Zaterdag 30 oktober 2004

Mars (R.), Ares (G.), Divine Warrior
Vardhamãna (H.), Jain saint and sage, c. 600 B.C.
31 oktober: Hallow-e'en, Vigil of All Saints.

Ruimte voor de Universele Religie.
'Zweten voor je brood', in de nieuwe Bijbelvertaling komt mij even ongepast voor als het aloude 'In het zweet uws aanschijns zult u werken voor uw brood.'
Zelf heb ik nooit iets met de bijbel te maken gehad; ik werd 'goddeloos' opgevoed en bezocht openbare scholen. Op mijn 22e schreef ik (zondag 14 januari l95l) een wrevelig gedicht 'De barometer staat op god'; na te lezen in mijn eerste gedichten 1949-1964, blz. 44-48,een uitgave van de Bezige Bij, 1966.
Toen dus toch al in gesprek met een godsbeeld; ik wist nooit waarover mensen spraken als ze te pas en te onpas God te berde brachten in gesprekken - noch wist ik raad met mensen die altijd moeilijke vragen beantwoordden met de ondoorgrondelijke wegen, die zouden zijn uitgestippeld door deze beslissende Opperbouwmeester, tot wie men zich zou kunnen wenden in geval van dood, nood, of in situaties waarbij getroost moest worden, of pijn en verdriet uit de wereld geholpen.
Toch wist ik, aan het eind van dezelfde uitgave, in de gesproken woord-gedichten van 1964
een tekst te schrijven met de titel Godzijdank, die als volgt luidt:
Godzijdank dat ik leef
Godzijdank dat ik engels spreek
Godzijdank dat ik adem en beweeg
Godzijdank dat ik leef.

Godzijdank dat ik spreek
Godzijdank dat ik weet
Godzijdank dat ik
Godzijdank ik
God

ik,
waarneembaar.
Ik,
aanvaardbaar.

(Zo zit dat; zit dat zo? Ja, zo zit dat.) Wat was er in de tussentijd gebeurd? Van heiden tot ketter, l'homme révolté op zoek naar de rebelse imperatieven van de ziel, zou Norman Mailer uiteenzetten, die God in zijn gezicht wilde zien. Dat is natuurlijk onmogelijk, God heeft evenzovele gezichten als er mensen op aarde en voorstellingen in zijn/haar geest zijn.
No more secondhand god luidde het parool van Buckminster Fuller, iets wat je beseft als je zelf je eigen openbaringen en visioenen te verhapstukken krijgt, en weet dat alle voorafgaande openbaringen, in welke Heilige Schrift dan ook, door even zovele waarheidszoekende mensen als jijzelf zijn genoteerd.
Niet te vergeten, lieve lezers, dat alles wat over Boven (hoog, de Hemel, de kosmos, het univertsum, etc.) geschreven is, hier Beneden is genoteerd, op klei, steen, papier of hier in het virtuele wereldje, waarin we ons Quantum Godzijn kunnen genereren, zonder angst voor brandstapel, excommunicatie etc. - wat eerder individuele denkers over religie overkomen is.
Nee, er is geen erfzonde, er is niemand voor ons aan het kruis gestorven, God is niet dood na Auschwitz, en je kunt God moeilijk kwalijk nemen wat mensen hier uitrichten. Iedereen in Nederland, die zich tot 'gelovigen' richt, is blijkbaar onbekend met andere religies, waarin geen persoonlijk Godsbeeld bestaat, maar terecht alles heilig wordt verklaard, of bezield: de elementen, de sterrenconstellaties, de Zon of zomaar Alles, van begin tot einde (ja, alpha en omega!)...
Ooit, in 1966 vanuit Modesto, California door de oprichter van de Universal Life Church tot Bishop benoemd, hoef ik gelukkig niemand te bekeren, al dachten velen dat, in een tijd dat ik met mijn psychedelische ervaringen te koop liep, zou ik bijna zeggen. Wat mij wel overviel. en het is niet voor het eerst dat zoiets gezegd wordt, is het onuitsprekelijke, niet in woorden te vatten van de ervaring als zodanig, die je binnenstebuiten keert en opnieuw doet beginnen.
Ja, de rebirthing, de primal scream of oerschreeuw, het opgenomen worden in alles (holisme), alles wat ooit New Age genoemd werd, overkwam me: ik stond er - geen angst kennende - voor open. Laat maar komen. Chemisch gereinigd. De louteringsweg.
O, hoe ver van conventionele opvattingen en hoe dicht bij, durft hij te zeggen, de Eeuwige Wijsheid. Het boek, dat Aldous Huxley onder deze titel samenstelde, The Perennial Philosophy, zal binnenkort opnieuw in een bestaande vertaling bij Uitgeverij Servire verschijnen; ik mocht er een inleiding bij schrijven.
In mijn boek Liefde, een dagboek over mijn ervaringen uit 1964, is een van zes voorafgaande motto's van Rainer Maria Rilke, hier uit het frans vertaald:' Om God te vinden moet men gelukkig zijn, want zij die hem uit wanhoop (détresse) uitvinden gaan te snel en zoeken te weinig de intimiteit van zijn vurige afwezigheid.'
Ik beëindig hier dit verhaal-van-de-dag met een uitspraak van Paramahansa Yogananda, wiens Autobiografie van een yogi (uitg.Ankh-Hermes) ik in ieders handen zou wensen:

"Zoek God om zijnentwil. De hoogste aanschouwing is Hem te voelen als gelukzaligheid, die vanuit je oneindige diepten opwelt. Hunker niet naar visioenen, geestelijke fenomenen, of opwindende ervaringen. Het pad naar het goddelijke is geen circus."

Zo zit dat: we raken nooit uitgepraat. Prettig weekeinde, pluk de dag. Don't worry; be happy!
WIE IK BEN, of 'Leven is dan alleen Waar als IK BEN.'
Simon Vinkenoog, alive and kicking.


 

Vrijdag 29 oktober 2004

Ja, natuurlijk ben ik geïnteresseerd in de Amerikaanse presidentsverkiezingen; uiteraard volg ik de discussies in de media over de nieuwe bijbelvertaling, zekerlijk lees ik om de dag Remco Campert, en voorwaar: het lukt me zelfs af en toe een boek te lezen.
Ondertussen blijf ik me verheugen over alles, wat op me af en naar me toe komt. Straks wordt het even een bezoek aan de tuin in Amsterdam-Nieuwendam, nu de zon zo helder schijnt. Wat een genoegen Edith's bijrijder te zijn, wat een geluk naast die vrouw en vooral mét haar te kunnen leven: zij is de liefste, leukste en lekkerste; na 17 jaar samen ben ik nog altijd verkikkerd op haar.
Laat deze liefdesverklaring maar eens de deur uitgaan, zeker omdat het samenzijn een bundeling van krachten betekent, waardoor je het gevoel hebt alles in het leven aan te kunnen. Er is geen weg naar vrede of liefde; vrede en liefde zijn de weg.
Ondertussen besef ik maar al te goed hoe gebenedijd ik ben: wat ik altijd wilde (ik: lichaam, geest, ziel, Zelf) - zelf mijn doen en laten bepalen, vrij zijn je eigen weg te begaan, zelf belemmeringen opzij zetten. Het schrijven, het me kunnen uiten en uitspreken, in wezen altijd zelfreflectie, aandacht voor de consequenties, vaak ook onverwacht. De weg vrijhouden voor ingevingen, open oog voor serendipiteiten, toegeven aan ingevingen, weten dat het toeval niet blind of stom is, gebruik maken van alle je geboden mogelijkheden, soms meer dan éen vlieg in 1 klap - en zien hoe sommige dingen samen komen (of -stromen).
Bovendien hoeft er geen enkele theorie achter je handelingen te staan, je bent zelf het plan dat van geboorte en orgasme naar dood (ja, die nederlandse taal: g,o,d) gaat, en in de tussentijdruimte (kan ik)kun je nog heel wat teweeg brengen, al is het maar hier op dit Platform 2004 A.D., van waaruit - in onze bevoorrechte west-europese positie - het schouwtoneel van de werkelijkheid een wel zeer chaotische indruk biedt. Gevaarlijke minkukels, die kiunnen beslissen over oorlog of vrede, goedwillenden bedolven onder de bureaucratie, diensten die elkaar tegenwerken in plaats van samenwerking te zoeken, en zelfs met een grondwet die vandaag getekend wordt, rammelt Europa natuurlijk aan alle kanten. Arafat niet onsterfelijk, noch de andere vergrijzenden. Ik houd me meestal in deze kersvers-pagina's niet bezig met polletiek; volg het, als nieuwsgierige nieuwsfreak... Verbanden te kunnen leggen tussen vroeger en nu; het wordt wat gemakkelijker als je er als wereldburger zo'n jaar of vijftig steeds bewuster wordend tegenaan kijkt. Vooral wanneer je ook uit eigen ervaring weet, dat grote ontwikkelingen zich eerst marginaal en alternatief voordoen, om tenslotte een in aanleg inerte massa te bereiken. Wat de jaren zestig al niet teweeggebracht hebben! En niet alleen hier.
In het dubbelnummer van het tijdschrift Randstad (11/12), dat verscheen als Manifesten en Manifestaties 1916-1966 (van dada naar provo) en nog altijd actueel gebleven teksten bevat, nam ik een Manifest van de Amerikaanse denker Phil Corner op, dat ik graag zoveel jaren later weer aan mijn lezers wil voorleggen. Hier komt het:
"De Westerse beschaving heeft afgedaan.
En Amerika is bedrogen te denken dat het er ooit deel van uitmaakte.
Elke cultuurarbeider die hieraan twijfelt moet de weg nog vinden.
Hij die dit zou tegenspreken brandmerkt zich als het meest kwaadaardig soort reactionnair en ontneemt aan zijn werk alle waarde.
Wij staan voor de vernieuwing van een wereld.
Wij hebben als gelijkberechtigden dat werk die Ene Wereld te maken.
Ieder van ons - welke ook zijn bizondere vorm van tot stilstand gekomen beschaving - zal dit doen of zich buiten de komende wereldcultuur stellen.
Alle graden van mogelijkheid en verandering zijn nu geopend.
Niemand kan vanaf nu enige Traditie vertegenwoordigen.
De geërfde natuurlijke rijkdommen uit de gehele geschiedenis - vrij om te gebruiken.
Ieder mens zal zichzelf maken, zoals hij deel van de vereniging is geworden.
Grenzen zijn hiernavolgend van visie, nooit van permissie."

En dat is het; ik ga er graag op door - de gedachte leidt tot veel vergezichten. Morgen meer; mooie tekst om vandaag achter de kiezen te hebben. Dank voor belangstelling, blijf komen, doe er je voordeel mee. Simon. Make it work!


