswerk van de dichter.
Beramen en beamen.
Il faut cultiver son jardin.

We moeten NIETS. Zo nu en dan een uitdaging, die de routine doorbreekt, welkom.
Nog heel wat wandelingen voor de boeg.

'Dat niemand aan mij denke.
Laten wij aan de hele wereld denken,
en met liefde op de tafel slaan.
Ik wil niet dat het bloed
opnieuw het brood weekt, de bonen,
de muziek: ik wil dat de mijnwerker met mij komt, het
kind,
de advocaat, de zeeman,
de poppenmaker,
dat we de bioscoop binnengaan en verlaten
om de roodste wijn te drinken.

Ik kom niet om iets op te lossen.

Ik kwam hier om te zingen
en opdat je met mij zou zingen.'

Pablo Neruda, einde voornoemd gedicht.
De afdaling in de Ingewanden, vanavond op de Concertzender, 22 u.
En dit was it for today, folks!

Om met Spinvis te spreken: Hou je haaks en kijk goed uit! Simon Vinkenoog, universalist.


"Leef met me mee!" Simon V verdiept in zijn spel, februari 2007. Foto Marco Bakker GKf, Edam, 0299-321784.
Publicatie uitsluitend na toestemming.


 

Zondag 18 februari 2007

 

The tiny details are the most difficult to master

Love is the only emotion; ik herlees een tekst van 25 jaar geleden. Het was Erik de Jong aan te zien dat hij, na een aantal besprekingen & onderlinge repetities, een week lang hard heeft gewerkt in het Hilversumse Muziek Centrum van de Omroep met het Metropole Orkest om gisterenavond de eenmalige uitvoering van een muzikaal project tot stand te brengen, dat morgenavond via NPS-radio zal worden uigezonden: Afdaling in de ingewanden.
Het is geen kinderwerk om een orkest van meer dan 50 getalenteerde en gespecialiseerde ambachtslieden te laten samengaan met een mise-en-scène, waar op een podium vóór het orkest zes mensen in een huiskamersetting zijn neergezet, die ieder hun aandeel in het experiment te vervullen hebben: de zanger-componist Eric ( Spinvis) de Jong, die zijn verhaal vertelt en zingt en daar tussendoor in dit decor een sampler bedient, een fameuze trompettist-toeteraar (Hans Dagelet) , een dichter (KRSVRS) , een zangeres (Margriet van Reisen), een naaktdanseres (Marloes Küpfer, 3e jaars student geneeskunde), en als finalist de medicus Sjoerd van der Werf, die met behulp van zijn assistente aan een indrukwekkende endoscoop met grootbeeldscherm (ook op het achterdoek geprojecteerd voor de 1200 Vredenburg-bezoekers) een camera in zijn strot laat afdalen in zijn ingewanden; - ons aller op een worteltje kauwen slikken kauwen slikken kauwen slikken - wat me weer doet denken aan een vroeg toneelstuk van Harry Mulisch.
Het wonder geschiedde, noot voor noot bijeengebracht: video, licht, volgspots, tedere en uitbundige muziek, gedirigeerd door de enthousiaste Nieuwe Zeelandse componist Hamish McKeich, en een ruim van alle instrumenten voorzien orkest - dat ook nog eens voor dezelfde avond een programma van Willem Breuker had ingestudeerd en uitgevoerd: twee volkomen verschillende muzikale stijlen op éen avond, twee keer drie kwartier ingespannen bezig zijn. Hoedje af voor al diegenen ook die achter de coulissen zoiets tot stand brengen. Ik ben benieuwd wat de pers er over zegt; interessant dat er plaats is voor dit soort experimenten tijdens de Nederlandse Muziekdagen in Utrecht. Wij gingen als vrienden uiteen, van Erik een cd-tje: voor altijd - wij komen elkaar, DV, weer tegen op de Parade.


Repetitie zaterdagmiddag in Vredenburg met orkest en solisten

Het toeval mocht weer toeslaan - wij lieten na een telefoontje een (zelden voorkomende) zondagsbezoeker binnen, Marco Bakker, die hier onlangs foto's kwam nemen. Wij zagen zijn foto's van Vali Myers en zijn vraag of ik 11 maart aanstaande in Broek in Waterland bij de tentoonstelling van zijn foto's rond Vali en haar vrienden een woordje wilde zeggen, kon ik niet anders dan bevestigend, DV, antwoorden.
Wij haalden een map van 75 x 55 cm met dertien reproducties van haar tekeningen te voorschijn, in Zwitserland in 200 exx. gedrukt, zonder datum, voornamelijk uit eigen bezit, de laatste daterend uit 1981.
In 1980 verscheen bij de uitgever Open House in Londen het boek Vali Myers: Drawings 1949-'79. ISBN 0 905664 25 6. Ingesloten bij het boek brieven in haar bijna middeleeuws aandoende handschrift, foto's - ook van Marco -, een artikel in Het Parool van 18 februari 2003, over haar overlijden, 'vorige week', op 72-jarige leeftijd.
Ook daarin opgevouwen een affiche van de tentoonstelling The Dreamtime Drawings and Images from the world of Vali Myers in maart 1982 bij de Peter Stuyvesant Stichting in het Turmac-gebouw aan De Boelelaan in Amsterdam Buitenveldert. Wie herinnert zich de enige jetsetter van Amsterdam nog, Alexander Orloff met zijn mooie vrouw en dochter in hun open huis aan de Apollolaan? Ik nauwelijks.
En ik realiseer me dat de tekst On the threshold of Vali's Realm, vóór in die map met tekeningen afgedrukt, de tekst is die ik uitsprak bij de opening in Amsterdam, op vrijdag 12 maart 1982, op een dag na 25 jaar voor de beoogde tentoonstelling in Broek in Waterland. Zo zit dat, ja dat zit zo. Noem het whatever: het geschiedt, en je noteert het. Wie Kruis zegt moet ook Munt zeggen. Ik doe aan beramen. Adem-benemend. Edith heeft zojuist Ornette Coleman voor me opgezet; ze heeft me over hem horen spreken. Wat voelt ze mijn moods toch goed aan: het heerlijkste wat een mens kan overkomen.

We gingen wandelen, looptraining - we gingen op de bonnefooi bij onze lang niet geziene oude vriend Emanuel Lorsch in de Weesperstraat langs, waar wij hartelijk ontvangen werden, en weer eens opnieuw bleek - het zijn zijn woorden - hoe het hechte bouwwerk van de vriendschap bestand is tegen de tand des tijds. Hij zal ons vergezellen naar de zeventigste verjaardag van Barbara, het volgende weekend. Wij kwamen hem haar uitnodiging overhandigen.
Deze week moet ik mij onledig houden met papieren, eerst te lezen, rang te schikken en weg te leggen, of mij er van te ontdoen.
WadW: Werk aan de Winkel. Je schept je eigen werkverschaffing en je bent een leven lang bezig, terwijl je er steeds meer plezier in gaat krijgen. Volgen we nu ook de Amsterdamse thrillers rond Moskovitz en sinds vandaag de voorzitter van Türkyemspor? Ik weer even wel.
Tussen de weer aangetroffen foto's is er een van Karel Appel en Vali samen; ik weet niet meer hoe ik aan de foto kom, ongedateerd en niet van naam des makers voorzien. Ze lacht je opgewekt toe: Dreamers, Awake!
Simon Vinkenoog, voetzoeker.


Zaterdag 17 februari 2007

That which offers no resistance can be harder to push

Let it be! Muziekkenner en archiefbeeldenkoning Fenno Werkman, werd hij genoemd in de Sixties!-krant van het Gemeentemuseum bij de aldaar t/m 29 april plaatsvindende tentoonstelling met kunst, mode, dsign, film en fotografie in de jaren Zestig van de Vorige Eeuw. Hij is de programmamaker achter Wintertijd, waarin Harry de Winter muzikale gasten ontvangt, bleek een aangename gesprekspartner, had zelf het nodige te vertellen en wij konden voor een volle aula, op het toneel gezeten genieten van de door hem op mijn verzoek bijeengebrachte musici en zangers, terwijl op de monitor tussen ons en op het filmdoek achter ons de beelden en de muziek werden vertoond, waarover wij te spreken kwamen. Van de Quintette du Hot Club de France met Django Reinhardt, die in de hongerwinter 44-45 mijn bloed weer had doen stromen, waren helaas geen beelden.
Wel aanwezig waren voor oor, oog en geest Janis Joplin, Jim Morrison, Arthur Brown, The Mamas and the Papas, Jimi Hendrix uiteraard, The Stones (mooie studio-opnamen van Sympathy with the Devil), de Beatles, Quicksilver Messenger Service, The Byrds en de Beach Boys, Boudewijn de Groot kwam langs en uiteraard de helden van de jazz: Charles Parker, Dizzy Gillespie, en er rolden wat termen over tafel, naast de gedichten. Mijn smaak is wat men noemt eclectisch; waaierend alle kanten uit, de namenparade hierboven kan eindeloos worden uitgebreid - we hadden nog uren kunnen doorgaan - the party is not over yet!
Van Remco Campert las ik het gedicht Voor Blowers, met de roemruchte slotregels:

'Deze vreemde ontroering
die poëzie is
wantrouw ik niet meer,
dat hebben mij geleerd
de jazzmusici:
de wereld swingt als de pest,
de rest
is gemompel van bedelaars.'

Alaaf! Happy New Year! Swing de pan uit, blijf dansen op de vulkaan, gedenk Lew Welch:

If the Tribe refuses to dance,
the Poet can only worry, watch, and
warn.

Daar is voorlopig ALLES mee gezegd. Simon Vinkenoog, Stadsdichter (sinds 1999) van Woudrichem.


Simon en Fenno luisterend naar de Big Band van Sten Kenton in het Gemeente Museum van Den Haag


 

Vrijdag 16 februari 2007

Death is as essential to life as life itself

Ja, vroeger en nu - heerlijk om het te voorschijn te kunnen halen. Het eerste nummer van Randstad, dat ik opsloeg om te kijken naar Louis Paul Boon's Playgirls, met 6 foto's uit zijn Feminatheek, deed me weer bladeren. ("In de verlatenheid van mijn huis, dit eiland van rustige beschouwing temidden een oceaan van zenuwachtig vertoon, had ik weinig anders te doen dan mij daarmee onledig houden. Vastgeplakt op bladen kijken de vrouwen langs mij heen met vrijmoedige blik of omsluierde ogen, gedogend dat ik als bewonderend toerist en meteen als afgravend archeoloog het landschap van hun lichaam bereis").
Wat al niet lezenswaardig, ook nu nog in dit als driemaandelijks tijdschrift aangekondigde boek, waarvan herfst 1961 het eerste nummer verscheen. Nummers los verkrijgbaar, geen abonnementen, dit nummer ƒ 4,50, Bfrs 85,-, 160 pagina's, 8 fotopagina's, De Bezige bij, LRP 25. De redactie bestond uit de Nederlanders Harry Mulisch en Simon Vinkenoog, en de Vlamingen Hugo Claus en Ivo Michiels.
Het Vlaamse redactiesecretariaat was in handen van Ivo, het Nederlandse in het mijne. Vijf jaren intense en betrokken samenwerking; dertien nummers verschenen met een falanx van medewerkers- in 1966 werd de uitgave gestopt; de auteurs hadden andere bezigheden/beslommeringen
Aan de verschijning van elk nummer werd telkenmale de nodige aandacht geschonken, zowel door de redactie als door de lezers - alle oplagen raakten uitverkocht, verzamelaars zijn op internet gesignaleerd. Niet ten onrechte; Hans Magnus Enzensberger noemde Randstad, dat oorspronkelijk trekken van The Evergreen Review vertoonde, het beste Europese tijdschrift.
Inhoud van het eerste nummer: Samuel Beckett's Krapp's laatste band, vertaald door Jacoba van Velde; de Playgirls van Louis-Paul Boon; Ethel Portnoy Kousbroek: Beaucoup, passionnément, à la folie, de carrière van Wilhelm Reich; Corneille (uit het Engels vertaald door Hans Sleutelaar): Dagboek van een schilder in Ethiopië; een romanfragment uit Alain Robbe-Grillet's roman Jaloezie, vertaald door Nico Lijsen; drie fragmenten uit De Hunnen van C.C.Krijgelmans, en een brief van Allen Ginsberg over abstractie in de pooëzie, vertaald door Frits Onderdijk (mijn vertalers-pseudoniem).
In de Kroniek een aangrijpend egodocument van Sanny Hemerik (laat ik de initialen maar voluit vermelden) Muziek, show, lachen; Maurice Girodias Pornoloog op Olympus, de geschiedenis van de Parijse Engelstalige (subversieve, clandestiene, gecensureerde) Olympia Press, vertaald door John Vandenbergh, en van de toenmalige reisredacteur van de GPD W.L.Brugsma Doen wat wij zeggen, veel Koude Oorlog, Kennedy, Cuba en Berlijn.
Ik ga nog eens alle nummers resumeren, met aantekeningen bij elk geschrift waarmee ik bij de redactie te maken had, maar niet noodzakelijk voor mijn Kersverslezers; een biografie over mij wordt geschreven en dient op 18 juli 2008 te verschijnen, DV, als ik tachtig jaar word.
Daaraan werk ik uiteraard graag mee; wie nog iets te zeggen heeft, laat het horen. Ik verbind door, zoals ik altijd placht te doen, pleeg te doen & nog lang hoop bezig zijn te doen. Een vroege vrijdag, ik schrijf dit 1 A.M., ik hoor onder me Harry Jolink zingen; het televisietoestel zit tussen de beide zijden van mijn bureau, kijkt de andrre kant uit; de kamer in.
Zo heb ik alles tegelijk, het buiten, prachtnacht met rode achterlichtlampen en geelverlicht Amstel Hotel, Edith hoor ik hiernaast, voor mij de ruimtekabine waarin ik leef, en dan dit mannetje hier tussen de papieren, de asbak en de apparatuur die hem vleugels verschaft. Vanavond Gemeentemuseum - in het kader van de Sixties figureer ik in een programma; morgen, zaterdag tijdens de Nederlandse Muziekdagen in Vredenburg De Afdaling in de ingewanden, een eenmalig experiment, dat voor de radio wordt opgenomen. Hierover meer. Gegroet voor dit weekend, Simon Vinkenoog - de levenslustige.


