Dinsdag 30 november 2004

Andrew (C.), apostle, Patron Saint of Scotland

Hield ik me gisteren met de aangekondigde komst van een oude vriend bezig, vandaag wil ik nog even nabeschouwen hoe ontzettend (niet in de betekenis van: ontstellend) interessant de bijeenkomst A Beautiful Frenzy in het Brusselse Paleis voor Schone Kunsten afgelopen zondag was; ter gelegenheid van haar 25 jarig bestaan had de Amsterdamse punkband THE EX in samenwerking met de Paleisstaf een bizondere ontmoetingsgelegenheid geschapen in de nieuw geopende Terarkenzalen. De Nederlanders troffen een francofoon publiek, waarvan het beeld hetzelfde te zien gaf als op andere feesten overal ter wereld, dreadlocks en paardestaarten zijn nog immer in zwang, wat minder baarden. Uit Nederland de dichters Hans Plomp, Frank Starik, Menno Wigman, De Dichters uit Epibreren,verder musici uit Ethiopie en Engeland, Japan en de VS., Duitsland en Engeland, de Instant Composers Pool en voor mij een groot plezier met Han Bennink een set van twintig minuten jazz & poetry onvervalst, straight from the horse's mouth, and what have you...
Hoe vaak heb ik me er, ook de laatste maanden, weer van vergewist hoe anders het is muziek lijfelijk, van geluidsbron tot oor te ondergaan, in stede van de mechanische wijze waarop het wordt overgebracht via de daartoe vervaardigde apparatuur. Dan maar het Grote Concert van de Stilte, zoals Rob Peters dat noemde; elk geluidseffect komt uit het leven zelf voort. Terwijl een incognito Majesteit boven onze hoofden de Karel Appeltentoonstelling van Rudy Fuchs bekeek en het publiek op de lopende tentoonstelling Türkiye eeuwenoude schatten bewonderde, was het in de daaronder gelegen ruimten een en al door rook, bier en wijn
aangewakkerd jolijt.

Ik krijg dezer dagen uiteraard steeds meer te maken met de komende verkiezingsronde van de zogenaamde Dichter des Vaderlands, een erefunctie die ik sinds een alternatieve verkiezing georganiseerd door de opgetogen redactie van het internetpoëzieblad Rottend Staal als ad interim heb uitgeoefend, nadat Gerrit Komrij er de brui aan had gegeven, tot aan de komende officiële verkiezingen, uitgeschreven door Poetry International, NRC Handelsblad en andere media...En deze week gaat de campagne van start. Kwamen al vragen: TV Noord Holland, Het Parool, AT 5 (a.s.zaterdag Lezen&cetera), KRO-radio e.t.q.
Nu even kijken of de ad interim de volledige verantwoordelijkheid op zich wil nemen, met toestemming van en uitverkoren door, ja wie zijn het die in letterland de lakens uitdelen? Het zijn godzijdank altijd nog de schrijvers zelf die kunnen bepalen wat zij van plan zijn te gaan doen, zelfs als ze van plan zouden zijn niets te doen, wat me heel moelijk lijkt in deze dagen die elk moment van de dag om je aandacht vragen.
Een flierefluitende scherpslijper onderweg dus, dwarsligger vrolijkheid, een en al opgetogenheid, over de wonderen die het leven nog niet uit zijn.
Wat is uw programma, functie, rol, betekenis?
Verdom de oorlog. Beziel de vrede.
Simon Vinkenoog.

Maandag 29 november 2004

Hierocles of Nicomedia, Neopythagorean, 3rd cent. A.D.

Welkom 49ste week. Bij het e-mailverkeer, dat zich aandient, de aankondiging van de komst naar Amsterdam van Ralph Abraham, op de terugweg van een lezing in Dusseldorf naar zijn standplaats Santa Cruz in Californië. Wij kwamen elkaar meer dan twintig jaar geleden hier in Amsterdam tegen, en eens bezocht ik hem chez lui. Hij was een der eersten, die zich met de chaostheorie bezig hield - als hij weleens in Amsterdam langs kwam, placht hij schertsend te zeggen dat er zo'n veertig, vijftig mensen waren die wisten waarover hij het had, en ze ontmoetten elkaar op de vele plekken waar universiteitsprofessoren ter wereld terecht kunnen. Ik denk aan Jan Nederveen Pieterse en andere multi-disciplinaire onderzoekers.
In mijn trots bezit de vier delen van The Visual Mathematics Library, over Dynamics. The Geometry of Behavior, waarvan hij mede-auteur en redacteur is. Part One.Periodic Behavior.
Part Two: Chaotic Behavior. Part Three: Global Behavior. Part Four: Bifurcation Behavior.
De eenvoudige Nederlandse lezer mocht het in 1995 doen met de Kosmos New Age-uitgave: Trialogen op de rand van het westers denken. Chaos, creativiteit en verbeelding op weg naar een visionaire toekomst. De gesprekken in dit boek, tussen Rupert Sheldrake, Ralph Abraham en Terence McKenna zijn ontstaan uit een aantal discussies over een periode van acht jaar gevoerd. Al bij de eerste ontmoeting in 1982 waren de drie onderzoekers verheugd dat hun verschillende interesses en denkstijlen in wezen synergetisch waren.
'Sindsdien hebben we onze huidige interesses samen kunnen onderzoeken op een manier die fascinerend is gebleken voor onszelf en anderen. Onze vriendschap is een inspiratiebron geworden voor onze individuele onderzoeken en boeken. Van 8 tot 12 september 1989 ontmoetten we elkaar in het Esalen-Instituut te Big Sur, Californië, om vier dagen met elkaar te converseren. De eerste twee dagen bestonden uit dialogen en trialogen die we in het publiek voerden, de volgende twee dagen praatten we onder zes ogen. In 1990 zagen we elkaar daar opnieuw van 3 tot 6 september. De uitgeschreven notities van die gesprekken te Esalen zijn de basis van dit boek.'
De samenspraken zijn in tien hoofdstukken ondergebracht: Creativiteit en verbeeldingskracht, Creativiteit en chaos, Chaos en verbeeldingskracht, De wereldziel en de paddestoel, Licht en zien, Entiteiten, Het onderbewustzijn, De resacralisering van de wereld, Onderwijs in de nieuwe wereldorde, en De Apocalyps.
Drie motto's bij het derde hoofdstuk Chaos en verbeeldinksracht:
"De onderdrukking van de chaos belemmert de creativiteit en houdt dus ook de verbeeldingskracht tegen.De creatieve verbeeldingskracht, die zich het meest manifesteert in mensen zoals Euler of Bach, zou iedereen moeten kunnen ontwikkelen. De mensen verzetten zich tegen hun eigen creatieve verbeeldingskracht." Ralph Abraham.
"De verbeeldingskracht appelleert aan een Goddelijke Vonk in de mens. Het is absoluut verwarrend te proberen de verbeeldingskracht te beschouwen als een noodzakelijke kwantiteit in de biologie. Het is een uitstraling die van boven komt - letterlijk een afdaling van de wereldziel in ieder van ons." Terence McKenna.
"Het is duidelijk dat de chaos vrouwelijk is en dat de schepping uit de chaos lijkt op de schepping uit de moederschoot: een allesomvattende potentialiteit die uit de duisternis te voorschijn komt." Rupert Sheldrake.
Daar kunnen we het dezer dagen mee doen; als het boek uitverkocht is, hoop ik dat de huidige uitgever een herdruk zou kunnen overwegen - en dat degenen die verdere interesse hebben, het boek (er is uiteraard een oorspronkelijke Amerikaanse uitgave van) antiquarisch mogen vinden: dit medium is wat dit soort aangelegenheden betreft, een goudmijn!
De laatste regels uit Het woord vooraf van Jean Houston luiden: "De auteurs bevinden zich op de grens van een nieuw en nog veel langer Verhaal. U ziet en leest op een ander niveau. De Trialogen verworden zo tot een tekst van 'Ceremonies op de Rand van de Geschiedenis', een mysteriespel uit Eleusis dat ons uitnodigt om ons aan te sluiten bij de drie celebranten wanneer ze net als Pindarus zingen toen deze de oude mysteries overpeinsde: 'Gezegend zijn zij die deze dingen hebben aanschouwd. Zij kennen het einde van het leven, en ze kennen de goddelijke beginselen ervan.'"
That's all for today, folks! Yours truly, Simon Vinkenoog.

Zondag 28 november 2004

Shinram Shonin (B.), founder of Judo-Shin School, c. 1173-1262 A.D.

De televisieschermen tonen elke journaaluitzending de menigte, die zich al bijna een week verzamelt op dat grote plein en de straten van het Oekraiense Kiev om te protesteren tegen frauduleuze verkiezingen.
En ik denk aan het boek Massa en Macht van Elias Canetti, dat ooit bij eerder doorbladeren en fragmentarisch lezen al een diepe indruk op mij maakte. Ik pak het na lange tijd uit de kast en herlees zijn indeling van menigtes al naar de emotional content.
"The oldest of these are the baiting crowd and the flight crowd. These are to be found among animals as well as amongst men and it is probable that their formation among men has time and again been influenced by the example of animals. The prohibition, the reversal and the feast crowd, on the other hand, are specifically human. A description of these five main types is indispensable, and its interpretation can afford insights of considerable importance."

Zo is het: van hel naar hemel op aarde, van de lynchings, pogroms en razzia's naar de panieksituaties (iemand roept Brand!!). Vervolgens van het vechten en vluchten, dat we met de dieren gemeen hebben, naar de boycot, de sit-in, de staking, de dienstweigering, het geweldloos verzet, de burgerlijke ongehoorzaamheid, en tenslotte het alomvattend gevoel van samen Een&Velen te zijn, dancing in the streets. Al dat tesamen; we krijgen voortdurend fragmenten van dat carnaval, die existentiele situatie op leven en dood, om vrijheid en mensenrecht te zien. En de heren in hun donkere pakken schudden elkaar met merkbare tegenzin de hand.
Ik sla er een ander boek bij open, op zoek naar het Feast of Fools in Norman Brown's Closing Time, maar stuit al op de eerste pagina van de Preface op het wel zeer actuele: 'Confusion, source of renewal, says Ezra Pound.'
Door het boek zijn fragmenten uit Joyce's Finnegan's Wake en de Nieuwe Wetenschap van Giambattista Vico (1668-1744) gestrooid, en van commentaar voorzien. Van Vico komt: "Poetic truth is metaphysical truth, and physical truth which is not in conformity with it should be considered false."
Van Masse und Macht (Claassen, Hamburg), Crowds & Powers (The Viking Press, New York, second printing October 1966) is in de guldentijd à 36.50 bij Athenaeum, Polak en Van Gennep een Nederlandse vertaling, Massa en Macht verschenen.
De helaas vroeg gestorven filmer-fotograaf Johan van der Keuken liet zich in de serie 'Het beslissende boek van...' door Margreet Dijkgraaf in NRCHandelsblad als volgt over het boek uit. "Het was een ongelooflijke eye-opener. Ik zag er zoveel waarheid in. Wat Canetti doet is het idee van de macht en van de massa stap voor stap onderzoeken - op het niveau van de geschiedenis, van de journalistiek, van de mythologie, van de antropologie, van de politieke wetenschappen. Het is een fabuleus, schitterend, helder geschreven bouwwerk, opgebouwd uit kleine hoofdstukjes - parels qua compositie en qua taal. Het maakte zo'n sterke indruk op me omdat wat Canetti schrijft bijna onontkoombaar is. Hij laat zien dat wij in een oeroud patroon zitten. Al onze voorstellingen zijn gekleurd door het beeld van de massa. Hij voert dat beeld terug op het alomtegenwoordige, het vuur, het woud, het water, de dood en het overleven. Canetti wijst op allerlei onbewuste strategieen die wij hebben om onze eigen dood niet onder ogen te zien. Je zou kunnen zeggen dat het ook het gevaarlijke terrein is waarop ik me begeven heb de laatste jaren. Het onder ogen zien van de dood wordt vermeden door steeds te verdwijnen in massabeelden.Boven die massa uit torent de overlevende, de held, de onkwetsbare die blijft leven. Hoe meer gevaar hij overleeft, hoe onaantastbaarder hij wordt, hoe meer leven hij zuigt uit alle anderen. De figuur van de held gaat over in die van de politieke machthebber, de dictator, die over leven en dood van zijn onderdanen beslist. Om zijn macht geloofwaardig te houden moet hij er niet voor terugdeinzen om tot executie over te gaan. In die zin zijn oorlogen vaak niet alleen gericht tegen de vijand maar ook tegen de eigen bevoilking. De machthebber komt alleen te staan tegenover de massa. Daarin speelt het bevel een grote rol - het bevel als een uitgesteld doodvonnis.(...)
Pas aan het eind van zijn boek komt hij met een soort van perspectief. Je kunt vrijheid vinden in het moment dat je het bevel weigert. Je kunt het uitgestelde doodvonnis naast je neerleggen. Iedereen draagt dat verlangen in zich en dat verlangen moet je volgen."

