Vrijdag 27 februari 2009

Geen klammerjachten; het woord condoleren wil ik niet horen. Wij hebben meegeleefd, met Theo Kleij (met kleinzoon op schoot), met Thea Keizer en Robert Jasper Grootveld, hier op 7 september 2005 door Edith vereeuwigd.
Kersversarchief: "Verruimend was ook het afgelopen weekeinde op Ruigoord (www.ruigoord.nl), waar alle deuren naar tuinen, ateliers, expo-ruimtes, de kerk en de pastorie, een grote schuur - gevuld met Nomadische kunst, swingend samengesteld door Aja Waalwijk - en Theo Kleij's Theetuin-galerie en het restaurant Fresco open stonden."
Radio Noord-Holland liet het me weten, als eerste gisteren; na een live-telefoongesprek over hem schreef ik een in memoriam-gedicht, dat ik Joep Bremmers bezorgde. Even niet hier.
Mijn drie kranten hadden ieder een herdenkingsbericht; Het Parool publiceerde op de Amsterdam-pagina 16 het door Jasper Karman geschreven artikel Antirookmagiër voldoet nu toch aan eis voor standbeeld, een uitspraak van Henk J. Meier, een van RJG's oudste vrienden, die zich het luidkeels samen gezongen lied Er eens een cowboy, vol leven en vol vuur herinnert (ik ken zelfs de volgende regel) en op de Burgerlijke stand-advertentiepagina een foto van hen beiden publiceerde, met de volgende hi-ha-happentekst:
"Klaas komt | Maar Ouwe Taaie is vertrokken | waar anders dan in Amsterdam | Op Donderdagochtend 26 Februari 2009 om 04:05 uur | is mijn goede vriend |Robert Jasper Grootveld | (19 Juli 1932) | overleden | in het Onze Lieve Vrouwen Gasthuis in Amsterdam. | We deelden heel veel samen | en wat je beiden samen deelt | is eeuwig en oneindig | veel meer dan de som der delen. ||

+

Kortom. Jammer dat Eric Duivenvoorden Thea Keizer nooit heeft gesproken; zij overleed niet lang na het nemen van bovenstaande foto. Zij waren al enige tijd niet meer samen; hier wel weer on speaking terms. Haar vertrek, uit eigen huis, notabene, was voor beiden een grote klap & verhaastte whatever happened later...
Liet Het Parool een twee koloms zwart-wit ANP-fotootje zien van RJG 'in de wiet', d.w.z. de armen lachend gespreid boven de oogst van het moment van de Lowlands Weed Company, de voorpagina van NRC Handelsblad doet ons schrikken met een grote Spaarnestad- foto van 'RJG in de jaren zestig, geschminkt als anti-rookmagiër voor een 'happening' in Amsterdam' en de 4-kolomskop 'Aanjager van anti-burgerlijkheid RJG (1932-2009), kunstenaar, antirookmagiër, provocateur' door onze redacteur Hubert Smeets.
Vier paragrafen tekst met als byline: "RJG riep Amsterdam in de jaren zestig uit tot 'magisch centrum' van de wereld. Een voorloper van massaal non-conformisme." krijgen een vervolg onderaan pagina 2, Even was hij de "Bürgerschreck". Teleurstellend einde:
"Maar toen de provobeweging haar climax had bereikt en burgemeester Van Hall van Amsterdam tot aftreden was gedwongen, bladderde het imago van Grootveld snel af. Hij kon nog wel rekenen op sympathie of mededogen, zeker toen hij door een buitensporige levenswandel in latere jaren enigszins aan lager wal dreigde te raken. Maar maatschappelijke invloed had hij niet meer. Grootveld had gedurende korte tijd een soort kunstwerk van zich zelf weten te maken. Daarmee was hij een voorloper. Een halve eeuw later is het gemeengoed dat kunst en kunstenaar samenvallen. Maar hij ging er uiteindelijk ook aan onderdoor. Grootveld was een van de eerste gebruikers van hasj die aan den lijve moesten ervaren dat 'blowen' minder onschuldig tijdverdrijf is dan indertijd werd verondersteld. Ook in die zin was Robert Jasper Grootveld een trendsetter."
Over zo'n laatste zin struikel ik (figuurlijk). Wel vaker. Vooroordelen zijn de wereld nog niet uit.
Nog lange niet.
De Volkskrant, om deze kleine Presseschau te beëindigen, brengt een Postuum van Peter de Waard op een binnenlandpagina, met als kop Grondlegger van hippe reputatie Amsterdam, en dezelfde foto als in Het Parool (bezuiniging?). Hier wat meer aandacht voor de vlottenbouw: 'Hij maakte die vlotten van blokken piepschuim die met synthetische doeken werden omwikkeld, waarna er aarde op kon worden gestort. Er is nog een klein stukje over dat in 2000 werd overgedragen aan stadsdeel Zeeburg."
Incomplete info: ook bij het IISG zijn enkele vlotten afgemeerd; hield Remco Campert daar niet een mooie toespraak?
"Grootveld trouwde nooit en had ook geen kinderen. Wel nam hij een dochter aan (de dochter van Thea Keizer. SV). Zijn enige familielid was een neef. In 2003 werd hij in een verzorgingshuis opgenomen. Vorige week woensdag belandde hij in het ziekenhuis. 'Hij was bang te stikken. Zo ver is het godzijdank niet gekomen', aldus Van Duivenvoorden, die zegt dat Grootveld geen kunstenaar genoemd wilde worden.' Hij was een levenskunstenaar.'
Maar hij zal vooral worden herinnerd als de aanjager van de veranderingen in de jaren zestig, die nog altijd de hippe reputatie van Amsterdam bepalen."

Ik kijk in het personenregister van Duivenvoorden's indringend geschreven biografie: dag Simon (Kronkel) Carmiggelt, dag Constant Nieuwenhuys, dag Netty Dagevos, dag Jan Hein Donner, dag Johnny van Doorn, dag Jan Elburg, dag Sanny Hemerik (vooral HIJ!), dag adjudant Houweling, dag Bart Huges, dag Herman Kater, dag Anton Kothuis, dag Nicolaas Kroese, dag Hanny Michaelis, dag Adriaan Morriën, dag Frits Müller, dag Max, dag Gerard, Hans, Alice, Richter, Wim, Rob, Hans, Rinus, Jan & Frans... Dag dagtaak dodenherdenking.
Je Zult Nog Duizend Doden Sterven! Levensritmebox.

Bij de boekpresentatie van Erik Duivenvoorden (rechts) met zoon, 7 februari 2009, terwijl fotograaf Cor Jaring door Robbie wordt gekapitteld, omdat hij zomaar in de KLAAS-stoel ging zitten die LEEG moest blijven; aanleiding tot diverse uitbarstingen, immer begeleid door de uitroep:WAT HEBBEN WE HET GOEOEOED! Foto Derrick Bergman, dank!

Laat dit dan maar de boodschap van de dag zijn! Huiselijk leven tegemoet; Edith's moeder logeert hier een paar dagen; gezellig!
Gegroet, Simon Vinkenoog - Beheerder.

---

Donderdag 26 februari 2009

Dat liet-ie zich geen twee keer zeggen!
Wat?
Gaat je even niet aan.
Oh.
Gaat zitten. Staat weer op. Loopt heen en weer. Been slaapt. Wakkere geest. Vroeg op: Edith naar Bosch en Duijn in Den Haag, ik (ver)dwalend in boekenkasten, waar ik boeken op onderwerp bij elkaar wil zetten, maar ze overlappen elkaar en komen om de zoveel tijd in andere vorm terug; op papier blijft het verleden zwellen: hoeveel duizenden pagina's zijn er niet aan lotgevallen van mijn eigen vrienden en bekenden besteed?
Wie schrijft die blijft, dat telt voor letters achter elkaar optikken ook - mocht ik kinderen op de basis-school vertellen. Voor mij geen Hyves; ik heb deze webstek niet opgezet om publiciteit voor mezelf, m 'n eigen oeuvre te maken of er kapitalen mee te verdienen ( I'm not in it for the money), maar omdat het contact maken, het vrije communiceren, het schrijven - en naderhand het spreken & voordragen mij in het bloed zijn gaan zitten, al vanaf de eerste momenten dat ik gemeend heb - sinds 1949 met gedichten, en naderhand in blurb (1950-'5l) mijn gevoelens en ervaringen te moeten delen met anderen, tot de meest schaamteloze toe. Gay 2000 - mooi interview, voor dat interview-boek ooit!
Waar wil je liggen, vroeg mijn geliefde achteloos, op Zorgvlied of op de Oosterbegraafplaats? Ik denk eerder aan Zorgvlied, en dacht aan die mooie wandeling of fiets- of boottocht daarheen, voorbij eindhalte tram 25, een mooie route langs de Amstel en het Paviljoen Miranda in de nabijheid voor de napret.
Van de O-begraafplaats herinner ik me slechts het lange hek aan de Middenweg, die ik maandenlang dagelijks heen en weer liep, van de Govert Flinckstraat in de Pijp naar de Tuinbouwstraat in Betondorp. Nee, het was geen blijde verwachting. Niet de eerste en niet de laatste keer dat het toeval in mijn leven toesloeg.
Ik ben terugziend heel dankbaar dat het toeval, de coïncidentie, de serendipity zo vaak een rol hebben gespeeld in mijn leven, en dat nog altijd doen. Zo beeldt het etiket van de Italiaanse fles wijn die wij dinsdag van Flanor in Groningen kregen een kaartje van het gebied uit, waar wij in april/mei twaalf dagen hopen te vertoeven met Edith's familie...
Het doet me dan ook plezier in Nait Soez'n, Opinieblad voor studerend Groningen, feb/mrt 200,) een interview met cultuurfilosoof René Boomkes te lezen, schrijver van Topkitsch en slow science, dat als titel draagt "De markt is fake".
Hier is ook sprake van André Klukhuhn, filosoof in Utrecht, die in zijn boek Alle mensen heten Janus zijn zorgen uit over de vanuit Den Haag opgelegde bedrijfs- en marktprocessen voor de wetenschap. Toeval past niet in deze bedrijfsmatige manier van denken, terwijl het toeval volgens Klukhuhn een grote rol speelt bij wetenschappelijke vondsten.
Boomkes schreef zijn boek 'om er van af te zijn': tien jaar protesteren tegen de manier waarop met onderwijs en onderzoek wordt omgegaan, heeft simpelweg geen zin gehad. 'Nu heb ik het van me afgeschreven. Het grappige is dat ik veel reacties heb gekregen vanuit mijn omgeving, maar ook van bijvoorbeeld een Haagse bestuurder die het helemaal met me eens is. Ik merk dat meer, dat bestuurders het vaak met me eens zijn, maar dat ze stellen dat het nu eenmaal niet anders kan."
Inderdaad het meest afschuwelijke antwoord dat je kunt krijgen, aan welk loket, bij welke institutie of instelling dan ook.
Boomkes besluit zijn betoog, dat ik hier verder niet resumeer, met de opmerking:
"Als de crisis z'n werk doet - al klinkt dat misschien wat cynisch - zal het geloof in de bedrijfsmatigheid afnemen. Er is geen 'markt 'voor geografen, sociologen, enzovoorts. Die markt is fake. Wetenschap hoort niet te concurreren, wetenschap moet vrij zijn."

+

Als ik studerende en woonachtig in Groninen was, bezocht ik ongetwijfeld een van de dinsdag-discussie-avonden (20u-22u30) in het filosofisch café PHILOS, gevestigd in het Schimmelpenninckhuys aan de Oosterstraat 53.
2 maart: Govert Derix over de Dialectiek van de Hebzucht: Wat hebben kredietcrisis en zelfkennis met elkaar te maken? De tiende maart een verdiepingsavond over dit onderwerp. 17 maart Drs. Steven Kolsteren over John William Waterhouse in het Groninger Museum: Klassieke kunst of new age mode?; 24 maart vraagt Drs. Katalin Herzog zich af: Kunst en Wetenschap: zijn ze wel familie van elkaar? en 31 maart stelt ethicus Boudewijn de Bruin de vraag: Is Kennis Macht?
In de maand april staan de voordrachten in het thema van de landelijkse Filosofie-maand: De Verzoening.
Uitgebreide beschrijvingen worden gegeven op de website www.filosofischcafegroningen.nl; klikken op naam van de spreker geeft meer info over de avond. Als motto staat hier van Charles Taylor: Je bent alleen een zelf temidden van andere zelven.

+

Maandag 9 maart 2009 om 20 u in het Groninger Academiegebouw aan de Broerstraat 5 de Aletta Jacobs Lezing 2009, te houden door Naema Tahir: Is de seksuele revolutie doorgeslagen? De emancipatoire sensualiteit van de moslima; met reacties van Elsbeth Etty, medewerkster van NRC Habndelsblad en bijzonder hoogleraar literaire kritiek aan de Vrije Universiteit van Amsterdam en Esta-journaliste Larissa Pans; een van de opstellers van het manifest: Seks moet weer haute couture worden.
Op naar de catwalk! Meer info www.rug.nl/studium

+

Donderdag 5 maart, info zelfde website, van 17 tot 18u30, een treffen in het Kenniscafé (kelder Newscafé, Waagstraat 5) - gratis toegang - rond VIRUS - Nieuwe ziekten rukken op.
Bart van de Laar in gesprek met Jolanda Smit, Fanny Jansen en Machiel Vonk over emerging diseases - 'nieuwe opkomende ziektes kloppen steeds luider aan de deur.'
"In het maandelijkse Kenniscafé Groningen vertellen lokale onderzoekers over hun drijfveren, resultaten en uitdagingen en gaan ze in gesprek met het publiek. De site Kennisdebat van het RUG biedt meer achtergrondinformatie en de mogelijkheid om mee te discussiëren over de thema's: www.rug.nl/kennisdebat.

+

Een vouwblad van Transition Town Groningen (De kracht van de lokale gemeenschap) vestigt de aandacht op dit nieuwe initiatief , ontstaan uit een door Rob Hopkins gelanceerd concept, dat in 2006 in Totnes (Zuidwest Engeland) van start ging - als eerste van tachtig gemeenten in Groot-Britannië. Sinds september 2008 zijn ook in Nderland zowel landelijk als lokaal TT-initiatieven gaande; op www.transitiontowns.nl wordt de laatste stand van zaken bijgehouden. The Transition Handbook (in 12 stappen te bereiken) aldaar vertaald te lezen.

+

Een dag vol Turkish Airlines, eindeloos herhaalde beelden en gesprekken; en wat een indrukwekkende en onthullende documentaire over de (mislukte ) moordaanslagen van de CIA en Cubaanse ballingen in Florida, op Fidel Castro! 638 Ways to Kill Castro. Verder lezend, wikkend en wegend, nog wat nieuwe www-tjes uit te proberen, over de superdeepsearchmachine, waarover de Herald Tribune dinsdag schreef. Morgen verder, D.V.
Een goeden dag toegewenst door Simon Vinkenoog, archivaris-in-opleiding.

---

 

Woensdag 25 februari 2009

Lang geleden uitgenodigd (eens per jaar programmeert FLANOR de schrijvers van het aanstaande seizoen voor haar leden) was het zover - en via de altijd onberispelijke bemiddeling van SSS - Schrijvers School Samenleving - en gisteren mocht ik aanschuiven op een praatstoel voor een zestigtal toehoorders in de theaterzaal van het USVA aan de Munnikeholm 10, samen met Flanor's Maarten Praamstra, met wie wij na een voorspoedige reis (na myo ho ho renge kyo) in Groningen in eetcafé Ugly Duck aan de Zwanestraat een eenvoudige, doch smakelijke maaltijd hadden genuttigd, samen met twee andere Flanor-bestuurders en Passage-uitgever en vriend Anton Scheepstra.

Het was voor het eerst dat ons de gelegenheid werd geboden van de apparatuur gebruik te maken die ons in staat stelde de thuis-bladzijde van webstek simon.etc., deze Kersvers-pagina, op een filmscherm te projecteren en van de diverse (soms rechts zittende) links gebruik te maken - wij maakten er (esprit d'escalier) te weinig gebruik van - hadden een fotoboek terug kunnen scrollen met verbale bijschriften bijvoorbeeld; ik besefte pas op de weg terug bijna de gehele tijd met de uil, het symbool van de wijsheid, achter mij te hebben gezeten.
Een waardig gesprek over Niets en van Alles, en uiteraard de blijmoedigste en interessantste kanten daarvan. Op verzoeken uit het publiek om gedichten - een bepaald gedicht zelfs! - te lezen werd door mij met graagte voldaan; in de pauze klonk Ritmebox, ik zette ook achteraf een aantal handtekeningen, en voldaan was ook het gevoel napratend met Dezen & Genen. Elk rond de tafel gezeten mens zijn eigen aanwezigheid, functie en betekenis: oudgedienden, nieuwsgierigen, Colin Wilson-kenners, geïnteresseerden in Ditjes & Datjes: laten we zeggen dat iets werd teweegebracht, een band gesmeed. Ik sta op de markt en ik roep!
Rejoyce, rejoyce! We have no choice but to carry on! Inderdaad, correctie: werd gezongen door Crosby, Stills & Nash.
Wat is er trouwens veel te doen in deze mooie stad, waar meer dan 25.000 mensen - studenten en medewerkers - aan de RUG-universiteit zijn verbonden, op een inwoneraantal van 180.000 mensen, wat zich aan het uitgaansleven merken laat - alsmede aan de lading krantjes, flyers, programma's en aankondigingen - door mij hierheen meegenomen van de lange balie in de gang van het Centrum.(www.usva.nl).
In de comfortabele kamer op de derde verdieping van het University Guesthouse aan de Kleine kromme elleboog hadden wij een schitterend uitzicht over de binnenstad; en vanochtend vonden wij zonder schroom de weg naar Parking Centrum aan de Pelsterstraat, waar wij gisteren op weg naar drie ons nog onbekende adressen de Volvo hadden achtergelaten. Diverse dérives, gedicteerd door de overdaad aan P-routes die de stad sieren maar pas na veel moeite naar de enige gewenste, dichtstbijzijnde. En geflaneerd op weg naar Flanor hebben wij inderdaad, etalage-ogen, en vandaar naar daar, en toen weer daar. Keienstad. Allemaal dezelfde soort meisjes. Lang haar en baard. Jonge Marx. Oude Alice. Genoeg gechat. Aan de arbeid, elders - Anton Scheepstra maakte onder meer de volgende mooie foto van Edith en mij; trots op zijn nieuwe camera! Bezoek www.uitgeverijpassage.nl, waar een herdruk gaat verschijnen van mijn poëtische handreiking Goede raad is vuur. Het vuur brandt nog steeds, papier blijft beschreven. Een goede dag verder toegewenst door Simon Vinkenoog, Aandachttrekker.

