KERSVERS
Woensdag 28 februari 2007
The object
of one's enthusiasm is
at least as important
as the enthusiasm itself
"Foolish
people think of liberation as something entirely different from
the enjoyment of the world; but whatever there is sublime and
great which is heard, seen, smelt, eaten, known and touched, is
good all around... The whole drama of the world is to be known
as perfectly pure by nature."
Alan Watts: Psychotherapy East and West.
Zo'n zonnige
dag graag willen beginnen met gevoelens van bevrediging. Als kijken
en aanraken - ze staat voor de spiegel en ik bewonder haar - libido
zijn, dan vind ik dat een lekker gevoel. Tintelingen.
Het doet me ook goed een opgetogen galeriebespreking te zien,
door Sacha Bronwasser (benijdenswaardige naam!) geschreven over
een tentoonstelling van recente werken van Armando in de galerie
Rob de Vries, Spaarnwoudestraat 47, Haarlem - t/m 11 maart.
de Volkskrant 28 februari 2007
En wat leuk van dat You Tube-meisje, Esmee Denters, dat uitgebreid op Eén Vandaag den volke verscheen: Vox Populi versus Tin Pan Ally, de machtige platenindustrie - hou je haaks, meisje, en kijk goed uit! youtube.com myspace.com.
Met een gift
aan de Groene Amsterdammer haal ik een mooi boek binnen: Douwe
Draaisma's Ontregelde geesten. Ik ga geen lijst van nog-te-lezen
boeken aanleggen, her en der op aanlegplaatsen binnenshuis verspreid
- het zouden er teveel worden. Op het oog heb ik vooral Joost
Zwagerman's Transito, Frénk van der Linden's Steniging,
en Bill Morgan's 700 paginsa's tellende I celebrate Myself,
the Somewhat Private Life of Allen Ginsberg (Viking, 2006).
Somewhat private, was heisst? Het boek omvat onder
veel meer de levenslange vriendschap met Allen's jeugdvriend Peter
Orlovsky, een waarlijke monkey on his back. Wel
zeer pijnlijke situaties, die zich te mijnent in Amsterdam afspeelden,
rond de jaarwisseling 1982/1983. Overigens wordt hier (p. 558
e.v.) ten onrechte verteld dat Allen Ginsberg in december 1982
'by himself' naar Charleville, de geboorteplaats van Arthur Rimbaud,
reisde.
"The conference itself was not stimulating and he sat through
several incomprehensible lectures in French." In zijn gezelschap
waren Paul de Bruyn van One World Poetry (chauffeur)
alsmede naast Allen ikke als tolk-vertaler en Barbara Mohr als
echtgenote.
Meer, bijna alles daarvan, weet Joep Bremmers, uit Vlissingen,
die mij onder meer een transcript bezorgde van de poëzie-avond
met Allen, Peter, gitarist Steven Taylor en mij in Hotel Britannia
in Vlissingen op de zaterdag 1 januari 1983. Bovendien heeft hij
inzage gehad in een Notebook with blue plastic cover, 6 1/2 x
4 inch., 96 p. Stanford University: Box 37, folder 10, twintig
eveneens uitgetikte pagina's. Een ander Notebook (with burgundy
cover, 9 x 7 inch., 168 p. Stanfored University: Box 38, folder
1) bestrijkt dezelfde periode - 27 pagina's verder strekkend in
Allen Ginsberg's European winter tour 1982-1983. Een
roerend citaat hieruit. 3 January 1982 - 9.29 am. Op de negende,
een na laatste handgeschreven pagina van die dag:
"It's 10:41 now, the house quiet, there'd been children's
voices around 8 am, Arthur the 4 year old redhaired boy who'd
woken me up for supper last night, lay on my chest + kissed my
lips - was to go with his blond sister Anna to school for the
first time in his life this morning.
Bovendien stelde Joep Bremmers over ons bezoek aan Charleville
al twee jaar geleden een klein eigen beheer-uitgaafje samen Waar
Rimbaud zijn kleine pijpje pafte, waarin vertalingen
van deze notities. Mijn hoop is dat al zijn enthousiaste onderzoekingen
zullen leiden tot een boekuitgave. Hij heeft mijn zegen.
De zon zegent nog steeds deze pagina's; ik ga verzitten en me
verzetten. Madame la Marquise de Pompadour wacht (TV5) & de
wereld draait rustig door.
Nog minstens een uurtje. Schuurtje. Muurtje. Avontuurtje.
Taalstrijd; twee keer Louis Paul Boon in één etmaal,
twee keer Anne Frank.Teveel toeval? Too much of a good thing is
wonderful, wist Mae West al. De terugkeer aller dingen, de Akashic
Records. Sourire ou mourir. Répondez-moi!
Tussen vergeeld doorslagpapier vind ik twee getikte gedichten
van L.Th.Lehmann.
Waarvandaan, uit welke periode, beginjaren 60, in elk geval vóor
de eerste Man op de maan, waar ooit terechtgekomen? Op dit moment:
mystère. Daarom graag.
Gegroet, hou je haaks en het ga je goed. Simon Vinkenoog
SOUTHEND
Het station
in de regen,
stewardessen in 't groen
wachten op klanten
met een stationwagon,
praten over thuis,
jurken, make-up,
vriendinnen en minnaars.
De rit naar de houten
loodsen van het vliegveld,
langs lelijke huizen
verschillend van rij tot rij.
Een gunstig afscheid
van liefde's achtergrond.
'Hier is niets' zegt alles.
Ook dat helpt niets.
L.Th.Lehmann
THE SPACE AGE
Onder dit
dak: de dampkring
zijn goden gemaakt
om het heelal te grijpen
met mensenhanden.
Een reden tot lachen
voor de eerste aardmens op de maan,
als die aan lachen toekomt.
L.Th.Lehmann
Dinsdag 27 februari 2007
"Necessity" is a relative term
"Het
is belangrijk te beseffen dat heilzame exuberantie een essentiëel
onderdeel vormt van ons leven. Als wij niet opletten zullen we
ons binnenkort tevreden stellen met een ersatz-vrijheid,
zullen wij denken dat we onze gevoelens de vrije loop laten, terwijl
we er in werkelijkheid mee blijven zitten."
Jehudi Menuhin in gesprek met Robin Daniels (Conversations
with Menuhin, Futura Londen 1980). Ik gebruikte de uitspraak
in een artikel over de wel zeer exuberante Vali Myers (Vuurvlinder
Vali en het Licht van de Hoop) in het tijdschrift BRES, nr.
86.
Een andere uitspraak van de grote violist trof ik aan in de inleiding
tot Ravi Shankar's boek My Life My Music. In de Meulenhoff
Educatief-uitgave De ervaring van de verandering van de ervaring
- Teksten over avant-garde en underground in de 20e eeuw (1974,
ISBN 90 280 00968) nam ik de tekst in vertaling op; hier
volgt, voor de inmiddels gevorderde lezer, het origineel:
"Human history can be seen as though revealed to us by mirrors,
mirrors at first small and dim, by which man could hardly discern
his aspect or his motives, mirrors that grew ever larger, revealing
man to himself and as he appeared to others. With each increase
in size and accuracy, the image seemed more awesome and frightening,
until finally today mirrors are looming larger than man himself,
and seem actually to dwarf him.
That other inner mirror, our conscience, which expressed itself
in religion and law, has become in many parts of the world monstrously
enlarged to include informers and hangmen - betrayers - who almost
outnumber their working, wretched victims.
In our society, the outer mirror, the mirror reflecting
ourselves to others or others to ourselves, has in the public-relations
image become monstrously enlarged, to the point that advisers
and experts - manipulators - almost outnumber their clients."
Spiegeltje,
spiegeltje aan de wand. Het derde oog, dat naar binnen kijkt,
wordt symbolisch weergegeven door de bindu, de rode stip
op het voorhoofd. De bliksemschicht op het voorhoofd van Harry
Potter. Het Kainsteken.
Hoe binnen en buiten elkaar zuiver dienen te reflecteren, zonder
manager, counselor, coach, mentor; hoe de waarheid soms aan de
oppervlakte ligt terwijl wij diepgravend zoeken. Je kunt begeleiders
hebben, in de geest (je Hogere Zelf), of mensen aan wie je je
kunt spiegelen.
Als het geweten maar blijft spreken, het zwijgen niet wordt opgelegd.
Je eigen onvolkomenheden durven te aanschouwen, je hebbelijkheden
onhebbelijkheden. Wie zo onstuimig heeft geleefd als ik, never
a dull moment!, dient, op dat leven terugkijkend, te beseffen
dat veel overhaast geschiedde, als vanzelf, onverwacht, in open
situaties waarin al wat je wist of deed, op de proef werd gesteld.
Niets te ontwijken of vermijden.
You're not the target! luidde Laura Huxley's boektitel: 'Het
leven heeft het niet op je gemunt!' Zovelen, die daarin, in die
houding, zijn blijven steken. Altijd de schuld of verantwoordelijkheid
buiten, nooit binnen durven zoeken.
Nog erger is het op niets gestoelde, opgelegde schuldbesef. Het
idee te zondigen.Weg met de zonde. Nog erger: de misleidende erfzonde.
Het allerergst: te moeten leven, voor het kwade geschapen, deze
o zo achterhaalde en neerslachtige levensopvatting.
Religie is een vrij en blij gevoel, heeft niets te maken met godsdienstige
dogma's, of intermediairs tussen jou en de godheid, niets van
doen met mensen die hun eigen leer alleenzaligmakend achten en
daarvoor zieltjes trachten te winnen.
Welke waarlijk nieuwe evolutie staat ons, mensen, de mensheid
in de toekomst te wachten? Niet terug naar de Stone Age, noch
Stoned. Ontegenzeggelijk heeft de mens er tot dusverre, als met
gezond verstand geschapen creatuur, niet veel van terecht gebracht.
De duistere middeleeuwen dragen eigentijdse namen en betekenissen,
eisen talloze nameless uremembered slachtoffers - en ik ga niet
vertellen dat de natuur opruiming onder de mensen houdt, wij doen
er vaak zonder het te weten zelf aan mee. Tsunamis van geborneerde
en geblondeerde domheid, met zogeheten wereldleiders als pionnen
op een schaakbord, zonder zelf te weten welk hoog spel zij spelen.
In de modder, bij een vulkaan.
Ja, ik ben buitenstaander en waar bemoei ik me mee? De vuurdoop,
de vrije val, je leeft maar eens, mens, hel en hemel zijn hier
en nu. Wat doen we elkaar toch aan? Waar zijn wij bang voor? En
wie is wij? Woewei.
Laat je niet vermorzelen, sta je mannetje/vrouwtje - het ruimteschip
Aarde heeft geen handleiding; je dient zelf je eigen kompas aan
te houden. Navigare necesse est. En ik werp me even in het familie-leven!
Het ga u goed. Simon Vinkenoog, weerspiegelaar.
Nicole Tran Ba Vang (1963): Sans Titre 01,
1999.
Uit: Mythologies personnelles - l'art contemporain et l'intime.
Éd. Scala, Paris 2004.
Maandag 26 februari 2007
Awakening others carries tremendous responsabilities
Hallo, Week
Negen. Veel mensen gaan of gingen er, ten onrechte, vanuit dat de
wetenschap mijn vijand zou zijn, dat een wetenschappelijke instelling
mij vreemd zou zijn, en dat ik niets liever zou willen dan een terug
naar de natuur: naar een pre-logisch denken, een zweven met de geesten,
afstand van de ratio, etc.
Bij het opschrijven hiervan voel ik mij al ongemakkelijk, maar hoe
kan het ook anders, als je eigen bevlogenheid het wint van de nieuwsgierigheid
naar kennis, die niet voor iedereen in woorden weggelegd schijnt
te zijn? Denk aan de taalworstelingen van Gerrit Achterberg en Hans
Andreus om nieuwe wetenschappelijke begrippen de poëzie binnen
te brengen..
Het is trouwens vermakelijk, dat ik een wellicht vermeend misverstand
wil wegredeneren voordat ik kom tot het belangrijkste dat ik wilde
zeggen, of vertellen.
De taal van de machine was de titel van een televisie-uitzending
over automatisering, die ik (in 1959) samen met VPRO-regisseur Joes
Odufré samenstelde en presenteerde, een verhaal waarin ik
de machine in de IK-vorm liet optreden, en als passanten voorbijkwamen
Professor Max Euwe, Wereldkampioen schaken, Michael Botwinnik (de
eerste Sovjet-burger ooit life op Nederlandse televisie,
dacht ik) , Sybren Polet las een machine-gedicht voor, ik interviewde
prof. Dr. Bok, cyberneticus - enig jargon had zich nog nauwelijks
gevormd. Sneller dan het licht? Nee dat bestond niet; de professor
zag zich genoodzaakt terug te treden als van dergelijke onzin sprake
was - de gemoederen werden gesust (Joes, de gemoedelijke en doortastende).
Ik mompelde wat ... relative to a specific system of reference,
zoals iedereen weet behorend bij de formulering van E = mc2.
Alles OK.Draaien maar. Opname: NU!
* Zie verder
Norbert Wiener: god, mens en machine, Universitaire Pers,
1966 (oorspronkelijk: God and Golem, Inc.) met een voorwoord
van H. Brandt Corstius: "Een machine met eigenschappen, die
men altijd voor exclusief menselijk had gehouden, jaagt velen vrees
aan. Norbert Wiener heeft duidelijk gezien waar die vrees uit voortkomt,
en hij geeft duidelijk aan waarom die vrees misplaatst is; er is
geen enkele reden om de geniale machine als onze vijand te zien.
Men hoeft het niet op alle punten met Wiener eens te zijn om toch
te kunnen genieten van de denkwijze van een geniaal man."
* Zie bovenal: Norbert Wiener The Human Use of Human
Beings, Boston, 1950, of nog verder - en interessanter - Wiener's
tweedelige autobiografie Ex-Prodigy, My Childhood and Youth
en I Am a Mathematician, The Later Life of a Prodigy,uit
1953 en 1956, first M.I.T. Press Paperback Edition, August, 1964.
Ik houd van wonderkinderen. En nog meer als zij er over schrijven:
nietsontziend, allerminst zichzelf.
En dat alles,
van het ene geheugenscherm naar het andere, in het prachtige zwart-wit
van het studiolicht in die eerste 1, 2 netten omvattende televisiejaren,
in dat strakke als een schaakbord geblokte decor - wat zou er van
overgebleven zijn?
Het nieuwe Beeldgebouw in Hilversum (al enkele malen voorbij gekomen)
eens met een bezoek vereren? Deze zelfopdracht delegeren? Lange
lijst medewerkingen - halve eeuw media tenslotte, tussen de coulissen,
erachter en ervoor.
Ja, ik heb heel wat naar me laten kijken, al die jaren - de herenmode
niet altijd op de voet volgend, en wat heb ik al niet van me laten
horen. Was het niet op een cafétafel in Scheltema, dan wel
ergens noemmaaropwaarnietal; tot dit soort meestal vrolijke of extatische
extracurriculaire verbale uitbarstingen kom ik allang niet meer,
tenzij bij het afscheid nemen van meer mensen dan ik de hand kan
drukken of omhelzen, vanuit de deuropening! Of zelden, hoogst zelden
zeer getergd, zoals onlangs in het Parijse Palais de Tokyo, waar
ons vieren de toegang (alleen voor invités) werd
ontzegd. Zie Derrick Bergman's verhaal in EssensiE deze
maand. Haha. Ik zie dat ik me voorbereid op het komende boekenweekthema
satire, scherts en ironie. Ik zal wat andere brilblikken
moeten opzetten, snieren(sneren) leren, kwetsen, beledigen, de leedvermaak-koevoet
zien te vinden - in mijn vocabulaire in onbruik geraakte termen
en handelwijzen - afzien, drop your mask, young man & go Home.
Zelf ooit diep gekwetst, nooit meer iemand willen kwetsen. Zoek
de hoofdletters. Proef elk woord.
Het was in de tijd van overgang van transistors naar printed circuits,
dus dat is alweer enige paradigma's geleden - - en ja, ook heb ik
(1959) een AVRO t.v.- programma over Unidentified Flying Objects
, 'vliegende schotels' gemaakt, met ooggetuigen - de brandweerman
trok (voor de camera) zijn uniform weer aan, voordat hij het dak
beklom vanwaar hij een UFO had gezien. Speciale gast was de Californische
amateur-astronoom George Adamski, schrijver van meerdere boeken
over zijn reizen per UFO naar de maan, Mars en Venus. Hij was trouwens
de dag voor de uitzending bij Koningin Juliana op bezoek geweest,
hetgeen voor enige ophef had gezorgd in de pers; mij werd door de
AVRO-leiding bezworen daar geen woord over te zeggen of te vragen.
Wat zou er gebeurd zijn als ik het wel gedaan had? Ik deed het inderdaad
niet. Geschiedenis-spoel even terughalen, een paleisrel veroorzaken??
Spekkie voor het bekkie van romanschrijvers als AFTH; wat ik dus
absoluut niet ben. Basta, me bij neergelegd - zoals ik niet denk
ooit nog een kinderboek te schrijven of een toneelstuk, alleen je
weet maar nooit. Zeg nooit nooit, zelfs niet op deze leeftijd! 18
juli word ik 79.
Des middags een repetitie en doorloop: ook interviews werden gerepeteerd,
de laastste regel moest worden vastgesteld, de tijdsduur afgesproken
- o, wat ging alles nog ondoel- en handmatig, wat was de apparatuur
groot, wat werd er nog weinig - alleen door Ed van der Elsken -
uit de hand of vanaf schouder of heup geschoten - hij gebruikte
als een der eersten een Eclair - alles ging met statieven.
De regisseur, Leo Akkermans, eigszins gebelgd: "Je doet alsof
je die man gelooft!"
En ik weer: "Hoe kan ik hem anders zijn mooie verhaal laten
vertellen?" en zo was het ook. Met zijn zware russische accent
bedankte Adamski me naderhand: A Very Dignified Programme!"
- er werd een foto van ons beiden gemaakt in een aluminium-spiegelende
lift van het City-theater, een soort ruimtecabine. Ook dat was 1959.
Teamwork.
Bijgebleven zijn mij flitsen van al deze excursies in media-land,
vanwaar ik altijd weer thuiskeerde, tot eind 1961 bij de Haagse
Post en daarna vrij lancerend altijd op weg naar een bijeenkomst,
een bespreking, een vergadering, de volgende 'opdracht' of onderweg
daarmee - een vertaling, artikel, gelegenheidsgedicht, liefdesgedicht,
smartklap, kreupelrijm, klaverhappen, in de neologismenbushbush,
tegen Bush.....
Laten wij toch hopen dat de power-crazy Amerisraelieten
niet naar de wapenen tegen Iran grijpen, juist nu zo vele toeristen
naar Iran gaan, onder wie de wijze oom en tante van Volkskrant-redacteur
Bert Wagendorp (b.wagendorp@volkskrant.nl) en dichter Bart FM Droog,
die het goede voorbeeld geven. OP NAAR IRAN! Tourisme als Peace
Corps! Tourists against Terrorists!
Zie je vanavond nog in Isfahan! Of in Guantanamo Bay, waar
Arnon Grunberg bivakkeert.
Van de atelierbezoeken in 1962 voor de VPRO - vijf kunstenaars,
van wie 1 door regisseur Lies Westendorp aangewezen, de andere naar
mijn keuze: Constant Nieuwenhuys, Aat Veldhoen, Theo Niermeier en
Rik van Bentum - zie ik nog wel eens in de buitenwereld
flitsen, of foto's. Het waren ook hier weer pilot projects
- ik verliet media-land om eigen nieuws te genereren, het zogeheten
aan de weg timmeren, het straten maken waarover anderen kunnen gaan.
Bovendien bleek de afstand Hilversum-Amsterdam te groot; na een
plensbui gooide ik de scooter (een Lambretta) opzij waarmee ik 12
jaar gereden had (6 in Frankrijk, 6 een nieuw-gekochte in Nederland)
en werd bijrijder in de auto - Reineke: vanaf 1964 een paar jaar,
of treinreiziger, terwijl een tijdlang vrienden met een auto mij
graag vergezelden, of ik met anderen meereed. De vreugdevolle herinneringen
spelen zich af, trekken als goudgerande wolken voorbij - hij heeft
het naar zijn zin. De ikfiguur in dit verhaal: the picture shows
we're all right!
