Vrijdag 31 maart 2006

The Day of Tenacity

Je voelt je een beetje voyeur, als je in HP/De Tijd het verhaal leest van Ad Fransen (adjunct a.i. hoofdredacteur van het weekblad), die op ziekenbezoek gaat bij Gerard Reve. Over vijf pagina's gaat Fransen de lezer voor: "De aan alzheimer lijdende Volksschrijver heeft nu ook zijn spraakvermogen verloren. De penibele toestand van de 82-jarige Wolf knaagt ook aan het gemoed van de ooit zo vitale Matroos Vos. 'Ik lijd aan verpleegdementie.'"
Samenvallend met de tweedelige documentaire over Gerard Kornelis van het Reve (Amsterdam,14 december 1923), uitgezonden door de Humanistische Omroep (5 april aanstaande deel II), uitsluitend bestaand uit een inderdaad fascinerende reeks t.v.-fragmenten uit de jaren, dat de schrijver zijn mondje nog wist te roeren.
Met De Avonden, dat ik las als jongste bediende bij uitgeverij Querido had ik niets te maken. Alice v.Eugen-van Nahuys herself legde het boek voor me neer en zei: 'Dat lijkt me iets voor jou.', hetgeen niet het geval was. De vijf jaren die mij in leeftijd van de auteur scheidden, hadden gezorgd voor een gans andere levenshouding dan Van het Reve zou gaan leiden. Aan de vader, die schreef onder de naam Gerard Vanter, heb ik enkele roerende herinneringen: trots op zijn zoons, die zich een levenlang zouden afzetten tegen zijn (goedbedoelde) communistische levenswijze. Ik leerde Gerard, toen nog getrouwd met Hanny Michaëlis, kennen op de literaire avondjes bij Koos Frielink en Nico Verhoeven (Herengracht 345), en bezocht hem een paar keer op zijn etage boven de Galerij aan het Westeinde - helaas afgebroken; heeft plaats moeten maken voor de Nederlandsche Bank, Gerrit Kouwenaar heeft er enkele schrijnende gedichten aan gewijd.
De Galerij. Onuitwisbaar in de herinnering van mijn Amsterdamse tijdgenoten; vooroorlogse distributie voor armlastigen, via het Maatschappelijk Hulpbetoon, 'de Steun', van kleren, kousen, capes, ingeblikt voedsel - ja, ik heb er voor in de rij gestaan) en tijdens de oorlog als speelterrein. Met Wijbrand Sluyter ging ik op bezoek bij zijn ouders, die in de Galerij aan het Oosteinde woonden, het eerste woonhuis-atelier dat ik in mijn leven zag van de vader, Gerard Sluyter, een arbeidzaam schilder, die zijn laatste levensjaren in café Eylders sleet.
Lieve, zorgzame moeder had Wijbrand, ook een vreemde figuur, die droevig aan zijn einde kwam, en hij had twee jonge zusjes, Tony en Sylvia, die ik later weer zou ontmoeten als vriendin van Karel Appel in Parijs, terwijl Sylvia Lucebert een zoon schonk: Ward.
Laat mij maar afdwalen. Niks nostalgisch aan. Innerlijk netvlies, derde oog kijkt naar binnen, mediteert, denkt na, ziet mensen; hoe ik rammelde aan het gietijzeren hek van de Galerij en het, temidden van en ten behoeve van de jongens om me heen, op een schreeuwen zette: 'Ik wil eruit! Ik wil eruit!'
In 1947 liet ik voor mijn zoon Robert een geboortekaartje maken bij een drukker aan de Prinsengracht; Gerard van het Reve bleek er te werken.
Terug in Amsterdam, zag ik hem en zijn vriend, zo'n magere spitse, enkele malen in het huis aan de oude Zijds Achterburgwal, waar Hanny een verdieping hoger of lager woonde; ook ben ik nog eens in de Rozendwarsstraat geweest, in een huis dat in elkaar bleek te storten, en natuurlijk word ik er wel eens aan herinnerd dat hij mij in Leeuwarden op het toneel een klap gaf, omdat ik hem over zijn bolletje had geaaid, toen hij me geen hand wilde geven. Na afloop van de presentatie van die dichtersavond gaf ik 12 dichters, aan een lange tafel gezeten - 6 friezen, 6 nederlanders - tijdens het applaus een hand, als dankbetuiging - die dus niet geapprecieerd werd.
Hans Verhagen, die er met johnny van Doorn bij was, moet er maar eens iets over zeggen, als hij wil.
En onze wegen scheidden zich, nadat hij nota bene nog een keer met Olivier Boelen, A. den Doolaard, mijzelf en enkele tientallen anderen had deelgenomen aan een anti-attombomdemonstratie op het Museumplein, waar toen nog - o, ironie! - het Sovjet-Russische naast het Amerikaanse consulaat gevestigd waren. Foto bestaat.
Cartoons bestaan, over dat vechtpartijtje.
En bovenal niet te vergeten: Gerard Reve heeft ooit twee schitterende boeken geschreven, Werther Nieland en De ondergang van de familie Boslowits.
Naderhand is hij in de renegaten-scene terecht gekomen, mensen die hun verleden loochenen - voor mij had hij afgedaan na zijn eerste reisbrief in 1961, over het Schrijverscongres in Edinburg. Hoe hij daarin onheus te keer ging, en wat hij daar te berde bracht, over mij in de geest verwante schrijvers als Alexander Trocchi en William S. Burroughs, betekende voor mij het morele einde van deze sublieme potsenmaker, die over mij ook heel wat leugentjes heeft neergekroonpend.. Ach ja, voorgoed gegroet, houd moed, allen gaan wij zelf een eigen weg naar de dood.
Alles wat u verder kunt willen mogen weten: www.nadertotreve.nl - een dagelijkse vinger aan de pols. Zowel Guus van Holland als Frits Abrahams wijdden hun TV Achteraf en Dag-rubriek in de NRC van gisterenavond aan de volksschrijver; ze zullen niet de laatste zijn. Beste Joop, ik leef met je mee. Hou je taai. Medeleven doe ik ook met de vriendin die haar man heeft verloren. Neel: sterkte. Simon Vinkenoog.

PS ondertussen:

Woensdag 29 maart 2006

The Day of The Observer

Het kan gebeuren. CRASH! Niet overdoen; ik had op zes titels de aandacht gevestigd: 10 jaar De Ezelgedachte van Theun de Winter uit Texel, de Berberspecial onder gastredactie van Abdelkader Benali van Passionate magazine, de Rijmkroniek des Vaderlands. De opkomst van de nederlandse rubriek door Jean Pierre Rawie & Driek van Wissen, Max Pam's De armen van de inktvis, de bloemlezing Het muzikaalste gedicht, en BOELVAAR POEF, het tijdschrift van het Louis Paul Boon Gezelschap..
Het is er dus niet van gekomen, in het Niets verdwenen!
Wij vluchten naar de tuin; enigszins teleurgesteld - sorry. Morgen beter. Simon Vinkenoog.

Maandag 27 maart 2006

The Day of The Originator

Andere aangelegenheden om me aan te wijden; welkom week 13, 86e dag.
Bijna 1000 hits op Google voor het Vinkenoog/Spinvis combo. Na de reeks optredens en verschijningen (Poëzie in Carré, BIMhuis voor NPS Arena, Nightttown Rotterdam, Petrol Antwerpen, Vera Groningen, alsmede diverse radio- en t.v.nieuwsprogramma's, en gisteravond Paradiso, is het wat dit front betreft een weekje rustig, alvorens Drachten (1 april) en Dordrecht (6 april) met een gezamenlijk optreden te verblijden.
Het Concerto to End All Concertos - ik werd er aan herinnerd toen wij ons een weg naar de kleedkamers in de kelder van Paradiso baanden; halverwege gescheiden door een hekwerk van ijzerdraad, van bodem tot lage zoldering; aan de andere kant life muziek vanuit een duistere bar - deze kant backstage, met polsbandje. (Ik heb er al 4, dit jaar).
Een kakafonie van geluiden, in kelder, bovenzaal en grote zaal vanaf 18 uur een parade van optredens - Spinvis tussen Hans Dulfer en The Lau als 'main act' geprogrammeerd in de grote zaal, die kolkte en kolkte en kolkte en kolkte - nooit zo'n gemêleerd gezelschap gezien: de uitverkoren cliëntele van Amsterdams meest bekende muziekzaak in de Utrechtsestraat: Concerto. 50 jaar, oud en jong, klassiek en nieuw. Kortom dus iedereen bedankt. Op naar het volgend onvergetelijk feest (jajaja).
In mijn boek Zolang te water (1954) liet ik de hoofdpersoon een toen nog breekbare 78 toeren grammofoonplaat met Stan Kenton's Concerto to end all concertos in stukken breken en in het water gooien; hallucinatoir hoofdstuk, waarin ook een dood hondje een rol speelt.
In 1957 beklom ik een trappenhuis naar de bovenverdieping van Galerie d'Eendt aan de Amsterdamse Spuistraat, waar Armando zijn peintures criminelles exposeerde (inderdaad eerder dan Jan Cremer doet voorkomen in zijn hetze-geschriften) en al vanaf de straat schalde Kenton's Concerto me tegemoet. En ik zat er weer eens middenin & loved it..
Eeuwige Unvollendete. De wind brengt een geluidlaag bij dit schrijven aan, die onhoorbaar blijft voor de latere lezer van deze regels.
Het doet me genoegen te vernemen dat Gary Goldschneider zich vereerd voelt dat ik de namen van de dagen overneem uit zijn prachtboek, dat wij afgekort het Birthday Book noemen, met voor elke dag van het jaar over twee pagina's een schat aan gegevens, vrucht van langdurig onderzoek. En nog eens prachtig vormgegeven door Joost Elffers, van wie ik enkele andere mooie collector's items bezit. Hij en zijn vrouw Berthe Meijer hebben ons op hun nieuwe Amsterdamse adres te eten gevraagd. Met graagte afspraak gemaakt.
Zo, het ziet er een beetje menselijker uit - na alle zwaarwichtigheden, die ik hier de afgelopen dagen voor nieuwe bezoekers debiteerde. Alles op z'n tijd.
Een bekeerde, enthousiaste Wouter Bos komt uit India terug, die, hopelijk niet voor het eerst en niet voor het laatst, iets van die andere wereld met eigen ogen heeft mogen aanschouwen. De vitaliteit van de grootste democratie op Aarde, met de meest mogelijke tegenstellingen en mogelijkheden aan boord, is iets waar je minstens 1 keer in je leven doorheen gewandeld moet hebben. (Vaak refererend aan een van mijn gedichten uit l954, Barbaar in Azië, geschreven na twee maanden India).(Dochter Anna ligt aan het strand in Shri Lanka; hallo there!)
Tegenover John Wanders verklaart hij in de Volkskrant vandaag onder meer:
"Ik ben in India anders gaan denken over het begrip concurrentie. Het is voor Nederland onbegonnen werk om met India te concurreren, zelfs al zouden wij hetzelfde kennisniveau hebben. Tegenover elke student computer-engineering hier, staan er daar honderd. Ze zijn de absolute top, geselecteerd uit duizenden kandidaten. Die Indiërs zetten honderd ingenieurs op een probleem, wij eentje. En die honderd van hen kosten allemaal minder dan die ene van ons.
Terwijl wij in Nederland discussiëren over de gevolgen van de vergrijzing, neemt de beroepsbevolking in India nog 30, 40 jaar toe. Dus hebben we het niet over een fenomeen dat nog een paar jaar speelt, nee, dit kan nog decennialang aanhouden. Als zij niet alleen veel goedkoper zijn dan wij, maar ook nog buitengewoon hoogwaardige diensten en producten leveren, dan gaan een heleboel van onze zekerheden wankelen. "
Volgens Bos hebben Bill Clinton en Tony Blair in hun beste dagen laten zien dat je de geestesgesteldheid waarmee een bevolking zich weert, positief kunt beïnvloeden. "De Zweedse premier Göran Persson heeft gezegd dat zijn land over twintig jaar niet meer afhankelijk wil zijn van olie. Dat gaat in Scandinavië een innovatiedrift genereren, die wordt gigantisch. Dat kan dingen opleveren die nu nog voor onmogelijk worden gehouden. Die kant moeten wij ook durven opgaan.

That's the spirit, Wouter! Een veel groter gevoel van urgentie verkregen... je moet er mee leren leven. The hour is getting late...
Viooltjes te over op de maandagse bloemenmarkt op het Amstelveld. Wij brachten wat kleur aan in de tuin, d.w.z. ik stond er bij en keek er naar: cyclaampjes en alle kleuren viooltjes rondom het terras. Wij zijn niet de enigen die het voorjaar verwachten; azalea en rodendron, hortensia's en kamperfoelie in de allereerste knop, exceptioneel veel sneeuwklokjes voor de tijd van het jaar (ik neem even de laatste Buitenzorg-berichten met Edith door). Wij gaan verder en verder; zojuist Robbie Vlasman met dochter Ami op bezoek; zij bouwde een toren en scoorde wat stuiters; hij nam wat extensies aan deze webstek mee, waarop ik mijn bezoekers zo spoedig mogelijk zal attenderen. Gegroet voor heden, Simon Vinkenoog.

Zondag 26 maart 2006

The Day of Integrity

Voor vrije mensen. De Tibetaanse boodschap:

"Knowledge of being is the perfect teacher
And he is with me everywhere I go;
Since he it is I am relying on,
Sever me from those who speak for sect or party."

(Chögyam Trungpa, Mudra, The Clear Light Series, Shambala Berkeley & London 1972, p.50).

O LIED

O LIED! o Lied,Gij helpt de smert
wanneer de rampen raken,
gij kunt o Lied, de wonde in't hert,
de wonde in 't hert vermaken.
o Lied! o Lied,
gij laaft den dorst,
gij bluscht het brandend blaken,
gij kunt, o Lied, de drooge borst
en 't wee daarvan doen staken.
O Lied! o Lied,
het zwijgend nat
dat leekt nu langs mijn kaken,
gij kunt het, en uw kunst is dat,
gij kunt het honing maken...
o Lied! o Lied!

Juni 1860

GUIDO GEZELLE (1830-1899)

"Het is nog te vroeg voor de mens om een duidelijk beeld voor ogen te hebben van het kosmisch cyclorama. Het is wellicht het menselijk lot dat hij 'het lichtspoor moet volgen', hoewel zijn intellect nooit geheel en al de uiteindelijke bron van verlichting kan omvatten die in en door het gemanifesteerde of verlichte universum schijnt. In dat geval zal de sluier van de werkelijkheid niet door de wetenschap alleen doorbroken worden - en moet de mystieke ervaring te hulp schieten om verzoening te bewerkstelligen. Waar wij daarom naar moeten streven als het doel van integratie is een wetenschappelijk mysticisme, een synthese van het hoofd en het hart - de mutatie van de verlichting. Deze psychische revolutie ligt nog voor ons, en trekt ons aan."
Prof.Oliver Reiser, Cosmic Humanism, Cambridge, Mass. 1966.

