KERSVERS


Woensdag 31 mei 2006

The Day of the Cutting Edge

ABOHZIS - het geheimzinnige woord zal zijn betekenis verloren hebben, neem ik aan. Het is ook eerder een acrostichon, de letters staan voor de woorden Algemeen Boven Onder Horen Zien Intelligentie Stabiliteit, en werden gebruikt bij de keuring van dienstplichtigen voor militaire dienst - afgeschaft, inderdaad. Wij hebben nu een "beroepsleger", waarvan een aantal werknemers nu in Afghanistan de door het Amerikaaanse beleid verziekte samenleving mogen herbouwen - if ever.
Ook mij viel dat lot ten deel op mijn achttiende jaar, in 1946. Geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht in militaire dienst te gaan; het idee alleen al in het voormalige Nederlands Oost Indië ten strijde te moeten trekken, wekte mijn afschuw. Ik vroeg dr.Herman Musaph, die ik bij het ANJV had leren kennen, of hij mij een briefje zou kunnen bezorgen waardoor ik afgekeurd zou worden. Hij kende mijn voorgeschiedenis, wist dat ik jonge vader was, liet mij een IQ-test ondergaan (de eerste werd mij op de MULO afgenomen), en gaf mij een briefje mee - dat mijn schoonmoeder openstoomde, met de in Zolang te water, mijn prozadebuut, beschreven gevolgen. In ieder geval: voor elk gedeelte van de ABOHZIS-keuring een 1, behalve voor de S - een 5. Ik werd dus afgekeurd, ik zou nog vele leden van de S 5-club ontmoeten, in mijn latere leven. Jules Deelder's kolderieke verhaal Operatie Stonehenge beschrijft hilarisch, hoe hij aan de keuring voor militaire dienst ontkwam. Ik ben nooit te weten gekomen hoeveel mensen inderdaad wegens dienstweigering gevangen hebben gezeten voor hoelang (Nieuwersluis berucht!), en hoevelen deserteerden: in de persoon van de alerte en vriendschappelijke Arie Bergmans trof ik een hunner in Parijs, waarheen ik op mijn twintigste vertrok.
En ik had jarenlang een officiële brief in mijn paspoort, waarin werd verklaard dat ik voorgoed ongeschikt was voor de krijgsdienst. En zo is het gebleven; ik heb een afschuw van elke vorm van agressie, ook als ik die bij mijzelf tegenkom. Ik slijp de slogan Verdom de Oorlog - Beziel de Vrede.
Het buitenleven in de hortus popularis de afgelopen maand is kouder uitgevallen dan verwacht, maar desalniettemin weer een hoogtepunt dit jaar. Elke dag kunnen dwalen over je eigen stukje aarde van 400m2, waar alles in een zichtbaar groeiproces verwikkeld is; het volgen van het ontluiken, het gadeslaan van een ontwikkeling, het wonder houdt niet op. Hoe goed het gevoel je menselijke natuur te kunnen laten samenvallen met dat wat in de wisselweerking tussen aarde, water en wind ontstaat, elke rimpeling zindering - elke stilte groter.(Mediterend op Wittgenstein aan de vijver: "Der Tod ist kein Ereignis des Lebens. Den Tod erlebt man nicht.")
Bij de vandaag aangetroffen postbestelling een CD met 72 minuten muziek, waar ik nu naar luister. Zarah Leander: Gebundene Haende - ach, heet dat nu nostalgie? Het is een van de 24 nrs. op de door BVHaast Records (www.bvhaast.nl) gedistribueerde cd: 1929-1934, een selectie uit het archief van Erik de Vries. Onder meer Louis Armstrong, Bing Crosby, Cab Calloway, Lotte Lenya, Marlene Dietrich, Sophie Tucker en Maurice Chevalier. Een heerlijke keuze uit de 78-toeren platenverzameling van de grote televisiepionier, die met zijn echtgenote de danseres Hans Snoek het leven bizonder volledig geleefd heeft.
En dat nog steeds postuum doet: aangekondigd een interactieve video-installatie The Promising Past of Television, een eerbetoon in herinnering aan deze visionaire man. "Hij stond aan de wieg van de uitvinding van televisie, verlegde de grenzen van de wetenschappelijke experimenten en spoorde zijn collega's aan om het medium te gebruiken voor het bereiken van mensen."
In Galerie Artline aan de Bloemgracht 65, 1016 KG Amsterdam, 020-4200974) zal de tentoonstelling hiervan op zondag 4 juni tussen 16 en 19 uur geopend worden. Daarna dagelijks open van 5 juni tot 15 juli, van 12 tot 17 uur.
BRES 238, tijdschrift voor wetenschap en verwondering, kondigt op de omslag Leven buiten bewustzijn aan. Coen Simon neemt afscheid als hoofdredacteur: "Voor een periode van anderhalf jaar heb ik met veel plezier aan Bres een nieuwe koers gegeven. Belangrijkste inzet voor de koerswijziging, waarvoor ik werd aangenomen, was de herwaardering van de verwondering in het dagelijkse leven." www.bres.org.
Een andere keer de heren Jan Blokker, H.J.A.Hofland, Max Pam/Rik Schippers, Cyrille Offermans (Zweer het dogma van groei af. We moeten matigen - in ons eigen belang en in dat van de armen, NRC Handelsblad 27/28 mei 2006), Edward O.Wilson (De menselijke natuur - zonder eenheid in de wetenschappen zullen we onszelf nooit begrijpen, id.)en Alfred Lange (U kunt het ook zelf, over de wisselwerking van gedrag en gevoelens, id.)