 

Donderdag 28 oktober 2004

Universal Festivals Today: Hathor (E.), Aspect of the World Mother; Simon and Jude (C.), apostles, d.c. 107 - 108 A.D.
Uiterst geslaagd familiediner: sinds enige tijd mijn vier kinderen weer eens hier bij ons tesamen, Robert (1947), Alexander (196l), Anna (1973) en Arthur (1978). Alex vergezeld van zijn lieve vrouw Dagmar (1964 en twee leuk-aanwezige kinderen Marvin (1999) en Sammy-Jean (2003). Ook present, uiteraard, de moeder van Anna en Arthur: Barbara Mohr (1937) en mijn levensgezellin Edith Ringnalda (1954). Rob nam digitale foto's, Arthur hielp Edith in de keuken, en ik ging met haar 'gezellig' mee boodschappen doen 's middags. (De kamer ruikt naar Pledge; the day after...)
Ik wilde vandaag het bureau opruimen; een aantal aankondigingen. Daar gaan we:
DEN HAAG: In het Gemeentemuseum morgen vrijdag 29 okt.twintig uur: De Tuin der Lusten, met muziek, dichters en zangers. Info www.meinderttalma.nl; www.gem-online.nl en www.lutherzevenbergen.nl. SUB is een Haagse literaire organisatie die zich specialiseert in performancepoëzie en proza, waarbij samenwerking wordt gezocht met andere disciplines zoals muziek en beeldende kunst. Een brochure van 20 blz. verduidelijkt de Literaire Programma's en Uitgaven van SUB, postadres Van Ostadestraat 65, 2526 EP Den Haag. In SUBzine, het internetmagazine van SUB Rosa dagelijks opzienbarend (sic) met interviews, columns, gedichten, databank haagse schrijvers en meer literair nieuws. www.subliterair.org
UTRECHT: met een openingsfeest in de Winkel van Sinkel gaat een allround literatuurfestival (van 29 okt. tot en met 6 nov.) van start. 'Tijdens Festival Mooie Woorden presenteren tientallen literaire/culturele organisaties hun evenementen. Een festival vol poëzie, proza, verteltheater, cabaret, muziek, animatiefilms, theater, multimediale producties en andere kunstvormen met mooie woorden.' Festival Mooie Woorden, t: 06 16 71 43 10, e: info@festivalmooiewoorden.nl en url: www.festivalmooiewoorden.nl
ANTWERPEN: wel zeer uitgebreid informeert Herman J. Claeys mij over wat gaande is aan literaire activiteiten in Antwerpen en omgeving. Zeer kort, voor meer info: herman claeys@na.ac.be, 2 nov. Kris Kenis in Berchem, 4 nov. Anna Enquist, 7 nov. de sprekende ezels, 11 nov. de Muzeval. Stichting Pipelines vzw, Raapestr. 33 bus 02, 2000 Antwerpen, http://users.pandora.be/ stichting pipelines
AMSTERDAM. Hadassah de Boer opent maandag 1 nov. om 18u een speciale tentoonstelling van Aat Veldhoen in het Rembrandthuis, n.a.v. de zeventigste verjaardag van de schilder-graficus.
In het kader van de Landelijke Archieven Dag organiseert het Gemeentearchief Amsterdam, Amsteldijk 67 een Open Dag, zaterdag 30 okt. van 11 tot 17 uur. De schatkamer, de topstukken, De Beeldbank van Amsterdam, een voordracht van P.Rollman 'de Jordaan in de jaren '30', Presentaties, muziek en een quiz, Alles over archieven en collecties, Een kijkje achter de schermen. U bent van harte welkom!
AMSTERDAM/Nationaal: De Museumnacht op zaterdag 6 november. Voor de vijfde keer vindt opnieuw de Museumnacht Amsterdam (n8) plaats, waaraan 40 musea en instellingen deelnemen, door van l9 uur tot 02.00 uur hun deuren voor het publiek te openen. Passepartouts in de voorverkoop € 13.50. Ettelijke nieuwsvoorziening over speciale optredens en evenementen op www.n8.nl info @n8.nl.

Wat mijzelf betreft, eerst zaterdag 30 okt.om 15 uur de opening van de tentoonstelling Als woorden tekort schieten in het Haagse Museum voor Communicatie aan de Zeestraat 80-82 in Den Haag. Daarna het Fireworks!-poëziefestival in Londen volgende week (aldaar van donderdag t/m maandag), dan dinsdag 9 november (20 tot 22 uur) voor de Volksuniversiteit Amsterdam in de Rapenburgerstraat 73 een lezing over mijn Parijse Unesco-jaren (1949-1956), vervolgens de 12e nov., ook in Amsterdam, bij het Goethe Instituut aan de Herengracht deelname aan een Dada/Futuristische Performance, van 11u15 tot l2u. Info: silviaterribili@hotmail.com.
Op 20 en 21nov. vindt in het Mirrorcentre, aan de Ter Gouwstraat 3, Amsterdam (tegenover het Muiderpoortstation) het NEW (WO)MAN FESTIVAL plaats, dat ik samen met het Flow Theater zaterdag om 13.00 uur 'officieel' zal openen, waarna festiviteiten, workshops, meditaties & satsang uitbreken in de Zorba the Buddha lounge, de Bodhidharma zaal en de Buddha Zaal. Voor wie zich dan nog mocht vervelen, een full time film programma, verder stands, mini sessies en kunstexpositie. Reserveringen ( 25.- voor het gehele weekend) prembuda@dds.nl, tel. 020 664 0503. Info met laatste nieuws en volledig programma op www.livingsatsang.nl
Tenslotte, althans hier en nu, op 28 november in het Brusselse Paleis voor Schone Kunsten een bijdrage aan de dag van THE EX & FRIENDS, waarover t.z.t. meer. Alle info op www.bozar.be - en thans wijd ik mij aan andere aangelegenheden. Gegroet, uw dienstverlener Simon V.

 

Woensdag 27 oktober 2004

"Empress Suiko (B.) 593 - 628 A.D." Universal Festival Calendar.

Nu ik zo bezig ben met het oproepen van Oliver Reiser's Man Highest Mission...( zie Kersvers gisteren) mag ik mijn medereizigers op dit wereldwijde web (abc.nl) niet onthouden, wat ik voor de lezers van het tijdschrift BRES in 1977 vertaalde. Zoals gebruikelijk, kreeg ik het 'toevallig' onder ogen. Sla maar open en betekenis vloeit binnen..
Nu er zo allerwegen met begrippen als quantum, of kwantum, naar gelieven, min of meer voorzichtig wordt omgegaan, is het interessant te vernemen wat Jeffrey Love in het voorwoord van zijn boek The Quantum Gods (Compton Russell Element, 1976) de lezer voorhield(gebloemleesd in Herem'ntijd, 1998, pagina 131):
"De Quantum Goden zijn wezens met onbegrensde vermogens. Toch bestaat ieder hunner alleen, onbewust van het bestaan van de anderen en niet in staat zich als een creatief wezen te manifesteren. Het is slechts door de schepping van een gemeenschappelijke werkelijkheid dat de Quantum Goden bewustzijn kunnen bereiken van het Zelf en anderen. De Quantum Goden tekenen een doelgericht contract waarin zij hun bestaan zelf investeren in de vorm van een samen-geschapen werkelijkheid. Zij zijn door de iefde gemotiveerd het contract te tekenen - hun verlangen aan hun staat van alleenzijn een einde te maken en met elkaar contact op te nemen. Het contract is geschreven met de pen van doelgerichtheid op papier van ruimte-tijd in de inkt van massa en energie. Hun gemeenschappelijke werkelijkheid is gebouwd van bewustzijn en een speciale toestand van bewustzijn die materie heet. Materie is het medium; zijn is de boodschap. Dit is geen sciencefiction-fantasie. De Quantum Goden zijn geen spoken, engelen of wezens van een andere planeet of tijdzone. Dit is een werk van radicale metafysieke filosofie verschillend van alle andere. U en ik zijn de Quantum Goden..."
Het boek is, na een ingrijpende verhuizing in 1987, niet meer in onmiddellijk bezit - opgeslagen temidden van enkele x-tallen andere -, ik zou het wel eens opnieuw willen inzien en bijvoorbeeld zien of ik deze tekst nu anders zou vertalen. En wat er nog meer te gevolgtrekken is uit dit boek, dat ik bij mijn summiere commentaar van toen een kabbalistisch model noemde, na een enlightenment intensive van de schrijver, die in die dagen het Amsterdamse 'groeicentrum 'Center had opgericht. Wat er verder met hem gebeurd is, ik zou het niet weten. Op te zoeken en vragen naar huidige bevindingen?

De redactie van het internet-poëzie-tijdschrift Meander heeft mij gevraagd of haar lezers mij via hun webstek vragen mochten stellen. De redactie zou deze dan ordenen en mij ter beantwoording toesturen. Heb ik niets op tegen: ik ga geen vraag uit de weg. Communicatie staat voorop. Hou je haaks: question all authority - do your own thinking.
Simon Vinkenoog.


Dinsdag 26 oktober 2004

Maximus Tyrius, Neoplatonist, d. 524 A.D., b. 470.
Daar gooi ik, met voorbedachte rade, een eigentijds filosoof tegenaan, de door mij al heel vaak aangehaalde hoogleraar Oliver Reiser, filosoof aan de Universiteit van Pittsburg geweest, van wie ik twee boeken tot lijfboek maakte: The Integration of Human Knowledge & Cosmic Humanism (zie mijn getijdenboek 1967-'68 Weergaloos 490 pagina's, 1968 en de kroniek van 30 jaar Wereld in beweging in het tijdschrift Bres, Herem'ntijd 416 pagina's, 1998).
"Gedwongen door innerlijke noodzaak wordt de mens meedogenloos voorwaarts gedreven in zijn speurtocht. Verkennend tasten naar het alsnog-onbekende is het onontkoombaar lot van de mens. Zijn verlossing ligt in het eeuwigdurend peilen van dit kosmisch drama, en misschien helpt hij zelfs mee de betekenis ervan te vervullen door zijn onvermoeid streven naar de archetypale orde die rondwaart in zijn herinnering en zijn verwachtingen kleurt.
Het is de hoogste opdracht van de mens in steeds groter mate de producten van de Soevereine Verbeeldingskracht (Supreme Imagination) te begrijpen en te vervullen, zoals deze worden geopenbaard in de natuur en de menselijke aard. Dat is de extase, het mysterie en de strijd (agony) van de ontzagwekkende menselijke reis door de grenzeloosheid en majesteit van onze eeuwigdurende kosmos."

Man's highest mission - lach me er om uit, maar ik ben er dagelijks mee bezig. Niet dat ik 's morgens handenwrijvend opsta om te zeggen 'nu ga ik de wereld eens redden', want je weet heus wel, dat dit zonder jou ook wel gebeurt - maar wat je wel beseft is dat heel wat mensen niet in de gelukkige staat van bewustzijn verkeren, waarin ze positief kunnen bijdragen aan komende ontwikkelingen. Voor veel mensen (ik ga niet als het Sociaal Cultureel Planbureau percentages weggeven; die heb ik niet, 'veel' is gewoon 'teveel') bestaat het leven niet eens als opdracht: wat ik wel begrijp dat terugverlangd wordt naar een verleden, dat nooit zal terugkeren. En de toekomst is dan de future shock, en de informatie-explosie waarin wij ons bevinden wordt gezien als onzekerheid en bedreigend. Schluss. Uit. Laat het verleden los, adviseerde Krishnamurti. Haal uit het Nu alles wat je in je hebt en besef dat er steeds meer is, van meer waarde dan geld ooit kan uitdrukken: liefde, vriendschap, ontroering, gedeeld geluk, zelfs gedeelde pijn. Bewustwording vindt niet alleen in kosmische termen plaats (zoals in deze tekst van Reiser), maar op het dagelijks vlak evenzeer, reken maar - de alledag is zeker niet alledaags. En ja, all the lonley people - where do they all come from? zongen de Beatles.

