Zaterdag 30 oktober 2004
Mars (R.), Ares
(G.), Divine Warrior
Vardhamãna (H.), Jain saint and sage, c. 600 B.C.
31 oktober: Hallow-e'en, Vigil of All Saints.
Ruimte voor de Universele
Religie.
'Zweten voor je brood', in de nieuwe Bijbelvertaling komt mij even ongepast
voor als het aloude 'In het zweet uws aanschijns zult u werken voor
uw brood.'
Zelf heb ik nooit iets met de bijbel te maken gehad; ik werd 'goddeloos'
opgevoed en bezocht openbare scholen. Op mijn 22e schreef ik (zondag
14 januari l95l) een wrevelig gedicht 'De barometer staat op god'; na
te lezen in mijn eerste gedichten 1949-1964, blz. 44-48,een
uitgave van de Bezige Bij, 1966.
Toen dus toch al in gesprek met een godsbeeld; ik wist nooit waarover
mensen spraken als ze te pas en te onpas God te berde brachten in gesprekken
- noch wist ik raad met mensen die altijd moeilijke vragen beantwoordden
met de ondoorgrondelijke wegen, die zouden zijn uitgestippeld door deze
beslissende Opperbouwmeester, tot wie men zich zou kunnen wenden in
geval van dood, nood, of in situaties waarbij getroost moest worden,
of pijn en verdriet uit de wereld geholpen.
Toch wist ik, aan het eind van dezelfde uitgave, in de gesproken
woord-gedichten van 1964
een tekst te schrijven met de titel Godzijdank, die als volgt
luidt:
Godzijdank dat ik leef
Godzijdank dat ik engels spreek
Godzijdank dat ik adem en beweeg
Godzijdank dat ik leef.
Godzijdank dat ik
spreek
Godzijdank dat ik weet
Godzijdank dat ik
Godzijdank ik
God
ik,
waarneembaar.
Ik,
aanvaardbaar.
(Zo zit dat; zit
dat zo? Ja, zo zit dat.) Wat was er in de tussentijd gebeurd? Van heiden
tot ketter, l'homme révolté op zoek naar de rebelse
imperatieven van de ziel, zou Norman Mailer uiteenzetten, die God in
zijn gezicht wilde zien. Dat is natuurlijk onmogelijk, God heeft evenzovele
gezichten als er mensen op aarde en voorstellingen in zijn/haar geest
zijn.
No more secondhand god luidde het parool van Buckminster Fuller,
iets wat je beseft als je zelf je eigen openbaringen en visioenen te
verhapstukken krijgt, en weet dat alle voorafgaande openbaringen, in
welke Heilige Schrift dan ook, door even zovele waarheidszoekende mensen
als jijzelf zijn genoteerd.
Niet te vergeten, lieve lezers, dat alles wat over Boven (hoog, de Hemel,
de kosmos, het univertsum, etc.) geschreven is, hier Beneden is genoteerd,
op klei, steen, papier of hier in het virtuele wereldje, waarin we ons
Quantum Godzijn kunnen genereren, zonder angst voor brandstapel, excommunicatie
etc. - wat eerder individuele denkers over religie overkomen is.
Nee, er is geen erfzonde, er is niemand voor ons aan het kruis gestorven,
God is niet dood na Auschwitz, en je kunt God moeilijk kwalijk nemen
wat mensen hier uitrichten. Iedereen in Nederland, die zich tot 'gelovigen'
richt, is blijkbaar onbekend met andere religies, waarin geen persoonlijk
Godsbeeld bestaat, maar terecht alles heilig wordt verklaard, of bezield:
de elementen, de sterrenconstellaties, de Zon of zomaar Alles, van begin
tot einde (ja, alpha en omega!)...
Ooit, in 1966 vanuit Modesto, California door de oprichter van de Universal
Life Church tot Bishop benoemd, hoef ik gelukkig niemand te bekeren,
al dachten velen dat, in een tijd dat ik met mijn psychedelische ervaringen
te koop liep, zou ik bijna zeggen. Wat mij wel overviel. en het is niet
voor het eerst dat zoiets gezegd wordt, is het onuitsprekelijke, niet
in woorden te vatten van de ervaring als zodanig, die je binnenstebuiten
keert en opnieuw doet beginnen.
Ja, de rebirthing, de primal scream of oerschreeuw, het opgenomen worden
in alles (holisme), alles wat ooit New Age genoemd werd, overkwam me:
ik stond er - geen angst kennende - voor open. Laat maar komen. Chemisch
gereinigd. De louteringsweg.
O, hoe ver van conventionele opvattingen en hoe dicht bij, durft hij
te zeggen, de Eeuwige Wijsheid. Het boek, dat Aldous Huxley
onder deze titel samenstelde, The Perennial Philosophy, zal
binnenkort opnieuw in een bestaande vertaling bij Uitgeverij Servire
verschijnen; ik mocht er een inleiding bij schrijven.
In mijn boek Liefde, een dagboek over mijn ervaringen uit 1964,
is een van zes voorafgaande motto's van Rainer Maria Rilke, hier uit
het frans vertaald:' Om God te vinden moet men gelukkig zijn, want zij
die hem uit wanhoop (détresse) uitvinden gaan te snel en zoeken
te weinig de intimiteit van zijn vurige afwezigheid.'
Ik beëindig hier dit verhaal-van-de-dag met een uitspraak van Paramahansa
Yogananda, wiens Autobiografie van een yogi (uitg.Ankh-Hermes)
ik in ieders handen zou wensen:
"Zoek God om zijnentwil. De hoogste aanschouwing is Hem te voelen als gelukzaligheid, die vanuit je oneindige diepten opwelt. Hunker niet naar visioenen, geestelijke fenomenen, of opwindende ervaringen. Het pad naar het goddelijke is geen circus."
Zo zit dat: we raken
nooit uitgepraat. Prettig weekeinde, pluk de dag. Don't worry; be
happy!
WIE IK BEN, of 'Leven is dan alleen Waar als IK BEN.'
Simon Vinkenoog, alive and kicking.
Vrijdag 29 oktober 2004
Ja, natuurlijk ben
ik geïnteresseerd in de Amerikaanse presidentsverkiezingen; uiteraard
volg ik de discussies in de media over de nieuwe bijbelvertaling, zekerlijk
lees ik om de dag Remco Campert, en voorwaar: het lukt me zelfs af en
toe een boek te lezen.
Ondertussen blijf ik me verheugen over alles, wat op me af en naar me
toe komt. Straks wordt het even een bezoek aan de tuin in Amsterdam-Nieuwendam,
nu de zon zo helder schijnt. Wat een genoegen Edith's bijrijder te zijn,
wat een geluk naast die vrouw en vooral mét haar te kunnen leven:
zij is de liefste, leukste en lekkerste; na 17 jaar samen ben ik nog
altijd verkikkerd op haar.
Laat deze liefdesverklaring maar eens de deur uitgaan, zeker omdat het
samenzijn een bundeling van krachten betekent, waardoor je het gevoel
hebt alles in het leven aan te kunnen. Er is geen weg naar vrede of
liefde; vrede en liefde zijn de weg.
Ondertussen besef ik maar al te goed hoe gebenedijd ik ben: wat ik altijd
wilde (ik: lichaam, geest, ziel, Zelf) - zelf mijn doen en laten bepalen,
vrij zijn je eigen weg te begaan, zelf belemmeringen opzij zetten. Het
schrijven, het me kunnen uiten en uitspreken, in wezen altijd zelfreflectie,
aandacht voor de consequenties, vaak ook onverwacht. De weg vrijhouden
voor ingevingen, open oog voor serendipiteiten, toegeven aan ingevingen,
weten dat het toeval niet blind of stom is, gebruik maken van alle je
geboden mogelijkheden, soms meer dan éen vlieg in 1 klap - en
zien hoe sommige dingen samen komen (of -stromen).
Bovendien hoeft er geen enkele theorie achter je handelingen te staan,
je bent zelf het plan dat van geboorte en orgasme naar dood (ja, die
nederlandse taal: g,o,d) gaat, en in de tussentijdruimte (kan ik)kun
je nog heel wat teweeg brengen, al is het maar hier op dit Platform
2004 A.D., van waaruit - in onze bevoorrechte west-europese positie
- het schouwtoneel van de werkelijkheid een wel zeer chaotische indruk
biedt. Gevaarlijke minkukels, die kiunnen beslissen over oorlog of vrede,
goedwillenden bedolven onder de bureaucratie, diensten die elkaar tegenwerken
in plaats van samenwerking te zoeken, en zelfs met een grondwet die
vandaag getekend wordt, rammelt Europa natuurlijk aan alle kanten. Arafat
niet onsterfelijk, noch de andere vergrijzenden. Ik houd me meestal
in deze kersvers-pagina's niet bezig met polletiek; volg het, als nieuwsgierige
nieuwsfreak... Verbanden te kunnen leggen tussen vroeger en nu; het
wordt wat gemakkelijker als je er als wereldburger zo'n jaar of vijftig
steeds bewuster wordend tegenaan kijkt. Vooral wanneer je ook uit eigen
ervaring weet, dat grote ontwikkelingen zich eerst marginaal en alternatief
voordoen, om tenslotte een in aanleg inerte massa te bereiken. Wat de
jaren zestig al niet teweeggebracht hebben! En niet alleen hier.
In het dubbelnummer van het tijdschrift Randstad (11/12), dat
verscheen als Manifesten en Manifestaties 1916-1966 (van dada
naar provo) en nog altijd actueel gebleven teksten bevat, nam ik een
Manifest van de Amerikaanse denker Phil Corner op, dat ik graag
zoveel jaren later weer aan mijn lezers wil voorleggen. Hier komt het:
"De Westerse beschaving heeft afgedaan.
En Amerika is bedrogen te denken dat het er ooit deel van uitmaakte.
Elke cultuurarbeider die hieraan twijfelt moet de weg nog vinden.
Hij die dit zou tegenspreken brandmerkt zich als het meest kwaadaardig
soort reactionnair en ontneemt aan zijn werk alle waarde.
Wij staan voor de vernieuwing van een wereld.
Wij hebben als gelijkberechtigden dat werk die Ene Wereld te maken.
Ieder van ons - welke ook zijn bizondere vorm van tot stilstand gekomen
beschaving - zal dit doen of zich buiten de komende wereldcultuur stellen.
Alle graden van mogelijkheid en verandering zijn nu geopend.
Niemand kan vanaf nu enige Traditie vertegenwoordigen.
De geërfde natuurlijke rijkdommen uit de gehele geschiedenis -
vrij om te gebruiken.
Ieder mens zal zichzelf maken, zoals hij deel van de vereniging is geworden.
Grenzen zijn hiernavolgend van visie, nooit van permissie."
En dat is het; ik ga er graag op door - de gedachte leidt tot veel vergezichten. Morgen meer; mooie tekst om vandaag achter de kiezen te hebben. Dank voor belangstelling, blijf komen, doe er je voordeel mee. Simon. Make it work!
Donderdag 28 oktober 2004
Woensdag 27 oktober 2004
"Empress Suiko (B.) 593 - 628 A.D." Universal Festival Calendar.
