KERSVERS


Woensdag 27 juni 2007

We are not always aware of what a tremendous effect not only our actions, but also our thoughts, have on our environment.

"Niemand weet vanwaar de wind komt en waarheen de wind gaat, ofschoon men zijn geluid hoort, zo is een ieder, die uit God geboren is." Uit het Apocrieve Armeense Johannes Evangelie.

Het wekelijkse uurtje internetzomercontact.
De Meditations
van de dag zijn, als gebruikelijk dit jaar, ontleend aan The Secret Language of Birthdays, Personality Profiles for Each Day of the Year, door Gary Goldschneider en Joost Elffers, Viking Studio Books, 1994.
Tussentijd wél besteed, ook als ik Niets deed.
Bij het nimmer-aflatende opruimen teksten gevonden, die ik hier een plaats wil geven, nu onmiddellijk de eerste, tweede, derde.
Uit een ongedateerde Journaille-kroniek in Het Parool, geschreven door Jan Vrijman wiens welgemeende cameraderie ik soms mis:

"GROOTS
Wat kan God mij eigenlijk verdommen? Ik hoef na mijn sterven geen hemel, ik ben tevreden met zo'n eindeloos zwart gat als voor mijn geboorte. Misschien bestaat de hel, maar dat zal voor veel mensen een hele opluchting zijn na wat ze in hun leven moesten meemaken.
Toch blijft God mij interesseren, omdat zoveel miljarden schepsels van onze soort er alledaags of mystiek in geloven. Gisteren citeerde ik een briefschrijfster, die, als twintigjarige, langdurig afgeranseld in een Japans kamp, het bidden ontdekte. "Help me asjeblieft," smeekte ze in opperste nood, en op slag kreeg ze een ervaring van alomvattend begrip, ze 'wist' alles, haar angst verdween. Ze straalde dat zo sterk uit, dat de beulen ophielden met hun geransel.
Heeft bidden haar gered, vraagt ze een halve eeuw later, "of is zo'n belevenis alleen maar een chemische reactie van het lichaam op extreme angst?"
Ik denk dat dit het antwoord is. Wie "bewustzijnsverruimende" middelen (heeft) gebruikt, kent soorgtelijke ervaringen. Aldous Huxley heeft het helder beschrerven in Doors of Perception. Bidden, of mediteren, is in mijn overtuiging een prachtig biochemisch proces; het gebed een zelfvervaardigde drug, een placebo vaak. En God is een psychedelische voorstelling, wat Hem grootser en mysterieuzer maakt dan alle heilige boeken willen doen geloven.
JOURNAILLE"

Doors of Perception van Aldoux Huxley heb ik, evenals het vervolg Heaven and Hell ooit vertaald voor uitgeverij Contact; zou deze uitgeverij, of welke andere dan ook, daarvan een herdruk kunnen overwegen? Ik ben te lui om het wie dan ook zelf te vragen, dus ik gooi maar een van die stenen in de vijver, waarvan ik er nog genoeg heb.
Belangrijk ook vind ik de uitspraak van Herman de Vries, de in Duitsland woonachtige schilder-met-de-natuur, uit het tijdschrift Integration, waarvan hij enkele nummers uitgaf (Bilwis-Verlag, Eschenau, ISSN 0939-4958), geciteerd in Panforum, ook een Fundgrube voor bewustzijnsonderzoekers.
"In de jaren zestig brachten mind-movers, psychedelica, entheogenen ons de ervaringen waarvan wij nu ons leven doordrongen voelen. Wij zijn twintig, sommigen veertig of vijftig jaar ouder en nog altijd zien wij de veranderingen die zij in ieder van ons, die deze middelen in zich opnam, bewerkstelligd hebben.
Ons werd nieuwe ogen gegeven. Wij ontdekten de kosmische betekenis van onze zintuigen. Velen hebben het heilige of god gevonden - in welke uiting dan ook... Wij vonden de levensvreugde en de vreugde om het leven & de liefde & het medeleven voor de natuur en de eenheid en heiligheid van allen en alles rondom ons, hier.
Dit herinneren wij ons als een helder licht in ons leven en eren het in onze herinneringen. Niets kan ermee gelijk gesteld worden als een bron van inspiratie en vreugde. Stop de heksenjacht op psychedelica. Wij hebben ze hoognodig in deze geestelijk gestoorde samenleving die individu en gemeenschap moet leren."

