Zaterdag 31 januari 2009

Ambtelijke helden, een paginagroot interview met topambtenaar Roel Bekker door Martin Sommer op de eerste Vervolgpagina van de Volkskrant (p.35) doet me, na het lezen van de ondertitel en bijbehorend CV-kader, grijpen naar iets dat ik sinds enige tijd voor Kersvers in petto heb.
"Roel Bekker (62) is dé ambtenaar onder de ambtenaren, en sinds kort hoogleraar. In zijn oratie besprak hij de verhoudingen tussen politicus en ambtenaar. 'De politiek is als de dood voor op de voorgrond tredende ambtenaren."

Roel Bekker, geboren 27 januari 1947 Assen. Laatste vermelding CV: 1998-2007 secretaris-generaal ministerie VWS sinds begin april: secretaris-generaal voor de vernieuwing van de rijksdienst, bij Binnenlandse Zaken.

Wat ik te voorschijn haal: VIZIER Mededelingenblad van het Departement van Algemene Zaken, september 1978.
Op de pagina's 3 en 4 Vizier vraagt secretaris-generaal, met een foto van Drs. D. M. Ringnalda, mijn in 2004 overleden schoonvader.
Op de vraag hoe hij de functie van het departement in het grote geheel ziet, geeft hij een zeer ter zake dienend antwoord:
"Om A.Z. (Algemene Zaken) te begrijpen, moet je het minister-presidentschap begrijpen. En om het minister-presidentschap te begrijpen moet je iets begrijpen van het grote geheel.
De grote kernvraag voor iedere regering is: hoe houden we onze nationale samenleving bijeen en hoe loodsen we haar door deze woelige tijden heen. Om daar in te slagen kan een regering, zeker in een vrij land als het onze, bij het wetgeven en besturen nooit te ver of te snel afkoersen van de resultante van alle krachten die samen het nationale organisme vormen. Denk maar eens aan Den Uyl's "smalle marges".
Zo verkeert een Nederlands kabinet dat aan het werk is gegaan, vanaf het begin van zijn optreden, in het spanningsveld tussen het afgesproken politieke programma enerzijds en die resultante van krachten anderzijds die constant in beweging is en daarom ook voortdurend in de gaten moet worden gehouden. Tot zover "het grote geheel".
Nu de minister-president. Hij is de man die in dat spanningsveld voor het kabinet als geheel de juiste koers hoort aan te voelen en aan te geven. Een formidabele taak en het is - u raadt het al - A.Z. dat hem hierin behulpzaam moet zijn. Het enige departement - dat kan je provocerend maar rustig zeggen - dat geen enkel deelbelang dient maar uitsluitend het landsbelang. Het is niet om van deze gelegenheid misbruik te willen maken door de medewerkers een peppil toe te dienen, maar wie dat goed beseft moet het werken op A.Z. wel ervaren als een voorrecht!
A.Z. bestaat uit vier departementsonderdelen met een heel eigen geaardheid en stijl van werken:
het politiek gerichte kabinet M.P., het wetenschappelijk bureau WRR, de naar buiten gewende RVD en de introverte IDB. Maar elk van de departementsonderdelen is toch, ieder vanuit zijn eigen invalshoek, gericht op een en het zelfde doel: het zo goed mogelijk functioneren van het minister-presidentschap, in de zin zoals ik dat daarnet heb proberen te omschrijven. Wil een kabinet een vaste koers varen, waarbij de samenleving niet uit haar voegen dreigt te raken via sociale onrust, massale wetsovertreding e.d., dan moet aan een paar voorwaarden worden voldaan, waarvoor de MP de eerst verantwoordelijk is.
a. Het kabinetsbeleid moet niet rommelig zijn, maar consequent. Het moet niet sommige belangen onevenredig voortrekken boven andere. De ministers moeten niet optreden als indivdualisten maar als een team. Voor dit aspect van zijn werk - de MP als coördinator van het regeringsbeleid - wordt de MP geholpen door het kabinet MP, inclusief het secretariaat van de ministerraad.
b. het kabinetsbeleid moet begrijpelijk zijn en aanvaardbaar, niet alleen voor het parlement, maar steeds meer ook voor de hele bevolking. Het moet overtuigend worden toegelicht en daarbij zo fijn mogelijk zijn afgestemd op[ wat er in de bevolking leeft. Hier wordt de MP - als presentator van het kabinetsbeleid - bijgestaan door de RVD.
c. Om in een kabinetsperiode een consequent beleid te voeren, moet de regering ook zo goed mogelijk georiënteerd zijn over de richting die de samenleving uitgaat. Welke ontwikkelingen zijn alleen maar modieus en welke moeten ook voor de toekomst serieus worden genomen? Om de regering daar over te informeren is op initiatief van de MP de WRR in het leven geroepen, met toekomstverkenning als voornaamste opdracht.
Na het voorgaande kan zonder meer duidelijk zijn waarom het bureau van de WRR werd opgenomen in A.Z.
d. En hetzelfde geldt voor de IDB, die de regering snel en onbevooroordeeld moet informeren over ontwikkelingen in het buitenland die op onze eigen samenleving van invloed kunnen zijn.
Feitelijk is de homogeniteit van ons werk nog groter dan wat uit deze opsomming blijkt. Want over de samenwerking van de vier departementsonderdelen hebben we het nog niet eens gehad. En in werkelijkheid zijn hun werkzaamheden niet zo netjes gescheiden maar vloeien ze in elkaar over."
"Graag nu dan toch in het kort, waaruit uw eigen werk bestaat?"
"Tussen al het gelees door, om globaal van alle markten thuis te zijn, moet ik beurtelings optreden als manager, coach, captain, spelverdeler en scheidsrechter. Excusez du peu!"
Gevraagd naar het prettigste en vervelendste van zijn werk was het antwoord:
"Het prettigts: het mogen omgaan met voortreffelijke mensen, de gevarieerdheid van de problemen en de betrekkelijk grote vrijheid om me te kunnen concentreren op de dingen die ik zelf belangrijk vind.
Het vervelendst: het moeten beslechten van ruzies - hoogst zelden, gelukkig - in situaties die ik minder goed doorzie dan de kemphanen zelf."

Zo, dat deed mij goed - de juiste dag en plek: wij zijn op weg naar Den Haag, met de andere dochters (uit Utrecht en Alkmaar), waar wij Edith's moeder dit weekeinde gezelschap zullen houden - zij woont, omringd door liefdevolle verzorgenden nog altijd in het huis dat zij met Derk en dochters in 1975 betrok. En ik mag mijn papieren op zijn bureau uitspreiden en denken aan een van de wijste mensen die ik gekend heb. Zonnegroet, Simon Vinkenoog, Voorlichter

Vrijdag 30 januari 2009

Nee, leedvermaak heb ik uit mijin nomadisch denken verbannen; het verschuilt zich soms als wat ik noem de Firma Binnenpret, moeilijk binnen te houden - soms slechts met je partner te delen. En dat zijn we allemaal in de strijd om meer leven. Meer leven, mensen, in de wetenschap dat het kan! Soms kun je je uitgeput voelen, te moe om nog een stap te zetten, om opeens weer de tweede adem te vinden, die je de weg wijst waar je heen wilt, of waar het Leven je heen voert.
Hoe heerlijk het gevoel dat je mede-schepper bent, al is het maar als small niche player, die heeft moeten leren zijn eigen kleine spel binnen het grote evolutionaire spel te zien, waarin niemand kan winnen of verliezen.
Ben ik even blij dat dit me er al heel vroeg is ingestampt; als er iemand is die door schade en schande (shame and scandal in the family!) 'wijs' is geworden, dan is uw Kersvers-chroniqueur dat wel! Dankbaar ben ik de soms harde lessen, mij geleerd door de omstandigheden zelf; ik heb ze kunnen gebruiken als het ruwe materiaal, de grondstof zelf waarop alles wat ik in taal voortbracht, betekenis kon worden gegeven.
Roeien met de riemen die je hebt (les moyens du bord), en weten dat je soms moet reculer pour mieux sauter. Men moet het mij maar niet kwalijk nemen, na acht jaar vormende Parijse leerjaren komt de Franse taal soms als vanzelf weer naar voren. Yessir!

"Er brak een geestverruimende tijd aan. Ik vermoed dat mijn eerste trip bij Vinkenoog thuis op de Bloemgracht was. Op mescaline, een derivaat van de peyotecactus; in tegenstelling tot het chemische lsd is mescaline een natuurlijke drug die wordt gebruikt door sommige Amerikaanse indianenstammen. De werking houdt een tiental uren aan.
Fucking mind blowers! Een ontdekkingsreis naar het middelpunt van het bestaan. Niets bleek te zijn wat het was. Uitersten kwamen nader tot elkaar en tegenstellingen werden verenigd. De realiteit, vaste waarden en ideeën vielen door de mand, bleken slechts op wankele gronden gebaseerd te zijn. Nieuwe inzichten dienden zich aan. Er bestond geen ego meer. De omgeving presenteerde zich in golvende, constant veranderende lijnen en het hele scala aan emoties kon in één trip de revue passeren: verdriet, blijdschap, angst, verbazing, haat, ontroering, vertedering, universele liefde - alles behalve onverschilligheid. Voor degenen die naar de vrijheid zochten en grenzen wilden verleggen was dit hét middel om de geest te verruimen, want wie eenmaal op lsd of mescaline een tipje van de sluier had opgelicht, zou nooit meer dezelfde zijn - ook na de ervaring, wanneer je niet meer onder invloed was, want je had kennis genomen van een andere realiteit; er was meer tussen hemel en aarde.
Ik kon het bloed door m'n aderen zien stromen. Ik zag de kleur van de mantel van een dame voordat zij de hoek om kwam. (...) Een lsd-trip was geen religieuze of sacramentele ervaring, maar god, wat was het wel? Het was heftig, het was emotioneel, een magische drug. Bovendien was het bezit en gebruik van lsd en mescaline toen nog legaal, in tegenstelling tot hasj en wiet."

Aan te treffen op de pagina's 124/5 van een der meest interessante boeken dit afgelopen seizoen bij uitgeverij Nieuw Amsterdam verschenen: A FOOL SUCH AS I De lotgevallen van Simon Posthuma, samen met Joost Goosen geschreven.
Ik zou het boek graag in vele handen zien; heeft de boekhandelaar het niet in voorraad kan hij het bestellen: ISBN 978 90 468 0433 9, of via www.nieuwamsterdam.nl
Nu ik het boek (opnieuw) in de aandacht breng, toon ik graag de aanbeveling van de uitgever die het op de achterkant van het boek net zo goed zegt als ik het zou kunnen:

Een van de drie motto's in het boek (de andere zijn van Shakespeare & Erasmus) is van Graham Bond (The mighty Shadow): The Fool represents every man on the path of life, which is folly.

+

Googleloeren. Cicero-voorpagina in de Volkskrant: "Richt de wereld in volgens het Google-model, betoogt Jeff Jarvis in What would Google Do?, en er breken gouden tijden aan voor de mensheid. 'Alles moet op internet staan.'" door Carien Overdijk.
Boek verschijnt in april in het NL bij uitg.Mouria; naast de bespreking ook een Jubelparade: 'Jarvis is nummer acht in een rij hyperventilerende - en goed verkopende - Amerikaanse internetheilsprofeten.'
Ik bespaar mijn site-bezoekers de namen, titels en korte beschrijvingen; een ervan treft mij, vertaald als Iedereen. Here Comes Everybody (2008) door Clay Shirky. 'Journalist en consultant Shirky verkondigt dat en waarom steeds meer mensen onbetaald actief zijn in digitale netwerken.'
Ja, lach ik - lachend om al die kleine keizerrijkjes, waar iedereen zich Heer & Meester waant. Zei de onbetaalde activist, die nimmer achter het net vist.
"Goede producten maken is mooi. Maar ze gratis beschikbaar stellen? Dat is nou juist Google's uitgangspunt, schrijft Jarvis: trek mensen aan, geen geld. Geef je klanten informatie en macht. Beschouw je eigen organisatie niet als het centrum van de wereld, maar stel je dienstbaar op aan de periferie."
Juist, de sigma-gedachte van Alexander Trocchi uit de jaren zestig herleefd. "Nu en ook in de toekomst is ons middelpunt overal, en onze omtrek nergens. Niemand heeft de leiding. Niemand is uitgesloten. Iemand zal zelf weten wanneer hij deelneemt, zonder dat wij hem een lidmaatschapskaart overhandigen."