Hou je roer recht, Holland: dit zijn woelige tijden. Niet in paniek raken. Het ergste moet nog komen, als je bang bent. Voor anderen is het een psychische, een spirituele mobilisatie, een ontwikkeling van een nieuw bewustzijn, waarbinnen wij ons bevinden. Het oude systeem, de uiterst breekbare status quo valt, maar niet zonder slag of stoot, het nieuwe is kostbaar, kwetsbaar en breekt eigen wegen open. De geschiedenis neemt onvoorziene, met niet eerder voorgekomen, wendingen. Be prepared! Back to nature, Simon Vinkenoog. Een windvlaag.


Vrijdag 26 mei 2006

The Day of the Stalwart Protector

Op verhaal komen. Na 42 treden te hebben beklommen. Na het onderstaande verhaal te hebben overgetikt van het handschrift. Na een docuhe.
Na de e-mails. Na de Volkskrant; ik ben opgehouden met turven hoeveel mensen het in de media over Ayaan Hirsi Ali hebben (zelfs Gawie Keyser in zijn filmrubriek in De Groene Amsterdammer) ; overigens een interessant nummer, het interview met de Amerikaanse ex-president Jimmy Carter en de bespreking van zijn nieuwste boek Our Endangered Values. America's Moral Crisis stemmen mij weer eens hoopvol: een Christen naar mijn hart - ze bestaan nog!
"Wat me de meeste zorgen baart, is dat niet meer de woorden en daden van Jezus Christus centraal staan, maar de interpretaties van de leiders van de Southern Baptist Convention. Mijn overtuiging is dat ieder mens het recht heeft zich via gebed een eigen directe toegang tot God te verschaffen. Ook de officiële proclamatie van de leiding van de kerk over de ondergeschiktheid van de vrouw zint me allerminst. En er is meer in hun religieuze verkondigingen waar mijn vrouw Rosalynn en ik ons totaal niet in kunnen vinden. Religie is niet een kwestie van overheersing of onderwerping aan anderen. Het gaat om nederigheid en pogingen om anderen te dienen."
Interessant is de beschreven werkwijze van het Carter-centrum. Hij had zich overigens al sinds zijn kinderjaren 'gewapend' met de bijbeltekst (Hebreeën II-=1): "Het geloof is een vaste grond van wat wij hopen, het bewijs van dingen die wij niet zien."
Secularisatie. Bezieling. Kersvers 13 april 2005 (zie Archief); wat ik verder nog wilde zeggen. Wat ik nog te zeggen had, en heb. Op adem komen.
Andere keer. Op naar Alkmaar waar ik gevraagd ben om 15u30 in de Grote Sint Laurenskerk de tentoonstelling 'Met andere ogen' te openen, een manifestatie van kunstenaars met een psychiatrische achtergrond. Kunstuitingen die variëren van dicht- tot schilderkunst, van audiovisuele belevingen tot dans en theater. Tot en met zondag 28 mei gratis dagelijks van 13u tot 21u in de kerk voornoemd aan de Koorstraat 2. 29 juni/2 juli Schagen Western Slot Hotel, 13/16 juli het Oude Postkantoor, Den Helder. Info www.koppeling.org, e-mail e.zuidema@quicknet.nl.