Repetitie hedenmorgen met het Metropole orkest in het MCO te Hilversum


 

Donderdag 15 februari 2007

Tomorrow is another day

oh oor o hoor oh oor o hoor oh oor o hoor oh oor o hoor oh oor o hoor oh oor o hoor oh hoor

Zo wil ik inderdaad mijn dag - als het moge: jaren - doorbrengen, nieuwe media omarmend als geestverruimende middelen (wat anders, professor?), enthousiast over poetry slams, die mij doen herinneren aan de dichters van de beat generation - en in het voetspoor van Beets en Ten Kate. Niets dan vooroordelen of afgunst misschien, professor? Gelukkig heb ik als samensteller en in- of uitleider een Neerlandiscus, Coen de Jonge, die mij nooit gewezen heeft op niet ter zake doende elementen.
Don't explain, don't apologize. Misverstanden zullen er blijven; duidelijk is alea jactes est, en ik benoemde mijzelf een paar dagen geleden tot non-polemist. Dat ik niet bij de academische Canon behoor, het zal je zorg maar zijn - ik breng verslag uit en het zijn kreupele tijden. Als een volgend gedicht zich aandient, zal ik niet in de eerste plaats denken aan de criticus die over dat gedicht, of de bundel waarin het terechtkomt, zijn licht laat schijnen.
Ik ben van de orale poezie, ik lees mijn gedichten voor en dan kun je gebruik maken van de andere middelen, die je ten dienste staan om je loze kreten kracht bij te zetten, alles maar dan ook alles tot een bepaald punt te brengen - en dan, af laten weten, ja? Mijn laatste woord hierover is met deze eerste reactie gezegd. Nadat twee aardige mensen mij op deze tekst gewezen hadden, zocht ik de (ongelezen) Groene Amsterdammer van vorige week op. Voilà; anders had u er hier eerder van gehoord.


De dagen zijn niet stuk te krijgen; de tuin verwelkomde ons meer dan ooit, en Edith die een wandeling door het complex maakte, kwam weer met de nodige nieuwtjes terug in ons tuinhuis waar ik LPB las; Buitenzorg is een gemeenschap die opbloeit in de zomer terwijl her en der tuinders al bezig zijn de vroege lente te vieren.
Vanavond mag ik, telefonisch, om half zeven mijn zegje weer kwijt over het stickie in het kader van een Sixties-programma van de NCRV-radio. Zoals men weet swingen de sixties de pan weer uit, we let it all hang out & fly our freak flag high. Ondertussen de kost verdienen, nooit in alle rust mij op mijn ambacht toegelegd; daar was ik te rusteloos voor en er moest brood op de plank - dat heb je als vrijbuiter, geen pensioen.
Morgen weer een repetitie met het Metropole orkest en 's avonds in het Gemeentemuseum van Den Haag komen praten over muziek van de Sixties. Jawel. Zaterdag ligt Vredenburg voor een Gesammtkunstwerk open, waarvan ik deel mag uitmaken Van vroeger en Nu, ja - vandaag en gisteren en uiteraard van de toekomst - veel meer dan wie ook beseft, die nog geen 78 jaren telt, willens en wetens, maar de helft jonger bijvoorbeeld, of ergens daartussen.
Louis-Paul Boon voelde zich rond zijn vijftigste al tot een oudere generatie behoren; ik heb dat generatieconflict in mijzelf - en mijn omgeving - nooit gekend, ik denk niet in jong en oud, noch was er bij mij sprake van een writers' block of midlife crisis - ja, ik spring te gemakkelijk over dingen heen wellicht, en doe dingen halsoverkop; ben ook telkens weer opgetogen als een nieuwe uitdaging mij bereikt. In zo'n geval ben je tijdloos, is wat Was en Is ook Zal- zijn, zo boven zo beneden.Maar dat zijn loze kreten voor een professor in zijn eigen versleten zetel, gouden kooi & ivoren toren (ja, die is er ook nog). Mijn zegje gezegd, lekker fris van de lever, Simon Vinkenoog, terrible travailleur.


 

Woensdag 14 februari 2007

Verbal cuts do not heal as quickly as those made with a knife

Mede leven. Mede werken. Het kost me geen moeite; nooit iets anders gedaan. Wat goed voor jou is, is dat ook voor de wereld, en andersom. Uiterst gecompliceerd engagement, vrij en totaal afhankelijk van alles. The sky is the limit.
Medeleven. De weduwe van Louis Ferron (1942-2005), Lilian Blom, schreef een boek, De Tuinkamer, over hun twintig jaar lief en leed delend samen zijn; Jeroen Vullings noteert in Vrij Nederland (17.02) gedachten over rouwgetuigenissen (Connie Palmen, Kristien Hemmerechts en P.F.Thomése), waarbij hij verklaart eerlijkheid niet als literair criterium te zien, en dat autenticiteit en waarheidsgetrouwheid zwaarder wegen.
"Geen moment twijfelde ik aan de waarachtigheid bij al die scènes uit een huwelijk. Temeer omdat Blom de intimiteit tussen Ferron en zichzelf toont door hun wat kinderlijke manier van communiceren weer te geven.(...)
"Hebben ze weer ruzie, maken ze het goed met stomende sex in de echtelijke sponde, wil ze het alsnog uitpraten! Hij: 'Lil, ik ben geen prater. Vrouwen willen altijd praten. Het is nu toch weer goed?' Zij, streng: 'Nee, lieve schat, het was lekker maar deze afloop is niet bevredigend.'" (...)
"Net als Anne Philipe [die een boek over haar man, de acteur Gérard Philipe schreef: Le temps d'un souvenir. SV]haalt Lilian Blom Ferron als het ware naar zich toe, pelt ze de schil van zijn roem in de buitenwereld, af en toe toont ze hem als hoe hij werkelijk was. Hij: 'Weet je, lief, ik ben niet van nu, ik ben van vroeger. Jij bent van nu ... maar ook van vroeger.'Verderop: 'En niemand leest me.'"

Schrijnend, deze opmerking. En welk jeugdtrauma achter deze schrijver, die geen sentimentaliteit wenste op te roepen. Niettegenstaande zijn vruchtbare pen, de reeks romans die goede kritieken kreeg, de onderscheidingen en prijzen hem ten deel gevallen: niemand leest me.
Wij herinneren ons hoe hij en zijn onafscheidelijke Lilian op een Amsterdams Boekenbal vroeg vertrokken. 'Nu al?' 'Wij moeten de trein naar Haarlem halen, hebben geen geld voor een hotel in Amsterdam.' Pijnlijk, achteraf denk je; ook geen vrienden?

Even aandacht voor het kleine virtuele werk van een oude vriend, www.hetkleinewerk.nl - ik was blij te zien dat telkens nieuwe toevoegingen worden geboden. Ga eens kijken in deze mini-wereld waar veel in beweging is! Benieuwd naar de ontdekkingen, die je doet.

TV-tijd. Kinderen zijn gelukkig in Nederland. Gelukkig maar. Als ik me soms erger - ik maak het niet erger dan het is, maar het is misselijkmakend - is het de zelfingenomenheid van mensen, de zelfgenoegzaamheid. Hoe ze glimmen als ze iets gezegd hebben! Wat levert televisie toch een scala aan waarnemingen op, wanneer je naar de body language kijkt.
En hoor ik daar de naam Anne Frank? En wat is dat voor volte-face van Plasterk?
Mijn commitment, engagement, neemt weer de overhand. En mijn nieuwsgierigheid. Ik ben geen trendwatcher, kijk niet naar ratings, bezoek nauwelijks andermans websites, tenzij ze mij aangereikt worden, doe niet aan sms-en of chatten - eenvoudig e-mailverkeer, deze dagelijkse droom weven, soms een foto, een youtubetje. En de WORD-teksten, die hun eigen weg vinden.
Wij snoepen aan de virtualiteit, leven met ervaringen, regen en wind; ik ben blij in dezelfde VN te lezen dat 'de grootvader van het onderzoek naar Kunstmatige intelligentie' Marvin Minsky (79) , blijkens een nieuw boek The Emotion Machine, besproken door Gerard Janssen, emoties ziet als een manier van denken. Simon & Schuster, 387. Ik heb zijn The Society of Mind in huis, zoeken maar.
Heeft deze eeuwige student immer beweerd: voelen en denken zijn Eén, ontsprongen aan dezelfde bron. Ontdekking van de dag? Niet eens. Eerder denk ik: wat leven mensen toch volgens zelf-opgelegde problematieken ( Louis-Paul Boon bijvoorbeeld, die ik lees).
En wat zou je het liefst willen? Dat die zelfingenomen mensen eens werden doorgeprikt, ons hele leven is toch een zeepbel die op een gegeven moment uiteenspat?
Ik laat je voor vandaag met dit beeld achter, lieve vrienden. Simon Vinkenoog, brandmelder.