Hij wil ideeën achterlaten. Hij wil Krantleeslessen
op alle scholen, op alle niveaus, te beginnen met de kinderpagina's,
dan naar het plaatselijk nieuws, landelijk, internationaal of mondiaal
- onmiddellijk zoeken wij op wat de krant ons vandaag biedt. Veel
voor de weet- en nieuwsgierige, niets of weinig voor de niet-gemotiveerden,
die nauwelijks weten hoe een krant in elkaar steekt.
Zoveel lessen, individueel en collectief, in familie- klas - of
verenigingsverband te trekken. Stop je uitgelezen krant bij de buurman
in de bus. Neem je krant mee naar school. Tegen de ontlezing.Tegen
de overhaasting. Voor de reflectie. Vijf minuten stil worden voor
de les begint. De stilte onderwerp van gesprek maken. Wat gebeurt
er, in silte? Waar loop je mee rond ? Het nadenken. Het mee- of
je -indenken. Het meevoelen, weten willen. Knip en plak, schaar
je bij het leger der Wijwillenallesweten-leeskringen, de groeiende
Wereld Goede Wil, Realisten aller landen verenigt u in het Juiste
Woord. Zoek het, vind het, maak het, vereeuwig het. Spreek het.
Geen newspeak. Geen abstracties. Mensen, Dieren, Dingen. Wie, wat,
waar .Mensen leven. Wat is leven? www.coolclimate.nu.
Ik zit me daar weer in de eerste klas.
Naakt beginnen.
Khursheed Kasuri, Pakistaans Minister van Buitenlandse Zaken op
een bijeenkomst van zeven moslimlandenleiders: "Het is cruciaal
dat alle problemen door diplomatie moeten worden opgelost en dat
geen geweld moet worden gebruikt. Er is behoefte aan ontspanning
in plaats van confrontatie in de gehele Golfregio."
Jammer genoeg richten boycots zich meer tegen de mensen, die wonen
in een land, waar een agressief bewind aan de regering is, dan tegen
deze in alle opzichten bevoorrechte leiders en hun acolieten, nomenclatura.
Waar heb je anders Van Dale voor?
"Oude computers leggen gans het raderwerk stil - Nieuw automatiseringswerk
van Prorail moet in 2010 einde maken aan storingen die treinverkeer
lamleggen." Van onze verslaggever Ferry Haan, over de volle
breedte op de Buitenlandpagina 4 in de Volkskrant.
Zeskolomsartikel plus foto. Kijken, lezen, aanstrepen. Resumeren.
Leestijd. Leeftijd. Leertijd.
In de aardrijkskundeles: "Verander het klimaat. Wubbo
Ockels e.a.stellen in hun manifest Verander het klimaat
concrete maatregelen voor die de opwarming tegengaan en de leefkwaliteit
niet aantasten."
e.a. betekent 60 Bekende Nederlanders, met namen genoemd - bekend
van radio en tv, in roddel- en nieuwsrubriek. Vermeld wordt uiteraard
www.coolclimate.nu.
"Joden uit diaspora leren Israël kennen", een artikel
van Alex Burghoorn over de volle breedte buitenlandpagina 4, 2 foto's
en een grafiekje met de Joodse bevolking in de wereld. Ondertiteling
of aankondiging inhoud: Joden die met kerst een boom in hun huis
halen? In de VS zijn er steeds meer die dat doen. 'Gewoon, voor
de gezelligheid.'Andere joden zijn bang dat zo de joodse identiteit
verloren gaat. Ze doen een aanbod."
Over Taglit (birthright Iaraël)", een organisatie
die elk jaar 20.000 Joden uit de hele wereld uitnodigt het land
van oorsprong te leren kennen (50 miljoen dollar op de Israëlische
begroting): "de vrees is dat als in de diaspora de steun voor
Israël verwatert, ook het bestaansrecht van de Joodse staat
ter discussie staat.
Voor mezelf knipte ik Michaël Zeeman uit: Collaborateurs
van de consensus, notities vanuit Rome bij het boek van Marjolein
Februari: De literaire kring.
Tot zover: lk hoor de geliefde stem: ben je nu nog bezig?
Ja, ha!
Gele dubbele Primula's rond alle schakeringen blauwe bosviooltjes heeft Edith vandaag in de tuin in een pot gezet; in een andere paarse hang-Campanula's - verneem ik; zij was met haar bij ons logerende mama naar de Amstelveld-bloemenmarkt en onze tuin in Noord. Ma kijkt gefascineerd verder in Folly and follies, ik ga om te beginnen de volgende Volkskrant-katernen doornemen. Einde les vandaag, potpourri van spontaan en herdacht; gegroet. Simon Vinkenoog, ondernemer.
De eenennegentigste dag - begint me een beetje op
de zenuwen te werken - doe er iets aan, AT5: aangereden Amsterdammertje,
hoek Sarphatistraat/Professor Tulpplein, parkeerplaatsen Amstel
Hotel, 26.2.2007.
Zondag 25 februari 2007
The brain is both a transmitter and a receptor...
Vrije Geluiden.
Muziek die ontroering wekt, is en blijft - ook al is het Monteverdi
of florid music uit de Barok. Vluchtheuvelgedachten.
De Iraanse socioloog, die ons iets duidelijk maakt, Amsterdams
burgervader Job Cohen die zijn eerdere slagzinvlag Erbij horen
& meedoen laat wapperen naast het samen werken samen
leven van het missionaire kabinet.
Felix Rottenberg raadt in Het Parool Ronald
Plasterk aan een dagboek bij te houden; ik raad het iedereen aan.
Terwijl tevens een van de spirituele lessen eruit bestaat voor
het slapen gaan de gehele dag nog eens in de geest door te nemen.
En dat we muziek (klank, geluiden) met ons lichaam kunnen maken,
niet alleen met het strottenhoofd, de keel of het tongklakken
- ik herinner me een Fluxus-compositie met die opdracht - kan
ik proberen hier met een voorbeeld onder woorden te brengen.
De kennis ontving ik van Piet Kuiters, de free jazz pianist
die nu de sterren van de hemel ter plekke speelt. Hij noemde het
Celestial Drums en gaat als volgt: Je legt de muis van
beide handen op je oorschelpen, zodat er van buiten geen geluiden
tot je doordringen. Met de uitgestrekte vingers van je linker-en
rechterhand gebruik je nu de achterkant van je schedel boven de
nekwervels als het klavier van een piano of het trommelvel van
een drum.Onmiddellijk begint mij dat hemels orkest, ik vergewis
mij ervan bij Edith, 'bij mij ook', maar het vereist enige oefening
en ik doe het nooit meer voor, tenzij 1 voor 1. En nu voor ieder
1. Wie oren heeft...
Wie zich een eigen weg baant door de wereld
hoort in het leven eens zijn eigen lied -
zong de Bergense bard.
Joop van den Ende spreekt zich duidelijk uit in het Volkskrant
Magazine: Ik ben niet te vangen in één verhaal,
zegt hij, en ik voel mee. Zelfs niet in 1 citaat, hoewel ik op
de drie pagina's tekst er wel zes heb aangestreept.
"Met verpaupering bedoel ik: alles van kwaliteit dat verdwijnt.
Mooi drama, documentaires, kunstprogramma's, goede kinderseries...
Er is geen geld meer voor. De televisiebudgetten in Nederland
zijn tegenwoordig lager dan die in België. Echt, alle alarmbellen
moeten gaan rinkelen voor de nieuwe minister van OC&W. Er
moet meer geld naar de puiblieke omroep, en dat geld moet worden
gebruikt voor programma's die de publieke omroep uniek maken,
niet voor dingen die ze bij de commerciëlen ook doen. Ik
vind dat er minimaal een keer per jaar een 12-delige dramaserie
moet komen op BBC-niveau, over onze geschiedenis. Anders komt
onze cultuur in gevaar."
Being Present. True to the moment.NU!
Ik zag de dansers van MERG (VPRO-zondagmorgen) en moest onmiddellijk
denken aan de Movements van Gurdjieff, op muziek van
Hartmann, maar ook aan de Eurythmie van de antroposofen,
het theater van Grotovski. Hoeveel verschillende dans-stijlen
ontstonden er niet binnen en buiten de hoge dominante cultuur.
Welk een eeuw, de vorige, waarin niet alleen het lichaam werd
bevrijd van zonde- en schuldgevoelens, maar ook de eenheid van
geest en lichaam weer tot stand kon worden gebracht, in het NU,
met al zijn op de toekomst gerichte kracht.
Hoe ver ging niet die Oost-West-ontmoeting, die een eeuw eerder
door Rudyard Kipling, de imperialistische schrijver, zo heftig
ontkend werd. De Oosterse Renaissance. Het verenigen
der tegenstellingen.Yinyangologie. Op weg naar het zesde zintuig,
die alle andere verenigt in éen Weten; aanleren de vijf
bestaande zo optimaal mogelijk te gebruiken, ontdoen van waarde-oordelen
en naar eer en geweten willen weten wat er aan de hand is, wie
je werkelijk bent. En om dat werkelijk te weten zou je van binnuit
alle kracht dienen te vinden, die je ziet weerspiegeld in het
doen en laten van mensen die vooruit durven zien, geen angst voor
de toekomst hebben (alleen angstige burgers vragen om leiderschap)
en die vertrouwen hebben in zichzelf en de mens. In de stilte,
die alle muziek omsluit. Ain Soph Aur. Vluchtheuvelgedachten.
Blijven resoneren. Overwegingen van een voorbijganger. Gegroet,
Simon Vinkenoog, sweatshopdichter.
Zaterdag 24 februari 2007
Many tragedies are enacted in the name of love
Wij slaan
het omslag open van "The Sufi", A Quarterly Sufi
Message, Editor Inayat Khan, in april 1916 in Londen verschenen,
in de bange dagen van de Eerste Wereldoorlog (Vol. II, No.1, 6d.
net, 28 pagina's), zie de KRSVRS-notitities van gisteren.
Wij lezen (d.i. verwerven, verwerken, verstrekken):
The Sufi Order.
The Sufi Order was first introduced into the Western world
in 1910 by Inayat Khan, the pioneer exponent of Sufism and Oriental
Music.
The word Sufi is derived from the Arabic word "Sufa or Saf,"
literally meaning pure (i.e., pure from differences and distinctions.
In Greek it means "wise", and in Persian "wool."
Sufis were thus named from their woollen garments.
The central idea of Sufism is believed to have existed from the
beginning of creation. Traces of Sufism are to be found in all
periods of history, but mostly during the age of Hebrew prophets
and ecstatics, who themselves were Sufis. Abraham, Moses, and
Jesus propagated Sufism until the coming of Mohammed, by whom
the Order was regulated, while it was advanced by Ali and Siddik.
Sufism was intellectually born in Arabia, devotionally reared
in Persia, and spiritually completed in India.
The
Sufi Teachings.
1. To overcome beliefs and disbeliefs by self-realisation.
2. Never to be enslaved by Principles.
3. That the best moral is Love, and the most praiseworthy Beauty.
4. To be pure from distinctions and differences by realising the
One.
5. That wisdom is the true religion.
6. That Harmony is in Justice, while Justice lies in reciprocity.
7. That music is food of the Soul and the source of all perfection.
Op de rechter openingspagina kunnen wij lezen, wat bijna een eeuw geleden omschreven werd als
The Aims of the Sufi Movement in the West
To bring to
the notice of the Western World the spiritual and moral culture
of the Orient.
To bring to the notice of the East the essential characteristics
of Western progress.
To provide a religion of Love and wisdom, so that the variety
of faiths and beliefs may cease to exist.
To spread the knowledge of unity, so that the human heart may
overflow with love, and all hatred be rooted out.
To reveal the Beauty of God, the Unseen and the Unperceivable,
in the realm of music and poetry.
To disclose to Humanity the true object of life, without interfering
with custom or religion.
To simplify mysticism by a logical and scientific training.
Golven,
waarom komt de wind, de uiterst boeiende levensgeschiedenis
van Hazrat Inayat Khan (1882-1927), die Elisabeth de Jong-Keesing
publiceerde (W.U., Amsterdam, 1973), ontleent de titel aan een
uitspraak van de Murshid: "Golven, waarom komt de wind en
verlaat hij jullie weer? Hij komt om ons wakker te maken, en laat
het aan ons over het probleem onder elkaar op te lossen."
Rond 1910 verliet Inayat Khan met musicerende familieden het Indiase
continent, nadat een Amerikaan tijdens een concert in Calcutta
had uitgeroepen: zoiets moesten we in Amerika hebben. Leerjaren
voor de kennismaking met het Westen:
"Hij werd geacht als musicus, gewaardeerd als mens, maar
hij kwam zelden westerlingen tegen die begrepen wat hij met de
bevrijding van de ziel bedoelde. Daarom besloot hij tot iets dat
tot op zekere hoogte in strijd was met zijn afkeer van boekjeswijsheid:
hij schreef zijn eerste boek Het boekje over Omar Khayyam van
Bjerregaard, dat eigenlijk een springerige verklaring van Inayats
Soefisme is, was nog niet verschenen. De eerste druk van R.A.Nicholson
The Mystics of Islam dateert van 1914. Er was, zo schreef
Inayat in 1913 in het voorwoord van zijn eerste engelse boek,
geen werk geschreven door een echte Soefi-ingewijde, en daarom
gaf hij, op verzoek van vele Europese en Amerikaanse vrienden,
deze inleiding. "Ik hoop dat die mag helpen goodwill onder
de mensen tot stand te brengen, en begrip en vriendschap tussen
landen.
Het schrijven van een boek was weer een keerpunt in zijn leven,
het begin van de vormgeving voor het Westen. Het kostte hem de
grootste moeite, zegt hij in zijn autobiografie, een vorm te vinden
waarin het westen zijn boodschap kon verstaan. Het besluit die
op schrift te stellen, moet ook moeite gekost hebben. Vroegere
Soefi-meesters hadden wel theorieën en ervaringen op papier
gebracht, maar Inayat zag scherp de gevaren van een tot drukletter
gestolde leer. Het ging uiteindelijk niet om weten, maar om realiseren.
Zijn eigen meester zweeg, toen hij een potloodje trok en vele
keren vertelde hij die anecdote aan een Europees gehoor dat onrustig,
met sleutels rommelend, met potloodjes in de weer wilde zijn.
Maar hij kende nu genoeg van het Westen, om in te zien dat een
boek een goede manier was om de mensen te bereiken. Zij moesten
tenslottte iets weten, eer zij wat konden realiseren. Ook moesten
de misverstanden, zowel de zweverige als de hyperrationele, uit
de weg geruimd worden."
Golven, pagina 94/95.
Waarmee ik, nog even met de woorden van Inayat Khan zelf, uit de uitgave Nirtan, mijn pagina vandaag besluit. Simon Vinkenoog, weerman..
Before I wake
from slumber,
You will watch me, Lord, I hold.
Before I throw my mantle
Will you take me in your fold?
Before my work is over,
You, my Lord, will right the wrong.
Before you play your music,
Will you let me sing my song?
Hazrat Inayat Khan met zijn vina, Londen, 1917
Temidden van Barbara's kunst - links van haar dochter
Talitha en haar vader Bob Lens, zittend of hurkend dochter Juana,
kleindochter Babette-Diesje zoon Arthur kleindochter Bodil, Simon
met dochter Anna & Simon's oudste zoon Robert. Foto Edith
Ringnalda
Vrijdag 23 februari 2007
In plants,
as in people, the strongest candidate
for survival is often the 'volunteer'
Nog vele jaren,
Barbara: straks en morgen vieren wij je 70e verjaardag, toute
la famille! In de Galerie Verheul in Ouderkerk aan de Amstel.
Het is, blijkt het, weer vol van schatten hier! Gisteren een telefoontje
van Arjan Witte - of hij langs kon komen? Meer dan welkom: het
bleek een prettig uitlopend gesprek te worden, inclusief een kraskaart
voor de parkeermeter, schelvisleverboterhammen, een pilsje en
een trekje..
Hij is bezig een boek over Spengler te schrijven. Spengler?? Untergang
des Abendlandes? Ja! Waar las ik toch onlangs over Spengler?
En ik kreeg weer het nodige aan wetenswaardigheden toegediend.
Maar al spoedig vroeg hij me naar Madame Jodjana, over wie ik
al eens met hem gesproken had: haar glimlachend portret siert
sinds jaar en dag een plank op ooghoogte in de boekenkast achter
me. En daar ging de archiefkast open en haalde ik er een meer
dan volle map uit te voorschijn - die mij straks weer gaat bezig
houden.
Ik herlas een paar teksten; ontroering sloeg toe - o laat mij
zo dankbaar mogen blijven.
"Never move, unless moved."
"What you cannot learn in your own body you cannot learn
anywhere else.".
"Anything missed in life is due to lack of attention, lack
of inner space to receive; so avoid inner contraction."
"Never fix anything. The only real time
we have is the present. The past has gone, leaving a trace in
us as memory. The future is to come, à venir,
and we can only speculate about it. With what do we speculate?
With our past experience! We want to be in contact with the living
present, the NOW, but how?
We have, of course, sometimes to plan for future events, but we
cannot fix anything. Something is proposed in the future and from
NOW - the present - there is a passage towards this. This passage
of time is the time of preparation. I let it come into my inner
speace and listen to it, and my attitude to it is my preparation."
Deze teksten
ontleen ik aan een tekst van 22 schrijfmachinepagina's met dubbele
interlinies: Raden Ayou Jodjana /I B U / Impressions of a
pupil who worked with her over a period of sixteen years.
Acht levensflarden, 'vignettes', tussen Londen 1964, Kent, Parijs,
de Var en Amsterdam 1980 geschreven door een blijkbaar welgestelde
dame, die beschikt over een secretaresse en voortdurend op reis
is, zelf op de achtergrond blijft, maar ons wel meedeelt dat Madame
Jodjana op 28 december 1981 overleed, en geboren werd op 1 februari
1890.
De mij onbekende schrijfster van deze notities laat in haar Foreword
(London, Autumn 1982) weten, dat zij door Madame Jodjana gevraagd
werd over haar ervaringen te schrijven, die zouden kunnen dienen
als inleiding tot haar eigen boek over Self Re-Education. "Later
the format of the book changed. She wrote it entirely in beautiful
prose-poems so that the introduction became inappropriate."
Het boek is nooit verschenen, hoewel er enkele kleine gestencilde
uitgaven bestaan, waarop uitgeverij Kairos vermeld staat; van
die uitgeverij is Arjen de Groot, een harer leerlingen. Zij had
meerdere talentvolle leerlingen op de Amsterdamse Toneelschool,
waar zij Stembeheersing doceerde: Henk van Ulsen, Ramses Shaffy
- en ook ik heb haar een aantal jaren, eind 70, begin 80 wekelijks
bezocht; zij dicteerde mij of gaf mij geschreven teksten om uit
te tikken, vertelde verhalen, vond een willig oor en zo voort
en zo voort. Naast het bezig zijn met het unvollendete
boek, dat maar geen definitieve titel of vorm kreeg, zag zij graag
dat ik ook OVER haar zou schrijven. Als spirituele nomade leefde
zij zonder agenda of data; zij had in haar leven veel mensen ontmoet,
(ik doe niet aan name-dropping) maar wist niet
meer waar of wanneer, een chronologisch verloop bestond niet,
het bleef heel vaak bij raadselen: een biografie, zoals zij die
wenste zou met de mij bekende gegevens niet te maken zijn.
De quoi vivaient-ils, deze geestesadel, die de kost moest
verdienen, on the road in een busje met instrumenten
en requisieten, met dansen en zingen, met heilige teksten en muziek?
Het was inderdaad altijd NU en Ontroerend & Stralend tegelijk!
Maar ook o, zo heavy! Zo verdween die map in de archiefkast,
om weer te voorschijn te komen, pats boem de volle laag: LICHT!
Voor de eerste keer leerde ik Madame Jodjana in 1950 kennen, toen
mijn tweede vrouw Juc Cohen, als secretaresse van Secretaris-Generaal
André Josset van het Internationaal Theater Instituut
in Parijs (grote naam, klein kantoortje) een theatercongres te
organiseren kreeg.. Wij bewoonden een huisje met voor- en achtertuin
in Clamart, een voorstadje enkele kilometers ten zuiden van Parijs,
twee stations van het Gare Montparnasse; op de Avenue Victor Hugo.