Tot de volgende ontmoeting. Simon Vinkenoog.

MET ANDERE OGEN

Hoe weerloos wij mensen zijn.
Wij worden op Aarde geboren, krijgen de gelegenheid te leven; wij groeien en bloeien, worden ouder en zeggen tenslotte deze mooie vruchtbare kleurrijke Aarde vaarwel om elders in de Kosmos wellicht de rust te vinden, waarnaar wij vaak in ons leven gezocht – en niet altijd gevonden - hebben.
Weerloos; wij moeten maar voor waar en juist aannemen wat ons als zodanig voorgehouden wordt: “Dit is je weg, dit is je leven, dit is hoe het in elkaar zit.” – zonder dat wij altijd de kans en gelegenheid krijgen, of grijpen, om een eigen weg te begaan, een eigen Zelf op te bouwen.
Zoveel obstakels en misverstanden op onze eigen weg naar zelfverwerkelijking, zoveel oponthoud, vooroordelen – domheid.
Niet aan mij hier om nu op te gaan sommen welke misverstanden wij in de samenleving tegen het lijf lopen – wij zijn hier, als ik om me heen kijk, allen ervaringsdeskundigen: onze eigen ervaringen en wedervarens hebben ons op deze plek samengebracht. Het is niet via de religie – al mag ik deze tekst uitspreken op een gewijde plek – en zeker niet via de politiek – dat vlijmscherp onmenselijk schermutselen om de Macht, maar door het meest weerloze en kwetsbare, waartoe wij de ingang kunnen vinden, of waarover wij de beschikking hebben gekregen: de Kunst.
Het is alsof de Kunst ons zelf gebiedt het lot in eigen handen te nemen: vanuit onze weerloosheid in woorden en daden het gevoelsleven, het hart, te benadrukken als zijnde van het allergrootst belang, de hoogste waarde.
Zoals de dichterschilder Lucebert dat voorgoed aan de Rotterdamse horizon heeft vastgelegd: “Alles van waarde is weerloos.”
Ons kostbare, niet in materie besloten en te duiden, mensenleven. Als ik in de media dezer dagen de termen creativiteit en innovatie gebruikt zie, zijn het vaak managers die doelmatiger middelen zoeken om meer geld te verdienen, nieuwe markten open te breken (zoals dat heet). Als wij vanuit de kunst over creativiteit spreken, doelen wij eerder op de
verbeeldingskracht, de imaginatie, het hart en het gevoelsleven, dan op de ratio, het hoofd, dat weegt en rekent, oordeelt en verwerpt.
”Kunst is liefde in elke daad”, schreef de Vlaamse dichter Paul van Ostaijen in een gedicht over Vincent van Gogh, die dat evenzeer aan den lijve had ondervonden – en er geen raad mee wist…
Hoevelen zijn er in hart en ziel van doordrongen, hoe belangrijk de rol van de kunst in de samenleving is – belangrijker dan het voetbal of het weer, met permissie. Hoe de kunst, in haar vele verschijningsvormen het voornaamste bindmiddel tussen de culturen van alle tijden geweest is, vanaf de prehistorische rotstekeningen in de grotten van Lascaux, de piramides en koningsgraven in Egypte, de wereldwonderen die alleen nog in verhalen en mythen bestaan, het Alhambra in Granada en de Taj Mahal in India, de Maya-ruïnes en de Griekse comedies of het theater van Shakespeare en Dante’s Divina Comedia, de muziek van Bach en Mozart – ach, wat is het toch een groots gebied!
Tot op de dag van heden zijn het deze en andere, veel andere, schakels in de ons bekende geschiedenis, die getuigenis afleggen van menselijke vindingrijkheid, verbeeldingskracht, dromen en verlangens, verwachtingen en liefdevolle aanvaarding van het leven, zoals het is.
Zo het is, is het goed. In de kunst ontmoeten Hoop, Geloof en Liefde elkaar, in de kunst leren wij leven met Yin en Yang, de tegenstellingen die een geheel zijn, dag en nacht, licht en duister, koud en warm. Mogen wij in duisternis geboren worden, naar het licht kunnen wij toegroeien.
In feite zijn wij allen kinderen van het Licht, jonge en oude zielen, allen mensen met een gemoed, dat kan vol lopen of overlopen..
Guido Gezelle: O LIED. (Goede raad is vuur, pagina 101).
De kunst slecht alle grenzen, kent geen discriminatie, spreekt niet van meerder- of minderwaardig, volwaardig of onwaardig. Un art autre. Art Brut. Outsiderskunst – daarvan is sprake in de kunstkritiek..
Alles kan en mag binnen de mogelijkheden van het medium: als je theater maakt, kun je huilen, lachen, schreeuwen – en dat is nog goed voor de gezondheid ook – en als je danst kun je naar de muziek luisteren en de bewegingen van je lichaam volgen, als je gaat mimespelen moet je leren gekkebekkentrekken – daar ben ik mee begonnen! En daar houd ik misschien nog eens mee op!
~En als je gaat tekenen of schilderen, volg je de natuur of je natuurlijke aandrang, en uiteindelijk is het allemaal oefenen en oefenen en bezig blijven en altijd geconcentreerd alle aandacht bij dat wat je doet. Zo kun je ook leren aandacht aan het leven zelf te schenken, dat kostbare goed dat ik hier heb geprobeerd Met Andere Ogen te beschrijven: wij wijn, met ons allen, het kunstwerk. Het heet MENS, het is een kunstwerk dat ten dienste van de evolutie staat, die toekomst heet en HOOPVOL is. Hoop doet leven !