Dit is het, deze vroege zondagmorgen. Hedenmiddag maak ik, DV, mijn opwachting in het Bozar Museum voor Schone Kunsten in Brussel, met Han Bennink op de tamtam. Simon Vinkenoog. Hare Om.

Zaterdag 27 november 2004

Jimi Hendrix (1942-1970)

"Wij zijn nog in wording: ook hier groei ik - de www.simonvinkenoog.nl is niet bedoeld als een stortbak voor mijn optredens, publicaties en andere ervaringen: eerder geef ik duurzame ideeën van anderen door: er zijn nog zo veel meer mogelijkheden om de toekomst te verkennen dan via de voorspelde rampen-scenario's rondgebazuind wordt. Dat er hoognodig behoefte is aan een ingrijpende mentaliteitsverandering in onze wereld: ik ben niet de enige die daar bij voortduring op wijst." (Kersvers, 29 juli 2004).

"Al sprak ik de taal van mensen en engelen, dan was ik nog, indien ik geen liefde had, een schetterende trompet of een rinkelende cymbaal!
Al bezat ik profetische gave, kende al de geheime heilswaarheden en had alle wetenschap, ja, al had ik zo'n sterk geloof dat ik bergen verzetten kon - indien ik geen liefde heb, ben ik niets.
Zelfs al gaf ik mijn hele vermogen weg om armen te spijzigen en leverde mijn lichaam om verbrand te worden - indien ik geen liefde heb, baat het mij niets.
De liefde is lankmoedig, de liefde is goedertieren, zij is niet jaloers; de liefde praalt niet, blaast zich niet op, is niet onfatsoenlijk, zoekt haar eigen belang niet, wordt niet verbitterd, rekent het kwade niet toe; zij verblijdt zich niet in de ongerechtigheid, maar verblijdt zich in de waarheid; zij bedekt alles, gelooft alles, hoopt alles, duldt alles.
De liefde vergaat nooit; profetieën, ze houden op te bestaan; tongentaal - er zal een eind aan komen; kennis, zij wordt tenietgedaan; want ons kennen is niet volledig en ons profeteren is gebrekkig; en wanneer het volmaakte komt, zal het onvolledige teniet worden gedaan.
Toen ik een kind was, sprak ik als een kind, voelde ik als een kind, dacht ik als een kind; maar nu ik een man ben geworden, heb ik dat kinderlijke weggedaan.
Want wij zien nu door een spiegel in raadselen, maar dan zie ik van aangezicht tot aangezicht; nu is mijn kennis gebrekkig, maar dan zal ik kennen zoals ik ook gekend word.
Nu blijven geloof, hoop, liefde, deze drie; maar de grootste van deze is de liefde."

De eerste brief van Paulus aan de Korinthiërs - 1 Korinthiërs 13:1-13.
Uit de zojuist verschenen uitgave in de serie Klassieken van Wijsheid: Het Nieuwe Testament, 350 pagina's, ingeleid door Ralf Bodelier, Servire, 2004, ISBN 90 215 4087 8, www.servire.nl en www.servire.be.
Het betreft hier de zogenaamd Leidse vertaling uit 1912, een initiatief van de remonstrantse predikant I.Hooykaas uit Rotterdam. Met drie andere bijbelgeleerden (A.Kuenen, W.H.Kosters en H.Oort) stuurde hij de vertalers aan. De vertaling van het Nieuwe Testament is met name het werk van H.Oort. 'Het is déze vertaling die nu, negentig jaar later, voor u ligt.'
Met liefde gedaan, Simon Vinkenoog

Vrijdag 26 november 2004

Paracelsus, Hermetist, b. 1493, d. 24/9/1541 A.D.

"Het enige dat telt, is de dag van vandaag, die nooit weeromkomt en het leven, dat prachtig, kwellend en uiteindelijk onbegrijpelijk is." Deze tekst en het aloude I Tjing-symbool zijn afgedrukt op het overlijdensbericht van Dries Langeveld (Utrecht 26 maart 1944 - Amsterdam 21 november 2004) die vanmorgen op de begraafplaats Zorgvlied aan de Amsteldijk ter aarde besteld is.
Over onze bijna twintigjarige samenwerking bij het tweemaandelijks tijdschrift BRES valt uiteraard veel te zeggen, maar hier (nog) niet. Aan onze samenwerking kwam een jaar geleden een abrupt einde; eigenlijk te pijnlijk om over te schrijven, en bovendien - wat gaat het anderen aan? Eén persoon vertel ik alles, voor zover ze dat al niet weet (Edith kent mij 17 jaar van binnen en van buiten) en voor aanstormende biograaf Derrrick Bergman heb ik evenmin geheimen.
Deze Kersvers-pagina's zijn geen bekentenissen, dagboek, geen biechten, confessions of openbaringen; zij trachten wel zo getrouw mogelijk weer te geven de aangelegenheden waarmee ik mij bezig houd, de actieve en passieve, de nieuwsgaring die elke dag opnieuw begint. Er is inderdaad slechts dat eeuwige Nu, dat inderdaad nooit terugkomt als de dag van gisteren, of vorig jaar of vorige eeuw, die eveneens tot het Nu behoren, al is het slechts in de herinnering, je hele leven is een Nu, bliksemschicht tussen donderslagen van ongehoorde stilte.
Wat hebben onze eigen woorden en daden te betekenen binnen de context van een verscheurde wereld; monden die straatdemonstraties in de Oekraïne uit in geweld, of wordt het een fluwelen revolutie? Wordt er nu wel of niet een einde gemaakt aan de hondergsnood en genocide in Afrika? Elk continent zijn heksenketels en brandhaarden; overal een blijkbaar onmachtige vredeswil tegenover een uitdijende militair-economisch-politieke machtsstructuur.
Komend weekend, vandaag beginnend in de Amsterdamse Beurs van Berlage Nederlands Sociaal Forum. De eenmalige uitgave, een 32 pagina's tellende programmakrant op tabloid-formaat geeft een overzicht van de medewerkende organisaties: 'Broedplaats van ideeën en dwarsverbanden' en 'Een andere wereld is mogelijk. Een ander Nederland nu!'
Hoognodig. Activisten. Denkers. Doeners. 'Strategieën van verzet. De beweging in beeld. Gaat duurzaamheid samen met groei en export van de economie? Activisten kiezen hun favoriete acties. Hoe lang houden de Amerikanen het vol in die onmogelijke situatie?'

Van esoterische zijde eveneens 'Amerika op drift' door de Meester --, via Benjamin Creme, in het zojuist in de bus gevallen decembernummer van Share Nederland, www.sharenl.org.
"Het is slechts een kwestie van tijd voordat het Amerikaanse volk beseft dat het een ernstige fout gemaakt heeft. Het heeft, zij het met behulp van veel gestolen stemmen, een man en een regering herkozen, die zich zowel nationaal als internationaal wijden aan het scheppen van verdeeldheid en haat.
Het zal vol spijt zien hoe zijn met trots gekoesterde vrijheden worden aangevallen; het zal een scherpe daling zien in levensstandaard wanneer de regering noodgedwongen tracht om haar enorme schulden aan te pakken; het zal getuige zijn van het verlies van vertrouwen in zijn valuta en een scherpe achteruitgang zien van handel met hun traditionele handelspartners. De rampzalige inval in Irak zal verder zweren, zowel in Irak als elders in de wereld. In reactie op de angst en de haat die deze regering welhaast wereldwijd heeft aangewakkerd, zullen de mensen geneigd zijn om naar binnen te kijken en zichzelf nog meer van de wereld afkeren.
Een groot probleem met deze regering is de krachtige illusie waaronder zij werkt: dat zij door God geïnspireerd is en dus, met goddelijke genade, helpt de christelijke wereld en boodschap in haar vroegere kracht en glorie te herstellen. Hierdoor hebben de VS een reuzenstap achteruit gezet en daarbij zichzelf geïsoleerd van de werkelijke zorgen in grote delen van de wereld: milieuvervuiling en de behoeften van een planeet onder druk van een ophanden zijnde catastrofe.
De VS zullen zien dat de wereld niet stil zal staan. Met of zonder Amerikaanse medewerking zullen de landen zo goed als zij kunnen verder gaan om een oplossing te zoeken voor de vele ecologische en sociale problemen die ons bestoken en die zo dringend moeten worden aangepakt. Amerika zal zien dat het achtergelaten en genegeerd wordt, en pas dan zal het bereid zijn om 'voor' te gaan."
Tot zover dit fragment uit een uniek maandblad, dat ik elke maand graag lees.
In de bus ook het december 2004/januari 205-nummer van Bres, nr.229. Hierbij ingestoken een inlegvel met het bericht van het verscheiden van Dries Langeveld. 'In het volgende nummer zal een uitgebreid interview verschijnen van de hand van Gerben Hellinga die in de afgelopen weken een aantal gesprekken met Dries heeft gevoerd.'

Tot zover ook deze vrijdagpagina van Kersvers, 'voortkabbelend dagboek' berichtte mij S.S. te A. Het ga u goed. Simon Vinkenoog.

Donderdag 25 november 2004

Het werd inderdaad een onstuimig feest, Jules Deelder 60, Houzee! in het Rotterdamse Calypso, gisterenavond en het was nog niet ten einde toen wij opstapten om de nachttrein van drie uur naar Amsterdam te halen.
Edith en ik hebben weer eens behoorlijk gezwierd op de hard bop van Hans Dulfer en zijn talentvolle companen, naderhand was er een springerige punkjazz-zanger, die ons in vervoering bracht en uiteraard was de 60-jarige aucteur ook zelf achter de draaitafel uiterst actief.
Een volle bak; terwijl oud-burgemeester Bram Peper zich gewillig voor een t.v.-camera liet interviewen, kon een zowaar humoristisch uit de hoek komende burgemeester Opstelten even later Jules de Wolfert van Borselenpenning overhandigen, de hoogste onderscheiding die de stad Rotterdam kan uitreiken aan burgers die zich verdienstelijk gemaakt hebben voor de stad.
Wat nergens op lijkt is echt, luidde een uitspraak van Deelder bij de ingang - en inderdaad waren ze allemaal even echt, de mensen die ik de hand kon schudden of omhelzen omdat ik hen al kende van heel wat eerdere ontmoetingen in de stad en haar ommelanden: Loes Luca, Hansje en Frans Vogel, Rinus Vroegindeweij, Ad Speksnijder, Caspari de Geus, Woody van Amen, Klaas en Heleen Gubbels, A.Moonen (in een rolstoel), Annemarie M.C. Fok - haar geschilderde zaaldecoraties met reuzeportretten van de jarige deden het goed, hun dochter Ari - die een prachtig gedicht voorlas, dat eindigde met de bekende eindregels van het ooit door Jules aan haar opgedragen gedicht: 'Dus lieve papa / wees niet bang / de wereld draait rond / en dat doet-ie nog lang', Frank van Dijl, Rinus Mieremet, Rosalie en Rob Peters (zie diens webstek: www.bismarck-art.com), Ger Sax, uit Amsterdam Suzanne Holtzer en Liesbeth van de Bezige Bij, de tatouagekoning Henk Schiffmacher en zijn vrouw Louise van Teylingen (dochter van de prachtige, te vroeg gestorven schrijver en Hare Krishna-vertaler Hendrik van T.), Xandra Brood, oud-Spartanen Titus Bosselaar en Arie Van Ede met echtgenotes (wij kwamen aan hun tafeltje te zitten), Jeroen Wielaert, et j'en passe; de kale en kaalgeschoren heren, de babes en managers, de coterie kortom- de jonge Woorddansers, Peter de Groot van Krakatau en degenen die zich voorstelden als zoon, of dochter van ..., wat me telkens weer verraste.
'Keep on dancing, it's your fortune' - o, wat voelde ik me weer fortuinlijk en gelukkig en hoe goed het doet dat gevoel met zovelen te kunnen delen. En wat smaken oesters goed!
The day after (nooit een kater van whisky en wiet), telefoon rinkelt, afspraken worden gemaakt, de weekbladen zijn binnen en het mist. Om vijf uur opent Hans Plomp de tentoonstelling van Ernst Vijlbrief's 'Meditatie Opjekten' - 8 olieverfschilderijen in de Galerie Connie Bos aan de Zwanenburgwal 178 (ook Ernst is jarig: gefeliciteerd) en tussen 17 en 22 uur wordt ook met 'tapas, muziek & meer' het Openingsfeest van de uitgeverij Pimento gevierd, tevens de verschijning van het boek Smakelijke Verhalen, 25 geliefde gerechten van bekende Nederlanders, waaraan Edith en ik bijdroegen met een verhandeling over en recept voor Stoofaal.
Kortom, het feestgewoel en het feestelijk gevoel is niet verdwenen in den lande, en dat is maar goed ook, zei hij pedant. Zaterdag het doctoraalfeest van Ida Schuurman in Cameleon Bussum, zondag de opening van drie nieuwe zalen in het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel (www.bozar.be), waar het 25-jarig bestaan van de Amsterdamse groep The Ex wordt gevierd, en ik optreed met Han Bennink.
Het wachten is trouwens daarna op de derde december; een uitnodiging voor het radioprogramma Kunststof van die dag moest ik afslaan; wij zijn dan in Den Haag voor een feest bij het Letterkundig Museum, lezen die dag zeer nieuwsgierig het NRCHandelsblad met de namen van de kandidaten voor het Dichterschap des Vaderlands en brengen dat weekend weer bij Edith's moeder door. Vive la vie!
Gegroet, happy few. Simon Vinkenoog.