'It is evident that I have, so far, only scratched the surface. Nonetheless, I see a great future ahead for both homoeopathy and agriculture.... this field of work deserves to be explored to its limits and I hope that I have aroused sufficient curiositt in my colleagues for them to contribute to its expansion.'
Mark Moodie Publ., Oaklands Park, Newnham-on-Severn, Gloucester, GL 14 1EF UK http://www.moodie.biz
ISBN 0-9517890-5-8


 

Dinsdag 13 februari 2007

The quietest place to be found rests inside a peaceful soul

Zapzap. Van Lingo naar de dry shield-okselliefhebbers, in afwachting van de Wereld die doordraait.
Miskenning. Het woord kwam langs; Jan Vrijman voelde zich miskend - voor mij was hij dat zeker niet, al was het maar door zijn Journaille-columns in Het Parool, die mij telkens een kick bezorgden, die ik zelden van andere columnisten krijg.
Lous-Paul Boon voelde zich miskend, ten achter gesteld. Willy Verhegghe beschreef het in HUMO ooit; ook Boon leed onder depressies, mede doordat twee jonge schrijvers die hij als zijn jongere broeders in de letteren zag, Roger Serras en Jan- Emile Daele, zelfmoord pleegden. Ieder huisje zijn kruisje; wat dat betreft kun je kruisjes blijven zetten - of als je katholiek bent, slaan.
Zelf heb ik me ooit, tot zelfbeklag toe, aan gevoelens van miskenning overgegeven; niet omdat ik mezelf miskend voelde, maar dat niemand zag wat IK zag, die grootse mondiale pogingen van mensen uit het ei te kruipen, volwassen te worden; dat zo weinig mensen van zins waren maar iets in hun leven te veranderen, omdat - nuja omdat: tussen droom en daad, en het risico, en de angst voor het waar kom ik terecht? Nog afgezien van de geopolitiek, die zich niet eenvoudig naar de hand van een laaglands schrijver plooit...
Wat dat betreft heeft ooit het parachutespringen in de jaren 1963 en 1964 mijn zelfvertrouwen een goed gevoel gegeven; en het idee van 'loslaten' dichterbij laten komen. De vrije val; metaforisch van Geboorte naar Dood, via O, inderdaad de O van Orgasme of Oceaan, Overal & Open, zo wij open - alle dingen zijn me te 'inge'... Bliksemschicht in de duisternis.
Nee, miskenning gaat vaak samen met geldelijke problemen; als de vraag hoe aan geld te komen het overneemt of niet meer samenvalt met de vraag hoe je creativiteit uit te werken en aan de man te brengen, de vraag hoe je ideeën kwijt te raken, als je nog begrijpt wat ik bedoel. .
Hoe verbijsterd sommige beeldende kunstenaars waren, toen in de jaren 70 opeens de BKR werd opgeheven; hoe gemakkelijk het achteraf was, hoe moeilijk het plotseling werd - toen de marktwerking, waar je als schrijver in het nederlands taalgebied al vroeg mee te maken krijgt, ook hun vakgebied bereikt had. Tegenwoordig is er zelfs management-studie op beeldende kunst academies...
Als schrijver, man van taal, leent je beroep/roeping zich tot andere noodzakelijke functies: je kunt in de reclame terecht (ik dus niet, bleek), de journalistiek (waarom niet?), het vertaal werk. Nou, daar heb ik ook mijn handen aan vol gehad!Wie de lijst bekijkt, nog niet hier vereeuwigd, vraagt zich af of de vertaler het allemaal heeft onthouden. nee dus, maar de bedoeling is wel overgekomen. Dank voor de belangstelling.
En voor mij was de uitkomst - nooit meer vertalen in opdracht, alleen voor eigen plezier! - inderdaad een OPkomst, van de mogelijkheid je werk in eigen persoon uit te dragen, je stem te laten horen. Voor publiek, levende mensen, niet als entertainer of acteur, maar als een soort one-man show, performance, Open All Circuits! - als je het in je eentje doet, en alle mogelijkheden je geschonken om dat met anderen te doen, mededichters, musici, beeldende kunstenaars - waar dan ook, in den lande, en een enkele keer daarbuiten.
Zo 'n eenmalig evenement waarvoor Erik de Jong van Spinvis me heeft ingeschakeld, wat is het weer minstens zo interessant aan het worden als ik dacht.
Na het lezen van het draaiboek, het beluisteren van de muziek en twee voorbereidende repetitie-gesprekken tussen de zes solisten en technici was er vandaag een repetitie met het ganse Metropole Orkest - zo 'n 55 v/m - in het Muziekcentrum van de Omroep, de vroegere VARA-studio's aan de Heuvellaan, waar ook het Radio Filharmonisch Orkest, het Nederlands Blazers Ensemble, de Radio Kamer Filharmonie, het Groot Omroepkoor gevestigd zijn, alsmede de Muziekbibliotheek van de Omroep; veel lectuur in de entreehal van www.mco.nl.
Andere werelden voor ons om de ogen uit te kijken. Die zich opbouwende sfeer, noot voor noot. Ter zake doende de mini-gesprekken tussen de Nieuw-Zeelandse dirigent Hamish McKeigh, de orchestrator Bob Zimmerman, de componist Erik de Jong, de solisten en de meelevende orkestleden.
We doen nog aan 1 volgende repetitie en een 'doorloop' mee; de gedichten die ik lees hebben plaats gevonden in de opzet, waarin naast het orkest en de liedjes van Erik, ook trompettist Hans Dagelet, dichter Vinkenoog, danseres Marloes en zangeres Margriet betrokken zijn: Afdaling in de ingewanden. Niets meer of minder dan dat; met de nodige video- (Hans Kok) en techniek- (Joost en Patrick )ondersteuning, en een heuse dokter die on stage ...(verrassing)..... Aanstaande zaterdag, DV, in Vredenburg, Utrecht.
Miskend nee, maar ik ben geen mainstream-schrijver, ontbreek op de lijstjes van modieuze, eigentijdse schrijvers die voor de Nacht van de Poëzie in Utrecht of Crossing Border of het Voorwoord in Den Haag worden uitgenodigd - hoewel Louis Behre mij nog altijd enige dank verschuldigd is. Hoe meer poëzie onder de mensen, hoe beter. Dat in de mercantilistische samenleving als de onze mensen zich manifesteren als managers, ik heb het gemerkt.
I bowed out
: er gaat mij niets boven de onafhankelijkheid, waarbij je het achterste van je tong kunt laten zien, om te tonen dat je niet ruikt. Ja, ik deug - en wie mij leest deugt en de hele wereld deugt, op een paar ondeugdelijke mensen na, en ja - die zullen het veld moeten ruimen.
Nu was ik verder deze avond in onschuld mijn handen, dol gelukkig, en verblijf met gracieuze groeten, tellende mijn zegeningen, Simon Vinkenoog - geen polemist.


 

Maandag 12 februari 2007

Without breakdown and decay
there would be no rejuvenation

Welkom Week 7, week van het Chinese Nieuwjaar. Klaar voor verrassingen, het onmogelijke verwachtend? Het gaat knallen! Je moet stout zijn om er bij te zijn, vernemen wij (via Henrico Prins in de Volkskrant) luidkeels roepend op de Huishoudbeurs, van de dames Dekkers en Van Royen, resp. in lingerie en chicklit.
Even zien of wij, het partnership Vinkring, lid van het Verbond van Vriendenkringen (Geroepen door de diverse Doelgroepen), beantwoorden aan de Schaal van Stout(moedigheid), oplopend van 1 tot 12 die gesteld worden aan de rolmodellen, elf stoute dames in het boek, zestien miljoen (M/V) in het Nederlands taalgebied: levenslustig, nieuwsgierig, creatief, ambitieus, ondernemend, succesvol, grensverleggend, risiconemend, veerkrachtig, dominant, manipulatief en ongenaakbaar.
Afgehaakt? Niemand is perfect, Marlies en Heleen! Jullie lachen, all the way to the bank! Maar ik neem ze wel serieus, deze moderne vrouwelijke slagschepen in de power-struggle van de Hebzucht. Ik ben van de zijnszucht, geen Sehnsucht. Imponderabilia; nog steeds jonglerend met dat woord.

"Overvallen door een heftig gevoel van levensmoeheid," werd Philip Stott, emeritus hoogleraar biogeografie aan de University of London en redacteur van Political Ecology: Science, Myth and Power, door de Volkskrant overgenomen uit The Wall Street Journal, "na de bekendmaking van de recentste duistere samenzwering van het IPCC, het klimaatpanel van de VN."
Het Panel, in 1988 opgericht door de Wereld Meteorologische Organisatie en het Milieu Programma van de Verenigde Naties, bracht begin deze maand een 'samenvatting voor beleidsmakers' uit van het rapport over de natuurwetenschappelijke basis van klimaatverandering, van de Werkgroep l van het Vierde Beoordelingsrapport: Klimaatverandering 2007.
In april volgt Werkrgroep 2 met een rapport over de effecten van en de aanpassing aan klimaatveranderingen en in mei Werkgroep 3 over het matigen van klimaatveranderingen.'
Professor Scott hekelt 'de broeikaskaravaan' van de VN, die volgens hem geen wetenschappelijk waardenvrij karakter heeft, maar mede door consensus en politiek wordt bepaald. Bij het citeren van regel 10 van de statuten ('Bij het nemen van besluiten en bij goedkeuring en aanvaarden van rapporten zullen het Panel, de werkgroepen en de taakgroepen hun uiterste best moeten doen om een consensus te bereiken.') noteert hij: "Ik wil wedden dat Galileo het daar nog knap lastig mee gehad zou hebben."
Het is volgens hem van het grootste belang er nog eens bij stil te staan dat in de ' wetenschap vooruitgang wordt geboekt door twijfel en paradigmawisselingen; voor het IPPC-rapport werd geen eigen onderzoek verricht; er wordt slechts gebruik gemaakt van secundaire bronnen.
Uit regel 3 maakt Philip Stott op dat deze supercommissie een meer politiek karakter heeft dan vaak wordt erkend: "Documenten dienen onderworpen te worden worden aan beoordeling door deskundige vakgenoten en door overheden."
Hij noemt de conclusie, dat de klimaatverandering die men over de hele wereld waarneemt, 'zeer waarschijnlijk' door mensen veroorzaakt is, een mooi staaltje Alice in Wonderland-taal.
Nog twee fragmenten en de conclusie uit dit opmerkenswaardig artikel: Het broeikaseffect: een debacle, onder een zeskoloms-foto van twee ijsberen op een paar ijsschotsen in Noord-Alaska.
"In de loop van de geschiedenis hebben verklaringen die de dominantie benadrukken van maar één factor in immens ingewikkelde processen het altijd moeten afleggen tegen sterkere theorieën."
In dit geval staat in de coulissen van de consensus van het paneel een contra-paradigma te popelen, dat zich richt op de ernstige onzekerheden van waterdamp en wolken. Stott wijst op het speurwerk van Henrik Svensmark, directeur van het Centrum voor Zonneklimaat van het Deense Nationale Ruimtecentrum, die verklaart : "Het broeikaseffect moet wel een zekere rol spelen. Maar voor de opvatting dat het absoluut zeker is dat de temperatuurstijging alleen maar te wijten is aan kooldioxide bestaat geen wetenschappelijke rechtvaardigheid. Dat is puur giswerk."
Verwezen wordt ook naar een artikel in het oktobernummer van de Proceedings of the Royal Society: 'Dragen elektronen bij tot de vorming van wolken?'
De resultaten van het Deens onderzoek wijzen erop dat het waarschijnlijker is dat temperatuurfluctuaties in verband staan met de activiteit van kosmische stralen dan met kooldioxide.
"Wie zal zeggen waar al dit opwindende onderzoek toe zal leiden? Wat er wel onmiskenbaar mee is aangetoond, is dat de wetenschap van klimaatverandering nog verre van gevestigd is en dat dat zeker niet is gebeurd door de presentatie van een door de overheid voorgekookte 'beleidssamenvatting' van een supercommissie van de VN.
De ongemakkelijke waarheid blijft dat het klimaat het meest complexe, chaotische systeem is dat we kennen. In zo'n systeem zijn de gevolgen van zowel handelen (de uitstoot van gassen door menselijk toedoen) als niet-handelen (geen uitstoot) in de marges even onvoorspelbaar. Wat voor klimaat zullen we maken? Wordt het beter? En als dat zo is, zal dat betere klimaat dan niet ook veranderen?
En daarmee zijn we - aldus nog steeds de Engelse biogeograaf Philip Stott - aanbeland bij de fatale fout in de kern van het hele debacle van het broeikasteffect. We moeten aanvaarden dat klimaatverandering de norm is en niet de uitzondering. We moeten het behandelen als een politieke en een economische kwestie, zodat we ons kunnen richten op de vraag hoe de mensheid zich het best kan aanpassen aan continue verandering, of dat nou tot warmte, kou of droogte leidt. Het idee dat we een 'stabiel klimaat' zouden kunnen bereiken, is een gevaarlijke tegenstrijdigheid in zichzelf.
Laten we hopen dat Werkgroep 2 van het IPCC, die over aanpassing gaat, straks in april in haar rapport een verstandiger agenda opstelt."

Niemand dicteert het gezonde verstand. Leve de veranderingen, waarzonder het leven op aarde onhoudbaar zou zijn. Leve het continue af- en aanleren. Toekomstbestendige overeenkomsten toegewenst, vrienden.
De ondernemende change-agent Luc Sala is met MindLift.tv aan een nieuw avontuur begonnen. Hij kan peuren uit de audiovisuele archieven, die hij heeft opgebouwd met zijn uitzendingen voor Salto en Kleurnet, Amsterdamse lokale t.v.-zenders, alsmede zijn eigen MySTèR giving a perspective of Amsterdam and its multicultural mix around the millennium of 2000. .
Al op de homepage kunnen we met een klik op de foto tien-minutenclips aangereikt krijgen van Andrew Cohen, Terence McKenna, Timothy Leary, Alexander Schulgin, Robert Anton Wilson, Herman Brood en Ken Kesey met de FURTHUR-bus in Engeland, anno 1999.
Aanstaande zaterdag organiseert Luc Sala een uitverkoop-party in zijn Ego Soft-onderkomen in de Kalvertoren, ingang Singel, bij de Munt. Graag tot gauw, pionier: het ga je goed!
Gegroet tijdgenoten, lieve mensen, Simon Vinkenoog, kenner.