Convergence; een Engels woord met diverse Nederlandse vertaalmogelijkheden. Het Franse geeft convergence d'opinions, overeenkomst in meningen. Ik kom het twee keer tegen (ik spreek over kopieën van artikelen, waarvan de herkomst soms duister of ongewis is): in een tekst van Harold Clayton waarboven Hierarchies, Networking, Convergence staat en die de zogeheten noösfeer van Pierre Teilhard de Chardin beschrijft, en in een essay van David Gascoyne over de boeken van de egyptoloog R.A.Schwaller de Lubicz: Ancient Egypt Revisited.
Beide, in verschillende tijdschriften uit de jaren 80 - uit mijn BRES-archief, dat ik dezer dagen ontsluit. Even tijd voor foto's van de afgelopen week. Stormzon. Waterstroom.
"To turn now to the present, I believe that mankind is in a prebirth situation in respect to a convergence on earth in the near future, and that if we are successful, this will result in the birth of a personal and individual world mind or being. In short: the next evolutionary step. (...) This is why I have often referred to the 20th century development of jazz as the first truly co-creative discipline in Western history. This could also be called an example of perfect networking where each individual involved is at the centre. Therefore, jazz might be called the"Harbinger of the Future". The way in which fine improvising jazz musicians have been able to work and create together should and could become the norm for all mankind in the future. "
Dat was Harald Clayton uit Toronto, Canada, waar hij de oprichter is van IDEAS: Interdisciplinary Environmental Arts Society, volgens het bijgeleverde Resumé Material.
David Gascoyne, Engelse dichter (die vanuit Parijs in de jaren dertig het Engelstalige publiek vertalingen van surrealistische teksten voorlegde) schrijft in zijn 12 pagina's lange essay: "For a number of years it has become my increasing conviction that the period in wich we are living is with regard to what is taking place in it intuellectually and spiritually, despite alle appearences to the contrary, one that can optimistically be defined as one of Convergence."
Ondertussen heb ik Van Dale geconsulteerd onder convergentie. Er is zelfs sprake van een convergentiepunt, een definitie verwijst naar Wijsgerig perspectief: punt waarin lijnen of strevingen convergeren, "God als convergentiepunt van alle logisch te onderkennen structuren der wereld."
Ik weet niet of HH Kousbroek en Philipse, overtuigde atheisten, het met deze uitspraak eens zullen zijn. Maar het staat er, en doe er je voordeel deel mee. En dit is weer genoeg voor vandaag, groeten vanuit de Mad Master Amsterdam, waar de zomner luidruichtig zijn intrede dopet. Gegroet, Simon Vinkenoog, Universeel Opruimer.


Edith in gesprek met neef Edzard Bosch van Rozenthal s.s.t.t.
... 3e ontmoeting in twintig jaar; veel verleden op te halen ...


Costa Atlantica draait en keert vanaf de Javakade
... uitwaaien bij het Wilhelminadok aan de Noordwal...


De totem der nutteloze dingen
... work in progress ...

 


 

Donderdag 21 juni 2007

William Blake said, "The road of excess leads to the Palace of Wisdom."
This may be true - but will the traveler arrive?

Afgelopen dinsdagavond behoort voor Edith en mij, alsmede een honderdtal aanwezigen, tot een van de meest memorabele tot dusverre, dit jaar.
In het kader van een voor 2007 gekozen thema als Poëzie, Waanzin en Melancholie had het organiserend comité uiteraard gedacht aan Hans Vlek, die in 1986 de bundel De goddelijke gekte publiceerde, wiens 60e verjaardag de 3e juli aanstaande valt, en wiens Verzamelde gedichten volgend jaar bij Em. Querido's Uitgeversmaatschappij verschijnen, aangevuld met de bundel Détatouages waaraan de dichter, zoals dat heet, werkt, en hoe...
Een dinsdagavondprogramma werd samengesteld waaraan meewerkten Jan Kuijper, Vlek's redacteur bij Querido, de dichter Rogi Wieg, de cineast John Albert Jansen die in Zuid-Spanje de documentaire De goddelijke gekte maakte (eveneens vertoond die avond), de Vlaamse dichter Paul Bogeaert, die een Vlek-gedicht minutieus ontleedde, tenslotte ik en de dichter zelf met zijn gedichten en een door Jan Kuijper met hem te houden interview.
Tot op het laatste ogenblik was niet duidelijk of Vlek zou komen opdagen; er waren (wijzigingen voorbehouden) twee verschillende draaiboeken gemaakt voor deze Poetry Special, een met en een zonder de aanwezigheid van de dichter.