Op een zekere dag, vlak voor dat congres, kwam Juc met twee logeergasten
thuis: de frêle en ingetogen Raden Ayou Jodjana, Javaans
prins en hofdanser (1890-1972) en zijn Nederlandse echtgenote,
de Raden Ayou, in de omgang Iboe (Moeder) genoemd: een rijzige
en imponerende, zo niet abundante of exorbitante gestalte, die
zich na enige tijd in mijn houtje-touwtjejas hulde en zich in
de koude logeer kamer vermoeid achterover in bed liet vallen.
Niet een verhaal om verder op in te gaan, dat doe ik elders, zonodig
- en ik zou met enig nadenken te weten kunnen komen hoe zij decennia
later weer in mijn leven kwam afdalen. Simon, zet er een muziekje
van Erik bij op!
Zij kwam bij ons (Barbara en de kinderen )aan de Weesperzijde
op bezoek; zij keek rond en zag hoe wij leefden, ik had haar gevraagd
tijdens een van mijn lezingen in de Kosmos (jarenlang gedaan!)
het woord te willen voeren, en zie eens, hoe kwiek zij daar op
de foto zit, met haar pleegzoon Roemahlaisalan naast zich, schaduw
en eigen licht?
Zelf zag ik haar, eerst wekelijks. in de Van Breestraat en later
aan de Amstel, waar zij met Roemah een etage bewoonde van de Russische
choreografe Georgette Rayevski. Ik zag haar ouder worden, zag
haar ook minder, soms vroeg ze mij langs te komen, zegde mij het
boekenmolentje als erfstuk toe, of gaf mij weer wat papieren van
vroeger in handen, vooroorlogse tijdschriften met bechouwingen
van haar hand, over de Perzische mystiek en de Hindoestaanse muziek,
die zij had leren kennen toen zij tijdens de Eerste Wereldoorlog
als piano-en zanglerares in Londen in contact kwam met Inayat
Khan (5 juli 1882 - 5 februari 1927), de oprichter van de Soefi-beweging
in het Westen, musicus, zwerver en mysticus.
De levensgeschiedenis van Hazrat Inayat Khan staat beschreven
in Elisabeth de Jong-Keesing's boek Golven, waarom komt de
wind. Wetenschappelijke uitgeverij Amsterdam 1973 ISBN 90 214
2745 1.
Pagina 104: "Op één van de concerten (van de
Royal Asiatic Society, SV) luisterde een Nederlandse zangeres,
die later de echtgenote van de javaanse danser Raden Mas Jodjana
zou worden. Ze was zo geboeid, dat ze zich afvroeg hoe ze de musici
zou kunnen benaderen. Ze hoefde geen moeite te doen. De volgende
dagen kwam ze bij een leerling die zei: "U moet eens meegaan,
hier beneden wonen Indiërs, aardige mensen, en zo interessant.'Dat
was op Addison Road 100d, Kensington, een zijstraat van Holland
Park Avenue, waar naast het drukke Londense verkeer Indiase muziek
gemaakt werd. Weldra ook Europese, want de latere Raden Aju Jodjana
werd lerares westerse muziek 'voor de jongens.'Dat waren Ali en
Maheboob Khan, die met Musharaff Khan een kamer deelden. Zelf
kreeg ze Indiase zangles van Inayat."
Time must have a stop. Arthur komt binnen; wij feliciteren elkaar; ik moet me scheren en opmaken voor de rit naar Ouderkerk aan de Amstel. Zon zon zon. Morgen meer; het wordt steeds fascinerender, let maar op! Gegroet, liefhebbers van het ware woord, Simon Vinkenoog.
Donderdag 22 februari 2007
In some
obscure corners of the world,
the Ideal and the Real have consummated a secret marriage
Het wordt
weer eens tijd te onthullen aan welke prachtuitgave de meditaties
van de dag ontleend zijn, die de entree tot mijn Kersvers-relaas
vormen, uiteraard met toestemming van de auteur, Gary Goldschneider
(22.05.1939) die sinds meer dan twintig jaar in Nederland woont,
psycholoog, componist-musicus, astroloog, Wonderkind-niet-in-ruste!:
The Secret Language of Birthdays - Personology Profiles for
Each Day of the Year, 832 pagina's 21 x 28 cm, geproduceerd
in samenwerking met Joost Elffers en Aron Goldschneider; Viking
Studio Books, 1994, ISBN 0-670-85857-9.
De Kunststof-radio-uitzending van eergisteren, waarin Edith en ik een goed gesprek hadden met Frènk van der Linden, heeft me heel wat nieuwe bezoekers opgeleverd, plus enkele te beantwoorden e-mails. Vandaag pageviews uit Senegal, China, Verenigde Staten, Italië, Griekenland en Zweden naast de gebruikelijke bezoeken uit Nederland, België, Frankrijk en Engeland.
De Kinfonet Newsletter, over het reilen en zeilen van de mondiale Krishnamurti-gemeenschappen, opent met een mooie foto en enkele ware woorden van K. over 'de waarheid'- althans de noodzakelijkheden voor het kennen daarvan.
Aangekondigd,
weer vanuit de VS; het land der onbegrensde mogelijkheden:
Conversation Week 2007 , van 25 tot 31 maart.Info <http://www.conversationweek.org/>
"A multi-faceted, user-friendly capacity for interconnected
global dialogue.
Conversation Week hopes to gift to the world the capacity to meet
in small, face-to-face yet globally interconnected groups to grapple
with the complex issues of our times in a truly open, inquisitive,
learning way.
Our goal is for 250 conversations during Conversation Week March
25-31. The questions are still open. The winners so far are below:
1. What is the most importasnt question in the world now?
2. What's the highest leverage action I or anyone could take towards
a just, peaceful, and sustainable world
by 2025?
3. What can we do now to make life better here?
4. What is freedom for?
5. How are we making life better for our children - and what else
can we be doing?
6. When do you feel most alive?
7. What is our responsability to each other whether friend or
foe?
8. What do we owe to the future?
9. If you have two minutes to tell the world what you have learned
in your life, what would you say?
10. How much is enough? For you? For others?"
Het blijft
misschien een Noord-Amerikaanse gelegenheid - maar het idee is
uitstekend, zei de immer in gesprek zijnde IKHIER - gezocht worden
hosts, gastheren.
"Anyone with ineterest and capacity to organize, advertise
and host a Conversation Café can be a host. Anyone with
interest and capacity to share and listen respectfully can be
a participant."
In een nieuwe
serie schrijven twaalf Nederlanders in de (zaterdagse)
Volkskrant een persoonlijke brief aan God.17 februari
jl was de eerste aflevering, geschreven door Henk de Velde, zeezeiler.
"Grote God, Er is mij gevraagd of ik u een brief wilde schrijven.
Uit mijzelf zou ik dat nooit gedaan hebben. Wij kleine mensen
hebben u zo aards, zo menselijk, zo begrijpbaar gemaakt dat we
denken dat u deze brief zult lezen. Mij is geleerd dat u ons hebt
gemaakt, maar u hebt mij laten weten dat wij u hebben gemaakt.
(...) Op mijn reizen voel ik uw nabijheid. Op de wal word ik weer
afgeleid door mensen die u in een bepaalde vorm of een dogma hebben
gestoken.
Ik heb geen vragen, want ik heb de logica van uw wereld, uw universum,
uw denken leren kennen (...) Heer, als ik u dan toch wat vragen
mag, dan vraag ik u: waarom zijn de meeste mensen ziende blind
en horende doof? (...)
Velen van uw zogenaamde volgelingen wachten op de terugkomst van
Jezus. Ze bidden zelfs tot Jezus, terwijl Jezus ons leerde te
bidden tot u, de Vader.
Ik houd mijn mond dan maar want ik ben slechts een eenvoudig zeeman,
een druppel in uw oceaan, een stukje stof in het universum. U
liet mij de waarheid zien en de Waarheid maakte mij vrij zoals
u het ons beloofd hebt.
Leer mij Heer, laat mij goede beslissingen nemen, maak mij wijs
en leid mij. Dat is alles wt ik van u vraag. Maar dat weet u."
De teksten van deze brieven aan God zijn na te lezen op vk.nl/briefaangod. Op www.eo.nl/briefaangod kunnen lezers en kijkers hun eigen brief aan God richten. Op zondagavond 19.55 uur (EO, Nederland 2) bevraagt Andries Knevel de briefschrijver.
En nu wend ik mij weer tot de eigen aangelegenheden; even kijken naar de bordes-scène van het nieuwe missionaire kabinet, de nieuwe stropdas van Wouter Bos bewonderen! Gegroet, oude en nieuwe vrienden: blijf je verwonderen, verbazen en amuseren - het leven is er om te vieren! Simon Vinkenoog, buitenkerkijk universeel.
Woensdag 21 februari 2007
One side of the moon is always dark
De terugwerkende
kracht van de herinnering; hoe ik mijn bureau heb opgeruimd en ik
heb nog wat handtekeningen te zetten om toestemming te geven voor
inzage brieven, digitalisering en een berichtje te sturen aan de
mensen van www.shoesornoshoes.com.
Ik zeg het lidmaatschap van het W.E.G. af; de man eist langzamerhand
een eigen plank. Ruimte, ruimte, ruimte.
Hoe ik als jongste bediende van 1946 tot 1948 bij Em. Querido's
Uitgeversmaatschappij aan de Singel 262 in Amsterdam mijn eerste
stappen zette in de fascinerende wereld van papier, druk, letters,
de leveranciers en de verspreiders - zoveel nieuws, zoveel telkens
weer interessant. Ik kwam dagelijks een uur eerder om gedichten
en brieven te tikken en rond te neuzen in de voorlogse boeken in
de directiekamer.
Bovendien stak en steek ik mijn neus in van alles, mooie clichés
op zolder en oude literaire tijdschriften in het keldermagazijn,
diep achterin, waar het naar gracht ruikt, dezelfde lucht als in
het onderhuis van de benedenwoning van mijn grootmoeder op de Noordermarkt,
waar ik later zelf een aantal jaren zou komen te wonen.
Met onze voeten, palen, in het water. Op en neer met de zeespiegel,
van de ene ijstijd naar de andere. De imposante verschijning van
Dr. Landshoff, die net terug uit Amerika de eerste balpen liet zien.
Het wonder ging rond: een pen waar zo maar inkt uit kwam. Iedereen
maakte een krulletje of zette zijn handtekening.
Hoe er van alles geschiedde: de verschijning van de ENSIE (de
Eerste Nederlandse Systematisch Ingerichte Encyclopedie),
de opstart van Excerpta Medica, die de bedenkers naderhand
kapitalen zou opleveren.
Hoe directrice Alice v.Eugen-van Nahuys het juist verschenen boek
van Simon van het Reve De Avonden op mijn bureau wierp:
"Vast iets voor jou!"
Toen ik haar in 1954 het manuscript van Zolang te water
voorlegde (twee jaar eerder verscheen bij Querido mijn dichtbundel
Land zonder nacht), weigerde ze dat.
Via J.B.Charles, de criminoloog Willem Nagel, en auteur van
het destijds veel besproken boek Volg het spoor
terug - die ik van het tijdschrift Podium kende en
zijn bezoeken aan mijn toenmalige woonplaats Parijs - kwam ik bij
De Bezige Bij terecht, om daar als auteur (en enkele jaren
als commissaris) zo 'n twintig jaar aan verbonden te blijven.
Tot een zekere vervreemding intrad, die overigens over is. Maar
sindsdien zocht ik de kleinschaligheid: ooit wilde ik bij elke uitgever
van Nederland 1 boek uitgegeven hebben. Ooit is dus alweer lang
geleden. Bij Anton Scheepstra van Uitgeverij Passage in Groningen
verschenen, mede dankzij Coen de Jonge als bezorger en editeur sinds
1998 vier poëzie-uitgaven van mijn hand; aan een volgend ben
ik bezig. Zo zit dat: zo.
Op het tegeltje om als gast achter te laten bij het radio-programma
Kunststof, waar wij gisteren een uur mochten invallen (Radio
1) schreef ik bij de aankondiging van mijn webstek: Eigen Nieuws.
Lees. Kijk. Hoor.
Mijn dagelijkse nieuws, waarbij ik jicht even buiten beschouwing
laat. Geen stalling voor mijn gedichten; hoewel de teksten die ik
in 2004 als invallend Dichter des Vaderlands schreef, hier nog wel
te vinden zijn , als je goed zoekt.
Veelzijdig, voortdurend in beweging. De rubriek die ik van 1968
tot 2003 voor het tijdschrift Bres schreef, noemde ik al
vanaf de aanvang Wereld in Beweging. Wie deze beweging
niet bespeurt, wie niet mee beweegt, zal zich verliezen in beuzelarijen
en muizenissen - bijna essentieel voor de huidige spektakelmaatschappij.
Simon Surft brengt je in andere werelden. In het Guesthouse
breng ik soms een bericht onder; deze week de vragen van Em. Lorsch
van A.dam Art, Ich Hic Chi gaat over vrienden. Elk mens
zijn eigen andere wereld.
Deze bewoon ik, geen Second Life, maar fris van de lever,
een uitgeslapene die van zijn levenslust kennis geeft.
Voor de laatkomers
wil ik nog even wijzen op de unforgettable Robert Anton Wilson,
die vorige maand overleed. ("Living among the higher primates
has its amusing side.") .
Ik doe dat aan de hand van enige webstekvermeldingen; Sesam
Open U!
robertantonwilson.blogspot.com:80/
www.frogboy.freeuk.com/illuminatus.html
www.gunsanddope.com/
www.rawilson.com/
www.maybelogic.com/
Op naar de innerlijke ecologie! Simon Vinkenoog, werkverschaffer.
Dinsdag 20 februari 2007
The images we receive shape the ones we transmit
Uitzending
gemist? Niet alleen de radio-versie van Spinvis' Afdaling
in de ingewanden werd gisteren op Concertzender.nl
(NPS) uitgezonden, maar ook het interview dat Bente Hamel mij
(VPRO) had afgenomen over Antonin Artaud, kwam een uur eerder
langs.
En er is dus, voor belangstellende verzamelaars van de krsvrs-ditjes-en-datjes,
tot eeuwigheid en amen e&a te beluisteren - ijstijd en wederomstandigheden
dienende.
De indruk, die Artaud in het Parijs van 1949 op mij maakte, bouleversant,
ging samen met de ontdekking van de dérèglement
raisonné de tous les sens, waarmee de surrealisten
zich in woord en daad, in de jaren twintig, dertig van de vorige
eeuw, in de avant-garde literatuur en schilderkunst lieten gelden.
Het waren de nadagen van de Eerste Wereldoorlog (1914-1918), die
Europa vier jaar had geteisterd, met tientallen miljoenen gedode
slachtoffers, miljoenen ontheemden, allen de dupe van een nationalisme,
dat je voorgoed de wereld uit zou wensen - ook nu nog, bijna een
eeuw later.
Hoe eerder het begrip Wereldburger, Aardbewoner, Planetair Wezen
zijn ingang doet, hoe beter. Laten wij het voorlopig bij Europa
houden, niet het in Amerikaanse ogen oude achtergelaten continent,
goed genoeg voor een brain drain - maar vooralsnog de
meest beschaafde samenleving om in te wonen, op enkele geconditioneerde
euvels na, die wij uit de wereld kunnen helpen, als wij onze eigen
emancipatie = evolutie voltrekken, in de geest en aan den lijve.
Europa destijds een smeulende puinhoop, vorstendommen vielen uiteen;
de Russische Revolutie vond plaats, die niet socialistisch was
en al spoedig autoritaire trekken kreeg (blijkbaar inherent aan
de Russische ziel, gezien de huidige politiek van President Poetin).
Elders, voornamelijk in Duitsland, werden revoluties vanuit het
volk krachtdadig verhinderd: in het Nederlandse parlement werd
socialistenleider Troelstra uitgelachen, toen hij het woord maar
in de mond nam...
Duitsland, de belangrijkste van de verliezende allianties, werd
de grote zondebok en kreeg bij het Verdrag van Versailles een
tekst te ondertekenen, die eeuwige schande verdient - en onder
meer tot de opkomst van de zwarte magiër Adolf Hitler (mis)leidde;
een duizendjarig rijk dat het geen twaalf jaar uithield, maar
wel het failliet van het gedenatureerd gezond verstand bekrachtigde.
Cultuur tenonder. Tegencultuur manifesteert zich, al sinds het
begin van de industriële (ontaarde) revolutie.
Retournons à nos moutons. Protesten? Jazeker, de leden
van de surrealistische beweging - deels afkomstig van de diverse
internationale dada-groeperingen waarvan Tristan Tzara de belangrijkste
zou zijn -hadden elkaar in Parijs gevonden in een gemeenschappelijk
protest: een werkelijkheid te scheppen tegen de zinloosheid, de
waanzin van dat Establishment - mede aangevoerd door de dictaten
van André Rimbaud en de actes gratuits van Alfred
Jarry - om een eigen zin te ontdekken, de diepere zin, de bron,
de amour fou, ook via Sigmund Freud (Breton, paus van
de Surrealisten, medisch student, ging bij hem op bezoek) en alles
wat zich maar met bewustzijnsonderzoek bezig hield.
Mijn interesse werd vooral gewekt door de Histoire du Surréalisme,
in twee delen, van Maurice Nadeau - wiens naam ik ook onder literaire
kritieken ontwaarde, een boek dat ik verslond - ik zou het weer
eens moeten doen.
De leden en de schisma's, de schandaaltjes en discussies, de scheldpartijen
en theatervoorstellingen met boe-geroep- hoe zij zich zowel met
straatacties, strooibiljetten, een Bureau de Recherches Surréalistes
(geleid door Artaud) manifesteerden, een tijdschrift oprichtten,
maar zich evenzeer overgaven aan hypnose-sessies, spiritistische
séances met écriture automatique, aan taal-
en tekenspelletjes, cadavres exquis, stream of consciousness-experimenten,
nog daargelaten de drugs, vaak niet vermeld. Zoals heden ten dage
niet vermeld wordt dat de nobelprijswinnende ontdekkers van het
DNA, Crick en Watson, in hun studietijd LSD-gebruikten.. Kortom,
niets aan de hand.
En hoe interessant dat niet allemaal was voor mij als nauwelijks
volwassen Nederlandse jonge dichter, vanuit het moerassig waterland
en Amsterdamse volksbuurten, in de gelegenheid gesteld dagelijks
Frans te horen, spreken en (in den beginne met de dictionnaire)
te lezen.
De - eerste en niet de laatste - deuren der waarneming; geen wonder
dat ik een eigen uitlaat zocht en vond in het very little
magazine blurb, nadat ik enkele maanden rust had moeten houden
toen bij mij een pleurésie werd ontdekt: pleuritis.
Bovendien hoorde ik er van op, van de Unesco-arts te horen dat
ik een arythmie cardiaque had, een -a-ritmisch kloppend
hart, men noemt het hier hartritmestoornis - ik heb er tot dusverre
veel plezier aan beleefd; het blijft allemaal maar kloppen en
slaan en aan-en-afvoeren, kijken, kussen, drinken. Hoeveel namen
van surrealisten hebben zich ondertussen in mijn geheugen genesteld
, hoeveel gelezen gedichten en boeken (zo nu en dan wordt er in
het nederlands iets van vertaald: wie maakt me een lijstje van
beschikbare surrealistische litteratuur in het Nederlands? Doen:
ik geef het hier weer): Philippe Soupault, Robert Desnos, René
Crevel, Paul Eluard, Louis Aragon, Henri Michaux, le Mômô,
Pierre Réverdy, René Char, Julien Gracq, - om niet
te vergeten schilders als Juan Mirò, Max Ernst, Salvador
Dali, - en hier laat ik het bij.
Ik maakte in de tuin, waar wij een koud uurtje doorbrachten, een
notitie: "Ik weet slechts wat ik op het moment oppik, en
daarna wat ik me ervan herinner - liever met mijn neus in de wind
dan in de boeken, al heb ik er een huis vol van en lees ik er
twee of drie gelijktijdig."
En hier laat ik inderdaad even de serendipiteit toeslaan:
een telefoontje vraagt me in te vallen, Kunststof, zeven
uur vanavond. Life Radio 1 vanuit Studio Desmet aan de Plantage,
bijna om de hoek. Toedeloe, Simon Vinkenoog, Invaller.
Joan
Miró: Étoiles en des sexes d'escargot,
1925
Maandag 19 februari 2007
It has been said that, "Discretion is the better part of valor"
ZIJ is de
Bron. Daadkracht en draagvlak. Het leven als liefdesverklaring.