Nevill Drury & Stephen Skinner, The Search for Abraxas, Neville Spearman, London 1972.

"There is an animal in man, and there is a God in man. In order to produce a harmonised microcosm these aspects of our nature have to be firstly acknowledged: it is then that the self may be transformed. Perhaps, the god which best symbolises this mystical venture is the man who is both a man and a hawk; He who is of the Sun and whose legs are coiling serpents, symbol of Wisdom reaching down to earth. He who holds the sacred shield ... and whose name is Abraxas." (p.126)

"Our god is named Abraxas and he is both god and the devil at the same time. You will find him in both the world of light and of shadows. Abraxas is not opposed to any of your thoughts or to any of your dreams but he will abandon you if you become normal and unapproachable. He will abandon you and look for another pot in which to cook his thoughts." Hermann Hesse (p.V)

"The bird is struggling out of the egg,
The egg is the world,
Whoever wants to be born must first destroy a world.
The bird is flying to God.

The name of the God is called ABRAXAS." Hermann Hesse (p.117)

Rupert Sheldrake, Ralph Abraham, Terence McKenna: Trialogen op de rand van het westers denken. Chaos, creativiteit en verbeelding op weg naar een visionaire toekomst. Kosmos-Z&K Uitgevers, Utrecht/Antwerpen 1995.

RALPH (p.80): "Het goede nieuws is dat de chaos in elk geval op komst is. De chaosrevolutie die nu in de wetenschap plaatsvindt, is een reuzenstap terug voor de beginselen van wet en orde, controle en overheersing. De wetenschappers, zeg maar de hoge priesters van Mardoek, moeten nu de chaos aanvaarden en Tiamat in ere herstellen. Dat is de reden waarom ik de chaostheorie de grootste verandering vind sinds het wiel. Verbeeldingskracht, creativiteite en inspiratie zitten allemaal in dezelfde opwaartse spiraal. Chaos, Gaia, Eros - sta op!"

And The Beat Goes On! Simon Vinkenoog.

Nicholas Roerich Warrior of Light 1933

Zaterdag 25 maart 2006

The Day of Dynamism

Shuffling papers. Luchtverplaatsing. Veel bewogen leven, dezer dagen. Veel bewegingen, decorwisselingen, andere omgevingen. Inzichten verrijkt, herijkt. Gelegenheden aangereikt, ingevingen gevolgd, al dan niet verrast door verrassingen, maar wél opvallend wat het toeval soms wil!
Geluisterd, gehoord, toegepast, nog heel wat noten op mijn zang, kwestie van inzetbaarheid....
Ieder zijn geheimtaal, zo ook ik. Luchtschip op zoek naar een luchthaven.
Dichter Jacob Groot zendt me ('voor Simon bij ingeving van Jacob') zijn bij Uitgeverij De Harmonie verschenen Heerlijkheid van luchtmetaal, negen lichte albums, 112 grafisch goed verzorgde pagina's met heldere letters, ISBN 90 6169 7611.
Afgelopen week nauwelijks tijd gehad te bezien wat de blurbtekst betekent: "In Heerlijkheid van luchtmetaal wil de poëzie psychedelisch en metafysisch zijn. De natuur is geen decor maar een podium, de bestaansgrond waarop de dichter haar gitaar aanslaat om zijn stem te verheffen. Peilt hij het hart van de samenleving? Of plukt de dag hem? Om te zingen wordt hij bespeeld. Door mee te spelen wordt hij gebrandschilderd. Om te stralen wordt hij gezongen. In negen albums brengt hij verslag uit van zijn opname."
Al gauw bleek me bij het doorbladeren, dat enige voorkennis bij de lectuur van deze poëzie niet onnodig is, zeker waar de initialen van twee kabbalisten op de laatste pagina opduiken en ik me afvraag wat in godsnaam die ene zin onderaan pagina 108 wil zeggen: "Zusjes: LSD namnieteerder dan toen hij bierdronk in de kamer/aantafel zagen we hem aldedagen/krijten op het leitje lichtnu z'n griffel/ - " op dezelfde pagina waar de 'slurpers van licht' Hölderlin, Shelley, Hopkins en Yeats bij hun voornaam genoemd worden.
Als ik dan enkele pagina's eerder lees: 'want taal is een lolly' begrijp ik hier op een rustiger moment te moeten terugkomen, als ik aan deze lolly wil verder likken. Toegankelijk is het voor de onbevangen lezer niet, wellicht vindt hij baat bij de Voorhang, die aan de Inzang, de negen lichte albums en de Nazang voorafgaat. Het zijn drie keer twee regels - bij elk daarvan een citaat.

Zuig op godsucker van de zon wat in je ogen valt aan
honing uit de blondste bron naar je hondste land dat

met dit wondegoud doet wat het wil tot je verrukte
bloedt zoals ik als verbond ik je lovefucker een verband

aanbreng Want dat ik niet bij mijn verstand toen ik me je
dit zond zou zijn was de vergissing

Jacob Groot, wiens poëzie, roman en essays ik niet werkelijk kende, vermeldt hierbij drie uitspraken:
1 Zei Salomo: er is op de aarde niets nieuws Zo
waar Plato vond wat we kennen herinnering is,
berustte alle nieuwigheid volgens Salomo op
gebrek aan geheugenis.
Francis Bacon
2 En ik zag iets schitteren....
Ezechiël 1: 27
3 Drie jaar lang, niet synchroon met zijn tijd...
Ezra Pound

Over zeven kolommen in de Volkskrant een beschouwing over dichter en publiek naar aanleiding van de komende Nacht van de Poëzie in Utrechts Vredenburg; vanavond van 20 tot 03 uur.
"Het gevoel is verdwenen dat poëzie van de elite is" en 'De hedendaagse dichter maakt poëzie bij actuele gebeurtenissen of voor bedrijfsfeestjes' staat er boven - alsof dichters dat laatste niet door de eeuwen heen gedaan hebben, hoe hun maecenassen, al dan niet van adel, geestelijk of commerciëel, er ook uit zagen. Een tewaterlating. Een eerste steen. Geboorte, Huwelijk, Dood : tover te over voor rijm en metrum, melodie & het levend woord.
Aan het woord komen Bart FM Droog van epibreren.com, Bart Brigé van het poëziecentrum Gent, Sebes & Van Gelderen, Bas Kwakman- enne, dat is dus wel heel wat anders dan de poëzie van Jacob Groot, die mij wel voor en van de elite lijkt (OK hoor, OQ), maar het is wel datgene waartoe ik wil komen, alvorens mij met Edith Buitenzorg- en Nico Koster-waarts de stad in te begeven.
Het meest ontroerende gedicht, dat ik deze week las, werd 5 november 1996 door Arie Visser geschreven; ik trof het aan in Literair tijdschrift Kinbote 2 Prometheus, maart 2006.
Guus Luijters' schrijnend verhaal Een zondagskind gaat aan dit gedicht, een brief in handschrift en twee kwatrijnen vooraf.
Arie Visser (1944-1997) publiceerde enkele kleine dichtbundels en de prangende roman Het vangen van de draak. Oek de Jong en Guus Luijters bereiden zijn verzameld werk voor. Wim Sanders werkt aan een biografie. Op zijn sterfbed bracht hij de laatste correcties aan in het essay Zien met het hart, dat in BRES verscheen. "Aan dit stuk hecht ik het meeste waarde van alles wat ik geschreven heb." schreef hij Luijters.

Arie Visser: Dwars door het oog

er is een boom in 't paradijs
waarvan de schaduw zo ver strekt

dat hij de ruiter op zijn reis
voor meer dan honderd jaar bedekt

en in het hemelse paleis
zijn duizend jaren als een dag

het ongerijmde was bewijs
dat in een zin verborgen lag

het evenwicht van antifoon
het zwarte en het witte licht

dwars door het oog van de cycloon
zie ik god zelf in het gezicht

5/11/96

Come and suck the Light. Simon Vinkenoog

Vrijdag 24 maart 2006

The Day of Beguiling Simplicity

Ik sprak over de celestial drums, zoals Piet Kuiters mij die ooit voorgedaan en aangetoond had; een van de eerste free jazz-pianisten van Nederland was beoefenaar van Tai Chi (met vriend Ernst Vijlbrief en diens betreurde Sylvia Sluyter), en schilderde geometrische mandala's.
De geluidsmensen waarschuwde ik: dat geluid van binnen kun je niet naar buiten brengen; hetgeen beaamd moest worden. Vol bewondering ben ik ook, in dit door mij zo hooggeschatte gezelschap van creatievelingen, voor filmregisseur-video-jockey Hans Kok, die de Spinvis-uitvoeringen van life en gesampled beeldmateriaal op het achterdoek voorziet, mij ook twee keer close-up een gedicht heeft laten lezen, en die ons met gespinde zwoep naar Vera in Groningen en terug naar Amsterdam bracht. Een zeer locale stroomstoring, beperkt tot de Peperstraatjes, zorgde met kaarsverlichting voor een sfeertje, waarin gesproken kon worden over dromen, lucide dromen (Frederik van Eeden), hypnagoge staten en de jeugdherinneringen, die kunnen opduiken in liedjes en gedichten.

De celestial drums werken als volgt: met je handpalmen bedek je de oorschelpen, zodat geen geluid van buiten kan binnendringen. De vingers die je nu tot je beschikking hebt, gebruik je als trommelstokken door zacht op de nekwervels te hameren: een klokkenspel opent zich voor je, waarvan jezelf de aanjager bent: je schedel is een drumstel. Alle resonanties zijn de jouwe, je hoort je eigen grondtoon, verkent enkele klankterreinen en doet je ogen weer open.
Merkte je wat, Hans? Te zien was van wel: iedereen een goede reis in je hersenen, lichamelijk en geestelijk. 'Wij die de tijd niet doden maar springlevend houden.'

Een postpakket van uitgeverij Querido bleek Battus Opperlans! Taal-& Letterkunde te bevatten, de tweede, geheel herziene, aangevulde, gesystematiseerde, van nieuwe fouten voorziene, absoluut allerlaatste internet-editie, voor u gedownload in 676 gedrukte bladzijden, uit 2003.
Dat was smullen bij het thuiskomen in de toegepaste en uitgewerkte Exercices in Computational Linguistics, de algebraïsche taalkunde en de computer-taalkunde van Sorbonne-professor H. Brandt Corstius. Maar wij bleken dus een prijs gewonnen te hebben in zijn tweewekelijkse taalkundige puzzelrubriek. Het stond er klip en klaar: 'De prijs gaat naar Edith Ringnalda en Simon Vinkenoog' stond bij de uitslag in Het Parool van gisteren: extra reden voor blijdschap op deze herrezen dag. Ik vermaakte me voor het (late, vroege) slapen gaan met de diverse aanhaakpunten, mij trof onder andere in de zevenenzeventig zeer zotte zinnen waarmee de dikke pil besluit: "God zag dat het tof was".
En dat is nog maar 1 van de triljoenen lachebekjes en verrek!jes in deze bizondere uitgave: 'In uw handen ligt een doos met 676 Opperlanse bonbons. Proef. Geniet. Overeet u niet. U hoeft nooit meer een tweede doos te kopen.

Foto: decaan Nico Hamerslag

Het deed ons, eerder die dag, al bizonder goed Amsterdam weer eens vanuit de rondvaartboot Máxima van Rederij Kooij te zien: altijd een overweldigend decor, zeker op zo'n zonnige dag met stralend blauwe ja koude voorjaarsdaghemel. Al Zolang te water... en nog is de kruik niet gebarsten! Vanaf de steiger bij cafè De Omval aan de Weesperzijde 250 (ganzen, meeuwen, eenden, een haan kraait en een kip kakelt, terwijl treinen en metro langs denderen richting nabij Amstelstation. Amstel afwaarts, en het huizenlandschap van Prinsengracht, Leliegracht, Herengracht, een uurtje lering ende vermaak: zoveel te zien en te horen: welkom in de Hoorn des Overvloeds. Goed werk, decanen, docenten: laat de juiste studenten maar komen bij de MIM (Wat, MIM? Management Informatie Media Hogeschool) - altijd plezier mij voor te stellen als autodidact met praktijkervaring, de enige echte, knipoogde hij.
Weer genoeg te knipogen vandaag. Everybody happy? Ja, ja, ja - Arjan Witte gaat voorlezen uit de Upanishads (hij vond bij De Slegte theosofische vertalingen uit 1908). Loving all of it. Goldschneiders meditatie voor de dag luidt:
"The greatest gift that one can give to another is to reveal oneself."
Transparantie, resonantie. Een goede dag toegewenst. Simon Vinkenoog.

PS: Op http://www.planet.nl/planet/show/id=74766/contentid=692399/sc=2d037f een juichende bespreking door Dietmar Terpstra van de JA! cd, via een link naar www.excelsior-recordings.com is de cd te beluisteren, edoch zonder het in de cd bijgevoegde tekstboekje.

Donderdag 23 maart 2006

The Day of Curiosity

In het voorbijgaan, de rubriek van Kees Fens in de Volkskrant, lees ik met graagte.
'Wereld van schaduwen' is de titel van zijn bijdrage vandaag, die als volgt begint:
'Op de eerste dag van de Boekenweek vielen mijn ogen uit. Ik zag een wereld van alleen maar schaduwen, die soms nog in een mist verdween. Elk boek was voor mij ontoegankelijk, want elke bladzijde een verzameling grijze strepen. Na enige uren van algehele leesonthouding wist ik niets meer.'
Ontsteld verder lezen, empathie en sympathie, schrik en eerbied, tot aan de laatste regels:
'Wat ik nog lees? Dagelijks een kaart met cijfers. Bij de oogarts. Het onderzoek begint met een reusachtig cijfer om de blinde moed te geven. 'Drie, roep ik haast juichend. Daarna worden de cijfers raadselachtig. Ik gok. Soms goed. 'U gaat vooruit', zegt de assistent van de dokter. Buiten brandt de zon fel. Ik schrik van de pijn en dek mijn ogen af.
Duisternis beleven is niet erg, geen licht kunnen verdragen, is pas erg. Het is goddeloos.'

Beste Kees Fens, wat kan ik je anders toewensen dan een spoedig herstel? Ik hoop je in het voorbijgaan te kunnen volgen - het voor ons zo vertrouwde lettervreten te moeten opgeven lijkt mij inderdaad een der grootste beproevingen. Blindheid: het woord is niet gevallen.
In mijn tweede dichtbundel Land zonder nacht (Querido, 1952) heb ik een angstaanval, blind te worden, uitgedreven met een lang gedicht braille: embossed literature for blind use only; ik had de neiging moeten overwinnen alvast braille te leren.Geen enkele moeite nu om daar sic! bij te zetten - hoe dankbaar moeten wij niet zijn voor het gezichtsvermogen, een der mooiste zintuigen ons geschonken.