Woensdag 24 november 2004

John of the Cross (C.), Spanish mystic, d. 1591 A.D., b. 1542.

Met camerman en vragenstelster van T.V. Noord-Holland op stap geweest naar de plekken van mijn jeugd; uit te zenden a.s. dinsdag 30 november, vijf over half zeven en vervolgens die avond herhaald om het uur. Vijftig minuten filmopnamen gemaakt, waaruit een itempje van twaalf minuten wordt gemonteerd. Tuindorp Nieuwendam, de Wijdenesserstraat 10, waar ik voor het eerst 'zag' - de dahlia's in een achtertuintje, waar nu een toegedekte moter staat. De school aan de Wognummerstraat, waar ik in elk geval met goed gevolg de kleuterschool bezocht en wellicht de eerste klas van de lagere school - waarna wij (mijn moederen ik) naar de binnenstad verhuisden. De Noordermarkt 13, waar mijn moeder elke zondagmiddag heen trok om haar zeven zusters te zien; ik verschool me onder tafel om de gesprekken af te luisteren, soms werd ik weggestuurd, als het ging over "zij met haar dikke buik...", en via de radio genoten wij van Ome Keesje en het programma 'Men vraagt en wij draaien....' waar de naam van de aanvrager viel te beluisteren.
In het benedenhuis kwam ik zelf te wonen, toen mijn grootmoeder bij haar dochter Mien in Aalsmeer ging wonen, begin jaren zestig - onder leiding van Pieter Brattinga werd het huis inwendig verbouwd: de lange gang, de voorkamer, twee alkoven en achterkamer werden éen grote ruimte, waar zich in die flower powerdagen heel wat heeft afgespeeld...
Een aangekondigd bezoek van Jimi Hendrix had ten gevolge dat de ruimte vol liep en wij nauwelijks een woord met elkaar konden wisselen, naast elkaar gezeten - helaas was er geen fotograaf bij (hij was in Nederland voor een optreden in het VPRO-programma 'Hoepla' waar mijn zwager van toen, Wim van der Linden een der samenstellers was.)
Met Olivier Boelen beraamden wij er Poëzie in Carré (februari 1966) en bestuurden wij het sigma-centrum in de gebouwen van het Gebouw voor de Werkende Stand aan de Kloveniersburgwal. Ik herinner me ook maar al te goed de LSD-trips die wij in die tijd vrij regelmatig maakten; tevens bleef mij bij een lachgas-séance met Ken Kesey, hahahaha - even de pijp uit en weer terug, en ik zie nog voor mij hoe Steve Groff enkele mensen DMT liet savoureren - voor sommigen was het te veel, zij klampten zich aan hun stoel vast uit angst dat de overgave aan het ogenblikkelijk effect hen ergens zou voeren, waar zij niet durfden komen. (Dit soort dingen heb ik niet aan de t.v.-kijkertjes verteld).
Waar ik verder nog in de Jordaan woonde (Westerstraat, Nieuwe Leliestraat), ik vertelde er over gezeten op een bank van de Kees de Jongebrug; aan de overkant van de Prinsengracht het Achterhuis, waar Anne Frank haar dagboek schreef, op Bloemgracht 8 schreef ik mijn boek Hoogseizoen (1962; het jaar ervoor was zoon Alexander daar geboren)- in 1962 op de Prinsengracht 156 ook de eerste Nederlandse happening Open het graf.
In de Bloemgracht verdronk ik bijna op mijn negende jaar; ik had een fiets gehuurd in de Nieuwe Leliestraat (l0 cent per uur, hele middag een kwartje) en op de Bloemgracht zag ik jongens op straat tollen. Ik was bang dat hun zwepen tussen mijn wielen zouden raken, en voor ik het wist lag ik in het water, waaruit ik gered werd - niet zonder dat de fiets mee opgehesen werd; ik wilde niet dat die verloren ging en terugbetaald zou moeten worden. Ik wees ook op de openbare lagere school aan de overkant op de Prinsengracht, tussen brandweerkazerne en bioscoop op de hoek van de Leliegracht, waar ondertussen een studentenhuis is gebouwd met de opbrengsten van de royalties van Het Achterhuis. Het hoofd van de school had mijn moeder gezegd dat ik zou moeten doorleren; het werd de vierjarige MULO en de auto-didactiek. Maar dat is een ander verhaal, ik liet de t.v.mensen niet nog eens naar de Pijp gaan, waar de oorlogsjaren (tussen mijn 11e en 16e) zich voor mij afspeelden; de twee hun gegunde uren waren ruimschoots vervuld, genoeg voor zo'n itempje.
Kortom, ik raakte weer thuis waar ik van de zon buiten en van Edith binnen geniet. Koffie en een partijtje scrabble, even dit via de Dreamweaver en de rest van de dag zal zich navenant vullen. Vanavond het feest van Jules Deelder in Rotterdam, zestig jaar jong, iedereen gefeliciteerd. Hou je haaks, en tot het volgend bezoek. Jullie Simon V.

Dinsdag 23 november 2004

Xenocrates, Platonic Successor, c. 396 - 314 B.C.

"Slechts die bukkend voor de slagen
en berustend in 't gareel
alle smaad en hoon verdragen
blijft de slavernij ten deel."

Ik kan het nog galmen, dit en andere liederen die ik vlak na het einde van de Tweede Wereldoorlog, op mijn zeventiende, leren kennen bij het ANJV (Algemeen Nederlands Jeugd Verbond) waarbij ik me had aangesloten. Eenheid werd gepredikt; het ANJV bleek overigens een communistische mantelorganisatie, dus ik stapte er uit nadat ik tot 'kernleider' was bevorderd, wat inhield dat ik eens per week een groepje mensen bij me thuis had, om - ja wat?
Ik heb via het ANJV in ieder geval mijn eerste vrouw, Jenny Lefevere ontmoet, die me op 11 april 1947 een zoon Robert schonk. Eergisteren ook hem met mijn drie andere kinderen op het verjaarsfeestje van de jongste, Arthur (26) in Ouderkerk aan de Amstel ontmoet. Happy family, indeed, extended - mag je wel zeggen - altijd moeilijk buitenstaanders de genealogie enigszins te verduidelijken.
Afshin Elian, rechtsgeleerde en dichter, die een duidelijk standpunt heeft ingenomen - zelf gevlucht voor de sharia uit Egypte - verwijt de Nederlandse regering (op de voorpagina van de Volkskrant vanochtend) slapheid:
'Premier Balkenende had op 2 november met minister Donner en een paar andere top-politici, met Hirsi Ali en enkele verlichte imams naar de plek van de moord moeten gaan, bloemen moeten leggen en moeten zeggen: wij geven niet op, wij gaan door in onze samenleving zoals we voor 2 november deden. Net zoals president Bush en burgemeester Giuliani van New York deden na 11 september 2001.'
Op de vraag van verslaggeefster Janny Groen: 'Vindt u de vele oproepen de toon te matigen ontmoedigend?' is zijn antwoord:
'Dat is zacht uitgedrukt. Ik vertrouw jullie, oorspronkelijke inwoners van dit land, niet echt. Sorry. Jullie zijn wel erg snel bereid te capituleren. Langzamerhand begin ik te begrijpen, waarom de Duitsers in de Tweede Wereldoorlog Nederland binnen vijf dagen hebben kunnen innemen. Jullie snappen het niet. Jullie denken dat als het debat gedempt wordt, het geweld zal afnemen. Maar die extremisten zijn moorddadige types die zich niet laten afremmen door een gematigder toon. Ze zijn er slechts op uit anderen met geweld te onderwerpen aan de islam. Bovendien: wat nou, toon matigen? Ik heb nooit iets extreems gezegd. Ik ben nooit zover gegaan als Friedrich Nietzsche, die over het christendom heeft gezegd: hoe meer christenen hoe meer misdadigers en zieken. Ik heb me altijd behoedzaam uitgedrukt.'

Over die capitulatie voor de Duitsers gaat Elian wel erg kort door de bocht. De Duitse troepen, op en top gewapend en klaar voor de Blitzkrieg trokken ons landje binnen, waar een armzalige dienstplichtige troepenmacht met verouderde bewapening en incompetente officieren wel de nodige tegenstand bood, maar moest zwichten voor parachutisten en een absolute overmacht. De capitulatie kwam pas na de dreiging met een bombardement op Rotterdam, dat niet meer kon worden tegengehouden, en het is waar: de regering en het koningshuis waren gevlucht naar Londen om het land achter te laten onder de hoede van Secretaris-Generaal Hirschfeld van Economische Zaken, die maar al te graag hand- en spandiensten voor de Duitsers verrichtte.

Genoeg in het verleden gedoken. Wij zijn nu eenmaal geen soldatesk volkje, laten liever gods water over gods akkers lopen: de waterlinie, de waterlander. Op naar de toekomst: Derrick, mijn jonge biograaf, popelt. Een goede dag toegewenst, Simon Vinkenoog, S-5.

Maandag 22 november 2004

Diana (R.), Artemis (G.), Goddess of Nature
Sun enters Sagittarius
Cecilia (C.), patron saint of music and of the blind

Dries Langeveld, met wie ik sinds 1985 heb samengewerkt als redacteur van het tweemaandelijks tijdschrift BRES, is gisterenavond, kort voor middernacht, op zestigjarige leeftijd overleden in het Amsterdamse Anthonie van Leeuwenhoekziekenhuis.
Onze gedachten gaan in de eerste plaats uit naar zijn zoon Melchior en zijn vriendin Mirjam; het zal hen moeilijk vallen een man als Dries, goede vader, goede vriend en metgezel te moeten missen. Mogen zij de vrede vinden, die vaak elk verstand te boven gaat.
Om economische redenen werd Dries (directeur-eigenaar-hoofdredacteur) vorig jaar gedwongen het blad onder te brengen bij de geestverwante uitgeverij Synthese in Den Haag. Om dezelfde redenen werd toen ook in het kader van bezuinigingen een eind gemaakt aan mijn redacteurschap. Sinds 1968 werkte ik aan het tijdschrift mee, nadat ik in het twaalfde nummer, op verzoek van oprichter-uitgever Ted Klautz een artikel over LSD-25 had geschreven; van medewerker werd ik op een gegeven ogenblik chroniqueur en redacteur, en maakte diverse redactionele wisselingen mee. Klautz, in Frankrijk woonachtig en ouder wordend, wist de uitgeverij Elsevier, waar hij ooit Jan de Hartog had ontdekt en de naoorlogse Winkler Prins Encyclopedie opzette, ervan te overtuigen het blad over te nemen.
Uit de Elsevier-gelederen kwam mr.Dries Langeveld naar voren, die voor het concern als lange termijn-planner werkte, en met een management buy out het blad onafhankelijk wist voort te zetten. Ook als uitgever had hij grootse plannen, die hij niet alle - in een voor gedrukte media steeds moeilijker wordend tijdperk - kon verwezenlijken.
Schrijver Gerben Hellinga, met wie Dries Langeveld bevriend was, mede als kenners en gebruikers van het klassieke chinese orakelboek, de I Tjing, heeft met Dries op zijn sterfbed gesprekken gevoerd, die in BRES t.z.t. zullen verschijnen. Zelf bezochten wij Dries vorige week; hij was verheugd ons te zien, zette het gesprek, gezeten op zijn bed voort, en begeleidde ons naar de lift. Wij liepen hand in hand. Adieu, oude vriend, tot ziens in de kosmos.
Het laatst-verschenen nr van BRES, 228, is gedateerd oktober-november 2004; het 229e zal op punt van verschijnen staan - daarin zal waarschijnlijk het verscheiden van Dries niet kunnen worden vermeld, gezien de druktermijn van een geïllustreerd tijdschrift. Losse nummers in kiosk en tijdschriftenwinkel (Aldipress-distributie). BRES, Toussaintkade 53, 2513 CL Den Haag, tel.070-3585943, www.synthese.ws.
Wij verwelkomen de 48e week. Het ga u goed. Simon Vinkenoog.

Zaterdag 20 november 2004

Praetextatus and Paulina (R.)