Foto: Anton Scheepstra

Aan het werk, blurb pagina's op de achtergrond, foto Anton Scheepstra

Tot een volgende keer vrienden!
Dank, Maarten Praamstra en Wieger Knobbe in de Kleine kromme elleboog waar onze dérive eindigde.

---

 

Dinsdag 24 februari 2009

Ik houd van mensen die me verrassen. Ik houd van mensen die me aankijken. Ik houd van het absurde, de anomalieën, de marge, het ganz Andere, het onverwachte, onvoorziene, ontoerekeningsvatbare - schuldeloze.
Ik houd van mensen met een passie, een diepgravende interesse, vol verhalen (als die tenminste niet over henzelf alleen gaan), die iets aangrijpends meemaakten & daaruit eigen lessen getrokken hebben; ik houd van mensen, hoe dan ook.
Maar wie is mens, Mens, Mensch? Niets menselijks je vreemd? Ik kan meevoelen met de neuro-econoom en hoogleraar aan de Erasmus Universiteit Verbeke, gisteren bij Pauw & Witteman, die (net als ik, en hopelijk talloze anderen) vol afgrijzen keek naar beelden uit een nieuwe Sony-Game, dat bij miljoenen beïnvloedbare breintjes dood & geweld binnenstuwt & spuugt.
Traumatische kindsoldaten, medeplichtigen, slachtoffers, moedwilligen, onbegrepenen, onbevangenen, onverschilligen, oeverlozen; onbeholpen, afhoudend, inkerend, meelijwekkend en opzienbarend - en ach, hoe verschillend. Niet 1 van ons dezelfde, net als sneeuwvlokken: ieder anders. Niemand hetzelfde.
Blij te kunnen zijn in eigen schoenen te staan, als je met je geliefde gemoedsrust (Peace of Mind) hebt gevonden, verheugd iedere dag inspiratie uit het leven zelf te kunnen halen.
Hoe werkelijk alles leeft, alle zintuigen gelijktijdig werkzaam en bij ieder mens Hier & Nu een ontwakend bewustzijn dat mede bepaald wordt aan de hand van de natuurwetten, die door tientallen eeuwen heen een voor een, stuk voor stuk, aan generaties mensen geopenbaard worden & nog altijd!
No name-dropping here: een keten van individuele ontdekkers en uitvinders, genieën en giganten, bekend & onbekend, geëerd of verketterd (Giordano Bruno, waar ben je?), die aan de Nul en de Oneindigheid dachten, die kosmologieën schiepen en herschiepen: verbanden leggend, overeenkomsten zoekend, vaststaand, losschroevend. Cycli, wisselwerkingen, verandering en toeval: vaker & sneller. Niets is meer zeker. Help!

What matter? Out of a cavern comes a voice,
And all it knows is that one word 'Rejoice!'
William Butler Yeats, The Gyres)

Wij beseffen de omvang van een steeds groter wordend Mysterie dat ons, prachtige eenzame bewoonde Planeet, aan alle kanten omringt: en wij worden een tijdlang in het zonnetje (DE ZON, Helios) gezet, treden aan het daglicht, kijken om ons heen. En bij al wat we zien en horen, zelf meemaken, ondervinden, ervaren & verwerken, voorbij ook deze woorden, vindt elke immer-nieuwsgierige en stoutmoedige doorzetter zijn eigen Kern. Essentie. Het Universum. Eeuwige Bron. Adem. Gedachte. Weten: Love is the Rule.
Dat we we erbij mogen zijn. Wat een boeiende gelegenheid om deze tijd sub species aeternitatis gade te slaan en te beschouwen. Voorbij oordelen. No Quality Judgments. You Are The People.
Wij zijn op weg; volksverhuizingen, zielereizen, ik houd van dit moment - als Edith mij een Villeroy & Boch-beker koffie overhandigt.
Wij zijn samen op weg: nous sommes du même voyage! Op naar Groningen. Simon Vinkenoog, levensgenieter.

---

Maandag 23 februari 2009

Psychogeografie - het woord en begrip komt niet in Van Dale (12e druk) voor; de Engelse uitgave Psychogeography van Merlin Coverley (Pocket Essentials, 2006, Isbn 10-1-904048-61-7) wijdt 158 pagina's aan het fenomeen, en is onderverdeeld in vier hoofdstukken.
Ik wil ze graag specificeren, om te tonen hoe alomvattend het begrip, dat door surrealisten en situationisten (in NL nog weinig onderzocht) ter wereld gebracht, in wezen is:
London and the Visionary Tradition:
Daniel Defoe and the Re-Imagining of London; William Blake and the Visionary Tradition; Thomas de Quincey and the Origin of the Urban Wanderer; Robert Louis Stevenson and the Urban Gothic; Arthur Machen and the Art of Wandering; Alfred Watkins and the Theory of Ley Lines.
Paris and the Rise of the Flâneur:
Poe, Baudelaire and the Man of the Crowd; Walter Benjamin and the Arcades Project; Robinson and the Mental Traveller; Psychogeography & Surrealism.
Guy Debord and the Situationist International:
The Pre-Situationist Movements; The Situationist International (1957-1972); Walking the City with Michel de Certeau.
Psychogeography Today:
JC Ballard and the Death of Effect; Ian Sinclair and the Rebranding of Psychogeography; Peter Ackroyd and the New Antiquarianism; Stewart Home and the London Psychogeographical Association; Patrick Keiller and the Return of Robinson.
Verder: Psychogeographical Groups, Organisations and Websites; een Bibliography & Further Reading, alsmede een Index.
"Due to the clandestine and often transitory nature of these groups, contact details quickly become obsolete but, for those seeking an entry point into this daunting mass of information (bedoeld wordt: any cursory internet search, SV), Stewart Home's Mind Invaders (A Reader in Psychic Warfare, Cultural Sabotagerand Semiotic Terrorism, London, Serpent Tail, 1997) provides a useful summary of some of the key players in both psychogeography and across the spectrum of those marginal and largely unclassifiable activities loosely described as 'cultural terrorism'."
Ik geef hieronder slechts hun dartele benamingen; belangstellenden stuur ik graag een www-lijstje + bibliografie per slow mail; aanvragen via het Guesthouse, link op deze site.
Ook mijn website is bedoeld als een persoonlijke, interdisciplinaire & extra-curriculaire psychodérive: surf maar eens met Simon mee! (andere link).
Association of Autonomous Astronauts, Decadent International, Dialectical Immaterialism, Glowlab, International Psychogeographic Society, Luther Blissett Project, Wrights & Sights/Mis-Guide, Bureau of Public Secrets, Classic Cafes, Driftnet, Flâneur - An Online Journal, Headmap, Not Bored, Nothgingness.Org & The Situationist Archives, Psychogeography Links Collection, Psychogeography & SI Links, Situationist International Online, Social Fiction, Stewart Home Society - alsmede plaatselijke of regionale organisaties in Manchester, New York, Nottingham, Praag, Toronto en Urban adventure in Rotterdam.

+

Dezer lees- en opruimdagen lees ik weer eens, voor het eerst in lange tijd, een geschrift van het fenomeen geheten Gurdjieff (1877-1949), die een alomvattende leer in de wereld bracht, vervat in drie boeken onder de verzameltitel All & Everything. Het zijn geen gewone boekhandels waar ik binnen stap: het Psychogeographie-boekje trof ik aan bij een van de libertaire Kleine Uitgevers in de jaarlijkse Paradiso-Beurs , en Gurdjieff's Life is real only then, when 'I am' zag ik liggen bij de Witte Aap, boekhandel in de kerk van die andere Vrije Gemeente, Ruigoord. (E.P.Dutton , New York 1981)
Ik ga hier zeker niet uitputtend over de man schrijven - ik zie nog eens de twee artikelen te vinden, die ik aan hem wijdde in een weekblad dat maar kort bestond - maar al bij aanvang word ik opnieuw gegrepen door een van de doelstellingen, die Gurdjieff zich stelde (nadenkertje voor de rest van de dag!):

"To destroy, mercilessly, without any compromises whatsoever, in the mentations and feelings of the reader, the beliefs and views, by centuries rooted in him, about everything existing in the world."

Ja, ik ben er nog. Wie de leerschool van Gurdjieff niet kent, is er een zeer aan te raden en uiterst leesbaar boek van hem, ook in het NL vertaald: Meetings with Remarakable Men.
De beste inleiding tot zijn werk is Ouspensky's In Search of the Miraculous - waarin Gurdjieff's herontdekking van het enneagram wordt verhaald - en het boek van James Webb, het 608 pagina's tellende The Harmonious Circle was voor mij ooit een zeer spannend verslag van The Lives and Work of G.I.Gurdjieff, P.D.Ouspensky and Their Followers (Putmans, New York, 1980), blijkens de paginaverwijzingen door mij voorin aangebracht.

Pagina 551: Een van Gurdjieff's belangrijkste discipelen, A.R.Orage, verklaart:
I am a signpost. I indicate a way. But you do not follow the signpost, you follow the road. You are not to follow me, you are to practice the method I define.
Waaraan Webb toevoegt: When the pupil has made the psychological-space journey from Newtonian space into Einsteinian space, what comes next?

De Gurdjieff-methode is The Fourth Way genoemd, na die van de yogi, de monnik en de asceet.
De uitspraak WIE IK BEN, of 'Leven is dan alleen Waar als IK BEN." is overigens het eerste motto in mijn dagboek Liefde uit 1964.
Mens, ken Uzelve!
Enigszins studieuze mededelingen vandaag; misschien omdat ik mij voorbereid op de lezing (met www.view!) voor de studentenvereniging Flanor in Groningen morgen, in het USVA Theater aan de Munnikeholm 10 vanaf 20u30...
Gegroet; Simon Vinkenoog, Inboard Observer.

---

 

Zondag 22 februari 2009

Onze laatste scrabble-trip van gisterenavond wil ik jullie, vrienden en onbekenden, niet onthouden: voor het eerst dat wij een woord over de volle breedte konden aanleggen; het nam aanvang met DRANK en werd tenslotte afgodendrankjes - welk woord wij hiermede virtueel hebben vereeuwigd.
Over tot de orde van de dag: gisteren drukproeven (noem ik ze maar) in de bus, een print-versie van zesenzestig pagina's, van wat een boekje in de Brumes Blondes-reeks gaat worden, onder redactie van Laurens Vancrevel, die de teksten verzamelde, in zal leiden en er een (werk)titel aan gaf: In eigen beheer - Experimentele verkenningen en commentaren. Verspreid werk 1949-1960. Plezant en interessant, uiteraard zijn er een halve eeuw later de nodige kanttekeningen bij te zetten - ooit, if necessary.
Wat ik al niet (her)ontdek! Aan diverse bronnen ontleend: de literaire tijdschriften waarin ik debuteerde, mijn eigen blurb 1950-1951, Atonaal, Litterair Paspoort 1953-56, de Groene Amsterdammer en Vrij Nederland.

"Wat Ezra Pound met de Cantos 'wilde'? Allereerst schrijft hij geschiedenis, die van de wereld en zichzelf, waarbij Pounds eerste belang voorop staat: de economische onzuiverheid van deze tijd die de kunst verminkt. Hij geeft voorbeelden van zijn theorieeën en anekdoten die een bepaalde situatie omschrijven, hij geeft uitvoerige citaten uit en commentaren bij de geschriften van John Adams en Thomas Jefferson, die de Verenigde Staten van Amerika een grondwet gaven, en hij laat zien hoe in het huidge Amerika de principes van deze constitutie verwaterd zijn en hoe het kapitalisme van bankiers en woekeraars de spot drijft met de oorspronkelijke vrijheden; hij bewijst evenzeer dat de ideaal-fascistische staat van Mussolini (die nooit bestaan heeft behalve in de Italiaanse Sociale Republiek van 1944-1945, toen de Amerikanen al een groot deel van Italië hadden bevrijd) in de samenleving van voor 1940 nog het meest overeenkwam met het idee dat de grondleggers van de VS van de staat hadden, en ook met de Confuciaanse leer die Pound zich eigen had gemaakt. Dit mogen wij nu in 1952 uitleggen zoals wij willen, het is niet noodzakelijk aan Pounds waarheden te twijfelen."
Uit: The Cantos van Ezra Pound, Vrij Nederland, 1953.

Victor van Vriesland, vergeten bobo, raakte met mij in twistgesprek op sociëteit de Kring. "Ezra Pound, die fascist, dat kan geen groot dichter zijn!" Ik veronderstel dat ik daarna het artikel schreef, waaruit het bovenstaand fragment. Wat ik al wist en vergeten ben; hoe wist ik dat allemaal? Vraag ik me vaker af...!

+

Wanhoop en hoop: hoe triest Anil Ramdas over zijn boek Paramaribo. De vrolijkste stad in de jungle bij de immer alerte Wim Brand; hoe dapper Dales in zijn verdediging van de vermaledijde Noord-Zuid-lijn in Amsterdam, Max Pam vernietigend over het knettergekke boek van ex-minister Ella Vogelaar, en wij bereiden ons voor op Charles Chaplin als Great Dictator, straks op Eén.
Wij komen de dag wel door, happy as can be!
Dank lieve Corrie en Egbert voor de heerlijke avond die Nono en wij gisteren bij jullie doorbrachten. Leve de Dorpsraad van Sloten! Gegroet, zondagskinderen: Simon Vinkenoog, Ideale Schoonzoon.

---

 

Zaterdag 21 februari 2009

Als VERONTRUSTEND BERICHT kreeg ik het volgende nieuwsbericht binnen, dat ik graag overdraag:
"DEN HAAG - Defensie streeft ernaar dat dit jaar drieduizend leerlingen op een Regionale Opleidingen Centrum (ROC) kiezen voor een voorbereidende opleiding voor de krijgsmacht.
Momenteel zitten er 2200 leerlingen op een zogeheten instroomopleiding bij 29 ROC's.
Dat aantal moet snel en flink omhoog, laat het ministerie dinsdag weten. Defensie kampt met zevenduizend vacatures en ziet de oriëntatie als een belangrijke schakel om aan nieuw personeel te komen. De instroomopleidingen volgen op het vmbo en zijn bestemd voor 16-jarigen.
De deelnemers worden binnen een jaar klaargestoomd voor een echte opleiding voor de landmacht of marine, waaraan ze mogen beginnen als ze zeventien zijn. Ruim duizend jongeren vanaf vijftien jaar hebben zich dezer dagen opgegeven voor de kenningsmakingsdagen in Ede. Ze bivakkeren onder begeleiding 24 uur in een tentenkamp en krijgen daar les in discipline, camouflage en kaartlezen.Dit © ANP-bericht meldt tevens ZIE OOK: 15/12/2008 Vernieuwde website Defensie geopend."

Had hier iemand het over kind-soldaten? Een verontruste vader zendt me een verontrustend bericht. Ik heb geen enkele reactie op dit 'nieuws' van de 17e februari gelezen, gehoord of gezien.

Wakker worden, helden. Stuur je daarom je kind naar school?

•

"Laten we ze Troubadours in T-shirts noemen. Ze reizen door Europa, onderweg de kost verdienend door op het een of ander instrument te spelen. Ze zijn platzak en hebben honger, hun jeans blauw gebleekt, bleke gezichten en een gekwelde blik in hun glanzende ogen. Ze zoeken naar de Way-Out. Hoe naakter hun ellende des te dichter veronderstellen ze bij hun doel te zijn. Ze steken een stickje marihuana aan met evenveel fanatieke dienstijver als hun puriteinse voorvaderen de takkenbossen bij een heksenverbranding. Hun schrijfsels reiken niet verder dan traumatische jeugdherinneringen, hun gedichten beschrijven de laatste vorm die gezien werd onder narcistische stimulans. Ze liefhebberen met Zen en de Zohar, zweven tussen Gurdjieff en een goeroe. Velen zijn dragers van thyrsus, echter weinig mystiek is er het gevolg van. Het Nirwana komt hun aantrekkelijk voor, maar is ontoegankelijk voor deze zenuwpatiënten, verward in emotionele dilemma's en stuntelend met de materiële eisen van het dagelijks leven. De Troubadours in T-shirt zijn de slachtoffers langs de snelweg van de evolutie. Ze hebben gezien dat de zon Pisces verliet op weg naar Aquarius, en dit heeft hen verward."
Zo, niet mis te verstaan, deze tekst gepubliceerd in 1966.
Ik zet even door:
"Als voortbrengsels van de eigentijdse Zeitgeist zijn ze uniek in hun soort door hun grootscheepse rooftocht op de gereedschapskist van kunstenaars en geleerden De plundering dient voor het lukraak- schieten in de richting van een piramide = Out. De piramide stort in elkaar, want ze erkennen geen enkele opzichter, en zo worden ze begraven onder een berg manuscripten, boeken over esoterische wetenschappen, en blikjes verpulverde codeïne tabletten. Ze verdienen 'n onderscheiding voor hun koppige moed - ze gaan liever dood van honger dan dat ze opgeven, maar ze zijn impotent zodra ze gekonfronteerd worden met de uiteindelijke uitdaging: één mens ten opzichte van zijn vrijheid. Ze kruisen de tijd af of gooien nog een bouwsteen in het wilde weg.
In hun grafschrift werd reeds voorzien door Abbé Constant, de vermaarde exponent en filosoof van het westerse occulte denken, wiens werken destijds hun god-vader Arthur Rimbaud geïnspireerd hebben. 'Hij die een doodlopende weg betreedt moet op zijn schreden terugkeren wil hij niet gebroken worden. Waarschuwt hem zachtzinnig, zolang hij u nog horen kan, doch de menselijke vrijheid moet zijn beloop hebben. We zijn andermans rechter niet. Het leven is een strijdperk. Onderbreekt uw strijd niet om hen die sneuvelen, maar kijkt uit dat gij hen niet vertrapt.'"