Zondag 11 februari 2007

The pursuit of pleasure ultimaly
involves the suffering of pain

Het fotomoment. Het persmoment. Het KRSVRS-moment. Je zoekt Dreamweaver op, na uit het Journaal te zijn opgestaan.
Vooraleerst blijven denken aan de film, die ik in het Uur van de Wolf zag voorbijtrekken, over het leven van Jan Vrijman (1926-1997) die ik gekend heb, intens en betrokken, activerend en geïnspireerd, altijd bezig zijnd, mij belerend hoe je verliefd moest worden op het onderwerp waarover je schreef, of filmde - maar ik kende hem absoluut niet in zijn depressies, zoals zijn partner Nicole Holt, de moeder van Fabie, die de film maakte, sprekend over het allerdiepste gat waarin een mens kan vallen, dat je je maar kunt voorstellen. Ik heb hem nooit zien vallen, al hebben we jarenlang gekaart en een stickie gerookt, in het Vondelstraatsouterain, toen Remco en hij nog in hetzelfde huis woonden, en Cees was daar vaak bij, en de dames Ilse, Lucia, Jacqueline, Nicole - de zwager in Breda. Trips naar Brussel, Rotterdam en Parijs. Het waren mijn Haagse Post-jaren, begin van een roerig decennium.
Wat kennen wij anderen toch weinig; wat weten wij niet , soms nooit, van de binnenkant, waar het schroomt en schrijnt.. La Vita è bella kon ik niet uitzien, ik hernam hier de zit.. Ook mij schrijnt. Journaille, uit het volk, met het volk. Voor het volk; in elk geval door mij herinnerd als een integer en betrokken mens - een der velen die hun bonafide talenten in een onwillige maatschappij niet kunnen uitleven; met de daarbij behorende financiële problemen.

Daarover werd overigens niet gesproken, tijdens de forumdiscussie in het Café Blaman, in de grote ruimte van de Remonstrantse, 'rekkelijke' kerk aan het Museumpark nr 3 in Rotterdam, Vers versus Vers: de popularisering van de (dicht)_kunst. Manuel Kneepkens, jurist-activist-politicus-dichter leidde het forumgesprek, waaraan deelnamen Susanne Janssen, buitengewoon hoogleraar in de sociale aspecten van kunst, cultuur en media (niet de esthetische of psychologische, verklaarde zij), Tjeu Strous, hoofd beleid van de Rotterdamse Raad voor Kunst en Cultuur, de dichter/literator Rien Vroegindeweij, en de per 1 januari jl. door de Rotterdamse gemeenteraad benoemde Jeroen Naaktgeboren namens de Woorddansers (een collectief met 2 dichters, een musicus en een v.j.) om wier benoeming als stadsdichter - voor 1 jaar - het in feite ging. Procedurele kwesties; een gedachtenwisseling met divergerende uitgangspunten, 'stille' dichters tegen 'performance' dichters, high & low brow . Een onderwerp, dat verdieping verdient - veel in Rotterdamse (en Nederlandse) poëzie belangstellenden; de aanwezige Rotterdamse dichters lazen een gedicht voor: Amir Afrassiabi, Jana Beranová, Arie Hordijk (samen met Jeroen een passend gedicht over de Rotterdamse haven), Jan Oudenaarden, Marlies Somers en Hans Wap.
Mooie panoramische doorsnede: de rollende steen waarover ik in 1967 dichtte, is blijven rollen, poëzie is niet meer weg te denken uit het leven - zij het dat dag- en weekbladen dat onvoldoende beseffen. Ruim baan voor een gedicht bij het nieuws en de gemengde berichten in de krant. "Het gedicht is een bericht."
Investigative poetics. Van een eenzaam avontuur en hoe het gezamenlijk te belijden. Een Denkraam-webstek opzoeken, met outsiderkunst, l'art brut , gemaakt door mensen die het niet om de roem of het geld gaat, maar om het spel, het avontuur, de ontdekkingsreis.
Gedichten Maken Helpt: verstandige stem uit de zaal.
Afscheidsconcert; nadenkdag ligt voor me. En deze nog hele lange avond weer voor onszelf.... Simon Vinkenoog, liefdesdichter.


Uit Greg Brighty's MAZE BOOK puzzles for everone, Latimer New Directions, London 1973.
Nr. 29: "I do not expect you to do this one. Especially from the larger circle to the smaller, since then the valving will be against you. It is structurted on concentric systems of mutually accessible centres.
N.B. There are no dead ends.


Zaterdag 10 februari 2007

Acceptance and universal values are important,
but so are washing the dishes and mopping the floor

De welDaad en de terugkeer naar de Aarde. Onderweg voelde de XMM-telescoop aan clusters op afstanden van pakweg een miljard lichtjaar en zijn de resultaten van een onderzoek van een astronoom van het Nederlands ruimteonderzoekinstituut SRON, Jelle de Plaa, 'wie weet ook van belang voor kosmologen die de uitdijingsgeschiedenis van het heelal proberen te achterhalen.'meldt Govert Schilling in de Volkskrant.
Een leesochtend in bed op een regenachtige dag, wat is er mooier en heerlijker? Tellend mijn zegeningen, ik ben al bij de n.
Als er iets in mijn genen zit, dan is het wel het beroep van mijn vader, Hendrikus Albertus V., 1903-1977, die ik gekend heb als postbesteller, voorsorteerder en gepensioneerd hoofdconductreur van een posttrein naar Duitsland. Voorsorteerder: zo'n geheimzinnig woord; het geschiedde ten Hoofdpastkantore, nu Magna Plaza aan de nieuwe Zijds Voorburgwal, hier in the Mad Master, en ik was er getuige van zogeheten kantoorhumor, in Jiskefet uitmuntend gepersifleerd. Ik vond alles vreemd, kortom - een geheimzinnmige wereld waarin je als kind terecht kunt komen. Je schept je langzamerhand een eigen wereldbeeld, en blijft nieuwsgierig naar wat andere tijdgenoten over Leven & Dasein te zeggen hebben.

"We gaan naar de klote!", montert bioloog-schrijver Midas Dekkers de Volkskrant-lezers op via interviewer Jean-Pierre Geelen. 'Het modieuze 'intelligente optimisme' is niet aan hem besteed. Lijdt hij niet aan calvinistische zwartgalligheid? Misschien, maar kijk dan even in de geschiedenis om te zien hoe het afliep met alle rijken op aarde; de Romeinen, Hitlers duizendjarige rijk, de Habsburgers, de Inca's - ze zijn allemaal ontploft, kort na hun hoogtepunt. Precies op het moment dat je denkt dat je niets meer kan gebeuren, dan wreekt zich de hoogmoed. Hoe het met ons wereldrijk afloopt, weet ik niet, maar de vorige duizend wereldrijken zijn allemaal naar de klote gegaan en ik zou niet weten waarom wij een uitzondering zouden vormen.'
In een leesbaar en openhartig, soms de schenen schoppend verhaal, verwijt Dekkers de Dierenbescherming te hebben gefaald: "Ze hebben daar zitten slapen toen boeren, dierenartsen en de Rabobank hun enorme martelindustrie aan het bouwen waren. Toen de bio-industrie niet meer te stuiten was, was de dierenbescherming nog druk in de weer met het verkopen van vlaggetjes en lepeltjes ten behoeve van siamese katten. Zolang je op 4 oktober je poes maar verwent met een extra stukje gehakte koe, dan is elk schuldgevoel weer afgekocht, lijkt daar de gedachte."
Waar NRC Handelsblad Arnon Grunberg naar Guantánamo stuurt, is Bart F.M. Droog op weg naar Teheran om daar /pracht en praal/in Perzië aan de haal/met lokale schonen - vervolg op zijn website, deze week op Volkskrant.nl/weeklog. Zoveel werelden om open te breken, zoveel inkijkjes geboden; zoveel hedendaagse mythologieën. Zoveel lieux de mémoire: de reizen waarvan de souvenirs onze woon- en leefruimte vullen. Het kleedje uit Guatemala op bed. Het woord 'wederhoortelefoongesprekken'over Generaal X. Kaap de Goede Hoop, Zuid-Afrika, waar de telefoon ging. Rijden in plensregens. Mail Art. Film over Jan Vrijman morgenavond, Close up om 18u55.
Waarschijnlijk zijn wij dan juist op tijd terug uit Rotterdam, waar morgenmiddag van l5u tot 16u45 een zaal- en forumdiscussie, annex gedichtenmarathon - 16 dichters! - plaatsvindt (Vers Versus Vers: de popularisering van de (dicht) kunst), naar aanleiding van de benoeming van de Woorddansers als Rotterdamse Stadsdichter 'Inclusief voordracht, performance en afsluiting door Simon Vinkenoog', graag DV gedaan door uw dankbare en dienstwillige dienaar van het Leven. Café 'Blaman/Arminius, Museumpark 3, Rotterdam. 010-4363800.
Interessant, ooit heb ik mensen ontdekt, nu ontdekken ze mij. Het Loontje van Boontje; ander chapiter - als de hennep bloeit. Innige banden met plekken waar je misschien maar 1 keer geweest bent. Het bedreigde theatertje in Wijk bij Duurstede. Mahogany in Edam. Mail art; collectie van Guy in Hasselt aangevuld. Een stoel met overal boeken om me heen bij Demian in de Wolstraat 2 te Antwerpen, waar ik me onlangs die biografieën van de heren Voorgangers van de Beat Generation heb aangeschaft, die ik nu 1 voor 1 aan het lezen ben. Even tussentijd voor Boon. En nu laat ik jullie weer buiten spelen; ik begeef me in de avond die als een oase van rust over ons neerdaalde, met Edith naar binnen. Paradise Now! Simon Vinkenoog, bewustzijnsverkenner.


Vrijdag 9 februari 2007

Fate itelf is the ultimate Zen master

Tjebbe van Tijen kwam papieren terugbrengen, die hij om te scannen nog in zijn bezit had na het produceren van de scrolls die op de Situationisten-tentoonstelling in het Utrechtse Centraal Museum te zien zijn. Ook kregen wij van hem ("wij kennen elkaar 40 jaar") een cd-rom met het aan mij gewijde 'landschap 'en toonde hij ons op zijn laptop welke mogelijkheden zijn imaginary museum biedt.
Binnenkort zal de website van het Centraal Museum met zijn interactieve multimediale installatie verrijkt worden; men ziet dan op welke wonderbaarlijke wijze, laag op laag, visuele communicatie kan worden overgebracht.
(In)genieus! Mijn (onze) grote bewondering, en dank.