Wat ga ik straks zeggen, als ik om dertien uur, samen met het Flow Theater het New (Wo) Man Festival mag openen, dat zich dit weekeinde afspeelt in het Mirrorcentre aan de Ter Gouwstraat 3, tegenover het Muiderpoortstation? Als ik hier het programma zou overnemen, dat zich afspeelt in de Zorba the Buddha Lounge, de Bodhidharma zaal en de Buddha zaal, ziet dat die nieuwe mens zich aan heel wat activiteiten kan overgeven Zo kan hij swingend de nacht in vanavond (Info op www.livingsatsang.nl) - maar zover is het nog niet.
Ik zit niet met die vraag wat ik straks zal zeggen; ik vertrouw op de inspiratie van het Moment. Je doet je mond open, volgens het adagio van de Roemeense dadaïst Tristan Tzara, et voilà: 'la pensée se fait dans la bouche.'
De gedachte wordt in de mond gemaakt. Mondig zijn, dát is de nieuwe mens. Niet bang zich te uiten (in principe kent de nieuwe mens geen angst), niet bang fouten te maken (niemand straft je), niet meehuilen met de wolven, niet bang in het duister en zeker niet bang in het Licht, dat soms onverbiddelijk is. De grootste vijand van de mens is zijn eigen angst, die dwaalweg vol zelf geschapen demonen. Het is soms moeilijk te onderscheiden wat waar is, om dat uit te vinden heb je anderen nodig, al zul je je altijd door je eigen hart en geweten moeten laten leiden.
Volgens Shri Ramana Maharshi is de belangrijkste vraag in je leven, waar alle andere vragen altijd weer op terugkeren: Wie ben ik? Niet dat je op een gegeven ogenblik het definitieve antwoord zult weten te vinden; die vraag blijft zich onophoudelijk stellen in al wat je doet, of niet-doet, in alles wat je zegt en denkt. Altijd op zoek naar wat zich in het duisterste der tijden, waardoor wij nu heen trekken - laten wij ons daar geen illusies over maken! - als licht manifesteert, en reken maar dat het overal te vinden is: in oprechte liefde, in de glimlach van een kind, in zon en regen, in een knuffel of omhelzing, en bovenal in het vertrouwen dat alles gaat zoals het moet gaan, omdat het 'karmisch' (moeilijk, maar belangrijk begrip) nu eenmaal zo moet, zoals het gaat. (Slotconclusie: Zo het is, is het goed.)Maar leg je er niet bij neer, als je in je eigen omgeving iets ziet wat niet goed gaat; onthoud je van een oordeel, maar doe er iets aan als er iets aan te doen is. Ik zit dus al op die praatstoel, merk ik nu.
Ja, het is een Osho-gebeuren: mensen op weg naar waarheid en zelfkennis. Laat ik de verlichte meester aan het woord, zoals hij geciteerd wordt op de uitnodiging van dit weekend (Muziek, theater, workshops, meditaties, lezingen, satsang, film, kunst, markt, Nataraj Saterday Night Party):
'Mijn boodschap is: schep een nieuwe mens ongespleten, geïntegreerd, één geheel. Boeddha is niet één geheel, Zorba de Griek ook niet - beiden zijn maar de helft. Ik hou van Boeddha, ik hou van Zorba. Maar Zorba mist iets, hij heeft geen ziel. Als ik diep in Boeddha kijk, mis ik ook iets, hij heeft geen lichaam. Ik verkondig een grote ontmoeting: de ontmoeting tussen Zorba en Boeddha. Ik verkondig 'Zorba de Boeddha' - een nieuwe synthese. Alleen door die ontmoeting zal een nieuwe mens op aarde verschijnen.'
Zorba, dat is niet alleen Anthony Quinn in de film, hij is een romanfiguur, geschapen door Nikos Kazantzakis, die een prachtige autobiografie heeft geschreven: Report to Greco. Maar bovenal heeft Kazantzakis de inwijdingsuitgave Ascese op papier gezet, ooit door Olivier Boelen vertaald en in het tijdschrift Randstad gepubliceerd, naderhand verschenen in een (uitverkochte) uitgave van de Bezige Bij. Hoe vaak heb ik daaruit niet de les van de dag gevonden! Ik heb het niet bij de hand en wil niet opstaan, deze nieuwe mens blijft er even bij zitten...
Kortom, ik weet nog niet wat ik straks zal gaan zeggen (onderhuids broedt zoiets natuurlijk, zoals er andere pannetjes op het innerlijk vuur staan), maar ik heb vertrouwen. Ik cursiveer dit woord; zonder vertrouwen ben je nergens - en wie wil nergens zijn? Wie zich isoleert, sluit zich buiten de menselijke gemeenschap, the human family. Laat je woord een boemerang zijn: het keert altijd weeer tot jezelf terug. Het Zelf: is er een mooier begrip om datgene aan te duiden, wat ons verbindt? Dat wij in leven zijn, dat wij hét Leven zijn, met Al wat dat inhoudt - en wie daarvan iets heeft mogen aanschouwen, kan alleen maar dankbaar zijn voor de geboden ervaringen, die je ten deel vallen, waar alles van te leren en te begrijpen is. Wat je begrijpt, heb je lief, en als het niet om de Liefde gaat, gaat het inderdaad nergens om. Liefde heelt. Liefde deelt. En ik heb weer het een en ander meegedeeld.
Prachtige herfstkleuren overal rondom; wij plukken de dag en genieten van het leven: een godsgeschenk. Laat ik nog even mijn strijdkreet herhalen: Verdom de oorlog! Beziel de vrede!
Ook het oog dat over deze woorden glijdt: al het goede toegewenst. Simon Vinkenoog.

Vrijdag 19 november 2004

Basilius Bessarion, Christo-Neoplatonist, d. 1472 A.D., b. c.1395.

Ha, die Jules! Arjan Peters publiceert op de eerste Cicero-pagina in de Volkskrant vandaag een gesprek met Justus Anton (Jules) Deelder, die 24 november zestig jaar wordt, van wie een bundel Vrijwel alle gedichten bij uitgeverij De Bezige Bij verschijnt, en die a.s.woensdag geëerd wordt met een fototentoonstelling in de Rotterdamse Kunsthal, Jules 60 Houzee! - opening door Bram Peper om 17u30 - en wiens verjaardag die avond (vanaf 20u30) in Calypso zal worden gevierd.
"Achter m'n gesloten ogen vinden nu onbekende
dingen plaats. Ik neem de taak van commentator op me.
Ik geef woordelijk verslag en merk
dat het nieuwe en vreemde van de situatie na
enkele seconden ophoudt te bestaan. Opvallend
is de goede kwaliteit der beelden."
'Cloud 9' was mijn eerste gepubliceerde gedicht.' vertelt hij. 'Breed opgezet, verhalend. Had ik gestuurd naar Simon Vinkenoog. Het ging over het roken van bepaalde spullen, en dan wist je: dan kun je terecht bij S.V. te A., nietwaar? Hij plaatste het meteen in Podium en stuurde me drie dagen later een uitnodiging voor de grote manifestatie Poëzie in Carré, 28 februari 1966. Gelijk ja gezegd, maar ik vroeg me wel af wat ik daar deed tussen die kanonnen als A.Roland Holst, in een uitverkocht huis. Opmerkelijke avond was dat, zó. Mijn onzekerheid was voorgoed weg toen de mensen moesten lachen om iets wat ik voordroeg. In eerste aanleg ben ik een verlegen gozer. Dat heb ik mede overwonnen doordat ik speed ging gebruiken.
Doe ik nog elke dag. Gedisciplineerd. Gaat prima. Toen ik met Brood en Chabot optrad, maakte ik mee dat Herman flipte tijdens een optreden in Cuijk, 8 april 2000. Hij was toen gestopt met de dope. Grootste fout die die jongen had kunnen maken, na 35 jaar. Want toen ging-ie zuipen, en was de hele dag volkómen lazarus. En dat weten we allemaal: drank is een slopende drug. Dat wil je niet weten man, wat Herman in een uur naar binnen gooide. Van die smerige likeurtjes ook nog.'

"We komen op aarde
om die te verlaten
en in het Hierna-
maals te geraken.

Ziedaar het doel
van al ons streven:
als mens tussen de
engelen te leven."
(uit: 'Ziedaarmaals').

'Mij ken je een onverbeterlijke optimist noemen. Geen cynicus, die is teleurgesteld of verbitterd. De mensen worden nooit wijzer, maar mijn optimisme krijgt niemand eronder. Wat dat betreft word ook ík niet wijzer. Het zit in mij. Misschien heb ik dat van mijn vader, die vertegenwoordiger was en een goeie babbel had. En humor. Een levensreddende factor. (...) De bijbel komt vaak terug bij mij, ja. Kijk, wij hebben allemaal religieuze gevoelens. Een dichter kan ervoor zorgen dat die gevoelens uit dat moerasgas een beetje opstijgen. Het gaat er gewoon om dat jij het allerbelangrijkste bent wat er is, logisch, maar aan de andere kan stel je geen reet voor. En dat is tegelijkertijd waar! Zoals de tijd vliegt en kruipt tegelijk.. Aan fundamentalisten - of het nou christenen, moslims of muzelmannen zijn - is de relativiteitstheorie geheel voorbijgegaan. De humorloosheid waarmee die de godheid vereren! Funest, joh. Terwijl, als er een god bestaat, dan moet-ie gevoel voor humor hebben.' (...) Je komt hier op aarde om tenslotte weer te vertrekken. En misschien zijn wij wel degenen die leven in het heelal moeten verspreiden. Wij worden hier op aarde tijdelijk gevangen door de zwaartekracht. Maar in ons is een heimwee naar de kosmos. Onze destiny, ons Schicksal, hoe zeg je dat, kan ook achter dit leven liggen, ergens daarginds.'
Heilzame woorden, zeker als je in dezelfde krant in Ronald Plasterk's column, geheten 'De grootste godslastering' leest, dat de hooggeleerde auteur zijn hersens heeft gepijnigd om de meest extreme godslastering op te schrijven. 'Ik zeg erbij dat dit geen citaat is, of grapje, neen, het is mijn eigen opvatting, en ik neem elke verantwoordelijkheid. Hier is die uitspraak. U kunt nog ophouden met lezen als u bang bent gekrenkt te worden. Hier is hij: God bestaat niet.'
('Dit ultieme godslasterlijke standpunt wordt onderschreven door 40 procent van de Nederlanders, en vormt daarbij de grootste levensbeschouwelijke stroming van ons land.')
Interessant, zo'n levensbeschouwing die op een ontkenning is gebaseerd. Het is bijna een gemeenplaats te zeggen, dat al deze ontkenners religie, of gevoelens van religie, alleen maar projecteren op de monotheïstische godsdiensten, waarin de godheid wraakzuchtig is, straft en mensen angst aanjaagt, of zelfs tot moorden doet overgaan. Welaan, lieve mensen, de God waarover Jules D. en zo heel veel anderen spreken, is geen overlevering, niet de openbaring van vroeger, maar een eigen door ervaring geschraagde overtuiging. Ook ik ben zo'n onverbeterlijke optimist (Theo van Gogh noemde mij manisch of pathologisch optimist) en ja, dat sla je er niet meer uit. Ons krijgen ze niet klein! Het gaat er maar om dat je in jezelf gelooft, en een tikkeltje mee gekregen hebt van de 'eeuwige wijsheid' waarover ik hier gisteren schreef.
Genoeg voor vandaag; óp naar het feest in Utrecht: van vijf tot acht in De Schuur aan de Ridderschapstraat 31-33. Toedeloe, Simon Vinkenoog.

Donderdag 18 november 2004

Jacob Boehme, mystic, d. 1624 A.D., b. 1575.
Verjaardag Albert-Jan Heijn (1943), Bob Pochter (1937) en Arthur Stephen Christiaan Vinkenoog (1978).