Overgaan tot de orde van de dag... Welke, voordat ik straks de thuisbasis weer verlaat voor een literaire rondvaart vanmiddag en een optreden met Spinvis vanavond in Vera, Groningen.
'President Bush hield gisteren voor de derde keer in drie dagen een vurige verdediging van de oorlog in Irak. 'Niemand luistert ernaar', zegt de politieke waarnemer Ivo Daalder. 'Het moment is dichtbij dat hij alleen nog tegen zichzelf spreekt.' Verslaggever Jan Tromp vanuit Washington, in de Volkskrant.
De 45-jarige Ivo Daalder, Amerikaans staatsburger, zoon van de emeritus hoogleraar politicologie uit Leiden, Hans Daalder, onderzoeker aan de Washingtonse denktank
Brookings Institution, en tijdens Clintons jaren in het Witte Huis verbonden aan diens staf, verklaart: 'Amerika is vastgelopen. We weten niet meer wat we moeten doen. Er is de overtuiging bij de Amerikaanse politieke elite dat we niet weg kunnen, op straffe van een onvoorstelbare chaos. Maar er is ook de overtuiging binnen de elite dat we zo niet door kunnen gaan. (...) Het kan zijn dat zijn Republikeinse partij de steun intrekt. Het kan zijn dat z'n vader, president tussen 1988 en 1992, komt binnenlopen en zegt: 'Sorry jongen, het is voorbij.'
Dat is het: microkosmos en macrokosmos.
Om weer eens Paul van Ostaijen's Het Sienjaal te mogen citeren':
"Zij die blind zijn, zij die ziende zijn en zij die ziende blind zijn,
allen die grondverscheiden van ethos en van godsdienst zijn,
allen zullen tot dit heiligmakende water gaan.
Het is geen sienjaal, doch een opmarsj reeds!"

Gedaan. Simon Vinkenoog, zonbeschenen, dankbaar.

Woensdag 22 maart 2006

The Day of Direct Current

Ik noemde het in mijn boek Weergaloos (Paul Brand, 1968, 490 pagina's) 'een les in overlevingstechniek' en het gaat als volgt:
1. Zeg ja tegen het heelal
2. Zeg ja tegen jezelf
3. Zeg ja tegen de werkelijkheid
4. Zeg ja tegen wat je weet waar te zijn
5. Integreer dit alles en verruim
6. Nee zeggen is niet verwerpen wat het geval is
7. Het evenwicht tussen ja en nee is vraag
8. De oplossing van alle vragen is in de tijd
9. Het uiteindelijke antwoord op elke vraag is ja
X. Begin dus met ja
XI. Zeg ja in geval van twijfel
10. 'Ja'.

De oorspronkelijke Amerikaanse tekst komt van een kaartje, dat Ronald Schouten in zijn portefeuille droeg. Dit ook even om te laten zien dat het JA JA JA van de CD, met Spinvis gemaakt, niet van vandaag of gisteren is.
Ik heb veel van dit soort kaartjes onder ogen gehad, soms als briefkaart te verzenden. De volgende tekst, een door mij niet vertaalde Navajo-indianenzang, gewerd mij ook via een briefkaart:

Trust your vision
make it whole
       hold it like the Navajo
       his solemn desert oracle
       in quest of shaman passage
       gaining his healing chant
       guiding him through life.
Hold the vision
       constantly rising
       it is the way nature works
       through you
       it is the only self
       an everchanging underdream
       a vision (if you see it)
       up to you
       to make real.
Act on your vision
       and pray that you are blessed.

(Goede raad is vuur, uitg.Passage Groningen, 2004, p.102

Ik ben al vroeg met motto's gaan strooien, in mijn eerste dichtbundel Wondkoorts (1950), in de acht afleveringen van blurb, die ik in 1950-'5l vanuit Parijs de wereld instuurde, en die hier binnenkort op deze webstek opgenomen zullen worden, met dank aan het Bert Schierbeekfonds en het Letterkundig Museum.
In mijn eerste prozaverhaal Zolang te water (De Bezige Bij, Amsterdam, 1954) nam ik als motto vier dichtregels van de 19e-eeuwse Engelse dichter Gerard Manley Hopkins over, die ruim 50 jaar later voor mij nog altijd even apert, doeltreffend en toepasselijk zijn:

Not, I'll not, carrion comfort, Despair, not feast on thee;
Not untwist - slack they may be - the last strands of man
In me or, most weary, cry I can no more. I can;
Can something, hope, wish day come, not choose not to be.

Carrion comfort, het kreng van de comfort, het gemak - waardoor je de harde werkelijkheid uit het oog verliest. Theo van Gogh mag mij dan 'manisch optimist' hebben genoemd (zie het Prettige Gesprek, dat wij voerden, 55 minuten op de link See me Hear me), het geeft je wel de ruimte om te integreren en te verruimen. Het bewustzijn is alles, daar gaat het altijd, boven al het andere in de menselijke evolutie om: bewust van het mysterie waarbinnen wij ons vrijelijk bewegen, met een houdbaarheidsdatum en een vervaldatum, maar in die tussentijd is het een voortdurende nauwgezette noodzaak je bewust te zijn van wat je doet en welke betekenis het heeft, niet alleen voor jezelf, maar voor het Algemeen Belang dat wij dienen. Verlicht eigenbelang.
Gisteren per e-mail van mijn Sea Urchin-vrienden uit Rotterdam (www.sea-urchin.net) de aankondiging van een vertaald boek van Paolo Pasolini, dat een motto van Karl Marx heeft.
Uit een brief aan Arnold Ruge uit september 1843:
"Unser Wahlspruch muss also sein: Reform des Bewusstseins, nicht durch Dogmen, sondern durch Analysierung des mystischen, sich selbst unklaren Bewussttseins, trete es nun religiös oder politisch auf. Es wird sich dann zeigen, dass die Welt længst den Traum von einer Sache besitzt."

Marxisme à l'état pur! Wel iets heel anders dan de dogmatische dictatuur van het proletariaat, die dictator Joseph Stalin (vanavond op televisie) er van gemaakt heeft, met zijn tientallen miljoenen doden..Ik ga het hierbij laten voor vandaag; weer genoeg voedsel voor de geest! Simon Vinkenoog.

Donderdag 16 maart 2006

The Day of Realistic Inspiration

Weiter kommt man ohne Ihr! Jubelsonate van de natuurlijke menselijke staat.
Platvloerse geheimtaal, om te soppen.
Oog in oog met wat je maar wilt, of oproept, te voorschijn trekt. Welke lade open? Welke pagina? Inademen, uitademen, de stops daartussen in...Voortdurend de neiging uit te roepen: Un Dieu défini est un Dieu fini. Iemand die mij in herinnering wil brengen, waar ik deze wijze uitspraak eerder las of hoorde: laat het me weten, graag.
Het is zo'n ontegenzeggelijk feit, dat velen de mond zou moeten snoeren, maar de taalstrijd die woedt, dat gehele gedoe-rond-het-al-dan-niet-dood-zijn-van-God-is blijkbaar een kabalistisch kabaal zonder einde, een cabal van professionele westerse historisch-materialistisch geschoolde pennenlikkers die zich niet van hun navelstarende stoel kunnen verheffen om te zien hoe het elders, en al eerder gesteld is, in en met de wereld. Er is inderdaad een Ongelovig Rijk, dat ineenstort: de schurkenstaat Amerika en zijn vazallen, zoals alle idealistische revoluties haar eigen kinderen opetend. Het secularisme raakt ten einde raad, werkt niet als democratie, werkt niet als communisme, fascisme of kapitalisme. in feite zijn alle ISMES overbodig, achterhaald aan het worden. BOEM! Paukeslag! Komt dat zien! Komt dat kijken!
Ik herhaalde niet voor niets de uitspraak van Robert Anton Wilson: over politiek kun je alleen met handen en voeten praten. En prompt verschijnen er foto's van een familie, die op handen en voeten loopt, in de kranten, morgen te zien op BBC Two om 22.00: The family that walks on all four.
Definitie. Waar ben ik aan begonnen, wat noopt mij toch? Waarom weet ik het nou nooit beter dan nu net, en dan niet meer, wanneer verzandt het?
Woorden zijn lastposten, de taal - de geschreven, bedachte, gehoorde - taal legt vast, markeert een oponthoud, terwijl datgene wat je zegt een steeds verder gaan, een onophoudelijke beweging zou willen weergeven. Ver van welke theorie of definitie ook zou de taal de uiting van een nomadisch denken moeten worden, zich overgeven aan de werelden waardoorheen je getrokken wordt, van vreemde verten waar je niet eerder was, met verlokkingen niet eerder beproefd, en soms duurt het een leven lang om uit te vinden dat het zich allemaal hier en nu in je eigen leven bevindt, Waar Het Ook Om Gaat!
You are not the target, het leven heeft het niet op je gemunt. Maar je bent het wel zelf die leven moet. Eigen wil. Had je maar niet moeten komen. Tegen wie heb je het? Tegen jou, wie anders. o, zeg dat dan. Ratteplan vandaag, de markt op, STOUT doen. Nou zeg. ja hoor. Bij Van Dale luidde de definitie van 'definitie': "Samenvattende omschrijving van de kenmerken van een begrip, zodat het niet met een ander verward kan worden.""Wat je zegt, ben jezelf", begreep ik. En alles wat je zegt kan voor en tegen je gebruikt worden, wist ik ook al heel lang. Enzovoort is het woord, niet het Punt. Uit.
Ik spreek, uit mij, vanuit mijn context die geen einde kent, zeker niet aan het denken, of de vermogens van de taal, of de mogelijkheden van de mens. Het Grote Spel, le Grand Travail, noemt men evolutie, en speelt zich in het bewustzijn af. Enzovoort is om te beginnen het verhaal van de vierde dimensie, de mogelijkheid van ruimer beleven, kennis van de Mõebius-ring, van de verondertstellingen en ingevingen, intuïties en mogelijkheden die soms aan het niets ontlokt worden.
Nederland krimpt. Hoera. Terug naar de Nulgroei, al bepleit in de dagen van de Club van Rome, die van Onze Tijd. Welkom 75e dag; wij gaan - STOUT - de stad in! Simon Vinkenoog.

Woensdag 15 maart 2006

The Day of Heights

Smartlappen, levensliederen op het podium in het voorprogramma van het traditionele Boekenbal in de Amsterdamse Stadsschouwburg, de officiële opening van de jaarlijkse Boekenweek. (In het tijdschrift BOEK van deze maand een artikel over schrijvers en hun muze, waarbij een mooie foto, genomen door Koos Breukel, van Edith en mij).
Frits Lambrechts, Jan Rot, Jacques Herb , Marijke Boon en anderen met Paul Haenen in de persoon van Margreet Dolman als presentator. Op sommige momenten had ik het sterke gevoel DADA 90 (1916-2006), een gevoel dat me vaker overkomt. Men spreekt van camp.
Kakafonie (niet van Komrij) van geluiden op het Gijsbrecht-bordes, in de wandelgangen, foyers, rotonde en podium: Bollywood en hiphop; het was weer het feest der DJ's; Erik (Spinvis) de Jong wist om twee uur vanochtend JAJAJA te laten weerschallen in de Koninklijke foyer, en ik danste maar met mijn eigen woorden mee.
Handen geschud, geglimlacht, kusjes gedeeld, gewuifd, geknikt en - als blijk van de bevolkingsdichtheid op het feest - herinnerde ontmoetingen met de hier bij name genoemde individuen, ieder in eigen relatie tot mij, en altijd weer verheugd te ontmoeten: Wim Hazeu, Anton Korteweg, Susanne Piët, Anton Beeke en dochter, Johannes van Dam, Tommy Wieringa, Max Pam, Ad Franssen, Freek & Hella de Jonge, Jules en Anne-Marie Deelder-Fok, Bart & Jolanda Chabot, Jean Pierre Rawie, Driek van Wissen, Rosita Steenbeek, Jeroen Wielaert, Klaas Koppe, Hans van Mierlo, Bernard Wesseling, Dammy van der Geest en ds Gremdaat, Arjan Peters, Atte Jongstra, Ilya Pfeijffer, Diana Ozon, Tjitske Jansen, Kader Abdollah, Jan en Johanna Mulder, Abdel Kader Benali, Haffid Bouassa, Wouter van Oorschot, Marjan Berk, Frank Starik en Vrouwkje Tuinman, Tjitse Hofman, Jan van Aken, Ed van Eeden, Mieke van der Weij en echtgenoot, Jaques Klöters, Rudi Fuchs, actieradius 300 meter, tijdsverloop 6 uur.

Verkwikt ontwaakt, naar een repetitie met Spinvis aan de Theemsweg, mijn eerste bezoek aan die eens zo roemruchte zone, waar zich een mini-bedrijvenbuurt ontwikkelt. Een moderne goed geoutilleerde geluidsstudio annex repetitieruimte, gerund door de gebroeders Jos (drummer) en Pablo (sax) de Haas.
Terug naar huis om mail te checken en dit te noteren, alvorens ons op weg te zetten, liefst voor de files uit, naar Tilburg, alwaar vannavond in 013 een Pop versus Poetry slag plaats vindt. Keep on trucking!
"Work can be fun and man can enjoy it! "(D.H.Lawrence).
Simon Vinkenoog.