Aanstaande zaterdag 30 oktober wordt om drie uur 's middags in het Museum voor Communicatie aan de Zeestraat 80-82 in Den Haag de tentoonstelling geopend: "Als woorden tekort schieten. Grote levensmomenten verbeeld door amateur-kunstenaars." die duurt tot 6 maart 2005. Spreken zullen Frederieke Bakker, namens het Museum, Leo van der Meer, namens de samenwerkende SBA: Stichting Beeldende Amateurkunst, en 'daarnaast zal dichter Simon Vinkenoog de opening opluisteren door een aantal gedichten voor te dragen.'
Een flyer verduidelijkt:
'Als woorden soms niet meer toereikend zijn om de diepste emoties uit te drukken, kunnen beeldende middelen voor veel amateurkunstenaars uitkomst bieden. Tekenen, schilderen en beeldhouwen gebeurt vaak als een verwerkingsproces, gevoelens van vreugde en verdriet worden vertaald naar kunstwerken. Als het kunstwerk klaar is, is de maker in veel gevallen ook klaar met het verwerken van bepaalde gevoelens. Men is in staat er over te praten met anderen. Deze tentoonstelling geeft weer dat men niet alleen met zijn gevoelens hoeft te zijn. Hoe individueel de gevoelens vaak ook zijn, velen van ons hebben eens dezelfde soort ervaringen gehad. Het maken van kunst is voor velen een manier om je te uiten en om de emoties te verwerken. De zestig kunstwerken van amteurs op de tentoonstelling Als woorden tekort schieten zijn een communicatiemiddel om de eigen gevoelens kenbaar te maken.'
Aldus het 75 jaar bestaande Museum voor Communicatie, dat in een vorige periode het PTT-Museum (post, telefonie, telegrafie) heette; ik woonde er eerder met veel plezier een mail art-congres bij, en ooit schreef ik een artikel over mijn postzegelverzameling (zegels met portretten van schrijvers, gedichten e.d.) in een jaarboekje van het Museum. (Hobby stilgelegd; af en toe wordt een voorbijkomende zegel ingevoegd).
Niet vergeten maandag 1 november Rudy Kousbroek, de jongste der Vijtigers, te feliciteren: hij wordt dan 75 jaar; Aat Veldhoen viert zijn 70ste verjaardag met een tentoonstelling in het Amsterdamse Rembrandthuis die zelfde dag.
Van 4 tot 8 november zullen Edith en ik, DV, in Londen zijn: uitgenodigd door de 25 jaar bestaande October Gallery om op te treden op een dichtersfestival, onder de wel zeer toepasselijke titel FIREWORKS! (Ik mag hier verwijzen naar mijn laatstverschenen boekuitgave Goede raad is Vuur).

Gegroet voor vandaag, de zon schijnt, maak er iets van of mee. Simon V.


 

Maandag 25 oktober 2004

" Taliesin, Druidic hierarch and mystical poet, 5th cent.A.D. "

Als eerbetoon aan de 92-jarige Kelt Marten Toonder, gisteren aanschouwd in Netwerk-t.v.magazine. Ik citeer hem:
"Het geheugen is natuurlijk wel belangrijk, maar vooral omdat het een vergaarbak van feitenmatertiaal is. De feiten drijven in het duistere meer van het geheugen rond. Ze smelten, ze zetten uit, ze verdringen elkaar zodat ze anders worden dan ze eerst waren; ze zinken soms diep naar beneden en andere komen gemakkelijk aan de oppervlakte. Met die feiten kan men spelen en men kan er nieuwe vormen van kneden, zodat men met oude feiten toch origineel voor de dag kan komen. En soms zijn er mensen die er iets aan toevoegen zodat er een nieuwe manier van denken ontstaat. Zo iemand was Einstein, maar ook Freud en Jung, en natuurlijk Stephen Hawking. Creatieve mensen, die meer nieuw hebben toegevoegd dan ze uit het meer hebben opgevist."
Uit: Onder het kollende meer Doo, Autobiografie Deel III, 1945-1965, De Bezige Bij, 1996.

Gisteren dus teruggekeerd van het eiland Mallorca (30° zon) naar moederstad Amsterdam (15° regen), via hofstad 's-Gravenhage, alwaar familiereünie afdeling Serieuze Zaken, alvorens het ha-heerlijk- huiswaarts-gevoel opnieuw te mogen herbeleven. Home is Heaven on Earth. Wennen is het woord niet, hernemen evenmin. Nieuw begin, vallende bladeren, ander dierenriemteken, andere mensen.
Hoe heerlijk is het niet gezessen op een hotelterras te zitten, vriendschap zo gesloten, uitzicht op zee, het gesprek vergemakkelijkt door een kleine hoeveelheid marokkaanse hasj, vettig aan de vingers, kersvers, meegebracht door een onzer, coffeeshophouder in het zuiden des lands. De groepsreis omvatte 68 (!) personen, comfortabel ondergebracht in Viva-Hotel te Portal Nous, op l5 € taxi-afstand van de verrassende stad Palma, met een kleine baai met eigen brandingetje aan je voeten, 109 trapreden en 200 m. te voet. Drijven, zweven, weten: "Wie schrijft, schrijv' in de geest van deze zee, of schrijve niet.' (Marsman, Tempel en Kruis).
In de poëzie thuis; wetenschappelijk onderzoek. Tientallen begrippen uit ornithologie en het rijke landleven mid-negentiende eeuws Amerikaans naar het Nederlands te vertalen; leve de Leaves of Grass!
Elk gesprek is een nooit-eerder gevoerd gesprek: je deelt je verhaal telkens weer met anderen, die het gesprek weer gaande houden met hun verhalen. Wie eenmaal getast en geproefd heeft aan de gemeenschappelijke en gedeelde grondslagen van verstandhouding, de waarachtigheden, eigen leer-ervaringen en ontmoetingen, ziet vaker de overeenkomsten dan de verschillen, zeker als het gaat om de zingeving: liefde, wijsheid, kracht... En als dan Edith de polonaise meedanst, is ieders ijs gebroken. Leve de medereizigers.
Ik had een vreemde gast bij me, de cabaretier-schrijver Hans Sibbel; ik baande mij een weg door zijn boek W2P (Welcome to Paradise), verschenen bij Vassalluci, Amsterdam, mij tijdens de BoekenUitmarkt twee maanden geleden door de auteur aangereikt. Hij haalt wel heel veel te voorschijn, achterin een lijst met aangeraden boeken, genoeg interessante wetenschappelijke feiten over DNA, evolutie en wat al niet, maar de paukenslag die je verwacht blijft achterwege. Maar dan weer: "Sorry, ik wil helemaal niks. Ik ben een man. Ik observeer en zie dat wij mensen, als eerste zelfbewuste wezens, als hoogtepunt van een evolutionair proces, overlopen van de mankementen. De vraag is: gaan we daardoor uitsterven of missen we iets, en zit de evolutie totaal anders in elkaar dan we dachten. Daarom schrijf ik dit boek."
Wonderbaarlijk boek, far-out boek. Kom-op, daar gaat-ie: ik bloemlees éen citaat, pagina 191:
"Als de evolutie als idee, als mechanisme alles stuurt, zullen we uitsterven. Uiteindelijk zullen we er net als dino's aan gaan. Puur omdat we te succesvol zijn. Geen enkele levensvorm mag allesoverheersend worden. Dan stopt de evolutie. De diversiteit gaat verloren. De opkomst van nieuwe soorten geschiedt te traag omdat de diversiteit te klein is. Dat was bij de dino's ook al het geval. De evolutie heeft een ingebakken mechanisme dat zulke ontwikkelingen afkapt omdat anders alles ophoudt. Er komen altijd nieuwe dreigingen, en er moeten altijd nieuwe oplossingen gevonden worden. En daarvoor is diversiteit nodig. We gaan eraan, behalve als...
Behalve als wij ons aan de evolutie weten te onttrekken. Als dat zo is, is er dus redding Omdat dan de wetten van de evolutie niet meer op ons van toepassing zijn. Wij zullen dus domineren, zonder uit te sterven. Dit kan omdat wij ook de capaciteit hebben om te beseffen dát we domineren en daarom kunnen we maatregelen nemen om te voorkomen dat we uitsterven."
En Hans Sibbel is niet de enige, al denkt hij van wel, die zich met deze aangelegenheden bezig houdt. Zelf houd ik mij al sinds de jaren zestig aan de uitspraak van Charles Fourrier, ons ooit door Constant, de eerste Nieuw Babyloniër, aangereikt, over l'écart absolu, het absolute afwijken.
Daar gaan we, voor een laatst citaat: "Columbus koos de regel van het volledig afwijken om een nieuwe continentale wereld te bereiken, hij maakte zich los van alle bekende wegen, hij begaf zich op een Onbevaren Oceaan, zonder rekening te houden met de angsten van zijn tijd. Laten wij dat ook doen, laten we verder gaan door volledig af te wijken. Niets is gemakkelijker: het volstaat een mechanisme te proberen dat contrasteert met het onze." (Uit La Fausse Industrie, 1836).
Tot morgen, vrienden. Verheugd weer in uw midden te zijn.Simon Vinkenoog.


Zaterdag 16 oktober 2004

Demosthenes, orator and Platonist (382 - 322 v.Chr.)


Edith pakt, ik pak in, klaar voor vertrek. Een week lang geen Kersvers; een week media-vasten op (hopelijk) een zonnig eiland in de Middellandse Zee. Genoeg andere dan de dagelijkse aangelegenheden aan te treffen op deze webstek - gegroet: nieuwe bezoeker! - is iemand wel eens tot het einde van elke link gekomen, alle gedichten gelezen uit de Bloemlezing? Ja, en wie trof je dan aan? Altijd jezelf. Zo zit dat.
Van de gelegenheid wil ik gebruik maken om alvast de volgende week uit de universele Festival Calender hier aan te geven; een andere vorm van globalisering dan in de media gebruikelijk.


17 oktober Tibetan Festival of Departed Worthies, lasting until the 23rd
18 oktober Luke (C.), apostle, d.c.70-80 A.D.
                  Pandrosos, daughter of Cecrops and first priestess of Minerva
20 oktober Ammonius Hermias, Neoplatonist, c. 500 A.D.
21 oktober Hammurabi, Babylonian king and lawgiver, c. 2100 B.C.
22 oktober Yen-Hwui, a favourite disciple of Confucius, c. 480 B.C.
23 oktober Boethius, Christian Platonist, d. 524 A.D., b. 470
                  Sun enters Scorpio
24 oktober Mithras the Uplifter
                  Sanctus Raphael (C.), Archangel, the Healer.


Voorwaar, een week om bij stil te staan - de 25e hoop ik, D.V., hier weer een frisse start te kunnen maken met deze daverende dingen der dagen.
Wat ik zal missen zijn de Open ateliers Tij op de hoek Merelstraat/Draaiweg in Utrecht; vrijdag de 22e van 20 tot 22 uur, zaterdag en zondag van 12 tot 18 uur. 'Kalender met originele litho Simon Vinkenoog 40 euro (na het weekend 50 euro). Kalender 10 euro.' In gedachten aanwezig
met een hartelijke groet aan degenen, die mij in staat stelden een vier kleuren litho te maken.
En, alle andere vrienden en kennissen, familieleden: we zijn maar een weekje weg, even volhouden (zei hij met een big Smiley) - mogen de winden zoet waaien, mogen alle dagen gelukkige dagen voor ons zijn! Hartelijke groeten van ons beiden, Uw Simon Vinkenoog.


Vrijdag 15 oktober 2004

Sterfdatum Theophilus van Alexandrië (412 A.D.) en Soefi-dichter Nizãmi (1141-1203).