+

Kortom: er valt nog heel wat te schrijven, tikken & archiveren. De dag begon goed, met een internetmelding. Geknipt en geplakt (door Edith) kwam er het volgende te voorschijn van www.8weekly.nl ('de jongste cultuurhaard van Nederland'), waar de mij onbekende Frank Heinen het volgende over Vinkenoog Verzameld schreef; dank je Joep voor de doorgave:

Een onconventionele, poëtische geschiedenis

Vinkenoog Verzameld is geen boek dat je gezellig op schoot neemt, openslaat op pagina negen (Verspreide gedichten 1948-1949) en lekker doorleest tot je honger hebt, je hond uitgelaten moet worden of je cannabisvoorraad op is.
Het moet een monnikenwerk geweest zijn om zestig jaar poëzie van Simon Vinkenoog, die slechts ten dele in bundelvorm werd gepubliceerd, bijeen te brengen voor deze leeseditie. Eigenlijk een vergeefs monnikenwerk, want Vinkenoog – inmiddels tachtig jaar – leeft, blowt en dicht nog altijd dat het een aard heeft. Met ieder gedicht dat hij tot zijn dood nog op papier werpt, wordt Bremmers' editie almaar minder compleet. Het is de tragiek van de editeur die zijn werk graag nog ter goedkeuring aan de auteur wil voorleggen, maar uit oogpunt van volledigheid beter rustig kan wachten tot de productie van gedichten definitief gestokt is.
De ondertitel Gedichten 1948-2008 doet de inhoud van dit lijvige werk te kort. Vinkenoog Verzameld bevat toneelteksten, Bijbelse passages, songteksten, menukaarten, aubades, kinderliedjes en teksten waar nog niemand ooit een woord voor verzonnen heeft. Daar is Vinkenoog de vernieuwer aan het werk, de eenling met altijd mensen om zich heen.
De unieke figuur die Vinkenoog in de literatuurgeschiedenis is, verschaft Vinkenoog Verzameld de kans om door middel van diens poëzie veel literaire stromingen en verschuivingen van de afgelopen zestig jaar te verkennen. Bremmers verwoordt het in zijn Verantwoording als volgt:
"Altijd heeft hij zich bewogen in vernieuwingsbewegingen van literatuur, cultuur en politiek (...). Dat maakt Vinkenoog Verzameld veel meer dan een bundel verzamelde gedichten. Enerzijds geeft de bundel een intieme inkijk in zestig jaar schrijverschap van Simon Vinkenoog, anderzijds vormen de vele gelegenheidsgedichten tezamen een kroniek van de grote culturele bewegingen van de tweede helft van de twintigste eeuw. Interessant is de ontwikkeling van Vijftiger naar Nederlandse beatdichter, van de auteur van experimentele poëzie in de jaren zeventig tot aan de gerijpte dichter van de jaren negentig en Dichter des Vaderlands Ad Interim in de periode 2004-2005".
Je zou het bijna vergeten, maar ooit was Vinkenoog een Vijftiger. Een zielsverwant van Campert, Kouwenaar, Schierbeek en Claus; dichters in wier poëzie zintuiglijkheid en verstand hand in hand gingen. Een bijna vergeten Vinkenoog, die uit de geschiedenis tevoorschijn komt bij lezing van. bijvoorbeeld, het schitterende gedicht 'Tweespraak' (geschreven met mede-Vijftiger Hans Andreus).
Zes jaar en ruim honderd pagina's later is er van de Vijftiger Vinkenoog nog maar weinig over. Vinkenoog heeft zich inmiddels ontwikkeld tot de dichter die iedereen kent: onconventioneel. Experimenteel maar begrijpelijk. Geëngageerd ook. Het gedicht 'Openen voor gebruik (een gebeurtenis)' laat dit zien. Vinkenoog geeft hierin inzicht in de kosten van de happening Open het Graf die hij in 1962 organiseerde 'ter ere van de doden, de ter dood veroordeelden en de te doden doden'. Van de '300 postzegels van vier cent' tot de 'fopartikelen (inclusief de huur van een doodshoofd) 6,-'.
Vinkenoog lijkt hier zijn toon gevonden te hebben; in de loop der jaren zal het engagement in zijn poëzie een steeds belangrijker plaats krijgen, maar het fundament voor zijn zestigjarig dichterschap wordt in de vroege jaren zestig gelegd. Wel valt op dat herhaling steeds belangrijker wordt in zijn poëzie, zoals te lezen is in 'Volmondig ja' en 'Het geheugen spreekt', gedichten uit de jaren negentig.
'Volmondig ja' is overigens ook de bakermat van de geroemde CD die Vinkenoog in samenwerking met Spinvis maakte, Ja! getiteld. Spinvis zei in 2008 in NRC Handelsblad het volgende over de poëzie van Vinkenoog: 'Simon is veel meer muzikant dan dichter. Zijn werk speelt zich niet af op papier, maar hij is het zelf. Hij gebruikt zijn stem echt als instrument.'
Spinvis heeft gelijk: Vinkenoogs werk speelt zich niet af op papier. Het zweeft door de ruimte. Het resoneert in voorbije tijden, in rokerige kroegen, in van hasjluchten vergeven huiskamers. Vinkenoog zelf is veel te groot, zijn onaantastbaarheid duldt geen verzameling, zijn legende is niet archiveerbaar.
Zijn werk wel. Met deze verzameling zullen literatuurwetenschappers twintigste-eeuwse ontwikkelingen duiden. Voor hen is deze editie onmisbaar. Ondanks de onvermijdelijke onvolledigheid mag de de lezer Joep Bremmers toch ook al dankbaar zijn; de bundel is een monument bij leven voor de eerste slamdichter van Nederland. Tegelijk is het poëzie die eigenlijk niet op papier thuishoort; je moet de dichter erbij horen. Je moet hem zien. Je moet hem ruiken.
Dat kan nog steeds. Doen!"

Daar mag ik het mee doen! Eigen roem stinkt, maar die van een ander... Meer dan genoeg vandaag, gegroet! Simon Vinkenoog, Senior Schelm.

Donderdag 29 januari 2009

Op 26 juli 1877 reisde Guido Gezelle van Kortrijk naar Brussel, maar had in het spoorwegstation in Denderleeuw een oponthoud van een goed half uur. In die korte tijdspanne heeft hij een van zijn treffendste gedichten O Dichtergeest geschreven en noteerde er de plaats en datum onder. Zaterdag 16 juni 1977 werd de gedenkplaat met dat gedicht aangebracht in de toegangshal van dat station: geen reiziger betreedt of verlaat de stationshal zonder voorbij die plaat te stappen.
Vanmorgen liet ik mij door Edith ter plekke vereeuwigen met de stadsdichter van Ninove Willie Verhegghe, die ons in Denderleeuw naar de trein bracht.
Een onderhoudend mens, die graag zijn kennis deelt. Wij kregen van hem en zijn vrouw Arlet een zeer gastvrij onthaal, zij wonen in een verbouwde boerderij met een grote (groenten)tuin uitziend op de Dender - het gebied begint hier heuvelachtig te worden - mooi in de ijzel van deze morgen. Wij brachten een heerlijke middag door, ons werd een eenvoudig doch goddelijk maal opgediend, werden voorgesteld aan zoon Mirco en schoondochter Mira, vriend Jo en een mooie langharige zestien jaar oude poes; bij het voorstellen ontging me haar naam.
Het werd een zeer geslaagde avond, voor een driekwart gevulde zaal van CC De Plomblom (dotter?). Wij lazen beurtelings onze gedichten, met de gitarist Kloot ter w (excusez) rockend ter afwisseling. Ik meende er goed aan te doen aan het verder niet genoemde drama in de crèche van Fabeltjesland te refereren door het eenzame uitvaart-gedicht voor te lezen dat ik schreef bij de begrafenis van een doodgeboren meisje (VV p.1094-1095).
Schepen Antoine Callebaut, die de avond had geopend met een hooggestemd betoog over poëzie was na afloop enthousiast. Het heerlijke van Naburije is wel dat de mensen eerder vanuit het hart, dan vanuit het hoofd reageren- zoals in Nederland. Wat dat betreft ben ik het volkomen eens met de statements van Hagar Peeters (1972) die gisteren in het Vlaamsde dagblad De Morgen, evenals de andere kandidaten voor het Dichterschap des Vaderlands antwoord gaf op drie vragen (onder de kop Poëzie of mediacircus?):
Vinden zij dat bij deze verkiezing de poëzie voldoende centraal staat? Of overschaduwt de aandacht voor de genomineerde dichter alles? 2. Wat zijn beknopt samengevat hun plannen als ze verkozen worden? 3. Wat willen ze anders doen dan hun voorgangers?
Hagar (op wie ik stemde): "Ik vind dat de poëzie er heel slecht afkomt in deze verkiezing. De aandacht in de media gaat vooral naar de campagne die de dichters moeten voeren, willen zij de verkiezing winnen. Ook als zij helemaal geen campagne willen voeren, zoals ik. Wie het hardst schreeuwt, krijgt de meeste aandacht. Dat vind ik verkeerd. Dat heeft niets meer met poëzie te maken. Ik wil het maatschappelijke belang van poëzie meer op de voorgrond stellen. Ik geloof dat de Nederlandse samenleving op dit moment wel wat poëzie kan gebruiken. Ik vind mijn mede-Nederlanders vaak bot en onbeschoft. Door het lezen van poëzie kan iemand gevoeliger worden, weer empathie leren opbrengen voor zijn medemensen. Ik ga meer dan mijn voorgangers mijn best doen die gevoeligheid bij mijn medemens te vergroten, en daar ga ik poëzie voor gebruiken."

Ramsey Nasr (1974), naar wie op zijn verjaardag de meeste van de bijna 20.000 uitgebrachte stemmen uitgingen, gaf de volgende antwoorden: "Ik zou willen dat een Dichter des Vaderlands is wat de titel suggereert: iemand die zijn land bij de poëzie betrekt en die in poëzie een land tracht te vormen. Ik wil er zijn. Driek van Wissen was afwezig. Vier jaar lang."
Wij gunnen Ramsey Nasr de functie van harte; er is altijd werk genoeg aan de winkel. Hetzelfde geldt voor Mustafa Stitou, die gisteren in Paradiso als nieuwe stadsdichter van Amsterdam werd voorgesteld, zijn eerste stadsgedicht voordroeg en vandaag al zijn kunnen mocht vertonen op een declamatiewedstrijd van Wereldboekenstadamsterdam op de Dappermarkt.
In de Volkskrant wijdde TV-chroniqueur Jean-Pierre Geelen een vermakelijke rubriek aan de televisie-uitzending van gisteren die wij misten. Uitzending Gemist (waar wij in feite nooit gebruik van maken; zoals wij heel veel bellen en toeters achterwege laten in deze eenvoudige schrifturen) zal uitkomst, lering ende vermaak moeten bieden.
Niets interessanters dan body language-beoefening!

Het is een oud verhaal, dat van de plaats van de dichtkunst binnen de samenleving. Plato wilde niets van het slag mensen weten, die verontrusten en verwarren de mensen alleen maar . Zij preken opstand en willen alles omverwerpen en veranderen. Ze lopen naakt en wijzen op de kleren van de keizer.
En de dichers schiepen hun eigen clubs, communiceerden via de PEN (Poets, Essayists, Novelists) en allerlei andere belangenbehartigingsverenigingen, en in de Republiek der Letteren vormde zich de meestal gevestigde elite. Sindsdien zijn de generaties mondiger geworden, zijn de nieuwe technologieën binnengedrongen, analoog aan die van commercie, politiek en de vrijemarktmanagementprincipes.
En vanuit de dichters, sinds de Romantiek, klonk de veelgehoorde klacht:

"Volk, ik ga zinken als mijn lied niet klinkt;
ik moet verdrogen als gij mij niet drinkt;
verzwelg mij, smeek ik - maar zij drinken niet;
wees mijn klankbodem, maar zij klinken niet."

H. A. Marsman, jaren 1920-1930, voor zover je dat niet wist, op deze gedichtendag.
Willie Verhegghe zocht van alles voor me op en draafde aan met eigen trouvailles.
Een klein gedicht schreef ik over, het trof me ter plekke - wat gedichten dienen te doen - en ik schreef / en tik het nu / over.

P I E R R E   K E M P

Afkomst

Als kind van de Zon,
met de fluit als peter
en de harp als meter,
zal ik wel blijven schrijven
al wat mij invalt over haar licht
in de schijngestalten van een gedicht.
Ook als dat licht niet mals is
en een prachtige leugen,
want als de Zon soms vals is,
moet ik dan deugen?

Vijf families en één poederblauw,
G.A.van Oorschot, 1958.

Zo, dat was dat. We spreken elkaar nader. (Edith leest voor uit de NRC: Nasr kreeg meer dan een derde van de ruim 19.000 uitgebrachte stemmen. Bruinja bracht het tot ruim 4.000 stemmen, net meer dan Joke van Leeuwen en Hagar Peeters. Erik Menkveld kreeg 800 stemmen. Over en sluiten maar.)
Leve de moed-denkers die de doem-denkers weglachen. Hoop & vertrouwen, ik weet niets beters, als je in het onzekere leeft - dat ons aller voorland is.
Simon Vinkenoog, Vader des Dichterlands.

Woensdag 28 januari 2009

De duizendpoot op weg. Waar vandaag de voetjes neer te zetten, op The Day of Outstanding Achievements, volgens de Geboortebijbel van Gary Goldschneider en Joost Elffers.
Met als meditatie van de dag. There are ever-recurring miracles in everyday events; een wetenschap die ik al zo 'n halve eeuw bij me draag: als de tweede adem, de mysterieuze firma in ontroerend goed, geheten Binnenpret, die zich achter elke donderbui weer manifesteert.
Sub species aeternitatis is het leven op aarde een kosmische grap, die met ons wordt uitgehaald, die zich evolutie laat noemen, waarvan wij onverbrekelijk deel uitmaken, niettegenstaande al het onderling gekrakeel en misbaar, moedwil en misverstand, waarbinnen mensen zich al dan niet vrijwillig begeven.We're all in prison and plotting this incredible jailbreak, volgens Ken Kesey en Jim Morrison had de boodschap door: You can't get out of here alive.
Ja, wat heb ik al niet aan Amerika te danken. Hoe open-minded de vele expats die in Parijs waren neergestreken, op de uitzichtbiedende voorwaarden van de G.I.Bill of Rights (G.I. = General Issue militair), die elke soldaat voor elk dienstjaar beloonde met naar eigen inzichten in te vullen fondsen: velen maakten daarvan gebruik om naar Europa te reizen; uiteraard kwamen schrijvers en beeldende kunstenaars naar de stad die de reputatie had van Lichtstad. Na acht jaar terug in het Kikkerland; dat was voor mij even wennen.
Gelukkig laten Aristophanes' Kikkers zich als een rap lezen, merkte ik bij de Canon van Pfeijffer en De Vries: ik ben maar bij het begin begonnen; van de Grieken en Romeinen belandde ik bij de troubadours. Volgende stap. Ik neem het boek niet mee naar Ninove. Ik heb mijn eigen 1200 pagina's om uit voor te lezen, en een hoofd vol grollen en grappen. Euforisch ende ironisch.
Even het dierbare Vadermoederland achter me, in Naburije wonen ook aardige levende mensen.
Tot morgen wellicht, als ik zin, tijd en gelegenheid heb.

A R I S T O P H A N E S

Kikkers (fragment van fragment)

Bronbewoners, waterspuiten,
spettersper uw kikkerbek
om op klaterklank van fluiten
fraai te kwaken. Kwekkerekwek.
Kwaakt de Dionysos-hymne.
Dikwijls kwaakten wij die al
hem ter ere, in de Limnen
bij het Pottenfestival,
als het volk in dronken trance
over ons terrein kwam dansen.
Kwekkerekwek kwak kwak kwek kwek.

(Pagina's 100-105 van de Canon van de Europese poëzie,
- vertaling M. D'Hane-Scheltema)

Of zoals de Californische dichter Lew Welch het 2500 jaar later verwoordde:

When the tribe refuses to dance
the poet can only worry,
watch and warn...

Yes we watch. No Telly for Daddy Tonite. Zonnige ochtendgroet, Simon Vinkenoog, Milleniumwatcher.