 

Dinsdag 23 mei 2006

The Day of Energetic Transmission

Om een lang verhaal kort te maken: dit ben ik, geboren in Amsterdam, 18 juli 1928.
Mijn eigen verhaal, dat zich afspeelt in de meest interessante tijd ooit, namelijk die waarin wij leven en waarin wij iets van ons leven maken.
Ik maak nog steeds, maar kan ook terugkijken en dat is wat ik doe op deze webstek, die twee jaar geleden van start ging en waar ik ondertussen zo'n duizend pagina's of meer van teksten heb voorzien, en mijn bezoekers ook op de hoogte houd van mijn wedervarens.
Voor een volledige biobibliografie (sinds de publicatie van mijn debuutbundel met gedichten Wondkoorts uit 1950) verwijs ik naar de webstek van de Koninklijke Bibliotheek; - zie Simon surft. Zelf heb hier nog geen gedetailleerd verslag gemaakt van de meer dan 150 titels waaraan ik mijn naam heb gegeven; ik ben het - ooit - van plan.
Zoals gebruikelijk brengen wij (Edith, mijn trouwe metgezel sinds augustus 1987, en ik) vanaf het jaar 1991 de maanden mei-september door in het volkstuinpark Buitenzorg in Amsterdam-Noord, waar wij, omringd door onze 'eigen' 400m2 groen het opperbest uithouden met lichtcellen op het dak voor electrische verlichting en butagasflessen voor geiser, fornuis en koelkast. En in de tuin zelf, o mooie bloeimaand, blijft het een groots avontuur, de wisseling der seizoenen dag voor dag gade te slaan, en daaraan inhoud te geven door de tuin steeds rijker en voller te maken, met ruimte voor reflectie en inzicht.
Op mijn programma voor de komende weken, d.w.z. de activiteiten waaraan ik deelneem, staan aanstaande vrijdag om 15u30 de officiële opening van de manifestatie 'Met andere ogen', een manifestatie van kunstenaars met een psychiatrische achtergrond in de Grote Sint Laurenskerk in Alkmaar, terwijl ik 3 t/m 5 juni in Hotel de Vuurvogel in Ruigoord te vinden zal zijn tijdens de pinksterdagen voor het poëziefestival Vurige tongen - Beat Poets toen & Nu!
Via email vanuit New York houdt Louise Landes Levi, die daar ook aanwezig zal zijn, ons op de hoogte van haar voornemen van 25 mei tot 1 juni een Poetry Be/In te houden, een tijdelijke autonome zone in de Visible Voice-galerie aan de Oudezijds Voorburgwal 160, 1012 GH Amstedam: 'No matter how many draughts of forbidden wine we drink, we will carry this raging thirst into eternity.'
In Ruigoord worden verder verwacht als optredenden: Ira Cohen (die de jaarlijkse Ruigoord Trofee zal ontvangen, eerder toegekend aan Louis Lehmann, Diana Ozon en mijzelf), Pamela Koevoets, Jules Deelder, Def P., Tosca Nitterink, Peter Holvoet Hansen, Endre Szkarosi, Herman Claeys, Fay Lovsky, Hans Plomp (organisator) en Gerben Hellinga. Zie www.ruigoord.nl voor nadere informatie, ook hansplomp@ruigoord.nl, of uiteindelijk 020-4976035.
That's all for today, folks - éen afsprsaak in de stad, een paar boodschappen en dan weer terug naar Buitenzorg, waar het er onder meer als volgt uitziet. Tot de volgende ontmoeting alhier of ergens on the road. Simon Vinkenoog.