De Volkskrant biedt vandaag een interessante bijlage: Blik op geschiedenis, een speciale uitgave van het Historisch Nieuwsblad (32 pagina's), ter gelegenheid van de Week van de Geschiedenis, met als thema 'Typisch Nederland', die dit jaar voor het eerst plaats vindt, van 30 oktober tot 7 november.
Het duizelt me van het nieuws, o wat hebben we veel redenen om onszelf op de borst te slaan... Mijn keuze van de Tien Grootste Nederlanders aller tijden is de huidige niet; een aantal schrijvers werd eerder dit jaar gevraagd hun tiental aan te geven. Op mijn lijstje (zou ik het nog kunnen vinden?) stond zeker Pim Fortuijn niet (eigenaardig, dat 46 % van de 683 door het HN geënquêteerden de moord op hem de belangrijkste naoorlogse gebeurtenis achtte); wél bevond zich op mijn lijstje, naast Erasmus, Spinoza en Antoni van Leeuwenhoek een groot man, die de TopTien niet bereikte: Hugo de Groot. Ik tref hem in deze speciale uitgave aan, in een artikel 'Internationaal Strafhof niet toevallig naar Den Haag', waarin Olivier Ribbelink, hoofd van de onderzoeksafdeling van het Asser Instituut voor Internationaal Privaat- en Publiekrecht verklaart: 'Al in de zeventiende eeuw was Nederland een handelsnatie die belang stelde in internationale wetgeving om conflicten te voorkomen. Hugo de Groot schreef in 1604 zijn Mare Liberum (De vrije zee), dat de vrije doorgang op de oceanen juridisch onderbouwt. En zijn werk De jure belli ac pacis (Over het recht van oorlog en vrede) uit 1625 heeft de basis gelegd voor het moderne volkenrecht.' Of ik dus gelijk had, of niet!
Geert Mak beantwoordt vijf vragen. Op vraag 3: Bent u Europeaan, Nederlander of Amsterdammer? is zijn antwoord: 'Alle drie. In Amsterdam staan mijn voeten. In Nederland ligt mijn hart. Mijn hoofd richt zich naar Europa.' Hear, hear!
We kunnen trouwens ook nog kunnen proberen 'wereldburger' te zijn; ik heb al vaker verteld hoe groot de indruk was, die de Amerikaan Gary Davis op mij maakte (wij woonden in dezelfde miljoenenstad), toen hij in december 1948 zijn Amerikaanse paspoort verscheurde, zich uitriep tot Wereldburger Nummer Een en toevlucht zocht in het park van het Palais de Chaillot, waar op dat moment de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties plaats vond. Hij had de schrijvende en fotograferende pers van zijn voornemen op de hoogte gesteld, het nieuws behaalde de voorpagina's van alle kranten en was het gesprek van de dag. Mij is ontgaan (een journalist kan het gemakkelijk achterhalen) hoe het verder afliep: de politie kon hem uiteraard, met alle toekijkende diplomaten en verslaggevers, niet in zijn lurven pakken.
Ach ja, wij zijn allen geschiedenis - jammer is het dat zovelen dat pas op een laat moment merken, te laat bestaat natuurlijk niet, en elders weer wel (these-antithese-synthese), maar ook al zijn wij niet van de wereld, maar in de wereld, iedereen golft toch maar mee met koude en hete oorlogen, hongersnoden en epidemieëen, muren (Berlijn, China, Jerusalem, Palestina) en hekken (Mexico-VS, Noord-Zuid Korea), stervende diersoorten, volksverhuizingen, landroof, erosie en pollutie,volkerenmoorden en staatsterrorisme, Oost en West. Geschiedenis is toch altijd Hier en Nu: juist in deze dagen, deze eeuw, deze eeuwwisseling valt alles ter wereld, wat er maar ooit gebeurd is, met elkaar samen tot de Ultieme Les: One World or None Eenheid in verscheidenheid, laat dat geen politieke term worden, die vanuit Den Haag de arena wordt binnengeslingerd (en niet via het livre de chevet van Etzioni, maar afkomstig van aloude Veda-wijzen: het hindoeïsme is erop gegrondvest: de Eenheid aller dingen, de non-dualiteit), maar een dagelijks te verwerkelijken gemeenschappelijke erkenning van ons mens-zijn.
Wat is jouw verhaal? En wil je het mijne horen? Op mijn achtste verjaardag brak de Burgeroorlog in Spanje uit; in de Pijp werd die maanden erna geld opgehaald voor een ambulance om naar het Republikeinse front gestuurd te worden, ik zie me nog die wagen inkijken, toen die voor de deur stond om gezien te worden alvorens naar Spanje te vertrekken.. Oorlogsverhalen? Ik houd ze aan boord, ze zijn nietig in vergelijking met wat anderen doorstaan hebben; maar het idee van de Bevrijding, als verlossing van alle onderdrukking, als openbaring van al het nieuwe en komende, de verwachting, de hoop op, het streven naar, is bij mij als een vlam in de pan geschoten, na vijf bezettingsjaren. Reken maar van inhalen yes, en ondervinden en uitzoeken, en alles van alles willen weten, beamen met Jimi Hendrix: I just want to see and hear everything.. En wat je ten deel valt als genade en zegeningen kunnen beschouwen, of als je menselijk recht, wanneer je van je talenten en mogelijkheden gebruik maakt, er iets mee doet, frappez, frappez toujours.
Het gaat altijd om JOU, lieve lezer, en als je het Historisch Nieuwsblad omdraait krijg je daar over tien pagina's de programma's van wat zich afspeelt, tijdens de week van de geschiedenis op meer dan 200 locaties door heel Nederland. www.weekvandegeschiedenis.nl
Ik neem aan dat iedereen hier om de oren geslagen gaat worden de komende week; zo'n balletje, of het nu van televisie-wizard Reinoud Oerlemans of van het Ministerie vasn Onderwijs, Cultuur en Wetenschap afkomstig is, blijft rollen, allerlei hypes meeslepende (Anne Frank), zeker als je elke avond een van de tien huidige kandidaten kunt bekijken - Wim de Bie wilde niet meedoen, geen archiefmateriaal afstaan. Met zijn weblog schept hij zijn eigen geschiedenis, spits en speels, gedreven en gepassioneerd - zoals het betaamt!
Maar hier is dus Anno, 'een nieuwe instelling die de belangstelling voor geschiedenis wil vergroten. Anno legt een verband tussen heden en verleden. Omdat je de wereld beter kunt begrijpen als je weet hoe die er vroeger uitzag. Geschiedenis op de Anno-manier is vooral een avontuurlijke zoektocht. Waarbij je steeds weer nieuwe wegen, paden, steegjes kunt in slaan. (Om te piesen? SV). Anno organiseert evenementen zoals de Week en de Nacht van de Geschiedenis, brengt een geschiedeniskrant en een Vakantieboek uit, maakt een rondreizende tentoonstelling en nog veel meer.'
Ik ben het er allemaal mee eens, maar de taal is die van copywriters, onderwijzers, tot 'jongeren', de schoolgaande jeugd gericht. (Kom eens kijken op www.anno.nl)
Zeer serieuze partners worden genoemd: Beeld en Geluid, Centraal Bureau voor Genealogie, Koninklijke Bibliotheek, Letterkundig Museum, Nationaal Archief, Rijksbureau voor Kunsthistorische Documentatie, Rijksmuseum - om je dan af te vragen, waarom geen NEMO of IISG? Ach, hebben die mensen allemaal toch leuk iets te doen, er is toch niets mooiers dan samenwerking?!
Met grote letters op de tweede pagina met colofon en het programma van de Nacht van de Geschiedenis (Madurodam, Den Haag, 30 oktober, waar 50.000 lampjes branden):Geschiedenis? Dat ben je zelf! & Geschiedenis houdt je wakker!
En zo is het !Morgen, ijs en weder dienende, wat meer geschiedenis, over wat nog te geschieden is, in de toekomst, in verwachting is. Simon Vinkenoog, deskundoloog.


Donderdag 14 oktober 2004

Akbar, founder of Mogul Empire, b.1614 A.D., d. 15/10/1605.
'Denk diep na over de belichaamde idee en over uw gedachten verder, voorwaarts en opwaarts (kies zelf maar welk woord voor u de diepste betekenis heeft) totdat u een punt bereikt zo abstract als u maar kunt bereiken. Wanneer u niet verder kunt en de wereld van abstractie bent binnengegaan, blijf dan met uw gedachten in evenwicht en houd het denkvermogen vast in het licht zo lang u dit kunt volhouden. Geef acht op de loop van uw gedachten terwijl u dit doet en noteer alles wat nieuw of speciaal intuïtief is dat u gedurende deze tijd van afwachten hebt opgemerklt. Houd nauwkeurig aantekening van de ideeën die in uw denkvermogen kunnen opkomen en schrijf ze elke dag op in uw geestelijk dagboek.
Wilt u, broeder van me, bij het einde gekomen van deze instructie, onthouden dat de eenzame weg ook de verlichte weg is? Eenzaamheid is een illusie, die probeert de pogingen van de dienaar te dwarsbomen. Het is een begoocheling die ernstig inbreuk kan maken op ware visie. Dat u de Weg moge gaan in vrede en licht en dat kracht in het dienen uw deel moge zijn, is voor u de wens mijns harten.'
Uit Alice A. Bailey's Discipelschap in het Nieuwe Tijdperk, deel 1, blz.113.
Uit hetzelfde boek (blz.460): 'Er is geen duisternis en geen mist. Er is geen nacht, noch dag. Er zijn geen stormen, noch vrede, geen rust noch strijd; alleen de standvastige wil Gods die ten goede werkt.'
Het is alweer tientallen jaren geleden dat ik steevast neusde in enkele van de vierentwintig boeken, die Alice Bailey, geïnspireerd door haar geestelijke Tibetaanse Meester Djwhal Khul, het licht deed zien. Esoterie van de zuiverste aard, in een vaak moeilijk leesbare taal geschreven, met begrippen uit de karmalogie van de theosofen, die uitgaat van het bestaan van een Geestelijke Hiërarchie als uitvoerders van een Goddelijk Plan.
Er zijn overeenkomsten met de leringen van Agni Yoga, die werden genoteerd door de Russische Helene Roerich, echtgenote van de schilder Nicholas Roerich (wiens schilderijen zowel in New York als Moskou en Sint Petersburg (en in albumvorm) te zien zijn.
Er is uiteraard een organisatie die de Bailey-boeken via uitgevers in een groot aantal landen onder het oog van de lezers brengt: in New York, Londen en Genève - de Lucis Trust, l rue de Varembé, Case Postale 31, 1211 Genève 20, Zwitserland.
Wereldwijd wordt sinds april 1945 (kort voor de beëindiging van de Tweede Wereldoorlog) een mantram voor de nieuwe tijd en voor de gehele mensheid, De Grote Aanroep, verspreid, in ongeveer 75 talen. Dit is de Nederlandse versie ervan:

DE GROTE AANROEP

Vanuit het punt van Licht in het Denken van God
Strome licht in het denken van de mensen,
Dat Licht op aarde nederdale!

Vanuit het punt van Liefde in het Hart van God
Strome liefde in de harten van de mensen.
Moge Christus tot de aarde wederkeren.

Vanuit het centrum waar Gods Wil gekend wordt,
Richte doel de kleine wil der mensen.
Het doel, dat de Meesters kennen en dienen.

Vanuit het centrum dat wij mensheid noemen
Verwezenlijke zich het Plan van Liefde en Licht
En moge het de deur verzegelen waar het kwaad verblijft.

Laat Licht en Liefde en Macht het Plan op aarde herstellen.

('De Christus staat bekend als de Wereldleraar en Hij is dat grote Wezen dat de Boeddhisten kennen als de Heer Maitreya en als de Imam Mahdi waar de Islamieten naar uitkijken. Het woord 'Christus' (van het Grieks Chrio) en 'Messias' (van het Hebreeuws Mâshîah) betekenen beide 'de gezalfde': ingewijd of apart gezet als heilig.'
Esoterisch Christendom: geen messianisme, maar het Christus-bewustzijn. Ik ben er vóor! Simon Vinkenoog.)