In de ring: Hans Vanden (GruIn

In de ring: Hans Vandenburg (Gruppo Sportivo) versus Simon Vinkenoogde ringo Sportivo) versus Simon Vinkenoog

Dinsdag14 maart 2006

The Day of Relativity

De twintigjarige Roel Neijts van ANS (het Algemeen Nijmeegs Studentenblad) kwam mij interviewen, in gezelschap van de fotograaf Jos Janssen: opnieuw een prettig gesprek. Vragen, beginnend met: "Bent u niet bang, dat...."kap ik al na het woordje 'bang' af om mijn verhaal, waarin de angst geen rol speelt, beter te kunnen vertellen.
Vragen met voors en tegens, definitieve waarde-oordelen (value judgments) houd ik ook af, aangezien ze elkaars complementariteiten zijn, zoals Goed & Kwaad, deel uitmakende van dezelfde eenheid, of je het nu over het universum, of je-zelf hebt, als wezen waarin al het leven zich openbaart (of schuilhoudt). Ik houd de jonge bioloog boeken voor van psychedelische denkers, van Rupert Sheldrake en David Bohm - wat is er nog veel te doen aan de universiteiten, zoveel alternatieve ingangen tot wat de 'werkelijkheid' heet.
"Ik denk dat bewust gewaarzijn in essentie betekenis is. De inhoud waarvan men zich bewust gewaar is, is betekenis. En die betekenis is actief. De activiteit van bewustzijn wordt bepaald door de betekenis. Daarom zou je kunnen zeggen dat bewustzijn, zoals wij het ervaren en in zijn activiteit, betekenis is. Zonder betekenis is er geen bewustzijn. En hoe groter de ontwikkeling van betekenis, des te groter het bewustzijn."
Lees verder op pagina 112 van David Bohm's boek Verschijnsel en betekenis. Discussies over werkelijkheid en wereldbeeld (Mirananda, 1987). De impliciete orde.
"Materie kan niet langer beschouwd worden als iets dat bestaat uit vaste deeltjes als kleine biljartballetjes, die de tand des tijds blijven doorstaan. Materiële stelsels hebben een dynamische opbouw, die zichzelf voortdurend herschept. Volgens de huidige theorie is het voortbestaan van materiële vormen afhankelijk van een doorlopend herhaalde verwezenlijking van het stelsel onder invloed van zijn morfogenetische veld. Op hetzelfde moment wordt het morfogenetische veld voortdurend herschapen door morfische resonantie met dergelijke vormen uit het verleden. De vormen die het meest op elkaar lijken, en die dientengevolge de grootste uitwerking hebben, zijn de vormen van het stelsel zelf uit het nabije verleden. Deze conclusie zou diepgaande natuurkundige gevolgen moeten hebben; de voorkeur van het stelsel om met zijn vormen uit het nabije verleden te resoneren zou mogelijkerwijs helpen om zijn voortbestaan niet alleen in tijd, maar ook op een bepaalde plaats te verklaren."
Rupert Sheldrake: Een nieuwe levenswetenschap. De hypothese van vormende oorzakelijkheid. Pagina 121/122. (Mirananda, 1983).
Ik kan niet zeggen, dat ik deze boeken heb stuk gelezen. Ik verhuis ze; daarom komen ze op dit scherm langs.
Van recenter datum (Bear & Company, Santa Fe, New Mexico, 1992) zijn de Trialogues at the Edge of the West, gehouden door Ralph Abraham, Terrence McKenna en Rupert Sheldrake, met als ondertitel Chaos, Creativity, and the Resacralization of the World, waaraan ik veronderstel deel te hebben - zei de 77-jarige dichter.
De Nederlandse uitgave is van 1995 (Kosmos-Z&K, Utrecht/Antwerpen): Trialogen op de rand van het westers denken. Chaos, creativiteit en verbeelding op weg naar een visionaire toekomt. Woord vooraf door Jean Houston.
Jean Houston, onder meer bekend van het baanbrekende boek dat zij samen met R.E.L. Masters in 1967 (A Delta Book) publiceerde: The Varieties of Psychedelic Experience, is van oordeel dat deze drie denkers 'behoren tot de meest briljante en helder denkende mannen die er vandaag op aarde rondlopen. Ze zijn het levende bewijs van het mysterie van de ontketende intelligentie. Deze denkers doen herinneringen uit verleden en toekomst versneld bij elkaar ontvlammen. Zij onthullen een nieuwe schat aan ideeën die ons de komende honderd jaar aan het denken kan houden - zelfs in die mate dat ik me afvraag: 'Naar wie en waarnaar luister ik hier eigenlijk? Wat is dit voor een boek? Een concert van kosmologen? Een atelier van gedachten-dansers? Een marcherende gemeenschap van de vroegere gnostische orde van metafysische dronkaards? Of zijn de geesten van Thomas van Aquino, Peter Abelard en St.-Bonaventura weergekeerd om onstuitbaar door de polymorfe parade van intellectuele mogelijkheden te razen, die ieder van deze mannen kent en voelt.'"
Zo doende, goed gezelschap, leve de literatuur & de muziek. Leve de happy few!
Simon Vinkenoog.

Maandag 13 maart 2006

The Day of Fateful Predictions

Welkom Week 11. De eerste bezoeker is Frank van den Berg, een uur te vroeg - wij maken nog even een scrabble-ronde af, en gaan over tot de orde van de dag. Frank komt foto's maken voor het Rotterdams Dagblad, en hij is ook doende zijn ogen uit te kijken voor www.blikopnieuws.nl, 13.000 bezoekers per dag, 250 miljoen pageviews per maand.
Daar ben ik maar een heel klein Duimpje bij, die hier even zijn duimpje omhoog en zijn duit in het zakje doet. Deurbel. Edith beantwoordt intercom: "Hallo jongens, zijn jullie dat?"
Het waren inderdaad dé jongens: Arjan Witte en Eric de Jong. Frank neemt een flitsend aantal foto's van ons drieeën, en afscheid.(Ja, dat weet ik).

Daan Hakkenberg van het Rotterdams(ch?) Dagblad stelt aperte vragen, samen en afzonderlijk."Dit is goud. Hoe komt dat zo?" Heeft hier toch maar anderhalf uur doorgebracht; Edith serveerde koffie, Oostenrijks appelsap, mozarella met tomaat en basilicum, een olijfje en wat Schwarzwalder Schinken, met Hartog-brood. Wachtend op volgende bezoeker.
Tien voor drie. Twee cameralieden en Sandra Schuurhold van RTL-Nieuws stappen de trap af; wij gingen in op de vraag naar een impromptu-optreden (ik gedichten, Erik accordeon en Arjan glaswerk): 3 voor 12 kwam niet opdagen. Veel gedoe rondom, allerlei vragen van een papiertje te beantwoorden, die je jezelf niet stelt. Wij horen elkaars antwoorden voor de camera met plezier aan: niets beters dan dat voor een goede kennismaking.
Poldervoodoo hoor ik Erik zeggen, de schrik slaat me om het hart (we maken er bij nader gemeenschappelijk inzien Vinex-voodoo van). Ik wil geen hype zijn, nooit voor gevreesd, nu evenmin.
Ettelijke telefoontjes later (ik heb weer enkele ringtones leren kennen), zon schijnt nog altijd, heerlijke gesprekken, hazelnoottaart en appeltaart van Bakker Hartog.. Erik krijgt mobiel te horen waar woensdag de repetitie voor het optreden vrijdag in Nighttown plaats vindt. Dat is precies 1 jaar na ons eerste optreden voor Bulkboekpubliek aan de overkant, in de Doelen, waarna wij aanstalten maakten verder te gaan met opnames en optredens: nu is deze CD na 10 jaar platenmaatschappij Excelsior hun 100e productie.

Hij heeft het titelgedicht "JA" op de radio gehoord, en via de grapevine over de mensen die met Ja... de dag beginnen. Ja tegen het wakker worden. Ja tegen de dag, die niet alledaags hoeft te zijn. Ja tegen het opstaan. Ja tegen het ontbijt. Ja tegen de krant. Ja tegen de auto. Ja tegen de file. Ja tegen de werkweek. Ja - en helemaal niet te positief of naïef, zoals Arjen Peters ergens schijnt te hebben beweerd. Het is eerder een karmisch, Boeddhistisch JA: het aanvaarden aller dingen, of zoals van Ostaijen het verwoordde: Ja tegen de idealen, nee tegen het idealisme.
Tegen het cynisme en de zinloosheid zeg ik: Doe maar. Verdoe je tijd maar.Mompel maar.
Ja tegen het genieten. Ja tegen het verluchtigen. Ja tegen het eerlijk spel. Ja tegen de vreugde. Ja tegen de vrijheid. Ja tegen de vriendschap. Ja tegen de oerbron. Ja tegen het mysterie. Ja tegen het eigen Zijn, over alles te leggen (Van Ostaijen blijft BOEM PAUKESLAG zeggen). Ja tegen het wakkerworden. Ja tegen de woorden die een nieuwe uitdrukking vinden, ja tegen de muziek die elk woord overstijgt. Ja tegen de stilte, die toehapt als het met alle klanken gedaan is. Ja tegen het begin. Ja tegen de rest van de dag. Ja tegen het leven.Ja Ja Ja. Simon Vinkenoog.

Zondag 12 maart 2006

The Day of the Great Leap

Het was interessant even te verdwalen op de campus van de Universiteit van Twente. Amfi 56 van de I-zuil was iets anders (en verder weg) dan het amfi van de Vrijhof, waar wij overigens vroeg genoeg aankwamen om te acclimatiseren en de soundcheck van Hagar Peeters met Corrie van Binsbergen te beluisteren.
Jean Pierre Rawie, treinreiziger, stapte binnen, twee uur onderweg vanuit Groningen; er wachtte ons een prettig gesprek voor alle 123 donateurs van de Stichting Litereraire Activiteiten Enschede - er was een gespreksleider die ons aan het woord liet - Hagar Peeters en ik lazen om de beurt haar rap-column van afgelopen vrijdag in de Volkskrant voor; Jean Pierre werd gevraagd een bepaald gedicht voor te lezen ('Oh, dit gedicht lees ik anders nooit voor ') en op de vraag van Gijs Ornée waarom het gedicht zo'n gewijde toon had en er van een aangesproken 'gij' sprake was, gaf hij ten antwoord, dat het over Dronken Neuken ging; er werd trouwens vaker gelachen, rond het thema Poëzie: zit er muziek in?
Hagar mocht daar in samenspel met de zes musici van Corrie van Binsbergen getuigenis van af leggen: met haar streken twee violisten en een cellist mee, speelde een pianist en gaf Corrie blijk van diversiteit in bespeling en benadering, op een wel zeer bizonder geprepareerde gitaar.
De drummer, Alan 'Gunga' Purves (Squeekologist), had zich omringd door een waar arsenaal aan plastic speelgoedpiepers en -zwiepers, klokken en belletjes die op de achergrond meeklonken. Bij het afscheid nemen overhandigde hij ons een CD, waarop hij een aantal van zijn verbluffende klank-composities ten gehore brengt: All By My Shelf, waveconstruction@netscape.nl.
Hij herinnerde mij eraan samen te hebben gespeeld bij SAIL JOYA; hoe lang is dat wel niet geleden? Bovendien hadden wij hem in 1989 in Moskou ontmoet, tijdens het Caravan Mir-nomadentheaterfestival; hij was toen verbonden aan het Engelse Footsbarn Theater en Edith was in haar functie van zakelijk leider van de Dogtroep druk doende; mijn verhaal over de maand in Moskou en Petersburg werd gepubliceerd in HP/de Tijd en verscheen naderhand in een bundel met reisverhalen van dat jaar.
Mij werd vanmiddag gevraagd een gedicht uit de bundel Mij Best (1976) voor te lezen, en ik herinner mij het de eerste keer te hebben voorgelezen, speciaal geschreven voor een uitzinnige menigte in de Brusselse Vorsthal, waar enkele keren een Nacht van de Poëzie werd gehouden, altijd met lawijt gepaard, nietwaar Guido Lauwaert, Jules Deelder, e.v.a.?
Ik moest er, toen het me vanmiddag voor de neus gehouden werd, mijn stoel aan de gesprekstafel voor naar achteren schuiven en gaan staan, zeer rechtop staan en lezen, voorlezen, herhalen, blijven getuigen:

ENTREE
"Pas op! Pas op! Ik zie ze vliegen!
Ik zie ze vallen!
Ik zie ze duiken!
Ik zie ze vechten!
Ik zie ze hijgen!
Ik zie ze zuchten!

Ik hoor ze stamelen.
Ik hoor ze klaarkomen.
Ik hoor ze huilen.
Ik hoor ze kwellen.
Ik zie hoe zij martelen.
Ik zie hoe zij gemarteld worden.
Ik ga er aan. Ik kan er niet tegen.
Ik ga er aan. Mijn hele leven er aan.
Er recht toe recht tegen aan.
Mijn hele hopelijk lange leven!
Tegen de pijn.Tegen de verlamming.
Tegen de verbittering.
Tegen de hopeloosheid.
Tegen de uitzichtslozen.

Voor de vrijheid.
Voor het leven.
Voor het eeuwige voortbestaan.
Het steeds opnieuw weer moeten beginnen.
Het steeds opnieuw weer moeten beamen
En schaterlachen ja schaterlachen ja
razen ja huilen ja schelden ja tieren
ja ja ja ja."

JA! is ook de titel van de CD, deze week door Excelsior (10 jaar bestaand, de 100e CD!) gedistribueerd, van het Vinkenoog/Spinvis combo. Het laatste woord, ook vandaag. Later, laat. Ja. Simon Vinkenoog.

Zaterdag 11 maart 2006

The Day of Progressive Intuition

Hoe 'gewone', dagelijkse geluiden tot welluidende klanken worden.
Hoe goed het voelt jezelf te zijn, in niemands schoenen willen staan, en niet naast jezelf.
Aubades, ballades, cantates, serenades - het ruisen van het badwater.
Hoeveel goed een mens zichzelf kan doen.
Hoe je altijd weer met een schone lei kunt beginnen, bij het opstaan.
Of ergens, onderweg, of nergens heen, zo maar.
Het staat je te wachten.
Vrede: een bioritme.
Ik ben het met iedereen (on)eens.
In een gedicht over 'kunst' mocht ik het onder woorden brengen:
        "Het onzichtbaar avontuur:
         het kent geen tijd het kent geen duur
         geen trend of mode
         geen leergang cursus of diploma
         geen eerbetoon of geheime leer."
Hoe het zelf zich verenigt met het leven.
Hoe alles toch (to)taal wordt, fictie of non-fictie.
Hoe de werkelijkheid verandert.
Hoe de veranderingen te werk gaan.
Zonder moeilijke woorden.
Hoe je overal Etcetera achter kunt zetten.
Laat het Licht zingen!
Ademen doe je vanuit het middenrif.
Mijn gehoor vertelt me dat de koffie komende is.
Ik hoor het opkloppen van de melk.
Zon zendt me een boodschap. Ik ontcijfer, ik ontraadsel.
Heerlijk zwemmen in het mysterie.
Ik ga koffie drinken.
Ik heb vandaag drie afspraken: BIMhuis voor t.v.-opnamen, tuin in Noord voor een foto-shoot en de Hortus Botanicus voor de opening van een ABK-(Amsterdams Beeldhouwers Kollektief)tentoonstelling.
Morgenmiddag Enschede, (Cultureel Centrum De Vrijhof, amphi Universiteit Twente, Drienerlolaan 5, 14u30), in 1 programma met Hagar Peeters en Jean Pierre Rawie, geheten: Poëzie: zit er muziek in?.
Ik neem van Kersvers, vandaag, afscheid.
Hoe goed het voelt, vrij te zijn.
Je kunt er heel lang over doen.
Je bent er altijd mee bezig.
Geen zout op mijn staart.
'When you read me, smile a little.'(Henry Miller).
Gegroet, Simon Vinkenoog.