Het zijn de aanvangsparagrafen van een 12 pagina's tellend essay in het tiende nummer van Randstad (De Bezige Bij, 1966), geschreven door Norman Glass, getiteld William Burroughs & The Way-Out, vertaald door Lex de Bruijn.
Het is zeker een der intelligentste teksten over Burroughs geschreven; de auteur is mij verder onbekend: in de personalia van medewerkers aan het nummer wordt van hem slechts vermeld: "New York City 1932. Reizen door Europa en Marokko. Studies in de Kabbala en klassieke Arabische culturen. Woonachtig in Londen, waar binnenkort verschijnt een boek met kabbalistische teksten."
De tekst moet ik als redactie-secretaris van het (oorspronkelijk) driemaandelijks verschijnend tijdschrift-in-boekvorm van Lex de Bruijn onder ogen hebben gekregen, waarna hem na acceptatie van de redactie (Ivo Michiels, Harry Mulisch, Hugo Claus en ik) de vertaling werd toevertrouwd. Ik trachte Norman Glass te googlen, maar raakte vertzeild in meer dan zeven millioen glashandelaren - dus dat hielp me niet veel verder !
Maar de tekst schetst duidelijk - en al vroegtijdig - de mentaliteit van de zogenoemde hippies, die op zoek naar X, Q of pi in de daaropvolgende jaren van zich lieten horen: een kinderkruistocht tegen de vrijheidsbeperkende rigiditeit van het Systeem, dat nu werkelijk (?) op zijn fundamenten schijnt te wankelen.
The Only Way Out is the Way In.

Neil Philips, nu in de Eeuwige Jachtvelden op de omslag van OZ magazine Londen, 1970
... "Once high, always high; that's the one thing I unequivocally know" ... (Notes from Tartaros)

•

Deze crisis is hard nodig - een oud-minister van Financiën haalt zijn gelijk.
CDA'er Frans Andriessen, die in februari 1980 opstapte omdat noch het Kabinet (onder Van Agt) noch de Kamer iets wilden weten van zijn bezuinigingen, aan het woord op de openingspagina van Volkskrant-katern het Vervolg, geschreven door Lidy Nicolasen.
"Het kan verkeren. Ik behoor nu tot de categorie die vindt dat je niet krampachtig moet vasthouden aan de Europese norm van 3% (financieringstekort, SV). Zo 'n norm is flexibel als de nood aan de man komt, en de nood is nu aan de man. (...) 'Dit moet de eeuw worden van een verbeterd economisch machtsoverwicht, daarvan ben ik overtuigd. Wat Japan heeft gedaan, alleen maar op de export gokken, kan niet meer met grootmachten als China en India. Waar moeten die exporten naar toe? We staan nu al zwaar in het krijt bij deze landen. De Chinezen financieren de Verenigde Staten. Dat is niet gezond. Maar wij hebben verzuimd het bestuur te creëren om dat in goede banen te leiden. Wat wij aan internationale organisaties bezitten, is volstrekt gedateerd.' De wereld heeft een crisis nodig om de toonaangevende landen nader tot elkaar te brengen, leert de geschiedenis. Zo'n crisis als in de jaren dertig, met daaropvolgend de Tweede Wereldoorlog. Nog voordat de oorlog was afgelopen, tekenden 44 landen in Bretton Woods een overeenkomst om samen de wederopbouw aan te pakken. Er kwam een Wereldbank; het IMF werd opgericht. Een jaar later gingen 51 landen de Verenigde Naties vormen. 'We zijn zestig jaar verder en we rijden nog steeds op die banden. Dat gaat toch niet meer?'"

•

En nu gaan Edith en ik twee dagen niets meer doen; de Groningse Studentenvereniging FLANOR wacht ons dinsdagavond; hedenavond vriendendiner. Wat er ook gebeurt, wat voor weer dan ook dezer dagen, ik wil naar de tuin, stipuleert Edith. Natuurlijk stem ik toe, wens iedereen een prettig week-einde toe. Simon Vinkenoog - Animator.

---

Vrijdag 20 februari 2009

En dat is nog maar niks, een zéér miniem deel, Joep!
Ik had een overzichtsfoto in gedachten, zo van de ingang naar achterin, of ergens panoramisch om je heen. Maar ook dit, deze twee hoekjes vol geheimen, spreekt boek(jes)delen - al ziet niemand die muur met acht planken twee rijen boeken dik.
Zelf nam ik even de tijd - toen wij er mijn Agent heen begeleidden - om even te gaan zitten en 8 kg. papier weer huiswaarts te brengen, door alleen maar om me heen te kijken & Toe Te Tasten. Een GAMMA-dat zeg ik-tas vol, nog niet geopend, noch de doos met de Barbara-papieren: het blijft vol van schatten hier!

En de volgende foto van Joep is niet mijn enscenering, maar wel een mooi repro-portret van de beste oude getrouwe, die ik in het Vondel Antiquariaat achter kon laten (thuis kijkt hij me al levensgroot vanaf de w.c.-deur aan), om te waken over de talloze mappen met andere papieren kartonnen linnen bedrukte beschreven bekladde betekenende (kunst)voorwerpen, waarvoor thuis geen plaats. (Joep Bremmers Was Here!)

Zo, dat was een kijkje terug, stille ooggetuigen - efemera en andere significa - over wier lot op dit moment wordt gewikt & gewogen.

+

De tocht die wij gisteren naar het Kröller-Müller Museum in Otterlo maakten, was ruimschoots de moeite waard. De reis verliep overigens voorspoedig, zowel op de heen- als de terugweg: wij verkozen trouwens het avond- boven het nachtlicht en namen niet deel aan festiviteiten achteraf - met nog een uur en 10 minuten te rijden - Edith aan het stuur en ik meekijkende - voor de boeg. Diverse soorten verkeerslandschap, al dan niet met neon-licht, mistbanken, sliertjes locale regen in het Eemland, en de laatste kilometers door het Nationale Park De Hoge Veluwe blijven indrukwekkend, al zagen wij geen herten door de bossen vluchten...

De opening van unity, herman de vries zijn retrospectieve tentoonstelling ( 'in aanwezigheid van de kunstenaar') - nog tot 7 juni, zie www.kmm.nl - trok zo'n tweehonderd bezoekers; met enkele oude bekenden, onder wie Heleen en Klaas Gubbels, Hans Plomp en vriendin Aisha en uiteraard Laurens en Frieda Vancrevel, maak ik graag een praatje.
K-M Museumdirecteur Evert van Straaten vertelde over de relatie van het museum met de kunstenaar; van aankopen in 1976 en 1989 naar het heden met een aantal projecten in voorbereiding, waarvan Le témoin, een met de kettingzaag gedode aangetroffen eeuwenoude olivier, er een is - bedoeld om na restauratie van het Rietveld Paviljoen in de buitenlucht te worden geplaatst. Een monument voor de onbekende boom, geveld om plaats te maken voor luxe villa's.

herman de vries: le témoin

Indrukwekkend is de recente aanwinst MESA (tafel), een collectie bijeengebrachte en op doek op de grond uitgestalde voorwerpen met ieder een eigen verhaal, geschiedenis, af- en herkomst.

herman de vries: mesa 1996 - 2007

Ter gelegenheid van de uitstalling (en uitstraling) van deze sjamanistische tafel is een tweetalige (Duits/Engelse) uitgave van zestig pagina 's in 500 exemplaren van de Stichting K-M Museum à € 15.- bij de Museumwinkel beschikbaar. Tijd voor contemplatieve momenten; een ruimschoots van beelden (voorwerpen, mensen, facsimiles, kaarten) en teksten van diverse oorsprong voorzien geschrift.
Het eenvoudig witte omslag wordt slechts gesierd door de afbeelding van een gedroogde peyotl-cactus ( 4,1 x 3,6 x 4,5 cm - lophophora williamsii ( 'herkunft: gekauft bei einem kaktuszüchter in lepe, la gomera, 1982') en als titel: herman de vries - mesa - katalog mit dokumentation und einigen anmerkungen und zusätzlichen information 1996 - 2007. Het is een wonderbaarlijke nergens mee te vergelijken universele Fundgrube, een encyclopedische reader, een...
Weg met mijn woorden, en die van de museumdirecteur en de auteur van het de tentoonstelling begeleidende geschriftje Daniël van der Poel, dat elke bezoeker ter hand wordt gesteld - laten wij herman de vries zelf aan het woord:
"a  m e s a (spanish: table) is a field of perception. the curanderos of the andes consider its items parts of healing ceremonies.
this m e s a  is to be examined. sit down. regard the objects. they are not symbols. they are present in themselves and, as we look at them, tell us a story of their own existence in this world. each object tells its own story, tells of its origin, and carries its own content.
analogical conclusions are possible. they depend on the beholder. the beholder is free. to me,
a r t is a contribution to consciousnmess or realization - leading towards possible awareness.
the m e s a of the curanderos offers a time-tested path towards recognition of truth, towards insight. this part can aid the healing process and lead to new  f i e l d s  o f   c h a n c e. "
Deze tekst dus ook in het Duits als inleiding tot de catalogus, met daarenboven een Nederlands citaat, om de Noord-Hollandse afkomst (Alkmaar 1931) niet te verloochenen, van piet mondriaan: "voor alles is een oorzaak, maar die kennen we niet altijd! kennen, weten is geluk."

"don eduardo' s mesa was an example for my own mesa, but without any of his symbolism. at the beginning of this project, I thought of employing the term cosmology. (...) my mesa objects are free of symbolism. possible analogies are your own, allow latitude for your own interpretation."

Edith dwaalde, oog in oog met dat natuurlijke geluk, door de vier zalen en maakte een aantal foto's, waarvan hier enkele van haar meest geliefde natuurkunstwerken:

 

herman de vries: after the winter 2007

herman de vries: equisetum maximum 1995

herman de vries, diens zoon Merik en Simon
"...ik kijk. ik vind. ik toon..."

Wij spraken de hoop uit elkaar in Amsterdam deze zomer wellicht weer te zien; zoon Merik zei, ook tegen Hans Plomp (namens Ruigoords Landjuweel aanwezig): Aan blijven dringen!
Anders wacht ons een tocht naar Eschenau (ten zuiden van Würzburg) om de Mensch ter plekke van natuur kunst te zien maken. We love you. Simon Vinkenoog, Change & Chance.

---

 

Donderdag 19 februari 2009

Good morning! Zoals gisteren hier niet voor het eerst verklaard: door ergernissen laat ik me niet leiden; het nieuws vernemend dat de Amsterdamse megalomane en volkomen overbodige Noord-Zuid metrolijn nog een miljard euro duurder gaat kosten, kan ik daar alleen maar schouderophalend reageren. Nu is die ondergrondse pas in 2017 af - als er door de crisis geen eind aan gemaakt wordt: de gemaakte gaten kunnen altijd nog dienst doen als parkeergarage, wel een hele dure... En ik wil nog steeds die eerste rit meemaken, maar dat wordt steeds verder uitgesteld. Ik ga maar niet in op de merites en capriolen van het Amsterdams bestuursapparaat; noch zal ik gaan zeuren of klagen over weggegooid geld, over de balk gesmeten geld, verloren geld, verdampt geld, smeergeld, provisie, bonussen, boetes, financieringen - net als Max Pam, die ik weer met plezier in de Volkskrant las heb ik plezier in mijn werk en wil daar mee blijven doorgaan - niemand vraagt erom, ik bied het aan en waar het aftrek vindt laat ik het graag zien, horen of lezen. Dit verslag, waaraan ik sinds 2004 gehecht ben geraakt, licht slechts een sluier op van de bezigheden waaraan ik mij overgeef; de aangelegenheden die mij bezig houden - de onbesproken gebleven vriendschappen: het is nog altijd vol van schatten hier, en dan heb ik het ook over mensen, namelijk doegenen met wie je samen iets onderneemt (je vrouw en partner, je familieleden - al maak je niet elk verjaarsfeestje mee - en degenen met wie je in vriendschappelijke samenwerking projecten in gang zet. Dit jaar komt het neer op het hanteerbaar maken van alle nog te rangschikken documentatie, die ik in de loop der decennia vergaard heb; in mijn eentje kom ik daar niet meer toe.

TAAL. Leugen en waarheid, masker en het uiteindelijke gezicht dat wij nog niet gevonden hebben. Voor mij was de ontdekking van het surrealisme rond mijn twintigste een van de belangrijkste die ik kon opdoen; ik herlees fragmenten van de geschiedenis van de beweging, door Maurice Nadeau in 1949 in twee delen weergegeven. Wat heb ik ervan gesmuld, me er aan overgeven, voordat ik er toe kwam blurb de wereld in te sturen, het begin van een onafgebroken woordenreeks, die zich aan mij onttrekken laat, en die ik nu even stopzet. 'La poésie doit être faite par tous, non par un.'

herman de vries (géén hoofdletters. Alkmaar 1931)) in het Kröller-Müller Museum, Otterlo, Hoge Veluwe. Ik ben al lange tijd een bewonderaar van zijn werk met natuurlijke materialen en zijn geschriften; wij gaan met graagte vanmiddag de opening van zijn tentoonstelling bijwonen, en de plek (beeldenpark) is zeer inspirerend.
Op naar de inspiratie, op naar datgene wat waardevol blijft, ook en juist in tijden van crises als deze, waar de strijd tussen Hebben en Zijn steeds duidelijker zichtbaar wordt.
'In de jaren vijftig verwisselde de vries zijn professie als biologisch onderzoeker voor dat van kunstenaar, maar bleef eigenlijk deep down altijd een bioloog. Zijn uitgangspunt is: "Natuur zelf is genoeg, en moet ook voor de mensen genoeg zijn". Reden waarom hij die natuur onversneden presenteert, zoals psychoactieve planten en aardsoorten. Het Kröller-Müller toont nu een overzicht uit zijn vijftig jaar omspannend oeuvre.' (Volkskrant Agenda Exposities, vandaag).
Niets heb je, alles kun je vanuit jezelf waarmaken en worden. Geen universele oplossing, geen pasklaar recept, LEVEN! Simon Vinkenoog, bemiddelaar.

Uit: herman de vries: to be, texte - textarbeiten - textbilder, cantz verlag stuttgart 1995

free
against dualities
for the love of complexity
for a durable changing world
a permanent dynamic humanity
a world without conventions or prejudices
a world full of love and development
in diversity

---

 

Woensdag 18 februari 2009

Waardevolle Festina Lente-avond gisteren; tegen elkaar opgewassen talenten, zodat er zelfs drie finalisten waren, van wie Jurgen Smit met de maandprijs (€ 70.-) ging strijken, terwijl Peter M. van de Linden met de publieksprijs (fles rode wijn) de nacht inging. De laatste kreeg een wild card voor de jaarfinale in juni, als de maand-dichters met elkaar in de buitenlucht bij het bruggetje over de Looiersgracht, dat een naam verdient, het speelterrein betreden.
Ook, zoals gebruikelijk, superdruk en vol voornamelijk jonge mensen (de jongeheren torenen, evenals mijn zoon Arthur, boven mij uit!), maar op het moment dat de dichters het woord voeren, in twee rondes en een finale, muisstil.
Een jongedame uit Amstelveen, met wie ik in de (rook)pauzes (buiten) aan de praat raakte, was voor het eerst op een gelegenheid als deze, zoiets als dit, met een vriendin meegekomen. Nooit eerder meegemaakt. Verrukt, vervoerd, o wat zijn opgetogen mensen mooi. Het is ook heel wat dat je tegenwoordig te verstouwen krijgt, en waarom niet? De poëzie is de meest perfecte uitlaatklep; je diepste graaftocht van het moment en wat je naar boven haalt, daar schittert soms een glans tussen dat wat er ook uit moet. Poëzie als energie-overdracht; alles wat Huizinga erover zegt wordt waargemaakt, beleefd, zomaar de werkelijkheid binnen, het luisterend oor, het oog dat lichaamstaal verstaat, de natuur die haar/zijn werk doet, door mensen mondig te maken, steeds mondiger, ook over de meest verzwegen gebeurtenissen en toestanden - waar iedereen op een gegeven ogenblik doorheen gaat en om je ervan te vergewissen dat het zo is, maak je gebruik van het woord. Zoiets, gefeliciteerd Jurgen; daar ga je!

+

Froukje Jansen van Omroep Link met camera-jongen&meisje op bezoek; voor een komend programma zou ik mijn hart mogen luchten over Ergernissen. Daar zijn er natuurlijk van, de meeste maar al te recht - superioriteitsgevoelens, de kantjes er vanaf lopen, door routine bewogen worden, de onverschilligheid, de apathie, het gehuichel, de macht der gewoonte - genoeg stokpaardjes, maar ik kon het mijne blijven berijden dat niet op ergernissen of misverstanden gericht is (ik bedoel mijn energie, als ik het over ik, mezelf heb).
De totale ommekeer: van het leven zelf weer een kunstwerk maken, het wonder dat het leven is vieren, mensen en ideeën verbinden en niet van elkaar scheiden, samenbrengen, inderdaad het harmoniemodel tegenover het conflictmodel of elke polarisatie& verzuiling, in gesprek blijven, geweldloos kunnen blijven, niet in paniek raken, je niet laten besmetten door angst (als straks de roddelmachinerieën weer in beweging komen, ducht je! 'wakker Nederland'!).
Etc. etc., het kwam er weer uit alsof je op een knop drukt Niet na te vertellen.See me hear me later!
Het is overigens een genoegen te zien hoe iemand met een camera bijna verliefd langs je boeken tast, of hoe er gebruik gemaakt kan worden van een plotseling opstaan (zendertje om) en ook, hoe een werkelijk gesprek tot stand komt.
Ben Okri's Toekomstbeeld las ik als slotsom (die er NOOIT is - we zijn altijd onderweg...):

Als wij maar durven echt te zijn
en de moed hebben om in te zien:
dat dit de tijd is om de beste droom te dromen
van alle dromen die er zijn.
Dat dit de tijd is om de beste droom te dromen
van alle dromen die er zijn.