 

Woensdag 13 oktober 2004

Wat heb ik veel uit te leggen! Gelukig doe ik het graag - het maakt tenslotte deel uit van de figuratie, die ik eens zag verschijnen in een artikel over Informatica: kennis verwerven, verwerken en verstrekken. De vraag is zelfs, welke van de drie aspecten het nuttigst en aangenaamst is: the joy of teaching is in the learning. En het leerproces is natuurlijk nooit ten einde; daarvoor is zelfs de uitdrukking éducation permanente bedacht.
Jarenlang heb ik ten behoeve van het tweemaandelijks tijdschrift BRES een rubriek bijgehouden, die als ABC achterin het blad verscheen: Activiteiten, Bronnen, Centra. Vrije nieuwsgaring en een keuze uit de stroom van tijdschriften, agenda's, brochures, programma's, persberichten. Al die jaren heb ik ook vaak gedacht aan een database, die dagelijks geraadpleegd zou kunnen worden, waarin alle verstrekte gegevens verwerkt zouden worden, ook die welke tussen de wal en het schip vielen, gezien het tijdsverloop tussen kennisgeving en publicatie.
Het is er nooit van gekomen; met behulp van een stagiaire kwam het ooit tot een boekje: Andere wegen. Want dat was wel de bedoeling, er bij voortduring op hameren dat er andere wegen bestaan, dat er alternatieven zijn voor de uitzichtsloosheid, die voor velen een belemmering is op weg naar zelfverwerkelijking, een geplaagd begrip dat ten onrechte verward werd met navelstaren, passiviteit en apathie.
Ook heerst nog altijd het wanbegrip dat esoterie en occultisme randverschijnselen zijn, terwijl toch eerder gesproken mag worden (en dat werd ook gedaan) over een culturele onderstroom, die nooit is weggeweest, ook niet in de steeds meer aan het gouden kalf verslaafde westerling, die het Hebben verkoos boven het Zijn, die ging leven om te werken, inplaats van te werken om te leven. Werken moest en zou, ten nadele van het spel en plezier dat zou moeten prevaleren, vooropstaan. Ach, als we alle mensen die tegen hun zin, à contre-coeur zeggen de Fransen zo mooi, hun werk verrichten, in een speeltuin zouden kunnen neerzetten waar ze zich meer thuis zouden voelen. Ondertussen is al dat werk ook nog lang geen samenwerking, het enige waar het echt om gaat.
Hoe schrijnend de wijze waarop mensen elkaar, op de 'werkvloer' en elders, tegenwerken, onderuithalen, pesten en koeionneren. Hoe het naar boven likken en naar onderen trappen nog steeds tussen de oren zit - o, hoe verheugd kun je zijn (en ik ben dat) als je werkelijk voor je plezier bezig bent, als je echt voor je plezier 'werkt' en dat 'werken' nog altijd kunt beschouwen als waardevol en functioneel. Of dat een fictie is, een illusie, ik hoop natuurlijk van niet. En dat ik me blijvend zal bezighouden met het vergaren van kennis (wat begrepen wordt, kun je liefhebben), en het onderzoeken ervan, en het naar buiten brengen - het is iets dat tot levenswijze wordt.
En met die databasis ben ik, wat ruimer in mijn tijd zittend, alhier bezig: wat mij betreft na een half jaar proefdraaien met veel plezier. En ik hoop dat de passanten, die ik op deze wijze bereik, ook met datzelfde plezier kennis nemen van de feitjes en feiten die ik hier naar voren breng.
De Homo Universale is er nog; hij is geen systeembouwer en zeker geen pessimist. Of optimist: realist. Wat werkelijkheid inhoudt; het zal voor iedereen anders zijn - wie zich weet te verzoenen met leven en dood, wordt nieuw licht gegund en voor hem of haar blijft de hoorn des overvloeds voortdurend, onuitpuittelijk, stromen. Kennis om je voordeel mee te doen. Hier en nu, wanneer dan ook: l'élan vital.
Vive la vie! Simon Vinkenoog.


 

Dinsdag 12 oktober 2004

Henry More, Cambridge Platonist, b.1614 A.D., d.1687. 286ste dag van het jaar; nog 80 te gaan in deze 42e week. Het was en is me het jaartje wel - benieuwd wat astrologen te melden hebben. Sinds mijn vertrek bij Bres 10 maanden geleden, mis ik zo nu en dan een tijdschrift, dat daar ter redactie verscheen. Symbolon bijvoorbeeld, van de Hamakers. Of het Tijdschrift voor Parapsychologie, of, of, - ik zal me niet opnieuw op nog meer bladen gaan abonneren, Onze Taal is het laatste. Punt uit, nooit bestaat niet.
Morgen: het Nieuwe Leren op de dertiende Groninger Onderwijs Dag. Het nieuwe leren - de nieuwe kleren? is het dagthema waarover veel knappe koppen zich zullen buigen. Ik kijk even de voorbereidende papieren in, die me tot dusverre bereikt hebben (ik hield me er tot nu toe verre van) en sla open (zoas ik me ver van elk jargon probeer te houden) om de eerste twee regels van een der inleiders te lezen: 'Het nieuwe leren is in. Wat het ook betekenen moge.' Etc. Ik haak weer af om mijn eigen koers te bepalen; zeker staat de tweeëntwintigste revolutionaire brief van Diane di Prima op mijn leerprogramma, en de 58e, zie ik!
Leve de poëzie. Misschien zouden alle leringen daarvan moeten uitgaan; we hoeven niet meer te delven in Plato of Pythagoras, waarom niet? Het nieuwe leren bestaat pas echt, als het alle oude leren overkoepelt en inkapselt, binnen een groter geheel samen brengt. Het nieuwe leren is nog zo pril, dat er nauwelijks over gesproken kan worden, het tast bevroedend toe, maakt gebruik van niet eerder ontstane situaties, ontworstelt zich aan tijddruk en begint telkens opnieuw: elke generatie nieuwlichters krijgt te maken met de wetten van de remmende voorsprong, maar ondertussen hoopt de kennis zich op, en laten we toch leren die in energie om te zetten. Nieuwe energieën, die van list, moed en liefde. We zullen toch elke energiecrisis te boven moeten komen; ons voorbereiden op nooit eerder voorgekomen omstandigheden, leren improviseren, en bovenal afleren.
Afleren de macht van de uitgewoonde gewoontes; ons voorbereiden op het meest onvoorspelbare: de toekomst. Geen trend went. Het is te laat voor trends, het waaiert alle kanten uit en soms is het alsof de hele Aarde de adem inhoudt, wachtend op degeen die de knoop doorhakt. En dat zijn niet Bush en/of Kerry.
En wat te doen met alle losse draadjes? Op de praatstoel zitten betekent nog niet dat je de waarheid aan je zijde hebt, maar je begint een dialoog die trialoog wordt (these-antithese-synthese)en zich spiralerend rond de wereld slingert en cirkelt.
Oliver Reiser, in wiens boek Cosmic Humanism ik weer eens verzeild raak - nu in de bleke zon boven koude straten in deze Mad Master-stad - (op het oog en onder ogen heb ik pagina 420 World Philosophy on the Horizon, waarop ik ongetwijfeld zal terugkomen) brengt 64 diagrammen onder in zijn 576 pagina's tellende boek. Het 53ste behelst de Oost-West gedachtengordel rond de Aarde, eeuwige wijsheid door de eeuwen naar buiten gebracht, dat kan uitgroeien tot een World Sensorium. In een appendix heeft de visionaire wetenschapper een satelliet van de Verenigde Naties voor ogen (in dit boek uit 1966, waarin al sprake is van morfologische velden, die naderhand door Rupert Sheldrake benadrukt zouden worden), die permanent wereldwijde radio- en televisie-uitzendingen zou verzorgen over de grote denkers in Oost en West. 'One may well inquire, what is the end-result of this tremendous straining toward world communion and unity? The briefest answer may be that this is the only foreseeable way of avoid world chaos.'
Wat is dit zwaarwichtig geworden! En ik dacht zo maar wat voor me uit; morgen moet ik mijn mond open doen. Gelijk heb je; nu hoor je alleen maar Edith in de keuken fluiten. Heerlijk. Simon, Absolute Beginner.
Telefoontje van Diana Ozon: in mijn aankondiging van het ETNA-feest zaterdagmiddag meldde ik Rustenburgerstraat, dat moet natuurlijk Rapenburgerstraat zijn. Sorry. Rapenburgerstraat 159 Amsterdam. Succes, Atelier Bianchi Orlandi - wij zijn dan in Den Haag, vertrekken, DV, zondag vanuit Rotterdam Airport voor week Mallorca.