Dinsdag 27 januari 2009

Schrijven is verleiden kopt de Voorkant van de Volkskrant vanochtend boven een interview met de filosoof Alain de Botton (1969), met wie ook in Vrij Nederland van deze week Tomas Vanheste een gesprek voert.
En verleid worden, uiteraard. Het gebeurde mij, kort na de oorlog in 1945, ik was zojuist 17 jaar geworden en stond (in mijn eentje) op de Dam, tijdens een der Kalverstraat-op-en-neer-loop-parades uit die jaren en keek naar wat er gebeurde in de poppenkast, ruzie waarschijnlijk tussen Jan Klaassen en Katrijn, daar werd wat afgemat!
Ik raakte in gesprek met iemand die ik van uiterlijk kende; vriendelijk lachend rond indo-gezicht met opvallend lange sluike haren naar achteren gekamd - een echte 'artiest ', dat kon je wel zien (in die dagen). In de laatste oorlogsjaren had ik hem vaker in de Govert Flinckstraat langs zien komen; een ietsje verder, in hetzelfde huizenblok tussen de Ferdinand Bolstraat en de Eerste van der Helststraat, was een winkelruimte - waarvan de deur wel eens openstond, ingericht als atelier waar houten speelgoed werd beschilderd - hij was een van de zichzelf werkverschaffende onderduikers aldaar.
Het werd een leuk gesprek, misschien voor het eerst dat iemand luisterde naar wat ik te zeggen had, en Jos Mastro (opgenomen in mijn Dodenboek) vroeg me of ik mee naar zijn atelier aan de Nieuwe Kerkstraat wilde komen. Daar werd ik heel behoedzaam en voorzichtig, heel teder en liefhebbend, van mijn knaap-zijn verlost. Enkele mij onbekende strelingen (ik had nooit aan meself gezeten) en daar was - en IS - dat overweldigende gevoel, waarbij de gehele kosmos zich op één punt concentreert, van waaruit het verdergaan bijzonder prettig is. Niks post coitum triste est; wat is dat voor ingesleten conditionering.(Mae West: Too much of a good thing is wondeful!)
Gelukkig heb ik niet hoeven lijden onder een godsdienstkunstmatige opvoeding, niks van dat alles, maar ook niks van niks - alles zelf maken en uitvinden, beproeven en ondergaan, het sociale spel, door vervreemdingen heen en ongewild isolement. Al schrijvend, zoekend naar woorden die de werkelijkheid weergeven, ervaringen opdoen die welk woord dan ook te boven gaan. Telkens een aanloop, een contact. Altijd is er die innerlijke noodzaak om verder te gaan, te struikelen en jezelf weer op te rapen, tot je bent wie je bent, en dan weet je dat tenminste.
S.V., Steeds Verder!
Er komt geen einde aan welke levenservaring dan ook. Niemand is dood, iedereen die je kent en gekend hebt, is gerecycled in het besef van leven & dood als eenheid, als de twee kanten van een munt waarvan wij tot dusverre slechts 1 zijde gezien hebben...
Wat schuilt er om het hoekje? Wie komt er in mijn hokje? Je komt er niet levend uit!
(Mijn stiefvader volgde me bij de tweede ontmoeting, ik werd gevraagd bij de Zedenpolitie in de Marnixstraat te komen. Wat was er gebeurd die nacht dat ik niet was thuisgekomen? Ik had bij de buurman op de sofa geslapen (afspraak; mij was bewust gemaakt welk gevaar). Ik werd door een nooit te vergeten roodharige rechercheur voor leugenaar uitgemaakt, hield vol en kreeg een paar draaien om mijn oren, dat heet toch zo? en enfin - het maakte me meteen anarchist.
Het eerste meisje, Jenny Lefevere, met wie ik 'het' deed bezwangerde ik; een huwelijk - zoon Robert april 1947 - bleek uiteraard niet stand te houden; Judic Cohen - die mijn tweede echtgenote zou worden - suggereerde een wereldreis, te maken van een kleine erfenis die zij net had ontvangen.
Wij vertrokken naar Parijs op mijn 20e, verdergaande leef-, lees- en kijkervaringen tegemoet.Teveel hier, vormende leerjaren: het werden acht jaren - waarin twee keer twee maanden kijkjes in andere werelden: Montevideo (1954) en New Delhi( 1956). Van alles, L'homme revolté van Camus, de visoenen van Rimbaud, het krijsen van Artaud, de surrealisten, de 'pataphysica, de lettristen & situationnisten en bovenal het idee van beat & hip.
Zo Norman Mailer, verbijsterend en verpletterend, maar de studie is nog lang niet ten einde.
Let op hippies, X-generation, Babyboomers en welke andere benamingen je ook door de Millenium-generation gegeven zullen worden:
NORMAN MAILER: For I wish to attempt an entrance into the mysteries of murder, suicide, incest, orgy, orgasm and Time. These themes now fill my head and make me think I have a fair chance to become the first philosopher of Hip.

Die Tijd heeft-ie gehad. Hip is een eettentje geworden. Het idee is zogeheten versleten. Maar o, wat maakt het een verschil uit of je een hip of een square menspersoon voor je hebt: een uniek individu of een slaapwandelaar.
Love is all you need; in mijn boek Liefde uit 1964 nam ik definitief afscheid van de ANGST. Sindsdien leef ik in de heerlijke onzekerheid: ik leef, en hoé: levenslust gaat niet met pensioen!
Morgen praat ik in publiek verder met Willy Verhegghe, in Ninove. Hij en zijn vrouw Arlet (en het publiek, hoop ik) verheugen zich op onze komt, zo ook Edith Ringnalda en Simon Vinkenoog, beiden als eenieder verbijsterd door wat zich dezer dagen in de crèche Fabeltjesland afspeelde. Antwoorden zijn er nooit, vragen blijven: waarom? Het grote waarom. Woordloos. Stil.
Schrijven blijven, lange vingers, een willig oor, een kloppend hart. YES WE WATCH.

Zondag 25 januari 2009.

Dank u, beeldredactie NRC Handelsblad:
"Eerste handtekening van Barack Obama na zijn beëdiging als 44ste president van de Verenigde Staten van Amerika. Washington, 20 januari 2009 AP, Molly Riley.

" We will extend a hand if you are willing to unclench your fist."
"We reject as false the choice between our safety and our ideals."

Duidelijk OM (vrede) te lezen in Barack Hussein Obama's handtekening.
Calligrafen voor, grafologen voor, nieuwsgierigen voor, iedereen VOOR. Hoevaak al geset & nog te zetten...
Een ware, recht vooruit gezette handreiking, nu kijken wie de hand aanneemt en weigert.
Dat hij de vorige Bush-administratie niet wil aanklagen, al overtrad deze alle mensenrechten- en martelverdragen, wordt hem al kwalijk genomen omdat hij voor de eenheid van de VS is, zowel de democraten als de republikeinen. Hij zal beide partijen in het Parlement dienen te overtuigen van zijn evolutionaire plannen; er zijn nog heel wat tegenkrachten in het Establishment.. God, welke dan ook, geve hem de kracht: Baraka, of kaif - zie over deze charismatische staat bij de link op deze website Go with the blow.
Eerder publiceerde ik deze korte tekst uit 1968 van Morag Murray, Het Kaif systeem, in de Bert Bakker-uitgave Het Moederkruid 1970, ISBN 90 6019 132 3. Daarin ook de tekst van Charles Baudelaire uit 1851: Over de wijn en de hasj vergeleken als middelen om de individualiteit te vermenigvuldigen.
En kijk eens hoe interessant voor alle speurders in de knetterende Nederlandse letteren; wat ik al bladerend aantref op de pagina 80 van dit 126 pagina's tellende informatieve boekwerkje.
De briefkaart, in een wel zeer bekend handschrift werd mij op 1 februari 1965, volgende week 44 jaar geleden, toegezonden. Ik zal Edith vragen de afbeelding hier te voorschijn te toveren; daarmee wens ik u een prettige dag verder toe.
Wij zagen Buitenhof, very interesting, en hoorden Beethovens Miserere.... Nu de zon & lectuur tegemoet. High spirits! Don't worry, be happy! Simon Vinkenoog, Weggebruiker.

Zaterdag 24 januari 2009

PANTA RHEI ! Alles stroomt, alles tast, alles weet dat het leeft, dat het zich in je opzuigt en bijeenbrengt, verzamelt en complementeert - dat het om die vereniging gaat, waarbij je soms mag huilen van geluk. Verzadiging, bevrediging: Cornucopia!

Wij moesten door de plassen waden op de tuin; toch noodzakelijk bezoek - en de Zon scheen even - al was het maar om de stand der zaken en de loop der dingen in ogenschouw te nemen, op de plek waar wij sinds 1991 ieder voorjaar en de zomer doorbrengen. Eerst kwam Susanne's poes langs, toen zoontje Tim op de fiets. Niemand anders; Edith aan het groene vingerwerk ('in de winter zie je de infrastructuur beter') en ik binnenstuinhuis als altijd weer bij Zybro Kamin verzeild rakend in de boeken die afgelopen seizoen aldaar zijn achtergebleven; ik bracht een plastic tasje met een 10-tal boeken hierheen terug; staat nu bij andere stapeltjes op herindeling boekenkast te wachten: o goed voornemen waar het maar niet van komt. Jij, die anders nooit voornemens maakt (wijze les Don Juan)....

+

Narcissen staken hun punten boven de kuipgrond uit, - en ik kwam te lezen in het Lijfboek van de meest devote discipel van de Hindoe-God Krishna, die Nederland ooit gekend heeft: Hendrik van Teijlingen. De tekst in zwarte letters op glanzend kanarie-ei-boterbloemgeel omslag wordt herhaald op de titelpagina:
Shri Krishna Dvaipayana Vyasa / Bhagavad-gîtâ / een integrale Nederlandse vertaling / naar het oorspronkelijk Sanskrit / met zuiver theïstische uitleg / overeenkomstig de contect / & / een herdichting in de / klassieke versmaten / door / Sri Hayeshvar Das / (Hendrik van Teylingen) // Ganges.
1992 ISBN 90-74363-04-0, meldt de daaropvolgende pagina.
De Inleiding zet al hoog in:
"In de Thora spreekt God via Mozes en zijn profeten; in het Evangelie via Jezus en de apostelen; in de Koran via Mohammed; maar in de Bhagavad-gîtâ, het Lied van de Alvervulde, spreekt Hij in Hoogsteigen Persoon. Dat maakt de Gîtâ tot de gewichtigste openbaringstekst waarover de mensheid tot haar zegen beschikt." Van Teylingen (ik blijf hem even zo noemen; hij schreef een paar verrukkelijke boeken bij de Bezige Bij) vermeldt uiteraard het bestaan van de vele Gîtâ-vertalingen (duizenden, honderden in het Engels, een dozijn in het Nederlands), maar zegt daarvan 'De meeste van deze vertalingen zijn op het belangrijkste punt eendrachtig onbetrouwbaar. Dat punt is de identiteit van Krishna, de Gîtâ-Leraar in Wie ze slechts een boodschapper van het Licht willen zien."
Kortom; Krishna is de Hoogste Godspersoon: "Hij zegt duidelijk dat Brahman aan Hem ondergeschikt is."
Bovendien, stelt de vertaler-bewerker: "Ook de Namen waarmee Hij wordt aangesproken liegen er niet om, zoals Krishna: of Hij die iedereen tot Zich aantrekt; Achyuta, of Onfeilbare; Bhagavân of Alvervulde; Devadeva, de God der goden; Janârdana, of Mensenschokker, Purushottama, of Hoogste Persoon, Govinda, of Hij die zinnen, vee en aarde verrukt; Âdideva, of Oergod; Shâsvata Purusha Divya, of onvergankelijke godspersoon; Pavitra Parama, of Hoogste Louteraar; Anantarûpa, of Hij wiens Gedaanten oneindig zijn: Aja, of Ontstaanloze; Vishnu, of Algrote; Aprameya, of Onmetelijke."

+

Sri Hayeshvar Das dankt zijn kennis van de Gîtâ, en andere teksten uit de Mahabharata, aan zijn geestelijk leraar Om Vishnupâda Srî Srimâd A.C. Bhaktivedanta Swami Praphupâda.( 1896-1977) en Swami B.R.Sridhara (1895-1988). "Zij vertegenwoordigen de geestelijke traditie van Srî Chaitanya Mahâprabhu (1486-1534). Zij en hun discipelen geloven dat Srî Chaitanya Krishna Zelf was, die opnieuw in de materiële dimensie verscheen uit mededogen met de ware Godzoekers, om nog eenmaal de zuivere Gîtâ-leer te verkondigen"
"De versie van Prabhupâda heeft mij de ogen geopend voor de werkelijkkheid van Krishna als God in Eigen Persoon."

Al lezende, verdiept in Shiva's 'maya-dwaalleer', Kali Yuga (de huidige era van leugen en twist) en Shankara ( 780-820 n. Chr.,'vertroebelend medium') besef ik dat ook deze weg, die van de bhakti-yoga, met zijn tientallen voetnoten, geen einde kent.
Interessant is de mededeling: "Ter vergemakkelijking van het metrisch lezen zijn in de herdichting, waar nodig, zowel 'toonloze'a 's van het Sanskrit als 'toonloze' e 's van het Nederlands geëlideerd. Wie deze weglatingen bij het reciteren in acht neemt, vindt het Gîtâ-ritme." En voorwaar, het werkt - voor je het weet dans je, herdicht, mee!
Soms is het goed, doet het je goed, alleen maar voor jezelf deze mantra ad infinitum (of tot ademtekort) te chanten:

hare krishna hare krishna / krishna krishna hare hare
hare râma hare râma / râma râma hare hare

Hendrik van Teylingen zag ik, hoeveel jaren alweer geleden, aan zijn sterfbed, vervuld van liefde. Ik hoop dat hij behoort tot diegenen, genoemd in de Gîtâ 2.47-53:
"De schranderen, die door inzicht verbonden de vruchten van hun handelen laten varen, gaan van wedergeboorte verlost naar het Oord waar geen verwarring heerst."

Eens of niet eens, verlost of niet, samsara/nirvana - het maakt ons niets uit.
Mij hongert, maar ik voel mij niet verward.O Govinda, blijf met de herderinnetjes dansen!
Simon Vinkenoog, zinnenprikkelend.