Edith met de zojuist aangeschafte nichtjes

 


 

Dinsdag 16 mei 2006

The Day of Outrageous Flair

Ik heb vannacht iets uitgevonden, maar ik ben vergeten wat.
De oplossing van het wereldraadsel was nabij; dat wist ik in elk geval: een immens gevoel van vreugde overweldigde mij.
Een gevoel dat in zijn droom-intensiteit helaas verdwenen was, in die mate althans, want wakker geworden om mij heen kijkend werden geen vragen meer gesteld, alleen antwoorden gegeven.
Het is elk jaar opnieuw een wedergeboorte, als wij op een dag in de maand mei beslissen: ‘Dit is de dag, dat wij vanuit de stad naar onze datsja in Amsterdam-Noord, ‘de overkant van het IJ’ verhuizen.’ En dit jaar was het heel vroeg, en zonnig: een openbaring na de lange winter.
Het eerste spatje regen viel weifelend, na tien dagen droogtezon. Hoe overweldigend de natuur zelf uiteindelijk: vraag & antwoord ineen.
De grond waarop wij staan, vruchtbare aarde – inderdaad kunnen wij met de aanroep van de Amerikaanse dichteres May Sarton in het achterhoofd hopen ‘de altijd hoopvolle Tuiniers van de Geest te zijn, die weten dat zonder duisternis niets tot geboorte komt, en zonder licht niets tot bloei.'
In de zomermaanden, omringd door groen en de altijd wisselende kleuren van de bloemen en planten om me heen, alleen al de zo verschillende graduaties van groen, wordt mij door de natuur de energie verschaft die ik des winters nodig heb om me te kunnen uiten. De buitenwereld zet een stap terug - kranten en post, e-mails e.d. lees ik pas dagen later, als wij in de stad een uurtje iets te zoeken hebben.
Ons eerste uitje vandaag was de zoektocht naar kloontjes; in de growshop op de Johan van Hasseltweg 60 hadden wij de indruk dat de aanwezigen, die mij vreemd aankeken ('Tot wie mag ik hier het woord richten?’ was mijn vraag), nog nooit een jointje gerookt hadden: onze volgende stop in dier voege zal Positive Grow zijn.
Op. Op. Op. Het leven in, de bloeimaand is de mooiste van het jaar, pluk de dag en herken de nachtschaduwen in jezelf.
Die droom van me doet me trouwens denken aan het verhaal van de uitvinder van N2O, nitrous oxide, lachgas, een 19e-eeuwse Engelse onderzoeker, wiens naam ik nu niet ga opzoeken, die na een eerste inhalering ook dacht Alles doorzien te hebben, de trap afrende om dit iedereen mee te delen, maar onderaan de trap al vergeten was waar het om ging...Leve ons dubbelleven, leve degeen die wij zijn, in al wat wij doen: LEVEN.
Zondag overigens de eerste bezoekers voor een diner buiten: zij bekeken het door ons aangelegde kleurige zonneterras en zien hoe de tuin groeit en bloeit.

Clematis montana heeft zich als een sprei of sluier uitgespreid over een reuzenconifeer; ook de hop klimt hogerop en de rozen dienen jaarlijks licht gesnoeid te worden - het is heerlijk bezig te zijn met de handen, waarin groen bindtouw, snoeischaar, grasschaar, hekkeschaar, takkenschaar, hamer en zaag weten wat te doen. Wij kunnen de natuur een handje helpen, ja? Zoon Alex, wiens 45e verjaardag de 13e viel (The Day of Natural Appeal) kwam met vrouw Dagmar (mooie baan bij www.zoomin.tv/de) en zoon Marvin (6) en dochter Sammy-Jean (3) langs; zeer genoeglijk samenzijn.


En nu duiken wij weer terug, back to Mother Nature. Simon Vinkenoog.


Dinsdag 9 mei 2006

The Day of Moral Courage

Ah, how glorious!
Green leaves, young leaves
Glittering in the sunlight.