Nu ik zo bezig
ben met het oproepen van Oliver Reiser's Man Highest Mission...(
zie Kersvers gisteren) mag ik mijn medereizigers op
dit wereldwijde web (abc.nl) niet onthouden, wat ik voor de lezers van
het tijdschrift BRES in 1977 vertaalde. Zoals gebruikelijk, kreeg ik
het 'toevallig' onder ogen. Sla maar open en betekenis vloeit binnen..
Nu er zo allerwegen met begrippen als quantum, of kwantum, naar gelieven,
min of meer voorzichtig wordt omgegaan, is het interessant te vernemen
wat Jeffrey Love in het voorwoord van zijn boek The Quantum Gods
(Compton Russell Element, 1976) de lezer voorhield(gebloemleesd in
Herem'ntijd, 1998, pagina 131):
"De Quantum Goden zijn wezens met onbegrensde vermogens. Toch bestaat
ieder hunner alleen, onbewust van het bestaan van de anderen en niet
in staat zich als een creatief wezen te manifesteren. Het is slechts
door de schepping van een gemeenschappelijke werkelijkheid dat de Quantum
Goden bewustzijn kunnen bereiken van het Zelf en anderen. De Quantum
Goden tekenen een doelgericht contract waarin zij hun bestaan zelf investeren
in de vorm van een samen-geschapen werkelijkheid. Zij zijn door de iefde
gemotiveerd het contract te tekenen - hun verlangen aan hun staat van
alleenzijn een einde te maken en met elkaar contact op te nemen. Het
contract is geschreven met de pen van doelgerichtheid op papier van
ruimte-tijd in de inkt van massa en energie. Hun gemeenschappelijke
werkelijkheid is gebouwd van bewustzijn en een speciale toestand van
bewustzijn die materie heet. Materie is het medium; zijn is de boodschap.
Dit is geen sciencefiction-fantasie. De Quantum Goden zijn geen spoken,
engelen of wezens van een andere planeet of tijdzone. Dit is een werk
van radicale metafysieke filosofie verschillend van alle andere. U en
ik zijn de Quantum Goden..."
Het boek is, na een ingrijpende verhuizing in 1987, niet meer in onmiddellijk
bezit - opgeslagen temidden van enkele x-tallen andere -, ik zou het
wel eens opnieuw willen inzien en bijvoorbeeld zien of ik deze tekst
nu anders zou vertalen. En wat er nog meer te gevolgtrekken is uit dit
boek, dat ik bij mijn summiere commentaar van toen een kabbalistisch
model noemde, na een enlightenment intensive van de schrijver,
die in die dagen het Amsterdamse 'groeicentrum 'Center had
opgericht. Wat er verder met hem gebeurd is, ik zou het niet weten.
Op te zoeken en vragen naar huidige bevindingen?
De redactie van
het internet-poëzie-tijdschrift Meander heeft mij gevraagd
of haar lezers mij via hun webstek vragen mochten stellen. De redactie
zou deze dan ordenen en mij ter beantwoording toesturen. Heb ik niets
op tegen: ik ga geen vraag uit de weg. Communicatie staat voorop. Hou
je haaks: question all authority - do your own thinking.
Simon Vinkenoog.
Dinsdag 26 oktober 2004
Maximus Tyrius,
Neoplatonist, d. 524 A.D., b. 470.
Daar gooi ik, met voorbedachte rade, een eigentijds filosoof tegenaan,
de door mij al heel vaak aangehaalde hoogleraar Oliver Reiser, filosoof
aan de Universiteit van Pittsburg geweest, van wie ik twee boeken tot
lijfboek maakte: The Integration of Human Knowledge &
Cosmic Humanism (zie mijn getijdenboek 1967-'68 Weergaloos
490 pagina's, 1968 en de kroniek van 30 jaar Wereld in beweging in het
tijdschrift Bres, Herem'ntijd 416 pagina's, 1998).
"Gedwongen door innerlijke noodzaak wordt de mens meedogenloos
voorwaarts gedreven in zijn speurtocht. Verkennend tasten naar het alsnog-onbekende
is het onontkoombaar lot van de mens. Zijn verlossing ligt in het eeuwigdurend
peilen van dit kosmisch drama, en misschien helpt hij zelfs mee de betekenis
ervan te vervullen door zijn onvermoeid streven naar de archetypale
orde die rondwaart in zijn herinnering en zijn verwachtingen kleurt.
Het is de hoogste opdracht van de mens in steeds groter mate de producten
van de Soevereine Verbeeldingskracht (Supreme Imagination)
te begrijpen en te vervullen, zoals deze worden geopenbaard in de natuur
en de menselijke aard. Dat is de extase, het mysterie en de strijd (agony)
van de ontzagwekkende menselijke reis door de grenzeloosheid en majesteit
van onze eeuwigdurende kosmos."
Man's highest mission - lach me er om uit, maar ik ben er dagelijks mee bezig. Niet dat ik 's morgens handenwrijvend opsta om te zeggen 'nu ga ik de wereld eens redden', want je weet heus wel, dat dit zonder jou ook wel gebeurt - maar wat je wel beseft is dat heel wat mensen niet in de gelukkige staat van bewustzijn verkeren, waarin ze positief kunnen bijdragen aan komende ontwikkelingen. Voor veel mensen (ik ga niet als het Sociaal Cultureel Planbureau percentages weggeven; die heb ik niet, 'veel' is gewoon 'teveel') bestaat het leven niet eens als opdracht: wat ik wel begrijp dat terugverlangd wordt naar een verleden, dat nooit zal terugkeren. En de toekomst is dan de future shock, en de informatie-explosie waarin wij ons bevinden wordt gezien als onzekerheid en bedreigend. Schluss. Uit. Laat het verleden los, adviseerde Krishnamurti. Haal uit het Nu alles wat je in je hebt en besef dat er steeds meer is, van meer waarde dan geld ooit kan uitdrukken: liefde, vriendschap, ontroering, gedeeld geluk, zelfs gedeelde pijn. Bewustwording vindt niet alleen in kosmische termen plaats (zoals in deze tekst van Reiser), maar op het dagelijks vlak evenzeer, reken maar - de alledag is zeker niet alledaags. En ja, all the lonley people - where do they all come from? zongen de Beatles.
Aanstaande zaterdag 30 oktober
wordt om drie uur 's middags in het Museum voor Communicatie aan de
Zeestraat 80-82 in Den Haag de tentoonstelling geopend: "Als
woorden tekort schieten. Grote levensmomenten verbeeld door amateur-kunstenaars."
die duurt tot 6 maart 2005. Spreken zullen Frederieke Bakker, namens
het Museum, Leo van der Meer, namens de samenwerkende SBA: Stichting
Beeldende Amateurkunst, en 'daarnaast zal dichter Simon Vinkenoog
de opening opluisteren door een aantal gedichten voor te dragen.'
Een flyer verduidelijkt:
'Als woorden soms niet meer toereikend zijn om de diepste emoties
uit te drukken, kunnen beeldende middelen voor veel amateurkunstenaars
uitkomst bieden. Tekenen, schilderen en beeldhouwen gebeurt vaak als
een verwerkingsproces, gevoelens van vreugde en verdriet worden vertaald
naar kunstwerken. Als het kunstwerk klaar is, is de maker in veel
gevallen ook klaar met het verwerken van bepaalde gevoelens. Men is
in staat er over te praten met anderen. Deze tentoonstelling geeft
weer dat men niet alleen met zijn gevoelens hoeft te zijn. Hoe individueel
de gevoelens vaak ook zijn, velen van ons hebben eens dezelfde soort
ervaringen gehad. Het maken van kunst is voor velen een manier om
je te uiten en om de emoties te verwerken. De zestig kunstwerken van
amteurs op de tentoonstelling Als woorden tekort schieten
zijn een communicatiemiddel om de eigen gevoelens kenbaar te maken.'
Aldus het 75 jaar bestaande Museum voor Communicatie, dat in een vorige
periode het PTT-Museum (post, telefonie, telegrafie) heette; ik woonde
er eerder met veel plezier een mail art-congres bij, en ooit
schreef ik een artikel over mijn postzegelverzameling (zegels met
portretten van schrijvers, gedichten e.d.) in een jaarboekje van het
Museum. (Hobby stilgelegd; af en toe wordt een voorbijkomende zegel
ingevoegd).
Niet vergeten maandag 1 november Rudy Kousbroek, de jongste der Vijtigers,
te feliciteren: hij wordt dan 75 jaar; Aat Veldhoen viert zijn 70ste
verjaardag met een tentoonstelling in het Amsterdamse Rembrandthuis
die zelfde dag.
Van 4 tot 8 november zullen Edith en ik, DV, in Londen zijn: uitgenodigd
door de 25 jaar bestaande October Gallery om op te treden op een dichtersfestival,
onder de wel zeer toepasselijke titel FIREWORKS! (Ik mag hier verwijzen
naar mijn laatstverschenen boekuitgave Goede raad is Vuur).
Gegroet voor vandaag, de zon schijnt, maak er iets van of mee. Simon V.
Maandag 25 oktober 2004
" Taliesin, Druidic hierarch and mystical poet, 5th cent.A.D. "
Als eerbetoon aan
de 92-jarige Kelt Marten Toonder, gisteren aanschouwd in Netwerk-t.v.magazine.
Ik citeer hem:
"Het geheugen is natuurlijk wel belangrijk, maar vooral omdat het
een vergaarbak van feitenmatertiaal is. De feiten drijven in het duistere
meer van het geheugen rond. Ze smelten, ze zetten uit, ze verdringen
elkaar zodat ze anders worden dan ze eerst waren; ze zinken soms diep
naar beneden en andere komen gemakkelijk aan de oppervlakte. Met die
feiten kan men spelen en men kan er nieuwe vormen van kneden, zodat
men met oude feiten toch origineel voor de dag kan komen. En soms zijn
er mensen die er iets aan toevoegen zodat er een nieuwe manier van denken
ontstaat. Zo iemand was Einstein, maar ook Freud en Jung, en natuurlijk
Stephen Hawking. Creatieve mensen, die meer nieuw hebben toegevoegd
dan ze uit het meer hebben opgevist."
Uit: Onder het kollende meer Doo, Autobiografie Deel III, 1945-1965,
De Bezige Bij, 1996.
Gisteren dus teruggekeerd
van het eiland Mallorca (30° zon) naar moederstad Amsterdam (15°
regen), via hofstad 's-Gravenhage, alwaar familiereünie afdeling
Serieuze Zaken, alvorens het ha-heerlijk- huiswaarts-gevoel opnieuw
te mogen herbeleven. Home is Heaven on Earth. Wennen is het
woord niet, hernemen evenmin. Nieuw begin, vallende bladeren, ander
dierenriemteken, andere mensen.
Hoe heerlijk is het niet gezessen op een hotelterras te zitten, vriendschap
zo gesloten, uitzicht op zee, het gesprek vergemakkelijkt door een kleine
hoeveelheid marokkaanse hasj, vettig aan de vingers, kersvers, meegebracht
door een onzer, coffeeshophouder in het zuiden des lands. De groepsreis
omvatte 68 (!) personen, comfortabel ondergebracht in Viva-Hotel te
Portal Nous, op l5 € taxi-afstand van de verrassende stad Palma,
met een kleine baai met eigen brandingetje aan je voeten, 109 trapreden
en 200 m. te voet. Drijven, zweven, weten: "Wie schrijft, schrijv'
in de geest van deze zee, of schrijve niet.' (Marsman, Tempel en
Kruis).