"As a young man, Krishna was loved by the village girls. He teased them, stealing their clothes when they bathed in the river and hanging them on a tree out of reach. He danced with them in the moonlight, slipping away when each girl thought he loved her alone. Their longing for him was developed into a metaphor of the worshipper's longing for his god."
Richard Cavendish, ed. Mythology - An Illustrated Encyclopedia (Orbis, Londen, 1980)
Illustration to the Bhagavata Purana, Kangra School.

Vrijdag 23 januari 2009

S T O P, L O O K & L I S T E N

Een interessante website: www.norml.org.
Ik heb (wat ik vaker doe, nietwaar plukdedag.nl ?) een comment (nr.4l) gestuurd op hun, mij door Derrick Bergman doorgestuurde bericht (en nr. 42: please correct my typing errors; ik was mijzelf weer eens te vlug af) over al dan niet gedane toezeggingen omtrent het drugsbeleid aan de oorsprong van de Obama-campagne. Nu laat blijkbaar zijn staf weten dat er niet overwogen wordt de huidige wetgeving inzake cannabis-legalisering te veranderen.
Op een door www.change.org georganiseerde vraag naar ideeën voor de oplossing van de grootste problemen van Amerika kwamen 7.847 reacties binnen en werd door 19.530 respondenten de marihuana-wetgeving als het grootste uit de weg te ruimen probleem gezien.
Meer dan 40 commentaren nu dus; ik las ze even door (niet gebruikelijk) en stuitte op het droeve verhaal van een Prisoner of (Drugs) War.
Gelukkig had hij nu, na alles wat hem was overkomen, een joint in de hand; de mijne hangt in mijn mondhoek.

+

In de Volkskrant worden vijf Nederlandse boeken over Barack Obama besproken; als beste komt blijkens Anet Bleich Philippe Remarque's boek De hand van Obama uit de bus; 'hij slaagt er het best in Obama's prestatie tot nu toe recht te doen zonder te vervallen in clichés of persoonsverheerlijking.' En zij citeert: "Wie erin slaagt met zo weinig ervaring en steun van het establishment aan de macht te komen in Amerika, en ook nog met een in wezen genuanceerde boodschap, is een exceptioneel politicus."
Remarque die geld stortte voor Obama's campagne beschrijft hoe hij, na enkele e-mails zodoende "in een oogwenk zittend aan mijn bureau, medewerker was geworden van de beweging om Washington te veranderen." De voormalige opbouwwerker is er, volgens hem "toch maar in geslaagd de grootste community van zijn leven te organiseren."
Knap opdringerig, volgens Anet B., maar ik blijf het fascinerend vinden - zoals ik wel eens een Clearing House for Information wilde oprichten, een Invisible College, en dat in feite hier ook doe.
Ik degenen dankbaar, die mij wijzen op interessante websites, over de onderwerpen die hier aan bod komen , vaak overstijgend de actualiteit van de dag, daarmee ook onverbrekelijk verbonden, ik-jij-wij. De Zuidafrikaanse dichteres Antjie Krog drukt ons dat op het hart in de Gedichtendagbundel Waar ik jou word, tien gedichten waarvan het vierde tweetalig in de Volkskrant is afgedrukt bij een paginagroot artikel van Arjan Peters.

Een verrassing - voor mij uiteraard, die de man hier gisteren citeerde - was de voorpagina van de Volkskrant-bijlage Cicero, gewijd aan de Gustav Meyrink-tentoonstelling in de Ritman Library. Diens leven wordt door Erik van den Berg beschreven, met speciale aandacht voor Der Golem en Das grüne Gesicht, dat in Amsterdam speelt, en hoe: de wereld gaat tenonder..

"De hoogoprijzende fabrieksschoorstenen in het noordwesten van de haven braken tot de grond toe af en veranderden in dunne, vliegende lansen van wit stof, dat door de storm biksemsnel werd weggevoerd. De ene kerktoren na de andere volgde - secondenlang nog zwartachtige steenklompen, omhooggetrokken door de wervelingen van de orkaan - dan voortjagende strepen aan de horizon - dan stippen - dan niets meer."
Uit Gustav Meyrink: Das grüne Gesicht.
Afbeelding in besproken boek: Fritz Schwimbeck, Zusammenbruch von St.Nicolas.

Al jong was ik al door Meyrink's werk gegrepen, maar pas via het inderdaad 4 sterren toebedeelde boek, de catalogus (Duitstalig) bij deze tentoonstelling van de bibliothecaris-historicus Theodor Harmsen - voornamelijk de daarin opgenomen brieven - ben ik veel nader gekomen tot zijn essentie (hoop ik).
Gisteren heb ik op deze plek een voorbeeld daarvan gegeven.
Interessant de geciteerde uitspraak van Simon Vestdijk in het tijdschrift Forum anno 1933: "Het werk van den onlangs gestorven Gustav Meyrink vertoont alle degeneratiekenmerken ten gevolge van de speciaal-occultistische inteelt. Van af den beroemden Golem worden zijn romans al onleesbaarder voor hen die niet, evenals hij, door de geijkte symboliek der geheime wetenschappen gehanteerd zijn."
Zelf trok Meyrink zich van deze algemeen geuite kritiek niets aan; hij noteert over zijn schrijverschap in 1926: 'Houding tegenover dichtkunst en literatuur: geen. Hij meent dat zijn werk daarmee zo goed als niets te maken heeft. Zegt dat wat hij schrijft 'magie' is.'
Meyrink: "Ook de fijnste filosofische speurzin en het vermogen om een sluitende logische wereldbeschouwing in elkaar te piekeren, lopen op een zandbank als het magische beleven en het wakker worden in het eeuwige bewustzijn - het huwelijk met het Goddelijke, Scheppende - achterwege blijven: een klap met een bijl op het hoofd, een schot in het hart en de vruchten van alle denken zijn tot stof vervallen "
Erik van den Berg tenslotte: "Het mooiste item op de expositie leest als een p.s. bij die laatste stelling. Het is een kaartje met 'datum poststempel', waarop de schrijver de volgende mededeling heeft laten drukken: ' Herr Gustav Meyrink ist für längere Zeit verreist. Correspondenz etc. kann ihm nicht nachgeschickt werden.' Meyrink is vertrokken. Wat een feest om hem in zijn werk terug te vinden."

+

Over Sonja Prins, de vorige week op 96-jarige leeftijd overleden dichteres, zal dit jaar een biografie van Wim Hazeu verschijnen, zo ook een uitgave van haar gedichten. Tom Rooduijn toont in de NRC (21-01) een binnen-en buitenopname van de Boshut, een zomerhuisje bij Baarle-Nassau waar zij vijfendertig jaar geleden vanuit Amstedam in trok, en tot november vorig jaar in vrijwillig isolement bleef wonen. Droef en dapper, heroïsch en tragisch.

+

Alom hoop en verwachting. Die Pandora toch!
Onder www.rechtspraak.nl, LJ nummer BHO0496 is de beschikking te lezen, die het Gerechtshof ten aanzien van Geert Wilders heeft gepubliceerd.
Frits Abrahams in de NRC van gisteren: Stap voor stap maakt het hof in klare taal duidelijk waarom een vervolging van Wilders - in tegenstelling tot wat het Openbaar Ministerie dacht - succesvol kan zijn. Een cruciale passage staat aan het einde: "Wie een geloofsgemeenschap haar heilige teksten en gebedshuizen ontzegt en de landsgrenzen voor haar wil sluiten of gesloten wil houden, creëert een vijandbeeld dat gevoelens van haat kan oproepen, gebaseerd op intolerantie, discriminatie en minachting. Vernietiging van de rechten van anderen vanuit een ideologie, zoals de islamofobie, strookt niet met de waarden van het Europese Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens."

Zo zit dat. En zo zal het in ons hoofd & hart verankerd blijven, nietwaar Vrije Gemeenschap? Stormgroeten vanuit het stiltecentrum. Simon Vinkenoog, Qualified Researcher.

Dinsdag 20 januari 2009

Dat geld moet rollen, daar heb ik nooit aansporingen van Hogerhand voor nodig gehad: het ging vanzelf, blij dat je het had en blij dat je het kon uitgeven. En van dwangbevelen en 50% van je inkomsten naar de belastingen, daar heb ik ook o wee weet van.
Maar ik doe wel en kijk niet achterom, als het al niet is om er nu alsnog de lessen uit te trekken. Want een les blijft het, blijf bij de les!
Bij de les in 2006, leven in 7, op wacht in de 8 en nu weer de 9 zien bewegen. Straks blijkt Obama de langverwachte Boeddha Maitreya te zijn, op wiens verschijning - samen werken samen delen - de discipelen van Benjamin Creme (Share International) al sinds de jaren zeventig wachten...
Medeschepper- en veranderaar zeker. Niet voor niets noemde ik in 1974 een onderwijsuitgave over Avant-garde en underground in de 20e eeuw , in opdracht van Piet Calis voor Meulenhoff Educatief gemaakt: De ervaring van de verandering van de ervaring. Ik zou er nu aan toevoegen: op weg naar een nieuw paradigma. Hoe de werkelijkheid verandert. Hoe de veranderingen te werk gaan. Altijd studie-object geweest: tast toe, History!
Ein groszes Wort, paradigma,maar ja: Edith trof het zevenletterwoord MUTANTEN bij ons eerste dagelijkse scrabble spel. Volmaakte betekenis. Voor je 't weet, is 't 'n paradogma!

+

De bevoorrechten die de Nieuwsbrief van de Stichting Krishnamurti Nederland ontvangen, www.krishnamurti.nl - werden bij de ontvangst van het nieuws, de mededelingen en de agenda in het voorjaarsnummer 2009 verblijd met het tweede nummer van het jaarlijks verschijnende bulletin IN FEITE, van veertig bladzijden, waarin mensen aan het woord worden gelaten die zich intensief in het gedachtegoed van Krishnamurti hebben verdiept.
Radhika Herzberger werd 25 jaar geleden gevraagd - zij doceerde indologie en Sanskriet in Toronto - de Krishnamurti-school in de Rishji Vallei in Bangalore te runnen, de oudste, meer dan 75 jaar geleden opgericht. 'We hebben een goede filosofie, maar het verzandt in veel woorden' staat boven het gesprek met Marina Kuyper. In het Journal of the Krishnamurti Schools schreef zij in 2003: "K heeft de scholen opgezet zodat leraren en studenten samen zouden leren wat vrijheid is. Voor hem begint dat met vrij zijn van woede, ambitie, jaloezie, hebzucht, angst. Het zijn die basisemoties die de brandstof zijn voor vooroordelen of en geweld."
(in Tegenlicht, VPRO's t.v. programma gisterenavond noemde de Franse filosoof Dominique Moïsi, schrijver van De geopolitiek van de emoties Angst, Vernedering en Hoop als basisemoties van het moment - resp. het Westen, het Midden- Oosten en de opkomende groeilanden, China, Rusland, India, Brazilië.)
Het andere interview met prof. Krishna, die op verzoek van K zestien jaar lang een internaat met vierhonderd kinderen van vijf tot achttien jaar met veertig leraren in Rajghat leidde, is getiteld: Op dit terrein is het niet belangrijk wie wat het eerst zei. Ik peur hieruit de website www.pkrishna.org waar ongetwijfeld veel te overdenken zal zijn (achteraf- of tijdens) en tenslotte Krishnamurti's (als altijd wijze) woorden, toen hem gevraagd werd hoe mensen voor een studiecentrum in Rajghat te interesseren:
You create the honey and the bees will come. If you have to invite the bees, something is wrong!

G U I D O   G E Z E L L E

O Lied

O LIED! o Lied,
Gij helpt de smert
wanneer de rampen raken,
gij kunt, o Lied, de wonde in 't hert,
de wonde in 't hert vermaken. o Lied! o Lied,
gij laaft den dorst,
gij bluscht het brandend blaken,
gij kunt, o Lied, de drooge borst
en 't wee daarvan doen staken.
O Lied! o Lied,
het zwijgend nat
dat leekt nu langs mijn kaken,
gij kunt het, en uw kunst is dat,
gij kunt het honing maken...
o Lied! o Lied!

Gedateerd juni 1860. 2009. Ongedateerd. Geactualiseerd. Beleefd. Ervaren.

Zo, ik laat even elders wat andere woorden vallen, maar kan het niet nalaten deze wonderlijke, blijkbaar historische dag, te besluiten met de drie motto's die ik in 1974 als Profiel 9 aan de serie Het spel en de knikkers (Meulenhoff Educatief) bijdroeg.
Naast de kernboeken Literatuurgeschiedenis van ca. 800 tot 1880 en van 1880 tot heden verschenen een tiental Profielen, 'kleine uitgaven waarin stromingen, genres of schrijvers onder de loep worden genomen.
80 pagina's, ruim geillustreerd kreeg ik tot mijn beschikking. Veel uitgangspunten, tot aan vandaag de dag toe. En zo begint het: hier even het einde. Op naar Obama (straks thuis, Seid umschlungen, Millionen! ) en de poëzie (vanavond Festina Lente.)
Zon schijnt. Hoi.Hoi. Simon Vinkenoog, hogesnelheidsdenker.

Maandag 19 januari 2009
(leestijd 25 minuten)

Dit dagboek eindigde gisteren met het woord vrolijk, laat ik er mee beginnen, in mijn lange witte thermo-onderkleding. Het weer noodt er niet toe uit te gaan, natte regenflarden langs de ramen, wij hebben er op het moment geen enkele behoefte aan, of noodzaak toe - inner journey forever sunlit. Zelfs met de (volks)krant bij de koffie op bed, die info toevoegt, current affairs, aan wat wij al wisten, of dachten te weten. Wij, de in alles belangstellende nieuwsgierigen!