Matsuo Basho, 1644-1694

Louter genieten; niet in woorden te gieten. De jaarlijkse overgang ziet er buitengewoon betekenisvol uit: het is iets anders je dagen en nachten op een tweede verdieping in de stad te wonen, dan op onze zomerse datcha, waar wij buiten zijn, leven en genoeg te doen hebben om de natuur tot haar volste recht te doen komen.
Wij zijn er nu een week, de eerste week - ik zal zo nu en dan hier mijn duitje in het zakje doen; zoveel geldingsdrang heb ik nog wel - en de ambities zijn evenmin verdwenen.
Het is enigszins navrant, dat de protagonist van Remco Campert's nieuwe roman Het satijnen hart (De Bezige Bij), duidelijk gemodelleerd op Karel Appel, kwam te overlijden terwijl de dichter hem een open einde had gegeven: een groot leeg doek.
"De hele roman is eigenlijk ontstaan toen ik de eerste zinnen opschreef. Ik had een vaag idee. Ik wou twee vrienden hebben, dat Wel, en het moesten schilders zijn. Maar van de ontwikkeling van het verhaal wist ik eigenlijk nog niet zoveel. Ik ben niet een schrijver die van tevoren precies plant wat hij later gaat invullen. Het ontstaat terwijl ik het doe. Ik wist ook dat ik een oude man wilde beschrijven, in dit geval omdat ik zelf nu ook een oude man ben. Al heb ik hem nog iets ouder gemaakt dan ik nu ben. Maar heel veel van de kwaaltjes die ik beschrijf, die zullen ongetwijfeld nog komen. Dus ik zit mezelf alvast een beetje voor te bereiden - het wordt alleen nog maar erger." verklaarde hij in een interview met Reinier Kist & Daan Kloosterhuis in De Groene Amsterdammer van 5 mei.
En: "Tegenwoordig moet ik veel dingen op afstand houden, de dingen die ik altijd met grote liefde beoefende. Ik zit niet meer zo vaak in cafés bijvoorbeeld. Zo min mogelijk althans. Mijn lichaam dwingt me daar ook toe, ik raak sneller moe. Vroeger kon ik de hele nacht, tot het ochtendkrieken, doorwerken. Wat dat betreft heeft het leven zich omgedraaid. Maar ik voel me niet vervelend daardoor. Integendeel, juist erg prettig. Of het leven nog steeds verrukkulluk is? Jazeker, maar verrukkulluk is misschien niet helemaal het woord. In wezen ben ik wel gelukkig. En verder is het aangenaam."
Goed te horen van een tijdgenoot, al wil ik mijzelf niet een oude man noemen, en ik gruw van het adjectief bejaard. Graag houd ik mij aan een vroege (jonge!) uitspraak van Remco Campert:
De wereld swingt als de pest
en de rest
is gemompel van bedelaars.

Dit is en was een levensteken. Met de aarde nog onder mijn nagels; wat heb ik weer heerlijk zitten wroeten bij het aanleggen van een paadje, van patio naar vijver. Zie mij genieten op de door Edith vanmiddag van mij genomen foto.
En ik hoop op licht op ieders pad. Ciao. Simon Vinkenoog.