"Philosophia perennis - een begrip dat door Leibniz (1646 - 1716) werd geïntroduceerd. Maar de zaak zelf - de metafysica die het bestaan erkent van een goddelijke Realiteit, die wezenlijk is voor niet alleen de dingen, maar ook ons individuele leven en onze geestesgesteldheid, de psychologie die in de ziel iets aantreft dat gelijk is aan of zelfs identiek met de goddelijke Realiteit, de ethiek die het hoogste doel van de mens legt in kennis van de immanente en transcendente Grondslag van het hele bestaan - dat alles is universeel en zo oud als de mensheid. We vinden de restanten van deze eeuwige filosofie in de traditionele overlevering van alle primitieve volkeren overal ter wereld, en in haar volledig uitgewerkte vorm heeft ze een plaats gekregen in alle hogere religies. Al meer dan vijfentwintighonderd jaar geleden werd een interpretatie van deze gemeenschappelijke noemer van alle voorgaande en nog volgende religies op schrift gesteld en sindsdien is dit onuitputtelijke thema keer op keer besproken, vanuit het perspectief van elke religieuze traditie en in alle belangrijke talen in Azië en Europa."
Zo begint Aldous Huxley (1894-1963) de inleiding van zijn boek The Perennial Philosophy, in het oorlogsjaar 1944 verschenen. In een nieuwe serie Klassieken van Wijsheid heeft uitgeverij Servire deze week een gebonden heruitgave van de eerder verschenen vertaling van Huxley's Eeuwige Wijsheid op de markt gebracht (ISBN 90 215 4067 3, € 22.50), met een voorwoord over de ontstaansgeschiedenis van het boek van mijn hand.
Met hoeveel vreugde ik de verschijning van dit boek toejuich, valt best onder woorden te brengen. Hoe hoognodig de verwijzingen naar een kennis, een geloof, een gnostisch weten, een ervaring, een overtuiging die door de eeuwen heen mensen ten deel is gevallen, waardoor hun inzicht in de werkelijkheid, en hun bewuste deelname daaraan, ingrijpend verandert.
Metanoia, epifanie, satori, de gewaarwording van het numineuze, de AHA-Erlebnis op existentiële grondslagen - in velerlei termen en benaderingen zijn deze ervaringen geduid en beschreven. Huxley vervolgt zijn Inleiding met de woorden: "In het voor u liggende boek heb ik verschilende fragmenten uit deze geschriften samengevoegd. Ze werden voornamelijk gekozen op grond van hun inhoud - omdat ze een goede illustratie zijn van een bepaald aspect van het stelsel van de eeuwige fiolosofie - maar ook om hun inherente schoonheid en gedenkwaardigheid. De fragmenten zijn gerangschikt naar thema en als het ware ingebed in een commentaar van mijn hand, dat is bedoeld om ze toe te lichten, verbindingen te leggen, ze uit te werken en waar nodig te verklaren."
Huxley benadrukt herhaaldelijk, dat alleen door psychologische en ethische experimenten de diepste aard van de geest en zijn mogelijkheden ontdekt kunnen worden. "In de normale omstandigheden van het gemiddelde, op de zintuigen gebaseerde bestaan zijn deze mogelijkheden van de geest hoogstens latent aanwezig en worden niet zichtbaar."
Onthechting, liefde en nederigheid - het astrolabium van de mysteriën van God. "Wie zelf geen heilige of wijze is kan, waar het de metafysica betreft, zich het best verdiepen in het werk van diegenen die wel heilig en wijs waren en, omdat ze in hun zuivere manier van zijn iets hadden veranderd, konden beschikken over een kennis die qua soort en hoeveelheid meer dan alleen maar menselijk was."
Een livre de chevet dus, om bij de hand te hebben en open te slaan, 320 pagina's, 27 naar onderwerp gerangschikte hoofdstukken, een literatuuropgave van vijf en een register van acht pagina's.
Onderwerp niet alleen van deze dag, doordrongen van, omvat door, begrepen in en er zoveel mogelijk naar handelend: eeuwige wijsheid. De weg van het hart, voorbij woede en haat, angst en verkokerd oordeel. We're all One! Simon Vinkenoog.

Woensdag 17 november 2004

Picus di Mirandola, Neoplatonist, d. 1494 A.D., b. 24/2/1463
Gertrude the Great (C.), mystic, c.1256 - 1311 A.D.

"Het zoeken naar een antwoord op de dood is waarschijnlijk de grootste wilde ganzenjacht van het menselijk bestaan." Deze woorden ontleen ik aan het laatste hoofdstuk The Living World and the World of Death van het in 1972 in Londen (bij Allen Lane, The Penguin Press) verschenen boek van Gil Elliot: Twentieth Century Book of the Dead.
De tekst vervolgt: "Toch komt er van tijd tot tijd een nieuwe houding zoalniet een oplossing te voorschijn uit onze ervaring. Zo'n houding is latent aanwezig in het verband tussen geweld en dood, die hoewel blijkbaar vanzelfsprekend, niet ten volle tot uiting is gebracht in termen van recente ervaring. Het geweld in de twintigste eeuw heeft het nieuwe fenomeen van de totale dood teweeg gebracht. Als idee heeft de totale dood al bestaan - in mentale beelden van de dag des oordeels, het laatste oordeel, het einde van de wereld - vanaf de formuleringen van de grote religies. Als een realiteit bereikbaar met menselijke middelen, waarvan de wetenschap een permanent onveranderlijk deel van onze kennis is, vindt zij haar oorsprong in de beruchte halve eeuw waaruit wij zojuist te voorschijn zijn gekomen.(...)
De totale dood is een harde, wetenschappelijke, ogenblikkelijke werkelijkheid en tegelijkertijd een speculatief idee op zoek naar een filosofie. Geen mentale structuren, van de wetenschap, filosofie of religie, zijn in staat die te bevatten.(...)
Feiten zijn niet superieur aan mythen. Technologie is niet doelmatiger dan religie. Hoeveel feitelijke en technische kennis we ook opdoen, we zullen altijd met het onvoorspelbare moeten leven. Dit zijn de ogenblikkelijke implicaties van de totale dood. Dit is waarom deze onderzoeksstudie, hoewel gebaeerd op feiten en systemen, de intellectuele apparatuur die ik als kind van mijn tijd het beste ken, tevens wijst op de mogelijkheid dit gebied van de werkelijkheid te kennen door mythes en speculatieve filosofie, en toekomstige studenten zouden het onderwerp in deze richting kunnen ontwikkelen ende feitelijke onderbouwing als vanzelfsprekend aannemen."
De drie laatste pagina's van dit uiterst fascinerende boek publiceerde ik in hun geheel in mijn rubriek Wereld in Beweging in het 220ste nummmer van BRES, juni/juli 2003, blz.108/112. De laatste woorden hiervan: "De ontdekkingen van de wetenschap en de snelle productie van ideeën-als-technologie zijn heel belangrijk en machtig en in staat om de meest historische gebeurtenissen teweeg te brengen, zoals het einde van de wereld en talloze andere aanpassingen van het leven. Niemand kan het indrukwekkende van deze bewering ontkennen.
Maar met de bovengenoemde ideeën alleen al - god, bewustzijn, de dood - en de nieuwe interpretaties daarvan verschaft door recente ervaringen, zou het mogelijk zijn een hoogstaande beschaving te bouwen, en dat is wat anders.
In ons eigen tijdperk bevinden we ons temidden van een beweging om innerlijke waarden terug te vinden. Hiertbij moeten de waarden van de dood weer in onze visie van de totaliteit hergebruikt (recycled) worden, zodat wij waarlijk kunnen leven in de wereld van leven en dood."

Leren sterven, leren leven was de titel van een mini-symposium, 10 februari 2003 gehouden bij het afscheid van Gerrit Brussaard als vice-voorzitter van het bestuur van de Landelijke Stichting Rouwbegeleiding (postbus 13189, 3507 LD Utrecht, www.verliesverwerken.nl).
Onder de titel Levensbalans sprak J. van der Put over de levenspanorama-ervaring, die optreedt bij mensen met een BDE: Bijna Dood Ervaring. Zijn conclusie:
"Het ziet er mijns inziens naar uit dat we aan de vooravond staan van een nieuw soort Copernicaanse revolutie, die er toe kan leiden dat de dominante reductionistische 'pars pro toto' visie op sterven en rouwen wel eens radicaal bijgesteld zal moeten worden."
In de artikelen over Hipsters in Norman Mailer's Advertisements for Myself brengt hij de hipster naar voren, 'the man who knows that if our collective condition is to live with instant death by atomic war, relatively quick death by the State as l'univers concentrationnaire, or with a slow death by conformity with every creative and rebellious instinct stifled (at what damage to the mind and the heart and the liver and the nerves no research foundation for cancer will discover in a hurry), if the fate of twentieth-century man is to live with death from adolescence to premature senescence, why then the only life-giving answer is to accept the terms of death, to live with death as immediate danger, to divorce oneself from society, to exist without roots, to set out on that uncharted journey into the rebellious imperatives of the self."

Tot hieraan toe, en zoveel verder - zo ontzettend veel verder dan de vraag wie de Grootste Nederlander is, Pim of Willem - dat ik het hierbij wil laten, op leven & dood. Simon Vinkenoog.

Dinsdag 16 november 2005

Xenophanes, founder of Eleatic School, c. 550 - 450 B.C.
Joseph Glanvill, Cambridge Platonist, d. 1680 A.D., b.1636.

Als er wordt gedacht aan een speakers corner in Amsterdam ter nagedachtenis aan Theo van Gogh, God hebbe zijn ziel, een bankje in Park Frankendael, moeten ze het wel van gewapend beton maken. Zelf denk ik dan uiteraard terug aan de gemeente Amsterdam, die in 1967, kort na de ter aarde bestelling van provo (de Beweging), en het verflauwen van de belangstelling voor eventuele happenings rond het Lieverdje op het Spui (Robert Jasper Grootveld was met Netty naar Sicilië gevlucht uit angst voor het toenemende politiegeweld, dat hij zijns ondanks veroorzaakt had) de voormalige provo-aanhang, die zich opnieuw als Kabouterclub aangediend had, de Amsterdammers een speakers corner aanbood. In het Vondelpark, uiteraard en het was enige jaren voor de Damslapers en de hippie-overnachtingen in het Vondelpark.
Vlak bij de uitgang aan het Leidsebosje, men durfde in die dagen het park niet dieper in, werd een verhoginkje van planken getimmerd, waarop het volk zich naar hartelust zou mogen uiten. Ik weet niet of er spreekuren bestonden, bepaalde dagen - wel weet ik in mijn verzameling foto's over een foto te beschikken, waarbij ik op die plek, als vaker met uitgestrekte hand en wijdopen mond en ogen het publiek met woorden bedien, terwijl mijn zoontje Alex en zijn vriendin Roosje aan mijn jasje trekken; misschien riep ik te luid naar hun zin. Ja, ik heb het een en ander van de daken geschreeuwd, ach ja!
Gebloemd jasje, van worteldoek gemaakt, stond eerder op de fotopagina 199 van Aan het daglicht (drie maanden leven met Simon Vinkenoog, eind februari - eind mei 1971) (jaja, zo ging het in die dagen), een uitgave in Open Kaart-reeks van uitgeverij Orion in Brugge.
In het Londense Hyde Park Corner, waar wel tien tot twintig zeepkisten staan/stonden, in mijn herinnering die tot mijn eerste bezoek aan die stad, in 1950, teruggaat, met ieder zijn eigen spreker en kringetje toeschouwers en luisteraars, ging het er soms hevig aan toe, heftige debatten tussen de man op zijn verhoginkje met zijn betoog en een ketter, heiden, renegaat, heckler, freak of weirdo in de menigte, vaak de grappigste thuis, die de lachers op zijn hand wil hebben. De laatste keer dat ik er was was het een zwarte man, die zijn gal spuugde. Genoeg te spuwen uiteraard. Werd het niet een tijdje zo hevig, dat er mee opgehouden moest worden? In Het Parool, waar over de blijvende en passende herinneringen aan Theo van Gogh geschreven wordt, wordt erop gewezen dat de Hyde Park hecklers in het publiek de roede niet sparen.
('Waarom hang je jezelf niet op? Dan lever je tenminste nog een bijdrage aan Swinging London.')
Het ehemalige onderscheid tussen funny peculiar en funny haha. Ik ben nooit zo'n intense liefhebber van black humor geweest en practical jokes zijn aan mij ook niet besteed. Ik lees hier overigens ook dat Van Goghs website De Gezonde Roker niet helemaal verdwijnt, er wordt alleen nooit meer iets aan toegevoegd. Webmaster Karel Gabler wil de site als een digitaal landmark laten voortbestaan.
Ja, dat soort sites ben ik ook tegengekomen, in mijn oorspronkelijke zoektocht naar de bifurcaties, associaties en bisociaties die je als reiziger op de gedachtengolven van het wereldwijde web, bivakkerend op hyperlinks en interfaces, kunt aantreffen vanachter je scherm.
In de eerste weken, kort na de aanschaf van deze droommachine, dit voorjaar, was ik hier niet van weg te slaan, voortdurend overleg met de technische redactie, geGoogle en Wikipaedia; nu beperk ik mij tot de Kersverspagina, het lezen en beantwoorden van e-mails en het zo nu en dan toevoegen van een gedicht, of een quotable quote, of wat dan ook aan bestaande links. Ik ga een kwade bui uit 1972 op de Hic Ich Chi-pagina toevoegen, een tekst uit Hitweek/Aloha, bestemd voor lezers in het verleden, met nieuwe energie voor vandaag en morgen.
Hyperborea heette dat landmark, dat zo prachtig als het was in het Niets zweefde, blijkbaar onbeheerd achtergelaten. Ik stuurde een enthousiaste e-mail naar een vermeld e-mailadres; kreeg de boodschap 'onbestelbaar' terug van de Postmaster General, of welke dienst daar ook over gaat. Het klonk zo verleidelijk en ik laat het onvertaald. Enjoy!
"HYPERBOREA. Update on Terence McKenna's Condition. You have entered an Alchemical Garden at the Edge of Time. There is haze upon the distant hills, spreading Acacias bend low over reflecting pools. The air is filled with an all pervasive hum; these are the reveries of the Proustian bees. Your guide will be gardener/curator Terence McKenna.
Novelty Report. Hyperborea is a fleeting golden moment suspended between History and the unspeakable revelation of the Eschaton. Hyperborea is a nexus of feelings, evolving ideas and shifting appearances. It is both an objective world and a dream within a hallucination. Hyperboprea is Novelty itself. Welcome weary netsurfer, you have found the Wellspring and the Datepalm: you have found garden and starship laboratory and time machine archive and dream museum pleasure dome and shimmering rain forest Hyperborea is the last work of art. Behold, behold the final illusion At last, at last! The final illusion"
Dit was nog maar het begin op http://www.levity.com/eschaton/hyperborea.html.
Dan is er nog Psychedelic Space, aan te treffen op eschaton/hallucination.html
en tenslotte: necrologieën in de New York Times en de Los Angeles Times uit april 2000 meldden het overlijden van TerenceMcKenna, op 53-jarige leeftijd. Zij kwamen ooit naar buiten via http://easyweb.easynet.co.uk/fraserclark/

Zo, dit was even een wandeling door mijn parkje. Morgen meer, over het Earth Coincidence Control Office, zoals achtergelaten door dr.John C. Lilly, M.D. Gegroet, Simon Vinkenoog.