+

Wapenstilstand in de Gaza-strook...
NRC- Lezer Frank Orlemans uit Tiel: Het interesseert mij niet meer wie gelijk heeft.
"Om meer duidelijkheid te krijgen over het Joods-Palestijns conflict ben ik gaan googlen. Om een zo objectief mogelijk beeld te vormen heb ik mij beperkt tot informatieve sites zoals wikipedia. De geschiedenis vanaf 3000 jaar v. Chr. leest als een ware oorlogsroman vol etnische en religieuze twisten zonder een uiteindelijke overwinnaar. Het conflict is zo complex, dat men niet meer kan oordelen wie gelijk heeft of niet. Wat mij dan ook stoort zijn de schreeuwlelijken die met hun eenzijdige hersenspinsels de media beheersen en daarmee bewust of onbewust het conflict naar eigen land verplaatsen. Iedereen roept maar wat. Je wordt er doodmoe van. Het maakt mij niet uit wie gelijk heeft. Ik kan slechts hopen dat er snel vrede komt, maar ik vrees het ergste."
Sla de pagina om en je stuit op columnist & hoogleraar Afshin Ellian, onder de kop Na de kalmte volgt de verpletterende slag.
"De Palestijnen moeten dit jaar een president kiezen. Dat kan alleen als de Gazastrook weer in handen van Fatah valt. Op zich is dat een verbetering: liever een regiem van corrupte maffiafamilies dan van religieuze apocalyptici. Deze operatie maakt dit mogelijk. Maar een oplossing voor het conflict zit er niet in. Dat weten de Israëliers ook. Het wordt een periode van echte kalmte voor beide volkeren, tot een van de twee zo sterk en gefrustreerd is dat het het andere volk verplettert. Zo gaat het in het Midden-Oosten, sinds het begin der tijden."

+

Shalom. Barak Obama is geen Verlossser, blijkbaar wel een Geroepene.
"We'll all be the Messiah together!" - een luchtpostbrief van Allen Ginsberg uit 1961.
Daar heb je je maar aan te houden. Dat ben je onder meer aan William Blake verplicht, die in het gedicht Milton (1804-1808)schreef:
"Wij vormen het Wereldse Ei, die Geest komende via woede of vriendschap,
 Alles is hetzelfde, & een ieder verblijft in zijn eigen energie."

+

YES WE WATCH. Verheugd door de lezing van een 5 koloms betoog van Ramsey Nasr in de Volkskrant vandaag, Forumpagina 7.
Bij verkiezing van Dichter desVaderlands speelt poëzie geen rol - iets wat ik hier vaker als mening heb gegeven. De shortlistkandidaat geeft enkele voorbeelden van media-manipulatie (Radio 1) en de verkiezingstechnieken die door een andere, in deze 'campagne ' meest kanshebbend geachte kandidaat ("Heel Friesland staat achter me"), worden toegepast: verdachtmakingen, imitatie of liever plagiaat, imponeringsdrang: in de verkiezingstijd kent men geen sympathie, geen stijl, geen schaamte, geen pudeur.
Ramsey Nasr's voorbeelden zou ik kunnen aanvullen. Zo bleek het Parool- artikel Dichters steunen Bruinja rechtstreeks overgenomen van een Bruinja-welgezinde poëzie-site ('van een medewerker'). Ja, zo kan ik het ook. Nasr:
"Tenslotte nog dit. Heb ik zelf dan niet meegedaan aan dit circus? Jazeker: ik heb me laten opfokken door een stelletje dompteurs dat mij oproept door de hoepel te springen omdat zij dat willen. En ik heb er genoeg van. Dit alles heeft niets meer uit te staan met de poëzie, noch met een vaderland, maar alles met de vraag hoe ver persoonlijke ambitie kan reiken. Wie heeft de meeste balpennen?
Voor alle duidelijkheid: ik trek me niet terug . Ik wil terugkeren naar de kern van de zaak. Ik roep het Nederlandse volk op de site dichterdesvaderlands.nl te bezoeken. Lees de gedichten van Hagar Peeters, van Erik Menkveld, Tsead Bruinja, Joke van Leeuwen en ondergetekende, alsmede de plannen die wij aan de dag leggen. En ga daarop af. Maar nogmaals, ik denk dat een Dichter des Vaderlands, ondanks alle rookeffecten die rond het spektakel worden aangewend, nog steeds kan zijn wat de titel suggereert: een dichter die zich via de poëzie wil inzetten voor een land - niet voor één stad, niet voor één provincie of een verzamelde achterban, maar voor een land dat een dichter kan gebruiken."
Zo is dat, loud & clear, Ramsey Nasr. Toen mij vijf jaar geleden gevraagd werd of ik in het spijbeljaar van Komrij de vrijgekomen functie wilde vervullen, heb ik gegrijnsd en JA gezegd; ik bleek de meeste stemmen te krijgen en ging door, gewoon schrijven, wat ik altijd deed - ik voelde me, alle persoonlijke ambities voorbij, al een lange tijd een individueel/universele raadgever (counselor, mediator, netwerker) eigende me voor Goede raad is vuur, een poëtische handreiking, dat jaar gepubliceerd, zelfs een motto van Milton toe: Direct the clasping ivy where to climb.
Maar, zoals dat heet, het small-niche spektakel is onder de radar van de virtuele woordenstrijd vandaan gekomen: wat meer mensen (het Nederlandse volk wordt opgeroepen!) hebben er op deze wijze weet van.
Ik ga voor de poëzie, ik heb op Hagar Peeters gestemd. Morgen komt op de website van de campagne-organisatie het laatst uitgebrachte aantal stemmen, ik schat zo'n 0,005 % van de Nederlandse bevolking.
Speel mee in de verkiezingskoorts, pak die wankele toorts!
Uitgebrachte stemmen kunnen niet worden teruggenomen. Bedenk ik. Alle dinghen zijn mij te inghe.

+

Even afkicken van de poëzie. Veel te zien en te horen op www.drugreporter.net, de Coffeeshop Crawl, en de drie keer herhaalde, onbeantwoorde vragen van psychiater Freek Polak aan de Drugstzaar van de VN Drug & Crime op YouTube. Binnenhalen, downloaden - ga je gang.
Dat het ons allemaal heel goed moge gaan, in dit dubbele Aarde-Os jaar, wenst u Simon Vinkenoog, Aartsvriend.

En wij kijken thuis, uiteraard, om naderhand de maandelijkse poëzie-avond in Festina Lente bij te wonen.

Zondag 18 januari 2009

Zo oordeelt de zich noemende columnist Bob Frommé ( aka Jos Bloemkolk) in Het Parool van gisteren over de kandidaat DideVa Bruinja, die tot campagnevoeren werd aangezet.
In hetzelfde nummer, de kunst & media-rubriek Hoe men een dichter wordt, een gesprek van Maarten Moll met Chrétien Breukers (1965), redacteur van De Contrabas (www.contrabas.com), die Gedichten schrijven. De regels van het vrije vers publiceerde (uitg.Augustus).
Voor degenen die geen benul van de dichtkunst hebben raadt Breukers de LOI-cursus Gedichten schrijven te volgen. 'Die heb ik voor ze gemaakt.'
Breukers mist het rumoer. "De hedendaagse dichters zijn wat braaf. Men vindt elkaar ook wel heel erg goed, tegenwoordig. En lief. Nijntjes in de maneschijn. Zo 'n Ilja Leonard Pfeijffer, die hoor je toch niet meer? Het lijkt wel of hij op veel te jonge leeftijd gas terug heeft genomen als polemist. Komrij, mijn eerste held, heeft het heel lang rustiger aangedaan, het is misschien tijd voor een wederopstanding. Nou ja."
Wat Breukers onder polemiek verstaat werd mij duidelijk, nadat ik het gewaagd had hier de kandidatuur van Bruinja in twijfel te trekken. Geen twijfel over zijn goede bedoelingen; de taak die hij de DideVa oplegt is eerder die van een Account Executive in buitendienst dan die van een Dichter: die hoort schepen van de helling te doen glijden, openingen te houden bij belangrijke gebeurtenissen, de Angst en Apathie te lijf, de universele opdracht vervullen:
If the Tribe refuses to dance,
the Poet can only worry, watch and warn.
In vertaling gaat in dit gedicht van Lew Welch de alliteratie verloren; zie MIJN poëtische handreiking Goede raad is vuur, in 2004 bij uitgeverij Passage uitgekomen.
Kortom, ik mis de Prometheus hier.
Waar het MIJ hier eventjes maar om gaat: Chrétien wenste mij pensionering toe, opdat ik mijn mond op mijn ganja-site zou houden. "Hij kan toch leven van zijn AOW en jaarlijks Eregeld van het Fonds voor de Letteren?"
Nee, dat kan ik niet en ik wil dat niet, en dat hoef ik niet, want ik vloei nog altijd over van energie (Eternal Delight: Wm. Blake), ideeën, overtuigingen. Ik vind het een mensonwaardig argument, Michelangelo-Goethe-Edison-Picasso-Frank Lloyd Wright-George Bernard Shaw-H.Wijdeveld onwaardig - die als 80-plussers nog heel wat interessants uit te vinden, te schilderen, te bouwen en te schrijven hadden. Over en sluiten maar - onder de radar.

v.l.n.r. Nick de Vries, Jan Ketelaar, Simon en Jan Kuipers Alma op het podium van het Parool-theater

Jan Kuipers Alma wilde graag zijn cd, waarop mijn gedicht heilwens liefde (in het Fries door hem vertaald & gezongen), in Amsterdam presenteren. Ik liet hem de keuze; het Parool Theater in de Sint Pieterspoortsteeg. Het werd een interessante kennismaking met het mini-theater waarover ik al jaren in de krant lees zonder er ooit een voet te hebben gezet. Dat gaat veranderen; ik verwacht een telefoontje of e-mailtje.
De optredens voor de happy few waren kort en krachtig; Jan Ketelaar bleef me, nadat ik hem drie of vier keer eerder gehoord had - in Amsterdam, Drachten en Utrecht, nog immer boeien. Nick de Vries kwam eveneens zeer indringend over en de zanger wist met stem & gitaar aan de op muziek gezette gedichten een eigen klank te verlenen.
Na de Heilwens (de laatste van mijn DideVa-gedichten, bedoeld voor de volgende estafette-loper in dit schouwspel) las ik het gedicht Heildronk voor, dat zich eveneens aan poëticale levensuitspraken waagt.
En wij zetten ons, na deze interessante onderneming in onze VOLVO 460 richting Westpoort, Ruigoord Culturele Vrijhaven, Temporary Autonomous Zone - het gekraakte dorpje rond de kerk van Sint Geertruid, tijdens de oliecrisis in 1973 gered, ziet ook nu weer - volgens nieuwjaarsspreker Hans Plomp - te hulp schietende goden om het schip Argos te begeleiden: als het slecht gaat met de economie, gaat het goed met Ruigoord en zijn vrienden. De ruim gevulde kerk applaudisseerde en lachte ('we zijn toch allermaal prettig gestoorde indivduen?"), kuste, hugde, converseerde, of luisterde naar het live optreden van 4Sure - - plays a subtle mix of modern jazz and elements of Caribbean, Surinam & Brasilian music volgens de liner notes van weer een zojuist verschenen cd: Freedom of Speech.

v.l.n.r. Lange Frank, Aja Waalwijk, Simon V, David Frank en ...

Uiteraard weer de nodige bekenden en onbekenden, allen verenigd in wat ik niet anders kan benoemen dan een gevoel van vreugde, vriendschap, harmonie en vrede. Van het zoontje van drummer Olaf Keus mocht ik een tekening aanschaffen. Hij heeft het bij het juiste eind! Gegroet, Simon - de Eerste & de Laatste.ziikkkkiiiiin de iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiooooooooopooop vvvvvvvvvvvvvvvvvvvoppppppp oppppppppppppppppppppii

Aja Waalwijk, Simon V, David Frank en een heilige onbekende
Vg gestoorde individuen...

Zaterdag 17 januari 2009

Ontleend aan het januari-februarinummer van het tweemaandelijks "opinie en lifestyle magazine voor Growers en Blowers" HIGHLIFE, dat vandaag in de brievenbus terecht kwam.
Van bovenstaand verhaal kende ik tot dusverre de details niet, die ik belangstellenden graag doorspeel, ter lering en vermaak: hoofdredenen voor Alles!
Aan het Cannabis Tribunaal wordt hier uiteraard ook de nodige aandacht besteed.
De vanzelfsprekende Conclusie van het tweedaagse Tribunaal met zijn vele experts en getuigen is dan ook "dat niemand in Nederland in staat is om uit te leggen waarom cannabis een verboden middel moet blijven. Daarom roept de organisatie de Tweede Kamer aan het einde van het Cannabis tribunaal op om het cannabisverbod in een spoeddebat ter discussie te stellen en de regering te vragen om dit verbod terstond op te heffen. Info terug te vinden: www.cannabistribunaal.nl.
Als 40.000 anti-vuurwerkpetitietekenaars het onderwerp in de media en de Tweede Kamer kunnen brengen, zouden even zo vele of meer potheads dat niet kunen? Het spoeddebat duurt overigens al zo'n halve eeuw, heel nodig moet in dit jaar van commemoraties eens de vuile was van de 100-jarige drugsoorlog buiten gehangen worden.
Ik lees hier een oproep Cannabisten verenigt u! Laat je stem horen - lid kun je worden van de Vereniging Voor Cannabis Consumenten via de websites: cannabisconsumenten.nl of cannabisconsumenten.hyves.nl
In HIGHLIFE uiteraard nieuws van alle fronten, cultureel en politiek, met de nodige humor, knipoogjes en de vele advertenties die het blad een glossy van 114 pagina's met mooi glanspapier kunnen maken. Ik weet niet wat me nog te pakken krijgt, mij trof uiteraard de vermelding en foto billboard van het Katholiek Cannabis Museum, aan te treffen op rkforum.activeboard.com
"Amerika heeft het drugsverbod en de daaraan gekoppelde criminaliteit nodig om de gevangenbewaarders aan het werk te houden." Uitspraak van Egbert Tellegen, hoogleraar sociologie.
Van de immer actieve Wernard Bruining, pionier uit de jaren '70, komt in een artikel Van coffeeshop naar cannabisclub de mededeling: "In Amerika, de bakermat van de War on Cannabis worden steeds meer vergunningen uitgegeven voor inmiddels honderden "Compassion Clubs." Deze clubs verkopen cannabis uitsluitend aan leden in bezit van een medische verklaring. Deze clubs telen meestal hun eigen cannabis. Het gesloten clubsysteem maakt acceptatie door de repressieve Amerikaanse maatschappij mogelijk. Als het besloten clubconcept in Amerika werkt zal dat in Nederland zeker ook het geval zijn voor coffeeshops."
Hoopt hij. En ik stap over.