+

Rond vier uur lieten wij Joep achter in de gewelven van de Vondelkerk, waar ik van Stadsherstel twee ruimtes huur, met eigen ingang en naambordje Vondel Antiquariaat. Dat is het dus niet; sinds het begin van de jaren negentig liggen er de boeken, waarvoor ik in mijn huidige woning geen plaats heb; eerst hadden ze nog en vrac in de kelder van Boekhandel Aegidius aan de Haarlemmerstraat gelegen vanaf najaar 1989 toen het huis aan de Weesperzijde leeg moest worden opgeleverd.
Ik breng er spaarzame bezoeken; meestal om papieren die hier teveel worden heen te brengen: er staan minstens twintig dozen klaar, om bij een volgende ronde van Frank aan mijn collectie bij het IISG te worden toegevoegd waar al 64 m van mij afkomstige papieren berusten. Zee Ze Zite! En de boom wordt hoe langer hoe dikker - ik maak die schifting niet meer zelf mee; velerlei classificaties ben ik voorbij en nog altijd - tot mijn verbazing - geen zout op mijn staart!
Hoe weinig mensen van je weten. Edith wordt in gesprek met Pim te Bokkel, mede jurylid, gevraagd hoe wij de dag doorbrengen. Ja, terecht, dat willen ze ook! Koffie en Volkskrant op bed, lectuur, opstaan tegen een uur of elf, een eerste scrabble-partijtje, kijken wat het programma van de dag inhoudt, doen wat ons te doen staat, toch altijd even e-mail checken en teller bezoekers bekijken. Maar als ik hier zit, nu ik er in de vallende avond mee ophoud, leven doe ik nog steeds van vlees en bloed en levend oogcontact en dit scherm gaat straks weer uit.
De gestalte van Sergius Golowin kwam flitsend voorbij; zou ik hem moeten googlen? Nee, het worden de twee avondkranten en het t.v. nieuws. Ik vraag me af hoe lang Joep nog aan het kijken, passen en meten, beschrijven en ogen uitkijken bezig is geweest. Vraag het hem straks. Dag beste mensen; alle mooie foto's van mij zijn uiteraard van Edith Ringnalda, tenzij anders vermeld. Gegroet, Simon Vinkenoog, nomadoloog.

---

Dinsdag 17 februari 2009

Maandag 16 februari 2009

R A B I N D R A N A T H   T A G O R E

Laat mij niet bidden om gevrijwaard te worden voor gevaren,
maar om ze zonder vrees tegemoet te treden.
Laat mij niet vragen dat mijn pijn verzacht wordt,
maar dat ik de moed zal hebben om haar te doorstaan.
Laat mij niet zoeken naar bondgenoten op het slagveld van het leven,
maar laat mij vertrouwen op eigen kracht.
Laat mij niet in angstige vrees smeken om gered te worden,
maar hopen op het geduld en de rust om mijn vrijheid te winnen.
Geef mij dat ik geen lafaard zal zijn, die alleen in voorspoed uw genade voelt,
maar laat me het houvast van uw hand voelen in mijn ontwikkelingen.

Gitanjali and Fruit-Gathering; vertaling in Lessen voor levenden, gesprekken met stervenden, door Elisabeth Kübler-Ross.

+

En nog altijd inspireert mij de tekst in het boekje - 100 pagina's - van de 83-jarige S. Sage (London, W.A.Allen, 1963) Live to be 100 and enjoy it - the secret of a long and healthy life, without diets, medicines or apparatus:
" If you conscientiously and sincerely believe in the healing and re-creative powers of the subconscious mind, in spite of any temporary drawbacks, your confidence will win a rich reward in the permanent establishment of its healing forces in their entiry. At the risk of repetition, but simply to stress its great importance, it is essential in the re-creation of new youthful body-cells - which are to be younger than and superior to those they have replaced - to maintain a consistently optimistic, positive and constructive mental attitude."

+

Bracht ik Valentijnsdag nog in bed door, tussen waken en dromen in - ik werd de verperoonlijking van de bijwerking op de bijsluiter! - waren wij beiden gisteren weer fit genoeg om om tien uur per trouwe VOLVO de autorit naar Oostende te ondernemen. Edith was enigszins gealarmeerd door weerberichten waarin van natte sneeuw sprake was; het was soms druilerig onderweg, of met bewolking waar de zon doorheen probeerde te breken, maar de rit verliep zo voorspoedig als maar kon.
Mijn nieuwe mini Harry Potter-notitieboekje deed wonderen: ik zie dat het met aantekeningen op 30 pagina's bijna vol is geraakt. Nu nog even ontraadselen, thuisbrengen, activeren - onder meer de eerste versie van een gedicht onderweg naar het brekende water...
Vanaf het moment dat de auto bij Hotel Melinda geparkeerd is, de taxi je brengt waar je vreugdevol verwacht wordt, en je uitstapt bij het oceanisch uitspansel, waar je halverwege de Venetiaanse Gaanderijen, die je altijd aan De Chirico doen denken, achter het zwembad bij het monument van Leopold II - met een parmantige zeemeeuw op zijn hoofd - een vriend ontmoet, die je lachend opwacht, ja dan ben je meteen thuis, in Vrijstaat O in de Droge Coo aan de Zeedijk 19, 6400 Oostende, 059/265127, info@vrijstaat-o.be, www.vrijstaat-o.be. GSM: Koningin Astridlaan 1 (Stedelijk Zwembad).

In gesprek met de Poorters van Vrijstaat O. herbergier Iwein en inspirator-organisator Hendrik Tratsaert

Mensen, mensen, mensen, mannen, vrouwen, kinderen. Uiteraard Iwein, die ik ken van de Paulusfeesten in de jaren 80 (onder andere!), zag ik als eerste achterin de zaal bezig met vrienden en vriendinnen rond de voortreffelijke catering, dj/dichter Jan Ducheyne wist de hele middag de ambiance muzikaal juist te vatten; over de zwart-witte tegels waren tapijten rond en voor het podium gelegd met zitkussens daarvoor, bloemen in vazen, wierook, kaarsen - een erezitje van 4 of 5 stoelen rond een tafeltje, naast het podium, vlak achter de kassa, waar speciaal voor mij 1 ASBAK stond.
Over de gehele breedte van de zaal - met magnifiek uitzicht door hoge glazen ramen op de Boulevard, met zijn flaneurs en (familie)skelters en honden met de bazen aan hun riem, en tenslotte wide screen de horizon boven de nu rustig deinende Noordzee, waar soms 1 schip (meestal een veerboot) te ontwaren viel - stonden zes rijen stoelen gegroepeerd.

Simon bladert door zijn geheugen, Erik bladert in STREAM, voorafgaand aan hun optreden

Het werd vol, overvol - Erik, eveneens met gejuich ontvangen had ruimschoots de tijd zijn apparatuur op te stellen en te soundchecken, en wij konden kort na drie samen een eerste set beginnen - om vier uur moest Erik zich onderweg naar Eeklo begeven waar Joost en Ruben hem wachtten voor zijn KamerMuziek-solovoorstelling. Zie speellijst Kersvers eergisteren.
Erik zong zijn eigen liedjes, vijf keer kon ik daarttussendoor een gedicht lezen, door hem begeleid. In de pauze vele gesprekken, organisator Hendrik Tratsaert ondertussen al meer dan opgetogen.
Het tweede programma-onderdeel bestond uit een zestal hommages à Simon en aan de liefde/vriendschap, de drie dichters Frank Decerf (die mij een Mare Belgicum-gedicht over Oostende uit 1989 nabezorgde, niet in Vinkenoog Verzameld, Stijn Vranken (die mij zijn bundel vlees mij! - Meulenhoff| Manteau, 2008 - overhandigde en die drie schattige meisjes - die zo uit een sprookje leken: Birthe met een gedicht over haar poezen en een vriendin, een liefdesgedicht van Lio ("teleurgesteld als hij te laat komt/opgelucht als hij op tijd komt.") en een waarachtig Valentijnskunstwerk van Emma Ducheyne, met het gedicht Iedereen heeft iemand.

Tenslotte mocht ik, ver over tijd - maar de bar bleef open tot acht uur - een keuze uit mijn liefdesgedichten maken.

DJ dichter Jan Ducheyne en Esther, SPINVIS merchandiser

Esther had de laatste exemplaren van Ritmebox kunnen verkopen en boekhandel Coreman was door de meegebrachte exemplaren van Vinkenoog Verzameld heen.
Kunst is liefde in elke daad (Paul van Ostaijen). Het gevoel verkreeg vrij spel, het klapwiekte, het verhief zich - het kwam op aarde terug; genoten van de nachtrust en de nieuwe week wenkte al vroeg.

+

Na een voorspoedig verlopen terugreis, werden wij vanmiddag verwacht bij Flying Free! in Loosdrecht, waarheen fotograaf Marco Bakker ons loodste voor een foto van mij met vogel op de arm (Boekenweek-opdracht). De ontmoeting met valkenier Angelicque van der Linden, die met haar man Mark Vermaesen roofvogeldemonstraties houdt en met hun valken meewerkt aan overlastbestrijding, was bijzonder inspirerend. Dochtertje Chiara van tweeëneenhalf houdt al een eigen uiltje. Wat doet het toch goed gepassioneerde, van een natuurlijke liefde bezielde individuen te ontmoeten.

Simon met oehoe Ollie, de grootste uil uit West- Europa

Simon met Calimero, het kleinste uiltje uit Europa

Valkenier Angelicque stelt haar lieveling Radja, een Amerikaanse buizerd, aan Simon voor

Hoe elke ontmoeting betekenisvol wordt, als het om vrije vogels gaat.
Wat vriendschap en liefde teweeg kunnen brengen: het zal de belangrijkste leidraad voor toekomstig leven zijn. Simon Vinkenoog, geheugenaar.

---

 

Zaterdag 14 februari 2009

Weemoed is voor mij het woord om deze Valentijnsdag mee te beginnen, die samenhangt met de ontroering om alles: de liefde en vriendschap die je ervaart, geplaatst tegenover alles wat dat ontkent, niet-kent of ervaart..
Het vertrouwen in de mens als wezen-in-ontwikkeling heb ik niet verloren, maar ik weet ook dat de pijn die ik dezer dagen lichamelijk onderga zó onbeduidend en eigenlijk nietszeggend is, vergeleken met de optelsom van de WERELDPIJN, die mensen elkaar - soms onbewust, vaak ook sadistisch welbewust - aandoen - en de natuur, en zichzelf. De vernietiging, de ontkenning, de wrok en het venijn. Ik voorzie nog geen universele geneesheer, niet neerdalend vanuit de fictieve hemel die wij elkaar hebben wijsgemaakt, noch op deze wereld, die als Paradijs beleefd kan worden en door allerlei dommekrachten de verdommenis in wordt gestuurd.
Dat verschrikkelijke bakkeleien van de gevestigde belangen - mensen die niet weten wat ze te wachten staat, blind rondtasten rond het rottende Gouden Kalf.
Valentijn, waar ben je? Morgen een ontmoeting met vrije mensen in Oostende; ik zie er naar uit. Het is mijn enige houvast en wapen: te blijven getuigen. Alles weten & niets weten: godsonmogelijk. Ik heb geen automatische piloot om op af te stemmen. Ik volg menig goede raad; die van Edith is onontbeerlijk. Liefde gebiedt. Ik schrijf - het zou niet mogen! - in mineur, ik geef het toe. Nodig is een warm bad en me scheren: zien of ik me dan minder miserabel voel. Op het programma van de volgende week: maandag een fotoshoot met Marco Bakker; dinsdag bezoek René Franken en de maandelijkse Festina Lente- avond, woensdag opname omroep LINK, donderdag Kröller-Müller de opening van de tentoonstelling unity van Herman de Vries, van wie hier een levensteken, en dan zijn we weer een stuk verder op de weg zonder einde. Simon Vinkenoog, lappenmander.

Uit: herman de vries eschenau sutra
musée des beaux-arts de lausanne 2002

---

 

Vrijdag 13 februari 2009

"Zeggen dat ik herleefd ben is te veel eer. Maar gisteren was een volledig lege dag, toegespitst op de spierpijnen die zich in de nacht van woensdag op donderdag manifesteerden, mij het slapen onmogelijk maakten en bewegingen uiterst pijnlijk. Paracetamol en antigrippine deden hun pijnstillende werking niet - wij vroegen onze huisarts Anneke Groot om raad, die na afloop van haar spreekuur op visite kwam. Zij had valium bij zich en morfine, van de valium heb ik er tot dusverre twee geslikt, met een tussenpoos van acht uur en ik mag zeggen dat het, op een pijnlijke hals na waardoor ik mijn hoofd nog moeizaam beweeg, een stuk beter gaat.
Gisteren geen letter gelezen, geen scrabble gespeeld, geen joint gerookt - pap - en pijn.
Het politiek café moest ik dus door Edith laten afzeggen, de rooskleurige boodschap uit Griekenland heeft zij er op mijn verzoek opgeplaatst, en voor vandaag vrijdag de 13e mag dit even alles zijn: tenslotte wil ik aanstaande zondag fit in Oostende verschijnen.
Ik lig trouwens in een heerlijk bed. Volgende keer weer meer uit het Memory Theatre van S.V."

Daar staat hij plotseling naast mij; hij zal het roer wel weer overnemen. Edith.

+

"Maak dat jezelf wijs!" hoor ik Iemand in mij zeggen Er zijn heel wat Iemanden in mij aan het woord, soms tegelijkertijd met elkaar in discussie, misschien was dit wel het antwoord op wat iemand Anders een half uurtje geleden zei: "Je bent genezen. Sta op."
In elk geval voel ik mij weer in staat tot Alles, zij het dat ik wat minder gebruikelijk dan anders mijn hoofd beweeg. Maar verder voel ik me weer in opperbeste stemming; al zag ik me gisteren in de gruwelijkste gedachten al lopen als de dichter Ab Visser (Groningen, 13 februari 1913- Amsterdam - 9 mei 1982), schrijver van Een pijn waarvoor geen naam bestaat.
Toch bleek voor mij maar weer eens uit deze leerzame ervaring wat echte PIJN kan aandoen, waarbij de slaap niet komt - wel degelijk omdat letterlijk alles je lichamelijk martelt en pijnigt. Dat twee keer een valiumpje (voor het eerst in mijn leven) mij van zoiets afgrijselijks kan bevrijden!
Ik weet als actief & productief medeburger-kostverdiener een uitzondering te zijn; wel ben ik, als velen van mijn 80-jarige leeftijdgenoten belemmerd in het afleggen van langere loopafstanden - maar ik doe het - Hamdoellila - op eigen benen, ga zonder wandelstok of rollator door het leven en ben verder wie ik ben. Levenslust, de grote verslaving, houdt me op de been, denk ik, bovendien denk ik nog lang niet te zijn uitgepraat
De ochtendkrant interesseert me weer - de heisa-hype rond Wilders - waarom moesten 50 media- mensen met hem mee om te zien hoe hij werd teruggestuurd? - , de ergernisjes rond de oplichters en de dommen die zich laten oplichten: de HEB-ZUCHT naast de vreugdevolle berichten, de uitblinkers, de geldingsdrangers, de ontoegankelijken, de domheden, de leugen die regeert, de wereld die bedrogen wil worden, de opvallers en de uitblinkers...
Alle materiële verslaving die de wereld in zijn Almacht houdt. Geldingsdrang? gekend. Ambities? Nog altijd: Zijn wie je bent. Alleen dan is het LEVEN waar.

+

Marco Bakker, de fotograaf, aan de telefoon in de andere kamer; Edith neemt op - even heerlijk naakt binnenrennend voor de agenda - in de bus lagen gisteren zes nummers van het september/oktober 2008 nummer van STREAM Magazine, op mijn verzoek - ik had er slechts 1 exemplaar van ontvangen. Een bijgesloten brief, op de envelop waarvan ik de eerste, door Edith uitgetikte woorden van vandaag opschreef, was van Publisher Rob Scargo:
"Geachte heer Vinkenoog, Het is ons een genoegen u een aantal STREAM magazines te geven waarin het prachtige interview en fotoshoot met u en Spinvis. Wij zouden het erg waarderen indien u ons in een mailbericht zou willen laten weten wat u van de opzet van ons magazine vindt. Dit mailbericht kunt u sturen aan r.scargo@streammagazine.nl. Ik dank u bij voorbaat voor de te nemen moeite. Met een hartelijke groet."
Ik zou mijn bezoekers willen zeggen: ga naar www.streammagazine.nl, waar ik na het hyperlinken (een van Edith's belangrijke bijdragen hier!) ook een kijkje wil nemen.
Het tweede binnengekomen nummer van STREAM heb ik even niet bij de hand, vous comprenez - is inderdaad even opvallend, qua esthetische toonzetting en informatieve kennisoverdracht - volkomen anders dan magazines tot dusverre gezien.
Het is een fotografen-collectief, dat ruimer kijkt - heb ik begrepen. Plaatjes blijven schieten, schrijven blijven aub! Zelf ben ik verheugd met de exemplaren, die ik goed ga uitzetten! Eén zal ik er zeker, D.V., zondag in Oostende achterlaten.
Het dubbelinterview dat Peter Bruyn Erik de Jong en mij afzonderlijk en samen afnam, opgeluisterd door drie grote foto's van Paul Bergen - geschoten tijdens een gezamenlijk optreden in Timboektoe, Wijk aan Zee vorig jaar - behoort tot het beste over onze samenwerking.
Even Spinvis geciteerd:
"Kijk, op een foto wil je altijd laten zien wie je wilt zijn. Maar dat is niet zoals je bent. Ik denk ook dat dat is wat kunstenaars kunnen: Iets laten zien zoals het echt is. Neem nu dat weblog van Simon. Echt ongelofelijk. Het gaat maar door. Enorme teksten. Waar hij het vandaan haalt... En alles klopt. Dat losse is belangrijk. Dat heb ik bij alle kunstdisciplines. Ook bij mijn eigen werk; dat probeer ik althans. Op een gegeven moment moet het gewoon af zijn. Dat moet, anders gaat het leven er uit. Als ik Radio 3FM aanzet hoor ik allemaal muziek die zo geprofessionaliseerd is dat er niets meer in zit. Of ik een oeuvrebouwer ben? Ik probeer het. Maar tot nu toe gaat het met vallen en opstaan. Nu ben ik weer bezig met een liedje voor een film. Met Simon Vinkenoog is het anders. Zijn leven zélf is eigenlijk zijn oeuvre..."

