Donderdag 29 november 2007

Emotions can be calmed with the breath

Eens in de zoveel weken komt Robbie Vlasman langs, onze techneut die ons tot dusverre, en nog lange tijd, hopen wij, grote diensten bewijst bij het beheren & uitbreiden van deze webstek, die hij voor ons heeft opgezet.
Via het Dreamweaver-programma bereik ik eigenhandig (vandaag is een nieuw toetsenbord geïnstalleerd) mijn Kersvers-lezers; Robbie voegt op mijn verzoek zo nu en dan documenten toe aan de andere links op deze webstek, waarop ik sinds juni 2004 (bijna) dagelijks een tekst - content - toevoeg. Aan de hand van gebeurtenissen & belevenissen, lectuur & ontmoetingen, verduidelijk ik antwoorden op de vraag wie ik ben en waar ik mee bezig ben, maar vaker nog hoop ik een beweging te veroorzaken, die - uiteraard nog geen rimpeling in de eeuwigheid teweegbrengend - iets verandert bij de lezer - zoals ik al schrijvend tot inzichten ben gekomen, die anders niet verwoord & gehoord zouden worden, en die voor anderen van even groot belang kunnen zijn als ze het voor mij waren. Een individuatie-proces, dat je iedereen zou toewensen: de natuurlijke staat van de mens die vaak ver verwijderd is van het sociale leven dat een mens soms noodgedwongen leidt. Je ziet het al vlug, zelfs bij een vluchtige ontmoeting: is iemand zichzelf of doet hij zich anders voor om indruk te maken? Soms is het verlegenheid, schaamte, angst om anders te zijn - en inderdaad: iedereen is anders - maar dat weten wij toch?
Aan het straatrumoer van de laatste jaren heb ik nauwelijks meegedaan, al heb ik een Islam-link bij Geschiedenis. Daaraan wordt een open brief aan de politieke partijen uit 1959 toegevoegd, waarin een twintigtal Amsterdammers protesteert tegen de lamlendigheid van de politiek in die dagen. Toen al gekrakeel in het Haagse kippenhok - dorpsrumoer. In mijn ogen; maar ik 'volg ' het wél, niet geërgerd - vaker wiser & sadder.
Wie zich ergert, gaat van kwaad tot erger, gaat kankeren, krijgt kanker. Het is moeilijk je van de actualiteit ('het leven') te onthechten, maar hoeveel actualiteit is niet met het verleden verbonden, en hoe weinig wordt er welbewust naar de toekomst gekeken?
Als ik kranten, weekbladen, tijdschriften lees let ik voornamelijk op de waarlijke levenstekens, en daar zijn er meer dan genoeg van. Kom op met je zonnecellen in de woestijn, je nano-bio-technologie, je positieve geluiden, je vertrouwen. Ik ben geen milieu-activist, anti-globalist, voel me wel betrokken bij de planeet Terra (Gaia) & haar bewoners. Gewaarschuwde mensen tellen voor twee; het interessante aan de geschiedenis is juist dat die zich niet voorspellen laat; in het boek Hoog spel (waarvan ik een fragment op Geschiedenis heb laten plaatsen) wordt dat heel duidelijk uiteengezet.
Bloemlezing enQuotable Quotes: ik heb er nauwelijks naar omgekeken, de laatste tijd. Maar het Web stikt al van de Quotes; een aantal komen overigens in Kersvers aan bod; gedichten - oude en nieuwe, uit de gehele wereld - zijn er natuurlijk in overvloed, daar is mijn link niet voor nodig. De Google-vermelding dat dezer webstek gedichten van mijn hand zou bevatten is onjuist; nieuwe gedichten bewaar ik om voor te lezen of in boekvorm te publiceren. Dit is mijn humus, mijn communicatieve aandrang ("boeiend, maar vermoeiend"), tenslotte is er maar 1 van mij, en straks is er van mij niets meer over dan de herinnering - dan mag men dit beschouwen als mijn testament. Wilsbeschikking. Even een notaris erbij roepen, als hij maar niet in vastgoed zit, maar in ontroerend goed. Edith krijgt alles en doet er mee wat zij wil: zij is mijn echtgenote, d.w.z. dat ik echt van haar geniet. En dat wil ik nog heel lang doen. O, wat houd ik van het leven - maar ik kan het me niet meer voorstellen zonder haar. Dat doe ik dus maar niet: verbeeldingskracht is ergens anders heel goed in te zetten.

Edith ging langs Trinity, bracht HP De Tijd op mijn verzoek mee; de YOUP was de winkel uitgevlogen. De 100 invloedrijkste Nederlanders. Nieuwsgier gewekt. Niet van 1 tot 200 als ranglijst in de Volkskrant - machthebbers uit politiek, bestuur en economie (Holland is not a country, it's a club!), het bekende old boys netwerk, de captains of industry, de maecenassen, commissarissen, spindokters.
HP de Tijd (binnenkort tweewekelijks?) ging te rade bij het Amerikaanse Time; jaarlijks een lijst van Most Influential People: machten en krachten, ideeën, talenten, innovaties. Het werden hier vijf rubrieken met ieder twintig invloedrijken: Leiders & Spraakmakers, Wetenschappers & Denkers, Kunstenaars & Artiesten, Topmannen & Tycoons en Pioniers & Helden.
"Wie lopen voorop in de politiek, economie, wetenschap en cultuur? Wie zijn de mensen met de ideeën die ertoe doen? Met bijzondere talenten? Wie zorgen voor de innovaties die ons alledaagse leven veranderen?" zijn de vragen die het weekblad zich/ons stelt. Ik zie slechts 1 professionele schrijver op de lijst; wel zijn er lieden, die boeken geschreven hebben als verantwoording van hun ideeën, leven en werk, maar Arnon Grunberg is de enige schrijver op de K&A-lijst van uitverkorenen. Dick Bruna zou de 2e kunnen zijn, Irene van L-B (bij Pioniers & Helden) een andere. Ik ben er nog niet toe gekomen de afzonderlijke profilen , 2 per pagina te lezen; Grunberg (Onmogelijke solist) deelt zijn pagina met Henk Kraima (Perfecte balans tussen cultuur en commercie), directeur van de CPNB: de Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek. Begrip voor het schrijverschap van Grunberg - nooit een boek van de man gelezen - trof ik aan in de bijlage die VN vorige week publiceerde, een door Jeroen Vullings uitermate alert geschreven analyse. Niet dat ik Grunberg daarmee definititief vastleg, want dat laat ik ook niet met mezelf, noch met anderen gebeuren, en over andere fenomenen in het spotlicht is ook lang nog alles niet gezegd: wij blijven graven. Wie, wij?
Evelien Gans, schrijfster van een boek over vader en zoon Jaap en Ischa Meijer, krijgt deze week het eerste woord in de Volgens-rubriek van Vrij Nederland.
Onder meer: "Theo van Gogh dichtte mij vanwege mijn boek Gojse nijd & joods narcisme seksuele fantasieën toe over de nazi-arts Mengele. Daar heb ik lang last van gehad. De moord op Van Gogh vond ik weerzinwekkend, maar ik kan niet anders over hem gaan denken: een pseudo-rebel, overlopend van ophitsende one-liners. Eerst vooral tegen joden, toen vooral tegen moslims. Zijn dood had trouwens tot gevolg dat die schofterige opmerking overal weer werd geciteerd. Met terugwerkende kracht was ik kwaad op zijn omgeving die hem eindeloos de term geitenneukers heeft laten gebruiken. Niemand is daartegen opgetreden, het werd bedekt met de verstikkende mantel van de vrije meningsuiting. (...)
Ischa Meijer was ook een provocateur, maar wel intellectueler, verfijnder. Toen hij me ooit interviewde over Gojse nijd ging het vooral om mijn kritiek op Van Gogh. Ischa zei: wat Theo van Gogh verder ook beweert, hij blijft een goede filmer. Ik riposteerde dat je iemand niet in partjes kunt verdelen. Toen Ischa later hoorde over de Mengele-opmerking schijnt hij actie tegen Van Gogh te hebben ondernomen. Achter de schermen, want Ischa was bang voor confrontaties in het openbaar. Van Gogh heeft toen uiteraard weer een column geschreven tegen Ischa, die 'mislukte toneelspeler.'"

Ook ik heb mijn appeltjes geschild, nagels mijn doodkist uitgedreven, plichten vervuld, van bestaansrecht verzekerd. Vrij en onafhankelijk schrijven is het hoogste goed dat ik ken, maar ooit heb ik me voorgenomen niemand meer te kwetsen, en o wat is dat moeilijk!
Ooit heb ik gedroomd van deze webstek als zijnde een Clearing House wat betreft nieuwe informatie, de gnosis en synthese betreffende, over het Omega-nulpunt en de mogelijkheden van een evolutionair bewustzijn, maar van het Guesthouse, waar de brievenbus open staat, is tot dusverre weinig gebruik gemaakt, al is er achter mijn Simon surft-link meer dan genoeg te vinden!
Intussen, meer dan voldoende voedsel voor de hersencellen & de andere organen waarmee je deze woorden verteert. Uw toegenegen Simon Vinkenoog, wereldomroeper.

Woensdag 28 november 2007

The child and the elder are closest to God

De stille strijd. Make a difference, zei de activist en volgde de weg van zijn hart.
Wil je me beloven, vroeg de grootmoeder van Gurdjieff op haar sterfbed, dat je dingen zult doen die niemand vóór jou ooit gedaan heeft?
Make it new - het motto van Ezra Pound, verwoord in zijn ABC of Reading, verplichte lectuur voor alle aankomende dichters, in welke taal dan ook, juist onze kleine-grote, eigene.
En nu we toch aan de consultatieve status zijn begonnen, haal ik er de profeet Jesaja bij, in de dichtsbijzijnde Engelse editie, een RKer:
"Give counsel, grant justice; make your shade like night at the height of noon, hide the outcasts, betray not the fugitive; let the outcasts of Moab sojourn among you; be a refuge to them from the derstroyer."
En in de inmiddels teruggevonden bijbelgenootschapsuitgave van 1953 luidt het als volgt:
"Schaf raad, geef een beslissing, maak op den vollen middag uw schaduw als nacht. verberg de verdrevenen, verrraad de vluchtelingen niet. Laten Moab's verdrevenen bij u vertoeven, wees hun een toevlucht tegen den verwoester."
In de Boekmanzaal van het Amsterdams Stadhuis aan de Amstel, waar Edith Ringnalda en ik op 1 september 1989 door burgemeester Ed van Thijn voor het leven in de echt werden verbonden, vond gisteren een Ceremonie voor Nieuwe Nederlanders plaats, waarvoor wij waren uitgenodigd door een paar trotse ouders, die hun kleuters gelegaliseerd zagen.

Ruim honderd genodigden vulden de zaal waar een zwijgende film uit 1929 met sprekende beelden van Amsterdam werd getoond; een veertigtal werd een voor een naar voren geroepen, om een brief (Besluit) overhandigd te krijgen waarmee zij aanstaande maandag (met foto's) een Nederlands paspoort of ander identiteitsbewijs konden aanvragen.

Duco Adema, voorzitter van het dagelijks bestuur van het stadsdeel Zuideramstel, kweet zich routineus van deze taak en overhandigde ieder hunner een artistieke Delfts blauw- beschilderde steen, alsmede de fel oranje brochure van 16 blz. met op de omslag wit uitgespaard KONINKRIJK DER NEDERLANDEN WELKOM gevolgd door het vignet JE MAINTIENDRAI.
Een uitgave van het Ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties, Directie Constitutionele Zaken en Wetgeving, postbus 20011, 2500 EA Den Haag, info@minbzk.nl en www.minbzk.nl. Uiteraard heeft het boekje een productiebegeleiding gehad van de Directie Communicatie en Informatie/Grafische en Muiltimediale Diensten en de Tekst is geanalyseerd met Texamen door het bureau Taal - dus wij kunnen er zeker van zijn dat de zinnen niet langer dan tien woorden zijn en drie-vierlettergrepige woorden uit den boze.
Even entree tsjekken, ja zo is het - ongeveer:
"Welkom in Nederland! U woont al een tijd in Nederland. Maar vandaag bent u officieele Nederlander geworden. Als u een paspoort aanvraagt krijgt u snel een echte. Maar in dit 'paspoort' vindt u alvast handige informatie over Nederland. Informatie over wat wij in Nederland belangrijk vinden. Hoe leven we in Nederland? Hoe werkt de politiek? Hoe belangrijk zijn mensenrechten? Op die vragen vindt u in dit paspoort een antwoord. Sommige dingen weet u mischien al en andere dingen zijn misshien nog nieuw. Heeft u vragen na het lezen van uw paspoort?Achterin vindt u een lijst met websites waar u meer informatie kunt vinden.Veel plezier bij het lezen!"
Doe ik. Wie dat ook wil, vrage aan - zie info hierboven.
De Nieuwe Nederlanders kwamen uit 28 verschillende landen; bijna alle continenten zonden afvaardigingen: Pakistan, Marokko, Irak, Libanon, Egypte, Turkije, Brazilië, Syrië, Rusland, Georgië, Suriname, Algerije, China, Boerkina Fasso, Kazakstan, Azerbedsjan, Palestina e.t.q.
Het was interessant te zien, hoe verschillend de reacties op de uitreiking waren; waar een aantal dames zich voor de gelegenheid opgedirkt hadden, zagen sommige heren eruit alsof ze weer snel naar straathoek of koffiehuis verlangden.
Handenschudder Adema trachtte er bij elk hunner een woordje uit te persen; op de vraag aan een jonge Magrebiaan hoe hij het nu vond Nederlander te zijn, antwoordde deze "Normaal"; een andere nieuwe Nederlander wees op de uitnodigingsbrief, waar achterop de twee gebruikelijk gezongen coupletten van ons Volkslied stonden afgedrukt: "van Duitsen bloet?" hoe zit dat Nou?
Blijkbaar had de goede man niet verder gelezen; een omstandige tekst gaat terug tot 1533, de geboorte van Willem van Oranje-Dillenburg bij Nassau, die etc.- en in 1568 de leider van een opstand tegen de koning van Spanje werd, die hij vanaf 1555 altijd had geëerd.
"In dit volkslied is het alsof Willem zelf zingt over zijn leven en waarom hij de opstand leidt.In het eerste couplet stelt hij zich voor. In het tweede couplet (eigenlijk het zesde couplet) vraagt hij God om hem te helpen bij zijn opstand tegen de koning van Spanje, omdat de koning een tiran is geworden."
Deze tekst werd gevolgd door de mededeling: 'Als je de oorspronkelijke tekst naar het Nederlands van nu zou vertalen, dan luidt de tekst ongeveer zo: ' maar dat wil ik mijn lezers besparen. Het ben ik, van Duitsen bloet heet hier ben ik, in Duitsland geboren.
Ofwel de Vader des Vaderlands is ook geen inboorling, maar wie van ons is dat wel?
Wie is de oudste eigenheimer, zijn het de Batavieren die etc. -, .. de Kelten, de Friezen, de Zeeuwen, de Saksen, de Vlamingen, de Hugenoten, de Portugese en de Sefardische Joden? Geen vraag voor het muntje dat eens in de 11e eeuw Finkenaugen heette, en door even zovele handen ging , als de € het nu doet. Het halfje. Ha'penny.
Mijn staathuishoudkundige kennis heb ik vanochtend operationeel verrijkt door de lezing van het Volkskrant-interview (door Janny Groen en Annieke Kranenberg) met de afscheid nemende baas van de Algemene Inlichtingen- en Veiligheidsdienst (AIVD), Sybrand van Hulst.
Hij verhaalt van zijn bezoeken aan buitenlandse collega's, in landen die zonder behoorlijke wetgeving en politieke controle opereren: in ruim 80% van de wereld, weet hij. "Zij denken vanuit macht en richten niet vanuit een democratische overtuiging hun werk in." Hij liet ze weten dat de Nederlandse geheime dienst functioneert onder stevige democratische controle. Hij sprak over de kernwaarden van zijn dienst: het beschermen van de nationale veiligheid en de democratische rechtsstaat. 'Zo nu en dan moest ik tegen die buitenlandse diensten zeggen: rechtsstaat, rechtsstaat, rechtsstaat!"
Op de vraag wat Van Hulst als zijn belangrijkste erfenis beschouwt, antwoordt hij: "Onze externe oriëntatie is veel scherper geworden. Dat zat niet in de genen van de dienst, maar dat heb ik gestimuleerd. Dat is zichtbaar geworden door het uitbrengen van rapporten en analyses. Dat is absoluut uniek in de wereld. Buitenlandse diensten vragen ons het hemd van het lijf. Ze zijn niet in staat zulke rapporten als de onze uit te brengen, omdat de politieke context of hun eigen attitude dat niet toelaat. Die diensten zijn heel goed in het verzamelen van informatie. Wij ook, maar zij kunnen dat niet omzetten in een context en analyse. Ik ben onvoorstelbaar trots dat onze rapporten over de hele wereld als warme broodjes over de toonbank gaan. Onze analisten worden gevraagd colleges te geven op Amerikaanse universiteiten. Dan moet ik na twee weken zeggen: jongens kom terug, want hier moet ook worden gewerkt."
Hier laat ik het bij, er komt inderdaad geen einde aan.Weg met de angst dus, en leve het zelfvertrouwen, hoorde ik Geert Mak tegen Clairy Polak zeggen -ik ben het er volkomen mee eens en kom er op terug. Greetings for the day, Simon Vinkenoog, wereldburger.

Dinsdag 27 november 2007

A well-trained horse is not necessarily
    less exciting than a wild one

Een belevenis, het concert dat tenorsaxofist Sonny Rollins (New York, 7 september 1930) gisteren in de uitverkochte grote zaal van het Amsterdamse Concertgebouw met zijn vijf maten gaf: trombonist Clifton Anderson, gitarist Bobby Broom, bassist Bob Cranshaw, percussionist Kimati Dinizulu en drummer Jerome Jennings.
Onvermoeibaar, een en al energie, in éen enkele set, sprankelend, frêle en tegelijkertijd krachtig, dirigerend, luisterend, solerend, zich afwisselend tot zijn medespelers wendend, een luister-en kijkspel, boeiend, alomvattend en meeslepend. (Muzikale termen heb ik niet tot mijn beschikking).