Maandag 11 oktober 2004

WIJ zijn wereldvrede! bedacht ik opeens bij het kijken naar de foto van de knuffelgoeroe genoemde AMMA (Moeder in het Sanskriet, en vereenvoudiging van Sri Mata Amritanandamayi ) in NRC Handelsblad van dit weekend, Leven&cetera, een pagina gewijd aan een vrouw die sinds 1987 mensen aan haar borst drukkend de wereld rondgaat, en dat zodoende al 30 miljoen keer heeft gedaan. Voor een driedaagse bijeenkomst volgend weekend in 's-Hertogenbosch worden in de Maaspoort tienduizend mensen verwacht. Moeder AMMA doet Nederland al voor de vijfde keer aan en niet voor het eerst doet een journalist verslag van de Vrouw & haar Umwelt.
In Amma's Indiase ashram (2000 vaste bewoners, aanhangers en monniken, veel westerlingen), in het dorp waar zij 51 jaar geleden geleden geboren werd, is de Nederlandse Maureen Wildenberg, omgedoopt tot Lakshmi, al sinds twintig jaar vaste ashrambewoner, en sinds een paar jaar Amma's verzorgster. Zij opent haar hart, vertelt voluit.
Als Anneke Bots uiteindelijk de knuffel van de hugging saint ondergaat, nadat Amma twaalf uur achtereen heeft geknuffeld, is het: 'Maar deze vrouw van begin vijftig mag dan wel een goeroe zijn, van dichtbij oogt haar glimlach toch vermoeid. Met stevige hand drukt ze me tegen haar aan en wiegt me heen en weer zoals een moeder haar kind troost. Ze neemt er de tijd voor - de secondes lijken miniuten - en fluistert een onverstaanbare mantra in mijn oor. Ik sta open voor wat komen gaat. Tranen, of ontroering misschien? Laat maar komen. Ik ben er klaar voor Maar er komt niks. Dit moment zal mijn leven niet veranderen. Meer dan een liefdevolle knuffel was het niet.'
Dat zal ze dan nog wel merken. Ondertussen heeft zij ons wel ingelicht over de dertigduizend huizen voor daklozen in haar opdracht gebouwd, vijftig lagere scholen, een weeshuis, een bejaardentehuis, een instituut voor doven en slechthorenden, vijftigduizend gratis maaltijden per maand, achtduizend weduwenpensioen - projecten gefinancierd door giften en donaties. 'Onder haar bewonderaars zitten veel gefortuneerde Indiërs die graag en gul geven: het hindoeïsme predikt dat wie anderen helpt, zelf een gelukkiger en beter mens wordt.'
Wij vernemen, ik niet alleen, neem ik aan, dat Amma in 2002 de 'Gandhi-King Award voor Geweldloosheid' ontving, die eerder onder andere aan Kofi Annan en Nelson Mandela werd toegekend. Noch wist ik dat zij hoofdspreekster was bij het 'wereldvredesinitatief van Vrouwelijke Religieuze en Spirituele Leiders' bij de Verenigde Naties. Of dat ze behoorde tot de themasprekers bij de Millennium Vredesconferentie van de VN in New York. Ik wist zomaar NIKS van al deze dingen af. Wat klinkt Wereldvrede dan ook ver van je deur, als er bijeenkomsten worden gehouden, met delegaties ongetwijfeld vanuit de hele wereld, iedereen tien minuten spreektijd en niemand luistert naar elkaar want ondertussen zijn er interessante wandelgangendiscussies en altijd maar kiezen tussen welke workshop of commissie en komt die en die want dan vraag ik hem/haar naar zo en zo, welja zo gaat het en waarom niet, ik heb dit weekend al drie keer gelezen van die ene stap achterruit die je weer twee stappen voorwaarts moet brengen. Scoubidou in de praktijk. Dagbreek voor zoveel; plastic stuiptrekkingen bij Freek de Jonge, heerlijk echt doodgaan, Antonin Artaud deed het in de Vieux Colombier, bleef voor dood liggen en het publiek ging lachend af; hoorde bij het toneel, de act. In Theater Carré in Amsterdam speelde het van oorsprong Amerikaanse Living Theater 'Mysteries and Smaller Pieces'. Een van de smaller pieces bestond eruit dat een aantal leden van de groep zich in de zaal begaven om tussen de gangpaden dwalend de geest te geven: ieder op eigen wijze. De 'doden' werden een voor een het toneel weer opgebracht om daar gestapeld te worden; het publiek was ondertussen aangemoedigd mee te doen (audience participation) en in mijn nu op hol geslagen fantasie is het alsof de hele zaal, de hele wereld door dat proces heen werd gevoerd, zoals ook bij de groepssessies LSD bij psycholoog Herman Cohen. Zoveel wis gewassen.
Zoveel geneugten, zoveel echt autentiek eenmaal, zonder repetities of tryouts, alles open en bloot voor de Allesziende spiegel; Freek's optreden deed me denken aan Beckett's Krapp's Last Tape. Waar open je het Memory Theater? Ging het inderdaad steeds sneller, harder, hoger, werd het wilder, woester, waanzinniger to go with the flow and the blow and the show (en ooit the snow), de People Come&Go-Show,de grote mekaaromhelsshow, de laat maar gaan, lachen en huilen tegelijk, o zo aanstekelijk, wij die het Voelen bedoelen. Wij die niet stil vallen omdat je niet meer weet wat te zeggen, die geen probleem maken van wat moeten we met mij? Die dag komt, houd me ten goede, ik fantaseer. Wat doe ik? Wat ben ik toch bezig, popelend, zoveel te doen en te zeggen, Ik bedacht een visitekaartje: "Ik maak mijn kennis te gelde op het dichters-sprekers-performerscircuit, waar ik speel met taal, semantiek, poëzie - en freedom of fear: de bevrijding van angst, een fundamenteel mensenrecht, ooit door Mrs.Eleanor Roosevelt geformuleerd. Het recht niet bang te hoeven zijn. Niet bang voor Terroristen. Niet bang voor de Staat. Niet voor de toekomst, het leven, de dood, anderen, niet voor wat je overkomen kan. Bang voor niets of niemand.
Kap dat: 'Ben je niet bang, dat....?' NEE, die vraag komt uit een achterhaalde gedachtenwereld. (En ik zal het hier niet hebben over die ene man, voor wie ik ooit bang ben geweest, en het was niet Ome Dirk). Ik bereid me voor, dat wil zeggen van binnen en onderbewust, soms opwellend als woord of idee, voor een praatje dat ik deze week houden ga op een Onderwijsdag, en ik ga eens kijken wat Whitman's Zevende Grashalm mij te zeggen heeft. Ondertussen heerst vrede in mijn hart, in de geest knuffel ik iedereen. Wij Zijn de Wereldvrede. En onderweg.
Wie nog tijd voor lezen heeft; aan de link Hic Ich Chi is de (ongecorrigeerde)transcriptie toegevoegd van een Gesprek in het kader van het Project 2012 door Carina Molier. Haar multimediaspektakel zet zijn reis door Nederland voort! Ik schreef gisteren: Mass Mobs. Vergissing; moet natuurlijk Smart Mobszijn.(www.smartmobs.com). Verder: aan mijn lijf geen polonaise. Wat niet weet, wat niet deert, ook zo'n verachtelijke zienswijze. We moeten juist WEL weten; iedereen klokkenluider!
Enjoy! Don't worry. Be happy. Simon Vinkenoog.

 


Zaterdag/zondag 9/10 oktober 2004

Black Power Lives! Wat een ontzettend interessant programma van NOVA zaterdags vanuit New York. Martin Luther King in de Bronx, Non-Violent Black Power. The Council for Unity, heel wat anders dan de ontdekking van 'eenheid in diversiteit' via via in de boekenkast. Ach, hoeveel kracht schuilt er niet in de grass roots. En de actie op straat, waar gemoord en verkracht wordt - ach hoeveel misèrere - hoeveel domheden all over de place. Israelische hulpverleners die een nacht moeten wachten om de grens over te mogen; bom-meldingen en noodlandingen zonder informatie aan direct betrokken hulp, politie, brandweerdiensten. Nederland, je bent niet klaar voor een ramp. Je kunt je nu al de machteloosheid en hulpeloosheid voorstellen van al die incompetente, elkaar in de wielen rijdende bestuurders en ambtenaren die de klus vanaf de schrijf- en tekentafels denken te kunnen klaren. Mass Mobs; heb ik dit voorjaar niet gegoogled om de komende sociale revolutie(s) te ontwaren, als bijvoorbeeld op 2 november aanstaande opnieuw mensen worden buitengesloten van deelname aan 'democratische' verkiezingen? Dank voor de zwarte professor uit Harvard die zich nog het Amsterdam van 1970 kan herinneren, met Fantasio en Paradisio (alle Amerikanen noemen het altijd zo, met die toegevoegde i, laat ze in die leuke waan) en die van mening is dat Bush frauduleus President van Amerika is geworden, en tegenover hem de dominee, voorzitter van een conservatieve christen-organisatie, die echt geloofde in de hand van God in de uitslag van de verkezingen, no matter who. Raar volkje, die Amerikanen in hun provincialisme, en wat hebben de Amerikanen die een beetje meer van de wereld gezien en beleefd hadden, de airconditioned nightmare vervloekt (de term is van Henry Miller).
En hoe creatief zijn ze ook weer; de tweede aflevering van Angels in America had weer alles om naar een vervolg uit te zien, onthouden - want we zijn dan in Den Haag, aan de vooravond van een week Mallorca, D.V., vanaf Rotterdam Airport. In de planning ook een vlucht naar Londen, waar ik ben uitgenodigd het 25-jarig bestaan van de October Gallery mee te vieren: Firework Poetry. Godzijdank kent de poëzie geen grenzen; zij is ook geen afleiding om troost te bieden. Zij registreert.
Remco Campert deed me een groot genoegen door me zijn zojuist verschenen Schrijversleven - Dagboekaantekeningen toe te sturen (De Bezige Bij, Amsterdam, 2004). Het merendeel is geschreven in de jaren zestig en eerder gepubliceerd in het literaire tijdschrift Podium , l962/'66 en het huisorgaan van de Bezige Bij Bijster uit1969. Vervolgens terecht uit de leggers van de Haagse Post van 1979 drie bijdragen opgevist; vervolgens twee ongepubliceerde teksten, De gevolgen van Poëzie uit 1979, en een in New York geschreven impressie van de toernee die een tiental dichters onder de noemer van One World Poetry door de Verenigde Staten maakte in 1982, een memorabele trip. Twee Hollands Dagboek-bijdragen aan NRC Handelsblad (1984 en 1999)complementeren dit geheel, dat mij een uiterst plezierige leesmiddag bezorgde - vaak duik ik er als Sim.Vin. in op, en het interview dat Jan Vrijman en Remco Campert mij voor Podium (september 1963) afnamen, staat er in zijn volle 21 pagina's in: goed voor de vereeuwiging!
Het is natuurlijk Henri Michaux inplaats van Michaud (p.38) en scène heeft in het Frans uiteraard een accent grave, evenals het woord obscène op dezelfde pagina 22. Maar dat zijn de enige spijkers die ik op laag water kan vinden; met de mooie uitspraak van Remco Campert (Podium, nov.1966) besluit ik graag deze vroege/late aflevering van Kersvers:
"Ik heb eens een verhaal geschreven over iemand die nergens meer een verhaal in zag. Zoiets kun je beter niet doen, heb ik geleerd. Niet alleen lekenlezers, maar ook de beroepslezers die zichzelf kritici laten noemen dachten dat ik die man was die nergens meer een verhaal in zag. Maar als het ooit zover mocht komen dan schrijf ik er wel een verhaal over."


 

Vrijdag 8 oktober 2004

Sterfdatum Confucius (55l-478 v.Chr). AU, AU & nog eens Au! Mag wel een keertje!
Ik ben zelfs doorgedrongen tot de Dagagenda van de Volkskrant hedenmorgen:
"Simon Vinkenoog opent vanmiddag [l5.30 uur] in het Affichemuseum in Hoorn een tentoonstelling van tweehonderd posters uit de hoogtijdagen van de Amsterdamse poptempel Paradiso en alle affiches van Pinkpop. Frans van Lier van het Affichemuseum: 'Zeefdrukker Martin Kaye drukte tussen 1972 en 1983 in de kelder van Paradiso zijn posters, terwijl boven hem beroemdheden als Bo Diddley, Herman Brood, Charles Mingus, Iggy Pop, Link Wray en Duran Duran de zaal tot kookpunt brachten. Hij werkte met door hemzelf gesneden letters.'
Kaye werkte ook aan een complete index van alle bestaande lettersoorten. Bij zijn dood in 1989 had hij er zestigduizend geïnventariseerd. Hij werd op zijn 57ste verjaardagsfeestje vermoord door een achtergebleven bezoeker, die wist dat hij geld in huis had."
Tot zover over Martin Kaye, wiens onverwachte dood destijds nogal wat commotie veroorzaakte. Ik kan me niet meer herinneren of de dader ooit is gepakt, en weet evenmin wat er met die lettercollectie is gebeurd. Zelf ben ik op zoek gegaan in mijn boekenkasten naar Martin's boek Alphabets, maar heb het helaas niet kunnen vinden. Ook is in mijn bezit (eveneens ergens onvindbaar opgeborgen) een lange tekststrook van wel enkele meters, bedrukt met een tekst die hij me bij mijn 60ste verjaardag aanbood. Beide zullen ooit te voorschijn komen, hoop ik.
In het jaar dat een vriendenkring in Paradiso een Volksopera voorbereidde, met de nodige bijeenkomsten, vergaderingen en repetities schreef ik Het huiswerk van de dichter (uitgeverij Corrie Zelen, 1978) en bezocht ik ook hem vaak - bij elk bezoek aan Paradiso ging ik bij hem in de kelder langs. Wij mochten elkaar graag; ik laafde mij aan zijn onvervalste volks-anarchisme; hij legde terecht de vinger op allerlei misstanden en was bovendien uitgerust met een verfrissende Engelse humor, die zijn onverzoenlijkheid enigszins temperde.
Uiteraard was ik vol bewondering voor zijn werk; hij wist die humor ook in de affiches aan te brengen die hij maakte, met de nodige zelfdrukassistentjes om zich heen, die hij in dit mooie ambacht inwijdde.
Het doet me goed dat een keuze uit zijn posters wordt tentoongesteld, tot en met 5 december. Affichemuseum (Dutch Poster Museum), Grote Oost 2-4, 1621 BW Hoorn. Entree € 3,50. Di t/m zo 11-17 uur (zo vanaf l2 uur). Info 0229-29.98.46, of www.affichemuseum.nl.
(Uit de Notities bij een Volksopera, in Het huiswerk van de dichter: 'Van iets waar je mee bezig bent is toch een der leukste aspecten de tijd dat je voorbereidingen maakt. Dan wordt het gebeuren ten uitvoering gebracht, er blijven wat foto's over en vergélende krantenknipsels, de herinnering, de ervaring bij de medewerkers, en niet te vergeten de hopelijk teweeggebrachte opgetogenheid van het publiek - ja, ik houd van leven in de brouwerij!
Klein en innig, gedecentraliseerd, 'kleinschalig' heet dat ook, maar wel zeer menselijk - iets anders van belang ken ik niet'.
Nog steeds niet: de mens is de maatstaf aller dingen. Leve de mens! Goedendag, Simon V.