In de poëzie thuis; wetenschappelijk onderzoek. Tientallen begrippen
uit ornithologie en het rijke landleven mid-negentiende eeuws Amerikaans
naar het Nederlands te vertalen; leve de Leaves of Grass!
Elk gesprek is een nooit-eerder gevoerd gesprek: je deelt je verhaal
telkens weer met anderen, die het gesprek weer gaande houden met hun
verhalen. Wie eenmaal getast en geproefd heeft aan de gemeenschappelijke
en gedeelde grondslagen van verstandhouding, de waarachtigheden, eigen
leer-ervaringen en ontmoetingen, ziet vaker de overeenkomsten dan de
verschillen, zeker als het gaat om de zingeving: liefde, wijsheid, kracht...
En als dan Edith de polonaise meedanst, is ieders ijs gebroken. Leve
de medereizigers.
Ik had een vreemde gast bij me, de cabaretier-schrijver Hans Sibbel;
ik baande mij een weg door zijn boek W2P (Welcome to Paradise),
verschenen bij Vassalluci, Amsterdam, mij tijdens de BoekenUitmarkt
twee maanden geleden door de auteur aangereikt. Hij haalt wel heel veel
te voorschijn, achterin een lijst met aangeraden boeken, genoeg interessante
wetenschappelijke feiten over DNA, evolutie en wat al niet, maar de
paukenslag die je verwacht blijft achterwege. Maar dan weer: "Sorry,
ik wil helemaal niks. Ik ben een man. Ik observeer en zie dat wij mensen,
als eerste zelfbewuste wezens, als hoogtepunt van een evolutionair proces,
overlopen van de mankementen. De vraag is: gaan we daardoor uitsterven
of missen we iets, en zit de evolutie totaal anders in elkaar dan we
dachten. Daarom schrijf ik dit boek."
Wonderbaarlijk boek, far-out boek. Kom-op, daar gaat-ie: ik
bloemlees éen citaat, pagina 191:
"Als de evolutie als idee, als mechanisme alles stuurt, zullen
we uitsterven. Uiteindelijk zullen we er net als dino's aan gaan. Puur
omdat we te succesvol zijn. Geen enkele levensvorm mag allesoverheersend
worden. Dan stopt de evolutie. De diversiteit gaat verloren. De opkomst
van nieuwe soorten geschiedt te traag omdat de diversiteit te klein
is. Dat was bij de dino's ook al het geval. De evolutie heeft een ingebakken
mechanisme dat zulke ontwikkelingen afkapt omdat anders alles ophoudt.
Er komen altijd nieuwe dreigingen, en er moeten altijd nieuwe oplossingen
gevonden worden. En daarvoor is diversiteit nodig. We gaan eraan, behalve
als...
Behalve als wij ons aan de evolutie weten te onttrekken. Als dat zo
is, is er dus redding Omdat dan de wetten van de evolutie niet meer
op ons van toepassing zijn. Wij zullen dus domineren, zonder uit te
sterven. Dit kan omdat wij ook de capaciteit hebben om te beseffen dát
we domineren en daarom kunnen we maatregelen nemen om te voorkomen dat
we uitsterven."
En Hans Sibbel is niet de enige, al denkt hij van wel, die zich met
deze aangelegenheden bezig houdt. Zelf houd ik mij al sinds de jaren
zestig aan de uitspraak van Charles Fourrier, ons ooit door Constant,
de eerste Nieuw Babyloniër, aangereikt, over l'écart
absolu, het absolute afwijken.
Daar gaan we, voor een laatst citaat: "Columbus koos de regel van
het volledig afwijken om een nieuwe continentale wereld te bereiken,
hij maakte zich los van alle bekende wegen, hij begaf zich op een Onbevaren
Oceaan, zonder rekening te houden met de angsten van zijn tijd. Laten
wij dat ook doen, laten we verder gaan door volledig af te wijken. Niets
is gemakkelijker: het volstaat een mechanisme te proberen dat contrasteert
met het onze." (Uit La Fausse Industrie, 1836).
Tot morgen, vrienden. Verheugd weer in uw midden te zijn.Simon Vinkenoog.
Zaterdag 16 oktober 2004
Demosthenes, orator and Platonist (382 - 322 v.Chr.)
Edith pakt, ik pak in, klaar voor vertrek. Een week lang geen Kersvers;
een week media-vasten op (hopelijk) een zonnig eiland in de Middellandse
Zee. Genoeg andere dan de dagelijkse aangelegenheden aan te treffen
op deze webstek - gegroet: nieuwe bezoeker! - is iemand wel eens tot
het einde van elke link gekomen, alle gedichten gelezen uit de Bloemlezing?
Ja, en wie trof je dan aan? Altijd jezelf. Zo zit dat.
Van de gelegenheid wil ik gebruik maken om alvast de volgende week uit
de universele Festival Calender hier aan te geven; een andere
vorm van globalisering dan in de media gebruikelijk.
17 oktober Tibetan Festival of Departed Worthies, lasting until the
23rd
18 oktober Luke (C.), apostle, d.c.70-80 A.D.
Pandrosos,
daughter of Cecrops and first priestess of Minerva
20 oktober Ammonius Hermias, Neoplatonist, c. 500 A.D.
21 oktober Hammurabi, Babylonian king and lawgiver, c. 2100
B.C.
22 oktober Yen-Hwui, a favourite disciple of Confucius, c.
480 B.C.
23 oktober Boethius, Christian Platonist, d. 524 A.D., b. 470
Sun
enters Scorpio
24 oktober Mithras the Uplifter
Sanctus
Raphael (C.), Archangel, the Healer.
Voorwaar, een week om bij stil te staan - de 25e hoop ik, D.V., hier
weer een frisse start te kunnen maken met deze daverende dingen der
dagen.
Wat ik zal missen zijn de Open ateliers Tij op de hoek Merelstraat/Draaiweg
in Utrecht; vrijdag de 22e van 20 tot 22 uur, zaterdag en zondag van
12 tot 18 uur. 'Kalender met originele litho Simon Vinkenoog 40 euro
(na het weekend 50 euro). Kalender 10 euro.' In gedachten aanwezig
met een hartelijke groet aan degenen, die mij in staat stelden een vier
kleuren litho te maken.
En, alle andere vrienden en kennissen, familieleden: we zijn maar een
weekje weg, even volhouden (zei hij met een big Smiley) - mogen de winden
zoet waaien, mogen alle dagen gelukkige dagen voor ons zijn! Hartelijke
groeten van ons beiden, Uw Simon Vinkenoog.
Vrijdag 15 oktober
2004
Sterfdatum Theophilus van Alexandrië (412 A.D.) en Soefi-dichter Nizãmi (1141-1203).
De Volkskrant
biedt vandaag een interessante bijlage: Blik op geschiedenis,
een speciale uitgave van het Historisch Nieuwsblad (32 pagina's),
ter gelegenheid van de Week van de Geschiedenis, met als thema 'Typisch
Nederland', die dit jaar voor het eerst plaats vindt, van 30 oktober
tot 7 november.
Het duizelt me van het nieuws, o wat hebben we veel redenen om onszelf
op de borst te slaan... Mijn keuze van de Tien Grootste Nederlanders
aller tijden is de huidige niet; een aantal schrijvers werd eerder dit
jaar gevraagd hun tiental aan te geven. Op mijn lijstje (zou ik het
nog kunnen vinden?) stond zeker Pim Fortuijn niet (eigenaardig, dat
46 % van de 683 door het HN geënquêteerden de moord op hem
de belangrijkste naoorlogse gebeurtenis achtte); wél bevond zich
op mijn lijstje, naast Erasmus, Spinoza en Antoni van Leeuwenhoek een
groot man, die de TopTien niet bereikte: Hugo de Groot. Ik tref hem
in deze speciale uitgave aan, in een artikel 'Internationaal Strafhof
niet toevallig naar Den Haag', waarin Olivier Ribbelink, hoofd van de
onderzoeksafdeling van het Asser Instituut voor Internationaal Privaat-
en Publiekrecht verklaart: 'Al in de zeventiende eeuw was Nederland
een handelsnatie die belang stelde in internationale wetgeving om conflicten
te voorkomen. Hugo de Groot schreef in 1604 zijn Mare Liberum
(De vrije zee), dat de vrije doorgang op de oceanen juridisch onderbouwt.
En zijn werk De jure belli ac pacis (Over het recht van oorlog
en vrede) uit 1625 heeft de basis gelegd voor het moderne volkenrecht.'
Of ik dus gelijk had, of niet!
Geert Mak beantwoordt vijf vragen. Op vraag 3: Bent u Europeaan, Nederlander
of Amsterdammer? is zijn antwoord: 'Alle drie. In Amsterdam staan mijn
voeten. In Nederland ligt mijn hart. Mijn hoofd richt zich naar Europa.'
Hear, hear!
We kunnen trouwens ook nog kunnen proberen 'wereldburger' te zijn;
ik heb al vaker verteld hoe groot de indruk was, die de Amerikaan Gary
Davis op mij maakte (wij woonden in dezelfde miljoenenstad), toen hij
in december 1948 zijn Amerikaanse paspoort verscheurde, zich uitriep
tot Wereldburger Nummer Een en toevlucht zocht in het park van het Palais
de Chaillot, waar op dat moment de Algemene Vergadering van de Verenigde
Naties plaats vond. Hij had de schrijvende en fotograferende pers van
zijn voornemen op de hoogte gesteld, het nieuws behaalde de voorpagina's
van alle kranten en was het gesprek van de dag. Mij is ontgaan (een
journalist kan het gemakkelijk achterhalen) hoe het verder afliep: de
politie kon hem uiteraard, met alle toekijkende diplomaten en verslaggevers,
niet in zijn lurven pakken.
Ach ja, wij zijn allen geschiedenis - jammer is het dat zovelen dat
pas op een laat moment merken, te laat bestaat natuurlijk niet, en elders
weer wel (these-antithese-synthese), maar ook al zijn wij niet van de
wereld, maar in de wereld, iedereen golft toch maar mee met koude en
hete oorlogen, hongersnoden en epidemieëen, muren (Berlijn, China,
Jerusalem, Palestina) en hekken (Mexico-VS, Noord-Zuid Korea), stervende
diersoorten, volksverhuizingen, landroof, erosie en pollutie,volkerenmoorden
en staatsterrorisme, Oost en West. Geschiedenis is toch altijd Hier
en Nu: juist in deze dagen, deze eeuw, deze eeuwwisseling valt alles
ter wereld, wat er maar ooit gebeurd is, met elkaar samen tot de Ultieme
Les: One World or None Eenheid in verscheidenheid, laat dat
geen politieke term worden, die vanuit Den Haag de arena wordt binnengeslingerd
(en niet via het livre de chevet van Etzioni, maar afkomstig
van aloude Veda-wijzen: het hindoeïsme is erop gegrondvest: de
Eenheid aller dingen, de non-dualiteit), maar een dagelijks te verwerkelijken
gemeenschappelijke erkenning van ons mens-zijn.