+

Van de uitgeversgroep Singel 262 (Querido, Athenaeum, Nijgh & van Ditmar) graag de uitnodiging voor een nieuwjaarsviering aanvaard. Ik heb het getroffen met Vic van de Rijt, die als directeur van Nijgh & van Ditmar een aantal enthousiaste medewerkers om zich heen heeft verzameld. De grote ronde balzaal van Felix Meritis was bomvol grachtengordelgeroezemoes, langs de wanden her en der tafeltjes, aan 1 waarvan Ued. gezeten. Gesprekjes met Johannes van Dam, Erik Jan Harmens, Jan van Aken, Hugo Brandt Corstius, Guus Bauer en David van de Poel - Edith met Vic, Lidwien en Gerard Koolschijn, Keke Keukelaar, Annejet van der Zijl en Atte Jongstra: wij bleken er drie uur te hebben doorgebracht, en keken verkwikt en gelaafd met plezier terug. Things to do!

+

J E A N - M A R I E   D E F A Y E

De qui s'agit-il?

Je ne l'ai jamais voulu comme
Maîtresse
Et pourtant elle veut me prendre pour
Amant
Tous les matins elle m'invite à la
Suivre
Et chaque jour je lui réponds
Plus tard
Elle a beau se faira très belle, je la
Rejette
J'essaye de rester bien vivant pour lui
Déplaire
Mais elle insiste et me dit qu'un jour
Elle m'aura
Je le sens, mais je ne suis pas du tout
Pressé
Et pourtant parfois j'ai envie de la
Rejoindre
Elle m'enlèvera tous les soucis, mais je les veux
Garder
Aussi parce que j'ai peur de souffrir avant notre
Union
Alors je me persuade qu'un jour elle sera
Ma maîtresse
Même si je ne sais pas quand je serais
Son amant

+

Ik druk op de bel en de intercom vraagt (dié stem): Is dat Snuffel?
En deze stem: Nou en of!
Ik heb even een ommetje gemaakt, looptraining. Trinity, om je draai te vinden. Een paar trapjes omlaag en ik neem plaats op een barkruk aan de toonbank, bestel een capuccino en beschouw tersluiks de cliëntele, terwijl ik de eerste van de 10 voorgedraaide joints rook.
Tot de vluchtheuvel kon ik stap voor stap lopen, tot de stoplichten Weesperplein stapje voor stapje, en daarna tel ik mijn stappen tot de rookgrot. Ook daarvan kom ik dus verkwikt en gelaafd terug en onderneem de terugweg. Van tellen komt niets, de afleiding te groot. Wat is die grote ster daar achter Sarphati Plaza? Rood. Groen.
Ik vereenzelvig me met de duizenden kauwgummetjes die een patroon op de straatstenen vormen, overstapkruispunt van jewelste. Ik ben er - onderweg van alles de minutiae bijgehouden om te vergeten; de avond is ondertussen gevallen.
Ik ben in mijn element. Wel thuis. Op de brug naar de overkant. Ik las in de Volkskrant over Herman Brusselmans met zijn etalagebenen, kort wandelingetje door Gent.
Voor het maandblad Ons Amsterdam was zo 'n Jordaanwandeling (Bloemgracht, Rozengracht) ook heel kort; met buurtcoffeeshop waar ik nooit meer kom.
Ik heb wat afgestiefeld in mijn leven; dat is voorgoed, voorgoed voorbij. Eenmaal gezeten, desnoods staand, de ademnood en de knellende benen verdwenen, sta ik weer (voor wie dan ook) helemaal mijn mannetje. Voelt goed, deel dat gevoel: Don't worry! Be happy! Simon Vinkenoog, voorbijganger.

PS
Morgenmiddag om 14.30 een optreden met Friese dichters in het Parooltheater,      
St Pieterspoortsteeg 33 in Amsterdam, tevens presentatie van de tweetalige CD-single  
heilwens liefde/heilwinsk leafde, door Jan Kuipers Alma op muziek gezet.
Daarna verlaten wij even de stad om in de culturele vrijhaven Ruigoord het Hippy New Year te vieren. Voor nieuwkomers: routebeschrijving op www.ruigoord.nl.

Vrijdag 16 januari 2009
(leestijd 35 minuten)

De andere kant van deze flyer kondigt films en een lezing over Iboga en ibogaïne aan, die de 19e februari aan de Universiteit van Amsterdam aan de Roeterstraat gehouden zal worden.
Meer info www.stichtingopen.nl - ik wil me eens laten zien op de gezellige maandelijkse borrel die de jonge club volgens de januari-nieuwsbrief organiseert. Tot dusverre heb ik me daar niet over de drempel gewaagd. En ik heb nog heel wat documenten; Lotsof was met zijn vrouw meerdere malen in Nederland.
Summa Scientia Nihil Scire - hoe meer je weet hoe meer je beseft niets te weten. Niet alleen hoofdletterde ik deze uitspraak in het gedicht Zoden aan de dijk of de wal keert het schip (V.V. blz. 758) uit 1982, maar ik loop in dit koppie nu al weer enige tijd met deze gewaarwording rond, nu ik telkens een ander -soms niet-gelezen, wel ooit aangeschaft - boek te voorschijn haal om hier te vermelden (deel van het plezier).
Geattendeerd op de transpersoonlijke psycholoog Charles Tart, wiens omvangrijke - 588 blz. - reader Altered States of Consciousness (Doubleday Anchor, New York 1972) ik hier in mijn boekenmolen met klassiekers heb staan, kom ik via YouTube bij Experiencers terecht, een club bijna-dood-ervaarders die in Berkeley, Cal. bijeenkomen om ervaringen uit te wisselen: ervaringen die hun leven voorgoed veranderden.
Tart houdt, eveneens op YouTube een pleidooi voor gedisciplineerd psychedelica-gebruik - zijn boek neem ik uiteraard weer ter hand. Was het tot dusverre vooral A Study of Dreams, een in dit boek opgenomen tekst over lucide dromen van Frederik van Eeden uit 1913, die mijn aandacht trok, dit keer valt mijn oog op het verslag van Milton H. Erickson, A special inquiry with Aldous Huxley into the nature and character of various states of consciousness, waarin nogmaals het droevige verhaal dat Huxley zijn aantekeningen voor een gezamenlijk boek bij de bosbrand in zijn huis in Los Angeles aan het vuur moest prijsgeven, evenals het merendeel van zijn bezittingen: boeken, brieven, manuscripten, kunstwerken...
Uit Erickson's aantekeningen blijkt op welk niveau hun voorbereidende werk van een jaar zich afspeelde; Huxley demonstrated his excellent competence as a deep somnambulistic subject en was in staat tot een Deep Reflection, waarin hij zich wist terug te trekken om te denken of te schrijven, terwijl zijn onderbewustzijn werkte als een automatische piloot wat betreft routine-handelingen. Fascinerend; in die jaren nam Huxley met dr Humphrey Osmond meerdere malen mescaline, waarover hij de studies The Doors of Perception en Heaven and Hell schreef; voor uitgeverij Contact heb ik ze ooit vertaald - een herdruk nu, in 1 uitgave, zou een nieuw publiek kunnen trekken, zei de vertaler achteloos. Als alles van waarde valt de informatie weer op vruchtbare bodem.
35 teksten in dit boek, acht hoofdstukken: General views on altered states of consciousness, Between waking and sleeping: the hypnagogic state; Dream consciousness; Meditation; Hypnosis; Minor psychelic drugs; Major psychedelic drugs & The psychophysiology of ASCs.

+

Verruimende inzichten ook in Ton Lemaire's Filosofie van het landschap. (Ambo, 1970)
In verband met mijn notities gisteren zijn de volgende opmerkingen van deze cultuurfilosoof (Rotterdam) inderdaad opmerkelijk, dan ook snuffelend, browsend, bibliomantisch, niet-zoekend gevonden. Het lag voor de hand, vandaar.
"De belangstelling die er in onze tijd bestaat en misschien nog zal toenemen, voor alles wat uit het "oosten" afkomstig is - zijn filosofie, zijn wereldbeschouwing, zijn kunst - zou men misschien het best kunnen verklaren als index van de onvoldaanheid van het westen in de weg die zij in eigen cultuur historisch heeft gekozen te volgen. Een onvoldaanheid, die zo grondig is dat zij op het vlak van de metafysica gelocaliseerd dient te worden: als een zich niet meer thuisvoelen in de wereld die de traditionele westerse wereldbeschouwing uiteindelijk heeft opgeleverd." (p.81/82)

"Het oosten is in staat om in zintuiglijke gewaarwordingen te denken en in enkele regels de totaliteit van de werkelijkheid uit te drukken, omdat het niet, zoals het westen, zijn gedachten van de onmiddellijke werkelijkheid liet afdwalen, maar er juist bij en in verwijlen liet. Zo is de haiku, hoe gering van omvang ook, evenals het landachap een verkleinde weergave van het universum, een microkosmos: het is die inspanning van de taal om met zo weinig mogelijk woorden de aanwezigheid van de mens in het universum te vertalen.
Datzelfde geldt ook voor het chinese landschap. Het bevat eigenlijk niet meer dan één boodschap, de enige mededeling die uiteindelijk de moeite waard is: dat de mens deel is van de natuur, en dat dit goed is; dat niet de mens de maat is van de dingen, maar de natuur de maat van de mens."(p.83/4)

Uit de blurb-tekst: Dit boek zoekt naar de strekking van de profane openbaring van de wereld als landschap. Het doet dit door een analyse te geven van de beleving van de middag, een tijd van de dag waarop de wereld voor de mens het verst en het scherpst zichtbaar is geworden. In dit limiet-gevoel van ruimtebeleving - de angst van Van Gogh en de vervoering van Nietzsche - worden ons de konsekwenties onthuld van een onversluierde ontmoeting tussen de autonoom geworden mens en zijn autonome landschap.

÷

S O N J A  P R I N S

Portret

regen als de kleine zwarte bijen van athene
                       spotziek jongenshart
en een wereld van vertedering
zonbeschenen gouden weide
                       als hij lacht

mond als een gehavend stukje doek
bij 't naderen van de grauwe morgen dikwijls
                       scheefgeplakt
als in een futuristies schilderij
                       van picasso

zachte haren - fijne zwarte zijde
                      uit japan
tenger lichaam, kleine handen
die de jaren wijzer maakten
                       dan ik soms wensen kon

Sonja Prins (1912) is overleden, melden de nieuwsbronnen.
Ik zou graag aan haar herinnerd worden, meer van haar willen weten. 'Als 17-jarige lanceerde Prins het avant-gardistische en internationale tijdschrift FRONT.' Ik wacht op een necrologie - het portret is een van de drie gedichten, die Gerrit Komrij van haar hand publiceerde in zijn omvangrijke tweedelige bloemlezing uit de Nederlandse poëzie van de 19de t/m de 21ste eeuw in 2000 en enige gedichten - die elke aanstormende jonge dichter toch wel minstens 1 keer doorgebladerd, gelezen moet hebben.

Wat dan het laatste woord voor vandaag is. Gegroet, Simon Vinkenoog, Absolute Beginner.

Henri de Haas (Amsterdam, 1937) Verwoest bos 1916  (2007  aquarel 120 x 150 cm)
Uit het boek BOVEN DE STAD, een album van 142 pagina's 'aquarellen 1968-2008 met nadruk op klein werk', met voor mij de nadruk op de indringende teksten Van kind tot kunst (waarin De Haas zijn opvattingen over kunst weergeeft) en Daar praten we niet over, een ontroerende familiegeschiedenis.
Bij de bovenstaande aquarel luidt het onderschrift:
"Een bos waar mijn grootvader in 1916 'lag' werd totaal verwoest door artillerievuur.
Als één van de weinigen kwam hij er levend uit."
Nymfaeum Pers, ISBN 978-90-810270-9-0

Donderdag 15 januari 2009

INZICHT. Wegen van radicaal zelfonderzoek. Een tijdschrift dat ik aanschafte om nader te bekijken; ik kende het tot dusverre alleen van de buitenkant. Nummer.4/2008; de agenda achterin achterhaald - oktober/december, maar deze geeft wel duidelijk aan wie en wat zich op het advaita-gebied (het Eenheidsdenken&beleven, voorbij het dualisme) in NL & B afspeelt/voordoet.
Oude bekenden uit de BRES-jaren dat ik - tot het jaar 2003 - in dat nog immer bestaande tweemaandelijkse tijdschrift eveneens een agenda publiceerde, de rubriek ABC: Activiteiten Bronnen Centra. Hoe ik er van het begin af aan van droomde alle binnenkomende informatie in een databank te kunnen stoppen, om het op onderwerp, datum en plaats te kunnen rangschikken (& verwijzen), zodat je in éen blik van Aalten naar Zwolle te zien zou krijgen wie wat waar aan de hand was. Internet kwam uiteraard meespelen; bravo & succes mensen.
Zoals ik even rondkijkende op www.ruigoord.nl bij de linkpage zoveel vrienden kan aantreffen - dat doet me goed; ogenblikkelijk ook een bezoek afgelegd bij The Ira Cohen Akashic Project; altijd verfrissend.
Op de website van InZicht: www.inzicht.org, bekeek ik onder meer de interessante experimenten.
In de tijdschriftagenda worden vermeld Advaita-bijeenkomsten met Douwe Tiemersma (in de traditie van Shri Nisargadatta Maharaj, www.advaitacentrum.nl); regelmatige satsangs - stilte-meditaties - met Philip Renard (www.advaya.nl), Hans Laurentius, Djihi Marianne, Jan Kees Vergouw, Dick Sinnige (www.satsang.nl) en Jivanjili, verder gesprekken, lezingen, sesshins (ZEN), Prajnaparamita, de stichting Filosofie Oost-West, Quantum Light Breath, retraites en jaartrainingen.
Uit een documentatie-cahier dat ik in 1980 samenstelde voor het UNESCO-symposium De exotische tegenstroom - over de opname van niet-westerse cultuurelementen in onze samenleving (Nationale Unesco Commissie Nederland/Staatsuitgeverij, 's- Gravenhage 198, p. 146/176) was al op te maken hoe belangrijk (en onderschat) de Oosterse Renaissance was, waarvan prof. Han Fortmann al eerder gewag had gemaakt.
Laat ik, voor de grap & omdat ik de tijd heb - Edith naar de tuin, van zon profiterend en enkele noodzakelijke handelingen verrichtend - zien wie daar allemaal ter sprake of aan het woord komen, over dit tijdsbepalende gebeuren: J.B.Priestley, Pierre Teilhard de Chardin, dr. F.Boerwinkel (Inclusief denken), Aleister Crowley, G.I. Gurdjieff, L. Ron Hubbard, Arthur Rimbaud, Henry Miller (Time of the Assassins), C.G. Jung, Oliver Reiser, Swami Vivekananda, Aldous Huxley, Louis Paul Boon, Krishnamurti, M. Lietaert Peerbolte, Thomas Merton, Marshall McLuhan, R.Buckminster Fuller, Alan Watts en Hermann Hesse. Verder Bhagwan Shree Rajneesh, de macrobiotiek van George Ohsawa, het Manna Bulletin, Micho Kushi, Adelbert Nelissen, diverse Tibetaanse lama's en centra, de Tibetaanse Dodenboeken en de Tibetaanse belangenbehartiging in Nederland.
Verder Auroville ('een goddelijke anarchie'), de Mozes & Aaronkerk, Interreligio, dan weer een adressenlijst Oost-West, van Acupunctuur tot Zen, alsmede een alfabet van Gidsen en terreinverkenners ('een persoonlijke keuze')- hier noemde ik onder anderen Mircea Eliade, Joseph Campbell, Ken Keyes, John Lilly, Abraham Maslow, Margaret Mead, Meher Baba, Theodor Roszak, Rabindranath Tagore, W.I. Thompson & Stanislav Grof , allen met een bezieling en toewijding, die je door velen gedeeld zou willen zien.
Tijdgenoten bijna allen, esoterisch of exoterisch, exotisch zeker!
Tot geen kerk behorend, zoals Hermann Hesse in een brief in 1962 schreef: "bin aber fromm im Sinne der Morgenlandfahrer, zu deren Bundesregeln es gehört , jedem Heiligtum auf Erden Ehrfurcht zu erweisen."