De bezoekers kregen bij binnenkomst een vouwblad met een doorwrochte tekst over leven & muziek van Rollins, geschreven door Coen de Jonge, redacteur van Jazzism, die Rollins laat behoren tot de hors concours-categorie van Coleman Hawkins (the inventor of the jazz saxophone), Ben Webster, Lester Young en John Coltrane. Niet altijd een lieverdje geweest, detox & jail, maar overlevend dankzij de muziek met een aantal belangwekkende albums op zijn naam.
"Zijn vrouw Lucille overleed in 2004, maar opmerkelijk genoeg zit Rollins niet bij de pakken neer.. Hij treedt veelvuldig op, heeft een eigen platenlabel, Doxy Records (dat zich vooral op internet richt), en laat zich anders dan vroeger frequent interviewen. Bijvoorbeeld door een beroemde bewonderaar: acteur Clint Eastwood, ook een man die weet waar het in de jazz om moet gaan. Waar ze het over hadden? Over Lester Young, Dave Brubeck en Erroll Garner onder meer...Zie daarvoor www.sonnyrollins.com."
Rollins zong tegen het einde zelfs een blues, met een aan Armstrong verwante stem - in uiterlijk en gestalte deed hij mij denken aan mijn New Yorkse vriend Ira Cohen, die op dit moment in de Londense October Gallery zijn foto's exposeert. Hij dankte het Amsterdamse publiek (one of the better cities in the world.... global warming.... keep it going....) en gaf geen toegift, zelfs niet na een appaus dat ik op een kwartier schatte; hij kwam wel even op het podium terug om met bloemen te zwaaien. Tot ziens en horens; straks naar de hier vermelde webstek. Uiteraard oude bekenden tegengekomen: een zeer opgewekte Coen de Jonge, John Engels, Anthon Beeke, Willem Diepraam, Laetitia, Hans Teeuwen - et j 'en passe...(frans voor: onder meer).

Op de terugweg kwamen wij op straat de schilder Jan Sierhuis en zijn vrouw Tine tegen, huiswaarts kerend na een veiling voor het Rode Kruis in het Amstel Hotel (onze grote overbuur). Een aquarel van zijn hand had € 6000 opgebracht. Wij hadden de t.v.-film over hem, Martineau en Corneille gemist: vrijdagmiddag in de herhaling.
Tijdig genoeg om in een van de avondprogramma's weer te zien hoe de politie in Middelburg met de lange wapenstok op scholieren insloeg; ik was weer eens ontzet. Las vanochtend dat er excuses zijn aangboden; neemt de pijn niet weg. En met elke klap die een politieman- of vrouw uitdeelt wordt weer óf een anarchist óf een relschopper geboren...
Een natuurfilm van 47 miljoen dollar, om vast te leggen wat uitsterft, afkalft, verdwijnt, erodeert, uitgeput raakt, mooi is, wonderbaarlijk, eenmalig, NATUURLIJK.
Nu wij nog: natuurlijk worden, meespelen.
In Amsterdam, leert ons het Parool - onder swingende leiding van de nieuwe hoofdredacteur Barbara van Beukering, die gepraat heeft met alle 105 redacteuren van de vrijgevochten Amsterdamse krant, die in het hele land verkocht wordt (NRC dixit gisteren) - bestaat er sinds september in Amsterdam de clowngroep Rebelact, the Amsterdam Clown Army. Antiglobalisten-clowns: gegeven adres Doklaan 8-10.
"In december begint Rebelact met trainingen in Amsterdam. Deelnemers leren marcheren, geheimtaal, drillen en het eigen innerlijk."
En geweldloosheid, hoop ik, neem ik aan, vermoed en veronderstel ik. Zeker weten. Gek woord: vér onder stel. Nouja. Groeten aan Youp, Heleen, Linda, Matthijs, Katrien en Johan, van Edith&Simon. In de Boekmanzaal van het Stadhuis aan de Amstel gaan wij vanmiddag naar een inburgerings-ceremonie. Een hele goede dag toegewenst: Simon Vinkenoog, stedenbouwer.

Maandag 26 november 2007

The rhythm of breathing is the constant accompaniment to life

Waarom ik zoveel van Amsterdam houd?
Omdat ik vanavond van het spel van Sonny Rollins kan genieten in het Concertgebouw? Omdat ik de (binnen)stad als mijn broekzak ken?
Omdat ik hier de meeste vriendschappen gesloten heb, vrouwen bemind, kinderen gekregen?
Omdat ik van de weersomstandigheden geniet, die de stad in de stralende zon kunnen doen koesteren, of er een Breitneriaans patin overheen spreiden? De wolken, die vertraagd of versneld langs schuiven, de fietsers, voetgangers, ieder met hun eigen leven op het gelaat geschreven? Temidden van mensen die je kent en niet kent, de toeristen, de inboorlingen, de geïmporteerden uit de gehele wereld: allen voelen ze zich hier thuis, en komen op de een of andere manier aan de kost, en maken de stad tot een der weinige kosmopolitische scenes in dit platte landje.
Wie is er geen hangjongere geweest? Ik ging alle leeftijden in mijn vrienden- en kennissenkring langs: en ja hoor, we hebben allemaal op straathoeken gestaan, naar meisjes gefloten en wat er verder voor de hand kwam liggen - een open invitatie tot deelname.
Verder geen vragen meer te stellen, maar constateren dat het zo is: mijn geboortestad is de stad waar ik mijn leven wil uitvieren, de plek ook (MadMaster!) volgens mij het meest geschikt om de tijd niet te doden, maar springlevend te houden.
De acht jaren die ik in Parijs doorbracht, van mijn 20e tot 28e, zijn ongetwijfeld belangrijke leerjaren geweest, hebben mij naast de levenservaring en mijn werk voor de UNESCO de flux de bouche bijgebracht, die elke Amsterdammer van nature toch al heeft, maar in Parijs droomde ik heel wat vaker van Amsterdam dan in Nederland later van Parijs.
Ik heb dan ook altijd, mijn leven lang, tot op de dag van heden, mijn eigen brood moeten verdienen, in de wetenschap dat Nederland maar 0,5 % aan cultuur besteedt, tegenover 1% in Frankrijk.
Men hoort mij niet klagen; na vier rumoerige jaren als redacteur bij de Haagse Post besloot ik op mijn 32e als onafhankelijk schrijver, op free lance-basis en wat daarbij komt kijken, verder te gaan. Ander redactiewerk zou komen, op part-time basis, voor Podium, Kunst van Nu, Randstad en Bres - het tweemaandelijks tijdschrift over randgebieden in kunst, wetenschap, religie en samenleving, waaraan ik onder twee hoofdredacteuren langer dan dertig jaar verbonden was. Vertalingen; vele- ik wil ze hier nog wel eens opsommen, zoals ik hier dezer dagen vol blijdschap de titels van mijn dichtbundels, van 1950 tot nu vermeldde, die verzameld zullen verschijnen, DV.
Plus een boek over Amsterdam, met eerder geschreven en nieuwe teksten en gedichten, plus een herdruk van Het theater van de wreedheid van Antonin Artaud dat ik eerder vertaalde, plus een verschijning in Amsterdam Bevalt (in de Kapstok-reeks) en het boek van Verstraeten, interviews met schrijvers boven de 75.
Onderhandelingen zijn gaande over komende publieke verschijningen, waarvan ik mijn webstekbezoekers uiteraard op de hoogte zal houden: deze kring van getrouwen groeit gestaag. Ik doe dit allemaal (uit eigen zak; geen subsidie, geen maecenas op de achtergrond, geen advertenties) voor mijn grote plezier, als small niche player, in deze virtuele ruimte: geen Hyves, chatbox, uithangbord, prikbord, muurkrant. Het zijn de dagelijkse ruminaties van een eigengereid schrijver, die sinds 1950 in gedichten en notities, dagboekbladen en commentaren, zijn eigen visie uit wil dragen.
Want een visie is er; daarzonder zouden wij immers geen reden van bestaan hebben? Dat deze visie buiten de werkelijkheid zou staan, of een ontsnapping daaruit (vroeger vaker gehoord dan tegenwoordig) is nog niet zo zeker: alles beter dan de hypocriete en schizofrene toestand waarin de stuurloze wereld zich op dit moment bevindt, geregeerd door geheime diensten en de macht van het geld (grondstoffen, natuurlijke hulpbronnen) op de achtergrond. Geopolitiek: schurkenstaten. Plus in eigen land natuurlijk het wachten op het uiteenspatten van het monsterverbond tussen de 'leiders' die hun eigen kluts zijn kwijtgeraakt.
Wat voel ik mee met de kreet van Johnny van Doorn in zijn Gevecht tegen het zuur uit 1984:
"In deze tijd van acties zouden ze er er een moeten voeren ter wille van het uitstervende boniseursvak. Maar ja, voor je het weet loop je in een Stoet mee met lieden die ziekelijk de klok naar de goeie ouwe tijd willen terugdraaien. Of 't vroeger zo leuk was. Oma's pappot, klompendansjes op het bleekveld, ik bedoel die Ot- en Sien-regressie, welke ons land schijnt te overspoelen."
Vooruitziende blik, die Johnny!
Ter afsluiting van deze woordenstilte memoreer ik graag de Navaho traditional, zoals ik die noteerde in Goede raad is vuur, van mei tot november 2003 geschreven in Buitenzorg (Amsterdam), in 2004 verschenen bij Uitgeverij Passage in Groningen. ISBN 90-5452-107-4.

Trust your vision
make it whole
          hold it like the Navajo
          his solemn desert oracle
          in quest of shaman passage
          gaining his healing chant
          guiding him through life.
Hold the vision
          constantly rising
          it is the way nature works
          through you
          it is the only self
          an everchanging underdream
          a vision (if you see it)
          up to you
          to make real.
Act on your vision
          and pray that you are blessed.

En nu wacht de verse koffie. Basta en tot de volgende keer. Simon Vinkenoog, bonisseur.

Uit Nik Douglas, Tantra Yoga, uitgave Munshiram Manoharlal, 54 Rani Jhansi Road, New Delhi 55.
Sales counter 4416 Nai Sarak, Delhi 6, India, January 1971.

Zondag 25 november 2007

The dyadic principle grants far more than a doubling
   of energy to two people joined in an endeavor

Amsterdam - Arnhem vice versa
vlnr Meng Ing Chu, Yvonne van Doorn, Edith Ringnalda, Simon Vinkenoog, Betty van Garrel en Hans Verhagen

De uitstap naar Arnhem was bijzonder geslaagd; in de welgekozen sfeer van de Villa Sonsbeek in het ruime Sonsbeekpark met uitzicht op de benedenstad kwam in het kader van het Wintertuin Festival de publieke uitreiking van de Johnny van Doornprijs 2007 aan Bart Chabot ruimschoots tot zijn recht, te meer waar na het gesprokenwoord-ritueel de prijswinnaar de dankbetuiging voor de prijs tot uiting bracht door vanaf de Grote Hoogte het gedicht Belvédère van Johnny van Doorn voor te lezen, na een bijna rituele fakkeloptocht naar de zo genoemde toren in het park.

Erik Jan Harmens en Bart Chabot luisterend naar voorlezing juryrapport

De deelnemers en medewerkers hadden te voren van een uistekend lopend buffet kunnen genieten; het werd een feestelijk treffen van mensen die elkaar al sinds jaar en dag kennen, uit de gemeenschappelijke schrijvende & voordragende vrienden&kennissenkring. Woordkunstenaars allen; de avond stond bol van heus gelach, en niet alleen om de perfecte stem-imitatie van Johnny, die Maarten Spanjer ten beste gaf tijdens Bart's gesprek met Johnny in de hemel (vanachter een belicht voordoek), dat hij om de zoveel tijd op het toneel voert, nu op de huidige situatie toegesneden, en uiteraard met de groeten van Jan Wolkers, die hij daar in gezelschap van lieftallige dames had aangetroffen.

De Chabot-clan: Yolanda, Storm en Maurits en pup Napoleon

Vanuit de coulissen een zijaanzicht op een verwachtingsvolle zaal

Van lnr op het podium, (voor u, in de zaal vrnl) Martin Bril - die de 5, 6 velletjes tekst met eerbetoon aan Bart een voor een op de grond liet vallen, in plaats ze aan de achter hem op het podium gezeten prijswinnar te overhandigen (wat ik zou hebben gedaan. Niemand raapte de papiertjes op; ook ik niet;waren er geen efemera-verzamelaars?).
Naast Martin zat Hans Verhagen die een cafétafeltje met me deelde, tot ons genoegen, en uit zijn nog te verschijnen bundel Zwarte gaten voorlas, tot veler genoegen; ik las de twee Voorvallen van Johnny van Doorn voor, uit Randstad 11/12, een tocht naar Weesp met Robert Jasper Grootveld en zijn beschrijving van de happening Open het Graf.
Bart Chabot, vaak opspringend gezeten in een barokke fauteuil, liet ons meerdere malen genieten van zijn niet te stuiten woordenstroom, ook in zijn aankondigingen. Jan Mulder haalde warme herinneringen aan zowel Johnny als Bart op, Erik Jan Harmens liet uit het tijdschrift Krakatau zijn parodie op Ginsberg's Howl horen, Hol. En Maarten Spanjer tenslotte, muntte vooral uit in zijn reeds genoemde personifcaties.
Voor mij was van belang de ontmoeting met Vic van de Reijt, bij Nijgh & Van Ditmar uitgever niet alleen van Chabot - van wie hij ter gelegenheid van de prijsuitreiking voor de aanwezigen een boekje in 250 exemplaren had laten drukken: 14 van diens gedichten met als titel Signore Coconut.
Vic heeft de stoute taak op zich genomen mijn Verzamelde Gedichten uit te geven; zijn ja-woord was me via Joep Bremmers bekend, maar het is goed het elkaar aan te zien: geestdrift & vertrouwen. Verder veel oude en nieuwe getrouwen; van 3 u vannacht tot 3 u vanmiddag in bed gelegen, Buitenhof bekeken, kranten gelezen, scrabble gespeeld (aanbevolen aan alle rappers en hiphoppers) en ons ook verder niet verveeld.
Twee keer bijna gecrasht; taakbalk verdwenen; Robbi Vlasman hielp ons telefonisch uit de nood. Mooie avond voor ons en morgen een nieuwe week. Live or be lived! Simon Vinkenoog, puinruimer.

Vrijdag 23 november 2007

Irreverence should not take itself too seriously

Opnieuw een kogel door de kerk, een titel in de voorjaarsaanbieding van uitgeverij Passage, een mooi uitgaafje over AmSterDam/Mad Master, een keuze uit de gedichten en prozateksten die ik vanaf mijn eerste dichtbundel Wondkoorts (1950) aan mijn geboortestad wijdde.
Mocht mij al een identiteit toegediend moeten worden (persoonsbewijs, alibi, identiteitsbewijs) dan zou ik Amsterdammer zeggen, Mokum Aleph, het nieuwe Jerusalem - waar wij, in de nieuwbakken Metropool met twee miljoen inwoners (dankzij Groen Linkser Maarten van Poelgeest) nog altijd dieper in de toekomst duiken denken & leven dan elders in de moerasdelta. Niks geen hoogmoed; kom zelf kijken, voelen, ruiken. Smeltkroes met rafelranden, microkosmos.
Ik heb in de loop der jaren ervaren, dat ik een Ich-Erzähler ben, onmachtig personages te scheppen - ik moet het doen met de mensen en ervaringen binnen mijn eigen blikveld. Maar nog altijd geldt La realité dépasse la fiction: oftewel de werkelijkheid gaat elke fictie, verdichtsel, verzinsel te boven.
Dat fictie van belang is, ik ontken het niet. Met bewondering voor het IDFA, het Internationale Documentaire Film Festival, dat een film als Operatioon Homecoming: Writing the Wartime Experience deze week als openingsfilm heeft ingezet.
Gawie Keyser schreef er een indringend artikel over in de Groene Amsterdammer (23.11.07): Oorlog en de gewone mens. De film toont, volgens hem, het belang van fictie om het trauma van oorlog te verwerken - iets wat dezer dagen ook geschreven werd over het nieuwe boek van Moses Isegawa over de kindsoldaten in Uganda. In de film komt het absurdistische en ambivalente karakter van de moderne oorlogvoering tot uiting.
"Het overheersende gevoel bij het lezen van de verhalen en het zien van deze film is de vreemde gewaarwording dat oorlog een mix van heroïek en tragiek kan zijn, van misdaad en eer. Een paradox manifesteert zich, namelijk dat oorlog fout is, bijna altijd, maar dat de gewone mannen en vrouwen die oorlog voeren het gelijk bijna altijd aan hun kant hebben. Hoe kan dat dan? Of toch niet? En zijn zij per definitie schuldig, alleen al omdat zij voor een carrière in het leger hebben gekozen?"
In een der filmverhalen wordt de oorlog als een smerige toevalligheid getoond, "waarbij het doden van de tegenstander verstrekkende emotionele gevolgen heeft, en waarbij angst (...) lelijkheid, haat en racisme in de hand werkt doordat de vijand opeens een gevaarlijke gewichtsloze massa is."
De ook op het Idfa-festival (tot 2 december in Amsterdam) vertoonde film van Donald Sutherland en Jane Fonda: FTA: Fuck The Army uit 1972 noopt Gawie Keyer tot de vraag: Wat is er veranderd?
"Misschien het feit dat oorlog in de huidige tijd iets vanzelfsprekends is geworden, dat er in zo veel landen op zo veel verschillende manieren wordt gevochten dat het bombarderen van een stadje of het neerschieten van een groep onschuldige burgers in een oorlogssituatie geen nieuws meer is. En het is geen nieuws, omdat dat soort incidenten geen direct effect heeft op het dagelijks leven van mensen in ontwikkelde landen in Amerika enEuropa. (...) De huidige oorlogen zijn abstracter, ze zijn slechts concreet voorzover er gesaneerde beelden van in het Journaal verschijnen. Maar die oorlogen moeten nog steeds worden verwerkt, en juist door het vertellen van verhalen - door het fictionaliseren van oorlog - kan de oorlogservaring iets echtst worden en valt het trauma enigszins te hanteren. En wanneer dat gebeurt, is er sprake van mobilisatie van gevoelens en ideeën."
En hij citeert tenslotte de 88-jarige Pete Seegers (Pete Seeger, The Power of Song), die zegt: muziek kan je afleiding van je problemen bieden en soms kan muziek je helpen bij het begrijpen van je problemen en soms kan muziek je helpen iets aan je problemen te doen.

Zo is dat, moedertje- vadertjelief! Aan het werk. God respects me when I work, but he loves me when I sing. Wie zei dat? Ik heb het zelf gehoord! Simon Vinkenoog, voorzanger.