Welkom Week 8, wellicht een première die ons wacht. ("Kicks")
Op zoek in Pablo Neruda's Canto General (1949) naar het
gedicht dat ik in de jaren 80 tijdens een antikernwapenmanifestatie
op het Museumplein voordroeg (Canto 9, Dat de houthakker ontwake
, VI Vrede voor de komende avondschemeringen, de pagina's
415/6 van de Rainbow Pocketuitgave) stuit ik op IV in
dezelfde Canto, weer stuitend actueel:
"Als
jij je troepen bewapent, Noord-Amerika,
om deze zuivere grens te vernietigen
en om de slachters van Chicago
te laten heersen over de muziek en de orde
die wij beminnen,
verschijnen we uit stenen en lucht
om je te bijten:
verschijnen we uit het laatste venster
om je te overstromen met vuur:
verschijnen we uit de diepste golven
om je vast te nagelen met doornen:
verschijnen we uit de voren van de akkers opdat het zaad
je zou treffen als een Columbiaanse dolk,
verschijnen
we om je brood en water te weigeren,
verschijnen we om je in de helse gloed te verbranden."
Pablo Neruda, 1904-1973.
BRING THE BOYS BACK HOME!
Rustige week,
naar het zich laat aanzien.
Het huiswerk van de dichter.
Beramen en beamen.
Il faut cultiver son jardin.
We moeten
NIETS. Zo nu en dan een uitdaging, die de routine doorbreekt,
welkom.
Nog heel wat wandelingen voor de boeg.
'Dat niemand
aan mij denke.
Laten wij aan de hele wereld denken,
en met liefde op de tafel slaan.
Ik wil niet dat het bloed
opnieuw het brood weekt, de bonen,
de muziek: ik wil dat de mijnwerker met mij komt, het
kind,
de advocaat, de zeeman,
de poppenmaker,
dat we de bioscoop binnengaan en verlaten
om de roodste wijn te drinken.
Ik kom niet om iets op te lossen.
Ik kwam hier
om te zingen
en opdat je met mij zou zingen.'
Pablo Neruda,
einde voornoemd gedicht.
De afdaling in de Ingewanden, vanavond op de Concertzender,
22 u.
En dit was it for today, folks!
Om met Spinvis te spreken: Hou je haaks en kijk goed uit! Simon Vinkenoog, universalist.
"Leef met me mee!" Simon V verdiept in
zijn spel, februari 2007. Foto Marco Bakker GKf, Edam, 0299-321784.
Publicatie uitsluitend na toestemming.
Zondag 18 februari 2007
The tiny details are the most difficult to master
Love is the
only emotion; ik herlees een tekst van 25 jaar geleden. Het was
Erik de Jong aan te zien dat hij, na een aantal besprekingen &
onderlinge repetities, een week lang hard heeft gewerkt in het
Hilversumse Muziek Centrum van de Omroep met het Metropole Orkest
om gisterenavond de eenmalige uitvoering van een muzikaal project
tot stand te brengen, dat morgenavond via NPS-radio zal worden
uigezonden: Afdaling in de ingewanden.
Het is geen kinderwerk om een orkest van meer dan 50 getalenteerde
en gespecialiseerde ambachtslieden te laten samengaan met een
mise-en-scène, waar op een podium vóór het
orkest zes mensen in een huiskamersetting zijn neergezet, die
ieder hun aandeel in het experiment te vervullen hebben: de zanger-componist
Eric ( Spinvis) de Jong, die zijn verhaal vertelt en
zingt en daar tussendoor in dit decor een sampler bedient, een
fameuze trompettist-toeteraar (Hans Dagelet) , een dichter (KRSVRS)
, een zangeres (Margriet van Reisen), een naaktdanseres (Marloes
Küpfer, 3e jaars student geneeskunde), en als finalist de
medicus Sjoerd van der Werf, die met behulp van zijn assistente
aan een indrukwekkende endoscoop met grootbeeldscherm (ook op
het achterdoek geprojecteerd voor de 1200 Vredenburg-bezoekers)
een camera in zijn strot laat afdalen in zijn ingewanden; - ons
aller op een worteltje kauwen slikken kauwen slikken kauwen slikken
- wat me weer doet denken aan een vroeg toneelstuk van Harry Mulisch.
Het wonder geschiedde, noot voor noot bijeengebracht: video, licht,
volgspots, tedere en uitbundige muziek, gedirigeerd door de enthousiaste
Nieuwe Zeelandse componist Hamish McKeich, en een ruim van alle
instrumenten voorzien orkest - dat ook nog eens voor dezelfde
avond een programma van Willem Breuker had ingestudeerd en uitgevoerd:
twee volkomen verschillende muzikale stijlen op éen avond,
twee keer drie kwartier ingespannen bezig zijn. Hoedje af voor
al diegenen ook die achter de coulissen zoiets tot stand brengen.
Ik ben benieuwd wat de pers er over zegt; interessant dat er plaats
is voor dit soort experimenten tijdens de Nederlandse Muziekdagen
in Utrecht. Wij gingen als vrienden uiteen, van Erik een cd-tje:
voor altijd - wij komen elkaar, DV, weer tegen op de Parade.
Repetitie zaterdagmiddag in Vredenburg met orkest
en solisten
Het toeval
mocht weer toeslaan - wij lieten na een telefoontje een (zelden
voorkomende) zondagsbezoeker binnen, Marco Bakker, die hier onlangs
foto's kwam nemen. Wij zagen zijn foto's van Vali Myers en zijn
vraag of ik 11 maart aanstaande in Broek in Waterland bij de tentoonstelling
van zijn foto's rond Vali en haar vrienden een woordje wilde zeggen,
kon ik niet anders dan bevestigend, DV, antwoorden.
Wij haalden een map van 75 x 55 cm met dertien reproducties van
haar tekeningen te voorschijn, in Zwitserland in 200 exx. gedrukt,
zonder datum, voornamelijk uit eigen bezit, de laatste daterend
uit 1981.
In 1980 verscheen bij de uitgever Open House in Londen
het boek Vali Myers: Drawings 1949-'79. ISBN 0 905664 25 6.
Ingesloten bij het boek brieven in haar bijna middeleeuws
aandoende handschrift, foto's - ook van Marco -, een artikel in
Het Parool van 18 februari 2003, over haar overlijden,
'vorige week', op 72-jarige leeftijd.
Ook daarin opgevouwen een affiche van de tentoonstelling The
Dreamtime Drawings and Images from the world of Vali Myers in
maart 1982 bij de Peter Stuyvesant Stichting in
het Turmac-gebouw aan De Boelelaan in Amsterdam Buitenveldert.
Wie herinnert zich de enige jetsetter van Amsterdam nog, Alexander
Orloff met zijn mooie vrouw en dochter in hun open huis aan de
Apollolaan? Ik nauwelijks.
En ik realiseer me dat de tekst On the threshold of Vali's
Realm, vóór in die map met tekeningen afgedrukt,
de tekst is die ik uitsprak bij de opening in Amsterdam, op vrijdag
12 maart 1982, op een dag na 25 jaar voor de beoogde tentoonstelling
in Broek in Waterland. Zo zit dat, ja dat zit zo. Noem het whatever:
het geschiedt, en je noteert het. Wie Kruis zegt moet ook Munt
zeggen. Ik doe aan beramen. Adem-benemend. Edith heeft zojuist
Ornette Coleman voor me opgezet; ze heeft me over hem horen spreken.
Wat voelt ze mijn moods toch goed aan: het heerlijkste
wat een mens kan overkomen.
We gingen wandelen, looptraining - we gingen op de bonnefooi bij
onze lang niet geziene oude vriend Emanuel Lorsch in de Weesperstraat
langs, waar wij hartelijk ontvangen werden, en weer eens opnieuw
bleek - het zijn zijn woorden - hoe het hechte bouwwerk van de
vriendschap bestand is tegen de tand des tijds. Hij zal ons vergezellen
naar de zeventigste verjaardag van Barbara, het volgende weekend.
Wij kwamen hem haar uitnodiging overhandigen.
Deze week moet ik mij onledig houden met papieren, eerst te lezen,
rang te schikken en weg te leggen, of mij er van te ontdoen.
WadW: Werk aan de Winkel. Je schept je eigen werkverschaffing
en je bent een leven lang bezig, terwijl je er steeds meer plezier
in gaat krijgen. Volgen we nu ook de Amsterdamse thrillers rond
Moskovitz en sinds vandaag de voorzitter van Türkyemspor?
Ik weer even wel.
Tussen de weer aangetroffen foto's is er een van Karel Appel en
Vali samen; ik weet niet meer hoe ik aan de foto kom, ongedateerd
en niet van naam des makers voorzien. Ze lacht je opgewekt toe:
Dreamers, Awake!
Simon Vinkenoog, voetzoeker.
Zaterdag 17 februari 2007
That which offers no resistance can be harder to push
Let it
be! Muziekkenner en archiefbeeldenkoning Fenno Werkman, werd
hij genoemd in de Sixties!-krant van het Gemeentemuseum
bij de aldaar t/m 29 april plaatsvindende tentoonstelling met
kunst, mode, dsign, film en fotografie in de jaren Zestig van
de Vorige Eeuw. Hij is de programmamaker achter Wintertijd,
waarin Harry de Winter muzikale gasten ontvangt, bleek een aangename
gesprekspartner, had zelf het nodige te vertellen en wij konden
voor een volle aula, op het toneel gezeten genieten van de door
hem op mijn verzoek bijeengebrachte musici en zangers, terwijl
op de monitor tussen ons en op het filmdoek achter ons de beelden
en de muziek werden vertoond, waarover wij te spreken kwamen.
Van de Quintette du Hot Club de France met Django Reinhardt,
die in de hongerwinter 44-45 mijn bloed weer had doen stromen,
waren helaas geen beelden.
Wel aanwezig waren voor oor, oog en geest Janis Joplin, Jim Morrison,
Arthur Brown, The Mamas and the Papas, Jimi Hendrix uiteraard,
The Stones (mooie studio-opnamen van Sympathy with the Devil),
de Beatles, Quicksilver Messenger Service, The Byrds en de Beach
Boys, Boudewijn de Groot kwam langs en uiteraard de helden van
de jazz: Charles Parker, Dizzy Gillespie, en er rolden wat termen
over tafel, naast de gedichten. Mijn smaak is wat men noemt eclectisch;
waaierend alle kanten uit, de namenparade hierboven kan eindeloos
worden uitgebreid - we hadden nog uren kunnen doorgaan - the
party is not over yet!
Van Remco Campert las ik het gedicht Voor Blowers, met
de roemruchte slotregels:
'Deze vreemde ontroering
die poëzie is
wantrouw ik niet meer,
dat hebben mij geleerd
de jazzmusici:
de wereld swingt als de pest,
de rest
is gemompel van bedelaars.'
Alaaf! Happy New Year! Swing de pan uit, blijf dansen op de vulkaan, gedenk Lew Welch:
If the Tribe
refuses to dance,
the Poet can only worry, watch, and
warn.
Daar is voorlopig ALLES mee gezegd. Simon Vinkenoog, Stadsdichter (sinds 1999) van Woudrichem.
Simon en Fenno luisterend naar de Big Band van
Sten Kenton in het Gemeente Museum van Den Haag
Vrijdag 16 februari 2007
Death is as essential to life as life itself
Ja, vroeger
en nu - heerlijk om het te voorschijn te kunnen halen. Het eerste
nummer van Randstad, dat ik opsloeg om te kijken naar
Louis Paul Boon's Playgirls, met 6 foto's uit zijn Feminatheek,
deed me weer bladeren. ("In de verlatenheid van mijn huis,
dit eiland van rustige beschouwing temidden een oceaan van zenuwachtig
vertoon, had ik weinig anders te doen dan mij daarmee onledig
houden. Vastgeplakt op bladen kijken de vrouwen langs mij heen
met vrijmoedige blik of omsluierde ogen, gedogend dat ik als bewonderend
toerist en meteen als afgravend archeoloog het landschap van hun
lichaam bereis").
Wat al niet lezenswaardig, ook nu nog in dit als driemaandelijks
tijdschrift aangekondigde boek, waarvan herfst 1961 het eerste
nummer verscheen. Nummers los verkrijgbaar, geen abonnementen,
dit nummer ƒ 4,50, Bfrs 85,-, 160 pagina's, 8 fotopagina's,
De Bezige bij, LRP 25. De redactie bestond uit de Nederlanders
Harry Mulisch en Simon Vinkenoog, en de Vlamingen Hugo Claus en
Ivo Michiels.
Het Vlaamse redactiesecretariaat was in handen van Ivo, het Nederlandse
in het mijne. Vijf jaren intense en betrokken samenwerking; dertien
nummers verschenen met een falanx van medewerkers- in 1966 werd
de uitgave gestopt; de auteurs hadden andere bezigheden/beslommeringen
Aan de verschijning van elk nummer werd telkenmale de nodige aandacht
geschonken, zowel door de redactie als door de lezers - alle oplagen
raakten uitverkocht, verzamelaars zijn op internet gesignaleerd.
Niet ten onrechte; Hans Magnus Enzensberger noemde Randstad,
dat oorspronkelijk trekken van The Evergreen Review vertoonde,
het beste Europese tijdschrift.
Inhoud van het eerste nummer: Samuel Beckett's Krapp's laatste
band, vertaald door Jacoba van Velde; de Playgirls van
Louis-Paul Boon; Ethel Portnoy Kousbroek: Beaucoup, passionnément,
à la folie, de carrière van Wilhelm Reich;
Corneille (uit het Engels vertaald door Hans Sleutelaar): Dagboek
van een schilder in Ethiopië; een romanfragment uit
Alain Robbe-Grillet's roman Jaloezie, vertaald door Nico
Lijsen; drie fragmenten uit De Hunnen van C.C.Krijgelmans,
en een brief van Allen Ginsberg over abstractie in de pooëzie,
vertaald door Frits Onderdijk (mijn vertalers-pseudoniem).
In de Kroniek een aangrijpend egodocument van Sanny Hemerik (laat
ik de initialen maar voluit vermelden) Muziek, show, lachen;
Maurice Girodias Pornoloog op Olympus, de geschiedenis
van de Parijse Engelstalige (subversieve, clandestiene, gecensureerde)
Olympia Press, vertaald door John Vandenbergh, en van de toenmalige
reisredacteur van de GPD W.L.Brugsma Doen wat wij zeggen,
veel Koude Oorlog, Kennedy, Cuba en Berlijn.
Ik ga nog eens alle nummers resumeren, met aantekeningen bij elk
geschrift waarmee ik bij de redactie te maken had, maar niet noodzakelijk
voor mijn Kersverslezers; een biografie over mij wordt geschreven
en dient op 18 juli 2008 te verschijnen, DV, als ik tachtig jaar
word.
Daaraan werk ik uiteraard graag mee; wie nog iets te zeggen heeft,
laat het horen. Ik verbind door, zoals ik altijd placht te doen,
pleeg te doen & nog lang hoop bezig zijn te doen. Een vroege
vrijdag, ik schrijf dit 1 A.M., ik hoor onder me Harry Jolink
zingen; het televisietoestel zit tussen de beide zijden van mijn
bureau, kijkt de andrre kant uit; de kamer in.
Zo heb ik alles tegelijk, het buiten, prachtnacht met rode achterlichtlampen
en geelverlicht Amstel Hotel, Edith hoor ik hiernaast, voor mij
de ruimtekabine waarin ik leef, en dan dit mannetje hier tussen
de papieren, de asbak en de apparatuur die hem vleugels verschaft.
Vanavond Gemeentemuseum - in het kader van de Sixties figureer
ik in een programma; morgen, zaterdag tijdens de Nederlandse Muziekdagen
in Vredenburg De Afdaling in de ingewanden, een
eenmalig experiment, dat voor de radio wordt opgenomen. Hierover
meer. Gegroet voor dit weekend, Simon Vinkenoog - de levenslustige.
Repetitie hedenmorgen met het Metropole orkest
in het MCO te Hilversum
Donderdag 15 februari 2007
Tomorrow is another day
oh oor o hoor oh oor o hoor oh oor o hoor oh oor o hoor oh oor o hoor oh oor o hoor oh hoor
Zo wil ik
inderdaad mijn dag - als het moge: jaren - doorbrengen, nieuwe
media omarmend als geestverruimende middelen (wat anders, professor?),
enthousiast over poetry slams, die mij doen herinneren aan de
dichters van de beat generation - en in het voetspoor van Beets
en Ten Kate. Niets dan vooroordelen of afgunst misschien, professor?
Gelukkig heb ik als samensteller en in- of uitleider een Neerlandiscus,
Coen de Jonge, die mij nooit gewezen heeft op niet ter zake doende
elementen.
Don't explain, don't apologize. Misverstanden zullen er blijven;
duidelijk is alea jactes est, en ik benoemde mijzelf een paar
dagen geleden tot non-polemist. Dat ik niet bij de academische
Canon behoor, het zal je zorg maar zijn - ik breng verslag uit
en het zijn kreupele tijden. Als een volgend gedicht zich aandient,
zal ik niet in de eerste plaats denken aan de criticus die over
dat gedicht, of de bundel waarin het terechtkomt, zijn licht laat
schijnen.
Ik ben van de orale poezie, ik lees mijn gedichten voor en dan
kun je gebruik maken van de andere middelen, die je ten dienste
staan om je loze kreten kracht bij te zetten, alles maar dan ook
alles tot een bepaald punt te brengen - en dan, af laten weten,
ja? Mijn laatste woord hierover is met deze eerste reactie gezegd.
Nadat twee aardige mensen mij op deze tekst gewezen hadden, zocht
ik de (ongelezen) Groene Amsterdammer van vorige week
op. Voilà; anders had u er hier eerder van gehoord.
De dagen zijn niet stuk te krijgen; de tuin verwelkomde ons meer
dan ooit, en Edith die een wandeling door het complex maakte,
kwam weer met de nodige nieuwtjes terug in ons tuinhuis waar ik
LPB las; Buitenzorg is een gemeenschap die opbloeit in de zomer
terwijl her en der tuinders al bezig zijn de vroege lente te vieren.
Vanavond mag ik, telefonisch, om half zeven mijn zegje weer kwijt
over het stickie in het kader van een Sixties-programma van de
NCRV-radio. Zoals men weet swingen de sixties de pan weer uit,
we let it all hang out & fly our freak flag high.
Ondertussen de kost verdienen, nooit in alle rust mij op mijn
ambacht toegelegd; daar was ik te rusteloos voor en er moest brood
op de plank - dat heb je als vrijbuiter, geen pensioen.
Morgen weer een repetitie met het Metropole orkest en 's avonds
in het Gemeentemuseum van Den Haag komen praten over muziek van
de Sixties. Jawel. Zaterdag ligt Vredenburg voor een Gesammtkunstwerk
open, waarvan ik deel mag uitmaken Van vroeger en Nu, ja - vandaag
en gisteren en uiteraard van de toekomst - veel meer dan wie ook
beseft, die nog geen 78 jaren telt, willens en wetens, maar de
helft jonger bijvoorbeeld, of ergens daartussen.
Louis-Paul Boon voelde zich rond zijn vijftigste al tot een oudere
generatie behoren; ik heb dat generatieconflict in mijzelf - en
mijn omgeving - nooit gekend, ik denk niet in jong en oud, noch
was er bij mij sprake van een writers' block of midlife
crisis - ja, ik spring te gemakkelijk over dingen heen wellicht,
en doe dingen halsoverkop; ben ook telkens weer opgetogen als
een nieuwe uitdaging mij bereikt. In zo'n geval ben je tijdloos,
is wat Was en Is ook Zal- zijn, zo boven zo beneden.Maar dat zijn
loze kreten voor een professor in zijn eigen versleten zetel,
gouden kooi & ivoren toren (ja, die is er ook nog). Mijn zegje
gezegd, lekker fris van de lever, Simon Vinkenoog, terrible
travailleur.
Woensdag 14 februari 2007
Verbal cuts do not heal as quickly as those made with a knife
Mede leven.
Mede werken. Het kost me geen moeite; nooit iets anders gedaan.
Wat goed voor jou is, is dat ook voor de wereld, en andersom.
Uiterst gecompliceerd engagement, vrij en totaal afhankelijk van
alles. The sky is the limit.