Hij was er, kregen wij des middags te horen van directeur Bas Kwakman die wij troffen in de tuin van Floor, het aan de Schouwburg grenzende café-restaurant. Hij vertelde een verhaal dat een eigen leven zal gaan leiden: vliegtuig in Malaga gemist, door de politie aangehouden, bevrijd via het consulaat - een in het leven van Vlek niet onbekend gegeven; eens werd hij door een Amerikaanse vriendin van ons, de dichteres Louise Landes Levi, in Istanboel zonder een cent op zak en doodziek aangetroffen.
Toen hij, eenmaal voor de maaltijd en het optreden opgehaald uit zijn hotel, ten tonele verscheen, bleek al hoe weinig contact hij met de buitenwereld onderhield. Zijn afwijkend gedrag, wel het minste wat er van te zeggen valt, stond enig sociaal contact volkomen in de weg. Alles draait rond zijn poëzie, die hij in handschrift in een onder de arm geklemde map met zich meedroeg. Van zijn vroegere werk had hij niets bij zich; twee bundels die Rogi Wieg hem had laten zien (om te vragen of hij daaruit mocht voorlezen) wist hij Rogi te ontfutselen:
"Dat zijn mijn gedichten." Ik had zelf een keuze gemaakt uit de negen bundels die ik van Hans Vlek in mijn bezit heb; waarvan 5 met een opdracht van de dichter: Iets eetbaars (1966), Zwart op wit (1970), Geen volkse god in uw achtertuin ('82), De goddelijke gekte (1986) en Boghazkøy, 24-III-1991 waarin een opdracht voorin aan mij, en achterin aan Edith is gericht. "Granada-Marrakech-Vught ('t Haagje van Brabant)", alwaar wij hem toen bezochten in de psychiatrische inrichting, waar een kamer voor hem (en zijn uitgebreide bibliotheek) was ingericht en hij kon komen en gaan wanneer hij wilde (In Rotterdam wou hij in het hotel via het balcon van de buren zijn kamer uit).
In elk geval, van enig voorlezen zou geen sprake zijn; in een voortdurende woordenstroom verwikkeld, ongeacht degene tot wie hij zich richtte, liet hij zich met enig tegenstribbelen naar de schouwburgzaal leiden, na geen hap te hebben gegeten van de maaltijd die Edith hem had voorgezet in het Café Elévé, een balcon met majestueus uitzicht over het Schouwburgplein; zijnde voortdurend in (zelf)gesprek.


Uit de overdaad aan bespiegelingen, voetnoten, associaties die min of meer binnensmonds, soms met luider stemme werden voortgebracht, bleek dat wij hier te maken hadden gekregen (la réalité dépasse la fiction) met een - ach, het woord moet weer vallen: poète maudit, al mag je je afvragen door Wie of Wat?


Aangezien Hans Vlek de microfoon achter het spreekgestoelte verre van zich wierp (hij wilde geen "omroeper" zijn, ook niet van de Wereldomroep - die al deze programma's uitzendt) was hij voor het publiek niet te volgen, hij boog zich boven zijn handschriften, liep er mee in het rond, richtte zich soms onverstaanbaar tot de rijen voor zich die hij vanonder de hoedrand en achter de bril nauwelijks moet hebben gezien, en zo had hij ook tijdens alle andere spreekbeurten zijn mond niet kunnen houden - wat in het algemeen toch gebruikelijk is, zou je zo zeggen.
Gezien de oude vriendschap dacht ik mij twee keer te mogen mengen in zijn non-performance, onder meer met de uitroep: "Hans, die mensen hebben betaald om je te horen voorlezen!" of hem gedrukte teksten onder de ogen te houden. Van echt aankijken is er ook geen sprake meer; even is er die blik van herkenning, en daar gaat het verder, het woedend onweer in dat brein -

"Er staan 'm nog reële trekken bij:
'n glimlach in ruisende donder
van 't hoge woord vloog 'm voorbij,
ooit, toen hij wandelde in wonder,

verre mijlen van waar hij lezend zwicht
voor dozijnen jakobsladders van 't licht - "

Hans R. Vlek: Hangmat voor Henoch, Querido 1994. Uit het titelgedicht. Veel vereenzelvigingen, 'terwijl men hem verwekte die al eeuwen Melchizedek heet', en Uit adem en liefde is het water ontstaan.
We zullen Hans Vlek waarschijnlijk nooit meer horen voorlezen, zijn gedichten blijven de tand des tijds weerstaan; des dichters eruditie is onbegrensd (getuige zijn brief aan mij van de 30e november 2006, die ik copieerde voor Poetry International), maar zijn - zelf verkozen? - isolement staat de echte dialoog in de weg. Van enig interview was geen sprake; de sprekers reageerden verschillend op de interpellaties van de gelouwerde dichter op de eerste rij. Wat het publiek te zien kreeg was ontstellend, indrukwekkend, verwarrend en uniek. Poëzie en waanzin. Eros en Thanatos. Uw meelevende verslaggever: Simon Vinkenoog.

P.S. Aan de link See me! Hear me! op deze website zijn twee items toegevoegd; een t.v.-interview met een NRC.Next-verslaggever die mij vraagt het Nieuws van die Dag van commenaar te voorzien,('als laatste der pascifisten') en een commercial voor Drink me! van Rivella.