+

G E R R I T   K O U W E N A A R

sleutel

Als je je sleutel mist zoek eerst
in je eigen deurslot, als je dood moet
geef je plant nog wat water, klop niet
om regen uit het verlaagde plafond, maak het

gedichten moeten niet troosten, zeg ik
toch maar weer eens in wat nu echt af en toe
op een volwassen stilstand gaat lijken

handen gevouwen boven het erfelijk bestek, brood
en vleeswaar staan klaar, maar geen woord
dat zich bekt, en hoe mager de eetlust
eten is leven

dus eerst nog maar even het zwijgen vergulden
en er een opsteken, voor de doden -

(Uit:Vallende stilte, een keuze uit eigen werk,
Em. Querido, Amsterdam/Antwerpen 2008)

+

ANARCHISME. Volkskrantlezer Hein Maassen protesteert tegen het onjuiste gebruik van het woord anarchistisch in de betekenis van 'redeloos onbeheerst'.
"Anarchisme (letterlijk: zonder heerser) staat een functionele maatschappij voor, waarin harmonie bestaat doordat iedereen zich gedraagt op grond van zijn of haar in vrijheid ontwikkelde persoonlijke principes. Het verzet zich tegen de opvatting dat een maatschappij niet kan functioneren zonder de dwang van autoriteiten. Bandeloosheid en wanorde zijn echter geen kenmerken van de anarchistische maatschappij."
Dovemansoren? Ik leef volgens die opvattingen - nooit van mijn leven tegen dwang gekund.
Ik ben soms genoodzaakt geweest mijn vrijheid te herwinnen, als bijvoorbeeld routine of sleur de baas werden...mijn zelfgekozen afscheid van acht jaren UNESCO & Parijs, en vijf jaar later in Amsterdam afscheid van de Haagse Post, waarin ik meer dan goed voor me was, verzeild was geraakt. Mijn boek Hoogseizoen (1962) stond op uitkomen, en ik waagde de stap. Zo ook, billen bloot, met de echtscheidingen, het dubbel- en overspel, die ik achter de rug heb. Mijn vrijheid heb ik paradoxaal genoeg in de monogamie gevonden: na twintig jaar nog steeds verliefd, in Love, het is bewezen, dat het kán, volgens de redactie wetenschap van de NRC gisteren!.
1 september aanstaande vieren Edith en ik, Deo Volente, onze twintigste trouwdag. Zij is mijn lentetuin, mijn Alles, mijn Hier & mijn Nu.

+

What's happening, baby?. In de voorjaarsaanbieding van uitgeverij Ankh-Hermes een aantal interessante boeken, die nieuwe ontwikkelingen bijhouden. Graag vermeld ik bijbehorende websites, om er zelf te gaan kijken en ook jullie(ulieden) daartoe uit te nodigen.
Ervin Laszlo: in mei te verschijnen Kwantumshift in het wereldbrein - De impact van nieuwe wetenschap op ons en de wereld, en een tweede titel in april (met Jude Currivan) Kosmos - Een integrale visie op de wereld.
Bijbehorende websites www.clubofbudapest.org en www.judecurrivan.com
Alberto Villoldo: Durf te dromen! Hoe sjamanen de wereld visualiseren, www.thefourwinds.com
Fred Matser: Een van de miljarden. www.fredfoundation.org
In maart ook Tien levenslessen voor deze tijd van de productieve pastor Hans Stolp, www.hansstolp.nl

+

en toen hoorde hij de buitendeur open gaan; Edith komt de trap op, gaat met de post zitten, békaf, maar in high spirits. Ik vraag haar wat ze zoal gedaan heeft: om te beginnen alle bladeren van terras patio en paadjes opgeveegd, minstens vijf vuilniszakken over de tuin verspreid, gesnoeid hertshooi en varens, bakken met uitgebloeide geraniums geknipt, houtstapel opgeruimd, hoekje voor hoekje, weet niet of de bonzai het gehaald heeft buiten, topjes vertonen zich al: sneeuwklokjes, crocussen - kamperfoelie blaadjes, tulpen, narcissen, hyacinten laten hun neus zien... "Wat een weelde!" zegt ze.
Bij de post een stralende foto van de tuin, door Nono Reinhold september jl gemaakt - dankje lieve Nono. Een mooie dagzegger, veelbelovend! Een allesomvattende hug. Simon Vinkenoog, ruimteverkenner.

Woensdag 14 januari 2009
Leestijd 40 minuten

Pais & vree weergekeerd in de buitelingen rond de verkiezingen van de DideVa.
Plotseling van longlist tot shortlist bevorderd worden, terwijl je moeder van een pasgeboren zoon Abel bent, kan even teveel zijn maar Hagar Peeters neemt haar kandidatuur serieus en heeft een eigen website ingesteld, www.hagarpeeters.com.
Meer informatie over mijn favoriete dichter voor deze vierjarige functie aldaar; zij laat tevens weten dat er schriftelijk op haar gestemd kan worden: Poetry International, Antwoordnummer 305208, 3030 BW Rotterdam. Postzegel niet nodig; er zal toch nog wel een envelop in huis zijn voor een digibeet (of meer) in de omgeving?
Op Woest en ledig, website over Drentse kunst en cultuur, ontvouwt ook kandidaat Erik Menkveld zijn plannen; waarlijk geïnteresseerden kunnen er aldaar kennis van nemen. Stemmen kan dus tot 28 januari op een van vijf kandidaten op de shortlist: www.dichterdesvaderlands.nl.
Bij de vorige DideVa-verkiezingen, 27 januari 2005 werden 7.026 geldige stemmen uitgebracht; dit aantal zal dit jaar zeker ruimschoots overschreden worden. Hagar Peeters eindigde toen met 210 stemmen op de achtste plaats, Driek van Wissen werd eerste met 1.736 stemmen. Zie Kersvers-archief 28 januari 2005.

÷

COLLAPSE = TRANSITION

Superficially studied the world is certtainly in a mess.
But if we penetrate beneath superficialities and seek a comprehension of the present world crisis, we realize that mankind has been involved in transitions from age to age, all of which in turn are part of a vaster cycle of human development.
Within the span of the present era, we witness the seemingly total collapse of Western man's cultural heritage along with Eastern man's spiritual approach.
Not only are the Christian nations of the West engulfed, but all races and peoples of Asia and Africa are drawn into the whirlpool.
But if we look to the larger spiral, we discover that what looks like disintegration of the old is but a preparation for a new cycle of unfoldment.

Deze vooruitziende blik is aan te treffen in Oliver Reiser's wetenschappelijke droom: Cosmic Humanism uit 1966, een machtig en onuitputtelijk boek.
Hieruit, of uit The Integration of Human Knowledge putte ik ook het motto, dat voorafging aan de woord-en beelddocumenten, verzameld in Randstad nr 11/12: Manifesten en Manifetaties 1916-1966 - van dada tot provo.
"Wat ons op dit moment te wachten staat is een immens programmerings-probleem; een productienummer waarvan deze oude wereld maar zelden getuige was.
Zeggen dat de mens het stuk eerst moet schrijven voordat hij het kan uitvoeren is niet begrijpen waarom het gaat: hij schrijft het stuk nu, terwijl hij het leeft, een 'psychodrama' zoals Moreno het zich nooit had voorgesteld.
Het is een eenvoudig feit dat de ontknoping slechts kan volgen als het gordijn opgaat voor het volgende bedrijf van het cyclodrama en de mens gedwongen wordt een planetaire betekenis te scheppen teneinde uit te vinden waar het allemaal om gaat."

Wie zich bewust met de Evolutie bezig houdt - en dus niet met creationisme, de vermeende strijd tussen religie & wetenschap, fundamentalisme of zogeheten ietsisme - ziet de noodzaak van een evolutionaire stap, kwantumsprong, ingreep of mutatie, die ons te wachten staat als de kloof tussen realiteit en datgene wat er nu onder verstaan wordt, te groot wordt.
Het is ondoenlijk te voorzien hoe zich dat gaat aandienen - waar iets volkomen fout gaat is het de moeite waard te overdenken wat Charles Fourier (1772-1837) in La Fausse industrie l'écart absolu noemde, het volkomen afwijken.
"Columbus koos de regel van het volledig afwijken om een nieuwe continentale wereld te bereiken; hij maakte zich los van alle bekende wegen, bij begaf zich op een Onbevaren Oceaan, zonder rekening te houden met de angsten van zijn tijd; laten wij dat ook doen, laten wij voortgaan door volledig af te wijken. Niets is gemakkelijker, het is voldoende om een mechanisme te proberen dat contrasteert met het onze."

+

Op deze plek, waar ik veel ontdek & verstrek, heb ik al enkele malen melding gemaakt van Hendrik Willem van Loon (Rotterdam,14 januari 1882; vandaag zijn geboortedag o coïncidentie! - 11 maart 1944 Long Island, NY, USA). Eerst las ik een informatief artikel over hem in de Boekenpost van juli/aug. 2008 van Kees Hendrikse, die zijn dank uitsprak tegenover Cornelis A. van Minnen, aan wiens voortreffelijke Amerika's beroemdste Nederlander, een biografie van Hendrik van Willem van Loon hij veel gegevens had ontleend. Het verbaasde mij niet, maar verheugde mij wel zeer, toen ik het voor euro 0.50 op de rommelmarkt in Buitenzorg kon aanschaffen; een inderdaad buitengewoon boek, over een wel zeer bijzonder mens - jammer als hij in de vergetelheid zou raken - groot inspirator van Eleanor Roosevelt en pleitbezorger voor de Nederlandse neutraliteit tijdens de Eerste Wereldoorlog, die zijn moederland 'verdacht' maakte, in de ogen van velen. Enfin, niet alleen over, maar nu de bronnen zelf.
Vincent van de Vrede voldeed met graagte aan mijn verzoek ( boek vs. column, fair trade) en stuurde me drie titels van Van Loon, die ik met graagte uitpak en inzie: genoeg om minstens een dag mee te vertoeven - waardoor ik niet aan andere dingen toekom, etc. Leuk, onverwacht.

Het meest indrukwekkende is de linnenbanduitgave uit 1947 van Servire in Den Haag, Pioniers der Vrijheid met een ondertitel van 10 regels, die ik hier even decapitoneer: "bevattende een waar en getrouw verslag | van een aantal hoogst interessante ontmoetingen met | enkele historische personages, van Confucius en |Plato tot Voltaire en Thomas Jefferson,die | altijd in hoge mate onze nieuwsgierig | heid hadden opgewekt en die enkele | jaren geleden ons bezochten en | onze gasten waren in Veere | geschreven en geïillustreerd door | Hendrik Willem van Loon."
Achterin dit laatste boek van zijn hand (734 blz). een lijst van de historische gasten (alfabetisch: van Hans Chr. Andersen tot Willem de Zwijger), 41 in totaal plus 4 verloren kinderen: dat moet daar een drukte van jewelste geweest zijn in dat zestiende-eeuwse huis De Houttuin aan de Veerse kade in Veere, in- en uitlopen, waar hij begin jaren 30 vier jaar woonde - zijn gehechtheid aan die plek blijkt duidelijk uit de vele illustraties die hij voor zijn boeken maakte: 45 in totaal, waarvan 14 in het Nederlands vertaald door dr. C.P.Gunning (1886-1960), rector van het Amsterdams Lyceum. Oorspronkelijk verschenen als Van Loon's Lives (1942).

De tweede titel De Mens en zijn kunst, zonder datum Servire Den Haag ingenaaid f 7.90 telt 592 pagina's, zesde druk. De oorspronkelijke uitgave The Arts kreeg in de VS in 1937 een eerste druk van 155.000 exemplaren. Breedvoerig, maar nooit op de hurken: een genot om te lezen, en die onbevangen informatieve plaatjes te bekijken. Ook hier weer een uitgebreid register met namen en zaken, meer dan tien pagina's over drie kolommen, van Abraham en Aboe Bekr tot Zwarte Dood & Zijde.
Wel geschreven voor kinderen (Hansje en Willem, twee jongens van twaalf en acht, aan wie hij ook zijn Geschiedenis der mensheid uit 1921 heeft opgedragen) is De Mensch in het Grijs Verleden, een gebonden Scheltens & Giltay Amsterdam-uitgave, zeker vooroorlogs gezien de prijzen van twee boeken van Van Loon, achterin het boekje van 222 blz. aangeprezen, waaronder de Geschiedenis der mensheid, prachtbanden voor f 6.75.
Ik laat hem zelf even aan het woord, ik moderniseer de spelling, maar Ge laat ik staan, I love Ge en Gij!
"Ik beweer allerminst een feilloze gids te zijn: denk dat geen ogenblik. Grijp elke gelegenheid die ge krijgt aan om raad in te winnen bij andere reizigers, die dezelfde weg hebben afgelegd. Vergelijk hun waarnemingen en opmerkingen met de mijne; en als ge dan tot afwijkende conclusies komt, wel, dan zal ik de laatste zijn om daar boos over te wezen.
In vroegere jaren heb ik nooit tot jullie gepreekt. Ik ga ook thans niet preken.
Ge weet wat de mensheid van je verwacht - dat ieder zijn deel aan de grote, gemeenschappelijke taak, die hier op aarde voor ons mensen is weggelegd, op zich zal nemen, en dat ge dit kloekmoedig en blijmoedig zult doen.
Indien mijn verhaal daarbij van enige dienst kan zijn, des te beter. Ik hoop het van harte.
En hiermee draag ik dit boekje aan jullie op, en aan alle jongens en meisjes die je gezelschap zullen houden op de levensreis."