Donderdag 22 november 2007

Birds caged too long may not wish to fly when released

"Wat mij betreft wordt morgen het Anne Frankhuis gesloten. Dan mag je er alleen nog in als je in drievoud een met redenen omkleed verzoek hebt ingediend, dat door een commissie van wijze mannen pas na lang beraad is gehonoreerd."
Het zijn de eerste zinnen van Max Pam's Beweringen & Bewijzen in De Volkskrant vandaag. Het ramptoerisme rond het Anne Frankhuis heeft hij al jaren lang een onprettig gezicht gevonden: "Vaak stonden dezelfde bezoekers eerst in de rij bij Madame Tussaud."
Hij heeft zich, evenals ik, gestoord aan Sytze van der Zee, voormalig hoofdredacteur van Het Parool, die het kappen van de kastanjeboom in de binnentuin achter het Achterhuis 'een daad van pure barsbaarsheid' noemt. Stel dat Anne Frank een poes had gezien - had men het leven van die poes na de oorlog moeten rekken, eventueel opzetten, balsemen of op sterk water zetten?
"Het is een boom en zelfs bomen gaan dood. Een dooie boom in de tuin van Anne Frank vertelt ons hoofdzakelijk dat alles dood gaat, en misschien willen wij juist dat niet weten."(...)"Anne Frank is al jaren een hype en dat geldt nu ook voor haar boom. Aan de reacties op de voorgenomen omzagerij kun je aflezen dat het een goede tijd is voor symbolen. Het gaat weer goed met de vlaggen en uniformen, met het volkslied en het koningshuis. Niet het geloof in God is terug, maar het uitvoeren van de rituelen. Er worden symbolen gekoesterd, al weet niemand meer waarvan. De boom van Anne is ook een symbool, maar van wat?
Je zou zeggen: de boom staat voor ouderdom, voor lopen op krukken, voor de rollator, voor ziekte die geen einde vermag. Een feniks mag de boom beslist niet zijn. Liever dood in de staketsels dan herrezen uit zijn as, weer groeiend naar het licht. Er wordt schande gesproken van de man die voor veel geld de kastanjes aan het verpatsen is, maar deze handige buurtgenoot heeft beter dan wie ook de tijdgeest begrepen. Via hem vertelt Annes boom ons dat de wereld bedrogen wil worden."

Mundus vult decipi: de constatering, vaker opgemerkt en voortdurend; kort na de oorlog 40-45 bracht Niels Augustin rond het herleefde Amsterdamse Leidseplein de term onder in de blaadjes die hij achtereenvolgens uitgaf: de Dualist, Uiting, de Keerkring, Spleen, Cahier Eylders en Sence & Sentences.
Ze worden alle door Hans Renders vermeld in de inleiding tot Een kleine mooie revolutie tussen Cobra en Atonaal BRAAK (De Bezige Bij, Amsterdam 2000) met de fascimilé-heruitgave van het little magazine BRAAK, dat in zeven afleveringen in '50- '5l in Amsterdam verscheen, eerst onder redactie van Remco Campert en H.R.Kousbroek, later uitgebreid met Lucebert en Bert Schierbeek.(Van de acht nummers van BLURB, dat ik terzelfder tijd in Parijs samenstelde, zijn de facsimiles op deze website aan te treffen.) In de Renders-uitgave worden de zeven nummers aangevuld met Braak Extra, teksten verzameld voor een nooit-verschenen allerlaatste nummer van Rudy Kousbroek (2 x), Remco Campert, Gerrit Kouwenaar, Hugo Claus (in handschrift), Jan G. Elburg, Simon Vinkenoog, Lucebert en Bab Westerveld. Eén gedicht is abusievelijk aan mij toegeschreven: een geur van verbrande veren, voor Remco, 28/5/87 is toch echt van Gerrit Kouwenaar.
Het roept diverse gevoelens op, door deze facsimiles te bladeren. Een neger uit Mozambique van Remco Campert verscheen in Braak voor het eerst, en de randtekeningen door Lucebert tussen de teksten aangebracht, brengen iets van de opwinding dier dagen terug. Een mooie, waarschijnlijk allang uitverkochte uitgave.
Voor deze webstek tilde ik er twee teksten uit: Rapmun's Onthulling van Rudy Kousbroek, 1 mei 1975 en een dagboekpagina van mij uit september 1985: Tover te over. Zoeken maar!

BRAAK - tekening Lucebert

Edith ruimt een kast met LP's, CD's en DVD's op. Wij hebben kaarten voor het Sonny Rollins-concert a.s.maandag in het Concertgebrouw besteld; ik hoor hem nu hier, evenals Allen Ginsberg samen met Bob Dylan en vele andere opgeduikelde schatten - zoals de entartete blues & jazz-nummers van Werner Pieper's Transmitter-label in Duitsland, waarover ik - was het gisteren? - schreef.
Het is vol van leven hier; ik geef het graag door. Vertrouw op jezelf, laat je door niets & niemand bedotten, piepelen, in de maling nemen, of terneerslaan. Houd je geweten schoon, en weet wat je zegt. Alles wat je zegt kan voor en tegen je gebruikt worden - ik heb er ervaring mee. Keep smiling, al doet het pijn! Simon Vinkenoog, Oog & Oor.

Woensdag 21 november 2007

The body is a prism that may be used for
    inward and outward projection

Het ging er weer zonder blikken of blozen van los: de ene libidineuze dichter na de andere, m/v. Nog pas gisteren..
Is de seksuele revolutie af- of aangebroken? Niets aan de hand; elke generatie moet opnieuw het eeuwig ritme hervinden, beetje bij beetje, voetje voor voetje, vallend, struikelend en opstaand - men ploetert verder, van projectie naar sublimatie, van onmacht of onvermogen tot het voor velen blijkbaar nog altijd gangbare dogma post coitum omne animal triste est.
Nou, vergeet dat maar - ik riep ERVARING toen het onderwerp ter sprake kwam. Dat weet ik; en stond niet eens op om het eens flink te zeggen, voor de aanwezigen op de poëzie-avond in Festina Lente, ik hield me in (heb ik ook moeten leren), maar hoe kun je nu in godsnaam een goed seksleven hebben, klaarkomen met sex, als je niet met jezelf, het leven en de wereld om je heen kunt klaar komen? Is het niet altijd aanpassen, tegemoetkomen, confronteren en op jezelf terugvallen?
Ik blijf het jammer vinden dat in de nederlandse poëzie het navelstaren toch bijna een routine geworden is, hoe wijder de blik van de angelsaksische poëzie waarmee ik blijkbaar meer vertrouwd ben, of de grote cantos, de wijde verruimde blik. Want ja, sex staat midden in het leven, maar dat niet louter & alleen: zelfbeheersing - ach wie ben ik: heb ik ook niet jaren&jaren lang achter mijn pik aangelopen, of mag ik dat zo niet zeggen?
Gelukkig geen ach en wee, de avond - er gebeurt ALTIJD wat, wat uitroepteken, wat vraagteken.Tien dichters in de maandelijkse poëzie-slag; eerst krijgt elk hunner drie minuten de tijd om zich met hun teksten voor te stellen, waarna de jury beslist wie van hen doorgaat naar de tweede ronde: 4 minuten. (Presentator Sander houdt nauwgezet stopwatchend bij) Uit deze keuze komen de finalisten te voorschijn; de aanwezigen hebben ondertussen op stembriefjes kunnen aangeven wie van de tien dichters volgens hen de publieksprijs verdient.
Laura, Gerben, Bob, Merijn, Albert, Freek, Joanna, Adjan, Jan en Willem traden aan, van wie Bob, Merijn, Albert en Freek naar de tweede ronde promoveerden: met pussypower uitgeteld en hardcore hermetica.
De eindstrijd tussen Freek (publieksprijs: prima spaanse wijn) en Albert (€ 70.- rijker) verdiende niet de schoonheidsprijs; gelukkig dat de poëzie geen beter of slechter kent, 'de beste' bestaat niet (kwaad 1 ego weglopend: "waarom mocht ik niet naar de 2e ronde?" jaja!) , slechts kleiner (micro) of groter (macro), mineur en majeur, junior en senior, passie en hobby, tijdverdrijf en Ikkannietanders bestaat, en verder; slechts ervaring, veel lezen, meemaken, contacten en ontmoetingen, reizen naar binnen & buiten.
De in zijn tijd zo genoemde Prins der Dichters A. Roland Holst verduidelijkte eens en voorgoed:

"Wie zich een eigen weg baant door de wereld
hoort in het leven eens zijn eigen lied."

En wat een geluk, als je dat beschoren is! Als je alles kunt aanvaarden zoals het is; tant que cela dure: de hoorn des overvloeds voor je zintuigen, met altijd de ingebouwde mechaniek: Op = Op, en de onthechtende ervaringen op de weg daarheen. Van het inc-naar het reïnc...
De weg van het hart, van de adem, van het ritme, de muziek - wie zingt, die wint.
En laat liefdesliederen klinken en glinsteren, diamanten woorden strooiend op een zonverguld confettispoor van Niets - weet je nog de kleuren die we zouden moeten uitvinden om te kunnen verwoorden wat het orgasme inhoudt?

Alone and without his nest shall the eagle fly across the sun. Kahli Gibran.

POEZIE EN LOGICA

"In de computerwereld daalt 'denken ' af naar het niveau van taal. Computertaal bestaat uit reeksen willekeurige symbolen; computerdenken is niets anders dan de manipulatie van deze reeksen volgens de regels van de logica. Er bestaat natuurlijk ook een alternatieve opvatting, welke rijkelijk vertegenwoordigd is in de antieke, middeleeuwse en moderne literatuur, nl. dat taal meer is dan de som van haar syntaxische delen en kan dienen als toegangsweg tot hogere terreinen van denken of zijn. Giambattista Vico, dat grillige genie van de 18e eeuwse f politieke filosofie, heeft gezegd dat de eerste taal onder de heidenen bestond uit poëzie en dat de eerste wijsheid poëtische wijsheid was. Hoewel niemand tegenwoordig gelooft dat de Griekse tijdgenoten van Homerus in hexameters spraken, is het waar dat de vroeg-Griekse houding tegenover de taal heel wel poëtisch genoemd zou kunnen worden, of zelfs religieus of magisch. Met de verlichting van de 5e eeuw in Athene kreeg het oude standpunt concurrentie van een nieuwe opvatting; de zogenaamde sofisten gingen woorden op een meer koele, meer logische manier gebruiken als manipuleerbare fiches om er retorische of filsofische problemen mee op te lossen. Sedertdien hebben deze alternatieve gebruiksmogelijlkheden van de taal - logische en de poëtische - in elk tijdperk om de voorrang gestreden. Voor sommige schrijvers (ik denk speciaal aan Plato) bestonden het logische en het poëtische aspect naast elkaar in een toestand van gewapende vrede en incidentele vijandelijkheid. Vooir de meesten had echter de ene of de andere opvatting over taal de overhand en bepaalde hun intellectuele horizon."
Altijd verder, of eerder te lezen. Pagina 149 in De Mens van Turing. Westerse cultuur in het tijdperk van de computer, door J. David Bolter, Kok Agora/Pelckmans, 1986, ISBN 90 242 7535 0 (NL) & 90 289 1163 4 (B). Oorspronkelijk: Turings' man: Western culture in the computer age, 1984.
Intussen verblijvend, na deze wijze levenslessen, met alle respect, Simon Vinkenoog, Inderminneschikker.

Dinsdag 20 november 2007

The simple realities of everyday life have an important
      connection with the world of high ideals

Opengeslagen pagina 376; het gesprek ging over bloemlezingen. Technicians of the Sacred - A Range of Poetries from Africa, America, Asia, Europe & Oceania, Second Edition, Revised and Expanded. Edited with commentaries by Jerome Rothenberg, die voor dit - en overeenkomstige bloemlezingen van zijn hand alle respect verdient - wat geschiedt in de Verenigde Staten van Amerika, waar dit forse boek van 636 pagina's verscheen bij de University of California Press, Berkeley, Los Angeles, London 1985 ISBN 0-520-0400-4.
Zo uitgebreid als de inhoudsopgave is, 7 pagina's, zo kort & krachtig is hier Jerome Rothenberg's
Post-Face:
WOULD-THAT-THEY-ALL-KNEW-THESE-SONGS is what I think of you.
It seems as if we were beginning to walk. It seems as if we were going as far as the earth is good.

Spijkers met koppen, daar houd ik van, het vruchtbare gesprek ging over bloemlezen & bloemlezingen. Van alles overhoop gehaald, van Rimbaud tot Ginsberg, Ezra Pound tot Lenny Bruce. Kruisbestuivingen: kijkleesluisterboeken.
In het boek uit 2002 The Trials of Lenny Bruce - The Fall and Rise of an American Icon, door Ronald K.L.Collins & David M. Skover (SourcebooksMediaFusion, www.sourcebooks.com) is een CD toegevoegd: "One-hour CD includes Lenny Bruce's notorious routines and excerpts from Lenny's never-before-released secret trial tapes."
En in de marge van I celebrate Myself, Bill Morgan's biografie van Allen Ginsberg, worden de gedichten vermeld die op een bepaalde gebeurtenis betrekking hebben, met opgave van de vindplaats in de Collected Poems.
Kijkluistermee; we dwalen af. Wie zegt dat? Jij? Ik? Wie ben jij dan wel? Ik luister, terwijl - alles is mogelijk: er raast ook een stofzuiger door de kamer, maar dat duurt niet eeuwig - naar een Transmitter-CD, ooit van Werner Pieper ten geschenke gekregen, nu pas ten uitvoering te voorschijn gekomen: mellow is het eerste woord dat in mij opkomt om de blues & jazz dier dagen te laten voelen. Een serie Flashbacks, waarin Dope Head's Mamas & Papas high & low 25 nummers, van 1917 tot 1941 ... and - DrogenSongs, Sky High zwei... the sky is high (voorkant duitstalig tekstboekje met accurate vermelding van wie wat waar - ... and so am I. (achterzijde).
In de serie Flashbacks andere muzikale bloemlezingen: crazy & funny - noveltySongs; geil& sexy KopulationsBlues en blue & lonely SehnSuchtsMusik. Vraag catalogus Werner Pieper's
Medien Experimente D-69488 Löhrbach, Duitsland.

Ben ik afgedwaald? Mocht dat niet? Don't explain. Don't apologize - een van de versies, door de Machiavelli's in mijn omgeving naar voren gebracht. Niet klagen, zeuren of treuren - Anil Ramdas - in een NRCah-column Opkomst (en ondergang) van humor - beseft na het zien van een Indiase film dat humor afhankelijk is van het vermogen je kwetsbaar op te stellen, jezelf op de korrel te nemen, jezelf een spiegel voor te houden. Daar is een enorme zelfverzekerdheid voor nodig: zonder zelfvertrouwen geen humor. Is het daarom waarom ik vind dat er in Nederland weinig te lachen valt? Kan ik daarom niet meer tegen de beschuldigende toon die je overal tegenkomt, in kroegen en in kranten, bij politici en gewone burgers? Inderdaad, als je erover nadenkt is dat het wat Nederland momenteel typeert: geslotenheid, angst, een gevoel door alles en iedereen te worden bedreigd. Dat is dodelijk voor de humor."
Hoe eens ik het met Ramdas moet zijn, wat doe je eraan? Moppen vertellen? Ik hoorde een goede uit Middelburg. Marokkaan komt aldaar een koffiehuis binnen en laat de deur open staan. Iemand roept: "Hé, ben je soms in de moskee geboren?"
De tweede haha kwam uit Drachten, waar een Friese songwriter mij vertelde wat zijn vrouw eens tegen hem zei, toen hij neerslachtig was: "Zal ik wat oud applaus voor je opwarmen?"

En daar mag ik afscheid mee nemen - vanavond wacht mij de maandelijkse Festina Lente-avond. Dichters, nee de dichters krijgen ze niet klein! Simon Vinkenoog, luisterboekanier.

Maandag 19 november 2007

In silence the truth can at last speak

Zeer vruchtbaar weekeinde: ik vergun mij een terugblik. In Den Haag de andere zusters van Edith getroffen; een ouderwets Conseil de famille, waarin termen als Persoons Gebonden Budget thuis horen, en ik dus niet. Ik houd mijn vrije lans tot iets het in mij begeeft - ik ga niet raden wat. Voorlopig ben ik niet uitgesproken, uitgeschreven, woorden beelden en begrippen dienen zich aan al lezende, overwegende, tijdens het Niets-doen, in het rangschikken van papieren - O, het strenge alfabet! - maar toch voornamelijk in de intermenselijke reacties, als je je temidden van mensen aanwezig voelt, dat ieders bijdrage er toe doet, elk mens zijn eigen rol spelend, 'deugend' of stout, ondeugend.
Spotzieken, cynici - ik kom ze nog slechts op papier en via de geluids-beeldgolven tegen; voor mij bestaat de wereld uit mensen van goeden wille (de bonne foi) en de anderen, de op de bonnefooi levenden, die louter aan zichzelf denken, zonder enig gevoel voor wat er in anderen omgaat, gesloten voor alles wat hen niet welgezind is.

Voor mij was het bezoek aan 's-Gravenhage ook interessant, omdat Edith's jonge neef Bozar Ben-Zeev mij de door hem verzorgde in 1 ex. gedrukte KERSVERS-jaargang (voor eigen naslaggebruik) kon overhandigen; in twee delen. In 1 band gebonden zouden de 305 + 307 pagina's onhandelbaar zijn geworden, gezien het dubbelzijdig 100 gram top color-papier waarop deze dagboekteksten gedrukt zijn. Juni 2004 aangevangen - in het Archief ter kennismaking beschikbaar - ben ik nu in de 4e jaargang beland.

Het optreden in Drachten, georganiseerd in de voormalige machinefabriek Sluis aan de Tussendiepen 6, waar Jan Ketelaar in zijn beeldend kunstatelier - geschilderde portretten en mensdierfiguren in ijzer - werkt en ook de verzameling Zwitserse autobussen van Jan Hofstra-reizen zijn gestald, trok een aandachtig publiek.