Maandag 1 mei 2006

The Day of Ironic Insight

Welkom Bloeimaand. Welkom Week Achttien. 1 mei: muguet in Frankrijk, de geur van lelietjes van dalen, de geboortedag van Boeddha (623 v.Chr.), de dag van de Grote Wereldmoeder en Beltane Day, Druidic and Gaelic Summer fedtival - volgens de Universal Festival Calendar, die ik de vorige jaargang van Kersvers gebruikte als Dagduider.
Ooit Dag van de Arbeid, nog altijd demonstraties en de traditionele schermutselingen in Berlijn. Ikke hier ervaar steeds meer de behoefte even Niets te doen, mij staat de eerstvolgende weken slechts een enkele verplichting naar buiten te wachten en ook die, welke ik mijzelf ten doel had gesteld, kunnen wel even in de wacht. Wei Woe Wei.
Morgen 2 mei Festina Lente, www.cafefestinalente.nl waar ik mij zal kunnen laven aan directe poëzie; de dinsdag daarna mijn tweewekelijkse bijdrage te schrijven voor www.dichttalent.nl, en een optreden in Kasteel Groeneveld, de 12e mei, waar ook de zojuist bekroonde dichter Mark Boog te horen zal zijn, en verder: leeg leeg leeg de eerstvolgende weken - en zo wil ik het houden ook.
Ieder zijn eigen bevrijding vierend. Met dank aan alle omwonenden (wier straten zijn afgezet) wordt rondom Theater Carré aan het 5 meiconcert op de Amstel (21u-22u) gewerkt, als in aanwezigheid van H.M. de Koningin een feestelijk concert te water wordt gegeven door het Radio Filharmonisch Orkest o.l.v. dirigent Edo de Waart.
Dezer dagen voeren onze schreden telkens tuinwaarts, de andere kant op; even in een andere versnelling, verstilling terechtkomend, genoeg te doen ook buiten dit verslavende vacüum om - waarin je verdrinken kunt, als je je tot Iedereen richt, your Common Reader, die zich terugtrekt in die individuen die je bereikt... tussen het Alpha en Omega, het Niets en het Alles, het Zijn en het Niet-zijn: zovele rimpelingen, vervluchtigingen en kennisgevingen in en wat daartussen zit...
Ik ken mensen die met zichzelf in de knoop liggen (wie kent ze niet) en toch geen enkele moeite doen zich uit die knoop te bevrijden of ontwarren. Sterker nog: zij zien de knoop als bestaansredenen. Of als thematiek. Zelf-analyse is hen vreemd. Zij koesteren hun handicaps; zij maken literatuur van hun tekortkomingen. Vaak handelen zij autistisch, op éen doel gericht - om naderhand te beseffen met lege handen te staan, zoals de hoofdpersoon in Remco Campert's nieuwste roman, Het satijnen hart.
Ik heb ook gemerkt dat een godsdienstige opvoeding vaak zeer anti-religieus heeft uitgewerkt. Zelf zonder enige godsdienstige of klassieke achtergrond opgegroeid in de crisisjaren van voor de Tweede Wereldoorlog, kwam ik 'als vanzelf ' na velerlei reizen en ontmoetingen in mijn leven in 'hogere regionen' terecht, een spiritueel domein waar ik anderen - voorgangers! rolmodellen! pioniers! heiligen! helden van de geest! verlichten! psychonauten! - aantrof, in levende lijve, in de literatuur of in de geschiedenis. En als die kennis de laatste gnostieker toevalt, hij zal er van blijven getuigen.
Naast de hier nu niet te noemen fiction-schrijvers denk ik dan aan de tekstbundeling Eeuwige wijsheid van Aldous Huxley, voor een heruitgave waarvan ik twee jaar geleden een inleiding schreef (Servire, 2004, ISBN 90 215 4067 3).
Of ik haal de klassieker van William James uit 1902 aan; zijn Vormen van religieuze ervaring - een onderzoek naar het wezen van de mens, (Amsterdam 2003, 90-807300-1-7) - honderd jaar na verschijning in het Engels taalgebied nog altijd verkrijgbaar als gebonden uitgave, in paperback- en pocketeditie (Penguin Classics) en in electronische versie bij Microsoft en Adobe. Of. Of.

Dag- en nachtwerk. Perpetüum Immobile. Wegbereiders in Stilte. Bij Huxley sloeg ik een uitspraak van Shankara open: "Praat zoveel je wilt over filosofie, aanbid zoveel goden als je wilt, neem alle ceremoniën in acht, zing lofzangen voor een willekeurig aantal goddelijke wezens - de bevrijding zal ook na honderd eonen niet komen zonder de verwezenlijking van de Eenheid van het Zelf."
Bij James werd de bibliomantie wat moeilijker, maar vooruit, een begin, op pagina 174: "Het is mijn overtuiging, dat de meest belangrijke stap vooruit in de psychologie sinds ik mij met de bestudering van deze wetenschap heb beziggehouden, de ontdekking is, voor het eerst gedaan in 1886, dat, althans bij sommige personen, er niet alleen bewustzijn is van het gewone veld, met het gebruikelijke centrum en grensgebied, maar bovendien een reeks herinnereingen, gedachten en gevoelens buiten het grensgebied en buiten het eigenlijke bewustzijn, die toch moeten worden beschouwd als tot het bewustzijn behorende feiten, welke van hun aanwezigheid door onmiskenbare tekenen kunnen doen blijken. Deze ontdekking van een bewustzijn buiten het veld, een subliminaal bewustzijn, werpt licht op vele verschijnselen uit de religieuze biografie."