Wat is jouw verhaal? En wil je het mijne horen? Op mijn achtste verjaardag
brak de Burgeroorlog in Spanje uit; in de Pijp werd die maanden erna
geld opgehaald voor een ambulance om naar het Republikeinse front gestuurd
te worden, ik zie me nog die wagen inkijken, toen die voor de deur stond
om gezien te worden alvorens naar Spanje te vertrekken.. Oorlogsverhalen?
Ik houd ze aan boord, ze zijn nietig in vergelijking met wat anderen
doorstaan hebben; maar het idee van de Bevrijding, als verlossing
van alle onderdrukking, als openbaring van al het nieuwe en komende,
de verwachting, de hoop op, het streven naar, is bij mij als een vlam
in de pan geschoten, na vijf bezettingsjaren. Reken maar van inhalen
yes, en ondervinden en uitzoeken, en alles van alles willen weten, beamen
met Jimi Hendrix: I just want to see and hear everything..
En wat je ten deel valt als genade en zegeningen kunnen beschouwen,
of als je menselijk recht, wanneer je van je talenten en mogelijkheden
gebruik maakt, er iets mee doet, frappez, frappez toujours.
Het gaat altijd om JOU, lieve lezer, en als je het Historisch Nieuwsblad
omdraait krijg je daar over tien pagina's de programma's van wat zich
afspeelt, tijdens de week van de geschiedenis op meer dan 200 locaties
door heel Nederland. www.weekvandegeschiedenis.nl
Ik neem aan dat iedereen hier om de oren geslagen gaat worden de komende
week; zo'n balletje, of het nu van televisie-wizard Reinoud Oerlemans
of van het Ministerie vasn Onderwijs, Cultuur en Wetenschap afkomstig
is, blijft rollen, allerlei hypes meeslepende (Anne Frank), zeker als
je elke avond een van de tien huidige kandidaten kunt bekijken - Wim
de Bie wilde niet meedoen, geen archiefmateriaal afstaan. Met zijn weblog
schept hij zijn eigen geschiedenis, spits en speels, gedreven en gepassioneerd
- zoals het betaamt!
Maar hier is dus Anno, 'een nieuwe instelling die de belangstelling
voor geschiedenis wil vergroten. Anno legt een verband tussen heden
en verleden. Omdat je de wereld beter kunt begrijpen als je weet hoe
die er vroeger uitzag. Geschiedenis op de Anno-manier is vooral een
avontuurlijke zoektocht. Waarbij je steeds weer nieuwe wegen, paden,
steegjes kunt in slaan. (Om te piesen? SV). Anno organiseert evenementen
zoals de Week en de Nacht van de Geschiedenis, brengt een geschiedeniskrant
en een Vakantieboek uit, maakt een rondreizende tentoonstelling en nog
veel meer.'
Ik ben het er allemaal mee eens, maar de taal is die van copywriters,
onderwijzers, tot 'jongeren', de schoolgaande jeugd gericht. (Kom eens
kijken op www.anno.nl)
Zeer serieuze partners worden genoemd: Beeld en Geluid, Centraal Bureau
voor Genealogie, Koninklijke Bibliotheek, Letterkundig Museum, Nationaal
Archief, Rijksbureau voor Kunsthistorische Documentatie, Rijksmuseum
- om je dan af te vragen, waarom geen NEMO of IISG? Ach, hebben die
mensen allemaal toch leuk iets te doen, er is toch niets mooiers dan
samenwerking?!
Met grote letters op de tweede pagina met colofon en het programma van
de Nacht van de Geschiedenis (Madurodam, Den Haag, 30 oktober, waar
50.000 lampjes branden):Geschiedenis? Dat ben je zelf! & Geschiedenis
houdt je wakker!
En zo is het !Morgen, ijs en weder dienende, wat meer
geschiedenis, over wat nog te geschieden is, in de toekomst, in verwachting
is. Simon Vinkenoog, deskundoloog.
Donderdag 14 oktober 2004
Akbar, founder of
Mogul Empire, b.1614 A.D., d. 15/10/1605.
'Denk diep na over de belichaamde idee en over uw gedachten verder,
voorwaarts en opwaarts (kies zelf maar welk woord voor u de diepste
betekenis heeft) totdat u een punt bereikt zo abstract als u maar kunt
bereiken. Wanneer u niet verder kunt en de wereld van abstractie bent
binnengegaan, blijf dan met uw gedachten in evenwicht en houd het denkvermogen
vast in het licht zo lang u dit kunt volhouden. Geef acht op de loop
van uw gedachten terwijl u dit doet en noteer alles wat nieuw of speciaal
intuïtief is dat u gedurende deze tijd van afwachten hebt opgemerklt.
Houd nauwkeurig aantekening van de ideeën die in uw denkvermogen
kunnen opkomen en schrijf ze elke dag op in uw geestelijk dagboek.
Wilt u, broeder van me, bij het einde gekomen van deze instructie, onthouden
dat de eenzame weg ook de verlichte weg is? Eenzaamheid is een illusie,
die probeert de pogingen van de dienaar te dwarsbomen. Het is een begoocheling
die ernstig inbreuk kan maken op ware visie. Dat u de Weg moge gaan
in vrede en licht en dat kracht in het dienen uw deel moge zijn, is
voor u de wens mijns harten.'
Uit Alice A. Bailey's Discipelschap in het Nieuwe Tijdperk,
deel 1, blz.113.
Uit hetzelfde boek (blz.460): 'Er is geen duisternis en geen mist. Er
is geen nacht, noch dag. Er zijn geen stormen, noch vrede, geen rust
noch strijd; alleen de standvastige wil Gods die ten goede werkt.'
Het is alweer tientallen jaren geleden dat ik steevast neusde in enkele
van de vierentwintig boeken, die Alice Bailey, geïnspireerd door
haar geestelijke Tibetaanse Meester Djwhal Khul, het licht deed zien.
Esoterie van de zuiverste aard, in een vaak moeilijk leesbare taal geschreven,
met begrippen uit de karmalogie van de theosofen, die uitgaat van het
bestaan van een Geestelijke Hiërarchie als uitvoerders van een
Goddelijk Plan.
Er zijn overeenkomsten met de leringen van Agni Yoga, die werden
genoteerd door de Russische Helene Roerich, echtgenote van de schilder
Nicholas Roerich (wiens schilderijen zowel in New York als Moskou en
Sint Petersburg (en in albumvorm) te zien zijn.
Er is uiteraard een organisatie die de Bailey-boeken via uitgevers in
een groot aantal landen onder het oog van de lezers brengt: in New York,
Londen en Genève - de Lucis Trust, l rue de Varembé,
Case Postale 31, 1211 Genève 20, Zwitserland.
Wereldwijd wordt sinds april 1945 (kort voor de beëindiging van
de Tweede Wereldoorlog) een mantram voor de nieuwe tijd en voor de gehele
mensheid, De Grote Aanroep, verspreid, in ongeveer 75 talen. Dit is
de Nederlandse versie ervan:
DE GROTE AANROEP
Vanuit het punt
van Licht in het Denken van God
Strome licht in het denken van de mensen,
Dat Licht op aarde nederdale!
Vanuit het punt
van Liefde in het Hart van God
Strome liefde in de harten van de mensen.
Moge Christus tot de aarde wederkeren.
Vanuit het centrum
waar Gods Wil gekend wordt,
Richte doel de kleine wil der mensen.
Het doel, dat de Meesters kennen en dienen.
Vanuit het centrum
dat wij mensheid noemen
Verwezenlijke zich het Plan van Liefde en Licht
En moge het de deur verzegelen waar het kwaad verblijft.
Laat Licht en Liefde en Macht het Plan op aarde herstellen.
('De Christus staat
bekend als de Wereldleraar en Hij is dat grote Wezen dat de Boeddhisten
kennen als de Heer Maitreya en als de Imam Mahdi waar de Islamieten
naar uitkijken. Het woord 'Christus' (van het Grieks Chrio) en
'Messias' (van het Hebreeuws Mâshîah) betekenen
beide 'de gezalfde': ingewijd of apart gezet als heilig.'
Esoterisch Christendom: geen messianisme, maar het Christus-bewustzijn.
Ik ben er vóor! Simon Vinkenoog.)
Woensdag 13 oktober 2004
Wat heb ik veel
uit te leggen! Gelukig doe ik het graag - het maakt tenslotte deel uit
van de figuratie, die ik eens zag verschijnen in een artikel over Informatica:
kennis verwerven, verwerken en verstrekken. De vraag is zelfs, welke
van de drie aspecten het nuttigst en aangenaamst is: the joy of teaching
is in the learning. En het leerproces is natuurlijk nooit ten einde;
daarvoor is zelfs de uitdrukking éducation permanente bedacht.
Jarenlang heb ik ten behoeve van het tweemaandelijks tijdschrift BRES
een rubriek bijgehouden, die als ABC achterin het blad verscheen:
Activiteiten, Bronnen, Centra. Vrije nieuwsgaring en een keuze
uit de stroom van tijdschriften, agenda's, brochures, programma's, persberichten.
Al die jaren heb ik ook vaak gedacht aan een database, die dagelijks
geraadpleegd zou kunnen worden, waarin alle verstrekte gegevens verwerkt
zouden worden, ook die welke tussen de wal en het schip vielen, gezien
het tijdsverloop tussen kennisgeving en publicatie.
Het is er nooit van gekomen; met behulp van een stagiaire kwam het ooit
tot een boekje: Andere wegen. Want dat was wel de bedoeling,
er bij voortduring op hameren dat er andere wegen bestaan, dat er alternatieven
zijn voor de uitzichtsloosheid, die voor velen een belemmering is op
weg naar zelfverwerkelijking, een geplaagd begrip dat ten onrechte verward
werd met navelstaren, passiviteit en apathie.
Ook heerst nog altijd het wanbegrip dat esoterie en occultisme randverschijnselen
zijn, terwijl toch eerder gesproken mag worden (en dat werd ook gedaan)
over een culturele onderstroom, die nooit is weggeweest, ook niet in
de steeds meer aan het gouden kalf verslaafde westerling, die het Hebben
verkoos boven het Zijn, die ging leven om te werken, inplaats van te
werken om te leven. Werken moest en zou, ten nadele van het spel en
plezier dat zou moeten prevaleren, vooropstaan. Ach, als we alle mensen
die tegen hun zin, à contre-coeur zeggen de Fransen
zo mooi, hun werk verrichten, in een speeltuin zouden kunnen neerzetten
waar ze zich meer thuis zouden voelen. Ondertussen is al dat werk ook
nog lang geen samenwerking, het enige waar het echt om gaat.
Hoe schrijnend de wijze waarop mensen elkaar, op de 'werkvloer' en elders,
tegenwerken, onderuithalen, pesten en koeionneren. Hoe het naar boven
likken en naar onderen trappen nog steeds tussen de oren zit - o, hoe
verheugd kun je zijn (en ik ben dat) als je werkelijk voor je plezier
bezig bent, als je echt voor je plezier 'werkt' en dat 'werken' nog
altijd kunt beschouwen als waardevol en functioneel. Of dat een fictie
is, een illusie, ik hoop natuurlijk van niet. En dat ik me blijvend
zal bezighouden met het vergaren van kennis (wat begrepen wordt, kun
je liefhebben), en het onderzoeken ervan, en het naar buiten brengen
- het is iets dat tot levenswijze wordt.
En met die databasis ben ik, wat ruimer in mijn tijd zittend, alhier
bezig: wat mij betreft na een half jaar proefdraaien met veel plezier.