Potzenmakerij Ketelaar www.janketelaar.nl

Een zestal dichters trad aan, het merendeel in het zoetvloeiende zangerige Fries, sommigen zichzelf begeleidend met gitaar of piano: Meindert Talma, Dris Reeder, Hessel van der Wal, Nyk de Vries, Jan Kuipers Alma (die mijn gedicht Heilwens Liefde op muziek had gezet en in het Fries zong) - allen electronisch bereikbaar www.naam.nl, en gastheer Jan Ketelaar die ik had leren kennen tijdens een Festina Lente-dichtersavond (aan de Looiersgracht 40b) in de Amsterdamse Jordaan. Morgenavond weer: elke derde dinsdag van de maand, nu al in het tiende seizoen.
Dichters zullen blijvend van zich laten horen, en als het geen senioren-dichters zijn, zoals Remco Campert, die Nieuwe herinneringen toevoegt aan de oudere ("wat dichter bij huis/ dat is de leeftijd"), zijn het wel de jongeren die blijven piepen zoals de ouderen zongen.
Alle begin is moeilijk, maar er is geen einde. Dat maak je zelf overigens uit, kwestie van ervaring en ondervinding. Wij werden twee cd's rijker: De Tijdspringer van Jan Kuipers Alma en Onbedekt van Hessel van der Wal met dank aan de makers. Uitstekend contact (zonder micro) met het aanwezige honderdtal mensen, dat geïnteresseerd luisterde en niet schroomde ons in de pauzes te benaderen, wat ik altijd toejuich.

Geestdrift, daar gaat het om, lieve mensen. Ik las in Het Parool van Jos Bloemkolk een bespreking van Het zelfhulpboek van Frits van Egters, die het heel hard nodig had: het gaat om de Bezige Bij-herdruk van het boek De kleine neurasthenicus.Beknopte handeiding tot een ordentelijk leven, door Herman Gerard de Cock, in 1922 in eigen beheer uitgegeven, dat in Simon van het Reve's De avonden voorkomt.
Ik citeer Bloemkolk; de journalist Wim Wennekes schreef in 1981 over Herman de Cock (1871-1956) in het tijdschrift De Engelbewaarder.
"Reve heeft zelf geschreven dat hij zijn magische titel Het boek van het violet en de dood ontleende aan De kleine neurasthenicus. Wennekes vond als eerste de betreffende passage. "'Dorus de wijsgeer ' zegt: "'t is net, meneer, 't is net, alsof een dure plicht mij op de schouders rust. De plicht om een groot, een machtig boek te schrijven. Een boek waarvan de titel luiden zal: 'Van 't licht en van den schaduw, van 't violet en van den dood... En van de geestdrift.'"

Aan 't licht en de geestdrift is G.K. van het Reve niet toegekomen. Wel, hier groeit iets uit mijn handen. Zullen we het geestdrift noemen? Er is alles voor te zeggen; het is waar het mensen ook vaak aan ontbreekt.
Gisterenavond thuisgekomen, maakten wij het staartje van mijn zoon Arthur's 29e verjaardag mee; hij bewoont de verdieping boven ons. Wij troffen er tot mijn groot plezier mijn dochter Anna (1973) en oudste zoon Robert (1947) aan: uitgerust & met pensioen. Enig aangenaam familiegekout: Tout va très bien, Madame la Marquise! (daar hoor ik Charles Trenet bij). Gegroet, Simon Vinkenoog, bijrijder.

Zaterdag 17 november 2007

God's chosen people can only be the entire human race

Het was een ontzettend leuke schoolmiddag van 2 tot 4 gisteren in het tot bezoek nodend gebouw van de OBA, de Centrale Bibliotheek aan het Oosterdokseiland - van waaruit (nogmaals, dit is ons derde bezoek en verslag) op de zevende verdieping zowel het WOK-restaurant La Place, een bar, het Theater van het Woord en een prachtig uitzicht over oud Amsterdam diverse zinnen strelen. www.oba.nl.
De middag was het besluit van de Nederland leest de gelukkige klas van Theo Thijssen-maand; het boek dat in bijna een miljoen exemplaren via bibliotheken, scholen tot in het parlement werd verspreid. De zaal was gevuld met Thijssen-fans & bibliotheekbezoekers.
Philip Freriks beëindigde met enkele voorgelezen fragmenten uit het boek de toernee die hij dezer weken, samen met Jan Carmiggelt, directeur van het Theo Thijssenmuseum in opdracht van de CPNB had ondernomen, er werden prijzen uitgereikt (TROUW lezen vandaag; een indrukwekkend voorgelezen verhaal van juffrouw Aukje), een wethouder uit Duiven kreeg een straatnaambordje voor de eerste in aanbouw zijnde Theo Thijssenstraat in Nederland, Anthon Beeke reikte een prijs uit aan de beste van 164 inzenders voor een nieuwe omslag van het boek, en vijf geletterden mochten opnieuw plaats nemen in de schoolbanken, om over hun schooljaren te praten.
Op de foto leest Freriks nog voor, terwijl (buiten beeld) meester Postema zijn leerlingen aanspoort plaats te nemen. John Leerdam is te laat, Freriks moet zijn voordracht nog beëeindigen, plaats hebben genomen Kees Fens en Ikke op de eerste rij en Hedy d'Ancona achter ons. De twintig toegestane minuten voor dit programma-onderdeel hadden gemakkelijk heel wat langer kunnen uitlopen.
De laatste vraag ons gesteld betrof de schrijver, die volgend jaar Nederland aan het lezen zou moeten brengen; een en ander wordt 8 januari 2008 bekend gemaakt. Terug tot Ina Damman opperde Fens; Vestdijk is te moeilijk achtte Postema, ik opperde Multatuli en Hedy zei terecht Hella Haasse en ook Het bittere kruid van Marga Minco werd genoemd.

Wij maakten gebruik van het Openbaar Vervoer, metro, tram en benenwagen: voor mij een goede looptraining; op de terugweg wipten wij even op het Frederiksplein bij Mila in het Hemp Hotel binnen - midden in (wisten wij) Lady's Day, de derde vrijdag van de maand tussen 5 en 8.
Ik werd met een glimlach geduld, ik mengde me ook niet in de volière rond de bar achterin, maar nam met genoegen plaats op een bank voorin, dronk koffie en raakte in prettig gesprek met enkele (nieuwe) en oude vriendinnen.
Op beide adressen, OBA en HH, nam ik naar gewoonte alle flyers, programma's en aankondigingen mee. Een Harry Potter Night in de OBA, en wel vier Rent-a-bike-adressen, compleet met routes (over de Skinny Bridge bijvoorbveeld) en ik zou hier handenvol webadressen kunnen strooien.
Van de CPNB-tafel in de OBA nam ik een exemplaar van Morf, tijdschrift voor vormgeving mee en een premsela.org/Herfst Winter '07'08 programma, betreffende design, re-design etc.
Het zevende nummer van dit twee keer per jaar verschijnend tijdschrift, 122 pagina's speciaal voor studenten vormgeving aan HBO-opleidingen en universiteiten, bevat een keur aan nieuwe en klassieke teksten, op elk gebied van vormgeving, is zelf prettig en rustig leesbaar, met een eenheid in de typografie, al zijn er volgens de colofon 18 verschillende lettersoorten gebruikt. Zie verder www.morf.nl.
Mij sprak bijzonder aan de tekst van William Morris De terugkeer van het ambacht uit 1888 en ik zie in De opstand der mobs van Max Bruinsma verwantschappen met situationistische ideeën. Premsela.org maakt melding van Design.nl; ga ik straks ook even kijken.

Roel Klaassen en Esther Muñoz in morfologisch gesprek met Simon

Twee medewerkers van MORF kwamen bij ons zitten, die zagen dat ik het blad inkeek. De jongeman vertelde me enthousiast over een bijeenkomst Young at Heart, waar hij vorige week geweest was, gezien het succes een jaarlijks evenement. Organisatie rinkman@premsela.org
"Stel, je bent een jonge ontwerper. Wat is interessanter dan een middag door te brengen met collega's uit een vorige generatie? In kleine groepjes aanschuiven bij mensen als Gerard Unger, Marijke van der Wijst, Frans Molenaar en vele anderen?"
Paul Mertz, reclameadviseur en senior ontwerper, over zijn deelname vorig jaar: "Ik vond het enig om te doen. Inspirerend ook. Ik werd zelf ook gedwongen om weer eens goed op een rijtje te zetten warom ik dingen doe zoals ik ze doe. En zou ik ze nog steeds zo doen als toen? Ik vond het een heel boeiende ontmoeting tussen de oude generatie en de mensen die de fakkel nu maar eens moeten overnemen. Wat me wel opviel, was het gebrek aan historisch besef. Ik heb in totaal met zo 'n dertig deelnemers aan tafel gezeten en niemand kende bijvoorbeeld Willem Sandberg. En dat soort dingen hoor ik vaker. Anthon Beeke vertelde me eens dat een stagiair van hem Wim Crouwel niet kende. Dat vind ik toch wel schokkend.
Tegelijk is er wel honger naar verhalen over vroeger, merk ik. Ze stelden weinig concrete vragen, maar waren vooral geïnteresseerd in mijn ervaringen. Zo van 'hoe deed jij dat nou als beginnend ontwerper, hoe was die tijd'. En wat me ook opviel is dat de 'oudjes' nog zo scherp zijn. Zo boeiend als Friso Kramer aan het vertellen was, waarbij de jongeren aan zijn lippen hingen. Dat is gewoon leuk om te zien."
Op weg naar huis kwamen we ook de lachopwekker- arts Dhyan Sutorius tegen, die ons een aankondiging in de hand, en een verhaal in de oren stopte: een AHA! Lachmeditatie-workshop in Amsterdam, maandag 26 november om 19u25 op een nader aangegeven adres. Reserveren noodzakelijk: 020-6900289 van het Centrum ter bevordering van het lachen, zie ook www.lachmeditatie.info. Lachend afscheid nemend, mijn meelezers een prettig weekend toewensend, liefst een van vlees en bloed, Simon Vinkenoog - lachebek.

Vrijdag 16 november 2007

Supremacy is relative

Vanmiddag om twee uur in het Theater van het Woord op de zevende verdieping van de Openbare Bibliotheek op het Oosterdokseiland, een speciaal Klasgenoten-programma met meester Koos Postema voor een gelukkige klas, waarin onder meer Hedy d'Ancona, Kees Fens, John Leerdam, Philip Freriks en ondergetekende plaatsnemen - als slotzitting van de actie Nederland leest 2007.
Het boek De gelukkige klas van Theo Thijssen, in groten getale uitgezet door de openbare bibliotheken en leeszalen heeft ongetwijfeld velen vol ontroering (of anderszins!) teruggebracht naar hun eigen lagere schooljaren, aan de basis van al wat komen zou, de lessen en opgaves van het voortgezet hoger al dan niet universitair of in de hogeschool des levens vergaard.
Zelf heb ik geen onverdeeld plezierige herinneringen aan de schooljaren; het ging allemaal vanzelf (het opdoen van de kennis), maar de omstandigheden waren - zeker vlak voor en in de oorlogsjaren 40-45 - nu niet bepaald gunstig. En zelf voelde ik me al vroeg buitenstaander, anders en mijn vriendschappen zocht ik eerder in boeken dan in mensen.
Halverwege de jaren negentig was ik inderdaad te gast voor de t.v. bij Postema. Hij zette me terug in een MULO-klas van de Amstelschool - toevallig waar ik van de slaapkamer op uitkijk de laatste twintig jaar, langs een huizenhoge kastanje, in de voormalige Stadstimmertuinen. Daar zaten ze rondom me vergaard - en ik wist geen hunner te herinneren.... Schande; en de verhalen die ze over me te vertellen hadden - ik herkende er nauwelijks mijn eigen werkelijkheid in.
Het Ken Uzelve heeft zich, zeker in de jeugdjaren, niet tot anderen uitgestrekt. Boezemvriendschappen heb ik maar een enkele keer gekend; uiteraard ging de wereld open toen de nazi-bezetting voorbij was. En dat ik mijn vriendje Helmut heb zien afvoeren naar een zekere vernietigingsdood - wir haben es nicht gewusst... Dat Nooit Meer Te Hoeven Zeggen.
I just want to see and hear everything. Een opgave (onder woorden gebracht door Jimi Hendrix) die ik nog lang niet ten einde heb gebracht: het leven als ontdekkingsreis: tenslotte weet niemand wat de dag, de toekomst brengen zal.

Luc Ferry, ooit Frans minister van Onderwijs, nu adviseur van president Sarkozy schreef een boek Apprendre a vivre, inderdaad door de Arbeiderspers nogal vrij vertaald als Beginnen met filosofie, verneem ik van Hans Driessen in Cicero/Volkskrant.
"Als postnietzscheaanse filosoof ziet Ferry zich dus voor de taak gesteld zin te geven aan een leven zonder God. Maar daarvoor heb je een vorm van transcendentie nodig en die vind je in het 'verruimde denken', een vorm van zelfreflectie waarbij je afstand neemt van jezelf om je via de ander en het andere bewust te worden van jezelf. Transcendentie betekent dan niet meer het overstijgen van de aardse werkelijkheid, maar het overschrijden van de nauwe grenzen van het 'bekrompen zelf.'"

Mooi gezegd, mooi gedaan- goede raad voor de levensreis. Gegroet; morgen Den Haag, zondag Drachten. Tot de volgende leesronde! Simon Vinkenoog, voorgedraaid.

Donderdag 15 november 2007

Non-movement can be the most challenging stance

Veel te doen over de 150 jaar oude kastanjeboom in de binnentuin, waarop Anne Frank uitkeek; liefdevolle beschrijvingen in haar dagboek. Hij moet gesloopt, gevaar van omvallen - de Bomenstichting is het niet eens met Stadsdeel Centrum; de buren spreken zelfs van een kort geding.
Ik neem de gelegenheid te baat om een tekst van mij over Bomen hier opnieuw te plaatsen. (Ik heb iets met bomen; dat is wel duidelijk!).

DE VLAMMENDE BOOM

Ik leef des zomers omringd door bomen. Ik ga als het waait slapen bij het geruis van de bladeren in de bomen, en ik word wakker in de schaduw van de bomen in het W.H.Vliegenbos, waarachter even later bij onbewolkt weer de zon stralend zal verschijnen.
Bomen zijn mijn vrienden, al vanaf het moment dat ik als jongetje verblijvend in een kinderkolonie op de Veluwe tijdens wandelingen het ontastbare gevoel gestalte probeerde te geven, dat je ervaart bij het lopen tussen bomen, struiken, heesters, planten, bloemen.
Hoe het lééft, hoe volop ontkiemen, groeien, ontbotten, bloeien en al wat verder des natuurs is. En daarbij komt dan de uitspraak van de Spaande schilder Joan Miró binnenvallen: "As ik een boom zie, krijg ik een schok, is het net alsof hij zal gaan ademen en praten. Een boom heeft iets menselijks."
De levensboom: de stamboom. Hier geen boom op te zetten; een herinnering aan het gedicht van Jacob Boehme, Aurora, waarin de ganse schepping in de beelden en metaforen van de boom vervat ligt, taal van een man op papier van hout gemaakt.
In een vredestijdschrift een cartoon: een grote engel met een vlammend zwaard, die Adam en Eva uit het Paradijs verjaagt. Wat laten zij achter? De tekening laat zien, tot aan de horizon een woud van gekapte bomen, niets dan boomstronken.
Zal het zo ver komen? In de Vierde Preek tot de Doden van Carl Gustav Jung is sprake van twee duivel-goden, de ene het brandende, de ander het groeiende.
"Het brandende is Eros in de gestalte van de vlam. Deze geeft licht, doordat zij verteert. Het groeiende is de boom des levens; hij ontbot, doordat hij al groeiende levende stof ophoopt. Eros vlamt op en sterft weg; de Boom des levens groeit langzaam en gestadig door onmetelijke tijden heen. Goed en kwaad verenigt zich in de vlam. Goed en kwaad verenigt zich in de wasdom van de boom."
Monumentale gedachten in een monumentaal bomenboek. In het besef ooit van een boom levenskracht te hebben verkregen, in een moment van uiterste wanhoop. Sindsdien elke boom dankbaar.
In het besef ook dat Sigrid Undset onder woorden bracht: "Sommige mensen zijn niet geboren om in de boom der kennis te klimmen."
Als bomen konden spreken, zouden wij kunnen luisteren?

Tot zover mijn tekst, gepubliceerd in het boek uit 1993: Waardevolle bomen in Amsterdam, ondertiteld Poëzie, Wetenswaardigheden en de Lijst van waardevolle bomen in Amsterdam, een uitgave van de Stichting STOA 75 (Stedelijk Beheer Amsterdam/Infrastructuur, Sport en Recreatie. Beleidsafdeling Landschap, Natuur en Openluchtrecreatie, een mondvol teruggebracht tot ISBN 90 9006686 1.
Mijn bijdrage staat in het hoofdstuk Amsterdammers over hun Bomen.
Bij de Inventarisatie van de bomen komt de Aesculus hippocastanum (witte paardekastanje) voor als H4-003-000, gesitueerd Keizersgracht 188, particulier eigenaar, stammend uit 1845 en de conditie wordt omschreven als 2,0: 'Verminderd: De boom vertoont verschijnselen van matige groei en/of lichte bladverkleuring. De boom zal onder minder gunstige omstandigheden groeien. Onderzoek is gewenst.' Dat was 14 jaar geleden!

Op de foto in het boek staat de Anne Frankboom (zo genoemd!) nog in volle bloei. Meldt Willem Beusekamp in de Volkskrant vandaag: "De Anne Frank Stichting rekent vast op de noodkap van komende woensdag. Er worden 'mediapools' georganiseerd om het spektakel te kunnen volgen. De buitenlandse belangstelling is enorm."
De Amsterdamse t.v.-zender AT-5 is voornemens de kap (via een kraan op de Westermarkt) live te volgen.
Wordt vervolgd. Met groeten van boom tot boom, Simon Vinkenoog.

Woensdag 14 november 2007

See first what is directly before you

Bij het opruimen, het opnieuw vergaren van papieren die soms een halve eeuw of langer terug gaan, doe je ontdekkingen die je vergeten was. Ik wist bijvoorbeeld niet meer, dat ik op 25 april 1953 over The Cantos van Ezra Pound in de Groene Amsterdammer geschreven had; ja mijn abonnement heb ik zojuist verlengd.
In de gebutste en vergeelde map Ezra Pound kwam ik iets anders onverwacht tegen: door mij voor de KRO-radio vertaalde gedichten uit Pound's eerste jaren, voordat hij zich begaf aan zijn levenswerk, de Cantos.

MONUMENTUM AERE, etc.

Gij zegt dat ik mij heel wat aanmeet,
dat ik trots rondstap in de mantel der aanmatiging.