Het duizelde ons: wij zijn geen programmeurs, zoals wij geen automonteurs zijn; wij beseffen zoals dat heet te steppen met een Rolls Royce.
Uiteindelijk bevindt de informatie-explosie zich binnen de dimensies die met deze apparaturen & technologie bereikt worden. Interessant thema om over na te denken deze zomer, als wij buiten wonen en niet on line zijn: dit dagelijkse KRSVRS even niet, even alle e-mail aan de kant.
"Ik ben echt niet verslingerd aan dat ding, hoor!' zeg ik als ik zie hoe Edith kwaad is op de Spamfighter, die zich aan onze e-mails hecht nadat wij ze een proefperiode gratis
voor ons hadden laten 'vechten.'
Mevrouw Keukens kreeg een gepeperde e-mail.
Het duizelde ons, nogmaals, na Tjebbe's bezoek, het was voor ons veel te hoog gegrepen; hij met zijn 20-jarige ervaring en thuis drie zoemende apparaturen gelijktijdig bezig.
In elk geval zitten er nog genoeg gigabytes op deze PC om nog een tijdje te kunnen duren; op een gegeven ogenblik - het is nog lang zo ver niet - zal ik moeten betalen omdat te veel mensen mijn webstek bezoeken.
On verra - ik doe dit nog steeds not for the money, geheel uit eigen zak, maar - en dat kan best, juist & daarom: for the fun of it. Omdat het me een enorm genoegen verschaft, na meer dan zestig jaar bezig zijn met woorden(uit)wisselingen, op papier - per dag, week, maand, jaar of in de ramsj - of voor publiek - mijn gedachten binnen een bereik van luttele uren overal ter wereld te kunnen rondbazuinen, iets wat me nooit eerder gegeven was - en veel nieuwe mogelijkheden biedt, die ik bij lange na nog niet ken.
Als je dat geen airplay noemt, dan weet ik het niet! Bovendien past het geheel en al bij mijn gebruikelijke werkwijze (ahum, zei de spelleider): te proberen volkomen juist verslag uit te brengen van wat ik meen te zien.
En dat is nog heel wat, maar er rest me straks meer te doen: een repetitie met Spinvis voor een volgend optreden met het Metropole Orkest in Vredenburg volgende week tijdens de Utrechtse Muziekdagen. Toch weer eens naar die installatie gaan kijken, vragen we Gerard, Else en Laura mee te komen. Goed idee, Edith. Iedereen de groeten, Simon Vinkenoog, hongerkunstenaar.


leaving the 20th century. The incomplete work of the Situationist International. Translated and edited by Christopher Gray.
Free Fall Publication 1974


 

Donderdag 8 februari 2007

Though talents may be given, they need to be cultivated

I Amsterdam - de goede verstaander die aan een half woord genoeg heeft. Vullen jullie elkaar aan, vraagt de fotograaf die even thee blijft drinken en mij observeert terwijl ik dit tik. Nou en of; ik had al eerder uit zijn mond genoteerd: je bent toch 'n stukje vaderlandse geschiedenis, ben ik bang.
Bang hoef je daarvoor niet te zijn, in het laatste kwartier van je leven - met zoveel liefde in de aangelegenheden die je tegemoet komen, waarvan je kunt leren en profiteren. Als in elk NU-moment de toekomst schuilt, de verwachtingen waarzonder wij niet kunnen.
De fotograaf heeft geswitcht van beroep, gillend als onderwijzer uit de klas weggelopen - nu andere contacten. O, ik begrijp de 38-jarigen, die zien in een vicieuze cirkel te zijn beland of kunnen belanden en die, brekend met de routine, en soms met de ratio, een andere weg voor hun mogelijkheden vinden, nieuw talent naar buiten brengen, nieuwe contacten leggen, geïnspireerd worden. Hoe het leeft, overal leeft, alomme.
Samen - het woord wordt weer te vaak gebruikt. En de manier waarop doet denken aan het infame begrip Togetherness waarmee de Amerikanen zich zo van en in de wereld geïsoleerd hebben. Op welke hoogte, in welke mate, samen? Naar een synthese, een globale integratie, een mondiale entente cordiale?
Maar het is waar, Tjebbe - ik heb gemakkelijk schrijven...Wegdromen gaat zonder woorden.
Ik wenste de fotograaf overigens succes met zijn vaderschap bij het uitgeleide-doen; hij had ons laten weten vader van een tweeling te worden. Jonge God, oude God - ik ken blijkbaar geen onbewaakte ogenblikken, want toen ik Edith vroeg het gedicht-op-video van Allen Ginsberg Father Death Blues op te zetten (dat ik vertaal voor de ondertiteling bij de Dode Dichters Almanak) werd ik, als bij de eerste keer dat ik keek, gisteren, weer zo geroerd dat de tranen me in de ogen sprongen.
De mooiste foto waarschijnlijk, opperde fotograaf even later, toen hij me uit het raam kijkend, video-kijkend en achter mijn bureau gezeten geschoten had. Laat naar je kijken, raadde ik de bezoekers van www.DichtTalent.nl aan, laat van je horen - bij www.cafefestinalente.nl kun je je melden voor eerstvolgende ronde van de maandelijkse poëzieslag bij Festina Lente aan de Looiersgrachjt 40b in de Amsterdamse Jordaan, telkens de eerste dinsdag van de maand, ca 21 uur. Fasten your seatbeltjes!
Wit licht. Het sneeuwwonder, witte allemaal verschillende waterkristallen tuimelen rond, hechten zich aan takken en takjes - een extra vergankelijke dimensie. Sporen teken zich af in de bruinedrabstraat: zodra het wit de aarde raakt, begint de sijpeling. Een sneeuwlaag heeft zich nog niet gevormd, alle geparkeerde auto's hebben witte hoedjes - wind waait: fascinerend schouwspel dat niet aflaat.
In dank kreeg ik te horen dat het boek van Barry Miles over William S. Burroughs, waarover ik de afgelopen weken bericht heb, in 2002 bij dezelfde uitgever (Virgin, Londen) opnieuw verschenen is, afgerond na diens over-het-leed-heen-getild-worden.
Ik sta altijd open voor commentaar en suggesties; zo ben ik degenen dankbaar die mij zo nu en dan op de hoogte houden van een bijzondere website, al dan niet qua content, dan wel muzikaal.
Via het Guesthouse ben ik bereikbaar; de fotograaf die mijn website ging volgen vanaf het moment dat ik gunstig had gereageerd op zijn verzoek langs te komen om foto's te maken, heeft nooit een uitstapje gemaakt naar een van de andere links, wat ik jammer vind - maar ik zal eens een beknopte inhoud van een en ander maken, een soort superlink waarin met 1 oogopslag te zien zal zien welke facetten deze webstek beoogt te doen trillen. Wat dat betrteft neem ik een voorbeeld aan het Imaginary Museum project, dat Tjebbe van Tijen via het net de wereld toont (www.imaginarymuseum.org), waarvan een deel (Situationsten op drift: de Nederlands/Vlaamse connectie) tot 11 maart aanstaande te bezichtigen is in het Centraal Museum van Utrecht, als onderdeel van de tentoonstelling over de Situationisten.

Het nieuwe onkruid (1964) van Louis Paul Boon. Ik wil het graag herlezen, en kreeg het op verzoek toegezonden. In de Verzamelde Werken-uitgave van de Arbeiderspers is het deel 14, samen met De liefde van Annie Mols (1960) en Als het onkruid groeit (1972). Een verhelderend nawoord: "Drie boeiende romans over de moderne, bandeloze jeugd" schetst de ontstaansgeschiedenis van deze boeken - op zichzelf al een histoire waarin la réalité dépasse la fiction. Mijn interesse gaat uit naar de door Boon beschreven gebeurtenissen in Celbeton, een jongerencultuurcentrum in Dendermonde, waar Johnny van Doorn twee keer zijn opwachting maakte, en van zich liet horen, en HOE!
Meldt het nawoord: "De schrijver was er op 8 september 1962, tijdens een voorleesavond, haast van de scène gedrumd door ene Johnny van Doorn en zijn gevolg. In Het nieuwe onkruid voerde hij deze performer van de jongste generatie op als een doorslagje van Gabriel Pomerand, de meest beruchte van de nieuwe Franse dichters, die uit geldgebrek in de bar Tabou sliep en door Juliette Gréco op geregelde tijden naar het ziekenhuis werd gestuurd om er zijn door tuberculose aangetaste longen te laten verzorgen. Evenals de 'lettrist' en ongeneeslijke exhibitionist Pomerand braakt Boons 'spontane dichter' onverstaanbare klanken uit. Het meest schokkende scheen voor de verteller dat deze ongewassen aap door velen ook nog versleten werd voor een genie. Boon moet in dat succes een bewijs hebben gezien voor de al in 'Op zoek naar de nozems' gesuggereerde stelling dat de jongeren kritisch inzicht missen."
Ontregelende ervaringen met de jeugd, noemen de 5 tekstverzorgers dat; van Gabriel Pomerand - een nette heer, overigens - en ook Johnny was geen 'ongewassen aap '- kreeg ik met opdracht een boekje van 174 pagina's, Le D. Man, over zijn ervaringen met LSD-25, gedateerd New York, februari-maart 1966, gedrukt dat jaar voor de erkende Parijse uitgeverij Christian Bourgeois.
Ik keer op een en ander terug, de jaren zestig zijn onverzadigbaar vanwege de vele stolsels, structuren, personen, figuren die ieder für und an sich een eigen rol in de geschiedenis hebben gespeeld, en waar de misverstanden niet van de lucht waren/zijn. Ieder zijn sixties! Ook wat dat betreft ben ik nog steeds aan het verruimen, en doe dat for the fun of it!
Een sneeuwbalgroet, Simon Vinkenoog, schatgraver.


 

Woensdag 7 februari 2007

An ideal world can only be created by ideal people

Imponderabilia: het woord schoot door me heen, bleef hangen. Waar hangt de wereld van af, wat houdt de wereld bij elkaar, welke onverwachte ogenblikken bieden nieuwe uitzichten, scheppen een toekomst van hoop en verwachting? Het nieuwe beleid van Balkenende IV (hear me sea me) klinken wel zeer New Age: samen werken samen leven.

Het ziet er niet naar uit, dat de 'oppositie' van uiterst links tot uiterst rechts, van de kale naar de geblondeerde, niet wil meespelen. Een nieuw te voorschijn tredende franse presidentskandidaat wil de tegenstellingen tussen links & rechts opheffen; eenvoudig te doen: geef elke aardbewoner een basis UN-inkomen en dan mag-ie voor zichzelf uitvinden wat hij verder wil doen. I'm all in for the Open Society-gedachten van George Soros; machtig mens - die zich in de topshot-conferentie van Davos, het World Economic Forum, weer eens uitsprak.
Tijdens een lunch met journalisten gaf hij - blijkens een bericht in HP/De Tijd (9.2.07) aan "dat de mate waarin de VS hun vergissing in Irak durven te erkennen, bepalend zal zijn voor de toekomst van het land. Turkije en Japan lijden volgens hem nog steeds onder hun weigering de zwarte bladzijden uit hun geschiedenis critisch onder de loep te nemen. Volgens The New York Times zei Soros vervolgens: 'America needs to follow the politics it has introduced in Germany. We have to go through a certain deNazification proces.'"

Hard gelag: de Ugly Spirit (Moloch! Moloch! Moloch!) is bij lange na nog niet uitgedreven. Te vaak regeert de portemonnee eerder dan het hart. Te vaak gezegd voor eigen parochie.
Het blad onthult tevens, waarom bij de aanvang van het aanstaande Jaar van het (Vuur) Varken, het varken zelf, tegen alle gebruiken in, in China dit jaar niet zal mogen dienen voor televisie-reclame-doeleinden. De staatstelevisie zal alle reclame waarin het varken voorkomt, in de ban doen. En dat terwijl Nestlé een campagne rond de slogan Happy New Pig Year had klaar liggen en Disney groots wilde uitpakken met Piglet, het maatje van Winnie the Pooh.
Hoewel moslims nog geen twee procent van de totale Chinese bevolking (1, 3 miljard mensen) uitmaken is er toch met hen rekening gehouden. Jan van der Putten, voormalig Volkskrant-correspondent weet waarom: "Die twee procent woont wel in strategische gebieden in het westen. Bovendien is China bezig om in het Midden-Oosten olie- en gascontracten binnen te halen."

Terug te mijnent; hilarisch het verslag dat Derrick Bergman in EssensiE doet van mijn woede-uitbarsting in het Parijse museum Palais de Tokyo bij avond. Prachtig verlichte Eiffeltoren; we liepen naderhand naar de Avenue Kléber waar ik zeven jaar gewerkt heb en door de ramen keek naar mijn werkplek, en over de Place de l'Etoile, die ze waarschijnlijk allang, maar zonder het mij te vertellen Place Charles de Gaulle hebben genoemd, om over de Champs Elysees, de nieuwe koopgoot van Europa, naar ons hotel in de Marais terug te keren.
In de uiteraard wel tot middernacht open zijnde boekhandel schafte ik me wat drukwerkjes aan; wat liggen er toch voor kapitalen aan kapitale merkwaardige boeken te wachten op een koper, de ramsj of de papiervernietiging.
Ik redde een rijk geïllustreerd boekje van 128 pagina's, uitgave Editions Scala 2004, van Isabelle de Maison Rouge: Mythologies personelles. L'art contemporain et l' intime. Zeer vermakelijk gezien de vele foto's, met onder meer Marcel Duchamp in travestie, de onvermijdelijke Gilbert & George, tussen tientallen mensen van wie je nooit eerder gehoord hebt, of iets gezien.
De foto van het ontstaan van twee schilderijen van Yves Klein (1928-1962) maakte me weer aan het lachen; ik had mooie verhalen gehoord of gelezen over Klein's performances.
Anthropométries de l'époque bleue
heetten de werken uit deze periode.
9 maart 1960: plaats van handeling een vernissage in de Galerie internationale d'art contemporain, in Parijs. Yves Klein's vocabulaire personnel - hij staat erbij aanwijzingen te geven, terwijl een orkestje Django Reinhard-klanken ten gehore brengt, vermoed ik.
Het monochroomblauw, waarmee de beschilderde dames zich tegen het schilderdoek drukken, heet YKB en werd door hem gepatenteerd. Les Nouvelles Réalistes - oorspronkelijk een vriendenkring uit Nice: Yves Klein, Martial Raysse, Arman, Niki de Saint-Phalle, César, met als spokesman Pierre Restany - destijds veel getoond in het nu gesloten Stedelijk Museum. Gesloten stad. Rijksmuseum. Scheepvaartmuseum.
Body art avant la lettre.
Enjoy the show!
Simon Vinkenoog, qualified investigator.