 

Dinsdag 19 juni 2007

Don't race a cheetah
Don't box a kangaroo

Moment reflectie. Van de ene in de andere wereld. Welke is groter? Het doet me genoegen met andere mensen van gedachten te wisselen; bezoekers op de tuin waar wij wonen worden op transparantie getracteerd; van het papier moet altijd eerst het vleugje wantrouwen worden weggeblazen voordat je je aan het schrijven zet.
Stilte. Geen mooier woord dan dat; als je het uitspreekt is de stilte al weer verbroken.
Bezoekers die een gechenk meebrengen: een wijnrank waar wij eigenlijjk geen plaats voor hebben, hij stulpt de pot uit, of een fles wijn, altijd goed (of beter), of een doosje Australische bonbons, heerlijk - maar het allerleukst is toch een boek van een eigentijds jou onbekende schrijver; het AB-papier er afscheurend, niet wetend wat het is (de gever zegt: Ik lees het zelf in het Duits, maar voor U kocht ik de Nederlandse uitgave) en wat een prachtboek inderdaad, even hard nodig na de bewustzijnverruimende en -bezwarende lectuur van de afgelopen weken. Ook de kranten en weekbladen hebben, op enkele daartoe aangestelde columnisten na, deze weken niets bijgedragen aan jubelend volksvermaak, terwijl onze nieuwe 'regering' steeds meer het aanzien krijgt van een kruidenierswinkel, die op zondag dicht is.
Uwe Timm: Rood. Vertaald door Gerrit Bussink. Uitgeverij Podium Amsterdam 2006 ISBN-10: 90 5759 261 4.
Net de goeie lengte: zo'n 400 bladzijden. Blurbtekst: "Uwe Timm (1940) promoveerde in 1971 in de filosofie en is sindsdien schrijver. Zijn werk werd veelvuldig bekroond. Mijn broer bijvoorbeeld werd door NRC Handelsblad geselecteerd als een van de beste boeken van 2003. De ontdekking van de curryworst verscheen in Nederland in 2005.)

Het deze week verschenen nummer van esta (nr. 13, 18/5-1/7-2007) is deze week gericht op groene onderwerpen: bio-beauty, recycle-wonen, eco-mode, groene geldtrends en de test: leef jij op (te grote ) voet? Femke Halsema over schuldgevoel, aurorijden en biologische melk, Sanne Wallis de Vries doet 't zonder (ik weet nog niet wat; ik citeer de inhoudsopgave), Bart Chabot is groene gast, groen opgevoed zijn de kinderen van Boudewijn de Groot en Aat Veldhoen, en de groene liefde: zij van... is deze week mijn gade sinds 1987 Edith Ringnalda, de mijne hoeraade hij Wat een geluksvogel, ik! Zij zegt lieve dingen, maar het is een onloochenbaar feit dat wij elkaar op handen dragen en wat daar nog meer voor komt kijken. Edith is al vaker gesprekspartner voor interviewers en verslaggevers geweest, maar hier kreeg zij volop de ruimte om Hilde Postma te woord te staan. Mijn lieve wijze vrouw; haar altijd melodieuze stem... Love Special Delivery, inderdaad!


Simon draagt me op ... foto: Marcel van Driel. De dichtregel is van Paul van Ostaijen

Vanmiddag begeven wij ons naar het Poetry International Festival in de Rotterdamse schouwburg, waar vanavond een programma De goddelijke gekte over de dichter Hans Vlek plaats vindt; ik lees er enkele van zijn gedichten.
Wij hopen hem te zien op dit Festival, waar Waanzin, Verlangen en Weemoed als wel zeer romantische thema's aan bod komen. Hans Vlek woont al jaren in Zuid-Spanje; tot op dit moment is voor ons althans onzeker of hij komt... Zachtjes knetteren de letteren...