*

Life is not measured by the number of breaths we take
but by the moments that take our breath away

- met dit inspirerende motto roepen mijn vrienden van Ruigoord ons op tot een feestelijke startup-nieuwjaarsmeeting aanstaande zondag 18 januari 2009 vanaf 15u.. Live latin jazz van 4SURE en dj Sarah. Voor routebeschrijving en komende Ruigoordactiviteiten www.ruigoord.nl Zoals eerder vermeld treed ik die middag in het Parooltheater op met drie Friese dichters; Jan Kuiper zette mijn Heilwens: Liefde in het Fries over, verder zie ik Jan Ketelaar graag. Familieverjaardag af te zeggen, elasie! Simon Vinkenoog, Universele Bibliomaan.

Dinsdag 13 januari 2009

Het is geen geheim, dat ik op deze Kersvers-pagina's steun heb betuigd aan een der kandidaten voor het te vervullen Dichterschap des Vaderlands: Hagar Peeters.
De voornaamste reden is dat ik haar heb leren kennen, als persoonlijkheid en dichter, via haar regelmatige, zeer gewaardeerde optredens en gebundelde gedichten, die wat mij betreft ver uitsteken boven de gedichten die de andere kandidaten ons meegeven; ik zou een uitzondering (op de 'tweede plaats') willen maken voor Ramsey Nasr.
Een van de organisatoren en sponsoren is de NRC Handelsblad, die 2 januari jl van elk der dichters een foto en een gedicht publiceerde; voldoende om mij in mijn overtuiging te sterken.
In zeggingsskracht stak het gedicht van Hagar Peeters de andere naar de kroon.
Als door een horzel gebeten, omdat ik de draak stak met het programma van een der kandidaten, werd daarop o.m. door Bart FM Droog en Chrétien Breukers op de website van De Contrabas, gereageerd. Ik kreeg allerlei insinuaties aan mijn adres - mij werd gevraagd met pensioen te gaan, waar bemoeit de man zich mee, etc. - terwijl ik de discussie alleen maar wilde verlevendigen! Dat is me dus goed gelukt. Strategie, meneertje, tactiek.
Ik bracht als groot geschut Johan Huizinga ter sprake; zijn tekst - hier op 29 december 2008 aan te treffen, al vaker door mij geciteerd - is in de ontstane discussie ondergesneeuwd, maar blijft ongehavend voortleven in het klassiek-actuele boek Homo Ludens, hoofdstuk zeven: Spel en Poëzie.
Poëzie is voor mij niet in de eerste plaats organiseren en administreren. PR-werk verrichten. Daar zijn genoeg management-bureaus voor in de Lage Landen; elke grote stad heeft zijn dichtersfestival of slam-club - vermeld op de website van Frank Starik bijna 30 steden met een stadsdichter! De stadsdelen niet te vergeten; zo mijn oude vriend Karel Grazell in Zuider-Amstel. Niet te vergeten dat ik zelf stadsdichter voor het leven van Woudrichem ben; twee teksten van mij op kademuren te lezen, en een lopende uitnodiging op Slot Loevestein te komen wonen.
Hoe deze 'verkiezingen' geregisseerd zijn is te lezen op de door gevestigde culturele instellingen gesponsorde website dichterdesvaderlands.nl, waarvan de teller elke dinsdag en vrijdag het uitgebrachte aantal stemmen weergeeft. Dat waren er vrijdag jl 4507, vanochtend om 7u11 alweer 6859.
Waar gaat het eigenlijk om? Nergens. Juist dus, maar wij kunnen nog niet over tot de orde van de dag, die rust gebiedt en een heerlijk avontuurlijk leven voor de boeg. Soms moet ik de gedachte van me werpen, dat mij mijn levenslust kwalijk genomen wordt; maar ja, ik weet het: voor de ben ik een éminence blonde, voor de ander beheer ik een ganja-site.
Laat het zo wezen; absurdistisch theater maar ja, mezelf op de hals gehaald en teweeggebracht. Lees mee, Bruinja's Public Relations Campagne Op Volle Toeren!

Ja, niet door mij dus. Leve de Tegenstroom. The Minority of One. De Bierkaai. Het Systeem. Het Establishment. Moloch. Moloch.'Dat betaalt zich nu uit.' Als enige met concrete plannen, maar zoals ik hier al eerder gejeremieerd heb, nietszeggend, niets dan organisatie, geen verlossende woorden, geen groot Waarom Daarom!
Life is what's happening while you're making other plans.
En allemaal met een 'dutch interior'- het spijt me dat te moeten zeggen; de dichter als ambtenaar zegt me niets.
NIETS. Ik behoor tot de uitzondering, niet tot de regel - ik leef met analogieeën en anomalieën, het bizondere is altijd interessanter dan het algemene & het Nu is veel en veel groter (en kleiner, geheimer) dan de Waandagen, die wij nu beleven. In een wereld, die totaal op losse schroeven komt te staan, en ons moet leren zonder zekerheden te leven.Geen enkel gevoel van Missie of Opdracht! Geen spoor van Groots en meeslepend wil ik leven, vader, moeder, knekelhuis! (H. Marsman, voor wie het niet weet).
Aan te raden is de lezing van Arthur Rimbaud's Brief, nommée La Lettre du Voyant die hij op zijn 16e schreef: een hier te lande nog altijd niet-gekende profetie. Hier is Academia nog altijd bezig met de Tachtigers & de Vijftigers af te rekenen, zonder éen blik over de grens - hooguit die met België - te werpen. Waar ben ik terecht gekomen? Bij mijn gevoel en intuïtie, die altijd het laatste woord hebben. Hier dus, nu.

÷

Een e-mail brengt het bericht dat François Content overleden is. Donderdag 15 januari 11.30 uur |gaan we naar westergaarde | misschien kan je komen | anders aan ons denken en aan zijn kids - meldt ons Jeanette Groenendaal, oprichter van de Patapoebar aan de Oudezijdsvoorburgwal en beschermengel van François' jongste dochter Tarashera Larose Content. Ik was daar te gast op zijn 50ste verjaardag, 'waar hij met Ruth Bouman speelde tot de nacht voorbij was, en hij hij op zijn kleine trompetje."
Na Myo Ho Ho Rengke Kyo - ja, hij was Boeddhist, praktizerend lid van de Goka Sai - de laatste keer dat wij hem spraken was hij bezig voor de Boeddhistische Omroep een chant te componeren. Hier niet de plaats om uit te weiden over de Lotus- en de Diamant Soetra's - compassie was voor hem een leefwijze, in de moeilijkste omstandigheden (b.Batavia 2 februari 1943 zegt Alles).
Mijn gedachten gaan naar zijn kinderen; ik hoop ze te mogen ontmoeten om ze te verzekeren wat een GROOT Mensch hun vader was. Ik noteerde mijn gedachten over hem na een bezoek dat hij ons het weekend 8/9 januari 2005 bracht - vier jaar geleden. Zie Kersvers-archief. De foto halen wij graag naar voren.
"Karma en reïncarnatie, daar gaat het om!" zei hij bij die gelegenheid, een overtuiging gedeeld door boeddhisten, hindoes en allen die verder dan één leven durven te denken. Ik houd mensen in leven door aan ze te denken, zie ze voor me, hoor ze - en verder denk ik niet na: liefde leidt.

÷

F A Z I L  H Ü S N Ü  D A G L A R C A

Kwatrijnen

ONGELOVIGEN

In stilte
Hebben ze geen tong
Sprekend
Hebben ze geen mond.

SMAL WIT

Niemand
Past in één enkel huis
Niemand past
In één enkele dood.

VAN JE HOUDEN

Als iemand van je houdt
Kleedt hij zich uit bij maan
En heeft lief
Tot aan zijn eind.

BLOEDELOOS

Als je twee zegt
Wees maar niet zo vrolijk
Twee bestaat
Door het onophoudelijk doden van een.

ZEER JUIST

Twee mensen bedriegen elkaar
Er ontstaat een dorp
Volkeren liegen tegen elkaar
Staten bezetten onze wereld.

Deze, en andere (Hollandse!) kwatrijnen - hier in de vertaling van Esma Yigitoglu - las de Turkse dichter Daglarca ( Istanboel 1914) in 1976 voor tijdens het Poetry International-festival in Rotterdam. Zie hieronder zijn c.v. tot toen. Wellicht kan P.I. mij vertellen hoe het de man verder ging?

÷

Ik heb nog heel wat op te schonen; een andere keer - genoeg is genoeg. En daarenbuiten heb ik ook zo nog het een en ander te doen, al is het maar dat ik het bad hoor vollopen! Met doordeweekse groeten, Simon Vinkenoog - in- en uitleider.

Maandag 12 januari 2009

Vruchtbare dag; zojuist foto's gemaakt voor een boek met liefde-interviews (zijn wij goed in, overtreffen wij elkaar!) en daaraan voorafgaand hadden wij enige uren het verfrissende bezoek van Robbie Vlasman, die enige versnellingen aanbracht in het begrip en besturen van deze machinerie (vragen als: wat is een configuratie? of wat is een jpg. zijn dan beantwoordbaar).Veel opgeruimd en gewist, 1 stalker zullen wij toegang verbieden. Ondertussen kreeg ik op aanvraag een paar gedichten binnen van een oude vriend die ik graag op deze pagina's verwelkom.. Zijn naam is Emanuel Lorsch, en zo uit hij zich:

E M A N U E L  L O R S C H

JE KAN DENKEN

Een wandelende zak vleeskleurig weefsel
Op een foto met eigentijdse lach
Betalen is meer dan ijzergeld en vods papier
bedwongen zicht op wat traploos door wil leven.

spreken mondt meestal uit bij “houdt me vast”
Automaties met eigentijdse resten mee te leven
En ieder hoopvol denksel kan langs internep

Ik en de kromputer gaan door dik en dun
een harde disk bewaarde onze gedachten
Werkelijkheden zweven door de wind
Als vlag van land wat niet bestaat
de taal niet meer dan helpende hand

Alles moest weg want op is op
Een tijdziek hart wat versleten woorden snuit
tussen de gepaste middelmaat
Iedere dag voelt toch als laatste dag
wat overbleef is joelend door te leven
met het oprecht cadeau van alle dag.

Dankje, Emanuel. Hij is een decennium jonger dan ik - behorend (rotwoord) tot de zogeheten Leidseplein-jongeren, die ik via Ilse Monsanto in 1957 leerde kennen, na mijn terugkeer uit Parijs. In de film Allemaal rebellen & andere titels van Louis van Gasteren komt hij aan het woord; in elk geval bestaan wij electronisch voor elkaar. NU & dan, heel soms lijfelijk.

÷

Een opgewekte e-mail van Herman Vuijsje gaf de dag al een goed begin. Zijn rondzendbrief over de kandidatuur voor het Dichterschap des Vaderlands van zijn dochter Hagar Peeters, die ik hier eergisteren plaatste, heeft diverse poëzie-sites bereikt, en de boodschap is helder. In elk geval weten wij nu dat het balletje is gaan rollen, en wachten af. Niemand Beters dan Peeters www.dichterdesvaderlands.nl

÷

Vijf jaar geleden - ik was het alweer vergeten! - beschilderde ik het interieur van een automobiel, op verzoek van Nico Koster, die al eerder pasteltekeningen van mij in Galerie Jaski had tentoongesteld en die ik ken sinds wij begin jaren zeventig drie weken doorbrachten in het atelier van Karel Appel in Molesmes... Met sleetvaste verf van de allerbeste kwaliteit mocht ik het interieur onder handen nemen, stoelen, achterbank en deurbekleding.
Een e-mailtje rakelt het gebeuren - het middagje schilderen, de veiling in de RAI voor een goed doel - weer in mijn geheugen op; de foto's zie ik voor het eerst!

"Geachte heer Vinkenoog, inmiddels heb ik 5 jaar rondgereden in de door u geschilderde Toyota Yaris. Bijgaand ziet u wat foto's van het interieur. Maar u zult het zich ook nog wel herinneren.
Helaas moet ik de auto na deze 5 jaar weer vervangen door een nieuwe auto. En helaas kunnen de stoelen niet worden overgezet in een nieuwe Yaris omdat ze de afmetingen van de huidige Yaris wat veranderd hebben. Enfin, u merkt het gaat mij aan het hart het mooie interieur te moeten missen. Mocht u soms zelf interesse hebben in de fraaie auto dan laat u het mij maar weten. En als u uw creativiteit zou willen uitleven op het interieur van mijn nieuwe Yaris dan hoor ik het ook heel graag.......... Dank voor 5 jaar vrolijke autoritjes.......................!
Vriendelijke groet, Tineke van den Berg, Den Haag"

Wat ik wel weer vond, werd vanochtend als lesmateriaal door Robbie en Edith bij de HP-scanner gebruikt: een droedel die ik gisteren maakte, na het affiche teruggevonden te hebben van de tentoonstelling die ik in september 1966 aan de Keizersgracht hield, dank zij Felix Valk.
Weer zie ik de galerieruimte voor me, waar ik een week zat en bezoekers te woord stond; ik houd me in. Kijk eens de slogans dier dagen; in een archiefdoos met papieren uit dat jaar vond ik het affiche terug. Vandaar.
Gegroet voor vandaag, wij blijven Utopia hooghouden, niet als ideaal om naar te streven, maar als levenswijze om Nu en 'in de toekomst' te kunnen leven, Hier & Nu. Kukeleku, Simon Vinkenoog, éminence blonde.