Op www.spinvis.nl de speellijst van de komende maanden van KamerMuziek, solo-voorstelling van singer/composer/writer Erik de Jong, aka Spinvis. Wat hij met mijn teksten op de cd Ritmebox gedaan heeft, is ronduit meesterlijk!

Zo 15 februari 2009 na Oostende: N9/EEKLO, (uitv). do 19 SINT NIKLAAS/DE SPIEGEL (uitv), vr 20 KORTRIJK/RADIO 2 STUDIO, za 21 MECHELEN/AUDITORIUM (uitv), do 26 GALERIE PETRA NOSTHEIDE-EYCKE / NETTETAL-KALDENKIRCHEN (D), vr 27 LEUVEN/STUK ( (uitv)
en verder niet geknipt; laten staan..., zegt Edith, we hebben 'm nu eenmaal!
za 28 Houten Theater Aan de Slinger 030-6351024
maart 2009 KamerMuziek SoloVoorstelling
di 3 Amstelveen Griffioen 020-5985033
do 5 Ede Cultura 0318-672800
vr 6 Enschede Podium Twente 053-4858500
za 7 Nijverdal ZINiN Theater 0548-624489
di 10 Zaandam Zaantheater 0900-3344553
wo 11 Nieuwegein Theater De Kom 030-6045554
vr 13 Heerenveen Posthuis Theater 0513-619494
ma 16 Purmerend Theater de Purmaryn 0299-432205
wo 18 Den Bosch Koningstheater 0900-33727233
do 19 Den Bosch Koningstheater 0900-33727233
vr 20 Woerden Theater Het Klooster 0348-423066
za 21 Emmeloord Theater ‘t Voorhuys 0527-699907
di 24 Groningen De Oosterpoort 050-3680368
do 26 Nijmegen Lux 0900-5894636
vr 27 Zaltbommel Theater De Poorterij 0418-681888
za 28 Leeuwarden Stadsschouwburg De Harmonie 058-2330233
april 2009 KamerMuziek SoloVoorstelling
do 2 Leiden Leidse Schouwburg 0900-9001705
vr 3 Amstelveen Schouwburg Amstelveen 020-5475175
za 4 Laren Singer Theater 035-5393933
di 7 Amsterdam De Kleine Komedie 020-6240534
wo 8 Amsterdam De Kleine Komedie 020-6240534
do 9 Den Helder Schouwburg De Kampanje 0223-678678
wo 15 Breda Chassé Theater 076-5303132
do 16 Almere Schouwburg Almere 036-8455555
vr 17 Barendrecht Theater Het Kruispunt 0180-615958
za 18 Amersfoort De Flint 033-4229229
wo 22 Gouda De Goudse Schouwburg 0182-513750
do 23 Emmen Theater De Muzeval 0591-617000
za 25 Zoetermeer Stadstheater 079-3427565
di 28 Delft Theater de Veste 015-2121312
mei 2009 KamerMuziek SoloVoorstelling
vr 1 Arnhem Schouwburg Arnhem 026-4437343
za 2 Tiel Schouwburg Agnietenhof 0344-673500
zo 3 Amsterdam Meervaart 020-4107777
do 7 Spijkenisse De Stoep 0181-652200
vr 8 Dordrecht Schouwburg Kunstmin 078-6397979
za 9 Zwolle Odeon ‘De Spiegel’ theaters 038-4288288
di 12 Hoogeveen Theater De Tamboer 0528-280180
do 14 Oosterhout Theater de Bussel 0162-428600
za 16 Sittard-Geleen Stadsschouwburg Sittard-Geleen 046-4524400
zo 17 Bussum Spant! 035-6913949
wo 20 Den Haag Theater de Regentes 070-3637798
vr 22 Cuijk Schouwburg Cuijk 0485-315107
za 23 Utrecht Vredenburg – Leeuwenbergh 030-2314544
di 26 Heerlen Parkstad Limburg Theaters 045-5716607
wo 27 Schiedam Theater aan de Schie 010-2467467
vr 29 Naaldwijk WestlandTheater De Naald 0174-636900
za 30 Eindhoven Muziekcentrum Frits Philips 040-2442020

+

Ik heb aan iedereen gedacht aan wie maar te denken viel, ik zag gestalten opdoemen van wie ik het bestaan niet meer bewust was, ik sloeg paden in die ik niet kende, het SCHREEUWDE; dat krijg je van de grootspraak. Ik dacht aan mensen die antwoord van mij verwachten, ik dacht aan mensen van wie ik (ant)woord verwacht; ik popel; ik wil overal aan beginnen - al is het met die opruiming van boeken op hooggelegen planken, het strekken van de armen daarnaar, die waarschijnlijk mijn spieren deed krimpen en krampen.
Aan René, Almar, Nono, Jan Van, Derrick, Joep, Laurens, engelen en schurken, Jan Ketelaar, Kees Kousenmaker, Olaf Stoop, Carla Dura & mijn komende afspraken dacht ik...
De grootste vondst tussen de surrealisten was wel Maurice Nadeau's Histoire du surréalisme, dat ik blijkens een aantekening achterin 2.3.49 kocht; ik woonde vijf maanden in Parijs. Acht schools in de lengte gevouwen papiertjes, met links Franse op te zoeken woorden, plus de nodige surrealistische citaten!
En ik dacht aan het Museum van de Extase, een tekst die ik voor het museumblad Vitrine schreef, en ook terecht kwam in een album uit 1993 Louter genieten. Dat wordt ook de titel van een DVD, geproduceerd door de VAN-crew van Jan Schuurman, die binnenkort gepresenteerd gaat worden. De laatste vijf jaren heeft hij mij bij optredens gevolgd en aan het woord gelaten, te beginnen met een verrassend bezoek van de zanger Armand te mijnent.
Ook prachtig. See me hear me, wat de klok slaat. Heal me! Yes sir.
Yes sir, Simon Vinkenoog, uit de lappenmand gekropen.

---

Donderdag 12 februari 2009

Men ziet mij niet gauw in een politiek café, maar voor mama mia marihuana ben ik bereid achter de nomadische bard Dante Alighieri aan te gaan, de goddelijke comedie binnen, in de wetenschap het paradijs hier & nu terug te vinden.
Leve Darwin; het gaat om het huidige gedoogbeleid. The survival of the fittest. Bas Haring maakte het nog eens duidelijk; de vaak slordig gebruikte uitspraak over the survival of the fittest, heeft niets met het overleven van de sterkste te maken, maar met degeen die zich het beste weet aan te passen aan voorkomende veranderingen, zoals die zich nu afspelen. De kloof tussen apathie & onverschilligheid tegenover solidariteit & betrokkenheid dreigt steeds groter te worden, met al wat dat aan gevaarlijks inhoudt.
It' s the business of the future to be dangerous! Altijd geweten, de Amerikaanse filosoof Whitehead gaf me gelijk. Als mensen die waarheid niet onder ogen durven zien, zijn het de bekende struisvogels met hun koppen in het zand.
Wat overigens de christelijke kerkgenootschappen teweeg hebben gebracht, was de uitspraak van een veehouder in een van de langsflitsende zap-programma's, bang te zijn voor een blote vrouw - hij griezelde en wees: dan heb ik liever een blote koe!
Naar het politieke café P 96, met vanavond als thema Het gedogen voorbij? neem ik vanavond wat boeken mee, onder meer het wetenschappelijk betoog over het drugsbeleid, dat ik als een van de belangrijkste boeken van vorig jaar beschouw: dat van Egbert Tellegen, Het utopisme van de drugsbestrijding (Mets & Schilt, Amsterdam 2008, Isbn 978-90-5330-5893-6).
Bij het opslaan ervan kwam ik iemand tegen, die hier dezer dagen vaker verschijnt.
Pagina 80: "Ongecontroleerde machtsuitoefening. In verschillende studies over het drugsbeleid van internationale organisaties als de Verenigde Naties en de Europese Unie, maar ook van een statenunie als de Verenigde Staten, is ongecontroleerde machtsuitoefening en daarmee gepaard gaande manipulatie van informatie een veel besproken onderwerp
In Nederland schreef de hoogleraar strafrecht L. Hulsman hierover al in 1971. Toen waarschuwde hij voor de invloed die nauwelijks gecontroleerde organen van internationale organisaties op het Nederlandse drugsbeleid kunnen uitoefenen. Als voorbeeld noemde hij de strenge wetgeving tegen het gebruik van marihuana die werd ingevoerd zonder dat Nederland zelf enige ervaring met problemen als gevolg van marihuanagebruik had opgedaan. Als in Nederland een dergelijke maatregel vanuit één ministerie zou zijn gelanceerd, dan zou er tegenspel van andere ministeries zijn gekomen. Bij internationale organisaties die zich met drugs bezighouden, ontbreken volgens Hulsman deze checks and balances. Ook de parlementaire controle en de invloed van belanghebbenden onder de bevolking is bij regelgeving door internationale organisaties veel zwakker dan bij besluitvoering binnen nationale staten."
Hierover te spreken lijkt me even belangrijk als over de aangelegenheden die nu op de agenda staan, met sprekers van Groenlinkls, de SP, een cultureel antropoloog, een wietkweker uit Eindhoven en op de eerste rij zit de Jellinek, Legalize it, een studentenwerkgroep, Hippies van Ruigoord (het staat er), het Adviesbureau Drugs van Augustus de Loor, de stichting Drugsbeleid, en een jurist die plannen kan toetsen op juridische haalbaarheid.
Dat belooft nog heel wat. Ik heb begrepen dat alle parlementsleden een gratis exemplaar van Tellegen's boek hebben ontvangen.

+

Rooskleurige Boodschap uit Griekenland

 

 

"De Nederlandse kunstenares Christina Camphausen (Friesland, 1953) heeft deze maand een boek gepubliceerd met vrijwel geheel haar oeuvre. Haar werk bestaat uit verfijnde, vaak realistische maar soms ook symbolische tekeningen van de vulva in al haar schoonheid en verscheidenheid.
Het boek (gebonden, 128 blz., 30 x 23 cm) heeft als titel Yoni Portraits: The Intimate Art of Christina Camphausen – oftewel: Vulva Portretten: De intieme kunst van Christina Camphausen. Zij prefereert de naam Yoni, een term uit het Indiase Sanskrit, gezien dit woord – vrijwel uniek in de wereld – een diep respect in zich draagt voor dit intieme deel van het vrouwelijk lichaam. In de begeleidende tekst maakt de kunstenares duidelijk dat de Yoni geen ‘schaamdeel’ is, met ‘schaamhaar’ en ‘schaamlippen’, maar een lichaamsdeel dat geheel andere connotaties heeft: kracht, schoonheid, vruchtbaarheid, en genot.
De kunstenares beoogt met haar boek te laten zien dat elke vulva uniek is en mooi, wonderbaarlijk en mysterieus. Ook wil zij een bijdrage leveren aan de strijd tegen het tegenwoordig wijd verspreidde wangeloof dat alle vrouwen – door ingrepen van kosmetische chirurgen – er min of meer gelijk behoren uit te zien. De namen van haar tekeningen zijn voornamelijk geïnspireerd door oude, vaak Oosterse culturen, en er zijn namen te vinden zoals “De Oorsprong” of “Levende Bron”, evenals “Paradijselijk Portaal” of “Zij Die Altijd Vochtig Is”.
De bijna 50 delicate tekeningen, gemaakt met (aquarel) kleurpotloden, zijn aangevuld met passende citaten uit zowel Westerse als Oriëntaalse literatuur. Naast de nodige uitleg omtrent namen en taalgebruik, bevat het boek ook biografische en bibliografische gegevens, alsmede een uniek en fascinerend verhaal over de verscheidenheid tussen de ene vulva en de andere. Het verhaal past bijzonder goed bij dit boek, gezien ook de keuze voor het woord ‘portretten’ aan wil geven dat Yoni’s even verschillend en individueel zijn als gezichten.
Voorbeelden van bladzijden uit het boek zijn te vinden op www.yoniversum.nl".

Gegroet voor vandaag. Simon Vinkenoog, pijnstiller.

---

 

Woensdag 11 februari 2009

 

Links op wat eens de eettafel was een stapeltje Van Ostaijen, moest in de boekenkast plaats maken voor Hugo Claus. Aan papier ben ik verslaafd; het kost me moeite ongelezen kranten en weekbladen ook ongelezen te laten voor ze na enige tijd weg te mieteren, terwijl de stapels boeken par terre als parthogenese, zondere enige moeite mijnerzijds, blijven groeien.
Verslaafd aan lezen; ik zit ook wel eens niets te doen, met enige moeite, maar elk ander verloren of gevonden ogenblik speelt zich lezend af; en het blijft vaak nog hangen ook, merk ik. Tant mieux.
Ook ben ik nog altijd trots als ik binnen korte tijd een genoemd boek weet te vinden - achter mij heb ik de Franse surrealisten verwijderd naar de achterkamer, er zitten vergeelde jaren '50 en nog vroegere titels tussen (de vertaling van Les Chants de Maldoror met een inleiding van Willem Kloos!) om plaats te maken voor het groeiende aantal boeken waarmee ik op zeer persoonlijke wijze contact heb - waar ik ook telkens weer naar grijp als ik iets speciaals op het oog heb
- vandaag niet toevallig: een beetje een off-day; aan het schrijven ben ik vanzelfsprekend ook verslaafd, vanaf het moment dat ik woorden kon vinden, gebruiken, toepassen.
Over verslaving gesproken, Eric Duivenvoorden's magistrale biografie van Robert Jasper Grootveld (www.arbeiderspers.nl, Isbn 978 90 295 6722 0 )heb ik geboeid uitgelezen, en bekeken: interessante fotokeuze.
Over de verschijning van dit boek hier genoeg gezegd; het zal velen goed doen dit verslag van een der belangrijkste gebeurtenissen in het Amsterdam van de jaren 60 (en verder...) tot zich te nemen: de auteur vermeldt dat drie psychiaters en therapeuten hem 'behulpzaam zijn geweest om wegwijs te worden in allerlei (neuro)psychologische bijzonderheden'; die zijn aan deze lezer welbesteed!
De vraag (What makes Sammy run?) wordt gesteld vanwege de bizonder gecompliceerde persoonlijkheid van RJG - enfin, leest u maar. Dan leest u ook het een en ander over de buitenschoolse, buitenliteraire activiteiten van deze chroniqueur, die zich ook elders in de draaimolen van die jaren begaf.
Steef (of Steve) Davidson komt helaas niet voor in dit boek: zijn Lessen in overleving (Uitgeverij De Arbeiderspers, 1968 ) zijn voor mij een must. De 26 gebundelde brieven uit het huis van bewaring te Amsterdam en de gevangenis Nieuw-Vosseveld, zijn geschreven aan mij, Olivier (Boelen) 'en iedereen die wil weten en mag lezen wat ik schrijf. ''

"Simon, ik had je de dag na de zitting al 'n brief geschreven, maar die is onderschept door de Nova police. Ik mag niet over 'mijn zaak' schrijven naar buiten. Belachelijk, als je nagaat dat het een publieke procedure is en iedereen naar de zitting toe kan gaan. Ook al schrijf ik niet over 'mijn zaak, 'het is toch mijn zaak waar ik over schrijf. Als ik over pindakaas wil schrijven, schrijf ik over pindakaas. PINDAKAAS VRIJHEID NU."
Uit de inleiding door de criminoloog dr.G.P.Hoefnagels: "Het wonderbaarlijke in de brieven van Davidson is, dat er eigenlijk geen klachten in staan. Hij heeft maar één klacht: het systeem is ongeschikt voor mensen. In mijn eigen woorden: met of zonder wet, de gevangenis is een atavisme van menselijke verhoudingen. Wij doen pogingen tot verbetering, wij breien eraan, wij doen er wat aan af."
15 regels later is het bij criminoloog Hoefnagels: Wie weet er wat anders?
Hoefnagels, en uiteraard de primus inter pares Louk Hulsman, die vorige week overleed komen voor in het vorig jaar verschenen boek van Hans Smits: Strafrechthervormers en hemelbestormers - Opkomst en teloorgang van de Coornhert-Liga (Aksant, postbus 2169, 1000 CD Amsterdam, www.aksant.nl 2008 Isbn: 978-90-5260-297-4).

Dit is wat de uitgever er over zegt op de achterkant van het boek; nu laat ik mijn verhaal over aan de plaatjes en begeef me verder in het labrint van de inpandige boekenverhuizing. Gegroet, Simon Vinkenoog, tijdgeest.

Zo onder de indruk van de vriendenbijeenkomst in het Volkskrant-gebouw bij de presentatie van het boek over Robert Jasper Grootveld was Roy Zijnen, dat hij op het terras van de zevende verdieping (het Canvas-restaurant) bij ondergaande zon deze tekst schreef & mij maandag liet lezen.