Zaterdag 13 november 2004

Dismemberment of Osiris. Lamentations of Isis (E.)

Ja, daar moet je de geschiedenis maar eens van opzoeken. Beter nog een reis naar Egypte, sporen genoeg van dat leven - het museum in Cairo, de graven van koningen en edellieden aan de Nijl tegenover Luxor, Aboe Simbel - hoe groots zo'n verleden, dat opeens verdween - zoals het met andere beschavingen (of culturen) daarvoor en daarna zou gaan.
De Middeleeuwen hebben ons de kathedralen achtergelaten, gelegen op de leylijnen die een vorige cultuur volgde, feng shui op z'n meest natuurlijkst. Wat zou de huidige tijd aan sporen achterlaten? Afvalhopen waarvan parken gemaakt worden, leeggelopen of vervuilde meren en rivieren? Zouden alle muren nog vallen, de ijzeren gordijnen en die van de diverse aanbiddingen, aan welke grootmachten dan ook, aanroepen en uitroepen, vloeken en verwensingen, in het Aramees, Hebreeuws, Grieks en modern Nederlands, shit & alle nieuwe Bijbelvertalingen.
De tekst is geplaatst bij de Quotable Quotes, een van de links die ik voor deze webstek heb bedacht, maar ik wil hem hier nog wel eens naar voren halen: de voor mij o zo overtuigende uitspraak van Alan Watts, door zijn zoon Mark posthuum uitgegeven in de serie voordrachten uit de laatste periode van diens leven, onder de titel Still the Mind, in het Nederlands (Ankh-Hermes, 2001) Verstilde geest - Een introductie tot meditatie.
"De Tocqueville (Alexis, graaf de Tocqueville, Frans filosoof uit de eerste helft van de negentiende eeuw, publiceerde na een reis naar Amerika De la démocratie en Amérique, waarin hij vooruitliep op belangrijke veranderingen in de westerse wereld) had gelijk toen hij zei dat een volk de regering krijgt die het verdient. We geven de regering, of zij nu een politieke of een spirituele is, de kans haar gang te gaan en daarom berust zij op onze autoriteit. Dat geldt ook voor God. Als u in God gelooft - dat God goed is, of zelfs dat God God is - is dat uw mening. En daarom berust God op u en heeft deze gedachte een aantal heel opvallende consequenties met betrekking tot de regering van het heelal.
Bewustheid van de bron van spirituele autoriteit - het inzicht dat die afkomstig is van ons, het volk - zou kunnen betekenen dat er een soort democratie is in het koninkrijk der hemelen. Natuurlijk wordt God daardoor niet ten val gebracht, behalve misschien een bepaald soort God. De meeste mensen beseffen niet dat er heel veel verschillende opvattingen over God kunnen ziin.
God hoeft geen alleenheerser te zijn; er kan ook een organische god zijn. Verder zijn er persoonlijke en onpersoonlijke goden en er zijn goden die noch persoonlijk noch onpersoonlijk zijn. Er zijn goden die bestaan en goden die niet bestaan, en er zijn goden die
noch bestaan noch niet bestaan! Maar wat u ook denkt dat God is; het komt altijd weer bij u
uit."

Op de link, die ik Bloemlezing heb genoemd (De hoorn des overvloeds, mede gekenschetst door Abondance rechts boven mijn Thuispagina, deze Kersvers dus ook) plaatste ik deze week voor het eerst een gedicht van mezelf, de Salman Rushdie Blues, geschreven en voorgelezen -en naderhand gepubliceerd in de dichtbundel De ware Adam (2000) - toen de fatwa, het doodvonnis tegen hem werd uitgesproken vanuit Iran, naar aanleiding van de Duivelsverzen, The Satanic Verses
eind jaren tachtig. Dit naar aanleiding van de media-discussie over 'het vrije woord'. (Als redacteur van de Haagse Post had ik eind jaren vijftig, begin jaren 60 de redactie over de ingezondenbrievenrubriek van die naam!). En mede, omdat ik aanneem, dat ik daarmee mijnerzijds alles hierover gezegd heb. 'Aan ons de taak...'
Ik ben dus niet bang (m'n afscheid van de Angst dateert uit 1964), wil dit land niet ontvluchten (alsof het ergens anders 'veiliger' zou zijn) en inderdaad: kwetsen ligt niet in mijn aard. Wat je zegt ben je zelf enz. En probeer maar eens in vrede samenleven. Het is je van harte gegund; het hangt van een innerlijke opstelling af, die je niet zomaar kunt overdragen: 'Tikkie, je bent hem.'
Maar als ik over magische krachten zou beschikken, zou ik de haat, die compagnon van de angst, overboord zetten. Bij deze dus. Prettig weekend, langskomers. Love Still does!
Simon Vinkenoog

Vrijdag 12 november 2004

Nigidius Figulus, early Neopythagorean, s.d. 45 B.C.

Johnny van Doorn (de Selfkicker) zou vandaag 60 jaar zijn geworden als hij niet op 26 januari 1991 overleden was.
Ik moest aan hem denken, toen ik aan het eind van de ochtend in het kader van een Landelijke Studiedag 'Taal en Cultuur; competenties in de praktijk', gehouden in het Goethe Institut aan de Herengracht 470 hier in Amsterdam (een thuiswedstrijd dus) met vijf andere dichters het podium van een mooie grachtenzaal mocht delen, de een na de ander uiteraard, om de 70 aanwezigen te vergasten op een Dada-Futuristische Performance.
Schwitters kwam langs in het duits, Paul van Ostayen in het Nederlands, Marinetti in het Italiaans, Pessoa in het Portugees, een Spanjaard las en ik mocht in het frans Antonin Artaud (1896-1948) laten horen. Welnu!
"Wie ik ben? / Waar ik vandaan kom? / Ik ben Antonin Artaud /en dat ik het zegge/ zoals ik het kan zeggen / onmiddellijk / u zult mijn lichaam van nu / in stukken zien springen / en zich weer bijeenvoegen / in tienduizend beruchte gestaltes / een nieuw lichaam / waarin u mij /nooit meer / zult kunnen / vergeten."

En zo acht minuten verder, in het frans uiteraard, denkend aan al die lichtende gestaltes, die ik , sinds ik dit in 1950 las, naar voren heb zien komen, in de kunsten en in het leven, in de muziek en de letteren, bij wegbereiders en vrijwilligers -

ach, wat een straattheater in Ramallah. Vreemde benaming. Ram zijnde een van de Hindoe-goden; Mahatma Gandhi riep uit, na neergeschoten te zijn: 'Ram, Ram Ram' en vergaf daarmee zijn moordenaar. Ram-Allah. Macht en massa. Prachtboek van Elias Canetti. Wat een schouwspel, die situationnistische dérive. In Egypte van hogerhand geregisseerd; plechtig en protocollair, na de onstuimige landing in Ram-Allah de menigte, die het overnam. 'Arafat would have loved it', zei een wijsneuzige commentator op BBC World, en het is zo typerend voor de huidige situatie, 'so in harmony with the Palestinian context.'

Aan het einde van een lange brief aan André Breton, 5 mei 1947, herinnert Antonin Artaud hem aan een voorval in Amerika, op een avond aan de Hudson Rivier:
"où la conscience de la masse s'élevant par-dessus les corps des porteurs,
les hommes,
vous a dit:
Fais de l'art révolutionnaire mais de l'art,
ne porte pas la révolution dans la vie ou on t'assassine.
C'est ce que je m'entends dire jour et nuit par la conscience occulte de tous.
A vous. Antonin Artaud."
("toen het bewustzijn van de menigte zich boven de dragers, de mensen verhief en u zei: maak revolutionaire kunst maar kunst, breng de revolutie niet het leven binnen of je wordt vermoord. Dat hoor ik mij dag en nacht zeggen door het geheime bewustzijn van allen. De uwe.A.A."( Toevoeging achteraf: voor conscience kan zowel bewustzijn als geweten gelezen worden. Faites votre choix!).
Jean-Jacques Lebel ontdekte een tekst van Antonin Artaud (als zovelen vóor hem), die hij afdrukte in een van de programma-afleveringen van Polyphonix, het experimentele poëziefestival dat hij een aantal jaren in het Centre Pompidou organiseerde; de laatste regels
daarvan zijn ook de laatste hier; ik bereid me voor op het dominostenenomverwerpspel; het weekeinde ziet Den Haag ons weer. Au revoir, votre Simon Vinkenoog.
Le jour viendra où je pourrai écrire entièrement ce que je pense dans la langue que depuis toujours je ne cesse de perfectionner comme venant de moi par ma douleur.
(de dag zal komen dat ik alles wat ik denk geheel en al kan schrijven in de taal die ik sinds het begin aan het vervolmaken ben en die uit mij komt door mijn pijn).
En, kortom, nog een allerlaatste bevestiging van Artaud:
"Lorsque je récite un poème, ce n'est pas pour être applaudi mais pour sentir des corps d'hommes et des femmes, je dis DES CORPS, trembler et virer à l'unisson du mien."
(Als ik een gedicht voordraag is het niet om toegeklapt te worden, maar om de lichamen van mannen en vrouwen, ik zeg LICHAMEN, te voelen sidderen en beven in overeenstemming met het mijne.)
Einde frans poëzie-dictaat.

Donderdag 11 november 2004

Armistice Day. Ik hoef er Google niet op aan te tikken (204.000 hits) om me dat nog te herinneren, al gebeurde het tien jaar voor mijn gebooorte: de wapenstilstand die het einde van de Eerste Wereldoorlog inluidde. In het elfde uur van de elfde dag van de elfde maand november 1918.
Ik ben van het Interbellum, zal ik maar zeggen, de rijpe oogst van het eind van de jaren twintig, met een beurskrach in New York, de Olympische Spelen in Amsterdam, de goudstandaard van Colijn, het belastingplaatje voorop de fiets, de rijen stempelaars, de uitdelingen van soep en margarine aan minvermogenden vanwege Maatschappelijk Hulpbetoon, 'Steun.' Crisis.Oorlogsdreiging.
Uit 1918 stamde ook Oswald Spengler's Der Untergang des Abendlandes, aan de Spaanse griep stierven twintig miljoen mensen over de hele wereld, en op 18 juli dat jaar werd Nelson Mandela geboren. Maar dat lees ik uiteraard niet in Pascoe's Encyclopaedia of Dates and Events, die over 830 pagina's feiten verschaft over History, Literature, Arts en Science van vijfduizend jaar voor het Lam, tot aan A.D. 1970 of hoe het verder heette 34 jaar geleden.
De Festival Calendar wijst vandaag op Chi Hsi, Chinese philosopher, c. 1130 - 1200 A.D., in de waarschijnlijk onjuiste veronderstelling, dat nu iedereen het werk van die filosoof gaat lezen.
Feestjes en feestelijke aangelegenheden voor de boeg; morgen tussen llu15 en 12u in het Amsterdamse Goethe-Instituut een meertalige Dada/Futuristische Performance:
"Wat is Dada? Parola in libertà, Dada est la force désintéressée, Se prohibe estar triste, Eine Feuerversicherung?" Ik wil maar zeggen: een en ander is van alle tijden, dus zeker nu en inderdaad: alles ist schon dada gewesen, die ewige Wiederkunft, n'est-ce- pas?
Edith verheugt zich op het aanstaand weekend; na de geslaagde logeerpartij van haar moeder hier (wij voerden gesprekken tot in het holst van de nacht) ziet zij uit naar de eerste familie-reünie in Den Haag sinds het overlijden van haar Vader vorige week woensdag.
Een schrijf- en vertaalweek voor mij, dan de verjaardagen van Arthur en Bozar, het Kalenderfeest van Drukkerij Pascal & De Steendrukkerij in De Schuur , Ridderschapsstraat, Utrecht (17-20u), het New Man Festival op 20 nov. in het Amsterdamse Mirrorcentre, 24 nov. Jules Deelder 60 in Calypso Rotterdam, Ida & Ron 27 nov. in Bussum, in het Brusselse Paleis voor Schone Kunsten de 28e nov., bij de 25ste verjaardag van The Ex. Op 3 december viert het Letterkundig Museum in Den Haag zijn vijftigjarig bestaan (ach, hoe wél herinner ik mij de eerste directeur, Gerrit Borgers, groot en achtenswaardig mens) en de 12e december heeft uitgeverij de Bezige Bij de Amsterdamse Stadsschouwburg afgehuurd voor het vieren van haar zestigste verjaardag.
Zozo, nog niet uitgeput van het feestvieren? "Nuchterheid bestaat niet!" betoogt Hafid Bouazza in het voorwoord tot zijn verzameling teksten over de ROES, die het allerlaatste nummer van BZZLETIN vormt. (291, oktober 2004. 'Het aantal abonnees van BZZLLETIN is in de afgelopen jaren dermate teruggelopen dat, zelfs met de niet aflatende steun van het Literair Productiefonds, doorgaan financieel niet meer verantwoord was.')
Bezoek wacht; de hele wereld wacht. 'Diep dankbaar' hoor ik Edith zeggen. Zo is het. Dank voor aandacht. Simon Vinkenoog.