Een nieuwe club, een spirituele club, een club voor free souls. Na Oibibio geeft gebouw Mercurius aan de Amsterdamse Prins Hendrikkade opnieuw onderdak, dit keer aan de Rishis, geleid door Saskia Beugel (1969, Waterman) - die dacht aan een kruising tussen Zorba the Buddha (de disco's van Rajneesh in Amsterdam en Den Haag) en Oibibio. Zaterdag 30 juni is het zover. 'Als het aanslaat - en waarom zou dat niet gebeuren? - gaan we hier verder. Dit is mijn droom en dromen zijn er om waargemaakt te worden.' vertrouwt zij den ijvere Frenk der Nederlanden in Het Parool toe.
Een andere mysterieuze uitlating, van Arnon Grunberg in zijn wekelijkse e-mail, in HUMO en Het Parool gepubliceerd: "Ik hoop op de waarheid, ook als die niets voor mij in petto heeft."
Mij gewordt een uitspraak uit de Mundaka Upanishad: "Stralend en toch verborgen leeft Brahman in de holte van het hart. Alles wat op en neer deint, ademt, zich opent, zich sluit, leeft in Brahman."
Zelf heb ik niets meer te hopen - behalve de niet zo dringende vraag of Edith - Mijn Eerste Lezer! - de afgelopen dagen een of meer foto's heeft gemaakt, die dit levensteken kunnen verluchtigen. Zelf maak ik ook foto's, die altijd bewegen. Mag niet. (Net als ik: ik moet!). Gegroet, Simon Vinkenoog, die in stilte de doden de doden laat begraven.
No-one gets out of here alive. Jim Morrison.


Ed en Frank van het IISG (Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis) vergroten mijn collectie aldaar met ruim een halve kubieke meter papier


Carlo Rijkaard, Surinaams dichter, bij de zwarte Aphrodite in het Ketjenplantsoen van Buitenzorg


Moeder Else Ringnalda en Simon op de bank voor datsja Eden bij de Hortensia die onder haar bloemenpracht bijna bezwijkt


Dinsdag 12 juni 2007

The sun brings both life and death

Welke vreemde bloem vertoonde zich enkele dagen, alvorens weer ineen te schrompelen, in de tuin van Hanneke op ons tuinpark Buitenzorg in Nieuwendam? Geen der tuinders wist het, en Edith heeft er de Atrium Tuinplanten Encyclopedie er nog niet op nageslagen.
Even hernieuwd genot verder te lezen in Ken Wilber's Een Beknopte Geschiedenis van Alles (Lemniscaat, ISBN 90-5637-039-1). Wat zou het Marcel Messing goed doen, iets waarachtigs te lezen over bijvoorbeeld Ervin Laszlo's boek Evolutie: de grote synthese - en hoe veelzijdig, levendig en leesbaar zijn niet de hoofdlijnen van Wilber's visie op de persoonlijke en spirituele ontwikkeling van de mens: ter zake doende aangelegenheden, op weg naar een ruimer, ego-loos, bewustzijn. De indeling, die Wilber van de Kosmos maakt in vier kwadranten, de grote Drie: het Goede, het Ware, het Schone, oftewel moraal en ethiek (wij), kunst en esthetica (ik), wetenschap en technologie (het) - hij verwijst hierbij ook naar de drie werelden van Sir Karl Popper, de drie geldigheidsclaims van Habermas: objectieve waarheid, subjectieve oprechtheid en intersubjectieve rechtmatigheid. Van historisch belang acht Wilber ook de trilogie van Kant, met zijn kritiek op de objectieve wetenschap, de moraal en het esthetisch oordeel.


Spekje voor mijn bekje; ideeën worden toegelicht en uiteengezet. Hij schrijft "Ieder stadium van ontwikkeling heeft een 'dialectiek van de vooruitgang' - in gewone taal, iedere nieuwe ontwikkeling heeft goed nieuws en slecht nieuws. En we hebben de nadruk gelegd op iets van het slechte nieuws, maar dat heeft weinig zin zonder eerst het overeenkomstige goede nieuws te begrijpen." (blz.155). En ik moet dan meteen aan Marcel Messing denken - op bijna iedere pagina trouwens, maar dat komt ook omdat ik mij zo bijzonder geërgerd heb aan het boek Worden Wij Wakker? , dat hij me als het ware opdrong door het me te sturen met een begeleidende brief (Brugge, 31 mei 2007), waarin hij het feit betreurt "dat je kennelijk niet helemaal op de hoogte bent van bepaalde cruciale ontwikkelingen, die zich achter de schermen van ons wereldtoneel afspelen, waardoor de sprong in ons bewustzijn op het meest kritische tijdstip van onze evolutie ernstig bedreigd wordt."(...) Het kan zijn Simon dat je door bepaalde omstandigheden bepaalde dingen ontgaan zijn.(...) Wel vind ik het heel belangrijk dat jij zo goed mogelijk geinformeerd bent over bepaalde zaken die je misschien wat ontgaan zijn en waar ik de aandacht op tracht te vestigen."

Wel, ik heb het boek gelezen - en op deze manier, in deze paranoide nachtmerrie, wil ik niet wakker worden. Dan houd ik me liever aan het toekomstbeeld van de Afrikaanse dichter-romanschrijver Ben Okri, die uitroept:
"Als we maar durven echt te zijn
en de moed hebben om in te zien:
Dat dit de tijd is om de beste droom te dromen
van alle dromen die er zijn.
Dat dit de tijd is om de beste droom te dromen
van alle dromen die er zijn."