Over een paar jaar zal niemand zich de 'klucht ' herinneren,
niemand zal zich mijn onbeduidende delen herinneren,
het komisch detail zal niet aanwezig zijn.
Wat u betreft, gij zult in de aarde liggen,
en het is twijfelachtig of zelfs uw mest rijp genoeg is
om gras te doen groeien.

COME MY CANTILATIONS

komt mijne liederen,
laten wij ons haar op een stapel gooien om er van af te zijn,
hete zon, helder water, frisse wind,
laat mij vrij zijn van het plaveisel,
laat mij vrij zijn van de drukkers.
Laat de mooie mensen komen,
laat de gevatte geesten komen,
laat komen de opgetogenen, de onbeschaamden en de juichenden.
Wij spreken van schitterende meren
en van droge lucht, zo helder als metaal.

(beide uit BLAST, 1914)

THE LAKE ISLE

O God, O Venus, O Mercurius, schutsman der dieven,
geef mij, als het zover is, ik smeek het u, een kleine sigarenwinkel,
met de kleine glimmende doosjes
netjes op de planken opgestapeld
en de losse geurige pijptabak
en de shag,
en de lichte Virginia
los onder de heldere glazen deksels,
en een weegschaal niet te vettig,
en de hoeren die binnenvallen voor een woord of wat bij het langskomen,
voor een vrolijk woord, en om hun haar wat op te kammen.

O God, O Venus, O Mercurius, schutsman der dieven,
leen me een kleine sigarenwinkel
of zet me in elk ander beroep
dan dit verdomde beroep van het schrijven
waar je voortdurend je hersens bij nodig hebt.

Ezra Pound, Selected Poems, pagina 120.

Ik vind dit een mooi dichterlijk begin van de dag; ik verwacht een oude vriend, in het gezelschap van zijn biograaf. Mannetjesputters, die even in ons gezamenlijk verleden gaan graven. Okay, kom op dag - opnieuw gegroet, alles bestaat! Simon Vinkenoog, vertaler.

18 januari 1914, een house-party in Sussex, Engeland: v.l.n.r. Victor Plarr, Sturge Moore, William Butler Yeats, gastheer William Scawen Blunt, Ezra Pound, Richard Aldington en F.S.Flint

Dinsdag 13 november 2007

Birds fly, fish swim, humans ...

Henk Hofland, my age, vooraanstaand commentator en cultuurcriticus mag op de voorpagina van NRC Handelsblad herinneringen ophalen over Norman Mailer. Hij herinnert zich de lezing van diens essay The White Negro in het tijdschrift Dissent, Washington 1957, en een jaar later de kennismaking met de tekst als pamflet bij City Lights Books in San Francisco, waarvan de eigenaar, Lawrence Ferlinghetti hem het boekje (à $ 0.50) ten geschenke geeft als hij er zijn bewondering over uitspreekt. 'Het werd een van mijn kostbaarste papieren bezittingen.'
Het was deze offset-uitgave, die hij de 78-jarige Norman Mailer voorhoudt om er iets in te schrijven, als deze in 2002 Nederland bezoekt voor een lezing in Amsterdam onder auspiciën van het John Adams Institute.
"Mailer nam zijn pen en schreef: 'Voor Henk. Wat ziet dat boek er nog goed uit na drieënveertig jaar.'"
Hofland was een jaar of dertig toen hij The White Negro voor het eerst las, 'en vond het een openbaring. Het stuk is een beschrijving en een verdediging van de zogenaamde hipsters, degenen die zich van de burgerlijke maatschappij van het consumentisme, de ideologie van de sucker esprit hebben afgekeerd om in het niemandsland van de grote steden hun eigen avontuurlijke vrije leven te leiden. Deze aflevering van Dissent hoorde in die tijd tot mijn vaste bagage."
Zelf heb ik Mailer twee keer in mijn leven ontmoet. De eerste keer rond 1954 in Parijs, waar ik woonde in een ruim en hoog atelier aan de Boulevard Garibaldi, een mansarde of loft, achtste verdieping met uitzicht over het XIVème Arrondissement en zonnebadende dames des zomers. Odile, Ferdi, Freddy, Elsetine & tant d'autres..
Mijn compagne die jaren was Rory Warschauer, een rondborstige en roodharige gezellige New Yorkse - die ik twee jaar later schandelijk liet vallen voor Susanne le C.- met een schare vriendinnen, van wie sommigen werkten als mannequin of fotomodel. Met een dezer jongedames kwam Mailer binnenvallen op een feestje, een party die wij gaven. Genoeg redenen, nietwaar? Alle dagen feest. Ask Rudy Kousbroek, die ooit een steeds meer dronken & lastiger wordende Japanner met zich meebracht naar zo'n feestje.
Als gastheer ontfermde ik mij over de romancier, wiens The Naked & The Dead (in het Nederlands: Helden zonder glorie) een diepe indruk had gemaakt. Ik liet hem een plakboek zien, een van de eerste aller ringbanden van groot formaat, die ik maakte, en die ooit nog wel, eventueel aan de ketting gelegd tentoongesteld zullen worden - als eerder. Het bestond uitsluitend uit (genummerde) foto's - wie is wie?
Het hing van de herkenning af: schrijvers, musici, acteurs, politici, sportslieden, celebrities, vreemde figuren, zo'n 300 - een soort gezelschapsspel.We hebben er enige tijd boven gezeten, pagina's omgeslagen, gelachen, gebabbeld, temidden van het feestgedruis: de grgrgrgrammofoon! Zelf op te winden, dat wel - 78 toeren; de eerste jazz, maar ook Ima Sumac, of Frank Sinatra, Ella, Dolores Hawkins...
Ook mij heeft ooit The White Negro getroffen; sindsdien wens ik het in ieders handen en al eerder heb ik er - ook hier - op gewezen dat de tekst deel uitmaakt van Norman Mailer's Advertisements for myself (Panther Books), dat immer in druk is.
Volgens de inleider van Allen Ginsberg's Deliberate Prose (Penguin Books), Ed Sanders, had deze zich dit boek als voorbeeld gesteld. En ook dat boek staat bij het rijtje boeken, dat ik als authentiek bronnenmateriaal beschouw om ons te behoeden tegen alle onzin die sindsdien over de beat generation en/of de hipster vervreemd verkild gereduceerd verwrongen wordt.
Zo, dat is er uit. Voorbij de misverstanden een retour aux sources.
In 1974 verscheen bij Meulenhoff Educatief, Amsterdam, Profiel 9 in de serie Het spel en de knikkers, onder redactie van Piet Calis, F.P.Huygens en B.W.E.Veurman, behorende bij twee kernboeken Literatuurgeschiedenis, van ca. 800 tot 1880, en van 1880 tot heden.
Mij was door Piet Calis gevraagd over avant-garde en underground in de 20ste eeuw te schrijven: ik noemde de ruim geïllustreerde uitgave van 80 pagina's De ervaring van de verandering van de ervaring: op pagina 53 citeerde ik uit Norman Mailer's Over leiders en nieuwe revolutionairen (uit The Idol and the Octopus uit 1968):
"De geschiedenis van revolutionaire bewegingen toont aan dat zij zichzelf verslaan door het vormen van cellen. Gespleten persoonlijkheden, deels geheim politie-agent, deels revolutionnair komen deze organisaties binnen - ik heb het over psychologische typeringen - om daar hun verderfelijk werk te doen.
Het is beter als je alleen werkt, niemand vertrouwt, alleen maar werkend, werkend, werkend, niet zozeer om te saboteren, dan wel om de massa-media om te buigen, te verwarren, te verleggen, haar de spiegel van de schuld voorhouden, het licht in de ogen doen schijnen, zelf nooit gelovende dat het legitieme werk in de massa-media verricht, ooit maar enige voorafbepaalde waarde heeft, in het duidelijk besef dat veel van wat je doet, hoe goed ook bedoeld, waarschijnlijk alleen maar subjectief afzichtelijk is.
De massa-media doen diabolisch subtiele dingen voor het moreel en het leven van de mensen die er voor werken, weinigen van ons zijn sterk genoeg om alleen in vijandelijk gebied te werken. Maar het is werk dat gedaan moet worden. Zolang de massa-media totaal beheerst worden door onze vijanden, is ons aller teder leven in gevaar. De manier er tegen te vechten is niet het schrijven van een programma, of het stichten van een groep of cel, maar het vinden van een positie in het hart van de vijand."
De fotograaf Cas Oorthuys en ik bezochten in 1968 de Verenigde Staten van Amerika en bevonden ons in een hotel te Orlando, in de nabijheid van Cape Canaveral (tegenwoordig: Cape Kennedy), waarvandaan de Apollo 11 met de eerste maanlanders gelanceerd zou worden: wij maakten deel uit van een grote groep persmensen.
Ik boog me boven zijn ontbijttafel en stelde me aan hem voor.Ik herinnerde hem aan de avond in Parijs, vroeg hem of hij zich dat herinnerde, zei hij JA om mij te plezieren? In elk geval nam Cas een mooie foto die in een mooie tentoonstelling en in een mooi boek terecht kwam: Mensen/People. Afdeling: Gesprek.

Wij blijven in gesprek, ja? Het is misschien niet velen opgevallen, maar in de jaren dat ik deze pagina's schrijf, ben ik op enkele uitzonderingen na niet ingegaan op de overledenen, binnen of buiten mijn vrienden- of kennissenkring..
Dit is mijn scheepje, mijn notedopje, op een grote oceaan. Dit is mijn antwoord op de vraag Wie ben ik? Volgens André Gide, aangehaald door Joost Zwagerman, is het: Ik ben niet. Ik word.
In elk geval noemde Swami Yogananda zijn gemeenschap de Self Realisation Society en spreekt Ramana Maharshi van het Zelf, dat bewustzijn is."Aangezien er geen apart bewustzijn is om dat-wat-is te kennen, is dat-wat-is het bewustzijn zelf. Ik ben Dat."
En, bladerend door Han van den Boogaard's Sprekende Stilte - Leven en leer van Sri Ramana Maharshi [ISBN 90-215-4146-7)treft mij op pagina 245:
"Er bestaat in feite niet zoiets als een dood of levend lichaam. Dat wat niet beweegt, noemen we dood,en dat waar beweging in zit noemen we levend. In dromen zie je allerlei lichamen, levende en dode, en die blijken niet te bestaan als je wakker wordt. Op dezelfde manier bestaat deze hele wereld, het levende en het onbezielde, in feite niet. Dood betekent de ontmanteling van het ego, en geboorte betekent de geboorte van het ego. Er is geboorte en dood, maar dan van het ego; niet van u. U bestaat, of er nu sprake is van een ego-gevoel of niet. U bent de bron daarvan, niet het ego-gevoel. Bevrijding betekent dat je de oorsprong van geboorte en dood gevonden hebt en het ego gevoel bij de wortel uitgeroeid hebt. Dat is Bevrijding. Het betekent sterven bij vol bewustzijn."

Meeeer dan genoeg. Middaggroeten van Simon Vinkenoog, op weg.

Maandag 12 november 2007

The thirst for knowledge, like that for water, must be slaked

Welkom, week 46. Nog 49 dagen af te tellen tot 2008. Uitgenodigd door Fifi l'Amour (ingeburgerde Australische) en Rodolpho Ravissant - die samen heerlijke zang-pianorecitals geven, troffen wij oude vrienden aan: Mila Jansen, die in 1967 haar KINK 22-boetiek in de Amsterdamse Rozendwarsstraat verliet voor een decennialang verblijf in India, en Ramses Shaffy die ik al uit de roerige Amsterdamse scene eind jaren vijftig ken. Niet te veel herinneringen opgehaald, wij verblijven beiden in een verwend heden, met alle egards voor wie wij zijn (dankje, wereld), omringd door de allerliefste mensen. Wij kregen overigens de zwartwit film van Erik van den Berg uit 1967, De verloedering van de Swieps, naar een scenario van Heere Heeresma te zien - die bij verschijning drie weken in de bioscoop draaide, maar het zeker verdient opnieuw, voor een groot (tv?) publiek vertoond te worden. Ramses speelt er de hoofdrol in, die van trickster; het is een zeer professioneel gemaakte film, met mooie close-ups van de beautiful people dier dagen; ook de Amsterdamse straatbeelden zijn nog altijd zeer treffend.
Het werd een binge, ruimschoots voorzien - na een uitstekende macrobiotische maaltijd - van drank- en rookwaren; het ruime atelier in de voormalige Vrouwenkliniek op het W.G. terrein keek aan 1 kant uit op het atelier van Jeroen Krabbé in de Eerste Helmersstraat, aan de andere zijde op Paviljoen 3 van het vroegere Wilhelmina Gasthuis, waar ik in februari 1959 onder toezicht van de HH psychologen en medici Barendregt, Van Ree en Thuring mijn eerste LSD-ervaring beleefde, die mij binnenstebuiten keerde en opnieuw geboren weer op de wereld zette. De re-entry duurde enige tijd; ik sta nog steeds met beide voeten op de Aarde en mijn geest bereidt zich voor op de dingen die komen gaan als eenmaal het klokje van gehoorzaamheid tikt.
Uit de cd-collectie kregen wij Charles Trenet te horen, de Small Faces (it's all too beautiful!), Otis Reding en de Kinks; naderhand speelde Ben gitaar, zong Griekse liederen en vervolgens treffende uitvoeringen van Beatle-nummers: Let it be, speaking words of wisdom, Will you still love me when I 'm 64?, - wij haakten om half twee af, en stonden rond het middaguur op. Welkom scrabble, jointje, broodje zeeuws spek, koffie - nog steeds bladeren aan de boom, die niet willen loslaten. Ik moest denken aan die twee Zuid-Amerikaanse ayahuasca-sjamanen die voor het eerst in Europa waren, in de herfst aankwamen en zagen dat de bomen bijna ontbladerd waren. "O, wat zielig voor jullie! ' zeiden ze tegen Nederlandse vrienden, in de veronderstelling verkerend dat onze bomen er altijd zo uitzagen. Het idee van de seizoenen moest hen worden uitgelegd; ik neem aan dat ze dat soort dingen bij inburgeringscursussen ook vertellen. Fifi moest lachen, terugdenkend aan de i.b.-cursus die ze heeft doorlopen: waar je een postzegel op een brief moet plakken, en dat soort dingen.
Kortom, kommer en kwel bleven even buiten de deur, en zo willen wij het houden ook. Opgeruimd de dag tegemoet, geheel en al van ons. Gegroet, Simon Vinkenoog, chroniqueur.

Zondag 11 november 2007

Blind admiration and allegiance have no real place in spirituality

Zondagsrust. Elke dag Wapenstilstandsdag. Inspirerende geluiden, inspirerende stiltes.
De grote Eigentijdsproblemen kwamen weer langs in de vorm van talking heads op t.v.: Simon Rozendaal met Goed Nieuws bij Willem Brand & enkele ooggetuigen in Buitenhof met onverbiddelijke woorden waarvan de eeuwigheid zich waarschijnlijk niets aantrekt.
Het schijnt in Amerika een geruststellende gedachte te zijn dat de planeet Aarde ook zonder mensen nog rustig blijft doordraaien, tot de geschatte houdbaarheid van 4 miljard jaar. Wie dan leeft, nietwaar?
Interessant idee altijd te leven, zolang je erbij bent tenminste en er uit haalt wat er in zit - natuurlijk soms het lid op de neus, en de bodem van de put en de vrije val in de lokkende afgrond, maar bovenal en after all & après tout is het precies dat wat het op dit moment moet zijn, de flow die elke minuut, elke sekonde doorzindert, elke ademhaling, elk longemfyseem voorbij: ach weer opkijkend na even in elkaar gedoken gezeten te hebben; ligt de waarheid niet altijd even open overal, en hoe kun je zoiets vanzelfsprekend maken?
En dan, wat kunnen woorden toevoegen aan wat al is - pluisjes van paardenbloemen op de wind, of op een omslag zoals op de door Joost Zwagerman samengestelde bloemlezing van Pieter Boskma, 51, eigenzinnig dichter: Altijd weer dit leven (376 pagina's Prometheus, 2006):

"Die middag schreed ik als een leeuw van oud licht
langs de gevels. Het was herfst. Tinten geel en roze,
scherp en uiterst helder, en vreemd genoeg tegelijk
in omfloerst pastel, gloeiden uit het westen. Puur,
dacht ik, dit is de glans van puur weleer: ik ben."

Hoe vaak Spengler's Untergang des Abendlandes opduikt in mijn lectuur; misschien dat ik er meer acht op sla sinds Arjan Witte mij al jaren geleden meedeelde Spengler in 200 pagina's te moeten samenvatten, wat me niet zo eenvoudig lijkt. Nu (de Volkskrant, 9 x1 '07) is het de politiek filosoof Lee Harris, die de ondergang van de westerse beschaving voorziet als er niet wordt ingegrepen. Aanleiding is zijn boek The Suicide of Rerason - Radical Islam's Threat to the West (Basis Books), hier besproken door Machteld Allan.
Volgens Harris heeft het verlicht rationele universalisme, dat de bloei maar ook de ondergang van het Westen dicteert, geen vat op de islam. Er kan geen sprake zijn van een verzoening, omdat een gemeenschappelijke grond ontbreekt. In de Islam wordt de asabiyya, de groepssolidariteit, steeds weer opnieuw bevestigd en verniewd, omdat dit geloof gebed is in het onderscheid tussen moslims en niet-moslims.
Wat Harris voor ogen heeft? "Hij wil de Spengleriaanse film van de westerse beschaving als het ware een stukje terugzetten, van de wintertijd naar de herfsttijd. Het westerse indivualisme en universalisme zouden moeten worden omgevormd tot een combinatie van ' verlicht tribalisme. "Verlichte stamsolidariteit zou betekenen dat de nadruk verschuift van rechten die het individu wint op de samenleving, naar plichten die hij betracht ten opzichte van de aamenleving. De kritische liberaal laat de universalistische utopie varen dat hij de hele wereld opnieuw kan scheppen naar eigen beeld en gelijkenis, en wordt zich weer bewust van de historische toevalligheid van de traditie waaruit hij voortkomt. Daardoor zal hij beter in staat zijn de westerse beschaving als een waardevol unicum te verdedigen."