Drie foto's door Edith vanmiddag genomen. Zeer aanbevolen tentoonstelling, in de Hortus!

Simon kijkt door Floris Brasser's Split dreams

Simon in gesprek met Should I stay or shall I go van Liesje Smolders

Mijn zusje Else Ringnalda bij haar beeld All senses

Vrijdag 10 maart 2006

The Day of The Soul Searchers

Dat ik de eerste exemplaren van het cd-tje onder ogen heb gehad, dat Spinvis met Louis Lehmann en mij als declamatoren heeft gewrocht, en dat ik het nu voor de tweede keer hoor (70 minuten speeltijd!) schenkt mij uiteraad grote vreugde en voldoening; maandag enkele pers-audiënties, en vervolgens mag de kiezer/lezer/luisteraar tijdens de Boekenweek, gewijd aan Literatuur en Muziek: BOEM PAUKELSLAG, beslissen of hij mijn stem op de diverse ritmes (rhythms) van het Spinvis Combo wil beluisteren, of niet.
De teksten zijn ook afgedrukt in het door Arjan Witte samengestelde bijsluiterboekje, twee gedichten van Paul van Ostaijen, de Gnomendans en de finale van Het Sienjaal, een fragment uit de Ilias en eigen klanken van Louis Lehmann, en mijn eigen gedichten, JA (die de titel van de CD is), Lieverd (voor Edith), Quick Quick Slow, de Flying Dutchman (door Boudewijn de Groot voor de NOS-tv in 1970 gezongen, in een programma dat ik over de vliegende hollander had geschreven), en Goddank het Licht, een van de aanroepingen in mijn boek Levend licht uit 1978 - waar ik mijn stem wat lichter had kunnen maken, maar het werd gebracht voor een volle Paradiso-zaal - daar werd het een goedbedoelde Hagepreek voor de Vrije Gemeente.
Eerder geciteerd: "Nu en ook in de toekomst is ons middelpunt overal, en onze omtrek nergens. Niemand heeft de leiding. Niemand is uitgesloten. Iemand zal zelf weten wanneer hij deelneemt, zonder dat wij hem een insigne overhandigen."
In dit geval is het een uitspraak van Alexander Trocchi met betrekking op een onzichtbare opstand van miljoenen mensen, un coup du monde die zich in de menselijke geest afspeelt. Ex Tenebras Lux!
En wie bereid is 'fictie' als 'werkelijkheid' te beschouwen, kan genoeg van zijn gading vinden in Hermann Hesse's Morgenlandfahrt, René Daumal's Analoge Berg, of in de Lessen van Don Juan.
Achter zo'n insigne, SPOT (van de Society for the Protection Of Truth) verschuilt zich sinds vijf maanden een narratieve verhandeling in het Engels. En wie de godin Abondantia eert en aanklikt, leest (Nederlands en Engels) de grote waarschuwing betreffende de nonstop- happening die ons te wachten staat, en waar velen van ons al middenin verkeren: in het centrum van de cycloon, waar het zó rustig is, zo stil dat je er ooit iets van moet hebben opgestoken, om te weten hoe moeilijk het is om verder nog iets te durven zeggen. Stroomversnellingen, stroomverstillingen, laat ze komen, over je heen komen, om te boven te komen. Beyond the Gods.
In mijn geboortejaar 1928 schreef Hermann Hesse (1877-1947) in een brief aan een lezer: "Ik ben geen leider, en wil en mag dat niet zijn. Ik heb door mijn geschriften soms jonge lezers gediend daarheen te komen, waar de chaos begint, dat wil zeggen waar zij alleen en zonder behulp van de conventie tegenover het levensraadsel staan. Voor de meesten is dat al een gevaar, en de meesten keren dan ook weer om en zoeken nieuwe aansluitingen en banden. De zeer weinigen, die gedreven worden de chaos binnen te treden en de hel van onze tijd bewust te beleven, doen dat zonder 'leiders'. Mijn boeken voeren de lezer, als hij bereid is, tot daar waar hij achter de idealen en zeden van onze tijd de chaos ziet. Zou ik verder willen 'leiden', dan zou ik liegen. Het besef van een oplossing, de mogelijkheid de chaos nieuw te ordenen, kan heden geen 'leer' zijn. Deze voltrekt zich in het onuitsprekelijk meest innerlijk beleven van enkelingen."

Wij repeteerden in oefenruimte Zes van de JAM-studio's aan de Haarlemmerweg met de muziek en gedichten, die morgen in het BIMhuis zullen worden opgenomen, voor het NTS-Cultuurprogramma Arena op Nederland 3 van Hadassa de Boer, uit te zenden, DV, aanstaande zondagmiddag.
Dit was weer mooi en meer dan genoeg voor vandaag; ik lees verder in de fascinerende Literatuur-bijlage (60 pagina's; afzonderlijk €4.95) van de Groene Amsterdammer, gewijd aan de Roman, waar heel wat interessante aangelegenheden besproken worden. Minstens zo interessant als het interview met de Vlaamse Hoogleraar Moderne Literatuur Geert Buelens (1971), die een frisse wind in het Utrechts literatuuronderwijs wil doen waaien. Tot hier of daar, Simon Vinkenoog.

Donderdag 9 maart 2006

The Day of the Space Voyager

Wel, daar gaan we - op de opgewekte en ook melancholische blues van R.Crumb and his Keep-On-Trucking Orchestra, een sampler met opnamen uit Milwaukee (1972), Berkeley (1974), Amsterdam (1998), Parijs (1999), Uzès (1997) en Hamburg (2003), onder verschillende benamingen R.Crumb and his Cheap Suit Serenaders, Les Primitifs du Futur, het Fiddlin' Ian McCamy Quartette, en The Crumb Family - Live performance.
Even lively en aanstekelijk, deze crosscontinental-country-klanken, als destijds de verschijning op het psychedelische toneel van Mr. Normal, die niet van de wijs kon worden gebracht en elke zwakkeling een schop verkocht. Robert Crumb, begenadigd tekenaar en - waar zijn de strips van vroeger gebleven? Ik zou weer eens moeten langsgaan bij de oude kompaan Kees Kousemaker, Lambiek in de Kerkstraat - het is er al tijden niet van gekomen, zoals ik vaak anderen schromelijk verwaarloos - denk of dacht ik.
Twee keer Schubert in de ochtendkrant.
Rem Koolhaas en Cees Nooteboom zijn als eerste Nederlandse auteurs op promotiecampagne voor het Nederlandse boek in Engeland. Zij voerden een tweegesprek in de Londense Royal Festival Hall, lazen voor en beantwoordden vragen uit het publiek. Architect Koolhaas wist niet te zeggen wat hem voldoening gaf: "Ik ken het gevoel van voldoening niet. En ik wantrouw mensen die het wel kennen. 'En wat hem plezier schonk', volgens het verslag van Volkskrant-correspondent Peter de Waard, 'beantwoordde hij helemaal maar niet. Nooteboom wel: 'Ik heb plezier als ik naar liederen van Schubert luister. Als ik een boek af heb, dan denk ik daar twee of drie dagen aan. Daarna ben ik het vergeten."
Volgen in deze campagne, Stop the clock geheten, en georganiseerd door de Stichting voor de Productie en Vertaling van Nederlandse Literatuur, Anna Enquist, Douwe Draaisma, Esther Jansma, Anne Provoost en Harry Mulisch. 'Hoe geschiedenis zijn eigen stempel zet op het literaire landschap.'
De tweede Schubert kwam ik tegen in de Kunstbijlage van de Volkskrant, in een interview met Paul Witteman, die ter gelegenheid van de aanstaande Boekenweek voor de CPNB (Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek) een essay Erfstukken schreef, 60 pagina's met achterin een foto en stamboom van drie generaties Andriessen, waarop tv-presentator Witteman (1946) de jongste telg is -hier althans. Een zeer muzische en muzikale familie, met organist N.H. Andriessen als stamvader, wiens echtgenote Gezina schilderes was, met kinderen en kleinkinderen, die pianist waren (onder wie Paul's moeder Cilia), de beeldhouwer Mari, de componisten Hendrik en diens zoon Louis. Volgens Witteman zit muzikaliteit niet in de genen, hoewel hij zelf graag speelde onder de piano waarop zijn moeder thuis voor haar optredens oefende.
'Uit alles wat ik erover gelezen heb, alle interviews die ik in de loop der jaren heb gehouden met musici en mijn persoonlijke ervaringen heb ik geleerd dat het woord talent zo veelomvattend is dat het juist daarom weinig betekent. Een goede musicus wordt een talent genoemd op grond van bijzondere prestaties, niet omdat een natuurlijke begaafdheid is aangetoond. Zo is er voor mij steeds minder overgebleven van de muzikale mens als product van de genen."
Guido van Oorschot noteert als slot van het interview (lectuur, aan mij altijd welbesteed, al is het maar om 1 uitlating): 'Bach is de zon in Wittemans universum. Daaromheen cirkelen Mozart, Brahms, Fauré, Ravel en Bartòk. Alle zes heeft hij ze opgenomen in de cd-box die hij voor Volkskrant-lezers heeft samengesteld.'Daarin zit mijn hele muzikale opvoeding, het is de geschiedenis van mijn smaak.'
'Typisch Andriessen. Schubert valt buiten de boot. Het familiegevoel daaromtrent heeft Nicolien Mizee in haar roman krachtig verwoord. ''Het werd tijd dat voor eens en altijd werd vastgesteld dat die hele Schubert zwaar overschat werd. Een slappe, opgeblazen componist van sentimentele rotliedjes."
En opera, lacht neef Witteman, ook zo erg. 'Dat vinden wij Andriessens pure aanstellerij.''
Schubert, vaarwel dus. Sorry, Cees.

Geluisterd hebbende naar The Cannonball Adderley Quintet in San Francisco, uit 1959, vooral het 12 minten durende Spontaneous Combustion, ben ik nee, niet voldaan - maar voel me lekker in mijn vel.
Mooie foto van mijn muze en mij in het april-meinummer van het tijdschrift BOEK. Bij scrabble eenvoudige herontdekking: bijna zelfde letters als nabij, en doende kan tot dodend verlegd worden.
Ik geef nog even twee beeldboodschappen door; de bijsluiter van Crumb's muziek (dankje Gonzo Media) en de tekst van Goethe (waarin 1 woord gecorrigeerd), die ik aantrof op de uitnodiging van Kunst in (en buiten) Kastelen, het jaarlijks treffen van zo'n dertig professioneel werkende beeldende kunstenaars, dit keer in het Geldersche Kasteel Ammersoyen, voorbezichtiging 17 maart en opening 18 maart door prof. Arjo Klamer, econoom kunst en cultuur aan de Erasmus universiteit in Rotterdam.
Info: www.hackebuijs.nl link Kunt in Kastelen
Overmorgen vindt in de Amsterdamse Hortus Botanicus - anno 1638 - de eerste expositie van het seizoen plaats, met dit jaar als thema Liefde in de Hortus - All about love..
Kunstenaars van het beeldhouwerscollectief ABK geven met beelden uit 2005 en 2006 hun visie en commentaar op het boek Hypenerotomachia Poliphili, de Droom van Poliphilus uit 1499, met voordracht van Ike Cialone en dialezing doorJjaap Huisman. Welkom in de tuin vanaf 17u, opening om 18u, meer info www.dehortus.nl, ook voor andere komende evenementen. 'Vanaf juli bloeit op sommige avonden de Victoria, de grootste waterlelie ter wereld'.
Suster Bertken gelezen, d.w.z. de levensbeschrijving, alsmede het heerlijke Liedekijn, achterin, blz. 116-120, van 'Een boecxklen gemaket ende beschreven van suster Bertken die lvij iaren besloten heeft gheseten tot Utrecht in die buerkercke, naar de eerste uitgave van Jan Berntsz. Utrecht 1516, opnieuw uitgegeven met een inleiding en aantekeningen door Dr. C. Catharina van de Graft, N.B.Uitgeversmaatschappij W.E.J. Tjeenk Willink, Zwolle, 1955. De dansende leliën in deze 25 x 5 regels tellende ballade zijn volgens een aantekening 'hier de reine zielen.'

"Die minne staet, die minne gaet,
Die minne singhet, die minne springhet,
Die minne rust in der minnen,
Die minne slaept, die minne waect;
Wie mach dit al versinnen!"

En nu de plaatjes, Music Maestro Please! Simon Vinkenoog.

Woensdag 8 maart 2006

The Day of Nonconformity

René Franken uit Antwerpen op bezoek van de (Beat)boekhandel Demian, verhuizend van nr. 9 in de Wolstraat naar nr.2, tegenover De Groene Waterman. Hij brengt me het programma, de speellijst en dagbladrecensies van de voorstelling BEATS, die zich deze weken afspeelt in Antwerpen en in de maanden april Rotterdam, Brussel, Haarlem en Groningen zal aandoen - op een dezer avonden ben ik 'mystery guest'. Zie www.toneelhuis.be.
'Aan de hand van flarden proza, poëzie, scènes en songs schetst BEATS de sfeer van de gelijknamige literaire beweging die eind jaren '40 ontstond. De Beat-poets zorgden voor een golf van artistieke vernieuwing en ongecensureerde zelfexpressie door hun spontaneous writing en een mix van seks, drugs en bebop.
Met werk van Kerouac, Ginsberg, Burroughs en tal van minder bekende auteurs wordt BEATS een theatrale jamsessie, waarin tekst en muziek elkaar aanvullen en bestrijden. De wisselende cast en verschillende Beat-verwante gasten zullen voor hoogst onvoorspelbare avonden zorgen.'
Het concept is van Josse de Pauw, artistiek leider van het Antwerpse Toneelhuis, de tekstkeuze is van Marc Didden, de muziek van Roland van Campenhout, Percy Jones & gasten, onder wie Tom de Wispelaere, Abke Haring, Titus Muizelaar en Stefan Perceval.
In het Vlaamse dagblad De Tijd schrijft Guido Lauwaert in zijn bespreking 'Poëtische jazztrip' (03-03-06): "'BEATS' is een juweel van een productie, niet alleen om de manier waarmee met de materie werd omgegaan, maar vooral om het hoog gehalte aan respect voor elkaar. Een modale poëzie-avond geeft tijd en ruimte aan het muzikale bandje dat ingehuurd werd om zowel dichters als toeschouwers op adem te laten komen. Bij deze voorstelling vloeien muziek en woord tot één geheel samen en vormen een schepping van onmetelijke schoonheid. Kers op de taart. De anonimiteit van de kroeg hangt in de lucht, maar het beeld van het theater blijft dominant aanwezig."