Was er maar een microkrediet voor de armen van geest. Niets ergers dan de mysticus die activist wordt; had Messing zich in de Pyreneeën maar bij zijn Katharen gehouden, om vanuit Brugues la morte - de enige levende ziel is Guido Gezelle! - "eigentijdse" jeremiades af te steken; alles geïnfecteerd door het Frontier news-samenzweringsgedachtentheorieënweb. Een achterhaalde New Ager, in een duistere Bardo blijven steken. Geen verschil kennen tussen hersenen en denkvermogen; die vaak de met uitroeptekens gelardeerde angst voor het slaaf worden: daar ben je toch zelf bij?
Niet op de hoogte van de quantumsprongen in het denken van Terence McKenna, Robert Anton Wilson, Hakim Bey, Ken Keyes, Timothy Leary, Albert Hofmann, eigentijdse alchemisten die wel van binnenuit het neurologisch circuit wisten te benaderen: en o, wat is het rustig in de stilte en de leegte - in onze datcha Eden gaan wij er weer voluit van genieten. Even deze man achter me laten, uit mijn systeem krijgen, ben ik er van af.
Laten we hem zelf citeren, blz. 231: "Waarschijnlijk behoor ik al lange tijd niet meer tot deze planeet. Ben ik hopeloos verouderd in mijn visie op techniek, ben ik niet meer bij de tijd, vervreemd van de laatste elektronische uitvindingen. Het is alsof er al een tijdje geleden een draadje in me knapte, een verbinding verbroken werd tussen mijn innerlijk ruimtestation en de wereld vol draden van internet, voortgestuurd door chips, waarvan men aanneemt dat die straks niet alleen alle mogelijke informatie gaan opslaan, maar ook nog eens het wereldbrein gaan voeden in toenemend bewustzijn."
De man is zijn eigen vijand, opperde een bezoeker, aan wie ik het boek liet zien.
En wie meer wil weten (ik ben voor de Free Flow of Information, zelfs als die me onwelgevallig is): "De website www.wijwordenwakker.org wil vanuit een spirituele dimensie het wereldgebeuren beschouwen. Niet alleen informeren wij u (zoals andere sites waar we met een warm hart naar zullen verwijzen) over klimaat, gezondheid, wetenschap, technologie, nieuwe wereldorde, 2012, de chip, buitenaardse fenomenen, literatuur en spirituele teksten, maar ook over hoe het onsterfelijk lichtlichaam kan worden opgebouwd. Vanuit zuivere intentie, licht en liefde kan in deze tijd, waarin zoveel angst gezaaid wordt, gehoor gegeven worden aan de innerlijke roep van de mens vrij te worden en de vleugels uit te slaan. Met deze website en de medewerking van kunstenaars, artsen , filosofen en wetenschappers hopen wij met alle bezoeketrs een kwantumsprong in het bewustijn mogelijk te maken en opnieuw onze bestemming te vinden als kinderen van het licht. Vanaf 16 maart 2007".

Waarvan acte: Fads & Fallacies. Ganesh Baba uit Katmandu wist het: A non-psychedelic cannot enlighten a psychedelic. Hij ziet door de woorden heen; de verkrampte blik, het absoluut gebrek aan relativeringsvermogen, het vanhorenzeggen, de angst voor het Alziend Oog op het dollarbiljet, overal het spookbeeld van de 666, wat een verouderd magisch denken; als we menen dat met de Verlichting achter gelaten te hebben. Van de postmoderne opstand heeft MM nog nooit gehoord, dat er meerdere Waarheden bestaan evenmin, o zo eenzijdig is dat allemaal waar Vedanta beslist: Weest van alle zijden.'Bepaalde zaken': bepaalde zaken moeten hem zijn ontgaan, zoals de bevrijdende sex and drugs and rock'n roll. Jammer, maar helaas. Nooit een kijkje genomen in Amit Goswami's Het Visionaire Venster - een kwamtumfysicus over verlichting (Ankh-Hermes notabene).
Trust Tao. Go with the Flow. Don't worry. Be happy.
Dit zijn meditatieve woorden, concentreer je op licht en liefde en geef je over. We must experience surrender. Het blote schouwen.En ik verkondig een blijde boodschap: Wij leven. Wij Zijn Al Wat Het Geval Is.
Edith vond de bloem terug in de Atrium Tuinplantenencyclopedie; de naam is Dracunculus Vulgaris, oftewel Drakenwortel.
Gegroet, tot de volgende ontmoeting, hier of in real life. Simon Vinkenoog, navigator.