En ik hoop dat de passanten, die ik op deze wijze bereik, ook met datzelfde
plezier kennis nemen van de feitjes en feiten die ik hier naar voren
breng.
De Homo Universale is er nog; hij is geen systeembouwer en zeker geen
pessimist. Of optimist: realist. Wat werkelijkheid inhoudt; het zal
voor iedereen anders zijn - wie zich weet te verzoenen met leven en
dood, wordt nieuw licht gegund en voor hem of haar blijft de hoorn des
overvloeds voortdurend, onuitpuittelijk, stromen. Kennis om je voordeel
mee te doen. Hier en nu, wanneer dan ook: l'élan vital.
Vive la vie! Simon Vinkenoog.
Dinsdag 12 oktober 2004
Henry More, Cambridge
Platonist, b.1614 A.D., d.1687. 286ste dag van het jaar; nog 80 te gaan
in deze 42e week. Het was en is me het jaartje wel - benieuwd wat astrologen
te melden hebben. Sinds mijn vertrek bij Bres 10 maanden geleden,
mis ik zo nu en dan een tijdschrift, dat daar ter redactie verscheen.
Symbolon bijvoorbeeld, van de Hamakers. Of het Tijdschrift
voor Parapsychologie, of, of, - ik zal me niet opnieuw op nog meer
bladen gaan abonneren, Onze Taal is het laatste. Punt uit,
nooit bestaat niet.
Morgen: het Nieuwe Leren op de dertiende Groninger Onderwijs Dag.
Het nieuwe leren - de nieuwe kleren? is het dagthema waarover veel
knappe koppen zich zullen buigen. Ik kijk even de voorbereidende papieren
in, die me tot dusverre bereikt hebben (ik hield me er tot nu toe verre
van) en sla open (zoas ik me ver van elk jargon probeer te houden) om
de eerste twee regels van een der inleiders te lezen: 'Het nieuwe leren
is in. Wat het ook betekenen moge.' Etc. Ik haak weer af om mijn eigen
koers te bepalen; zeker staat de tweeëntwintigste revolutionaire
brief van Diane di Prima op mijn leerprogramma, en de 58e, zie ik!
Leve de poëzie. Misschien zouden alle leringen daarvan moeten uitgaan;
we hoeven niet meer te delven in Plato of Pythagoras, waarom niet? Het
nieuwe leren bestaat pas echt, als het alle oude leren overkoepelt en
inkapselt, binnen een groter geheel samen brengt. Het nieuwe leren is
nog zo pril, dat er nauwelijks over gesproken kan worden, het tast bevroedend
toe, maakt gebruik van niet eerder ontstane situaties, ontworstelt zich
aan tijddruk en begint telkens opnieuw: elke generatie nieuwlichters
krijgt te maken met de wetten van de remmende voorsprong, maar ondertussen
hoopt de kennis zich op, en laten we toch leren die in energie om te
zetten. Nieuwe energieën, die van list, moed en liefde. We zullen
toch elke energiecrisis te boven moeten komen; ons voorbereiden op nooit
eerder voorgekomen omstandigheden, leren improviseren, en bovenal afleren.
Afleren de macht van de uitgewoonde gewoontes; ons voorbereiden op het
meest onvoorspelbare: de toekomst. Geen trend went. Het is te laat voor
trends, het waaiert alle kanten uit en soms is het alsof de hele Aarde
de adem inhoudt, wachtend op degeen die de knoop doorhakt. En dat zijn
niet Bush en/of Kerry.
En wat te doen met alle losse draadjes? Op de praatstoel zitten betekent
nog niet dat je de waarheid aan je zijde hebt, maar je begint een dialoog
die trialoog wordt (these-antithese-synthese)en zich spiralerend rond
de wereld slingert en cirkelt.
Oliver Reiser, in wiens boek Cosmic Humanism ik weer eens verzeild
raak - nu in de bleke zon boven koude straten in deze Mad Master-stad
- (op het oog en onder ogen heb ik pagina 420 World Philosophy on
the Horizon, waarop ik ongetwijfeld zal terugkomen) brengt 64 diagrammen
onder in zijn 576 pagina's tellende boek. Het 53ste behelst de Oost-West
gedachtengordel rond de Aarde, eeuwige wijsheid door de eeuwen naar
buiten gebracht, dat kan uitgroeien tot een World Sensorium.
In een appendix heeft de visionaire wetenschapper een satelliet van
de Verenigde Naties voor ogen (in dit boek uit 1966, waarin al sprake
is van morfologische velden, die naderhand door Rupert Sheldrake benadrukt
zouden worden), die permanent wereldwijde radio- en televisie-uitzendingen
zou verzorgen over de grote denkers in Oost en West. 'One may well inquire,
what is the end-result of this tremendous straining toward world communion
and unity? The briefest answer may be that this is the only foreseeable
way of avoid world chaos.'
Wat is dit zwaarwichtig geworden! En ik dacht zo maar wat voor me uit;
morgen moet ik mijn mond open doen. Gelijk heb je; nu hoor je alleen
maar Edith in de keuken fluiten. Heerlijk. Simon, Absolute Beginner.
Telefoontje van Diana Ozon: in mijn aankondiging van het ETNA-feest
zaterdagmiddag meldde ik Rustenburgerstraat, dat moet natuurlijk Rapenburgerstraat
zijn. Sorry. Rapenburgerstraat 159 Amsterdam. Succes, Atelier Bianchi
Orlandi - wij zijn dan in Den Haag, vertrekken, DV, zondag vanuit Rotterdam
Airport voor week Mallorca.
Maandag 11 oktober 2004
WIJ zijn wereldvrede!
bedacht ik opeens bij het kijken naar de foto van de knuffelgoeroe genoemde
AMMA (Moeder in het Sanskriet, en vereenvoudiging van Sri Mata Amritanandamayi
) in NRC Handelsblad van dit weekend, Leven&cetera, een
pagina gewijd aan een vrouw die sinds 1987 mensen aan haar borst drukkend
de wereld rondgaat, en dat zodoende al 30 miljoen keer heeft gedaan.
Voor een driedaagse bijeenkomst volgend weekend in 's-Hertogenbosch
worden in de Maaspoort tienduizend mensen verwacht. Moeder AMMA doet
Nederland al voor de vijfde keer aan en niet voor het eerst doet een
journalist verslag van de Vrouw & haar Umwelt.
In Amma's Indiase ashram (2000 vaste bewoners, aanhangers en monniken,
veel westerlingen), in het dorp waar zij 51 jaar geleden geleden geboren
werd, is de Nederlandse Maureen Wildenberg, omgedoopt tot Lakshmi, al
sinds twintig jaar vaste ashrambewoner, en sinds een paar jaar Amma's
verzorgster. Zij opent haar hart, vertelt voluit.
Als Anneke Bots uiteindelijk de knuffel van de hugging saint ondergaat,
nadat Amma twaalf uur achtereen heeft geknuffeld, is het: 'Maar deze
vrouw van begin vijftig mag dan wel een goeroe zijn, van dichtbij oogt
haar glimlach toch vermoeid. Met stevige hand drukt ze me tegen haar
aan en wiegt me heen en weer zoals een moeder haar kind troost. Ze neemt
er de tijd voor - de secondes lijken miniuten - en fluistert een onverstaanbare
mantra in mijn oor. Ik sta open voor wat komen gaat. Tranen, of ontroering
misschien? Laat maar komen. Ik ben er klaar voor Maar er komt niks.
Dit moment zal mijn leven niet veranderen. Meer dan een liefdevolle
knuffel was het niet.'
Dat zal ze dan nog wel merken. Ondertussen heeft zij ons wel ingelicht
over de dertigduizend huizen voor daklozen in haar opdracht gebouwd,
vijftig lagere scholen, een weeshuis, een bejaardentehuis, een instituut
voor doven en slechthorenden, vijftigduizend gratis maaltijden per maand,
achtduizend weduwenpensioen - projecten gefinancierd door giften en
donaties. 'Onder haar bewonderaars zitten veel gefortuneerde Indiërs
die graag en gul geven: het hindoeïsme predikt dat wie anderen
helpt, zelf een gelukkiger en beter mens wordt.'
Wij vernemen, ik niet alleen, neem ik aan, dat Amma in 2002 de 'Gandhi-King
Award voor Geweldloosheid' ontving, die eerder onder andere aan Kofi
Annan en Nelson Mandela werd toegekend. Noch wist ik dat zij hoofdspreekster
was bij het 'wereldvredesinitatief van Vrouwelijke Religieuze en Spirituele
Leiders' bij de Verenigde Naties. Of dat ze behoorde tot de themasprekers
bij de Millennium Vredesconferentie van de VN in New York. Ik wist zomaar
NIKS van al deze dingen af. Wat klinkt Wereldvrede dan ook ver van je
deur, als er bijeenkomsten worden gehouden, met delegaties ongetwijfeld
vanuit de hele wereld, iedereen tien minuten spreektijd en niemand luistert
naar elkaar want ondertussen zijn er interessante wandelgangendiscussies
en altijd maar kiezen tussen welke workshop of commissie en komt die
en die want dan vraag ik hem/haar naar zo en zo, welja zo gaat het en
waarom niet, ik heb dit weekend al drie keer gelezen van die ene stap
achterruit die je weer twee stappen voorwaarts moet brengen. Scoubidou
in de praktijk. Dagbreek voor zoveel; plastic stuiptrekkingen bij Freek
de Jonge, heerlijk echt doodgaan, Antonin Artaud deed het in de Vieux
Colombier, bleef voor dood liggen en het publiek ging lachend af; hoorde
bij het toneel, de act. In Theater Carré in Amsterdam speelde
het van oorsprong Amerikaanse Living Theater 'Mysteries and
Smaller Pieces'. Een van de smaller pieces bestond eruit dat een aantal
leden van de groep zich in de zaal begaven om tussen de gangpaden dwalend
de geest te geven: ieder op eigen wijze. De 'doden' werden een voor
een het toneel weer opgebracht om daar gestapeld te worden; het publiek
was ondertussen aangemoedigd mee te doen (audience participation)
en in mijn nu op hol geslagen fantasie is het alsof de hele zaal, de
hele wereld door dat proces heen werd gevoerd, zoals ook bij de groepssessies
LSD bij psycholoog Herman Cohen. Zoveel wis gewassen.
Zoveel geneugten, zoveel echt autentiek eenmaal, zonder repetities of
tryouts, alles open en bloot voor de Allesziende spiegel; Freek's optreden
deed me denken aan Beckett's Krapp's Last Tape. Waar open je
het Memory Theater? Ging het inderdaad steeds sneller, harder, hoger,
werd het wilder, woester, waanzinniger to go with the flow and the blow
and the show (en ooit the snow), de People Come&Go-Show,de grote
mekaaromhelsshow, de laat maar gaan, lachen en huilen tegelijk, o zo
aanstekelijk, wij die het Voelen bedoelen. Wij die niet stil vallen
omdat je niet meer weet wat te zeggen, die geen probleem maken van wat
moeten we met mij? Die dag komt, houd me ten goede, ik fantaseer. Wat
doe ik? Wat ben ik toch bezig, popelend, zoveel te doen en te zeggen,
Ik bedacht een visitekaartje: "Ik maak mijn kennis te gelde op
het dichters-sprekers-performerscircuit, waar ik speel met taal, semantiek,
poëzie - en freedom of fear: de bevrijding van angst,
een fundamenteel mensenrecht, ooit door Mrs.Eleanor Roosevelt geformuleerd.