In Californië werd in de jaren zestig, onder meer in The Whole Earth Catalog, gepleit voor bio-regionalisme - zoals de Toqueville het democratisch heil zag in het werken daaraan van onderaf, grassroots. Onnut erop te wijzen dat wij leven in een top-bottomland, waar het betuttelen van regeringswege lachwekkende, maar ook gevaarlijke tragi-komische vormen begint aan te nemen. Ik pleit overigens voor een Coming-Out Dag voor Marihuana-rokers!
Een Coffeeshopn8!
Alle gekheid op een stokje; er is nog plaats genoeg op mijn kerfstok. Okidoki. De stand van zaken. Ik hou me wel aan twee uitspraken van Norman O. Brown, dat de wereld door democratie niet veilig kan worden gemaakt, en dat utopische gedachten levend moeten worden gehouden, nu het voortbestaan van de mensheid al een utopie is.
Kan het duidelijker gezegd worden, in het herfst,- winterlicht? Gegroet, Simon Vinkenoog - wachtend op Edith die met haar zusters Fleur en Else (met dochter Laura) naar de hamam is, deze middag...

Zaterdag 10 november 2007

Plants turn ever so slowly, but inexorably, towards the sun

Een Engelse uitgever, opmerkzaam gemaakt op de foto hier van haar auteur David Kalff, vroeg me: "Could you please tell me what is the vision behind your website?"
Uiteindelijk kwam het neer, toen ik een antwoord mailde, op het delen van geluksgevoelens; in de hoop dat iedereen de weg door het leven in zijn eigen labirint kan vinden, en dat het mijne daartoe kan bijdragen.
Mijn geluk kan niet op als ik lees hoeveel serieuze aandacht de Volkskrant in Het Vervolg-interview vandaag besteedt aan cardioloog Pim van Lommel.
Wilma de Rek leidt de tekst die onder de titel Aan alles komt geen eind van begin tot eind (sic) tussen aanhalingstekens staat, als volgt in: "Cardioloog Pim van Lommel onderzocht de bijna-doodervaring. Komende week verschijnt zijn boek Eindeloos bewustzijn. 'Ik hoop alleen maar dat patiënten straks gemakkelijker hun verhaal kwijt kunnen.'"
De in 1943 geboren cardioloog publiceerde in 2001 in The Lancet een artikel over zijn onderzoek naar bijna-dood ervaringen, waarvoor in tien Nederlandse ziekenhuizen 344 gereanimeerde patiënten waren ondervraagd: 62 hunner maakten daar melding van.
Het boek Eindeloos bewustzijn - Een wetenschappelijke visie op de bijna-doodervaring zal komende week bij uitgeverij Ten Have verschijnen.
"Wat je uit de verhalen kunt extraheren, is dat er bewustzijn ervaren wordt als de hersenen niet meer functioneren. Dat bewustzijn is ongelooflijk helder en bevindt zich in een ruimte waar geen tijd en plaats is; alles is aanwezig, verleden en toekomst. Mensen hebben tijdens een bijna-doodervaring veel meer kennis en inzicht dan ze ooit hebben gehad, ze begrijpen alles, ze zien alle verbanden; ze hebben een absoluut weten en een absoluut inzicht - waarvan ze later een heleboel weer kwijt zijn. Ze ervaren herinneringen vanaf de vroegste jeugd, ze zien toekomstbeelden en doen soms waarnemingen buiten of boven het lichaam. Dat alles gebeurt, nogmaals, op een moment dat de hersenen niet functioneren.
Dat roept de vraag op wat bewustzijn is, en of het bewustzijn wel in de hersenen gelokaliseerd kan zijn - dat is de hypothese die ruim negentig van de neurowetenschappers aanneemt. Het ligt voor de hand, omdat er correlaties zijn; maar het is niet bewezen. Mijn overtuiging is dat het verruimde bewustzijn niet op een bepaalde tijd en plaats te lokaliseren is. Het bewustzijn is non-lokaal, het is overal. Je hersenen functioneren als een soort radio, een opvangstation dat een deel van dat totale bewustzijn opvangt. Het brein produceert geen bewustzijn, het faciliteert het alleen maar; het zorgt dat je een deel van je bewustzijn als 'waakbewustzijn' kunt ervaren.
Mensen die proberen uit te leggen wat ze tijdens een bijna-doodervaring meemaakten, zeggen letterlijk dat er geen woorden voor bestaan. De taal schiet tekort. Probeer maar eens onder woorden te brengen wat je allermooiste seksuele ervaring is geweest. Dat lukt je toch ook niet? Er zijn wel elementen te noemen die steeds terugkeren. Een ervan is dat alle gedachten opnieuw worden herdacht, en alle gevoelens opnieuw beleefd.
Mensen zien terug wat ze anderen hebben aangedaan en met welke intentie, maar ze zien nu ook hoe die anderen dat hebben ervaren. Een ander element is dat je overleden familieden ziet, waarbij kleine kinderen er soms ouder uitzien en volwassenen soms jonger dan de laatste keer dat je ze in leven zag. En wat in vrijwel alle verhalen overheerst, is liefde. Ze ervaren een overweldigende, onvoorwaardelijke liefdevolle aandacht en acceptatie."

Ook over de keerzijde - ik kan blijven citeren, maar vertrek naar Summierië - spreekt hij: "Ik heb geen boodschap. Dit boek is vooral geschreven in de hoop dat patiënten straks gemakkelijker hun verhaal kwijt kunnen, en dat artsen, verpleegkundigen en familieleden meer open staan voor de mogelijkheid van dit soort ervaringen. Dat ze ernaar vragen, of in elk geval niet afwijzen. Ik ken mensen die op gesloten psychiatrische inrichtingen zijn gezet, omdat ze bleven praten over hun bijna-doodervaring."
Waar het op neerkomt: "De subjectieve aspecten van iemands bewustzijn moeten ook in de wetenschap worden betrokken, ook al kun je er geen meetinstrumewnt voor gebruiken; je zult subjectiviteit moeten includeren in de wetenschap. Je moet ervan uitgaan dat er een hoop realiteiten zijn - want de echte werkelijkheid kunnen we niet meten -, en erkennen dat de werkelijkheid zoals we die waarnemen, gebaseerd is op ons bewustzijn. Ik pleit voor empirisch onderzoek, dat wil zeggen het onderzoek naar verschijnsdelen zonder een vooraf vastgesteld theoretisch kader.
Vroeger werden wetenschappers ingeperkt door de terreur van kerk en godsdienst. Dat is weggevallen, maar we hebben er een materialistisch paradigma voor teruggekregen."
En: "Het zijn geen nieuwe conclusies.Plato wees er al op dat tijd niet bestaat in de onstoffelijke wereld, dat het lichaam slechts de drager is van de ziel, dat er aan bewustzijn geen begin en geen eind is. Ik heb bewust een hoofdstuk opgenomen waarin ik kort inga op wat in het hindoeïsme, boeddhisme, jodendom, de islam en het christendom wordt gezegd over de dood.
Ik vind het boeddhisme prachtig, net als het soefisme, het esoterisch christendom, de antroposofie. Plato vind ik ook prachtig. Ik hang niet één geloof aan."

Kortom; ruimschoots, uiteraard onvolledig & fragmentarisch geciteerd - uitziend naar Van Lommel's boek. Het is niet moeilijk te verwijzen naar Verwandte Verfahren (term van Schultz, grondlegger van de autogene training), Huxley's Doors of percception en Heaven & Hell - die weer terugwijzen naar l'élan vital en l' immédiat bij Bergson. Niet te vergeten de verschillende bardo's in het Tibetaanse Dodenboek, zoals die in de versie van de hooggeleerden Alpert, Leary, Metzner aan de Harvard University - en later elders, ondergronds gedreven - werd gebruikt als gids voor de Psychedelische Ervaring, een boek waarover het laatste woord nog niet gezegd is, gezien hernieuwde herinneringen aan Richard Hübner en Olivier Boelen.

Degeen die mij deze tekst stuurde op een prentbriefkaart, geeft als oorsprong Tomorrow never knows van The Beatles; hij - Albert H. - weet dus blijkbnaar niet, dat deze tekst aan het Tibetaanse Dodenboek ontleend is. Geeft niet. We must experience surrender, duizend doden sterven alvorens het voor ieder van ons zo ver, zo dichtbij, zo in en uit, af/aan/inwezig is.
De val in het Niets - voor sommigen is dat het afgrijselijkste wat zij zich maar kunnen voorstellen, hun 'leven' is een en al defensief/agressief. Wat een pity, al die mensen met hun zogeheten cordon sanitaire!
"Remember, remember: "Stay outside!" William Burroughs.

Het is vol van geheimtaal, hier. Schatten! Gegroet, DOEM wordt MOED. Leve de vrije val. Simon Vinkenoog, Deelgenoot.

Vrijdag 9 november 2007

The act of succumbing to temptation holds
      many mighty challenges

Zoals Norman Douglas opmerkte: "Everything becomes legend, if the gentlemen will have the goodness to wait."
"In ons leven is elke dag een feest!" zeg ik, naast haar gezeten in bed met koffie en kranten voor ons. Ik lees het Parool van gisteren en zij houdt de Volkskrant wijd open voor zich uit.
"Waar lees je dat?"
"Dat lees ik niet; dat besef ik, dat deel ik je mee, op Goednieuwsdag!"
"O, maar daar ben ik het helemaal mee eens."

Een goed begin is het halve werk. Geluksgevoelens. De mantra van Herman de Vries, die zonder hoofdletters - maar met een lange witte baard - de natuur tot kunst maakt:

this is perfect. that is perfect.
perfect comes from perfect.
take perfect from perfect,
perfect remains.

Wat is over geluk te zeggen, als je het niet kent?
Als het hunkeren voorbij is, de begeerte vervuld, alles zoals het is, dynamisch, in beweging, onophoudelijk, verglijdend, versnellend, indringend, opbeurend, ontroerend, innig, enthousiast, als jubel, als binnenpret, als knipoog - als blik van verstandhouding.
De overeenkomsten, de samenhangen, de verbindingen, de doorstromingen, de ontmoetingen, de bezigheden, de wissewasjes, de muizenissen, de actualiteiten, de basic banalities, de feiten, de relaties, de processen, de energieën. Energy is eternal delight! William Blake dixit.
Dat wat je bewustzijn noemt, geweten, gnosis, ervaring, beleving, ondervinding, inzicht, AHA, Eureka, satori, Zen, TAO, het Absolute, de Ene, het Totale, Al, - het is wat het is - en om nog maar eens aan de nieuwe aanwas te laten weten: (Dit Ben Ik. Tat Tvam Asi) van Alan Watts roep ik nog wel eens, en nu dus weer, een stille meditatie te voorschijn, waarmee ik deze dag wat mij betreft met graagte voor geopend verklaar.

"De Tocqueville (Alexis, graaf de Toqueville, Frans filosoof en historicus - 1805-1859 - publiceerde na een reis naar Amerika in 1835 De la démocratie en Amérique, waarin hij opmerkt dat Amerika ons voorland is, het voorbeeld dat Europa, of men het wil of niet, zal volgen) had gelijk toen hij zei dat een volk de regering krijgt die het verdient. We geven de regering, of zij nu een politieke of een spirituele is, de kans haar gang te gaan en daarom berust zij op onze autoriteit.
Dat geldt ook voor God. Als u in God gelooft - dat God goed is, of zelfs dat God God is - is dat uw mening. En daarom berust God op u en heeft deze gedachte een aantal heel opvallende consequenties met betrekking tot de regering van het heelal.
Bewustheid van de bron van spirituele autoriteit - het inzicht dat die afkomstig is van ons, het volk - zou kunnen betekenen dat er een soort democratie is in het koninkrijk der hemelen. Natuurlijk wordt God daardoor niet ten val gebracht, behalve misschien een bepaald soort God. De meeste mensen beseffen niet dat er heel veel verschillende opvattingen over God kunnen zijn.
God hoeft geen alleenheerser te zijn ; er kan ook een organische god zijn. Verder zijn er persoonlijke en onpersoonlijke goden en er zijn goden die noch persoonlijk noch onpersoonlijk zijn. Er zijn goden die bestaan en goden die niet bestaan! Maar wat u ook denkt dat God is, het komt altijd weer bij u uit."

Alan Watts - Verstilde geest Een introductie tot meditatie, Ankh-Hermes 200l (Still the mind, New World Library, 2000)

Herleefd (het woord is vlees geworden) te Amsterdam, zonbeschenen rond het middaguur, met de welgemeende salutations sincères van Simon Vinkenoog, feestvarken.

Donderdag 8 november 2007

Sleep soundly in the darkness but wake in the light

Ik had mijn kersverslezerskring een olijk verhaal beloofd, welaan. Een goed begin is het halve werk, bovendien is het morgen (blijkens www.zinfo.nl) een Goednieuwsdag, dus kunnen wij daaraan een kleine slinger vooraf geven.
Ondertussen een honderdtal boeken via JOOT een andere bestemming gegeven.
Het eerste olijke moment deed zich al voor in de luxe SAAB, zilverkleurig die ons zou komen ophalen. Een tweehonderd meter voor de plek van aankomst, de hoofdingang met bordes van het KIT aan de Mauritskade 63, stopte de chauffeur op een parkeerplek. 'Ik ben drie minuten te vroeg, ik moet om 17u45 voorrijden.' Bij deze draaiboek-aankomst overigens niemand die zich speciaal om ons bekommerde, om een stoel moest ik vragen; in die enorme achthoekige hal van marmer en natuursteen opgetrokken stonden slechts twee brede bars met juswaterwijnbier.

In de daarachter gelegen kleinere hal, waar zich de tachtig genodigden voor het diner koutend verzamelden, waren twee stoelen neergezet. Aan het einde van de gang, waar links twee ensuite-zalen voor het diner, rechts gesloten deuren, de park-uitgang. Ach, een treffen van paffers en blowers, aardige mensen inderdaad, vervolgde minderheid maar niet hier, waar het diner zich goedkeurend voltrok en de nieuwe hoofdredacteur van het mannenblad ESQUIRE alle lof kreeg toegezwaaid. Hij had het blad van de afgrond gered en nu waren er 33.000 abonnees, of kopers - daar wil ik af zijn.
Voorgekookt het schouwspel; de vijf genomineerden werden op de eerste rij in de grote zaal van het Tropeninstituut gezet, waar zij het aanzwellende foto-hobbyisme enige tijd mochten verduren.

Zij hoefden niet op te komen, slechts de winnaar mocht zich op het podium vertonen om de prijs in ontvangst te nemen. Na afloop kregen wij het nieuwe nummer van Esquire mee naar huis, waar hij reeds als BEST DRESSED DON op de omslag staat afgebeeld. Overigens leuk spelletje leuk meegespeeld; ook toen ons - alle genodigden plus hun partner - tijdens het diner gevraagd werd, nogmaals voor te komen rijden.

Via de park-achteruitgang, waar de Saabs af en aan reden - de chauffeurs bleken leuke gesprekspartners tijdens de rookpauzes - met de auto dus even een rondje rotonde en wij weer vrolijk uitstappend; dit keer wel flitsflits en zeg's iets, waarna wij ons weer een weg baanden en ons bij het diner aanzetten. Uitstekend, ik bespaar u het menu - op aanvraag - en mag wel melden dat Edith bijna door een der stoeltjes zakte, die dus verwisseld moest worden - bovendien hadden twee grappenmakers die bij elkaar wilden zitten de naambordjes op tafel veranderd - maar we zaten leuk, links Tip de Bruin en Diesel, rechts de t.v.-presentator.

Na de korte real rock & roll van de MOKE, Neerlands Best Geklede Band Van Het Jaar tijdens de floorshow was de overgang naar rauw discogejammer in de grote hal enigszins te groot. Gelukkig bood het ruime bordes aan de Mauritskade ruimschoots gelegenheid voor allerlei kout; drie visitekaartjes afgegeven, om middernacht namen wij onze eigen taxi naar huis, na zelf nog even met Edith op de dansvloer een paar pirouettes te hebben gedraaid.

Yes indeed; nu even niet in de mood voor volgend feest: wij gaan iets afzeggen. Het ging dus heus nergens om, zullen de Jakhalzen beamen, maar wat hebben we ons geamuseerd! Inderdaad; wat valt er nog veel te lachen & te genieten! Mensenvreugde. Levenslust. Dadendrang.
http://www.rtl.nl//actueel/rtlboulevard/video/2007_week45.xml
http://dewerelddraaitdoor.vara.nl/jakhalzen.php?id=345&autostart=true
Nu ga ik, ander plezier, boekenplanken opnieuw inrichten. Nu, dus. Gegroet, Simon Vinkenoog, huismus.

Woensdag 7 november 2007

Predictive statements about oneself, so-called self-fulfilling
             prophecies, tend to in fact come true

Vereiste kwaliteiten om een SATYAGRAHA-activist te zijn:
                                                 (laat ik het mijzelf en anderen maar eens moeilijk maken)
1. Tesamen met een onwankelbaar geloof en vertrouwen in de waarheid van de weg naar     de vrede door geweldloosheid moet hij zich correct gedragen, wat ook inhoudt nooit te     liegen en nooit anderen te kwetsen, en dit gedurende tenminste drie maanden vóór hij     aan de beweging deelneemt.
2. Hij mag zich niet kwaad maken, niet haatdragend zijn, niet de bedoeling hebben de     objecten van onze weerstand te kwetsen, namelijk de officiële regeringsfunctionarissen     of de arbeiders van het communistische China en allen die aan hun zijde staan.
3. Eenmaal geëngageerd in de Satyagraha-actie moet hij de moed opbrengen nooit geweld     te beantwoorden met geweld, noch geweld te gebruiken om zich te berschermen, hoe     hevig hij ook geslagen wordt, gevangen gezet, gekweld of gefolterd wordt.
4. Als hij begint met de Satyagraha-Beweging voor de bevrijding van Tibet, moet hij dit niet     zien als een politieke beweging noch als een mondaine activiteit en evenmin als een     campagne om de Chinezen kwaad te berokkenen. Hij moet integendeel erkennen en     geloven dat hij in een spirituele beweging geëngageerd is die het herstel van de     onafhankelijkheid van Tibet beoogt voor het welzijn van alle levende wezens.
5. Als hij aan de beweging deelneemt mag hij geen verwachtingen koesteren om roem,     bekendheid of gelijk welk economisch of politiek profijt te verwerven, of erkentelijkheid     voor zijn betekenisvolle daden, enz.
6. Hij mag op geen enkele manier de anderen attent maken op de eigen bijdrage tot de     beweging, noch hoop koesteren op enig voordeel, want hij heeft al deze begrippen     overboord gegooid. Na het herstel van de vrijheid in Tibet mag hij niets in het bijzonder     verwachten, zij het op poltiek, sociaal, financieel gebied, ook niet een of andere vorm     van vergoeding voor zichzelf of zijn verwanten. En zelfs al biedt men hem iets dergelijks     aan in het vrije Tibet, dan moet hij vastbesloten zijn zo'n aanbod af te slaan, tenzij hij     in duidelijke en dringende nood verkeert.
7. Op alle gebied, zoals kledij, verblijf, meubilering, moet hij een normaal leven leiden     zonder buitensporigheden. Hij mag niet op een immorele wijze leven en niet op rijkdom     uit zijn.
8. Hij mag publiek noch privé oneerlijke of afkeurenswaardige activiteiten uitvoeren.
9. Hij mag geen verwanten hebben, zoals kinderen of bejaarde ouders, die afhankelijk zijn     van zijn steun, tenzij ze hem vooraf hun toestemming geven.
10. Hij mag geen lopende lening hebben, geen schulden bij de bank of elders, noch enige     verantwoordelijkheid op dat vlak op zich nemen.
11. Nooit mag hij de gelofte van waarheid en geweldloosheid breken, zelfs al kost hem dat     het leven.
12. Hij mag geen enkele van deze regels, die op tijd en stond opgesteld worden door de     leiders van de Satyagraha-Beweging, overtreden.