 

Vrijdag 8 juni 2007

The laws of manifestation are the physics of tomorrow

 

"O stad Amsterdam, omarm je noorderoever:
de Noorderzon schenkt je een horizon in wording,.
de Overkant van 't IJ niet langer ondergeschoven of verborgen,
maar een bron waaraan nieuw leven ontspringt.

De overtocht doet ons terdege beseffen
dat wij schepselen zijn van water en lucht,
vuur en aarde - om te groeien en te bloeien
in een wereld die steeds groter wordt."

(Geschreven voor het project NORTH t.g.v. de opening van de Tolhuistuin, voice-over met zeemeeuwgekrijs op de veerpont-overtochten Centraal Station - Tolhuisplein tijdens de twee laatste weekends van augustus 2005, in Zonneklaar, p.77/78 (Passage, 2006, ISBN 90-5452-151-1).

Gisteren met graagte ingegaan op de uitnodiging om op het dak van de Shell-toren een fragment uit de Brief aan Bertus Aafjes van Lucebert uit 1953 voor te lezen, waarin hij beschrijft hij hoe hij ooit, minder dan een lompenproletariër, in het Vondelpark of op de IJ-pont had geslapen - en welke betekenis dat voor hem had: hard en duidelijk, maar wel voor de goede verstaanders.
En dat zijn er, heb ik gemerkt, niet zo veel. Helaas, lieve vrienden met wie ik meeleef - morgen vergezelt de schilder Jan Sierhuis (1928) ons in de auto naar de opening van zijn tentoonstelling met schilderijen uit de jaren '60 in IJsselstein, waar ook het werk van andere tijdgenoten hangt.
Van het IJ naar de IJssel: O, hoe genoten wij van het uur - tussen 19 en 20 u - dat de filmers (Remy Vlek, en zijn Brabantse stagiaire) tot hun beschikking hadden, aldaar op de kop van de noorderoever, vlak bij de Sixhaven aan wat inderdaad in mijn jeugd - geen tunnel, geen bruggen - de overkant van het IJ werd genoemd. Een stadsdeel, mij uit de eerste bewust wordende jeugdjaren zeer welbekend. Meer dan een toeval, dat wij daar niet ver vandaan sinds 1991 des zomers in een tuinpark verblijven; 400m2 eigen grond: het Paradijs, op Aarde.
En hoe groen Amsterdam-Noord is, inderdaad de grote uitademing van deze begenadigde stad. En wat slingert dat uitgestrekte water oost- en westwaarts zich mooi tussen haar oevers door; wat een stad in wording - niet zo heel erg de hoogte in a.u.b., mijne heren stadsplanners . Het Filmmuseum dat hier naast een nieuwe woonwijk gebouwd gaat worden, ziet er qua maquette prachtig uit, niet zo'n vreemde blob-bovenlip als het Stedelijk museum bij de ingang krijgt. On verra, we'll see..
Wat een uitzicht, wat een mooie waas over alles bij zonsondergang, tussen zeven en acht. Een lift tot de vijftiende verdieping, trappetje op, raampje door, onder begeleiding uiteraard van de opgewekte en deskundige sleuteldragende gids-veiligheidsbeambte Walter- en daar liggen alle windstreken, alle, alle, alle. Idem zoveel meter boven Normaal Amsterdams Peil.
En wat is het rustig in het oog van de orkaan, Marcel Messing.
Hoeveel Vrede heerst op Aarde.
Je moet er naarstig naar zoeken, maar het zoeken zal je gemakkelijker afgaan als je de paniek, de angst, de onzekerheid achter je laat - en je zo min mogelijk met samenzweringstheorieën inlaat. Ik kom hier - en elders! - nader over te spreken, als ik mijn afkeer ga uiten over een boek als Worden Wij Wakker? met de ondertitel "Over de verborgen krachten achter het wereldtoneel, dat mij door de auteur werd toegestuurd, met een 90 minuten DVD, en een brief van twee pagina's waarvan de toon mij niet aanstaat. Ik houd me aan de stelregel van Marshall McLuhan: I'm the only one who knows what the hell is going on, en laat me door niemand vermanend toespreken. Met hartelijke groeten, ook aan Marijke.
Uber alle Gipfeln ist Ruh, Simon.
De vraag is en blijft: Hoe worden wij echt wakker?

Over en uit, voor nu: de zon tegemoet. Even geen second life, maar zijn de foto's niet prachtig? The picture shows we're all right! Laat je door niemand bang maken. Simon Vinkenoog, droomtijdgenoot.