Woensdag 10 november 2004

Hermias of Alexandria, Neoplatonist, 5th cent. A.D.

Voor het eerst in een Volksuniversiteit, als bezoeker en spreker: wel, het waren een paar dozijn belangstellenden, die ik gisterenavond met vuur kon vertellen over de inspiratieve jaren, in Parijs doorgebracht. Ik had er van mei 1949 tot en met december 1956 bij de UNESCO gewerkt, voordat ik besloot naar dit kikkerlandje terug te komen om mee te kwaken. Leve de free flow of information. 'Let's communicate or die.' John F.Kennedy.

Ach ja, grapjes mogen nog altijd; ik was op het laatste moment, vlak voor de deadline, gedoken in het verhaal van de Huxleys, The Huxleys, een familiebiografie van Ronald W.Clark uit 1968. Wel, wat ik in Chapter XV, The Chance to Plan, mocht aantreffen over de oprichting van de UNESCO en deszelver eerste Directeuir-Generaal, deed mij weer eens opnieuw beseffen hoe mondiaal en wijdverbreid het netwerk is, dat ooit door Julian Huxley bijeen werd gebracht. Met hoeveel enthousiasme hij de wereld rondreisde om niet altijd even belangstellende regeringen ervan te overtuigen dat het nodig was, dat...
Hij had twee jaar gekregen om het fundament te leggen voor wat nog altijd een gerespecteerd lichaam is, een van de specialized agencies die de Verenigde Naties geschapen hebben om u te dienen: Food and Agriculture, World Health, en de ons aan het hart gaande Educational Scientific en Cultural issues, die zich na de Tweede Wereldoorlog voordeden
Toen deze spontane, hartelijke en wijze man zijn taak overdroeg aan Don Jaime Torres-Bodet, voormalig Mexicaans Minister van Onderwijs, verzuchtten zijn medewerkers 'that Unesco had become less exciting with his departure but that it had also become less nerve-racking. Yet the fact remained that the early days of 1947 and 1948 were stimulating and that a recognizable Unesco spirit was generated - perhaps the first faint flickerings of the international loyalty which will be needed if mankind is to survive.
Aldus pagina 316 van het boek voornoemd.
Ja, ik heb die first faint flickerings mogen meemaken, en zij zijn mij bijgebleven. Eén Wereld of Geen. Voel je goed. Enthousiast kun je een leven lang blijven. Aftellen, optellen, meetellen.
Het Unesco Centrum Nederland heeft in samenwerking met de Amsterdamse Volksuniversiteit nog de volgende bijeenkomsten in de Rapenburgerstraat 73, de Unesco betreffende: l6 nov. drs.Rob Berkel over De macht van het ABC, 23 nov. Digna Sinke over Industrieel erfgoed, 30 nov. Karina Anema over Inheemse kennis, 7 dec. Adobe-architectuur in Djenné door Rogier Bedaux en op[ 14 dec. Werelderfgoed Marokko, door drs.Nadia Mabroek. Alle bijeenkomsten van 20 tot ca.22u. Nadere info 020-6261626.
Vanavond opnieuw een optreden in dezelfde Rapenburgerstraat, op nr. 159, in Broedplaats De Etna. Ik zal er Paul Schaaps, Hans Plomp, Gerben Hellinga en Diana Ozon (ladies first, eigenlijk, maar alla) aantreffen en wij zullen naar elkaar luisteren en elkaar heel wat te vertellen hebben.
Waar of niet? Waar. Klaar. Prettige dag. Simon Vinkenoog.

Dinsdag 9 november 2004

Jami, Sufi mystical poet, d. 1492 A.D., b. 7/11/1414.

Bezoeker, na interessant gesprek gevraagd afscheid te nemen; ik wil me voorbereiden op de lezing voor de Volksuniversiteit vanavond over mijn jaren bij de UNESCO in Parijs, 1949-1956.
Gesprek interessant genoeg; de oude vriend was naar de herdenkingsdienst ter ere van Theo van Gogh geweest in de Westergasfabriek. Het was, vond hij, maar een bizarre vertoning, 'op bevel van Theo' diende het een opgewekte boel te worden, 'laat ons vrolijk gestemd wezen.'
(De Volkskrant publiceerde vanochtend onder het rubriekskopje 'opmerkelijk' de tekst van de uitnodiging die voor het besloten herdenkingsfeest was verspreid: 'Bazuin deze lokatie s.v.p. niet rond - we willen oploopjes, waxinelichtjes en verregende herdenkingsweiden voorkomen.'
Mijn vriend hekelde ook de afwezigheid van enige spiritualiteit; er was nauwelijks respect voor de kist van de overledene, die was opgebaard met daarnaast Theo van Gogh's hoogstpersoonlijke rijwiel en mand voorop, flessen champagne, en twee opgezette geiten met de staart naar het publiek... 'Je had bij wijze van spreken je glas op de kist kunnen zetten. En galmen dat zo'n raar gebouw doet; wie heeft zo'n plek bedacht?'
En ik ben ondertussen in Ronald W.Clark, The Huxleys gedoken, (Heinemann, Londen, 1968). Ik wilde het een en ander te weten komen over het ontstaan van de United Nations Educational Scientific and Cultural Organization, waarvan (Sir) Julian Huxley de eerste Directeur-Generaal was. Een man naar mijn hart, mag ik wel zeggen. Schrijft Clark over de Unesco: 'Few organizations follow more closely the Huxley line of thought than one linking the sciences and the humanities, adopting an international stance, taking a synoptic view, pledged to help all mankind 'without distinction of race, sex, language or religion.'

Those were the days, my friends! En al in 1940 had deze telg uit roemrijk geslacht gewaarschuwd: "Economic values must lose their primacy, and become subordinated to social values." Wat in 1942 (Stalingrad, El Alamein) begon als een bijeenkomst van geallieerde Onderwijsministers in ballingschap in Londen, over hoe het onderwijs er in Europa na de oorlog zou moeten uitzien, groeide uit tot een Special Agency van de inmiddels opgerichte Verenigde Naties, 21 juni 1946 wordt hier genoemd als ondertekening van een overeenkomst tussen Unesco en de U.N. Economic and Social Council. High-level negotiations.
6 december 1946 werd Huxley (na 'a good deal of political balancing, horse-trading and general market-bargaining') met 22 stemmen voor, drie tegen en twee onthoudingen verkozen tot Directeur-Generaal. De Amerikaanse delegatie had weten te bedingen dat hij niet voor zes, maar voor twee jaar zou aanblijven.
Volgt cliffhanger, waarna ik verder ga lezen. 'Even a Huxley, it may well have been felt, would be unable to stamp his personality on such a complex body in such a short time. This was not to be the case.'
Wijs genoeg geworden. Ondertussen - Edith en Arthur en Ma en ik volgden de t.v.-uitzending van zijn crematie - zingt Lou Reed met A Perfect Day - Theo van Gogh uit. Vaarwel, vaarwel, vaarwel.
Op naar de Volksuniversiteit! Simon Vinkenoog.

Maandag 8 november 2004

Erigena (Duns Scotus) (C.) c.815 - 877 A.D.

Druk e-mailverkeer. Liefdevolle betuigingen; het zou absoluut onrecht doen aan wat dan ook werkelijkheid is, iets anders te veronderstellen dan dat het overgrote merendeel van de mensen, overal op aarde, niets lievers dan VREDE willen. Het 'wil je de vrede, bereid je dan op een oorlog voor' is niet meer van deze tijd. Maar dan, in welke tijd leven wij, Nederlanders? Onze voorouders droegen er zorg voor dat elders bedreigde mensen hier konden leven, hun werk drukken als het denkers-schrijvers waren, hun andere werkzaamheden verrichten als ze iets anders deden: brillen slijpen, handelen, schilderen.
Van René Descartes, die op de Amsterdamse Westermarkt woonde, is een brieffragment als plaquette op zijn woning aangebracht met de veelzeggende uitspraak:
"Quel autre pays où l'on puisse jouir d'une liberté si entière?"
Welk ander land waar men van zo'n volledige vrijheid kan genieten?
Het zou in de eerste lessen op de lagere school onderwezen dienen te worden: dat vrijheid het hoogste goed is, dat er voortdurend om gevochten is, dat we rechten en plichten hebben, dat alle mensen gelijk zijn, dat niet de ene godsdienst superieur is aan de andere, dat het beladen begrip democratie in de praktijk gebracht moet worden op alle niveaus, en inderdaad: er is het een en ander te veranderen of te verbeteren aan de huidige situatie van boven- en ondergeschikten, met al wat dat aan verschrikkingen inhoudt. De oorlog tegen terrorisme is even onverstandig en laakbaar als de oorlog tegen drugs. Willen wij een politiestaat, een minister die de Islam de oorlog verklaart?
In de Volkskrant van afgelopen zaterdag stelt ook Herbert Blankenstein vragen:
"Mensen pooiers en geitrenneukers noemen op grond van hun religieuze overtuiging, moet dat kunnen? Valt dat onder het vrije woord< Is het eigenlijk een mening? Vindt Theo van Gogh radicale moslims geitenneukers? Hoeft hij niet aan te tonen dat ze werkelijk geiten neuken? Gelul. Niks mening. Theo van Gogh schold mensen uit. Hij is de afgelopen dagen liefdevol een provocateur genoemd, maar de manier waarop hij met zijn woorden op mensen instak, kon natuurlijk helemaal niet. Als je de islamitische wereld een symbool van westerse beschaving wil voorhouden, zijn er gelukkiger keuzen dan die smoezelige dikzak."
'Het ziet ernaar uit dat het onderwerp weer tot het bot moet worden afgekloven tot er iets nieuws opdoemt en het bot wordt weggegooid. In ons land valt elk onderwerp ten prooi aan de lopende koorts van de praatziekte.' Remco Campert over de reactie op zijn twee dagen ervoor gepubliceerde uitlating in zijn CAMU-rubriek in de Volkskrant, ook hier in Kersvers geciteerd.

Als verwoed krantenlezer zou ik inderdaad nog heel wat voor minder fortuinlijke lezers naar
voren kunnen brengen; de Erassmusprijswinnaars, islamitische vrijdenkers,hebben veel behartenswaardige woorden gezegd; maar hier wil ik het laten bij Marjolijn Februari, die (in de Volkskrant van zaterdag) schrijft: "Kunnen we al die opwinding en energie die nu zijn losgekomen ter verdediging van extreme meningen niet ook eens gaan inzetten ter verdediging van meer inhoudelijke basisrechten? De gelijkwaardigheid van mensen? Het recht gelijk behandeld te worden ondanks verschillen in godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht? Het kan bepaald geen kwaad bij dreigend fundamentalisme daar eindelijk weer wat serieuzer over na te denken. (...) Onbelemmerde vrijheid van meningsuiting. Laten we ons er in onze worsteling met het fundamentalisme niet op blindstaren - er zijn belangrijker onderwerpen aan de orde. Ons gesprek moet nu niet gaan over vrijheid van meningsuiting, maar over de gelijkwaardigheid van mensen.'
Oef; ik laat het hierbij. Ik ben het met iedereen eens, die zich keert tegen de Wij- tegen- Zij gedachte. 'ZIJ bestaan niet.' Ik heb die uitspraak al heel wat jaren geleden op een muur gekalkt gezien.
'Gij zult niet doden' (ben ik het ook mee eens) mocht niet als tekst op de buitenmuur van Chris Ripken's atelier in Rotterdam en moest op last van burgemeester Opstelten verwijderd worden. Ik ben het voor een keer eens met Leefbaar-wethouder Marco Pastors, die zegt: 'Die oproep is feitelijk juist, algemeen bekend, en in ons land volstrekt geïnternaliseerd. Het is te gek dat als opruiend te beschouwen. Het is een schitterend voorbeeld van de waanzin waarin we leven.'
Edith en haar moeder zijn op de bloemenmarkt aan het Amstelveld geweest, hebben op de Noordermarkt rond gescharreld, bezochten onze hortus popularis en de onovertroffen slagerij van de Marokkaanse familie Kaddour. Terug; Kersvers kan de wereld in. Welkom, week 46!
Uw Simon Vinkenoog.

Zondag 7 november 2004

Plato, traditional Festival of the Neoplatonists. Universal Festival Calendar.

Strandwandeling (6 mensen, 2 honden) Scheveningen, Ontbijt Buffet bij Westewind op de Boulevard, achter het Kurhaus (Zondags van 8 tot 12 uur 8.50 euro incl.koffie en jus d'orange) en gedrieen weer aangekomen in Amsterdam, waar kranten, post en werk-in-uitvoering wachten.