SATYAGRAHA. Verklaring van Samdhong Losang Tenzin Rinpochee, Voorzitter van het Tibetaanse Parlement in Ballingschap, 10 maart 1995.
Bijlage bij Kunchab, jaargang 1996 nr. 1, 24 pagina's.

Zo, en nu de Goede Wil . Ook zonder lid van, of activist voor een Beweging te zijn, kan iedere lezer deze universele regels op de eigen situatie toepassen
"Nu en ook in de toekomst is ons middelpunt overal, en onze omtrek nergens. Niemand heeft de leiding. Niemand is uitgesloten. Iemand zal zelf weten wanneer hij deelneemt, zonder dat hem een lidmaatschapskaart hoeft te worden uitgereikt."
Vrij geparafraseerd naar de oprichter van de sigma-gedachte uit de jaren '60, Alexander Trocchi. De namen van de wel-genoemde deelnemers, zoals vermeld voorin het M&M-dubbelnummer van Randstad (1916-1966)behoorden niet tot de minsten of geringsten.
Ook voor toetreding tot de Subud-gemeenschap (Susila Budhi Dharma), waarop Steve Groff mij jaren '60 attent maakte, met als motto we must experience surrender, werd/wordt deze eis gesteld: "Aan het toetreden gaat een wachttijd van drie maanden vooraf om er zeker van te zijn dat gegadigden volharden in hun wens om lid te worden en om duidelijk te maken dat er op niemand druk wordt uitgeoefend. Er wordt geen propaganda voor Subud gemaakt. Er is geen dogma in Subud."

Over SUBUD wil ik hier nog komen te schrijven, als ik mijn kennis geactualiseerd heb. Bij Simon Surft onlangs toegevoegd de webstek van IJsbrand Rogge; daar worden onder meer de adressen van een aantal Nederlandse Subud-centra vermeld: voor wie zich nader wil informeren.

Thang-ka, or printed scroll, showing the Great Assembly of Buddhist deities, saints and sages.
uit: MYTHOLOGY an illustrated encyclopedia, edited by Richard Cavendish
Orbis Publishing, London 1980

Ik wacht op een bezoeker, Joep Bremmers, voor wie ik diep in de oude paperassen gedoken ben, dezer dagen - vanavond wacht ons een Esquire-uitje in het Tropenmuseum: ik hoop daar heerlijk rond te kunnen kijken en zo mogelijk olijk verslag van uit te brengen. Gegroet, gij weetgierigen: May the Force be with you!
Simon Vinkenoog, Amsterdam, Laag Tibet.

Dinsdag 6 november 2007

We are given eyes to see and ears to hear,
    but what is required of the mind?

Een middag op de tuin, zoals gisteren, betekent voor mij niet alleen het aanvegen van de vele bladeren die gevallen zijn, maar in de rustpauzes ook de tijd om een boekenplank boven het voeteneinde van zijn inhoud te ontdoen. Ik sta weer eens voor de keuze. Wat doe ik weg, en wat houd ik? Veel ongelezen, waarvan je weet dat je er toch nooit toekomt, al zouden je nog decennia gegund zijn.
Adieu die en die dus; ik bleef wel steken in Serge Simonart's Van onze man in de schaamstreek (Nijgh & Van Ditmar/Dedalus, Amsterdam/Antwerpen 1997) om het hilarisch verslag van zijn belevenissen aan boord van de Queen Elizabeth II, waarvan hij de laatste reis tussen Southampton en New York meemaakte - dat ik dus uitlas. Zeven eerder in HUMO gepubliceerde stukken; hij maakte - wanneer? - in dat Vlaamse weekblad ook een mooi interview met mij.

"In de levende taal wordt de tijd tot kairos, wordt de tijd vervuld, voltooid, vastgelegd. Wie spreekt, treedt buiten zichzelf en beslist. Ook al zegt hij slechts Goeden morgen, hij is uit zichzelf gekomen en heeft een situatie van mogelijkheden tot werkelijkheid gemaakt. Vandaar, dat hij, wanneer hij de situatie niet begeert, zwijgt. Wie iemand niet kan uitstaan, vermijdt zelfs het Goeden morgen, wanneer hij er kans toe ziet. Hij wil tegenover den gehate niet uit zichzelf komen en geen situatie scheppen. (...) Roepen is de oudste vorm van spreken. Roepen is 'ergens iets over te zeggen' hebben; geroepen worden is: zijn naam kennen, erkennen, gehoorzamen, te voorschijn komen en zich vertonen aan wie zich het eerst vertoonde. 'En de Here God riep Adam en zeide: waar zijt gij?'
En - geboeid - verder. Beknopte geschiedenis van het Kerklied, G. van der Leeuw & Bernet Kempers, Wolters, Groningen/Batavia 1948.

Oorlog aan den oorlog - wat ieder in dit opzicht kan doen, uitgave Brochure-depot IAMV, Utrecht Vrouwjuttenstraat 27, ik vermoed 1934, want (notitie op pagina 44) '' Bovenstaand betoog werd gehouden en bij gedachtewisseling breeder uitgewerkt voor de Conferentie der Studenten Vredes Aktie op Zaterdagavond 16 februari 1933 in de jeugdherberg 'Jan Gijzen' te Santpoort.'
"Om den oorlog werkelijk op te heffen, moet men deze maatschappij opheffen, ja, elken vorm van politiek machtsapparaat.Hoe gezonder de antimilitaristische strijd zich ontwikkelt, des te meer gaat hij als van zelf in dien voor een nieuwe samenleving over. Hier wordt het negatieve positief, en hebben wij evenzeer dienst te doen, als elders dienst te weigeren.
Het groot beginsel kan daarbij slechts luiden z e l f o r g a n i s a t i e  v a n  d e  a r b e i d . B. de Ligt, Onex. Genève."

En wat kom ik daar tegen? Vijf gedichten van Cornelis Vleeskens: Het gedrang van de leegte, een instant-uitgave van de Walt Whitman QUANTUM Study Society, gedateerd Amsterdam, 1 december 1987.
Twee colofons dienden ter verduidelijking: "Deze uitgave verscheen in een oplage van vijftig exemplaren, en werd in verwondering samengesteld door Simon Vinkenoog, met deskundologische begeleiding van Demetri Savas Georgiades, Michiel Schwarz en Rein Jansma, in De Balie, Amsterdam, als DeskTop Publishing experiment, op 1 december 1987. Dit is nr. (met de hand ingevuld: 4) - het © auteursrecht behoort uiteraard bij Cornelis Vleeskens, 4 Stafford Street, Abbotsford 3067, Australia."
En of hij daar nog woont, na 20 jaar, betwijfel ik.
"Deze uitgave werd gepubliceerd tijdens het programma "De Technologische Cultuur" in De Balie, Amsterdam. De publikatie werd opgemaakt met Xerox Ventura Publisher en vermenigvuldigd met een Xerox 1065. Produktie kwam tot stand met medewerking van Leinster Software Amsterdam en Rank Xerox Nederland B.V. november-december 1987."

Ondertussen werd ik, geïnteresseerd, omdat ik diens gedichten nauwelijks ken, getroffen door die van Pieter Boskma, in de bloemlezing poëzie van jonge Nederlandse en Vlaamse dichters, Aan iedere spijker een regel, een Millenium Poetry Department-uitgave (Prometheus) uit 1995, ingeleid door Serge van Duijnhoven.
In verband met de vele informatie, die ik het afgelopen seizoen - in feite al enkele jaren - deel met Derrick Bergman, en anderen die zich met mijn leven&werk bezig houden, hield ik mij even op bij Boskma's gedicht Nostalgische priëlen, waarvan de eerste strofe luidt:
'ga niet ruggelings in nostalgische priëlen.
alles verjongt zich, behalve de ziel,
groter de kloof met wie je al was -
ga niet ruggelings in nostalgische priëlen.(...)'
een aanmaning die nog twee keer herhaald wordt. Een mooie bundel overigens, 165 pagina's + advertenties.

Gisteren was een dag voor onszelf. We hebben op televisie bij P&W de nominaties gevolgd voor de AKO Literatuurprijs, feliciteren in gedachten A.F.Th., vragen ons af wat voor mysterieuze ziekte Hoogeveen teistert, en ik denk aan de twee boeken die ik de prijs zou hebben gegund: Joost Zwagerman voor zijn Ttransito en Frank Westerman met zijn Ararat. Maar ik ben dan ook van de non-fictie, waarin de 'werkelijkheid' de fictie te boven gaat, die uit het brein, de geest of het bewustzijn van ego-trippende schrijvers ontstaat. Nu ik weer. Ach, lieve mensen. No value-judgments: hoe moeilijk blijft die opgave!

En er wacht me nog het een en ander op te ruimen, dezer dagen. Aan de slag!
Gegroet, voor vandaag.
Jelui Simon Vinkenoog, naaktgeboren.

Maandag 5 november 2007

The emptied mind is more prepared to see the truth

WEI WU WEI: Ultimate

"From the beginning not a thing is. HUI NENG
This which I am is That (which I am not),
That which I am not is This (which I am).
There is neither This nor That.
I neither am nor am not (there is neither an I which is nor an I which is not).
There is neither whole-mind nor split-mind.
There is nothing to function, and no functioning.
There is no absence and no presence.
There still remains spontaneous immediacy?
It, also, neither is nor is not.
Now do you understand that there is not a thing to be understood?
WHO has understood, What has not understood?
WHO has been lived all these years, What has suffered?
Requiescat in pace; de mortuis..."

Zo, dat trok ik te voorschijn uit een klein uitgaafje, al lang in mijn bezit, verschenen bij de Hong Kong University Press, gedateerd 1965, oplage 1000 exemplaren: All Else is Bondage 'Non-Volitional Living' geschreven door ene Wei Wu Wei, die volgens de achterflap bij Routledge & Kegan Paul, Ltd. drie boeken publiceerde (titels op aanvraag). Het bestaat uit 33 overdenkingen & beschouwingen van 1, 2 of 3 pagina's, Ultimate hierboven is de 15e.
Ik veroorloof me uit de laatste tekst Personally to You de laatste regels te citeren - praktizijns onder elkaar - :
"Let us do this. Let us live gladly! Quite certainly we are free to do it. Perhaps it is our only freedom, but ours it is, and it is only phenomenally a freedom. 'Living free' is being 'as one is'. Can we not do it now? Indeed can we not-do-it? It is not even a 'doing', it is beyond doing and not-doing. It is being-as-we-are.
This is the only 'practice.'"

Uiteraard was de ontmoeting in Huize Piranesi aan de IJsselmeerdijk in Warder een zeer interessante, met twee heren die ieder voor zich genoeg te zeggen hadden; ook de plek zelf is een zeer bijzondere; in een vorige incarnatie van de stoere stolpboerderij hing er een schommel vanuit de nok omlaag - herinner ik me klimpartijen naar een klein plateautje bovenin & ging het er met opgroeiende kinderen wat ruiger aan toe..

Simon uitkijkend over het IJsselmeer

Nu is er een twee verdiepingen tellende omloop, met uitzicht op alle windstreken (was Fons ook niet de bedenker van het Amsterdamse Vierwindenhuis?) en doet het dienst als Brainstormcenter.
Edith schoot voor aanvang van de gespreksronde twee foto's die de huidige sfeer weergeven.

Fons Elders en Donald Kalff in conclaaf voor de bijeenkomst

Overigens kan ik hier allerlei dingen gaan staan navertellen (ik heb een in vieren gevouwen A-4tje volgekrabbeld, ondertussen onleesbaar geworden); veel beter zeggen de HH het zelf op hun eigen websteks: www.donaldkalff.eu en www.fonselders.nl.
Europa: Quo Vadis? De filosoof en de econoom werken beiden aan een boek. Waar Elders in de uitnodiging tot de bijeenkomst gewaagde van de mogelijkheid voor Europa als een Phoenix uit de as te verrijzen, was ondernemer-econoom Kalff van mening, dat dit allang het geval is. Hij staafde dit met enkele statistieken, ongetwijfeld ook aan te treffen in zijn boek The Rise of the New European Enterprise - an Unamerican Business. (Kogan Page, 2006).
Het oneigenlijk gebruik van het woord identiteit werd terecht gehekeld; het was ook interessant gewezen te worden op de verschillen tussen het Angelsaksische en het Rijnlandse ondernemingsmodel, waarnaast Kalff zijn eigen model stelde: de onderneming als werkgemeenschap met een waaier aan gedeelde waarden.
Ik moest denken aan de sociocratie van Van Endenburg; bestaat die nog, wordt die in praktijk gebracht?
Genoeg om te overdenken, verrijkt de nieuwe week in, de 45e alweer, van dit dynamische jaar. Be entertained by the social game you play! Simon Vinkenoog, Waterlander.

Zondag 4 november 2007

Faith is sometimes more powerful than action

Ravi Shankar jubelt - en wat kan ik anders doen? De teruggevonden, en inmiddels herhaaldelijk gedraaide langspeelplaat, LIVE Ravi Shankar at the Monterey International Pop Festival 1967 (Ravi Shankar, sitar; Alla Rakha, tabla en Kamala, tamboura)- is na zoveel jaar niet beluisterd te zijn geweest weer als balsem voor de ziel.
Wat komt er nog meer voor de dag, nu de kast is opengezwaaid om een nieuwe draaitafel zijn weldadig werk te laten doen? Vol van schatten hier! Nog een opname van Ragas en Talas van Ravi Shankar en Alla Rakha op Music of India - heerlijk om in de vroege ochtenduren te beluisteren. Dicht bij de stilte, tussen de rollende accoorden - die vervoerende tikketikketikketa-stem, knokkelgetokkel en wegebbende echo's - is dat de opperste uiting van een verheven lofzang die je daar hoort, of is het de diep doorvoelde klacht van iemand die have en goed verloren heeft? Wat wekt hier je medeleven? Wat roept het op? Wat maakt dit zo tijdloos, alsof tussen wat je hoort & wat je ontgaat opgehangen, als de flard van een verloren toon die bij het geheel behoort en de weg terug zoekt. Ja, hier is het.
Gisteren vermeldde ik de Hare Krishna-miljonair. Hier nu voor mij te horen ook GOVINDA Prayers sung by A.C.Bhaktivedanta Swami, from the ISKCON MEDIA Reservoir of Pleasure.
Bhakti yoga - van de aanbidding, naast de yana van de kennis, en de andere geestelijke of lichamelijke asana's die je als model kunt nemen.
Of je bent modellen en systemen voorbij en hebt je kunnen overgeven aan al datgene wat je doordringt als je niet meer hoeft te denken om te weten dat het zo perfect is als aan de oorsprong en dat het van het uiterst, lieflijkst, belang is daar weer terug te kunnen komen om opnieuw te beginnen - en niemand weet hoe, het is niet meer dan de geur van verwachting - is dat niet een wonder om even trillend van spanning bij stil te staan?
Een andere huid. Andere ogen. Andere kleuren. Andere wegen om in te slaan. Anders dan de verwachte veranderingen; immer open voor het onbekende dat wenkt wacht en je nodig heeft om op te vullen al dat wat zich niet te beschrijven maar wel te bezingen laat... Hij gaat preken, ik zet hem af: verwijzend naar de Bhagavad Gita. ..
Ik denk aan Hendrik van Teijlingen en zijn afscheid van de rinkelbelletjes Hare Krishna Hare Rama-beweging.. Gandhi's laatse woorden: Ram,. Ram. Ram. In uw handen beveel ik mij aan: gun mij nog wat leven op dit heerlijks ondermaanse!
Edith verrast mij met djangologie 19 - 1949-1950, en première mondiale, 13 inédits de Django Reinhardt. Stormy Weather. Blue Skies. Opnamen uit 1949 en 1950, een aantal met Le Quintette du Hot Club de France, die mij in het laatste oorlogsjaar wisten te redden van - ja wat: maar ik leefde op, en hoe. Tot op de dag van heden...

Dat waren vroege ochtendgedachten. Straks luisteren naar exposés over Europa, in Fons Elders' Huize Piranesi. Ik ben niet van de debatcultuur; men ziet mij nauwelijks in de Balie, de Rode Hoed, of Felix Meritis, waar knappe koppen zich buigen over Wat Al Niet.
In elk geval: waar het mijn filosofische gastheer om gaat: 'Onze perceptie bevrijden van gefixeerde ideeën vanuit het motto: wie werkelijk nadenkt, heeft geen last van ideeën.
Ik heb hier zijn afscheidscollege uit 2001 voor me, in het Nederlands uitgetikt; in het Engels als mooie uitgave van de VUB Brussels University Press: The Sublime and the Beautiful - On Ontology and Creative Imagination, een tekst die ik hier gedigitaliseerd nog wel eens zou willen aanbrengen.

... luisterend naar Ravi Shankar ... lezend in KERSVERS 2004 2005 2006 ...

Maar nu is het even over en uit; naar de vrije conversatie met Edith's nichtje Laura (15) en haar vriendje Guy (17) die hier vannacht gelogeerd - en zojuist heerlijk gebruncht hebben - na in Paradiso een avond lang London Calling te hebben bekeken en beluisterd.
Ah, la jeunesse dorée! Heb het goed, Simon Vinkenoog - amateur de tous genres.