 

Dinsdag 6 februari 2007

The mirror sees nothing - it only reflects

Weerklank van het driedaagse tripje naar Parijs een paar weken geleden, een drie pagina's tellend verslag van Derrick Bergman in het geestverruimend lifestyle magazine EssensiE, waaraan ik zelf ook al jaren een maandelijkse column wijd.
Wie schroomt de drempel van een coffeeshop te overschrijden (en dan nog maar afwachten of het aanwezig is) kan uiteraard het 84 pagina's tellende maandblad (jaargang 11, nummer 116, februari 2007, prijs: € 2, 50 in de zeer losse verkoop) bestellen bij de uitgever: 023-5431143, postbus 4946, 2003 EX Haarlem, of desnoods een weg zoeken door een labyrintisch bedrijfsterrein naar de Hendrik Figeeweg 19c, 2031 BJ Haarlem. May TomTom be with you! Ik denk erover mijn EssensiE-columns onder te brengen bij de Go with the blow-link.
Zelf ben ik begonnen aan een ouderwetse feuilleton (aflevering 2 in dit nr.), Don't Put Me Down, waarin ik steeds dieper inzoom op een bepaalde magische plek in Amsterdam, om dan te zien wat het verleden alsnog aan geheimen bevat. Telkens dieper duikend, hoe lang houd je het onder water uit? Echte cliffhangers, ook voor mezelf: waar zal het dit keer heen gaan?
Ik kan met recht verklaren in de Jordaan te zijn gedoopt, toen ik daar als jongetje met gehuurde fiets en al in het water terecht kwam - meer dan dertig jaar later kon ik neerkijken vanuit mijn huis aan de Bloemgracht op de plek waar het gebeurd was, of hier door het achterhuis naar de Stadstimmertuinen, en daar staat de MULO waarheen ik ging, of neem de tuin in Amsterdam-Noord, bij het Vliegenbos en de Nieuwenmdammerdijk, alswaar - als nog jonger jongetje... Het zijn altijd dezelfde beelden die langs komen, maar wie en wat verschuilt zich achter die ooghoeken. Hoe keek het oog toen, hoe kwam kennis binnen, op welke manier werd die verworven. Een gans leven verwerkt en verstrekt, tot op de huidige dag. Welke aandrift, welke drijfveer, what makes Simon run?
Mijn teller op deze computer toont mij aan, waar mijn bezoekers vandaan komen. Terwille van surfers uit andere landen ben ik vorig jaar een Engels verhaal gaan vertellen, waar ik op een gegeven ogenblik niets meer aan toevoegde.
Het is wel leuk om achter SPOT terug te gaan naar het allereerste begin, waar ik drie citaten geef: Hans Arp over de wetten van het toeval, Wilhelm Reich over the war that is always near en Norman Mailer over zijn opvattingen van de filosofie van HIP.
Ik heb er dezer dagen weer twee afleveringen aan toegevoegd (frappez, frappez tojours); zoals ik me eens voornam hier elke dag even mijn gedachten te laten uitwaaien (heel wat minder vaak in de zomermaanden als wij hors concours, in Buitenzorg Sans Souci wonen), zo wil ik eens per week een Engelstalig bericht achterlaten. How to do Nothing, and do it with Pleasure!
Rejoyce, rejoyce - we have no choice but to carry on. Keep on trucking...

"Rusland is opgestaan, wen er maar aan." Volkskrantcorrespondent Arnout Brouwers in Moskou: "Welkom dus in een multipolaire wereld van harde concurrentie en maximaal gebruik van nationale bronnen van invloed en macht. Wen er maar aan."

Wennen en ontwennen. Leren en afleren. Laten en aflaten. Geen praatjes voor de vaak (siësta, hazeslaapje mag) maar woorden die niet ketsen of kwetsen, naar buiten gebrachte gedachten - soms met de stem, soms met de vingers en een oog dat alle zijden uit probeert te zien. Voor-zij-achter-vanbovennaarbinnen-aanzicht. Gescand. Ingeprent. Uitgeprogrammeerd. Onverveerd. Aan de rol met de wegebbende rijmdwang, met eigen nieuws uit eigen elyseese velden.
Op naar Festina Lente hedenavond, Looiersgracht 40b, Amsterdam- Zuid-Jordaan, voor de maandelijkse poëzieslag, de eerste dinsdag van de maand. Never a dull moment!
Gegroet voor vandaag. Je haaks houden staat je goed. Simon Vinkenoog, vriendje van www.loesje.nl.



In het vierde nummer van RANDSTAD (januari 1963) op de pagina's 6/14 de vertaling door Cornelis Bastiaan Vaandrager en Simon Vinkenoog van William Burroughs' Outskirts of the city/Aan de rand van de stad. Daarnaast van Ann Morrissett Een verslag van de gebeurtenissen voorafgaande aan de dood van Bill Burroughs.


 

Maandag 5 februari 2007

Getting a fire started can be
much easier than extinguishing it

Wat is dat toch voor PUIST die de Amerikaanse regering in Guantánamo laat etteren?
Wat is dat toch voor godsdienstoorlog, waardoor miljoenen op de vlucht moeten slaan,
wat zijn dat voor overstromingen telkenjare en wat is het, dat dit veroorzaakt?
Welke Ugly Spirit hebben wij uit te bannen?
Van welke alchemie ben ik de aanblazer, le pouffeur?

In maart 1992 - zeven jaar voor zijn overlijden - nam William Burroughs (op zijn tachtigste) deel aan een zweethutceremonie, bedoeld om hem te bevrijden van de Demon in hem, die hem een leven lang had geplaagd. "When I go into my psyche, at a certain point I met a very hostile, very strong force. It's as definite as someone attacking me in a bar. We usually come to a standoff...', had hij een jaar eerder aan een interviewer, Victor Bockris verklaard.
Bij een huis in de heuvels boven Lawrence, Kansas, waar Burroughs eerder gewoond had, werd een zweethut gebouwd, waaraan deelnamen de naakte of bijna naakte Allen Ginsberg, William Burroughs, zijn secretaris-editor James Grauerholz, diens vriend Michael Emerton, Steven Lowe van de William Burroughs Commnunications, de Navajo- Indiaanse sjamaan Melvin Betsellie en 'a Winnebago Sioux woman."
De zuiveringsceremonie was georganiseerd door de antroploog William Lyon, die veertien jaar de leerling was geweest van de Sioux medicine man Wallace Black Elk.
De beschrijving van de ceremonie, uitvoerig beschreven aan het eind van Barry Miles' William Burroughs El Hombre Invisible beslaat vier pagina's, aan de hand van gedetailleerde dagboekaantekeningen van Allen Ginsberg en een bandopnamegesprek van hem met Burroughs. "The spirit was caught, jiggled in the shrill flute and blown into the fire. Put the spirit into the rocky fire-pit still glowing, to send the bad spirit back to the
one who'd put it in Bill."
"Burroughs told Ginsberg that the shaman said that his was the toughest case he'd ever handled and for a moment he thought he was going to lose. He didn't expect the strength
and weight and evil immensity of this spirit, or 'entity', as he called it. 'The same way the priest in an exorcism has to take on the spirit,' said Bill. 'Some of them are not strong enough. Some are killed.'"
Ginsberg hield aan en vroeg Burroughs, die over de Ugly Spirit was gaan spreken,"if Bill had ever located the specific quality or character of it."
"It's very much related to the American Tycoon,'Bill told him, 'Ro William Randolph Hearst, Vanderbilt, Rockefeller, that whole stratum of American acquisitive evil. Ugly evil. The ugly American. The ugly American at his worst. That's exactly what it is.'"
Ginsberg: But then that's the character that possessed you?
WSB: Yes. That's right.
Ginsberg: Did you get anything from the shaman's sweat-lodge ceremony?
WSB: That was much better than anything psychoanalysts have come up with... something definite there was being touched upon... This you see is the same notion, Catholic exorcism, psychotherapy, shamanistic practices - getting to the moment when whatever it was gained access, and also to the name of the spirit. Just to know that it's the Ugly Spirit. That's a great step. Because the spirit doesn't want its name to be known.''

Miles eindigt op pagina 225 van dit compact en intens geschreven, uiterst informatieve boek - geschreven zeven jaar voor het einde van Burroughs' aards bestaan:
"Burroughs feels that it is too late - the planet is doomed, destroyed by humanity. We can but hope that this time he is wrong.
E r is over dit boek veel te zeggen; over leven & werken van deze man, volgens Norman Mailer 'possessed by genius'. Onvergetelijk de stem, de dictie, de gestalte van de voor zijn omgeving zeer minzame en begripvolle, maar uiterst gedreven man, die ik enkele malen ter gelegenheid van One World Poetry-festivals in Amsterdams Melkweg en Paradiso ontmoet heb; ik was er ook toen hij een bezoek bracht aan het HUK, de eerste Amsterdamse streetcornergedoogplaats in de Spuistraat, waar vrijuit gespoten werd: ik keek mijn ogen uit! JUNK, HUH. Ook door mij, toen al jaren 60, vaak geciteerd: SPEED KILLS. Mij niet gezien dus. In dit verslag leg ik het boek opzij; het dateert van 1992 (uitgave Virgin), onontbeerlijk voor de ware Burrough'addicts!

Uit (twee uur in de tuin; boek uitgelezen - Edith heeft weloverwogen flink weten te snoeien. Roos Leander moest er aan geloven, een gekoesterde roos moest worden gekortwiekt. Door de recente storm zijn de takken op hun zijde gaan liggen, en wij laten dat voorlopig zo. Kijk, wat uit de zijtakken te voorschijn komt - en mijn geliefde wijst me op voor mij tot nog toe onzichtbare roze deeltjes puntjes, ademhalend, licht vangend. puntje. Doorn. puntje. Doorn. puntje. Doorn. Zwiepzwiep. AU. Toch even andere kant uitgebogen.

Steeds duidelijker wordt het: Het Bewustzijn Is HET Slagveld.
Nu, zoals het altijd geweest is. Nooit meer oorlog is eerder geroepen. Nu smeekt de menselijke vredeswil, die niet zoekt naar leiders, maar naar bewustzijn: Maak Een Einde Aan Het Geweld. We, the people Voel je je betrokken, heb je iets te zeggen, zeg je het wel duidelijk genoeg?
Broeder, wat bent u lang bezig. Yo! Coming. Nine o'clock jump. We all live in a yellow submarine! Over & out: Simon Vinkenoog, hemelbestormer.