Het recht niet bang te hoeven zijn. Niet bang voor Terroristen. Niet
bang voor de Staat. Niet voor de toekomst, het leven, de dood, anderen,
niet voor wat je overkomen kan. Bang voor niets of niemand.
Kap dat: 'Ben je niet bang, dat....?' NEE, die vraag komt uit een achterhaalde
gedachtenwereld. (En ik zal het hier niet hebben over die ene man, voor
wie ik ooit bang ben geweest, en het was niet Ome Dirk). Ik bereid me
voor, dat wil zeggen van binnen en onderbewust, soms opwellend als woord
of idee, voor een praatje dat ik deze week houden ga op een Onderwijsdag,
en ik ga eens kijken wat Whitman's Zevende Grashalm mij te zeggen heeft.
Ondertussen heerst vrede in mijn hart, in de geest knuffel ik iedereen.
Wij Zijn de Wereldvrede. En onderweg.
Wie nog tijd voor lezen heeft; aan de link Hic Ich Chi is de (ongecorrigeerde)transcriptie
toegevoegd van een Gesprek in het kader van het Project 2012 door Carina
Molier. Haar multimediaspektakel zet zijn reis door Nederland voort!
Ik schreef gisteren: Mass Mobs. Vergissing; moet natuurlijk Smart Mobszijn.(www.smartmobs.com).
Verder: aan mijn lijf geen polonaise. Wat niet weet, wat niet deert,
ook zo'n verachtelijke zienswijze. We moeten juist WEL weten; iedereen
klokkenluider!
Enjoy! Don't worry. Be happy. Simon Vinkenoog.
Zaterdag/zondag 9/10 oktober 2004
Black Power Lives!
Wat een ontzettend interessant programma van NOVA zaterdags vanuit New
York. Martin Luther King in de Bronx, Non-Violent Black Power. The Council
for Unity, heel wat anders dan de ontdekking van 'eenheid in diversiteit'
via via in de boekenkast. Ach, hoeveel kracht schuilt er niet in de
grass roots. En de actie op straat, waar gemoord en verkracht wordt
- ach hoeveel misèrere - hoeveel domheden all over de place.
Israelische hulpverleners die een nacht moeten wachten om de grens over
te mogen; bom-meldingen en noodlandingen zonder informatie aan direct
betrokken hulp, politie, brandweerdiensten. Nederland, je bent niet
klaar voor een ramp. Je kunt je nu al de machteloosheid en hulpeloosheid
voorstellen van al die incompetente, elkaar in de wielen rijdende bestuurders
en ambtenaren die de klus vanaf de schrijf- en tekentafels denken te
kunnen klaren. Mass Mobs; heb ik dit voorjaar niet gegoogled
om de komende sociale revolutie(s) te ontwaren, als bijvoorbeeld op
2 november aanstaande opnieuw mensen worden buitengesloten van deelname
aan 'democratische' verkiezingen? Dank voor de zwarte professor uit
Harvard die zich nog het Amsterdam van 1970 kan herinneren, met Fantasio
en Paradisio (alle Amerikanen noemen het altijd zo, met die toegevoegde
i, laat ze in die leuke waan) en die van mening is dat Bush frauduleus
President van Amerika is geworden, en tegenover hem de dominee, voorzitter
van een conservatieve christen-organisatie, die echt geloofde in de
hand van God in de uitslag van de verkezingen, no matter who. Raar volkje,
die Amerikanen in hun provincialisme, en wat hebben de Amerikanen die
een beetje meer van de wereld gezien en beleefd hadden, de airconditioned
nightmare vervloekt (de term is van Henry Miller).
En hoe creatief zijn ze ook weer; de tweede aflevering van Angels
in America had weer alles om naar een vervolg uit te zien, onthouden
- want we zijn dan in Den Haag, aan de vooravond van een week Mallorca,
D.V., vanaf Rotterdam Airport. In de planning ook een vlucht naar Londen,
waar ik ben uitgenodigd het 25-jarig bestaan van de October Gallery
mee te vieren: Firework Poetry. Godzijdank kent de poëzie
geen grenzen; zij is ook geen afleiding om troost te bieden. Zij registreert.
Remco Campert deed me een groot genoegen door me zijn zojuist verschenen
Schrijversleven - Dagboekaantekeningen toe te sturen (De Bezige
Bij, Amsterdam, 2004). Het merendeel is geschreven in de jaren zestig
en eerder gepubliceerd in het literaire tijdschrift Podium , l962/'66
en het huisorgaan van de Bezige Bij Bijster uit1969. Vervolgens
terecht uit de leggers van de Haagse Post van 1979 drie bijdragen
opgevist; vervolgens twee ongepubliceerde teksten, De gevolgen van
Poëzie uit 1979, en een in New York geschreven impressie van
de toernee die een tiental dichters onder de noemer van One World
Poetry door de Verenigde Staten maakte in 1982, een memorabele
trip. Twee Hollands Dagboek-bijdragen aan NRC Handelsblad
(1984 en 1999)complementeren dit geheel, dat mij een uiterst plezierige
leesmiddag bezorgde - vaak duik ik er als Sim.Vin. in op, en het interview
dat Jan Vrijman en Remco Campert mij voor Podium (september
1963) afnamen, staat er in zijn volle 21 pagina's in: goed voor de vereeuwiging!
Het is natuurlijk Henri Michaux inplaats van Michaud (p.38) en scène
heeft in het Frans uiteraard een accent grave, evenals het woord obscène
op dezelfde pagina 22. Maar dat zijn de enige spijkers die ik op laag
water kan vinden; met de mooie uitspraak van Remco Campert (Podium,
nov.1966) besluit ik graag deze vroege/late aflevering van Kersvers:
"Ik heb eens een verhaal geschreven over iemand die nergens meer
een verhaal in zag. Zoiets kun je beter niet doen, heb ik geleerd. Niet
alleen lekenlezers, maar ook de beroepslezers die zichzelf kritici laten
noemen dachten dat ik die man was die nergens meer een verhaal in zag.
Maar als het ooit zover mocht komen dan schrijf ik er wel een verhaal
over."
Vrijdag 8 oktober 2004
Sterfdatum Confucius
(55l-478 v.Chr). AU, AU & nog eens Au! Mag wel een keertje!
Ik ben zelfs doorgedrongen tot de Dagagenda van de Volkskrant hedenmorgen:
"Simon Vinkenoog opent vanmiddag [l5.30 uur] in het Affichemuseum
in Hoorn een tentoonstelling van tweehonderd posters uit de hoogtijdagen
van de Amsterdamse poptempel Paradiso en alle affiches van Pinkpop.
Frans van Lier van het Affichemuseum: 'Zeefdrukker Martin Kaye drukte
tussen 1972 en 1983 in de kelder van Paradiso zijn posters, terwijl
boven hem beroemdheden als Bo Diddley, Herman Brood, Charles Mingus,
Iggy Pop, Link Wray en Duran Duran de zaal tot kookpunt brachten. Hij
werkte met door hemzelf gesneden letters.'
Kaye werkte ook aan een complete index van alle bestaande lettersoorten.
Bij zijn dood in 1989 had hij er zestigduizend geïnventariseerd.
Hij werd op zijn 57ste verjaardagsfeestje vermoord door een achtergebleven
bezoeker, die wist dat hij geld in huis had."
Tot zover over Martin Kaye, wiens onverwachte dood destijds nogal wat
commotie veroorzaakte. Ik kan me niet meer herinneren of de dader ooit
is gepakt, en weet evenmin wat er met die lettercollectie is gebeurd.
Zelf ben ik op zoek gegaan in mijn boekenkasten naar Martin's boek Alphabets,
maar heb het helaas niet kunnen vinden. Ook is in mijn bezit (eveneens
ergens onvindbaar opgeborgen) een lange tekststrook van wel enkele meters,
bedrukt met een tekst die hij me bij mijn 60ste verjaardag aanbood.
Beide zullen ooit te voorschijn komen, hoop ik.
In het jaar dat een vriendenkring in Paradiso een Volksopera voorbereidde,
met de nodige bijeenkomsten, vergaderingen en repetities schreef ik
Het huiswerk van de dichter (uitgeverij Corrie Zelen, 1978) en
bezocht ik ook hem vaak - bij elk bezoek aan Paradiso ging ik bij hem
in de kelder langs. Wij mochten elkaar graag; ik laafde mij aan zijn
onvervalste volks-anarchisme; hij legde terecht de vinger op allerlei
misstanden en was bovendien uitgerust met een verfrissende Engelse humor,
die zijn onverzoenlijkheid enigszins temperde.
Uiteraard was ik vol bewondering voor zijn werk; hij wist die humor
ook in de affiches aan te brengen die hij maakte, met de nodige zelfdrukassistentjes
om zich heen, die hij in dit mooie ambacht inwijdde.
Het doet me goed dat een keuze uit zijn posters wordt tentoongesteld,
tot en met 5 december. Affichemuseum (Dutch Poster Museum), Grote Oost
2-4, 1621 BW Hoorn. Entree € 3,50. Di t/m zo 11-17 uur (zo vanaf
l2 uur). Info 0229-29.98.46, of
www.affichemuseum.nl.
(Uit de Notities bij een Volksopera, in Het huiswerk van de dichter:
'Van iets waar je mee bezig bent is toch een der leukste aspecten de
tijd dat je voorbereidingen maakt. Dan wordt het gebeuren ten uitvoering
gebracht, er blijven wat foto's over en vergélende krantenknipsels,
de herinnering, de ervaring bij de medewerkers, en niet te vergeten
de hopelijk teweeggebrachte opgetogenheid van het publiek - ja, ik houd
van leven in de brouwerij!
Klein en innig, gedecentraliseerd, 'kleinschalig' heet dat ook, maar
wel zeer menselijk - iets anders van belang ken ik niet'.
Nog steeds niet: de mens is de maatstaf aller dingen. Leve de mens!
Goedendag, Simon V.
Donderdag 7 oktober 2004
Our Lady of Victories.
Met dit wonderschone schilderij, waar het landschap van Ruigoord in
te herkennen is (momenteel gevierendeeld door de aanleg van riolering),
de Luchtbus van het Amsterdams Ballon Gezelschap (inclusief de psylist),
en de op ontploffen staande Toren van Babel, vraagt Jan Bianchi (het
Atelier Bianchi Orlandi) aandacht voor de feestelijke opening (met Live
muziek/acts en Indiase vegetarische keuken) van zijn tentoonstelling
in de ETNA, Rapenburgerstraat 159 in Amsterdam, zaterdagmiddag 16 oktober
vanaf 16u. Expositie t/m 31 oktober dagelijks, behalve maandag, van
14u tot 20u.