In de DM Boekenbijlage van De Morgen vandaag, ter gelegenheid van de internationale vrouwendag een uitvoerig gesprek van Marghot Vanderstraeten met de 82-jarige letterenvrouw, stichtster van de jeugdboekenweek én feministe avant la lettre Clara Haesaert.
"Stilzitten ligt haar niet. Want nog altijd kan er geen literaire lezing, bijeenkomst of boekenbeurs plaatsvinden, of ze rijdt er in haar Peugeot naartoe. Naar een raad van bestuur, een comité of een genootschap waar ze geen deel van uitmaakt, is het in het Vlaamse, literaire landschap even zoeken. Haar jongste initiatief dateert van twee weken geleden; toen zette ze, in samenwerking met Het Beschrijf en Passa Porta, een hernieuwd 'Brussel literair' festival op poten. 'Het vindt op 22 april plaats in de Beursschouwburg. 's Voormiddags lezen dichters uit eigen werk voor, 's middags is er een vrij podium. En dit kun je er toch inzetten, nietwaar? Dat kandidaten voor dat literaire vrij podium zich kunnen aanmelden op info@beschrijf.be!"
"Als het literaire beleid in dit land de liefde voor de literatuur nu eens wat meer bij de mensen zelf los zou weken, zouden onze letteren vanzelf groeien en bloeien. Kunst met een grote K moet soms klein beginnen. En vaders en moeders, opa's en oma's die voorlezen aan hun kinderen of kleinkinderen, hen bijstaan bij het schrijven van opstellen, die geven het virus misschien wel door. Het is een lange, intense weg, maar met een duurzaam resultaat. Ik gruwel van de hiërarchie en de bureaucratie die elk enthousiasme verstikken."
"Ik ben 82 jaar nu. Ik heb me mijn leven geen seconde verveeld. Iemand die poëzie schrijft, iemand die veel leest en van boeken en auteurs geen genoeg krijgt, iemand die voortdurend in beweging is, die verveelt zich nooit."

Veel beweging binnenshuis, boeken van achterkamer naar gang en van gang naar voorkamer, en dat vice versa. Dichter bij me heb ik nu het entheogene kamp en de transpersoonlijke psychologie; gedichten emigreerden naar gang en achterkamer. Ik ga wat neuzen in herontdekte titels en een gedicht op Word corrigeren. Mooie dag voor thuisblijven, lezen en boekenkasten inrichten.Oppassen voor omvallen, onderuit! Gegroet, Simon Vinkenoog.

Dinsdag 7 maart 2006

The Day of Abstract Structure

Het was goed toeven op de tuin; waar nodig schiet ik Edith buiten te hulp; overigens hoef ik daar binnenshuis maar een paar boeken van de plank boven ons bed te trekken en ik ben weer een supergelukkig mens.
Zo viel mij een 720 pagina's tellende groot formaat paperback in handen, op vergeeld papier (Penguin Books 1986, ISBN 0 14 00.8028 7): MAILER by Peter Manso.
"The book is grand gossip, a sort of portable Hamptons, Everyman's own private soirée", volgens Time, door de uitgever op het omslag geciteerd.
'His life and times in the words of: Lillian Hellman, William F.Buckley Jr, Allen Ginsberg, Andy Warhol, Jack Henry Abbott, George Plimpton, José Torres, Jerry Rubin, Shelley Winters, James Baldwin, Norman Mailer himself, his mother - and dozens of other friends, enemies, wives and lovers.'
Volgens eigen acknowledgment interviewde de orale biograaf meer dan tweehonderd mensen in veertig maanden, sommige gesprekken meer dan tien uur op de band opgenomen.
"The transcript totaled close to twenty thousand pages. Secondary materials such as news stories, magazine profiles, and Mailer's autobiographical writings were used in preparing for intervews and as well as for corroborative purposes."
Mooi woord: corroborative: versterkend, bekrachtigend, bevestigend.
Bij de vele dankbetuigingen staat de Mailer-familie uiteraard apart, 'and most of all, Mrs. Fan Mailer, (Norman M's moeder) who, at about eighty-six years of age, continues to give as good as she gets. To Norman himself, I say that I'm glad our friendship seems to have survived this, and hope that the book has justified the trust.'
Ooit aangeschaft, nooit gelezen, nu ingekeken, en voorwaar: "All the writing, fighting, drinking, marrying, brawling and living that have made Norman Mailer a larger-than-life legend. Mailer is at once a portrait of a man and a vast canvas of postwar American social history. It is a book as large and multifaceted as its subject and as overflowing with life."
In het Erelegioen van tijdgenoten dus.
Een ander nooit-gelezen (wel tweedehands aangeschaft, en opzijgezet) boek nam ik vanuit het tuinhuis hierheen om er twintig regels uit te citeren, die mij troffen bij het inkijken.
De vrijheid sterft niet ... brieven van terdoodveroordeelden uit het europees verzet, verzameld door Piero Malvezzi en Giovanni Pirelli, uit het Italiaans vertaald door Giannina van Lithoyen, voorwoord van Thomas Mann, inleiding bij de Nederlandse uitgave van prof. dr. F.J.J. Buytendijk, uitgeverij Pegasus, Amsterdam 1956.
Brieven en boodschappen uit België, Bulgarije, Denemarken, Duitsland, Frankrijk, Griekenland, Hongarije, Italië, Joegoslavië, Luxemburg, Nederland, Noorwegen, Oostenrijk, Polen, Sowjet-Unie en Tsjechoslovakije.
Bij elk land een overzicht van de oorlogs-handelingen (voor Nederland ten behoeve van de oorspronkelijke Italiaanse uitgave samengesteld door het Rijksinstituut voor Oorlogsdocumentatie te Amsterdam), en de brieven zelf zijn - to say the least - ontroerend: met de dood voor ogen geschreven.
Thomas Mann citeert eruit; in zijn Voorwoord, geschreven in Zürich, maart 1954:
"Allen geloven zij in de toekomst, deze stervenden; zij kunnen niet nalaten te geloven, dat hun dood de toekomst weldadig zal bevruchten en, als zij zo jong ten grave dalen, dat dit is om 'humus te vormen.'. 'Weet U, vader, het is mooi om te sterven in de hoop op een betere toekomst voor de gehele mensheid.' 'Ik geloof, dat er na deze oorlog een leven van geluk zal beginnen': dit motief keert steeds weer en het hart krimpt ineen bij de gedachte aan wat er te voorschijn is gekomen uit de 'overwinning in de toekomst', uit het geloof en de hoop van deze jeugd en van de wereld, waarin wij leven.
Wij leven, gaat Thomas Mann een rustregel verder, in een wereld van slinks terugwijken, waarin een bijgelovige en naar vervolging snakkende haat gepaard gaat aan panische angst; in een wereld, aan welker intellectuele en morele ontoereikendheid het lot wapens heeft toevertrouwd van huiveringwekkend geweld, wapens, die worden opgehoopt met het waanzinnige dreigement 'als het moet' de aarde te veranderen in een in giftige dampen gehulde woestijn. De verlaging van het intellectuele peil, het lam leggen van de cultuur, de slaafse aanvaarding van de wandaden van een verpolitiekte justitie, de geest van hiërarchie, de blinde winsthonger, het verval van eerlijkheid en trouw, voortgebracht, of in ieder geval bevorderd door twee wereldoorlogen, zijn een slechte garantie tegen het uitbreken van een derde, die het einde van de beschaving zou betekenen. Een noodlottig gesternte voert de democratie ten verderve en dringt haar in de armen van het fascisme, dat zij slechts heeft neergeslagen om het, nauwelijks aan de grond, weer op de been te brengen, om de kiemen van het betere, waar zij die ook maar vindt, te vertrappen en zich te bezoedelen door verachtelijke bondgenootschappen."

Het zou vandaag de dag gezegd kunnen worden. Edith en ik gaan straks van ons democratisch locaal stemrecht gebruik maken ; naast mij de uitlating van Robert Anton Wilson, opengeslagen in Herem'ntijd, geuit tijdens een workshop in de Kosmos, anno 1985: 'De enige manier om over politiek te praten, is op handen en voeten.'
Niet dus: vanavond weer poëzie in Eet- en Dichtcafé Festina Lente. Maandelijks heuglijk feit. The quick brown fox jumps over the lazy dog. Simon Vinkenoog.

Maandag 6 maart 2006

The Day of the Beauty Lovers

- elke dag weer benieuwd, als ik de datum opensla in Goldschneider's The Secret Language of Birthdays. Vaak zijn de benamingen gelijkoplopers met wat ik zelf te berde wil brengen. Aan de schoonheid de dag te wijden, niets liever..!
Welkom, Week Tien.
Maar eerst vanuit Amsterdam de hartelijke gelukwensen aan de 83-jarige Norman Mailer, die de Medaille van het Légion d'Honneur in ontvangst mocht nemen uit handen van de Franse ambassadeur. Deze prees Mailer als "een Amerikaanse held met een hartstochtelijke liefde voor de vrijheid en een intellectueel die in alle grote conflicten van zijn tijd een duidelijk standpunt heeft ingenomen."
Het berichtje in de Volkskrant bericht niet of Norman Mailer Ridder, Officier of Commandeur in het Erelegioen geworden is.
Voor mij was hij destijds openbarend, niet alleen door de impact van zijn eerste boek The Naked and the dead, dat hem in éen klap beroemd maakte, maar bovenal door zijn scherpzinnige artikelen en essays in het mede door hem opgerichte New Yorkse The Village Voice, in feite het eerste underground-blad dat velerlei navolgingen heeft gehad, zoals ook in Europa het Londense Time Out.
Het merendeel van deze artikelen, de commotie daaromheen, de nabeschouwingen en polemieken, heeft Mailer verzameld in Advertisements for Myself, 442 blz.in de pocketuitgave, verschenen als Panther-uitgave (Complete and unexpurgated) Granada Publishing, 1970, 1972.
Twee inhoudsopgaven; vijf secties: Beginnings, Middles, Births, Hipsters & Games and Ends. Het lezen van The White Negro is een must voor degenen die over het Amerika van de jaren vijftig en zestig in de vorige eeuw meer willen weten, en de rest is voor Mailer-liefhebbers.
Ooit opgetekend en binnen bereik heb ik zijn uitspraak uit die dagen:
"For I wish to attempt an entrance into the mysteries of murder, suicide, incest, orgy, orgasm and Time. These themes now fill my head and make me think I have a fair chance to become the first philosopher of Hip."
Zijn 'filosofie' zou hem brengen tot een prachtboek als Ancient Evenings, geplaatst in de Egyptische Faraoïsche tijd, met als ik mij goed herinner een reïncarnerende Ramses.

Uit The White Negro nam ik in mijn boek Weergaloos (1968, pagina 347) de volgende uitspraak over, die ik zeker hier, op dit extracurriculaire levenspad graag herhaal:
"Op dit kil toneel - this bleak scene - verscheen een fenomeen, de Amerikaanse existentialist - de hipster, de man die weet dat als het onze collectieve levensvoorwaarde is te leven met de ogenblikkelijke dood door atoomoorlog, de relatief snelle dood door de Staat als l'univers concentrationnaire, of met een langzame dood door conformisme, elk creatief en rebels instinct verstikt (stifled)... als het de bestemming van de twintigste-eeuwse mens is te moeten leven vanaf de adolescentie tot vroegtijdige seniliteit, wel, dan is het enig levenschenkende antwoord de termen van de dood te aanvaarden, te leven met de dood als onmiddellijk gevaar, zichzelf af te scheiden van de samenleving, te bestaan zonder wortels, koers te zetten op die niet in kaart gebrachte (uncharted) reis in de rebelse verplichtingen (rebellious imperatives) van het zelf...."
Oftewel, eens rebel, altijd rebel.
Van alle normen en waarden ken ik geen andere, zó vérstrekkende. Love is the Law. Liefde gebiedt, Sonst Nichts.
Bij een protestbijeenkomst in New York tegen de fatwa, het doodvonnis, uitgevaardigd tegen Salmon Rushdie in 1989, verklaarde Mailer: "Khomeini heeft ons in de gelegenheid gesteld onze broze religie te doen herleven, die eruit bestaat dat wij geloof hechten aan de kracht van woorden en onze bereidheid daarvoor te lijden."
Das Prinzip Hoffnung. Nieuw verwoord.
En, laatste eerbetoon in woorden: Norman Mailer, geciteerd uit zijn boek The Idol and the Octopus, 1968): "De massa-media doen diabolisch subtiele dingen voor het moreel en het leven van de mensen die er voor werken; weinigen van ons zijn sterk genoeg om alleen in vijandelijk gebied te werken. Maar het is werk dat gedaan moet worden. Zolang de massa-media totaal beheerst worden door onze vijanden, is ons aller teder leven in gevaar. De manier er tegen te vechten is niet het schrijven van een programma, of het stichten van een groep of cel, maar het vinden van een positie in het hart van de vijand."
Aan te treffen in De ervaring van de verandering van de ervaring, Meulenhoff Educatief, 1974).
In het kader van de hier verstrekte informatie doet het mij genoegen te melden dat de link Geschiedenis is uitgebreid met twee items, een hoofdstuk uit de autobiografie van A. den Doolaard, en het woord vooraf plus het laatste hoofdstuk uit René Derkse's aanbeveleenswaardige boek over de Islam. Beide voor echte tegellichters. Geen ruimte voor conspirationalisten.
Welkom, hoopvollen: Om u te dienen. Wij wijden ons aan de schoonheid door een spelletje scrabble te beginnen. De zon in mijn rug, een goed gevoel. Simon Vinkenoog.

Zondag 5 maart 2006

The Day of Heaven and Hell

Waar te starten met mijn zondagse collage?
De Duitse filosoof Peter Sloterdijk (13 maart in Felix Meritis, Amsterdam, 20u), van wie zojuist het boek Het Kristalpaleis verscheen, geeft antwoord op de vraag of wij niets van de islam te vrezen hebben, in een interview met de Volkskrant gisteren:
" De uitdaging van de islam is vooral biologisch. Eigenlijk wordt zij niet gevormd door de islam, maar door miljoenen min of meer nihilistische jongemannen. Het zijn altijd boze jonge mannen die de geschiedenis - en de postgeschiedenis - maken en bederven. De komende twintig tot veertig jaar wordt een jonge mannengolf verwacht in de Arabische wereld, in Indonesië en Maleisië. Tweehonderd miljoen mannen die werkloos zijn, daardoor moeilijk kunnen trouwen en zonder sociale vooruitzichten in de wereld staan. Met bijna mathematische zekerheid zal zich een jonge mannenfascisme ontwikkelen. Ze zullen bereid zijn om oorlog te voeren tegen Israël. Dat zal ons ook raken, want de Amerikanen en Europeanen hebben laten zien dat ze niet kunnen toekijken bij zulke drama's.
Men moet niet vergeten: het Duitse nationaal-socialisme was ook een jeugdbeweging, waarin mannen, geboren tussen 1900 en 1914, verzameld en verbruikt werden door gewelddadige agitatoren.
Wat we tot nu toe onder het trefwoord terrorisme gezien hebben, zijn slechts speldenprikken. Ook de moord op Theo van Gogh is een daad die vooral symbolisch zwaar weegt, omdat zij vooruitschaduwt wat waarschijnlijk zal komen. Als zelfs Denemarken interessant wordt als vijand, dan weten we dat we ons in een pre-acopalyptisdhe situatie bevinden."