 

Zondag 4 februari 2007

Once the ball is in the air,
almost anything can happen

"Ik laat me door niemand meer van mijn goede humeur afhouden, zelfs niet door jou!" grom ik goedmoedig, als wij tuinpark Buitenzorg via de achteringang weer bereikt hebben.
Verlichtend gevoel, alsof ik van een zware last ben bevrijd; hoever strekt zich zo 'n statement wel niet uit? Aan voornemens heb je niets, leerde ik van Don Juan, wat je wilt, moet je ook doen. Laat ik zondag Kersvers eens overslaan, stelde ik mijn geliefde voor, nadat wij een verrukkelijk gesprek in gang hadden gezet; maar zij weer: ga toch lekker schrijven!
En daar komt het dan weer van, terwijl ik in laatste instantie weet dat achter al die mensen, bekend en onbekend, tot wie ik het woord richt, en jij ook, en aan wie denk ik even niet, om hier te zeggen: dit, dat ik weet dat achter al die luisterende en meelevende mensen, die jou een momentje van hun aandacht gunnen, alles weer terugkeert tot jezelf, je eigen gehoororgaan, begrip. Het binnenstebuitenkeren heeft - als de lemniscaat, de liggende 8 - geen eind, en je leeft er mee en het interessante is, inderdaad, dat je er wat mee kunt doen, als je je taalgebruik schoon wilt houden en kunt zeggen wat je op je hart hebt.
Ik heb nooit deze website opgezet als een vergaarbak van allerlei soorten weetjes rond dit of dat - al blijft het interessant verslag van mijn belevenissen uit te brengen; niet alle helaas - , maar wilde bovenal verbinding met andere horribles travailleurs leggen via basistektsten, gedichten, gedachten, over datgene wat ons bindt als we de toekomst met open geest en hart tegemoet te treden. Ik ben geen literator of entertainer, geen demagoochelaar of mento-coach-counsellor: ik pleit, met redenen omkleed, voor het gezonde verstand, dat ons dient te leiden, langs allerlei leugens en hypes.
Ik heb wel gesproken over een mobilisatie van de geest ; Alexander Trocchi's sigma project, vitaal onderdeel van de informatie-implosie van de jaren '60, heette niet voor niets De onzichtbare opstand van een miljoen geesten.
Het ging hem, en anderen - de surrealisten, de situationnisten - in de kunst niet meer om een avantgarde, die op sociale gebeurtenissen vooruit liep , maar de vooruitgang (zo dit woord ondertussen zijn betekenis sociologisch al niet had verloren) zou eruit moeten bestaan niet te "vervallen in de gewoonte om de geschiedenis en de evolutie te zien als iets dat meedogenloos verder gaat en ophoudt zonder dat wij er iets aan kunnen doen.
Het individu heeft een diep gevoel van zijn eigen impotentie wanneer het zich de onmetelijkheid bewust wordt van de betrokken krachten. Wij, de overal aanwezige scheppende mensen, moeten deze verlammende houding verwerpen, en de menselijke ontwikkeling beheersen door controle te krijgen over onszelf. We moeten de conventionele fictie van de 'onveranderlijke menselijke natuur' verwerpen. Een dergelijke bestendigheid bestaat in feite nergens. Er is alleen het worden."
(RANDSTAD 11-12, Manifesten en Manifestaties 1916-1966, 1966, p.18).

Bewuste wording is niet een proces waar je op terug kunt zien; ja - soms kun je onderweg een balans proberen op te maken om te weten waar je aan toe bent, daar ook over spreken met je partner, vrienden en vertrouwden of tijdens een van de interviews die tot je vrijtetijdsbesteding zijn gaan behoren; uiteindelijk: alleen sta je er voor, je bent een binnenstebuitenstaander- ik heb het over mezelf, maar voor wie geldt het in het diepste van de ziel niet - en met Edith ben ik liever elkaar, samen, dan elk ander. Aan elkaar heb ik genoeg, van elkaar nooit genoeg!
Opeens besefte ik me ook, dat ik haar in deze nu bijna twintig jaar nooit heb voorgelogen (het besef kwam tijdens een spelletjs scrabble, toen het 7-letterwoord belogen voor mij kwam te liggen). Nooit nodig geweest, wederzijds- en ik mag zeggen dat het in vroegere decennia wel anders is geweest; als ervaringsdeskundige kan ik zeggen nooit eerder zo evenwichtig en ontspannen met iemand te hebben samengeleefd, niet naast maar met elkaar: o heerlijke verworvenheid + eigenheid: daarin doen wij voor elkaar niet onder!
In den beginne was het woord (met en zonder hoofdletter) en aan het eind zal er ook nog wel genoeg te zeggen zijn, of vinden wij een onverdicht woord - Hans Andreus' laatste wens...
De zon was weer aan zet. Wij bleven, na heel wat getuinierd te hebben, tot zes uur. Kachel. Kaars. Zonsondergang. Thuis: het wekelijkse half uurtje jazz bij de NPS: (veel te weinig!): Louis Armstrong, Oscar Peterson en Wes Montgomery. Een heerlijke roerbakschotel voorgezet gekregen van mijn sweet little lovemaker, foxy Lady...
Het leven als gedicht; woorden zijn op, zoekgeraakt - ik luister naar Jimi Hendrix. Ik kom wel weer jongleren. Simon Vinkenoog, hangoudere.



sigma-kosmonauten anno 1966



Zaterdag 3 februari 2007

Non-attachment can be a good thing,
but one can become attached to that as well

Vijf volle en zonnige uren op de tuin doorgebracht: je eigen wereldnieuws hoort bij de klimaatverandering, blijkbaar. Niet nodig de waarschuwingen van het VN-klimaatrapport aan mijn lezers voor te leggen: je moet wel van heel ver komen wil je niet weten dat wij ons op aarde hebben blootgesteld aan komende gevaren, die wij ons nog niet kunnen voorstellen. Niemand paranoïde maken, Simon - het wordt wel gezegd van Al Gore's film An Inconvenient Truth. De waarheid komt altijd ongepast: schudt je wakker uit illusies, ontregelt de patronen volgens welke je leeft, gewend bent te leven, de waarheid is een binnendringer, op wie je altijd verdacht moet zijn.
In mjjn geval denk ik nergens bang voor te zijn, veel volle dagen en woorden en daden in vaak overvolle jaren - altijd veel gebeurd, en da's maar goed ook, want ik houd van het hier en nu, waar ooit - ja het is absurd, Robert Anton Wilson, een eind aan komt. Right on the spot - en weg ben je!
Ongelooflijk, maar waar, of niet - het absolute valt niet te relativeren. En toch nieuwsgierig blijven, 'bij', 'au courant', 'up to date'. Heerlijk met paradoxen te leven. Jeder Konsequenz führt zum Teufel, en voor de rest moet iedereen het voor zichzelf weten. Wat je zou willen, is - in het dagelijks leven, in het gedrag en de houding van mensen, in de politiek, internationaal en internationaal - een beetje méér gezond verstand, gevoed door een vredeswil die inderdaad niet in 1 generatie tot wereldvrede zal leiden - het lijkt me wel het eerste einddoel te bereiken. "Wereldvrede breekt niet zomaar uit" waarschuwt Rob de Wijk, hoogleraar internationale betrekkingen in het Vervolg (Volkskrant today).
Overigens: "De kans dat je in Nederland omkomt bij een terroristische aanslag is verwaarloosbaar klein."Verder lezen. Meer te weten komen.
Toch al vaker gezegd; hoe meer je weet hoe minder etc.En toch en toch: als je eenmaal de perfectie hebt aanschouwd; wil je die opperste binnenstebuitenkering tegenkomen in het leven, je lectuur, je medemensen, je geschiedenis, je toekomst.
Nogmaals willen horen over het Werk van de Wereldleraar, zoals opnieuw aangekondigd op de 2a-pagina van Share Nederland, nr. 1, januari/februari 2007: "In alle grote religies bestaat het idee van verdere openbaring door een toekomstig leraar: Christenen hopen op een terugkeer van de Christus, de boeddhisten zien uit naar de komst van de volgende Boeddha, de moslims naar de Imam Mahdi, de hindoes naar Krishna en de joden naar de Messias. Studenten in de esoterische traditie weten dat dit allemaal namen zijn voor één en hetzelfde individu: Maitreya, de Wereldleraar, het hoofd van de Geestelijke Hiërarchie van Meesters, en ze verwachten nu Zijn wederkomst."
Genoeg commentaar op deze mededeling te leveren, even terugziend - er wordt zo vaak gesproken over echte en valse profeten. Onder studenten in de esoterische traditie bedoelt Benjamin Creme, de boodschapper van de teruggekeerde (maar nog in afwachting van media-aandacht verblijvende) Maitreya, al degenen die tenminste de twee grote boeken van Madame Blavatsky, stichter van de Theosofische Vereniging ruim honderd jaar geleden, alsmede de 24 boeken van Alice A. Bailey tot zich hebben genomen, met de daarbij behorende Zeven Stralen-theorieën.

Rond een eeuw geleden ontdekte Bisschop C.W.Leadbeater van de Vrije Katholieke Kerk, gelieerd aan de Theosofische Vereniging aan het strand van Madras (waar het Internationaal Hoofdkwartier van de Theosofen is gevestigd) een jongetje met zo'n stralend aura op het strand, dat hij werd opgeleid, groomed for the top als de verwachte Wereldleraar, een universele job die de beoogde wereldleraar, Jiddu Krishnamurti in 1928 van zich af schudde, door te verklaren dat iedereen zelf de waarheid moet vinden door een eigen spirituele pad te bewandelen.
Voor velen was Rajneesh, Osho de Verlichte Meester, anderen hebben zich tot Avatar of Sadguru of Marahishi uitgeroepen, voor velen is Satya Sai Baba nog altijd de genezer en wonderdoener, terwijl het in feite op Zelf-verwerkelijking aankomt. Enfin, goodbye, adieu all this. Het Christus-bewustzijn, de overgave aan wat geschiedt:Wei Woe Wei of tao. Zenzin.
In afwachting dus, talloos zijn de messianisten die geloven het zelf te zijn - volgens Alan Watts wordt je dan in het westen in een gekkenhuis gegooid terwijl je in het oosten wordt begroet met welkom thuis, broeder! Etcetera, waar haal ik het zo opeens vandaan? Ik hoef geen rol van 40 meter meer in een schrijfmachine te stoppen (wat Jack Keroiuac deed om On the Road te tikken), maar als ik met dit ritme zou doorgaan heb ik voordat je het weet meteen een boek van 500 pagina's te pakken, terwijl ik er al drie in drukvorm heb uitgegeven in de vorige eeuw - meer dan genoeg om in leven te blijven, om twee biografen achter je aan te krijgen, om te blijven liefhebben, het leven met Edith delen, praten, lezen, schrijven. Broodwinning ook, jazeker. In zekere zin zijn alle Nederlandse schrijvers broodschriivers; er zijn er maar weinig die kunnen leven van louter-schrijven-alleen.
Ik lees overigens dat Felix Rottenberg, als hij de The New Yorker wil lezen, 's ochtends de Thalys-trein naar Brussel neemt om onderweg het blad te lezen, in de Belgische hoofdstad gaat hij mosselen eten en tweedehands boekwinkels bezoeken, om dan The New Yorker op de terugreis 's avonds helemaal uit te spellen. Goed idee, zo in je eentje.
De tuin brengt geuren te voorschijn die je aan je jeugdjaren, je eerste geuren herinneren, opeens voel je je een leven lang omvangen, je kent het begin en je hebt weet van het einde - daar groei je naar toe, als naar een nieuwe geboorte. Zoals de ganse aarde wacht op een wedergeboorte van het bewustzijn, misschien zijn het wel te verwachten 'rampen' die de mensen en volkeren zal verplichten samen te komen.
Ik blijf in de auto zitten, op mijn bijrijdersstoel, als die door de wasstraat gaat. De geluiden die over je heen komen, wat een waanzinnig hoorspel, ik zou het willen opnemen als klankachtergrond bij een te schrijven gedicht. Waar moet het over gaan? Hoe lang duurt het wel niet? Volgende keer timen, Edith vragen.
En maar wachten, wachten, wachten..."Die dag, die zal zijn zoals geen andere ervoor of erna, zal Maitreya de gelegenheid geven Zijn naam, titel en doel te onthullen, als de Wereldleraar voor de nieuwe Tijd, de leider van de geestelijke Hiërarchoe en de Lang verrwachte van alle religieuze groeperingen."
Wie meer wil weten: http://www.share.org.

Genoeg voor vandaag, twee Engelse thrillers wachten! Gegroet, Simon Vinkenoog, Nooit-verwachte.