Donderdag 7 oktober 2004

Our Lady of Victories. Met dit wonderschone schilderij, waar het landschap van Ruigoord in te herkennen is (momenteel gevierendeeld door de aanleg van riolering), de Luchtbus van het Amsterdams Ballon Gezelschap (inclusief de psylist), en de op ontploffen staande Toren van Babel, vraagt Jan Bianchi (het Atelier Bianchi Orlandi) aandacht voor de feestelijke opening (met Live muziek/acts en Indiase vegetarische keuken) van zijn tentoonstelling in de ETNA, Rapenburgerstraat 159 in Amsterdam, zaterdagmiddag 16 oktober vanaf 16u. Expositie t/m 31 oktober dagelijks, behalve maandag, van 14u tot 20u.
Eveneens in de ETNA woensdag 13 oktober om 21u vrij entree bij de Amstelberg, poëzie-en muziekavonden op de tweede woensdag van de maand, organisatie en presentatie Paul Schaaps. Treden op Toon Tellegen, Bindervoet & Henkes, Alex Mol (Wim Noordhoek, Peter Klencke speelt/zingt Dylan, Stoom (Nederlandstalig akoestisch) blaast af en Aart Klerkx presenteert het nieuwe blad HIERO. Meer info: www.amstelberg.helpt.nl
Een technische ochtend doorgebracht met Rob Vlasman; aan zijn kunde is de afbeelding hierboven te danken. Wij hebben de diverse links even doorgeschoffeld, wat meer uitbreiding en verrijking van de webstek. Give Peace a Chance & blijf zo nieuwsgierig als je maar zijn kunt. Vind je eigen waarheden uit en toets die aan anderen: wie goed doet goed ontmoet is nog altijd (ook Hier&Nu) een door het leven zelf beaamde eeuwige wijsheid.
Op naar de tuin en de griepprik. Simon V.


Woensdag 6 oktober 2004

Festival Calender meldt vandaag: Cecrops (G.) brought Ancient Religion to Grece, 1556 B.C. First king of Attica.
Het weekblad Intermediair van 7 oktober publiceert deze week onder veel meer een interessant interview met prof.dr. Wim van de Donk (42), sinds 1 september voorzitter van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid, dat hij van een wat introverte organisatie wil omvormen tot een prikkelende denktank. Hij blijft zijn functie als hoogleraar maatschappelijke bestuurskunde aan de Tilburgse School voor Politiek en Bestuur voor enkele uren in de week vervullen.
Als studentonderzoeker turfde hij tijdens anti-kernwapendemonstraties de ideeën die leefden onder demonstranten. 'Toen leerde ik dat velen geen idee hadden welke ingewikkelde verhoudingen achter die kernwapenwedloop schuilgingen. En dat die -overigens begrijpelijke - emoties het wonnen van een meer bezonken analyse.' vertrouwt hij interviewer Ralf Bodelier toe, die vervolgens vraagt: Was u toen immuun voor die emoties? 'Ik had in die tijd bijvoorbeeld al The March of Folly van Barbara Tuchman gelezen. Zij laat zien welke rampen zich in de geschiedenis voltrokken door beoordelingsfouten van politieke leiders. Wat je uit zo'n boek kunt leren, is dat je voortdurend de rationaliteit moet zoeken achter de emotie. In Nijmegen waren nogal wat studenten politicologie bezig met de wereld te redden. Mijn clubje reactionaire vleeseters vond dat we hem eerst maar eens een beetje moesten proberen te begrijpen.'
En op de vraag: Op grond van welk uitgangspunt begrijpt u de wereld tegenwoordig? geeft hij een uiterst interessant antwoord, dat ik graag opneem in de Kersvers-encyclopedie.
"Ik raak steeds meer doordrongen van het enorme belang van maatschappelijke variëteit. Die moeten we koesteren om niet aan de mensen voorbij te denken. In die verscheidenheid zit de veerkracht en het leervermogen van onze samenleving. Bij dat inzicht hoort ook een sterke aversie tegen die regelneverij die de overheid nogal eens aan de dag legt. Ik heb weinig op met bestuurders die alles denken te regelen vanuit een centraal perspectief. En dat bovendien doen op afstand van de werkelijkheid. Zo doe je die variëteit geweld aan. Je ontneemt de samenleving haar eigen rol en verantwoordelijkheid. Dat betekent dus ook dat ik weinig op heb met het modernisme dat sinds de verlichting zo overheersend is. Den Haag zou niet moeten beslissen over de hele Nederlandse gezondheidszorg of het hele Nederlandse onderwijs.
We moeten ook meer vertrouwen hebben in de oordeelsvorming van burgers. Geef de burger bijvoorbeeld de vrijheid tien procent van zijn belastingen zelf uit te geven. Gewoon aankruisen op het belastingformulier. Wat wilt u met deze tien procent doen? Subsidiëren van milieuprojecten, amateursport, ontwikkelingshulp? De overheid hoeft toch niet álles te beslissen?"
"Met Fortuyn, hoe prikkelend zijn bijdrage ook was, kunnen we ons niet vergelijken. Wij moeten het niet hebben van grote gebaren. Onze rapporten moeten doorsijpelen en beleidsmakers aan het denken zetten over de houdbaarheid van hun vooronderstellingen. De WRR is eerder wat wantrouwig tegenover Grote Zekerheden."
Hoe beoordeelt hij het Nederlands debat? "Hier rumoert het vooral rond de dorpspomp. We zouden hier meer van dat soort denktanks kunnen gebruiken, het Nederlandse debat is veel te weinig gekruid. De polder leent zich blijkbaar minder voor inspirerende vergezichten. We dammen onze discussies te snel in. Het was wat dat betreft een genot een man als Fortuyn bezig te zien. Prikkelen is een vereiste voor leren. Een levende debatcultuur is geen luxe, dat is een voorwaarde voor een veerkrachtige samenleving."
Ik wens professor Van de Donk succes met zijn zoektocht naar nieuwe raadsleden voor de Raad: 'Op de eerste plaats wil ik toptalenten met interessante ideeën. De politieke kleur is nooit doorslaggevend.'
Dat was dus een lesje bestuurskunde; ik hoop dat Quantum en Chaos vertegenwoordigd zullen zijn in de Raad. Op chaosforum.com de aankondiging van een interessant congres, 22/23 okt. aanstaande op de Reehorst in Driebergen, ter gelegenheid van het vijf jaar bestaande Chaos-forum. Hierover meer t.z.t. Genoeg voor vandaag, denk ik zo - ik ga me aan de poëzie wijden. Simon V.


Dinsdag 5 oktober 2004

Voorouderdag. (Departed ancestors). Dag van de leraar. 'Je groeit in het onderwijs.'
'Wij Amerikanen moeten ons beleid ontdoen van zijn partijpolitieke opvattingen en ons serieus bezinnen op de vraag wat het maximale resultaat is dat we nog kunnen behalen. Als we dat niet doen, blijven we niet alleen zitten met een verscheurd Irak, maar ook met een verscheurd Amerika, in oorlog met zichzelf en geïsoleerd van de wereld." Well said, Thomas L. Friedman, via de New York Times in de Volkskrant vanochtend.
Daarboven, op dezelfde buitenlandpagina, een vijfkolomskop: 'Amerikaans begrotingstekort: recordjaar na recordjaar' boven een artikel van correspondent Jan Tromp in New York.
Over dit onderwerp, dat iedereen aangaat (de hele wereld zal de gevolgen ondergaan van een Amerikaanse economische crisis) stond gisteren een halve advertentiepagina achterop NRC Handelsblad, louter tekst, geschreven door zelfverklaard beursgoeroe Rienk H.Kamer, die lezers uitnodigt (à raison van € 310) deel te nemen aan het Rienk H.Kamer-Symposium 2004/2005, vrijdag 12 november aanstaande in Den Haag. Hij waarschuwt zijn lezers, die blijkbaar over pakketten geld om te beleggen beschikken, met verve:
'Terwijl particuliere beleggers na de grote schrik van de Grote Baisse (overigens hebben we nog pas fase l daarvan gezien: more to follow) zich weer toenemend in de beurs en allerlei speciale en/of gegarandeerde producten laten terugpraten, met o.a. het absoluut incorrecte argument dat de (Amerikaanse) economie het weer goed doet, trekt de smart money zich op dit moment grootschalig juist daaruit terug. Niet alleen uit de beurs, maar vrij uniek en opmerkelijk uit alle beleggingsmarkten. Het gebeurt nog zachtjes, maar is dat juist niet die spreekwoordelijke stilte voor de storm?'
Vervolgens geeft RHK ruim baan aan een tiental experts, onder wie Wim Duisenberg, die vergelijkbare gedachten koesteren. Volgens de laatste zou de Amerikaanse monetaire politiek een tijdbom zijn, 'waarvoor hij geen vriendelijke methode meer kan ontdekken hoe haar onschadelijk te maken.'
Wat krijgen mensen bij wie het geld in de zak brandt nu voor raad? Uiteraard het Symposium bijwonen, waarop RHK alles nog eens fijntjes uit de doeken zal doen, maar wat te doen als de gehele wereldeconomie in het zog van de Amerikaanse crisis zal worden meegezogen?
'Wij kunnen nu nog tijdelijk enkele veilige havens opzoeken. Als men al voor cash kiest, zou goud daarvoor (geheel of gedeeltelijk) een interessanter alternatief kunnen zijn.'
Elf uur. Netjes op tijd, onze bezoeker. See you later.

Zo, dat was Roel - na een gesprek vorig jaar over Liefdesverdriet, nu een gesprek voor dagblad Trouw over Liefdesgeluk. En, na een gesprek à trois van anderhalf uur , praat hij nog na met Edith, het potje schaken komt een andere keer, en ik wil nog even wijzen voor mijn Haagse bezoekers op een gratis bijeenkomst hedenavond om 19 u in de Kamperfoeliestraat 2-A, Den Haag, 070-3258396. Piet Hein van Seggelen van de Stichting Merkawah houdt een presentatie over bijna-doodervaringen. Per dag schijnen tien Nederlanders een bijna-dood ervaring te hebben, tijdens een periode van klinische dood, ziekte, een bijna fataal ogenblik, een zware bevalling of stervensproces. Degenen die het hebben meegemaakt, koesteren de herinnering als een waardevolle belevenis. Hun houding tegenover religie en leven na de dood is veranderd. Ze zeggen minder angst voor de dood te hebben. Aldus de dagagenda op de service-pagina van de Volkskrant.
En meer over leven en dood, overal rondom. Kijk ze aan, de mensen, zij leven, zij sterven - waar is men zich van bewust? Leren en afleren. Verdom de oorlog. Beziel de vrede. Simon Vinkenoog.