 

"In gezelschap vertelt hij zijn aloude verhalen. En af en toe schalt over de hoofden van alle aanwezigen zijn nieuwe kreet "Wat hebben we het goed!", een bezweringsformule waarmee hij alle misère van de afgelopen jaren van zich afschreeuwt". Eric Duivenvoorden - Magiër van een nieuwe tijd - pagina 430.
Foto: Derrick Bergman

---

Dinsdag 10 februari 2009

Het lezen dat je op ideeën brengt, het na- denken, vaak achteraf. Als je een boeiend verhaal leest, zoals ik nu het boek van Eric Duivenvoorden over Robert Jasper Grootveld, waarin ook ik zo nu en dan ten tonele verschijn.
Blijkbaar had ik (uit lankmoedigheid?) de 'wetenschap' onderdrukt dat hij ooit de ruiten van mijn benedenhuis aan de Noordermarkt had ingegooid (moet ik ooit Reineke eens naar vragen), noch dat ik een brief aan burgemeester Van Hall had geschreven, om opgelaaide gemoederen rond een verbod op samenscholing te sussen - ik kon het me evenmin, op het rangeerterrein van de jaren zestig, herinneren.
Een van de vele misverstanden tussen de tovenaarsleerling, die nog niet aan de deskundologie toe was (volgend hoofdstuk-avontuur) en deze medespeler, die zichzelf als situationist ziet. Hij was dat evenzeer, maar het moet hem op andere wijze toe-vallen, zoals het toeval in ieders leven vaak een beslissende wending inhoudt. (Ik schreef er gisteren mijn column voor het volgend nummer van Essensie over).
Hier is de brief, na het lezen waarvan (ik had een afschrift bij Robbie in de bus gedaan) hij 'in een blinde woede' ontstak:
"Het is mij mogelijk een dertigtal mensen te vinden, die op verschillende plaastsen op en rond het Spui de een of andere kreatieve, vrolijke, tot lachen nodende, act verrichten. Slechts op deze wijze kan een samenscholing op één punt vermeden worden, die leidt tot front-vorming. [...] Ik ben niet bang een publiek tegemoet te gaan, noch mijn vrienden: zij hebben niets dan de waarheid te brengen. In Los Angeles heeft de overheid de negerzanger Dick Gregory aangezocht zijn zwarte broeders te kalmeren, ook ik neem hier, uit liefde, graag een dergelijke taak op me."
De biograaf maakt duidelijk dat het geenszins mijn bedoeling was hem op een of andere manier dwars te zitten. "De uitbarsting van Robbie komt voor Simon dan ook als een donderslag bij heldere hemel. Maar de happening is het enige wat Robbie heeft; ze biedt hem in vele opzichten houvast. Hij moet Simons goedbedoelde inmenging ervaren hebben als een poging om de happening over te nemen en hem buitenspel te zetten. En dat krenkt hem tot op het bot".

In tegenstelling tot andere landen, waar uitvoerig de recente geschiedenis onder de loep wordt gehouden, is dat in Nederland wat betreft de jaren zestig nauwelijks het geval. Ik kan het weten, want ik heb een plank achter mij geleegd (dankje Roy Zijnen voor de medewerking) om er dat soort boeken neer te zetten. In elk geval: wie wel in die jaren geïnteresserd is, kan om het lezen van dit boek niet heen. Uiteraard heb ik om de zoveel pagina's een opmerking te maken, geen woord lees ik over sigma (totnogtoe) en zo zijn er andere wegen die ingeslagen hadden kunnen worden: maar het leest als een trein, of eerder als een toneelstuk van Hugo Claus.
Ik geef Robert Jasper Grootveld hier vandaag het laatste woord als getuige-deskundige in het proces tegen Kees Hoekert, oprichter van de Lowlands Weed Company, anno 1971:
"Eigenlijk is het hier zo 'n lieve proeftuin. Daarom moet de wending van het hele internationale drugsvraagstuk vanuit Amsterdam plaatsvinden. Om te voorkomen dat het straks met miljoenen mensen de verkeerde kant op gaat".

Love Special Delivery - daaraan kon hij zich niet overgeven. Maar hij is een overlevende, tot welk een menselijke dimensie is de legendarische icoon van de jaren 60 hier teruggebracht. Proficiat! Simon Vinkenoog, investigative poet.

---

 

Maandag 9 februari 2009

Voorwaar: het is een onloochenbaar & onweerlegbaar feit; geboekstaafd en geprotocolleerd, het is een heuglijk feit dat mijn leven een andere wending zou geven, een plotselinge toegang tot andere werkelijkheden dan mij tot dan toe bekend waren.
Op 9 februari 1959, vandaag 50 jaar geleden, ik was in mijn 30ste levensjaar, kwam prof.dr. Johan Barendregt - wiens naam deze week opduikt in necrologieën van zanger, bon vivant & schaakfanaat Tabe Bas - mij in de middag met de auto ophalen bij de Haagse Post op de Nieuwe Zijds Voorburgwal, waar ik als redacteur werkzaam was, om met mij naar het Wilhelminagasthuis te rijden waar ik mij aan een LSD 25-experiment zou onderwerpen, waaraan ik gevraagd was mee te doen: "Jij, die marihuana rookt, zult wel...?"
Ja, ik wilde wel, nog voor ik wist wat me boven het hoofd hing en wat mij binnenstebuiten zou keren. Daar heb ik overigens geen last van, want al vroeg was wat ik wilde: zo taboe- & schaamteloos en transparant mogelijk leven & schrijven.
En ziedaar: welk een schatkist werd daar voor mij geopend: ik zou een leven lang nodig hebben om het allemaal te verwerken, en dat doe ik nog steeds: kennis vergaren, het leven bevestigen en allang niet meer knarsetandend toegeven dat het Al met Al een prachtige droom is waar je niet levend uit komt.
Hans Verhagen las gisteren in Ruigoord recent geschreven gedichten voor, die een diepe indruk op mij maakten & ontroerden. Ik schreef een uitspraak - waar je verder ook niets aan hebt - van Ludwig Wittgenstein voor hem over: "Der Tod ist kein Erlebnis des Lebens. Den Tod erlebt man nicht."
En laten wij de rest OPEN houden, niet zwart, niet wit, geen regenboog: The Void.
Just float downstream...Ook de Beatles haalden hun inspiratie uit het Tibetaanse Dodenboek, zoals het door de Harvard-psychologen Timothy Leary, Ralph Metzner & Richard Alpert werd gebruikt en aangepast als Gids - met Oog voor Set & Setting - bij het LSD-gebruik, door Richard Hübner en mij als De Psychedelische Ervaring in het Nederlands vertaald en verschenen bij de Bezige Bij, in de Kwintessens-reeks waarin meerdere entheogene auteurs terecht kwamen.
Van set & setting was in 1959 (nog) geen sprake in de kille laboratoriumomgeving van Paviljoen 3, waarin ik zo nu en dan uit mijn visioenen moest worden weggeroepen om het een of ander wetenschappelijk experiment te ondergaan; mijn schedel onder de electroden, omhoog omlaag links rechts knipperen kijken, mijn handschrifit als grafiek (47 keer regels schrijven MOMOM MOMOM MOMOM MOMOM) - kortom - tijdens die eerste trip maakte ik van alles mee, waaruit naderhand in de 'Nieuwe' Wereld bij psychologen en anderen nieuwe leringen ontstonden: the primal scream, the rebirthning, games people play e.t.q.- terwijl de oude leringen perfect functioneerden: Zen, Tao, Advaita Vedanta, Tantra, Bhagavad Githa etcetera, inclusief de Subud-latihan & de jazz.
Een ander zegt misschien: gooi maar in mijn hoed, maar ik kon telkens de hoed passen, orakels consulteren (Tarot, I Ching, bibliomantie, serendipity & analogie) en Alles werkte perfect. Alles.
(Het verhaal vertelt zich elders verder, ook op schrift. Ik zie de hoofdstukken, de namen, de mensen & ontmoetingen, de voorvallen, high & low, Hemel & Hel al voor me!)

+

Dat het in mens & natuur om de vanzelfsprekende perfectie gaat is ook een van de bevindingen van Herman de Vries. Van 19 februari t/m 7 juni 2009 toont het Kröller-Müllermuseum in Otterlo onder de naam - unity - zijn omvangrijke collectie werken: natuurcollages, reliëfs, ruimtelijk werk en geluid- en filminstallaties, affiches en kunstenaarsboeken, belichtend de conceptuele eenheid van diens oeuvre. www.kmm.nl.
Wij hopen herman de vries ook tijdens het Landjuweel deze zomer in Ruigoord te mogen verwelkomen. Hij woont al heel lang in Duitsland, heeft ooit een voorbeeldig tijdschrift Integration uitgegeven en verrast de (kunst&museum)wereld voortdurend met zeer individuele en natuurlijke constellaties.
Uit zijn bijdrage, getiteld ' to be all ways to be ' aan de essay-bundel uit 2001 Psychedelische perspectieven - De renaissance van de trip in de 21e eeuw van het PAN- (Psycho Actief Netwerk) Forum, uitgeverij BRES BV, Amsterdam 2001.

" de grote en blijvende kracht van de psychedelica ligt in het vermogen de individuele conditioneringen voor enige tijd op te heffen waardoor we de gelegenheid hebben onszelf om te programmeren, onszelf een nieuw uitgangspunt te kiezen en in de directe toegang tot ons eigenlijke zelf. de betekenis ligt in de steeds weer gegeven mogelijkheid van een nieuw en vergroot ervaringsbereik.
het tot zich nemen van psychedelica als religieuze handeling en als religieuze ervaring: re-ligare: weer verbinden, als yoga, van de stam yug: verbinden. uit de afgescheidenheid van het geconditioneerde individuele leven weer met het zijn tezamenkomen, verenigen. een extatisch gebeuren dat ons door lsd altijd weer ter beschikking staat.
ons gaat het niet om geloof, alleen maar geloof, wij behoeven en willen ervaring. niet geloof maar ervaring is de basis van ons zijn. hier openen zich steeds weer nieuwe kansvelden, geen kansen zonder verandering. de dynamiek van ons zijn vers in het eigen universum te bespeuren, eigen te maken, vrij te zijn. to be all ways to be. wat echter niet samengaat zijn vrijheid en zekerheid. vrijheid is ook altijd een avontuur, een sprong in het onbekende..."

+

Vrienden Me Jin, Cristi Kluivers en Ben

Hoe intens de bijeenkomsten dezer dagen: niettegenstaande het wisselvallig weer was het in de kerk van Ruigoord goed en gezellig druk gevuld met mensen die kwamen luisteren naar een achttal dichters, onder wie Hans Verhagen, Tsead Bruinja en ik, terwijl beide JOOT-boekhandelaren een zogeheten slamvoordracht hielden, en Kees van de Boekenboom gedichten van Marcel van Maele en Leo van der Zalm voorlas. Zie de voorjaarsladder van www.ruigoord.nl.
Zelf las ik een fragment uit de suite gedichten de bevrijde tijd, die ik in 1977 schreef voor een Magistrale Happening in het Leidse Vrijetijdscentrum, waaraan ook Robert Jasper Grootveld (in zijn geknoopte KLAAS-stoel boven de menigte geheven) en Johnny van Doorn, beiden zeer vocaal en unplugged deelnamen. Louis van Gasteren legde het chaotisch gebeuren destijds op film vast, en hoorde toe hoe ik pagina's uit het vergeetboek van de jaren zestig te voorschijn haalde. En nu, opnieuw.
The Grateful Dead.
                Allemaal rebellen.
                               .Nicht umsonst.

Ik leg dit weg. Ik kom terug. Altijd weer. Voorlopig. Simon Vinkenoog, Qualified Investigator.

---

 

Zondag 8 februari 2009

Een telefonisch interview over het gedoogbeleid voor het mij onbekende blad VolZin wilde ik best geven: frappez, frappez toujours, n'est-ce pas?
Op verzoek ontving ik enkele proefnummers; het bleek te gaan om een tweewekelijks opinieblad voor geloof en samenleving, al in de achtste jaargang, een voortzetting van Hervormd Nederland en de Bazuin. www.opiniebladvolzin.nl.
Het nummer van 6 februari arriveerde per post, op de omslag naast Het Jaar van Darwin: Ongeschapen apen de uitspraak van Gerard van den Boomen: "Mijn vrouw wilde de kluts kwijt", mijn opwekking: "Go with the blow".
En hierbij dus, als toetje bij de weekendlectuur, het vroege telefoongesprek.

Edith en ik hebben een keuze uit VV gemaakt: later op de dag treed ik in Ruigoord op; evenals Hans Verhagen, Tsead Bruinja en Froukje van der Ploeg mag ik vijftien minuten het Woord voeren. Vier bijzondere Amsterdamse boekverkopers mochten een dichter naar keuze nomineren: wij behoren tot de gelukkigen! Afwisselend zon, bewolking en een bui, sneeuw soms. Lente Lokt.
Max Pam had weer volkomen gelijk in Buitenhof en Youp van 't Hek in de NRC, en Wim Brands weet elke week opnieuw weer een opmerkelijke t.v.-gesprekspartner te vinden: vandaag de historicus Erik Mekking, die al eerder wees op de Deflatie in Aantocht, in een boek herschreven en geactualiseerd.
Hij wees op de collectieve verdwazing: het zogeheten rationele geloof in de economietheorie als wetenschap die het niet is (de geschiedenis ervan wordt niet onderricht aan de economische faculteiten) en hij maakte gehakt van begrippen als Nieuw: New Economy, New Era, New Deal. Waarom niet eerder aandacht werd besteed aan zijn beargumenteerde cyclische voorspellingen? "Mensen geloven het niet, mensen willen het niet geloven en mensen willen niet dat je hun feestje verstoort."
Zo is het, as simple as that.
In Het Parool kon ik lezen hoe iemand 218 bolletjes slikte, die gewassen en opengemaakt moeten worden: er mag geen bakmeel in zitten, het moet vanwege de bewijsvoering pretpoeder zijn.
Zo noemt althans Sylvia Kristel de versnapering die zij in Colombia, tijdens een aan haar films gewijd festival weigert, volgens haar Hollands Dagboek in de NRC-etcetera. Wel schrikt zij, als op de luchthaven van Barranquilla een labradorhond op haar handbagage afstevent en een duik neemt in een zijvak van haar tas, en een vriendelijke man in een wonderlijke militaire outfit haar vraagt of ze iets aan te geven heeft. "De schrik schiet me in de benen. Ik zou toch niet een vergeten zakje wiet in die tas hebben zitten? Maar het blijkt een geldhond met een speciale neus voor dollars". Dus nada aan de hand. "Later vertelt Anita dat er ook coke-honden zijn, iets agressiever dan de geldhonden. Waarschijnlijk zijn de cokehonden verslaafd gemaakt."
Ook en tenslotte in de rijstebrijberg van de NRC-weekend een groot interview met hoogleraar Coby van der Linde over de mondiale strijd om energie: "We gaan het moeilijk krijgen." met als onderkop: ''Energie raakt op. Dat zal leiden tot conflicten. Een dwarse denker over de dreigende crisis. 'We zijn zo ontzettend verwend geweest.'"

Opdat wij het weten zullen. Nooit zal iemand kunnen zeggen: wir haben es nicht gewusst. Althans, telt dat voor iedereen? Zoveel mensen van wie je nu al weet dat zij het hoofd zullen verliezen, zodra er iets aan de hand is dat hun levensomstandigheden in gevaar brengt en hun territorium, terecht of onterecht, bedreigt. De hidden persuaders zijn niet langer verborgen, met grijnzend-witte tanden en van bezwangerde betekenis (doodsangst!) vervulde deodoranten en cremes, onthaasting, ontlasting, het is toch allemaal van het allerdolste? Leve de natuur.
De boog kan niet altijd gespannen zijn - tussen deze tiksels door koffie, quiche, scrabble en de afwachting van ons vertrek naar Ruigoord over een uur. Kranten op een hoop; eens in de week de deur uit. Ik knip minder; meer op toch gespecialiseerde onderwerpen. Je wilde zo graag generalist zijn, investigative poet? Yes, sirree. Voor het moment neem ik afscheid van dit zwarte toetsenbord landschap voor me met de witte lettertjes, de e en de n bijna versleten, de backspace, enter & delete. Poesy so easy job! Getekend door Lucebert in Braak; wat kan een mens niet allemaal voor zich zien. Verdwenen namen die opduiken in de RJG-biografie. Netvliesgezichten à la Sannes of Fieret. De geheimtaal van het geheugen, influisteringen, ophelderingen. Altijd Nu, en vooruit, Steeds Verder. Simon Vinkenoog, MOED-denker.

---

 

Zaterdag 7 februari 2009

KLAAR - Over! Samsara/Nirwana: Een.
Dat wordt straks een zonnige wandeling naar het Volkskrantgebouw, nu vrijplaats Urban Resorts aan de Wibautstrtaat, langs de Amstel, over de Weesperzijde, langs het huis (de huizen) waar ik meer dan vijftien jaar gewoond heb, alvorens hier al weer meer dan twintig jaar lijfelijk aanwezig te zijn, met uitzicht op het Amstel Hotel en drie ramen binnenvallend licht.

+

"Spinoza redux. Over de grenzen van de vrijheid.

In een reeks van drie avonden, 13 feb, 19 maart en 17 april (met Engels als voertaal) confronteert Castrum Peregrini kunstenaars, dichters en essayisten met het vrijheidsbegrip van Baruch de Spinoza (1632-1677) en vraagt hen daarop te reageren. Door de huidige ontwikkelingen op het wereldtoneel en de bijbehorende spanningen staan de gedachten van deze 17de eeuwse denker, die als één van de eersten pleitte voor een volledige scheiding van staat en religie, weer in de volle belangstelling.
De eerste avond is Chris Keulemans spreekstalmeester en leveren Ram Manikkalingam (gasthoogleraar Politicologie UvA), Gawie Keyser (filmcriticus De Groene Amsterdammer) en Ashok Bhalotra (architect KuiperCompagnons) bijdragen.
"Het doel van de politiek is dus in werkelijkheid de vrijheid" (Tractatus theologico-politicus 20.6). U wordt uitgenodigd om kennis te maken met originele, luchthartige, diepzinnige maar altijd onderhoudende reacties op het werk en leven van een medeburger, op wie nog steeds een officiële ban rust.
Met Michaël Zeeman, Cox Habbema en Chris Keulemans. Castrum Peregrini kiest per avond één internationale gast erbij in samenwerking met het Goethe Instituut en Maison Descartes.
Iedere avond kent een eigen opperspreekstalmeester. Die kiest een fragment Spinoza en twee kunstenaars/denkers/schrijvers (ieder uit een andere discipline) die de opdracht krijgen om naar aanleiding van het gekozen fragment een bijdrage van ca. 15 minuten te bedenken. Hij geeft zelf een inspirerend statement van 15 minuten over zijn/haar motivatie, nodigt de gasten uit hun statement te geven en gaat na afloop met het podium en het publiek in gesprek.
Meer informatie: Castrum Peregrini , Herengracht 401/Beulingstraat 10 Amsterdam, T 020. 623 52 87, gelieve aan te melden via e-mail."