Medeleven. De weduwe van Louis Ferron (1942-2005), Lilian Blom,
schreef een boek, De Tuinkamer, over hun twintig jaar
lief en leed delend samen zijn; Jeroen Vullings noteert in Vrij
Nederland (17.02) gedachten over rouwgetuigenissen (Connie
Palmen, Kristien Hemmerechts en P.F.Thomése), waarbij hij
verklaart eerlijkheid niet als literair criterium te zien, en
dat autenticiteit en waarheidsgetrouwheid zwaarder wegen.
"Geen moment twijfelde ik aan de waarachtigheid bij al die
scènes uit een huwelijk. Temeer omdat Blom de intimiteit
tussen Ferron en zichzelf toont door hun wat kinderlijke manier
van communiceren weer te geven.(...)
"Hebben ze weer ruzie, maken ze het goed met stomende sex
in de echtelijke sponde, wil ze het alsnog uitpraten! Hij: 'Lil,
ik ben geen prater. Vrouwen willen altijd praten. Het is nu toch
weer goed?' Zij, streng: 'Nee, lieve schat, het was lekker maar
deze afloop is niet bevredigend.'" (...)
"Net als Anne Philipe [die een boek over haar man, de acteur
Gérard Philipe schreef: Le temps d'un souvenir. SV]haalt
Lilian Blom Ferron als het ware naar zich toe, pelt ze de schil
van zijn roem in de buitenwereld, af en toe toont ze hem als hoe
hij werkelijk was. Hij: 'Weet je, lief, ik ben niet van nu, ik
ben van vroeger. Jij bent van nu ... maar ook van vroeger.'Verderop:
'En niemand leest me.'"
Schrijnend,
deze opmerking. En welk jeugdtrauma achter deze schrijver, die
geen sentimentaliteit wenste op te roepen. Niettegenstaande zijn
vruchtbare pen, de reeks romans die goede kritieken kreeg, de
onderscheidingen en prijzen hem ten deel gevallen: niemand
leest me.
Wij herinneren ons hoe hij en zijn onafscheidelijke Lilian op
een Amsterdams Boekenbal vroeg vertrokken. 'Nu al?' 'Wij moeten
de trein naar Haarlem halen, hebben geen geld voor een hotel in
Amsterdam.' Pijnlijk, achteraf denk je; ook geen vrienden?
Even aandacht voor het kleine virtuele werk van een oude vriend, www.hetkleinewerk.nl - ik was blij te zien dat telkens nieuwe toevoegingen worden geboden. Ga eens kijken in deze mini-wereld waar veel in beweging is! Benieuwd naar de ontdekkingen, die je doet.
TV-tijd. Kinderen
zijn gelukkig in Nederland. Gelukkig maar. Als ik me soms erger
- ik maak het niet erger dan het is, maar het is misselijkmakend
- is het de zelfingenomenheid van mensen, de zelfgenoegzaamheid.
Hoe ze glimmen als ze iets gezegd hebben! Wat levert televisie
toch een scala aan waarnemingen op, wanneer je naar de body
language kijkt.
En hoor ik daar de naam Anne Frank? En wat is dat voor volte-face
van Plasterk?
Mijn commitment, engagement, neemt weer de overhand. En mijn nieuwsgierigheid.
Ik ben geen trendwatcher, kijk niet naar ratings, bezoek nauwelijks
andermans websites, tenzij ze mij aangereikt worden, doe niet
aan sms-en of chatten - eenvoudig e-mailverkeer, deze dagelijkse
droom weven, soms een foto, een youtubetje. En de WORD-teksten,
die hun eigen weg vinden.
Wij snoepen aan de virtualiteit, leven met ervaringen, regen en
wind; ik ben blij in dezelfde VN te lezen dat 'de grootvader van
het onderzoek naar Kunstmatige intelligentie' Marvin Minsky (79)
, blijkens een nieuw boek The Emotion Machine, besproken
door Gerard Janssen, emoties ziet als een manier van denken. Simon
& Schuster, 387. Ik heb zijn The Society of Mind
in huis, zoeken maar.
Heeft deze eeuwige student immer beweerd: voelen en denken zijn
Eén, ontsprongen aan dezelfde bron. Ontdekking van de dag?
Niet eens. Eerder denk ik: wat leven mensen toch volgens zelf-opgelegde
problematieken ( Louis-Paul Boon bijvoorbeeld, die ik lees).
En wat zou je het liefst willen? Dat die zelfingenomen mensen
eens werden doorgeprikt, ons hele leven is toch een zeepbel die
op een gegeven moment uiteenspat?
Ik laat je voor vandaag met dit beeld achter, lieve vrienden.
Simon Vinkenoog, brandmelder.
'It is evident that I have, so far, only scratched
the surface. Nonetheless, I see a great future ahead for both
homoeopathy and agriculture.... this field of work deserves to
be explored to its limits and I hope that I have aroused sufficient
curiositt in my colleagues for them to contribute to its expansion.'
Mark Moodie Publ., Oaklands Park,
Newnham-on-Severn, Gloucester, GL 14 1EF UK http://www.moodie.biz
ISBN 0-9517890-5-8
Dinsdag 13 februari 2007
The quietest place to be found rests inside a peaceful soul
Zapzap. Van
Lingo naar de dry shield-okselliefhebbers, in
afwachting van de Wereld die doordraait.
Miskenning. Het woord kwam langs; Jan Vrijman voelde zich miskend
- voor mij was hij dat zeker niet, al was het maar door zijn Journaille-columns
in Het Parool, die mij telkens een kick bezorgden,
die ik zelden van andere columnisten krijg.
Lous-Paul Boon voelde zich miskend, ten achter gesteld. Willy
Verhegghe beschreef het in HUMO ooit; ook Boon leed onder depressies,
mede doordat twee jonge schrijvers die hij als zijn jongere broeders
in de letteren zag, Roger Serras en Jan- Emile Daele, zelfmoord
pleegden. Ieder huisje zijn kruisje; wat dat betreft kun je kruisjes
blijven zetten - of als je katholiek bent, slaan.
Zelf heb ik me ooit, tot zelfbeklag toe, aan gevoelens van miskenning
overgegeven; niet omdat ik mezelf miskend voelde, maar dat niemand
zag wat IK zag, die grootse mondiale pogingen van mensen uit het
ei te kruipen, volwassen te worden; dat zo weinig mensen van zins
waren maar iets in hun leven te veranderen, omdat - nuja omdat:
tussen droom en daad, en het risico, en de angst voor het waar
kom ik terecht? Nog afgezien van de geopolitiek, die zich niet
eenvoudig naar de hand van een laaglands schrijver plooit...
Wat dat betreft heeft ooit het parachutespringen in de jaren 1963
en 1964 mijn zelfvertrouwen een goed gevoel gegeven; en het idee
van 'loslaten' dichterbij laten komen. De vrije val;
metaforisch van Geboorte naar Dood, via O, inderdaad de O van
Orgasme of Oceaan, Overal & Open, zo wij open - alle dingen
zijn me te 'inge'... Bliksemschicht in de duisternis.
Nee, miskenning gaat vaak samen met geldelijke problemen; als
de vraag hoe aan geld te komen het overneemt of niet meer samenvalt
met de vraag hoe je creativiteit uit te werken en aan de man te
brengen, de vraag hoe je ideeën kwijt te raken, als je nog
begrijpt wat ik bedoel. .
Hoe verbijsterd sommige beeldende kunstenaars waren, toen in de
jaren 70 opeens de BKR werd opgeheven; hoe gemakkelijk het achteraf
was, hoe moeilijk het plotseling werd - toen de marktwerking,
waar je als schrijver in het nederlands taalgebied al vroeg mee
te maken krijgt, ook hun vakgebied bereikt had. Tegenwoordig is
er zelfs management-studie op beeldende kunst academies...
Als schrijver, man van taal, leent je beroep/roeping zich tot
andere noodzakelijke functies: je kunt in de reclame terecht (ik
dus niet, bleek), de journalistiek (waarom niet?), het vertaal
werk. Nou, daar heb ik ook mijn handen aan vol gehad!Wie de lijst
bekijkt, nog niet hier vereeuwigd, vraagt zich af of de vertaler
het allemaal heeft onthouden. nee dus, maar de bedoeling is wel
overgekomen. Dank voor de belangstelling.
En voor mij was de uitkomst - nooit meer vertalen in opdracht,
alleen voor eigen plezier! - inderdaad een OPkomst, van de mogelijkheid
je werk in eigen persoon uit te dragen, je stem te laten horen.
Voor publiek, levende mensen, niet als entertainer of acteur,
maar als een soort one-man show, performance, Open All Circuits!
- als je het in je eentje doet, en alle mogelijkheden je geschonken
om dat met anderen te doen, mededichters, musici, beeldende kunstenaars
- waar dan ook, in den lande, en een enkele keer daarbuiten.
Zo 'n eenmalig evenement waarvoor Erik de Jong van Spinvis
me heeft ingeschakeld, wat is het weer minstens zo interessant
aan het worden als ik dacht.
Na het lezen van het draaiboek, het beluisteren van de muziek
en twee voorbereidende repetitie-gesprekken tussen de zes solisten
en technici was er vandaag een repetitie met het ganse Metropole
Orkest - zo 'n 55 v/m - in het Muziekcentrum van de Omroep, de
vroegere VARA-studio's aan de Heuvellaan, waar ook het Radio Filharmonisch
Orkest, het Nederlands Blazers Ensemble, de Radio Kamer Filharmonie,
het Groot Omroepkoor gevestigd zijn, alsmede de Muziekbibliotheek
van de Omroep; veel lectuur in de entreehal van www.mco.nl.
Andere werelden voor ons om de ogen uit te kijken. Die zich opbouwende
sfeer, noot voor noot. Ter zake doende de mini-gesprekken tussen
de Nieuw-Zeelandse dirigent Hamish McKeigh, de orchestrator Bob
Zimmerman, de componist Erik de Jong, de solisten en de meelevende
orkestleden.
We doen nog aan 1 volgende repetitie en een 'doorloop' mee; de
gedichten die ik lees hebben plaats gevonden in de opzet, waarin
naast het orkest en de liedjes van Erik, ook trompettist Hans
Dagelet, dichter Vinkenoog, danseres Marloes en zangeres Margriet
betrokken zijn: Afdaling in de ingewanden. Niets meer
of minder dan dat; met de nodige video- (Hans Kok) en techniek-
(Joost en Patrick )ondersteuning, en een heuse dokter die on
stage ...(verrassing)..... Aanstaande zaterdag, DV, in Vredenburg,
Utrecht.
Miskend nee, maar ik ben geen mainstream-schrijver, ontbreek op
de lijstjes van modieuze, eigentijdse schrijvers die voor de
Nacht van de Poëzie in Utrecht of Crossing Border
of het Voorwoord in Den Haag worden uitgenodigd - hoewel
Louis Behre mij nog altijd enige dank verschuldigd is. Hoe meer
poëzie onder de mensen, hoe beter. Dat in de mercantilistische
samenleving als de onze mensen zich manifesteren als managers,
ik heb het gemerkt.
I bowed out: er gaat mij niets boven de onafhankelijkheid,
waarbij je het achterste van je tong kunt laten zien, om te tonen
dat je niet ruikt. Ja, ik deug - en wie mij leest deugt en de
hele wereld deugt, op een paar ondeugdelijke mensen na, en ja
- die zullen het veld moeten ruimen.
Nu was ik verder deze avond in onschuld mijn handen, dol gelukkig,
en verblijf met gracieuze groeten, tellende mijn zegeningen, Simon
Vinkenoog - geen polemist.
Maandag 12 februari 2007
Without
breakdown and decay
there would be no rejuvenation
Welkom Week
7, week van het Chinese Nieuwjaar. Klaar voor verrassingen, het
onmogelijke verwachtend? Het gaat knallen! Je moet stout zijn
om er bij te zijn, vernemen wij (via Henrico Prins in de Volkskrant)
luidkeels roepend op de Huishoudbeurs, van de dames Dekkers en
Van Royen, resp. in lingerie en chicklit.
Even zien of wij, het partnership Vinkring, lid van het Verbond
van Vriendenkringen (Geroepen door de diverse Doelgroepen), beantwoorden
aan de Schaal van Stout(moedigheid), oplopend van 1 tot 12 die
gesteld worden aan de rolmodellen, elf stoute dames in het boek,
zestien miljoen (M/V) in het Nederlands taalgebied: levenslustig,
nieuwsgierig, creatief, ambitieus, ondernemend, succesvol, grensverleggend,
risiconemend, veerkrachtig, dominant, manipulatief en ongenaakbaar.
Afgehaakt? Niemand is perfect, Marlies en Heleen! Jullie lachen,
all the way to the bank! Maar ik neem ze wel serieus,
deze moderne vrouwelijke slagschepen in de power-struggle van
de Hebzucht. Ik ben van de zijnszucht, geen Sehnsucht. Imponderabilia;
nog steeds jonglerend met dat woord.
"Overvallen
door een heftig gevoel van levensmoeheid," werd Philip Stott,
emeritus hoogleraar biogeografie aan de University of London en
redacteur van Political Ecology: Science, Myth and Power,
door de Volkskrant overgenomen uit The Wall
Street Journal, "na de bekendmaking van de recentste
duistere samenzwering van het IPCC, het klimaatpanel van de VN."
Het Panel, in 1988 opgericht door de Wereld Meteorologische Organisatie
en het Milieu Programma van de Verenigde Naties, bracht begin
deze maand een 'samenvatting voor beleidsmakers' uit van het rapport
over de natuurwetenschappelijke basis van klimaatverandering,
van de Werkgroep l van het Vierde Beoordelingsrapport: Klimaatverandering
2007.
In april volgt Werkrgroep 2 met een rapport over de effecten van
en de aanpassing aan klimaatveranderingen en in mei Werkgroep
3 over het matigen van klimaatveranderingen.'
Professor Scott hekelt 'de broeikaskaravaan' van de VN, die volgens
hem geen wetenschappelijk waardenvrij karakter heeft, maar mede
door consensus en politiek wordt bepaald. Bij het citeren van
regel 10 van de statuten ('Bij het nemen van besluiten en bij
goedkeuring en aanvaarden van rapporten zullen het Panel, de werkgroepen
en de taakgroepen hun uiterste best moeten doen om een consensus
te bereiken.') noteert hij: "Ik wil wedden dat Galileo het
daar nog knap lastig mee gehad zou hebben."
Het is volgens hem van het grootste belang er nog eens bij stil
te staan dat in de ' wetenschap vooruitgang wordt geboekt door
twijfel en paradigmawisselingen; voor het IPPC-rapport werd geen
eigen onderzoek verricht; er wordt slechts gebruik gemaakt van
secundaire bronnen.
Uit regel 3 maakt Philip Stott op dat deze supercommissie een
meer politiek karakter heeft dan vaak wordt erkend: "Documenten
dienen onderworpen te worden worden aan beoordeling door deskundige
vakgenoten en door overheden."
Hij noemt de conclusie, dat de klimaatverandering die men over
de hele wereld waarneemt, 'zeer waarschijnlijk' door mensen veroorzaakt
is, een mooi staaltje Alice in Wonderland-taal.
Nog twee fragmenten en de conclusie uit dit opmerkenswaardig artikel:
Het broeikaseffect: een debacle, onder een zeskoloms-foto
van twee ijsberen op een paar ijsschotsen in Noord-Alaska.
"In de loop van de geschiedenis hebben verklaringen die de
dominantie benadrukken van maar één factor in immens
ingewikkelde processen het altijd moeten afleggen tegen sterkere
theorieën."
In dit geval staat in de coulissen van de consensus van het paneel
een contra-paradigma te popelen, dat zich richt op de ernstige
onzekerheden van waterdamp en wolken. Stott wijst op het speurwerk
van Henrik Svensmark, directeur van het Centrum voor Zonneklimaat
van het Deense Nationale Ruimtecentrum, die verklaart : "Het
broeikaseffect moet wel een zekere rol spelen. Maar voor de opvatting
dat het absoluut zeker is dat de temperatuurstijging alleen maar
te wijten is aan kooldioxide bestaat geen wetenschappelijke rechtvaardigheid.
Dat is puur giswerk."
Verwezen wordt ook naar een artikel in het oktobernummer van de
Proceedings of the Royal Society: 'Dragen elektronen
bij tot de vorming van wolken?'
De resultaten van het Deens onderzoek wijzen erop dat het waarschijnlijker
is dat temperatuurfluctuaties in verband staan met de activiteit
van kosmische stralen dan met kooldioxide.
"Wie zal zeggen waar al dit opwindende onderzoek toe zal
leiden? Wat er wel onmiskenbaar mee is aangetoond, is dat de wetenschap
van klimaatverandering nog verre van gevestigd is en dat dat zeker
niet is gebeurd door de presentatie van een door de overheid voorgekookte
'beleidssamenvatting' van een supercommissie van de VN.
De ongemakkelijke waarheid blijft dat het klimaat het meest complexe,
chaotische systeem is dat we kennen. In zo'n systeem zijn de gevolgen
van zowel handelen (de uitstoot van gassen door menselijk toedoen)
als niet-handelen (geen uitstoot) in de marges even onvoorspelbaar.
Wat voor klimaat zullen we maken? Wordt het beter? En als dat
zo is, zal dat betere klimaat dan niet ook veranderen?
En daarmee zijn we - aldus nog steeds de Engelse biogeograaf Philip
Stott - aanbeland bij de fatale fout in de kern van het hele debacle
van het broeikasteffect. We moeten aanvaarden dat klimaatverandering
de norm is en niet de uitzondering. We moeten het behandelen als
een politieke en een economische kwestie, zodat we ons kunnen
richten op de vraag hoe de mensheid zich het best kan aanpassen
aan continue verandering, of dat nou tot warmte, kou of droogte
leidt. Het idee dat we een 'stabiel klimaat' zouden kunnen bereiken,
is een gevaarlijke tegenstrijdigheid in zichzelf.
Laten we hopen dat Werkgroep 2 van het IPCC, die over aanpassing
gaat, straks in april in haar rapport een verstandiger agenda
opstelt."
Niemand dicteert
het gezonde verstand. Leve de veranderingen, waarzonder het leven
op aarde onhoudbaar zou zijn. Leve het continue af- en aanleren.
Toekomstbestendige overeenkomsten toegewenst, vrienden.
De ondernemende change-agent Luc Sala is met MindLift.tv
aan een nieuw avontuur begonnen. Hij kan peuren uit de audiovisuele
archieven, die hij heeft opgebouwd met zijn uitzendingen voor
Salto en Kleurnet, Amsterdamse lokale t.v.-zenders,
alsmede zijn eigen MySTèR giving a perspective of Amsterdam
and its multicultural mix around the millennium of 2000. .
Al op de homepage kunnen we met een klik op de foto tien-minutenclips
aangereikt krijgen van Andrew Cohen, Terence McKenna, Timothy
Leary, Alexander Schulgin, Robert Anton Wilson, Herman Brood en
Ken Kesey met de FURTHUR-bus in Engeland, anno 1999.
Aanstaande zaterdag organiseert Luc Sala een uitverkoop-party
in zijn Ego Soft-onderkomen in de Kalvertoren, ingang
Singel, bij de Munt. Graag tot gauw, pionier: het ga je goed!
Gegroet tijdgenoten, lieve mensen, Simon Vinkenoog, kenner.
Zondag 11 februari 2007
The pursuit
of pleasure ultimaly
involves the suffering of pain
Het fotomoment.
Het persmoment. Het KRSVRS-moment. Je zoekt Dreamweaver
op, na uit het Journaal te zijn opgestaan.
Vooraleerst blijven denken aan de film, die ik in het Uur
van de Wolf zag voorbijtrekken, over het leven van Jan Vrijman
(1926-1997) die ik gekend heb, intens en betrokken, activerend
en geïnspireerd, altijd bezig zijnd, mij belerend hoe je
verliefd moest worden op het onderwerp waarover je schreef, of
filmde - maar ik kende hem absoluut niet in zijn depressies, zoals
zijn partner Nicole Holt, de moeder van Fabie, die de film maakte,
sprekend over het allerdiepste gat waarin een mens kan vallen,
dat je je maar kunt voorstellen. Ik heb hem nooit zien vallen,
al hebben we jarenlang gekaart en een stickie gerookt, in het
Vondelstraatsouterain, toen Remco en hij nog in hetzelfde huis
woonden, en Cees was daar vaak bij, en de dames Ilse, Lucia, Jacqueline,
Nicole - de zwager in Breda. Trips naar Brussel, Rotterdam en
Parijs. Het waren mijn Haagse Post-jaren, begin van een
roerig decennium.