Eveneens in de ETNA woensdag 13 oktober om 21u vrij entree bij de Amstelberg,
poëzie-en muziekavonden op de tweede woensdag van de maand, organisatie
en presentatie Paul Schaaps. Treden op Toon Tellegen, Bindervoet &
Henkes, Alex Mol (Wim Noordhoek, Peter Klencke speelt/zingt Dylan, Stoom
(Nederlandstalig akoestisch) blaast af en Aart Klerkx presenteert het
nieuwe blad HIERO. Meer info: www.amstelberg.helpt.nl
Een technische ochtend doorgebracht met Rob Vlasman; aan zijn kunde
is de afbeelding hierboven te danken. Wij hebben de diverse links even
doorgeschoffeld, wat meer uitbreiding en verrijking van de webstek.
Give Peace a Chance & blijf zo nieuwsgierig als je maar zijn kunt.
Vind je eigen waarheden uit en toets die aan anderen: wie goed doet
goed ontmoet is nog altijd (ook Hier&Nu) een door het leven zelf
beaamde eeuwige wijsheid.
Op naar de tuin en de griepprik. Simon V.
Woensdag 6 oktober 2004
Festival Calender
meldt vandaag: Cecrops (G.) brought Ancient Religion to Grece, 1556
B.C. First king of Attica.
Het weekblad Intermediair van 7 oktober publiceert deze week
onder veel meer een interessant interview met prof.dr. Wim van de Donk
(42), sinds 1 september voorzitter van de Wetenschappelijke Raad voor
het Regeringsbeleid, dat hij van een wat introverte organisatie wil
omvormen tot een prikkelende denktank. Hij blijft zijn functie als hoogleraar
maatschappelijke bestuurskunde aan de Tilburgse School voor Politiek
en Bestuur voor enkele uren in de week vervullen.
Als studentonderzoeker turfde hij tijdens anti-kernwapendemonstraties
de ideeën die leefden onder demonstranten. 'Toen leerde ik dat
velen geen idee hadden welke ingewikkelde verhoudingen achter die kernwapenwedloop
schuilgingen. En dat die -overigens begrijpelijke - emoties het wonnen
van een meer bezonken analyse.' vertrouwt hij interviewer Ralf Bodelier
toe, die vervolgens vraagt: Was u toen immuun voor die emoties? 'Ik
had in die tijd bijvoorbeeld al The March of Folly van
Barbara Tuchman gelezen. Zij laat zien welke rampen zich in de geschiedenis
voltrokken door beoordelingsfouten van politieke leiders. Wat je uit
zo'n boek kunt leren, is dat je voortdurend de rationaliteit moet zoeken
achter de emotie. In Nijmegen waren nogal wat studenten politicologie
bezig met de wereld te redden. Mijn clubje reactionaire vleeseters vond
dat we hem eerst maar eens een beetje moesten proberen te begrijpen.'
En op de vraag: Op grond van welk uitgangspunt begrijpt u de wereld
tegenwoordig? geeft hij een uiterst interessant antwoord, dat ik graag
opneem in de Kersvers-encyclopedie.
"Ik raak steeds meer doordrongen van het enorme belang van maatschappelijke
variëteit. Die moeten we koesteren om niet aan de mensen voorbij
te denken. In die verscheidenheid zit de veerkracht en het leervermogen
van onze samenleving. Bij dat inzicht hoort ook een sterke aversie tegen
die regelneverij die de overheid nogal eens aan de dag legt. Ik heb
weinig op met bestuurders die alles denken te regelen vanuit een centraal
perspectief. En dat bovendien doen op afstand van de werkelijkheid.
Zo doe je die variëteit geweld aan. Je ontneemt de samenleving
haar eigen rol en verantwoordelijkheid. Dat betekent dus ook dat ik
weinig op heb met het modernisme dat sinds de verlichting zo overheersend
is. Den Haag zou niet moeten beslissen over de hele Nederlandse gezondheidszorg
of het hele Nederlandse onderwijs.
We moeten ook meer vertrouwen hebben in de oordeelsvorming van burgers.
Geef de burger bijvoorbeeld de vrijheid tien procent van zijn belastingen
zelf uit te geven. Gewoon aankruisen op het belastingformulier. Wat
wilt u met deze tien procent doen? Subsidiëren van milieuprojecten,
amateursport, ontwikkelingshulp? De overheid hoeft toch niet álles
te beslissen?"
"Met Fortuyn, hoe prikkelend zijn bijdrage ook was, kunnen we ons
niet vergelijken. Wij moeten het niet hebben van grote gebaren. Onze
rapporten moeten doorsijpelen en beleidsmakers aan het denken zetten
over de houdbaarheid van hun vooronderstellingen. De WRR is eerder wat
wantrouwig tegenover Grote Zekerheden."
Hoe beoordeelt hij het Nederlands debat? "Hier rumoert het vooral
rond de dorpspomp. We zouden hier meer van dat soort denktanks kunnen
gebruiken, het Nederlandse debat is veel te weinig gekruid. De polder
leent zich blijkbaar minder voor inspirerende vergezichten. We dammen
onze discussies te snel in. Het was wat dat betreft een genot een man
als Fortuyn bezig te zien. Prikkelen is een vereiste voor leren. Een
levende debatcultuur is geen luxe, dat is een voorwaarde voor een veerkrachtige
samenleving."
Ik wens professor Van de Donk succes met zijn zoektocht naar nieuwe
raadsleden voor de Raad: 'Op de eerste plaats wil ik toptalenten met
interessante ideeën. De politieke kleur is nooit doorslaggevend.'
Dat was dus een lesje bestuurskunde; ik hoop dat Quantum en Chaos vertegenwoordigd
zullen zijn in de Raad. Op chaosforum.com
de aankondiging van een interessant congres, 22/23 okt. aanstaande op
de Reehorst in Driebergen, ter gelegenheid van het vijf jaar bestaande
Chaos-forum. Hierover meer t.z.t. Genoeg voor vandaag, denk ik zo -
ik ga me aan de poëzie wijden. Simon V.
Dinsdag 5 oktober 2004
Voorouderdag. (Departed
ancestors). Dag van de leraar. 'Je groeit in het onderwijs.'
'Wij Amerikanen moeten ons beleid ontdoen van zijn partijpolitieke opvattingen
en ons serieus bezinnen op de vraag wat het maximale resultaat is dat
we nog kunnen behalen. Als we dat niet doen, blijven we niet alleen
zitten met een verscheurd Irak, maar ook met een verscheurd Amerika,
in oorlog met zichzelf en geïsoleerd van de wereld." Well
said, Thomas L. Friedman, via de New York Times in de Volkskrant
vanochtend.
Daarboven, op dezelfde buitenlandpagina, een vijfkolomskop: 'Amerikaans
begrotingstekort: recordjaar na recordjaar' boven een artikel van correspondent
Jan Tromp in New York.
Over dit onderwerp, dat iedereen aangaat (de hele wereld zal de gevolgen
ondergaan van een Amerikaanse economische crisis) stond gisteren een
halve advertentiepagina achterop NRC Handelsblad, louter tekst,
geschreven door zelfverklaard beursgoeroe Rienk H.Kamer, die lezers
uitnodigt (à raison van € 310) deel te nemen aan het Rienk
H.Kamer-Symposium 2004/2005, vrijdag 12 november aanstaande in Den Haag.
Hij waarschuwt zijn lezers, die blijkbaar over pakketten geld om te
beleggen beschikken, met verve:
'Terwijl particuliere beleggers na de grote schrik van de Grote
Baisse (overigens hebben we nog pas fase l daarvan gezien: more
to follow) zich weer toenemend in de beurs en allerlei speciale
en/of gegarandeerde producten laten terugpraten, met o.a. het absoluut
incorrecte argument dat de (Amerikaanse) economie het weer goed doet,
trekt de smart money zich op dit moment grootschalig juist
daaruit terug. Niet alleen uit de beurs, maar vrij uniek en opmerkelijk
uit alle beleggingsmarkten. Het gebeurt nog zachtjes, maar
is dat juist niet die spreekwoordelijke stilte voor de storm?'
Vervolgens geeft RHK ruim baan aan een tiental experts, onder wie Wim
Duisenberg, die vergelijkbare gedachten koesteren. Volgens de laatste
zou de Amerikaanse monetaire politiek een tijdbom zijn, 'waarvoor hij
geen vriendelijke methode meer kan ontdekken hoe haar onschadelijk te
maken.'
Wat krijgen mensen bij wie het geld in de zak brandt nu voor raad? Uiteraard
het Symposium bijwonen, waarop RHK alles nog eens fijntjes uit de doeken
zal doen, maar wat te doen als de gehele wereldeconomie in het zog van
de Amerikaanse crisis zal worden meegezogen?
'Wij kunnen nu nog tijdelijk enkele veilige havens opzoeken. Als men
al voor cash kiest, zou goud daarvoor (geheel
of gedeeltelijk) een interessanter alternatief kunnen zijn.'
Elf uur. Netjes op tijd, onze bezoeker. See you later.
Zo, dat was Roel
- na een gesprek vorig jaar over Liefdesverdriet, nu een gesprek
voor dagblad Trouw over Liefdesgeluk. En, na een gesprek
à trois van anderhalf uur , praat hij nog na met Edith, het potje
schaken komt een andere keer, en ik wil nog even wijzen voor mijn Haagse
bezoekers op een gratis bijeenkomst hedenavond om 19 u in de Kamperfoeliestraat
2-A, Den Haag, 070-3258396. Piet Hein van Seggelen van de Stichting
Merkawah houdt een presentatie over bijna-doodervaringen. Per dag schijnen
tien Nederlanders een bijna-dood ervaring te hebben, tijdens een periode
van klinische dood, ziekte, een bijna fataal ogenblik, een zware bevalling
of stervensproces. Degenen die het hebben meegemaakt, koesteren de herinnering
als een waardevolle belevenis. Hun houding tegenover religie en leven
na de dood is veranderd. Ze zeggen minder angst voor de dood te hebben.
Aldus de dagagenda op de service-pagina van de Volkskrant.
En meer over leven en dood, overal rondom. Kijk ze aan, de mensen,
zij leven, zij sterven - waar is men zich van bewust? Leren en afleren.
Verdom de oorlog. Beziel de vrede. Simon Vinkenoog.
Maandag 4 oktober 2004
Werelddierendag.
Sterfdag Francisus van Assisi (1182-1226) Uit Rob's Prop Shop kwam de
hond van Jonas, waarmee Freek de Jonge in ruw contact kwam: de hond
heette God en liet zich niet commanderen.
Het was een goed idee het restant van de appels uit onze adoptieboom
in de boomgaard van Den Olmenhorst in Lisserbroek te gaan plukken. Wij
waren niet de enigen; honderden waren in gezinsverband afgekomen op
de zelfpluk voor negentig eurocent per kilo. Tot de herfstvakantie;
elke woensdag en zaterdagmiddag plus zondags plukken, daarna tot de
24 elke middag. Van alles te doen; niet alleen de rijen laagstammende
peren en appels; een landbouwwinkel, bloemschikworkshop, ateliers, kaasmakerij,
zijde-atelier, soep, sap en broodjes - er even helemaal uit, in het
land van Ot & Sien. Mooie website voor meer info. Ook de actie 'adopteer
een appelboom' loopt nog; voor 29.50 euro per jaar adopteer je een appelboom,
waarop een nummer en je naam komt te staan. Nu het boompje (driejarig;
zo'n vijftig appels) leeg is, komen wij zeker in het voorjaar terug,
D.V., om het bloesemen te bewonderen: dat moet een mooi gezicht zijn,
het landgoed in bloei!