Geknipt en geplakt uit de Agenda van www.amsterdamwereldboekenstad.nl - Wat een omslachtige, elitaire, ingetogen, buitengewone manier om Spinoza aan de man te brengen, overigens!. Zelf lees ik zo nu en dan zeer belangstellend in Libertas philosophandi - Spinoza als gids voor een vrije wereld onder redactie van Cis van Heertum vorig jaar in Amsterdam bij In de Pelikaan verschenen: Isbn 978-90-716608-24-7. Vijftien interessante bijdragen.

+

Ondertussen teruggekeerd van de geslaagde en onderhoudende bijeenkomst, door de Arbeiderspers georganiseerd rond het verschijnen van de biografie van Robert Jasper Grootveld Magiër van een nieuwe tijd door Eric Duivenvoorden, die ook als spreekstalmeester zeer goed werk deed.

Robert Jasper Grootveld en Eric Duivenvoorden

De 76-jarige gaf zo nu en dan vanuit zijn rolstoel te kennen dat hij er nog was; wee de enkeling die op de lege KLAAS-stoel naast hem wilde gaan zitten: hij werd luid toegesproken: die moest LEEG blijven. KLAAS KOMT.

Het eerste hem aangeboden exemplaar van zijn biografie overhandigt RJG aan Claudia, 'die zo lief voor me is'.

Op de begane grond was ruimte voor zo 'n 150 mensen, een podium met video-scherm (Freek de Jonge 2004, de Deense televisie anno 1966 en de website www.iisg.nl/grootveld in 2009) en uitnodigende stoelen en banken.
Na afloop wenkte ook het restaurant CANVAS op de zevende verdieping - een waarlijk bijzondere zonsondergang meegemaakt vanaf het (rook) terras boven een gezegende magische stad.

Aat Veldhoen & Hedy d 'Ancona

Oude bekenden die elkaar in jaren niet gezien hadden, raakten weer in gesprek, maakten nieuwe. In mijn herinnering Henk J. Meier, Luud Schimmelpenninck, Roel van Duyn, Nico Pot, Arie Taal, Arno Baan, Onno Veltman, Yvonne Mousset, uit Ruigoord o.m. Hans Plomp, Rudolf Stokvis, Theo Kley, Gerben Hellinga en Mondje - daar werd RJG's 75e verjaardag gevierd - verder Herbert Curiël, Emanuel Lorsch, Aat Veldhoen & Hedy d' Ancona, Cor Jaring en assistent Odi Busman, Dixie Solleveld & Pim Maas, dochter Anna, Barbara Mohr, Elly Booy, Derrick Bergman, Fabiola, Roy Zijnen, Claudia, Leatitia, Jan Bianchi, Ward Swaanswijk, Tjebbe van Tijen met dochter Lena, Aja Waalwijk, Doré, Liva, Ruth en Popke Bakker en menig ander gezicht waarbij ik of de naam niet ken of die vergeten ben. De drie door mij gelezen fragmenten uit het dagboek Liefde (1964) bleken ook genade bij RJG te vinden.
Met enige trots vermeld ik de afstand van huis naar de Wibautraat 150 en terug te voet hebben afgelegd. En nu zit ik hier, ga lezen & schrijven. Lees dit boek, bekijk de website; ik onthield schrijven blijven, drijven blijven: papier en piepschuim. Morgen zie ik weer andere vrienden op een poëziemiddag in Ruigoord. De bewegingen doen me goed, zo ook de rust & reflectie. Gegroet, Simon Vinkenoog, Drijfveer.

---

 

Vrijdag 6 februari 2009

Dit is de tijd van mijn leven!
Ontegenzeggelijk dezer dagen, tussen Johannes Calvijn (hebben we gehad, hoewel...) en Charles Darwin - over wie tweehonderd jaar na zijn geboorte blijkbaar nog altijd het een en ander te doen is. Niet alleen tegenover de fundamentalische Zesdagers, maar ook onderling.
Bravo Andries Knevel, ik kijk het allemaal weer met verwondering aan: met éen krachtig gezette handtekening en diezefde doorborende blik in de ogen ALLES ontkennen wat je tot dusverre beweerd hebt, hoe ver kun je gaan? Ik wil niet op de borst klopperig overkomen, maar ik ben geen renegaat van welke gedachte dan ook die ooit in mij op kwam, ik heb niets te ontkennen, zelfs niet de meest hyperbolische rhapsodische hoog -van-de-toren-blazende uitlatingen, die mij ontsprongen, omdat er op dat momen ook gesprongen MOEST worden. Ik noemde het eens woordspelerig: yingyangjongleren.
Bravo Carel Peeters, die het allemaal weer eens goed op een rijtje weet te zetten: het darwinisme als zodanig bestaat niet - er zijn slechts de diverse interpretaties van diens ideeën, gezien vanuit de huidige stand in de wetenschap.
Ik neem het graag van de éminence grise aan:
"Darwin, dat wás alle macht aan de natuur en de genen en het terugdringen van de menselijke zeggenskracht. In een van de beste boeken in Darwin en Paley's traditie van verwondering over de wonderen van de natuur, Nature via Nurture, van Matt Ridley, krijgt de menselijke natuur weer precies het pluralistische karakter terug dat haar altijd zo elastisch, creatief, poreus en nieuwsgierig heeft gemaakt. En krijgt de nurture, de opvoeding, de cultuur, de bepalende rol.
De menselijke geest, het verstand, ideeën, opvoeding, cultuur en emoties maken een groot deel van de menselijke natuur uit. Die bestaat niet alleen uit genen, impulsen en oprispingen.
De menselijke natuur is een vat van samenwerkende eigenschappen: universele eigenschappen, erfelijke eigenschappen, culturele invloeden, zelfgekozen voorkeuren, ontwikkelde eigenschappen en individuele geschiedenis. De baas van dit alles is de menselijke geest. En die werkt graag samen met de natuur en de cultuur."(VN 7 februari 2009, p.45).

+

De tijd van mijn leven! In niemand anders zijn schoenen. In niemand anders zijn tijd.
Deze tijd die door alle crises heen, als nood vele wetten zal breken en gewoontes omverwerpen, wellicht tegen alle andere verwachtingen in, een gelouterde of geheelde mens zal weten op te brengen, niet geleid door inhalige hebzucht en ego-centrisch machtsmisbruik, maar door het Mens-zijn op 1 Aarde samen delen.
Welke wetten zullen er het eerst aan gaan? Er zijn al heel wat scheuren in de rechtspleging; ja - ook ik ben abolitionist, in de geest van criminoloog Hulsman. Strafrecht, vroeg ik ooit in een gedicht, wie spreekt recht?
Darwin's strijd tegen de slavernij is NIET ten einde: iedereen is slaaf, zowel de gevangenisdirecteur als de gevangene. Slaaf van een mensonterend systeem, dat mensen angst inboezemt omdat zij zien dat het om hun zogeheten zekerheden gaat.
Wordt het niet eens tijd voor een basis UNO-inkomen voor iedereen? Hoeveel andere ideeën moeten weer te voorschijn gehaald worden? Krijgen zon, water, wind weer iets te zeggen? Laat eerst de geschiedenis maar spreken, die via ieder van ons, hier en nu, op de drempel van een onvoorspelbare toekomst staat.
Ik spreek hier niet over het smeltend Noordpoolijs en de permafrost-verdwijning. Noch over mogelijke oorlogen om leefruimte (territoriumdrift), water en olie: ik zal er wat er ook gebeurt nog het een en ander van meemaken. Wat ik wel vanuit mijn bevoorrechte vrijheid zie, is dat wat ik noem de geestelijke (spirituele) mobilisatie een leven lang doorgaat, dat velen zich met harmonie omringen om in elk geval voor anderen een oase in de woestijn te zijn.
Ik ga lezen, mijn geprefereerde passie, onverbrekelijk met mijn stiel verbonden. Ik groet de al dan niet regelmatig langskomenden; vermaak & vervolmaak je! Simon Vinkenoog, Lotuseter.

Aanbevolen lectuur voor degenen die de Nederlandse taal machtig zijn:
Antonin Artaud Het theater van de wreedheid, met een inleiding van Éveline Grossman, vertaald uit het Frans door Simon Vinkenoog, uitgeverij IJZER Utrecht 2008 (Isbn 978 90 8684 021 2).
Deze vertaling teksten over het theater, geschreven tussen 1931 en 1936, verscheen onder de titel Le théâtre et son double in 1938 in de reeks Métamorphoses bij Gallimard.
Eerder verschenen in 1982 bij Meulenhoff; voor de vertaling werd gebruik gemaakt van de editie Artaud Œuvres, Quarto Gallimard, Parijs 2004. www.studiumgenerale.rietveldacademie.nl

---

 

Donderdag 5 februari 2009

Vol verwachting klopt mijn hart. Ik kan het tastbaar voelen door er denkend aan te komen; hoeveel gevoelens kent een mens niet van binnen uit? Het kunnen gevoelens van welbehagen zijn, waarbij je bijna als een kat zou kunnen gaan snorren & spinnen, een innig vergenoegd zijn, soms is er iets tussen pijn en misselijkhjeid, ongemak en moeheid, eerder gebrek aan energie, maar vooruit - met elke dag valt te leven, en hoé.
Vol verwachting klopt mijn hart (onregelmatig, als altijd), maar er hangt zoveel in de lucht, voor de wereld en uiteraard voor mijzelf, komende gebeurtenissen waarover e-mails gewisseld worden, waarvoor ik bezoekers ontvang, lees, denk, popel om te bewerkstelligen en nog niets over naar buiten kan/wil brengen. Er wordt wat gedigitaliseerd, kortom! Afscheid en begin, altijd bij beiden binnenin.

+

Hoe de biografie van Robert Jasper Grootveld Magiër van een nieuwe tijd (zaterdag te verschijnen; ik kreeg van de auteur, Eric Duivenvoorden een leesex. vooraf) mij weer terug brengt tot de hongerwinter en de na-oorlogse jaren in Amsterdam; wij schelen 4 jaar en 1 dag; hij is van de 19e juli 1932 en ik ben van de gezegende 18 juli 1928. En wij kennen elkaar sinds de jaren 50.
Zoveel jaar van dittum, zoveel jaar van dattum: ik stelde hardop (voor Edith en mijzelf) vast dat jaren eindigende op het getal 9 wel een bizonder aantal herdenkingen te verduren krijgen, zoals grote gebeurtenissen zich altijd rond de eeuwwende afspelen. Of het statistisch, numerologisch waar is? Who cares? Dit jaar zijn Edith en ik twintig jaar in de echtelijke staat verbonden door Ed van Thijn, 1 september. FEEST.
In elk geval kon ik boven het verslag van de Parooltheater-avond van Corrie Verkerk lezen: Simon geniet, met volle teugen. Zo is het, zelfs van boodschappen doen met Edith; altijd goed naar Noord (Trombosedienst, Dirkiedirkie - ik blijf in de auto zitten lezen & mensenkijken) te gaan om te zien hoe het met de vordering van de Noord-Zuidlijn gaat.
Per auto rijd je afslag Noord langs en over een voorlopig onontwarbare kluwen, die op een gegeven ogenblik een krakeling van jewelste voor auto, fiets, metrostation Van Hasseltweg, autobus en voetganger moet worden.
Leve de wegwegenwaterbouwkunde, een van die beroepen waaraan je denkt als je - zoals vanmorgen - met een takje in een putje port om plasvorming tegen te gaan. Of architect. Of - wat ik zou moeten worden, ik wist het op mijn zeventiende ook niet..
RJG betrad op 15-jarie leeftijd de arbeidsmarkt zoals dat heet, ik deed het op mijn 17e - dicht bij het vuur, een uitgeverij - schrijven blijven schrijven blijven & schrijven dans maar dans maar dans maar - Martin Kaye van Paradiso calligrafeerde: And it seems no matter what that Simon will dance - beiden S-5 (ongeschikt voor oorlogsvoering), beiden goed van de tongriem gesneden, beiden Amsterdammers - en een altijd behoedzame verstandhouding & misverstanden te over, die nog wel beschreven zullen worden; verder lezen dus.

+

Ondertussen de welkome bezoeker die winterthee kwam drinken, mij een pak papier overhandigde en een drietalige - Portugees, Frans, Engels - catalogus achterliet van de tentoonstelling The Reverse of the Look - Surrealism Today: an International Exhibition, die mei-juni 2008 plaatsvond in de Casa Munipal da Cultura, in Coimbra, Portugal.
Tussen de meer dan honderd participantes uit de gehele wereld tref ik zelfs Gerrit Komrij aan, vertegenwoordigd met twee gedichten Spoorloos en Zeepaardje, in het Frans vertaald, maar ja: Reside em Portugal desde 1984 - 25 jaar Portugese ballingschap te vieren dus!
Van de Nederlandse surrealistische schilder Rik Lina (1942) nemen wij graag over Face of Chaos (Metropolis) uit het jaar 2006, olieverf op doek, 90 x 75 cm.
Dankje, Laurens Vancrevel, surrealist, d.w.z. verbeeldingskrachtig mens, in hart en nieren.
Simon Vinkenoog, vandaag hekkensluiter, gegroet. Leve de vrijheid! Dansen blijven...

---

 

Woensdag 4 februari 2009

Ja, zo intiem was het - in het kleinste Amsterdamse Parool-theater aan de Pieterspoortsteeg, een steegje dichter bij de Dam dan de Brakke Grond aan de Nes, het Vlaams Cultureel Centrum. Frits Visser stelde als aangever de juiste vragen, liet me vertellen, betogen en gedichten lezen en - het was voorbij toen het eenmaal begonnen was: time flies by... De sfeer was uitstekend, mede dankzij het achttal vrienden en kennissen van Cora van Vloten - dank je, en dankje Corrie Verkerk, redactrice van Het Parool die achter de bar bediende.

+

Over vriendschap, levenskunst en liefde zou het gaan - over Amsterdam, de oorlog, bevrijding en Parijs: het koos zijn eigen woorden. Over Victor IV (1929-1986) kwam ik niet te praten, noch over andere nomadische, universele, inclusieve denkers en doeners, in de kunsten en natuur/geesteswetenschappen, die ik bezig weet - de bruggenbouwers tussen mensen van nu, die ook weten dat je een brug moet oversteken om nooit meer als jezelf terug te keren: dat je echt alles meeneemt, om in het niets te verdwijnen. Zelf ben je de reiziger, de reis en de bestemming.
Hoe kom je van de doodsangst af? werd me in het Parooltheater (uiteraard achteraf) gevraagd. Leefregels bestaan niet; soms geef ik het snuggere antwoord van de Argentijnse schrijver Borgès, die vertelde dat als hij zich verveelde aan de dood ging denken - dat had hij nog nooit meegemaakt, dat zou een eerste ervaring zijn!
Wittgenstein maakte zich er (gemakkelijk?) van af, door te stellen: Der Tod ist kein Ereignis des Lebens. Den Tod erlebt man nicht.
Of ik troost mijn toehoorders met de woorden van Salvador Dali: ik leef geen seconde zonder aan de dood te denken, en zover hoef je niet te gaan, maar te ontkennen en te ontwijken valt dit proces 'natuurlijk' niet. Het is onherroepelijk en onomkeerbaar: die realisatie, dat besef is uiteraard de beste voorbereiding, dat is ook levenskunst. Het Zijn stellen tegenover het Hebben.. Zo je leeft zul je sterven, en er is in elk leven nog heel wat ballast overboord te werpen: om te beginnen de geconditioneerde reflexen, het denken in verouderde begripskaders.
Deze vraagsteller gaf ik ten antwoord: ik ben gaan parachutespringen om mijn hoogtevrees te bedwingen; en ja - onder leiding van Steve Groff heb ik dertien keer een sprong gemaakt, acht keer in Lille in 1963 (gefilmd door Louis van Gasteren) en vijf keer in Hilversum het jaar daarop. Later nog eens een tandem-jump met Edith op Texel, gefilmd door Veronica. Daar kijk je van op, hè. Ja, ik ook nog steeds. Maar de metafoor vrije val kan werkelijkheid worden, evenals het woord bypass.
Hier horen dan weer even de waarschuwende woorden van Meester Ekkehart:
Wer diese Rede nicht versteht, der kümmere sein Herz nicht damit.

+

Love, joy & gratitude. Across the Ocean, via e-mail. In de tussentijd wordt het locale verleden in Amsterdam voortdurend hoog gehouden - Wereldboekenstad immers; al merk je daar weinig van, behalve als je tot de organisatie, de staf en het management behoort, of een van de vele ingeschakelde buurtvrijwilligers - voor wie het nuttig & aangenaam bestede tijd zal zijn.
Het programma dat aanstaande zaterdagmiddag in het voormalige Volkskrantgebouw, nu een Urban Resort, aan de Wibautstraat 150 geboden zal worden, bij de verschijning van Eric Duivenvoorden's biografie Magiër van een nieuwe tijd - het leven van Robert Jasper Grootveld, telt een aantal sprekers, een Freek de Jonge-filmpje en een Kronkel van Simon Carmiggelt, Paul Arnoldussen interviewt de auteur, het IISG (Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis) komt aan bod. Ik lees fragmenten over RJG voor uit mijn boek Liefde (1964), zal zeker Arie Taal omhelzen en RJG nogmaals laten weten verheugd te zijn met deze grote Wiedergutmachung.
Ugge. Ugge. Ugge. The beat goes on. I.m. Enrico Neckheim. I.m. provo. the nameless unremembered.