Wat kennen wij anderen toch weinig; wat weten wij niet
, soms nooit, van de binnenkant, waar het schroomt en schrijnt..
La Vita è bella kon ik niet uitzien, ik hernam hier
de zit.. Ook mij schrijnt. Journaille, uit het volk, met het volk.
Voor het volk; in elk geval door mij herinnerd als een integer
en betrokken mens - een der velen die hun bonafide talenten in
een onwillige maatschappij niet kunnen uitleven; met de daarbij
behorende financiële problemen.
Daarover werd overigens niet gesproken, tijdens de forumdiscussie
in het Café Blaman, in de grote ruimte van de Remonstrantse,
'rekkelijke' kerk aan het Museumpark nr 3 in Rotterdam, Vers
versus Vers: de popularisering van de (dicht)_kunst. Manuel
Kneepkens, jurist-activist-politicus-dichter leidde het forumgesprek,
waaraan deelnamen Susanne Janssen, buitengewoon hoogleraar in
de sociale aspecten van kunst, cultuur en media (niet de esthetische
of psychologische, verklaarde zij), Tjeu Strous, hoofd beleid
van de Rotterdamse Raad voor Kunst en Cultuur, de dichter/literator
Rien Vroegindeweij, en de per 1 januari jl. door de Rotterdamse
gemeenteraad benoemde Jeroen Naaktgeboren namens de Woorddansers
(een collectief met 2 dichters, een musicus en een v.j.) om wier
benoeming als stadsdichter - voor 1 jaar - het in feite ging.
Procedurele kwesties; een gedachtenwisseling met divergerende
uitgangspunten, 'stille' dichters tegen 'performance' dichters,
high & low brow . Een onderwerp, dat verdieping verdient
- veel in Rotterdamse (en Nederlandse) poëzie belangstellenden;
de aanwezige Rotterdamse dichters lazen een gedicht voor: Amir
Afrassiabi, Jana Beranová, Arie Hordijk (samen met Jeroen
een passend gedicht over de Rotterdamse haven), Jan Oudenaarden,
Marlies Somers en Hans Wap.
Mooie panoramische doorsnede: de rollende steen waarover ik in
1967 dichtte, is blijven rollen, poëzie is niet meer weg
te denken uit het leven - zij het dat dag- en weekbladen dat onvoldoende
beseffen. Ruim baan voor een gedicht bij het nieuws en de gemengde
berichten in de krant. "Het gedicht is een bericht."
Investigative poetics. Van een eenzaam avontuur en hoe het gezamenlijk
te belijden. Een Denkraam-webstek opzoeken, met outsiderkunst,
l'art brut , gemaakt door mensen die het niet om de roem
of het geld gaat, maar om het spel, het avontuur, de ontdekkingsreis.
Gedichten Maken Helpt: verstandige stem uit de zaal.
Afscheidsconcert; nadenkdag ligt voor me. En deze nog hele lange
avond weer voor onszelf.... Simon Vinkenoog, liefdesdichter.
Uit Greg Brighty's MAZE BOOK puzzles for
everone, Latimer New Directions, London 1973.
Nr. 29: "I do not expect you to do this one. Especially from
the larger circle to the smaller, since then the valving will
be against you. It is structurted on concentric systems of mutually
accessible centres.
N.B. There are no dead ends.
Zaterdag 10 februari 2007
Acceptance
and universal values are important,
but so are washing the dishes and mopping the floor
De welDaad
en de terugkeer naar de Aarde. Onderweg voelde de XMM-telescoop
aan clusters op afstanden van pakweg een miljard lichtjaar en
zijn de resultaten van een onderzoek van een astronoom van het
Nederlands ruimteonderzoekinstituut SRON, Jelle de Plaa, 'wie
weet ook van belang voor kosmologen die de uitdijingsgeschiedenis
van het heelal proberen te achterhalen.'meldt Govert Schilling
in de Volkskrant.
Een leesochtend in bed op een regenachtige dag, wat is er mooier
en heerlijker? Tellend mijn zegeningen, ik ben al bij de n.
Als er iets in mijn genen zit, dan is het wel het beroep van mijn
vader, Hendrikus Albertus V., 1903-1977, die ik gekend heb als
postbesteller, voorsorteerder en gepensioneerd hoofdconductreur
van een posttrein naar Duitsland. Voorsorteerder: zo'n
geheimzinnig woord; het geschiedde ten Hoofdpastkantore, nu Magna
Plaza aan de nieuwe Zijds Voorburgwal, hier in the Mad Master,
en ik was er getuige van zogeheten kantoorhumor, in Jiskefet uitmuntend
gepersifleerd. Ik vond alles vreemd, kortom - een geheimzinnmige
wereld waarin je als kind terecht kunt komen. Je schept je langzamerhand
een eigen wereldbeeld, en blijft nieuwsgierig naar wat andere
tijdgenoten over Leven & Dasein te zeggen hebben.
"We
gaan naar de klote!", montert bioloog-schrijver Midas Dekkers
de Volkskrant-lezers op via interviewer Jean-Pierre Geelen.
'Het modieuze 'intelligente optimisme' is niet aan hem besteed.
Lijdt hij niet aan calvinistische zwartgalligheid? Misschien,
maar kijk dan even in de geschiedenis om te zien hoe het afliep
met alle rijken op aarde; de Romeinen, Hitlers duizendjarige rijk,
de Habsburgers, de Inca's - ze zijn allemaal ontploft, kort na
hun hoogtepunt. Precies op het moment dat je denkt dat je niets
meer kan gebeuren, dan wreekt zich de hoogmoed. Hoe het met ons
wereldrijk afloopt, weet ik niet, maar de vorige duizend wereldrijken
zijn allemaal naar de klote gegaan en ik zou niet weten waarom
wij een uitzondering zouden vormen.'
In een leesbaar en openhartig, soms de schenen schoppend verhaal,
verwijt Dekkers de Dierenbescherming te hebben gefaald: "Ze
hebben daar zitten slapen toen boeren, dierenartsen en de Rabobank
hun enorme martelindustrie aan het bouwen waren. Toen de bio-industrie
niet meer te stuiten was, was de dierenbescherming nog druk in
de weer met het verkopen van vlaggetjes en lepeltjes ten behoeve
van siamese katten. Zolang je op 4 oktober je poes maar verwent
met een extra stukje gehakte koe, dan is elk schuldgevoel weer
afgekocht, lijkt daar de gedachte."
Waar NRC Handelsblad Arnon Grunberg naar Guantánamo
stuurt, is Bart F.M. Droog op weg naar Teheran om daar /pracht
en praal/in Perzië aan de haal/met lokale schonen - vervolg
op zijn website, deze week op Volkskrant.nl/weeklog.
Zoveel werelden om open te breken, zoveel inkijkjes geboden; zoveel
hedendaagse mythologieën. Zoveel lieux de mémoire:
de reizen waarvan de souvenirs onze woon- en leefruimte vullen.
Het kleedje uit Guatemala op bed. Het woord 'wederhoortelefoongesprekken'over
Generaal X. Kaap de Goede Hoop, Zuid-Afrika, waar de telefoon
ging. Rijden in plensregens. Mail Art. Film over Jan Vrijman morgenavond,
Close up om 18u55.
Waarschijnlijk zijn wij dan juist op tijd terug uit Rotterdam,
waar morgenmiddag van l5u tot 16u45 een zaal- en forumdiscussie,
annex gedichtenmarathon - 16 dichters! - plaatsvindt (Vers Versus
Vers: de popularisering van de (dicht) kunst), naar aanleiding
van de benoeming van de Woorddansers als Rotterdamse Stadsdichter
'Inclusief voordracht, performance en afsluiting door Simon Vinkenoog',
graag DV gedaan door uw dankbare en dienstwillige dienaar van
het Leven. Café 'Blaman/Arminius, Museumpark 3, Rotterdam.
010-4363800.
Interessant, ooit heb ik mensen ontdekt, nu ontdekken ze mij.
Het Loontje van Boontje; ander chapiter - als de hennep bloeit.
Innige banden met plekken waar je misschien maar 1 keer geweest
bent. Het bedreigde theatertje in Wijk bij Duurstede. Mahogany
in Edam. Mail art; collectie van Guy in Hasselt aangevuld. Een
stoel met overal boeken om me heen bij Demian in de Wolstraat
2 te Antwerpen, waar ik me onlangs die biografieën van de
heren Voorgangers van de Beat Generation heb aangeschaft, die
ik nu 1 voor 1 aan het lezen ben. Even tussentijd voor Boon. En
nu laat ik jullie weer buiten spelen; ik begeef me in de avond
die als een oase van rust over ons neerdaalde, met Edith naar
binnen. Paradise Now! Simon Vinkenoog, bewustzijnsverkenner.
Vrijdag 9 februari 2007
Fate itelf is the ultimate Zen master
Tjebbe van
Tijen kwam papieren terugbrengen, die hij om te scannen nog in zijn
bezit had na het produceren van de scrolls die op de Situationisten-tentoonstelling
in het Utrechtse Centraal Museum te zien zijn. Ook kregen wij van
hem ("wij kennen elkaar 40 jaar") een cd-rom met het aan
mij gewijde 'landschap 'en toonde hij ons op zijn laptop welke mogelijkheden
zijn imaginary museum biedt.
Binnenkort zal de website van het Centraal Museum met zijn interactieve
multimediale installatie verrijkt worden; men ziet dan op welke
wonderbaarlijke wijze, laag op laag, visuele communicatie kan worden
overgebracht.
(In)genieus! Mijn (onze) grote bewondering, en dank.
Het duizelde ons: wij zijn geen programmeurs, zoals wij geen automonteurs
zijn; wij beseffen zoals dat heet te steppen met een Rolls Royce.
Uiteindelijk bevindt de informatie-explosie zich binnen de dimensies
die met deze apparaturen & technologie bereikt worden. Interessant
thema om over na te denken deze zomer, als wij buiten wonen en niet
on line zijn: dit dagelijkse KRSVRS even niet, even alle
e-mail aan de kant.
"Ik ben echt niet verslingerd aan dat ding, hoor!' zeg ik als
ik zie hoe Edith kwaad is op de Spamfighter, die zich aan
onze e-mails hecht nadat wij ze een proefperiode gratis
voor ons hadden laten 'vechten.'
Mevrouw Keukens kreeg een gepeperde e-mail.
Het duizelde ons, nogmaals, na Tjebbe's bezoek, het was voor ons
veel te hoog gegrepen; hij met zijn 20-jarige ervaring en thuis
drie zoemende apparaturen gelijktijdig bezig.
In elk geval zitten er nog genoeg gigabytes op deze PC om nog een
tijdje te kunnen duren; op een gegeven ogenblik - het is nog lang
zo ver niet - zal ik moeten betalen omdat te veel mensen mijn webstek
bezoeken.
On verra - ik doe dit nog steeds not for the money,
geheel uit eigen zak, maar - en dat kan best, juist & daarom:
for the fun of it. Omdat het me een enorm genoegen verschaft,
na meer dan zestig jaar bezig zijn met woorden(uit)wisselingen,
op papier - per dag, week, maand, jaar of in de ramsj - of voor
publiek - mijn gedachten binnen een bereik van luttele uren overal
ter wereld te kunnen rondbazuinen, iets wat me nooit eerder gegeven
was - en veel nieuwe mogelijkheden biedt, die ik bij lange na nog
niet ken.
Als je dat geen airplay noemt, dan weet ik het niet! Bovendien
past het geheel en al bij mijn gebruikelijke werkwijze (ahum, zei
de spelleider): te proberen volkomen juist verslag uit te brengen
van wat ik meen te zien.
En dat is nog heel wat, maar er rest me straks meer te doen: een
repetitie met Spinvis voor een volgend optreden met het
Metropole Orkest in Vredenburg volgende week tijdens de Utrechtse
Muziekdagen. Toch weer eens naar die installatie gaan kijken, vragen
we Gerard, Else en Laura mee te komen. Goed idee, Edith. Iedereen
de groeten, Simon Vinkenoog, hongerkunstenaar.
leaving the 20th century. The
incomplete work of the Situationist International. Translated and
edited by Christopher Gray.
Free Fall Publication 1974
Donderdag 8 februari 2007
Though talents may be given, they need to be cultivated
I
Amsterdam - de goede verstaander die aan
een half woord genoeg heeft. Vullen jullie elkaar aan, vraagt
de fotograaf die even thee blijft drinken en mij observeert terwijl
ik dit tik. Nou en of; ik had al eerder uit zijn mond genoteerd:
je bent toch 'n stukje vaderlandse geschiedenis, ben ik bang.
Bang hoef je daarvoor niet te zijn, in het laatste kwartier van
je leven - met zoveel liefde in de aangelegenheden die je tegemoet
komen, waarvan je kunt leren en profiteren. Als in elk NU-moment
de toekomst schuilt, de verwachtingen waarzonder wij niet kunnen.
De fotograaf heeft geswitcht van beroep, gillend als onderwijzer
uit de klas weggelopen - nu andere contacten. O, ik begrijp de
38-jarigen, die zien in een vicieuze cirkel te zijn beland of
kunnen belanden en die, brekend met de routine, en soms met de
ratio, een andere weg voor hun mogelijkheden vinden, nieuw talent
naar buiten brengen, nieuwe contacten leggen, geïnspireerd
worden. Hoe het leeft, overal leeft, alomme.
Samen - het woord wordt weer te vaak gebruikt. En de
manier waarop doet denken aan het infame begrip Togetherness
waarmee de Amerikanen zich zo van en in de wereld geïsoleerd
hebben. Op welke hoogte, in welke mate, samen? Naar een synthese,
een globale integratie, een mondiale entente cordiale?
Maar het is waar, Tjebbe - ik heb gemakkelijk schrijven...Wegdromen
gaat zonder woorden.
Ik wenste de fotograaf overigens succes met zijn vaderschap bij
het uitgeleide-doen; hij had ons laten weten vader van een tweeling
te worden. Jonge God, oude God - ik ken blijkbaar geen onbewaakte
ogenblikken, want toen ik Edith vroeg het gedicht-op-video van
Allen Ginsberg Father Death Blues op te zetten (dat ik
vertaal voor de ondertiteling bij de Dode Dichters Almanak)
werd ik, als bij de eerste keer dat ik keek, gisteren, weer zo
geroerd dat de tranen me in de ogen sprongen.
De mooiste foto waarschijnlijk, opperde fotograaf even later,
toen hij me uit het raam kijkend, video-kijkend en achter mijn
bureau gezeten geschoten had. Laat naar je kijken, raadde ik de
bezoekers van www.DichtTalent.nl
aan, laat van je horen - bij www.cafefestinalente.nl
kun je je melden voor eerstvolgende ronde van de maandelijkse
poëzieslag bij Festina Lente aan de Looiersgrachjt
40b in de Amsterdamse Jordaan, telkens de eerste dinsdag van de
maand, ca 21 uur. Fasten your seatbeltjes!
Wit licht. Het sneeuwwonder, witte allemaal verschillende
waterkristallen tuimelen rond, hechten zich aan takken en takjes
- een extra vergankelijke dimensie. Sporen teken zich af in de
bruinedrabstraat: zodra het wit de aarde raakt, begint de sijpeling.
Een sneeuwlaag heeft zich nog niet gevormd, alle geparkeerde auto's
hebben witte hoedjes - wind waait: fascinerend schouwspel dat
niet aflaat.
In dank kreeg ik te horen dat het boek van Barry Miles over William
S. Burroughs, waarover ik de afgelopen weken bericht heb, in 2002
bij dezelfde uitgever (Virgin, Londen) opnieuw verschenen is,
afgerond na diens over-het-leed-heen-getild-worden.
Ik sta altijd open voor commentaar en suggesties; zo ben ik degenen
dankbaar die mij zo nu en dan op de hoogte houden van een bijzondere
website, al dan niet qua content, dan wel muzikaal.
Via het Guesthouse ben ik bereikbaar; de fotograaf die mijn website
ging volgen vanaf het moment dat ik gunstig had gereageerd op
zijn verzoek langs te komen om foto's te maken, heeft nooit een
uitstapje gemaakt naar een van de andere links, wat ik jammer
vind - maar ik zal eens een beknopte inhoud van een en ander maken,
een soort superlink waarin met 1 oogopslag te zien zal zien welke
facetten deze webstek beoogt te doen trillen. Wat dat betrteft
neem ik een voorbeeld aan het Imaginary Museum project,
dat Tjebbe van Tijen via het net de wereld toont (www.imaginarymuseum.org),
waarvan een deel (Situationsten op drift: de Nederlands/Vlaamse
connectie) tot 11 maart aanstaande te bezichtigen is in het Centraal
Museum van Utrecht, als onderdeel van de tentoonstelling over
de Situationisten.
Het
nieuwe onkruid (1964) van Louis Paul Boon. Ik wil het graag
herlezen, en kreeg het op verzoek toegezonden. In de Verzamelde
Werken-uitgave van de Arbeiderspers is het deel 14, samen
met De liefde van Annie Mols (1960) en Als het onkruid
groeit (1972). Een verhelderend nawoord: "Drie boeiende
romans over de moderne, bandeloze jeugd" schetst de
ontstaansgeschiedenis van deze boeken - op zichzelf al een histoire
waarin la réalité dépasse la fiction.
Mijn interesse gaat uit naar de door Boon beschreven gebeurtenissen
in Celbeton, een jongerencultuurcentrum in Dendermonde,
waar Johnny van Doorn twee keer zijn opwachting maakte, en van
zich liet horen, en HOE!
Meldt het nawoord: "De schrijver was er op 8 september 1962,
tijdens een voorleesavond, haast van de scène gedrumd door
ene Johnny van Doorn en zijn gevolg. In Het nieuwe onkruid
voerde hij deze performer van de jongste generatie op als een
doorslagje van Gabriel Pomerand, de meest beruchte van de nieuwe
Franse dichters, die uit geldgebrek in de bar Tabou sliep en door
Juliette Gréco op geregelde tijden naar het ziekenhuis
werd gestuurd om er zijn door tuberculose aangetaste longen te
laten verzorgen. Evenals de 'lettrist' en ongeneeslijke exhibitionist
Pomerand braakt Boons 'spontane dichter' onverstaanbare klanken
uit. Het meest schokkende scheen voor de verteller dat deze ongewassen
aap door velen ook nog versleten werd voor een genie. Boon moet
in dat succes een bewijs hebben gezien voor de al in 'Op zoek
naar de nozems' gesuggereerde stelling dat de jongeren kritisch
inzicht missen."
Ontregelende ervaringen met de jeugd, noemen de 5 tekstverzorgers
dat; van Gabriel Pomerand - een nette heer, overigens - en ook
Johnny was geen 'ongewassen aap '- kreeg ik met opdracht een boekje
van 174 pagina's, Le D. Man, over zijn ervaringen met
LSD-25, gedateerd New York, februari-maart 1966, gedrukt dat jaar
voor de erkende Parijse uitgeverij Christian Bourgeois.
Ik keer op een en ander terug, de jaren zestig zijn onverzadigbaar
vanwege de vele stolsels, structuren, personen, figuren die ieder
für und an sich een eigen rol in de geschiedenis hebben
gespeeld, en waar de misverstanden niet van de lucht waren/zijn.
Ieder zijn sixties! Ook wat dat betreft ben ik nog steeds aan
het verruimen, en doe dat for the fun of it!
Een sneeuwbalgroet, Simon Vinkenoog, schatgraver.
Woensdag 7 februari 2007
An ideal world can only be created by ideal people
Imponderabilia: het woord schoot door me heen, bleef hangen. Waar hangt de wereld van af, wat houdt de wereld bij elkaar, welke onverwachte ogenblikken bieden nieuwe uitzichten, scheppen een toekomst van hoop en verwachting? Het nieuwe beleid van Balkenende IV (hear me sea me) klinken wel zeer New Age: samen werken samen leven.
Het ziet er
niet naar uit, dat de 'oppositie' van uiterst links tot uiterst
rechts, van de kale naar de geblondeerde, niet wil meespelen. Een
nieuw te voorschijn tredende franse presidentskandidaat wil de tegenstellingen
tussen links & rechts opheffen; eenvoudig te doen: geef elke
aardbewoner een basis UN-inkomen en dan mag-ie voor zichzelf uitvinden
wat hij verder wil doen. I'm all in for the Open Society-gedachten
van George Soros; machtig mens - die zich in de topshot-conferentie
van Davos, het World Economic Forum, weer eens uitsprak.