Home is Heaven on Earth; tekst van een sticker op een autobumper, las ik in de NY Herald Trib. Ma bekijkt foto's, bewondert onze etage, ik herneem mijn plaats achter mijn bureau bij het raam.. Wie en waar ben ik? Wat heb ik te zeggen, en waarom? What makes Simon run? Simon says.... ja, Jimmy!
Waarom wist ik al vroeg dat taal, woorden, het gesprek, de dialoog, de uiteenzetting, het be-vertoog behoorden tot het hoogste goed? Du choc des opinions jaillit l'idee. Ik heb naar standwerkers op de markt (Albert Cuyp, Waterlooplein) en causeurs als Jakov Lind of Ken Kesey en visionairs als Buckminster Fuller, Timothy Leary of Allen Ginsberg geluisterd - nu merk ik even niks te hoeven zeggen.
Ik heb nog niets geactiveerd, geen tas opengedaan, ik luister naar de basic banalities, de verrukkelijke ditjes en datjes van de conversatie tussen dochter en moeder; zij bewonderen de kristallen bol die ik ooit van Peter ten Hoopen ten geschenke kreeg; ik bewonder weer mee.
Dankbaarheid is het sleutelwoord. De wetten van oorzaak en gevolg. Karma. Ik zal dat prettige gesprek met Theo van Gogh opzoeken; als ik het vind vraag ik Robbie Vlasman het op mijn webstek te zetten.
Overigens weer geen enkele behoefte mijn stem in het koor van de huilende honden mee te laten klinken. Bang? Al tientallen jaren hangt elk mens op aarde het zwaard van Damocles, te weten allesvernietigende energie in handen van machtswellustelingen, boven het hoofd. Miljoenen mensen lijden onder de zelfdestructieve kwaal van het doemdenken. Heel wat anderen helpen mee angstaanjagende feiten te manipuleren; we worden gehersenspoeld waar we bij staan: agitprop van extreem links en extreem rechts, die elkaar in monsterverbonden vinden. Waar ook maar ego en status, meerderwaardigheidsgevoelens en stereotypen heersen, gaat het goed-fout. En alles, het minste of geringste, moet zijn beloop nemen. Schade en schande maken ons wijs, en ik heb niet de indruk dat onze regeringsleiders weten hoe dit varkentje te wassen. Wie wel?
Polemologen en rampbestrijders; dring door tot de duisterste gebieden en verdrijf de demomen van extremisme en fanatisme. Laat de hetze van sommige media geen nieuwe wonden maken; laten we blijven relativeren, geen ivoren toren of au dessus de la melee, maar er midden tussenin ons eigen vrije woord vleugels geven. Mensenrechten; Carel Peeters met een lezenswaardig artikel in Vrij Nederland over Thomas Paine.
En, zoals iedereen dient te weten: "Life is what is happening while you're making other plans.'
Een zondagse groet, Simon Vinkenoog.
__________________________________________________________________________________________________

Donderdag 4 november 2004

Het kostte mij geen moeite de trip naar Londen af te zeggen; een sterfgeval is wel de grootste force majeure, die er in het leven bestaat. Zelf hecht ik grote waarde aan de uitspraak in een brief , die Kahlil Gibran op 14 oktober 1914, kort na het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, aan zijn beschermvrouwe Mary Haskell schreef:
"De geest van deze wereld is niet vrij van haar lichaam en zolang het lichaam voor meer leven vecht, zal de geest doorvechten voor meer leven, meer geest. Er is niet zoiets als strijd om de dood. Er is niets op deze planeet dan de strijd om het Leven. Iedere fysieke of geestelijke beweging, iedere golf van de zee en iedere gedachte of droom is een strijd om meer leven." (Het is iets anders, om anderen van deze gedachte de waarheid te doen inzien; maar dan: ieders sterven geschiedt anders).

Gisteren schreef Remco Campert onder het kopje 'Gemengde gevoelens' in zijn CaMu-column op de voorpagina van de Volkskrant:
"'Over de doden niets dan goeds.' Dat is een stelregel waar Theo van Gogh zich nooit aan gehouden heeft en ik denk dat ik hem zou beledigen als ik nu aardige praatjes over hem hield. Jaren geleden waren de joden zijn slachtoffer. Ik vind dat iemand die toen schreef 'wat ruikt het hier naar caramel .. vandaag verbranden ze alleen suikerzieke joden' niet als een held van de vrije meningsuiting de geschiedenis in moet gaan."
In de brievenrubriek van de Volkskrant vandaag twee regels van ene Jeanne Gaasbeek uit Hoogland: 'Remco Campert, bedankt voor de 'gemengde gevoelens'. Dank voor de aanhoudend zachte krachten.' Zelf zei ik zojuist ook NEE tegen het aanbod van een radiojournaal, om als Dichter des Vaderlands (ad interim & kandidaat) een gedicht over Van Gogh te schrijven en voor te lezen.
Ik ben het volkomen met Remco Campert eens; Kees Fens is ook zeer aandoenlijk in zijn rubriek 'In het voorbijgaan' vandaag: 'Er is geen treuren aan.' En Marcel van Dam (wat haal je toch veel uit 1 krant; er zijn webloggers die niets anders doen dan het nieuws becommentariëren; ik maak zelf liever mijn eigen nieuws - dat doe ik mijn hele leven al) beklemtoont: 'De enige manier om fundamentalisten te verlichten is via onderwijs, het goede voorbeeld en eindeloos geduld. Ongeveer het tegenovergestelde van wat er nu gebeurt.'
Van groot belang acht ik in dit verband ook de uitspraken van Sadik al-Azm, aan wie vandaag de Erasmusprijs wordt uitgereikt, samen met de Iraanse vrijdenker AbdolKarim Soroush ('de Luther van de islam') en de Marokkaanse feministe Fatema Mernissi.
Verslaggever Henk Müller laat de Syrische hoogleraar, die ook wel 'de Voltaire van de Arabische wereld' of de 'ketter uit Damascus' wordt genoemd, ruimschoots aan het woord. 'De huidige islamitische beschaving is geen partij voor het Westen. Het is ook helemaal geen levende beschaving, maar een traditionalistisch, passief en folkloristisch geheel. De moslim die denkt aan een echte botsing van beschavingen, droomt. Voor mij is het volkomen onzinnig te denken dat de moslimwereld het Westen echt kan uitdagen. Extremisten kunnen gebouwen aanvallen, mensen doden. Maar de islamitische wereld is geen partij voor het Westen.'
Al-Azm was tijdens de Rushdie-affaire de enige Arabische publieke figuur die de Britse schrijver openlijk verdedigde toen de Iraanse leider Khomeini hem voor zijn boek De duivelsverzen per religieus decreet ter dood veroordeelde. 'Ik ben bedreigd, maar wist op basis van islamitische teksten aan te geven dat Rushdie helemaal niet alleen stond. Dat scheelt een hoop ongemak.'
'Intellectuelen, schrijvers, dichters en kunstenaars leggen met hun werk steeds weer hun vinger op het gevoelige punt van islam en moderniteit. Dan barst er een affaire los, die in de Arabische wereld overigens meestal niet met geweld gepaard gaat. Niet al te lang na de affaire zakt het peil van de paniek en commotie weer terug naar het vroegere niveau. De moord op een bekende filmmaker in Nederland lijkt mij een incident, dat je ook niet per se als een historisch omslagpunt moet opvatten.'
Niemand dient het internationale moslimterrorisme te onderschatten, waaraan voorlopig geen einde gaat komen; het is volgens Al-Azm 'een middel van hopeloos gefrustreerde moslims om met geweld de impasse waarin ze zijn geraakt te doorbreken. Liefst met één grote geweldadige klap, net als Samson, die iedereen in zijn dood meesleurde. En als dat niet kan door aanslagen of moorden om zoveel mogelijk angst en tweedracht te zaaien. Uiteindelijk trekken deze expremisten volgens hem aan het kortste eind.'
En ik kan niet blijven citeren uit dit interessante gesprek; hopelijk komt de man ook elders aan het woord. Hier zijn laatste woorden over de moslims en Arabieren, die volgens Al-azm de Hamlets van de 21ste eeuw zijn (tragische, haast schizofrene mensen vol aarzelingen, wisselingen, schommelingen en onzekerheid over wat te doen): 'Al-Azm zegt geen alomvattende oplossing voor de problemen van de islamitische wereld te hebben. 'Maar de erkenning door moslims dat de geschiedenis niet kan worden teruggedraaid, kan het begin van genezing zijn. Daarnaast moeten religie en staat gescheiden zijn en in de samenleving moet de islam privé-zaak worden.''Of er nog hoop is voor de islamitische wereld? Met mijn verstand ben ik pessimist, met mijn wil optimist."

En dat wil ik evenzeer, zijn en blijven. Doen wat je wil. Fay ce que voudras. Do what thou wilt shall be the whole of the Law. En gij zult niet doden, en wat heb ik me geërgerd aan al die mensen dezer dagen voor de t.v., die zich afvragen of ze nog wel in 'dit land' willen blijven. Nederland is toch geen eiland? We maken toch deel van de grote wereld uit? Dan krijg je wereldproblemen, jawel, in je eigen voor- en achtertuin.Laat je dat door een ervaren globetrotter vertellen.
Ik houd hierover op; ik ga morgen naar de begrafenis in familiekring van de man, die in het overlijdensbericht van het ministerie van Algemene Zaken 'herinnerd wordt als scherpzinnig en loyaal en in het bijzonder gewaardeerd om zijn onafhankelijke geest en zijn voortvarende stijl van leidinggeven.'
Let it be, let it be... O, wat is het moeilijk NIET te oordelen... Simon Vinkenoog

_______________________________________________________________________________________________

Allerheiligen, Vredesvuur bij de Druïden (Samhain) en verjaardag van Rudy (Herman Rudolf) Kousbroek, 75 jaar, en Aat Veldhoen, 70.
Arbeidsvitaminen: de gedichten die ik afgelopen zaterdag bij de opening van de tentoonstelling Als woorden tekort schieten (grote levensmomenten verbeeld door amateurkunstenaars) in het Museum voor Communicatie aan de Zeestraat 82 in Den Haag mocht openen (te zien tot en met 6 maart 2005) zullen een dezer dagen bij de andere info over deze unieke expositie op de website van het Museum worden opgenomen: www.muscom.nl
Paul Klaui, in Den Haag opnieuw ontmoet, stuurt me per e-mail enkele inspirerende sites. Aangezien ik toch al van plan was de Simon Surft-link op te schonen en te vernieuwen, zijn ze zeer welkom - eerst effe zelf checken!
Ja, en dan de topic van het jaar. Ik word echt niet wakker elke dag met de gedachte: 'nu stapt de dichter des vaderlands-ad-interim zijn bed uit...', ik mag zelfs zeggen dat ik er sommige dagen helemaal niet aan denk, maar soms dient het zich weer aan.
Ik krijg een brief te beantwoorden van de Stichting Poetry International, Rotterdam, 29 oktober 2004:
"Beste Simon Vinkenoog,
3 december verschijnt er een special rondom de verkiezingen voor de Dichters des Vaderlands in het Cultureel Supplement van NRC Handelsblad. In de afgelopen maanden publiceerde de krant gedichten van Nederlandse dichters die in aanmerking zouden kunnen komen voor de eretitel.
In deze special zullen enkele dichters - sommigen voor het eerst, sommigen nogmaals - de revue passeren. Hierbij willen we u vragen of u ermee instemt dat uw naam hierin genoemd wordt. Als u genoemd wordt, betekent het dat u kandidaat-Dichter-des-Vaderlands zult zijn. Informatie hierover hebben we u al eerder toegestuurd, maar we zijn te allen tijde bereid deze informatie nogmaals te sturen of telefonisch nadere toelichting te geven.
Graag horen we spoedig uw reactie.
Met vriendelijke groet,
STICHTING POETRY INTERNATIONAL
(w.g.) Jan-Willem Anker
anker@poetry.nl."

Laat ik het antwoord maar meteen geven:
Beste Jan-Willem Anker, laat de revue maar passeren! Ik heb er geen enkel bezwaar tegen genoemd te worden als kandidaat-Dichter des Vaderlands. Ik heb het waarnemerschap dit jaar met plezier vervuld en hoop 'de eretitel' op eigen kracht te kunnen waar maken.
Allergisch voor conflicten koester ik het voornemen verre van polemieken te blijven, wel hoop ik dat kiezers - en lezers van het CS van NRC Handelsblad - ervan in kennis worden gesteld dat ik dit jaar een website (www.simonvinkenoog.nl) heb ingericht, die ik dagelijks ververs - met onder meer een link naar de gedichten, in mijn ad-interim-functie geschreven. Mocht u dat kunnen verwezenlijken, dan ben ik u daar bizonder dankbaar voor.
Met vriendelijke groeten, uw Simon Vinkenoog.

Zo, en nu het gebakken eitje, dat Edith me voorspiegelt. Prettige dag, mensen. Ga in vrede. Simon Vinkenoog.

OKTOBER 2004