Zaterdag 3 november 2007

Losing with grace can be an important win

Een goud-gele herfst; welke kleur gaat de winter aannemen? Er is geen ver-van-mijn-bed show meer; embedded in het wereldnieuws is het geen geringe opgave je peace of mind, je gemoedsrust te bewaren.
Toch zit er niets anders op, zei hij tot zichzelf, hij slikte, zuchtte en keek om zich heen. Ach ja, Pierre Janssen - volgens mij heeft iedereen het recht in vrede te rusten, zolang de herinneringen maar liefde omvatten.
Dichter bij huis, en onverwacht: het gemelde overlijden van Peter Brinkhorst, de 61-jarige ex-provo, vervaardiger van de rookbom die naar B & C gegooid werd, 10 maart 1966. Dat was enkele dagen na onze ontmoeting een week geleden op de Dam; op de foto's van de paddo-bijeenkomst - hier op de Kersvers-pagina's - komt hij drie keer voor; op de eerste foto van ons beiden heeft hij me zojuist verteld dat hij nog maar kort te leven had, op de tweede is hij temidden van het publiek te herkennen en onder de derde - waarop hij te zien is mensen vanaf het podium toesprekende (over zijn dodelijke verslaving aan tabak en alcohol) had ik notabene geschreven: ...zijn laatste woorden...
Alles te weten, en niets te weten. Tegelijkertijd, zonder dat je in een double-bind situation verzeild raakt, schizofreen en verscheurd, maar juist spring- en óplevend met de paradoxen, de tegenstellingen, de complementariteiten: je zou gek worden als je het niet deed.
Student tegen prof. Niels Bohr: Het gaat me duizelen als u spreekt - en het antwoord was dan: dat is ook de bedoeling; hoe zou je het anders kunnen begrijpen?
Het is meer dan terecht dat Joris Luyendijk 's boek Het zijn net mensen - beelden uit het Midden-Oosten is verkozen als Boek van het jaar 2007. Inderdaad zou je met vredelievende bedoelingen op iedereen willen afstappen en Hello Everybody! roepen om de lucht te klaren...
Aan een van de motto's voorin, uit de song There's a War van Leonard Cohen: There 's a war between the ones who say there's a war and the ones who say there isn't zou je gevoeglijk kunnen toevoegen wat als uitspraak van John Lennon in Los Angeles als billboard te zien was: War is over if you want it.

De weg naar de vrede, die in eigen hart aanvangt.
Niets zweverigs aan de uitspraken van de 54-jarige Henk Keilman, met een geschat vermogen van 95 miljoen euro nummer 259 op de Quote-lijst van 500 rijkste Nederlanders, in een interview met Volkskrant-verslaggever Xander van Uffelen vandaag:
'Spiritualiteit en rijkdom worden ten onrechte beschouwd als tegenpolen. Ik neem altijd rustig de tijd om uit te leggen dat zakendoen en spiritualiteit goed samen gaan. Een mens is een combinatie van bewustzijn, psyche, intellect en fysieke bouw. Al die elementen moeten in evenwicht zijn, een inzicht uit het Vaishnavisme, een Indiase levensbeschouwing die onder meer de basis vormt voor het Hindoeïsme en het Hare Krishna-geloof.'
Volgens de grote investeerder - windturbines onder meer - kunnen huidige milieu- en klimaatproblemen verholpen worden.'Onze huidige welvaart is opgebouwd met dank aan de olievoorraden. Die winsten daarop kunnen we gebruiken voor een transformatie naar een hoger niveau. En het goede nieuws is: de technologie is beschikbaar om de opwarming van de aarde te stuiten en de wereld minder afhankelijk te maken van fossiele brandstoffen.(...) Duurzame energie is ook een positief fenomeen. Los van het geld dat er mee valt te verdienen en het energievraagstuk dat het helpt op te lossen, help je met duurzame energiee mee om de politieke stabiliteit in de wereld te vergroten en de welvaart tussen arme en rijke landen beter te verdelen. Met wind en zonne-energie ben je niet langer afhankelijk van een paar machtige energieproducerende landen en kan je bovendien ook in de middle of nowhere stroom opwekken.(...) Ik voorzie de grootste economische transformatie van de mensheid. Uiteindelijk belanden we als maatschappij op een hoger niveau.'
Als nevenfuncties van Henk Keilman ( Haarlemmermeer, 7 oktober 1953) worden vermeld: 1982-1984: Geestelijk leider van de Stichting Iskcon, de Hare Krishna beweging in Nederland. Heden: Voorzitter Nederlandse Vegetariërsbond. Ledenraad omroep Link.

Luyendijk staat minder alleen dan hij denkt, oppert J.H.Sampiemon in NRC Handelsblad van gisteren: Wel kritische journalistiek, maar niemand luistert. Hij verwijst zijn lezers (en Luyendijk, die bij het bezoek van de Amerikaanse onderzoeksjournalist Seymour Hersh betreurde, dat diens kritische houding in de Nederlandse media ontbrak) naar een tot dusver niet weerlegd verslag van Joost Oranje in NRC Handelsblad van 12 juni 2004 'waaruit bleek dat de Nederlandse inlichtingendiensten vraagtekens hadden geplaatst bij de Amerikaans-Britse voorstelling van zaken omtrent het zogeheten gevaar van Saddams massavernietigingswapens. Daaruit bleek ook dat die twijfels geen rol hadden gespeeld bij de totstandkoming van het Nederlandse aandeel in de bezetting van Irak.'
Een en ander uiteraard aan de leiband van de Amerikaanse buitenlandse politiek, 'terwijl andere voor Nederland belangrijkste partners tot tegengestelde conclusies en tot een tegenovergesteld beleid waren gekomen. Frankrijk, Duitsland, België en Luxemburg hadden zich bij voorbaat gedistantieerd van de op handen zijnde Amerikaans-Britse invasie en hielden zich vervolgens verre van de bezetting waaraan Nederland uiteindelijk troepen leverde.'
Sampiemon wijst ook op Karel van Wolferen, die in zijn, ook in Nederland verschenen boek America's Destruction of World Order kort na de invasie vier jaar geleden blootlegde hoe de Verenigde Staten de sinds de Tweede Wereldoorlog mede door hun toedoen ontwikkelde wereldorde bezig waren te vernietigen.
Roependen in de woestijn; het is uiteraard schandelijk dat naar de Nederlandse besluitvorming geen parlementair onderzoek plaatsvindt. Een ander zal de tegels moeten lichten: al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel.
De loop aller dingen; wij swingen het weekend binnen. Straks Edith's nichtje Laura te logeren. Morgen Fons Elders: interessante bijeenkomst hoop ik. Weekeindgroeten van Simon Vinkenoog - mede-belever.

Vrijdag 2 november 2007

The pitcher must be emptied before it can be filled anew

Het werd tijd: een nieuwe platenspeler stelde ons in staat weer te kunnen luisteren naar muziek, die je in de vorm van een zwarte discus uit een kartonnen omhulsel haalt, deze vervolgens via een gat in het midden op een draaitafel legt, waarop een zorgvuldig neergelaten naald of element langs een aantal groeven wordt getrokken, van buiten naar binnen - steeds meer naar het centrum - via versterker en geluidsboxen wordt vervolgens uit deze dode groeven levende materie te voorschijn gebracht, klanken met betekenis en inhoud ook als die niet ten vollle doordringt of 'begrepen' wordt.
In elk geval: nu luister (en huiver) ik naar de stem van Rabindranath Tagore, teruggevonden op een 'langspeelplaat', mij ooit geschonken door Olivier Boelen, meegebracht uit Santiniketan waar hij met ex-leden van het Living Theater werkte aan een musical from the country of grass. (Hoewel hij de Bauls, topmusici-zangers, daarbij mede betrokken had, flopte de Londense première; de Bauls waren horny en wilden terug naar moeder India).
In een boekje Karma Cola wordt Olivier's ongelukkig-gekozen (wie ben ik?) dood beschreven.
The Voice of Rabindranath Tagore in Songs and Recitations, Tagore Century 1961 (EALP-1256, Long Play 33 1/3 R.P.M. Record, Manufactured & Distributed by The Gramophone Company of India Limited, one of the E.M.I. Group of Companies, Dum Dum, India.
De Engelse vertalingen met commentaar op de achterzijde van de 'hoes' zijn van Sisir Kumar Ghosh, Santiniketan (Abode of Peace), India of Bangladesh, daar wil ik van af wezen.
De laatste van de elf, het 6e nr van Side Two: Amar Shesh Paranir:
With a song on my lips - the price of crossing over - I shall win over my Pilot who, I know, is fond of music. O call of the far-away! My friend, you worry for nothing, for I shall surely set sail - my doors have burst, the ropes are cut. Whether I shall ever reach the other shore, who shall tell.

OM Parabrahma - Paramatma
Ya-Yazdan, La ilaha illallah
O God, Father in Heaven -

blijf daar maar, zou Jacques Prévert schrijven in zijn gedicht Pater Noster.
Het werd vertaald in het Engels door Lawrence Ferlinghetti, kosmopolitisch dichter en als eigenaar van City Lights Books in San Francisco uitgever van onder meer de Beat Generation-dichters, waartoe hij zichzelf NIET rekende: hij beschouwde zich als vertegenwoordiger van de Bohème, een bijna uitgestorven mensensoort - uit de tijd dat lang haar en een baard nog betekende dat je of artiest of anarchist was.

Jacques Prévert: PATER NOSTER

Our Father who art in heaven
Stay there
And we'll stay here on earth
Which is sometimes so pretty
With its mysteries of New York
And its mysteries of Paris
At least as good as that of the Trinity
With its little canal at Ouircq
Its great wall of China
Its river of Morlaix
Its candy canes
With its Pacific Ocean
And its two basins in the Tuileries
With its good children and bad people
With all the wonders of the world
Which are here
Simply on the earth
Offered to everyone
Strewn about
Wondering at the wonders of themselves
And daring not avow it
As a naked pretty girl dares not show herself
With the world's outrageous misfortunes
Which are legion
With legionaries
With torturers
With the masters of this world
The masters with their priests their traitors and their troops
With the seasons
With the years
With the pretty girls and with the old bastards
With the straw of misery rotting in the steel
of cannons.

Lawrence Ferlinghetti: City Lights Pocket Poets Anthology, 3rd printing: december 1997, ISBN 0-87286-311-5, pagina 38/39.

Kastanjeboom vandaag vanuit ons keukenraam gezien

Bijna twee jaar geleden verscheen Terugblik, 50 portretten van schrijvers 1952-1965, een boekje met schrijversfoto's van Leo Klatser en Giny Oedekerk. Op groter formaat afgedrukt werd een deel ervan op diverse plaatsen in het land tentoongesteld; deze foto's zijn nu geschonken aan de Vereniging van Schrijvers en Vertalers, en vinden hun vaste plek in de vergaderruimte in het souterrain van het Van Deysselhuis aan De Lairessestraat 125. Hedenmiddag wordt de tentoonstelling geopend met enkele woorden van Remco Campert en ingeleid door René Appel, voorzitter van de Vereniging van Letterkundigen.
Daar gaan we heen. Eerst komt Derrick nog hier langs, die ik nu vijf jaar lang ken, en elke keer weer als goede bekende en oude vriend begroet: hij weet meer van mij dan ik zelf weet!
Kortom, de dag begint goed - wij luisteren nu naar Nat King Cole. Wordt DV vervolgd, Simon Vinkenoog - luisteraar.

Donderdag 1 november 2007

The stillest part of the hurricane is its center

De derde Week van het Luisterboek 2007 (t/m 11 november) werd gisteren ingewijd in de OBA, het majestueuze gebouw van de Openbare Bibliotheek Amsterdam, de nieuwe Centrale Bibliotheek aan de Oosterdokskade 143, ten oosten van het Centraal Station gelegen (langs allerlei bouwputten) met op het terras van de zevende verdieping een prachtig uitzicht over de Amsterdamse binnenstad.
De opening van de OBA vond plaats kort voor de afgelopen Uitmarkt, toen velen dit gebouw voor het eerst gingen verkennen. Op dit moment telt de bibliotheek dagelijks zo 'n vijfduizend bezoekers, op zondag zelfs 7.000. Een scala van activiteiten is zich op deze plek aan het ontwikkelen: zie het gedrukte obajournaal (nr.3, november 2007) gewijd aan de komende Culturele weken en de museumn8. www.oba.nl.
Vandaag bijvoorbeeld opent Joop Schafthuizen, partner van Gerard Reve, het GR-Museum. ("De OBA beschikt over een prachtige Reve-collectie met handsschriften, eerste drukken, bijzondere uitgaven en ook bijvoorbeeld het konijn uit de film De avonden.")
Gisterenavond vond voor een volle zaal genodigden in het Theater van het Woord(vernuftig verscholen achter de La Place-bar op de zevende verdieping) de uitreiking plaats van het beste luisterboek van 2007; er waren zes genomineerden. Jury-voorzitter Noraly Beyer liet weten dat vorig jaar 80 luisterboeken waren verschenen. De Luisterboeken Verlanglijst, met alle titels van de betrokken uitgevers telt inmiddels enkele honderden luisterboeken en downloads. Fiction, hoorcolleges, kinderverhalen, sprookjes, gedichten, romans, managementcursussen en wat dies meer zij. Dit jaar werd door de jury speciaal gelet op de vertolkingen van de teksten.
Een 2 cd-luisterboek Oud & Nieuw Luistergoed, een uitgave ter gelegenheid van deze Week bevat op 1 cd een Oudejaarsconference van Wim Kan uit 1954, een 2e cd laat horen hoe Vincent Bijlo met leerlingen van een basisschool kindercabaret maakt. Gratis bij aankoop van een luisterboek.
De genomineerden waren Adriaan van Dis met De wandelaar, zelf voorgelezen, het Componistenportret van Tsjaikovski door Thijs Bonger, Toon Tellegen met door hemzelf voorgelezen, muzikaal begeleide Dierenverhalen, het verhaal Paniek in de leeuwenkuil van Paul van Loon, door Loes Luca verteld, Bram van der Vlugt voor het lezen van Jaap ter Haar' s Boris, en Het Achterhuis van Anne Frank, gelezen door rising star Carice van Houten - die uiteindelijk de prijs voor het beste luisterboek 2007 won.
Bas Haring (2 cd's Evolutietheorie) liet het publiek horen hoe je in 10 minuten 3 x 3 minuten-colleges kunt geven. Vincent Bijlo fantaseerde imaginaire luisterboeken, Nelleke Noordervliet las twee van haar op cd verschenen mevrouw Gigengack-verhalen voor, terwijl Erik de Jong van presentator Joost Zwagerman het eerste exemplaar van het 3 cd's bevattende album spinvis 2002-2007 (spinvis,dagen van gras dagen van stro en Goochelaars & Geesten) EXCEL 96147 kreeg overhandigd; distributie www.rubinstein.nl.
Vervolgens zong en speelde Erik met Cor van Ingen (basgitaar) en trompettist Hans Dagelet (voorlezer van het 8 cd-luisterboek van Theo Thijssen's De gelukkige klas) enkele liedjes; zij begeleidden mij bij het voorlezen van de Ode aan het boek (uit mijn laatste bundel Zonneklaar) en het Volmondig JA-gedicht, dat ook op de cd voorkomt, die Spinvis met mijn gedichten heeft gemaakt.
Ontspannen sfeer, rustige after-party, heerlijk ontbreken van jachterig, enerverend flitslicht, zelfs de prijsuitreiking werd niet gefilmd of gefotografeerd; wel zagen wij korte filmjes van de genomineerden die ook te zien zijn: www.weekvanhetluisterboek.nl.

Zo, dit was de buitenwereld. Nu nog enig achterstallig huiswerk. Lees, luister en geniet!

www.nederlandleest.nl
In het kader van de actie rond Theo Thijssen 's De gelukkige klas een site waarop te zien is welke activiteiten de CPNB en de Openbare Bibliotheken ontplooien om het boek te promoten, als ook de meningen van enkele prominenten, tussen wie Simon&Edith - zei hij trots.

www.globalclowns.com
Prophet-fool René Kres (1943 )heeft zijn webstek sinds 29 april niet bijgehouden; hij schrijft een boek. Laat er eens iets van lezen? World Peace: The Fruits of our Tree. Info en donaties 020-6729999.

www.tjalie.nl
De biograaf van Tjalie Robinson, Vincent Maheu, is op zoek naar mensen die hem, binnen of buiten de Indische gemeenschap gekend hebben - lees diens wedervaren op deze webstek.

www.maybelogic.org
Al eerder heb ik gewezen op de discipelen van RAW (Robert Anton Wilson). Met bizondere interesse boog ik me onlangs boven het laatste nummer van de maybequarterly.- een webstek om in te verdrinken!

www.chiellerie.nl
Iemand liet me het boekje zien; interessant wat vijf jaar wekelijkse exposities in deze erkende Amsterdamse Broedplaats teweegbrengen. Raamgracht 58, tussen Zwanenburgwal en Grimburgwal.

www.uitgeverij-ijzer.nl
Een van de meest eigenzinnige 'kleine' uitgevers, die ik op de jaarlijkse Beurs van Kleine Uitgevers in Paradiso (2e zondag van december) aantref. In de voorjaarsaanbieding van 2008 komt een herdruk van mijn vertaling van Antonin Artaud's Het theater van de wreedheid, die ik eens voor Uitgeverij Meulenhoff maakte.
Van de de door IJzer uitgegeven nieuwe vertaling (door Atze van Wieren) van Rainer Maria Rilke' s De elegieën van Duino was ik diep onder de indruk; ik schreef er deze week over voor www.Dichttalent.nl.

www.absolutephotography.net
Werd me eveneens in de hand gedrukt, n.a.v. Open ateliers: Krombootssloot 8/1, Amsterdam

De films Le Salaire de la Peur met Yves Montand en Los Olivados van Buñuel zou ik wel eens willen weerzien, als ik Zomergast was. Wie helpt me deze winter door, met een mogelijke dvd?

www.tattooing.nl
Het is mijn trip niet, maar als je hoort dat Tycho, de zoon van Aat Veldhoen en Cristi Kluivers, samen met Henk Schiffmacher op de Ceintuurbaan 416 Electric Professional Home of the Original Hanky Panky biedt, neem je toch wel even een kijkje, al is het op de website!

Uit Aarschot een kaartje meegekregen: www.rein-art.be, van schilder Arie Reynaert uit Kessel-Lo.

En toen sloeg het boek voor vandaag dicht, en geven wij ons over aan andere bezigheden. Volgens Edith hebben de bladeren nog nooit zo goudgeel aan de bomen gehangen en is hun gloed dieper dan ooit. Droomdaaddouche. Een goeden dag toegewenst, Simon Vinkenoog - wijsneus.