Op de eigen tuin vulde ik weer een schaal vol druiven, geperst is het
als nectar: wij nemen ons voor, maar het moet natuurlijk niet bij een
voornemen blijven, de zomer van het volgend jaar weer in de tuin te
gaan wonen, dit jaar kwam het daar niet van door de diverse vernieuwingen
in onze levensomstandigheden.
Het vernieuwde R.A.M.-kunstprogramma van de VPRO bracht twee krachtige
interviews, met de Amerikaanse beeldenmaker Paul McCarthy (wiens werken
binnenkort in het Van Abbe-museum in Eindhoven te zien zullen zijn)
en de Canadese John Oswald met een uiteenzetting van zijn Plunderphonix.
IJzingwekkend waren de oorlogsverhalen van gewonde soldaten, uit Irak
teruggekeerd. Een hunner, blind geworden door een landmijn die van zijn
schop gleed, wenste heel Irak platgebombardeerd en gebuldozerd. Wat
moet er dan met de mensen gebeuren? was de timide vraag van de Nederlandse
verlaggever. 'That's their problem.' En, bij wijze van toelichting:
"I'm an American soldier. That's how I'm thought to feel."
En ik moest weer aan E.E.Cummings denken, die in zijn Dichtersraad schreef
(Goede raad is vuur, pp.36/37): "Bijna iedereen
kan leren denken of geloven of weten, maar niet één mens
kan leren voelen. Waarom? Omdat je, wanneer je denkt of gelooft of weet,
een heleboel andere mensen bent; maar op het moment dat je voelt ben
je niemand-dan-jezelf."
Geldt dus niet voor het kanonnenvlees, dat zoals gebruikelijk in de
armste buurten geworven wordt, waar de Forces je een beroepsopleiding,
een vaste baan en een mooi uniform aanbieden, waarin zelfs deze gewonde
soldaten zich nog graag trots laten filmen of fotograferen.
Het Podium Werelddichters
biedt in Nederland of Vlaanderen woonachtige dichters uit andere culturen
een podium om hun werk bekend te maken bij het publiek. In oktober reizen
ze langs 6 steden: 12 oktober Antwerpen (Wereldculturencentrum Zuiderpershuis),
13 oktober Brussel (Literatuurhuis Passa Porte), 14 oktober Rotterdam
(Stichting Dunya/Bibliotheektheater), 15 oktober Amsterdam (Rode Hoed),
16 oktober Groningen (Huis De Beurs). Op elk podium treden 4 terugkerende
dichters op. De andere dichters, de presentator en de muziek verschillen
per plaats. Hiermee bepaalt elk podium zijn eigen 'couleur locale'.
De vier vaste tourneedichters zijn Al Galidi (1971, Irak), Magib Hassan
(1974, Jemen), José Ovejero (1958, Spanje) en Albana Shala (1968,
Albanië). Van de enige dichter, die ik van dit viertal ken en beluisterd
heb, Al Galidi, heb ik mooie gedichten gelezen en gehoord (De fiets,
de vrouw en de liefde, 2002).
De herfstuitgave 2004 van Het Schrijvershuis, een uitgave van
de Stichting Fonds voor de Letteren, waaraan ik deze informatie ontleen,
vermeldt van hem: 'ontvluchtte het regime van zijn geboorteland Irak
en kwam in 1998 terecht in Nederland. In 2001 was hij uitgeprodcedeerd
en volgens het huidige beleid zou hij Nederland moeten verlaten. Hij
was de revelatie van het Antwerpse festival Zuiderzinnen in 2003. Op
12 oktober wordt zijn nieuwe roman Mijn opa, de president en de
andere dieren gepresenteerd. Galidi's boeken verschijnen bij De
Arbeiderspers.'
www.fondsvoordeletteren.nl
En ik begin de week met de strijdkreet: Verdom de oorlog! Beziel de
Vrede!
Simon Vinkenoog
Zondag 3 oktober 2004
Dionysius the Areopagite
(C.) s.d. 5th cent.A.D.
''Éen lange, herfstige koortsdroom', typeert de VPRO-gids de
zes-delige dramaserie Angels in America, waarvan gisterenavond
de eerste aflvering werd uitgezonden. TV-drama doet Amerika naar adem
snakken; ook ons - wij zullen blijven kijken, zo mogelijk. www.hbo.com/films/angelsinamerica.
Uit eigen dromen altijd even bijkomen; ik heb het er zo druk, ben met
allerlei dingen bezig, die verdwijnen en zich oplossen zodra ik wakker
schiet. Me niet komen vertellen hoe dromen te onthouden: ik heb een
plank vol boeken waarin mij haarfijn uitgelegd wordt wat te doen met
dromen: ik beschouw de droomwereld maar als een parallel leven, waarin
ook heel wat gebeurt.
Vroeg op, voor een zondag. Mij is gevraagd tegen 11 in het OVT-radioprogramma
van de VPRO iets te komen zeggen over de zestig jaar geleden verschenen
bloemlezing van Paul Rodenko, Nieuwe griffels schone leien, die
de vijftigers onder de aandacht van duizenden lezers bracht, door de
verschijning tegen een spotprijs in de Ooievaarreeks van Bert Bakker,
destijds Den Haag - nu onder de alweer aan het buitenland verkochte
vleugels van PCM. Ik heb hier een exemplaar van de negende druk uit
1974, die het totaal verkochte aantal exemplaren op 85.000 bracht.
Wat ons daarna te doen staat, staat nog niet vast, naar de eigen tuin,
of de Olmenhorst in Lisserbroek om het restant van de appels te plukken,
die nog aan de geadopteerde boom 152 hangen. Of weer Ha Heerlijk Huiswaarts.
Pluk de dag, laat je plukken. Simon V.
Zaterdag 2 oktober 2004
Sterfdag Aristoteles
(384-322 v.Chr.), dag van Alle Engelen.
Wij hebben ze vanochtend ratelend, trommelend, zien optrekken en langskomen,
volle trams en straten vol engelen op weg van het Weesperplein-metrostation
naar Museumplein en Dam. Zouden het er een half miljoen worden? Zon
en wind, sprekers en zangers, wachten de demonstrerenden op.
In 1981 stond ik ook voor zo'n mensenmassa op het Museumplein, een actie
tegen kruisraketten (klinkt bekend, met de nieuwe Tomahawks onder Amerikaans
commando op komst, als de huidige regering dat doordrukt) en ik las
een Vredesgedicht van Pablo Neruda, nog voel ik mijn benen trillen in
de leren laarzen die ik toen droeg.' Ik ben hier gekomen om te zingen,
en opdat je met me meezingt.'
Het was een zeer intens gebeuren, in dat kleine, 75 stoelen tellende
theater Rondeel in Wijk bij Duurstede, gisteren. Aangekondigd als 'een
gepassioneerde poëzie-avond' werd het meer dan dat. Wetend een
avondvullend optreden te geven(van half negen tot half elf), kun je
dat in je eentje inrichten zoals je wilt. Als je dan ook nog door aardige
mensen ontvangen wordt, voelt enige feedback te hebben, respons of reactie
kortom, dan is het mogelijk aan éen stuk door onderhoudend te
zijn - je bepaalt zelf de opbouw en kunt zelf besluiten wanneer je een
pauze inlast.
Door vrijwilligers gedreven, enthousiaste en bezielde mensen, heeft
ook deze stichting, dit cultureel centrum, te maken met het bezuinigingsbeleid:
subsidies zullen worden stopgezet, het mooie pand (een tiptop verbouwde
boerderij) zal een andere bestemming krijgen), protesten zijn niet van
de lucht: www.theaterrondeel.nl
licht geïnteresseerden in.
De laatste van de drie rondes was een vraag-en antwoordspel: altijd
goed, als de eerste vragensteller over het hek gesprongen is. Op de
vraag hoe ik er jeugdig blijf uitzien (neem me deze kleine uitglijder
naar mijn uiterlijk niet kwalijk) kan ik niet anders zeggen dan dat
Liefde de grote medicijn is, en dat ik volkomen gelukkig samenleef met
de Vrouw die de mooiste jaren van mijn leven gestalte geeft. En dat
het onze opzet is, dit geluk aanstekelijk, besmettelijk en overdraagbaar
te maken, daar hoeft niet meer aan getwijfeld worden.
Het is de enige ware boodschap: er is geen weg naar de vrede, Vrede
is de weg. Die begint heel dichtbij, met de peace of mind,
de gemoedrust die je iedereen zou toewensen. Zo is het nog bij lange
na niet, maar we kunnen altijd proberen een begin te maken.
De wetenschap dat ik (wij) niet de enige ben (zijn) die dit tot 'speerpunt'
maken, sterkt ons: ook nu is het elk moment van de dag mogelijk, uit
de put te komen (van modder en sterren, zegt René Char) en het
leven zelf te laten gebeuren. Een overgave, een opgave, meer dan dat:
een levensvervulling. Dit was vandaag mijn kleine demonstratie.Prettig
weekend. Simon Vinkenoog
Vrijdag 1 oktober 2004
Bij het omslaan van de maandkalender een terugblik op de spreuk van de afgelopen maand op de kalender van eeuwige wijsheid, uit het Egyptische Dodenboek:
"I am Yesterday,
To-day and To-morrow; I have the power to be born again," saith
Osiris, "I am He who knoweth the Heights and Depths."
Kijk eens aan, wat een prachtige maand, D.V. en Inch'Allah, beginnnende
october l en ik vertaal niets of leg niet uit, eigen conclusies in alle
heerlijkheid te trekken voor eenieder die de eeuwige roep verstaat:
Marsilio Ficino, Florentine Neoplatonist, d.1499 A.D., b.13/10/1433
Melchisedech, s.d. 2000 B.C.
Sanctus Chamael, Archangel (C.)
Fides (R.), Faithfulness.
Dat zijn heel wat engelen op die ene speldeknop! Misschien dat ik hen
ter sprake breng vanavond, als ik in het Theater Rondeel aan het Kokkestraatje
39 in Wijk bij Duurstede een lezing verzorg, naar aanleiding van mijn
laatste uitgave Goede raad is vuur. Of er nog plaatsen zijn?
Bel even: 0343-597030. Aanvang 20:30, ijs & weder & de file
dienende.
Gisteren een interessante intieme rondvaart door de grachten, hapjes
en drankjes aan boord van de Prinses Juliana van Rederij Kooij,
met een dertigtal studenten, docenten en decanen van de Hogeschool van
Amsterdam, het MIM: Instituut voor Media en Informatie Management. Ik
ga al Zolang te water en krijg er steeds meer plezier in!
Voor me liggend, zei hij handenwrijvend, een even interessante, zelfgekozen
opdracht: de vertaling uit het Engels van een prachtig drie pagina's
tellend gedicht, dat ik aantrof in de grandioze bloemlezing van Jerome
Rothenberg: Technicians of the Sacred, waarover ik hier eerder
in termen van bewondering sprak.
Er werd me gevraagd om een bijdrage voor een Liber Amicorum: dit wordt
het, dacht ik, toegezegd en aanvaard. T.z.t. o.a. t.t.q. z.s.m. Aan
de slag, dichter/vertaler - dat het voor u allen hoogweledelgeborenen
een mooie dag moge worden. Simon Vinkenoog
"That I am
a singer of little songs
proves that I have learned to read the world as a book."