Maandag 4 oktober 2004

Werelddierendag. Sterfdag Francisus van Assisi (1182-1226) Uit Rob's Prop Shop kwam de hond van Jonas, waarmee Freek de Jonge in ruw contact kwam: de hond heette God en liet zich niet commanderen.
Het was een goed idee het restant van de appels uit onze adoptieboom in de boomgaard van Den Olmenhorst in Lisserbroek te gaan plukken. Wij waren niet de enigen; honderden waren in gezinsverband afgekomen op de zelfpluk voor negentig eurocent per kilo. Tot de herfstvakantie; elke woensdag en zaterdagmiddag plus zondags plukken, daarna tot de 24 elke middag. Van alles te doen; niet alleen de rijen laagstammende peren en appels; een landbouwwinkel, bloemschikworkshop, ateliers, kaasmakerij, zijde-atelier, soep, sap en broodjes - er even helemaal uit, in het land van Ot & Sien. Mooie website voor meer info. Ook de actie 'adopteer een appelboom' loopt nog; voor 29.50 euro per jaar adopteer je een appelboom, waarop een nummer en je naam komt te staan. Nu het boompje (driejarig; zo'n vijftig appels) leeg is, komen wij zeker in het voorjaar terug, D.V., om het bloesemen te bewonderen: dat moet een mooi gezicht zijn, het landgoed in bloei!
Op de eigen tuin vulde ik weer een schaal vol druiven, geperst is het als nectar: wij nemen ons voor, maar het moet natuurlijk niet bij een voornemen blijven, de zomer van het volgend jaar weer in de tuin te gaan wonen, dit jaar kwam het daar niet van door de diverse vernieuwingen in onze levensomstandigheden.
Het vernieuwde R.A.M.-kunstprogramma van de VPRO bracht twee krachtige interviews, met de Amerikaanse beeldenmaker Paul McCarthy (wiens werken binnenkort in het Van Abbe-museum in Eindhoven te zien zullen zijn) en de Canadese John Oswald met een uiteenzetting van zijn Plunderphonix.
IJzingwekkend waren de oorlogsverhalen van gewonde soldaten, uit Irak teruggekeerd. Een hunner, blind geworden door een landmijn die van zijn schop gleed, wenste heel Irak platgebombardeerd en gebuldozerd. Wat moet er dan met de mensen gebeuren? was de timide vraag van de Nederlandse verlaggever. 'That's their problem.' En, bij wijze van toelichting: "I'm an American soldier. That's how I'm thought to feel."
En ik moest weer aan E.E.Cummings denken, die in zijn Dichtersraad schreef (Goede raad is vuur, pp.36/37): "Bijna iedereen kan leren denken of geloven of weten, maar niet één mens kan leren voelen. Waarom? Omdat je, wanneer je denkt of gelooft of weet, een heleboel andere mensen bent; maar op het moment dat je voelt ben je niemand-dan-jezelf."
Geldt dus niet voor het kanonnenvlees, dat zoals gebruikelijk in de armste buurten geworven wordt, waar de Forces je een beroepsopleiding, een vaste baan en een mooi uniform aanbieden, waarin zelfs deze gewonde soldaten zich nog graag trots laten filmen of fotograferen.

Het Podium Werelddichters biedt in Nederland of Vlaanderen woonachtige dichters uit andere culturen een podium om hun werk bekend te maken bij het publiek. In oktober reizen ze langs 6 steden: 12 oktober Antwerpen (Wereldculturencentrum Zuiderpershuis), 13 oktober Brussel (Literatuurhuis Passa Porte), 14 oktober Rotterdam (Stichting Dunya/Bibliotheektheater), 15 oktober Amsterdam (Rode Hoed), 16 oktober Groningen (Huis De Beurs). Op elk podium treden 4 terugkerende dichters op. De andere dichters, de presentator en de muziek verschillen per plaats. Hiermee bepaalt elk podium zijn eigen 'couleur locale'.
De vier vaste tourneedichters zijn Al Galidi (1971, Irak), Magib Hassan (1974, Jemen), José Ovejero (1958, Spanje) en Albana Shala (1968, Albanië). Van de enige dichter, die ik van dit viertal ken en beluisterd heb, Al Galidi, heb ik mooie gedichten gelezen en gehoord (De fiets, de vrouw en de liefde, 2002).
De herfstuitgave 2004 van Het Schrijvershuis, een uitgave van de Stichting Fonds voor de Letteren, waaraan ik deze informatie ontleen, vermeldt van hem: 'ontvluchtte het regime van zijn geboorteland Irak en kwam in 1998 terecht in Nederland. In 2001 was hij uitgeprodcedeerd en volgens het huidige beleid zou hij Nederland moeten verlaten. Hij was de revelatie van het Antwerpse festival Zuiderzinnen in 2003. Op 12 oktober wordt zijn nieuwe roman Mijn opa, de president en de andere dieren gepresenteerd. Galidi's boeken verschijnen bij De Arbeiderspers.'
www.fondsvoordeletteren.nl
En ik begin de week met de strijdkreet: Verdom de oorlog! Beziel de Vrede!
Simon Vinkenoog


Zondag 3 oktober 2004

Dionysius the Areopagite (C.) s.d. 5th cent.A.D.
''Éen lange, herfstige koortsdroom', typeert de VPRO-gids de zes-delige dramaserie Angels in America, waarvan gisterenavond de eerste aflvering werd uitgezonden. TV-drama doet Amerika naar adem snakken; ook ons - wij zullen blijven kijken, zo mogelijk. www.hbo.com/films/angelsinamerica.
Uit eigen dromen altijd even bijkomen; ik heb het er zo druk, ben met allerlei dingen bezig, die verdwijnen en zich oplossen zodra ik wakker schiet. Me niet komen vertellen hoe dromen te onthouden: ik heb een plank vol boeken waarin mij haarfijn uitgelegd wordt wat te doen met dromen: ik beschouw de droomwereld maar als een parallel leven, waarin ook heel wat gebeurt.
Vroeg op, voor een zondag. Mij is gevraagd tegen 11 in het OVT-radioprogramma van de VPRO iets te komen zeggen over de zestig jaar geleden verschenen bloemlezing van Paul Rodenko, Nieuwe griffels schone leien, die de vijftigers onder de aandacht van duizenden lezers bracht, door de verschijning tegen een spotprijs in de Ooievaarreeks van Bert Bakker, destijds Den Haag - nu onder de alweer aan het buitenland verkochte vleugels van PCM. Ik heb hier een exemplaar van de negende druk uit 1974, die het totaal verkochte aantal exemplaren op 85.000 bracht.
Wat ons daarna te doen staat, staat nog niet vast, naar de eigen tuin, of de Olmenhorst in Lisserbroek om het restant van de appels te plukken, die nog aan de geadopteerde boom 152 hangen. Of weer Ha Heerlijk Huiswaarts.
Pluk de dag, laat je plukken. Simon V.


 

Zaterdag 2 oktober 2004

Sterfdag Aristoteles (384-322 v.Chr.), dag van Alle Engelen.
Wij hebben ze vanochtend ratelend, trommelend, zien optrekken en langskomen, volle trams en straten vol engelen op weg van het Weesperplein-metrostation naar Museumplein en Dam. Zouden het er een half miljoen worden? Zon en wind, sprekers en zangers, wachten de demonstrerenden op.
In 1981 stond ik ook voor zo'n mensenmassa op het Museumplein, een actie tegen kruisraketten (klinkt bekend, met de nieuwe Tomahawks onder Amerikaans commando op komst, als de huidige regering dat doordrukt) en ik las een Vredesgedicht van Pablo Neruda, nog voel ik mijn benen trillen in de leren laarzen die ik toen droeg.' Ik ben hier gekomen om te zingen, en opdat je met me meezingt.'
Het was een zeer intens gebeuren, in dat kleine, 75 stoelen tellende theater Rondeel in Wijk bij Duurstede, gisteren. Aangekondigd als 'een gepassioneerde poëzie-avond' werd het meer dan dat. Wetend een avondvullend optreden te geven(van half negen tot half elf), kun je dat in je eentje inrichten zoals je wilt. Als je dan ook nog door aardige mensen ontvangen wordt, voelt enige feedback te hebben, respons of reactie kortom, dan is het mogelijk aan éen stuk door onderhoudend te zijn - je bepaalt zelf de opbouw en kunt zelf besluiten wanneer je een pauze inlast.
Door vrijwilligers gedreven, enthousiaste en bezielde mensen, heeft ook deze stichting, dit cultureel centrum, te maken met het bezuinigingsbeleid: subsidies zullen worden stopgezet, het mooie pand (een tiptop verbouwde boerderij) zal een andere bestemming krijgen), protesten zijn niet van de lucht: www.theaterrondeel.nl licht geïnteresseerden in.
De laatste van de drie rondes was een vraag-en antwoordspel: altijd goed, als de eerste vragensteller over het hek gesprongen is. Op de vraag hoe ik er jeugdig blijf uitzien (neem me deze kleine uitglijder naar mijn uiterlijk niet kwalijk) kan ik niet anders zeggen dan dat Liefde de grote medicijn is, en dat ik volkomen gelukkig samenleef met de Vrouw die de mooiste jaren van mijn leven gestalte geeft. En dat het onze opzet is, dit geluk aanstekelijk, besmettelijk en overdraagbaar te maken, daar hoeft niet meer aan getwijfeld worden.
Het is de enige ware boodschap: er is geen weg naar de vrede, Vrede is de weg. Die begint heel dichtbij, met de peace of mind, de gemoedrust die je iedereen zou toewensen. Zo is het nog bij lange na niet, maar we kunnen altijd proberen een begin te maken.
De wetenschap dat ik (wij) niet de enige ben (zijn) die dit tot 'speerpunt' maken, sterkt ons: ook nu is het elk moment van de dag mogelijk, uit de put te komen (van modder en sterren, zegt René Char) en het leven zelf te laten gebeuren. Een overgave, een opgave, meer dan dat: een levensvervulling. Dit was vandaag mijn kleine demonstratie.Prettig weekend. Simon Vinkenoog


 

Vrijdag 1 oktober 2004

 

Bij het omslaan van de maandkalender een terugblik op de spreuk van de afgelopen maand op de kalender van eeuwige wijsheid, uit het Egyptische Dodenboek:

"I am Yesterday, To-day and To-morrow; I have the power to be born again," saith Osiris, "I am He who knoweth the Heights and Depths."
Kijk eens aan, wat een prachtige maand, D.V. en Inch'Allah, beginnnende october l en ik vertaal niets of leg niet uit, eigen conclusies in alle heerlijkheid te trekken voor eenieder die de eeuwige roep verstaat:
Marsilio Ficino, Florentine Neoplatonist, d.1499 A.D., b.13/10/1433
Melchisedech, s.d. 2000 B.C.
Sanctus Chamael, Archangel (C.)
Fides (R.), Faithfulness.


Dat zijn heel wat engelen op die ene speldeknop! Misschien dat ik hen ter sprake breng vanavond, als ik in het Theater Rondeel aan het Kokkestraatje 39 in Wijk bij Duurstede een lezing verzorg, naar aanleiding van mijn laatste uitgave Goede raad is vuur. Of er nog plaatsen zijn? Bel even: 0343-597030. Aanvang 20:30, ijs & weder & de file dienende.
Gisteren een interessante intieme rondvaart door de grachten, hapjes en drankjes aan boord van de Prinses Juliana van Rederij Kooij, met een dertigtal studenten, docenten en decanen van de Hogeschool van Amsterdam, het MIM: Instituut voor Media en Informatie Management. Ik ga al Zolang te water en krijg er steeds meer plezier in!
Voor me liggend, zei hij handenwrijvend, een even interessante, zelfgekozen opdracht: de vertaling uit het Engels van een prachtig drie pagina's tellend gedicht, dat ik aantrof in de grandioze bloemlezing van Jerome Rothenberg: Technicians of the Sacred, waarover ik hier eerder in termen van bewondering sprak.
Er werd me gevraagd om een bijdrage voor een Liber Amicorum: dit wordt het, dacht ik, toegezegd en aanvaard. T.z.t. o.a. t.t.q. z.s.m. Aan de slag, dichter/vertaler - dat het voor u allen hoogweledelgeborenen een mooie dag moge worden. Simon Vinkenoog

"That I am a singer of little songs
proves that I have learned to read the world as a book."


SEPTEMBER 2004