Tijdens een lunch met journalisten gaf hij - blijkens een bericht
in HP/De Tijd (9.2.07) aan "dat de mate waarin de VS hun vergissing
in Irak durven te erkennen, bepalend zal zijn voor de toekomst van
het land. Turkije en Japan lijden volgens hem nog steeds onder hun
weigering de zwarte bladzijden uit hun geschiedenis critisch onder
de loep te nemen. Volgens The New York Times zei Soros
vervolgens: 'America needs to follow the politics it has
introduced in Germany. We have to go through a certain deNazification
proces.'"
Hard gelag: de Ugly Spirit (Moloch! Moloch! Moloch!) is bij lange
na nog niet uitgedreven. Te vaak regeert de portemonnee eerder dan
het hart. Te vaak gezegd voor eigen parochie.
Het blad onthult tevens, waarom bij de aanvang van het aanstaande
Jaar van het (Vuur) Varken, het varken zelf, tegen alle
gebruiken in, in China dit jaar niet zal mogen dienen voor televisie-reclame-doeleinden.
De staatstelevisie zal alle reclame waarin het varken voorkomt,
in de ban doen. En dat terwijl Nestlé een campagne rond de
slogan Happy New Pig Year had klaar liggen en Disney groots
wilde uitpakken met Piglet, het maatje van Winnie the Pooh.
Hoewel moslims nog geen twee procent van de totale Chinese bevolking
(1, 3 miljard mensen) uitmaken is er toch met hen rekening gehouden.
Jan van der Putten, voormalig Volkskrant-correspondent
weet waarom: "Die twee procent woont wel in strategische gebieden
in het westen. Bovendien is China bezig om in het Midden-Oosten
olie- en gascontracten binnen te halen."
Terug te mijnent;
hilarisch het verslag dat Derrick Bergman in EssensiE doet
van mijn woede-uitbarsting in het Parijse museum Palais de Tokyo
bij avond. Prachtig verlichte Eiffeltoren; we liepen naderhand naar
de Avenue Kléber waar ik zeven jaar gewerkt heb en door de
ramen keek naar mijn werkplek, en over de Place de l'Etoile, die
ze waarschijnlijk allang, maar zonder het mij te vertellen Place
Charles de Gaulle hebben genoemd, om over de Champs Elysees, de
nieuwe koopgoot van Europa, naar ons hotel in de Marais terug te
keren.
In de uiteraard wel tot middernacht open zijnde boekhandel schafte
ik me wat drukwerkjes aan; wat liggen er toch voor kapitalen aan
kapitale merkwaardige boeken te wachten op een koper, de ramsj of
de papiervernietiging.
Ik redde een rijk geïllustreerd boekje van 128 pagina's, uitgave
Editions Scala 2004, van Isabelle de Maison Rouge: Mythologies
personelles. L'art contemporain et l' intime. Zeer vermakelijk
gezien de vele foto's, met onder meer Marcel Duchamp in travestie,
de onvermijdelijke Gilbert & George, tussen tientallen mensen
van wie je nooit eerder gehoord hebt, of iets gezien.
De foto van het ontstaan van twee schilderijen van Yves Klein (1928-1962)
maakte me weer aan het lachen; ik had mooie verhalen gehoord of
gelezen over Klein's performances.
Anthropométries de l'époque bleue heetten de
werken uit deze periode.
9 maart 1960: plaats van handeling een vernissage in de Galerie
internationale d'art contemporain, in Parijs. Yves Klein's vocabulaire
personnel - hij staat erbij aanwijzingen te geven, terwijl
een orkestje Django Reinhard-klanken ten gehore brengt, vermoed
ik.
Het monochroomblauw, waarmee de beschilderde dames zich tegen het
schilderdoek drukken, heet YKB en werd door hem gepatenteerd. Les
Nouvelles Réalistes - oorspronkelijk een vriendenkring
uit Nice: Yves Klein, Martial Raysse, Arman, Niki de Saint-Phalle,
César, met als spokesman Pierre Restany - destijds veel getoond
in het nu gesloten Stedelijk Museum. Gesloten stad. Rijksmuseum.
Scheepvaartmuseum.
Body art avant la lettre.
Enjoy the show! Simon Vinkenoog, qualified investigator.
Dinsdag 6 februari 2007
The mirror sees nothing - it only reflects
Weerklank
van het driedaagse tripje naar Parijs een paar weken geleden,
een drie pagina's tellend verslag van Derrick Bergman in het geestverruimend
lifestyle magazine EssensiE, waaraan ik zelf ook
al jaren een maandelijkse column wijd.
Wie schroomt de drempel van een coffeeshop te overschrijden (en
dan nog maar afwachten of het aanwezig is) kan uiteraard het 84
pagina's tellende maandblad (jaargang 11, nummer 116, februari
2007, prijs: € 2, 50 in de zeer losse verkoop) bestellen
bij de uitgever: 023-5431143, postbus 4946, 2003 EX Haarlem, of
desnoods een weg zoeken door een labyrintisch bedrijfsterrein
naar de Hendrik Figeeweg 19c, 2031 BJ Haarlem. May TomTom
be with you! Ik denk erover mijn EssensiE-columns onder te
brengen bij de Go with the blow-link.
Zelf ben ik begonnen aan een ouderwetse feuilleton (aflevering
2 in dit nr.), Don't Put Me Down, waarin ik steeds dieper
inzoom op een bepaalde magische plek in Amsterdam, om dan te zien
wat het verleden alsnog aan geheimen bevat. Telkens dieper duikend,
hoe lang houd je het onder water uit? Echte cliffhangers, ook
voor mezelf: waar zal het dit keer heen gaan?
Ik kan met recht verklaren in de Jordaan te zijn gedoopt, toen
ik daar als jongetje met gehuurde fiets en al in het water terecht
kwam - meer dan dertig jaar later kon ik neerkijken vanuit mijn
huis aan de Bloemgracht op de plek waar het gebeurd was, of hier
door het achterhuis naar de Stadstimmertuinen, en daar staat de
MULO waarheen ik ging, of neem de tuin in Amsterdam-Noord, bij
het Vliegenbos en de Nieuwenmdammerdijk, alswaar - als nog jonger
jongetje... Het zijn altijd dezelfde beelden die langs komen,
maar wie en wat verschuilt zich achter die ooghoeken. Hoe keek
het oog toen, hoe kwam kennis binnen, op welke manier werd die
verworven. Een gans leven verwerkt en verstrekt, tot op de huidige
dag. Welke aandrift, welke drijfveer, what makes Simon run?
Mijn teller op deze computer toont mij aan, waar mijn bezoekers
vandaan komen. Terwille van surfers uit andere landen ben ik vorig
jaar een Engels verhaal gaan vertellen, waar ik op een gegeven
ogenblik niets meer aan toevoegde.
Het is wel leuk om achter SPOT terug te gaan naar het allereerste
begin, waar ik drie citaten geef: Hans Arp over de wetten van
het toeval, Wilhelm Reich over the war that is always near
en Norman Mailer over zijn opvattingen van de filosofie van HIP.
Ik heb er dezer dagen weer twee afleveringen aan toegevoegd (frappez,
frappez tojours); zoals ik me eens voornam hier elke dag even
mijn gedachten te laten uitwaaien (heel wat minder vaak in de
zomermaanden als wij hors concours, in Buitenzorg Sans Souci
wonen), zo wil ik eens per week een Engelstalig bericht achterlaten.
How to do Nothing, and do it with Pleasure!
Rejoyce, rejoyce - we have no choice but to carry on. Keep on
trucking...
"Rusland is opgestaan, wen er maar aan." Volkskrantcorrespondent
Arnout Brouwers in Moskou: "Welkom dus in een multipolaire
wereld van harde concurrentie en maximaal gebruik van nationale
bronnen van invloed en macht. Wen er maar aan."
Wennen en
ontwennen. Leren en afleren. Laten en aflaten. Geen praatjes voor
de vaak (siësta, hazeslaapje mag) maar woorden die niet ketsen
of kwetsen, naar buiten gebrachte gedachten - soms met de stem,
soms met de vingers en een oog dat alle zijden uit probeert te
zien. Voor-zij-achter-vanbovennaarbinnen-aanzicht. Gescand. Ingeprent.
Uitgeprogrammeerd. Onverveerd. Aan de rol met de wegebbende rijmdwang,
met eigen nieuws uit eigen elyseese velden.
Op naar Festina Lente hedenavond, Looiersgracht 40b,
Amsterdam- Zuid-Jordaan, voor de maandelijkse poëzieslag,
de eerste dinsdag van de maand. Never a dull moment!
Gegroet voor vandaag. Je haaks houden staat je goed. Simon
Vinkenoog, vriendje van www.loesje.nl.
In het vierde nummer van RANDSTAD (januari 1963)
op de pagina's 6/14 de vertaling door Cornelis Bastiaan Vaandrager
en Simon Vinkenoog van William Burroughs' Outskirts of the
city/Aan de rand van de stad. Daarnaast van Ann Morrissett
Een verslag van de gebeurtenissen voorafgaande aan de dood
van Bill Burroughs.
Maandag 5 februari 2007
Getting
a fire started can be
much easier than extinguishing it
Wat is dat
toch voor PUIST die de Amerikaanse regering in Guantánamo
laat etteren?
Wat is dat toch voor godsdienstoorlog, waardoor miljoenen op de
vlucht moeten slaan,
wat zijn dat voor overstromingen telkenjare en wat is het, dat
dit veroorzaakt?
Welke Ugly Spirit hebben wij uit te bannen?
Van welke alchemie ben ik de aanblazer, le pouffeur?
In maart 1992
- zeven jaar voor zijn overlijden - nam William Burroughs (op
zijn tachtigste) deel aan een zweethutceremonie, bedoeld om hem
te bevrijden van de Demon in hem, die hem een leven lang had geplaagd.
"When I go into my psyche, at a certain point I met a very
hostile, very strong force. It's as definite as someone attacking
me in a bar. We usually come to a standoff...', had hij een jaar
eerder aan een interviewer, Victor Bockris verklaard.
Bij een huis in de heuvels boven Lawrence, Kansas, waar Burroughs
eerder gewoond had, werd een zweethut gebouwd, waaraan deelnamen
de naakte of bijna naakte Allen Ginsberg, William Burroughs, zijn
secretaris-editor James Grauerholz, diens vriend Michael Emerton,
Steven Lowe van de William Burroughs Commnunications,
de Navajo- Indiaanse sjamaan Melvin Betsellie en 'a Winnebago
Sioux woman."
De zuiveringsceremonie was georganiseerd door de antroploog William
Lyon, die veertien jaar de leerling was geweest van de Sioux medicine
man Wallace Black Elk.
De beschrijving van de ceremonie, uitvoerig beschreven aan het
eind van Barry Miles' William Burroughs El Hombre Invisible
beslaat vier pagina's, aan de hand van gedetailleerde dagboekaantekeningen
van Allen Ginsberg en een bandopnamegesprek van hem met Burroughs.
"The spirit was caught, jiggled in the shrill flute and blown
into the fire. Put the spirit into the rocky fire-pit still glowing,
to send the bad spirit back to the
one who'd put it in Bill."
"Burroughs told Ginsberg that the shaman said that his was
the toughest case he'd ever handled and for a moment he thought
he was going to lose. He didn't expect the strength
and weight and evil immensity of this spirit, or 'entity', as
he called it. 'The same way the priest in an exorcism has to take
on the spirit,' said Bill. 'Some of them are not strong enough.
Some are killed.'"
Ginsberg hield aan en vroeg Burroughs, die over de Ugly Spirit
was gaan spreken,"if Bill had ever located the specific quality
or character of it."
"It's very much related to the American Tycoon,'Bill told
him, 'Ro William Randolph Hearst, Vanderbilt, Rockefeller, that
whole stratum of American acquisitive evil. Ugly evil. The ugly
American. The ugly American at his worst. That's exactly what
it is.'"
Ginsberg: But then that's the character that possessed you?
WSB: Yes. That's right.
Ginsberg: Did you get anything from the shaman's sweat-lodge ceremony?
WSB: That was much better than anything psychoanalysts have come
up with... something definite there was being touched upon...
This you see is the same notion, Catholic exorcism, psychotherapy,
shamanistic practices - getting to the moment when whatever it
was gained access, and also to the name of the spirit. Just to
know that it's the Ugly Spirit. That's a great step. Because the
spirit doesn't want its name to be known.''
Miles eindigt
op pagina 225 van dit compact en intens geschreven, uiterst informatieve
boek - geschreven zeven jaar voor het einde van Burroughs' aards
bestaan:
"Burroughs feels that it is too late - the planet is doomed,
destroyed by humanity. We can but hope that this time he is wrong.
E r is over dit boek veel te zeggen; over leven & werken van
deze man, volgens Norman Mailer 'possessed by genius'. Onvergetelijk
de stem, de dictie, de gestalte van de voor zijn omgeving zeer
minzame en begripvolle, maar uiterst gedreven man, die ik enkele
malen ter gelegenheid van One World Poetry-festivals
in Amsterdams Melkweg en Paradiso ontmoet heb; ik was er ook toen
hij een bezoek bracht aan het HUK, de eerste Amsterdamse streetcornergedoogplaats
in de Spuistraat, waar vrijuit gespoten werd: ik keek mijn ogen
uit! JUNK, HUH. Ook door mij, toen al jaren 60, vaak geciteerd:
SPEED KILLS. Mij niet gezien dus. In dit verslag leg ik het boek
opzij; het dateert van 1992 (uitgave Virgin), onontbeerlijk voor
de ware Burrough'addicts!
Uit (twee uur in de tuin; boek uitgelezen - Edith heeft weloverwogen flink weten te snoeien. Roos Leander moest er aan geloven, een gekoesterde roos moest worden gekortwiekt. Door de recente storm zijn de takken op hun zijde gaan liggen, en wij laten dat voorlopig zo. Kijk, wat uit de zijtakken te voorschijn komt - en mijn geliefde wijst me op voor mij tot nog toe onzichtbare roze deeltjes puntjes, ademhalend, licht vangend. puntje. Doorn. puntje. Doorn. puntje. Doorn. Zwiepzwiep. AU. Toch even andere kant uitgebogen.
Steeds duidelijker
wordt het: Het Bewustzijn Is HET Slagveld.
Nu, zoals het altijd geweest is. Nooit meer oorlog is
eerder geroepen. Nu smeekt de menselijke vredeswil, die niet zoekt
naar leiders, maar naar bewustzijn: Maak Een Einde Aan Het Geweld.
We, the people Voel je je betrokken, heb je iets te zeggen,
zeg je het wel duidelijk genoeg?
Broeder, wat bent u lang bezig. Yo! Coming. Nine o'clock jump.
We all live in a yellow submarine! Over & out: Simon Vinkenoog,
hemelbestormer.
Zondag 4 februari 2007
Once the
ball is in the air,
almost anything can happen
"Ik laat
me door niemand meer van mijn goede humeur afhouden, zelfs niet
door jou!" grom ik goedmoedig, als wij tuinpark Buitenzorg
via de achteringang weer bereikt hebben.
Verlichtend gevoel, alsof ik van een zware last ben bevrijd; hoever
strekt zich zo 'n statement wel niet uit? Aan voornemens heb je
niets, leerde ik van Don Juan, wat je wilt, moet je ook doen.
Laat ik zondag Kersvers eens overslaan, stelde ik mijn geliefde
voor, nadat wij een verrukkelijk gesprek in gang hadden gezet;
maar zij weer: ga toch lekker schrijven!
En daar komt het dan weer van, terwijl ik in laatste instantie
weet dat achter al die mensen, bekend en onbekend, tot wie ik
het woord richt, en jij ook, en aan wie denk ik even niet, om
hier te zeggen: dit, dat ik weet dat achter al die luisterende
en meelevende mensen, die jou een momentje van hun aandacht gunnen,
alles weer terugkeert tot jezelf, je eigen gehoororgaan, begrip.
Het binnenstebuitenkeren heeft - als de lemniscaat, de liggende
8 - geen eind, en je leeft er mee en het interessante is, inderdaad,
dat je er wat mee kunt doen, als je je taalgebruik schoon wilt
houden en kunt zeggen wat je op je hart hebt.
Ik heb nooit deze website opgezet als een vergaarbak van allerlei
soorten weetjes rond dit of dat - al blijft het interessant verslag
van mijn belevenissen uit te brengen; niet alle helaas - , maar
wilde bovenal verbinding met andere horribles travailleurs
leggen via basistektsten, gedichten, gedachten, over datgene wat
ons bindt als we de toekomst met open geest en hart tegemoet te
treden. Ik ben geen literator of entertainer, geen demagoochelaar
of mento-coach-counsellor: ik pleit, met redenen omkleed, voor
het gezonde verstand, dat ons dient te leiden, langs allerlei
leugens en hypes.
Ik heb wel gesproken over een mobilisatie van de geest ; Alexander
Trocchi's sigma project, vitaal onderdeel van de informatie-implosie
van de jaren '60, heette niet voor niets De onzichtbare opstand
van een miljoen geesten.
Het ging hem, en anderen - de surrealisten, de situationnisten
- in de kunst niet meer om een avantgarde, die op sociale gebeurtenissen
vooruit liep , maar de vooruitgang (zo dit woord ondertussen zijn
betekenis sociologisch al niet had verloren) zou eruit moeten
bestaan niet te "vervallen in de gewoonte om de geschiedenis
en de evolutie te zien als iets dat meedogenloos verder gaat en
ophoudt zonder dat wij er iets aan kunnen doen.
Het individu heeft een diep gevoel van zijn eigen impotentie wanneer
het zich de onmetelijkheid bewust wordt van de betrokken krachten.
Wij, de overal aanwezige scheppende mensen, moeten deze verlammende
houding verwerpen, en de menselijke ontwikkeling beheersen door
controle te krijgen over onszelf. We moeten de conventionele fictie
van de 'onveranderlijke menselijke natuur' verwerpen. Een dergelijke
bestendigheid bestaat in feite nergens. Er is alleen het worden."
(RANDSTAD 11-12, Manifesten en Manifestaties 1916-1966, 1966,
p.18).
Bewuste wording is niet een proces waar je op terug kunt
zien; ja - soms kun je onderweg een balans proberen op te maken
om te weten waar je aan toe bent, daar ook over spreken met je
partner, vrienden en vertrouwden of tijdens een van de interviews
die tot je vrijtetijdsbesteding zijn gaan behoren; uiteindelijk:
alleen sta je er voor, je bent een binnenstebuitenstaander- ik
heb het over mezelf, maar voor wie geldt het in het diepste van
de ziel niet - en met Edith ben ik liever elkaar, samen, dan elk
ander. Aan elkaar heb ik genoeg, van elkaar nooit genoeg!
Opeens besefte ik me ook, dat ik haar in deze nu bijna twintig
jaar nooit heb voorgelogen (het besef kwam tijdens een spelletjs
scrabble, toen het 7-letterwoord belogen voor
mij kwam te liggen). Nooit nodig geweest, wederzijds- en ik mag
zeggen dat het in vroegere decennia wel anders is geweest; als
ervaringsdeskundige kan ik zeggen nooit eerder zo evenwichtig
en ontspannen met iemand te hebben samengeleefd, niet naast maar
met elkaar: o heerlijke verworvenheid + eigenheid: daarin doen
wij voor elkaar niet onder!
In den beginne was het woord (met en zonder hoofdletter) en aan
het eind zal er ook nog wel genoeg te zeggen zijn, of vinden wij
een onverdicht woord - Hans Andreus' laatste wens...
De zon was weer aan zet. Wij bleven, na heel wat getuinierd te
hebben, tot zes uur. Kachel. Kaars. Zonsondergang. Thuis: het
wekelijkse half uurtje jazz bij de NPS: (veel te weinig!): Louis
Armstrong, Oscar Peterson en Wes Montgomery. Een heerlijke roerbakschotel
voorgezet gekregen van mijn sweet little lovemaker, foxy Lady...
Het leven als gedicht; woorden zijn op, zoekgeraakt - ik luister
naar Jimi Hendrix. Ik kom wel weer jongleren. Simon Vinkenoog,
hangoudere.
sigma-kosmonauten anno 1966
Zaterdag 3 februari 2007
Non-attachment
can be a good thing,
but one can become attached to that as well
Vijf volle
en zonnige uren op de tuin doorgebracht: je eigen wereldnieuws
hoort bij de klimaatverandering, blijkbaar. Niet nodig de waarschuwingen
van het VN-klimaatrapport aan mijn lezers voor te leggen: je moet
wel van heel ver komen wil je niet weten dat wij ons op aarde
hebben blootgesteld aan komende gevaren, die wij ons nog niet
kunnen voorstellen. Niemand paranoïde maken, Simon - het
wordt wel gezegd van Al Gore's film An Inconvenient Truth.