Zo, dat weten wij dan weer even. Ik ben het met Sloterdijk oneens, waar hij de bekrompenheid wijt aan de religieuze restauratie. 'Overal waar de religie terugkeert, is ook het miserabilisme terug.'
Dan heeft hij geen greep gekregen op de groeiende tegencultuur van dit moment: de entheogene, ethno-botanische religie, het neo-paganisme, sjamanisme, de hiphop- en rap-scenes, de stroom van nieuwe klanken en geluiden: inderdaad complex en chaotisch, maar het vormt een weefsel en je maakt er deel van uit. Wie dit leest is heerlijk gek.
Er zijn de wetten van evenwicht, aantrekkingskracht, manifestatie in de natuur, het model
'God-werkt-in-en-door-de-natuur', de eigen peak-experiences (top-ervaringen), de dansfeesten en ceremoniën rond het mysterie van het leven zelf: hemel en hel inderdaad, op deze ene plek, die wij - verdeeld - delen.
Mij komt weer het Basis-UNO-inkomen-idee voor de geest, waarvoor Pieter Kooistra decennia lang geijverd heeft. Wat is werkelijk loos? Werk-loos. Het laastste taboe: werk. (soms doet ergens 80% van de werk'nemers' hun 'werk' tegen hun zin). Wat doet je vader? Hij werkt. Wat voor werk? O, dat weet ik niet.
Het UNO-basis- inkomen voor iedereen, uitgerekend per aardbewoner; technisch-economisch heel eenvoudig uit te voeren; wie er daarnaast bij zou willen verdienen, van alles ondernemen, ruilen, zingen, dansen, acteren, schrijven, schilderen, tekenen, lezen, spelen, voetballen, dingen maken, verzamelingen aanleggen, klussen, uitvinden, ordenen, reflecteren, genoeg te doen - ook zonder betaald werk. Nietwaar, vrijwilligers? Vrienden en vriendinnen van de goede wil?
Never a dull moment; maar ja - ik heb dan ook mijn eigen werk geschapen. Uit het Niets. En ik bemoei me overal mee, want het zijn mijn eigen zaken, die van deze rondtollende wereld, met zijn/haar gevoelens en fluctuaties.

Universiteitshoogleraar Cees Dekker, fysicus aan de Technische Universiteit van Delft, verklaard gelovig christen, ziet geen conflict tussen geloof en wetenschap. Hij zegt, zelfde dagblad: "In de debatten wordt steeds de suggestie gewekt dat het gaat om de strijd tussen de objectieve wetenschap en het subjectieve geloof. Ten eerste is wetenschap helemaal niet zo objectief als je misschien denkt. Daar zitten ook allerlei sociale processen in, subjectieve keuzes, gevoelsmatigheden. En geloof kent ook rationele elmenten. Er bestaat wel een conflict, maar dan tussen twee levensovertuigingen. Enerzijds de materialistische atheïstische visie, die vindt dat er niets anders dan de materie is en dus in de natuurwetenschap de enige bron van kennis ziet. En anderzijds de theïstische visie, die onderkent dat er buiten de materie nog meer is of kan zijn en die bijvoorbeeld de bijbel erkent als bron van geopenbaarde kennis.(...) Het gekke is dat het echt een 20ste eeuwse anomalie is om te denken dat je als natuurwetenschapper vanzelf atheïst bent. Alleen al historisch gezien klopt daar niks van. Grote mannen als Newton, Pascal, Boyle, Maxwell, waren allemaal christelijk en zijn tegelijk de grondleggers van de klassieke natuurkunde. Sterker, onze wetenschap is, met invloeden van de oude Grieken en uit het Midden-Oosten, ontstaan in een christelijke setting in Europa."

"Wat hebben we gezaaid in de jaren zestig, waar is de Logos Spermatikos gebleven?" vroeg Gilles Quispel mij in 1985, toen wij elkaar tegenkwamen bij een tentoonstelling van Diana Vandenbergh in Galerie Lieve Hemel.
Ik blijf verder even elk antwoord schuldig, maar blijf wel vragen stellen - wachtend op het doorhakken van de Gordiaanse knoop , of het vallen van het zwaard van Damocles. Ik wacht niet langer. Ik Ben. Hier & Nu.
Vooroorlogs, zei de Rus gisteren. Pre-apocalyptisch de Duitser vandaag.
En Edith en ik gaan naar een verjaarsfeestje; mijn kleindochter Sammy-Jean wordt drie jaar. Op naar de mooie Brouwersgracht! Simon Vinkenoog.

De stralende jarige

De sDe stralendetralende jarige

Zaterdag 4 maart 2006

The Day of Creative Isolation

Ik mocht hem - ik mocht Gilles zeggen en hem tutoyeren - bijzonder graag lijden; een zeer beminnelijke man, wanneer ik hem zag - buiten zijn bezoeken aan de BRES-redactie - altijd vergezeld van zijn lieve vrouw.
Geïnteresseerd in wat er gaande was; niet als anderen van zijn leeftijd op hun lauweren rustend, maar nog altijd bezig, al was het maar om zijn eigen verhaal te vertellen, telkens opnieuw die opflikkering van licht, om de ontdekkingen onderweg gedaan. Hij stierf in Egypte, volgens het bericht in NRC Handelsblad gisteren; het land waarvandaan hij de Codex Jung naar Europa bracht; in het land dat mysterieus blijft hoe meer wij er (niet) van weten: telkens nieuwe graven te openen....
Statige gestalte uit aards gezichtsveld verdwenen, niet uit herinneringen, gedachten en geschriften; mijn oprechte deelneming aan zijn echtgenote.

Het heden, hier en nu, even gezien vanuit de ochtendVolkskrantwerkelijkheid.
Over vijf kolom op de voorpagina de kop 'Wiegel hield fraude onder de roos', verwijzend naar een pagina in de bijlage het Vervolg: De BTW-carroussel, waarboven weer te lezen staat:
"Reconstructie. Het Copaco van Hans Wiegel. Het computerbedrijf heeft voor millioenen gefraudeerd met de BTW. President-commissaris Hans Wiegel liet de melding van de fraude achterwege in het jaarverslag over 2002. "Wij konden en mochten hier niets over in het jaarverslag zetten, zo was onze opvatting.", geschreven door Merijn Rengers en John Schoorl.
Op pagina 3 staat daarentegen zo'n zelfbewuste handshake(eigenlijk armshake)-foto (Hans & Jozias) : "Wiegel verleidt en deelt uit, glimlachend - Vedette van de VVD speelt glansrol op verkiezingsbijeenkomst in Groningen.' Wiegel (64) liet zich evenwel niet verleiden tot een uitspraak over zijn politieke toekomst. Pas na de gemeenteraadsverkiezingen van dinsdag zal hij daar nadere mededelingen over doen. Dan bepaalt Wiegel waar hij zijn partij mee van dienst kan zijn: in de politieke frontlinie als kandidaat-premier of als, zoals hij zichzelf noemt, brontosaurus.'
De Volkskrant biedt ons overigens nog twee pagina's fraude: op pagina 7 schreeuwt het: 'Nachtmerrie van Koning Cees bijna compleet', want, zo luidt de inleiding bij een terugblik door Wil Thijssen: "Maandag begint het strafproces tegen drie oud-topmannen en een oud-commissaris van Ahold. Het Openbaar Ministerie houdt hen verantwoordelijk voor het grootste boekhoudschandaal in de Nederlandse geschiedenis.'
Op pagina 9 lijkt de Ondergang voor Laurus nabij en was de mislukte missie van ('ene') Bruijniks slechts uitstel van executie. Dan is er nog sprake van Grote gebreken in controles ING en 'Ook na Ahold heerst het fraudevirus nog overal'.
Op de voorpagina was mijn blik nog gevallen op het berichtje 'Amsterdam bouwt lukraak', waaruit blijkt dat de Amsterdamse Kunstraad van mening is dat alle bouwplannen voor nieuwe kunstgebouwen in Amsterdam moeten worden opgeschort, gezien de tekorten voorzien op de exploitatie van de uitgebreide Stadsschouwburg en de Melkweg, het verbouwde Stedelijk Museum en het Muziekgebouw aan het IJ.'
Mooi woord: luk-raak, raak op goed geluk. In de CAMU, vandaag Ambtsbericht geheten, traditiegetrouw linksonder pagina 1, besluit Jan Mulder zijn bijdrage met de woorden: "Schaamt u zich ook zo totaal voor uw regering?"
(Ja Jan, en je preekt voor eigen parochie).
Op pagina 3 noemt Jan Blokker zijn column ook Ambtsberichten en kapittelt hij De Open Brief tegen de totalitaire dreiging van het islamisme, 'bombastwoorden die even dreigend klonken als het islamisme zelf ', mede ondertekend door Ayaan Hirsi Ali, en die ' qua taal het meeste weg had van wat je wel eens tegenkomt als er een vernederlandste gebruiksaanwijzing is bijgesloten in een nieuw spelletje uit China of Japan.'.
H.J. Schoo pleit voor economisch pattriottisme in een tijd van globalisering en internationalisme; Paul Brill oppert het idee - eerder geuit door de Wall Street Journal, een hoge functionaris in de regering-Clinton en de italiaanse minister van Defensie- dat de NAVO besprekingen met Israël begint over mogelijke toetreding of in elk geval een nauw geliëerde status.
"Uiteraard valt er nog altijd veel tegenin te brengen. Maar er zijn ook interessante neveneffecten denkbaar. Zo zou een NAVO-paraplu voor Israël kunnen fungeren als breekijzer om de weg vrij te maken naar de creatie van een Palestijnse staat. Wie zou daarvoor niet een onorthodoxe kaart willen spelen?"
De Russische politicoloog-econoom Vladislav Inozemtsev (wetenschappelijk directeur van het Centrum voor Postindustriëel Onderzoek in Moskou) eindigt zijn analyse Een nieuwe vijand, zelfde oorlog zeer somber: "Zowel de VS met hun opvattingen over een werelddemocratie naar Amerikaans model als hun islamitische tegenstanders zien vandaag de dag geen grenzen aan hun bekeringsijver. En dat betekent dat wij eerder in een vooroorlogs dan in een naoorlogs tijdperk leven."
HAMAS voor het eerst in het buitenland: Moskou (Poetin liet zich niet zien); de hervorming van de VN-commissie voor Mensenrechten muurvast; het 'dromend van een normaal land (de kleine linkse Meretz-partij in Israël wil conflict met Palestijnen beëindigen; ik laat het allemaal even terzijde.
Er is geen weg naar de vrede, vrede is de weg. Nina Simone zingt,de zon schijnt, Oscar van den Boogaard en Nausicaa Marbe laat ik achter met de kleermaker Gümüs en het meisje Taïda Pasic."In het asiel worden alleen de leukste hondjes opgehaald."

Gelukkig voor ons, verontruste lezers, is daar de eerste burger van Leeuwarden met een gesprek Cynisme slaat alles dood, en onder de foto van Geert Dales de uitspraak: "Ik heb besloten meer op mijn intuïtie af te gaan, dat durfde ik vroeger niet.'' En als slotsom: "De altijd goedlachse prima gemutste optimistische pragmatici hebben de VVD lang gedomineerd. We zijn toe aan iets anders. De leider van de VVD moet alert zijn op potentiële conflicten en daarom de liberale ideologie tot in de vingertoppen beheersen."
Goed zo, opnieuw iemand uit het verstikkende corset van de ratio ontsnapt. Hart en ziel, out of the closet. .
Zo iemand is ook de man met zeven levens, Guus Bauer, die onder de naam August van Goethe in een onlangs verschenen boek De laatste salto zijn verbazingwekkende leven beschreef, en hier paginagroot zijn verhaal mag doen: Gelogen Waarheid.
Hilarisch, to say the least. Gauw dat boek bemachtigen. In 1982 gaf Guus Bauer (Fremant Omnes Licet, Dicam Quod Sentio) een dichtbundel van mijn hand uit, Voeten in de aarde en bergen verzetten', waarvan ik een zeer gehavend exemplaar te voorschijn vind, 48 pagina's met acht langere gedichten:
Hollanditis: Oorlog aan de oorlog (bij City Lights, San Francisco in vertaling in twee bloemlezingen terecht gekomen), Uit het boek van de wet, Morgenland. Gedicht van de koude grond, A Propos (Poetry Factory), Het Dooie Gemak, Zonder ons uit, Eigenleerdicht en Stem op Stem op Stem.
Om dit even voor mijzelf te noteren- leesbare bundel; voel voor een heruitgave. Groot was mijn vreugde Guus zo actief, twee kleine uitgeversbeurzen geleden in Paradiso weer te ontmoeten in zijn hernieuwde gestalte van XX-uitgever, met een uniek fijnzinnig gestaag groeiend Fonds.
Even een krantje doornemen (de Verleiding, het Betoog en Kennis me nog toe te eigenen) - wie doet dat zo maniakaal? Ik, dus. Met genoegen, tot lering en vermaak.
Tussen de boekenherschikking door hervond ik twee boeken die opensloegen:
"Ik kan op het verloop van mijn pijnen letten; maar niet evenzo op het verloop van mijn geloof, vertaling of kennis."
Knipsels (nr.75) van Ludwig Wittgenstein, vertaling Wilfred Oranje, Boom Amsterdam Meppel, 1995.
"Wie ervaart, heeft geen deel aan de wereld. De ervaring is immers 'in hem' en niet tussen hem en de wereld. De wereld heeft geen deel aan de ervaring. Zij laat zich ervaren, maar het gaat haar niets aan, want zij draagt er niets toe bij en haar overkomt niets ervan."
Ik en Jij, Martin Buber (p.10), vertaling Marianne Storm, Erven J. Bijleveld Utrecht, 1998.

Om u te dienen - als bijdrage aan de Muziek der sferen: wij luisteren naar John Coltrane, Eric Dolphy, McCoy Tyner - Onno Veltman bracht ons een tasje met cd's waaruit wij kunnen kiezen. Dank. Prettig weekeinde. Simon & Edith Vinkenoog.

Gelukkig biedt de Volkskrant ons op de service-pagina een dagelijkse dosis lach, de beste therapie!