Maandag 4 juni 2007

The term 'best friend' may be a setup for betrayal

Welkom Week 23. Steeds meer tijd gaat zitten in het beantwoorden van e-mails; vandaag diende ik zelfs op te treden als Bisschop van de Universal Life Church (Modano, California, 1966) in antwoord op Ed Woods, die over zijn verblijf in het Purgatorio jammerde. Houd goede moed, vrienden - buiten jezelf heb je geen vijanden - en zelfs dan dien je ze lief te hebben, aldus ene J.C. 2000 jaar geleden: eternal wisdom is inderdaad of all ages: mij treft het feit dat het Manicheisme - waaraan BRES een nummer wijdt - inderdaad heel eigentijds is; de eeuwige strijd tussen Goed en Kwaad. Kortom, aan de slag.
Woensdag reik ik de Samen-voor-ons-eigen-bokaal uit tijdens de Amsterdamse Daklozendag in de tuin van Corvershof aan de Nieuwe Herengracht 18 in Amsterdam; aanstaande zaterdag zeg ik het een en ander tijdens de vernissage van een tentoonstelling van Jan Sierhuis & Tijdgenoten in het Stadsmusem van IJsselstein, aan de Walkade 2.
Gisteren mocht ik op het Plein Feest Vogeldorp een paar gedichten lezen en mensen aankijken; ik voel me thuis op zo'n programma tussen het skaten, muziek, sjoelen, schminken, rommelmarkt, Simon Vinkenoog, kunstwerk maken, hapjes en drankjes activiteiten voor jong en oud. Er speelden zich die dag meer van dit soort kleinschalige buurtfeesten af, op het Meeuwenplein, het Spreeuwenpark, het IJ-plein, het pierenbadje aan de Adelaarsweg en ons vogeldorpsplein. Het Vogeldorp, in 1917 als noodwoningen tijdens de eerste Wereldoorlog gebouwd, is herhaalde malen met de ondergang bedreigd geweest; fier herrezen met nieuwe bestrating en autoluw gemaakt, grenst het aan ons volkstuinpark; de 90-jarige heeft een face-lift van jewelste gekregen; veel kind- en kleinkinderen!


Ook ons tuinpark Buitenzorg zal later dit jaar het 90-jarig bestaan vieren; wij grenzen aan het oudere W.H.Vliegenbos. De geomanticus Pogacnik heeft het bestaan van vier vitale energiecentra in Amsterdam vastgesteld in een natuurlijke omgeving zoals parken of in het water. Hij vermeldt het grachtencomplex en het IJ, rond het Rembrandtpark en de yin-yang van Slotermeer en Beatrixpark.
Bij het vierde punt staat: "Elk vitaal systeem kent een in- en uitademingspunt. In Amsterdam te vinden vlak bij het Amsterdamse Bos (inademing) en in Nieuwendam (uitademing). Dit systeem functioneert vrij probleemloos."
En zo willen wij het houden ook! Volgend weekeinde opnieuw het een en ander te doen. Er trekt een cultuurkaravaan door Amsterdam Noord! Op 9 juni staan onze gidsen klaar op 6 locaties in Amsterdam Noord. 50 voorstellingen, 20 organisaties, 10 culturen presenteren de thema's straatcultuur, kunst, wonen, culinair, folklore en regie. Zie www.hoogtijnoord.nl.
De atelierroute in Amsterdam-Noord wordt aanstaande zaterdag om 12 uur geopend in het Bredero College aan de Meeuwenlaan. Het kan niet op: let op, de loempia's van Susan de Witte zijn meteen uitverkocht!
Over mijn lectuur weinig te melden, het boek van Ken Wilber effent weer enige paden, een man naar mijn hart en verstand; zijn Beknopte Geschiedenis van Alles ziet kosmos en Kosmos. En laten wij nu met dat laatste bezig zijn, het bewustzijn dat kleine letter van kapitale letter weet te onderscheiden.
Ik heb het weggelegd, omdat een medetuinierster mij Zachtjes knetteren de letteren van Jeroen Brouwers ter lezing heeft gegeven; een eeuw nederlandse literatuurgeschiedenis in anekdoten: de literaire eeuw tussen de Tachtigers en heden. Dat is dan 25 jaar na de eerste druk, gewijzigd en aangevuld in 200l - deze vierde druk is van oktober 2003, met sticker Geheel herziene, sterk uitgebreide uitgave, nu € 10,-, uitgave Atlas. Hilarisch, zij het niet altijd historisch. Brouwer brengt hier over 475 pagina's enige duizenden citaten bijeen, geput uit 609 bronnen. Bij elk citaat, soms enkele regels, soms een hele pagina - per auteur, tijdperk, beweging de oorsprong verteld: uit brieven, dagboeken, interviews, memoires. Een 12-tal registerpagina's vergemakkelijken het zoeken. Kostelijk, ik geef geen enkel voorbeeld - want verlang al weer naar de tuin, waar zo veel zo speels te doen is! Ruimte voor Edith, haar correcties en wie weet welke foto's?


MEI 2007