 

Vrijdag 2 februarui 2007

The simplest tastes are often the most elegant

Gefeliciteerd a.s. Koninklijk Echtpaar. Op AT 5 zagen wij het traantje van vijf jaar geleden weer even vloeien.
Gefeliciteerd Wijkcentrum Jordaan, met jullie vijftigjarig bestaan, sinds januari 1967, toen ik na acht jaar Parijs in mijn geboortestad Amsterdam terugkeerde om eerst twee jaar aan de Herengracht 292 te wonen, alvorens te verhuizen naar de Bloemgracht 8, waar zoonlief Alex werd geboren en ik het boek Hoogseizoen schreef, tegenover de Westerkerk en het Anne Frankhuis.
Ik weet niet hoe vandaag het eerste lustrum van Willem & Maxima werd gevierd; het 50-jarig Jubileum van het Wijkcentrum Jordaan werd vanmiddag herdacht met een Symposium Van saamhorigheid naar sociale samenhang, waarvoor zes gastsprekers waren uitgenodigd.
In twee voorbereidende bijeenkomsten werd zorg gedragen voor zo min mogelijk overlappingen; Peter-Paul de Baar, hoofdredacteur van Ons Amsterdam en bestuurslid van het Theo Thijssen Museum was voortreffelijk dagvoorzitter.
Vincent van Rossum, Jordaanbewoner en architectuur-historicus, recent in het plaatselijk nieuws vanwege een (onterechte) schorsing voor twee weken als medewerker van de Dienst Monumentenzorg Amsterdam, na uitlatingen over het (sloop)beleid van de Amsterdamse woningbouwverenigingen, noemde de paradoxen van bewoners van monumentenpanden in Tussen betaalbaarheid en monumentenstatus.
André Thomsen, emeritus hoogleraar woningverbetering TU Delft sprak over de Jordaan als De duurste krottenwijk van Nederland, en staafde dat met opvallende feiten en cijfers. Het is een overbevolkte buurt, met vaak te kleine en soms oncomfortabele woningen, maar de bewoners willen er niet weg - omdat het er zo gezellg is!
Wouter van Dieren, mede-oprichter van Milieudefensie, lid Club van Rome, directeur IMSA, gaf in Hoe de Jordaan werd gered verslag van de min of meer ludieke activiteiten die gevoerd werden door de actie jordáád 1969, die zich verzette tegen de toen aangekondigde grote sloopplannen.
Tussen de sprekers door zong het ca. 20 m/v leden tellende zangkoor Puur Mokum, begeleid door twee accordeonisten toepasselijke liederen; aan mijn bijdrage, de eerste na de pauze, Leven als kunst waar je ook woont, ging het lied Zou er ook een Jordaan in de hemel bestaan? vooraf.
Ik hoefde me niet te legitimeren als Jordaanbewoner; ik vertelde in de Jordaan te zijn gedoopt toen ik bijna verdronk in de Bloemgracht, rond mijn tiende jaar, toen ik met een huurfiets (een dubbeltje per uur, een kwartje de hele middag) te water geraakte.
Ik keerde me tegen de megalomane plannen van het Amsterdams gemeentebestuur, en wapperde met het artikel van professor Arnold Heertje in Het Parool van gisteren, over de onnodige verkwanseling van het westelijk havengebied. Small is beautiful! En uiteraard gaf ik, als vaker mijn toehoorders de raad het leven als kunst te beoefenen; van jezelf een meesterwerk te maken, dat voluit kan genieten van de eigen vrijheid.
Ik citeerde een fragment over de Jordaners uit de proza-inleiding van Lucbert's val voor vliegengod uit 1959 en uit de brief uit 1638 van allochtoon René Descartes die op de Westermarkt woonde:
"waar anders ter wereld kun je een plek vinden, waar alle dingen die het leven veraangenamen en alle curiositeiten die men zich kan wensen, zo gemakkelijk vekrijgbaar zijn als hier? In welk ander land kun je genieten van een zo volkomen vrijheid, waar kun je slapen met een meer gerust gemoed, waar anders is er altijd een leger op de been speciaal om ons te beschermen, waar wordt er minder vergiftigd, verraad gepleegd en kwaadgesproken, en waar is nog zoveel bewaard gebleven van de onschuld onzer voorvaderen?"
Jordaanbewoner en stadsecoloog Peter Kollee kwam enthousiast en bloemrijk te spreken over Groen en stadsnatuur in de Jordaan, en bijzonder hoogleraar actief burgerschap aan de Universiteit van Amsterdam, Evelien Tonkens behandelde: De markt van welzijn en geluk is toch gekomen.Komt met de WMO nu ook de buurt in zijn greep?
- een bizonder duister betoog; iemand uit de zaal noemde de Wet Maatschappelijke Ondersteuning een doodgeboren kindje.
Met de uitreiking van de Jordaancanon, een historisch geschriftje en wandelwijzer, met een opwekkend voorwoord van schrijfster Mies Bouhuys, die zojuist op AT5 de Jordaan 'het mooiste stadsdeel van Nederland' noemde, een uitgave van het Wijkcentrum - Eerste Laurierdwarsstraat 6, 020-6237272, en Haarlemmerstraat 132-136 (De Gouden Real), 020-6220514, kwam het interessante symposium ten einde - het a.s. Koninklijk paar is thuis in De Horsten, vernam ik ondertussen, en ook wij zijn dat al weer een uurtje, thuis, een etage welbehagen.
Op de Prinsengracht wachtten wij op de Opstapper, een voorbijgaande fietser - dankje, jongedame - wees ons op het feit dat een vrachtwagen café Het Zwarte Paard was binnengereden, waarachter de bus stond, en dat wij dus vergeefs wachtten; het werd tram 17 en overstappen op tram 10 naar het Oosteinde. Home sweet home. Bij ons in Amsterdam... de mooiste stad ter wereld, as 't maar weet!
Gegroet klare kijkers, de avond is van ons. Simon Vinkenoog, doelgroepsleider.


€ 5,--


 

Donderdag 1 februari 2007

The mind comes not only with a personal computer,
but also a modem for connecting with the rest of the Universe

Welkom nieuwe maand, waarin het Chinese Nieuwe Jaar aanvangt: weer een ander proefkonijn op de dierenriem.
Welkom tijd: jaren, maanden, weken, dagen, minuten, seconden: Derrick ritselt tussen mijn papieren; de beide door Edith's moeder beschilderde deuren van de archiefkasten met uitpuilende mappen en dossiers staan open in het tussenvertrek, de kleine 'Galerie' (met 22 kunstwerkjes aan de muren), de deur naar de badkamer uiteraard dicht.
Hij snuffelt in mijn verleden, wat er in mijn geheugen en dat van mijn vrienden ligt opgeslagen, of op papier, in handschrift, gestencild, gedrukt. Via boekwinkeltjes.nl heeft hij bijna gans mijn œuvre - als ik het even zo mag noemen - 80 boeken - aangeschaft.

Ik kreeg een antwoord van Dr. H.H.F. Wijffels, Informateur, Postbus 20008, 2500 EA Den Haag. Kenmerk FI 07/38l gedateerd Den Haag, 28 januari 2007
"Geachte heer Vinkenoog, Hierbij bevestig ik de ontvangst van uw brief. Gezien het karakter van de werkzaamheden en de grote hoeveelheid brieven en nota's die mij worden toegezonden, zult u er - naar ik hoop - begrip voor hebben dat ik niet inhoudelijk op uw schrijven kan ingaan. De onderhandelaars van CDA, PvdA en Christenunie hebben wij over uw schrijven geïnformeerd. Met de meeste hoogachting, (w.g.)Dr. H.H.F. Wijffels.
Ik weet niet hoeveel van dergelijke standaardbriefjes dagelijks de deur uitgaan, de handtekening lijkt me echt, in blauwe inkt, en de naamsvermelding is er niet tussen gefrommeld, zoals je nog wel eens ziet. Keurig.
De heer W. verwijst naar de brief, hier eerder gepubliceerd. File.

Middaggesprek; wat al niet ter sprake komt en kwam. Derrick neemt een stapel van een halve meter papieren mee; ook voor mezelf heb ik een dergelijk stapeltje aangelegd van papieren, na jaren, decennia weer uit een duistere kast te voorschijn gebracht.
Wat al leven! Wij wensen hem succes bij zijn volgend bezoek aan de uitgever, die wil weten hoe het gesteld is met de voorbereidingen. Zelf vind ik het jammer dat ik aan mijn jeugd zo weinig herinneringen heb; niet alleen nu - maar mijn gehele leven. Bij een Klasgenoten-televisie-uitzending met Koos Postema als presentator herkende ik niemand; na enig echt aandringen kwam een van hen mij vaag bekend voor. Daarentegen hadden zij aan mij de vreemdste herinneringen, die mij nietszeggend voorkwamen.
Verloren gezichten, weinige behouden: Frans, Helmut, mijn grootmoeder, oom Kees, mijn vader en moeder, mijn kinderen, vrienden en bekenden, zovelen die JOU (MIJ) kennen, of denken te kennen, of eerder ontmoet hebben, of wel eens van me gehoord hebben, of zelfs aangehoord en gelezen ooms en tantes - steeds minder uiteraard. Solist, autistisch misschien zelfs wel, verlegen in gezelschap, aanstellerig - altijd willen opvallen.

Zo, dat is er uit. O, wat moeilijk - maar niet heus. De tweede namiddagbezoeker komt een andere keer terug stelde ze zelf voor, toen ze van Edith hoorde dat ik een slaapje deed - ja een hazeslaap van een kwartier of twintig minuten tussen de bedrijven door doet een mens goed, heb ik geleerd, allang geleden van een Amerikaanse SUBUD-vriend..
Ik ben aan het voorbereiden, wat te zeggen over Antonin Artaud, als de radioverslaggeefster terugkomt? Wat te zeggen morgen in de Westerkerk? Heb ik zin in de Bezige Bij-receptie? Maar ik ken er niemand meer! Je ontmoet altijd wel iemand, joh. Wat te laten horen bij de muziekavond in het Gemeentemuseum?
Vragen, vragen, vragen - Derrick nam een mapje mee; in de jaren 70 heb ik in drie achtereenvolgende dichtbundels Vragen en Vragen (vervolg) geschreven en gepubliceerd; ik vind er een wel uitgesproken, maar nooit gepubliceerde tekst uit 1988 terug, bij de opening van een schilderijententoonstelling.
Waarom niet blijven vragen? Kinderen die vragen worden overgeslagen. Dit dus niet:
Is liefde een biochemisch proces?
Is er leven op Venus?
Zijn zeven vleugels genoeg om te vliegen?
In welke kleuren spat de regenboog uiteen?
Wat is het verschil tussen nu en straks, en straks en nu?
Waarom dromen wij van vrede?
Wat doen we met het licht in onze ogen?
Op welke golflengte staat je netvlies afgesteld?
Is er plaats voor mensen in de eeuwigheid?
Ben je realist tot in de kist?
Ben je op afroep beschikbaar?
Het klokje van gehoorzaamheid wel eens horen luiden?
Hoevaak heeft Klaas Vaak je zand in de ogen gestrooid?
Waarom doen zoveel mensen alsof?
Alsof wat?
Alsof er niets aan de hand is?
Is er iets aan de hand?
Wat staat standvastigheid te wachten?
Waarheen voert de bewogen beweging?
Welke stappen zet je achteruit om stappen vooruit te kunnen doen?
Vind je vrede met je tegenstrijdigheden?
Is het 1 + 1 +1 = 1 je niet goed genoeg?
Waarheen zou de 0 leiden op de grens van eindig naar oneindig?
Welke afstanden wil je bewaren en overbruggen?
Waarom zijn mondiale problemen persoonlijke problemen?
Ben je een deel van het probleem, of een deel van de oplossing?
Waar zit de logica van je ziel, die een ander niet ziet?
Grillig en gewillig leven, doorgewinterd onbevangen, zegt je dat wat?
Sta je soms zo open voor anderen, dat je bij jezelf op bezoek moet?
Waarom is water sterker dan steen, komen wij soms niet uit beide?
Wat is de rol van de buitenstaander?
Welke vragen zou je nooit meer stellen?
Welk intelligent antwoord zou je van een ander willen horen?
Beleef je nog wereldoorlogen in je binnenruimte?
Schrikt de nachtmerrie je af, zijn het boze dromen die je volgen?
Waarom beginnen we niet allemaal helemaal opnieuw?
Aan wie de vraag te stellen, waar te beginnen?
Is het niet altijd hier en nu, als je het eerste en laatste woord hebt?

Zo, terug in 2007: vragen blijven stellen: wat is binnen je bereik, en wat daarbuiten? Waar ben je verantwoordelijk voor? Wat kun je binnen- of buitensluiten? In een vraagtoestand blijven, de mooiste die er is, maybe logic, niets staat vast; zekerheid is een achterhaald woord.
Genoeg voor heden, mijn woorden zijn een benevolent virus. Batafysica. Simon Vinkenoog, bevelhebber.



Shinkichi Tajiri Grannys Knot 1968


JANUARI 2007