Vrijdag 3 maart 2006

The Day of Design

De dingen nemen zoals ze zijn.Op de Contrabas-poëzie-site wordt wat afgemekkerd over Meer Poëzie in Carré 2006: het lijken wel hangjongeren, die niets beters te doen hebben. Ga toch gedichten schrijven, mensen. Treed op, laat van je horen, laat naar je kijken.
Volgens mij hebben NRC Handelsblad (Kester Freriks), Het Parool (Jos Bloemkolk) en de Volkskrant (naam vergeten, verdrongen) informatief verslag uitgebracht, Trouw las ik incompleet op Ingmar Heytze's website, en waarom nam Ingmar onmiddellijk de benen na zijn optreden, om eenmaal in Utrecht veilig thuisgekomen onmiddellijk achter zijn pc te gaan zitten om zijn mening te gaan geven? Wat een gekissebis - hoe weinig spiritualiteit!
Nu weet ik onderhand wel, dat je niemand waar dan ook toe kunt dwingen.
"Ware spiritualiteit is extreem democratisch. Daarmee wordt bedoeld dat niemand a priori op grond van ras, geloof, geslacht of andere persoonlijke omstandigheden (zoals seksuele geaardheid of inkomen) van spiritualiteit wordt uitgesloten. Dat betekent natuurlijk niet dat een geestelijk pad niet aan 'aristocratische' voorwaarden is gebonden, in die zin dat het van de leerling vraagt om stap voor stap bepaalde 'edele' kwaliteiten te ontplooien. Het betekent wel dat niemand door een ander mag worden verplicht òf verhinderd zich aan die voorwaarden te houden. Overigens: men kan zichzelf al niet forceren tot een meer geestelijk leven. Hoe zou een ander ons dan wel kunnen dwingen? Er is dus geen commissie die beslist wie wel en wie niet een spiritueel pad mag betreden. Het is alleen de mens zelf die zich door zijn levensvisie en gedrag van het geestelijke kan uitsluiten. Ieder mens bepaalt zijn geschiktheid en rijpheid zelf."
Editoriaal, Spiritueel materialisme, in het tijdschrift Theosofie, winter 2006. (076-503.45.03).
Hierin, in dit 'van de redactie', komt ook een uitpraak van de boeddhist Bhisku Sangharakshita voor: "We moeten op onze hoede zijn tegen de veel voorkomende fout om te veronderstellen dat met het mystieke iets irrationeels en onlogisch wordt bedoeld. Zoals T.S.Eliot cynisch opmerkt: voordat men het intellect kan overstijgen, moet men eerst een intellect hebben."
Voor mij is in elk geval de poëzie een ontsluiting van, een opening naar een spirituele wereldbeschouwing, en mijn gedichten maken daar deel van uit. En geruggesteund door het optimistisch credo, waarin ik mijzelf van alles beloof, en mét plezier, verwacht ik eigenlijk van andere dichters hetzelfde. Maar ja, ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is, en sommige vogeltjes schuimbekken nu eenmaal, om welke redenen dan ook.
En het is waar, dat vergeleken met Poëzie in Carré 1966 dit Meer poëzie in Carré 2006 een nogal lauwe bedoening was, maar wie kan het vanuit die persoonlijke wetenschap beamen? Door de vertoning op het achterdoek van filmbeelden anno Dazumal werd het wel duidelijk aangetoond, dit verschil - het werd er uiteraard door versterkt.
Wie weet in welk decor de Poëzieclub of andere organisatoren volgend jaar Nog Meer Poëzie in Carré 2007 zouden kunnen brengen. Er lijkt me niets op tegen van dit patrouille-gewijs optreden van 25 dichters een jaarlijks Uitje te maken; het ontbrak er nog maar aan, in Amsterdam waar genoeg poëzie geschreven èn voorgelezen wordt, maar uiteraard niet in een zaal waar meer dan 1000 mensen in kunnen. (Overigens, aanstaande dinsdag weer de maandelijkse dichtavond in Festina Lente, waar het - na 7 jaar! - telkens weer stampvol is.)
Stadsdeel Westerpark gaat inderdaad, net als Stadsdeel Centrum een buurtdichter benoemen; na Adriaan Jaeggi, die zichzelf binnengelispeld heeft bij stadsdeelbestuurder Els Ipping, volgt een heuse verkiezing uit een shortlist van drie, waarop Diana Ozon staat, die mijn keuze zou zijn als ik in het stadsdeel woonde. En deze vindt plaats in het stadsdeelkantoor op verkiezingsavond. (WE GAAN TOCH ALLEMAAL STEMMEN, HOOP IK?).
Enzovoort; ik ben weer zo'n 150 boeken lichter - Pieter van Veen uit Meppel was hier voor de tweede keer op bezoek; zijn Meppelse antiquariaat (www.antiqbook.nl/vanveen) verkoopt via internet boeken met hart en ziel (o.a. astrologie, yoga, zen, antroposofie, psychologie, spiritualiteit, alternatieve gezondheid, therapie, Baghwan Rajneesh, boeddhisme, theosofie, occultisme, kruiden, magie, Indianen, Tibet, Krishnamurti, filosofie, geneeswijzen, parapsychologie, reïncarnatie, hindoeïsme, mystiek, kabbala, vrijmetselarij, rozekruisers en een algemene voorraad), dus ik heb wel het een en ander van de hand te doen.
Wij gaan van plank tot plank - we hebben er nu vijf gehad. En we gaan verder, DV. Uiteraard doe ik ook zelf ontdekkingen in eigen boekenbezit, als ik boeken ter hand neem die ik in jaren niet heb ingekeken.Wat ik overhoud, wordt dus dubbel zo kostbaar.
"Hebt u dat allemaal gelezen?"
"Nee, dus."

En nú ga ik dus weer wat lezen. Liever lettervreter dan ijzervreter, Haudegen.
De pen is toch machtiger dan het zwaard? Ik houd je aan dat woord.
Tot besluit een ander fragment uit dat editoriaal in het Theosofie-tijdschrift:
"Kennen wij de geschiedenis niet lang genoeg om sceptisch tegenover scholen te staan, die te veel en te vlug beloven, terwijl wij weten dat dit op geen enkel gebied in ons leven werkt? Zouden wij gaan luisteren naar de een of andere musicus die ons luid verkondigde dat hij ons in één week zo goed cello kon laten spelen als Pablo Casals? Zouden wij hem echt ernstig nemen? Waarom zouden wij ons dan op de heiligste gebieden laten misleiden? Komt dit door ons ongeduld, ons gevoel van onwaardigheid, een opkomende vrees voor mislukking? Deze vragen werpen ons op onszelf terug. (...) Zolang mensen iets willen voor niets, geld zonder te werken, kennis zonder te studeren, macht zonder kennis, deugd zonder de een of andere vorm van ascese, zullen duizenden pseudo-inwijdingenscentra gaan floreren, die de ware geheime taal van de 'technici van het heilige' imiteren."

Technicians of the Sacred. Een machtig boek, mij door de Amerikaanse samensteller-schrijver Jerome Rothenberg in Amsterdam tijdens het One World Poetry Festival van 1993 met een opdracht overhandigd. 636 bladzijden, een uitgave van de University of California Press (Berkeley, Los Ageles, London), Second edition, Revised and Expanded,1985, ISBN 0-520-04912-8 (pbk.).

Ondertiteld A Range of Poetries from Africa America Asia Europe & Oceania (2 prefaces, XXXIV pages). Dan: The Texts. Origins & Namings, Visions & Spells, Death & Defeat, The Book of Events (I & II). Africa, America, Asia, Europe & the Ancient Near East, Oceania, en vervolgens nog tweehonderd pagina's The Statements, The Commentaries (op alle teksten) en een Post-Face.

Als ik werkelijk poëzie wil lezen, dus. De wijde blik. De aardbol rond. Van altijd. Over het begin. Over het einde. Over het nieuw moeten maken (zowel Jezus Christus als Ezra Pound, en een eskimo die ik hier lees). Ik vond de poëzie van 1966 veel meer allure en veel minder muizenissen hebben dan wat nu als de '25 grootste dichters van Nederland' in de publiciteit werd gebracht, in de strijd geworpen.. Flitsender keuze zou ook de mijne geweest zijn, en zeker zou H.H. Ter Balkt daaraan niet ontbreken. Het niet uitnodigen van van de onlangs bekroonde H.C. ten Berge vind ik onvergeeflijk, en ik zoek - lekker pû - niet naar het lijstje namen dat ik als wild card noteerde, toen ik het Awaterige lijstje zag. Genoeg hierover. Even het vechten en vluchten voorbij, wachten je andere dreven, Ingmar! Er zijn geen grenzen..
En zeker niet in de pohesie.
Simon Vinkenoog.

Donderdag 2 maart 2006

The Day of Undying Loyalty

Laat het enthousiasme maar laaien! En een open weg vinden, uitlaat met uitlating verbindend; in feite zijn het de beslissende momenten in je leven, die ogenblikken waarbij je wist dat alles op het spel stond, die je een leven lang bijblijven. Huilen en ontsnappen. Gewurgd worden en het touw om je hals weghalen. Wat een gevechten met en tegen de jaloezie heb ik niet geleverd, och, och...!
En nu de sneeuw smelt, smelten niet de herinneringen, o nee, maar het patin, de vergeling van de tijd ligt er over heen, het vernis kraakt, het gevoel verlamd te zijn en je niet durven te verroeren uit angst dat het echt waar is; aanstellerij die je spiegelmagie noemde, tovenaarslering die al doende wijs werd. Voortdurend tegen de klippen geworpen, halsoverkop struikelend en - nou,nou waar moet dat heen, Vliegende Hollander?
Door wiens ogen kijk je, en weet je wat je ziet? Zonder licht niets te zien, zonder zon geen leven, zonder dampkring niet onze ademhaling - hoe vernuftig gegroeid, hoe mysterieus het eeuwig zal blijven.
Een persbericht van 24 pagina's uitgeprint; afrondend verslag van het symposium dat ik januari jl in Bazel bijwoonde: LSD Probleemkind en Wondermedicijn. Op de link See me! Hear me! is het toespraakje te zien en te horen, dat ik daar hield, ook als visitekaartje: als enige Nederlander tussen 79 andere ervaringsdeskundigen.
Tijdens de slotceremonie las ik het Credo van de Optimist. Zie de link Credo. Hallo, credo! Hoe staat het met credibility?
En over de links op dit schaakspel gesproken, de eerste Quote, die over de poëzie van Sri Aurobindo, oja, daar geloof ik ook heilig in: de taal van de ziel zelf. Verlossende woorden. Lichterlaaie. Zonneklaar.
Hoe blind zijn we, en waarom? Weigeren licht binnen te laten, zelfs maar een kiertje - hoe bestaat het. Je kunt de angst niet overschreeuwen; die schreeuwt altijd harder dan jij. Neuro-linguïstiek - ik zag weer zo'n boekje in. Leg het opzij, een van de lotgenoten die bij andere lezers weer aan bod kunnen komen. Veel daarvan geleerd. 'Zeg mij niet wat uw probleem is, maar noem het X en hoe staat u er tegenover?'
Het doorknippen van double bind-situaties waarin je iemand liever aan zichzelf overliet, dan aan welke bemoedering of ondersteuning, welke geruststellende woorden dan ook. Zien hoe panieksituaties uit de hand kunnen lopen, als je zelf niet cool, calm & collected bent. Tussendoortjes. Uitglijders. Inhaalpogingen. En alles weer op zijn pootjes terechtkomend, jaag maar paardje jaag maar - de weg is eindeloos breed.
Al het leed, het geluk, hartstocht, onheil, hellevuur, hemelse gloed, alle epifanieëen en - wat er niet allemaal schuilgaat achter de afgrond die je schept met elk woord. Voort, op weg naar het niets. GOD: Geboorte Orgasme Dood. As simple as that, of het wordt Love Special Delivery. Evenzeer. Nu ik mij herneem, en terugkeer.
'Presseecho zum LSD-Symposium in Basel mit Zeittafel zur Geschichte des LSD. Redaktion Webteam www.eve-rave.net Berlin. Pressemitteilung vom 27. Februar 2006."
Er wordt Albert Hofmann een vraag gesteld (www.onlinereports.ch/2006/hofmannalbert100.htm - 11 januari 2006):
"Sie sagten, Naturwissenschaft sei die absolute, die endgültige Wahrheit. Bis zum Geheimnisvollen - und weiter komme man nicht. Und das soll einfach akzeptiert werden?"
Waarop Hofmann, de 100-jaar oude wijze alchemist, zegt:
"Das musz man akzeptieren! Einstein sagte: Das Schönste und das Tiefste, was ein Mensch im Leben erfahren kann, ist das Gefühl des Geheimnisvollen. Genauso ist es. Auch wenn wir wahnsinnig viel wissen und sehr tief gehen - am Schlusz stoszen wir immer auf das Geheimnisvolle: Auf das Schönste und Tiefste, wie Einstein sagt. Zuerst spricht er von der Schönheit, dann erst von der Tiefe! So ist es auch für mich. Weiter kommt man nicht."
"Ich glaube an die geheimnisvolle schöpferische Kraft, die hinter unserem Dasein und dem Universum steht. Der Begriff Gott ist mir zu persönlich. Ich sage lieber: Gott spricht durch seine Schöpfung. Da kommt wieder die Schönheit, die Perfektion der Schönheit. Wenn wir als Naturwissenschaftler sehen, was hinter dem Wunder der Schöpfing steht, nun, da müszte jeder Naturwissenschaftler zum Mystiker werden.
Man meint ja immer, die Naturwissenschaft sei etwas, das entzaubert. Wenn man aber tiefer geht, wird es immer wunderbarer. Wenn ich sehe und weisz, wie alles aufgebaut ist, dann ist das alles so wunderbar planmãszig und raffiniert aufgebaut, dasz man nur noch staunen kann. Das sind nicht einfach Worte. Das sind Fakten!"

Meer dan genoeg voor een dagje brevieren. In de ont-tovering van de samenleving heb ik nooit geloofd; een en al tovenarij: de witte magie van talloze goedwillenden, vredelievenden, tegen de zwarte magie van oorlog, angst en haat, het zogeheten witgewassen schoongepoetste protserige geld: de oude strijd van het Zijn tegen het Hebben.
You can't take it with you - afscheid nemen, onthechten, wie kan het ten volle, in overgave.. Barriers must collapse, hoorde ik een Indiase dame gisteravond laat op televisie zeggen; en zij noemde de gebieden waarop en waarom. Grenzen slechten. Die tussen mensen is wel de allergrootste: die tussen de Prinzipienreiter Madame Verdonk tegen dat Kosovo-meisje dat haar VWO-examen wil doen. Ten hemel schreiend: slechts 1 voorbeeld uit vele.
Meeleven, hoe toon je dat? Vraag van de dag. Een goede dag toegewenst. Aanblazer Simon Vinkenoog.

FEBRUARI 2006