+

felixcircle.blogspot.com. Vreemde werelden, boeiende nonscience fiction zich roerend in de steekvlammen van de actualiteit. William Blum (www.killinghope.org) is de David die in de VS tegen de Moloch Goliath strijdt. Hij is jaloers op het enthousiasme van diens aanhangers, maar is geen Obamaniac. Hij richt zich in een Open Brief tot de President en wijst hem op de gebieden waar het Amerikaanse buitenlandse politieke beleid een ommekeer dient te maken: Iran, Rusland, Cuba, Irak, Saoudi-Arabië, Haïti, Columbië, Venezuela, Bolivia, Noord-Korea, Afghanistan, het Vaticaan, de NATO, Kosovo en Darfur. En William Blum besluit zijn februari-nieuwsbrief met de woorden:

"Mr. President, there's a lot more to be undone in our foreign policy if you wish to be taken seriously as a moral leader like Martin Luther King, Jr.: banning the use of depleted uranium, cluster bombs, and other dreadful weapons; joining the International Criminal Court instead of trying to sabotage it; making a number of other long-overdue apologies in addition to the one mentioned re Vietnam; and much more. You've got your work cut out for you if you really want to bring some happiness to this sad old world, make America credible and beloved again, stop creating armies of anti-American terrorists, and win over people like me.

And do you realize that you can eliminate all state and federal budget deficits in the United States, provide free health care and free university education to every American, pay for an unending array of worthwhile social and cultural programs, all just by ending our wars in Iraq and Afghanistan, not starting any new ones, and closing down the Pentagon's 700+ military bases? Think of it as the peace dividend Americans were promised when the Cold War would end some day, but never received. How about you delivering it, Mr. President? It's not too late.

But you are committed to the empire; and the empire is committed to war. Too bad."

Harde woorden, maar zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
Be cool, be clean, if you know what I mean. De NRC van gisteren en ook de Volkskrant vanochtend herdenken Louk Hulsman (1923-2009). Hier volgt de NRC-tekst. Merci & au revoir. Simon Vinkenoog, spullenbaas.

---

 

Dinsdag 3 februari 2009

De post bezorgt een lijvig boek, 568 pagina's: Hans Dütting's collage Hugo Claus De Reus van Vlaanderen. 2009. Uitgeverij Aspekt ISBN-13: 978-90-5911-748-8.
Dat dit boek nog geen jaar na het overlijden van de auteur kan verschijnen, mag niet minder dan een wonder heten: in elk geval kunnen toekomstige biografen er niet omheen, gezien de rijstebrijberg van feiten die Dütting (1947) boven water heeft weten te halen - als in eerdere collageboeken. Onder het mentorschap van Wim Hazeu publiceerde hij al compilaties met letterlijke citaten over Harry Mulisch, Jan Wolkers en Jan Cremer.
Zo begint dit boek, na vele dankbetuigingen, bij Claus ' overlijden op 19 maart 2008, de toespraken gehouden in de Bourlaschouwburg, de getuigenissen van vrienden op zijn dood, de roomskatholieke reacties op de euthanasie, het geheel voorafgegaan door een Chronologie over dertig pagina's van Georges Wildemeersch.
De inhoudsopgave alleen al telt zes pagina's, er is een horoscoop, er zijn persstemmen, snippers uit het archief, titel- en personenregister, allerlei verwijzingen - voor mij slechts mondjesmaat tot me te nemen. Zoals Dütting schrijft:
"Hugo Claus was en is ongetwijfeld de meest veelzijdige kunstenaar van het Nederlandse taalgebied, iemand van een Europees niveau: decorontwerper, dichter, dramaturg, essayist, film- en toneelregisseur, kunstschilder, librettist, romancier, scenarist, tekenaar, ontwierp zelfs een aantal omslagen van zijn eigen boeken. Eigenlijk heeft hij alleen geen muziek gecomponeerd of balletten ontworpen. Een gigant die zich alleen laat meten en vergelijken met een van de veelzijdigste Franse kunstenaars van de Twintigste Eeuw Jean Cocteau (1889-1963). Tussen 1950 en 2002 ontving hij vijfenveertig literaire prijzen, publiceertde 73 dichtbundels, die onderling nogal verschillen in vorm en stijl en bijna alle heel indrukwekkend zijn. Schreef, vertaalde en bewerkte vijfenveertig toneelstukken, waaronder een aantal meesterwerken, zoals zijn eersteling Een bruid in de morgen (1955), Vrijdag (1969) en Het leven en de werken van Leopold II (nog altijd verboden om in België opgevoerd te worden), zestien verhalenbundels, zestien romans, zes oorspronkelijke scenario's, plus vier libretto's. Hij beweerde geen essays te kunnen schrijven, terwijl er toch zes over kunstschilders verschenen, zoals een over Karel Appel. Vertaalde veel, o.a. op geheel eigenzinnige wijze het luisterspel Under Milkwood van Dylan Thomas (1914-1953)."

Het zal een leesweek worden; vanavond een verschijning in het Parooltheater, het kleinste theater van Amsterdam en aanstaande zondagmiddag een optreden in Ruigoord. Enkele zeer welkome bezoekers hier thuis, het nodige papier op te ruimen tot de dood er op volgt, en twee t.v.-programma's om naar uit te kijken: andere tijden is er een van.
En verder is het wachten blijkbaar op de 14e februari:

When the Moon is in the seventh house
and Jupiter aligns with Mars.
Then love will rule the planets
and peace will steer the stars.

Het is altans de overtuiging van Jude Currivan PhD (www.judecurrivan.com), dat deze song, Aquarius uit de musical Hair (kun je nog zingen, zing dan mee) the dawning of the new age into our collective awareness bracht.
At dawn on 14th February the Cosmos actually embodies the perfect alignment to support our collective manifestation of love and peace and dawning of the Age of Aquarius. At 7.25 am on 14th February - and for the 18 minutes of the alignment - wie meer wil weten zie genoemde website.

En ik heb nog brieven te schrijven, en gedichten uit handschrift overbrengen tot leesbaarheid, dus hier stop ik even mee. Altijd Werk aan de Winkel, prettig gevoel het met plezier te kunnen verrichten. Simon Vinkenoog, voorlezer.

---

 

Maandag 2 februari 2009

Rob Vlasman heeft vanochtend extra geheugen geïnstalleerd; ik (deze PC) heb nu een Random Access geheugen van 2 gigabyte, terwijl ik in het dagelijks leven nogal eens een naam vergeet. Gisteren, op de vernissage van de bewonderenswaardige tentoonstelling van India-foto's van Annelies Richter in de Pieter de Hooghstraat 22 (linkerdeur; trappen op - tot de 22e februari) zei ik tegen iemand: je komt me bekend voor, maar ik ben je naam vergeten.
Ik ben Arie van de Berg. O juist ja, denk ik - degeen die eens over mij schreef dat ik eentiende van het talent van Hans Vlek had. Knipogend af.
Over het nomadisch denken kwam ik hier te spreken; we zullen het steeds meer nodig hebben, nu we weten dat de wereldcrises het kookpunt van hun chaos & verwarring nog niet hebben bereikt.
In mijn boek Levend Licht (Fidessa, Bussum, 1978, 214 blz.) citeer ik de Franse schilder Francis Picabia: Il faut être nomade, traverser les idées comme on traverse les pays et les villes. Men moet nomade zijn, door ideeën heen trekken zoals men door landen en steden trekt.
Welnu, ik heb een leven lang nomadische vrienden: soms krijg ik nieuws uit Nomadabad: anomalieën, analogieën, allegorieën & aanverwante subversieve denkwijzen: lateraal, inclusief, universeel en open: ieder een eigen aandeel, een eigen overlap, een eigen afstemming: tune in...

+

"Wij leven in een gesloten wereld waarin de referentiepunten steeds weer naar het herkenbare verwijzen. Soms bieden beweeglijke invalshoeken, afwijkende inzichten ons vluchtig een blik op de mogelijke originele opvattingen over de werkelijkheid, maar ze blijven sporadisch. We zouden meer moeten zoeken op vergeten plekken, in vergeten teksten om nieuwe beelden te vinden die nog over een onvoorstelbaar vermogen beschikken. In onze geest blijven oude vastgeroeste denkbeelden rondspoken. De verschillende pogingen creativiteit in het denken in te passen blijven ontoereikend. Zelfs het abstracte heeft het denken vastgezet. Ook het beeldende denken bevindt zich in zijn zuivere vorm, zonder verhaal en daarmee zonder leven, in een bevroren toestand. Het land van de verrassing raakt verder en verder verwijderd. Iedereen is gevangen in het spektakel, iedereen is in de greep van de voorspelbare geënsceneerde actualiteit.(...)
Het nomadische denken is een middel tot veranderring in de huidige opvattingen en de ontwikkleling van nieuwe concepten. Het is een middel tot een meer voelend en creatief kennen, dat beantwoordt aan diverse gemoedstoestanden, dat zelfs nieuwe gemoedstoestanden creëert.
Een geestesziekte heeft zich meester gemaakt van deze wereld: de banaliteit. Iedereen is gehypnotiseerd door de dagelijkse productie van het spektakel en de zelfgenoegzaamheid die het voortbrengt in politiek, oorlog, terrorisme en globale economie. Deze feitelijke toestand, geboren uit een gebrek aan creativiteit, schiet haar doel - het zelf vormen van mensen - voorbij. Bijna overal heeft men kunnen kiezen tussen het geven van een vrije invulling aan het leven en de geënsceneerde. Er is een volledige geestelijke omwenteling nodig om de vergeten inzichten in het volle licht te plaatsen en geheel nieuwe te scheppen. De behoefte om nieuwe, niet gevestigde concepten te ontwikkelen zal tot een basisverlangen moeten worden. Deze behoefte tot creativiteit is altijd al nauw verbonden gweest met de behoefte om met het denken te spelen."

Als schrijver doe je niet anders. Deze tekst van René Sanders is afkomstig uit een voorwoord bij een nieuwe uitgave (2004: Libertaire uitgeverij Spreeuw, postbus 411, 3500 AK Utrecht) van Rizoom - een Inleiding van Gilles Deleuze en Félix Guattari, waaruit ik graag verder had geciteerd. (RAM).

+

Op het Cannabis Tribunaal, onlangs in de Haagse Nieuwspoort gehouden, was de opmerkelijkste verschijning die van de eminente criminoloog prof.dr.Louk Hulsman (85) , die - mede bekrachtigd door destijds MP Van Agt - in de jaren '70 aan de oorsprong van het Nederlandse gedoogbeleid stond.
Wat hij daar met verrassende inzet onder woorden wist te brengen, een der hoogtepunten van deze historische manifestatie, blijkt zijn zwanenzang te zijn geweest. Woensdag 28 januari is hij overleden en zijn uitvaart zal op 4 februari 13u plaatsvinden in de Wilhelminakerk van Dordrecht. In de rouwadvertentie noemde de familie hem: tuinman van de wereld / tot de laatste dag open en verbonden / altijd in touw voor meer menselijkheid.
Derrick Bergman, redacteur/medewerker van het lifestyle-maandblad Esensie, die mijn biografie schrijft en een prachtig foto-archief op internet uitbouwt (www.gonzomedia.nl) heeft de wijze en inspirerende woorden van professor Hulsman gedigitaliseerd en staat mij toe, in het teken van de free flow of information, deze hier over te brengen - waarvoor mijn - en ons aller - dank.
Het is een waardig testament, bestemd voor menig oor. Zegt het voort. (RAM).

Prof. dr Louk Hulsman, Cannabis Tribunaal, Den Haag, 1 december 2008:

“Ik kwam luisteren naar wat er hier gezegd werd, ik was niet van plan zelf veel te zeggen, maar men heeft mij gevraagd iets te zeggen. Ik wil dan misschien twee dingen zeggen. Eén is: in die commissie Hulsman werd door een heel uiteenlopend gezelschap over drugs gepraat, specifiek over cannabis, maar niet alleen over cannabis, ook over andere drugs. In Nederland was het drugsgebruik nooit echt gecriminaliseerd. Het algemene beleid was verhinderen dat er een sterke criminele markt zou ontstaan. Daarom werd alles tot op grote hoogte oogluikend toegestaan. Die wetten waren er om eventueel iets te kunnen doen en het beleid was om daar zo min mogelijk aan te doen.
Dat veranderde in de zestiger jaren en de zeventiger jaren, toen de politie in Amsterdam, in hun gevecht met de provo's die drugswetgeving begon te gebruiken op het gebied van de cannabis. En niet alleen op het gebied van de cannabis, maar ook op het gebied van de LSD en andere dingen. Zij gingen dat gebruiken in dat conflict dat zij met de Provo's hadden. En daarmee kwamen allerlei zaken dus ook in de gerechten. En de gerechten, het Openbaar Ministerie en de rechters, die dachten over die nieuwe zaken die ze te behandelen kregen op een heel verschillende manier. Sommigen meenden dat er een probleem was waar ze zich mee moesten bemoeien. En anderen, en dat was eigenlijk een meerderheid, vonden dat dit geen zaken waren die je in een strafwetgeving moest behandelen. De politie bracht meer en meer van die zaken aan en het Openbaar Ministerie seponeerde die zaken op vrij grote schaal. Maar een klein gedeelte kwam op een gegeven moment in die gerechten terecht.
Toen is die commissie opgericht om zich over deze problematiek te buigen en die commissie kwam tot de indruk, tot de uitspraak, dat op zichzelf - en dat ging dus typisch over de drugs die toen in Nederland door Nederlandse mensen gebruikt werden, niet over de heroïne die ook wel in Nederland bestond, maar eigenlijk uitsluitend gebruikt werd in de kring van de Amerikaanse militairen die in Amsterdam hun verlof kwamen houden. Ons advies ging voornamelijk over die drugs die in Nederland gebruikt werden, maar ook met een oog op wat er in Amerika gebeurde. Onze conclusie was dus dat je moest vermijden om het strafrecht een belangrijke rol in deze hele problematiek te geven en zeker moest vermijden terecht te komen in zo'n soort Amerikaanse vorm van drugsbeleid. Dat idee werd ook overgenomen in de commissie Baan, niet zo sterk als bij ons, maar op zich zelf. Toen het in het kabinet kwam, met als minister van justitie de KVP-er van Agt, was een grote meerderheid van de Nederlandse politici van oordeel dat je niét het strafrecht een belangrijke rol op dit hele gebied moest geven.
Vandaar ook dat in de overwegingen die toen tussen de verschillende ministeries plaatsvonden het besluit genomen werd om een brief te schrijven naar de Verenigde Naties, dat wij vonden dat zeker cannabis niet op zo'n soort manier in dat verdrag een plaats moest hebben. Dat schijnt een beetje vergeten te zijn: de Nederlandse regering heeft een brief geschreven dat ze het niét eens was met het cannabisverbod. En die brief, die is toen natuurlijk in de Verenigde Naties onder de tafel gewerkt, zoals alle brieven die het drugsbeleid op een fundamentele manier ter discussie stelden onder tafel werden gewerkt.
Die brieven, daar werd van gezegd: ja, oké, daar zullen we over denken, maar we hebben nou nog geen budget. En als we een budget hebben, dan willen we er misschien een conferentie over leiden. Maar om die conferentie op het budget te krijgen, daar werd natuurlijk actie tegen gevoerd, zodat hij niet op het budget kwam. En dan, op een gegeven moment waren die regeringen natuurlijk vergeten wat ze geschreven hadden. Want ook de Amerikaanse regering had zo'n brief geschreven, onder Carter. En die brieven kwamen pas aan de orde toen je een andere regering had, die niet meer zo'n brief zou schrijven. Dat is één ding wat toch in deze discussie denk ik erg belangrijk is, om niet te vergeten dat Nederland al in een vroeg stadium heeft gezegd dat ze die plaats van cannabis in deze verdragen misplaatst vond.(...)
Het tweede punt is: je praat hier natuurlijk, voortdurend wordt er over criminaliteit gepraat. En er wordt net gedaan of criminaliteit iets verkeerds is. Criminaliteit is op zichzelf natuurlijk helemaal niks verkeerds. Het was crimineel om Joden niet aan te geven, het was crimineel om homoseksuele handelingen te verrichten: ontzettend veel dingen waren crimineel. Dus criminaliteit zegt werkelijk niéts over de vraag of iets goed is of verkeerd is. En ik praat nu vanuit mijn vak, he, ik ben hoogleraar strafrecht en hoogleraar criminologie en ik weet er alles van, ik ben nou 85 jaar en ik heb dus ontzettend lang in die wetgeving gewerkt en ik weet wat er kan en wat er niet kan. Kijk, dat hele strafbaar stellen van drugs heeft natuurlijk te maken met godsdienst. Godsdiensten hebben regels over wat je eet en drinkt, niet alle godsdiensten, maar veel godsdiensten en zeker de woestijngodsdiensten, hebben allemaal regels over wat je eet en drinkt en wanneer wel en wanneer niet.
Wij pretenderen dus een seculiere staat te zijn. En in een seculiere staat horen die dingen die bij de godsdienst horen en bij andere opvattingen geen plaats te hebben. Het hele idee dat een staat je vertelt wat je eet en wat je drinkt en hoe je het klaar moet maken en hoe je het niet klaar moet maken is inderdaad naar mijn diepste overtuiging volkomen waanzin! Over wat je eet en drinkt raadpleeg je een kok en eventueel gezondheidsdeskundigen en artsen en wij zijn allemaal in de eerste plaats ... zelfs in die communistische dictatoriale staten hadden mensen nog de vrijheid om te eten en te drinken wat ze wilden en ging de staat hen dat niet voorschrijven....
Maar, kijk, dat idee dus: het zou mij deugd doen als in de rest van deze conferentie niemand meer over criminaliteit praat. Je kunt praten over de dingen die goed zijn en... Want dan zou je kunnen weten waar je over praatte. Dus dat je niet meer over criminaliteit praat, maar dat je praat over dingen die goed zijn of voordelig zijn of niet voordelig zijn. En dat je dan altijd denkt of iets tot het terrein van de staat behoort als je een seculiere staat bent.”

Waar zijn de goede verstaanders? Waarom, waarom, waarom? Morgen verder, het doet me genoegen elke dag de doos van Pandora weer te openen en een illusie te doen vervliegen. Simon Vinkenoog, stratenmaker.

---