Niettegenstaande het wisselvallig werk trok toch eerst het Amstelveld (wij begroetten Marga Minco, net terug van de bloemenmarkt) voor het maandagse kleurenfeest, en naderhand sloegen wij weer richting Tuin waar wij de aangeschafte knolbegonia's, dahlia's en lathyrus een voorlopige plaats gaven in ons volwassenen-speelgoedhuisje, en waar Edith zo manmoedig was met de Zibro-kamin naar Burger op de Meeuwenlaan te rijden, en die perfect bleek te functioneren.Waarom heet zoiets eigenlijk 'manmoedig'?
Ik had ondertussen de meegenomen post bekeken: het programma van het 37e Poetry International Festival in de Rotterdamse Schouwburg, van 17-23 juni, www.poetry.nl; dat van de Muzieknegendaagse Zeeland in de Grote Kerk van Veere 5 t/m 14 mei (na ruim 35 jaar programmatisch gangmakerschap van Ad van 't Veer het opmaken van een balans, een voldongen feit en het MuziekPodium Zeeland feestelijk ingeluid).
Verder: Poëzie op het scherm - woensdag 17 mei 20.00 in het Theatrum Anatomicum van De Waag op de Nieuwmarkt in Amsterdam. Reserveren@waag.org - zes teams van steeds een dichter en een vormgever werkten afgelopen maanden aan een gedicht voor het scherm. 'Kan het internet als medium wegen openen waarover de poëzie zelf kanten op kan die met pen, tekstverwerker en papier onbereikbaar zijn ?' Resultaten worden vertoond, besproken & ter discussie gesteld. Meer info Fonds voor de Letteren: 020-6235708.
Voor de KunstRAI 2006 Nu Art Amsterdam 3-7 mei een uitnodiging, zo ook voor een preview van Corneille ("heeft toegezegd hierbij aanwezig te zullen zijn") bij Galerie Moderne van Nico Koster, tenslotte ontvangen het mei-juniprogramma van het Theater Bouwkunde in Deventer, plus nieuwe nummers van Onze Taal, Passionate Magazine en Vogels.
Een mooi boekje van Werner Pieper, met een brief: of ik er een Nederlandse uitgever voor weet: Ronald Rippchen Was? Tun! Konkrete Erste-Hilfe-Tipps bei Drogenproblemen, verschenen als Der Grüne Zweig 251, 96 blz. zakboekformaat, 5 Euro, ISBN 3-922708-60-9, www.gruenekraft.net.
Op de envelop (postzegels met bloemen "What's so funny 'bout peace, love & understanding?" - en om de brievenbus totaal te ledigen, een krantenknipsel uit de Gelderlander, over de jazztafette East of Eastern Nijmegen, waaraan ik twee weken geleden deelnam, ("Het is me toch een figuur he, die Simon Vinkenoog", recenseren twee passagiers op leeftijd het programma) en uiteindelijk en niet te vergeten een rekening van onze belastingadviseur, en een oproep voor Edith voor een borstkankeronderzoek. OKAY!
Zoon Arthur maakte een doelpunt, maar zijn club liep een achterstand van 2-1 op. Woensdag een vervolgwedstrijd tegen Fortius, mede koploper, op neutraal terrein bij NFC.. Nader beraad.
Waar wij zeker wèl heengaan DV is de voorstelling van Warner&Consorten in het Ostadetheater, de hand die vergissingen maakt, op 3, 4 en 5 mei, 20.30 uur, www.ostadetheater.nl. Warner van Wely, de oprichter van Dogtroep, die nog altijd zijn oude idealen verwezenlijkt en magisch theater maakt.
Er liggen hier nog heel wat dotcommetjes ter onderzoek - later.
Unfinished business? Nog even mijn adhesiebetuiging met het onderbouwde betoog van Henk Hofland Kastenmaatschappij in aanbouw in de NRC van 26 april. Ik moet het helaas maar al te vaak eens zijn met zijn filippica's tegen het aantoonbare verval in de samenleving, de kaalslag - in dit geval; het onderwijs.
Angry young men, wiser but sadder. Ik hier even vrijaf dus. Mocht ik zelf nog ergens opduikelen in den lande, laat ik het hier te voren even weten - mocht de wereld vergaan dan merken/ voelen/ horen of zien we 't wel.
Gegroet; het gaat u goed - een vol gemoed.
Simon Vinkenoog.



MAART 2006