De waarheid komt altijd ongepast: schudt je wakker uit illusies,
ontregelt de patronen volgens welke je leeft, gewend bent te leven,
de waarheid is een binnendringer, op wie je altijd verdacht moet
zijn.
In mjjn geval denk ik nergens bang voor te zijn, veel volle dagen
en woorden en daden in vaak overvolle jaren - altijd veel gebeurd,
en da's maar goed ook, want ik houd van het hier en nu, waar ooit
- ja het is absurd, Robert Anton Wilson, een eind aan komt.
Right on the spot - en weg ben je!
Ongelooflijk, maar waar, of niet - het absolute valt niet te relativeren.
En toch nieuwsgierig blijven, 'bij', 'au courant', 'up to date'.
Heerlijk met paradoxen te leven. Jeder Konsequenz führt
zum Teufel, en voor de rest moet iedereen het voor zichzelf
weten. Wat je zou willen, is - in het dagelijks leven, in het
gedrag en de houding van mensen, in de politiek, internationaal
en internationaal - een beetje méér gezond verstand,
gevoed door een vredeswil die inderdaad niet in 1 generatie tot
wereldvrede zal leiden - het lijkt me wel het eerste einddoel
te bereiken. "Wereldvrede breekt niet zomaar uit" waarschuwt
Rob de Wijk, hoogleraar internationale betrekkingen in het Vervolg
(Volkskrant today).
Overigens: "De kans dat je in Nederland omkomt bij een terroristische
aanslag is verwaarloosbaar klein."Verder lezen. Meer te weten
komen.
Toch al vaker gezegd; hoe meer je weet hoe minder etc.En toch
en toch: als je eenmaal de perfectie hebt aanschouwd; wil je die
opperste binnenstebuitenkering tegenkomen in het leven, je lectuur,
je medemensen, je geschiedenis, je toekomst.
Nogmaals willen horen over het Werk van de Wereldleraar,
zoals opnieuw aangekondigd op de 2a-pagina van Share Nederland,
nr. 1, januari/februari 2007: "In alle grote religies bestaat
het idee van verdere openbaring door een toekomstig leraar: Christenen
hopen op een terugkeer van de Christus, de boeddhisten zien uit
naar de komst van de volgende Boeddha, de moslims naar de Imam
Mahdi, de hindoes naar Krishna en de joden naar de Messias. Studenten
in de esoterische traditie weten dat dit allemaal namen zijn voor
één en hetzelfde individu: Maitreya, de Wereldleraar,
het hoofd van de Geestelijke Hiërarchie van Meesters, en
ze verwachten nu Zijn wederkomst."
Genoeg commentaar op deze mededeling te leveren, even terugziend
- er wordt zo vaak gesproken over echte en valse profeten. Onder
studenten in de esoterische traditie bedoelt Benjamin Creme, de
boodschapper van de teruggekeerde (maar nog in afwachting van
media-aandacht verblijvende) Maitreya, al degenen die tenminste
de twee grote boeken van Madame Blavatsky, stichter van de Theosofische
Vereniging ruim honderd jaar geleden, alsmede de 24 boeken van
Alice A. Bailey tot zich hebben genomen, met de daarbij behorende
Zeven Stralen-theorieën.
Rond een eeuw
geleden ontdekte Bisschop C.W.Leadbeater van de Vrije Katholieke
Kerk, gelieerd aan de Theosofische Vereniging aan het strand
van Madras (waar het Internationaal Hoofdkwartier van de Theosofen
is gevestigd) een jongetje met zo'n stralend aura op het strand,
dat hij werd opgeleid, groomed for the top als de verwachte
Wereldleraar, een universele job die de beoogde wereldleraar,
Jiddu Krishnamurti in 1928 van zich af schudde, door te verklaren
dat iedereen zelf de waarheid moet vinden door een eigen spirituele
pad te bewandelen.
Voor velen was Rajneesh, Osho de Verlichte Meester, anderen hebben
zich tot Avatar of Sadguru of Marahishi uitgeroepen, voor velen
is Satya Sai Baba nog altijd de genezer en wonderdoener, terwijl
het in feite op Zelf-verwerkelijking aankomt. Enfin, goodbye,
adieu all this. Het Christus-bewustzijn, de overgave aan wat geschiedt:Wei
Woe Wei of tao. Zenzin.
In afwachting dus, talloos zijn de messianisten die geloven het
zelf te zijn - volgens Alan Watts wordt je dan in het westen in
een gekkenhuis gegooid terwijl je in het oosten wordt begroet
met welkom thuis, broeder! Etcetera, waar haal ik het zo opeens
vandaan? Ik hoef geen rol van 40 meter meer in een schrijfmachine
te stoppen (wat Jack Keroiuac deed om On the Road te
tikken), maar als ik met dit ritme zou doorgaan heb ik voordat
je het weet meteen een boek van 500 pagina's te pakken, terwijl
ik er al drie in drukvorm heb uitgegeven in de vorige eeuw - meer
dan genoeg om in leven te blijven, om twee biografen achter je
aan te krijgen, om te blijven liefhebben, het leven met Edith
delen, praten, lezen, schrijven. Broodwinning ook, jazeker. In
zekere zin zijn alle Nederlandse schrijvers broodschriivers; er
zijn er maar weinig die kunnen leven van louter-schrijven-alleen.
Ik lees overigens dat Felix Rottenberg, als hij de The New
Yorker wil lezen, 's ochtends de Thalys-trein naar Brussel
neemt om onderweg het blad te lezen, in de Belgische hoofdstad
gaat hij mosselen eten en tweedehands boekwinkels bezoeken, om
dan The New Yorker op de terugreis 's avonds helemaal
uit te spellen. Goed idee, zo in je eentje.
De tuin brengt geuren te voorschijn die je aan je jeugdjaren,
je eerste geuren herinneren, opeens voel je je een leven lang
omvangen, je kent het begin en je hebt weet van het einde - daar
groei je naar toe, als naar een nieuwe geboorte. Zoals de ganse
aarde wacht op een wedergeboorte van het bewustzijn, misschien
zijn het wel te verwachten 'rampen' die de mensen en volkeren
zal verplichten samen te komen.
Ik blijf in de auto zitten, op mijn bijrijdersstoel, als die door
de wasstraat gaat. De geluiden die over je heen komen, wat een
waanzinnig hoorspel, ik zou het willen opnemen als klankachtergrond
bij een te schrijven gedicht. Waar moet het over gaan? Hoe lang
duurt het wel niet? Volgende keer timen, Edith vragen.
En maar wachten, wachten, wachten..."Die dag, die zal zijn
zoals geen andere ervoor of erna, zal Maitreya de gelegenheid
geven Zijn naam, titel en doel te onthullen, als de Wereldleraar
voor de nieuwe Tijd, de leider van de geestelijke Hiërarchoe
en de Lang verrwachte van alle religieuze groeperingen."
Wie meer wil weten: http://www.share.org.
Genoeg voor vandaag, twee Engelse thrillers wachten! Gegroet, Simon Vinkenoog, Nooit-verwachte.
Vrijdag 2 februarui 2007
The simplest tastes are often the most elegant
Gefeliciteerd
a.s. Koninklijk Echtpaar. Op AT 5 zagen wij het traantje van vijf
jaar geleden weer even vloeien.
Gefeliciteerd Wijkcentrum Jordaan, met jullie vijftigjarig bestaan,
sinds januari 1967, toen ik na acht jaar Parijs in mijn geboortestad
Amsterdam terugkeerde om eerst twee jaar aan de Herengracht 292
te wonen, alvorens te verhuizen naar de Bloemgracht 8, waar zoonlief
Alex werd geboren en ik het boek Hoogseizoen schreef,
tegenover de Westerkerk en het Anne Frankhuis.
Ik weet niet hoe vandaag het eerste lustrum van Willem & Maxima
werd gevierd; het 50-jarig Jubileum van het Wijkcentrum Jordaan
werd vanmiddag herdacht met een Symposium Van saamhorigheid
naar sociale samenhang, waarvoor zes gastsprekers waren uitgenodigd.
In twee voorbereidende bijeenkomsten werd zorg gedragen voor zo
min mogelijk overlappingen; Peter-Paul de Baar, hoofdredacteur
van Ons Amsterdam en bestuurslid van het Theo Thijssen
Museum was voortreffelijk dagvoorzitter.
Vincent van Rossum, Jordaanbewoner en architectuur-historicus,
recent in het plaatselijk nieuws vanwege een (onterechte) schorsing
voor twee weken als medewerker van de Dienst Monumentenzorg Amsterdam,
na uitlatingen over het (sloop)beleid van de Amsterdamse woningbouwverenigingen,
noemde de paradoxen van bewoners van monumentenpanden in Tussen
betaalbaarheid en monumentenstatus.
André Thomsen, emeritus hoogleraar woningverbetering
TU Delft sprak over de Jordaan als De duurste krottenwijk
van Nederland, en staafde dat met opvallende feiten en cijfers.
Het is een overbevolkte buurt, met vaak te kleine en soms oncomfortabele
woningen, maar de bewoners willen er niet weg - omdat het er zo
gezellg is!
Wouter van Dieren, mede-oprichter van Milieudefensie, lid Club
van Rome, directeur IMSA, gaf in Hoe de Jordaan werd gered
verslag van de min of meer ludieke activiteiten die gevoerd
werden door de actie jordáád 1969, die
zich verzette tegen de toen aangekondigde grote sloopplannen.
Tussen de sprekers door zong het ca. 20 m/v leden tellende zangkoor
Puur Mokum, begeleid door twee accordeonisten toepasselijke
liederen; aan mijn bijdrage, de eerste na de pauze, Leven
als kunst waar je ook woont, ging het lied Zou
er ook een Jordaan in de hemel bestaan? vooraf.
Ik hoefde me niet te legitimeren als Jordaanbewoner; ik vertelde
in de Jordaan te zijn gedoopt toen ik bijna verdronk in de Bloemgracht,
rond mijn tiende jaar, toen ik met een huurfiets (een dubbeltje
per uur, een kwartje de hele middag) te water geraakte.
Ik keerde me tegen de megalomane plannen van het Amsterdams gemeentebestuur,
en wapperde met het artikel van professor Arnold Heertje in Het
Parool van gisteren, over de onnodige verkwanseling van het
westelijk havengebied. Small is beautiful! En uiteraard
gaf ik, als vaker mijn toehoorders de raad het leven als kunst
te beoefenen; van jezelf een meesterwerk te maken, dat voluit
kan genieten van de eigen vrijheid.
Ik citeerde een fragment over de Jordaners uit de proza-inleiding
van Lucbert's val voor vliegengod uit 1959 en uit de
brief uit 1638 van allochtoon René Descartes die op de
Westermarkt woonde:
"waar anders ter wereld kun je een plek vinden, waar alle
dingen die het leven veraangenamen en alle curiositeiten die men
zich kan wensen, zo gemakkelijk vekrijgbaar zijn als hier? In
welk ander land kun je genieten van een zo volkomen vrijheid,
waar kun je slapen met een meer gerust gemoed, waar anders is
er altijd een leger op de been speciaal om ons te beschermen,
waar wordt er minder vergiftigd, verraad gepleegd en kwaadgesproken,
en waar is nog zoveel bewaard gebleven van de onschuld onzer voorvaderen?"
Jordaanbewoner en stadsecoloog Peter Kollee kwam enthousiast en
bloemrijk te spreken over Groen en stadsnatuur in de Jordaan,
en bijzonder hoogleraar actief burgerschap aan de Universiteit
van Amsterdam, Evelien Tonkens behandelde: De markt van welzijn
en geluk is toch gekomen.Komt met de WMO nu ook de buurt in zijn
greep?
- een bizonder duister betoog; iemand uit de zaal noemde de Wet
Maatschappelijke Ondersteuning een doodgeboren kindje.
Met de uitreiking van de Jordaancanon, een historisch
geschriftje en wandelwijzer, met een opwekkend voorwoord van schrijfster
Mies Bouhuys, die zojuist op AT5 de Jordaan 'het mooiste stadsdeel
van Nederland' noemde, een uitgave van het Wijkcentrum - Eerste
Laurierdwarsstraat 6, 020-6237272, en Haarlemmerstraat 132-136
(De Gouden Real), 020-6220514, kwam het interessante symposium
ten einde - het a.s. Koninklijk paar is thuis in De Horsten,
vernam ik ondertussen, en ook wij zijn dat al weer een uurtje,
thuis, een etage welbehagen.
Op de Prinsengracht wachtten wij op de Opstapper, een
voorbijgaande fietser - dankje, jongedame - wees ons op het feit
dat een vrachtwagen café Het Zwarte Paard was
binnengereden, waarachter de bus stond, en dat wij dus vergeefs
wachtten; het werd tram 17 en overstappen op tram 10 naar het
Oosteinde. Home sweet home. Bij ons in Amsterdam... de
mooiste stad ter wereld, as 't maar weet!
Gegroet klare kijkers, de avond is van ons. Simon Vinkenoog, doelgroepsleider.
€ 5,--
Donderdag 1 februari 2007
The mind
comes not only with a personal computer,
but also a modem for connecting with the rest of the Universe
Welkom nieuwe
maand, waarin het Chinese Nieuwe Jaar aanvangt: weer een ander
proefkonijn op de dierenriem.
Welkom tijd: jaren, maanden, weken, dagen, minuten, seconden:
Derrick ritselt tussen mijn papieren; de beide door Edith's moeder
beschilderde deuren van de archiefkasten met uitpuilende mappen
en dossiers staan open in het tussenvertrek, de kleine 'Galerie'
(met 22 kunstwerkjes aan de muren), de deur naar de badkamer uiteraard
dicht.
Hij snuffelt in mijn verleden, wat er in mijn geheugen en dat
van mijn vrienden ligt opgeslagen, of op papier, in handschrift,
gestencild, gedrukt. Via boekwinkeltjes.nl heeft hij bijna gans
mijn œuvre - als ik het even zo mag noemen - 80 boeken -
aangeschaft.
Ik kreeg een antwoord van Dr. H.H.F. Wijffels, Informateur, Postbus
20008, 2500 EA Den Haag. Kenmerk FI 07/38l gedateerd Den Haag,
28 januari 2007
"Geachte heer Vinkenoog, Hierbij bevestig ik de ontvangst
van uw brief. Gezien het karakter van de werkzaamheden en de grote
hoeveelheid brieven en nota's die mij worden toegezonden, zult
u er - naar ik hoop - begrip voor hebben dat ik niet inhoudelijk
op uw schrijven kan ingaan. De onderhandelaars van CDA, PvdA en
Christenunie hebben wij over uw schrijven geïnformeerd. Met
de meeste hoogachting, (w.g.)Dr. H.H.F. Wijffels.
Ik weet niet hoeveel van dergelijke standaardbriefjes dagelijks
de deur uitgaan, de handtekening lijkt me echt, in blauwe inkt,
en de naamsvermelding is er niet tussen gefrommeld, zoals je nog
wel eens ziet. Keurig.
De heer W. verwijst naar de brief, hier eerder gepubliceerd. File.
Middaggesprek;
wat al niet ter sprake komt en kwam. Derrick neemt een stapel
van een halve meter papieren mee; ook voor mezelf heb ik een dergelijk
stapeltje aangelegd van papieren, na jaren, decennia weer uit
een duistere kast te voorschijn gebracht.
Wat al leven! Wij wensen hem succes bij zijn volgend bezoek aan
de uitgever, die wil weten hoe het gesteld is met de voorbereidingen.
Zelf vind ik het jammer dat ik aan mijn jeugd zo weinig herinneringen
heb; niet alleen nu - maar mijn gehele leven. Bij een Klasgenoten-televisie-uitzending
met Koos Postema als presentator herkende ik niemand; na enig
echt aandringen kwam een van hen mij vaag bekend voor. Daarentegen
hadden zij aan mij de vreemdste herinneringen, die mij nietszeggend
voorkwamen.
Verloren gezichten, weinige behouden: Frans, Helmut, mijn grootmoeder,
oom Kees, mijn vader en moeder, mijn kinderen, vrienden en bekenden,
zovelen die JOU (MIJ) kennen, of denken te kennen, of eerder ontmoet
hebben, of wel eens van me gehoord hebben, of zelfs aangehoord
en gelezen ooms en tantes - steeds minder uiteraard. Solist, autistisch
misschien zelfs wel, verlegen in gezelschap, aanstellerig - altijd
willen opvallen.
Zo, dat is
er uit. O, wat moeilijk - maar niet heus. De tweede namiddagbezoeker
komt een andere keer terug stelde ze zelf voor, toen ze van Edith
hoorde dat ik een slaapje deed - ja een hazeslaap van een kwartier
of twintig minuten tussen de bedrijven door doet een mens goed,
heb ik geleerd, allang geleden van een Amerikaanse SUBUD-vriend..
Ik ben aan het voorbereiden, wat te zeggen over Antonin Artaud,
als de radioverslaggeefster terugkomt? Wat te zeggen morgen in
de Westerkerk? Heb ik zin in de Bezige Bij-receptie? Maar ik ken
er niemand meer! Je ontmoet altijd wel iemand, joh. Wat te laten
horen bij de muziekavond in het Gemeentemuseum?
Vragen, vragen, vragen - Derrick nam een mapje mee; in de jaren
70 heb ik in drie achtereenvolgende dichtbundels Vragen
en Vragen (vervolg) geschreven en gepubliceerd; ik vind
er een wel uitgesproken, maar nooit gepubliceerde tekst uit 1988
terug, bij de opening van een schilderijententoonstelling.
Waarom niet blijven vragen? Kinderen die vragen worden overgeslagen.
Dit dus niet:
Is liefde een biochemisch proces?
Is er leven op Venus?
Zijn zeven vleugels genoeg om te vliegen?
In welke kleuren spat de regenboog uiteen?
Wat is het verschil tussen nu en straks, en straks en nu?
Waarom dromen wij van vrede?
Wat doen we met het licht in onze ogen?
Op welke golflengte staat je netvlies afgesteld?
Is er plaats voor mensen in de eeuwigheid?
Ben je realist tot in de kist?
Ben je op afroep beschikbaar?
Het klokje van gehoorzaamheid wel eens horen luiden?
Hoevaak heeft Klaas Vaak je zand in de ogen gestrooid?
Waarom doen zoveel mensen alsof?
Alsof wat?
Alsof er niets aan de hand is?
Is er iets aan de hand?
Wat staat standvastigheid te wachten?
Waarheen voert de bewogen beweging?
Welke stappen zet je achteruit om stappen vooruit te kunnen doen?
Vind je vrede met je tegenstrijdigheden?
Is het 1 + 1 +1 = 1 je niet goed genoeg?
Waarheen zou de 0 leiden op de grens van eindig naar oneindig?
Welke afstanden wil je bewaren en overbruggen?
Waarom zijn mondiale problemen persoonlijke problemen?
Ben je een deel van het probleem, of een deel van de oplossing?
Waar zit de logica van je ziel, die een ander niet ziet?
Grillig en gewillig leven, doorgewinterd onbevangen, zegt je dat
wat?
Sta je soms zo open voor anderen, dat je bij jezelf op bezoek
moet?
Waarom is water sterker dan steen, komen wij soms niet uit beide?
Wat is de rol van de buitenstaander?
Welke vragen zou je nooit meer stellen?
Welk intelligent antwoord zou je van een ander willen horen?
Beleef je nog wereldoorlogen in je binnenruimte?
Schrikt de nachtmerrie je af, zijn het boze dromen die je volgen?
Waarom beginnen we niet allemaal helemaal opnieuw?
Aan wie de vraag te stellen, waar te beginnen?
Is het niet altijd hier en nu, als je het eerste en laatste woord
hebt?
Zo, terug in 2007: vragen blijven stellen: wat is binnen je bereik,
en wat daarbuiten? Waar ben je verantwoordelijk voor? Wat kun
je binnen- of buitensluiten? In een vraagtoestand blijven, de
mooiste die er is, maybe logic, niets staat vast; zekerheid
is een achterhaald woord.
Genoeg voor heden, mijn woorden zijn een benevolent virus.
Batafysica. Simon Vinkenoog, bevelhebber.
Shinkichi Tajiri Grannys Knot 1968